“ဒီ နေ့ ဆိုင်ပိတ်တယ်မဟုတ် လား… ဘယ်သွားမလို့ လဲ” အိပ်ခန်းထဲမှ အဝတ်အစားလဲပြီးထွက်လာသော ကိုပီတာကို ဘီဘီကမေးလိုက်ရာ “ပိတ်တယ်လေ။ ဒါပေမယ့် ကိုယ့်ဆိုင်က စက်တွေမှာ ဘယ် Motherboard သုံးမလဲဆိုတာကို သွင်းတဲ့ဆိုင်တွေနဲ့ ညှိဖို့ရှိလို့” ဘီဘီ့ဆီသို့လျှောက်လာရင်း ပြန်ဖြေလိုက်သည်။ ဘီဘီက ဧည့်ခန်းထဲကဆိုဖာပေါ်မှာ ထိုင်နေရင်း ရှေ့က စားပွဲပေါ်ခြေထောက်တင်ပြီး ခြေသည်းနီဆိုးနေသည်။ “နောက်ပြီး အောင်ကြီးနဲ့ လပြည့်က မြန်အောင်သွားတော့ ဆိုင်မှာ ဘယ်သူမှ မရှိဘူးလေ။ မနွယ်က မီးဖွားခွင့်ယူထားတာဆိုတော့…။
ကိုယ် ဆိုင်ကို တစ်ချက်လောက်တော့ သွားကြည့်ရဦးမယ်။” ကိုပီတာက အင်္ကျီလက်ကြယ်သီးတပ်ရန် ဘီဘီ့ဆီသို့ လက်ထိုးပေးရင်း ပြောလိုက်သည်။ “ဒါနဲ့နေပါဦး… ကိုမြတ်သစ် က ဘာလို့အလုပ်ထွက်သွားတာလဲ” ဘီဘီက ကိုပီတာ့ အင်္ကျီကြယ်သီးများကို တပ်ပေးရင်း မေးလိုက်ရာ “သူလည်း သူ့အကြောင်းနဲ့သူ ရှိမှာပေါ့…” ကိုပီတာက ပြောနေရင်းရပ်လိုက်ပြီး “နှမြောဖို့ကောင်းတယ်ကွာ… ကိုယ့်ဆိုင်မှာ အားအကိုးရဆုံးက သူပဲ” ကိုပီတာက သူ့ဆိုင်မန်နေဂျာ ကိုမြတ်သစ် အလုပ်ထွက်သွားရတဲ့ အကြောင်းကို ဆက်မပြောချင်တာနဲ့ စကားကို ဖြတ်လိုက်သည်။
“ဇစ်တပ်ပေးဦး” အင်္ကျီအောက်နားတွေကို ဘောင်းဘီထဲ ထိုးသွင်းရင်း ဇစ်တပ်ခိုင်းဖို့ ဘီဘီ့ဘက်သို့ ခါးလှည့်လိုက်သည်။ ဘီဘီက ဘောင်းဘီဇစ်တပ်ဖို့ လက်လှမ်းလိုက်တော့ “နေဦး… တစ်ချက်လောက်နမ်းပေးဦး” ကိုပီတာက မေးငေါ့ပြတော့ ဘီဘီက မျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးလိုက်ပြီး ကိုပီတာ့အတွင်းခံပေါ်က မပြော့မတင်း အရာကြီးကို နှုတ်ခမ်းနှင့်တစ်ချက်နမ်းလိုက်သည်။ ပြီးတော့ အောက်က ပြော့ပြော့ကြီးနှစ်လုံးကို သွားနှင့်ခပ်သာသာလေး ဖိကိုက်လိုက်သည်။ ဒီတော့မှ မပြော့မတင်းအရာကြီးက သိသိသာသာကို တင်းလာသည်။
ဘီဘီက ထိုအရာကြီးကို လက်ဝါးနှင့်ခပ်ဆတ်ဆတ် ရိုက်လိုက်ပြီး ကိုပီတာ့ကို “သွားတော့… ကဲမနေနဲ့” ဟုပြောလိုက်သည်။ ကိုပီတာက သဘောကျသွားဟန်နဲ့ ရယ်ပြီး အခန်းအပြင်ဘက်ထွက်သွားသည်။ အခန်းဝမှာအိပ်နေတဲ့ အယ်ဇေးရှင်းခွေးကြီးကို “ဘော်ဘီ… မင်းမမကို ကောင်ကောင်းစောင့်ရှောက်နော်” လို့ အော်ပြောပြီး အိမ်အောက်ဆင်းသွားသည်။ ကိုပီတာက လွစ္စလမ်းတွင် Moore’s Theroy ဆိုတဲ့ Computer Sales & Service ဆိုင်ဖွင့်ထားသည်။ သူ ၁၀ တန်းပြီးတော့ ပါပါးက အိန္ဒိယရှိ သူ့အမျိုးတွေဆီလွှတ်ပြီး ကျောင်းတတ်ခိုင်းသည်။
ကွန်ပြူတာနဲ့ပတ်သတ်တဲ့ ဒီပလိုမာရတော့ မြန်မာပြည်ပြန်လာခိုင်းပြီး၊ ဒီရောက်တော့ ထိုဆိုင်ကိုဖွင့်ပေးခြင်းဖြစ်သည်။ ဆိုင်ဖွင့်ပြီးသိပ်မကြာခင်မှာပဲ သူနဲ့ ဘာသာတူ၊ လူမျိုးတူသော ဘီဘီ (ခေါ်) ဘေဘီကျော် ဆိုတဲ့ ကောင်မလေးနှင့် လက်ထပ်ပေးသည်။ ကိုပီတာသည် သူ့ဖခင် ဦးရာဗင်၏ လောင်းရိပ်အောက်မှ မလွတ်သေး။ အဖေစီစဉ်သမျှကို နာခံနေရတုန်းပင်။ သူကလည်း မနာခံစရာ အကြောင်းမရှိပေ။ ပါပါးလုပ်ပေးသမျှသည် သူကောင်းဖို့အတွက်ချည်းပဲဖြစ်သည်။ ကိုပီတာက စီးပွားရှာတာ တော်သည်။ လောင်းကစားဝါသနာမပါ။
အသောက်အစားကင်းသည်။ ဆေးလိပ်တောင်မှ ပရုတ်နံ့သင်းသော ဆေးလိပ်မျိုးကို အပျင်းပြေ တစ်လိပ်၊ နှစ်လိပ်လောက် သောက်ပြီး ပိုတာတွေ ကို သူ့ဆိုင်က ဝန်ထမ်းတွေ ဖြစ်တဲ့ အောင်ကြီးတို့ လပြည့်တို့ကို ပေးလိုက်လေ့ရှိသည်။ သို့သော် သူကြိုက်တာ တစ်ခုတော့ရှိသည်။ အဲ့ဒါကတော့ မိန်းမလိုက်စားခြင်းဖြစ်သည်။ ဒါကိုတော့ သူအလွန်ဝါသနာပါသည်။ အခွင့်အရေးရလို့ကတော့ အပျို၊ အအို၊ လူမျိုးခြား၊ ဘာသာခြား ဘာမှ မရှောင်။ တွေ့ရာအကုန် အုပ်သည်။ သူသည် အသားမည်းသော လူမျိုးမဟုတ်ဘဲ အသားဖြူအရပ်မြင့်တဲ့ မျိုးနွယ်ဝင်ဖြစ်သည်။
မျက်လုံးက အညိုရောင်ဖြစ်သည်။ အရပ်မှာ ၆ ပေနီးပါးလောက်ရှိပြီး ကျန်းမာရေးလိုက်စားသဖြင့် ကိုယ်ခန္ဓာထွားကျိုင်းသည်။ တစိမ်းတစ်ယောက်က သူ့ကို ရုတ်တရက်တွေ့လိုက်ရရင် နိုင်ငံခြားသား အဖြူတစ်ယောက် လို့ပင် ထင်သွားနိုင်သည်။ ပိုက်ဆံချမ်းသာပြီး၊ ရုပ်ရည်ပြေပြစ်သည့် ကိုပီတာ့ကို အမျိုးသမီးများကလည်း လိုအပ်ချိန်မှာ အပေးအကမ်း ရက်ရောတဲ့သူဌေး တစ်ယောက်အဖြစ် ဆက်ဆံကြသည်။ Moore’s Theroy ဆိုတာ Intel ဥက္ကဌကြီးဖြစ်တဲ့ Gordon Moore ရဲ့ Theory တစ်ခုဖြစ်သည်။ “အီလက်ထရောနစ် Chipset များသည် ၆ လကို ၂ ဆပိုမြန်လာမည်” ဆိုတဲ့သီအိုရီကို ထုတ်ထားပြီး။
