” ဟွန်း.. ကြည့်လှချေလား.. ဘာများ ထူးခြားနေလို့လဲ.. ” အတန်ကြာအောင် ခေါင်းလေးငုံ့၍ အကြည့်ခံနေပြီးမှ

အချိန်က ညနေဆည်းဆာ အချိန်ဖြစ်သည်။ ရွာလမ်းတလျှောက် အသက်သုံးဆယ်လောက်ရှိသော အသားနီစပ်စပ်နှင့် တရုတ်ကပြားပုံပေါက်နေသော လူတယောက် လျှောက်လို့လာသည်။ ထိုသူမှာ ခြံတခြံရှေ့သို့ရောက်လျှင် ရပ်၍ ခြံထဲသို့လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ခြံထဲတွင် သုံးပင်နှစ်ခန်း ပျဉ်ထောင်အိမ်လေးတလုံးရှိနေသော်လည်း အိမ်ရှေ့တွင် ခြံစပ်ထိ စိုက်ပျိုးထားသည့် ရွက်လှပင်များ၊ ကိုရန်ကြီးပင်များ၊ ဖလံတောင်ဝှေးပင်များကြောင့် ပျဉ်ထောင်အိမ်လေးမှာ အိမ်ရှေ့ဖိနပ်ချွတ်၏ လည်ပေါ်နေရာလောက်သာဖြစ်၍ နေရလေသည်။ ခြံစည်းရိုးမှာ မဒမတိုင်နှင့် ဝါးကပ်တိုင်များ ကာရံထားပြီး ခြံတံခါးမှာမူ ဖွင့်ထားသဖြင့် ထိုသူမှာခြံဝင်းအတွင်းသို့လျှောက်ဝင်ခဲ့လေသည်။ ” တင္လွေရ.. ဟေ့ တင္လွ “ခြံထဲသို့ လှမ်းမျှော်၍ ခေါ်လိုက်ပြီး အတန်ငယ်မျှ နားစွင့်လိုက်သည်။ အထဲမှ အသံမကြားရသဖြင့် ထိုသူက ထပ်၍ ခေါ်ပြန်သည်။ ” တင္လွေရ.. တင္လွ မရွိဘူးလား “” အကိုခင်ရွှေလား.. လာလေဝင်ခဲ့လေ.. “အထဲမှ မတင်လှ၏ အသံစာစာလေးကို ကြားလိုက်ရလျှင် ခင်ရွှေဆိုသူမှာ ခြံထဲသို့ ဝင်လာခဲ့သည်။

” ကျမ အိမ်ဘေးမှာ အကိုရေ.. အိမ်ဘေးကိုလာ.. မြို့ဘာမှာလိုက်လို့လဲ.. “ခင်ရွှေမှာ မြို့နှင့် ပဲ့ထောင်ဆွဲနေသူဖြစ်ပြီး မတင်လှမှာ မြို့မှ အထည်များယူကာ ရွာတွင် ရောင်းနေသူဖြစ်လေသည်။အိမ်ရှေ့မှနေ၍ ဘေးသို့ ကွေ့ဝင်လိုက်သည်နှင့် ခင်ရွှေ မတင်လှကို တွေ့လိုက်ရသည်။ မတင်လှမှာ အိမ်ဘေးမှ ရေစင်တွင် ရေချိုးနေသည်။ ကိုခင်ရွှေဝင်လာရာဘက်ကို တစောင်းပေး၍ ရင်လျားထားသော ရေလဲထမီကို အပေါ်အထက်ဆင်နေရာမှ ကိုင်ကာ လည်းပင်းဘေးတို့ကို ဂျီးတွန်းနေသည်။ ခင်ရွှေဘက်မှ ကြည့်လျှင် မတင်လှ၏ နို့တလုံးမှာ နို့သီးခေါင်းမှ လွဲ၍ နို့အုံတခုလုံးကို မြင်နေရသည်။ ခင်ရွှေ ဘာမှ မပြောနိုင်သေး။ မတင်လှကို မျက်တောင်မခတ်ကြည့်နေမိသည်။ ကလေးတယောက်အမေ မတင်လှမှာ အပျိုရှုံးလောက်အောင်လှနေကြောင်း ခုမှ ခင်ရွှေ သတိထားမိသည်။ရေစက်ရေပေါက်များနှင့် ဖြူဝင်းသော အသားအရည်လေးက ကလေးအမေမို့ ပျော့တွဲ၍မနေပဲ ပြည့်ပြည့်တင်းတင်းလေးနှင့် ဖောင်းဖောင်းကစ်ကစ်လေးဖြစ်နေသည်။ မတင်လှ အသက်ကလည်း ငယ်သေးသည်။

အခုရှိလှမှ နှစ်ဆယ့်ရှစ်နှစ်ထက်မပိုနိုင်ကြောင်း ခင်ရွှေသိသည်။ ရေစိုထားသော ထမီက အသားနှင့် တသားတည်းကပ်နေတော့ သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်ကို အတိုင်းသား မြင်နေရသည်။ မတင်လှ၏ ကိုယ်လုံးမှာ ဆူဆူဖြိုးဖြိုးဖောင်းဖောင်းကားကား လုံးလုံးတစ်တစ်ကြီးမဟုတ်ပဲ ငါးရံ့ကိုယ်လုံးလေးဖြစ်သည်။ ရေစက်ရေပေါက်များနှင့် ဖြူဝင်းသော အသားအရည်နှင့် အဆီပိုမရှိပဲ သူ့နေရာနှင့်သူ ဖောင်းဖောင်းမို့မို့ရှိသည်။ ဘေးတိုက်မြင်နေရသော နို့တလုံးကပင် ကလေးအမေပေမဲ့ ပျော့အိ၍မနေပဲ ပဲပေါက်စီလေးနှယ် ဖွေးဖြူအု၍ တင်းနေသည်။ သူရပ်ကြည့်နေသည်ကို သိပေမယ့် မတင်လှမှာ မသိချင်ယောင်ဆောင်၍ ရေဆက်ချိုးနေသည်။ ဒါပေမယ့် သူမမျက်နှာကတော့ ပြုံးယောင်သန်းနေလေသည်။ ကိုခင်ရွှေ၏ အကြည့်တွေက သူမ၏ အောက်ပိုင်းကိုရောက်သွားပြန်သည်။ တစောင်းတွေ့ရသော တင်သားတွင် ရေစိုထမီမှာ လက်နှစ်လုံးလောက်ခေါက်တင်နေပြီး အောက်ဖက်မှဖင်သားကြီးတခုလုံးမှာ ရေစိုထမီနှင့်ကပ်လျှက် ပြန့်ပြန့်ကားကား ဖောင်းဖောင်းမို့မို့ပြောင်တင်း နေသည်။ ခင်ရွှေ စိတ်သာမက ပစ္စည်းကြီးပါ တောင်ထလာသည်။ ” ဟေ့.. အကိုခင်ရွှေ.. ဘာကြည့်နေတာလဲ.. ” မတင်လှက ပြောင်စပ်စပ်မျက်နှာပေးနှင့် လှမ်းပြောလိုက်သည်။

ခင်ရွှေ မျက်နှာကြီး နီရဲသွားသည်။ ” နင့်ကို ကြည့်နေတာလေ.. မမြင်ဘူးလား ” ” အဟိ.. ဘာများကြည့်ကောင်းလို့လဲ.. ” သူတို့တတွေက ဘိုးစဉ်ဘောင်ဆက်ကတည်းက တရွာတည်းနေလာကြသော ပြောမနာဆိုမနာများဖြစ်သည်။ ထို့အပြင် မတင်လှမှာ ခင်ရွှေ့မိန်းမနှင့်လည်း သူငယ်ချင်းများဖြစ်ကြသည်။ ခင်ရွှေက မတင်လှကို စကားမပြန်သေးဘဲ အိမ်ပေါ်သို့ လှမ်းကြည့်သည်။ ” ဘယ်သူမှ မရှိဘူး.. ရှင့်သူငယ်ချင်းက ထုံးစံအတိုင်းရွာရိုးကိုးပေါက်သွားတယ်.. ငွေခဲက အမေတို့လာခေါ်သွားတယ်.. ကဲ. ပြောစမ်းပါအုံး.. ကျမက ဘာများကြည့်ကောင်းလို့လဲ.. ” ” ကြည့်ကောင်း မကောင်းတော့ မသိဘူး.. ဒီမှာ ငါတော့ မနေတတ်တော့ဘူး ” ကိုခင်ရွှေက ပေါင်ကြားမှ ထောင်ထနေသော သူ့ဟာကြီးအား ပုဆိုးပေါ်မှ လက်နှင့် ဆုပ်ကိုင်၍ လှုပ်ရမ်းပြလိုက်သည်။ မတင်လှမျက်နှာ ရဲကနဲဖြစ်သွားသည်။” ကဲ.. ကြည့်ကောင်းရင်လဲ.. ဒီမှာကြည့်.. ” မတင်လှက ပြောလဲပြော သူမ ထမီကို စွန်တောင်ဆွဲ၍ သူမကိုယ်တခြမ်းကို လှပ်ပြလိုက်လေသည်။ သူမတကယ်ပင် အပျိုရှုံးကြောင်း ခင်ရွှေထပ်လောင်းသတိပြုလိုက်မိပြီး ကတုန်ကယင်ဖြစ်ကာ ရှေ့သို့ တစုံတခုလုပ်တော့မယ့်ဟန်နှင့် တလှမ်းတိုးလိုက်သည်။ မတင်လှ သူမထမီကို ကပျာကယာပြန်ဝတ်လိုက်သည်။

” တော်ပြီ.. ဒီလောက်ဆို တော်ပြီ.. ” သူ့ကို အာရုံပြောင်းဦးမှဟု တွေးကာ မတင်လှ စကားလမ်းကြောင်းပြောင်းလိုက်သည်။ ” အကိုခင်ရွှေ ဘယ်ကလှည့်လာတာလဲ.. ” ပုံမှန်မျက်နှာထားနှင့် မေးလိုက်သည်။ ” ငါ အဖေတို့အိမ်သွားမလို့.. ပဲ့ထောင် နက်ဖြန်ထွက်မယ်.. ဘာမှာအုံးမလဲလို့ ဝင်မေးတာ ” ” ပဲ့ထောင်ထွက်ရက်က သဘက်ခါ မဟုတ်ဘူးလား.. ကျမအထည်ဖိုးတွေတောင် လိုက်မသိမ်းရသေးဘူး.. ” ” မြို့က ပို့/ဆက်မှာ လိုင်စင်ဝင်ရမှာမို့ မနက်ဖြန်ထွက်ရမှာ ” ” အကိုခင်ရွှေ အဘစံတို့အိမ်သွားမှာမို့လား.. သွားလေ.. အပြန်ကျဝင်ခဲ့ဦး.. ကျမမြို့က အထည်ဆိုင်က အပျိုကြီးတွေဆီ စာရေးပေးလိုက်မယ်.. ” ” အေး အေး ” ခင်ရွှေလှည့်ထွက်ပြီးကာမှ မတင်လှဘက်သို့ သမင်လည်ပြန်လှည့်၍ ကြည့်မိသည်။ သူ့ကို ကြည့်နေသော မတင်လှနှင့် မျက်လုံးချင်းဆိုင်မိသွားသည်။ မတင်လှက သူ့ကို ဘယ့်နှယ်လဲဟူသော မျက်နှာပေးနှင့် ပြုံးပြလေနေသည်။ ခဲ့ပြီး လမ်းမပေါ်ရောက်လာသည့်တိုင် သူ့ပေါင်ကြားထဲက ပစ္စည်းကြီးမှာ ပြန်မကျသွားခဲ့သေးချေ။ မတင်လှမှာလဲ စိတ်ထဲ အကျေနပ်ကြီးကျေနပ်၍ ကျန်ခဲ့သည်။

