ထမင်းဝိုင်းပြင်ကာ ထိုင်စောင့်နေလေတော့သည်

“ဟေ့ကောင်… ဇော်ကြီး… အဲ့စော်…မိုက်တယ်နော်” “အေး…ဟုတ်တယ်ကွ… နောက်က ကြည့်ရင် ပိုတောင်မိုက်သေးတယ်” “အမလေးလေ ဘာတွေကြည့်ပြီး မိုက်နေရတာလည်း ဇော်ကြီးနဲ့ ကျော်မြင့်ရယ် နင်တို့လည်း ငမ်းစရာရှားလို့ ဒီလို တစ်ခုလပ်ကိုမှ ငမ်းရသလားဟဲ့” “ဟင် တစ်ခုလပ် ဟုတ်လို့လား မတင်ထွေးရဲ့” “အဟုတ်တော့…အဟုတ်… တစ်ခုလပ်တင်… ဘယ်ကမလဲ… ကလေးတစ်ယောက်လည်းရှိသေး… သူ့သားလေးကလည်း အခြောက်လိုလေးလေ သားထူးဆိုလား”။

ဟာ ဒါဆို ပိုတောင်မိုက်သေးတယ်… အမေကော…သားကော ဟား…ဟား…ဟား…ဟား…”ဟဲ့ မိုက်မနေနဲ့ နင်တို့သေသေချာချာကြည့် မိန်းမဖင်တွဲ…လင်မမြဲ တဲ့” “ဟင်… မတင်ထွေးပြောတာ ဘာလဲ…ဗျ” “အော်…ဘာကမှာလဲ…ဟဲ့… အဲ့မိန်းမနောက်ပိုင်းကို သေသေချာချာ ကြည့်လေ ဖင်ကအောက်တွဲကျနေတာ မှတ်ထား မိန်းမဖင်တွဲကျနေရင် လင်မမြဲဘူးဟဲ့… စိတ်ကူးတွေယဉ်မနေနဲ့” အလုပ်ကအပြန် ရပ်ကွက်ရဲ့ လူစည်းကားရာ ဈေးဆိုင်တန်းလေးမှ။

ာ အိမ်အတွက် လိုအပ်တာလေးတွေ ဝင်ဝယ်တဲ့ကေသွယ် တစ်ဖက်ဈေးဆိုင် အတွင်းမှ ပြောနေသောကြသည်ကို။ ကြားလိုက်ရသော စကားလုံးတွေက နှမသားချင်းမစာမနာ သားသမီးချင်း ကိုယ်ချင်းမစာနာ မိန်းမသားချင်း မစာနာသောစကားလုံးတွေကြောင့် ကေသွယ် ထောင်းကနဲထွက်လာသော ဒေါသနှင့်အတူ ချာခနဲနောက်ပြန် လှည့်လိုက်ကာ “ဟဲ့ တင်ထွေး နင်စကားပြောတာလဲ? ငါ့လက်ဝါးက ပါးမရွေးဘူးနော် ညည်း အသားလွတ်စော်ကားနေတာတွေများနေပြီ”။

ဒေါသနှင့်အတူ လူကပါ တစ်ဖက် ဆိုင်ခန်းဘက်ကိုရောက်သွားသည်။ ရုတ်ရုတ်သဲသဲဖြစ်သွားသောကြောင့် တချို့သော ဈေးဝယ်သူတွေ ကွက်ကြည့် ကွက်ကြည့်လုပ်နေကြပြီး စပ်ဖြီးဖြီး သကောင့်သား နှစ်ကောင်က ကေသွယ့်ရဲ့ ကိုယ်ခန္ဓာတစ်ခုလုံးကို စားမတက် ဝါးမတက် သေသေချာချာကြည့်နေကြလေသည်။ “ငါကဘာပြောလို့လည်း အမှန်ပြောတာလေ ညည်းကအမှန်ပြောတော့ နာတယ်လား နာရင်လဲသေလိုက်” “ကောင်မ ဘာစကားပြောတာလဲ”။

