မ်ားတာေတာ့ အေတာ္ မ်ားတယ္

၃၂အဲယား ကွန်းကားကြီးပေါ်သို့ တိုးဝှေ့တက်လာသောစိုးထူးသည် တင်မေခက်ကို လှမ်းတွေ့လိုက် သောအခါ စိတ်ကူးအကြံကောင်းတခု ခေါင်းထဲ လက်ကန် ပေါ်လာသည်။ ” ဟာ… ခက်ခက်… ဘယ်က ပြန်လာတာလဲ…။ ။ အနားသို့ရောက်လာပြီး ကိုစိုးထူး အသံပြုတော့မှပင် ကောင်မလေး သိသွား၏။ “ဟို… ကျူရှင်က… အို….” တင်မေခက် ပြန်အဖြေတွင် ကိုစိုးထူးက မယားပါသမီး၏ဘယ်ဘက်ဖင်သားခြမ်းကြီးကို ညာလက်ဖြင့် ခပ်ရဲရဲကိုင်ကာဖျစ်ညှစ်လိုက်သောကြောင့်ကောင်မလေးပူထူဖိန်းရှိန်းလျှက်ယောင်ယမ်းရေရွတ်သံလေး ထွက်လာသည်။ တင်မေခက်တယောက် ပထွေးဖင်ကိုင်နေသည်ကို ငြိမ်ပြီးခံနေမိသည်။

မျက်နှာလေး ရဲကာ ခေါင်းလေးကိုတော့ မသိမသာငုံ့ထားသည်။ ။ ကိုစိုးထူး ဆိုတာက ဖျံ။ မိန်းမတွေ စားလာတာ မနည်းတော့ဘူး။ “မ” ကျမ်းကျေသူဟုပင် ဆိုနိုင်သည်။ မိန်းမတို့၏အထာကို နောကျေနေသည်။ တင်မေခက်၏အမူအရာကို ကြည့်ရုံနှင့် ကောင်မလေးစိတ်ထဲ ဘယ်လို ဖီလင်တွေကို ဘယ်နည်းဘယ်ပုံ စိတ်လှုပ်ရှားနေသည်ကို အကဲခတ်နေမိသည်။ ပိုင်ပြီ ဟု သိရသည်အတွက် ငနဲသား ပိုကဲလာသည်။ ချာတိတ်မ၏ဖင်သားကြီးကို ပွတ်သည်။ ဘယ်ဘက် ဖင်သားခြမ်း အတွင်းပိုင်းအသားတို့ကို ညာလက်ညှိုး လက်သူကြွယ် လက်ခလယ် လက်သုံးချောင်း၏ ထိပ်ပိုင်း အဆစ်များဖြင့် ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ကာ ဆွဲဆွဲပေးသည်။ ဖင်ကို ဖြဲပေးသလိုမျိုးဖြစ်သည်။

တင်မေခက် ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်း ခုံလာသည်။ ကိုစိုးထူးက မယားပါသမီး၏ဖင်အကွဲနေရာကို လက်ခလယ်ဖြင့် အသာအယာ ထိုးပွတ်သည်။ စအိုနှင့် စောက်ဖုတ်တို့ကို မထိတထိ ထိတချက် မထိတချက် ဖြစ်သည်။ ကောင်မလေး တွန့်ကနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားသည်ကို ကိုစိုးထူး ကောင်းကောင်း သတိပြုမိသည်။ ထို့နောက် ဒီထက်ထိရောက်တာကို ဆက်လုပ်သည်။ ညာလက်ဖြင့် တင်မေခက်၏ ဘယ်ဘက်ဖင်တုံးအပြင်ဖက်ပိုင်းကို အသာအုပ်ကိုင်ကာ သူ့ဆီးစပ်ကို ရှေ့သို့ ကော့ထိုးလိုက်သည်။ တင်မေခက်ကို နောက်မှနေပြီး လီးနှင့်ထောက်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒီလိုမျိုး လုပ်နေကျမို့လို့ ကိုစိုးထူး၏လီးက တင်မေခက်ပေါင်ကြားမှ တိုးဝင်ကာ စောက်ပတ်ကို ကျကျနန ထောက်မိသည်။

ကိုစိုးထူးသည်အောက်ခံဘောင်းဘီတွေဘာတွေဝတ်လေ့ရှိသူမဟုတ်။အမြဲတမ်းပုဆိုးတထပ်တည်းသာ ၀တ်သည်။ သည်တော့ ပုဆိုးအောက်ရှိသူ့လီးကြီးသည် လွတ်လပ်စွာ တောင်မတ်လို့နေသည်။ ပုဆိုး စကပ်ထမိန် အတွင်းခံပင်တီတို့ ကြားခံရှိနေလျှက်နှင့်ပင် အပျိုရိုင်းမလေး တင်မေခက်ခမာ တောင်နေသော လီးချောင်းကြီး၏အထိအတွေ့နှင့် ကြက်သီးဖျန်းဖျန်းထအောင် ခံစားလိုက်ရရှာသည်။ တကိုယ်လုံးရှိ သွေးတွေ ဆူဝေကုန်သည်။ လှိုက်ဖိုရင်တုန်ဖွယ်ရာဖီလင်သည် တကိုယ်လုံး ပြန့်နှံ့သည်။ စောက်ပတ်ကို လက်ခလယ်နှင့် လှမ်းအနှိုက်ခံရစဉ်တွင် အလိုအလျှောက် ရုန်းဖယ်ထုတ်မှုမျိုးပင် မလုပ်နိုင်တော့။ ထိုစဉ်က အလိုလို တင်ပါးကြီးတွေနောက်ပစ်ပေးမိသည်။

ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုလည်း ကွပေးလိုက်သည်။ ကိုစိုးထူးက ရှေ့ကို ပိုတိုးသည်။ မယားပါသမီး၏ဖင်ကြီးကိုလည်း ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ကိုင်ဆွဲသည်။ လီးသည် ကြားခံနေသောအ၀တ်အစားများကိုထိုးဖေါက်ကာ စောက်ပတ်ထဲ တခါတည်း တိုးဝင်သွားလေတော့မလားဟု ထင်မှတ်မှားရလေအောင်ကို ထိထိမိမိ ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင် ထိုးမိထောက်မိ နေသည်။ တင်မေခက်မှာ ဖြိုးကနဲဖြန်းကနဲဖြစ်သည်။ ရင်ဖိုမောဟိုက်သည်။ ကြက်သီးတွေ ထသည်။ အဆိုးဆုံးကတော့ စောက်ပတ်ထဲတွင်ပွစိပွစိလှုပ်ရှားနေကာအရည်ကြည်တွေအပြတ်စိုရွဲနေမှုဖြစ်သည် သည်လို လီးနှင့်ထောက်ခံရမှု နောက်ထပ်တမိနစ်နှစ်မိနစ်ခန့်ဆက်ဖြစ်နေလျှင် တင်မေခက်တယောက် ပြီးပင် ပြီးသွားလေမလား မပြောတတ်။

“မှတ်တိုင်ပါတယ်…” ကိုစိုးထူးလီးနှင့် အထောက်ခံရမှုကြောင့် တင်မေခက်တယောက် အရမ်းစိတ်လှုပ်ရှား အပြတ် ဖီလင် တက်လျှက် အရာရာကိုမေ့နေခိုက်မှာပင် ၃၂အဲယားကွန်းဘတ်စ်ကားကြီးက သူမဆင်းရမည့်နေရာနား ရောက်လာသည်။ တင်မေခက်မှာ ဆင်းရမည့်မှတ်တိုင်နား ရောက်လို့ရောက်မှန်းမသိ။ ကိုစိုးထူးကသာ ခပ်ကျယ်ကျယ် အော်ပြောလိုက်ရသည်။ ခဏအကြာ ကားက မှတ်တိုင်တွင် ရပ်သည်။ ” မှတ်တိုင်ရောက်ပြီ.. ဆင်းတော့လေ… ခက်ခက်…” ။ ထိုအခါမှ တင်မေခက်မှာ ယောင်တောင်တောင်နှင့် ကားအပေါက်ရှိရာသို့ တိုးသွားသည်။ ကိုစိုးထူးက ကောင်မလေး၏ဖင်ကြီးကို ကိုင်ညှစ်ကာ ခပ်နာနာတချက် ဆွဲဆိတ်လိုက်သေးသည်။

အဆိတ်ခံလိုက်ရသော ဖင်သား နာနာကျိန်းကျိန်းနှင့်ပင် တင်မေခက် ကားပေါ်မှ ဆင်းသည်။ ထိုသို့ ဆင်းမိပြီးမှ သည်လိုအချိန်မျိုးတွင် မိမိတို့မိသားစုနေထိုင်ရာတိုက်ခန်းတွင် မည်သူမျှ မရှိကြောင်းကို တင်မေခက် တွေးမိသည်။ အခု ပထွေးသာ မိမိနှင့်အတူလိုက်လာလျှင် ရှစ်ထပ်ကန်ထရိုက်တိုက်ကြီး၏ ခြောက်လွှာတိုက်ခန်းထဲတွင် မိမိနှင့် ကိုစိုးထူးတို့နှစ်ယောက်ထဲသာ ရှိနေကြလျှက် မရှောင်သာသည့် လမ်းမြှောင်ကြားမှာ ပထွေးနဲ့မယားပါသမီးတို့ “ညား”ကုန်သည့်ကိန်း ဆိုက်နိုင်ကြောင်း တင်မေခက် စိုးရိမ်စွာ စဉ်းစားမိသည်။ အိမ်မပြန်သေးဟုဆုံးဖြတ်သည်။ တိုက်ခန်းအနီးရှိစားနေကျရခိုင်မုန့်တီဆိုင်တွင်ဝင်ထိုင်အချိန်ဖြုန်းကာ ညီမတင်မေထက် ကျောင်းပြန်လာချိန်အထိ စောင့်လိုက်မည်ဟု စိတ်ကူးသည်။

ဘတ်စ်ကားကြီးကဆက်မောင်းထွက်သွားသည်။ ပထွေးကိုစိုးထူးမဆင်းပဲ ကားပေါ်ဆက်ပါသွားသည်။ ကိုစိုးထူးဆင်းလိုက်လာမည်ကို တွေးပူမိသောတင်မေခက်မှာ ကိုစိုးထူးကားပေါ်ဆက်ပါသွားသည့်အခါ တွင်တော့ ရင်ထဲဟာကနဲဖြစ်သလို ခံစားရသည်။ ကိုစိုးထူးလိုက်လာမှာကို စိုးရိမ်စရာ မလိုတော့သည့် အတွက်တင်မေခက်သည်မူလစိတ်ကူးကိုဖျက်ပြီးတိုက်ခန်းသို့သာပြန်သည်။ တိုက်ခန်းထဲမှာဘယ်သူမှ မရှိသည့်အပြင် ကိုယ့်အ၀တ်လဲခန်းမှာ တယောက်ထဲဖြစ်နေသည်မို့ တင်မေခက်သည် ထမိန် လျှောကျကာ ဖင်ကြီးပေါ်နေသည်ကို ပြန်ပြီး ဖုံးဖုံးဖိဖိမလုပ်။ အ၀တ်လဲခန်း ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ခြေပစ်လက်ပစ် ဆိုသလို လှဲအိပ်ချသည်။ ထိုအခါ ဖင်သာမဟုတ်တော့ပဲ စောက်ပတ်လည်းအပြူးသား ပေါ်လာသည်။

