အား မ လို အား မရ

Unicode

အလုပ်လုပ်နေရာမှ အသင်းအမှုဆောင် ကိုသောင်းစိန်နှင့်အတူ ဝင်လာသော မိန်းမလှလေးဆီ မျက်စိက ရောက်ဖြစ်သည်။ “အောင်သူ ဒါ မင်းနဲ့အတူ တာဝန်ကျတဲ့ အရောင်းပဲ” ကိုသောင်းစိန်က တည်တည်တန့်တန့် မိတ်ဆက်ပေး၏။ အောင်သူက သမဝါယမ ကုန်ဝယ်စာအုပ်များ အစီအရီ ထပ်ထားသော စားပွဲဘေး နှစ်တောင်ခန့် ကုန်ဝယ်စာအုပ်များ၏ စာအုပ်ပုံ လေးပုံကြားမှ ခါးဆန့်၏။ “ဟုတ်ကဲ့ ဦးလေး သူ့ကို ဘာတာဝန်ပေးရမလဲ ဟင်” “အရောင်းပါဆို ကုန်ချိန်တဲ့ ဘက်ကပေါ့ဟ ညနေကျရင် ဥက္ကဋ္ဌအိမ်ကို ခွေအပ်ရင်း မင်းလာခဲ့အုံးနော် ကြားလား” “အော် ဟုတ်ကဲ့ ဦးခင်မောင်၊ (၅)လမ်း အဘဦးအောင်ရှိန် ရှိလား” သူက ဆိုင်ရှေ့တွင် ကြိပ်ကြိပ်တိုးနေသော လူအုပ်အပေါ် မိုး၍ ဆိုင်အတွင်းမှ အသံကျယ်ကျယ်အော်ရင်း စာအုပ်ထောင်ပြ၏။ “ရှိတယ် ရှိတယ် ဆပ်ပြာ နို့ဆီ ဖယောင်းတိုင်” “အကုန်ယူမယ် ပြောလဲ ပြီးတာပဲဗျာ” “ဟဲ့ အကုန်မယူဘူး ငွေက မလောက်ဖူးဟဲ့” “အခုပေးနေတာ ဆပ်ပြာ၊ နို့ဆီ၊ ဖယောင်းတိုင် သုံးမျိုးပဲ ကုန်နေပြီ အဒေါ်ရဲ့” အောင်သူဘေးမှ ဘောက်ချာရေးနေသော ‘အမာ’ က ဇီးထုပ်တစ်ထုပ်ကို စားရင်းမှ ခေါင်းထောင်ပြီး ပြောသည်။

အမာက (၁၀)တန်းအောင်ပြီး သမဝါယမ ဝင်လုပ်နေသူ၊ တစ်ချိန်က အ-ထ-က( ) ကျောင်းတွင် အောင်သူနှင့်အတူ ကျောင်းနေဘက် ဖြစ်သော်လည်း ရင်းနှီးမှု မရှိခဲ့ကြပေ။ ယခု မြို့သစ် သမဆိုင် ဖွင့်မှ ဝန်ထမ်းအဖြစ် သိကြရ၏။ အလုပ်ဝင်ခဲ့ ကြသည်မှာလည်း ယနေ့ပါနှင့်မှ တစ်ပတ်ပင်မပြည့် (၅)ရက်သာ ရှိသေးသည်။ ခွဲတမ်းချစ၊ ပစ္စည်းပေး အမာနှင့် အောင်သူ ခြေမနိုင် လက်မနိုင် ဖြစ်ကြသဖြင့် အောင်သူက သမကော်မတီကို အရေးပေါ် အရောင်းတစ်ယောက် ထပ်တောင်း၏။ ကုန်ခဲ့သော ညက အမှုဆောင် အစည်းအဝေး ထိုင်ကြသည်။ ဥက္ကဋ္ဌက သူ့လမ်းထဲ၌ စာရိတ္တ ကောင်းမွန်သော မိန်းကလေး တစ်ယောက် ရှိသည်။ ယာယီခန့်ထားမည်ဟု ပြော၍ ယနေ့ အကူအရောင်း အဖြစ် မွန်ရည်သန့်ပြန့်၍ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည် အချိုးကျ တောင့်တင်းသော ‘သူ့’ကို အောင်သူစတင် တွေ့ဖူးခဲ့ရသည်။ ဆိုင်မှာက အမာနှင့်သူ နှစ်ယောက်ပဲ ရှိသည်။ စာအုပ်ရေးလိုက် ကုန်ပြေးချိန်လိုက်နှင့် သူပင်ပန်း၏။ အမာက ခေါက်ရိုးမကျိုးသော အဝတ်အစားနှင့် ဘောက်ချာတစ်မျိုးပဲ ရေးတတ်၏။ မရင်းနှီး ကြသေးသဖြင့်လည်း အောင်သူ ဘာမှမပြောပဲ အလုပ်ကိုသာ ကုန်းလုပ်ခဲ့သည်။

“ဟေ့ ဒီမှာ အောင်သူ” “ဗျာ ဦးလေး” “သူ့နာမည် ပြုံးရီ တဲ့ နော်” “အော အော” တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ် ဘာတယ် ညာတယ် မပြောအားကြ၊ အောင်သူက ပြုံးရီကို လှမ်းကြည့်သည်။ ပြုံးရီက သူ့အား ပင့်မျက်လုံးတစ်ချက် ဝဲပြီး ခေါင်းပြန်ငုံ့သည်။ “အမာ ပေး အဲဒီ ဘောက်ချာ တစ်ရွက် ကဲ ဦးခင်မောင် နှစ်ဆယ့်ခြောက်ကျပ် တစ်မတ် ကျတယ်” အောင်သူက ငွေတောင်း ဒေးလီရှိ(ပ်) သွင်းပြီး “ကဲ မပြုံးရီ အဲဒီ ဘောက်ချာကြည့်ပြီး ပစ္စည်းပေးကြည့်ဗျာ” “ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့” ကုန်ပေးစားပွဲ၌ အသင့်စီချထားသော ပစ္စည်းများကို ကောက်ပေး၏။ သွက်လက်တိကျမှု ရှိကြောင်း အောင်သူ အကဲခပ်မိသည်။ ခဏချင်း (၂၀) ခန့် မမှားမယွင်း ပေးနိုင်သည်။ ဝင်းဝါတုတ်ခိုင်သော လက်မောင်းအိုးလေးများက အင်အားပြည့်ဝလှသည်။ ပါးလွှာသော်လည်း လက်စက အကျႌလေးက အိန္ဒြေရရလေး လှသည်။ အသက် (၁၇) နှစ်သာ ရှိသေး၍ အလှသွေးတို့ အဆူကြွဆုံးသော ပြုံးရီ အလှက ခိုင်မာခန့်ညားသည်။ ခပ်တိုတို ဝတ်ထားသော ထမီအောက်မှ ခြေသလုံး ဝင်းဝင်းကြီးများက ကြီးမားထွားကြိုင်းသော အပျိုဖားဖားကြီး ဖြစ်ကြောင်း သက်သေခံကြ၏။

စွံ့ကားတစ်ရစ်ခါ၊ ဖြစ်ညှစ်ပစ်ချင်စရာ တင်ပါးဆုံနှစ်လုံးက ရှေ့နောက်ဝဲယာ၊ ခြေကိုကြွကာ လှုပ်ရှားနေသောအခါ၊ တစ်ခါတုတ်ပြီး ဆတ်ခါ ဆတ်ခါ ယိမ်းနွဲ့နေတတ်သည်ကိုလဲ၊ အောင်သူ မျက်လုံးက ရောက်ဖြစ်သည်။ အောင်သူရှိသော ဝရံတာလေးနားတွင် ချထားသည့် ဆပ်ပြာအပိုင်းလေးများ ကုန်းနှိုက်ရာတွင်လည်း ဖြူဝင်းအိစိုသော ရင်သားဖွေးဖွေးကြီးကို လျှပ်ပျက်သလို ရင်ညွန့်ပိုင်းလေး လှစ်ကနဲ လှစ်ကနဲ တွေ့ဖြစ်သည်။ “အောင်သူ ဒို့စာအုပ်တွေ ထမင်းစား မပိတ်မှီ ရေးနော် ငါ့တူ” မှောင်ခိုအဒေါ်ကြီး ဒေါ်ဒေါ်သိန်းက အသံစွာစွာနှင့် အော်သည်။ “နေအုံးဗျ မှားပေးမိတော့ ခင်ဗျားတို့ စိုက်မလား” မျက်လုံးပြူးပြီးပြန်ဟောက်သည်။ မျက်လုံးအစုံက ပြုံးရီ လှုပ်ရှားမှုလေးများကို အရသာခံ ပြန်ကြည့်သည်။ “ရပါပြီ သူ ကျွမ်းကျင်သွားမှပါ” အမာကတိုးတိုးပြောလိုက်၏။ နေ့လည် ထမင်းစား မပိတ်မီ စာအုပ် နှစ်ရာကျော် ရောင်းချလိုက်နိုင်သည်။ အောင်သူ အတော် ကျေနပ်ပီတိ ဖြစ်သွား၏။ “ခင်ဗျား ရောက်လာလို့ပဲ နို့မို့ အမာနဲ့ကျနော် ဆိုရင်၊ ညနေ ဆိုင်ပိတ်တာတောင် ဒီစာအုပ်အပုံကြီး ရောင်းကုန်မှာ မဟုတ်ဘူး” “ဟုတ်တယ်ကွာ၊ ပြုံးကို သိပ်ကျေးဇူးတင်တာပဲ”မိန်းကလေးချင်းမို့ ပြုံးရီနှင့်အမာ အဖွဲ့ကျသွားသည်။ ဆိုင်အရောင်းပိတ်ပြီး သုံးယောက် ထမင်းစုစားကြသည်။

မျက်နှာစိမ်းတွေချည့်မို့ ထမင်းစားရသည်မှာ ရှိုးတိုးရှန်းတန်းကြီး ဖြစ်ကြသည်။ အောင်သူက ယောက်ျားလေးမို့ ပိုဝသည်၊ ချိုင့်သုံးခုစလုံးမှ ဟင်းများစုံအောင် နှိုက်သည်။ “ပြုံး ဘာဟင်းလဲ ဟ” ရင်းနှီးသော အသံပြုရင်း ကျုံ့ကျုံ့လေး ထိုင်နေသော၊ ပြုံးရီကို ကြည့်၏။ ဆန်အိတ်လွတ်များ ဝိုင်းခင်းကာ ထိုင်စားနေကြသော သူတို့ထမင်းဝိုင်းလေးက စိုပြေနေသည်။ “ငါးပြေမလေ အရိုးတော့ များတယ်” “အား နံနံပင်လေး အုပ်ထားတော့ မွှေးနေတာပဲ ဟဲဟဲ” ဒါလဲနိုင်သည် စားသည် အောင်သူ အာသွက်နေ၏။ “မိမာ နင့်ဟင်းက ဘာတုံး” “ကြက်သားနဲ့ အာလူးဆီပြန် အပြုံး ထဲ့စားနော်” အမာက ပြုံးရီအား ခိုးကြည့် ခိုးကြည့် လုပ်တတ်သော အောင်သူအား မျက်စောင်းတစ်ချက် ထိုးပြီး ဟင်းပန်းကန်ကို ပြုံးရီရှေ့ တိုး၏။ “စားပါ ပြုံးမှီပါတယ် အကို စားလေ” ရင်ထဲလှိုက်ကနဲ ပီတိလှိုင်းကြီး အောင်သူ ရင်ဝသို့ ‘ဒိတ်’ ကနဲ တက်ဆောင့်သည်။ “ငါ့ ဟင်းက ဟိုဒင်းဟ နင်တို့စားဘူးလား မသိဘူး” “ဘာမို့လဲ” အမာက ဟင်းချိုင့်ကို ကြည့်ရင်း မေးသည်။ “ချနမ်းဘူး ဟင်းလေ” “အင်း ကြံကြံဖန်ဖန် ချနမ်းဘူး ဟင်းလို့ ကြားဖူးပေါင်” “ဟင်းကိုမြင်တာနဲ့ အောက်ချပြီး နမ်းတောင် မနမ်းချင်တဲ့ ငပိချက်ကိုပြောတာ ဟဲ ဟဲ” ပြုံးရီ ထမင်းလုပ်ကလေး ပြန်ချပြီး တစ်ဖက်လှည့်ကာ ရီသည်။

“ထမင်းသီးမယ် အပြုံး သူက ပေါက်ကရ သိပ်ပြောတာ” ရွမ်းလက်သော မျက်ဝန်းလေးက ခင်မင်ရင်းနှီးစွာ သူ့ကို ကြည့်ပြန်သည်။ အောင်သူရင်ထဲ ‘ဒိတ်’ကနဲ လှိုက်ခုံပြန်သည်။ “အကို အပြုံးဆီက ယူ အပြုံးတော်ပြီ” “ဟာ မဟုတ်တာ ပေး” “ကိုအောင်သူဟာလေ အရှက်ကို မရှိဘူး” မိမာက အောင်သူကို မျက်စောင်းထိုးရင်း ပြော၏။ “ဒို့တတွေ မောင်နှမတွေလို ရင်းနှီးနေမှ အလုပ်လုပ်ရတာ စည်းစည်းလုံးလုံးနဲ့ ပျော်စရာ ကောင်းမှာ အမာ ရဲ့” အောင်သူက အလုပ်ဆန်ဆန် စကားလုံး ခပ်ထွားထွားကို ပြော၏။ ထိုစဉ်က ကာတွန်းစံရွှေမြင့် ခေတ်စားနေချိန်လည်း ဖြစ်လေရာ၊ အောင်သူ့စကားကို မိမာက နှုတ်ခမ်းတစ်ချက် ရွဲ့ပြပြီး၊ “သူ့ကိုသူ စံရွှေမြင့်များ မှတ်နေလား မသိဘူး” ဟုဆို၏။ ပြုံးရီကို ပြုံးသော ရီသော မျက်နှာလေးဖြင့် စတင်သိကျွမ်း ရင်းနှီးခဲ့ကြသော်လည်း၊ ဝေဝါးမှုသိသော အတိတ်ဆီမှ အသိခပ်ဝါးဝါးက အပြုံးကို တစ်နေရာမှာ မြင်ဖူးနေသကဲ့သို့ ရင်းနှီးပြီးသား ဖြစ်နေသည်ဟု အောင်သူစိတ်၌ ထင်နေမိခဲ့သည်။ “အောင်သူ မင်းအရောင်းမလေးက တော်လှချည်လား” “ဥက္ကဋ္ဌ ကျေးဇူးလေ ဟဲ ဟဲ” အောင်သူတို့ မြို့သစ်လေးတွင် သမ (၂) ဆိုင် ရှိသည်။

ဆိုင်(၁)တွင် ကိုပါတီ (နာမည်ရင်း ပီတာကို ပြောင်းပြန် တစ်ရပ်ကွက်လုံးက ခေါ်သော ကုလားစစ်စစ်) က ကိုင်သည်။ အရောင်းအကူအဖြစ် မနှင်းကြည်က ကိုင်သည်။ အသက် (၃၀) ကျော်ခန့် မနှင်းကြည်က အိမ်ထောင်သည်။ ကိုပါတီက လူပျိုလူလွတ် ဝန်ထမ်းများက သူတို့ကို အမြဲ စကြ နောက်ကြသည်။ မနှင်းက သဘောကောင်း သည်းခံတတ်သကဲ့သို့ ကိုပါတီကလည်း ဆက်ဆံရေး အရမ်းပြည့်သည်။ ဆိုင်(၁)တွင် တစ်လနေလို့ ပြဿနာတစ်ခု မကြားရ။ ဆိုင်(၂)တွင်မူ အောင်သူက ဒုတိယနှစ်လုပ်သား တက်နေစဉ်မို့ ကျောင်းသို့ ဆိုင်မပိတ်မီ ပြေးသည်။ မိန်းကလေးနှစ်ယောက် ကျန်ခဲ့ကာ၊ ထိကပါး ရိကပါး ပြောခံရတတ်၏။ “အရောင်းချင်း လဲမယ်ကွာ ဟေ့ကောင် ငါအလိုက်ပေးမယ်” “ဘာလဲ မင့်နှမကုလားမလေး အဆစ်ထဲ့မှာလား” “ခွေးမသား ငါ့နှမက အမွှေးတောင် မစုံသေးဘူး” “ဟေ မင်းမြင်လို့လား” “ဟ တစ်အိမ်ထဲနေတာ အိပ်နေတုန်း မြင်တာပေါ့ ဟ” “ခွေးကုလား ဟား ဟား ဟား” ကိုပါတီက အနောက်ခံသည်၊ အဆွဲခံသည်၊ စိတ်မဆိုးတတ်။ “တော်တော်လှတာကွ နော်” “အင်း ငါသူ့ကို မြင်ဖူးသလိုပဲ ပီတာ” “တစ်ရပ်ကွက်ထဲပဲကွာ သွားရင်း လာရင်း တွေ့ဖူးမှာပေါ့။

မင်းက ရာထူးတက်တာ” “မင်းမေထဲမှာ ရာထူးတက်လို့လား” “ဟ အပြုံး မင်းဆိုင်ကို ရောက်လာတော့ ဘဲတွေ ဝိုင်းလာမယ်၊ အဲ အဲဒီမှာ မင်းက ကာကွယ်ရမယ်၊ နေရင်းထိုင်ရင်း ဒရဝမ်ရာထူး ရတယ်လေ ဟား ဟား” “ခွေးကုလား ခွားကလေး မင်းပါးစပ်ပိတ် ဟိုမှာ လာနေပြီ” လယ်ဂျာစာအုပ်လေးတဘက် ပိုက်၍ ထမင်းချိုင့်ကလေး လက်မှကိုင်ကာ၊ ထမီအပြာနု အပွင့်နုတ်နုတ်ကလေးများ ဝတ်ဆင်ထားသော အပြုံးအလှက အေးမြငြိမ်းချမ်းလှသည်။ မြေနီလမ်းလေးအတိုင်း ခပ်သွက်သွက် လှမ်းလာ၏။ ဖြူနုဝင်းမွတ်သော ပါးပြင်ထက် သနပ်ခါး ခပ်ပါးပါးကို ပွတ်ထား၏။ နက်မှောင်ပါးလွှာသော ဆံနွယ်လေးက ရှည်လျားစွာ ကျောမှာဝဲနေ၏။ အလုံးအထစ် အဖုအချိုင့်ကလေးများဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားသော ရင်ညွန့်လေးဆီဝယ်၊ ဆောင်တော်ကူးပန်းတွေကို လယ်ဂျာစာအုပ်နှင့် ရောပွေ့ထား၏။ လက်ညှိုးလေးတွင် ဆိုင်သော့ကွင်းလေးကို ကိုင်ထား၏။ ကျန်တစ်ဖက်၌ မူလထမင်းချိုင့်နှင့်အတူ ခဲတံနီပြာလေးတစ်ချောင်း ရောကိုင်ထားသည်။ ပြည့်ဝန်းကြီးမားစွာ လှုပ်ရှားနေသော တင်ပါးများ။ စကားသံများတိတ်ခါ ဇက်တွေလည်ပြီး လိုက်ကြည့်ရသည်ထိ ဆွဲဆောင်မှု ရှိလေ၏။ အောင်သူ ဝင့်ကြွားသောမျက်နှာဖြင့် အပြုံးရှိရာသို့ ထွက်ခဲ့သည်။

“ဆိုင်သော့ တခါထဲ ယူလာခဲ့လား အပြုံး” “အေးလေ မနေ့က အကိုပဲယူခဲ့ ဆိုပြီးတော့” မျက်နက်ဝန်းလေးပင့်ကာ တိုးတိတ်စွာ ပြန်ပြောသည်။ အောင်သူအကြည့်က သူမရင်ညွန့်ဆီမှာမို့ ရှိန်းကနဲဖြစ်၏။ “အိမ်မှာ ဆောင်တော်ကူးတွေ အရမ်းပွင့်လို့ မိမာအတွက် ယူလာတာ” မလုံမလဲလေး လက်ကိုကွယ်ရင်း ပြော၏။ “နင့်တို့ မိန်းကလေးတွေ ဆိုင်ထဲမှာ အမှိုက်ရှုပ်အုံးမယ်” “အံမယ် နော် ပန်းတွေပဲဥစ္စာ အကိုဆေးလိပ်တိုတွေ ဥက္ကဋ္ဌ တွေ့မှာစိုးလို့ သူများ သိမ်း သိမ်း နေရတာ ဥက္ကဋ္ဌက ဆိုင်မီးလောင်ရင် ဆေးလိပ်သောက်သူ အပြစ်တဲ့” ဆိုးဆေးမကူ နီစုစု နှုတ်ခမ်းလေး မဟတဟဖြင့် ပြောနေ၏။ ပြုံးရီနှင့် ယှဉ်လျောက်ရင်း၊ သူ့ရင်တွင်း ပီတိတွေ လှိုင်နေ၏။ “အကိုက တက္ကသိုလ်ကျောင်းလဲ တက်တယ်နော်” “အင်း အဖေနဲ့အမေက စီးပွားရေး ကျလာတယ်လေ၊ ဒါကြောင့် အလုပ်တစ်ဖက်နဲ့ ကျောင်းပြောင်းလိုက်ရတာ” “ပြုံးရီ အမေလည်း ချဉ်ဖတ်ရောင်းရတယ် အကို ဟင်းဂလာပင်တွေ စိုက်ပြီး ချဉ်ဖတ်ထဲ့ရောင်းတာ” “အေးပေါ့ဟာ ဒို့တလှည့် လုပ်ကျွေးရမယ့်အချိန် ရောက်ပြီပဲ” တစ်ယောက်အတွင်းရေး တစ်ယောက်ကို ပြောဖြစ်ကြသည်။

ဘဝတူ ဟူသောအသိနှင့် လွတ်လပ် ရည်တူသော စိတ်များက အောင်သူရင်တွင်း မြူးတူးမိကြသည်။ “အပြုံးက ဘယ်နှစ်တန်းလဲ ဟင်” “ဘုန်းကြီးကျောင်းထွက်ပါ အကို၊ (၄) တန်းပဲ အောင်တာ” ရိုးသားပွင့်လင်းသော ပြုံးရီဝယ် ချစ်စရာ သဘောထားလေးများသာမက မက်မောဖွယ် အလှတို့ဖြင့်လည်း ပြည့်ဝနေသည်။ “ဟင် အ အား ဆရာရယ် သေပါပြီကွယ် ကျွတ်ကျွတ်” အောင်သူ၊ လှဝင်းနှင့် ပေါက်ခေါင်းတို့ သုံးဦး တံခါးအကွယ်တွင် ရင်တဖိုဖိုနှင့် နားထောင်နေကြသည်။ ထွန်းရှိန် သူ့တပည့်မလေး တစ်ယောက်ကို ဖြုတ်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ကောင်မလေးမှာ ကျူရှင်ပြီးသွားသော်လည်း မပြန်ပဲ ထွန်းရှိန်နှင့် စကားပြော ကျန်ရစ်ရာမှ လက်လွန် ခြေလွန် ဖြစ်ကုန်ကြလေပြီ။ “လှဝင်း ဂွဲလေးက ဘယ်ကလဲ ကွ” “ရှစ်လမ်းထဲကတဲ့ ငါလဲမသိဘူး တောင့်တယ်ကွ” “တောက် မြင်ရရင် ကောင်းမယ်နော်” “ရွှတ် တိတ် ဆော်ပြီ ဟ” အောင်သူ နားစွင့်ရင်းအံကြိပ်ခါ လက်ညှိုးထောင်ပြီး ပြော၏။ “အာ အာ အဲလိုကြီး မလုပ်ပါနဲ့ ဆရာရယ် အ နာတယ်” “အစမို့ပါ ညီမရယ် ခဏလေး အောင့်ခံနော်” “ပြွတ် ပြွတ် စွတ် စွတ် ပြွတ် ပြွတ်” “ဟ အ နာတယ် နာတယ် မခံနိုင်ဘူး ဆရာ” “စွတ် စွတ် ပြွတ်ပြွတ် စွတ်စွတ်” ထွန်းရှိန်အသံ မကြားရတော့ ဆောင့်ချက်ကသာ သွက်သွက်ကြီး ထွက်ပေါ်လာခြင်း ဖြစ်ပေသည်။