ကေသွယ် ထိန်းမထားနိုင်တော့သည့် ဒေါသကို ထွက်ပေါက်ပေးလိုက်ချိန်မှာတော့ “ဖြန်း…… ” “ဟင်… နင်…နင်ကငါ့ကို ပါးရိုက်တယ် ဟုတ်လား…”။ “အေးရိုက်တယ် လာလေ လာလိုက် ထပ်အရိုက်ခံခြင်ရင် ရှေ့တိုးလာခဲ့ ကောင်မ ကေသွယ်ကို ဘာမှတ်နေလဲ” “ဟဲ့ သူတောင်းစားနှစ်ကောင် နင်တို့လည်း ကြပ်ကြပ်သတိထား နင်တို့ နှမတွေ အမေတွေလို ထင်ပြီး ငါ့ကို ပေါပေါလောလောအစားထဲက ထင်မနေနဲ့ သူတောင်းစားတွေ နင်တို့ကိုပါ ပါးရိုက်မှာ ငါ့ကိုဘာကောင်မ မှတ်နေလဲ”။

လူတွေ ရုတ်ရုတ်သဲသဲ ပိုဖြစ်ကာ ဆွဲသူကဆွဲ ကြည့်သူကကြည့် တီးတိုးပြောသူကပြောနှင့် ဈေးဆိုင်တန်းလေးမှာ စည်ကားသွား ရလေတော့သည်။ အိမ်ပြန်ရောက်ရောက်ခြင်း အမောမပြေနိုင် ကေသွယ့်ရဲ့ ဒေါသတွေက အလိပ်လိုက် ထွက်နေဆဲ ကံအကြောင်းမလှလို့ တစ်ခုလပ် ကလေးအမေဖြစ်နေရတာ ပတ်ဝန်းကျင်ရဲ့ အထင်သေးရှုံ့ချခံရဖို့လား။ တစ်ခုလပ်ဖြစ်တာ ဘာဆန်းလဲ လင်နဲ့ကွဲတာ ဘာဆန်းလဲ ကိုယ့်အပေါ် မကောင်းတဲ့ယောကျာ်းကို ဖတ်တွယ်ပြီး ဒုက္ခဆင်းရဲ မခံပဲ ပြတ်ပြတ်သားသား ကွဲလိုက်တာ ဘာဖြစ်လဲ။

ကိုယ့်ဝမ်းအတွက် ကိုယ့်ခြေတောက်အပေါ်ကိုယ်ရပ်တည်ရဲတာ အပြစ်ဖြစ်နေလား။ ဒီပတ်ဝန်းကျင်မှာ ကေသွယ် အတော်လေးမွန်းကျပ်လှပြီ။ အခြေနေမပေးလို့သာ ဒီလိုနေရာမှာ နနရေတော။ အချိန်က ညနေစောင်းနေပြီ မကြာခင်မှာ အမှောင်ရောက်လာတော့မည် သားဖြစ်သူက ဘယ်သဝေထိုးနေတယ်မသိ ခုချိန်ထိပြန်ရောက်မလာသေး။ ဟူးးး ကေသွယ် ထမင်းစကားပွဲဝိုင်းမှာ ငူငူကြီးထိုင်ကာ သားပြန်အလာကို စောင့်နေလေသည်။

“အမေ သားပြန်ရောက်ပြီ။” “ဟဲ့ပြန်လာသေးတယ်နော် ဒါကဘယ်သဝေထိုးနေရတာလဲ နင်က ငါက အလုပ်ကပြန်လာပြီး ချက်ဟယ်ပြုတ်ရယ်နဲ့ မောနေရတာ နင်ကတော့ သာသာယာယာ အလေလိုက်နေတယ် ” “အမေကလည်း အလေလိုက်တာမဟုတ်ပါဘူး အမေရဲ့ သားပန်းသည် ဒေါ်ကြီးစံပါယ်စီသွားနေတာ။” “မစံပါယ်စီ နင်ကဘာသွားလုပ်တာလဲ” “ဟိုလေ ဟို ညဘက်ကိုလေ သား စံပါယ်ပန်းလိုက်ရောင်းမလို့ အဲ့ဒါ” “ဘာ” “ပန်းလိုက်ရောင်းမယ် ဟုတ်လား။