အထိန်းအချုပ်မရှိ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်ဆိုသလို လွှတ်ထားသည့်အချိန်အခါမို့ တင်မေခက်ရဲ့ ရမ္မက်ဇောတွေကတိုးလို့ပြင်းထန်လာကြသည်။ကောင်မလေးသည်ကိုယ်အပေါ်ပိုင်းတွင် ၀တ်ထားသော ရှပ်ဆန်ဆန်ဘလောက်စ်လေး၏ရင်ဘတ်ကြယ်သီးများကိုလည်း ဖြုတ်ပစ်လိုက်သည်။ ဘာရယ်တော့မဟုတ်။ လွတ်လပ်ပေါ့ပါးစွာ နေလိုတာကြောင့် ဖြစ်သည်။ ဘလောက်စ်ကြယ်သီးများ ပြုတ်ပြီး ရင်ဘတ်ပွင့်သွားသောအခါ ဘရာစီယာစည်းနှောင်ထားသောနို့အုံတို့ မို့ဝန်းစွာပေါ်လာသည်။ တင်မေခက်က ရင်သားထွားသည်။ အပျိုမလေးမို့ နို့အုံများသည် မို့ဝန်းတင်းရင်းနေကြသည်။ တင်မေခက်သည် ယင်ဖိုမှမသန်းဘူးသေးသည့်သူတယောက်တော့ မဟုတ်ပါ။

ရည်းစား ရှိသည်။ ရည်းစားကတယောက်ပင်မဟုတ်။ နှစ်ယောက်။ ရည်းစားနှင့်ချိန်းတွေ့ရာတွင်ပါးနမ်းပါးစပ်ဓုခံဘူးသည် နို့ဆွဲ ဖင်ပွတ်တာလည်း ကြုံတွေ့ ဖူးသည်။ ။ ကိုစိုးထူးကလူပါး။ မိမိ ကိုင်လိုက်နှိုက်လိုက်မှုကြောင့် တင်မေခက်တယောက် စိတ်လှုပ်ရှားသွားတာကို အကဲခတ်မိသည်။ ထို့နည်းတူ တင်မေခက်က သူ့ကိုခပ်ရှောင်ရှောင် လုပ်ဖို့ ကြိုးစားနေမှုတွေကိုလည်း မမေ့။ ကောင်မလေး စိတ်ထသွားသည်မှာ မှန်သော်လည်း မိမိကို သိပ်လိုလားပုံ မရသေးကြောင်း အကဲခတ်မိသည်။ ကားမှတ်တိုင်တွင် အတူဆင်းကာ အိမ်သို့သွားကြလျှင် တင်မေခက် တနည်းမဟုတ် တနည်း အခြားအကြောင်းတခုခုပြကာ တခြားတနေရာသို့ ရှောင်ထွက်သွားစရာ အကြောင်းရှိသည်ကို သိသည်။

ထို့ကြောင့် တမှတ်တိုင်ကျော်ကျော်တွင်ဆင်းကာဆိုက်ကားငှားစီးပြီး မိမိတို့တိုက်ခန်းရှိရာသို့ ပြန်လာခဲ့သည်။ တိုက်ခန်းအောက်ကိုရောက်လာပြီး လှေခါးအတိုင်း မိမိတို့တိုက်ခန်းရှိရာသို့ ခပ်မြန်မြန် တက်လာခဲ့သည်။ မယားပါသမီး နုနုထွတ်ထွတ်လေးကို အပိုင်လိုးတော့မည့်လီးကတော့ တငေါ့ငါ့ကို လှုပ်နေသည်။ ငနဲသား၏ခြေလှမ်းတို့ကလည်း သွက်နေမြန်နေသည်။ ခြောက်လွှာတိုက်ခန်းသို့ ရောက်သောအခါ မိမိ၏သော့ဖြင့်ဖွင့်ကာ ၀င်သည်။ တင်မေခက်စီးသော ခွာထူဖိနပ်ကြီးကို တံခါးဘေး ဖိနပ်စင်တွင် တွေ့ရလေရာ မယားပါသမီးအကြီးမ အိမ်ပြန်ရောက်နေတာသေချာသည်မို့ ငနဲသား ကျေနပ်စွာ ပြုံးသည်။ တိုက်ခန်းတံခါးကိုလည်း သေသေချာချာပြန်ပိတ်ကာ သော့ကျကျနနခတ်သည်။

တိုက်ခန်း အလုံပိတ်သွားပြီ။ တံခါးပိတ်ထားသောတိုက်ခန်းထဲတွင် မိမိနှင့်မယားပါသမီးအကြီးမတို့ နှစ်ယောက်ထဲ။ ဒါမှမပိုင်လျှင် ဘာကိုပိုင်သည်ဟု ဆိုရမည်နည်းဟု ကိုစိုးထူး တွေးသည်။ ဧည့်ခန်းထဲတွင်ကောင်မလေးမရှိ။မီးဖိုခန်းထဲတွင်လားဒါမှမဟုတ်အိမ်သာခန်းထဲရောက်နေတာလားဟု တွေးသည်။ မီးဖိုခန်းဆီသို့ အသာခြေဖော့နင်းကာ လျှောက်သွားမည်အပြု… “ကလစ်… ဒေါက်..။ တိုက်ခန်းအ၀င်အထွက်တံခါး၏အပြင်ဘက် သံပန်းဖွင့်သံကြားရပြီး ကျွန်းတံခါးပွင့်သွားသည်။ ပွင့်သွားသောတံခါးပေါက်မှ တိုက်ခန်းထဲသို့လှမ်းဝင်လာသူကကိုစိုးထူး၏ဇနီးချောကြီးဒေါ်တင်တင်မေ။ မယားပါသမီးကို အပိုင်ကြံဖို့လုပ်နေခိုက် မယားချောကြီး ရုတ်တရက်အိမ်ပြန်ရောက်လာလို့။

ကိုစိုးထူး အိုးတိုးအမ်းတန်းတော့ ဖြစ်သွားလေရဲ့။ ဒါပေမယ့် သူ့ခေါင်းထဲမှာ အကြံကောင်းတခုက လက်ကနဲ ပေါ်လာသည်။ “ ဟော… မမမေ ပြန်ရောက်လာတာကိုး… အတော်ဘဲ.. ဟဲဟဲဟဲ…” ” ပွဲပြတ်သွားလို့ အိမ်ပြန်စောတာ… ဘာ အတော်ဘဲလဲ…” “ ဟဲဟဲ… မမမေပြန်ရောက်လာတယ် ဆိုတော့ လိုးကြရအောင်… အတော်ဘဲလို့ ပြောတာပါ…” ပြောရင်း ကိုစိုးထူးက မယားချောကြီးရဲ့ ဖင်ဆုံ၀၀တစ်တစ်ကြီးကို လက်ဝါးနှင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ရိုက်လိုက်သည်။ ဖင်ရိုက်သံ ဖျန်းကနဲ မြည်သည်။ “ ကျွတ်… ကွာ… လူကို မြင်တာနဲ့ လိုးဖို့ စိတ်ကူးနေတာဘဲ.. ထန်ကို ထန်တယ်…” ” မမမေ ကလဲဗျာ… ကောင်မလေးနှစ်ယောက်မရှိတုံး အားရပါးရလိုးကြတာပေါ့.. အ၀တ်တွေချွတ်..”။

ပြောလဲပြော လက်ကလဲပါ မယားချောကြီးကိုဆွဲဖက်ကာ စကပ်ထမိန်ခါးစည်းချိတ်ကို ဆွဲဖြုတ်သည်။ အောက်ရှိ ဇစ်ကိုလည်း ဆွဲဖွင့်နေသည်။ ။ “ အို.. ဟင့်.. ဘယ်လို ဖြစ်နေတာလဲ.. ဧည့်ခန်းကြီးထဲမှာကွာ… မချွတ်နဲ့ ကြည့်ပါလား… ပြောလို့ကို မရဘူး…” ဒေါ်တင်တင်မေခရာတာတာနဲ့ငြင်းနေသည့်ကြားကပင်စကပ်ထမိန်လျော့ကျသည်။ဒေါ်တင်တင်မေ အမူပိုပိုနှင့်ပြောနေခိုက် ကိုစိုးထူးက မယားချောကြီး၏အောက်ခံဘောင်းဘီလေးကိုဆွဲချွတ်လိုက်လေပြီ အမျိုးသမီးကြီးအောက်ပိုင်း ဗလာကျင်းသွားခဲ့လေပြီ။ အ၀တ်လဲခန်းထဲတွင် တုံးလုံးပက်လက် လူးလူးလှိမ့်လှိမ့်ဖြစ်နေသောတင်မေခက်မှာ ပထွေး၏ အသံ ကျယ်ကျယ်ပြောနေသံကို ကြားရသောအခါ လန့်ပြီးလူးလဲထသည်။

ပြေလျော့နေသောစကပ်ထမိန်ကို ကမန်းကတမ်း ပြန်ဆွဲမတင်သည်။ မိမိ၏မိခင်ကြီးပါရောက်နေကြောင်းသိရသည့်အတွက် အနည်းငယ် စိတ်အေးသလို ဖြစ်သည်။ သို့သော် ဆက်ပြီးကြားရသောအသံများကြောင့် ကောင်မလေး ထူပူရှိန်းဖိန်း လာသည်။ ပထွေးနဲ့ မိမိ၏အမေတို့ လိုးကြဆော်ကြရန် အစပျိုးပြောဆိုနေကြသည့်စကားများမို့ ရှေ့ ဘာဆက်ဖြစ်မည်ကို တင်မေခက် နားလည်နေသည်။ ထို့ပြင် အခုလိုနေ့ခင်းကြီးကြောင်တောင် မိမိ၏ မိခင်ကိုလိုးဖို့လုပ်ခြင်းသည် တကယ်စင်စစ် သူတို့လိုးကြတာကိုမိမိချောင်းကြည်ပြီးစိတ်ထရွနေအောင် ပထွေးက ခွင်ဖန်ခြင်း ဖြစ်သည်ကိုလည်း တင်မေခက် တွေးမိသည်။ သူတို့ လုပ်ကြတာကို ငါသွားမချောင်းဘူး… ဒီအခန်းထဲမှာပဲ နေမယ်…။

အပြင်ကို လုံးဝ မထွက်ဘူး… တောက်… ခွေးကောင်ကြီး… ငါ့ကို တမင် စိတ်ထအောင် မေမေ့ကို လိုးပြမှာ… ငါစိတ်ထတော့ သူ့ အပိုင်ပေါ့.. တောက်.. ရပါလိမ့်မယ်… အားကြီးကြီး။ တင်မေခက် ထိုသို့ဆုံးဖြတ်ကာ အ၀တ်လဲခန်းတံခါးကို ချက်ချင်းချက်ချကာ ပိတ်လိုက်သည်။ ထို့ပြင် နားနှစ်ဖက်ကိုလည်း ဂွမ်းများထည့်ဆို့ပိတ်သည်။ အ၀တ်လဲခန်းလေးက အိပ်ခန်း၏အနောက်မှာ… ဧည့်ခန်းကအိပ်ခန်း၏ရှေ့မှာ။ နားကို ဂွမ်းဆို့ပိတ်ထားသည့်အတွက် ဧည့်ခန်းထဲရှိ ပထွေးနှင့်မိခင်တို့၏ အသံများကို သဲသဲကွဲကွဲ ပီပီသသ မကြားရတော့။ တင်မေထက်သည် ကျောင်းဖွံ့ဖြိုးရေးအချိန်တွင်ဟန်ပြလောက် ပန်းပင်ရေလောင်းတာမျိုး လုပ်ပေးပြီး လစ်ထွက်လာသည်။