“အဟီး အဟင့် အီး ဟီး ဆရာ မညှာဘူး အူး ဟူး” “ဟာ ရောဂါပဲ ဂွဲလေး အော်ငိုပြီ ရောဂါပဲ” လှဝင်း ခြေမကိုင် လက်မကိုင်မိ ဖြစ်သွားသည်။ ကျူရှင်ဖွင့်ထားသောအိမ်ကသူ့အိမ်ဖြစ်သည် မဟုတ်လား၊ ထွန်းရှိန်အသက်ရှူသံက ပြင်းသထက် ပြင်းလာသည်။ ထူထဲသော ပိတ်ခြင်ထောင်ကြီးက ယိမ်းထိုးလှုပ်ရှားနေ၏။ ကုတင်လေးကလည်း တကျွိကျွိမြည်ကာ ခါယမ်းနေသည်။ “ပေါက်ခေါင်း တော်တော့လို့ အချက်ပေးလိုက်ကွာ” “ရမလား ဟ အရှိန်တက်နေတဲ့ဟာကို” “စောက်ရမ်းကြီးလုပ်လို့ သူ့မိဘတွေသိကုန်ရင် အဲဒါ အကုန်ထောင်ထဲ ရောက်မှာ ဟ” အောင်သူကတော့ ငြိမ်နေသည်။ ကောင်မလေး၏ ဖျတ်ဖျတ်လူး အော်သံကို နားစွင့်နေသည်။ ရင်ထဲတွင်လည်း ကတုံကရီနှင့် အသက်ရှူ မဝသလိုကြီး ဖြစ်လာသည်။ “တော်ပါတော့ ဆရာရယ် နာလှပြီ အီးဟီး ကျွတ်” “ပြီးပီ ပြီးပီ အင် အင် အင်” “ပြွတ် ဖွတ် ပြွတ် ပြွတ် စွတ် စွတ်” ကြမ်းသည်၊ ခြင်ထောင်ကြီး ပြတ်ကျမတတ်၊ ထွန်းရှိန် ကြမ်းသည်၊ အံကြိပ်ထား အသက်အောင့်ထားရင်းမှ ငြီးညူသံလေးက အောင်သူ့ ရင်တွင်းသို့ စူးစူးနစ်နစ် ဝင်ရောက်ခံစားရ၏။ “တော်ပီ တော်ပီ အား ကျမ အော်လိုက်မှာ” “ဟာ” အခြေအနေကြီးက မိုးလေဝသမကောင်း လှဝင်းတစ်ယောက် လက်သီး ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ပြီး မျက်နှာပျက်နေ၏။

“အကုန်လုံးတော့ ဒုက္ခရောက်တော့မှာပဲ ငါ့လီး” လှဝင်း တိုးတိုးကြိပ်ပြီး ထွန်းရှိန်ကို ဒေါကန်နေ၏။ “ပြွတ် ဟင်း ဟင်း ဟင်း အရှီး အ” “နာသေးလား ဟင် ညီမ” “အင်း အင်း ကြပ်တပ်တပ် ကြီးကွယ်” “ဟူး တော်ပါ သေးရဲ့” ပေါက်ခေါင်းက မျက်လုံးကြီးပြူးပြီး သက်ပြင်းချပြသည်။ လှဝင်းက ခေါင်းကိုခါရင်း အပြင်ထွက်ကြရန် အချက်ပြ၏။ သုံးယောက်သား “သပြေ” လက်ဘက်ရည်ဆိုင်တွင် ထိုင်ကြသည်။ ထွန်းရှိန်က အသက် (၃၀) ခန့် (ကလယ်)လူမျိုး ဖြစ်သည်။ အောင်သူထက် စီနီယာကျပြီး သင်္ချာဘာသာ ယူထားသော တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားလည်း ဖြစ်သည်။ အောင်သူက မြန်မာစာ ဒုတိယနှစ်ကျောင်းသား။ “ဂွဲလေးက အသက်ငယ်ငယ်လေးဟ ဒီကောင် အတင်းတက်ဖြုတ်နေတာ၊ ငါပြောတယ် မလုပ်နဲ့ မလုပ်နဲ့ လို့” လှဝင်းက ရေနွေးကြမ်း ငှဲ့ရင်း ဘေးသို့ မျက်လုံးကစားရင်း ခပ်တိုးတိုးပြောသည်။ “မင်းက လီးဖြစ်လို့ ငါတို့ကို လာခေါ်တာလား” “ဟကောင်မလေး မတော်တဆသေရင် သက်သေပေါ့ ဟ” “ခွေး လိုးမသား” ပေါက်ခေါင်းက ခွေးခြေဖြင့် ကိုင်ရွယ်သည်။ အောင်သူက ဒူးယားတစ်လိပ် မီးညှိရင်း ခေါင်းခါသည်။

“ထွန်းရှိန်ဒင်နဲ့ စတွေ့တဲ့ ဆော်တော့ ကွဲမှာပဲကွ ထွန်းရှိန်က အုန်းတော စီးကရက်ဗူးတောင် ကွဲတာ” ထိုစဉ်က ဆယ်လိပ်ဝင် အုန်းတော စီးကရက်ဗူးများ ထုတ်လုပ်ရောင်းချလျက် ရှိသေးသည်။ “အေး အဲဒါတော့ ငါလဲမျက်မြင်ပဲ သူတို့ခြံထဲမှာ တခါ ဒို့စာမေးပွဲရက် စာကျက်တုန်းက ဒီကောင်လုပ်ပြတာ တွေ့ဖူးတယ်” ဟု ပေါက်ခေါင်းက ထောက်ခံသည်။ “တောက် ဒီကိုယ်မေကိုယ်လိုး လုပ်တာနဲ့ကို ဖါချရတော့မလို ဖြစ်နေပြီ ဟင်းဟင်း” အောင်သူက သူ့ပေါင်ကြားကို လက်နှိုက်ပြီး တငေါက်ငေါက် ရုန်းကန်နေသော ဘွားဘက်တော်ကို ဂုတ်ချိုးထားရ၏။ “မင်း ကျောင်းကဆော်က မပီဘူးလား” အတွင်းသိ ပေါက်ခေါင်းက အောင်သူကို မေးလိုက်သည်။ “စိုးစိုး လား အင်း လိုက်တဲ့ကောင်တွေ အများကြီးကွ” “ဟ ဆော်ပဲ လိုက်တဲ့လူ ရှိမှာပေါ့ ဒါအဆန်းလား” လှဝင်းက မှာထားသော လက်ဘက်ရည်များ ရောက်လာ၍ တစ်ယောက်စီရှေ့ လိုက်ချပေးရင်း ပြောလိုက်သည်။ စိုးစိုးမှာ နာမည်ကျော် စာရေးဆရာကြီး တစ်ယောက်၏ သမီးဖြစ်ပြီး အောင်သူနှင့် နဝမတန်းမှ ဒုတိယနှစ်အထိ အတူကျောင်းနေ လာကြသူများ ဖြစ်သည်။

ရိုးသားသိမ်မွေ့ အိန္ဒြေရှိလှပြီး အောင်သူစာများကို ထာဝစဉ်လက်ခံလျက် ဘာမျှမတုန့်ပြန်ခဲ့သူ ဖြစ်သည်။ အောင်သူ လုပ်သားကောလိပ် ပြောင်းခဲ့ပြီးမှလည်း တစ်ခါမျှဆုံဆည်းခြင်း မရှိကြတော့။ “မလွယ်ပါဘူးကွာ စိုးစိုးကိုချစ်တာ လမင်းကြီးကိုငေးပြီး ချစ်နေရသလိုပဲ သူငယ်ချင်းတို့ရာ” “ဟယ် သေနာကောင် ကဲဟာ” လှဝင်းက အောင်သူ ဖင်ပိတ်ကန်သည်။ ပေါက်ခေါင်းက ရယ်ရင်း ခေါင်းတငြိမ့်ငြိမ့် လုပ်သည်။ “ချ ချ မအေလိုး ချပေးမှ အလကားကောင် ထွန်းရှိန်နဲ့များတော့ ကွာပါ့ကွာ” “အကို အကို လို့ဆို” “ဟင် အော် ဘာလဲ ပြုံးရီ” “မနေ့က လက်ကျန်စာရင်းတွေ လာပြအုံးလေ ပစ္စည်းနဲ့ တိုက်ကြည့်ရအောင်” “အင်း ဟုတ်သားပဲ” အောင်သူ စိတ်ကူးထဲမှ လွင့်မျောခြင်း လိပ်ပြာကို ပြန်လည် သိမ်းယူပြီး အရောင်းကောင်တာမှ ဆိုင်နောက် အတွင်းခန်းသို့ ဝင်ခဲ့သည်။ “ဆန် အိတ် လေးရာနှစ်” “အင်း ဟုတ်တယ် ပြီးတော့” “ပုဇွန်ငပိ ရှစ်အိတ်တစ်ပိုင်း” “မှန်တယ် အကို” “ဖယောင်းတိုင် ကြီး-ခြောက်၊ သေး-ငါး သေတ္တာ” “အင်း အင်း နေအုံး အဲ ဟုတ်ပီ” “သကြား ခုနှစ်အိတ်အတိ အဲဒါ ခွဲတန်း မချရသေးဘူး၊ ဆီ- ဆီကို နင်ချိန်ကြည့်လား လက်ကျန်”။

“သေရချည်ရဲ့ အကိုရယ် ပီပါ တစ်ဝက်လုံး” “အေးပါ ဒါတွေက ကုန်မှ ချုပ်လို့ရမှာ၊ နို့ဆီကော” “နို့ဆီလဲ ခွဲတမ်း မချရသေးဘူး (၂၁) လုံး အတိ” “၂၁လုံး မပြောနဲ့၊ ၂၁ သေတ္တာ ပြောပါ ငါ ခေါင်းကြီးလိုက်တာ” “ခစ် ခစ် သူများ မပြောတတ်လို့ပါ အကိုကလဲ” “ဂုန်နီအိတ် တစ်ရာ့နှစ်ဆယ်” “အဲဒါ မရေးရသေးဘူး ခဏလေးနော်” ဂုန်နီအိတ် အထပ်ကြီးကို ပြုံးရီ ကုန်းပြီး ရေတွက်နေသည်။ ကြီးမားစွံကားသော တင်ပါးကြီးများက နောက်သို့ ပြစ်ထွက်နေ၏။ အထပ်လိုက် ဆွဲလှန်နေသော ဂုန်နီအိတ်ခွံများ၊ ကုန်းပြီး လှန်နေသော ပြုံးရီ ရင်သားနှစ်မွှာကို အောင်သူ တဝကြီး မြင်ရသည်။ “အို” သူခိုးလူမိ သွားသည်။ ပြုံးရီက အကျႌ လယ်ဟိုက်လေးကို ကမန်းကတန်း လက်တစ်ဖက်နှင့် ဖုံးသည်။ အောင်သူ လယ်ဂျာစာအုပ်ကြီးကို ကိုင်ပြီး ငေးနေသည်။ “ဘယ် ဘယ်လောက်လဲ ဟင်” “အဲ အင်း ဟို ဘယ်လောက်မှန်းတောင် မသိတော့ဘူး” တုန်တုန်ခိုက်ခိုက်နှင့် ပြုံးရီ ဂုန်နီအိတ်များ ထပ်ရေပြန်သည်။ သည်တခါတော့ အောင်သူ မျက်နှာကို အပြင်သို့ လှည့်ထားသည်။ အပြင်သို့ ဈေးသွားဝယ်သော မိမာကလည်း ပြန်မရောက်သေး၊ ခွဲတမ်း မချသေး၍ ဆန်တစ်မျိုးမှအပ အရောင်းအဝယ် မရှိ၊ ဆိုင်အတွင်း၌ ပြုံးရီနှင့် အောင်သူ နှစ်ယောက်ထဲ။

“ခြောက်ဆယ့်ရှစ်အိတ်” ပြုံးရီက ဆန်မှုံများ ကပ်နေသော သူ့လက်ကလေးကို ခါရင်း အသံအက်အက်ကလေးဖြင့် ပြောသည်။ “အဲဒါ အိတ်တစ်လုံးနဲ့ သွတ်ထားလိုက်” “ဟာ တစ်ယောက်တည်း ဘယ်လိုလုပ် သွတ်ရမလဲ လို့” “အေး ဟုတ်သားပဲ နှစ်ယောက်မှ သွတ်လို့ရမှာပဲ” “ရှင်” ပြုံးရီ သူ့ကို မျက်လုံးလေး ပြန်ကြည့်၏။ သူ ဘာမှ ပြန်မပြော လယ်ဂျာစာအုပ်ကို ဆန်အိတ် တစ်အိတ်ပေါ် အသာတင်ပြီး ဂုန်နီအိတ် တစ်လုံးကို ကိုင်ပြီး ဖြဲပေးလိုက်သည်။ ပြုံးရီက ဂုန်နီအိတ် အထပ်လိုက်ကို လုံးပြီး လိပ်နေသော်လည်း မ ရာတွင် မနိုင်တော့၊ “ကဲ ရော့ နင်ကိုင်ထား” ပြုံးရီက ဂုန်နီအိတ်ခွံကို ကိုင်လျက် အဝကို ဖြဲပေးထားသည်။ အောင်သူက (၂၅)လုံး အထပ် တစ်ထပ် လိပ်ပြီး မလိုက်သည်။ “နဲနဲ ဖြဲထား ဟ မဝင်ဘူး” “ဖြဲ ထားတာပဲ ဥစ္စာ မဝင်တာ မတတ်နိုင်ဘူး” “အခုန ပွနေလို့ ဟ” ပြုံးရီ ကိုင်ထားသော ဂုန်နီအိတ် အလွတ်ထဲသို့ အောင်သူက အလိပ်ကြီးကို ထောင်ပြီးထည့်သည်၊ နှုတ်ခမ်းတစ်ဖက် လိပ်ပြီး ခံနေသည်။ “ဒုက္ခပါပဲ မဝင်သေးဘူး တစ်နေတယ်” “ဒီဘက်က ဖြဲမှပေါ့ ဟအေး ကဲ ဝင်ပြီးလား” “အင်း ဝင်သွားပြီး အာ အရမ်းပဲ အကိုမကောင်းဘူး”။

“ဘာလဲ ဟ” “အရမ်း ဆောင့်တာကိုးလို့ လက်မောင်းကို အောင့်သွားတာပဲ” “ဟဒါမှ သယ်လို့ကောင်းတာ” မျက်နှာချင်း နီးကပ်ပြီး ပြုံးရီပါးမှ သင်းကြိုင်သော သနပ်ခါးနံ့ စစ်စစ်လေးကို ရှူရှိုက်လိုက်ရသဖြင့် ရင်တွေ ခုံမောနေသည်။ လှုပ်ရှားသော စိတ်အစဉ်က ကစင့်ကလျား ဖြစ်ချင်နေ၏။ ပုခုံးချင်းထိလိုက် ရင်ခြင်းအပ်လုနီးပါး ဖြစ်လိုက် ဖြစ်နေသော ပြုံးရီထံမှ ရင်ခုံသံသဲ့သဲ့ကိုလဲ ကြားနေသလိုလို။ “ကဲ နောက်တစ်အိတ် တစ်ခါထဲ သွားထားရအောင်” “အင်း သွတ်လေ” အသံလေးကတိုးတိုး တုန်တုန် “ပြုံးရီ” အောင်သူက အသံထိန်း ခေါ်သည်။ “ရှင် အကို” လိုလိုလားလား ထူးရှာသည်။ “မိမာ လာမှပဲ လုပ်ကွာ နော်” “ဘာဖြစ်လို့လဲ ဟင်” “ဟာ ဟို အဲ ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး ငွေစာရင်း ချုပ်ရအုံးမယ် ညနေ ငွေအပ်ရမှာ” “အမလေး အကိုကလဲ တစ်နေလုံး စာအုပ်လေး၊ လေးငါးအုပ် ရောင်းထားတဲ့ ငွေများ ကဲပါ လုပ်ပါ” “လုပ်တော့ လုပ်ချင်တယ် ဒါပေမဲ့” “ဘာဖြစ်လို့လဲ လို့ ဒါလေးများ အကိုကလဲ” အောင်သူ လယ်ဂျာစာအုပ်ကို ကောက်ကိုင်ပြီး ကောင်တာစားပွဲသို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ စိတ်ထဲမှ “ငါ့စိတ် ငါမနိုင်ဘူး နော်” ဟု ပြောချင်နေသည်။ “အင်းပေါ့လေ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသား ဆိုတော့၊ ဒါမျိုး ဘယ်လုပ်ချင်ပမလဲ၊ အပြုံးတို့တော့ လုပ်ရမယ် တော်ရေ လုပ်ရမယ်” ဂုန်နီအိတ်များကို ကြမ်းပြင်၌ လှဲပြီး အိတ်နှင့်စွတ်သည်။

“ကဲ ဘယ်သူမှ အောက်ကျနေစရာ မလိုဘူး ပြီးသွားတာပဲ” မထိတထိ ရွဲ့ပြောနေသော ပြုံးရီ စကားများကို မကြားဟန်ပြုရင်း၊ လမ်းမဖက်သို့ ငေးနေမိသည်။ ရင်ထဲ၌ တဒိတ်ဒိတ် ခုံနေဆဲ ဖြစ်သည်။ ပြုံးရီရယ် အဲဒီနေ့က အဖြစ်ဟာ ငါတစ်ညလုံး အိပ်မရတဲ့အထိ စိတ်တွေ လှုပ်ရှားခဲ့ရတာ နင်သိရဲ့လား၊ နင်ရဲ့ ရိုးသားဖြူစင်တဲ့ နှလုံးသားကို မရိုးမသားနဲ့ ငါ့စိတ်တွေ ပြစ်မှားနေတာ နင်သိရဲ့လား ပြုံးရီ တို့ချစ်သူတွေ ဖြစ်မလာသေးခင်မှာ ငါလေ နင့်ကြောင့် အလေးမကျင့်ရက်တွေလဲ ပျက်ခဲ့ရတယ်။ “ဟား ကိုထွန်းရှိန် ခင်ဗျားက အလေးမ မလို့ ဟာဟ” “ဟဲဟဲ လက်မောင်းလေး နဲနဲပါးပါး ကားမလို့ပါ” ကလယ်ထွန်းရှိန် အောင်သူအိမ်မှာ အလေး လာမသည်။ “လုပ်မနေပါနဲ့ ကိုထွန်းရှိန်ရာ အလကား နေမှာပါ ဟဲဟဲ” “အေးလကွာ နော ဟုတ်တယ် ငါ့အကြောင်း မင်းသိတာပဲ” “ဒါနဲ့ ခင်ဗျား ဟို တပည့်မလေးရော ဘယ်ရောက်သွားလဲ” ကစားပြီး တစ်ကိုယ်လုံးကို တဘက်ပွကြီးနှင့် ချွေးသုတ်နေသော အောင်သူက လှည့်မကြည့်ပဲ မေးသည်။ ထွန်းရှိန်ထံမှ အသံထွက်မလာသဖြင့် လှည့်ကြည့်သည်။ သူ့အား ငေးကြောင် ကြောင်ကြည့်နေသော ထွန်းရှိန်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

သူ့မေးခွန်းကို နားမလည်ဟု ထင်ကာ ထပ်မေးသည်။ “ခင်ဗျား လှဝင်းတို့အိမ် ကျူရှင်မှာ ဖိုက်တဲ့ ဟာလေး” “ကြာပါပြီ” ထွန်းရှိန်က အကျႌ ကောက်ဝတ်ပြီး ဒါပဲပြောကာ ထွက်သွား၏။ မရှေ့မနှောင်းတွင် ကိုပါတီ အိမ်ရောက်လာ၏။ “ဟေ့ အောင်သူ ဆိုင်ပိတ်တာနဲ့ ဝိတ်ပဲလှိမ့်မ မနေနဲ့ ညနေကို ထမင်းစား ဖိတ်တဲ့အိမ် ရှိတယ်” “အမယ် တယ်ကြီးပွားနေပါလား ဘယ်အိမ်ကလဲ” “မနှင်းကြည်တို့ အိမ်ကကွ ကုသိုလ်လုပ်တာ ဝန်ထမ်းတွေ အားလုံး ဖိတ်ထားတယ်၊ လုပ်ကွမြန်မြန်” “ဟ နေပါအုံး ရေချိုးပရစေအုံး” “ပြန်လာမှချိုး ဟေ့ကောင် လူစုံနေပြီး” အောင်သူ ကဗျာကသီ၊ ပုဆိုး အကျႌ လဲဝတ်ပြီး “အဖေ သား ကိုပီတာနဲ့ လိုက်သွားအုံးမယ်နော်” “အေး အေး မိုးမချုပ်စေနဲ့ မင်းအမေကြိုရအုံးမှာ” “ဟုတ်ကဲ့ပါ” ညနေ အမေ ဈေးမှအပြန် မီးသတ်ရှေ့မှ ကြိုပေးရအုံးမယ်၊ ညီဖြစ်သူက ကိုးတန်း ရောက်နေပြီမို့ ကျူရှင် ညနေပိုင်း တက်နေရသည်။ “အမလေး မင်းသားရယ် သွားပင့်ရတယ်” မနှင်းက အိမ်ပေါ်မှ ဆူဆူအောင့်အောင့် ပြောသည်။ “မမနှင်းတို့က ခုမှ ကပ်ပြောတာကိုဗျ” “ဟိုးရှစ်လမ်းက လူတွေတောင် သိတယ်၊ နင်နဲ့ငါနဲ့က တစ်လမ်းနဲ့ နှစ်လမ်း၊ နင်မသိချင်လို့နေတာ”။

“ကဲတက် အောင်သူ လာကွာ ပီတာ” မမနှင်းယောက်ျား ကိုထွန်းကြည်က သဘောကောင်း ဖေါ်ရွေ၏။ “ဟယ် အငယ်တွေ အရင်ရောက်နေတယ် ဟား ဟား” “အောင်မာ တော်တော်ကြာ သူ့လက်ချည်းပဲ နေမှာ” အောင်သူ့ စကားကို မိမာက ချေပလိုက်ရာ ဝိုင်းရယ်ကြ၏။ အိပ်ခန်း ထရံလေး ဘေး၌ ကျုံ့ကျုံ့လေး ထိုင်နေသော ပြုံးရီက မျက်လွှာလေး ချကာ ပြုံးရုံသာ ပြုံးနေသည်။ “ကဲ လာလေ ဝိုင်းကြ” ခြောက်ယောက် ခုံကြီးတွင် လေးယောက် ဝိုင်းကြသည်။ ပီတာနှင့် အောင်သူက မျက်နှာချင်းဆိုင် အောင်သူ လက်ဝဲ၌ ကပ်လျက် ပြုံးရီ ထိုင်သည်။ “စားနော် ဒါ မင်္ဂလာအကြို ထမင်းပွဲ ဖြစ်ချင် ဖြစ်မှာ” မမနှင်းက ဟင်းချို ချပေးရင်း ပြောသည်။ “သွား မမနှင်းက ဘာမှန်းလဲ မသိဘူး” “စားပါ သူငယ်ချင်းရယ် သူဖါသူ ဘာပြောပြော မှန်တာ ပြောတာပဲ” “ဟာကွာ မိမာနော်” အောင်သူနှင့် ကိုပါတီ မရောက်ခင်လေး မမနှင်းတို့က ပြုံးရီကို အောင်သူနှင့် စထားပြီး ဖြစ်သည်။ ဒါကို မသိသော ကိုပါတီက “ဘယ်သူ့ မင်္ဂလာအကြိုပွဲ ဖြစ်ဖြစ် နှိပ်မှာပဲ ဟေဟေ့” “ကိုပါတီနော် ဘာမသိ ညာမသိ” ပြုံးရီက မျက်စောင်းထိုးကာ လှမ်းပြောသည်။

