“ကိုကိုနော် မလဲ့နဲ့ ဖြစ်တာ သူများတွေ မပြောရဘူးနော် မလဲ့ ရှက်လို့သေမှာ” “စိတ်ချပါ မမလဲ့ရယ် ကျနော် က မလဲ့ ကို တိတ်တိတ်လေးချစ်ချင်တာပါ

ကိုကို အလုပ်ထွက်မည့်နေ့။ အလုပ်သာထွက်ရတာ ဒီအလုပ်ကိုသံယောဇဉ်ရှိသည်။ ဒါပေမယ့်လည်း သူ့ သူငယ်ချင်းများ နှင့် လုပ်ငန်းစပ်တူ အဖြစ်ပထမဆုံး စလုပ်မှာမို့ ထွက်ရတာ ။ဒီနေ့တော့ အလုပ်နောက်ဆုံးလုပ်ခဲ့တဲ့ သူ့လစာ ကိုသွားထုတ်ရင်း ယူနီဖောင်းတွေ ကို သွားအပ်သည်။ ရုံးခန်းထဲရောက်တော့ မန်နေဂျာ မလဲ့ က သူ့ကို အပြုံးဖြင့် နှုတ်ဆက်သည်။ မလဲ့က သူတို့ ကုန်တိုက်မှာ မန်နေဂျာ …

“ကိုကိုနော် မလဲ့နဲ့ ဖြစ်တာ သူများတွေ မပြောရဘူးနော် မလဲ့ ရှက်လို့သေမှာ” “စိတ်ချပါ မမလဲ့ရယ် ကျနော် က မလဲ့ ကို တိတ်တိတ်လေးချစ်ချင်တာပါ Read More

“ အင့်…ဟင့်….ခဏနေပါအုံးဆို…. အို့……ကျွတ်…ကျွတ်…. အား ရှိအောင် ဂျိုးကင်စားထားအုံးနော်…. ကျုပ် မီးထပ်ထိုးလိုက်အုံးမယ်… ” “ အားက ရှိပြီးသား ပါကွ… နင့်ယောက်ျားလိုများ မှတ်နေသလား…ဒီမယ် ကြည့်…”

“ သား…သား….သားရေ…” “ ဒုန်း…ဒုန်း…ဒုန်း…..သား..သားရေ..” တံခါးကို တဒုန်းဒုန်းထု၍ အော်နှိုးနေသော သူ့အမေအသံကြောင့် ထွန်းထွန်း ဖျတ်ခနဲ လန့်နိုးလာသည်။ “ ဗျာ… မေမေ…လာပြီ… လာပြီ….ခဏ ” ထွန်းထွန်း အိပ်ရာက ဗြုန်းခနဲထလိုက်ပြီး မွေ့ယာဘေးတွင်ရှိသော အရက်ပုလင်းကို ကပျာကယာ ကောက်ကိုင်လိုက်ပြီး အခန်းထဲက ထွက်မည်အပြု မွေ့ယာခြေရင်းတွင် အတွင်းခံဘရာစီယာ တစ်ထည်ကို တွေ့လိုက်၍ ကုန်းကောက်လိုက်ပြီး …

“ အင့်…ဟင့်….ခဏနေပါအုံးဆို…. အို့……ကျွတ်…ကျွတ်…. အား ရှိအောင် ဂျိုးကင်စားထားအုံးနော်…. ကျုပ် မီးထပ်ထိုးလိုက်အုံးမယ်… ” “ အားက ရှိပြီးသား ပါကွ… နင့်ယောက်ျားလိုများ မှတ်နေသလား…ဒီမယ် ကြည့်…” Read More

ကောင်းလားဟင်..” ” အင်းပါ..ကောင်းပါတယ် …” ” ဘာကောင်းတာလဲဟင်…” ” အာ..ကျွတ်…ကိုကလဲကွာ…” သန်းနုက ပြောလဲပြော သူမ၏ လက်ကလေးတဖက်ဖြင့်လည်း မိုးမြင့်ရှိန်ရဲ့ ခါးကို လှမ်းပြီး ဆွဲလာ၏