ထိုသီအိုရီကလည်း ယနေ့ အချိန်မှာမှန်ကန်နေသည်။ ကိုပီတာက သူ့ဆိုင်သည်လည်း စီးပွားဆထက်တပိုး တက်စေရန်ရည်ရွယ်ချက်ဖြင့် Moore’s Theory ဆိုပြီးနံမည်ပေးခဲ့သည်။ စီးပွားက ၆ လကို ၂ ဆ တက် မတက်တော့မသိ… သူတွေ့ဆုံပြီး ချစ်ပွဲဝင်ခဲ့တဲ့ အမျိုးသမီးတွေကတော့ အရင်ကထက် ၂ ဆမက တိုးလာသည်။ ဒါပေမယ့် အဖေကိုတော့ မမှီသေးပေ။ ပါပါးက အိမ်မှာ တရားဝင်မိန်းမ လေးယောက်ယူထားသည်။ စတုတ္ထမိန်းမက ကိုပီတာနဲ့ရွယ်တူဖြစ်သည်။ မိန်းမလေးယောက်အပြင် သူ့ရဲ့အလုပ်ထဲက အမျိုးသမီးများ။
စပွန်ဆာလိုနေသော မော်လ်ဒယ်ပေါက်စလေးများ ကိုလည်း ခြေတော်တင်လိုက်သေးသည်။ ကိုပီတာသည်လည်း များမကြာခင် သူ့ဖခင်ကို မှီလာနိုင်ပေသည်။ကိုပီတာ ဆိုင်ရှေ့ရောက်တော့ ကားရပ်လိုက်ပြီး ဆိုင်ထဲဝင်လိုက်သည်။ ဆိုင်တံခါးကိုတော့ အကုန်မဖွင့်တော့ဘဲ လူတကိုယ်စာ ဝင်လောက်ရုံသာဖွင့်ထားလိုက်သည်။ ဒီနေ့… Silicon Valley ကုပ္မဏီမှ မမူယာခင်က သူတို့ဆိုင်မှသွင်းသော Motherboard များကို ကိုပီတာ့ဆိုင်က PC တွေမှာ အသုံးပြုပေးရန် လာဆွေးနွေးမည်ဖြစ်သည်။ ကိုပီတာ့ကို Motherboard လာစပ်သော ကုပ္မဏီမှာ နှစ်ခုသုံးခုလောက်ရှိသည်။
အားလုံးက တရုတ်ကဝင်တာတွေချည်းပဲ ဖြစ်လို့ ကွာလတီသိပ်မကွာ၊ စျေးလည်းသိပ်မကွာပေ။ မမူယာခင်ရဲ့ Silicon Valley ကုပ္မဏီက တစ်ခုသာတာက ပစ္စည်းအယူများသည့် ဖောက်သည်များကို တန်ဖိုးကြီးလက်ဆောင်များ ပြန်ပေးချင်း၊ နိုင်ငံခြားခရီးစဉ်များ အလည်အပတ်ခေါ်ခြင်း စသည့် ကျေးဇူးတုန့်ပြန်ပွဲ ဆိုပြီး မကြာခဏလုပ်လေ့ရှိသည်။ ဒါကြောင့် မမူယာခင်တို့၏ ပစ္စည်းကို သုံးရန် နည်းနည်းပိုပြီး စိတ်ဝင်စားသည်။ ဒါပေမယ့် ကိုပီတာက ဘယ်က Motherboard ကိုယူမလဲဆိုတာကို မရွေးသေးဘဲ အင်တင်တင်လုပ်ထားသည်။
ယနေ့တော့ မမူယာခင်က သူ့ Motherboard များယူဖို့ကို လာတိုက်တွန်းဦးမည်ဖြစ်သည်။ ကိုပီတာက ဆိုင်ထဲရောက်တော့ ဘာမှလည်းထွေထွေထူးထူ လုပ်စရာမရှိသဖြင့် ကွန်ပြူတာဖွင့်ပြီး အင်တာနက်ထဲမှာ ဟိုဟိုဒီဒီလျှောက်ကြည့်နေလိုက်သည်။ တစ်နာရီလောက်အကြာမှာ ဆိုင်ရှေ့ကို ကားတစ်စီးထိုးရပ်လာသည်။ Silicon Valley ကုပ္မဏီမှ ပစ္စည်းပို့တဲ့ကားဖြစ်သည်။ ကားခေါင်းခန်းထဲတွင် Marketing Supervisor မမူယာခင်ပါလာသည်။ မမူယာခင်က ကားပေါ်မှ ဆင်းလိုက်ပြီး သူနှင့်ပါလာသော ဝန်ထမ်းကောင်မလေးနှစ်ယောက်ကို “သမီးတို့ xxxx ဆိုင်ကိုသွားပြီး ပစ္စည်းပြလိုက်။
၁၀ လုံးနဲ့ အထက်ယူရင် စျေးထက်လျော့ပေးမယ် ဆိုတာကိုပါ ပြောလိုက်နော်…။ အမက ကိုပီတာ့ကို Board ကိစ္စပြောလိုက်မယ်” မမူယာက ကားပေါ်မှဆင်းပြီးနောက် သူနှင့်ပါလာသော ကောင်မလေးနှစ်ယောက်ကို ချိုချိုသာသာနှင့် ခိုင်းစရာရှိတာတွေ ခိုင်းလိုက်သည်။ ထိုကောင်မလေးနှစ်ယောက် ကားနှင့်ပြန်ထွက်သွားတော့မှ မမူယာဆိုင်ထဲဝင်လိုက်သည်။ မမူယာခင် ဝတ်ထားတာက သူတို့ကုပ္မဏီ ယူနီဖောင်းဖြစ်သော ယောက်ျားလေးရှပ်ပုံစံအင်္ကျီအဖြူရောင် လက်စက၊ ကော်လာက မိန်းမဝတ်ပုံစံ အဝိုင်းကြီးဖြစ်သည်။
အောက်ပိုင်းက ဒူးခေါင်းအထက် ပေါင်လည်လောက် ရှည်သည့် မီနီစကတ်အနက်ရောင်ဖြစ်သည်။ မတ်တပ်ရပ်နေတဲ့အချိန်မှာ ဘာမှမဖြစ်သော်လည်း ဆိုင်ထဲဝင်ဖို့ လှမ်းလိုက်တော့ ထိုစကတ်လေးက ပေါင်အတွင်းသားများကို လုံခြုံအောင်လိုက်မဖုံးနိုင်တော့ဘဲ လှစ်ခနဲ ပေါ်ထွက်လာသည်။ မမူယာသည် အသက်၃၀ နှင့်၃၅ ကြားဖြစ်နိုင်သည်။ သို့သော် ကိုယ်ခန္ဓာကပုပုဝဝလေး ဖြစ်သဖြင့် မူရင်းအသက်ထက် ပိုငယ်နေသယောင်ထင်ရသည်။ မျက်နှာကလည်း ကလေးဆန်သည်။ ကိုယ်ခန္ဓာအချိုးအစားက အရပ်ရှည်တဲ့သူတစ်ယောက်ဆိုလျှင် အနေတော်လို့ ပြောနိုင်သော်လည်း။
မမူယာက အရပ်ပုသဖြင့် နည်းနည်းတော့ဝတယ်လို့ မှတ်ချက်ပေးရမယ့် သူတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ မမူယာခင်က လွန်ခဲ့တဲ့ ၂ နှစ်လောက်က အိမ်ထောင်ပြုထားသော်လည်း ကလေးမယူသေးပေ။ သူ့ယောက်ျားက IT သမား တစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး အိမ်မှာ Computer ကလိလိုက် အင်တာနက်ထဲက Virtual အသိုင်းအဝိုင်းကြား ပျော်မွေ့လိုက်နဲ့သာ အချိန်ကုန်နေသည်။ မမူယာခင်ကလည်း လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေချင်သေးသည်။ ဒါ့အပြင်မမူယာတွင် ငွေကြေးပြဿနာ နည်းနည်းရှိသည်။ သူမသည် ဟော့ဟော့ရမ်းရမ်း သုံးတတ်သူမဟုတ်သော်လည်း။
အပေါင်းအသင်းများပြီး အပျော်အပါးကို ဝါသနာပါသဖြင့် ပိုက်ဆံအကုန်အကျများသည်။ ပိုက်ဆံလိုတဲ့အခါ ကုပ္မဏီငွေထဲက ယူသုံးထားမိပြီး ဖောက်သည်များကို ပစ္စည်းအကြွေးပေးထားလို့ ပိုက်ဆံမရသေးတာပါ ဆိုပြီး စာရင်းလိမ်ထားသည်။ ဒါပေမယ့် ကြာလာတော့မရတော့ပေ။ လွန်ခဲ့တဲ့ တစ်ပတ်က မန်နေဂျာက မမူယာကို ခေါ်ပြီး ဆိုင်တွေကို ပေးထားတဲ့ အကြွေးများအားလုံးရအောင် ပြန်တောင်းရမည် ဟုတာဝန်ပေးလိုက်သည်။ သူယူထားသည့် ပမာဏမှာ ၁၅ သိန်းလောက်ရှိသည်။ သူမလက်ကောင် ၂ ကွင်းရောင်းလိုက်ရင် ၁၀ သိန်းလောက်ရနိုင်သည်။