“နှိပ် နှိပ် ပါတီ ငါ့ မင်္ဂလာပွဲလို့ သဘောထား” ဘာရယ်မဟုတ်ပဲ အောင်သူ ဝင်ပြောမိသည်။ “အာ မစားဘူး မစားတော့ဘူး” ပြုံးရီ ခလေးလေးလို စိတ်ကောက်ပြီး ထသွားသည်။ မမနှင်းက အတင်း လိုက်ဆွဲပြီး ပြန်ထိုင် ခိုင်းသည်။ “ဟေဟေ့ မစားရင်နေ ဒို့ကတော့ တဝ ကြိပ်မှာဗျား စိတ်ကောက်တာတို့ ဘာတို့လဲ လိုက် ချော့ဘူး” အောင်သူက သူနှင့်စထားမှန်း မသိပဲ ဆက်ပြော၏။ ပြုံးရီ အောင်သူကို ဆတ်ကနဲ တင်းတင်းလေး ကြည့်သည်။ “ကဲ ရော့ စား စား အကုန်စား” သူမ ပန်းကန်လေးထဲမှ ထမင်းနှင့် ဟင်းလျာများ အောင်သူ ပန်းကန်ထဲ ပုံထဲ့ပြီး နောက်ဖေးထသွားသည်။ “စားတယ် စားတယ် ဘာရမလဲကွ ဟင်းဟင်း” အောင်သူ ဝက်သားဟင်းများအား အားရပါးရ ခပ်စားသည်။ မိမာ နောက်ဖေးသို့ မျှော်ကြည့်ရင်းတိုးတိုးလေး ပြောသည်။ “ကျနော်တို့က ခင်ဗျားနဲ့ နောက်ထားတာ” “အွပ်” အောင်သူ ဖားသံနှင့် အော်လိုက်၏။ မမနှင်း မီးဖိုထဲမှ ပြန်ထွက်လာသည်။ မျက်နှာက မပြုံး မရီ။ “ပြုံးရီ ငိုနေတယ်တော့ နင်တို့က တအား နောက်တာကိုး၊ ဟဲ့ အောင်သူ သွားချော့လိုက်” “ဟာ ဟာ မဆိုင်တာ” “ဘာ မဆိုင်ရမှာလဲ သွား နင့်ကြောင့် နင့်ကြောင့်” ကိုပါတီက ဂုတ်ဆွဲ ထုသည်။

မမနှင်းက တွန်းလွှတ်သည်။ ပြုံးရီ အတက်အဆင်းလေးတွင် ခြေထောက်လေးချ၊ လက်နှစ်ဘက်ပွတ် ငိုနေ၏။ “ပြုံးရီ ငါ့ကို စိတ်ဆိုး သွားတာဆို” “ဆိုးတာပေါ့ ဘာလို့ ငါ့ မင်္ဂလာဆောင်လို့ ပြောလဲ” “ဟာ နင်ကလဲ ဘာမှန်းမသိပဲ နောက်တာပဲဟာ နင်မကြိုက်ရင် မနောက်တော့ဘူး၊ လာ ထမင်းစားရအောင်” “စား ဘူး” နှုတ်ခမ်းစူ ပါးဖေါင်းရင်း ခေါင်းခါ၏။ “ခက်လိုက်တာဟာ ကလေးလဲ မှုတ်ဘဲနဲ့ ထဆို” “ဟင့်အင်း ကိုယ့်ဗိုက်ကိုယ် ဝအောင်စား” “လာပါဟယ် မမနှင်းတို့ စိတ်မကောင်းဖြစ်နေဦးမယ်” “မစားဘူးလို့ ဘယ်နှစ်ခါ ပြောရမလဲ” အောင်သူ ထောင်းကနဲ စိတ်ထွက်လာသည်။ လက်ဆေးဇလုံတွင် လက်ကို ဆေး၏။ လုံချည်နှင့် သုတ်ပြီး၊ ပြုံးရီဘေး ထိုင်လိုက်သည်။ ပြုံးရီက တစ်ဖက်သို့ ဆတ်ကနဲ တိုး၏။ “နင် ငါ ဒေါသထွက်အောင် လုပ်နေတာလား” “အမယ် ဘာဆိုင်လို့လဲ ဟင်း” “အေး မဆိုင်လို့ နားလည်လား ဆိုင်သာဆိုင်ရင် နင့်အချိုးကို ပြောင်းပြစ်လိုက်မယ် သိရဲ့လား” “ဘာပြောတယ်” ရင်ကလေးချီ စူးဝင်းသော မျက်ဝန်း အစုံနှင့် အောင်သူဘက်သို့ ဆောင့်ဆောင့် အောင့်အောင့် လှည့်လိုက်သည်။ မျက်နှာနှစ်ခုသည် တစ်ထွာခန့်သာ ဝေးကွာတော့သည်။

သနပ်ခါးနံ့၊ နှုတ်ခမ်းနီနီလေးများ အောင်သူနှာဝ တိုးဝင်၏။ မျက်လုံးချင်းစူးစိုက် ကြည့်မိကြသည်။ နှစ်ဦးသား ရင်ခုန်သံသည် အပြင်သို့ လွင့်စင် ထွက်လာ၏။ အောင်သူ ပြုံးရီ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို တင်းကနဲ စွဲညှစ်သည်။ မေးကလေး မော့ ရင်ကလေး ကော့လာသော ပြုံးရီ၏ ပါးလေးကို ဒလကြမ်း နမ်းသည်။ ဘယ်ပြန် ညာပြန် နမ်းသည်။ နှုတ်ခမ်း ချီချီလေးကို ကြာရှည်စွာ စုပ်ယူသည်။ ပြုံးရီလက်သီး နုနုလေးများက အောင်သူ့ ပေါင်ကိုထုသည်။ “ပြွတ် ပြွတ် အင်း” “အလာလာ ကျွတ်ကျွတ်” အောင်သူ ပေါင်ကြားကို လက်ဝါးအုပ်ပြီး အော်၏။ ပြုံးရီ အမှတ်မထင် ထုလိုက်သော လက်သီး တစ်ချက်က မာတင်း တောင်ထနေသော အောင်သူ ပစ္စည်း တဲ့တဲ့ ထုချမိခြင်း ဖြစ်၏။ “အိုး” ပြုံးရီ ထပြေးသည်။ အောင်သူ မထနိုင် အသက်အောင့်ပြီး ဖြစ်ညှစ် ဆုတ်ကိုင်ပြီး ကျန်ခဲ့သည်။ ကိုပါတီ ဝင်လာသည်။ “အိုကေ သွားပြီး သူငယ်ချင်း” “မင်းဘွားအေ အိုကေ ဒီမှာ ဂွေးတက်နေပြီ” “မြန်မြန်လုပ်ပါ ပီတာရယ် ငါကြောက်လို့ပါ” “စိတ်ချရပါတယ် ခင်ဗျားကလဲ” “ဟာ ငါ အဲလို မခံတတ်ဖူးဟာ ရိုးရိုးပဲလုပ်” ဆိုင်ပိတ်ထားသော တံခါးကို အသာတွန်းဝင်လိုက်သော အောင်သူ ခြေလှမ်းများ တုံ့ကနဲ ဖြစ်သွားသည်။

အရောင်းကောင်တာ နောက်မှ ကျောက်သင်ပုန်းကြီး ကြော်ငြာအနောက် အလျင်အမြန် ဝင်ကပ်ရသည်။ မမနှင်းက ဆန်အိတ်နှစ်လုံး ပေါ်တွင် ကားယားကြီး ဖြဲထိုင်ကာ၊ ပီတာက ဒူးထောက် လိုးနေကြခြင်း ဖြစ်၏။ မမနှင်း၏ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဧရာမ ဖေါင်းကားနေ၏။ ပင့်လှန်ထားသော ဘရာစီယာက ဗိုက်ပေါ် စုပုံနေပြီး အောက်စက ဖင်အောက်တွင် ပိနေသည်။ “စိတ်ညစ်လိုက်တာဟယ်” မမနှင်းက ထိုင်သွင်းပေးရင်း ဘေးဘီသို့ကြည်၏။ လူမိသွားမည်ကို စိုးရိမ်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ ပီတာလီးမှာ မဲနက်ပြီး အမွှေးများကထူပြိန်းနေသည်။ လုံးပတ်ကြီးမှာ မြွေဟောက်ကြီး အလား ပြောင်တင်းနေ၏။ ပြဲလန်နေသော ဒစ်ကြီး အဝ၌ တေ့မိသွားသည်။ “မြန်မြန်လုပ်ပါ ပီတာရယ်” မမနှင်း အသံမှာ သိသိသာသာကြီး တုန်လှိုက် မောဟိုက်နေ၏။ ပီတာက ဖင်မဲမဲကြီးကို ခပ်သာသာ ကြွပြီး ဖိသွင်းလျက်မှ တစ်ပြိုင်တည်း၊ မမနှင်း နို့ကြီးများကို ဆွဲလှန်ကာ စုပ်လေသည်။ “ပြွတ် ပြွတ် စွတ် ပြွတ် အု အင်” လီးကြီးက လျောကနဲ နိမ့်ဝင် စူးစိုက် ကျသွားသည်။

မမနှင်း ခေါင်းကို နောက်လှန်ချ လိုက်သည်။ ပါးစပ်ကို ဟ၍ “တအင်းအင်း” ငြီးတွားရင်း ဖင်ကြီးကို စကောဝိုင်းကြီး လှုပ်ခါ ယမ်းပေးနေသည်။ ပီတာကလဲ အဆက်မပြတ် ဆောင့်လိုးနေရင်း နို့ကြီးများကို စို့သည်။ “ပြွတ် ပြွတ် စွတ် စွတ် ဖွတ် သွပ်” စောက်ခေါင်းကြီးမှာ အတော်ကျယ်ပုံ ရသည်။ အရေများ ရွှဲနစ်ပြီး ကြီးမားသော ကုလား လီးဝင် သွားတိုင်း အသံကျယ်ကြီးများ ကျယ်လောင်စွာ ထွက်ပေါ် လာသည်။ မမနှင်း ယောက်ျား ကိုထွန်းကြည်မှာ ပန်းနာသည် ဖြစ်ပြီး မမနှင်းကို အားရအောင် မဖြုတ်နိုင်ခဲ့ချေ။ ယခုကဲသို့ ကုလား ပီတာ၏ ကြီးမားသော လီးကြီး ဝင်လိုက်တိုင်း ဖိန့်ဖိန့်တုန်အောင် ခံ၍ ကောင်းနေဟန် တူသည်။ “ကော့ပေး မမနှင်းရဲ့ ကော့” “ကော့နေတာပဲဟဲ့ သေရတော့မယ် အင်း ဟင်း ဟင်း” “အ အား ကောင်းလိုက်တာ မမနှင်းရယ် အီး” “ပြွတ် စွတ် ပြွတ် ပြွတ် စွတ် ဖွတ်” “အ အ အမလေး ကောင်းလိုက်တာပီတာရယ် ဟင်း အား” မမနှင်းက ကော့ထိုးလိုက်၊ စကောဝိုင်း ဝိုင်းပေးလိုက်ဖြင့် တွန့်လိမ်ကောက်ကွေး နေသကဲ့သို့၊ ကုလားပီတာ မှာလည်း အားပါးတရကြီး ဆောင့်ထည့် နေပေသည်။

အောင်သူ ရပ်နေရာ ကြော်ငြာဘုတ်အပြား အနောက်နှင့် ပေ (၂၀) ခန့် အကွာတွင် ဆန်အိတ်ကွယ်ရှိ အခြား ဆန်အိတ်နှစ်လုံး ကြားတွင် လိုးနေကြခြင်း ဖြစ်၏။ မမနှင်း ပေါင်ကြီးက ဖွေးဖွေးဥဥနှင့် ကြီးမာထည်ဝါလှ၏။ ဖင်သားကြီးများက ဘေးသို့ ကားထွက်နေသည်။ ကုလားပီတာ ဆောင့်လိုးလိုက်တိုင်း အိကနဲ အိကနဲ ပြားချပ်သွား တတ်သည်။ ဖင်ကြားတွင် ခပ်ရှည်ရှည် အမွှေး တစ်ပင် နှစ်ပင်က ထူးထူးချွန်ချွန် လာပေါက်နေ သေးသည်။ မမနှင်း စအိုဝမှာ ရှုံ့သွားလိုက်၊ ပြဲကနဲ ဖြစ်သွားလိုက်ဖြင့် လှုပ်ရှားနေသည်။ ကြီးမား ဖေါင်းအိနေသော စောက်ဖုတ် ခုံးခုံးကြီး ပိပြား သွားသည်အထိ ပီတာ အဆုံး အဆုံး ထည့်သွင်း နေ၏။ “အီး အ အီး အ အီး အ” မမနှင်း အော်ပုံက ဆန်းသည်။ ပါးစပ်ကို စေ့ပြီး အီးကနဲ အော်သည်။ ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း အော်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ကုလား ဘုရားပွဲ တွေ့နေလေပြီ။ တကယ်တမ်း ဆိုလျှင်လည်း ပီတာ ဆိုသည့် အကောင်က မိန်းမ မရှိသေးသော်လည်း၊ မိန်းမ ပေါင်းစုံကို ချဘူးနေသူ ဖြစ်သည်။ တရုတ်မ၊ ကုလားမ၊ တောသူမ သာမက တွေ့ကရာ မရှောင် ကြုံရာ ဖြုတ်တတ်သူ ဖြစ်သည်။ သူ၏ ပစ္စည်းကိုလည်း စံချိန်မီ ကြီးထွား သန်မာစေရန် အမြဲသနေသူ ဖြစ်သည်။

ဟိုမုန်းဆေး ဆိုသည်ကလည်း ဘာသုံးစွဲသလဲ မမေးနှင့်။ ထိုသို့ ပြင်းထန်သော ကုလားပီတာနှင့် ကလေး လေးယောက်အမေ လင်က ပန်းနာသည် မနှင်းကြည်တို့ တွေ့ဆုံကြသောအခါ ပြင်းထန်စွာ ခုတ်မောင်းလာသော ရထားနှစ်စင်း အရှိန်ပြင်းပြင်း ဝင်၍ ထိပ်တိုက် ဆောင့်မိကြသည်ထက် ပြင်းထန်စွာ ပေါက်ကွဲ လောင်ကျွမ်းကြ၏။ ကြီးမား ဖေါင်းကား နေပါသည် ဆိုသော မမနှင်း စောက်ပတ်ကြီးမှာ ခံစစ် အနေအထားမှ တပြားသား တိုးမလာနိုင်ရှာချေ။ ပီတာကလည်း စီမံကိန်းနှင့် မွေးမြူ၍ တသသ လုပ်ထားသော သူ၏ ကုလား အမြောက်ကြီးဖြင့် မမနှင်းခံတပ်ကြီး အတွင်းအရှိန်ပြင်းစွာ ထိုး ထိုးသွင်းနေပုံမှာ ချောင်းကြည့် နေမိသော အောင်သူအဘို့ တုန်လှုပ် ခြောက်ခြားစွာပင် ရင်တွေ ပူလောင်နေ၏။ မမနှင်း ဆံပင်တွေ ပြေကျသည်။ ခေါင်း၌ ထိုးစိုက်ထားသော ပလပ်စတစ် ဘီးမှာ လွင့်စင်ပြီး ဆန်ပုံး ဘေးသို့ ကျ၏။ ထမီမှာ ခါးမှ ပြေလျော၍ ဘေးသို့ အစုလိုက် ပုံနေသည်။ ကြီးမား အိပဲ့နေသော နို့ကြီး နှစ်လုံးမှာ ကြောက်မက်ဖွယ် ခါရမ်းလျက်၊ ပီတာ၏ မဲကြုတ်ကြုတ် လက်ကြီးထဲ၌ ဖြစ်ညှစ် ဆုတ်နယ်ခြင်း ခံနေရသည်။

မမနှင်း အံကြိတ်ထား၏။ နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်ထွက်မတတ် ကိုက်ထားရင်း ပါးစပ်မှ “တဟင်းဟင်း” ငြီး၏။ မျက်လုံးလေးများ တင်းတင်း ပိတ်ထားရင်း တစ်ချက်တစ်ချက်သာ ပီတာကို ကြည့်နိုင်သည်။ အမွှေး ထူထပ်စွာ ပေါက်နေသော ပီတာ ခြေသလုံးနှင့် ရင်ဘတ်ကြီးများက ဖြူဖွေးသော မမနှင်း၏ ဖြူဖွေးသော အဝတ်မဲ့ ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်တွင် ဖိကပ်နေပုံမှာ ဝါဂွမ်းပုံကြီးပေါ် မီးသွေးခဲကြီး တင်ထားသည်နှင့် တူလှပေသည်။ ကုလား လိုးပုံလိုးနည်းက ပညာပါသည်။ အမောမခံ မမနှင်း ဖီလင်တက်နေမှန်း သိသည်နှင့် အသာလေး တဝက်မျှကို မစို့တပို့လေး လိုးသွင်းသည်။ မမနှင်း အားမလို အားမရ ဖြစ်လာသည်။ ဖင်ကြီးကို တအား မြှောက်ကြွကာ အောက်မှ မရှက်အားတော့ပဲ တအားကြီး ကော့ဆောင့် ဆောင့်လာသည်။ ပါးစပ်မှလည်း “အား အမလေး အင်း ဟင်းဟင်း အို အား” ဟူသော ခံစားရသည့် အကြောင်းခြင်း သင်္ကေတများကို နှုတ်မှ တဖွဖွ ငြီးတွားလိုက်သည်။ လက်နှစ်ဖက်က ဖင်ခု ထိုင်ထားသော ဆန်အိတ်ဒေါင့်စွန်း နှစ်ဘက်ကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကိုင်ရင်း နောက်ပြန် ထောက်ထားရာ အငြိမ်မနေပဲ ခါရမ်း နေလေတော့သည်။

“မမနှင်း အပေါ်က လုပ်ဗျာ ကျနော် မောပြီ” ပီတာက မမနှင်းအား အပေါ်မှ တက်ခွခိုင်းပြီး သူက ဆန်အိတ် တစ်အိတ်ကို ကန့်လန့်ဖြတ် ကျောခင်း၍ ပက်လက် အိပ်ချလိုက်၏။ “ပြွတ်” ကနဲ လီးကြီး ထွက်သွားကတည်းက မမနှင်းမှာ မရိုးမရွကြီး ဖြစ်ကျန်နေခဲ့လေရာ မီးလောင်ထားသော သစ်ငုတ်တိုကြီးမှာ တုတ်ခိုင်လှသော အကြောများ တောင့်တင်းနေသည့် ပီတာလီးကြီးကို ကြည့်ကာ မမနှင်းမှာ ငြင်းပယ် မနေတော့ပဲ လီးကြီးပေါ်သို့ ကားယားကြီး ခွလိုက်လေသည်။ “နင့်ဟာကလဲ မြင်းလီးကြီး ကျနေတာပဲ ပီတာရယ်” “မမနှင်းကလည်း အဲဒါကို ကြိုက်လို့လား ဟင်း ဟင်း” “ကုလားနော် ဟင်း ဟို ဆပ်ပြာနဲ့ နို့ဆီ ကိစ္စတွေသာ ပေါက်ကြားကုန်ရင် နင့်ကို မုဒိမ်းမှုနဲ့ စွဲမှာသိလား” “ပူမနေစမ်းပါနဲ့ မမနှင်းရယ် ခင်ဗျား လုပ်ထားတဲ့ ဆပ်ပြာသေတ္တာနဲ့ နို့ဆီတစ်သေတ္တာ ကိစ္စ ကျုပ်ကလွဲပြီး ဘယ်သူမှ မသိပါဘူး ဒါဘဲနော် တစ်လ တစ်ခါတော့ ခံပေးရမယ် သိလား” “အမေလေးတော် ကျုပ်လင် လုပ်ဖို့လည်း ထားပါအုံး” မမနှင်းက လီးကိုကိုင်ပြီး သူမ စောက်ဖုတ် အာအာကြီးထဲသို့ တေ့ပေးရင်း ငုံ့ကြည့်လျက်မှ ပြောလိုက်သည်။

“သွားစမ်းပါ ခင်ဗျားယောက်ျား တစ်ချီထက် မပိုနိုင်ပါဘူး” “အံမာ နင်က ဘယ်နှစ်ချီများ လုပ်ချင်သေးလို့လဲ” “တမောပေါ့ ဟဲ ဟဲ မမောမချင်း” “ဗြွတ် အ အာလာလား ထောင်ထားတဲ့ သစ်ငုတ်ကြီး ဝင်သွားသလိုဘဲ နာလိုက်တာ” “မမနှင်းက ဗြုန်းကနဲ ထိုင်ချလိုက်တာကိုး ဖြေးဖြေးချင်း သွင်းရတယ်ဗျ တော်တော်နာလား” “အီးဟီး ကွဲများ သွားသလားတောင် မသိဘူးဟာ ဒုက္ခပဲ ရှူး ကျွတ် အင်းဟင်း စပ်လိုက်တာဟယ်” “ကျုပ်လီးက အရင်းကြီးတယ်ဗျ ခင်ဗျား အဆုံးအထိ ထိုင်ချလိုက်တော့ ကွဲသွားတာ ဖြစ်မှာပေါ့” “စိတ်ညစ်လိုက်တာ ဟင့် ဟင့်” “ဆောင့် ဖြေး ဖြေး ဆောင့် အိ အိ အ” “စိတ်ညစ်လိုက်တာ” ဟု ပါးစပ်မှ ပြောရင်း မမနှင်း ဖင်ဖြူဖြူကြီးကို နောက်သို့ ကော့ပင့်ပြီး လိုးချလိုက် ပြန်သည်။ “ပြွတ် ဖွတ် စွိ” “အို့အိုး မမနှင်းက ကော့ဆောင့်တော့ အရမ်းကောင်းပဲဗျာ” ပီတာ စကား အဆုံး၌ မမနှင်းသည် အဆက်မပြတ်ကြီး ဆောင့်လိုး ပေးနေသည်ကို အောင်သူ တွေ့နေရ၏။ အောင်သူမှာ အတော် ကံခေသူပင် ဖြစ်သည်။ သူတပါး လုပ်သည်ကို အမြဲ ကြည့်နေရပြီး တခါမျှ မလုပ်ဖူးသေးသဖြင့် ပီတာနှင့် မမနှင်းတို့ လိုးနေပုံမှာ အောင်သူ့အတွက် ရင်ပူလှိုက်မောစရာကြီး ဖြစ်နေရ ပေတော့၏။