နင်စာတော့ မလုပ်ချင်ဘူး မဟုတ်တာကြ လုပ်ချင်တယ် “အမေရယ် သားကျောင်းစာ စိတ်မဝင်စားဘူးလေ ကျောင်းဆက်တက်နေလည် သားအောင်မှာမဟုတ်ဘူး အခုလည်း ဆယ်တန်းရောက်နေပြီပဲ သား လူ့အောက်မကျပါဘူးအမေရဲ့ အမေ့ကို တစ်ဖက်တစ်လမ်းက ကူရအောင် သားအလုပ်လုပ်ချင်တယ် အမေလည်း နည်းနည်း နားရတာပေါ့။ အကြွေးတွေလည်း မနည်းများနေပြီလေ အမေရဲ့။ အဘိုး မဆုံးခင်က အမေယူထားတာတွေက ဒီအိမ်ပါ ထိုးအပ်ရတော့မယ့် အခြေနေဖြစ်နေပြီလေ။

အမေ သားတို့က သားအမိနှစ်ယောက်တည်းလေ။ မရှိအတူ ရှိတူပေါ့ သားအလုပ်လုပ်ပါရစေ နော်အမေ။” သားရဲ့စကားတွေက ကေသွယ့်ကို နာကျင်စေသည်မှာအမှန်ပင်။ သားတစ်ယောက်အတွက် မားမားမတ်မတ်ရပ်တည်ပေးဖို့ အမေတစ်ယောက်ရဲ့ ခွန်အားတွေ ကေသွယ့်မှာ အပြည့်ရှိပါတယ် ။ မရှိတာ ရှိတာထက် သားကို မပင်ပန်းစေချင်ဘူး။ အဖေမဲ့နေတဲ့ သားအတွက် ကေသွယ် တာဝန်ပိုကျေချင်မိတယ်။ လင်ပစ် တစ်ခုလပ်ဖြစ်မှ သားဖြစ်သူက ကျောင်းထွက် ဈေးရောင်းရတယ်လို့တော့ ပတ်ဝန်းကျင်ပြောတာ မခံနိုင်ပါ။

ဒါ့ကြောင့်လည်း သားရဲ့တောင်းဆိုမှုကို ကေသွယ် တင်းတင်းရင်းရင်းငြင်းပယ်ခဲ့လေသည်။ “လုံးဝ မလုပ်ရဘူး သားထူး အမေအခု အလုပ်လုပ်နေတယ်။ မင်းတစ်ယောက်အတွက်တော့ အမေကောင်းကောင်းထားနိုင်တယ်။ နင့်အဖေမရှိတဲ့ နောက်မှာ နင့်ကို လူတလုံးသူတလုံးဖြင်အောင် ထားဖို့ ငါ့မှာ တာဝန်ရှိတယ်။ နင့်ခေါင်းထဲက ပေါက်ကရအတွေးတွေကို ထုတ်ပစ်။” သားထူး ခေါင်းလေးငုံ့ကာ အမေ့ရဲ့ ဒေါသအောက်တွင် တုတ်တုတ်မျှမလှုပ်ဝံ့နေခဲ့။

အချိန်က တစ်ဖြည်းဖြည်း ကုန်လွယ်လာသည်။ သားထူးလည်း ဆယ်တန်းကျလို့ အမေ့ရဲ့ ဆူပူကျိန်းမောင်းမှုကို ခံရင်း နောက်တစ်နှစ် ဆက်မဖြေပဲ အလုပ်ထွက်လုပ်ဖို့ တိုက်ပွဲဝင်ရသည်။ ကေသွယ်လည်း သားဖြစ်သူကိုပြောမရတော့သည့်အဆုံး လက်လွတ်လိုက်ရလေတော့သည်။ ဒီအမေနဲ့ ဒီသား နှစ်ယောက်တည်းရှိတဲ့ ဒီကမ္ဘာမှာ အရာအားလုံးကို အံတုဖို့ ငွေကသာ အရှင်သခင်ဖြစ်နေလေတော့ အိမ်ပေါ်က ဆင်းမပေးရဖို့အရေး သားအမိနှစ်ဦး ဒိုးတူဘောင်ဖက် လုပ်ကိုင်ဖို့က လိုအပ်လာလေသည်။