ငှားထားသည့် ၀တ္ထုစာအုပ် လက်စမသတ်သေးလို့ အိမ်ပြန်ကာ အမြန်ဖတ်ဖို့ ရည်ရွယ်ချက်နှင့် ဖြစ်သည်။ ဒါမှ ညနေစောင်း စာအုပ်ဆိုင်ပြန်အပ်ချိန် မှီမည်။ တိုက်ခန်းသို့ ရောက်သောအခါ မိမိတွင်ရှိသောသော့နှင့် သံပန်းတံခါးကိုဖွင့်သည်။ ထို့နောက် ကျွန်းတံခါးသော့ကို ထပ်ဖွင့်ကာ တွန်းလိုက်တော့မည်အပြု တိုက်ခန်းထဲမှ အသံဘလံများကို ကောင်မလေး ကြားရသည်။ “ ဟာကွာ… ဧည့်ခန်းကြီးထဲမှာ… ဘယ်လို ဖြစ်နေတာလဲ… အတော်ကို နှာထနေနော်.. မချွတ်နဲ့… ကြည့်ပါလား.. ပြောနေတာ မရဘူး… မချွတ်နဲ့ဆို… ဟာ.. ကျွတ်သွားပြီကွာ… ဧည့်ခန်းကြီးထဲမှာ ဒီလို ဖင်အပြောင်သားနဲ့ မနေရဲပါဘူး…” ။ တင်မေထက် ရင်တဒိန်းဒိန်း ခုံလာသည်။

အပျိုပေါက်မလေးပီပီ အလွန် စပ်စပ်စုစု သိလိုသည့်စိတ် ကလည်း ထက်သန်လေရာ ကျွန်းတံခါးကို အသာလေးဟသွားအောင် တွန်းဖွင့်ပြီး ချောင်းကြည့်သည်။ အိပ်ခန်းရှိရာသို့သွားနေကြသော မိခင်နှင့်ပထွေးတို့ကို တင်မေထက်တွေ့ရသည်။ နှစ်ယောက်လုံး အောက်ပိုင်းတွင် အ၀တ်အစားမရှိ။ ဗလာကျင်းကာ ဖင်ကြီးတွေ အပြောင်သား။ ဒေါ်တင်တင်မေ၏ ဖင်ဆုံကြီးကဖွေးအိပြီး ကိုစိုးထူး၏ဖင်ကြီးကတော့ မဲခြောက်ပြောင်လို့နေသည်။ ပထွေးနဲ့ မိခင်တို့ အိပ်ခန်းထဲဝင်သွားကြသည်မှာ လိုးကြဖို့သာဖြစ်သည်ကို ကောင်းကောင်းကြီး သိနေသော အပျိုပေါက်မလေးသည် ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုန်ကာ ခြေဖျားလက်ဖျားတွေ အေးစက်နေသည်။

ခင်မေထက်သည် ပထွေးနှင့်အမေတို့နှစ်ယောက် အိပ်ခန်းထဲဝင်သွားကြသည်နှင့် ဟတတ ဖြစ်နေသော ကျွန်းတံခါးကို အသာတွန်းဖွင့်ကာ တိုက်ခန်းထဲ ၀င်သည်။ ” အကျီ နဲ့ဘရာစီယာ ချွတ်လိုက်လေ… ကိုယ်တုံးလုံး လိုးကြတာပေါ့..” တိုက်ခန်းထဲ လှမ်းအ၀င် အိပ်ခန်းဆီမှ ပေါ်ထွက်လာသော ပထွေး၏စကားသံသည် တင်မေထက်ကို ရင်ဖိုမောသွားစေသည်။ ” ကျနော့်လီးကြီး အပြတ်တောင်ပြီး ကော့ကော့ကြီးတောင်ဖြစ်နေပြီ.. အကြောကြီးတွေလည်း ဖုထစ်နေပြီဗျာ…” ကိုစိုးထူးက ပြောသည်။ ထိုစကားတို့သည် မယားချောကြီးအတွက် မဟုတ်ပါ။ မယားပါသမီး အကြီးမ ကြားပြီး မိမိ၏လီးအနေအထားကို မျက်စိထဲမြင်ယောင်လျှက် လာချောင်းကြည့်ချင်စိတ်ပေါ်လာအောင် ပြောလိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။

“အမလေး… လုပ်မနေနဲ့… သူ့လီးက လိုးရမယ်ဆိုရင် ဒီလိုပဲ တောင်နေတာပဲ… ကဲ… လာချလေ.. ဒီမှာ ပေါင်ကား ပေးထားပြီ” ကိုစိုးထူးသည်မယားချောကြီး၏ကားထွက်နေသောပေါင်တန်ဖွေးဖွေးတုတ်တုတ်ကြီးနှစ်ချောင်းကြား ၀မ်းလျားမှောက်ကာ တိုးဝင်သည်။ ပေါင်ကြားကို မျက်နှာအပ်သည်။ ပေါင်ကြားပေါ် တခါတည်း အပ်ချခြင်း မဟုတ်။ စောက်ပတ်နှင့်ပါးစပ်တို့ မထိတထိ မကွာတထွာအနေအထားရှိအောင် ချိန်ဆပြီး လုပ်သည်။ ထို့နောက် လျှာကိုဆန့်ကားပြီး ဒေါ်တင်တင်မေ၏စောက်စိကို လျှာဖျားနှင့် ထိတို့ ယက်ပေးသည်။ ချောင်းကြည့်နေလောက်ပြီဖြစ်သော မယားပါသမီးတင်မေခက် အသေအချာ မြင်တွေ့ ရလေအောင် လုပ်လိုက်ခြင်း ဖြစ်သည်။

တကယ်တမ်း ချောင်းကြည့်နေသူမှာ တင်မေထက် ဖြစ်သည်ကိုတော့ ငနဲသား မသိသေးပါ။ သည်အချိန် တင်မေထက် အိမ်ပြန်လာသူမှ မဟုတ်တာ။ ” အားပါးပါး… အီး… ဟင့်…” ။ ဒေါ်တင်တင်မေတယောက် တီကိုဆားတို့ခံရသလို လွန့်လွန့်လူးလူးဖြစ်သည်။ ချောင်းကြည့်နေသော တင်မေခက်လည်း ဆာသည်။ ဘာထူးမည်နည်း။ တကိုယ်လုံး လှုပ်လှုပ်ခါခါ ဖြစ်လာသည်။ ” အမေလေး နော်… ယက်လဲ ယက်စမ်းပါ.. စောက်စိထိပ်ကိုပဲ လျှာဖျားနဲ့ တို့မနေနဲ့… ရှီး… စောက်ပတ် အတွင်းသားကို လျှာနဲ့ အပြားလိုက် ယက်ပေးစမ်းပါ ကိုစိုးရဲ့..” ဒေါ်တင်တင်မေက အငမ်းမရ ပြောလိုက်သည်။ ကိုစိုးထူး၏ခေါင်းကိုလည်း လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆွဲကိုင်ကာ ပေါင်ကြားထဲ အတင်းဆွဲချသည်။

ဒေါ်တင်တင်မေသည် စောက်ပတ် ယက်ပေးတာကို ကောင်းကောင်း အရသာခံယူတတ်သည့်မိန်းမဖြစ်ပေရာ အယက်ခံရန် အပီဖြဲပေးထားသော စောက်ပတ်ကို မယက်ဘဲ စောက်စေ့ကိုသာ လျှာဖျားနှင့် တို့ယက်ပေးနေမှုကို ဘယ်လိုမှ အားမရနိုင်။ ထို့ကြောင့် အဖုတ်ဖြဲပေးထားသည့်လက်များကို ဖယ်ပြီး ကိုစိုးထူး၏ခေါင်းကို အတင်းကိုင်ဆွဲချယူခြင်း ဖြစ်သည်။ “ အို… ဟင့်… ဖင်ပေါက်ပါ အီစိမ့်သွားတာဘဲ.. အဖုတ်လဲယက်… ဖင်ထဲလဲ လက်ချောင်းထည့်ထိုး ကောင်းလိုက်တာ… စောက်ပတ်လဲ အရသာရှိ… ဖင်လည်း အီဆိမ့်… အားပါးပါး… အား.. ဟီးဟီး… အရသာကောင်းမွန်ပြီး ဖီလင်တွေတက်ကာ “ပြီး”သွားမည်ကို မလိုချင်သောကိုစိုးထူးသည်။

မယားချောကြီးကို စောက်ပတ်ယက် ဖင်ပေါက်လိုး အပီလုပ်နေမှုများ ရပ်တန့်ကာ ပေါင်ကြားထဲမှ မျက်နှာခွာသည်။ စအိုပေါက်ထဲထိုးထားသော လက်ခလယ်ကို ဆွဲထုတ်သည်။ ဒေါ်တင်တင်မေမှာ ဖင်ပေါက်ရော စောက်ပတ်ပါ ဟာတာတာ ဖြစ်လျှက် ဆန့်တငန့်ငန့်ကြီး ကျန်ရစ်သည်။ ။ “ အဖုတ်ယက် ဖင်လိုးတာ ခံလို့ကောင်းနေတုံး ဘာကြောင့် ရပ်လိုက်တာတုံး.. ဆက် ယက်ပေးလေ… ဖင်ကိုလည်း ထပ် ကလိပေးပါအုံးကွာ.. လိုးကြရအောင်…” “ ဖင်ပူးတောင်းထောင်ပြီး ကုန်းပေး…” လိုးမည့်အနေအထားကိုလည်း သေသေချာချာ ပြောသည်။ “ ဖင်ချချင်လို့ ကုန်းခိုင်းတာ မဟုတ်လား…..” ဒေါ်တင်တင်မေ၏ထိုစကားသည် အ၀တ်လဲခန်းမှနေပြီး စကားသံများကိုကြားနေသူ တင်မေခက်ရော ချောင်းကြည့်ပြီး ကြားလဲ မြင်လဲမြင်ဖြစ်နေသော တင်မေထက်ကိုပါ ရင်လှိုက်ဖို သွားစေသည်။