ပေါင်ကြားအတွင်း ဖြစ်ညှစ်ကိုင်၍ ထိန်းချုပ် ထားရသည်။ မကြာခဏ သက်ပြင်းချရင်း တံထွေးများလဲ မြိုချနေမိလေသည်။ မမနှင်း ဖင်ကြီး မြောက်ကြွလာလိုက် မတ်တောင်နေသော လီးမဲမဲကြီးက”စွတ်” ကနဲ ဝင်ပြီး လမွှေးများက စောက်ပတ် အကြားထဲ နစ်ဝင်သည် အထိ ဖိချကပ်ထားကာ အနည်းငယ် ဖိကြိပ် နှဲ့သွင်းလိုက် ပြန်ကြွလိုက်ဖြင့် ပညာပါပါကြီး လိုးပေးနေသော မမနှင်း အလိုးကိုလဲ ခံချင်လာ၏။ သို့သော် အခြအနေက မပေး၊ ပီတာနှင့် မမနှင်းတို့ ပထမအချီ အပြီး၌ပင် အောင်သူ ဆိုင်အပြင်သို့ ပြန်ထွက်ခဲ့ရလေသည်။ မျက်စေ့ထဲ ချစ်သော ပြုံးရီ၏ မျက်နှာလေးကို ၎င်း၊ ကြီးမား ဝင်းလက်သော တင်ပါးကြီးများနှင့် ကျစ်လျစ် တင်းမာနေသော နို့ကြီးများကို ၎င်း၊ မြင်ယောင်လာကာ ပြုံးရီအား လိုးရန် ဘယ်သို့ ဖန်ရမည်ကို အကြံထုတ်ရင်း အောင်သူ ပြန်လာ ခဲ့ရလေသည်။ အော် ပြုံးရီတစ်ယောက် မျက်ခုံးလှုပ်ရှာရော့မည်။ “မင်းအရင် ဖိုက်လေ ဆော်ကြီးက တမင် လာပေးတာကွ” ဆိုင် ညစောင့် ဒလဝမ်ကြီး ဦးတုတ်မှာ အသက် (၄၀) ခန့် ဗိုက်ရွဲရွဲနှင့် သန်မာဖြတ်လပ်သူ ဖြစ်သည်။

နံနက ်မိုးမလင်းမီ ခွဲတမ်း စာအုပ်များကို အပေါင်ခံထားသော မှောင်ခို ဒေါ်သိန်းဆွေမှာ ဦးတုတ် မထိတထိ ပြောဆိုမှု၊ ကိုင်တွယ်မှုများကြောင့် ခံချင်ကြောင်း အရိပ်အယောင်များ ပြခဲ့သည်ဟု ဦးတုတ်က ဆိုသည်။ ထိုကြောင့် အောင်သူက ယနေ့ည အခေါ်ခိုင်းပြီး ဒေါ်သိန်းဆွေအား ဦးတုတ် ဖြုတ်ခိုင်းမည်ဟု ကြံစည်ခဲ့မိ၏။ ဒေါ်သိန်းဆွေမှာ အသက် (၃၅) နှစ်ခန့် လုံးကြီးပေါက်လှ၊ မော်လမြိုင်သူ ဖြစ်ပြီး ဖင်ကြီးမှာလဲ သားသမီး မရပဲ လင်သေဆုံးခဲ့သဖြင့် ဖြိုမည့်သူ မရှိပဲ ကြီးချင်တိုင်း ကြီးနေ၏။ အချိုးကျကျ လှပစွာ ကြီးထွားခြင်း မဟုတ်သော်လည်း အိပဲ့ အိပဲ့ ဖင်ကြီးက လိုးချင်စရာ ကောင်းလှသည်။ တစ်ခါတစ်ရံ အောင်သူက မျက်နှာပေါက် ဆိုးဆိုးနှင့် “မှောင်ခို စာအုပ်တွေ သိမ်းပလိုက်မယ်နော်” ဟု စွာကျယ်ကျယ် ပြောလိုက်လျှင် ဒေါ်သိန်းဆွေခမျာ ပြာနေသည်။ “အောင်သူကလဲဟယ် အပေါ်ကို အရင်လုပ်ပြီးမှ တခြား စာအုပ်တွေ လုပ်ပါဟဲ့ ပြီးမှ နင့်ကို ငါလေ နန်းကြီးသုတ် ဝယ်ကျွေးမယ် သိလား” ဟု အောင်သူ ပုခုံးသားလေးကို နို့ကြီး နှစ်လုံးဖြင့် ပွတ်ခါ ပွတ်ခါလဲ ပြောတတ်သည်။

သို့သော် အတွေ့အကြုံ မရှိသော အောင်သူက စိတ်မရဲ ဦးတုတ်ကို မြှောက်ပေးခဲ့သည်။ ဦးတုတ်ကလည်း ဒေါ်သိန်းဆွေ ဆပ်ပြာ၊ နို့ဆီ၊ ဖယောင်းတိုင်များကို ဂုန်နီအိတ် တစ်လုံးနှင့် မကုန်းမကွကြီး ထည့် သွပ်နေချိန်များတွင် ဖင်နားတွင် ကပ်ရပ်၍ လီးကြီးဖြင့် မကြာခဏ ထိုးထောက်ခါ စမ်းသပ်ခဲ့၏။ “လူကြီးနော် ဟင်း တော်တော် ထ” ဟု သမင်လည်ပြန် ခပ်တိုးတိုး ပြောတတ်သည်မှအပ ပြဿနာ မတက်ခဲ့။ “ဒီည လာမလား မနက်ရောင်းမဲ့ ပစ္စည်း ခွဲတမ်းတွေအတွက် ခင်ဗျား စာအုပ်ကို ညကတည်းက ရေးပေးထားမယ်” “တကယ်လား ဦးတုတ်ရဲ့ ကျမ လာရဲတယ်နော်” “အောင်သူနဲ့ ကျုပ် နှစ်ယောက်ထဲ ရှိမယ် လာဖြစ်အောင် လာပါ” သို့နှင့် ဒေါ်သိန်းဆွေ သမဆိုင် အနောက် ဆန်အိတ်တွေ ကြားသို့ သူမ၏ အပေါင်ခံစာအုပ် တထပ်နှင့်အတူ ည (၈) နာရီခန့်တွင် ရောက်နေပြီး ဖြစ်သည်။ ဦးတုတ်က အောင်သူ့ကို တွန်းလွှတ်၏။ “ခင် ခင်ဗျား အရင်ဖိုက်ဗျာ ကျုပ် မရဲဘူး ဟီးဟီး” “မသာလေး ဒါကြောင့် နင် ငတ်ငတ်နေတာ ကဲ ငါသွားမယ်” ဦးတုတ် ဆိုင်နောက်ခန်းသို့ ဝင်သွားသည်။ အောင်သူ ဆန်အိတ်ပုံကြီး ပေါ်သို့ ကုတ်တက်ခါ ဝမ်းလျားမှောက်ပြီး အခြေအနေကို လေ့လာ အကဲခတ်သည်။

(၆၀) အား မီးလုံး တစ်လုံးက ဆိုင် အလည်တည့်တည့်တွင် တစ်ညလုံး ထွန်းထားမြဲ ဖြစ်ရာ မြင်ကွင်းက ကြည်လင်နေ၏။ “အလုပ်ဖြစ်မယ်နော် မသိန်း အဲ ဟဲ ဟဲ” “အို စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ဘယ်လောက်ဆိုတာ ပြောပါ ရှင့်အတွက် ကျသင့်သလောက် ကျမ ပေးမှာပေါ့” ဒေါ်သိန်းဆွေက ဦးတုတ်ကို မကြည့်ပဲ အသံအက်တက်တက်ဖြင့် မတုံအောင် ထိန်းပြောနေမှန်း သိသာ၏။ “ဟာ ကျုပ်တို့က ငွေလိုချင်တာမှ မဟုတ်ပဲ ဟဲ ဟဲ” “ငွေမလိုချင် ဘာလဲ ရှင်းရှင်းပြောနော် ဟင်း” “ကျုပ်သဘော မဟုတ်ပါဘူး ဆိုင်တာဝန်ခံ အောင်သူက ခင်ဗျားကို စိတ်ဝင်စားနေတာ ဟဲဟဲ” ဦးတုတ်က အောင်သူကို တည်ကြက် လုပ်လိုက်လေပြီ။ “အလို ဘယ်မလဲ အောင်သူ ပါးကို ချအုံးမယ်၊ ကျမမွေးရင် ကျမသားလောက် ရှိတာလေးကဟင်း” “အလုပ်မဖြစ်လဲ မတတ်နိုင်ဘူးလေကျုပ်က ကြားလူပါ” “အင်း ဟင်း ရှင်ပွဲစားပေါ့လေ ကဲပါ ဖြစ်တယ်လို့ ပြောလိုက်စမ်းပါ၊ လာပစေအုံး မအေလိုးလေး” ဒေါ်သိန်းဆွေက ဒူးနှစ်လုံးကို ပေါ်အောင် ထမီဆွဲလှန်လိုက်ပြီး၊ ပြင်၍ထိုင်ကာ စိတ်ဆိုးမာန်ဆိုး ဟန်ဖြင့် ပြော၏။

“ဟဲ ဟဲ ကျုပ်ကိုလဲ စေတနာထားပါနော” “အော ရှင်ကပါ ဖြစ်ချင်တယ်ပေါ့ ဟုတ်လား” “ဟာ မသိန်းရယ် မင်းလောက် လှတာကြီးကိုမှ မလုပ်ချင် အဲ မဖြစ်ချင်ဘူး ဆိုရင်အဲဒီကောင်ဟာ ပန်းသေနေလို့ပဲ ဖြစ်မှာပေါ့ ဟီးဟီး” “ဒါပဲနော် ကျမက အရှက်နဲ့ လူလုပ်တာ လူသိရှင်ကြား ဖြစ်ကုန်ရင် ရှင်တို့ကို ထောင်ထဲ အရောက်ပို့မှာ” “အသိန်းရယ် ကျုပ်တို့ဘက်က ပေါက်ကြားလို့ကတော့ ခင်ဗျား တကျွန်းအထိ ပို့ဗျာ ဟဲဟဲဟဲ” ဦးတုတ်လျှင်သည်။ စကားအဆုံး၌ ဒေါ်သိန်းဆွေဘေး ဂုန်နီအိတ်ပုံကြီး ပေါ်သို့ ထိုင်ချကာ ပုခုံးကို ဖက်သည်။ ကျန်လက်တဘက်က ဒူးထောင်ဖင်ချ ထိုင်ထားသော ဒေါ်သိန်းဆွေ စောက်ဖုတ် နေရာဆီ တည့်တည့် အပေါ်သို့ ထမီပေါ်မှ ခပ်ရွရွ ပွတ်လိုက်သည်။ “လက်ကလဲ သရမ်းလိုက်တာ” ဒေါ်သိန်းဆွေက ကတုံကရီကြီး ပြော၍ ဦးတုတ်လက်ကို ဆွဲယူပြီး ခါထုတ်ခါ မျက်နှာလွှဲပြီး ပြင်ထိုင်သည်။ “အလုပ်စမယ်လေကွယ် ဟဲဟဲ” “အို နေစမ်းပါအုံး” ဒေါ်သိန်းဆွေ မတည်မငြိမ် ဖြစ်နေဟန် ရှိသည်။တံထွေးကို မကြာခဏ မြိုချရင်း ဦးတုတ်ဘေးမှ ခွဲပြီး ရွေ့ထိုင်၏။

“ဒီ ဂုန်နီအိတ် ပုံပေါ်မှာ အိပ်ပါလားဟင်” ဦးတုတ်ကလည်း လေသံလေးဖြင့် ဒေါ်သိန်းဆွေကို ပွတ်သတ် ချော့မြူနေသည်။ ဒေါ်သိန်း အသားတွေ တုံနေသည်။ “ကျမပြောတာ မှတ်ထားနော် ဟင်း” “အေးပါ အသိန်းရယ် ဘယ်သူမှ မသိစေရပါဘူး” ဒေါ်သိန်းဆွေက ဦးတုတ် လက်ကြီးကို ဆွဲယူ လွတ်ပြစ်ခါ မောဟိုက်တုံရီစွာ ပြောလိုက်၏။ “ကျုပ် အရမ်းတောင်နေပြီ အသိန်းရဲ့” “အို အဲဒါ ဘာလုပ်ရမှာလဲ တောက်” အောင်သူမှာ မရိုးမရွကြီး ဖြစ်လာသည်။ ဆန်အိတ်ပုံက (၁၂) လုံးထပ် အတန်းကြီး ဖြစ်၍သာ တော်တော့၏။ သို့မဟုတ်လျှင် အောင်သူ လှုပ်လှုပ်ရွရွ လုပ်သည်နှင့်ပင် ပြိုကျနိုင်ပေသည်။ “ကိုယ် မနေနိုင်တော့ဘူး အသိန်းရယ်” “ကျွတ် ဒုက္ခပါပဲ ကျမလဲ ဘလို ပြောရမှန်း မသိဘူးရှင် ဟို ရှက်နေတယ်” အောင်သူ ရယ်ချင်စိတ်ကို မြိုသိပ်ထားရင်း ကြီးမားခိုင်ခန့်လှသော သမဆိုင် အောက်ဆင့်များမှာ သူတို့နှစ်ဦး နေရာရွေးရုံရှိသေး တကျွိကျွိ မြည်နေပြီ။

“မင်းလဲ အလိုးခံဘူးတာပဲကွယ် ရှက်စရာမှတ်လို့ မင်းရှက်ရင် ထမီလှန်ပြီး မျက်စေ့သာ မှိတ်နေ” “ဒုက္ခပါပဲရှင် ကျ ကျမ တကယ်တမ်းကျတော့ မခံရဲဘူး ဦတုတ်ရဲ့ ဟို အာ အဲလို မလုပ်နဲ့” သွားပြီ ဒေါ်သိန်းဆွေ စကားမဆုံးမီ ဦးတုတ် ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ဖိတွန်းပြီး သူ့ကိုလုံးကြီးဖြင့် ဖိချကာ တက်ခွလိုက် လေသည်။ ဦးတုတ် တွန်းလိုက်သော အရှိန်ကြောင့် ဒေါ်သိန်းဆွေ ခြေနှစ်ဖက် မိုးပေါ် ထောင်သွားပြီး ထမီမှာလဲ ပေါင်ရင်းအထိ လှန်ပြီး ဖြစ်သွား၏။ အို အိုး ဒေါ်သိန်းဆွေ စောက်ဖုတ်ကြီးကို အောင်သူကြည့်ကာ အံ့ဩတုံလှုပ်သွားရ၏။ အသား ဖြူသော်လည်း စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်း ထူထူအမ်းအမ်းကြီးများက ခပ်ညိုညို ဖြစ်နေသည်။ ဖါးဂုံညှင်းကြီး ဒေါဖေါင်း နေသကဲ့သို့လည်း ပွထကြွနေ၏။ဒေါ်သိန်းဆွေကထမီကို လက်အစုံဖြင့် ဆီးစပ်အထိ အတင်းဆွဲဖုံးကာ “တဟင်း ဟင်း” ဖြင့် ညီးတွားစ ပြုသည်။ ဦးတုတ်ကလည်း ပုဆိုးကြီးကို ခေါင်းပေါ်မှ ကျော်၍ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ “ဟာအား ဦးတုတ်ရယ် မနဲပါလားဗျာ” အောင်သူ ဆန်အိတ်ပုံပေါ် ဝမ်းလျား မှောက်နေရာမှ တွန့် သွားရသည်။

ဒေါ်သိန်းဆွေက ဒစ်တုံးတုံး လုံးလုံးကြီး အပဲသားနှင့် ကိုင်းခရမ်းသီးကြီးအလား နီရဲ ပြောင်လက်နေသော ဦးတုတ်လီးကြီးကို တချက်ကြည့်ကာ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို ပူးကပ်၍ ပါးစပ်အတွင်းသို့ စုသွင်းပြီး အားတင်းဟန်ဖြင့် မျက်မှောင်ကြုတ်ထား ရှာသည်။ မီးလုံးရောင်ဖြင့် ဝင်းလက်နေသော လီးထိပ်ကြီးက ဒေါ်သိန်းဆွေအား ရင်ခုန်မောပမ်း ခြောက်ခြားစေ ပြန်သည်။ “ဝင် ဝင်ပမလားဟင် ရှင့်ဟာကြီးက ဟို” “ကွာ လီးနဲ့စောက်ပတ် မတော်ဘူးဆိုတာ ရှိမလားလို့” နှစ်ယောက်လုံး မောဟိုက်သံများနှင့် စကားပြောနေကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ခြောင်းကြည့်နေသော အောင်သူ ကိုယ်တိုင်လည်း ရင်ထဲ လှိုက်၍ လှိုက်၍ မောကာ အာခေါင်တွေ ခြောက်သွေ့လာ၏။ မကြာခဏ တံထွေးမြိုချရင်း တောင်နေသော လီးကိုလဲ ဆန်အိတ်နှစ်လုံး ကြားသို့ ထိုးပြီး ဖင်ကြီး ရွစိရွစိဖြင့် မနေနိုင် မထိုင်နိုင် ဖြစ်နေရသည်။ “ပြွတ် ဖွတ် ပြွတ်” “အီး အ ဝင်သွားပြီရှင် အရမ်းမဖိနဲ့လေ အို” ဒေါ်သိန်းဆွေ လက်များကို ဦးတုတ် ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ထိန်းကိုင်ရင်း မျက်စေ့ကို တင်းတင်း ပိတ်ထားခါ လည်ပင်းလေး စောင်းပြီး နှုတ်ခမ်းကို လျှာဖြင့် မကြာခဏ ယက်နေ၏။

“ပြွတ် ပြွတ် စွတ် စွတ် ဖွတ် ပြွတ်” “ဟင်း အွန့် အဟင့် အင့် အင့်” ဦးတုတ် သူ့ဗိုက်ကြီး တုံခါသွားသည်အထိ တအားဖိဆောင့်၍ လိုးသည်။ဒေါ်သိန်းဆွေ ခြေနှစ်ချောင်းက ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း ကားကနဲ ကားကနဲ ဘေးသို့ ပြဲ ပြဲ ထွက်သည်။ တကိုယ်လုံး ခေါင်းဘက်သို့ တွန့်တွန့်ပြီး ဘီးပတ်ထားသော ဆံပင်များ ပြေကျကုန်သည်။ “ပြွတ် ပြွတ် စွတ် စွတ် ပြွတ်” “အ အ ဖြေး ဖြေး လုပ်စမ်း အမဲသတ်တာ ကျနေတာပဲ ဟင်း” ဒေါ်သိန်းဆွေ ပါးစပ်မှ ပြောရင်း ခေါင်းမှ ပြေကျသွားသော ဘီးကို ဖြုတ်ယူပြီး ဆပ်ပြာသေတ္တာ အလွတ်ပေါ်သို့ ပစ်တင်လိုက်သည်။ ဦးတုတ်က အဆောင့်အလိုး မပြတ်ချေ။ “ကော့ပေးလေ အသိန်းရဲ့” “မကော့တတ်ဖူး တကတဲ ဖါသယ် မှတ်နေလား မသိဘူး” ဦးတုတ်နှင့် ဒေါ်သိန်းတို့ မောဟိုက် တုံရီသော လေသံကြီးများဖြင့် အပြန်အလှန် ပြောရင်း ဆောင့်လိုးနေကြလေရာ ဆန်အိတ်ပုံကြီး ပေါ်မှ အောင်သူ ကျင်ချောင်းကြီးမှ သွေးတဒိတ်ဒိတ် တိုးပြီး ဆီးကျင် လာသည်အထိ ခံစားနေရ လေသည်။ ဦးတုတ်နှင့် ဒေါ်သိန်းတို့ကမူ တဒင်္ဂအားဖြင့် လောကကြီးကို မေ့လျော့ထားကာ အားပါးတရကြီး ဆောင့်လိုးနေကြလေသည်။ အမှန်တကယ် စားသုံးသူများအတွက် အချစ်များ လက်လီလက်ကား ခွဲတမ်းဖြင့် ရောင်းချပေးနေပါပြီ …..ပြီး။

Zawgyi

အလုပ္လုပ္ေနရာမွ အသင္းအမႈေဆာင္ ကိုေသာင္းစိန္ႏွင့္အတူ ဝင္လာေသာ မိန္းမလွေလးဆီ မ်က္စိက ေရာက္ျဖစ္သည္။ “ေအာင္သူ ဒါ မင္းနဲ႔အတူ တာဝန္က်တဲ့ အေရာင္းပဲ” ကိုေသာင္းစိန္က တည္တည္တန္႔တန္႔ မိတ္ဆက္ေပး၏။ ေအာင္သူက သမဝါယမ ကုန္ဝယ္စာအုပ္မ်ား အစီအရီ ထပ္ထားေသာ စားပြဲေဘး ႏွစ္ေတာင္ခန္႔ ကုန္ဝယ္စာအုပ္မ်ား၏ စာအုပ္ပုံ ေလးပုံၾကားမွ ခါးဆန္႔၏။ “ဟုတ္ကဲ့ ဦးေလး သူ႔ကို ဘာတာဝန္ေပးရမလဲ ဟင္” “အေရာင္းပါဆို ကုန္ခ်ိန္တဲ့ ဘက္ကေပါ့ဟ ညေနက်ရင္ ဥကၠ႒အိမ္ကို ေခြအပ္ရင္း မင္းလာခဲ့အုံးေနာ္ ၾကားလား” “ေအာ္ ဟုတ္ကဲ့ ဦးခင္ေမာင္၊ (၅)လမ္း အဘဦးေအာင္ရွိန္ ရွိလား” သူက ဆိုင္ေရွ႕တြင္ ႀကိပ္ႀကိပ္တိုးေနေသာ လူအုပ္အေပၚ မိုး၍ ဆိုင္အတြင္းမွ အသံက်ယ္က်ယ္ေအာ္ရင္း စာအုပ္ေထာင္ျပ၏။ “ရွိတယ္ ရွိတယ္ ဆပ္ျပာ ႏို႔ဆီ ဖေယာင္းတိုင္” “အကုန္ယူမယ္ ေျပာလဲ ၿပီးတာပဲဗ်ာ” “ဟဲ့ အကုန္မယူဘူး ေငြက မေလာက္ဖူးဟဲ့” “အခုေပးေနတာ ဆပ္ျပာ၊ ႏို႔ဆီ၊ ဖေယာင္းတိုင္ သုံးမ်ိဳးပဲ ကုန္ေနၿပီ အေဒၚရဲ႕” ေအာင္သူေဘးမွ ေဘာက္ခ်ာေရးေနေသာ ‘အမာ’ က ဇီးထုပ္တစ္ထုပ္ကို စားရင္းမွ ေခါင္းေထာင္ၿပီး ေျပာသည္။