ကေသွယ် လက်ရှိလုပ်နေသော အရောင်းဝန်ထမ်း အလုပ်ကိုထွက်လိုက်ပြီး ဈေးရောင်းဖို့ စိတ်ကူးလိုက်လေသည်။ အိမ်ရှေ့လေးမှာပင် ထမင်းဆိုင်ဖွင့်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်လေတော့သည်။ ကေသွယ်တို့ ရပ်ကွက်က လမ်းမတန်းနဲ့ ကျောချင်းကပ်ဆိုတော့ စည်ကားသည်။ ဒါ့ကြောင့် ထမင်းဆိုင်ဖွင့်တာ အလုပ်ဖြစ်မည်ဟု ကေသွယ် တွေးလိုက်မိသည်။ သားကတော့ ညဘက် စံပါယ်ပန်းလိုက်ရောင်းပြီး ရောင်းရငွေကို တပြားမကျန်ပြန်အပ်ကာ အမေ့ကို ကူဖေါ်လောက်ဖက် လုပ်ပေးရှာသည်။

သားထူးစံပါယ်ပန်းကုန်းများအား အတွဲလိုက် သေသေချာချာလေး စုကိုင်လိုက်ပြီး ဈေးရောင်းထွက်ရန်ပြင်ဆင်လိုက်ကာ “အမေ သား ဈေးရောင်းသွားပြီ” “ဟဲ့ သား ဒီနေ့ မစောဘူးလား” “နည်းနည်းစောတယ် အမေ … ရပ်ကွက်ထဲ သွားရောင်းမလို့ အဲ့ဘက်က သူဌေးတွေက အပြင်ထွက်တာမဟုတ်ဘူးလေ။ အဲ့မှာဆို ဈေးပိုရတယ် အမေရဲ့ ပြီးတော့မှ ဒီဘကိအခြမ်းပြန်လာမှာ အဲ့ဒါကြောင့် နည်းနည်း စောသွားမလို့” “အေးပါ ငါ့သားရယ် ဂရုစိုက်သွား ” ကေသွယ်ရဲ့ ထမင်းဆိုင်လေးက မထင်မှတ်ပဲ အရောင်းသွက်သည်။

ဟင်းချက်လက်ရာလေးလည်းကောင်းပြီး စေတနာအပြည့်နဲ့ စားသုံးသူတွေကို ရောင်းချပေးလို့ထင်ပါ့ နေရာအကွက်အကွင်းကလည်း ကောင်း၍ထင်ရသည် ရောင်းကောင်းသည်။ ဒါကိုပဲ မနာလိုမရှုစိတ်ရှိသော တချို့သူတွေက ထင်ကြေးအမျိုးမျိုးပေးပြီး ကေသွယ့်ကို စိတ်အနှောက်အယှက်ဖြစ်စေခဲ့လေသည်။ “အမလေးအေ ရောင်းကောင်းတာလည်းမပြောနဲ့လေ ကြည့်ကြည့်လိုက် သူ့ဆိုင်မှာ ဝင်စားတာ ဘယ်လိုလူတွေလည်းလို့ ကားသမားတွေချည်းပဲလေ။

အစာပြေပေါ့အေ” အနှောင့်အသွားမလွတ်သည့် စကားတွေကို ကြားရဖန်များလာတော့လည်း ကေသွယ် ဂရုပြုမနေပဲ ကိုယ့်အလုပ်ကိုယ်သာ ဇောက်ချလုပ်နေမိတော့သည်။ တချို့သော ယောကျာ်းတွေကလည်း ကေသွယ်က တစ်ခုလပ် ဆိုတာသိလို့ သွေးတိုးစမ်းတဲ့သဘောနဲ့ သားပြောမယားပြောလေးတွေလည်း အပြောခံရသည်ကရှိသေးသည်။ ဈေးသည်ဆိုတာ သည်းခံရတယ် ဆိုသည့် စကားအတိုင်း ကေသွယ် သည်းခံခဲ့သည်။

