အကို … နှင်းဝေကို မညာနဲ့နော် …” “ မညာပါဘူး … နှင်းဝေရယ်၊

Unicode

ကျွီ ”ကနဲ ကားဘရိတ် ဆွဲသံရှည်ကြီးက ထွက်ပေါ်လာပြီးခဏတွင် သူ့ကိုယ်သူ အနိုင်နိုင်သယ်ကာ လမ်းဖြတ်ကူးလာသော သူသည်ကားရှေ့မှာပင် မှောက်ရက်လဲပြီး ကျသွားလေသည်။ နှင်းဝေ တစ်ယောက်ကမန်းကတမ်းကားပေါ်မှဆင်းလိုက်ရင်း ထိုသူအနားသို့ ရောက်သွားလေသည်။ ကားမီးရောင်အောက်တွင်မှောက်ရက်လဲနေသော သူ့ကို နှင်းဝေ တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး မှ စိတ်ထဲတွင်စိုးထင့်ကာသွားလေသည်။ နောက်တဖန်သေချာအောင်ကြည့်လိုက်မိမှ နှင်းဝေ တစ်ယောက် အံ့သြတုန်လှုပ်ကာသွားလေသည်။ ထိုစဉ်တွင် ပလက်ဖေါင်းဆီမှ တဖုံးဖုံးပြေးကာလာနေသောခြေသံများကို ကြားလိုက်ရပြီး ထိုပြေးလာသောလူမှပင် လဲကျနေသော သူ့အားဆွဲကာထူလိုက်လေသည်။ ထိုသူသည် နှင်းဝေ ဖက်သို့လှည့်ကာ ကြည့်လိုက်ပြီး “ဟာ … နှင်းဝေပါလား ” “ ဟင် … ကိုစိန်တင် … ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ ? ” “ သူ့ဖာသာသူသွားမယ်ဆိုပြီး လမ်းဖြတ်ကူးသွားတာပဲ …” ထိုသူနှင့် စကားအပြန်အလှန်ပြောရင်း နှင်းဝေ တစ်ယောက်သူတို့နှစ်ယောက်အနားသို့ ကပ်သွားသည်။ “ သူဘာဖြစ်သွားသေးလဲ ဟင်? ” “ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး၊အမူးလွန်နေတာပါ ” “ ဒါဆိုရင်လည်း မထူးတော့ပါဘူး … ကိုစိန်တင်ရယ် ကားပေါ်သာတင်ပေးလိုက်ပါတော့ … ” ပြောရင်းမှပင် နှင်းဝေ က အမူးလွန်နေသူကို တဖက်မှဝင်ကာ တွဲလိုက်လေသည်။ “ ကိုစိန်တင်ပါလိုက်ခဲ့ပါလား။

ကျွန်မတစ်ခါတည်း ပို့ပေးခဲ့မယ်လေ ” “ မလိုက်တော့ပါဘူး နှင်းဝေရယ် … နှင်းဝေတို့သာ ပြန်နှင့်ပါ … ” “ကဲ…ဒါဆိုလည်း ကျွန်မသွားတော့မယ် ကိုစိန်တင် ” ကိုစိန်တင်ကခေါင်းငြိမ့်အပြတွင် နှင်းဝေ ကားကလေးကို မောင်းကာထွက်ခဲ့လေသည်။ အိမ်တွင်လည်း မမနွယ် ပြန်ရောက်ဦးမည်မဟုတ်၊ အန်တီကလည်း ပြည် သို့ ခဏပြန်သွားသည်မှာ (၂)ရက်ရှိသွားပြီဖြစ်သည်။အိမ်ရှေ့ပေါ်တီကိုအောက်သို့ ကားရပ်ပြီးနောက် နှင်းဝေ ကားဟွန်းကို လေးငါးချက် အဆက်မပြတ်တီးလိုက်လေသည်၊ တိုက်ကြီး၏ဘေးရှိကားဂိုဒေါင်လေးတွင်နေသော လှမြင့်တို့ လင်မယား ပြေးထွက်လာသည်ကိုတွေ့လိုက်ရလေသည်။ နှင်းဝေ ကားတံခါးကိုဖွင့်ကာဆင်းလိုက်ပြီး