သူမ၏ ခန္ဓာကိုယ်ကြောင့် ကိုခင်ရွှေမှာ မနေနိုင် မထိုင်နိုင် ဖြစ်သွားရပြီ။ ဘယ်မိန်းမ မဆို ကိုယ့်ခန္ဓာကိုယ်အလှကို ဖိုသတ္တဝါတွေ သဘောကျကြတာကို နှစ်ခြိုက်ကျေနပ်ကြသည်။ ထို့ထက်ပိုတာ ရှိသေးသည်။ ကိုခင်ရွှေ့မိန်းမက မတင်လှနှင့် သူငယ်ချင်းဆိုပေမဲ့ အပြောကြီးသည်။ သူ့ယောကျ်ားဘယ်လောက်ရိုးကြောင်း၊ သူကလွဲလျှင် ကျန်တဲ့မိန်းမတွေ ဖွဲဆန်ကွဲဖြစ်ကြောင်း၊ ဒီလိုဖြစ်အောင်လည်း သူမက ကိုခင်ရွှေကိုထိန်းထားနိုင်ကြောင်း မကြာခဏကြွားဝါ ပြောဆိုနေကျဖြစ်သည်။ မတင်လှမှာမူ သူ့အကြောင်းနှင့်သူဖြစ်သည်။ မတင်လှယောက်ျားကတော့ ပွေသည် ရှုပ်သည်။ဘယ်မိန်းမမှ မရှောင်သူလည်းဖြစ်သည်။ ဒီတော့ မတင်လှခမျာ အနာပေါ်တုတ်ကျသလိုဖြစ်ကာ ကိုခင်ရွှေ့မိန်းမကို မကျေမချမ်းဖြစ်နေရလေသည်။ အခုတော့ ပြုံးနိုင်လေပြီ။ ဆိတ်ကွယ်ရာတွင် ကိုခင်ရွှေနှင့် သူမနှစ်ယောက်ထဲတွေ့ပြီး အခုဆို ကိုခင်ရွှေစိတ်ထဲ သူမခန္ဓာကိုယ်အား မှန်းနေမည်မှာ အသေအချာဖြစ်ကြောင်း မတင်လှ တထစ်ချသိလိုက်ပြီ။

ကိုခင်ရွှေက သူ့ဟာကြီးကို ကိုင်၍လှုပ်ရမ်းပြသည်ကို မတင်လှ စိတ်ကရောက်သွားသည်။ အပေါ်မှ ပုဆိုးဖုံးနေသော်လည်း ကိုခင်ရွှေ့ပစ္စည်းကြီးက သိပ်မသေးလှကြောင်း ခန့်မှန်းမိလိုက်သည်။ ကိုခင်ရွှေ မနေနိုင်မထိုင်နိုင်ဖြစ်ပြီး သူမကို အတင်းဆွဲ လုပ် သွားရင် ဘယ့်နှယ်လုပ်မလဲလို့ စဉ်းစားမိသည်။ ထိုသို့ အတင်းကာရောလုပ်လဲ မတင်လှက လိုက်လျောလိုက်ရန်သာ ဆုံးဖြတ်ထားသည်။ ယောက်ျားဖြစ်တဲ့သူက မိန်းမပွေတော့ အိမ်ကမယားကို ချောင်ထိုးထားသလို ဖြစ်နေရသည်။ မိန်းမလုပ်တဲ့သူမှာလည်း သွေးနှင့် သားနှင့်ဖြစ်သည့်အပြင် အသက်ကလည်း အခုမှ သုံးဆယ်မကျော်သေးပဲ အရွယ်ကောင်းတုန်းဖြစ်ရာ ဆန္ဒဖြေဖျောက်ဖို့တော့ အာသီသရှိသည်ပင်ဖြစ်သည်။သူ၏ အဖေအိမ်မှ အပြန်ခရီးတွင် ခင်ရွှေတယောက် လမ်းတလျှောက် ခြေထောက်နှင့် မြေကြီး ထိတယ်လို့ပင် မထင်။ အပြန်ဝင်ခဲ့ဖို့ မတင်လှက မှာထားသည်မဟုတ်ပါလား။

ခင်ရွှေ၏ အတွေးထဲတွင်လည်း မတင်လှ၏ ယောကျ်ားပြောဖူးသော ” ကလေးမွေးတုန်းက သူ့မိန်းမပစ္စည်းကို တချက်ပိုချုပ်ထားသဖြင့် အပျိုတုန်းကထက်ပင် ပိုကျဉ်းသွားကြောင်း ” စကားကို ကြားယောင်နေမိသည်။ မတင်လှ၏ ခြံရှေ့ရောက်တော့ ခင်ရွှေခေါ်မနေတော့ဘဲ ခြံထဲတန်းဝင်သွားလေသည်။ အိမ်ရှေ့သို့ ခြေလှမ်းလိုက်သည်နှင့်.. ” အိမ်ပေါ်တက်ခဲ့.. ကိုခင်ရွှေ.. ” ဟူသော မတင်လှအသံလေးထွက်ပေါ်လာသည်။ ခင်ရွှေလှေခါးထစ်တွင် ဖိနပ်ချွတ်၍ အိမ်ပေါ်သို့ လှမ်းတက်လိုက်လျှင် အိမ်အတွင်းဘက်မှ ထွက်လာသော မတင်လှကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ပါတိတ်ပွင့်ရိုက် တပတ်နွမ်းထဘီလေးကို တင်းတင်းရင်းရင်းလေးဝတ်ထားပြီး အပေါ်မှ ရှပ်အင်္ကျ ီလက်တိုလေးတထည်ကို အပြင်ထုတ် ဝတ်ထားသည်။ မျက်နှာတွင် သနပ်ခါးရည်ကြဲလေးကို ပါးပါးလေးလိမ်းထားပြီး ဆံပင်လေးကို နောက်တွဲလေး ထုံးထားသည်။ ကုလားထိုင်ရှိရာသို့ လှမ်းတက်လာသော ကိုခင်ရွှေနှင့် အိမ်အတွင်းဘက်မှ ထွက်လာသော မတင်လှတို့ မျက်နှာချင်းဆိုင်မိကြသည်။” ထိုင်လေ.. ” မတင်လှက ကုလားထိုင်ကော်ခုံကို မေးငေါ့၍ ရယ်ကြဲကြဲနှင့် အပြော၊ ကိုခင်ရွှေက သူမ၏ စကားကို မကြားဟန်နှင့် မတင်လှ၏ လက်တဖက်ကိုလှမ်း၍ဆွဲသည်။

မတင်လှက သူမ၏ လက်ကို ကိုယ်အနောက်သို့ ရုတ်လိုက်သည့်အပြင် ခြေတလှမ်းကိုလည်း နောက်သို့ဆုတ်လိုက်သည်။ ” ဘာ..လုပ်မလို့လဲ.. ” အသံပြတ်နှင့် မေးလိုက်သော်လည်း မတင်လှ၏ မျက်နှာက ပြုံးယောင်သန်းနေကြောင်း ခင်ရွှေတွေ့လိုက်ရသည်။ သူ ဗြုံးကနဲ မတင်လှကို ဘာမှ ပြန်မပြောမိ။ ပထမဆုံးခြေလှမ်း မအောင်မြင်လိုက်သဖြင့် ရှုသိုးသိုးနှင့် ငေါင်ငေါင်ကြီးဖြစ်သွားသော ကိုခင်ရွှေကို ကြည့်ကာ မတင်လှ သဘောတွေ့နေသည်။ ” မေးနေတယ်လေ.. ဘာလုပ်မလို့လဲ..လို့.. ” ကျောင်းသားလေးတယောက်ကို ဆရာမကမေးသော လေသံမျိုးနှင့် အထက်စီးမှမေးသည်။ မိန်းမတွေက ဒီလိုပါပဲ..။ ” ငါလေ.. နင့်.. နင့်ကို… ” ကိုခင်ရွှေ အထစ်ထစ်အငေါ့ငေါ့ ပြောနေပုံကို ကြည့်ပြီး မတင်လှ ပြုံးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူမ မျက်နှာထားကို ပြန်၍ တည်လိုက်သည်။ ” ရှင့်မှာ.. မိန်းမရှိတာပဲ.. ရှင့်မိန်းမဆီ ရှင် သွားပေါ့.. ” အနီးကပ်တွေ့နေတော့ မတင်လှ၏ ရေချိုးပြီးစ သန့်ရှင်းသပ်ရပ်ကျော့ရှင်းသော အလှနှင့် စောစောက သူတွေ့ခဲ့ရသည့် ဝတ်လစ်စလစ်နီးပါး အလှတို့ ပေါင်းကာ သူ့ကိုဖမ်းစားထားလေပြီ။ သနပ်ခါးနံ့သင်းပျံ့ပျံ့လေးကလည်းထပ်ဆင့်ကာ ခင်ရွှေ့ရင်တွေကို တဒိန်းဒိန်းခုန်လာစေသည်။

” တင္လွရာ နင္ကလဲ..ဟာ ” ” ဘာလုပ်မလို့လဲ.. ရှှုင်းရှင်းပြောလေ.. ” ” ငါ..ငါ.. ဟို..ဟို.. နမ်းချင်လို့ ” ” ဟင်း.. ဟင်း.. ဒါများ.. ” မတင်လှ၏ စကားမဆုံးလိုက်၊ ခင်ရွှေက သူမကို အတင်းဝင်ဖက်၍နမ်းသည်။ မတင်လှမှာ မရုန်းကန်သည့်အပြင် အလိုက်သင့် ငြိမ်၍ခံသည်။ ကိုခင်ရွှေ၏ ကမူးရှူးထိုးအနမ်းတွေက သူမအပေါ် အသဲအသန်ဖြစ်နေသည်ကို ဖော်ပြသဖြင့် မတင်လှမှာ ကြည်နူး၍နေသည်။ အမှန်တော့ ခင်ရွှေမှာ သူ့မိန်းမကလွဲ၍ တခြားမိန်းမများနှင့် ကင်းကင်းရှင်းရှင်းနေခဲ့တာဖြစ်သည်။ ဒါကို တရွာလုံးက သိသလို မတင်လှလည်းသိသည်။ သနပ်ခါးရေကြဲလေးလိမ်းထားသည့် မတင်လှ၏ မျက်နှာအနှံ့နမ်းရုံမျှမက သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးကိုလည်း ဆွဲ၍ စုပ်သည်။ ဒီကြားထဲ ကိုခင်ရွှေ၏ လက်တွေက အငြိမ်မနေပဲ မတင်လှ တကိုယ်လုံးပေါ်တွင် လှုပ်ရှားပြေးလွှားနေသည်။ ရင်သားတွေပေါ် သူ့လက်ကရောက်သွားသော မတင်လှမှာ အတွင်းမှ ဘော်လီအင်္ကျ ီဝတ်မထားပဲ အပေါ်မှ ရှပ်အင်္ကျ ီလက်တိုလေးတထည်ထဲ ဝတ်ထားကြောင်း သိလိုက်ရသည်။

နို့အုံလေးတွေကို ညှစ်နယ်ရင်း နို့သီးလေးတွေကို စမ်းကာ ချေမွပေးသည်။ ထို့အပြင် လက်တဖက်ကလည်း သူမ၏ တင်သား ကျစ်ကျစ်ကားကားလေးကို ဆုပ်နယ်ဖျစ်ညှစ်နေသည်။ ကိုခင်ရွှေ၏ ထောင်ထနေသော ပစ္စည်းကြီးက ပုဆိုးအတွင်းမှနေ၍ မတင်လှ ဝမ်းဗိုက်တဝိုက်ကို ဟိုဒီထိုးထောက်နေသည်။ ဒါကို မတင်လှက မတ်တပ်ရပ်လျှက်မှနေ၍ သူမ၏ ပေါင်လေးကို မသိမသာ မြေ ှက်ကာ မြေ ှာက်ကာ နှင့် ကိုခင်ရွှေ့ဟာကြီးကို ပုတ်ပုတ်ပေးသည်။ ကိုခင်ရွှေ တရှူးရှူးဖြစ်လာသလို မတင်လှကိုလည်း အတင်းညှစ်၍ ဖက်ထားသည်။ မတင်လှမှာ ကိုခင်ရွှေတယောက် သွေးတွေ အစွမ်းကုန် ဆူပွက်လာပြီဖြစ်ကြောင်း သိလိုက်သည်။ ” တော်..တော်ပြီ.. ” မတင်လှမှာ ကိုခင်ရွှေလက်ထဲက ရုန်းထွက်လိုက်သည်။ ကိုခင်ရွှေ မလွတ်ချင် လွတ်ချင်ဖြင့် သူမကို လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ ” ကဲ.. လုပ်ချင်ရာလုပ်ပြီးပြီ.. ပြန်တော့လေ.. ” မျက်နှာတည်တည်လေးဖြင့် ပြောနေသော မတင်လှအား ကိုခင်ရွှေမှာ အားမလိုအားမရ ကြည့်နေရှာသည်။ ” ပြန်တော့လို့ ပြောနေတယ်လေ.. ”။