ကေသွယ် အစ်ကို ဆာလာတယ် အဆင်သင့်ဖြစ်ပြီလား”အာ ကိုဝေမိုးကလည်း အဆင်သင့်ပါရှင် ဒါနဲ့ ကားဆွဲကောင်းလား ဒီနေ့” “ဆွဲကောင်းပါ့ ဒါပေမယ့် မောတယ် ကေသွယ်လေးနဲ့ တွေ့မှ အမောပြေတယ်’ “ဟွန်း အပြောကောင်း ကိုတက်ပါ့ကြီး ခါတိုင်းလိုပဲ ဝက်သားနဲ့ပဲနော်” “အွန်း အဆီတစ်ထပ် အသားတစ်ထပ် သုံးထပ်သားလေး” ကားသမား မိုးဝေက ပြောလည်းပြော အကြည့်တွေက ကေသွယ်ရဲ့ ကိုယ်လုံးတစ်ခုလုံးကို သိမ်းကြုံးပြီးကြည့်ကာ တံတွေးတွေကို မျိချလိုက်သည်။

စီးပွားရေးအရလို့ ဆိုဆို မိန်းမသားတစ်ဦးတည်းရှာဖွေလုပ်ကိုင်စားသောက်နေရသည့်အချိန်တွင် အားကိုးစရာပဲဖြစ်ဖြစ် အဟန့်အတားပဲဖြစ်ဖြစ် ကေသွယ် လိုအပ်သည်ဟုထင်မိသည်။ သားဖြစ်သူက အားကိုးရလောက်သည့် အခြေနေမျိုးဖြင့်သူမကို စောင့်ရှောက်ပေးမှု မရသေးသောကြောင့် အသက် ၃၇ နှစ်အရွယ်သာရှိသေးသော လုံးကြီးပေါက်လှ တစ်ခုလပ်မလေး ကေသွယ် အားကိုးရှာချင်မိလေသည်။ မပြည့်စုံရသည့်အထဲ ပတ်ဝန်းကျင် ကျားမုဆိုးတွေရန်ကရှိသေးသောကြောင့်။

တစ်ယောက်ယောက်ကို အတည်အကျ ယူလိုက်ရင်ဖြင့် တည်တည်တံတံများဖြစ်သွားမလားဆိုသည့်အတွေးက ဝင်လာသောကြောင့်လည်း ကားသမား မိုးဝေ ကို ကေသွယ် ထည့်သွင်းစဉ်းစားခဲ့လေသည်။ “အမေရယ် ဒီအတိုင်းလေးလည်း သားတို့ သားအမိအဆင်ပြေနေတာပဲဟာ။ ပြီးတော့ အကြွေးတွေလည်း အတော်လေးကျေနေပြီပဲ ။ သားတို့အတွက်ပူစရာဘာရှိနေလို့ အမေက နောက်ယောကျာ်းယူရတာလဲ။

ပြီးတော့ သားက ငယ်တော့တာမဟုတ်ဘူးလေ ရှက်တယ် ဗျ “ဟဲ့ ရှက်ရအောင် ငါက သူများလင်ကို လုနေတာမှမဟုတ်တာ ။ အခုဟာက ရှေ့ရေးကိုတွေးပြီးငါလည်း စီစဉ်ရတာ။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် အမေ့မှာ အားကိုးအားထားစရာယောကျာ်းသားတစ်ယောက်တော့ရှိသင့်တယ်လေ သားရဲ့။” သားဖြစ်သူ လက်ခံလာအောင် ကေသွယ် တစ်ယောက် ချော့ကာ ခြောက်ကာ ပြောဆိုနေသော်လည်း သားထူးရဲ့ စိတ်ထဲမှာတော့အမေ့ကို မငြိုငြင်ရက်သော်လည်း သဘောမတွေ့ကာ အလိုမကျဖြစ်ရလေသည်။