ကျန် ၅ သိန်းကို ရှာဖို့နည်းစဉ်းစားထားသည်။ သူတို့ကုပ္မဏီမှာ ထုံးစံတစ်ခုရှိသည်။ နှစ်ကုန် သင်္ကြန်နီးတဲ့အခါမှာ Marketing အကောင်းဆုံး လုပ်ပေးနိုင်သည့် သူကို Bonus ပေးခြင်းဖြစ်သည်။ မမူယာခင် အရင်က Marketing ဆင်းခဲ့တဲ့ ရာခိုင်နှုန်းတွေက သူ့ရုံးက တခြားသူတွေနဲ့သိပ်မကွာပေ။ သူတို့ထက်သာအောင် အချီကြီး တစ်ခုလောက် ရလိုက်မှ သူဒီ Bonus ကို ရမှာဖြစ်သည်။ ဒါမှလည်း အကြွေးဆပ်နိုင်မည်။ ကိုပီတာသည် ပစ္စည်းဝယ်လိုအားကောင်းသော ဖောက်သည်တစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ သူ့ဆိုင်ကသာ မားသားဘုတ်တွေ ယူမည်ဆိုလျှင်။
ရုံးမှာမမူယာခင်ကို ကျော်နိုင်မည့်သူ မရှိတော့ဘဲ သူမရဲစျေးကွက်ရာခိုင်နှုန်းက တရှိန်ထိုးတက်သွားပြီး Bonus တွေ ရနိုင်သည်။ ဒါကြောင့် ကိုပီတာ ဘုတ်တွေ ယူဖို့ကို လာတိုက်တွန်းရခြင်းဖြစ်သည်။ မမူယာဆိုင်ခန်းထဲဝင်လိုက်တာနဲ့ ကိုပီတာက လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး “လာ…မမူယာ၊ အရင်အတိုင်းပဲ လှလို့၊ ဝလို့ပါလား” ဟု ရိသဲ့သဲ့စကားနဲ့ နှုတ်ခွန်းဆက်လိုက်သည်။ “လှတယ်ပြောလို့ ကျေးဇူးပါပဲ သူဌေးမင်းရယ်။ ဝတာကတော့ အလုပ်နဲ့ အိမ်၊ အိမ်နဲ့အလုပ် ဖြစ်နေတော့ ပင်းပန်းသမျှ အတိုးချပြီးစားမိနေတာကိုး”မမူယာကလည်း သူ့ရယ့်ပြည့်ပြည့်ဝ၀ ကိုယ်ခန္ဓာကိုယ် ကာကွယ်လေ့ရှိတဲ့ လက်သုံးစကားနဲ့ပဲ။
ပြန်တုန့်ပြန်လိုက်ပြီး ကိုပီတာ့စားပွဲရှေ့က ထိုင်ခုံမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ “ကဲ… ကိုပီတာ သင်္ကြန်ပိတ်ရက်လည်း နီးနေပြီနော်။ သင်္ကြန်ပြီးတာနဲ့ စက်တွေ အရောင်းသွက်မှာလဲ သိရဲ့သားနဲ့ ဘုတ်တွေဝယ်ဖို့ မစဉ်းစားသေးဘူးလား” မမူယာခင်က ရောက်တာနဲ့ ခပ်လောလောပင် စဆွယ်တော့သည်။ “ဟုတ်ပါတယ်ဗျာ… ကျနော့်ကိုလည်း လာစပ်နေတဲ့ ကုပ္မဏီသုံးလေးခု ရှိတော့ ဘာကို ရွေးရမယ်မှန်းမသိသေးပါဘူး” မမူယာခင် ရင်ထဲမှာ ထိတ်ခနဲဖြစ်သွားသည်။ ကိုပီတာ တခြားကုပ္မဏီကပစ္စည်းတွေ ယူလိုက်ပြီဆိုရင် သူမ ရောင်းအားမကောင်းတော့ဘဲ Bonus ရဖို့ အခွင့်အရေးမရှိနိုင်တော့။
ဒါဆိုရင် ငွေကွာနေတာတွေကို မဆပ်နိုင်တော့ဘဲ သူမ တရားရုံးရောက်နိုင်သည်၊ ထောင်ကျနိုင်သည်။ ဒါတွေကို တွေးမိတော့ မျက်နှာပင် ပျက်သွားမိသည်။ ကိုပီတာက လူကဲခတ် ကျွမ်းကျင်တဲ့ စီးပွားရေးသမားတစ်ယောက်ပီပီ မမူယာခင် မျက်နှာပျက်သွားတာကို သတိထားမိလိုက်သည်။ သာမာန် ဝန်ထမ်းတစ်ယောက် ထက်ပိုမိုတဲ့ အရောင်းမြှင့်တင် ချင်စိတ်တွေ သူမ မှာ ရှိနေတာတာတော့ သေချာတယ်။ “တခြားကုပ္မဏီတွေနဲ့ ကွာလတီတူ၊ စျေးတူရင်တောင်မှ ကျမတို့က လက်ဆောင်ပေးတာ၊ နိုင်ငံခြားခရီး အလည်အပတ်လိုက်ပို့ပေးတာတွေ ရှိပါတယ်။
ဖူးခက်ကမ်းခြေတို့ဘာတို့ အလည်ပို့ပေးဦးမှာ” မမူယာခင်က ကိုပီတာ့ကို ဆက်လက် စည်းရုံးနေသည်။ “ဟား…ဟား… အဲ့ဒီ့ကမ်းခြေတွေ မမူယာသာ ပါရင် ကျနော် လိုက်ချင်သားဗျ” ကိုပီတာက စကားကို ရပ်လိုက်ပြီး မမူယာကို ကြည့်လိုက်ပြီးမှ “သြ.. မမူယာလို့ အပြောကောင်း၊ အဆိုကောင်းနဲ့ ဆိုတော့ ပျော်စရာကောင်းမှာပေါ့လို့” ဟု မထိတထိ ပြောလိုက်သည်။ မမူယာခင်သည် ကိုပီတာအကြောင်းကို ကြားဖူးနေတာကြာပြီ။ မိန်းမကိစ္စ ဇ ရှိမှန်းသိထားလို့ စတင်တွေ့ခါစက ခပ်ရှိန်ရှိန်ဖြစ်မိသော်လည်း နောက်ပိုင်းမှာ ပေါင်းသင်းဆက်ဆံရေး ပြေပြစ်သူ၊ သဘောကောင်းသူတစ်ဦးမှန်း သိသွားသည်။
ကိုပီတာက စားပွဲပေါ်က ဘောပင်ကို လက်ထဲမှာ လည့်ဆော့နေရင်းနဲ့ ခုံအောက်ကျသွားသည်။ ဘောပင်ကိုကောက်ဖို့ ခုံအောက် ငုံလိုက်ရာ “ဟိုက်” ခနဲပင် ဖြစ်သွားသည်။ မမူယာခင် ထိုင်နေတာက အောက်စလွတ်ပြီး အတွင်းခံဘောင်းဘီ ပန်းရောင်လေးကို လှမ်းမြင်နေရသည်။ အလယ်ပိုင်းမှာ မို့ဖောင်းနေတဲ့ အရာလေးကိုပင် ဝိုးတဝါး မြင်တွေ့လိုက်ရသည်။ ပေါင်သားများက ဖြူဖြူ တုတ်တုတ်ဖြစ်ပြီး၊ အနက်ရောင်စကတ်ဝတ်ထားလို့ ပိုပြီးကြည့်ကောင်းနေသည်။ စားနေကြကြောင်ဖားကြီး ကိုပီတာသည် အစာတွေ့သလို မရိုးမရွဖြစ်လာသည်။ သို့သော် ခုံအောက်မှာ အကြာကြီး ငုံ့နေလို့မကောင်းတာနဲ့ ပြန်ထလိုက်ရသည်။