” တင်လှကလဲဟာ.. ခုချိန်ကျမှတော့.. မထူးတော့ပါဘူး.. ငါ လုပ်ပါရစေဟာ ” ” အို.. မရဘူး.. မရဘူး.. ကျမ စဉ်းစားအုံးမယ်.. အခုတော့ ရှင့်မိန်းမ ရှင် ပြန်လုပ်အုံး.. ” ” တင္လွကလဲဟာ ” ” အို.. အို.. မလုပ်နဲ့လေ.. ” မထူးတော့ဘူးဆိုသည့် သဘောဖြင့် ကိုခင်ရွှေက လှမ်းဆွဲသည်။ မတင်လှက ကွေ့ပတ်ရှောင်ဖယ်ပြီး သူ့ကိုတွန်းထုတ်လိုက်သည်။ ” ကျမ စဉ်းစားလိုက်အုံးမယ်လို့ ပြောပြီးပြီနော်.. ဘယ်လိုလဲ.. အိမ်ပေါ်တက်ပြီး စော်ကားတာ ရှင့်မိန်းမကို ပြောလိုက်ရမလား.. ” ကိုခင်ရွှေ ရှေ့ကိုမတိုးတော့ဘဲ မတင်လှ၏ တကိုယ်လုံကို မကျေမချမ်းနှင့် ကလေးဆိုးကြီးလို ကြည့်ကာ ငေါင်၍ ရပ်နေသည်။ သူမက သူ့ကို မျှော်လင့်ချက်ပေးထားပြီးပြီ။ မတင်လှမှာ သူ့ကို အရုပ်တရုပ်နှယ် ကိုင်တွယ် ကစားနေချေပြီ။ ” ကဲ..အကိုခင်ရွှေ ပြန်တော့.. တော်ကြာ ရှင့်သူငယ်ချင်းပြန်လာလို့ ကျမတို့နှစ်ယောက်ထဲ ရှိတာ တွေ့သွားရင် မကောင်းဘူး.. ” မတင်လှမှာ ပွယောင်းထသွားသော သူမ၏ဆံပင်ကို လက်နှင့် ပြုပြင်ရင်း ပြောသည်။ ကိုခင်ရွှေ သက်ပြင်းချပြီး လှည့်ထွက်သွားတော့ သူ့ကျောပြင်ကို ကြည့်ကာ မတင်လှ ပြုံးလိုက်သည်။ လှေခါးထစ်ကို ဆင်းပြီးကာမှ တစုံတခုကို သတိရသွားဟန်ဖြင့် ကိုခင်ရွှေ သူမဘက်ပြန်လှည့်လိုက်သည်။

” နင်မြို့ကို စာပေးလိုက်မယ်ဆို ” ” မပေးတော့ဘူး.. ” ပြောပြီး မတင်လှက အိမ်ထဲသို့ လှည့်ဝင်သွားသည်။ခင်ရေက သူမ၏ ဖင်ကြီးကို အာသာငမ်းငမ်းဖြင့် ကြည့်ပြီး ဖိနပ်စီး၍ ခြံထဲသို့ဆင်းလိုက်သည်။ ထိုအခိုက်.. ” မနက္ဖန်.. က်မ မြို့ကို လိုက္ခဲ့မယ်.. ” မတင်လှ၏ ခပ်တိုးတိုးအသံအား ခင်ရွှေကြားလိုက်ရလေသည်။ ရွာနှင့် မြို့မှာ တနေကုန်သွားရသော ခရီးဖြစ်သည်။ ခင်ရွှေတို့ ပဲ့ထောင်မှာ မနက်(၇)နာရီလောက် ရွာကထွက်လျှင် ညနေ(၄)နာရီကျော်မှ မြို့ကို ရောက်သည်။ ထုံးစံအတိုင်းဆိုလျှင် နောက်နေ့မြို့မှာနေပြီး နောက်တရက်မှ ရွာသို့ပြန်ထွက်လေ့ရှိသည်။ သို့ရာတွင် ယခုတခေါက်တွင် ပို့ဆက်လိုင်စင်ဝင်ရမည်ဖြစ်ရာ ခင်ရွှေတို့ပဲ့ထောင်မှာ မြို့တွင် သုံးရက်ခန့်ကြာအောင် နေရမည်ဖြစ်လေသည်။ အများသူငါ ခရီးသည်များကြားတွင် မတင်လှမှာ ကိုခင်ရွှေကို မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ ပုံမှန်ထက်ပို၍ မဆက်ဆံပေ။ ကိုခင်ရွှေကလည်း အခြေအနေကို သုံးသပ်၍၎င်း၊ မတင်လှ၏ အရိပ်အခြေကို ကြည့်၍၎င်း ခရီးသည်များကြားတွင် ပုံမှန်ထက်ပို၍ မတင်လှအား ပြောဆိုဆက်ဆံခြင်း မပြုမိစေရန် သတိထားနေရလေသည်။

ဒါပေမယ့် ကိုခင်ရွှေ၏ အကြည့်များကတော့ မတင်လှဆီသို့ မကြာခဏဆိုသလို ခိုးကြောင်ခိုးဝှက် ရောက်သွားလေ့ရှိသည်။ ပဲ့ထောင် မြို့သို့ဆိုက်သောအခါ မတင်လှမှာ သူ့အိတ်သူပိုက်ကာ တက်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ခင်ရွှေစိတ်ထဲတွင်တော့ မတင်လှသွားရောက်တည်းခိုမည့် အထည်ဆိုင်ပိုင်ရှင်အပျိုကြီးတွေအိမ်ကို သူ ကောင်းကောင်းသိသည်။ မတင်လှ အထည်ဖိုးရှင်းခိုင်းတိုင်း ရောက်နေကျဖြစ်သည်။ မနက်ဖန်ကျမှ ထိုအိမ်သို့ လိုက်သွားတော့မည်ဟု တွေးလိုက်မိသည်။ မတင်လှမှာ သူတို့ပဲ့ထောင်ပြန်ထွက်မှသာ ရွာသို့ပြန်လိုက်နိုင်မည်ဖြစ်သည်။ ရွာတွင်က မြို့သို့ထွက်သောရေယာဉ်မှာ ကိုခင်ရွှေတို့ ပဲ့ထောင်တစင်းသာရှိလေသည်။ ပဲ့ထောင်မြို့သို့ဆိုက်ပြီးသည်နှင့် ခင်ရွှေ ကုန်ပစ္စည်းကိစ္စများနှင့် အလုပ်ရှုပ်နေသည်။ တနာရီလောက်အကြာတွင် မတင်လှမှာ သူမ၏ အထုပ်လေးကို ပိုက်၍ ပဲ့ထောင်ဆီသို့ ပြန်ရောက်လာလေသည်။

” အကိုခင်ရွှေ.. အကိုခင်ရွှေ.. ” ” ဟာ.. တင်လှ.. ဘာဖြစ်လို့လဲ ” ” ဟို..လေ.. အပျိုကြီးတွေ မရှိကြဘူး.. ဘုရားဖူးထွက်သွားကြတယ်တဲ့.. ” ခင်ရွှေသဘောပေါက်သွားပြီ။ မတင်လှမှာ တည်းခိုစရာမရှိဖြစ်နေလေပြီ။ သူ့ရင်ထဲ ကုလားဘုရားပွဲလှည့်နေပြီ။ ” ပဲ့ထောင်ထဲ ဆင်းထိုင်နေဟာ.. နောက်ပြီးမှ ငါစီစဉ်ပေးမယ် ” ” ဟုတ္ကဲ့.. ” ” ဒါနဲ့ နင် ညစာစားပြီးပြီလား ” ” မစားရေသးဘူး.. ” ” ဆာနေမှာပေါ့ ” ကိုခင်ရွှေ၏ အကြင်နာစကားကြောင့် မတင်လှ မျက်ခုံးတဖက်မြင့်တက်သွားသည်။ ” အကြော်ဝယ်စားလာတယ်.. သိပ်ပြီးမဆာသေးပါဘူး.. ” ” အော်.. အေး.. ပဲ့ထောင်ထဲ ဆင်းနေ.. ငါလာခဲ့မယ် ” ” ဟုတ္ကဲ့.. ” မတင်လှ ပဲ့ထောင်ထဲ ဆင်းသွားသည်။

ခင်ရွှေမှာ အလုပ်များနေရင်း စိတ်ကသိပ်ပြီး မဖြောင့်ချင်တော့ပေ။ လုပ်စရာများကို မြန်မြန်ဖြတ်ကာ ပဲ့ထောင်ထဲဆင်းသွားလိုက်သည်။ ” ကဲ.. လာ.. သွားမယ် ” ” ဘယ္ကိုလဲ.. ” ” နင် တည်းစရာအိမ်မရှိဘူးမို့လား.. တည်းခိုခန်းကို လိုက်ပို့မလို့ ” ” ဟာ..ဖြစ်ပါ့မလား.. ကျမ အသိတယောက်ရှိတယ်.. အဲဒီကိုလိုက်ပို့ပါလား.. ” ” တည်းခိုခန်းက ကောင်းပါတယ်..ဟ.. ငါ့အသိတွေဘဲ.. ရှုပ်ရှုပ်ပွေပွေတွေလဲ မရှိဘူး.. ” ” ကျမ တယောက်ထဲ တည်းရမှာ.. ” မတင်လှ ဒီစကားကို တကယ်ပဲ ပြောတာလား၊ ဒါမှမဟုတ် သူ့ကို သွေးတိုးစမ်းတာလားဆိုတာ ခင်ရွှေ မဆုံးဖြတ်နိုင်ပေ။ ဒီအချိန်က အရေးကြီးသည်။ မှားသွားလျှင် လွတ်သွားမည်။ ခင်ရွှေ ပါးစပ်နားရောက်မှတော့ အလွတ်မခံနိုင်ပေ။ ” နင် တယောက်တည်းတော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့.. နင်က တခန်း၊ ငါက တခန်းတည်းမှာလေ ” မတင်လှ ဘာမှမပြော၊ ထိုင်ရာမှ ထလိုက်လာခဲ့သည်။

တည်းခိုခန်းရောက်တော့ ကိုခင်ရွှေက အိပ်ခန်းတခန်း၊ မတင်လှက တခန်း၊ ကပ်ရက်ဌားလိုက်ကြသည်။ တည်းခိုခန်းမှာ နှစ်ထပ်ဖြစ်ပြီး အပေါ်ထပ်မှာ အခန်းတွေရှိပြီး အောက်မှာတော့ ထမင်းဆိုင်နှင့် စားသောက်ဆိုင်ဖြစ်သည်။ ” ဟိုဖက်ထောင့်မှာ ရေချိုးခန်းနဲ့ အိမ်သာရှိတယ်.. ခဏနားပြီး ရေချိုးလိုက်ပေါ့.. ပြီးရင် ထမင်းစာကြတာပေါ့ ” ” ဟုတ္ကဲ့.. ” နှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ့်အခန်းထဲ ကိုယ်ဝင်သွားကြသည်။ ခဏအကြာ မတင်လှ၏အခန်းတံခါး ဖွင့်သံ ပိတ်သံကြားလိုက်ရသည်။ရေထွက်ချိုးတာဖြစ်ကြောင်း ခင်ရွှေသိလိုက်သည်။ အတန်ငယ်မျှကြာလျှင် သူမအခန်းတံခါးကိုဖွင့်ကာ ပြန်ဝင်သွားတာကြားလိုက်ရသည်။ ထိုအခါမှ သူထွက်ကာ ရေချိုးသည်။ ပြီးလျှင် နှစ်ယောက်သား အောက်ထပ်တွင် မျက်နှာချင်းဆိုင် ထမင်းစားကြသည်။ ထမင်းစားပြီး အပေါ်တက်လာသောအခါ ကိုခင်ရွှေက မတင်လှ အခန်းထဲသို့လိုက်ဝင်လာလေသည်။ ” ဟင်.. ကိုယ့်အခန်း ကိုယ်သွားလေ.. ” မတင်လှ မျက်နှာက ပြုံးစစနှင့်ဖြစ်သည်။ ” နင်ရွာမှာတုန်းက ပြောထားတဲ့ စဉ်းစားအုံးမယ်ဆိုတာ စဉ်းစားပြီးပြီလား ” မတင်လှက စဉ်းစားသလို လုပ်ပြီး ကုတင်စောင်း၌ ဝင်ထိုင်သည်။