ရပ်ကွက်ထဲမှာတော့ သားထူးပို၍ပင် အရှက်သည်းခဲ့ရလေသည်။ မလိုသူတွေရဲ့ ထိုးနှက်လာသောစကားလုံးတွေက သားထူးရဲ့ ခံစားချက်တွေကို အထပ်ထပ်နာကျင်စေခဲ့သည်။ “ပြောသားပဲအေ ဒီလိုပဲဖြစ်လာမယ်ဆိုတာ။ ဒီလောက်တရုန်းရုန်းနဲ့ တော်သလင်းဇာတ်ခင်းနေမှတော့ ဟိုကားသမားမိုးဝေကလည်း နွားပဲနေမှာပါအေ။ ” “ဟဲ့ မဖြစ်နိုင်ဘူး ကားသမားဆိုမှတော့ လူလည်ပဲနေမှာပါအေ။ မိကေသွယ်က တခုလပ်ဆိုပေမယ့် ရုပ်ရည်လေးက ရှိသေးတယ်လေ ပြီးတော့ ရှာနိုင်ဖွေနိုင်တယ်။

“အွန်း ဒါနဲ့ သူ့သား သားထူးကလည်း ဘာထူးလည်း မအေ ခြေရာနင်းတာပဲ လူကပျော့စိပျော့ဖတ် အခြောက်ဖြစ်နေတော့ ညဘက်ဆို ပန်းရောင်းရင်း အမလေးအေ ပြောမပြောချင်ပါဘူး ကာလသားတစ်သိုက်နဲ့ တရုန်းရုန်းပါပဲအေ။” “အေးဟယ် စိတ်ပျက်ဖို့ကောင်းတယ် အရပ်နာတယ်” သားထူး နားနဲ့ဆက်ဆက်ကြားနေရသည်ကို မယုံနိုင်အောင်ဖြစ်ရလေသည်။ ကိုယ်တွေသားအမိအပေါ် ဒီလောက် ပြောနေရအောင် သားထူးတို့သားအမိ ဒီပတ်ဝန်းကျင် ဒီအသိုင်းအဝိုင်းအပေါ် ဘာမှ မလုပ်ခဲ့ပါဘူး။

ဘာလို့ မြေနိမ့်ရာ လှံစိုက်ချင်ကြတာလဲ။ ဒီလို လူ့အသိုင်းအဝိုင်းကြားမှာ အမေ ဘယ်လိုရပ်တည်မလဲ။ အတွေးတွေက သားထူးကို ပိုလို့ပင် မွန်းကျပ်စေခဲ့လေသည်။ ပန်းရောင်းပြီးပြန်ရောက်တော့ အခါတိုင်းလို အမေက ထမင်းဝိုင်းပြင်ပြီးစောင့်မနေခဲ့ပေ။ တိတ်တဆိတ် အိမ်ပေါ်ခြေလှမ်းတက်လာပြီး အမေ့ကို အိမ်ရှေ့မှာမတွေ့ရသောကြောင့် သားထူး ခေါ်မည်အပြု “ဟွန်း ကိုမိုးဝေကလည်း ဇွတ်ပဲ ခဏနေဦး တော်ကြာသားပြန်လာတော့မှာ “။

ဟာ ကေသွယ်ကလည်းကွာ ထရံတစ်ချက်သာခြားသော အိပ်ခန်းအတွင်းမှ လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် လင်မယားနှစ်ယောက်ရဲ့ အသံတွေက သားထူးကို အိမ်အပြင်ပြန်ထွက်သွားဖို့ တွန်းအားပေးလိုက်သယောင် ချက်ခြင်းပင် သားထူးအိမ်ထဲမှ ထွက်ခဲ့လေသည်။ ရှက်ခြင်း နာကျင်ခြင်းတွေကို ထွေးပိုက်ပြီး ဦးတည်ချက်မဲ့စွာ လျောက်လာခဲ့ရင်း “ဟေ့ ပန်းသည်လေးပါလား ပန်းတွေကုန်သွားပြီလား” နည်းနည်းထွေနေသော ကောင်းကောင်းတို့ သူငယ်ချင်းတစ်ဖွဲ့နှင့် ပက်ပင်းတိုးလေပြီ။