“ဒါနဲ့… မမူယာတို့စီက တလောက ယူထားတဲ့ ဘုတ်တစ်ခု ပျက်နေတယ်ဗျ။ ဂရန်တီက ၃လလောက် ကျန်သေးတယ်။ မမူယာလမ်းကြုံယူသွားပေးပါလား။” ကိုပီတာက မြင်လိုက်ရတဲ့ မြင်ကွင်းကို စိတ်ထဲက ဖျောက်ပြီး အလုပ်ကိစ္စကို ပြန်ဦးတည် ပြောလိုက်သည်။ “ရပါတယ်ရှင်။ ကျမ ရုံးကို သယ်သွားပြီး စစ်ကြည့်ခိုင်းလိုက်မယ်လေ” ကိုပီတာက ထိုင်ရာမှ ထပြီး ပစ္စည်းတင်သည့် စင်အပေါ်ဆုံးက ဘူးတစ်ခု လှမ်းယူလိုက်သည်။ ကိုပီတာ ထုတ်နေတဲ့ ဘူးရဲ့ အပေါ်မှာက အခြားဘူး သုံးလေးခု ဆင့်ထပ်ထားသည်။ ဒါကြောင့် ကိုပီတာက အပေါ်ကဘူးတွေကို ပင့်တင်လိုက်ပြီး။
“မမူယာ ဒီအောက်က ဘူးကို လာထုတ်ပေးပါလား ကျနော် ဒါတွေပင့်ထားပေးမယ်” လက်နှစ်ဖက်စလုံးက အပေါ်ဘူးတွေကို ပင့်ထားရသဖြင့် မမူယာခင်ကို အကူအညီတောင်းလိုက်သည်။ မမူယာခင်လည်း ကိုပီတာကို ကူညီပေးရန် လျှောက်လာသည်။ စင်ပေါ်ကို လက်လှမ်းလိုက်သော်လည်း သူ့အရပ်က ပုနေသဖြင့် မမှီမကမ်းဖြစ်နေသည်။ လက်နှစ်ဖက် မြှောက်ပင့်ထားတဲ့ ကိုပီတာ့ အောက်ဝင်ရပ်လိုက်သဖြင့် ကိုပီတာ့ရင်ခွင်ထဲ ရောက်နေသလိုဖြစ်သွားသည်။ မမူယာခင်၏ ဆံပင်မှ ရှန်ပူနဲ့သင်းသင်းကို ကိုပီတာ ရှုရှိုက်လိုက်ရသည်။
မမူယာခင်မှာ ထုတ်ရမည့် ဘူးကို ထိထိမိမိ မမှီဘဲ လက်ချောင်းထိပ်လေးများနှင့်ဆွဲယူနေရသည်။ ခြေဖျားထောက်ထားသဖြင့် အောက်ပိုင်းမခိုင်ဘဲ ယိမ်းနွဲ့နေရာ တင်ပါးဖူးဖူးကြီးများက ကိုပီတာ့ ပေါင်ရင်းကို သွားရောက်ပွတ်တိုက်မိလေသည်။ ကိုပီတာကလည်း ရှောင်ဖယ်ဖို့ မစဉ်းစားသည့်အပြင် ပို၍ပင်တိုးကပ်လိုက်လေသည်။ မမူယာခင်လည်း ကိုပီတာ့အပြုအမှုကို သတိထားမိသော်လည်း ကိုယ့်ရဲ့ အကျိုးစီးပွားကို ကူညီပေးနိုင်မယ့်သူဖြစ်နေသဖြင့် ဘာမှပြန်မပြောတော့ဘဲ အံကိုကြိတ်ကာ ဘူးကို မရမကဆွဲထုတ်လိုက်သည်။
“ရော့… ရပြီ” မမူယာက လက်ထဲက ဘူးကို ကိုပီတာ့ကိုပေးဖို့ နောက်သို့လှည့်လိုက်စဉ် ကိုပီတာက မမူယာခင်ရဲ့ နောက်ကျောကိုသိုင်းဖက်လိုက်သည်။ “အို… ဘယ်လိုလုပ်တာလဲ” မမူယာက လန့်အော်ပြီး ရုန်းထွက်ဖို့လုပ်လိုက်တော့ ကိုပီတာက “မမူယာက အရမ်းချစ်စရာကောင်းလို့ ကျနော်ဖက်ထားချင်လို့ပါ။ မမူယာ ဘာတွေ အဆင်မပြေတာရှိလည်း ကျနော့်ကို ပြောပြလေ၊ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက် အခြင်းခြင်းပဲ ကျနော်ကူညီပေးမှာပေါ့” ကိုပီတာက မမူယာခင်ရဲ့ အားနည်းချက်ကို ရိပ်မိနေသူပီပီ အစာနဲ့မျှားလိုက်သည်။ မမူယာခင်လည်း တစ်ချက်ညိမ်သွားသည်။
စိတ်ထဲမှာလည်း ကိုပီတာယူမည့် မားသားဘုတ်များ၊ အကြွေးမဆပ်နိုင်လျှင် ရင်ဆိုင်ရမည့် တရားတဘောင် စသည်တို့မှာ စိတ်အလျင်တွင် ကစင့်ကလျား ပြေးလွှားတွေးတောနေမိသည်။ကိုပီတာက မမူယာခင်ကို ဖက်ထားရင်းမှ ပါးခြင်းကပ်လိုက်ရင်း နှာခေါင်းထိပ်နှင့်ခပ်ဖွဖွ နမ်းရှိုက်လိုက်သည်။ သူ့ရင်ဘတ်ကျယ်ကြီးကလည်း မမူယာခင်ရဲ့ ကျောတစ်ခုလုံးကို အုပ်မိုးထားပြီး ပေါင်ခွကြား တင်ပါးနှစ်လုံးပေါ်ဖိကပ်ထားသည်။ အခြေအနေက ဘာမှန်းမသိသေးတော့ လက်လှုပ်ရှားဖို့ မလွယ်သေး။ တော်ကြာ… ကယ်ပါဦး ဆိုပြီး ထအော်နေမှ သူ ပြဿနာတက်နိုင်သည်။
မမူယာခင်သည် ကိုပီတာ့ရဲ့အကူအညီ ပေးနိုင်မှု၊ မန်နေဂျာက ပိုက်ဆံများတစ်လအတွင်းပြန်တောင်းရမည် ဆိုတဲ့ အမိန့် နှင့် အိမ်က လင်တော်မောင်ရဲ့ မျက်နှာတို့ကိုသာ စိတ်ထဲမှာ ပြေးမြင်နေမိသည်။ ဘာလုပ်ရမယ်မှန်း မဝေခွဲတတ်တော့ပေ။ ဘာမှ မလှုပ်ရှားဘဲ ညိမ်နေသေးသဖြင့် ကိုပီတာက တစ်ဆင့်တက်ပြီး မမူယာရဲ့ လည်ပင်းကို နှုတ်ခမ်းဖြင့်ခပ်ဖွဖွနမ်းလိုက်ပြီး လျှာထိပ်နှင့်သာသာလေး ပွတ်လိုက်သည်။ လက်နှစ်ဖက်က မမူယာရင်ဘတ်ပေါ်မှတဆင့် ပခုံးတွေကို သိုင်းဖတ်လိုက်ရာ လက်ဖျံနှစ်ဖက်က ရင်သားနှစ်လုံးဆီပေါ်ကို ကျရောက်သွားသည်။
ပုံစံက အနှောက်ဖက်ကနေ စနစ်တကျ သိုင်းချုပ်လိုက်တဲ့ ပုံစံမျိုးဖြစ်သည်။ “ကိုပီတာရယ်… တော်ပါတော့။ ကျမတို့ အလုပ်ကိစ္စပဲ ပြောရအောင်” မမူယာခင် ငြင်းဆန်လိုဟန်ဖြင့် ပြောလိုက်သည်။ ရုန်းထွက်ဖို့ကလည်း မလွယ်ဘူးလေ။ “အဲ့ဒီ့ကိစ္စကို စိတ်ချပါ။ မမူယာသာ ကျနော့်ဆန္ဒတွေ ဖြည့်ဆည်းပေးမယ်ဆိုရင် ကျနော်လည်း မမူယာ ကိစ္စတွေကို ကူညီပေးမှာပါ” ကိုပီတာက သူလိုချင်တာနဲ့၊ မမူယာလိုအပ်နေတာကို ဒဲ့တိုးနီးပါးပင် ညှိပြော ပြောလိုက်သည်။ မမူယာခင်သည် သူ ကိုပီတာ့ကို လိုက်လျောလိုက်ရင် ရုံးကငွေကွာတဲ့ကိစ္စအဆင်ပြေသွားနိုင်မည်ကို သဘောပေါက်လိုက်သည်။