ညီအမနှစ်ယောက်သည် စောက်ပတ်ထဲလီးထိုးသွင်းသည့် ကာမစပ်ယှက်မှုကိုသာသိထားကြသည်။ ဖင်လိုးတာတွေ ဘာတွေကိုမူ မသိကြ။ “ ဟဲဟဲဟဲ… စစချင်းတော့ စောက်ပတ်ကိုဘဲ လိုးမှာပါ..” “ ဘာ စစချင်းလဲ… နောက်ပိုင်းကျ ဖင်လိုးမယ့် သဘောလား…” “ ဟဲဟဲဟဲ.. ကုန်းမှာသာ ကုန်းစမ်းပါ… မမမေရာ” ဒီစကားအရ မိမိတို့ရဲ့ မိခင်ကြီးမှာ ပထွေးကိုစိုးထူး ဖင်လိုးတာခံနေကျဖြစ်ကြောင်းကို သမီးနှစ်ယောက် နားလည်လိုက်ကြသည်။ ဖင်လိုးတာဟာ ဘယ်လိုနေသလဲဟု သိချင်စိတ် ညီအမနှစ်ယောက်လုံးတွင် ဖြစ်ပေါ်နေသည်။ ကိုစိုးထူးသည် ဒူးတုတ်ဖင်ပူးတောင်းထောင် ကုန်းပေးထားလို့ ကားအိ ဖွေးလက် နေသော ဒေါ်တင်တင်မေ၏ဖင်ဆုံကြီးနောက်တွင် ဒူးတဖက်ထောက်ကာ နေရာယူသည်။

ကျန်ဒူးကို ကွေးလျှက်ဖြေဖဝါးကိုသာမွေ့ရာပေါ်ချကာထားသည်။ ဒူးတခုထောက်တခုကွေးတခုထောင်ထားသည့် အနေအထား။ မတ်တောင်သောလီးကြီးကိုညာလက်ဖြင့်ကိုင်ကာပေါင်လုံးကြီးနှစ်ခုအကြားမှနောက်သို့ ပြူးထွက်နေသောစောက်ပတ်ကြီးတွင် တေ့ထောက်သည်။ ဒေါ်တင်တင်မေသည်ကာမစပ်ယှက်မှုတွင် ဝါရင့်ကာ လိုးနည်းပုံစံမျိုးစုံတို့လည်း အထာကျွမ်းနေသည်မို့ ဒူးနှစ်လုံးကို ခပ်ကားကားနှင့် ခပ်ကွကွ လုပ်ကာ မကော့တကော့ ဖင်ကြီးထောင်တင်ပေးထားရာ စောက်ပတ်သည် လီးတေ့ထောက်ရန် အလိုက်သင့် အနေတော် ဖြစ်နေသည်။ လီးတေ့ပြီးနောက် ကိုစိုးထူးက ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ” ဗျစ်… ဖွတ်.. ဖွတ်…” ” အား… ကျွတ်ကျွတ်… နာတယ်… နာတယ်… ဖြည်းဖြည်းသွင်းပါ ကိုစိုးရဲ့ … အရမ်းကြီး ဖိမထိုးနဲ့…” ။

“အရမ်း နာနေလား… မမမေ…” “ နာတာပေါ့လို့… သူ့ဟာကြီးက အကြီးကြီးဥစ္စာ…” “ မမ ကလဲ… နာတာပဲပြောနေ… ကောင်းတာကိုတော့ ထည့်မပြောဘူး.. ကဲ… ဆောင့်လိုးမယ်နော်” “ အင်း… ဆောင့်…” ကိုစိုးထူးကလည်း နို့ကြီးနှစ်လုံးကို စုံကိုင်ဆွဲကာ ပယ်ပယ်နယ်နယ် ဆောင့်လိုးနေတော့သည်။ ချောင်းကြည့်နေသည့် မယားပါသမီးရှေ့မှောက်တွင် အစွမ်းပြကာ လိုးနေသလိုမို့ ကိုစိုးထူး ဆောင့်နည်းမျိုးစုံကို ပြောင်းလဲကာ လိုးဆောင့်သည်။ ကြမ်းပြင်ညီဆောင့်လိုးနည်းကို အစပျိုးလျက် လီးက စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲ ဟိုထိုးသည်ထိုးဖြစ်အောင်လိုးသော ငါးမြွေထိုးဆောင့်နည်း လီးတချောင်းလုံးကို တင်လိုးသော အောက်ပင့်ဆောင့်နည်း…။

လီးကို အောက်သို့ တန်းတန်းမတ်မတ် လိုးထည့်သော မြေစိုက်ဆောင့်နည်း… လီးကို စောက်ပတ်မှဆွဲထုတ်ကာ အဖုတ်ထဲ လေ၀င်အောင် ပြုပြီးမှ တအားကုန်းလိုးရသော အမြှောက်ကြီးပင့်ဆောင့်နည်း… တို့ကို အလဲလဲ အဖယ်ဖယ် သုံးကာ အပြတ်ကို လိုးပစ်သည်။ ဆောင့်နည်းအစုံကျွမ်းသည့်အပြင် ဆောင့်အားကလည်း သန်လှသည်။ ဒေါ်တင်တင်မေတယောက် ကော့ပျံလန်ကာ အပြတ်ခိုက်နေသလို သမီးနှစ်ယောက်လည်း အရမ်းထန်ကုန်သည်။ တင်မေခက် သုံးခါလောက်ပြီးသည်။ တင်မေထက်မှာမူ ပြီးလုပြီးလု အခြေအနေမျိုး မကြာခဏဖြစ်သည်။ အဖုတ်ကို အကိုင်အပွတ်မလုပ်မိသေးသည့်အပြင် ရဲရဲတင်းတင်း ထိုးပွတ်မှုမျိုးလည်း မလုပ်ဝံ့သေးဘဲ သာမန်သာပွတ်နေသည့်အတွက်။

အပြည့်အ၀ ပြီးသည်အထိတော့ မရောက်သေးပါ။ “ ဖွတ်ဖတ်… ဖုတ်ဖုတ်…” “ ဖွတ်ဖတ်… ဖုတ်ဖုတ်…” ကိုစိုးထူးက ကြမ်းပြင်ညီဆောင့်နည်းဖြင့် ငါးချက်ဆက်တိုက်ဆောင့်သည်။ မယားချောကြီး လွန့်လူးလာသည်။ ” ဆောင့်စမ်းပါ… လီးကို ပင့်ပြီး ဆောင့်လေ… ဟင့်…” ။ ဒေါ်တင်တင်မေ အားမလိုအားမရ ပြောသည်။ ကြမ်းပြင်နှင့် မျဉ်းပြိုင်တညီတည်းထား မှန်မှန်ဆောင့်ရာ လီးထိပ်ကသားအိမ်ကိုထိုးထောက်ခြင်းမရှိ။ သားအိမ်အပေါ်မှကပ်ကျော်သွားပြီးလီးအ၀င်အထွက်တွင် စောက်စေ့ကို မထိတချက်ထိတချက်မျှသာရှိလေရာ တဏှာထန်ပြီး အရှိန်တက်နေသော မိန်းမများက အားသိပ်မရချေ။ စိတ်ပိုထအောင် ဆွပေးသလို ဖြစ်ရာ ဒေါ်တင်တင်မေမှာ အဖုတ်အပြတ်ယားလို့ နေသည်။

မယားချောကြီး က လီးကိုပင့်ဆောင့်ရသော အိပ်ပင့်ဆောင့်နည်းကို တမ်းတနေသော်လည်း ကိုစိုးထူးက မြေစိုက်ဆောင့်နည်းကိုသုံးကာ နှစ်ချက် အပြတ်တွယ်လိုက်သည်။ “ ဘွတ်ဘု… ဘွတ်ဘု…” ” အောင်မယ်လေး… ကိုစိုးရဲ့…။ လီးချောင်းကြီးက အောက်သို့ တန်းတည့်တည့် စိုက်ဝင်ပြီး လီးအထက်ပိုင်းတလျှောက်သည် သားအိမ်ကို ထိကပ်ပွတ်မိရာ ထိမိလှသောကြောင့် ဒေါ်တင်တင်မေ တဏှာတွန်သံနှင့် အော်မိသည်။ ထို့နောက် ကိုစိုးထူးက အောက်ပင့်ဆောင့်ချက် သုံးချက် အားကုန်ထည့်ကာ ထိုးသည်။ ” ဘွတ်…ဘွတ်… ဘွတ်…” “ အား… ရှီး… ကောင်းလိုက်တာ… ဒီလို ပင့်ဆောင့်တော့ အဖုတ်ထဲ ပူဆင်းသွားတာပဲ… ကောင်းတယ်… ဟင့်… ကောင်းတယ်… ဒီလိုမျိုး ဆောင့်ပါအုံး.. ကိုကိုစိုးရဲ့…”။

လီးက သားအိမ်ကို ရက်ရက်ရောရော ထိုးစိုက်မိရာ စောက်ပတ်အတွင်းဘက်ပိုင်းတွင် တုန်သွားသည့် အောက်ပင့်ဆောင့်ချက်မို့ ဒေါ်တင်တင်မေ ဖင်ကြီး ကြွတက်သွားသည်။ ကိုစိုးထူးက ကြွတက်လာသော ဖင်ကြီးအောက် လက်နှစ်ဖက် လျှိုသွင်းကာ ဆွဲမ ပင့်တင်ယူလျှက် ခါးကိုပိုက်ကာ ဖင်ပြောင်ကြီး လှုပ်ရှားလို့ ငါးမြွေထိုးဆောင့်နည်းဖြင့် စောက်ပတ်ထဲ ထိုးမွှေပေးသည်။ ” အားပါးပါး…ထိတယ်.. အမလေး… ဆောင့်တာ… ဟင့် ဟင့် ဟင့် … အို.. အို…” ဒေါ်တင်တင်မေ ခေါင်း ဘယ်ညာ ရမ်းကာ ပေါင်တန်ကြီးများ ဆတ်ဆတ်တုန်ခါသည်။ ကိုစိုးထူးသည် တင်ပါးကြီးကို မပင့်လျှင် ငါးမြွေထိုးဆောင့်နည်းဖြင့် ထိုးမွေဆောင့်သည်။

ဆယ်ချက် ဆယ်ငါးချက် အထိတော့ ဒေါ်တင်တင်မေ ခံနိုင်သည်။ သို့သော် အချက်နှစ်ဆယ်မျှ အမွေခံရသော အခါတွင်တော့ ကောင်မကြီး မခံနိုင်တော့။ “ အင့် ဟင့် ဟင့်… ကိုစိုး… အရမ်းကြီး မမွေနဲ့… သိပ်ကြမ်းရင်စောက်ပတ်ထဲမှာစုတ်ပြဲကုန်လိမ့်မယ်…” ” မမမေကပဲ ထိတယ် ကောင်းတယ် ဆို.. အခုမှ ဘာဖြစ်ပြန်တာလဲ ” “ ကောင်းတော့ ကောင်းတာပေါ့ကွာ… အပြတ်ခိုက်တာ… ဒါပေမယ့် ဖင်ကြီးကို အပီဆွဲပင့်ပြီး တအား မွေတာကို ကြာကြာ မခံနိုင်ဘူး… ကိုစိုးရဲ့ လီးကလည်း မတရားကြီးတာ… စောက်ပတ်ထဲ ပြည့်သိပ်ပြီး သားအိမ်တောင် လှုပ်ခါသွားရတာကိုး…” “ ဒါဆို ငါးမြွေထိုးဆောင့်နည်းနဲ့ စောက်ပတ်ထဲမှာ လီးနဲ့ မွေမပေးတော့ဘူး…။