ဟေ့ မေးနေတယ်လေ လာကွာ ငါတို့နဲ့ လိုက်ခဲ့ မင်းပန်းတွေလည်း ကုန်နေပြီပဲ။ “မလိုက်ချင်ပါဘူးကွာ” “ဟ့ မလိုက်လို့ ရမလားကွ ငါတို့ပျော်အောင် လုပ်ပေးကွာ ဟေ့ကောင်တွေ သဘောတူလား” “ကြာသလားလို့ ဒါမျိုးလည်း ငါတို့က မရှောင်ဘူးကွာ ” “ကောင်းကောင်း ငါတောင်းပန်ပါတယ်ကွာ ငါ ငါ မလိုက်ပါရစေနဲ့” “မူမနေပါနဲ့ကွာ မင်းဒီအချိန် အပြင်မှာ ရှိနေတာ ဘာအတွက်လည်းငါတို့သဘောပေါက်ပါတယ် မင်းဆန္ဒတွေဖြည့်ပေးမယ် လာလိုက်ခဲ့” သားထူး ခေါင်းထဲ ထွေသွားသည်။

ငိုချင်လာသည်။ အမေ့ကို နာကျည်းလာသည်။ ဒီလို ဖြစ်ရပ်တွေအတွက် ဘယ်သူ့မှာ တာဝန်ရှိသလဲလို့ သားထူးအော်ဟစ်မေးမြန်းလိုက်ချင်သည်။ တရွတ်တိုက်ဆွဲခေါ်သွားသောကောင်းကောင်းတို့ အဖွဲ့နဲ့ သားထူး ပါလာခဲ့ရသည်။ မျက်ရည်တွေ နာကျင်မှုတွေနဲ့ လူတစ်စုရဲ့ အာသာဆန္ဒကို ပေးဆပ်လိုက်ရသည်။ လေးလ ဆိုသောအချိန်အတွင်းမှာပင် အခြေနေတစ်ခုက ပြောင်းလဲသွားခဲ့လေတော့သည်။ အမေ့နောက်ယောကျာ်း မိုးဝေဆိုသော ကားသမားက။

နောက်ထပ်မယားငယ်ယူပြီး အမေ့ရဲ့ ရှိစုမဲ့စုလေးများကိုပါ မသွားသောကြောင့် အမေ့မျက်ရည်တွေကို သားထူး တွေ့ရပြန်ပေသည်။ “မငိုပါနဲ့အမေရယ်” “သားရယ် ရှက်လွန်းလို့ပါ။ အစကတည်းက လူတွေက အမေတို့ဆို ပြောချင်ဆိုချင်နေကြတာ။ ခုလိုသာဖြစ်တာ သိကြည့် အမေတော့ ရှက်တာပဲသိတယ် သားရယ်။” “ရှက်မနေပါနဲ့အမေရယ် ပတ်ဝန်းကျင်က သားတို့ကို ထမင်းလာကျွေးတာမှမဟုတ်တာ။ ပြီးတော့ အမေဖေါက်ပြန်လို့ အမေ တစ်ခုလပ်ဘဝကနေ နှစ်ခုလပ်ဖြစ်ရတာမှမဟုတ်ပဲ”။