ဒါ့အပြင် ကိုပီတာ့လို ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ထွားထွားကြိုင်းကြိုင်း လူကြီးနှင့် ချစ်ပွဲဝင်လိုက်ရလျင် ဘယ်လိုနေမလဲဆိုပြီး ရင်ခုန်သွားမိတာလည်း ပါပါသည်။ ကိုပီတာက ညာဘက်လက်ဖြင့် မမူယာခင်ရဲ့ တင်ပါးတစ်ခြမ်းကို ဖိညစ်ပီး သူ့ရဲ့ လှုပ်ရှားမှုကို တဆင့်ထက်တိုး လိုက်ပြန်သည်။ ဒီလောက်ဆို သူ့အတွက် မမူယာက အခွင့်အရေးပေးလိုက်ပြီဆိုတာကို စားနေကြ ကြောင်ဖားကြီး ကိုပီတာ နားလည်လိုက်သည်။ စကတ်အတိုလေးဆိုတော့ သူ့လက်အောက်နည်းနည်း ရွေ့လိုက်တာနဲ့ စကတ်အောက် လက်ဝင်သွားသည်။ ဘောင်းဘီအသားနုနုလေးပေါ်ကနေ တင်သားတွေကို ပွတ်သပ်ရတာ အရသာ ရှိလှပေသည်။
ဖင်နှစ်လုံးကြားကို လက်ခလည်မသိမသာတင်ပြီး အောက်မှ အထက်သို့ ပွတ်ဆွဲလိုက်တော့ မမူယာခင် ခါးမှာ ယိုင်လှဲတော့မည့် ဟန်ဖြစ်သွားသည်။ ကိုပီတာက မိန်းမက ကိုင်တာ ကျွမ်းကျင်လှပေသည်။ သူထိလိုက်တဲ့ ပုံစံတိုင်းက မမူယာ အသည်းဘဝင်ခိုက်စေတာချည်းပင်ဖြစ်သည်။ လောလောဆယ်မှာ သူ့အကြိုက်လုပ်ဖို့ထက် မမူယာ သာယာသွားအောင် အရင်လုပ်ပေးရမည်။ ပြီးတော့မှ သူ့အလှည့်ရောက်ရမယ် လို့တွေးထားလိုက်သည်။ မမူယာခင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးနှစ်ခုစလုံးကို ငုံပြီးစုတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့မှအောက်နှုတ်ခမ်းကို ဖိကိုက်လိုက်ရာ။
မမူယာခင်ရဲ့လက်နှစ်ဖက်ကို ကိုပီတာ့ကျောကို အလိုလိုသိုင်းဖက်လာသည်။ ပွင့်ဟနေသော နှုတ်ခမ်းကြား လျှာသွင်းပြီး ပါးစောင် တစ်ခြမ်းကို မွှေလိုက်တော့ မမူယာမှာ ကိုပီတာ့ရင်ခွင်ထဲသို့ ခွေလဲလုနီးနီးကျလာသည်။ ကိုပီတာက မမူယာခင်ရဲ့ပခုံးတစ်ဖက်ကို ထိန်းကိုင်ထားပေးရင်းမှ နှုတ်ခမ်းခြင်းလည်း မခွာဘဲ ပေါင်ခွကြားကို လက်နှင့်အုပ်ကိုင်လိုက်ရာ ပူနွေးနွေး အထိအတွေ့ကို ရလိုက်သည်။ ရုတ်တရက် ကိုပီတာက မမူယာကျောကို လက်တစ်ဖက်ဖြင့်ထိန်းပြီး ဒူးခေါက်ခွက်ကို ကျန်လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ပွေ့လိုက်ရာ မမူယာခင်မှာ လေထဲသို့စွေ့ခနဲမြှောက်တက်သွားသည်။
ထွားကျိုင်းပြီး သန်မာသော ကိုပီတာမို့လို့သာ မမူယာခင်ကိုယ်လုံးကို ပေါ့ပေါ့ပါးပါး မချီနိုင်စွမ်းရှိခြင်းဖြစ်သည်။ သာမာန်ယောက်ျားတစ်ယောက်ဆိုရင် ပေါင် ၁၈၀ လောက်ရှိမည့်မမူယာခင်ကို တနင့်တပိုးမရမည်။ ကိုပီတာက မမူယာခင်ကို ချီပြီး သူ၏ အလုပ်စားပွဲရှေ့မှ ထိုင်ခုံရှိရာသို့သွားလိုက်သည်။ ကိုပီတာက ဆုံလည်ခုံပေါ်တွင်ထိုင်ပြီး မမူယာက ကိုပီတာ့ပေါင်ပေါ်တွင်ရှိနေသည်။ ပုံစံကတော့ ကိုပီတာ့ရင်ခွင်တွင်း မမူယာရောက်နေပြီး ကိုပီတာပြုသမျှနုရတော့မည့် ပုံစံဖြစ်သည်။ ကိုပီတာက မမူယာရဲ့ ယောက်ျားလေးပုံစံ ရှပ်အင်္ကျီကြယ်သီးများကို တစ်လုံးခြင်းဖြုတ်လိုက်သည်။
မမူယာကတော့ ရှက်လို့ထင်ပါရဲ့ ကိုပီတာ့ရင်ခွင်ထဲသို့ မျက်နှာဝှက်ထားသည်။ ကြယ်သီးများ အားလုံးပြုတ်သွားတော့ အောက်မှ ရင်သားဖွေးဖွေးများပေါ်လာသည်။ ဘရာစီယာမှာ အနီရဲရဲဖြစ်ပြီး အောက်မှ ဖြူဖွေးသော ရင်သားနှစ်လုံးမှာ ဘရာစီယာရဲ့ ထိမ်းချုပ်မှုကို မနာခံဘဲ အပြင်သို့ လျှံထွက်ချင်နေကြဟန်နှင့်တူသည်။ ကိုပီတာက ဘရာစီယာကို အပေါ်ပင့်တင်လိုက်ပြီး ရင်သားနှစ်လုံးကို လွတ်လပ်ခွင့်ပေးလိုက်သည်။ ရင်သားနှစ်လုံးမှာ ရှောက်သီးအလုံးကြီးကြီးခန့် ရှိသဖြင့် စို့ချင်သူအကြိုက် အားမနာတမ်းစို့လို့ရမည့် ပုံစံဖြစ်သည်။
ရင်အုံအပေါ်မှာ ထိပ်သီးလေးများကတော့ အညိုရောင်ဖြစ်ပြီး လက်သန်းတဆစ်စာလောက် ရှိမည်။ ကိုပီတာက ဘယ်လက်ဖြင့်ကျောကိုပွေ့ထားပြီး ညာဘက်လက်မက ညာဘက် နို့သီးကောင်းကိုလည်းကောင်း၊ ညာဘက် လက်သန်းက ဘယ်ဘက် နို့သီးခေါင်းကို လည်းကောင်း သာသာလေး ကုတ်ခြစ်ပေးရာ နို့သီးခေါင်းများ ထောင်ကြွလာသည်။ ဒီတော့ ကိုပီတာက မမူယာခင်ရဲ့ ရင်သားတွေထဲ ခေါင်းထည့်ပြီးခေါင်းလေးများကို စတင်စုပ်သည်။ စုတ်နေရင်းနှင့်ပင် လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ပင်တီကိုဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး မုန့်ပေါင်းလို ပြော့အိအိ အသားဆိုင်လေးများကို ပွတ်သပ်လိုက်သည်။
မမူယာခင်ရဲ့ညီးသံများမှာ မြိုင်လာပေသည်။ မမူယာခင်ရဲ့ညီးသံကြောင့် ကိုပီတာ အကြံတစ်ခုပေါ်လာပြီး နို့စို့နေတာကို မသိမသာရပ်ပြီး အဖုတ်ကို ကလိခြင်းကို ဆက်လုပ်သည်။ မမူယာမှာ မျက်လုံးမှိတ်ပြီး အံကြိတ်ထားသော်လည်း ညီးသံမထွက်။ ဒါကြောင့် ကိုပီတာက အဖုတ်ကို ဆက်မနှိုက်တော့ဘဲ ရင်သားတစ်အုံလုံးပါအောင် ပါးစပ်ဖြင့် ငုံခဲလိုက်တာနဲ့ မမူယာရဲ့ “အ… အား… ” ဆိုတဲ့ အသံများကို ကြားလိုက်ရသည်။ မမူယာရဲ့သာယာမှုအစိတ်အပိုင်းမှာ ရင်သားတွင် အဓိက ဖြစ်ကြောင်း ကိုပီတာသဘောပေါက်လိုက်လေသည်။