” ကျမ ဘာကို စဉ်းစားမယ်လို့ ပြောတာလဲ.. ကျမပြောမိလို့လား.. ဟုတ်လဲ ဟုတ်ပဲနဲ့.. ” ပြီတီတီမျက်နှာပေးနှင့် ပြောနေသော မတင်လှမျက်နှာလေးမှာ ကိုခင်ရွှေစိတ်ထဲ အသဲယားစရာဖြစ်လို့နေသည်။ ကိုခင်ရွှေ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းကြီးနှင့် တွေတွေကြီးရပ်ကာ သူမကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ ဘာစကားမှပြန်မပြော။ ” ဟွန်း.. ကြည့်လှချေလား.. ဘာများ ထူးခြားနေလို့လဲ.. ” အတန်ကြာအောင် ခေါင်းလေးငုံ့၍ အကြည့်ခံနေပြီးမှ မတင်လှက ပြန်ပြောခြင်းဖြစ်သည်။ ” တင္လွ.. နင္က တကယ္လွတာပဲဟာ ” ” ဟင်း.. ကျမက ကလေးတယောက်အမေရှင့်.. ကလေးမမွေးသေးတဲ့ ရှင့်မိန်းမလောက် လှပါ့မလား.. ” ” တော်စမ်းပါဟာ.. ဒီကောင်မအကြောင်းမပြောစမ်းပါနဲ့.. နင်ကသူ့ထက် အပြန်တရာလှတယ် ” ယောက်ျားတွေများ တော်တော်ကြောက်စရာကောင်းတာပဲဟု မတင်လှ တွေးလိုက်မိသည်။ ” ဟုတ္တယ်..ဟ နင္က တကယ္လွတာ ” ပြောရင်း မတင်လှဘေးသို့ ကိုခင်ရွှေ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

အသားချင်းထိသွားပေမယ့် မတင်လှက ရွှေ့မသွားချေ။ ကိုခင်ရွှေက သူမ၏ ပုခုံးလေးကို လှမ်းဖက်လိုက်တော့လဲ မတင်လှ မရုန်းပေ။ ” ရှင်.. ရှင် ကျမကို ဘာလုပ်မလို့လဲ.. ဟင်.. ” သူ့ဖက်သို့လှမ်း၍လိုက်သော မတင်လှမျက်နှာလေးက ကိုခင်ရွှေမျက်နှာနှင့် တထွာခန့်သာ ဝေးတော့သည်။ ” ဟို.. ငါ.. ငါ.. နင့်ကို..လုပ်ချင်တယ်..ဟာ ” ” အိုး.. ဒါများ.. ရှင်ကလဲ.. ဟုဆိုကာ မတင်လှက သူမနှင့် ယှဉ်လျှက်သား ထိုင်နေသော ကိုခင်ရွှေ့ရင်ခွင်ထဲသို့ သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ဘေးသို့ယိုင်နဲ့၍ တိုးဝင်လိုက်လေသည်။ကိုခင်ရွှေက သူမ၏ လည်ပင်းကို သိုင်း၍ဖက်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးများကို ဆွဲ၍စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ မတင်လှမှာ ရင်ဘတ်လေးကော့တက်သွားသည်။ ပြီးနောက် နှစ်ယောက်သား တဖြေးဖြေးကုတင်ပေါ်သို့ လဲပြိုကျလာလေသည်။

အိပ်ယာနှင့်ကျောထိမိသည်နှင့် ကိုခင်ရွှေက ကုတင်ဘေးတွင် တွဲလောင်းကျနေသော သူ၏ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ကုတင်ပေါ်ဆွဲတင်ပြီး မတင်လှ၏ နှုတ်ခမ်းအစုံကို လွှတ်ပေးကာ ထထိုင်လိုက်သည်။ မတင်လှမှာ မောနေဟန်နှင့် မျက်လုံးလေးများမှိတ်ကာ မှိန်းနေသည်။ ကိုခင်ရွှေက အိပ်ယာပေါ်ထထိုင်ပြီးသည်နှင့် သူမခြေထောက်များကို ဒကောက်ကွေးမှ မကာ ကုတင်ပေါ်ဆွဲတင်လိုက်ပြီး သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကိုပါ ပွေ့၍ ကုတင်ပေါ်နေရာချပေးလိုက်သည်။ ပြီးလျှင် ကိုခင်ရွှေက သူမဘေးတွင် ထိုင်လျှက် မတင်လှကို မျက်တောင်မခတ်စိုက်ကြည့်ရင်း သူ့ကိုယ်ပေါ်မှ ရှပ်အင်္ကျ ီကို ချွတ်လိုက်သည်။ မတင်လှက မှိတ်ထားသော မျက်လုံးနှစ်လုံးကို ခပ်မှေးမှေးလေးဖွင့်၍ ကိုခင်ရွှေကို ကြည့်လိုက်သည်။ ” ဟင်.. ရှင်.. အင်္ကျ ီချွတ်ပြီး ဘာလုပ်အုံးမလို့လဲ.. ကိုယ့်အခန်းကိုယ်ပြန်လေ.. ” မတင်လှ မျက်နှာက အတည်ပေါက်နှင့်ပြောနေသော်လည်း သူမ၏လေသံက သာယာညင်သာစွာဖြင့် ပြောနေသည်။

” နင့်ကို လိုးတော့မလို့..သိလား.. လိုးတော့မလို့ ” ” အို..မသိဘူး.. မသိဘူး.. ” မတင်လှက သူမ၏ နားနှစ်ဖက်ကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ပိတ်ပြီး မျက်လုံးလေးများစုံမှိတ်ကာ ခေါင်းလေးတခါခါပြောနေလိုက်ပုံမှာ ကိုခင်ရွှေ့စိတ်တွေကို ပို မချင့်မရဲဖြစ်လာစေရန် တမင်လုပ်နေသည်နှင့် တူနေသည်။ ပက်လက်ကလေးဖြစ်နေသော သူမ ကိုယ်ပေါ်သို့ ကိုခင်ရွှေက ဘေးမှ မှောက်ချလိုက်ပြီး သူမ၏နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို ဖိစုပ်နမ်းလိုက်ရုံမျှမက ရွှေရင်အစုံကိုလည်း အင်္ကျ ီပေါ်မှပင် ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး ကိုင်ပစ်လိုက်လေသည်။ မတင်လှမှာ ကိုခင်ရွှေလုပ်သမျှကို အလိုက်သင့်လေး ငြိမ်ခံနေသည်။ ကိုခင်ရွှေမှာ မတင်လှနှုတ်ခမ်းကို စုပ်နမ်းနေရာမှ အားမရဖြစ်လာကာ သူမလည်တိုင်လေးကို ငုံခဲလိုက်ပြီး လက်တဖက်ကလည်း အောက်ထဲရွှေ့သွားကာ မတင်လှ ပေါင်ကြားကို ထမီပေါ်မှ အုပ်ကိုင်လိုက်သည်။

” အို.. ဟင့်.. အကို.. ” ဖောင်းဖောင်းကားကား စောက်ဖုတ်ကြီးကို လက်ဖဝါးဖြင့် အုပ်ကိုင်လိုက်မိကာမှ မတင်လှက သူမ၏ ပေါင်နှစ်ဖက်ကိုညှပ်၍ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို လိမ်လိုက်သည်။ ထိုအခါ ကိုခင်ရွှေ့လက်က ဆွဲထုတ်လို့မရတော့ဘဲ စောက်ဖုတ်ပေါ် အုပ်ကိုင်လျှက်သား သူမ၏ပေါင်နှစ်လုံးကြား ညှပ်နေတော့သည်။လက်ကိုရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်လို့မရသော်လည်း စောက်ဖုတ်ကြီးကိုဖိလိုက်၊ လက်သန်းလက်မတို့ဖြင့် ညှပ်ကာ အနည်းငယ်ညှစ်လိုက်နှင့် လုပ်လို့ရသလောက်လုပ်ပေးသည်။ မတင်လှက သူမပေါင်ကြားမှ ကိုခင်ရွှေ့လက်ကို ဆွဲဖယ်သည်။ ” ကဲ.. ဖယ်အုံး.. ” ” တင်လှရယ်.. အကိုတော့ ရူးတော့မယ်ကွယ် ” ” မီးသွားပိတ်..လို့ ပြောမလို့.. ကျမအဝတ်တွေ..ချွတ်လိုက်ဦးမယ်.. ” တုန်ရီနေသော အသံကို အတော်ထိန်း၍ ပြောနေရမှန်းသိသာလှသည်။ ကိုခင်ရွှေ ကုတင်ပေါ်မှ ဆင်းကာ မီးခလုတ်ကို ပိတ်လိုက်သည်။

မတင်လှက ကုတင်ပေါ်ထိုင်ကာ သူမ အင်္ကျ ီတွေ ချွတ်လိုက်ပြီး ခါးမှထမီကိုဆွဲတင်၍ ရင်လျားကာ ကုတင်ပေါ်ပြန်လှဲနေလိုက်သည်။ မီးပိတ်လိုက်သော်လည်း လုံးဝတော့ မှောင်မသွားချေ။ အပြင်ဘက် လူသွားလမ်းတွင် ထွန်းထားသော မီးချောင်းအလင်းရောင်က အခန်းအပေါ်နားကာထားသည့် ခြင်လုံဇကာမှတဆင့် အခန်းထဲဝင်နေသည်။ ဒီတော့ အခန်းထဲတွင် ထင်းထင်းလင်းလင်းကြီးမဟုတ်သည့်တိုင် သဲသဲကွဲကွဲတော့မြင်နေရသည်။ ကိုခင်ရွှေ ကုတင်ပေါ်တက်လာတော့ မတင်လှ ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်း ခုန်နေသည်။ လင်ယောကျ်ားမဟုတ်သည့် တခြားဘယ်သူနဲ့မှ မဖြစ်ဖူးသည့် မတင်လှမှာ အခု ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် တခြားယောက်ျားတယောက် လိုးတာကို ခံရတော့မည်ဆိုသည့် အသိဖြင့် ရင်တွေ ခုန်လာရုံမက ကာမစိတ်တွေကလည်း ပို ပြင်းပြလာသည်… ပြီး။

Zawgyi

အခ်ိန္က ညေနဆည္းဆာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ႐ြာလမ္းတေလွ်ာက္ အသက္သုံးဆယ္ေလာက္ရွိေသာ အသားနီစပ္စပ္ႏွင့္ တ႐ုတ္ကျပားပုံေပါက္ေနေသာ လူတေယာက္ ေလွ်ာက္လို႔လာသည္။ ထိုသူမွာ ၿခံတၿခံေရွ႕သို႔ေရာက္လွ်င္ ရပ္၍ ၿခံထဲသို႔လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ ၿခံထဲတြင္ သုံးပင္ႏွစ္ခန္း ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလးတလုံးရွိေနေသာ္လည္း အိမ္ေရွ႕တြင္ ၿခံစပ္ထိ စိုက္ပ်ိဳးထားသည့္ ႐ြက္လွပင္မ်ား၊ ကိုရန္ႀကီးပင္မ်ား၊ ဖလံေတာင္ေဝွးပင္မ်ားေၾကာင့္ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေလးမွာ အိမ္ေရွ႕ဖိနပ္ခြၽတ္၏ လည္ေပၚေနရာေလာက္သာျဖစ္၍ ေနရေလသည္။ ၿခံစည္းရိုးမွာ မဒမတိုင္ႏွင့္ ဝါးကပ္တိုင္မ်ား ကာရံထားၿပီး ၿခံတံခါးမွာမူ ဖြင့္ထားသျဖင့္ ထိုသူမွာၿခံဝင္းအတြင္းသို႔ေလွ်ာက္ဝင္ခဲ့ေလသည္။ ” တေငႅြရ.. ေဟ့ တငႅြ “ၿခံထဲသို႔ လွမ္းေမွ်ာ္၍ ေခၚလိုက္ၿပီး အတန္ငယ္မွ် နားစြင့္လိုက္သည္။ အထဲမွ အသံမၾကားရသျဖင့္ ထိုသူက ထပ္၍ ေခၚျပန္သည္။ ” တေငႅြရ.. တငႅြ မ႐ြိဘူးလား “” အကိုခင္ေ႐ႊလား.. လာေလဝင္ခဲ့ေလ.. “အထဲမွ မတင္လွ၏ အသံစာစာေလးကို ၾကားလိုက္ရလွ်င္ ခင္ေ႐ႊဆိုသူမွာ ၿခံထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့သည္။