ကားနောက်ခန်းတံခါးကိုဖွင့်လိုက်စဉ်မှာပင် လှမြင့်တို့ လင်မယားနှစ်ဦးစလုံး အနားသို့ရောက်လာကြသည်။ “ ဟင် … အကိုလေးပါလား … ” “ ဟုတ်တယ် … ရှင်တို့အကိုလေးကို ရှင်တို့ပဲတွဲပြီး အခန်းထဲက ခုတင်ပေါ်တင်ပေးခဲ့ပါဦး … ” ပြောပြီးသည်နှင့် နှင်းဝေက သူမ၏ စလင်းဘက်လေးကိုဖွင့်ကာ အတွင်းမှ သော့ကိုထုတ်ပြီး တံခါးမကြီးကိုဖွင့်လိုက်လေသည်။ လှမြင့်တို့ လင်မယားက မူးနေသော သူ့ကို မနိုင်မနင်းနှင့်တွဲလာကြလေသည်။ အမူးလွန်နေသော သူမှာ တအင်းအင်း တအဲအဲ နှင့် ဖြစ်နေလေသည်။စောစောကလိုတော့ သတိလစ်ကာမနေတော့၊သူ့ကို ခုတင်ပေါ်သို့ တင်ပေးပြီးသောအခါ “ ကဲ … ရှင်တို့ တာဝန်ကျေကြပါတယ်၊ပြန်အိပ်ကြပေတော့ … ” ဟု နှင်းဝေ ကပြောလိုက်ပြီး ခပ်ကုပ်ကုပ် ထွက်သွားသော လင်မယားနှစ်ယောက်အနောက်မှလိုက်ကာ အိပ်ခန်းတံခါးကို ပိတ်လိုက်သည်။

နှင်းဝေ တစ်ယောက်အဝတ်အစားလဲပြီးသောအခါ ဧည့်ခန်းဖက်သို့ ထွက်လာ ပြီး ရေခဲသေတ္တာထဲမှ ရေခဲအိတ်ကိုရှာပြီး ရေခဲတုံးလေးများအားအိတ်အတွင်းသို့ ထည့်ပြီးအိပ်ခန်းအတွင်းသို့ ပြန်ဝင်လာခဲ့လေသည်။ခုတင်ပေါ်တွင်ရှိသော အမူးလွန်သူကား တလူးလူးတလွန့်လွန့် ဖြစ်ကာနေချေသည်။သို့သော် မျက်စိကားမပွင့်သေး။ ထိုသူ၏နဖူးကို ရေခဲတင်ပေးရန် ကြံရွယ်လိုက်စဉ်မှာပင် ထိုသူသည်နှစ်ယောက်အိပ် ခုတင်ကြီး၏အလယ်တွင်ဖြစ်နေသဖြင့် နှင်းဝေ သက်ပြင်းတစ်ချက်ချလိုက်ရင်း ခုတင်ကြီးပေါ်လှမ်းကာတက်လိုက်လေသည်။ထိုသူ၏နဖူးပေါ်သို့ ရေခဲအိတ်ကို အသာအယာတင်လိုက်ပြီး အိပ်ခန်းအတွင်းရှိ နာရီကိုလှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ည(ဂ) နာရီကျော်ကျော်သာရှိသေးသည်။ ဒီအတိုင်းဆို မမနွယ် ပြန်ရောက်မည့်အချိန်မှာ ဝေးသေးသည်။ မနေ့ညကလည်း သန်းခေါင်ကျော်မှပြန်ရောက်လာသည်။ ခုတင်ပေါ်တွင် အမူးလွန်နေသော မြသိန်း တစ်ယောက် အသိအာရုံထဲတွင်သိသလိုလို မသိသလိုလို ဖြစ်နေလျက် ခေါင်းထဲတွင် အုံခဲကာနေလေသည်။ သူ၏အသိကို စုစည်းနိုင်သောအချိန်တွင် ပထမဆုံးသိလိုက်ရသည်က သူ၏နဖူးပေါ်တွင်အေးစက်နေသော ရေခဲအိတ်၊ ပြီးတော့ အိစက်ညက်ညောသော အတွေ့အထိ၊ မွှေပျံ့သင်းကြိုင်သော ရနံ့ စသည်တို့ကို တဖြည်းဖြည်းချင်း ကြုံတွေ့ခံစားလိုက်ရလေသည်။မြသိန်းသည် ခဏတာမျှငြိမ်နေလိုက်ပြီးနောက် သူ့မျက်လုံးများကို အားယူပြီးဖွင့်ကြည့်လိုက်လေသည်။