အမာက (၁၀)တန္းေအာင္ၿပီး သမဝါယမ ဝင္လုပ္ေနသူ၊ တစ္ခ်ိန္က အ-ထ-က( ) ေက်ာင္းတြင္ ေအာင္သူႏွင့္အတူ ေက်ာင္းေနဘက္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ရင္းႏွီးမႈ မရွိခဲ့ၾကေပ။ ယခု ၿမိဳ႕သစ္ သမဆိုင္ ဖြင့္မွ ဝန္ထမ္းအျဖစ္ သိၾကရ၏။ အလုပ္ဝင္ခဲ့ ၾကသည္မွာလည္း ယေန႔ပါႏွင့္မွ တစ္ပတ္ပင္မျပည့္ (၅)ရက္သာ ရွိေသးသည္။ ခြဲတမ္းခ်စ၊ ပစၥည္းေပး အမာႏွင့္ ေအာင္သူ ေျခမႏိုင္ လက္မႏိုင္ ျဖစ္ၾကသျဖင့္ ေအာင္သူက သမေကာ္မတီကို အေရးေပၚ အေရာင္းတစ္ေယာက္ ထပ္ေတာင္း၏။ ကုန္ခဲ့ေသာ ညက အမႈေဆာင္ အစည္းအေဝး ထိုင္ၾကသည္။ ဥကၠ႒က သူ႔လမ္းထဲ၌ စာရိတၱ ေကာင္းမြန္ေသာ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ရွိသည္။ ယာယီခန္႔ထားမည္ဟု ေျပာ၍ ယေန႔ အကူအေရာင္း အျဖစ္ မြန္ရည္သန္႔ျပန္႔၍ ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္ အခ်ိဳးက် ေတာင့္တင္းေသာ ‘သူ႔’ကို ေအာင္သူစတင္ ေတြ႕ဖူးခဲ့ရသည္။ ဆိုင္မွာက အမာႏွင့္သူ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိသည္။ စာအုပ္ေရးလိုက္ ကုန္ေျပးခ်ိန္လိုက္ႏွင့္ သူပင္ပန္း၏။ အမာက ေခါက္႐ိုးမက်ိဳးေသာ အဝတ္အစားႏွင့္ ေဘာက္ခ်ာတစ္မ်ိဳးပဲ ေရးတတ္၏။ မရင္းႏွီး ၾကေသးသျဖင့္လည္း ေအာင္သူ ဘာမွမေျပာပဲ အလုပ္ကိုသာ ကုန္းလုပ္ခဲ့သည္။

“ေဟ့ ဒီမွာ ေအာင္သူ” “ဗ်ာ ဦးေလး” “သူ႔နာမည္ ၿပဳံးရီ တဲ့ ေနာ္” “ေအာ ေအာ” ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္ ဘာတယ္ ညာတယ္ မေျပာအားၾက၊ ေအာင္သူက ၿပဳံးရီကို လွမ္းၾကည့္သည္။ ၿပဳံးရီက သူ႔အား ပင့္မ်က္လုံးတစ္ခ်က္ ဝဲၿပီး ေခါင္းျပန္ငုံ႔သည္။ “အမာ ေပး အဲဒီ ေဘာက္ခ်ာ တစ္႐ြက္ ကဲ ဦးခင္ေမာင္ ႏွစ္ဆယ့္ေျခာက္က်ပ္ တစ္မတ္ က်တယ္” ေအာင္သူက ေငြေတာင္း ေဒးလီရွိ(ပ္) သြင္းၿပီး “ကဲ မၿပဳံးရီ အဲဒီ ေဘာက္ခ်ာၾကည့္ၿပီး ပစၥည္းေပးၾကည့္ဗ်ာ” “ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့” ကုန္ေပးစားပြဲ၌ အသင့္စီခ်ထားေသာ ပစၥည္းမ်ားကို ေကာက္ေပး၏။ သြက္လက္တိက်မႈ ရွိေၾကာင္း ေအာင္သူ အကဲခပ္မိသည္။ ခဏခ်င္း (၂၀) ခန္႔ မမွားမယြင္း ေပးႏိုင္သည္။ ဝင္းဝါတုတ္ခိုင္ေသာ လက္ေမာင္းအိုးေလးမ်ားက အင္အားျပည့္ဝလွသည္။ ပါးလႊာေသာ္လည္း လက္စက အက်ႌေလးက အိေျႏၵရရေလး လွသည္။ အသက္ (၁၇) ႏွစ္သာ ရွိေသး၍ အလွေသြးတို႔ အဆူႂကြဆုံးေသာ ၿပဳံးရီ အလွက ခိုင္မာခန္႔ညားသည္။ ခပ္တိုတို ဝတ္ထားေသာ ထမီေအာက္မွ ေျခသလုံး ဝင္းဝင္းႀကီးမ်ားက ႀကီးမားထြားႀကိဳင္းေသာ အပ်ိဳဖားဖားႀကီး ျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသခံၾက၏။

စြံ႕ကားတစ္ရစ္ခါ၊ ျဖစ္ညႇစ္ပစ္ခ်င္စရာ တင္ပါးဆုံႏွစ္လုံးက ေရွ႕ေနာက္ဝဲယာ၊ ေျခကိုႂကြကာ လႈပ္ရွားေနေသာအခါ၊ တစ္ခါတုတ္ၿပီး ဆတ္ခါ ဆတ္ခါ ယိမ္းႏြဲ႕ေနတတ္သည္ကိုလဲ၊ ေအာင္သူ မ်က္လုံးက ေရာက္ျဖစ္သည္။ ေအာင္သူရွိေသာ ဝရံတာေလးနားတြင္ ခ်ထားသည့္ ဆပ္ျပာအပိုင္းေလးမ်ား ကုန္းႏႈိက္ရာတြင္လည္း ျဖဴဝင္းအိစိုေသာ ရင္သားေဖြးေဖြးႀကီးကို လွ်ပ္ပ်က္သလို ရင္ၫြန္႔ပိုင္းေလး လွစ္ကနဲ လွစ္ကနဲ ေတြ႕ျဖစ္သည္။ “ေအာင္သူ ဒို႔စာအုပ္ေတြ ထမင္းစား မပိတ္မွီ ေရးေနာ္ ငါ့တူ” ေမွာင္ခိုအေဒၚႀကီး ေဒၚေဒၚသိန္းက အသံစြာစြာႏွင့္ ေအာ္သည္။ “ေနအုံးဗ် မွားေပးမိေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ စိုက္မလား” မ်က္လုံးျပဴးၿပီးျပန္ေဟာက္သည္။ မ်က္လုံးအစုံက ၿပဳံးရီ လႈပ္ရွားမႈေလးမ်ားကို အရသာခံ ျပန္ၾကည့္သည္။ “ရပါၿပီ သူ ကြၽမ္းက်င္သြားမွပါ” အမာကတိုးတိုးေျပာလိုက္၏။ ေန႔လည္ ထမင္းစား မပိတ္မီ စာအုပ္ ႏွစ္ရာေက်ာ္ ေရာင္းခ်လိုက္ႏိုင္သည္။ ေအာင္သူ အေတာ္ ေက်နပ္ပီတိ ျဖစ္သြား၏။ “ခင္ဗ်ား ေရာက္လာလို႔ပဲ ႏို႔မို႔ အမာနဲ႔က်ေနာ္ ဆိုရင္၊ ညေန ဆိုင္ပိတ္တာေတာင္ ဒီစာအုပ္အပုံႀကီး ေရာင္းကုန္မွာ မဟုတ္ဘူး” “ဟုတ္တယ္ကြာ၊ ၿပဳံးကို သိပ္ေက်းဇူးတင္တာပဲ”မိန္းကေလးခ်င္းမို႔ ၿပဳံးရီႏွင့္အမာ အဖြဲ႕က်သြားသည္။ ဆိုင္အေရာင္းပိတ္ၿပီး သုံးေယာက္ ထမင္းစုစားၾကသည္။

မ်က္ႏွာစိမ္းေတြခ်ည့္မို႔ ထမင္းစားရသည္မွာ ရႈိးတိုးရွန္းတန္းႀကီး ျဖစ္ၾကသည္။ ေအာင္သူက ေယာက္်ားေလးမို႔ ပိုဝသည္၊ ခ်ိဳင့္သုံးခုစလုံးမွ ဟင္းမ်ားစုံေအာင္ ႏႈိက္သည္။ “ၿပဳံး ဘာဟင္းလဲ ဟ” ရင္းႏွီးေသာ အသံျပဳရင္း က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလး ထိုင္ေနေသာ၊ ၿပဳံးရီကို ၾကည့္၏။ ဆန္အိတ္လြတ္မ်ား ဝိုင္းခင္းကာ ထိုင္စားေနၾကေသာ သူတို႔ထမင္းဝိုင္းေလးက စိုေျပေနသည္။ “ငါးေျပမေလ အ႐ိုးေတာ့ မ်ားတယ္” “အား နံနံပင္ေလး အုပ္ထားေတာ့ ေမႊးေနတာပဲ ဟဲဟဲ” ဒါလဲႏိုင္သည္ စားသည္ ေအာင္သူ အာသြက္ေန၏။ “မိမာ နင့္ဟင္းက ဘာတုံး” “ၾကက္သားနဲ႔ အာလူးဆီျပန္ အၿပဳံး ထဲ့စားေနာ္” အမာက ၿပဳံးရီအား ခိုးၾကည့္ ခိုးၾကည့္ လုပ္တတ္ေသာ ေအာင္သူအား မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ ထိုးၿပီး ဟင္းပန္းကန္ကို ၿပဳံးရီေရွ႕ တိုး၏။ “စားပါ ၿပဳံးမွီပါတယ္ အကို စားေလ” ရင္ထဲလႈိက္ကနဲ ပီတိလႈိင္းႀကီး ေအာင္သူ ရင္ဝသို႔ ‘ဒိတ္’ ကနဲ တက္ေဆာင့္သည္။ “ငါ့ ဟင္းက ဟိုဒင္းဟ နင္တို႔စားဘူးလား မသိဘူး” “ဘာမို႔လဲ” အမာက ဟင္းခ်ိဳင့္ကို ၾကည့္ရင္း ေမးသည္။ “ခ်နမ္းဘူး ဟင္းေလ” “အင္း ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ခ်နမ္းဘူး ဟင္းလို႔ ၾကားဖူးေပါင္” “ဟင္းကိုျမင္တာနဲ႔ ေအာက္ခ်ၿပီး နမ္းေတာင္ မနမ္းခ်င္တဲ့ ငပိခ်က္ကိုေျပာတာ ဟဲ ဟဲ” ၿပဳံးရီ ထမင္းလုပ္ကေလး ျပန္ခ်ၿပီး တစ္ဖက္လွည့္ကာ ရီသည္။

“ထမင္းသီးမယ္ အၿပဳံး သူက ေပါက္ကရ သိပ္ေျပာတာ” ႐ြမ္းလက္ေသာ မ်က္ဝန္းေလးက ခင္မင္ရင္းႏွီးစြာ သူ႔ကို ၾကည့္ျပန္သည္။ ေအာင္သူရင္ထဲ ‘ဒိတ္’ကနဲ လႈိက္ခုံျပန္သည္။ “အကို အၿပဳံးဆီက ယူ အၿပဳံးေတာ္ၿပီ” “ဟာ မဟုတ္တာ ေပး” “ကိုေအာင္သူဟာေလ အရွက္ကို မရွိဘူး” မိမာက ေအာင္သူကို မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း ေျပာ၏။ “ဒို႔တေတြ ေမာင္ႏွမေတြလို ရင္းႏွီးေနမွ အလုပ္လုပ္ရတာ စည္းစည္းလုံးလုံးနဲ႔ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းမွာ အမာ ရဲ႕” ေအာင္သူက အလုပ္ဆန္ဆန္ စကားလုံး ခပ္ထြားထြားကို ေျပာ၏။ ထိုစဥ္က ကာတြန္းစံေ႐ႊျမင့္ ေခတ္စားေနခ်ိန္လည္း ျဖစ္ေလရာ၊ ေအာင္သူ႔စကားကို မိမာက ႏႈတ္ခမ္းတစ္ခ်က္ ႐ြဲ႕ျပၿပီး၊ “သူ႔ကိုသူ စံေ႐ႊျမင့္မ်ား မွတ္ေနလား မသိဘူး” ဟုဆို၏။ ၿပဳံးရီကို ၿပဳံးေသာ ရီေသာ မ်က္ႏွာေလးျဖင့္ စတင္သိကြၽမ္း ရင္းႏွီးခဲ့ၾကေသာ္လည္း၊ ေဝဝါးမႈသိေသာ အတိတ္ဆီမွ အသိခပ္ဝါးဝါးက အၿပဳံးကို တစ္ေနရာမွာ ျမင္ဖူးေနသကဲ့သို႔ ရင္းႏွီးၿပီးသား ျဖစ္ေနသည္ဟု ေအာင္သူစိတ္၌ ထင္ေနမိခဲ့သည္။ “ေအာင္သူ မင္းအေရာင္းမေလးက ေတာ္လွခ်ည္လား” “ဥကၠ႒ ေက်းဇူးေလ ဟဲ ဟဲ” ေအာင္သူတို႔ ၿမိဳ႕သစ္ေလးတြင္ သမ (၂) ဆိုင္ ရွိသည္။

ဆိုင္(၁)တြင္ ကိုပါတီ (နာမည္ရင္း ပီတာကို ေျပာင္းျပန္ တစ္ရပ္ကြက္လုံးက ေခၚေသာ ကုလားစစ္စစ္) က ကိုင္သည္။ အေရာင္းအကူအျဖစ္ မႏွင္းၾကည္က ကိုင္သည္။ အသက္ (၃၀) ေက်ာ္ခန္႔ မႏွင္းၾကည္က အိမ္ေထာင္သည္။ ကိုပါတီက လူပ်ိဳလူလြတ္ ဝန္ထမ္းမ်ားက သူတို႔ကို အၿမဲ စၾက ေနာက္ၾကသည္။ မႏွင္းက သေဘာေကာင္း သည္းခံတတ္သကဲ့သို႔ ကိုပါတီကလည္း ဆက္ဆံေရး အရမ္းျပည့္သည္။ ဆိုင္(၁)တြင္ တစ္လေနလို႔ ျပႆနာတစ္ခု မၾကားရ။ ဆိုင္(၂)တြင္မူ ေအာင္သူက ဒုတိယႏွစ္လုပ္သား တက္ေနစဥ္မို႔ ေက်ာင္းသို႔ ဆိုင္မပိတ္မီ ေျပးသည္။ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ က်န္ခဲ့ကာ၊ ထိကပါး ရိကပါး ေျပာခံရတတ္၏။ “အေရာင္းခ်င္း လဲမယ္ကြာ ေဟ့ေကာင္ ငါအလိုက္ေပးမယ္” “ဘာလဲ မင့္ႏွမကုလားမေလး အဆစ္ထဲ့မွာလား” “ေခြးမသား ငါ့ႏွမက အေမႊးေတာင္ မစုံေသးဘူး” “ေဟ မင္းျမင္လို႔လား” “ဟ တစ္အိမ္ထဲေနတာ အိပ္ေနတုန္း ျမင္တာေပါ့ ဟ” “ေခြးကုလား ဟား ဟား ဟား” ကိုပါတီက အေနာက္ခံသည္၊ အဆြဲခံသည္၊ စိတ္မဆိုးတတ္။ “ေတာ္ေတာ္လွတာကြ ေနာ္” “အင္း ငါသူ႔ကို ျမင္ဖူးသလိုပဲ ပီတာ” “တစ္ရပ္ကြက္ထဲပဲကြာ သြားရင္း လာရင္း ေတြ႕ဖူးမွာေပါ့။

မင္းက ရာထူးတက္တာ” “မင္းေမထဲမွာ ရာထူးတက္လို႔လား” “ဟ အၿပဳံး မင္းဆိုင္ကို ေရာက္လာေတာ့ ဘဲေတြ ဝိုင္းလာမယ္၊ အဲ အဲဒီမွာ မင္းက ကာကြယ္ရမယ္၊ ေနရင္းထိုင္ရင္း ဒရဝမ္ရာထူး ရတယ္ေလ ဟား ဟား” “ေခြးကုလား ခြားကေလး မင္းပါးစပ္ပိတ္ ဟိုမွာ လာေနၿပီ” လယ္ဂ်ာစာအုပ္ေလးတဘက္ ပိုက္၍ ထမင္းခ်ိဳင့္ကေလး လက္မွကိုင္ကာ၊ ထမီအျပာႏု အပြင့္ႏုတ္ႏုတ္ကေလးမ်ား ဝတ္ဆင္ထားေသာ အၿပဳံးအလွက ေအးျမၿငိမ္းခ်မ္းလွသည္။ ေျမနီလမ္းေလးအတိုင္း ခပ္သြက္သြက္ လွမ္းလာ၏။ ျဖဴႏုဝင္းမြတ္ေသာ ပါးျပင္ထက္ သနပ္ခါး ခပ္ပါးပါးကို ပြတ္ထား၏။ နက္ေမွာင္ပါးလႊာေသာ ဆံႏြယ္ေလးက ရွည္လ်ားစြာ ေက်ာမွာဝဲေန၏။ အလုံးအထစ္ အဖုအခ်ိဳင့္ကေလးမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားေသာ ရင္ၫြန္႔ေလးဆီဝယ္၊ ေဆာင္ေတာ္ကူးပန္းေတြကို လယ္ဂ်ာစာအုပ္ႏွင့္ ေရာေပြ႕ထား၏။ လက္ညႇိဳးေလးတြင္ ဆိုင္ေသာ့ကြင္းေလးကို ကိုင္ထား၏။ က်န္တစ္ဖက္၌ မူလထမင္းခ်ိဳင့္ႏွင့္အတူ ခဲတံနီျပာေလးတစ္ေခ်ာင္း ေရာကိုင္ထားသည္။ ျပည့္ဝန္းႀကီးမားစြာ လႈပ္ရွားေနေသာ တင္ပါးမ်ား။ စကားသံမ်ားတိတ္ခါ ဇက္ေတြလည္ၿပီး လိုက္ၾကည့္ရသည္ထိ ဆြဲေဆာင္မႈ ရွိေလ၏။ ေအာင္သူ ဝင့္ႂကြားေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ အၿပဳံးရွိရာသို႔ ထြက္ခဲ့သည္။

“ဆိုင္ေသာ့ တခါထဲ ယူလာခဲ့လား အၿပဳံး” “ေအးေလ မေန႔က အကိုပဲယူခဲ့ ဆိုၿပီးေတာ့” မ်က္နက္ဝန္းေလးပင့္ကာ တိုးတိတ္စြာ ျပန္ေျပာသည္။ ေအာင္သူအၾကည့္က သူမရင္ၫြန္႔ဆီမွာမို႔ ရွိန္းကနဲျဖစ္၏။ “အိမ္မွာ ေဆာင္ေတာ္ကူးေတြ အရမ္းပြင့္လို႔ မိမာအတြက္ ယူလာတာ” မလုံမလဲေလး လက္ကိုကြယ္ရင္း ေျပာ၏။ “နင့္တို႔ မိန္းကေလးေတြ ဆိုင္ထဲမွာ အမႈိက္ရႈပ္အုံးမယ္” “အံမယ္ ေနာ္ ပန္းေတြပဲဥစၥာ အကိုေဆးလိပ္တိုေတြ ဥကၠ႒ ေတြ႕မွာစိုးလို႔ သူမ်ား သိမ္း သိမ္း ေနရတာ ဥကၠ႒က ဆိုင္မီးေလာင္ရင္ ေဆးလိပ္ေသာက္သူ အျပစ္တဲ့” ဆိုးေဆးမကူ နီစုစု ႏႈတ္ခမ္းေလး မဟတဟျဖင့္ ေျပာေန၏။ ၿပဳံးရီႏွင့္ ယွဥ္ေလ်ာက္ရင္း၊ သူ႔ရင္တြင္း ပီတိေတြ လႈိင္ေန၏။ “အကိုက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းလဲ တက္တယ္ေနာ္” “အင္း အေဖနဲ႔အေမက စီးပြားေရး က်လာတယ္ေလ၊ ဒါေၾကာင့္ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႔ ေက်ာင္းေျပာင္းလိုက္ရတာ” “ၿပဳံးရီ အေမလည္း ခ်ဥ္ဖတ္ေရာင္းရတယ္ အကို ဟင္းဂလာပင္ေတြ စိုက္ၿပီး ခ်ဥ္ဖတ္ထဲ့ေရာင္းတာ” “ေအးေပါ့ဟာ ဒို႔တလွည့္ လုပ္ေကြၽးရမယ့္အခ်ိန္ ေရာက္ၿပီပဲ” တစ္ေယာက္အတြင္းေရး တစ္ေယာက္ကို ေျပာျဖစ္ၾကသည္။

ဘဝတူ ဟူေသာအသိႏွင့္ လြတ္လပ္ ရည္တူေသာ စိတ္မ်ားက ေအာင္သူရင္တြင္း ျမဴးတူးမိၾကသည္။ “အၿပဳံးက ဘယ္ႏွစ္တန္းလဲ ဟင္” “ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထြက္ပါ အကို၊ (၄) တန္းပဲ ေအာင္တာ” ႐ိုးသားပြင့္လင္းေသာ ၿပဳံးရီဝယ္ ခ်စ္စရာ သေဘာထားေလးမ်ားသာမက မက္ေမာဖြယ္ အလွတို႔ျဖင့္လည္း ျပည့္ဝေနသည္။ “ဟင္ အ အား ဆရာရယ္ ေသပါၿပီကြယ္ ကြၽတ္ကြၽတ္” ေအာင္သူ၊ လွဝင္းႏွင့္ ေပါက္ေခါင္းတို႔ သုံးဦး တံခါးအကြယ္တြင္ ရင္တဖိုဖိုႏွင့္ နားေထာင္ေနၾကသည္။ ထြန္းရွိန္ သူ႔တပည့္မေလး တစ္ေယာက္ကို ျဖဳတ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ေကာင္မေလးမွာ က်ဴရွင္ၿပီးသြားေသာ္လည္း မျပန္ပဲ ထြန္းရွိန္ႏွင့္ စကားေျပာ က်န္ရစ္ရာမွ လက္လြန္ ေျခလြန္ ျဖစ္ကုန္ၾကေလၿပီ။ “လွဝင္း ဂြဲေလးက ဘယ္ကလဲ ကြ” “ရွစ္လမ္းထဲကတဲ့ ငါလဲမသိဘူး ေတာင့္တယ္ကြ” “ေတာက္ ျမင္ရရင္ ေကာင္းမယ္ေနာ္” “႐ႊတ္ တိတ္ ေဆာ္ၿပီ ဟ” ေအာင္သူ နားစြင့္ရင္းအံႀကိပ္ခါ လက္ညႇိဳးေထာင္ၿပီး ေျပာ၏။ “အာ အာ အဲလိုႀကီး မလုပ္ပါနဲ႔ ဆရာရယ္ အ နာတယ္” “အစမို႔ပါ ညီမရယ္ ခဏေလး ေအာင့္ခံေနာ္” “ႁပြတ္ ႁပြတ္ စြတ္ စြတ္ ႁပြတ္ ႁပြတ္” “ဟ အ နာတယ္ နာတယ္ မခံႏိုင္ဘူး ဆရာ” “စြတ္ စြတ္ ႁပြတ္ႁပြတ္ စြတ္စြတ္” ထြန္းရွိန္အသံ မၾကားရေတာ့ ေဆာင့္ခ်က္ကသာ သြက္သြက္ႀကီး ထြက္ေပၚလာျခင္း ျဖစ္ေပသည္။