” က်မ အိမ္ေဘးမွာ အကိုေရ.. အိမ္ေဘးကိုလာ.. ၿမိဳ႕ဘာမွာလိုက္လို႔လဲ.. “ခင္ေ႐ႊမွာ ၿမိဳ႕ႏွင့္ ပဲ့ေထာင္ဆြဲေနသူျဖစ္ၿပီး မတင္လွမွာ ၿမိဳ႕မွ အထည္မ်ားယူကာ ႐ြာတြင္ ေရာင္းေနသူျဖစ္ေလသည္။အိမ္ေရွ႕မွေန၍ ေဘးသို႔ ေကြ႕ဝင္လိုက္သည္ႏွင့္ ခင္ေ႐ႊ မတင္လွကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ မတင္လွမွာ အိမ္ေဘးမွ ေရစင္တြင္ ေရခ်ိဳးေနသည္။ ကိုခင္ေ႐ႊဝင္လာရာဘက္ကို တေစာင္းေပး၍ ရင္လ်ားထားေသာ ေရလဲထမီကို အေပၚအထက္ဆင္ေနရာမွ ကိုင္ကာ လည္းပင္းေဘးတို႔ကို ဂ်ီးတြန္းေနသည္။ ခင္ေ႐ႊဘက္မွ ၾကည့္လွ်င္ မတင္လွ၏ နို႔တလုံးမွာ နို႔သီးေခါင္းမွ လြဲ၍ နို႔အုံတခုလုံးကို ျမင္ေနရသည္။ ခင္ေ႐ႊ ဘာမွ မေျပာနိုင္ေသး။ မတင္လွကို မ်က္ေတာင္မခတ္ၾကည့္ေနမိသည္။ ကေလးတေယာက္အေမ မတင္လွမွာ အပ်ိဳရႈံးေလာက္ေအာင္လွေနေၾကာင္း ခုမွ ခင္ေ႐ႊ သတိထားမိသည္။ေရစက္ေရေပါက္မ်ားႏွင့္ ျဖဴဝင္းေသာ အသားအရည္ေလးက ကေလးအေမမို႔ ေပ်ာ့တြဲ၍မေနပဲ ျပည့္ျပည့္တင္းတင္းေလးႏွင့္ ေဖာင္းေဖာင္းကစ္ကစ္ေလးျဖစ္ေနသည္။ မတင္လွ အသက္ကလည္း ငယ္ေသးသည္။

အခုရွိလွမွ ႏွစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ထက္မပိုနိုင္ေၾကာင္း ခင္ေ႐ႊသိသည္။ ေရစိုထားေသာ ထမီက အသားႏွင့္ တသားတည္းကပ္ေနေတာ့ သူမ၏ ခႏၶာကိုယ္ကို အတိုင္းသား ျမင္ေနရသည္။ မတင္လွ၏ ကိုယ္လုံးမွာ ဆူဆူၿဖိဳးၿဖိဳးေဖာင္းေဖာင္းကားကား လုံးလုံးတစ္တစ္ႀကီးမဟုတ္ပဲ ငါးရံ႕ကိုယ္လုံးေလးျဖစ္သည္။ ေရစက္ေရေပါက္မ်ားႏွင့္ ျဖဴဝင္းေသာ အသားအရည္ႏွင့္ အဆီပိုမရွိပဲ သူ႕ေနရာႏွင့္သူ ေဖာင္းေဖာင္းမို႔မို႔ရွိသည္။ ေဘးတိုက္ျမင္ေနရေသာ နို႔တလုံးကပင္ ကေလးအေမေပမဲ့ ေပ်ာ့အိ၍မေနပဲ ပဲေပါက္စီေလးႏွယ္ ေဖြးျဖဴအု၍ တင္းေနသည္။ သူရပ္ၾကည့္ေနသည္ကို သိေပမယ့္ မတင္လွမွာ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္၍ ေရဆက္ခ်ိဳးေနသည္။ ဒါေပမယ့္ သူမမ်က္ႏွာကေတာ့ ၿပဳံးေယာင္သန္းေနေလသည္။ ကိုခင္ေ႐ႊ၏ အၾကည့္ေတြက သူမ၏ ေအာက္ပိုင္းကိုေရာက္သြားျပန္သည္။ တေစာင္းေတြ႕ရေသာ တင္သားတြင္ ေရစိုထမီမွာ လက္ႏွစ္လုံးေလာက္ေခါက္တင္ေနၿပီး ေအာက္ဖက္မွဖင္သားႀကီးတခုလုံးမွာ ေရစိုထမီႏွင့္ကပ္လွ်က္ ျပန႔္ျပန႔္ကားကား ေဖာင္းေဖာင္းမို႔မို႔ေျပာင္တင္း ေနသည္။ ခင္ေ႐ႊ စိတ္သာမက ပစၥည္းႀကီးပါ ေတာင္ထလာသည္။ ” ေဟ့.. အကိုခင္ေ႐ႊ.. ဘာၾကည့္ေနတာလဲ.. ” မတင္လွက ေျပာင္စပ္စပ္မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ လွမ္းေျပာလိုက္သည္။

ခင္ေ႐ႊ မ်က္ႏွာႀကီး နီရဲသြားသည္။ ” နင့္ကို ၾကည့္ေနတာေလ.. မျမင္ဘူးလား ” ” အဟိ.. ဘာမ်ားၾကည့္ေကာင္းလို႔လဲ.. ” သူတို႔တေတြက ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ကတည္းက တ႐ြာတည္းေနလာၾကေသာ ေျပာမနာဆိုမနာမ်ားျဖစ္သည္။ ထို႔အျပင္ မတင္လွမွာ ခင္ေ႐ႊ႕မိန္းမႏွင့္လည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ခင္ေ႐ႊက မတင္လွကို စကားမျပန္ေသးဘဲ အိမ္ေပၚသို႔ လွမ္းၾကည့္သည္။ ” ဘယ္သူမွ မရွိဘူး.. ရွင့္သူငယ္ခ်င္းက ထုံးစံအတိုင္း႐ြာရိုးကိုးေပါက္သြားတယ္.. ေငြခဲက အေမတို႔လာေခၚသြားတယ္.. ကဲ. ေျပာစမ္းပါအုံး.. က်မက ဘာမ်ားၾကည့္ေကာင္းလို႔လဲ.. ” ” ၾကည့္ေကာင္း မေကာင္းေတာ့ မသိဘူး.. ဒီမွာ ငါေတာ့ မေနတတ္ေတာ့ဘူး ” ကိုခင္ေ႐ႊက ေပါင္ၾကားမွ ေထာင္ထေနေသာ သူ႕ဟာႀကီးအား ပုဆိုးေပၚမွ လက္ႏွင့္ ဆုပ္ကိုင္၍ လႈပ္ရမ္းျပလိုက္သည္။ မတင္လွမ်က္ႏွာ ရဲကနဲျဖစ္သြားသည္။” ကဲ.. ၾကည့္ေကာင္းရင္လဲ.. ဒီမွာၾကည့္.. ” မတင္လွက ေျပာလဲေျပာ သူမ ထမီကို စြန္ေတာင္ဆြဲ၍ သူမကိုယ္တျခမ္းကို လွပ္ျပလိုက္ေလသည္။ သူမတကယ္ပင္ အပ်ိဳရႈံးေၾကာင္း ခင္ေ႐ႊထပ္ေလာင္းသတိျပဳလိုက္မိၿပီး ကတုန္ကယင္ျဖစ္ကာ ေရွ႕သို႔ တစုံတခုလုပ္ေတာ့မယ့္ဟန္ႏွင့္ တလွမ္းတိုးလိုက္သည္။ မတင္လွ သူမထမီကို ကပ်ာကယာျပန္ဝတ္လိုက္သည္။

” ေတာ္ၿပီ.. ဒီေလာက္ဆို ေတာ္ၿပီ.. ” သူ႕ကို အာ႐ုံေျပာင္းဦးမွဟု ေတြးကာ မတင္လွ စကားလမ္းေၾကာင္းေျပာင္းလိုက္သည္။ ” အကိုခင္ေ႐ႊ ဘယ္ကလွည့္လာတာလဲ.. ” ပုံမွန္မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ေမးလိုက္သည္။ ” ငါ အေဖတို႔အိမ္သြားမလို႔.. ပဲ့ေထာင္ နက္ျဖန္ထြက္မယ္.. ဘာမွာအုံးမလဲလို႔ ဝင္ေမးတာ ” ” ပဲ့ေထာင္ထြက္ရက္က သဘက္ခါ မဟုတ္ဘူးလား.. က်မအထည္ဖိုးေတြေတာင္ လိုက္မသိမ္းရေသးဘူး.. ” ” ၿမိဳ႕က ပို႔/ဆက္မွာ လိုင္စင္ဝင္ရမွာမို႔ မနက္ျဖန္ထြက္ရမွာ ” ” အကိုခင္ေ႐ႊ အဘစံတို႔အိမ္သြားမွာမို႔လား.. သြားေလ.. အျပန္က်ဝင္ခဲ့ဦး.. က်မၿမိဳ႕က အထည္ဆိုင္က အပ်ိဳႀကီးေတြဆီ စာေရးေပးလိုက္မယ္.. ” ” ေအး ေအး ” ခင္ေ႐ႊလွည့္ထြက္ၿပီးကာမွ မတင္လွဘက္သို႔ သမင္လည္ျပန္လွည့္၍ ၾကည့္မိသည္။ သူ႕ကို ၾကည့္ေနေသာ မတင္လွႏွင့္ မ်က္လုံးခ်င္းဆိုင္မိသြားသည္။ မတင္လွက သူ႕ကို ဘယ့္ႏွယ္လဲဟူေသာ မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ၿပဳံးျပေလေနသည္။ ခဲ့ၿပီး လမ္းမေပၚေရာက္လာသည့္တိုင္ သူ႕ေပါင္ၾကားထဲက ပစၥည္းႀကီးမွာ ျပန္မက်သြားခဲ့ေသးေခ်။ မတင္လွမွာလဲ စိတ္ထဲ အေက်နပ္ႀကီးေက်နပ္၍ က်န္ခဲ့သည္။

သူမ၏ ခႏၶာကိုယ္ေၾကာင့္ ကိုခင္ေ႐ႊမွာ မေနနိုင္ မထိုင္နိုင္ ျဖစ္သြားရၿပီ။ ဘယ္မိန္းမ မဆို ကိုယ့္ခႏၶာကိုယ္အလွကို ဖိုသတၱဝါေတြ သေဘာက်ၾကတာကို ႏွစ္ၿခိဳက္ေက်နပ္ၾကသည္။ ထို႔ထက္ပိုတာ ရွိေသးသည္။ ကိုခင္ေ႐ႊ႕မိန္းမက မတင္လွႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းဆိုေပမဲ့ အေျပာႀကီးသည္။ သူ႕ေယာက်္ားဘယ္ေလာက္ရိုးေၾကာင္း၊ သူကလြဲလွ်င္ က်န္တဲ့မိန္းမေတြ ဖြဲဆန္ကြဲျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒီလိုျဖစ္ေအာင္လည္း သူမက ကိုခင္ေ႐ႊကိုထိန္းထားနိုင္ေၾကာင္း မၾကာခဏႂကြားဝါ ေျပာဆိုေနက်ျဖစ္သည္။ မတင္လွမွာမူ သူ႕အေၾကာင္းႏွင့္သူျဖစ္သည္။ မတင္လွေယာက္်ားကေတာ့ ေပြသည္ ရႈပ္သည္။ဘယ္မိန္းမမွ မေရွာင္သူလည္းျဖစ္သည္။ ဒီေတာ့ မတင္လွခမ်ာ အနာေပၚတုတ္က်သလိုျဖစ္ကာ ကိုခင္ေ႐ႊ႕မိန္းမကို မေက်မခ်မ္းျဖစ္ေနရေလသည္။ အခုေတာ့ ၿပဳံးနိုင္ေလၿပီ။ ဆိတ္ကြယ္ရာတြင္ ကိုခင္ေ႐ႊႏွင့္ သူမႏွစ္ေယာက္ထဲေတြ႕ၿပီး အခုဆို ကိုခင္ေ႐ႊစိတ္ထဲ သူမခႏၶာကိုယ္အား မွန္းေနမည္မွာ အေသအခ်ာျဖစ္ေၾကာင္း မတင္လွ တထစ္ခ်သိလိုက္ၿပီ။

ကိုခင္ေ႐ႊက သူ႕ဟာႀကီးကို ကိုင္၍လႈပ္ရမ္းျပသည္ကို မတင္လွ စိတ္ကေရာက္သြားသည္။ အေပၚမွ ပုဆိုးဖုံးေနေသာ္လည္း ကိုခင္ေ႐ႊ႕ပစၥည္းႀကီးက သိပ္မေသးလွေၾကာင္း ခန႔္မွန္းမိလိုက္သည္။ ကိုခင္ေ႐ႊ မေနနိုင္မထိုင္နိုင္ျဖစ္ၿပီး သူမကို အတင္းဆြဲ လုပ္ သြားရင္ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲလို႔ စဥ္းစားမိသည္။ ထိုသို႔ အတင္းကာေရာလုပ္လဲ မတင္လွက လိုက္ေလ်ာလိုက္ရန္သာ ဆုံးျဖတ္ထားသည္။ ေယာက္်ားျဖစ္တဲ့သူက မိန္းမေပြေတာ့ အိမ္ကမယားကို ေခ်ာင္ထိုးထားသလို ျဖစ္ေနရသည္။ မိန္းမလုပ္တဲ့သူမွာလည္း ေသြးႏွင့္ သားႏွင့္ျဖစ္သည့္အျပင္ အသက္ကလည္း အခုမွ သုံးဆယ္မေက်ာ္ေသးပဲ အ႐ြယ္ေကာင္းတုန္းျဖစ္ရာ ဆႏၵေျဖေဖ်ာက္ဖို႔ေတာ့ အာသီသရွိသည္ပင္ျဖစ္သည္။သူ၏ အေဖအိမ္မွ အျပန္ခရီးတြင္ ခင္ေ႐ႊတေယာက္ လမ္းတေလွ်ာက္ ေျခေထာက္ႏွင့္ ေျမႀကီး ထိတယ္လို႔ပင္ မထင္။ အျပန္ဝင္ခဲ့ဖို႔ မတင္လွက မွာထားသည္မဟုတ္ပါလား။

ခင္ေ႐ႊ၏ အေတြးထဲတြင္လည္း မတင္လွ၏ ေယာက်္ားေျပာဖူးေသာ ” ကေလးေမြးတုန္းက သူ႕မိန္းမပစၥည္းကို တခ်က္ပိုခ်ဳပ္ထားသျဖင့္ အပ်ိဳတုန္းကထက္ပင္ ပိုက်ဥ္းသြားေၾကာင္း ” စကားကို ၾကားေယာင္ေနမိသည္။ မတင္လွ၏ ၿခံေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ခင္ေ႐ႊေခၚမေနေတာ့ဘဲ ၿခံထဲတန္းဝင္သြားေလသည္။ အိမ္ေရွ႕သို႔ ေျခလွမ္းလိုက္သည္ႏွင့္.. ” အိမ္ေပၚတက္ခဲ့.. ကိုခင္ေ႐ႊ.. ” ဟူေသာ မတင္လွအသံေလးထြက္ေပၚလာသည္။ ခင္ေ႐ႊေလွခါးထစ္တြင္ ဖိနပ္ခြၽတ္၍ အိမ္ေပၚသို႔ လွမ္းတက္လိုက္လွ်င္ အိမ္အတြင္းဘက္မွ ထြက္လာေသာ မတင္လွကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ပါတိတ္ပြင့္ရိုက္ တပတ္ႏြမ္းထဘီေလးကို တင္းတင္းရင္းရင္းေလးဝတ္ထားၿပီး အေပၚမွ ရွပ္အက်ၤ ီလက္တိုေလးတထည္ကို အျပင္ထုတ္ ဝတ္ထားသည္။ မ်က္ႏွာတြင္ သနပ္ခါးရည္ႀကဲေလးကို ပါးပါးေလးလိမ္းထားၿပီး ဆံပင္ေလးကို ေနာက္တြဲေလး ထုံးထားသည္။ ကုလားထိုင္ရွိရာသို႔ လွမ္းတက္လာေသာ ကိုခင္ေ႐ႊႏွင့္ အိမ္အတြင္းဘက္မွ ထြက္လာေသာ မတင္လွတို႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိၾကသည္။” ထိုင္ေလ.. ” မတင္လွက ကုလားထိုင္ေကာ္ခုံကို ေမးေငါ့၍ ရယ္ႀကဲႀကဲႏွင့္ အေျပာ၊ ကိုခင္ေ႐ႊက သူမ၏ စကားကို မၾကားဟန္ႏွင့္ မတင္လွ၏ လက္တဖက္ကိုလွမ္း၍ဆြဲသည္။

မတင္လွက သူမ၏ လက္ကို ကိုယ္အေနာက္သို႔ ႐ုတ္လိုက္သည့္အျပင္ ေျခတလွမ္းကိုလည္း ေနာက္သို႔ဆုတ္လိုက္သည္။ ” ဘာ..လုပ္မလို႔လဲ.. ” အသံျပတ္ႏွင့္ ေမးလိုက္ေသာ္လည္း မတင္လွ၏ မ်က္ႏွာက ၿပဳံးေယာင္သန္းေနေၾကာင္း ခင္ေ႐ႊေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူ ၿဗံဳးကနဲ မတင္လွကို ဘာမွ ျပန္မေျပာမိ။ ပထမဆုံးေျခလွမ္း မေအာင္ျမင္လိုက္သျဖင့္ ရႈသိုးသိုးႏွင့္ ေငါင္ေငါင္ႀကီးျဖစ္သြားေသာ ကိုခင္ေ႐ႊကို ၾကည့္ကာ မတင္လွ သေဘာေတြ႕ေနသည္။ ” ေမးေနတယ္ေလ.. ဘာလုပ္မလို႔လဲ..လို႔.. ” ေက်ာင္းသားေလးတေယာက္ကို ဆရာမကေမးေသာ ေလသံမ်ိဳးႏွင့္ အထက္စီးမွေမးသည္။ မိန္းမေတြက ဒီလိုပါပဲ..။ ” ငါေလ.. နင့္.. နင့္ကို… ” ကိုခင္ေ႐ႊ အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့ ေျပာေနပုံကို ၾကည့္ၿပီး မတင္လွ ၿပဳံးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူမ မ်က္ႏွာထားကို ျပန္၍ တည္လိုက္သည္။ ” ရွင့္မွာ.. မိန္းမရွိတာပဲ.. ရွင့္မိန္းမဆီ ရွင္ သြားေပါ့.. ” အနီးကပ္ေတြ႕ေနေတာ့ မတင္လွ၏ ေရခ်ိဳးၿပီးစ သန႔္ရွင္းသပ္ရပ္ေက်ာ့ရွင္းေသာ အလွႏွင့္ ေစာေစာက သူေတြ႕ခဲ့ရသည့္ ဝတ္လစ္စလစ္နီးပါး အလွတို႔ ေပါင္းကာ သူ႕ကိုဖမ္းစားထားေလၿပီ။ သနပ္ခါးနံ႕သင္းပ်ံ့ပ်ံ့ေလးကလည္းထပ္ဆင့္ကာ ခင္ေ႐ႊ႕ရင္ေတြကို တဒိန္းဒိန္းခုန္လာေစသည္။

” တငႅြရာ နငၠလဲ..ဟာ ” ” ဘာလုပ္မလို႔လဲ.. ရွႈင္းရွင္းေျပာေလ.. ” ” ငါ..ငါ.. ဟို..ဟို.. နမ္းခ်င္လို႔ ” ” ဟင္း.. ဟင္း.. ဒါမ်ား.. ” မတင္လွ၏ စကားမဆုံးလိုက္၊ ခင္ေ႐ႊက သူမကို အတင္းဝင္ဖက္၍နမ္းသည္။ မတင္လွမွာ မ႐ုန္းကန္သည့္အျပင္ အလိုက္သင့္ ၿငိမ္၍ခံသည္။ ကိုခင္ေ႐ႊ၏ ကမူးရႉးထိုးအနမ္းေတြက သူမအေပၚ အသဲအသန္ျဖစ္ေနသည္ကို ေဖာ္ျပသျဖင့္ မတင္လွမွာ ၾကည္ႏူး၍ေနသည္။ အမွန္ေတာ့ ခင္ေ႐ႊမွာ သူ႕မိန္းမကလြဲ၍ တျခားမိန္းမမ်ားႏွင့္ ကင္းကင္းရွင္းရွင္းေနခဲ့တာျဖစ္သည္။ ဒါကို တ႐ြာလုံးက သိသလို မတင္လွလည္းသိသည္။ သနပ္ခါးေရႀကဲေလးလိမ္းထားသည့္ မတင္လွ၏ မ်က္ႏွာအႏွံ႕နမ္း႐ုံမွ်မက သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုလည္း ဆြဲ၍ စုပ္သည္။ ဒီၾကားထဲ ကိုခင္ေ႐ႊ၏ လက္ေတြက အၿငိမ္မေနပဲ မတင္လွ တကိုယ္လုံးေပၚတြင္ လႈပ္ရွားေျပးလႊားေနသည္။ ရင္သားေတြေပၚ သူ႕လက္ကေရာက္သြားေသာ မတင္လွမွာ အတြင္းမွ ေဘာ္လီအက်ၤ ီဝတ္မထားပဲ အေပၚမွ ရွပ္အက်ၤ ီလက္တိုေလးတထည္ထဲ ဝတ္ထားေၾကာင္း သိလိုက္ရသည္။

နို႔အုံေလးေတြကို ညွစ္နယ္ရင္း နို႔သီးေလးေတြကို စမ္းကာ ေခ်မြေပးသည္။ ထို႔အျပင္ လက္တဖက္ကလည္း သူမ၏ တင္သား က်စ္က်စ္ကားကားေလးကို ဆုပ္နယ္ဖ်စ္ညွစ္ေနသည္။ ကိုခင္ေ႐ႊ၏ ေထာင္ထေနေသာ ပစၥည္းႀကီးက ပုဆိုးအတြင္းမွေန၍ မတင္လွ ဝမ္းဗိုက္တဝိုက္ကို ဟိုဒီထိုးေထာက္ေနသည္။ ဒါကို မတင္လွက မတ္တပ္ရပ္လွ်က္မွေန၍ သူမ၏ ေပါင္ေလးကို မသိမသာ ေျမ ွက္ကာ ေျမ ွာက္ကာ ႏွင့္ ကိုခင္ေ႐ႊ႕ဟာႀကီးကို ပုတ္ပုတ္ေပးသည္။ ကိုခင္ေ႐ႊ တရႉးရႉးျဖစ္လာသလို မတင္လွကိုလည္း အတင္းညွစ္၍ ဖက္ထားသည္။ မတင္လွမွာ ကိုခင္ေ႐ႊတေယာက္ ေသြးေတြ အစြမ္းကုန္ ဆူပြက္လာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္သည္။ ” ေတာ္..ေတာ္ၿပီ.. ” မတင္လွမွာ ကိုခင္ေ႐ႊလက္ထဲက ႐ုန္းထြက္လိုက္သည္။ ကိုခင္ေ႐ႊ မလြတ္ခ်င္ လြတ္ခ်င္ျဖင့္ သူမကို လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ ” ကဲ.. လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ၿပီးၿပီ.. ျပန္ေတာ့ေလ.. ” မ်က္ႏွာတည္တည္ေလးျဖင့္ ေျပာေနေသာ မတင္လွအား ကိုခင္ေ႐ႊမွာ အားမလိုအားမရ ၾကည့္ေနရွာသည္။ ” ျပန္ေတာ့လို႔ ေျပာေနတယ္ေလ.. ”။