“ ဟင် အကို … သတိရလာပြီလား? ” လှိုက်မောပုံရသော တုန်ခါနေသည့်အသံလေး၊ ဒီအသံအဆုံးတွင်တော့ မြသိန်း၏ မျက်လုံးများပြန်မှိတ်ကာသွားလေသည်။ မြသိန်းတစ်ယောက် စကားစုများကိုကြားနေရသည်မှာ မယုံနိုင်လောက်အောင်ဖြစ်နေသည်။သူနှင့်စိတ်သဘောထားချင်းမတိုက်ဆိုင်သဖြင့် ခွဲခွာနေသောသူ၏ ဇနီးအလှ ဝေ၀ ၏ချစ်စဖွယ် နှုတ်ခမ်းလှလှလေးများမှ ထွက်ပေါ်လာသော စကားစုများပင်ဖြစ်လေသည်။ ဝေ နှင့် မြသိန်းတို့ စိတ်သဘောထားချင်းမတူညီကြပဲ သဘောကွဲကြသည်မှာလည်း အခြားမဟုတ်၊ ဝေ သည် ငယ်စဉ်ကတည်းကပင် ဘာမဆို သူ့ခြေသူ့လက် လုပ်ကိုင်တတ်သောညဉ်ရှိသူပီပီ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းများကို တစ်စင်ခွဲထောင်ကာ လုပ်ကိုင်ခဲ့သည်။ ထိုအခါတွင် လုပ်ငန်းသဘောအရ ပေါင်းသင်းဆက်ဆံမှု၊ လူမှုရေးတွေက ဝင်လာတော့သည်။ ကျောင်းသူဘဝထဲကပင် ယောင်္ကျားလေးအပေါင်းအသင်းများ ရှိခဲ့ တွဲခဲ့သော ဝေ သည် ကိုယ်တိုင်အလုပ် လုပ်လာပြီဆိုတော့ ယောင်္ကျားများနှင့် ရဲဝံ့စွာပင် တန်းတူရင်ဘောင်တန်းကာဆက်ဆံလာခဲ့သည်။ ခဏတာ ကာလအတွက်တော့အကြောင်းမဟုတ်၊ ကြာရှည်လာတော့ မြသိန်း၏စိတ်တွင် ဝေ သည် ယောင်္ကျားတွေကိုလိုသည်ထက်ပိုပြီးဆက်ဆံနေသည်ဟု မြင်လာသည်။

အကြိမ်ပေါင်းများစွာ မြသိန်း သတိပေးခဲ့သည်။ ဝေ ကလည်းလုပ်ငန်းအကြောင်းကို အရင်းခံကာ ဆင်ခြေတွေပေးခဲ့သည်။ နောက်ဆုံးတစ်ကြိမ်ပြောမိစဉ်တွင်တော့ ဝေ ကလည်း မြသိန်း ကို စိတ်မရှည်တော့သဖြင့်လား မပြောတတ်၊ ပြန်လှန်ကာအချေအတင် စကားများခဲ့ကြသည်။ မြသိန်းလည်း အိမ်ပေါ်မှဆင်းသွားခဲ့ပြီး စိတ်လေကာနေခဲ့သည်။ လုပ်ငန်းတွေကို သူ၏လက်ထောက်ဖြင့် လွှဲထားပြီး အရက်ချည်းဖိသောက်ကာနေလေသည်။ ယခုတော့ မြသိန်းတစ်ယောက် သူ၏ချစ်ဇနီး ဝေ နှင့် ချစ်ရည်လူးခဲ့သော ဖဲမွှေယာထူကြီးထက်သို့ ပြန်ရောက်ကာနေလေသည်။ ချစ်ဇနီးကလည်း သူ့ ကို ကြင်ကြင်နာနာနှင့် ပြုစုကာနေသည်။ မမြင်ရတာကြာပြီဖြစ်သောကြောင့်လားမသိ၊ မြသိန်း၏စိတ်ထဲတွင် ဝေ ၏ ရွှေရင်နှစ်ခိုင်မှာ ခါတိုင်းထက်ကျစ်လစ်နေသည်ဟုထင်ရသည်။ တီရှပ်အကျပ်အဖြူလးကို ဝတ်ထားသဖြင့် ရင်ဘတ်တွင်အသီးလေးတွေမှာ အတိုင်းသားထကာနေလေသည်။ကာမအရသာဖြင့် ပြတ်လာတာကြာပြီဖြစ်သော မြသိန်း၏ရမ္မက်ဆန္ဒများသည် ဟုန်းကနဲထကာလာရချေပြီ၊ မြသိန်း ၏ အကြည့်စူးစူးတွေကြောင့် နှင်းဝေ လည်းမျက်လွှာချကာ နေရလေသည်၊ သူမကိုကြည့်နေရင်းကပင် မြသိန်းသည် ပက်လက်အနေအထားမှ သူ၏ဒူးတစ်လုံးကို ဆွဲကာထောင်လိုက်လေသည်။မြသိန်း၏ အကြည့်များကား နှင်းဝေ၏ သေးကျင်သော ခါး ဆီသို့ ရာက်သွားပြန်၏။