မမ အရမ်းကြိုက်တဲ့ အောက်ပင့်ဆောင့်နည်းနဲ့ဘဲ လီးကိုကော့တင် လိုးဆောင့်မယ်…” “ တချက်တချက်တော့ ဆောင့်မွေပေးအုံးပေါ့ကွာ… ကိုစိုးကလည်း အကြာကြီး မလုပ်ဖို့သာ ပြောတာ… နို့ကိုဆွဲပြီး ဆောင့်ပါလား….. ဖင်ပဲ ပင့်ကိုင်ထားတော့မှာလား…..” “ ငါးမြွေထိုးဆောင့်မွေနည်းနဲ့ လိုးမွှေလို့ မမရဲ့ ဆုံကြီးကို ဆွဲမတင်ယူထားတာပါ… နောက်ပင့်တို့ မြေစိုက်တို့ ဆိုရင်တော့ ဖင်ကြီး မပင့်စရာ ဘယ်လိုမှာလဲ… နို့ဆွဲပြီး ဆောင့်လိုးတာ ကြိုက်တယ်..” “ ဘွပ် ဘွပ်… ဆောင့်ပါ ကိုစိုးရဲ့ … ဆောင့်စမ်းပါ…ဘုဘုဗျစ်ဗျစ်… အားလားလား… ကောင်းလိုက်တာကွယ်… ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်ပါ… ဆောင့်..ဘုဘု… ဘွတ်ဘွတ်.. ဖွတ်… ကျွတ်ကျွတ်… အား… ဘုဗျစ်… အီအီ… တို့ပြီးတော့မယ်.. ။

ထွက်တော့မယ်… အားပြင်းပြင်းနဲ့ ကြမ်းကြမ်းဆောင့်… တအားဆောင့်… ဘွတ်… ဟုတ်ပြီ… ဗျစ်… အားအိ… ကောင်းလိုက်တာ… ထပ်ဆောင့်… ထွက်ပြီ…” နောက်ဆုံးတော့ ဒေါ်တင်တင်မေ တယောက် ငါးဖယ်ပျံသလိုမျိုး တကိုယ်လုံး လွန့်လူးလာကာ အားရပါးရကြီး တချီ ပြီးသည်။ ချောင်းကြည့်ရင်း အသံတွေကြားနေရသော သမီးနှစ်ယောက်လည်း အရမ်းကို “ကော့”ကုန်ကြသည်။ ထို့နောက် ဒေါ်တင်တင်မေသည် ခြေပစ်လက်ပစ် ဆိုသလို ဖြစ်သွားသည်။ ကိုစိုးထူး ချောင်းကြည့်နေသည့် မယားပါသမီး ရှေ့မှောက်တွင် မိမိအစွမ်းကို ပြလိုတာကြောင့်ရှိသမျှအားတွေအကုန်ထုတ်ကာအပြတ်တွယ်ထည့်လိုက်မှုကြောင့်ဒေါ်တင်တင်မေမှာ အကြမ်းပတမ်းကိုပြီးသွားခဲ့လေသည်။

သူတို့လင်မယားသည်ညတိုင်းလိုလိုလိုးနေကြရာကိုစိုးထူးလည်း အလိုးကောင်း အတော်ကောင်းမို့ ဒေါ်တင်တင်မေအနေဖြင့် လိုးကြတိုင်း သုံးလေးငါးချီလောက်တော့ ပြီးခဲ့ရသည်ချည်းသာ။ ကိုစိုးထူးနှင့်လိုးကြရင်းပြီးသည်မှာ ဒေါ်တင်တင်မေအတွက် အဆန်း မဟုတ်တော့ပေ။ သို့သော် အခုပြီးရသည်ကတော့ ယခင်ပြီးခဲ့သည်များနှင့်မတူ။ တကယ် အလိုး ကြမ်းသည်။ တဘက်ကလည်း အရသာ ထူးသည်။ ယခင် လိုးကြသည်တွင် သမီးနှစ်ယောက် ကြားသိမည် စိုးလို့ ဒေါ်တင်တင်မေအနေဖြင့် (တဏှာရမ္မက် ပြင်းနေသည့်တိုင်) ကြိုးစားပြီး တတ်နိုင်သမျှ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ်နှင့် အရမ်းမအော်မိဖြစ်အောင် ထိန်းနေခဲ့ရလျှက် ယခုတော့ မိမိတို့ လင်မယား နှစ်ယောက်တည်းရှိသည်ဟု။

စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် အပြတ်ကဲပစ်လိုက်လို့ ဒေါ်တင်တင်မေ တယောက် ယခင်ပြီးသွားခဲ့ရသည်များနှင့် မတူ… ထူးခြား ကြမ်းတမ်း ပြင်းထန်စွာ ပြီးခဲ့ရလေသည်။ စောက်ပတ်မှလီးဆွဲထုတ်ပြီးနောက် ကိုစိုးထူးသည် ကုတင်ပေါ်မှဆင်းသည်။ ကိုယ်လုံးတီး လီးချောင်းကြီးအတိုင်းသားနှင့်ပင် အိပ်ခန်းအပြင်သို့လျှောက်လှမ်းထွက်လာလေသည်။ သူ့ စိတ်ကူးက ချောင်းကြည့်နေမည်ဖြစ်သော မယားပါသမီး (သူ့ စိတ်ထင်ကတော့ တင်မေခက်ပေါ့) ကို အမိဖမ်းလိုက်ဖို့ ဖြစ်သည်။ သည်လိုအမိဖမ်းလိုက်နိုင်လျှင် သည်ကောင်မလေးကို ပိုင်ပြီ။ ဟိုကိုင်ဒီပွတ် အသာလုပ်ပေးထားလိုက်ပြီးနောက် အခွင့်သာအောင် ဖန်ပြီး လိုးလိုက်ရုံသာ ရှိတော့သည်။

ချောင်းကြည့်နေသောတင်မေခက်မှာ ပထွေးဖြစ်သူ လိုးလက်စ တန်းလန်းကြီး အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်လာလိမ့်မည်ဟု မထင်သည့်အတွက် ရုတ်တရက် လန့်ဖြန့်ကာ ဘာလုပ်ရမည်မသိ ဖြစ်သွားသည်။ သို့သော် အရေးကြီးလျှင်လွတ်ရာသို့ အမြန်ရှောင်ပြေးတတ်ကြသည့် သက်ရှိ သတ္တဝါတို့၏ ဗီဇအသိဖြင့် အလိုလိုပင် အိပ်ခန်းတံခါး ရှိရာသို့ ပြေးသည်။ တိုက်ခန်းထဲသို့ဝင်ရောက်စဉ်က စိတ်အရမ်းလှုပ်ရှားမှုကြောင့် ကျွန်းတံခါးကို စေ့ရုံသာစေ့ထားလျှက် သံပန်းတံခါးကိုလည်း သော့ခတ်ထားသည့် တင်မေထက်အတွက် အခွင့်လမ်းကောင်းကြီး ကြိုတင် ဖန်ထားသလို ဖြစ်သည်။ ကောင်မလေးအဖို့ တံခါးသော့တွေ ဘာတွေ ပိတ်စရာမလို။

စေ့နေသော ကျွန်းတံခါးကို ဆတ်ကနဲ ဆွဲဖွင့်ကာ အမြန်ထွက်ပြေးသွားနိုင်ခဲ့သည်။ တင်မေထက် ထွက်ပြေးသွားသည်ကို ကိုစိုးထူးမြင်သည်။ ရုတ်တရက် ထွက်ပြေးသွားမှုကြောင့် ကိုစိုးထူးမှာ အံ့အားသင့်သလို ဖြစ်သည်။ ကောင်မလေးကို သေသေချာချာ မမြင်ရသော်လည်း အင်္ကျီအဖြူလက်ရှည်နှင့် ကျောင်းစိမ်းထမိန် ၀တ်ထားတာလောက်ကိုတော့ ရိုးကန် ရိတ်ကနဲ တွေ့ရှိလိုက်သည်။ ဖျံကျသူပီပီ ထွက်ပြေးသွားသော ကောင်မလေးသည် တင်မေထက်ဖြစ်ကြောင်းကို အတတ်သိလိုက်သည်။ပိုပြီးသေချာတာကည့်ခန်းစားပွဲပေါ်တွင်တင်လျှက်ရှိနေသောကောင်မလေး၏ လွယ်အိတ်ကို တွေ့ရခြင်းပင်။ တင်မေထက်၏သော့ချိတ်နှင့် သော့တန်တပ်ရက်တန်းလန်းကိုလည်း တွေ့ရ၏။

ဘယ်လိုတွေ ဖြစ်နိုင်သည်ကို ဆက်စပ်တွေးမိသော ကိုစိုးထူးသည် ကျေနပ်စွာတချက် ပြုံးလိုက်သည်။ ဘယ်လိုမှ ဂွင်ကျစီစဉ်ခြင်း မရှိပါပဲနှင့် မိမိတို့လင်မယား ပယ်ပယ်နယ်နယ် လိုးကြပုံကို တင်မေထက် ချောင်းမြောင်းကြည့်သွားခြင်းကိုလည်း ကောင်းကောင်း နားလည်လိုက်သည်။ ကိုစိုးထူးသည် သံပန်းတံခါးကို သော့အမြန်ခတ်သည်။ ကျွန်းတံခါးကိုလည်း သော့ခတ်ပိတ်သည်။ မိမိ ကြိုတင် စီစဉ်ဂွင်ချထားသလို ချောင်းမကြည့်သည့်အတွက်တော့ ကိုစိုးထူးအဖို့ စဉ်းစားစရာဖြစ်သည်။ သည်ကောင်မလေး တိုက်ခန်းကို ပြန်မလာဘူးလားဟု တွေးမိသည်။ ကျွန်းတံခါးကို ပိတ်အပြီးတွင် ဖိနပ်စင်နားမှာ တင်မေခက်စီးလေ့ရှိသောဖိနပ်ကို မြင်တော့မှ သည်တိုက်ခန်းတနေရာတွင် မယားပါသမီး အကြီးလည်း ရှိကိုရှိနေမည်ဟု အတတ်သိလိုက်ပြန်သည်။

ကိုစိုးထူးက တင်မေခက်၏လွယ်အိတ်ကို ရုတ်တရက် အလွယ်တကူမမြင်နိုင်သည့် တနေရာတွင် သိမ်းလိုက်သည်။ သော့တွဲကိုလည်း လွယ်အိတ်ထဲ ထည့်လိုက်သည်။ ထို့နောက် မီးဖိုဆီသို့ လျှောက်လာသည်။ အိမ်သာခန်းထဲသို့လည်း ကြည့်သည်။ နှစ်ခန်းလုံးတွင် တင်မေခက်ကို မတွေ့ရ။ အ၀တ်လဲခန်းကို သတိရကာ သွားကြည့်သည်။ အ၀တ်လဲခန်း၏အတွင်းဘက်မှ ဂျက်ချထားသည်ကို သိရလို့ တင်မေခက်တယောက် ဒီအခန်းကျဉ်းလေးထဲတွင် တံခါးပိတ်ကာဝင်အောင်းနေမှန်းသိသည်။ သို့သော် ဒီထက်ကောင်းသောစိတ်ကူးရလာသောကြောင့် တံခါး မခေါက်တော့ဘဲ အိပ်ခန်းထဲကို ပြန်ဝင်လာခဲ့သည်။ တင်တင်မေမှာတော့ ကာမအရသာ ကမ်းကုန်အောင် အသားကုန်ခံစားရပြီးသော။