“ဒါပေမယ့် သားရယ်” သားအမိနှစ်ယောက် ဖတ်ပြီးငိုကြွေးရင်း အနာဂါတ်အတွက် ရင်မောနေကြရလေသည်။ “အမလေး လေ သိပြီးသား ငါပြောသားပဲ မိန်းမဖင်တွဲ လင်မမြဲလို့ ခုကြည့် ထားသွားပြန်ပြီ နောက်တစ်ယောက်က။ ဟွန်း ဟွန်း ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ရာထူးတိုးတာပေါ့အေ။ တစ်ခုလပ်မဟုတ်တော့ဘူး နှစ်ခုလပ် ဟားဟားဟား” ဒီအဖြစ်ပျက်တွေရဲ့ အကျိုးဆက်ကတော့ သားထူးတို့ ရပ်ကွက်ထဲမှာ မနေဝံ့တော့တဲ့အထိ ဖြစ်ခဲ့ရလေသည်။ ဒါ့ကြောင့်ပဲ အိမ်ကိုရောင်းပြီး အခြားမြို့နယ်တစ်ခုသို့ အခြေချရန် အပြီးထွက်ခဲ့လေသည်။

“မကေသွယ်ရဲ့ သားလေးက နွဲ့နွဲ့လေး နော်” “ဟုတ်တယ် သားက မိန်းမလျာလေ” “ရှန် ” “ဟင်းဟင်း အံ့သြသွားတာလား မမြရီရဲ့ တစ်ကယ်တော့ သားယောကျာ်းလေး မွေးထားတာပဲ ကျားကျားယားယား ရှိစေခြင်ခဲ့တာပေါ့။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မ သားအရွယ်ရောက်လာတော့ ခုလို နွဲ့နွဲ့လေးနဲ့ မိန်းမစိတ်ပေါက်နေတာကိုပဲ ကျွန်မ ကျေနပ်နေမိတယ်။” “ဟင် ဘာ ဘာဖြစ်လို့လဲ မကေသွယ်ရဲ့” “အော် ယောကျာ်းစိတ်နဲ့ ယောကျာ်းလိုနေရင်း မိန်းခလေးတွေအတွက် အဆိပ်အတောက်ဖြစ်စေမယ့် ယောကျာ်းဖြစ်လာမယ်ဆိုရင် ခုလို မိန်းမလျာဖြစ်နေတာကမှ ပိုပြီး တန်ဖိုးရှိသေးတယ်လို့ တွေးမိလို့ပါ။

တစ်ကယ်တော့ သားကို ကျွန်မ သိပ်ကိုယောကျာ်းပီသစေချင်ခဲ့ပါတယ် ဒါပေမယ့် ယောကျာ်းဆန်လွန်းတဲ့ယောကျာ်းတော့ မဖြစ်စေချင်ဘူး။ တစ်ခုလပ်မ တစ်ယောက်ရဲ့ သားက သူ့အဖေရဲ့သွေးလို မိန်းမတစ်ယောက်အပေါ် တာဝန်မကျေဘူးဆိုရင် ယောကျာ်းပီသတယ်လို့ ဘယ်လိုသမုတ်မလဲ။ ခုဆို ကျွန်မ သားအတွက် မပူရဘူး။ သားမှာ မိန်းခလေးတွေအပေါ် နာကျင်စေမယ့် ကြမ်းတမ်းတဲ့ အကျင့်စရိုက်လည်းမရှိဘူး။ သူနေနေတဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ကို မူးရူးပြီးဆဲဆိုနေခြင်းလည်းမရှိဘူး။ သူ့ကြောင့် ကျွန်မ ရုံးတွေ ဂတ်တွေမှာ လည်းလိုက်ဖြေရှင်းရတာမျိုးလည်း ရှိဘူး။ ကျွန်မက သားမွေးပြီး သမီးရထားတာလို့ တွေးပြီး ကျေနပ်တယ်။” ဒေါ်ကေသွယ် နာကျင်မှုတွေ ပူဆွေးမှုတွေကို ဝေ့သီလာသော မျက်ရည်စတွေနှင့်အတူ ပုတ်ခတ်ထုတ်လိုက်ပြီး အလှပြင်ဆိုင်မှ ပြန်လာသည့် သားဖြစ်သူကို ထမင်းဝိုင်းပြင်ကာ ထိုင်စောင့်နေလေတော့သည်….. ပြီးပါပြီ။