အဖုံးဖွင့်ထားသော လေးထောင့်သံပုံး၏ အဝတွင် သစ်သားတုတ် ကန့်လန့်ခံကာ ချိတ်ဖြင့် ချိတ်..တံပိုးဖြင့် ထမ်းလာခဲ့သော ရေအပြည့်ပါသည့် သံပုံးနှစ်ပုံးကို ရင်မောင်သည် သူ၏ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် အသာထိန်းပြီး ဒူးနှစ်ဖက်ကွေးကာ မြေပေါ်ကို ချလိုက်၏ ။ ပြီးတော့ ပုံးနှစ်ပုံးတွင် ချိတ်ထားတဲ့ ချိတ်နှစ်ချိတ်ကို ဖြုတ်လိုက်ပြီး သူ၏ ပုခုံးပေါ်မှ တံပိုးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ယူပြီး အနီးရှိ အုန်းပင်မြစ်အုံကြီးတွင် …

ကောင်းလားဟင်..” ” အင်းပါ..ကောင်းပါတယ် …” ” ဘာကောင်းတာလဲဟင်…” ” အာ..ကျွတ်…ကိုကလဲကွာ…” သန်းနုက ပြောလဲပြော သူမ၏ လက်ကလေးတဖက်ဖြင့်လည်း မိုးမြင့်ရှိန်ရဲ့ ခါးကို လှမ်းပြီး ဆွဲလာ၏ Read More

မျက်ဆံနက်နက်လေးတွေနှင့် ချစ်စဖွယ်ကောင်းလှသော မျက်လုံးလေးတွေတွင် မျက်ရည်လေးတွေပင် ဝိုင်းနေပြီ။ ‘ ကဲ … ဂျာဂျာရေ .. အချိန်လဲ တော်တော်နောက်ကျနေပြီ … ဘာလုပ်ကြမလဲ … ‘ ဂျာဂျာ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ တော်တော်နှင့် စကားသံထွက်မလာ .. အေးလေ ရှက်ရှာမည်ပေါ့။ …

ညနေ လေးနာရီခွဲပြီးနေပြီ။ … ကိုလတ်တယောက် အိမ်ပြန်ရန် ဆေးရုံလှေကားမကြီးမှ ဆင်းတော့မလို့ဟန်ပြင်နေစဉ် နောက်ဖက်မှ အသံလေးတခုက ရုတ်တရက်ပေါ်လာ၏။ ‘ ဆရာ ပြန်တော့မလို့လား … ဟင်းဟင်းဟင်း .. ‘ ပြန်တော့မလားမေးတာ ဘာများ ရီစရာ ပါနေသည်မသိ။ … ကိုလတ်စိတ်ထဲ နဲနဲ အစာမကြေဖြစ်သွားမိသည်။ .. လှည့်ကြည့်စရာမလိုပဲ သိနေသည်။ အသံရှင်လေး မည်သူဆိုတာ။ …

မျက်ဆံနက်နက်လေးတွေနှင့် ချစ်စဖွယ်ကောင်းလှသော မျက်လုံးလေးတွေတွင် မျက်ရည်လေးတွေပင် ဝိုင်းနေပြီ။ ‘ ကဲ … ဂျာဂျာရေ .. အချိန်လဲ တော်တော်နောက်ကျနေပြီ … ဘာလုပ်ကြမလဲ … ‘ ဂျာဂျာ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ တော်တော်နှင့် စကားသံထွက်မလာ .. အေးလေ ရှက်ရှာမည်ပေါ့။ … Read More

ရှင် ….. တကယ် …. ‘ ဒါတော့ မီမီ တကယ်ထိတ်လန့် သွားရသည်။ ‘ တကယ်ပေါ့ … အထဲမှာ နူးအိနေတာပဲ။ ဒါမိုျးဖီလင်ကို ရိုးရိုးမိန်းကလေးတွေမှာ ဘယ်လိုမှ မရဘူး .. ‘ ‘ ဟယ် … ဒါဆိုရင်တော့ ခက်တာပါပဲ ဆရာရယ်

အချိန်က ည ၉နာရီခွဲလုပြီ။ ရန်ကုန် မအူကုန်းရပ်ကွက်သည် နေ့လည်ဘက်တွင် လူစည်ကားသလောက် ညနက်လာလျှင် လူအသွား အလာက ပြတ်လာမြဲဖြစ်သည်။ ၁၂၃လမ်းထဲရှိ ‘ထွန်းတောက်’ ဆေးခန်းထဲတွင် ဒေါက်တာကိုလတ်တယောက်ထဲ စာထိုင်ဖတ်နေမိ၏။ မိုးဖွဲဖွဲရွာနေသည်မို့ ည၈နာရီကျော်လောက်ကတည်းက ဆေးခန်းကို လူနာမလာတော့ … ၉နာရီခွဲ ဆေးခန်းပိတ်ချိန်အထိတော့ လူနာ မလာလည်း မပြန်သေးပဲ ဆက်ထိုင်နေတတ်သည်က ကိုလတ် အကျင့်ဖြစ်နေပြီ။ စောသေးလျှင် …