အမျိုးသမီးများ၏ ထုံးစံအတိုင်း မောဟိုက်ပန်းလျစွာ အိပ်မောကျနေလေပြီ။ ကိုစိုးထူးသည် အ၀တ်မရှိ ဗလာကျင်းကာ ချွေးတွေသံတွေအရွှဲသားဖြစ်နေသောမယားချောကြီး၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ ချည်စောင်ပါးလေး လွှားခြုံပေးသည်။ ပြီးတော့ ကုတင်ဘေးနားရှိ ဘီဒိုကို ဖွင့်ကာ သော့ခတ်ထားသည့်အံဆွဲကို ဖွင့်သည်။ ထိုအံဆွဲထဲတွင် အပြာစာအုပ်များ အပြာဓါတ်ပုံများနှင့် အပြာ ဗီဒီယိုခွေနှစ်ခွေ ရှိသည်။ အပြာပုံစာအုပ်မှာ စာရွက်နှစ်ရွက်ကို သေသေချာချာ ဆုတ်ဖြဲထားသည်။ အံဆွဲနှင့် ဘီဒိုကို ပြန်ပိတ်သည်။ လီးတွင် ပေကျံနေသည်များကို (သည်လိုဖြစ်လျှင် သန့်စင်ရန် အသင့်ထားသည်) အ၀တ်စနှင့် သုတ်ပစ်လိုက်သည်။ အ၀တ်အစားများ ၀တ်ကာ လေကလေး တချွန်ချွန်ဖြင့် အိပ်ခန်းထဲမှ ထွက်သည်။

အ၀တ်လဲခန်းလေးနားသို့ ရောက်သွားကာ တံခါးအောက် အဟနေရာမှ အပြာဓါတ်ပုံစာအုပ်မှ သေချာစွာရွေးချယ်ဖြတ်ယူလာသော စာရွက်နှစ်ရွက်ကို ထိုးညှပ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် တိုက်ခန်းထဲမှထွက်တော့မည်လုပ်ပြီးမှ စိတ်ကူးတခု ရသောကြောင့် တင်မေထက်၏လွယ်အိတ် သိမ်းထားရာသို့ သွားသည်။ တင်မေထက်၏သော့ချိတ်ကိုယူကာ မိမိ၏ အိတ်ကပ်ထဲ ထည့်၏။ မိမိအလုပ်ကိစ္စ ရှိသေးသောကြောင့် ထွက်သွားပြီဖြစ်ကြောင်းနှင့် အေးအေး ဆေးဆေး နားနေရန် စာရေးပြီး နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်မောကျနေသောဇနီးချောကြီး၏ ဘေးတွင် ချထားသည်။ ပြီးတော့စိတ်လက်ပေါ့ပါးစွာတိုက်ခန်းမှထွက်လာသည်။ သူ့အနေနှင့်ယုန်ထောင်ရာတွင် ကြောင်မိပင်မဟုတ်။

ယုန်ရော ကြောင်ရော မိတော့မည့် အခြေအနေမို့ ကိုစိုးထူးတယောက် အတော်ပင် မြူးနေလေသည်။ မိမိတို့လင်မယား လိုးကြဆော်ကြသည်ကို အ၀တ်လဲခန်းထဲမှ ချောင်းကြည့်နေသည်ကို မိမိရိပ်မိကြောင်း တင်မေခက်သိရန်နှင့် ကောင်မလေး ပို စိတ်လှုပ်ရှား ရလေအောင် အပြာဓါတ်ပုံစာရွက်နှစ်ရွက်ဖြတ်ကာ တံခါးအောက်မှထိုးသွင်း အသိပေးခဲ့ပြီးနောက် မယားပါသမီး အငယ်မကိုလည်း အသိပေးနိုင်ရန် စိတ်ကူးအကြံနှင့် ကိုစိုးထူး ထွက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ တိုက်ခန်းသော့ပင် ပါမသွားပါ။ ကမူးရှူးထိုးနှင့် အလောတကြီး ထွက်သွားလေသော တင်မေထက် တယောက် ဝေးဝေးသို့ သွားမည်မဟုတ်။ သည် ကန်ထရိုက်တိုက်ကြီး၏ အနီးအနား တနေရာရာတွင် ရှိနေလိမ့်မည်ဟု ကိုစိုးထူးက တွေးမိသည်။

တွေ့အောင်တော့ ကြိုးစားကာ ရှာရပေလိမ့်မည်။ အိပ်ခန်းမှ အလောတကြီးထွက်လာသော တင်မေထက် ဘယ်သွားလို့ ဘာလုပ်ရမည်မသိ။ ဆယ်ကျော်သက်အရွယ်ကောင်မလေးမှာ စိတ်တွေလည်းလှုပ်ရှားလျှက် ဂနာမငြိမ် ဖြစ်နေသည်။ သည်လိုအခြေအနေတွင် အပိုင်ကိုင်နိုင်သူ ယောက်ျားသားတယောက်နှင့်သာ တွေ့မိလျှင် ချာတိတ်မမှာ ပျော့ကျကာ ၀ပ်ဆင်းလျက် ပြုသမျှနမိမှာ သေချာသည်။ သူတို့ အိမ်ခန်းရှိရာ ကန်ထရိုက်တိုက်ကြီး၏အနီးအနားတွင် ဟိုလျှောက်ဒီလျှောက်လုပ်နေသည်။ အမြဲသောက်နေကျ ဖြစ်သော အာပူလျှာပူဆိုင်အရှေ့ ဖြတ်အသွား ဆိုင်ရှင် အမျိုးသမီးကြီးက “စားသွားပါအုံးလား…” ဟု လှမ်းခေါ်ရာ ကောင်မလေးလည်း ဆိုင်ထဲ အလိုလို ၀င်မိလျှက်။

တပွဲမှာယူစားသောက်သည်။ လိုက်ရှာနေသော ပထွေးကိုစိုးထူး တွေ့သွားသည်။ ဆိုင်ထဲသို့ အသာပင် လျှောက်လှမ်းဝင်လာသည်။ ဆိုင်ရှင် အမျိုးသမီးကြီးမှာ ကိုစိုးထူးနှင့် မျက်မှန်းတန်းမိနေသောကြောင့် လှမ်းနှုတ်ဆက်သည်။ “ နင် သော့မေ့ကျန်ခဲ့လို့ ငါလာပေးတာ… ထက်ထက်…” ကိုစိုးထူးက ခပ်အေးအေးပြောကာ သော့တွဲကို တင်မေထက်၏ရှေ့တွင် အသာ ချထားပေးသည်။ နောက်ထပ် ဘာမှမပြောတော့ဘဲ ဆိုင်ထဲမှ ခြေလှမ်းမှန်မှန်ဖြင့် လျှောက်လှမ်းသွားသည်။ ထို့နေ့ညတွင် ရုပ်မြင်သံကြားဇာတ်လမ်းကိုပင် မကြည့်ဖြစ်တော့။ အိမ်ရှိလူအားလုံး စောစော အိပ်ရာဝင်ကြသည်။ နောက်တနေ့မနက်တွင် ညီအမနှစ်ယောက် အရင်ဆုံးနိုးလာကြသည်။

ညက တော်တော်နှင့် အိပ်မပျော်သည့်အတွက် အိပ်ရေးတော့ မ၀ကြပါ။ သို့သော် တင်မေခက်မှာ မနက် ၇နာရီတွင် ကွန်ပြူတာသင်တန်း တက်ရမည်မို့ မထချင်ပေမယ့် စောစောထရသည်။ ဧည့်ခန်းထဲတွင် အိပ်ရာခင်းပြီး ညီအမနှစ်ယောက် အတူတူအိပ်ကြသည်မို့ အမဖြစ်သူ အိပ်ရာမှထသောအခါ တင်မေထက်မှာ အချိန် သိပ်တော်တော်ကြာကြာ ပေပြီးမအိပ်နိုင်။ အိပ်ရာမှထရသည်။ အိပ်ရာများ သိမ်းရသည်။ ထိုအချိန်တွင် တင်မေခက်ကတော့ ရေချိုးပြီး အ၀တ်အစား ပြင်ဆင်နေလေပြီ။ နေ့စဉ် လုပ်ပေးနေကျ ၀တ္တရားအတိုင်း တင်မေထက်ကအမအတွက် ကော်ဖီဖျော်ကာ ပေါင်မုန့်ထောပတ်တို့ပြင်ဆင်ပေးသည် တင်မေခက် ခပ်သုတ်သုတ်စားကာ ကျူရှင်ကိုထွက်သွားသည်နှင့်။

တင်မေထက်လည်း ရေ၀င်ချိုးသည် ရေချိုးပြီးလို့ ရေချိုးခန်းထဲမှ ထွက်လာတော့ ရေချိုးခန်းအ၀တွင် အခန့်သား ရပ်နေသော ပထွေး ကိုစိုးထူးကို တွေ့ရလေသည်။ ။ “ ရော့… ဒီမှာ.. နင့်ကျောင်းလွယ်အိတ်… ငါ သိမ်းထားပေးတာ…” ကိုစိုးထူးက လက်ထဲတွင် ကိုင်ထားသော တင်မေထက်ရဲ့ လွယ်အိတ်ကို ပေးသည်။ လွယ်အိတ်ကို ကမန်းကတန်းနှင့်လှမ်းအယူတွင် ဒီလွယ်အိတ် ထားပစ်ခဲ့ကာ အိပ်ခန်းထဲမှ ကမန်းကတန်း ထွက်ပြေးခဲ့သည့် မိမိအဖြစ်ကို တင်မေထက် သတိရသည်။ မိမိအမေကို ပထွေးက ပယ်ပယ်နယ်နယ် လိုးဆော်မှုများကို မိမိချောင်းမြောင်းကြည့်ရှုခဲ့ကြောင်းသည် လွယ်အိတ်က ပြောပြနေသလိုမို့ တင်မေထက်မှာ မျက်နှာ ထူပူ ဖိန်းရှိန်းသည်။

“နင့်အမေကို ငါလိုးတာ ကြည့်ကောင်းလား…” ကိုစိုးထူးက မယားပါသမီးလေးကို စူးစူးရဲရဲ ကြည့်ပြီး မေးလိုက်ရာ ကောင်မလေး ရှက်အားပို စိတ်လှုပ်ရှားကာ ခေါင်းလေး ငုံ့သွားသည်။ “ ညကလည်း ငါ စောက်ပတ်ရော ဖင်ရော အပီလိုးပစ်လိုက်တာ နင့်အမေ အခု အိပ်ရာထဲမှာ တခေါခေါနဲ့ အိပ်လို့ကောင်းတုန်း….. တော်တော်နဲ့ နိုးဦးမှာ မဟုတ်သေးဘူး…” ဒေါ်တင်တင်မေ နိုးလာမှာ စိုးရိမ်စရာမလိုဘဲ မိမိတို့နှစ်ယောက် အေးအေးဆေးဆေး ရှိကြောင်း တင်မေထက် သိရှိနားလည်စေရန် ကိုစိုးထူးကတမင်ပြောခြင်း ဖြစ်သည်။ ဒီအခြေအနေကို နားလည် သိရှိသွားသော တင်မေထက် ရင်သိမ့်တုန်လာသည်။ ပထွေးက မိမိကို ဘာလုပ်လာမလဲဟု တွေး ကြောက်သည်။

လုပ်တော့လည်း လုပ်စေချင်သည်။ မယားပါသမီးလေးသည် ပထွေး၏ရှေ့မှောက်တွင် ခေါင်းလေး အသာငုံ့ပြီးနေသည်။ ရေချိုးပြီးကာစ သန့်စင်သော အပျိုမလေး၏ရနံ့သည် ကိုစိုးထူး၏ နှာခေါင်းကိုချူနေသည်။ ပြီးတော့ကောင်မလေးသည်ကိုယ်သုတ်ပုဝါအကြီးသားကြီးကိုထမိန်ရင်လျား ၀တ်သလိုမျိုး ကိုယ်ပေါ်တွင် ပတ်စည်းလို့ ထားသည်။ သေသေသပ်သပ် စည်းထားလို့ မို့ဝန်းသော ရင်သားဆိုင်တွေကတော့ လုံလုံခြုံခြုံ ရှိနေပါသည်။ နို့အညှာလေးကိုပင် မမြင်ရ။ ရင်ညွန့်အပေါ်ပိုင်းနဲ့ ပုခုံးသား လုံးလုံးလေးများ၊ အိစက်ဖြိုးသောလက်မောင်းသားတို့ကတော့ ဖွေးအု၀င်းမွတ်စွာ ပေါ်လို့ နေကြသည်။ ကိုယ်သုတ်ပုဝါကြီး၏အောက်နားစသည်။

တင်မေထက်၏ပေါင်သား အဖွေးသား လက်ငါးလုံးလောက်နဲ့ ခြေသလုံးတုတ်တုတ်များသည်လည်း ၀င့်ကြွားစွာ ပေါ်လွင်နေကြသည်။ ကိုစိုးထူးသည် မယားပါသမီးလေး၏တကိုယ်လုံးကို ခေါင်းမှခြေဖျား ခြေဖျားမှသည်ခေါင်း အပြန်အလှန် အစုံအဆန်ကြည့်သည်။ ခေါင်းငုံ့ထားသော်လည်း မိမိ၏တကိုယ်လုံးကို ပထွေးက ကောင်းကောင်း ကြည့်ရှုနေမှန်း တင်မေထက် သိသည်။ ရှက်စနိုးဖြစ်သည်။ သည်လို အကြည့်အ ခံရသည်ကိုတော့ ကျေနပ်သလိုလည်း ခံစားရသည်။ ကိုစိုးထူးသည် မယားပါသမီးလေး၏ ညာဖက် လက်မောင်းကို အသာ ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ တင်မေထက်တယောက် တကိုယ်လုံးတုန်ခါလျှက် ပါးစပ်မှ ယောင်ရမ်းရေရွတ်သံ ထွက်ပေါ်လာသည်။

အိတင်းပြီး အေးနေသော ဘယ်ဖက်လက်မောင်းသားကို ခပ်ဖွဖွလေး ဆုပ်ကိုင်သည်။ ရွရွလေး ပွတ်သည်။ ညင်ညင်သာသာလေးမှ တကယ့်ကို ညင်ညင်သာသာလေး။ ညင်သာလှသော ထို အဆုပ်အဖွ အပွတ်အသပ်တို့က အပျိုပေါက်မလေးကိုတော့ ရင်ဒိန်းဒိန်း ခုံသွားစေသည်။ သည်ထက် ကိုင်လာစေရန် လိုလား တမ်းတလာသည်။ ကောင်မလေးမှာ ရှေ့သို့ပင် မသိမသာ တိုးလာသည်။ ဒါကို သတိပြုမိသော ကိုစိုးထူးကတော့ သည်ချာတိတ်မကို မိမိပိုင်ပြီဟု နားလည်သည်။ သည်တော့ ငနဲသားက လက်ရဲဇက်ရဲ လုပ်လာသည်။ တင်မေထက် ကိုယ်ပေါ်တွင် ပတ်စည်းထားသော ကိုယ်သုတ်ပုဝါ ထိုညှပ်ထားသည့် နေရာအစကို ဆတ်ကနဲ ဆွဲဖြုတ်လိုက်သည်။

ပတ်ထားသော ကိုယ်သုတ်ပုဝါကြီး ပြေလျောကာ အောက်သို့ ဖုတ်ကနဲ ကျသွားသည်။ ရုတ်တရက်မို့ တင်မေထက်မှာ ဘာလုပ်ရမည်ကို မသိ။ ပထွေး၏ရှေ့မှောက်တွင် ကိုယ်လုံးတီးကြီး ဖြစ်သွားရလေတော့သည်။ ကိုစိုးထူးက အလွန်မြန်သည်။ ၀တ်လစ်စလစ် ဖြစ်သွားသည်နှင့်ကောင်မလေးကို ဆွဲဖက်သည်။ တင်မေထက်၏ ဗလာကျင်းနေသောကိုယ်လုံးလေး ပထွေးရဲ့ ရင်ခွင်ထဲ ရောက်သွားသည်။ “ အို… အမေ့.. အင့် ဟင့်… အိ အိ..” ကောင်မလေး ယောင်ညည်းသံ ပြုမိသည်။ ကိုစိုးထူးက ဆွဲအသွေ့တွင် ပါးစပ်ချင်း ဖိကပ်ငုံခဲ စုပ်နမ်း သောကြောင့် ယောင်ညည်းသံနှင့်အတူ ဆက်ပြီး မပီမသရေရွတ်သံများပေါ်သည်။ ပါးစပ်ကို စုပ်နမ်းရင်း ဘယ်လက်က တင်မေထက်၏ပေါင်ကြားကို လျှို သည်။

စောက်ပတ်ကြီးကို ကိုင်ပွတ်သည် စောက်ဖုတ်သည် ချက်ချင်းပင်လေထိုးထည့်လိုက်သလို ဖုထစ်ဖေါင်းတက်နေသည်။ အရည်ကြည်တွေ စိုလာသည်။ ရင်ချင်းအပ်မိနေရာ ကောင်မလေး၏ ဒိန်းဒိန်းမြည်နေသော ရင်ခုံသံများကိုပင် ကိုစိုးထူး ထိတွေ့ကြားနေရသည်။ နို့နှစ်လုံးသည်လည်း တင်းမာပြီး လုံးကြွနေသည်။ နို့သီးခေါင်းများ ချွန်တက် ကော့တက်လာသည်။ နို့သီးခေါင်းလေးများသည် ကိုစိုးထူး၏ရင်ဘတ်သားကိုပင် စူးစူးရှရှ ထိမိသည်။ “ ဟိုဖက်လှည့် စားပွဲပေါ် လက်ထောက်ပြီး ကုန်းလိုက်..” ။ ပါးစပ်ချင်း ဖိကပ် စုပ်နမ်းရာမှ ခွာကာ ကိုစိုးထူးက ပြောသည်။ ကောင်မလေးသည် ယမန်နေ့ နေ့လည်ဘက်ပိုင်း ပထွေးနှင့် မိခင်ကြီးတို့ လိုးကြတာကို ကျကျနန ချောင်းကြည့်မိခဲ့ရာမှ နိုးထနေခဲ့သော ရမ္မက်ဇောအရှိန်။

ညတုံးကလည်း ၀က်ဝက်ကွဲအောင် လိုးကြသည့် အသံဗလံများကို နားထောင်ရင်း တက်လာခဲ့ရသော ဖီလင်တို့သည် တငွေ့ငွေ့ ရှိနေဆဲအချိန်တွင် ပထွေးနှင့် နဖူးတွေ့ ဒူးတွေ့ ဆိုသလို ၀တ်လစ်စလစ်ပင် ဖြစ်သွားလျှင် အဖက်အပေါ့ အစုပ်အနမ်း အကိုင်အတွယ်ကို ခံရလေသောအခါ တင်မေထက်တယောက် အရမ်းကို စိတ်ထနေသည်။ ပြီးတော့ အမေဖြစ်သူ နှစ်ခြိုက်စွာ အိပ်ပျော်နေလေသည်ဟူသော အသိကလည်း ကောင်မလေးကို ရဲတင်းစေသည်။ သည်တော့ အပိုင်ကိုင်လိုက်သော ပထွေး၏လက်ထဲတွင် တင်မေထက် အရည်ပျော်သွားခဲ့ရလေပြီ။ ပထွေး ပြောသည့်အတိုင်းပင် ထမင်းစားပွဲပေါ်တွင် လက်ထောက်ကာ ကုန်းပေးလိုက်လေသည်။

မိမိကို လိုးရန် ကုန်းခိုင်းခြင်းဖြစ်မှန်း သိသော်လည်း တဏှာရမ္မက်က ပြင်းထန်နေသော တင်မေထက်မှာ နည်းနည်းလေးမျှပင် တုန့်ဆိုင်းနေခြင်းမရှိ။ သူမကိုယ်တိုင်ကလည်း ကာမအရသာကို အရမ်း လိုလား တမ်းတနေသည် မဟုတ်ပါလား။ “ နင့် ဆုံကြီးက အယ်နေတာဘဲ… တောက်…” ကိုစိုးထူးသည် ကုန်းပေးလိုက်လို့ တအားအာထွက်နေသော မယားပါသမီးလေး၏ဖင်ကြီးကို ကြည့်ရင်း ပြောသည်။ ပြောရင်း မချင့်မရဲဖြစ်လာဟန်ဖြင့် မယားပါသမီးလေး၏ဖင်ကြီးကို “ဖျန်း..” ကန် မြည်အောင်ပင် ရိုက်လိုက်သည်။ “ အို… ဦးလေးကလည်း… ဟင့်…” ဖင်ရိုက်ခံရသော ကောင်မလေး၏ပါးစပ်မှ ညုတုတုအသံလေး ပေါ်လာသည်။ ကိုစိုးထူးသည် စွာသည်။

တမမပန မပထမ်းများကို ချိန်း န မြည်အောင်ပင် ရိုက်လိုက်သည်။ ” ခို ဦးလေးကလည်း.. ဟင့်…” ဖင်ရိုက်ခံရသော ကောင်မလေး၏ပါးစပ်မှ ညုတုတုအသံလေး ပေါ်လာသည်။ ကိုစိုးထူးသည် ညာလက်ဖြင့် မိမိပါးစပ်မှ တံတွေးများကို ယူကာ မယားပါသမီးလေး၏စောက်ပတ်ကို ပွတ်သည်။ လီးထိုးသွင်းရ လွယ်ကူ အဆင်ပြေစေဖို့ တံတွေးဆွတ်ခြင်းဖြစ်ကြောင်း တင်မေထက် နားလည်သည်။ တံတွေးတို့ပြီးနောက် လီးထိုးသွင်းတော့မည်မို့ လီးအသွင်းခံရလျှင် ဘယ်လိုများနေမှာလဲဟု တွေးကာ အသည်းယားနေသည်။ စောက်ပတ်ကို တံတွေးဆွတ်ရင်း အသာ ထိုးနှက်ပွတ်ရာ တင်မေထက် တယောက် တဟင့်ဟင့် ဖြစ်သွားရသည်။ ” တီတီတီ… တီတီတီ…။