မိန်းမတွေက ကိုယ်ခန္ဓာသာယာမှုအစိတ်အပိုင်းသည် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် မတူညီကြောင်း အတွေ့အကြုံအရ သိထားသဖြင့် ကိုပီတာ စမ်းသပ်ကြည့်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့် နို့နှစ်လုံးကိုသားအားရပါးရစို့ပြီး အဖုတ်ကို သိပ်မပြုစုပဲ တစ်ချက်နှစ်ချက်လောက်သာ ပွတ်သတ်ပေးလိုက်သည်။ တော်တော်ကြာအောင် နှုးပြီးတော့ ကိုပီတာက မမူယာကို သူ့ရဲ့စားပွဲခုံပေါ်ချီပြီးတင်လိုက်သည်။ မမူယာက ကိုပီတာ ခရီးဆုံးအထိ သွားတော့မည်ဖြစ်ကြောင်း သဘောပေါက်သွားတဲ့အတွက် “ကိုပီတာ… ဒီမှာတော့ မလုပ်နဲ့ရှင်။ မကောင်းပါဘူး”။
ကိုပီတာက လှုပ်ရှားမှုများကို ရပ်လိုက်သည်။ ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်ပါသည်။ သူရဲ့ဆိုင်က လူမရှိလို့ ပိတ်ထားခြင်းဖြစ်ပေမယ့် တခြားဆိုင်တွေက ဖွင့်ကြသည်။ သူနဲ့ မမူယာခင် နှစ်ယောက်ထဲ ရှိနေတာကို မြင်ရင်လည်း မြင်ထားနိုင်သည်။ ဒါကြောင့် တစ်နေရာရာကို ရွှေ့ဖို့စဉ်းစားလိုက်ပြီးမှ… “ဒီလိုလုပ်ဗျာ။ မမူယာခင် ရုံးကို ပြန်သွားလိုက်တော့။ ညနေ ငါးနာရီရုံးဆင်းချိန်မှာ ကျနော် မမူယာတို့ရုံးနားက Super Market ရဲ့ ကားပါကင်ထိုးတဲ့နေရာမှာ စောင့်နေမယ်။ မမူယာ အဲ့ဒီ့ကိုလာခဲ့။ ဟုတ်ပြီလား…” “အင်း” မမူယာခင်က သဘောတူဟန်နဲ့ မပွင့်တပွင့် အသုံပြုရင်း လက်ခံလိုက်တယ်။
ခဏကြာတော့ မမူယာခင်ရဲ့ရုံးကား ပြန်ရောက်လာပြီး သူတို့အဖွဲ့ရုံးကို ပြန်သွားကြတယ်။ ကိုပီတာလည်း ဆိုင်ပိတ်ပြီးတော့ ပန်းဆိုးတန်းဘက်သွားပြီး သူသုံးဖို့စဉ်းစားထားတဲ့ ပစ္စည်းတစ်ခု ဝယ်သည်။ မြို့ထဲမှာ သူ့အသိုင်းအဝိုင်းက ခပ်များများဆိုတော့ လိုချင်တာတွေအားလုံးက ပိုက်ဆံရှိရင် ရသည်။ ဒီတော့ သက်လုံကောင်းဖို့အတွက် ချောကလက်နံ့မွှေးတဲ့ ဆေးတစ်ချို့ကိုပါဝယ်ပြီး မမူယာခင်တို့ ရုံးနားက Super Market ကိုသွားတယ်။ကားရပ်နားတဲ့နေရာက လူသိပ်မရှိ။ ကားတံခါးကို အလုံပိတ်၍ စက်နှိုးပြီး အဲကွန်းဖွင့်ထားလိုက်သည်။
ပြီးတော့မှ အသင့်ပြင်ဆင်ထားပြီးဖြစ်တဲ့ အရာကို ရှုရှိုက်လိုက်တယ်။ ကားထဲတွင် မီးခိုးများ ပျံလွှင့်သွားပြီး ချောကလက်အနံ့များ ထွက်ပေါ်လာသည်။ ကိုပီတာက ဒါတွေကို အမြဲတမ်း သုံးစွဲလေ့မရှိ။ ဒါပေမယ့် ပွဲကြမ်းဖို့လိုလာရင်တော့ အသုံးပြုလေ့ရှိသည်။ မမူယာခင်က အိမ်ထောင်သည်၊ ဘော်ဒီက ဝဝပြည့်ပြည့် ဆိုတော့ တော်ရုံတန်ရုံနဲ့ ဖြိုလို့ရမှာမဟုတ်ဘူး။ ဒါကြောင့်လည်း ခွန်အားဖြည့်တင်းလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ကိုပီတာ ဘိရှာဖို့အတွက် သူ့ဖုန်းထဲက နံပါတ်တွေကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ အင်းစိန် စော်ဘွားကြီးကုန်း ဘက်က ဟော်တယ်တစ်ခုကို ရွေးချယ်လိုက်သည်။
ဖုန်းခေါ်ကြည့်လိုက်တဲ့အခါ “ဟဲလို… ကိုပီတာ။ ပျောက်ချက်သားကောင်းလှချည်လားဗျ။ ဘာ လိုအပ်သလဲ” သူ့လို လူတစ်ယောက်ရဲ့ ဖုန်းနံပါတ်ဟာ ဟိုတယ်မန်နေဂျာရဲ့ ဖုန်းထဲမှာ မှတ်သားထားပြီး ရှိနေမယ်ဆိုတာ ကိုပီတာသိထားပြီးသားပါ။ ဒါပေမယ့် သူကတော့ အဲ့ဒီ့လူရဲ့နံမည်ကို မေ့နေပြီ။ ဒါကြောင့် “ဂျာကြီးရေ… တစ်ခန်းလောက်ရမလားဗျာ။ ဒီညနေလာမယ်…” ဆိုပြီးတော့သာ သုံးနှုန်းလိုက်တယ်။ “… … …” “ညမအိပ်ဘူး။ ပြန်မှာ” “… … …” “အိုခေဗျာ… နာရီဝက်လောက်နေရင်ရောက်မယ်” ကိုပီတာ အခန်းကိစ္စလည်း စီစဉ်ပြီးသွားပြီဆိုတော့။
သီချင်းဖွင့်ပြီး မမူယာခင်အလာကို အေးအေးဆေးဆေးပင် စောင့်နေလိုက်သည်။ သိပ်မကြာခင်ပဲ မမူယာ ရောက်လာသည်။ ကိုပီတာလည်း အင်းစိန်စော်ဘွားကြီး ကုန်းဘက် မောင်းခဲ့လိုက်သည်။ ဟော်တယ်ထဲ ရောက်တော့ ကားရပ်ပြီး ဆင်းလိုက်တာနဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်က တံခါးလာဖွင့်ပေးသည်။ ကိုပီတာက လူကိုမှတ်မိသော်လည်း နံမည်မေ့နေပြီ ဖြစ်သည့် မန်နေဂျာကို မေးတစ်ချက်ဆတ်ပြလိုက်တော့ မန်နေဂျာက အသင့်ပင် သော့တစ်ချောင်းထုတ်ပေးသည်။ ကိုပီတာက Thanks လို့ ဘိုဆန်ဆန် တစ်ခွန်းနှုတ်ဆက်ပြီး မမူယာခင် မမြင်အောင် မန်နေဂျာကို မျက်စိတစ်ဖက် မှိတ်ပြလိုက်သည်။
မန်နေဂျာက လှေခါးပေါ်တက်သွားသော မမူယာခင်ရဲ့ နောက်ပိုင်းအလှကို မျက်စိစားပွဲ ထိုင်ရင်း နည်းတာကြီး မဟုတ်ဘူး လို့မှတ်ချက်ပေးမိသည်။ အိပ်ခန်းထဲရောက်တဲ့အခါ ကိုပီတာက ကုတင်ပေါ်သို့ပစ်လဲလိုက်သည်။ မမူယာခင်မှာ မလိုက်လာပဲ ရပ်နေသည်။ သူမသည် အိမ်ထောင်ရှင် မိန်းမတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ အိမ်ထောင်မကျခင် အပျိုဘဝမှာ တွဲခဲ့သော ရည်းစားနှင့်ကတည်းက အပျိုရည်ပျက်ခဲ့ပြီးပြီ။ ယောက်ျားနှစ်ယောက်နှင့်အတွေ့ကြုံရှိသော်လည်း တစိမ်းယောက်ျား တစ်ယောက်နဲ့ အတူအိပ်ဖို့ကိုတော့ ဝန်လေးမိသည်။