ထဘီလေးကို ကပိုကရို ဝတ်ထားသော်လည်း ထိုသေးသောခါးအောက်တွင်ရှိသော မို့မောက်ကာဖေါင်းကားနေသော တင်သားတို.၏ အလှကိုကားမဖုံးကွယ်နိုင်ပေ၊နှင်း ဝေ သည် ပဆစ်တုပ်ကာထိုင်နေခြင်းကြောင့် ဆင်စွယ်ပမာ အရင်းတုတ်ပြီးအဖျားသို့ သွယ်ဆင်းလာသော လှပလွန်းသည့် ပေါင်တံ နှစ်ချောင်းကို အထင်းသား တင်းတင်းပြောင်ပြောင် မြင်နေရသည်။ မြသိန်းသည် သက်ပျင်းတစ်ချက်ကို ခပ်မျှင်းမျှင်းချလိုက်ရင်း အပြုံးချိုချိုဖြင့် သူ့အား ပြုစုနေသည့် ချစ်ဇနီးချောလေးအား အတိုးချကာ ချစ်စခန်းဖွင့်တော့မည်ဟု အရက်ရှိန်နှင့်ရမ္မက်သွေးရှိန်ရောကာ ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်လေသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် နှင်းဝေ ကလည်း သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကို မြသိန်း ဖက်သို့ ကိုင်းကာ လက်တစ်ဖက်ကို ဆန့်ကာ မြသိန်းနဖူးပေါ်မှ ရေခဲအိတ်ကိုလှမ်းယူလိုက်လေသည်။ အခုအခံ အစည်းအနှောင်မပါသော ရင်သားစိုင်နှစ်ခု မြသိန်း ၏ မျက်နှာရှေ့နားတွင် သိမ့်ကနဲလှုပ်ရှားစဉ်မှာပင် မြသိန်း ၏ လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ခါးကလေးကိုဖက်ကာ နှင်းဝေ ၏ကိုယ်လုံးလေးကို ဆတ်ကနဲ သူ့ကိုယ်ပေါ်သို့ဆွဲယူလိုက်ရာ “ အို … အကို …” ဟူသောအထိတ်တလန့် အသံလေးဖြင့် နှင်းဝေ မှာ မြသိန်း၏ ကိုယ်ပေါ်သို့ ပြိုလဲကာကျလာလေသည်။ ထိုကဲ့သို့ မြည်တမ်းပြီးနောက် နှင်းဝေ ၏နှုတ်ဖျားမှ နောက်ဆက်တွဲ စကားများထွက်မလာတော့။ သူမ၏ နီတျာတျာ နှုတ်ခမ်းအစုံသည် မြသိန်း၏ နှုတ်ခမ်းတွေကြားရောက်ကာသွားချေလေပြီ။ မြသိန်း ၏လက်တွေက ငြိမ်မနေဘဲ အခုအခံမဝတ်ထားသော သူမ၏ရင်သားနှစ်မွှာကို တီရှပ်ပေါ်မှ အသာအယာဆုပ်နယ်ဖျစ်ညှစ်ပေးနေသည်။