” တင္လွကလဲဟာ.. ခုခ်ိန္က်မွေတာ့.. မထူးေတာ့ပါဘူး.. ငါ လုပ္ပါရေစဟာ ” ” အို.. မရဘူး.. မရဘူး.. က်မ စဥ္းစားအုံးမယ္.. အခုေတာ့ ရွင့္မိန္းမ ရွင္ ျပန္လုပ္အုံး.. ” ” တငႅြကလဲဟာ ” ” အို.. အို.. မလုပ္နဲ႕ေလ.. ” မထူးေတာ့ဘူးဆိုသည့္ သေဘာျဖင့္ ကိုခင္ေ႐ႊက လွမ္းဆြဲသည္။ မတင္လွက ေကြ႕ပတ္ေရွာင္ဖယ္ၿပီး သူ႕ကိုတြန္းထုတ္လိုက္သည္။ ” က်မ စဥ္းစားလိုက္အုံးမယ္လို႔ ေျပာၿပီးၿပီေနာ္.. ဘယ္လိုလဲ.. အိမ္ေပၚတက္ၿပီး ေစာ္ကားတာ ရွင့္မိန္းမကို ေျပာလိုက္ရမလား.. ” ကိုခင္ေ႐ႊ ေရွ႕ကိုမတိုးေတာ့ဘဲ မတင္လွ၏ တကိုယ္လုံကို မေက်မခ်မ္းႏွင့္ ကေလးဆိုးႀကီးလို ၾကည့္ကာ ေငါင္၍ ရပ္ေနသည္။ သူမက သူ႕ကို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေပးထားၿပီးၿပီ။ မတင္လွမွာ သူ႕ကို အ႐ုပ္တ႐ုပ္ႏွယ္ ကိုင္တြယ္ ကစားေနေခ်ၿပီ။ ” ကဲ..အကိုခင္ေ႐ႊ ျပန္ေတာ့.. ေတာ္ၾကာ ရွင့္သူငယ္ခ်င္းျပန္လာလို႔ က်မတို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲ ရွိတာ ေတြ႕သြားရင္ မေကာင္းဘူး.. ” မတင္လွမွာ ပြေယာင္းထသြားေသာ သူမ၏ဆံပင္ကို လက္ႏွင့္ ျပဳျပင္ရင္း ေျပာသည္။ ကိုခင္ေ႐ႊ သက္ျပင္းခ်ၿပီး လွည့္ထြက္သြားေတာ့ သူ႕ေက်ာျပင္ကို ၾကည့္ကာ မတင္လွ ၿပဳံးလိုက္သည္။ ေလွခါးထစ္ကို ဆင္းၿပီးကာမွ တစုံတခုကို သတိရသြားဟန္ျဖင့္ ကိုခင္ေ႐ႊ သူမဘက္ျပန္လွည့္လိုက္သည္။

” နင္ၿမိဳ႕ကို စာေပးလိုက္မယ္ဆို ” ” မေပးေတာ့ဘူး.. ” ေျပာၿပီး မတင္လွက အိမ္ထဲသို႔ လွည့္ဝင္သြားသည္။ခင္ေရက သူမ၏ ဖင္ႀကီးကို အာသာငမ္းငမ္းျဖင့္ ၾကည့္ၿပီး ဖိနပ္စီး၍ ၿခံထဲသို႔ဆင္းလိုက္သည္။ ထိုအခိုက္.. ” မနကၹႏ္.. က္မ ၿမိဳ႕ကို လိုကၡဲ့မယ္.. ” မတင္လွ၏ ခပ္တိုးတိုးအသံအား ခင္ေ႐ႊၾကားလိုက္ရေလသည္။ ႐ြာႏွင့္ ၿမိဳ႕မွာ တေနကုန္သြားရေသာ ခရီးျဖစ္သည္။ ခင္ေ႐ႊတို႔ ပဲ့ေထာင္မွာ မနက္(၇)နာရီေလာက္ ႐ြာကထြက္လွ်င္ ညေန(၄)နာရီေက်ာ္မွ ၿမိဳ႕ကို ေရာက္သည္။ ထုံးစံအတိုင္းဆိုလွ်င္ ေနာက္ေန႕ၿမိဳ႕မွာေနၿပီး ေနာက္တရက္မွ ႐ြာသို႔ျပန္ထြက္ေလ့ရွိသည္။ သို႔ရာတြင္ ယခုတေခါက္တြင္ ပို႔ဆက္လိုင္စင္ဝင္ရမည္ျဖစ္ရာ ခင္ေ႐ႊတို႔ပဲ့ေထာင္မွာ ၿမိဳ႕တြင္ သုံးရက္ခန႔္ၾကာေအာင္ ေနရမည္ျဖစ္ေလသည္။ အမ်ားသူငါ ခရီးသည္မ်ားၾကားတြင္ မတင္လွမွာ ကိုခင္ေ႐ႊကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ပုံမွန္ထက္ပို၍ မဆက္ဆံေပ။ ကိုခင္ေ႐ႊကလည္း အေျခအေနကို သုံးသပ္၍၎၊ မတင္လွ၏ အရိပ္အေျခကို ၾကည့္၍၎ ခရီးသည္မ်ားၾကားတြင္ ပုံမွန္ထက္ပို၍ မတင္လွအား ေျပာဆိုဆက္ဆံျခင္း မျပဳမိေစရန္ သတိထားေနရေလသည္။

ဒါေပမယ့္ ကိုခင္ေ႐ႊ၏ အၾကည့္မ်ားကေတာ့ မတင္လွဆီသို႔ မၾကာခဏဆိုသလို ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ ေရာက္သြားေလ့ရွိသည္။ ပဲ့ေထာင္ ၿမိဳ႕သို႔ဆိုက္ေသာအခါ မတင္လွမွာ သူ႕အိတ္သူပိုက္ကာ တက္သြားသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ခင္ေ႐ႊစိတ္ထဲတြင္ေတာ့ မတင္လွသြားေရာက္တည္းခိုမည့္ အထည္ဆိုင္ပိုင္ရွင္အပ်ိဳႀကီးေတြအိမ္ကို သူ ေကာင္းေကာင္းသိသည္။ မတင္လွ အထည္ဖိုးရွင္းခိုင္းတိုင္း ေရာက္ေနက်ျဖစ္သည္။ မနက္ဖန္က်မွ ထိုအိမ္သို႔ လိုက္သြားေတာ့မည္ဟု ေတြးလိုက္မိသည္။ မတင္လွမွာ သူတို႔ပဲ့ေထာင္ျပန္ထြက္မွသာ ႐ြာသို႔ျပန္လိုက္နိုင္မည္ျဖစ္သည္။ ႐ြာတြင္က ၿမိဳ႕သို႔ထြက္ေသာေရယာဥ္မွာ ကိုခင္ေ႐ႊတို႔ ပဲ့ေထာင္တစင္းသာရွိေလသည္။ ပဲ့ေထာင္ၿမိဳ႕သို႔ဆိုက္ၿပီးသည္ႏွင့္ ခင္ေ႐ႊ ကုန္ပစၥည္းကိစၥမ်ားႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနသည္။ တနာရီေလာက္အၾကာတြင္ မတင္လွမွာ သူမ၏ အထုပ္ေလးကို ပိုက္၍ ပဲ့ေထာင္ဆီသို႔ ျပန္ေရာက္လာေလသည္။

” အကိုခင္ေ႐ႊ.. အကိုခင္ေ႐ႊ.. ” ” ဟာ.. တင္လွ.. ဘာျဖစ္လို႔လဲ ” ” ဟို..ေလ.. အပ်ိဳႀကီးေတြ မရွိၾကဘူး.. ဘုရားဖူးထြက္သြားၾကတယ္တဲ့.. ” ခင္ေ႐ႊသေဘာေပါက္သြားၿပီ။ မတင္လွမွာ တည္းခိုစရာမရွိျဖစ္ေနေလၿပီ။ သူ႕ရင္ထဲ ကုလားဘုရားပြဲလွည့္ေနၿပီ။ ” ပဲ့ေထာင္ထဲ ဆင္းထိုင္ေနဟာ.. ေနာက္ၿပီးမွ ငါစီစဥ္ေပးမယ္ ” ” ဟုတၠဲ့.. ” ” ဒါနဲ႕ နင္ ညစာစားၿပီးၿပီလား ” ” မစားေရသးဘူး.. ” ” ဆာေနမွာေပါ့ ” ကိုခင္ေ႐ႊ၏ အၾကင္နာစကားေၾကာင့္ မတင္လွ မ်က္ခုံးတဖက္ျမင့္တက္သြားသည္။ ” အေၾကာ္ဝယ္စားလာတယ္.. သိပ္ၿပီးမဆာေသးပါဘူး.. ” ” ေအာ္.. ေအး.. ပဲ့ေထာင္ထဲ ဆင္းေန.. ငါလာခဲ့မယ္ ” ” ဟုတၠဲ့.. ” မတင္လွ ပဲ့ေထာင္ထဲ ဆင္းသြားသည္။

ခင္ေ႐ႊမွာ အလုပ္မ်ားေနရင္း စိတ္ကသိပ္ၿပီး မေျဖာင့္ခ်င္ေတာ့ေပ။ လုပ္စရာမ်ားကို ျမန္ျမန္ျဖတ္ကာ ပဲ့ေထာင္ထဲဆင္းသြားလိုက္သည္။ ” ကဲ.. လာ.. သြားမယ္ ” ” ဘယၠိဳလဲ.. ” ” နင္ တည္းစရာအိမ္မရွိဘူးမို႔လား.. တည္းခိုခန္းကို လိုက္ပို႔မလို႔ ” ” ဟာ..ျဖစ္ပါ့မလား.. က်မ အသိတေယာက္ရွိတယ္.. အဲဒီကိုလိုက္ပို႔ပါလား.. ” ” တည္းခိုခန္းက ေကာင္းပါတယ္..ဟ.. ငါ့အသိေတြဘဲ.. ရႈပ္ရႈပ္ေပြေပြေတြလဲ မရွိဘူး.. ” ” က်မ တေယာက္ထဲ တည္းရမွာ.. ” မတင္လွ ဒီစကားကို တကယ္ပဲ ေျပာတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႕ကို ေသြးတိုးစမ္းတာလားဆိုတာ ခင္ေ႐ႊ မဆုံးျဖတ္နိုင္ေပ။ ဒီအခ်ိန္က အေရးႀကီးသည္။ မွားသြားလွ်င္ လြတ္သြားမည္။ ခင္ေ႐ႊ ပါးစပ္နားေရာက္မွေတာ့ အလြတ္မခံနိုင္ေပ။ ” နင္ တေယာက္တည္းေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့.. နင္က တခန္း၊ ငါက တခန္းတည္းမွာေလ ” မတင္လွ ဘာမွမေျပာ၊ ထိုင္ရာမွ ထလိုက္လာခဲ့သည္။

တည္းခိုခန္းေရာက္ေတာ့ ကိုခင္ေ႐ႊက အိပ္ခန္းတခန္း၊ မတင္လွက တခန္း၊ ကပ္ရက္ဌားလိုက္ၾကသည္။ တည္းခိုခန္းမွာ ႏွစ္ထပ္ျဖစ္ၿပီး အေပၚထပ္မွာ အခန္းေတြရွိၿပီး ေအာက္မွာေတာ့ ထမင္းဆိုင္ႏွင့္ စားေသာက္ဆိုင္ျဖစ္သည္။ ” ဟိုဖက္ေထာင့္မွာ ေရခ်ိဳးခန္းနဲ႕ အိမ္သာရွိတယ္.. ခဏနားၿပီး ေရခ်ိဳးလိုက္ေပါ့.. ၿပီးရင္ ထမင္းစာၾကတာေပါ့ ” ” ဟုတၠဲ့.. ” ႏွစ္ေယာက္စလုံး ကိုယ့္အခန္းထဲ ကိုယ္ဝင္သြားၾကသည္။ ခဏအၾကာ မတင္လွ၏အခန္းတံခါး ဖြင့္သံ ပိတ္သံၾကားလိုက္ရသည္။ေရထြက္ခ်ိဳးတာျဖစ္ေၾကာင္း ခင္ေ႐ႊသိလိုက္သည္။ အတန္ငယ္မွ်ၾကာလွ်င္ သူမအခန္းတံခါးကိုဖြင့္ကာ ျပန္ဝင္သြားတာၾကားလိုက္ရသည္။ ထိုအခါမွ သူထြက္ကာ ေရခ်ိဳးသည္။ ၿပီးလွ်င္ ႏွစ္ေယာက္သား ေအာက္ထပ္တြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထမင္းစားၾကသည္။ ထမင္းစားၿပီး အေပၚတက္လာေသာအခါ ကိုခင္ေ႐ႊက မတင္လွ အခန္းထဲသို႔လိုက္ဝင္လာေလသည္။ ” ဟင္.. ကိုယ့္အခန္း ကိုယ္သြားေလ.. ” မတင္လွ မ်က္ႏွာက ၿပဳံးစစႏွင့္ျဖစ္သည္။ ” နင္႐ြာမွာတုန္းက ေျပာထားတဲ့ စဥ္းစားအုံးမယ္ဆိုတာ စဥ္းစားၿပီးၿပီလား ” မတင္လွက စဥ္းစားသလို လုပ္ၿပီး ကုတင္ေစာင္း၌ ဝင္ထိုင္သည္။