“အဟီး အဟင့္ အီး ဟီး ဆရာ မညႇာဘူး အူး ဟူး” “ဟာ ေရာဂါပဲ ဂြဲေလး ေအာ္ငိုၿပီ ေရာဂါပဲ” လွဝင္း ေျခမကိုင္ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္သြားသည္။ က်ဴရွင္ဖြင့္ထားေသာအိမ္ကသူ႔အိမ္ျဖစ္သည္ မဟုတ္လား၊ ထြန္းရွိန္အသက္ရႉသံက ျပင္းသထက္ ျပင္းလာသည္။ ထူထဲေသာ ပိတ္ျခင္ေထာင္ႀကီးက ယိမ္းထိုးလႈပ္ရွားေန၏။ ကုတင္ေလးကလည္း တကြၽိကြၽိျမည္ကာ ခါယမ္းေနသည္။ “ေပါက္ေခါင္း ေတာ္ေတာ့လို႔ အခ်က္ေပးလိုက္ကြာ” “ရမလား ဟ အရွိန္တက္ေနတဲ့ဟာကို” “ေစာက္ရမ္းႀကီးလုပ္လို႔ သူ႔မိဘေတြသိကုန္ရင္ အဲဒါ အကုန္ေထာင္ထဲ ေရာက္မွာ ဟ” ေအာင္သူကေတာ့ ၿငိမ္ေနသည္။ ေကာင္မေလး၏ ဖ်တ္ဖ်တ္လူး ေအာ္သံကို နားစြင့္ေနသည္။ ရင္ထဲတြင္လည္း ကတုံကရီႏွင့္ အသက္ရႉ မဝသလိုႀကီး ျဖစ္လာသည္။ “ေတာ္ပါေတာ့ ဆရာရယ္ နာလွၿပီ အီးဟီး ကြၽတ္” “ၿပီးပီ ၿပီးပီ အင္ အင္ အင္” “ႁပြတ္ ဖြတ္ ႁပြတ္ ႁပြတ္ စြတ္ စြတ္” ၾကမ္းသည္၊ ျခင္ေထာင္ႀကီး ျပတ္က်မတတ္၊ ထြန္းရွိန္ ၾကမ္းသည္၊ အံႀကိပ္ထား အသက္ေအာင့္ထားရင္းမွ ၿငီးညဴသံေလးက ေအာင္သူ႔ ရင္တြင္းသို႔ စူးစူးနစ္နစ္ ဝင္ေရာက္ခံစားရ၏။ “ေတာ္ပီ ေတာ္ပီ အား က်မ ေအာ္လိုက္မွာ” “ဟာ” အေျခအေနႀကီးက မိုးေလဝသမေကာင္း လွဝင္းတစ္ေယာက္ လက္သီး က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ၿပီး မ်က္ႏွာပ်က္ေန၏။

“အကုန္လုံးေတာ့ ဒုကၡေရာက္ေတာ့မွာပဲ ငါ့လီး” လွဝင္း တိုးတိုးႀကိပ္ၿပီး ထြန္းရွိန္ကို ေဒါကန္ေန၏။ “ႁပြတ္ ဟင္း ဟင္း ဟင္း အရွီး အ” “နာေသးလား ဟင္ ညီမ” “အင္း အင္း ၾကပ္တပ္တပ္ ႀကီးကြယ္” “ဟူး ေတာ္ပါ ေသးရဲ႕” ေပါက္ေခါင္းက မ်က္လုံးႀကီးျပဴးၿပီး သက္ျပင္းခ်ျပသည္။ လွဝင္းက ေခါင္းကိုခါရင္း အျပင္ထြက္ၾကရန္ အခ်က္ျပ၏။ သုံးေယာက္သား “သေျပ” လက္ဘက္ရည္ဆိုင္တြင္ ထိုင္ၾကသည္။ ထြန္းရွိန္က အသက္ (၃၀) ခန္႔ (ကလယ္)လူမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ေအာင္သူထက္ စီနီယာက်ၿပီး သခ်ၤာဘာသာ ယူထားေသာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားလည္း ျဖစ္သည္။ ေအာင္သူက ျမန္မာစာ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသား။ “ဂြဲေလးက အသက္ငယ္ငယ္ေလးဟ ဒီေကာင္ အတင္းတက္ျဖဳတ္ေနတာ၊ ငါေျပာတယ္ မလုပ္နဲ႔ မလုပ္နဲ႔ လို႔” လွဝင္းက ေရေႏြးၾကမ္း ငွဲ႔ရင္း ေဘးသို႔ မ်က္လုံးကစားရင္း ခပ္တိုးတိုးေျပာသည္။ “မင္းက လီးျဖစ္လို႔ ငါတို႔ကို လာေခၚတာလား” “ဟေကာင္မေလး မေတာ္တဆေသရင္ သက္ေသေပါ့ ဟ” “ေခြး လိုးမသား” ေပါက္ေခါင္းက ေခြးေျချဖင့္ ကိုင္႐ြယ္သည္။ ေအာင္သူက ဒူးယားတစ္လိပ္ မီးညႇိရင္း ေခါင္းခါသည္။

“ထြန္းရွိန္ဒင္နဲ႔ စေတြ႕တဲ့ ေဆာ္ေတာ့ ကြဲမွာပဲကြ ထြန္းရွိန္က အုန္းေတာ စီးကရက္ဗူးေတာင္ ကြဲတာ” ထိုစဥ္က ဆယ္လိပ္ဝင္ အုန္းေတာ စီးကရက္ဗူးမ်ား ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်လ်က္ ရွိေသးသည္။ “ေအး အဲဒါေတာ့ ငါလဲမ်က္ျမင္ပဲ သူတို႔ၿခံထဲမွာ တခါ ဒို႔စာေမးပြဲရက္ စာက်က္တုန္းက ဒီေကာင္လုပ္ျပတာ ေတြ႕ဖူးတယ္” ဟု ေပါက္ေခါင္းက ေထာက္ခံသည္။ “ေတာက္ ဒီကိုယ္ေမကိုယ္လိုး လုပ္တာနဲ႔ကို ဖါခ်ရေတာ့မလို ျဖစ္ေနၿပီ ဟင္းဟင္း” ေအာင္သူက သူ႔ေပါင္ၾကားကို လက္ႏႈိက္ၿပီး တေငါက္ေငါက္ ႐ုန္းကန္ေနေသာ ဘြားဘက္ေတာ္ကို ဂုတ္ခ်ိဳးထားရ၏။ “မင္း ေက်ာင္းကေဆာ္က မပီဘူးလား” အတြင္းသိ ေပါက္ေခါင္းက ေအာင္သူကို ေမးလိုက္သည္။ “စိုးစိုး လား အင္း လိုက္တဲ့ေကာင္ေတြ အမ်ားႀကီးကြ” “ဟ ေဆာ္ပဲ လိုက္တဲ့လူ ရွိမွာေပါ့ ဒါအဆန္းလား” လွဝင္းက မွာထားေသာ လက္ဘက္ရည္မ်ား ေရာက္လာ၍ တစ္ေယာက္စီေရွ႕ လိုက္ခ်ေပးရင္း ေျပာလိုက္သည္။ စိုးစိုးမွာ နာမည္ေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီး တစ္ေယာက္၏ သမီးျဖစ္ၿပီး ေအာင္သူႏွင့္ နဝမတန္းမွ ဒုတိယႏွစ္အထိ အတူေက်ာင္းေန လာၾကသူမ်ား ျဖစ္သည္။

႐ိုးသားသိမ္ေမြ႕ အိေျႏၵရွိလွၿပီး ေအာင္သူစာမ်ားကို ထာဝစဥ္လက္ခံလ်က္ ဘာမွ်မတုန္႔ျပန္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ေအာင္သူ လုပ္သားေကာလိပ္ ေျပာင္းခဲ့ၿပီးမွလည္း တစ္ခါမွ်ဆုံဆည္းျခင္း မရွိၾကေတာ့။ “မလြယ္ပါဘူးကြာ စိုးစိုးကိုခ်စ္တာ လမင္းႀကီးကိုေငးၿပီး ခ်စ္ေနရသလိုပဲ သူငယ္ခ်င္းတို႔ရာ” “ဟယ္ ေသနာေကာင္ ကဲဟာ” လွဝင္းက ေအာင္သူ ဖင္ပိတ္ကန္သည္။ ေပါက္ေခါင္းက ရယ္ရင္း ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္ လုပ္သည္။ “ခ် ခ် မေအလိုး ခ်ေပးမွ အလကားေကာင္ ထြန္းရွိန္နဲ႔မ်ားေတာ့ ကြာပါ့ကြာ” “အကို အကို လို႔ဆို” “ဟင္ ေအာ္ ဘာလဲ ၿပဳံးရီ” “မေန႔က လက္က်န္စာရင္းေတြ လာျပအုံးေလ ပစၥည္းနဲ႔ တိုက္ၾကည့္ရေအာင္” “အင္း ဟုတ္သားပဲ” ေအာင္သူ စိတ္ကူးထဲမွ လြင့္ေမ်ာျခင္း လိပ္ျပာကို ျပန္လည္ သိမ္းယူၿပီး အေရာင္းေကာင္တာမွ ဆိုင္ေနာက္ အတြင္းခန္းသို႔ ဝင္ခဲ့သည္။ “ဆန္ အိတ္ ေလးရာႏွစ္” “အင္း ဟုတ္တယ္ ၿပီးေတာ့” “ပုဇြန္ငပိ ရွစ္အိတ္တစ္ပိုင္း” “မွန္တယ္ အကို” “ဖေယာင္းတိုင္ ႀကီး-ေျခာက္၊ ေသး-ငါး ေသတၱာ” “အင္း အင္း ေနအုံး အဲ ဟုတ္ပီ” “သၾကား ခုႏွစ္အိတ္အတိ အဲဒါ ခြဲတန္း မခ်ရေသးဘူး၊ ဆီ- ဆီကို နင္ခ်ိန္ၾကည့္လား လက္က်န္”။

“ေသရခ်ည္ရဲ႕ အကိုရယ္ ပီပါ တစ္ဝက္လုံး” “ေအးပါ ဒါေတြက ကုန္မွ ခ်ဳပ္လို႔ရမွာ၊ ႏို႔ဆီေကာ” “ႏို႔ဆီလဲ ခြဲတမ္း မခ်ရေသးဘူး (၂၁) လုံး အတိ” “၂၁လုံး မေျပာနဲ႔၊ ၂၁ ေသတၱာ ေျပာပါ ငါ ေခါင္းႀကီးလိုက္တာ” “ခစ္ ခစ္ သူမ်ား မေျပာတတ္လို႔ပါ အကိုကလဲ” “ဂုန္နီအိတ္ တစ္ရာ့ႏွစ္ဆယ္” “အဲဒါ မေရးရေသးဘူး ခဏေလးေနာ္” ဂုန္နီအိတ္ အထပ္ႀကီးကို ၿပဳံးရီ ကုန္းၿပီး ေရတြက္ေနသည္။ ႀကီးမားစြံကားေသာ တင္ပါးႀကီးမ်ားက ေနာက္သို႔ ျပစ္ထြက္ေန၏။ အထပ္လိုက္ ဆြဲလွန္ေနေသာ ဂုန္နီအိတ္ခြံမ်ား၊ ကုန္းၿပီး လွန္ေနေသာ ၿပဳံးရီ ရင္သားႏွစ္မႊာကို ေအာင္သူ တဝႀကီး ျမင္ရသည္။ “အို” သူခိုးလူမိ သြားသည္။ ၿပဳံးရီက အက်ႌ လယ္ဟိုက္ေလးကို ကမန္းကတန္း လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ဖုံးသည္။ ေအာင္သူ လယ္ဂ်ာစာအုပ္ႀကီးကို ကိုင္ၿပီး ေငးေနသည္။ “ဘယ္ ဘယ္ေလာက္လဲ ဟင္” “အဲ အင္း ဟို ဘယ္ေလာက္မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး” တုန္တုန္ခိုက္ခိုက္ႏွင့္ ၿပဳံးရီ ဂုန္နီအိတ္မ်ား ထပ္ေရျပန္သည္။ သည္တခါေတာ့ ေအာင္သူ မ်က္ႏွာကို အျပင္သို႔ လွည့္ထားသည္။ အျပင္သို႔ ေဈးသြားဝယ္ေသာ မိမာကလည္း ျပန္မေရာက္ေသး၊ ခြဲတမ္း မခ်ေသး၍ ဆန္တစ္မ်ိဳးမွအပ အေရာင္းအဝယ္ မရွိ၊ ဆိုင္အတြင္း၌ ၿပဳံးရီႏွင့္ ေအာင္သူ ႏွစ္ေယာက္ထဲ။

“ေျခာက္ဆယ့္ရွစ္အိတ္” ၿပဳံးရီက ဆန္မႈံမ်ား ကပ္ေနေသာ သူ႔လက္ကေလးကို ခါရင္း အသံအက္အက္ကေလးျဖင့္ ေျပာသည္။ “အဲဒါ အိတ္တစ္လုံးနဲ႔ သြတ္ထားလိုက္” “ဟာ တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္လိုလုပ္ သြတ္ရမလဲ လို႔” “ေအး ဟုတ္သားပဲ ႏွစ္ေယာက္မွ သြတ္လို႔ရမွာပဲ” “ရွင္” ၿပဳံးရီ သူ႔ကို မ်က္လုံးေလး ျပန္ၾကည့္၏။ သူ ဘာမွ ျပန္မေျပာ လယ္ဂ်ာစာအုပ္ကို ဆန္အိတ္ တစ္အိတ္ေပၚ အသာတင္ၿပီး ဂုန္နီအိတ္ တစ္လုံးကို ကိုင္ၿပီး ၿဖဲေပးလိုက္သည္။ ၿပဳံးရီက ဂုန္နီအိတ္ အထပ္လိုက္ကို လုံးၿပီး လိပ္ေနေသာ္လည္း မ ရာတြင္ မႏိုင္ေတာ့၊ “ကဲ ေရာ့ နင္ကိုင္ထား” ၿပဳံးရီက ဂုန္နီအိတ္ခြံကို ကိုင္လ်က္ အဝကို ၿဖဲေပးထားသည္။ ေအာင္သူက (၂၅)လုံး အထပ္ တစ္ထပ္ လိပ္ၿပီး မလိုက္သည္။ “နဲနဲ ၿဖဲထား ဟ မဝင္ဘူး” “ၿဖဲ ထားတာပဲ ဥစၥာ မဝင္တာ မတတ္ႏိုင္ဘူး” “အခုန ပြေနလို႔ ဟ” ၿပဳံးရီ ကိုင္ထားေသာ ဂုန္နီအိတ္ အလြတ္ထဲသို႔ ေအာင္သူက အလိပ္ႀကီးကို ေထာင္ၿပီးထည့္သည္၊ ႏႈတ္ခမ္းတစ္ဖက္ လိပ္ၿပီး ခံေနသည္။ “ဒုကၡပါပဲ မဝင္ေသးဘူး တစ္ေနတယ္” “ဒီဘက္က ၿဖဲမွေပါ့ ဟေအး ကဲ ဝင္ၿပီးလား” “အင္း ဝင္သြားၿပီး အာ အရမ္းပဲ အကိုမေကာင္းဘူး”။

“ဘာလဲ ဟ” “အရမ္း ေဆာင့္တာကိုးလို႔ လက္ေမာင္းကို ေအာင့္သြားတာပဲ” “ဟဒါမွ သယ္လို႔ေကာင္းတာ” မ်က္ႏွာခ်င္း နီးကပ္ၿပီး ၿပဳံးရီပါးမွ သင္းႀကိဳင္ေသာ သနပ္ခါးနံ႔ စစ္စစ္ေလးကို ရႉရႈိက္လိုက္ရသျဖင့္ ရင္ေတြ ခုံေမာေနသည္။ လႈပ္ရွားေသာ စိတ္အစဥ္က ကစင့္ကလ်ား ျဖစ္ခ်င္ေန၏။ ပုခုံးခ်င္းထိလိုက္ ရင္ျခင္းအပ္လုနီးပါး ျဖစ္လိုက္ ျဖစ္ေနေသာ ၿပဳံးရီထံမွ ရင္ခုံသံသဲ့သဲ့ကိုလဲ ၾကားေနသလိုလို။ “ကဲ ေနာက္တစ္အိတ္ တစ္ခါထဲ သြားထားရေအာင္” “အင္း သြတ္ေလ” အသံေလးကတိုးတိုး တုန္တုန္ “ၿပဳံးရီ” ေအာင္သူက အသံထိန္း ေခၚသည္။ “ရွင္ အကို” လိုလိုလားလား ထူးရွာသည္။ “မိမာ လာမွပဲ လုပ္ကြာ ေနာ္” “ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဟင္” “ဟာ ဟို အဲ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး ေငြစာရင္း ခ်ဳပ္ရအုံးမယ္ ညေန ေငြအပ္ရမွာ” “အမေလး အကိုကလဲ တစ္ေနလုံး စာအုပ္ေလး၊ ေလးငါးအုပ္ ေရာင္းထားတဲ့ ေငြမ်ား ကဲပါ လုပ္ပါ” “လုပ္ေတာ့ လုပ္ခ်င္တယ္ ဒါေပမဲ့” “ဘာျဖစ္လို႔လဲ လို႔ ဒါေလးမ်ား အကိုကလဲ” ေအာင္သူ လယ္ဂ်ာစာအုပ္ကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး ေကာင္တာစားပြဲသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ စိတ္ထဲမွ “ငါ့စိတ္ ငါမႏိုင္ဘူး ေနာ္” ဟု ေျပာခ်င္ေနသည္။ “အင္းေပါ့ေလ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ဆိုေတာ့၊ ဒါမ်ိဳး ဘယ္လုပ္ခ်င္ပမလဲ၊ အၿပဳံးတို႔ေတာ့ လုပ္ရမယ္ ေတာ္ေရ လုပ္ရမယ္” ဂုန္နီအိတ္မ်ားကို ၾကမ္းျပင္၌ လွဲၿပီး အိတ္ႏွင့္စြတ္သည္။

“ကဲ ဘယ္သူမွ ေအာက္က်ေနစရာ မလိုဘူး ၿပီးသြားတာပဲ” မထိတထိ ႐ြဲ႕ေျပာေနေသာ ၿပဳံးရီ စကားမ်ားကို မၾကားဟန္ျပဳရင္း၊ လမ္းမဖက္သို႔ ေငးေနမိသည္။ ရင္ထဲ၌ တဒိတ္ဒိတ္ ခုံေနဆဲ ျဖစ္သည္။ ၿပဳံးရီရယ္ အဲဒီေန႔က အျဖစ္ဟာ ငါတစ္ညလုံး အိပ္မရတဲ့အထိ စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားခဲ့ရတာ နင္သိရဲ႕လား၊ နင္ရဲ႕ ႐ိုးသားျဖဴစင္တဲ့ ႏွလုံးသားကို မ႐ိုးမသားနဲ႔ ငါ့စိတ္ေတြ ျပစ္မွားေနတာ နင္သိရဲ႕လား ၿပဳံးရီ တို႔ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္မလာေသးခင္မွာ ငါေလ နင့္ေၾကာင့္ အေလးမက်င့္ရက္ေတြလဲ ပ်က္ခဲ့ရတယ္။ “ဟား ကိုထြန္းရွိန္ ခင္ဗ်ားက အေလးမ မလို႔ ဟာဟ” “ဟဲဟဲ လက္ေမာင္းေလး နဲနဲပါးပါး ကားမလို႔ပါ” ကလယ္ထြန္းရွိန္ ေအာင္သူအိမ္မွာ အေလး လာမသည္။ “လုပ္မေနပါနဲ႔ ကိုထြန္းရွိန္ရာ အလကား ေနမွာပါ ဟဲဟဲ” “ေအးလကြာ ေနာ ဟုတ္တယ္ ငါ့အေၾကာင္း မင္းသိတာပဲ” “ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ား ဟို တပည့္မေလးေရာ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ” ကစားၿပီး တစ္ကိုယ္လုံးကို တဘက္ပြႀကီးႏွင့္ ေခြၽးသုတ္ေနေသာ ေအာင္သူက လွည့္မၾကည့္ပဲ ေမးသည္။ ထြန္းရွိန္ထံမွ အသံထြက္မလာသျဖင့္ လွည့္ၾကည့္သည္။ သူ႔အား ေငးေၾကာင္ ေၾကာင္ၾကည့္ေနေသာ ထြန္းရွိန္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။

သူ႔ေမးခြန္းကို နားမလည္ဟု ထင္ကာ ထပ္ေမးသည္။ “ခင္ဗ်ား လွဝင္းတို႔အိမ္ က်ဴရွင္မွာ ဖိုက္တဲ့ ဟာေလး” “ၾကာပါၿပီ” ထြန္းရွိန္က အက်ႌ ေကာက္ဝတ္ၿပီး ဒါပဲေျပာကာ ထြက္သြား၏။ မေရွ႕မေႏွာင္းတြင္ ကိုပါတီ အိမ္ေရာက္လာ၏။ “ေဟ့ ေအာင္သူ ဆိုင္ပိတ္တာနဲ႔ ဝိတ္ပဲလွိမ့္မ မေနနဲ႔ ညေနကို ထမင္းစား ဖိတ္တဲ့အိမ္ ရွိတယ္” “အမယ္ တယ္ႀကီးပြားေနပါလား ဘယ္အိမ္ကလဲ” “မႏွင္းၾကည္တို႔ အိမ္ကကြ ကုသိုလ္လုပ္တာ ဝန္ထမ္းေတြ အားလုံး ဖိတ္ထားတယ္၊ လုပ္ကြျမန္ျမန္” “ဟ ေနပါအုံး ေရခ်ိဳးပရေစအုံး” “ျပန္လာမွခ်ိဳး ေဟ့ေကာင္ လူစုံေနၿပီး” ေအာင္သူ ကဗ်ာကသီ၊ ပုဆိုး အက်ႌ လဲဝတ္ၿပီး “အေဖ သား ကိုပီတာနဲ႔ လိုက္သြားအုံးမယ္ေနာ္” “ေအး ေအး မိုးမခ်ဳပ္ေစနဲ႔ မင္းအေမႀကိဳရအုံးမွာ” “ဟုတ္ကဲ့ပါ” ညေန အေမ ေဈးမွအျပန္ မီးသတ္ေရွ႕မွ ႀကိဳေပးရအုံးမယ္၊ ညီျဖစ္သူက ကိုးတန္း ေရာက္ေနၿပီမို႔ က်ဴရွင္ ညေနပိုင္း တက္ေနရသည္။ “အမေလး မင္းသားရယ္ သြားပင့္ရတယ္” မႏွင္းက အိမ္ေပၚမွ ဆူဆူေအာင့္ေအာင့္ ေျပာသည္။ “မမႏွင္းတို႔က ခုမွ ကပ္ေျပာတာကိုဗ်” “ဟိုးရွစ္လမ္းက လူေတြေတာင္ သိတယ္၊ နင္နဲ႔ငါနဲ႔က တစ္လမ္းနဲ႔ ႏွစ္လမ္း၊ နင္မသိခ်င္လို႔ေနတာ”။

“ကဲတက္ ေအာင္သူ လာကြာ ပီတာ” မမႏွင္းေယာက္်ား ကိုထြန္းၾကည္က သေဘာေကာင္း ေဖၚေ႐ြ၏။ “ဟယ္ အငယ္ေတြ အရင္ေရာက္ေနတယ္ ဟား ဟား” “ေအာင္မာ ေတာ္ေတာ္ၾကာ သူ႔လက္ခ်ည္းပဲ ေနမွာ” ေအာင္သူ႔ စကားကို မိမာက ေခ်ပလိုက္ရာ ဝိုင္းရယ္ၾက၏။ အိပ္ခန္း ထရံေလး ေဘး၌ က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလး ထိုင္ေနေသာ ၿပဳံးရီက မ်က္လႊာေလး ခ်ကာ ၿပဳံး႐ုံသာ ၿပဳံးေနသည္။ “ကဲ လာေလ ဝိုင္းၾက” ေျခာက္ေယာက္ ခုံႀကီးတြင္ ေလးေယာက္ ဝိုင္းၾကသည္။ ပီတာႏွင့္ ေအာင္သူက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေအာင္သူ လက္ဝဲ၌ ကပ္လ်က္ ၿပဳံးရီ ထိုင္သည္။ “စားေနာ္ ဒါ မဂၤလာအႀကိဳ ထမင္းပြဲ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မွာ” မမႏွင္းက ဟင္းခ်ိဳ ခ်ေပးရင္း ေျပာသည္။ “သြား မမႏွင္းက ဘာမွန္းလဲ မသိဘူး” “စားပါ သူငယ္ခ်င္းရယ္ သူဖါသူ ဘာေျပာေျပာ မွန္တာ ေျပာတာပဲ” “ဟာကြာ မိမာေနာ္” ေအာင္သူႏွင့္ ကိုပါတီ မေရာက္ခင္ေလး မမႏွင္းတို႔က ၿပဳံးရီကို ေအာင္သူႏွင့္ စထားၿပီး ျဖစ္သည္။ ဒါကို မသိေသာ ကိုပါတီက “ဘယ္သူ႔ မဂၤလာအႀကိဳပြဲ ျဖစ္ျဖစ္ ႏွိပ္မွာပဲ ေဟေဟ့” “ကိုပါတီေနာ္ ဘာမသိ ညာမသိ” ၿပဳံးရီက မ်က္ေစာင္းထိုးကာ လွမ္းေျပာသည္။