သူမဘာကြောင့်ဒီကို လိုက်လာမှန်းကို ပြန်စဉ်းစားလို့မတတ်တော့။ ဆိုင်ထဲမှာ နှုးလိုက်တဲ့ကိုပီတာ့ရဲ့အထိအတွေ့ကြောင့်လား၊ အကြွေးကိစ္စပြေလည်ချင်လို့လား ဝေခွဲမရတော့ပေ။ နှစ်ခုစလုံးကြောင့်လည်းဖြစ်နိုင်မည် ထင်သည်။ ကိုပီတာက မမူယာခင် စိတ်ရှုပ်နေတဲ့ပုံကို သတိထားမိသွားပြီး “မမူယာ လန်းသွားအောင် ရေအရင်ချိုးလိုက်ပါလား” ရေချိုးခန်းထဲတွင် တစ်ယောက်ထဲ ခဏလောက်နေလိုက်ရရင် သူမရဲ့ လက်ရှိအခြေအနေကို သုံးသပ်နိုင်သည်။ ဒါကြောင့် စစခြင်း ဆောက်နှင့် မထွင်းဘဲ အချိန် ပေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
မမူယာခင်လည်း ခေါင်းတစ်ချက်ညိတ်ပြီး စလင်းဘတ်အိပ်ကို ကုတင်ပေါ်တင်၍ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားလိုက်သည်။ အဝတ်အစားများကို ချွတ်ပြီး ရေပန်းအောက်ဝင်ရပ်လိုက်သည်။ ဒီကိစ္စသာ ယောက်ျားသိသွားရင် ဘယ်လိုနေမလဲ။ သူ့ကို ပေါင်းပါ့ဦးမလား… ဒီလာတာကိုရော တခြားသူတွေ သိသွားနိုင်သလား… စသည်တို့ကို စိတ်ရှုပ်စွာ စဉ်းစားမိနေသည်။ ရေပန်းခလုပ်ကိုဖွင့်လိုက်တော့ အေးမြသော ရေများက သူ့ကိုယ်ခန္ဓာပေါ် ကျလာသည်။ စီးကျနေသော မျက်ရည်များသည် ရေနှင့်ရောသွားသည်။ မမူယာခင် ယတိပြတ်ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့သည်။
အခုလို ယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့ အခန်းထဲ ရောက်နေပြီးတော့မှ နောက်ကြောင်းကို မစဉ်းစားတော့ဘူး။ ရှေ့အကောင်းဆုံးဖြစ်အောင်ပဲ လုပ်တော့မယ်။ ဒီတစ်ကြိမ်တော့ စွန့်စားလိုက်တော့မယ် ဟုတွေးမိသည်။ ဝအောင် ငိုပြီးတော့မှ ငွေပြန်မပေးနိုင်လို့ ထောင်ကျရခြင်းထက် ယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့ ခဏတာ အိပ်လိုက်ရခြင်းက အများသက်သာပါသေးသည် ဟု ကိုယ့်ကိုကိုယ် အားပေးရင်း နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကို ပေါက်ထွက်မတတ်ကိုက်ပြီး နာနာကြည်းကြည်းပင် ဆုံးဖြတ်ချက် ချလိုက်လေသည်။ ရေချိုးပြီးတော့ တဘတ်နှင့်စင်ကြယ်အောင် သုတ်လိုက်သည်။
အဝတ်အစားတွေကိုပြန်မဝတ်တော့။ တပတ်ကိုသာ ရင်လျားလိုက်ပြီး အိပ်ခန်းထဲပြန်ဝင်လိုက်သည်။ ကိုပီတာက ကုတင်ပေါ်လှဲနေရင်းသူ့ကို ကြည့်နေသည်။ မမူယာခင်က ကိုပီတာ့ကို ရဲရဲတင်းတင်းပင် ပြန်ကြည့်ပြီး ကိုပီတာ့ဆီ လျှောက်လာသည်။ ကိုပီတာက ကုတင်ပေါ်တွင် ဘေးတစောင်းထိုင်လိုက်ပြီး “လာလေ” လို့ခေါ်လိုက်တော့ မမူယာကာ ကိုပီတာ ထိုင်နေတဲ့ရှေ့မှာ ဝင်ရပ်လိုက်သည်။ သူမရဲ့ ကိုယ်လုံးက ကိုပီတာ့ ဒူးနှစ်ဖက်ကြားရောက်သွားသည်။ ကိုပီတာက မမူယာ လည်ပင်းကို ဆွဲပြီး နှုတ်ခမ်းကို ခပ်ဖွဖွနမ်းလိုက်သည်။ နှုတ်ခမ်းလေးနှစ်ခုက မသိမသာ တုန်နေသည်။
ကိုပီတာက သူစိတ်ကြိုက်လုပ်ခွင့် ရှိသော်လည်း အကြမ်းပတမ်းမလုပ်ဘဲ ရည်းစားတစ်ယောက်ကို ပြုစုသလိုဆက်ဆံလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ခဏအကြာမှာ မမူယာက ခေါင်းကို ပြန်မတ်ပြီး ကိုပီတာ့ မျက်လုံးကို တည့်တည့်စိုက်ကြည့်ကာ “မှုတ်ပေးရမလား” ဟု ပြောလိုက်သည်။ ကိုပီတာ့ မျက်လုံးထဲတွင့် အံ့သြသည့် အရိပ်အယောင် တစ်ချက်တော ဖြတ်ပြေးသွားသည်။ သို့သော် ချက်ခြင်းပဲ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။ မမူယာခင်က ကိုပီတာ ထိုင်နေသော ရှေ့မှာ ဒူးထောက်ထိုင်ချပြီး ကိုပီတာ့ ဘောင်းဘီဇစ်ကို ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။ ဘောင်းဘီကို အောက်ကို ဆွဲချတော့ ကိုပီတာက အလိုက်သည့်ပင် ကြွပေးလိုက်သည်။
အတွင်းခံဘောင်းဘီပေါ်သို့ အမြှောင်းကြီး တစ်ခု ဖုထွက်နေသည်။ မမူယာ နည်းနည်းတော့ တုံ့သွားသည်။ သူတွေ့ဖူးခဲ့တဲ့ ဟာတွေထက် ကြီးမားတာတော့ အသေအချာပင်။ မမူယာခင်မှ ထိုအရာကိုတွေ့တော့ ရေကန်တွေ့လျှင် ခဲလုံးပစ်ပေါက်ချင်သော ကလေးတစ်ယောက် လိုပင် မကိုင်ကြည့်ဘဲ မနေနိုင်၍ အပေါ်မှအောက်သို့ အုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်လိုက်သည်။ အောက်ကိုပွတ်ချလိုက်လို့ ဘောင်းဘီက ဟသွားပြီး ထိပ်ခေါင်းအနီရောင်လေး ပြူထွက်လာသည်။ မမူယာက ဒီအောက်က အရာကြီးသည် သူ့အတွက် မထူးဆန်းပါ မြင်ဖူးနေပြီးသားဟု တွေးပြီး ဘောင်းဘီကို အောက်သို့ဆွဲချ လိုက်ရာ။