ရှင် ….. တကယ် …. ‘ ဒါတော့ မီမီ တကယ်ထိတ်လန့် သွားရသည်။ ‘ တကယ်ပေါ့ … အထဲမှာ နူးအိနေတာပဲ။ ဒါမိုျးဖီလင်ကို ရိုးရိုးမိန်းကလေးတွေမှာ ဘယ်လိုမှ မရဘူး .. ‘ ‘ ဟယ် … ဒါဆိုရင်တော့ ခက်တာပါပဲ ဆရာရယ် Read More

“အီး … ရှီး …” “အား … ရှစ် ..” နှစ်ယောက်သား ပြိုင်တူ အော်ကာ ညည်းလိုက်သလို ခေါင်းကိုယ်စီလဲ နောက်သို့လန်ကျသည်။

ကိုယ်ကလေးကိုဖျော့၊ ကျော့ကိုဆန့်ပြီး ကုလားထိုင် နောက်မှီပေါ် ပုခုံးတင်ထားရင်းမှ လေးလေးနွယ်တစ်ယောက် ခေါင်းကလေးကို ဘယ်ညာယိမ်းကာ အကျောလျှော့နေမိသည်။ လောလောလတ်လတ်မှ ပရင့်အောက် ထုတ်ထားသည့် စာရင်းရှင်းတမ်း ရီပို့သည် စားပွဲခုံ၏ ထောင့်စွန်းတွင် ငြိမ်သက်စွာ လဲလျောင်းလျက်ရှိသည်။ ရင်ကလေး မို့တက်လာသည်အထိ လေကို တစ်ဝကြီး ရှူသွင်းပြီးနောက် ရုံးခန်းပေါက်ဝတွင် ချိတ်ထားသော တိုင်ကပ်နာရီကို လှမ်းကြည့်မိ၏။ နာရီလက်တံက ၈နာရီတိတိ ထိုးနေပြီ …

“အီး … ရှီး …” “အား … ရှစ် ..” နှစ်ယောက်သား ပြိုင်တူ အော်ကာ ညည်းလိုက်သလို ခေါင်းကိုယ်စီလဲ နောက်သို့လန်ကျသည်။ Read More

”သက်ပိုင် နင်ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ” ”ဘယ်သူမှ မမြင်အောင်လုပ်နေတာလေ” ”ဘာ ……နင် ဘာတွေကြံနေတာလဲ” သူက ကျွန်မဆီကို ပြန်လျှောက်လာကာ ”

ကျွန်မကျူရှင်ကို နောက်ကျမှ ရောက်သွားပြန်သည်။တံခါးကို ဖွင့်ကာ စာသင်ခန်းထဲ ဝင်ရန် ခွင့်တောင်းလိုက်တော့ ဆရာက သင်နေတာကိုရပ်ပြီး လှမ်းကြည့်သည်။ ”မင်း ထပ်ပြီးနောက်ကျပြန်ပြီ။လာ မြန်မြန်ဝင်။နောက်တစ်ခါ ဆို နောက်မကျစေနဲ့။ဆရာက အချိန်တိကျမှကြိုက်တာ အားလုံးမှတ်ထားနော်’ အတန်းသားတွေ ရှေ့တွင် အပြောခံနေရ၍ မကြည်ချင်သည့်စိတ်က တိုသွားသည်။ ” ၁၅မိနစ်လောက်ပဲ နောက်ကျတာပါ ဆရာကလည်း” ကျွန်မကပြန်ပြောလိုက်သည့် အသံတွင် စိတ်မကျေမနပ်မှုပေါ်လွင်နေသည်။တကယ်တော့ ဆရာနှင့်ကျွန်မက …

”သက်ပိုင် နင်ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲ” ”ဘယ်သူမှ မမြင်အောင်လုပ်နေတာလေ” ”ဘာ ……နင် ဘာတွေကြံနေတာလဲ” သူက ကျွန်မဆီကို ပြန်လျှောက်လာကာ ” Read More