” က်မ ဘာကို စဥ္းစားမယ္လို႔ ေျပာတာလဲ.. က်မေျပာမိလို႔လား.. ဟုတ္လဲ ဟုတ္ပဲနဲ႕.. ” ၿပီတီတီမ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ေျပာေနေသာ မတင္လွမ်က္ႏွာေလးမွာ ကိုခင္ေ႐ႊစိတ္ထဲ အသဲယားစရာျဖစ္လို႔ေနသည္။ ကိုခင္ေ႐ႊ အသက္ရႉသံျပင္းျပင္းႀကီးႏွင့္ ေတြေတြႀကီးရပ္ကာ သူမကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ ဘာစကားမွျပန္မေျပာ။ ” ဟြန္း.. ၾကည့္လွေခ်လား.. ဘာမ်ား ထူးျခားေနလို႔လဲ.. ” အတန္ၾကာေအာင္ ေခါင္းေလးငုံ႕၍ အၾကည့္ခံေနၿပီးမွ မတင္လွက ျပန္ေျပာျခင္းျဖစ္သည္။ ” တငႅြ.. နငၠ တကယႅြတာပဲဟာ ” ” ဟင္း.. က်မက ကေလးတေယာက္အေမရွင့္.. ကေလးမေမြးေသးတဲ့ ရွင့္မိန္းမေလာက္ လွပါ့မလား.. ” ” ေတာ္စမ္းပါဟာ.. ဒီေကာင္မအေၾကာင္းမေျပာစမ္းပါနဲ႕.. နင္ကသူ႕ထက္ အျပန္တရာလွတယ္ ” ေယာက္်ားေတြမ်ား ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတာပဲဟု မတင္လွ ေတြးလိုက္မိသည္။ ” ဟုတၱယ္..ဟ နငၠ တကယႅြတာ ” ေျပာရင္း မတင္လွေဘးသို႔ ကိုခင္ေ႐ႊ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။

အသားခ်င္းထိသြားေပမယ့္ မတင္လွက ေ႐ႊ႕မသြားေခ်။ ကိုခင္ေ႐ႊက သူမ၏ ပုခုံးေလးကို လွမ္းဖက္လိုက္ေတာ့လဲ မတင္လွ မ႐ုန္းေပ။ ” ရွင္.. ရွင္ က်မကို ဘာလုပ္မလို႔လဲ.. ဟင္.. ” သူ႕ဖက္သို႔လွမ္း၍လိုက္ေသာ မတင္လွမ်က္ႏွာေလးက ကိုခင္ေ႐ႊမ်က္ႏွာႏွင့္ တထြာခန႔္သာ ေဝးေတာ့သည္။ ” ဟို.. ငါ.. ငါ.. နင့္ကို..လုပ္ခ်င္တယ္..ဟာ ” ” အိုး.. ဒါမ်ား.. ရွင္ကလဲ.. ဟုဆိုကာ မတင္လွက သူမႏွင့္ ယွဥ္လွ်က္သား ထိုင္ေနေသာ ကိုခင္ေ႐ႊ႕ရင္ခြင္ထဲသို႔ သူမ၏ ကိုယ္လုံးေလးကို ေဘးသို႔ယိုင္နဲ႕၍ တိုးဝင္လိုက္ေလသည္။ကိုခင္ေ႐ႊက သူမ၏ လည္ပင္းကို သိုင္း၍ဖက္လိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးမ်ားကို ဆြဲ၍စုပ္နမ္းလိုက္သည္။ မတင္လွမွာ ရင္ဘတ္ေလးေကာ့တက္သြားသည္။ ၿပီးေနာက္ ႏွစ္ေယာက္သား တေျဖးေျဖးကုတင္ေပၚသို႔ လဲၿပိဳက်လာေလသည္။

အိပ္ယာႏွင့္ေက်ာထိမိသည္ႏွင့္ ကိုခင္ေ႐ႊက ကုတင္ေဘးတြင္ တြဲေလာင္းက်ေနေသာ သူ၏ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကုတင္ေပၚဆြဲတင္ၿပီး မတင္လွ၏ ႏႈတ္ခမ္းအစုံကို လႊတ္ေပးကာ ထထိုင္လိုက္သည္။ မတင္လွမွာ ေမာေနဟန္ႏွင့္ မ်က္လုံးေလးမ်ားမွိတ္ကာ မွိန္းေနသည္။ ကိုခင္ေ႐ႊက အိပ္ယာေပၚထထိုင္ၿပီးသည္ႏွင့္ သူမေျခေထာက္မ်ားကို ဒေကာက္ေကြးမွ မကာ ကုတင္ေပၚဆြဲတင္လိုက္ၿပီး သူမ၏ကိုယ္လုံးေလးကိုပါ ေပြ႕၍ ကုတင္ေပၚေနရာခ်ေပးလိုက္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ကိုခင္ေ႐ႊက သူမေဘးတြင္ ထိုင္လွ်က္ မတင္လွကို မ်က္ေတာင္မခတ္စိုက္ၾကည့္ရင္း သူ႕ကိုယ္ေပၚမွ ရွပ္အက်ၤ ီကို ခြၽတ္လိုက္သည္။ မတင္လွက မွိတ္ထားေသာ မ်က္လုံးႏွစ္လုံးကို ခပ္ေမွးေမွးေလးဖြင့္၍ ကိုခင္ေ႐ႊကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ” ဟင္.. ရွင္.. အက်ၤ ီခြၽတ္ၿပီး ဘာလုပ္အုံးမလို႔လဲ.. ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ျပန္ေလ.. ” မတင္လွ မ်က္ႏွာက အတည္ေပါက္ႏွင့္ေျပာေနေသာ္လည္း သူမ၏ေလသံက သာယာညင္သာစြာျဖင့္ ေျပာေနသည္။

” နင့္ကို လိုးေတာ့မလို႔..သိလား.. လိုးေတာ့မလို႔ ” ” အို..မသိဘူး.. မသိဘူး.. ” မတင္လွက သူမ၏ နားႏွစ္ဖက္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ပိတ္ၿပီး မ်က္လုံးေလးမ်ားစုံမွိတ္ကာ ေခါင္းေလးတခါခါေျပာေနလိုက္ပုံမွာ ကိုခင္ေ႐ႊ႕စိတ္ေတြကို ပို မခ်င့္မရဲျဖစ္လာေစရန္ တမင္လုပ္ေနသည္ႏွင့္ တူေနသည္။ ပက္လက္ကေလးျဖစ္ေနေသာ သူမ ကိုယ္ေပၚသို႔ ကိုခင္ေ႐ႊက ေဘးမွ ေမွာက္ခ်လိဳက္ၿပီး သူမ၏ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို ဖိစုပ္နမ္းလိုက္႐ုံမွ်မက ေ႐ႊရင္အစုံကိုလည္း အက်ၤ ီေပၚမွပင္ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ႀကီး ကိုင္ပစ္လိုက္ေလသည္။ မတင္လွမွာ ကိုခင္ေ႐ႊလုပ္သမွ်ကို အလိုက္သင့္ေလး ၿငိမ္ခံေနသည္။ ကိုခင္ေ႐ႊမွာ မတင္လွႏႈတ္ခမ္းကို စုပ္နမ္းေနရာမွ အားမရျဖစ္လာကာ သူမလည္တိုင္ေလးကို ငုံခဲလိုက္ၿပီး လက္တဖက္ကလည္း ေအာက္ထဲေ႐ႊ႕သြားကာ မတင္လွ ေပါင္ၾကားကို ထမီေပၚမွ အုပ္ကိုင္လိုက္သည္။

” အို.. ဟင့္.. အကို.. ” ေဖာင္းေဖာင္းကားကား ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို လက္ဖဝါးျဖင့္ အုပ္ကိုင္လိုက္မိကာမွ မတင္လွက သူမ၏ ေပါင္ႏွစ္ဖက္ကိုညွပ္၍ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို လိမ္လိုက္သည္။ ထိုအခါ ကိုခင္ေ႐ႊ႕လက္က ဆြဲထုတ္လို႔မရေတာ့ဘဲ ေစာက္ဖုတ္ေပၚ အုပ္ကိုင္လွ်က္သား သူမ၏ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကား ညွပ္ေနေတာ့သည္။လက္ကိုေရွ႕တိုးေနာက္ငင္လုပ္လို႔မရေသာ္လည္း ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကိုဖိလိုက္၊ လက္သန္းလက္မတို႔ျဖင့္ ညွပ္ကာ အနည္းငယ္ညွစ္လိုက္ႏွင့္ လုပ္လို႔ရသေလာက္လုပ္ေပးသည္။ မတင္လွက သူမေပါင္ၾကားမွ ကိုခင္ေ႐ႊ႕လက္ကို ဆြဲဖယ္သည္။ ” ကဲ.. ဖယ္အံုး.. ” ” တင္လွရယ္.. အကိုေတာ့ ႐ူးေတာ့မယ္ကြယ္ ” ” မီးသြားပိတ္..လို႔ ေျပာမလို႔.. က်မအဝတ္ေတြ..ခြၽတ္လိုက္ဦးမယ္.. ” တုန္ရီေနေသာ အသံကို အေတာ္ထိန္း၍ ေျပာေနရမွန္းသိသာလွသည္။ ကိုခင္ေ႐ႊ ကုတင္ေပၚမွ ဆင္းကာ မီးခလုတ္ကို ပိတ္လိုက္သည္။

မတင္လွက ကုတင္ေပၚထိုင္ကာ သူမ အက်ၤ ီေတြ ခြၽတ္လိုက္ၿပီး ခါးမွထမီကိုဆြဲတင္၍ ရင္လ်ားကာ ကုတင္ေပၚျပန္လွဲေနလိုက္သည္။ မီးပိတ္လိုက္ေသာ္လည္း လုံးဝေတာ့ ေမွာင္မသြားေခ်။ အျပင္ဘက္ လူသြားလမ္းတြင္ ထြန္းထားေသာ မီးေခ်ာင္းအလင္းေရာင္က အခန္းအေပၚနားကာထားသည့္ ျခင္လုံဇကာမွတဆင့္ အခန္းထဲဝင္ေနသည္။ ဒီေတာ့ အခန္းထဲတြင္ ထင္းထင္းလင္းလင္းႀကီးမဟုတ္သည့္တိုင္ သဲသဲကြဲကြဲေတာ့ျမင္ေနရသည္။ ကိုခင္ေ႐ႊ ကုတင္ေပၚတက္လာေတာ့ မတင္လွ ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္း ခုန္ေနသည္။ လင္ေယာက်္ားမဟုတ္သည့္ တျခားဘယ္သူနဲ႕မွ မျဖစ္ဖူးသည့္ မတင္လွမွာ အခု ပထမဆုံးအႀကိမ္အျဖစ္ တျခားေယာက္်ားတေယာက္ လိုးတာကို ခံရေတာ့မည္ဆိုသည့္ အသိျဖင့္ ရင္ေတြ ခုန္လာ႐ုံမက ကာမစိတ္ေတြကလည္း ပို ျပင္းျပလာသည္… ျပီး။