“ႏွိပ္ ႏွိပ္ ပါတီ ငါ့ မဂၤလာပြဲလို႔ သေဘာထား” ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ ေအာင္သူ ဝင္ေျပာမိသည္။ “အာ မစားဘူး မစားေတာ့ဘူး” ၿပဳံးရီ ခေလးေလးလို စိတ္ေကာက္ၿပီး ထသြားသည္။ မမႏွင္းက အတင္း လိုက္ဆြဲၿပီး ျပန္ထိုင္ ခိုင္းသည္။ “ေဟေဟ့ မစားရင္ေန ဒို႔ကေတာ့ တဝ ႀကိပ္မွာဗ်ား စိတ္ေကာက္တာတို႔ ဘာတို႔လဲ လိုက္ ေခ်ာ့ဘူး” ေအာင္သူက သူႏွင့္စထားမွန္း မသိပဲ ဆက္ေျပာ၏။ ၿပဳံးရီ ေအာင္သူကို ဆတ္ကနဲ တင္းတင္းေလး ၾကည့္သည္။ “ကဲ ေရာ့ စား စား အကုန္စား” သူမ ပန္းကန္ေလးထဲမွ ထမင္းႏွင့္ ဟင္းလ်ာမ်ား ေအာင္သူ ပန္းကန္ထဲ ပုံထဲ့ၿပီး ေနာက္ေဖးထသြားသည္။ “စားတယ္ စားတယ္ ဘာရမလဲကြ ဟင္းဟင္း” ေအာင္သူ ဝက္သားဟင္းမ်ားအား အားရပါးရ ခပ္စားသည္။ မိမာ ေနာက္ေဖးသို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္းတိုးတိုးေလး ေျပာသည္။ “က်ေနာ္တို႔က ခင္ဗ်ားနဲ႔ ေနာက္ထားတာ” “အြပ္” ေအာင္သူ ဖားသံႏွင့္ ေအာ္လိုက္၏။ မမႏွင္း မီးဖိုထဲမွ ျပန္ထြက္လာသည္။ မ်က္ႏွာက မၿပဳံး မရီ။ “ၿပဳံးရီ ငိုေနတယ္ေတာ့ နင္တို႔က တအား ေနာက္တာကိုး၊ ဟဲ့ ေအာင္သူ သြားေခ်ာ့လိုက္” “ဟာ ဟာ မဆိုင္တာ” “ဘာ မဆိုင္ရမွာလဲ သြား နင့္ေၾကာင့္ နင့္ေၾကာင့္” ကိုပါတီက ဂုတ္ဆြဲ ထုသည္။

မမႏွင္းက တြန္းလႊတ္သည္။ ၿပဳံးရီ အတက္အဆင္းေလးတြင္ ေျခေထာက္ေလးခ်၊ လက္ႏွစ္ဘက္ပြတ္ ငိုေန၏။ “ၿပဳံးရီ ငါ့ကို စိတ္ဆိုး သြားတာဆို” “ဆိုးတာေပါ့ ဘာလို႔ ငါ့ မဂၤလာေဆာင္လို႔ ေျပာလဲ” “ဟာ နင္ကလဲ ဘာမွန္းမသိပဲ ေနာက္တာပဲဟာ နင္မႀကိဳက္ရင္ မေနာက္ေတာ့ဘူး၊ လာ ထမင္းစားရေအာင္” “စား ဘူး” ႏႈတ္ခမ္းစူ ပါးေဖါင္းရင္း ေခါင္းခါ၏။ “ခက္လိုက္တာဟာ ကေလးလဲ မႈတ္ဘဲနဲ႔ ထဆို” “ဟင့္အင္း ကိုယ့္ဗိုက္ကိုယ္ ဝေအာင္စား” “လာပါဟယ္ မမႏွင္းတို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနဦးမယ္” “မစားဘူးလို႔ ဘယ္ႏွစ္ခါ ေျပာရမလဲ” ေအာင္သူ ေထာင္းကနဲ စိတ္ထြက္လာသည္။ လက္ေဆးဇလုံတြင္ လက္ကို ေဆး၏။ လုံခ်ည္ႏွင့္ သုတ္ၿပီး၊ ၿပဳံးရီေဘး ထိုင္လိုက္သည္။ ၿပဳံးရီက တစ္ဖက္သို႔ ဆတ္ကနဲ တိုး၏။ “နင္ ငါ ေဒါသထြက္ေအာင္ လုပ္ေနတာလား” “အမယ္ ဘာဆိုင္လို႔လဲ ဟင္း” “ေအး မဆိုင္လို႔ နားလည္လား ဆိုင္သာဆိုင္ရင္ နင့္အခ်ိဳးကို ေျပာင္းျပစ္လိုက္မယ္ သိရဲ႕လား” “ဘာေျပာတယ္” ရင္ကေလးခ်ီ စူးဝင္းေသာ မ်က္ဝန္း အစုံႏွင့္ ေအာင္သူဘက္သို႔ ေဆာင့္ေဆာင့္ ေအာင့္ေအာင့္ လွည့္လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာႏွစ္ခုသည္ တစ္ထြာခန္႔သာ ေဝးကြာေတာ့သည္။

သနပ္ခါးနံ႔၊ ႏႈတ္ခမ္းနီနီေလးမ်ား ေအာင္သူႏွာဝ တိုးဝင္၏။ မ်က္လုံးခ်င္းစူးစိုက္ ၾကည့္မိၾကသည္။ ႏွစ္ဦးသား ရင္ခုန္သံသည္ အျပင္သို႔ လြင့္စင္ ထြက္လာ၏။ ေအာင္သူ ၿပဳံးရီ ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကို တင္းကနဲ စြဲညႇစ္သည္။ ေမးကေလး ေမာ့ ရင္ကေလး ေကာ့လာေသာ ၿပဳံးရီ၏ ပါးေလးကို ဒလၾကမ္း နမ္းသည္။ ဘယ္ျပန္ ညာျပန္ နမ္းသည္။ ႏႈတ္ခမ္း ခ်ီခ်ီေလးကို ၾကာရွည္စြာ စုပ္ယူသည္။ ၿပဳံးရီလက္သီး ႏုႏုေလးမ်ားက ေအာင္သူ႔ ေပါင္ကိုထုသည္။ “ႁပြတ္ ႁပြတ္ အင္း” “အလာလာ ကြၽတ္ကြၽတ္” ေအာင္သူ ေပါင္ၾကားကို လက္ဝါးအုပ္ၿပီး ေအာ္၏။ ၿပဳံးရီ အမွတ္မထင္ ထုလိုက္ေသာ လက္သီး တစ္ခ်က္က မာတင္း ေတာင္ထေနေသာ ေအာင္သူ ပစၥည္း တဲ့တဲ့ ထုခ်မိျခင္း ျဖစ္၏။ “အိုး” ၿပဳံးရီ ထေျပးသည္။ ေအာင္သူ မထႏိုင္ အသက္ေအာင့္ၿပီး ျဖစ္ညႇစ္ ဆုတ္ကိုင္ၿပီး က်န္ခဲ့သည္။ ကိုပါတီ ဝင္လာသည္။ “အိုေက သြားၿပီး သူငယ္ခ်င္း” “မင္းဘြားေအ အိုေက ဒီမွာ ေဂြးတက္ေနၿပီ” “ျမန္ျမန္လုပ္ပါ ပီတာရယ္ ငါေၾကာက္လို႔ပါ” “စိတ္ခ်ရပါတယ္ ခင္ဗ်ားကလဲ” “ဟာ ငါ အဲလို မခံတတ္ဖူးဟာ ႐ိုး႐ိုးပဲလုပ္” ဆိုင္ပိတ္ထားေသာ တံခါးကို အသာတြန္းဝင္လိုက္ေသာ ေအာင္သူ ေျခလွမ္းမ်ား တုံ႔ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။

အေရာင္းေကာင္တာ ေနာက္မွ ေက်ာက္သင္ပုန္းႀကီး ေၾကာ္ျငာအေနာက္ အလ်င္အျမန္ ဝင္ကပ္ရသည္။ မမႏွင္းက ဆန္အိတ္ႏွစ္လုံး ေပၚတြင္ ကားယားႀကီး ၿဖဲထိုင္ကာ၊ ပီတာက ဒူးေထာက္ လိုးေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။ မမႏွင္း၏ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ ဧရာမ ေဖါင္းကားေန၏။ ပင့္လွန္ထားေသာ ဘရာစီယာက ဗိုက္ေပၚ စုပုံေနၿပီး ေအာက္စက ဖင္ေအာက္တြင္ ပိေနသည္။ “စိတ္ညစ္လိုက္တာဟယ္” မမႏွင္းက ထိုင္သြင္းေပးရင္း ေဘးဘီသို႔ၾကည္၏။ လူမိသြားမည္ကို စိုးရိမ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ပီတာလီးမွာ မဲနက္ၿပီး အေမႊးမ်ားကထူၿပိန္းေနသည္။ လုံးပတ္ႀကီးမွာ ေႁမြေဟာက္ႀကီး အလား ေျပာင္တင္းေန၏။ ၿပဲလန္ေနေသာ ဒစ္ႀကီး အဝ၌ ေတ့မိသြားသည္။ “ျမန္ျမန္လုပ္ပါ ပီတာရယ္” မမႏွင္း အသံမွာ သိသိသာသာႀကီး တုန္လႈိက္ ေမာဟိုက္ေန၏။ ပီတာက ဖင္မဲမဲႀကီးကို ခပ္သာသာ ႂကြၿပီး ဖိသြင္းလ်က္မွ တစ္ၿပိဳင္တည္း၊ မမႏွင္း ႏို႔ႀကီးမ်ားကို ဆြဲလွန္ကာ စုပ္ေလသည္။ “ႁပြတ္ ႁပြတ္ စြတ္ ႁပြတ္ အု အင္” လီးႀကီးက ေလ်ာကနဲ နိမ့္ဝင္ စူးစိုက္ က်သြားသည္။

မမႏွင္း ေခါင္းကို ေနာက္လွန္ခ် လိုက္သည္။ ပါးစပ္ကို ဟ၍ “တအင္းအင္း” ၿငီးတြားရင္း ဖင္ႀကီးကို စေကာဝိုင္းႀကီး လႈပ္ခါ ယမ္းေပးေနသည္။ ပီတာကလဲ အဆက္မျပတ္ ေဆာင့္လိုးေနရင္း ႏို႔ႀကီးမ်ားကို စို႔သည္။ “ႁပြတ္ ႁပြတ္ စြတ္ စြတ္ ဖြတ္ သြပ္” ေစာက္ေခါင္းႀကီးမွာ အေတာ္က်ယ္ပုံ ရသည္။ အေရမ်ား ႐ႊဲနစ္ၿပီး ႀကီးမားေသာ ကုလား လီးဝင္ သြားတိုင္း အသံက်ယ္ႀကီးမ်ား က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚ လာသည္။ မမႏွင္း ေယာက္်ား ကိုထြန္းၾကည္မွာ ပန္းနာသည္ ျဖစ္ၿပီး မမႏွင္းကို အားရေအာင္ မျဖဳတ္ႏိုင္ခဲ့ေခ်။ ယခုကဲသို႔ ကုလား ပီတာ၏ ႀကီးမားေသာ လီးႀကီး ဝင္လိုက္တိုင္း ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ ခံ၍ ေကာင္းေနဟန္ တူသည္။ “ေကာ့ေပး မမႏွင္းရဲ႕ ေကာ့” “ေကာ့ေနတာပဲဟဲ့ ေသရေတာ့မယ္ အင္း ဟင္း ဟင္း” “အ အား ေကာင္းလိုက္တာ မမႏွင္းရယ္ အီး” “ႁပြတ္ စြတ္ ႁပြတ္ ႁပြတ္ စြတ္ ဖြတ္” “အ အ အမေလး ေကာင္းလိုက္တာပီတာရယ္ ဟင္း အား” မမႏွင္းက ေကာ့ထိုးလိုက္၊ စေကာဝိုင္း ဝိုင္းေပးလိုက္ျဖင့္ တြန္႔လိမ္ေကာက္ေကြး ေနသကဲ့သို႔၊ ကုလားပီတာ မွာလည္း အားပါးတရႀကီး ေဆာင့္ထည့္ ေနေပသည္။

ေအာင္သူ ရပ္ေနရာ ေၾကာ္ျငာဘုတ္အျပား အေနာက္ႏွင့္ ေပ (၂၀) ခန္႔ အကြာတြင္ ဆန္အိတ္ကြယ္ရွိ အျခား ဆန္အိတ္ႏွစ္လုံး ၾကားတြင္ လိုးေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။ မမႏွင္း ေပါင္ႀကီးက ေဖြးေဖြးဥဥႏွင့္ ႀကီးမာထည္ဝါလွ၏။ ဖင္သားႀကီးမ်ားက ေဘးသို႔ ကားထြက္ေနသည္။ ကုလားပီတာ ေဆာင့္လိုးလိုက္တိုင္း အိကနဲ အိကနဲ ျပားခ်ပ္သြား တတ္သည္။ ဖင္ၾကားတြင္ ခပ္ရွည္ရွည္ အေမႊး တစ္ပင္ ႏွစ္ပင္က ထူးထူးခြၽန္ခြၽန္ လာေပါက္ေန ေသးသည္။ မမႏွင္း စအိုဝမွာ ရႈံ႕သြားလိုက္၊ ၿပဲကနဲ ျဖစ္သြားလိုက္ျဖင့္ လႈပ္ရွားေနသည္။ ႀကီးမား ေဖါင္းအိေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ ခုံးခုံးႀကီး ပိျပား သြားသည္အထိ ပီတာ အဆုံး အဆုံး ထည့္သြင္း ေန၏။ “အီး အ အီး အ အီး အ” မမႏွင္း ေအာ္ပုံက ဆန္းသည္။ ပါးစပ္ကို ေစ့ၿပီး အီးကနဲ ေအာ္သည္။ ေဆာင့္ခ်လိုက္တိုင္း ေအာ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ကုလား ဘုရားပြဲ ေတြ႕ေနေလၿပီ။ တကယ္တမ္း ဆိုလွ်င္လည္း ပီတာ ဆိုသည့္ အေကာင္က မိန္းမ မရွိေသးေသာ္လည္း၊ မိန္းမ ေပါင္းစုံကို ခ်ဘူးေနသူ ျဖစ္သည္။ တ႐ုတ္မ၊ ကုလားမ၊ ေတာသူမ သာမက ေတြ႕ကရာ မေရွာင္ ႀကဳံရာ ျဖဳတ္တတ္သူ ျဖစ္သည္။ သူ၏ ပစၥည္းကိုလည္း စံခ်ိန္မီ ႀကီးထြား သန္မာေစရန္ အၿမဲသေနသူ ျဖစ္သည္။

ဟိုမုန္းေဆး ဆိုသည္ကလည္း ဘာသုံးစြဲသလဲ မေမးႏွင့္။ ထိုသို႔ ျပင္းထန္ေသာ ကုလားပီတာႏွင့္ ကေလး ေလးေယာက္အေမ လင္က ပန္းနာသည္ မႏွင္းၾကည္တို႔ ေတြ႕ဆုံၾကေသာအခါ ျပင္းထန္စြာ ခုတ္ေမာင္းလာေသာ ရထားႏွစ္စင္း အရွိန္ျပင္းျပင္း ဝင္၍ ထိပ္တိုက္ ေဆာင့္မိၾကသည္ထက္ ျပင္းထန္စြာ ေပါက္ကြဲ ေလာင္ကြၽမ္းၾက၏။ ႀကီးမား ေဖါင္းကား ေနပါသည္ ဆိုေသာ မမႏွင္း ေစာက္ပတ္ႀကီးမွာ ခံစစ္ အေနအထားမွ တျပားသား တိုးမလာႏိုင္ရွာေခ်။ ပီတာကလည္း စီမံကိန္းႏွင့္ ေမြးျမဴ၍ တသသ လုပ္ထားေသာ သူ၏ ကုလား အေျမာက္ႀကီးျဖင့္ မမႏွင္းခံတပ္ႀကီး အတြင္းအရွိန္ျပင္းစြာ ထိုး ထိုးသြင္းေနပုံမွာ ေခ်ာင္းၾကည့္ ေနမိေသာ ေအာင္သူအဘို႔ တုန္လႈပ္ ေျခာက္ျခားစြာပင္ ရင္ေတြ ပူေလာင္ေန၏။ မမႏွင္း ဆံပင္ေတြ ေျပက်သည္။ ေခါင္း၌ ထိုးစိုက္ထားေသာ ပလပ္စတစ္ ဘီးမွာ လြင့္စင္ၿပီး ဆန္ပုံး ေဘးသို႔ က်၏။ ထမီမွာ ခါးမွ ေျပေလ်ာ၍ ေဘးသို႔ အစုလိုက္ ပုံေနသည္။ ႀကီးမား အိပဲ့ေနေသာ ႏို႔ႀကီး ႏွစ္လုံးမွာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ခါရမ္းလ်က္၊ ပီတာ၏ မဲၾကဳတ္ၾကဳတ္ လက္ႀကီးထဲ၌ ျဖစ္ညႇစ္ ဆုတ္နယ္ျခင္း ခံေနရသည္။

မမႏွင္း အံႀကိတ္ထား၏။ ႏႈတ္ခမ္းကို ျပတ္ထြက္မတတ္ ကိုက္ထားရင္း ပါးစပ္မွ “တဟင္းဟင္း” ၿငီး၏။ မ်က္လုံးေလးမ်ား တင္းတင္း ပိတ္ထားရင္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္သာ ပီတာကို ၾကည့္ႏိုင္သည္။ အေမႊး ထူထပ္စြာ ေပါက္ေနေသာ ပီတာ ေျခသလုံးႏွင့္ ရင္ဘတ္ႀကီးမ်ားက ျဖဴေဖြးေသာ မမႏွင္း၏ ျဖဴေဖြးေသာ အဝတ္မဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေပၚတြင္ ဖိကပ္ေနပုံမွာ ဝါဂြမ္းပုံႀကီးေပၚ မီးေသြးခဲႀကီး တင္ထားသည္ႏွင့္ တူလွေပသည္။ ကုလား လိုးပုံလိုးနည္းက ပညာပါသည္။ အေမာမခံ မမႏွင္း ဖီလင္တက္ေနမွန္း သိသည္ႏွင့္ အသာေလး တဝက္မွ်ကို မစို႔တပို႔ေလး လိုးသြင္းသည္။ မမႏွင္း အားမလို အားမရ ျဖစ္လာသည္။ ဖင္ႀကီးကို တအား ေျမႇာက္ႂကြကာ ေအာက္မွ မရွက္အားေတာ့ပဲ တအားႀကီး ေကာ့ေဆာင့္ ေဆာင့္လာသည္။ ပါးစပ္မွလည္း “အား အမေလး အင္း ဟင္းဟင္း အို အား” ဟူေသာ ခံစားရသည့္ အေၾကာင္းျခင္း သေကၤတမ်ားကို ႏႈတ္မွ တဖြဖြ ၿငီးတြားလိုက္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္က ဖင္ခု ထိုင္ထားေသာ ဆန္အိတ္ေဒါင့္စြန္း ႏွစ္ဘက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ရင္း ေနာက္ျပန္ ေထာက္ထားရာ အၿငိမ္မေနပဲ ခါရမ္း ေနေလေတာ့သည္။

“မမႏွင္း အေပၚက လုပ္ဗ်ာ က်ေနာ္ ေမာၿပီ” ပီတာက မမႏွင္းအား အေပၚမွ တက္ခြခိုင္းၿပီး သူက ဆန္အိတ္ တစ္အိတ္ကို ကန္႔လန္႔ျဖတ္ ေက်ာခင္း၍ ပက္လက္ အိပ္ခ်လိုက္၏။ “ႁပြတ္” ကနဲ လီးႀကီး ထြက္သြားကတည္းက မမႏွင္းမွာ မ႐ိုးမ႐ြႀကီး ျဖစ္က်န္ေနခဲ့ေလရာ မီးေလာင္ထားေသာ သစ္ငုတ္တိုႀကီးမွာ တုတ္ခိုင္လွေသာ အေၾကာမ်ား ေတာင့္တင္းေနသည့္ ပီတာလီးႀကီးကို ၾကည့္ကာ မမႏွင္းမွာ ျငင္းပယ္ မေနေတာ့ပဲ လီးႀကီးေပၚသို႔ ကားယားႀကီး ခြလိုက္ေလသည္။ “နင့္ဟာကလဲ ျမင္းလီးႀကီး က်ေနတာပဲ ပီတာရယ္” “မမႏွင္းကလည္း အဲဒါကို ႀကိဳက္လို႔လား ဟင္း ဟင္း” “ကုလားေနာ္ ဟင္း ဟို ဆပ္ျပာနဲ႔ ႏို႔ဆီ ကိစၥေတြသာ ေပါက္ၾကားကုန္ရင္ နင့္ကို မုဒိမ္းမႈနဲ႔ စြဲမွာသိလား” “ပူမေနစမ္းပါနဲ႔ မမႏွင္းရယ္ ခင္ဗ်ား လုပ္ထားတဲ့ ဆပ္ျပာေသတၱာနဲ႔ ႏို႔ဆီတစ္ေသတၱာ ကိစၥ က်ဳပ္ကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ မသိပါဘူး ဒါဘဲေနာ္ တစ္လ တစ္ခါေတာ့ ခံေပးရမယ္ သိလား” “အေမေလးေတာ္ က်ဳပ္လင္ လုပ္ဖို႔လည္း ထားပါအုံး” မမႏွင္းက လီးကိုကိုင္ၿပီး သူမ ေစာက္ဖုတ္ အာအာႀကီးထဲသို႔ ေတ့ေပးရင္း ငုံ႔ၾကည့္လ်က္မွ ေျပာလိုက္သည္။