“ရပါတယ္…ကိုရဲ…ႏြယ္လည္း စိတ္ေတြ လွဳပ္ရွားေနတာ” “ေနာက္တစ္ေခါက္ေပါ့…ႏြယ္” “ဟင္…လုပ္ဦးမလုိ႔လား” “ညီေလး ၿပန္ႏိုးလာရင္ေလ” “ခစ္ခစ္…ဟုတ္ပါၿပီ”

“ရှူး……..ဟား” လေယာဉ်ပေါ်က အဆင်းတွင် အေးမြပြီး လတ်ဆတ်သော ရန်ကုန်ဧ။် ဒီဇင်ဘာလေကို တဝ ရှူပြစ်လိုက်သည်။ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှု နှောင့်နှေးသော နိုင်ငံတွင် ဖြစ်လေ့ရှိသော လူငယ်သဘာဝ အတိုင်း အများနည်းတူ စွန့်စားကာ မြို့ပြလူနေမှု စနစ် ရှေ့ရောက်နေသော ဂျပန်တွင် ကျောင်းတက်ရင်း အလုပ်လုပ်နေသည်မှာ ၃ နှစ်ကျော်လေပြီ။ အခုဆို နောင်ရဲ အသက် ၂၇ ပင် …

“ရပါတယ္…ကိုရဲ…ႏြယ္လည္း စိတ္ေတြ လွဳပ္ရွားေနတာ” “ေနာက္တစ္ေခါက္ေပါ့…ႏြယ္” “ဟင္…လုပ္ဦးမလုိ႔လား” “ညီေလး ၿပန္ႏိုးလာရင္ေလ” “ခစ္ခစ္…ဟုတ္ပါၿပီ” Read More

ဒီအတိုင်း အိမ်ပြန်ရမှာထက်စာရင် ရတာလက်ခံလိုက်မယ် ဆိုတဲ့ မျက်နှာပေးနဲ့ “ အိုကေ..အိုကေ..” ဆိုပြီး

စောပီဖိုး တယောက် ထိုင်းနိုင်ငံနယ်စပ်က ဒုက္ခသည်စခန်းကနေပြီး အမေရိကန်ပြည်ကို ရောက်ရှိလာပြီးနောက် ပထမဆုံး လုပ်ရတဲ့ အလုပ်က ကုလားထမင်းဆိုင်မှာ အကူ ထမင်းချက် ဖြစ်သည် ။ သူနဲ့ အတူတူ လာခဲ့တဲ့သူငယ်ချင်းစောအယ်စေး က သူလုပ်တဲ့ ကုလားထမင်းဆိုင်ရဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် လမ်းတဖက်တချက်က ကလပ် မှာ ပုဂံဆေးတဲ့အလုပ် ရသည် ။ သူတို့နှစ်ယောက် အလုပ်ချင်းလည်း နီးကပ်လို့ …

ဒီအတိုင်း အိမ်ပြန်ရမှာထက်စာရင် ရတာလက်ခံလိုက်မယ် ဆိုတဲ့ မျက်နှာပေးနဲ့ “ အိုကေ..အိုကေ..” ဆိုပြီး Read More

တခိခိ ရယ်ရင်း အနားက ခွအုံးကို ဆွဲယူကာ တင်းတင်းဖက်လိုက်မိသည်။ သေချာသည်က နက်ဖြန် ကိုမောင့်ကို သူကြည့်ရဲမည် မထင်

ဇင်မာဝင့် တယောက် စာအုပ်ထည့်ထားတဲ့ ကချင်လွယ်အိပ်ကို ရင်ခွင်ပိုက်ပြီး ရင်တထိတ်ထိတ် ဖြင့် ကျွန်းလှေကား ကြီးအတိုင်း တက်လာသည်၊ ဒီနေ့ ကိုမောင့် အိမ်သို့ စာလာသင်ရမည်မှာ တခြားနေ့တွေနှင့် မတူ၊ ဟင်းလင်းပွင့် နေသည့် အိမ်ရှေ့ တံခါးကြီးသည် သူဝင်လာသည်နှင့် အလိုလို ဂျိုင်းကနဲ့ ပိတ်သွားသည်၊ သူက တံခါးပိတ်သံကြောင့် ရုတ်တရက် လန့်သွားပြီး ပါးစပ်က ဒေါ်ဒေါ်၊ …

တခိခိ ရယ်ရင်း အနားက ခွအုံးကို ဆွဲယူကာ တင်းတင်းဖက်လိုက်မိသည်။ သေချာသည်က နက်ဖြန် ကိုမောင့်ကို သူကြည့်ရဲမည် မထင် Read More