အထဲမှ အတန်အကြီး ငေါ့ခနဲ ထောင်ထွက်လာသည်။ မမူယာလန့်သွားသည်။ သူမအရင်က ကြုံခဲ့ရတာဟာ ဒီလိုမျိုးကြီးမဟုတ်ပေ။ သူ့ဘက်ကို ချိန်မထားပဲ ပစ္စည်းပိုင်ရှင်၏ ဆီးခုံဘက်ကို ခေါင်းတည်နေလို့သာ တော်တော့သည်။ မမူယာက ထိုအတံကြီးကို ပင့်တင်လိုက်ပြီး အရင်ဆုံး ဥနှစ်လုံးကို လျှာနှင့်သပ်တင်လိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ အတံကြီးရဲ့ အရင်းကို နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုဖြင့် အနမ်းတစ်ပွင့်ပေးလိုက်သည်။ အချောင်းကြီး တစ်လျှောက်ကို နှုတ်ခမ်းအစုံဖြင့် အထက်မှ အောက်သို့ နမ်းသွားပြီး ထိပ်ခေါင်းရောက်တော့မှာ ကွမ်းသီးခေါင်းကို ကို ငုံကာ စုပ်လိုက်သည်။
“ပြွတ်” ခနဲ အသံထွက်သွားပြီး အချောင်းကြီးက လက်ထဲမှာ အတင်းကို ရုန်းကန်လာသည်။ မမူယာခင်မှာ အတန်ကြာသည်အထိကို ထိုအချောင်းကြီး၏ ရုန်းကန်တွန်းထိုးမှုများအား ထိန်းကွပ်ရင် နမ်းစုတ်ပေးလိုက်သည်။ ကိုပီတာက တော်လောက်ပြီဟု ထင်တော့ မမူယာကို လက်မောင်းနှစ်ဖက်မှ မချီပြီး ကုတင်ပေါ်လှဲတင်လိုက်သည်။ တဘတ်ကို စွဲချွတ်ပြီးတော့ ပေါင်နှစ်လုံးကိုဘေးသို့ကားလိုက်သည်။ မမူယာရဲ့ အဖုတ်မှာ အပြားမကြီးပေ။ သို့သော် ကိုယ်ခန္ဓာဝဖြိုးသူတစ်ယောက်မို့လို့ထင်သည်… တော်တော်ကို ဖောင်းသည်။ နှုတ်ခမ်းသားများမှာ အဆီစုနေပြီး ပန်းပွင့်အဖူးကဲ့သူ့ ဖူးဖူးကြီးဖြစ်သည်။
ကိုပီတာက အချောင်းကြီးဖြင့်ချိန်၍ ထိုးချလိုက်သည်။ အချောင်းကြီးက တစ်ဝက်ပင်မဝင်သေး “အား… မရဘူး။ တော်တော့ မသွင်းနဲ့တော့” မမူယာမှာ အလန့််တကြားငြင်းဆန်လေသည်။ ကိုပီတာက ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ ထိုးသွင်းလက်စကို ထပ်ထိုးထည့်သည်။ “ကိုပီတာ… မရဘူး။ ပြန်ထုတ်လိုက်တော့” “ရပါတယ် မမူယာကလည်း ဒီမှာ တော်တော် ဝင်နေပါပြီ”“အာ… ဘာတော်တော် ဝင်ရမှာလည်း ရှင့်ဟာက လူဟာမှ မဟုတ်တာ။ ကျမထဲ ထည့်လို့ရမှာ မဟုတ်ဘူး” “ဟာဗျာ… မမူယာလည်း အပျိုလေးမှမဟုတ်တာ။ သွားဖူးလာဖူးနေတာပဲ ရမှာပါ” ကိုပီတာလည်း ပြောနေရင်းကပင် နောက်ထပ် အားစိုက်ပြီးထိုးသွင်းလေသည်။
မမူယာခင်က ကိုပီတာ့ လက်မောင်းများကို အတင်းတွန်းပြီး “ကျမက အပျိုမဟုတ်ပေမယ့် ရှင့်ဟာကြီးလိုမျိုး ကြုံခဲ့ရတာမဟုတ်ဘူး” ဟုအော်လေသည်။ ကိုပီတာက ဘာမှပြန်မပြောတော့ဘဲ နည်းနည်းခြင်းပြန်ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်နှင့် လေးငါးချက်လောက် ညှောင့်လိုက်သွင်းလိုက် လုပ်နေသည်။ မမူယာခင်ရဲ့ ရှိုက်သံမှာလည်း တစ်ချက်တစ်ချက် ကြားနေရသည်။ ငါးမိနစ်လောက်အကြာမှာပဲ ခပ်ကြပ်ကြပ်ဖိသွင်းလိုက်ရာ တစ်ချောင်းလုံးဝင်သွားလေသည်။ အချောင်းတစ်ခုလုံး အထဲရောက်သွားတာနဲ့ မမူယာခင်က ကိုပီတာ့ ကျောကုန်းများကို တင်းကြပ်နေအောင် ဆွဲဖက်လိုက်တော့သည်။
မမူယာရဲ့ အတင်းကို ဖက်ထားလို့ ကိုပီတာမှာ လှုပ်ရှားခွင့်မရတော့ပေ။ ဒါကြောင့် နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းလိုက်၊ နားရွက်လေးများကို ကိုက်လိုက်ဖြင့် အချိန်ယူနေရသည်။ ခဏတော့ ဖက်ထားတဲ့ လက်အရှိန် လျော့လာတော့မှ သူ့ရဲ့ ဆောင့်ချက်များကို စတင်လှုပ်ရှားရလေသည်။ ပထမအချီပြီးသွားတဲ့အခါမှာ မမူယာခင်ရဲ့ ပုံစံပြောင်းသွားသည်။ သူ့ကို အပေးအယူသဘောဆန်ဆန် မပြုမူတော့ဘဲ၊ လက်တွဲဖော် တစ်ယောက်သဖွယ် လိုက်လိုက်လျောလျော လိုလိုလားလား ဖြစ်လာသည်။ ဒုတိယ တစ်ကြောင်းသွားရန် မမူယာခင်ကို ကုတင်ပေါ်တွင် လေးဘက်ထောက်ခိုင်းပြီး ကိုပီတာက ကြမ်းအောက်ဆင်းကာ ရပ်လိုက်သည်။
မမူယာခင်က လက်နှစ်ဖက်ကရှေ့ကို ပစ်ထားပြီး ရင်ဘတ်နဲ့၊ ပါးတစ်ခြမ်းကို မွေ့ယာပေါ် အပ်လိုက်သည်။ ဖင်ကုန်းသည် ဆိုတာထက် ဖင်ထောင်ပေးထားသည် ဟု ပြောရင် ပိုမှန်မည်။ ခါးကိုင်ပြီးဆောင့်ဖို့ကို အကောင်းဆုံးအနေအထားဖြစ်သည်။ သုံးခေါက်ပြီးတဲ့အခါမှာ ညကိုးနာရီထိုးနေပြီဖြစ်သည်။ ရုံးမှာကတည်းက လင်တော်မောင်ကို ဒီနေ့ည ရုံးမှာ အိုတီရှိလို့ နောက်ကျမယ်လို့ ဖုန်းဆက်ထားပြီးသားဖြစ်သည်။ ကိုပီတာက သူမ နေတဲ့ လမ်းထိပ်အထိ လိုက်ပို့ပေးမည်လို့ပြောသည်။ နှစ်ယောက်သား အဝတ်အစားတွေပြန်ဝတ်ပြီးတော့ အခန်းအပြင်ထွက်ခါနီးမှာ။
“ကဲ… ကိုပီတာ စံပယ်ပန်းတော့ ပန်ပြီးပြီ။ မားသားဘုတ်ကိစ္စကရော ဘယ်လိုလဲ” ကိုပီတာက မမူယာခင်ရဲ့ တင်ပါးတစ်ခြမ်းကို အားနဲ့ညစ်လိုက်ပြီး “သင်္ကြန်ပြီးရင် အလုံး ၅၀ ပို့လိုက်တော့” ဟု ပြောလိုက်ရာ မမူယာခင် မျက်နှာမှာ ဝင်းပသွားသည်။ ကိုပီတာက ဆက်ပြီး “ကိစ္စပြီးပြီ ဆိုပြီးတော့ ကျနော့်ကို မေ့မသွားနော်။ နောက် အားရင်လည်း တွေ့ရအောင်နော်… မမူယာ” ဟု ပြောလိုက်လေသည်။ မမူယာတစ်ယောက် တစ်ခါပဲ မှားမလား၊ ကာမဂုဏ်ထဲမှာ အကြိမ်ကြိမ်နစ်မြှပ်မလားဆိုတာတော့ စောင့်ကြည့်ရပေမည်။ ……….. ပြီး။