ထိုအချိန်မှာပင် လူခေါ်ဘဲလ် တီးသံပေါ်လာသည်။ တဏှာထကာ ဇောထန်နေကြသော ပထွေးနှင့် မယားပါသမီးလေးတို့မှာ ဘဲလ်သံကို ချက်ချင်းမကြား။ သုံးလေးကြိမ် ထပ်နှိပ်တော့မှပင် ကြားကြရသည်။ တယောက်ယောက် ရောက်လာလေပြီ။ ပြီးတော့ ဘဲလ်နှိပ်နေသည့်အသံကြောင့် ဒေါ်တင်တင်မေလည်း အိပ်ရာမှနိုးသွားနိုင်ကြောင်း တွေးမိသည့်အတွက် နှစ်ယောက်လုံး ထိတ်လန့်တကြား ဖြစ်သွားသည်။ ၀တ်လစ်စလစ်ကြီးနှင့် ကုန်းပေးထားလေသော တင်မေထက်သည် အ၀တ်လဲခန်းထဲသို့ တခါတည်း ပြေးဝင်သည်။ ကိုယ်သုတ်ပုဝါပင် ယူကောက် မသွားနိုင်။ ကိုစိုးထူးလည်း အိမ်ခန်းတံခါးဆီသို့သွားမည် ပြုပြီးမှ မီးဖိုခန်းကြမ်းပြင်တွင် ပုံရက်သားရှိနေသော ထိုကိုယ်သုတ်ပုဝါကို သတိရကာ အမြန်ကောက်ယူပြီး အလွယ်တကူမမြင်နိုင်သောနေရာတွင် သိမ်းငှက်ထားလိုက်ရသည်။

ပြီးမှ တံခါးသို့ အမြန်သွားကာ ဖွင့်သည်။ လက်မတင်လေးဟု ဆိုရမည်။ ကိုစိုးထူးက အိမ်ခန်းတံခါးကို ဖွင့်လိုက်သည့်အချိန်မှာပင် အိပ်ခန်းထဲမှ ဒေါ်တင်တင်မေလည်း အပြင်သို့ ထွက်လာသည်။ ရောက်လာကြသည့် ဧည့်သည်များက ကိုစိုးထူးနှင့်လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက်တွေ ဖြစ်သည်။ ဒေါ်တင်တင်မေနှင့်လည်း သိကျွမ်းသည်။ ရောက်လာသည့်ကိစ္စက ကိုစိုးထူးနှင့်အတူ လုပ်ထားသော အလုပ်တခုနှင့် ပတ်သက်သည်။ သူတို့ဖာသာ သူတို့သွားပြီး လုပ်ရင်လည်း ဖြစ်သည်။ ကိုစိုးထူးမှာ ထိုလူတွေနှင့် လိုက်မသွားဘဲ “စ” ထားနိုင်ပြီဖြစ်သော မယားပါသမီးလေးကို အပိုင်ဆက်ကြံဖို့ စိတ်ကူးရှိမိလေသေးသည်။ သို့သော် အိမ်တိုင်ယာရောက်ခေါ်သည်ကို အပြတ်ငြင်းလွှတ်လိုက်လျှင်။

မယားဖြစ်သူ သံသယ၀င်နိုင်သောကြောင့် မလိုက်ချင်လိုက်ချင်နှင့် လိုက်သွားရလေသည်။ အ၀တ်အစားများလဲလှယ်ကာ အိမ်သာတက်သလိုလိုနှင့် မီးဖိုခန်းထဲ ၀င်ပြီးနောက် အ၀တ်အစားများ ၀တ်ပြီးလို့ မီးဖိုခန်းထဲတွင် ဧည့်သည်များအား ဧည့်ခံရန် ပြင်နေသော တင်မေထက်ကို ကိုယ်သုတ် ပုဝါကြီး သိမ်းထားသည့်နေရာအား ပြောဖြစ်အောင် ၀င်ပြောလိုက်သည်။ ။ တင်မေထက်ကို စလိုက်နိုင်ပြီ ဖြစ်သော်လည်း ထိုနောက်ပိုင်းရက်များတွင် အခွင့်အလမ်းကောင်းများ မရသောကြောင့် ရှေ့ဆက်လို့မတိုးနိုင်ကြ။ လူအလစ်တွင် ဖင်ကိုပွတ်နို့ဆွဲ ဟိုကိုင်ဒီကိုင်လောက်တော့ ရံဖန်ရံခါ လုပ်နိုင်သည်။ သို့သော် လွတ်လွတ်လပ်လပ်နှင့် နှစ်ယောက်ထဲရှိသည့်အချိန်က မများသောကြောင့် ထို့ထက် ဘာမှမရှိနိုင်။

ကိုင်တာပွတ်တာ နမ်းတာကိုပင် လျှပ်တပျက် စစ်ဆင်သလို ခပ်မြန်မြန် ခပ်သွက်သွက် လုပ်ကြရလေသည်။ တင်မေခက်ကတော့ ပထွေးကို ခပ်ရှောင်ရှောင် လုပ်နေသည်။ ကိုစိုးထူးမှာလည်း တင်မေထက်ကို ပို အာရုံထားနေရာ တင်မေခက် အပေါ် ခွင်ဖန်မှုများ မလုပ်ဖြစ်ပေ။ ထိုသို့ဖြင့် ငါးရက်ခန့်အကြာတွင်တော့ ကိုစိုးထူးအတွက် မမျှော်လင့်သော အခွင့်ကောင်းတခုသည် အံ့သြဘွယ်ရာပင်ပေါ်ပေါက်လာလေသည်။ အငယ်မတင်မေထက်နှင့်မဟုတ်။ အကြီးမတင်မေခက်နှင့် ဖြစ်သည်။ တင်မေခက်တို့ ကျူရှင်သင်တန်းကျောင်းသို့ နိုင်ငံခြားတက္ကသိုလ်တခု၏ ပညာသင်ဆုအကြောင်း သတင်း ရောက်လာသည်။ အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာလုပ်ငန်းကြီးတခုက စပွန်ဆာလုပ်သော ပညာသင်ဆု ဖြစ်သည်။

ထိုဆုကိုရလျှင် နိုင်ငံခြားတက္ကသိုလ်တွင် အဆင့်မြင့် ဒီပလိုမာ သင်တန်း တနှစ်တက်ရပြီး ထိုလုပ်ငန်းကြီးတွင် လစာကောင်းကောင်းနှင့် အထက်တန်းရာထူး ရရှိမည် ဖြစ်သည်။ တင်မေခက်၏ ဉာဏ်ရည်ဉာဏ်သွေး ပညာအဆင့်စွမ်းရည်တို့နှင့်ဆိုလျှင် ပိရိယစိုက်ထုတ်ကာ ကြိုးစားလေ့ကျင့် ပြင်ဆင်ပါက သည်ပညာသင်ဆု ရရှိနိုင်သည်ဟု သင်တန်းကျောင်းရှိ ဆရာ ဆရာမများက ယုံကြည်ကြသည်။ ၀င်ရောက်ဖြေဆိုရန်လည်း တင်မေခက်ကို တိုက်တွန်းကြသည်။ ထို ပညာသင်ဆု စာမေးပွဲအတွက် အထူးသင်တန်းကြေး စသည်များ အပါအ၀င် ငွေငါးသိန်းလောက်တော့ ကုန်ကျဖို့ ရှိသည်။ တင်မေခက်ကလည်း မိမိ အနေဖြင့် သည်ပညာသင်ဆု စာမေးပွဲကို ၀င်ရောက် ဖြေဆို အောင်မြင်နိုင်မည်ဟု ယုံကြည်ချက် ရှိသည်။

လိုအပ်သော ငွေငါးသိန်းကို ဘယ်လိုလုပ် ရှာမည်နည်းဟု ဦးနှောက်ခြောက်မတတ်ပင် စဉ်းစားသည်။ နောက်ဆုံးတော့ မိမိ ပထွေးကိုပင် စကားပြောဆို အလဲအလှယ်လုပ်ရန် တင်မေခက် ဆုံးဖြတ်လိုက်လေသည်။ ပထွေးက သူမကို ကြံနေတာကို တင်မေခက် ရိပ်မိနေပါပြီ။ ပထွေး၏ကျုံးသွင်းမှုတွင် မိမိလည်း အရှောင်မကောင်းပါက ပါသွားနိုင်ကြောင်းလည်း နားလည်သည်။ သည်အတိုင်းကြီး ပထွေးနှင့် ဖြစ်သွားရမည်ထက် မိမိ၏ ဘ၀ရှေ့ရေး အာမခံကောင်း ရနိုင်သည့် ပညာသင်ဆုအတွက် လိုအပ်သော ငွေကြေးကို ပထွေးမှ မိမိ၏ခန္ဓာကိုယ်နှင့် လဲယူလိုက်တာ ပိုကောင်းမည်ဟု ကောင်မလေး တွေးသည်။ မိုက်မဲသည့် စိတ်ကူးဟု ဆိုရမည်လား…။

လက်တွေ့ကျသော အစီအစဉ်ဟု ပြောရမည်လားတော့ မသိပေ။ မိမိနှင့် စကားပြောစရာရှိသည်ဟု မယားပါသမီးအကြီး တင်မေခက်က ချိန်းလာသောအခါ ကိုစိုးထူးမှာ အံ့ဩမိလေသည်။ သို့သော် ချိန်းဆိုထားသည့်အချိန်တွင် ချိန်းဆိုထားသည့်နေရာကိုတော့ ကိုစိုးထူး သွားပါသည်။ တင်မေခက်တယောက် ငွေကြေးလိုအပ်နေခြင်းသာ ဖြစ်နိုင်ခြေ ရှိသည်ဟုသာ တွက်မိသည်။ “ ပြောစရာ ရှိတယ်ဆို.. ပြောလေ… ခက်ခက်…” မယားပါသမီး စကားစရခက်နေကြောင်း နားလည်သည့် ကိုစိုးထူးက စကားစပေးလိုက်သည်။

“ ဟုတ်တယ်… ဟို… ကျနော် အဲ.. အဲ..” တင်မေခက်မှာ စကားစလို့ မရနိုင်ပဲ အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့ ဖြစ်နေသည်။ ” ဘာလဲ… ငွေလိုနေလို့လား…..” ” ဟုတ်…” ” အင်း.. ငါရဲ့ မယားပါသမီးချောကိုတော့ ပေးသင့်ရင် ပေးရမှာပေါ့…. ငွေ ဘယ်လောက် လိုလို့လဲ…” ” ဟို… များတော့ အတော်များတယ်… ဦးလေးရဲ့…” “ ဘယ်လောက်မို့လဲ… ပြောစမ်းပါအုံး…” ” ဟိုလေ… အဲ… ငါး… ငါးသိန်း…” ” ငါးသိန်း… ဟုတ်လား…” တင်မေခက် ခေါင်းကို အသာ ညှိမ့်ပြလိုက်လေတော့သည်…. ပြီးပါပြီ။