“သြားစမ္းပါ ခင္ဗ်ားေယာက္်ား တစ္ခ်ီထက္ မပိုႏိုင္ပါဘူး” “အံမာ နင္က ဘယ္ႏွစ္ခ်ီမ်ား လုပ္ခ်င္ေသးလို႔လဲ” “တေမာေပါ့ ဟဲ ဟဲ မေမာမခ်င္း” “ႁဗြတ္ အ အာလာလား ေထာင္ထားတဲ့ သစ္ငုတ္ႀကီး ဝင္သြားသလိုဘဲ နာလိုက္တာ” “မမႏွင္းက ျဗဳန္းကနဲ ထိုင္ခ်လိုက္တာကိုး ေျဖးေျဖးခ်င္း သြင္းရတယ္ဗ် ေတာ္ေတာ္နာလား” “အီးဟီး ကြဲမ်ား သြားသလားေတာင္ မသိဘူးဟာ ဒုကၡပဲ ရႉး ကြၽတ္ အင္းဟင္း စပ္လိုက္တာဟယ္” “က်ဳပ္လီးက အရင္းႀကီးတယ္ဗ် ခင္ဗ်ား အဆုံးအထိ ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့ ကြဲသြားတာ ျဖစ္မွာေပါ့” “စိတ္ညစ္လိုက္တာ ဟင့္ ဟင့္” “ေဆာင့္ ေျဖး ေျဖး ေဆာင့္ အိ အိ အ” “စိတ္ညစ္လိုက္တာ” ဟု ပါးစပ္မွ ေျပာရင္း မမႏွင္း ဖင္ျဖဴျဖဴႀကီးကို ေနာက္သို႔ ေကာ့ပင့္ၿပီး လိုးခ်လိုက္ ျပန္သည္။ “ႁပြတ္ ဖြတ္ စြိ” “အို႔အိုး မမႏွင္းက ေကာ့ေဆာင့္ေတာ့ အရမ္းေကာင္းပဲဗ်ာ” ပီတာ စကား အဆုံး၌ မမႏွင္းသည္ အဆက္မျပတ္ႀကီး ေဆာင့္လိုး ေပးေနသည္ကို ေအာင္သူ ေတြ႕ေနရ၏။ ေအာင္သူမွာ အေတာ္ ကံေခသူပင္ ျဖစ္သည္။ သူတပါး လုပ္သည္ကို အၿမဲ ၾကည့္ေနရၿပီး တခါမွ် မလုပ္ဖူးေသးသျဖင့္ ပီတာႏွင့္ မမႏွင္းတို႔ လိုးေနပုံမွာ ေအာင္သူ႔အတြက္ ရင္ပူလႈိက္ေမာစရာႀကီး ျဖစ္ေနရ ေပေတာ့၏။

ေပါင္ၾကားအတြင္း ျဖစ္ညႇစ္ကိုင္၍ ထိန္းခ်ဳပ္ ထားရသည္။ မၾကာခဏ သက္ျပင္းခ်ရင္း တံေထြးမ်ားလဲ ၿမိဳခ်ေနမိေလသည္။ မမႏွင္း ဖင္ႀကီး ေျမာက္ႂကြလာလိုက္ မတ္ေတာင္ေနေသာ လီးမဲမဲႀကီးက”စြတ္” ကနဲ ဝင္ၿပီး လေမႊးမ်ားက ေစာက္ပတ္ အၾကားထဲ နစ္ဝင္သည္ အထိ ဖိခ်ကပ္ထားကာ အနည္းငယ္ ဖိႀကိပ္ ႏွဲ႔သြင္းလိုက္ ျပန္ႂကြလိုက္ျဖင့္ ပညာပါပါႀကီး လိုးေပးေနေသာ မမႏွင္း အလိုးကိုလဲ ခံခ်င္လာ၏။ သို႔ေသာ္ အျခအေနက မေပး၊ ပီတာႏွင့္ မမႏွင္းတို႔ ပထမအခ်ီ အၿပီး၌ပင္ ေအာင္သူ ဆိုင္အျပင္သို႔ ျပန္ထြက္ခဲ့ရေလသည္။ မ်က္ေစ့ထဲ ခ်စ္ေသာ ၿပဳံးရီ၏ မ်က္ႏွာေလးကို ၎၊ ႀကီးမား ဝင္းလက္ေသာ တင္ပါးႀကီးမ်ားႏွင့္ က်စ္လ်စ္ တင္းမာေနေသာ ႏို႔ႀကီးမ်ားကို ၎၊ ျမင္ေယာင္လာကာ ၿပဳံးရီအား လိုးရန္ ဘယ္သို႔ ဖန္ရမည္ကို အႀကံထုတ္ရင္း ေအာင္သူ ျပန္လာ ခဲ့ရေလသည္။ ေအာ္ ၿပဳံးရီတစ္ေယာက္ မ်က္ခုံးလႈပ္ရွာေရာ့မည္။ “မင္းအရင္ ဖိုက္ေလ ေဆာ္ႀကီးက တမင္ လာေပးတာကြ” ဆိုင္ ညေစာင့္ ဒလဝမ္ႀကီး ဦးတုတ္မွာ အသက္ (၄၀) ခန္႔ ဗိုက္႐ြဲ႐ြဲႏွင့္ သန္မာျဖတ္လပ္သူ ျဖစ္သည္။

နံနက ္မိုးမလင္းမီ ခြဲတမ္း စာအုပ္မ်ားကို အေပါင္ခံထားေသာ ေမွာင္ခို ေဒၚသိန္းေဆြမွာ ဦးတုတ္ မထိတထိ ေျပာဆိုမႈ၊ ကိုင္တြယ္မႈမ်ားေၾကာင့္ ခံခ်င္ေၾကာင္း အရိပ္အေယာင္မ်ား ျပခဲ့သည္ဟု ဦးတုတ္က ဆိုသည္။ ထိုေၾကာင့္ ေအာင္သူက ယေန႔ည အေခၚခိုင္းၿပီး ေဒၚသိန္းေဆြအား ဦးတုတ္ ျဖဳတ္ခိုင္းမည္ဟု ႀကံစည္ခဲ့မိ၏။ ေဒၚသိန္းေဆြမွာ အသက္ (၃၅) ႏွစ္ခန္႔ လုံးႀကီးေပါက္လွ၊ ေမာ္လၿမိဳင္သူ ျဖစ္ၿပီး ဖင္ႀကီးမွာလဲ သားသမီး မရပဲ လင္ေသဆုံးခဲ့သျဖင့္ ၿဖိဳမည့္သူ မရွိပဲ ႀကီးခ်င္တိုင္း ႀကီးေန၏။ အခ်ိဳးက်က် လွပစြာ ႀကီးထြားျခင္း မဟုတ္ေသာ္လည္း အိပဲ့ အိပဲ့ ဖင္ႀကီးက လိုးခ်င္စရာ ေကာင္းလွသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေအာင္သူက မ်က္ႏွာေပါက္ ဆိုးဆိုးႏွင့္ “ေမွာင္ခို စာအုပ္ေတြ သိမ္းပလိုက္မယ္ေနာ္” ဟု စြာက်ယ္က်ယ္ ေျပာလိုက္လွ်င္ ေဒၚသိန္းေဆြခမ်ာ ျပာေနသည္။ “ေအာင္သူကလဲဟယ္ အေပၚကို အရင္လုပ္ၿပီးမွ တျခား စာအုပ္ေတြ လုပ္ပါဟဲ့ ၿပီးမွ နင့္ကို ငါေလ နန္းႀကီးသုတ္ ဝယ္ေကြၽးမယ္ သိလား” ဟု ေအာင္သူ ပုခုံးသားေလးကို ႏို႔ႀကီး ႏွစ္လုံးျဖင့္ ပြတ္ခါ ပြတ္ခါလဲ ေျပာတတ္သည္။

သို႔ေသာ္ အေတြ႕အႀကဳံ မရွိေသာ ေအာင္သူက စိတ္မရဲ ဦးတုတ္ကို ေျမႇာက္ေပးခဲ့သည္။ ဦးတုတ္ကလည္း ေဒၚသိန္းေဆြ ဆပ္ျပာ၊ ႏို႔ဆီ၊ ဖေယာင္းတိုင္မ်ားကို ဂုန္နီအိတ္ တစ္လုံးႏွင့္ မကုန္းမကြႀကီး ထည့္ သြပ္ေနခ်ိန္မ်ားတြင္ ဖင္နားတြင္ ကပ္ရပ္၍ လီးႀကီးျဖင့္ မၾကာခဏ ထိုးေထာက္ခါ စမ္းသပ္ခဲ့၏။ “လူႀကီးေနာ္ ဟင္း ေတာ္ေတာ္ ထ” ဟု သမင္လည္ျပန္ ခပ္တိုးတိုး ေျပာတတ္သည္မွအပ ျပႆနာ မတက္ခဲ့။ “ဒီည လာမလား မနက္ေရာင္းမဲ့ ပစၥည္း ခြဲတမ္းေတြအတြက္ ခင္ဗ်ား စာအုပ္ကို ညကတည္းက ေရးေပးထားမယ္” “တကယ္လား ဦးတုတ္ရဲ႕ က်မ လာရဲတယ္ေနာ္” “ေအာင္သူနဲ႔ က်ဳပ္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ရွိမယ္ လာျဖစ္ေအာင္ လာပါ” သို႔ႏွင့္ ေဒၚသိန္းေဆြ သမဆိုင္ အေနာက္ ဆန္အိတ္ေတြ ၾကားသို႔ သူမ၏ အေပါင္ခံစာအုပ္ တထပ္ႏွင့္အတူ ည (၈) နာရီခန္႔တြင္ ေရာက္ေနၿပီး ျဖစ္သည္။ ဦးတုတ္က ေအာင္သူ႔ကို တြန္းလႊတ္၏။ “ခင္ ခင္ဗ်ား အရင္ဖိုက္ဗ်ာ က်ဳပ္ မရဲဘူး ဟီးဟီး” “မသာေလး ဒါေၾကာင့္ နင္ ငတ္ငတ္ေနတာ ကဲ ငါသြားမယ္” ဦးတုတ္ ဆိုင္ေနာက္ခန္းသို႔ ဝင္သြားသည္။ ေအာင္သူ ဆန္အိတ္ပုံႀကီး ေပၚသို႔ ကုတ္တက္ခါ ဝမ္းလ်ားေမွာက္ၿပီး အေျခအေနကို ေလ့လာ အကဲခတ္သည္။

(၆၀) အား မီးလုံး တစ္လုံးက ဆိုင္ အလည္တည့္တည့္တြင္ တစ္ညလုံး ထြန္းထားၿမဲ ျဖစ္ရာ ျမင္ကြင္းက ၾကည္လင္ေန၏။ “အလုပ္ျဖစ္မယ္ေနာ္ မသိန္း အဲ ဟဲ ဟဲ” “အို စာအုပ္တစ္အုပ္ကို ဘယ္ေလာက္ဆိုတာ ေျပာပါ ရွင့္အတြက္ က်သင့္သေလာက္ က်မ ေပးမွာေပါ့” ေဒၚသိန္းေဆြက ဦးတုတ္ကို မၾကည့္ပဲ အသံအက္တက္တက္ျဖင့္ မတုံေအာင္ ထိန္းေျပာေနမွန္း သိသာ၏။ “ဟာ က်ဳပ္တို႔က ေငြလိုခ်င္တာမွ မဟုတ္ပဲ ဟဲ ဟဲ” “ေငြမလိုခ်င္ ဘာလဲ ရွင္းရွင္းေျပာေနာ္ ဟင္း” “က်ဳပ္သေဘာ မဟုတ္ပါဘူး ဆိုင္တာဝန္ခံ ေအာင္သူက ခင္ဗ်ားကို စိတ္ဝင္စားေနတာ ဟဲဟဲ” ဦးတုတ္က ေအာင္သူကို တည္ၾကက္ လုပ္လိုက္ေလၿပီ။ “အလို ဘယ္မလဲ ေအာင္သူ ပါးကို ခ်အုံးမယ္၊ က်မေမြးရင္ က်မသားေလာက္ ရွိတာေလးကဟင္း” “အလုပ္မျဖစ္လဲ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလက်ဳပ္က ၾကားလူပါ” “အင္း ဟင္း ရွင္ပြဲစားေပါ့ေလ ကဲပါ ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာလိုက္စမ္းပါ၊ လာပေစအုံး မေအလိုးေလး” ေဒၚသိန္းေဆြက ဒူးႏွစ္လုံးကို ေပၚေအာင္ ထမီဆြဲလွန္လိုက္ၿပီး၊ ျပင္၍ထိုင္ကာ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး ဟန္ျဖင့္ ေျပာ၏။

“ဟဲ ဟဲ က်ဳပ္ကိုလဲ ေစတနာထားပါေနာ” “ေအာ ရွင္ကပါ ျဖစ္ခ်င္တယ္ေပါ့ ဟုတ္လား” “ဟာ မသိန္းရယ္ မင္းေလာက္ လွတာႀကီးကိုမွ မလုပ္ခ်င္ အဲ မျဖစ္ခ်င္ဘူး ဆိုရင္အဲဒီေကာင္ဟာ ပန္းေသေနလို႔ပဲ ျဖစ္မွာေပါ့ ဟီးဟီး” “ဒါပဲေနာ္ က်မက အရွက္နဲ႔ လူလုပ္တာ လူသိရွင္ၾကား ျဖစ္ကုန္ရင္ ရွင္တို႔ကို ေထာင္ထဲ အေရာက္ပို႔မွာ” “အသိန္းရယ္ က်ဳပ္တို႔ဘက္က ေပါက္ၾကားလို႔ကေတာ့ ခင္ဗ်ား တကြၽန္းအထိ ပို႔ဗ်ာ ဟဲဟဲဟဲ” ဦးတုတ္လွ်င္သည္။ စကားအဆုံး၌ ေဒၚသိန္းေဆြေဘး ဂုန္နီအိတ္ပုံႀကီး ေပၚသို႔ ထိုင္ခ်ကာ ပုခုံးကို ဖက္သည္။ က်န္လက္တဘက္က ဒူးေထာင္ဖင္ခ် ထိုင္ထားေသာ ေဒၚသိန္းေဆြ ေစာက္ဖုတ္ ေနရာဆီ တည့္တည့္ အေပၚသို႔ ထမီေပၚမွ ခပ္႐ြ႐ြ ပြတ္လိုက္သည္။ “လက္ကလဲ သရမ္းလိုက္တာ” ေဒၚသိန္းေဆြက ကတုံကရီႀကီး ေျပာ၍ ဦးတုတ္လက္ကို ဆြဲယူၿပီး ခါထုတ္ခါ မ်က္ႏွာလႊဲၿပီး ျပင္ထိုင္သည္။ “အလုပ္စမယ္ေလကြယ္ ဟဲဟဲ” “အို ေနစမ္းပါအုံး” ေဒၚသိန္းေဆြ မတည္မၿငိမ္ ျဖစ္ေနဟန္ ရွိသည္။တံေထြးကို မၾကာခဏ ၿမိဳခ်ရင္း ဦးတုတ္ေဘးမွ ခြဲၿပီး ေ႐ြ႕ထိုင္၏။

“ဒီ ဂုန္နီအိတ္ ပုံေပၚမွာ အိပ္ပါလားဟင္” ဦးတုတ္ကလည္း ေလသံေလးျဖင့္ ေဒၚသိန္းေဆြကို ပြတ္သတ္ ေခ်ာ့ျမဴေနသည္။ ေဒၚသိန္း အသားေတြ တုံေနသည္။ “က်မေျပာတာ မွတ္ထားေနာ္ ဟင္း” “ေအးပါ အသိန္းရယ္ ဘယ္သူမွ မသိေစရပါဘူး” ေဒၚသိန္းေဆြက ဦးတုတ္ လက္ႀကီးကို ဆြဲယူ လြတ္ျပစ္ခါ ေမာဟိုက္တုံရီစြာ ေျပာလိုက္၏။ “က်ဳပ္ အရမ္းေတာင္ေနၿပီ အသိန္းရဲ႕” “အို အဲဒါ ဘာလုပ္ရမွာလဲ ေတာက္” ေအာင္သူမွာ မ႐ိုးမ႐ြႀကီး ျဖစ္လာသည္။ ဆန္အိတ္ပုံက (၁၂) လုံးထပ္ အတန္းႀကီး ျဖစ္၍သာ ေတာ္ေတာ့၏။ သို႔မဟုတ္လွ်င္ ေအာင္သူ လႈပ္လႈပ္႐ြ႐ြ လုပ္သည္ႏွင့္ပင္ ၿပိဳက်ႏိုင္ေပသည္။ “ကိုယ္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး အသိန္းရယ္” “ကြၽတ္ ဒုကၡပါပဲ က်မလဲ ဘလို ေျပာရမွန္း မသိဘူးရွင္ ဟို ရွက္ေနတယ္” ေအာင္သူ ရယ္ခ်င္စိတ္ကို ၿမိဳသိပ္ထားရင္း ႀကီးမားခိုင္ခန္႔လွေသာ သမဆိုင္ ေအာက္ဆင့္မ်ားမွာ သူတို႔ႏွစ္ဦး ေနရာေ႐ြး႐ုံရွိေသး တကြၽိကြၽိ ျမည္ေနၿပီ။

“မင္းလဲ အလိုးခံဘူးတာပဲကြယ္ ရွက္စရာမွတ္လို႔ မင္းရွက္ရင္ ထမီလွန္ၿပီး မ်က္ေစ့သာ မွိတ္ေန” “ဒုကၡပါပဲရွင္ က် က်မ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ မခံရဲဘူး ဦတုတ္ရဲ႕ ဟို အာ အဲလို မလုပ္နဲ႔” သြားၿပီ ေဒၚသိန္းေဆြ စကားမဆုံးမီ ဦးတုတ္ ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကို ဖိတြန္းၿပီး သူ႔ကိုလုံးႀကီးျဖင့္ ဖိခ်ကာ တက္ခြလိုက္ ေလသည္။ ဦးတုတ္ တြန္းလိုက္ေသာ အရွိန္ေၾကာင့္ ေဒၚသိန္းေဆြ ေျခႏွစ္ဖက္ မိုးေပၚ ေထာင္သြားၿပီး ထမီမွာလဲ ေပါင္ရင္းအထိ လွန္ၿပီး ျဖစ္သြား၏။ အို အိုး ေဒၚသိန္းေဆြ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ေအာင္သူၾကည့္ကာ အံ့ဩတုံလႈပ္သြားရ၏။ အသား ျဖဴေသာ္လည္း ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္း ထူထူအမ္းအမ္းႀကီးမ်ားက ခပ္ညိဳညိဳ ျဖစ္ေနသည္။ ဖါးဂုံညႇင္းႀကီး ေဒါေဖါင္း ေနသကဲ့သို႔လည္း ပြထႂကြေန၏။ေဒၚသိန္းေဆြကထမီကို လက္အစုံျဖင့္ ဆီးစပ္အထိ အတင္းဆြဲဖုံးကာ “တဟင္း ဟင္း” ျဖင့္ ညီးတြားစ ျပဳသည္။ ဦးတုတ္ကလည္း ပုဆိုးႀကီးကို ေခါင္းေပၚမွ ေက်ာ္၍ ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။ “ဟာအား ဦးတုတ္ရယ္ မနဲပါလားဗ်ာ” ေအာင္သူ ဆန္အိတ္ပုံေပၚ ဝမ္းလ်ား ေမွာက္ေနရာမွ တြန္႔ သြားရသည္။

ေဒၚသိန္းေဆြက ဒစ္တုံးတုံး လုံးလုံးႀကီး အပဲသားႏွင့္ ကိုင္းခရမ္းသီးႀကီးအလား နီရဲ ေျပာင္လက္ေနေသာ ဦးတုတ္လီးႀကီးကို တခ်က္ၾကည့္ကာ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာကို ပူးကပ္၍ ပါးစပ္အတြင္းသို႔ စုသြင္းၿပီး အားတင္းဟန္ျဖင့္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ထား ရွာသည္။ မီးလုံးေရာင္ျဖင့္ ဝင္းလက္ေနေသာ လီးထိပ္ႀကီးက ေဒၚသိန္းေဆြအား ရင္ခုန္ေမာပမ္း ေျခာက္ျခားေစ ျပန္သည္။ “ဝင္ ဝင္ပမလားဟင္ ရွင့္ဟာႀကီးက ဟို” “ကြာ လီးနဲ႔ေစာက္ပတ္ မေတာ္ဘူးဆိုတာ ရွိမလားလို႔” ႏွစ္ေယာက္လုံး ေမာဟိုက္သံမ်ားႏွင့္ စကားေျပာေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ေျခာင္းၾကည့္ေနေသာ ေအာင္သူ ကိုယ္တိုင္လည္း ရင္ထဲ လႈိက္၍ လႈိက္၍ ေမာကာ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ေသြ႕လာ၏။ မၾကာခဏ တံေထြးၿမိဳခ်ရင္း ေတာင္ေနေသာ လီးကိုလဲ ဆန္အိတ္ႏွစ္လုံး ၾကားသို႔ ထိုးၿပီး ဖင္ႀကီး ႐ြစိ႐ြစိျဖင့္ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ ျဖစ္ေနရသည္။ “ႁပြတ္ ဖြတ္ ႁပြတ္” “အီး အ ဝင္သြားၿပီရွင္ အရမ္းမဖိနဲ႔ေလ အို” ေဒၚသိန္းေဆြ လက္မ်ားကို ဦးတုတ္ ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကို ထိန္းကိုင္ရင္း မ်က္ေစ့ကို တင္းတင္း ပိတ္ထားခါ လည္ပင္းေလး ေစာင္းၿပီး ႏႈတ္ခမ္းကို လွ်ာျဖင့္ မၾကာခဏ ယက္ေန၏။

“ႁပြတ္ ႁပြတ္ စြတ္ စြတ္ ဖြတ္ ႁပြတ္” “ဟင္း အြန္႔ အဟင့္ အင့္ အင့္” ဦးတုတ္ သူ႔ဗိုက္ႀကီး တုံခါသြားသည္အထိ တအားဖိေဆာင့္၍ လိုးသည္။ေဒၚသိန္းေဆြ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းက ေဆာင့္ခ်လိုက္တိုင္း ကားကနဲ ကားကနဲ ေဘးသို႔ ၿပဲ ၿပဲ ထြက္သည္။ တကိုယ္လုံး ေခါင္းဘက္သို႔ တြန္႔တြန္႔ၿပီး ဘီးပတ္ထားေသာ ဆံပင္မ်ား ေျပက်ကုန္သည္။ “ႁပြတ္ ႁပြတ္ စြတ္ စြတ္ ႁပြတ္” “အ အ ေျဖး ေျဖး လုပ္စမ္း အမဲသတ္တာ က်ေနတာပဲ ဟင္း” ေဒၚသိန္းေဆြ ပါးစပ္မွ ေျပာရင္း ေခါင္းမွ ေျပက်သြားေသာ ဘီးကို ျဖဳတ္ယူၿပီး ဆပ္ျပာေသတၱာ အလြတ္ေပၚသို႔ ပစ္တင္လိုက္သည္။ ဦးတုတ္က အေဆာင့္အလိုး မျပတ္ေခ်။ “ေကာ့ေပးေလ အသိန္းရဲ႕” “မေကာ့တတ္ဖူး တကတဲ ဖါသယ္ မွတ္ေနလား မသိဘူး” ဦးတုတ္ႏွင့္ ေဒၚသိန္းတို႔ ေမာဟိုက္ တုံရီေသာ ေလသံႀကီးမ်ားျဖင့္ အျပန္အလွန္ ေျပာရင္း ေဆာင့္လိုးေနၾကေလရာ ဆန္အိတ္ပုံႀကီး ေပၚမွ ေအာင္သူ က်င္ေခ်ာင္းႀကီးမွ ေသြးတဒိတ္ဒိတ္ တိုးၿပီး ဆီးက်င္ လာသည္အထိ ခံစားေနရ ေလသည္။ ဦးတုတ္ႏွင့္ ေဒၚသိန္းတို႔ကမူ တဒဂၤအားျဖင့္ ေလာကႀကီးကို ေမ့ေလ်ာ့ထားကာ အားပါးတရႀကီး ေဆာင့္လိုးေနၾကေလသည္။ အမွန္တကယ္ စားသုံးသူမ်ားအတြက္ အခ်စ္မ်ား လက္လီလက္ကား ခြဲတမ္းျဖင့္ ေရာင္းခ်ေပးေနပါၿပီ …..ၿပီး။

Related Posts

About admin