ခါတိုင်းထက်ပင် လုံးကျစ်ကာ မာတင်းနေသော ရင်နှစ်မွှာ၏အတွေ့ထူးကြောင့် မြသိန်း ၏လက်တွေက နှင်းဝေ ၏ တီရှပ်အတွင်းသို့ တီရှပ်၏အောက်ဖက်ဆီမှ လှမ်းလိုက်လေသည်။ နှင်းဝေ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ထိုကျူးကျော်လာသော မြသိန်း၏လက်ကို ကမန်းကတမ်းဖယ်ရန်ကြိုးစားသော်လည်းမမှီလိုက်တော့ပါ၊ ရင်နှစ်မွှာကိုသိမ်းပိုက်ရန် အပေါ်သို့ဆန်တက်သွားသော မြသိန်း ၏လက်ဖဝါးများက သူမ၏နူးညံ့လှသော ဝမ်းဗိုက်သားနှင့်တကွ နံစောင်းများကို လျောတိုက်သွားရာ တစ်ကိုယ်လုံး ဖျင်းကနဲ ကြက်သီးထသွားရသော နှင်းဝေ၏ ခါးကလေးမှာတွန့်ကာတက်သွားလေသည်။ မျိုးမတူသော ဖို နှင့် မ ဆန့်ကျင်ဘက်အတွေ့အထိကြောင့် နှင်းဝေ ၏ နုထွေးသောအသားစိုင်များမှာ ဆူပူကာလာပြီး တစ်ကိုယ်လုံးမှာလည်း နုံးခွေကာသွားလေသည်။ မြသိန်း၏ လက်က လုံးကျစ်ပြီးတင်းနေသော သူမ၏နို့အုံလေးများကို ညင်သာစွာ ဆုတ်ညှစ်ပေးရင်းကပင် သူမ၏ နိုးသီးခေါင်းလေးများကိုလည်း လက်ဖဝါးထိပ်လေးဖြင့် ဖွဖွလေးပွတ်ပေးခြင်း၊ လက်ဖဝါးထဲထည့်ကာ လှိမ့်ပြီးပွတ်ပေးခြင်း တို့ကို ဆက်တိုက်ဆိုသလိုပင် လုပ်ပေးနေရာ မြသိန်း၏ နှုတ်ခမ်းချင်းငုံကာ စုတ်ယူပေးနေသောအပြုအစုများကြားမှ ရုန်းမထွက်နိူင်ဖြစ်နေသော နှင်းဝေခမျာ ကျောကော့လိုက်၊ ခါးတွန့်လိုက်ဖြင့် လှုပ်လှုပ်ရွရွဖြစ်နေသလို နှင်းဝေ ၏ စိတ်ထဲတွင်လည်း မရိုးမရွဖြစ်ကာ ရမ္မက်သွေးများ ဆူပွက်ကာတက်လာနေလေသည်။

မိန်းမနှင့်တစ်လကျော်ကြာအောင် ခွဲခွာနေခဲ့ရသော မြသိန်း မှာတော့ ငံ့လင့်ကာနေခဲ့ရသော နေ့ရက်များတွင် မျိုသိပ်ကာနေခဲ့ရသော သူ၏ဆန္ဒများကိုလက်တွေ့ပေါက်ကွဲခွင့် ရနေပြီဖြစ်သဖြင့် ပြောမပြနိူင်သော အရသာထူးကို အပီအပြင် ခံစားကာနေလေသည်။ နှင်းဝေ၏ နို့နှစ်လုံးကို သုံးသပ်ကာ ကစားနေသော မြသိန်း ၏လက်သည် သူမ၏ခါးဆီသို့ ရောက်ကာသွားလေသည်။ ပြီးတော့ သူမ၏ကျောပြင်ပေါ်က လက်ကိုရော၊ ခါးပေါ်ကလက်ကိုပါ နှင်းဝေ ၏ ကိုယ်လုံးကျစ်ကျစ်လေးကို တင်းကြပ်စွာ ရစ်သိုင်းဖက်လိုက်ပြီး ပက်လက်လှန်လှဲချလိုက်လေသည်။ နှင်းဝေကျောပြင် မွှေ့ယာပေါ်သို့ ထိကပ်မိသည့်အချိန်တွင် မြသိန်း၏ နှုတ်ခမ်းတွေက နှင်းဝေ နှုတ်ခမ်းလေးများကို လွှတ်ပေးလိုက်ပြီး အိပ်ခန်းထဲတွင်ထွန်းထားသော ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိ စားပွဲတင် စာကြည့်မီးလုံး၏အလင်းရောင်အောက်တွင် နှင်းဝေ မျက်နှာလေးကို အာသာငမ်းငမ်းဖြင့်ကြည့်လိုက်မိသည်။ နုငယ်လှသော နှင်းဝေ မျက်နှာလေးသည် ပန်းသွေးရောင်ထနေပြီး မျက်လုံးအစုံကိုကားမှိတ်ထားလေသည်။ မြသိန်း၏ နှာခေါင်းက နှင်းဝေ ၏ပါးပြင်အနှံကိုဖိကပ်ကာသရမ်းခြင်းအမှုကို ပြုလေသည်။ ပြီးတော့ ဝင်းမွှတ်နေသော နှင်းဝေ၏ လည်တိုင်ကျော့ကျော့ကို မြသိန်း နှုတ်ခမ်းအစုံက ဖိကပ်ကာစုပ်နမ်းလိုက်ချိန်တွင်မတော့ နှင်းဝေ မျက်နှာဖွေးဖွေးလေးမှာ မော့တက်ကာသွားလေသည်။

ထိုမှတဖန် မြသိန်း သည် နှင်းဝေ တီရှပ်ကို အပေါ်သို့ လှန်တင်လိုက်ရာ တုန်ကာလှုပ်ကာဖြင့် ထွက်ကျကာလာသော နှင်းဝေ ရင်သားနှစ်မွှာမှာ အပျိုရှုံးလောက်အောင်ပင် လုံးဝန်းမာတင်းကာနေလေသည်။ ထိုအမြင်ကြောင့် မြသိန်း မှာ စိတ်ပိုထလာပြီး နှင်းဝေ ၏ နို့တစ်ဖက်ကိုငုံကာ နို့သီးလေးကို ပြွတ်ကနဲနေအောင် စုပ်ယူလိုက်လေသည်။ “ အို အကို … ဟင့် ဟင့် … အင်း ” နှင်းဝေ၏ ရင်ဘတ်ကလေးမှာ ကော့ကာတက်သွားပြီး နှုတ်ဖျားမှလည်း ငြီးညူသံလေး မပွင့်တပွင့်ထွက်အံလာခဲ့သည်။ မြသိန်း လက်တစ်ဖက်က ကျန်နေသော သူမနို့အုံလေးတစ်ဖက်ကိုအုပ်ကာဆုပ်နယ်ပေးနေသလို နို့သီးလေးခေါင်းလေးတွေကိုလည်း ချေမါကှာပေးနေလေသည်။ နှင်းဝေ ပေါင်တံ နှစ်ချောင်းမှာ လိမ်ကာသွားလိုက် ကားသွားလိုက်ဖြင့် ခံစားရအတော်ခက်နေပုံရလေသည်။ ထိုစဉ်မှာပင် ရမ္မက်သွေးဆူဝေစွာဖြင့် မြသိန်း လှန်ကာတင် ထားသော တီရှပ်သည် နှင်းဝေမေးဖျားအထိဖုံးနေလေရာ နေရထိုင်ရအတော်ခက်လာသော နှင်းဝေ သည် တီရှပ်ကိုသူမ၏ဦးခေါင်းမှဆွဲကာ ချွတ်ပစ်လိုက်လေသည်။ နှင်းဝေ ရင်သားနှစ်ဖက်ကို တစ်လှည့်စီစို့လိုက် ဖျှစ်ညှစ်လိုက်ဖြင့် အလှုပ်ရှုပ်နေသော မြသိန်းသည် ဆက်လက်စောင့်စားနိုင်တော့သဖြင့် လက်တစ်ဖက်က သူဝတ်ထားသော ရှပ်အင်္ကျီကြယ်သီးများကို အလျင်စလိုဆွဲဖြုတ်နေသလို ကျန်လက်တစ်ဖက်ကလည်း ကားကားလေးဖြစ်နေသော နှင်းဝေပါင်တံလေးများခွဆုံရှိ ဖုဖေါင်းကာနေသောနေရာကို။

ထဘီပေါ်မှ ဖွဖွလေးအုပ်ကိုင်လိုက်လေရာ….. “ အ… ကို … အို …အို ” နှင်းဝေ ၏ကိုယ်လေးမှ ထွန့်ထွန့်လူးသွားရလေသည်။သူမ၏ ရတနာရွှေကြုတ်ဖေါင်းဖေါင်းကလေးကိုအုပ်ကိုင်ထားသော မြသိန်း ၏လက်တွေက ငြိမ်ငြိမ်မနေပဲ ဖိလိုက်၊ဆုပ်လိုက်၊ဖျစ်လိုက်၊ ညှစ်လိုက် လုပ်နေသည်။ မြသိန်းက နှင်းဝေ မျက်နှာလေးကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အပျိုဖြန်ုမလေးတစ်ယောက်ပမာ မျက်လုံနှစ်လုံးကိုမဖွင့်ပဲ စုံမှိတ်ကာထားပြီး အောက်နှုတ်ခမ်းလေးကိုဖိကိုက်ကာထားလေသည်။ မြသိန်းသည် သူ့ရှပ်အင်္ကျီကျွတ်သွားသည်နှင့် နှင်းဝေ ၏ထဘီလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်လေရာ “အို … အကို … မလုပ်နဲ့လေ ” ကြောက်လန့်တကြားဖြင့် နှင်းဝေ လက်များက သူမ၏ထဘီကို လှမ်းဆွဲပါသေးသည်၊ ဒါ့အပြင် ထဘီကျွတ်ထွက်သွားမည်ကို ဟန့်တားလိုသော သဘောဖြင့် သူမ၏ဒူးနှစ်ဖက်ကို တပြိုင်တည်း ထောင်လိုက်သေးသည်။ သို့သော်လည်း လှုပ်ရှားလူးလွန့်သွားသောသူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကြောင့် ဖင်သားကြီးများကို ကြွပေးလိုက်သလိုဖြစ်ပြီး ထမိန်လေးမှာမြသိန်းလက်ထဲ ပါသွားရှာသည်။ “ ကျွတ် …” စိတ်ပျက်လက်ပျက်ဖြင့် နှင်းဝေခမျာ မျက်လုံးနှစ်လုံးအားစုံမှိတ်ထားရင်းကပင် အောက်နှုတ်ခမ်းကိုမကျေမနပ်ဖြင့်ကိုက်ထားလိုက်သေးသည်။ ထဘီ ဆွဲချွတ်သည်ကို တွန့်တိုနေရှာသော သူမဖြစ်အင်ကိုကြည့်ကာ သူနှင့်ချစ်ရည်လူးခဲ့စဉ်က ဒီလိုပင်အထိတ်တလန့်ဖြင့် တွန့်တိုတတ်သည်ကို သွားသတိရကာ ဇနီးဖြစ်သူ ဝေ တစ်ယောက် ငယ်မူငယ်သွေးတွေ ပြန်ဝင်နေပြီဟု မြသိန်း ကျေနပ်စွာတွေးလိုက်မိသည်။

ထဘီကွတ်သွားပြီဆိုတော့ မြသိန်း အကြည့်စူးစူးတွေက သူမ၏ ရတနာရွှေကြုတ် ဆီမှ လုံးဝမခွာတော့၊ ယခင်က အမွှေးနက်များဖြင့် ဖုံးလွှမ်းထားသော ဝေ ရတနာရွှေကြုတ်လေးက အခု အမွှေတစ်ပင်မျှမရှိပဲ ဖြူဖွေးတင်းမာကာ မုန့်ပေါင်းအလား မိုဖေါင်းနေပါလားဟု မြသိန်း တွေးမိသည်။ သူပုဆိုးကိုချွတ်ချလိုက်ရင်း သူ၏လက်များက နှင်းဝေ အကွဲကြောင်းတစ်လျေက် ရွရွလေး ပွတ်ပေးလိုက်ရာ ဒူးနှစ်ဖက်လုံးထောင်ထားသော နှင်းဝေ ခြေဖျားနှစ်ဖက်မှာ အတန်ငယ်ဘေးသို့ ကားသွားသည်။တစ်ဖန် သူ၏ မာတောင်နေသော အတံကြီးကို နှင်းဝေ အကွဲကြောင်းတစ်လျောက် စုန်ချည်ဆန်ချည် ပွတ်ပေးလိုက်ရာ ကားအယ်ဖြူဖွေးလှသော နှင်းဝေ ၏ဖင်သာကြီးမှာ လှုပ်လှုပ်ရှားရှာဖြစ်လာရလေသည်။ အဲဒီနောက် မြသိန်းက သူမ၏ စိကပ်ကာ ဖေါင်းထနေသော နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ဖက်ကို လက်ညှိုး လက်မတို့ဖြင့် အသာလေးဖိကာ ဖြဲလိုက်သည်။ “ အား … ကျွတ် … အို …” နှင်းဝေ ညည်းသံလေးထွက်လာသည်။သည်လိုဖြဲလိုက်တော့ ထင်ထင်ရှားရှားထွက်ပေါ်လာသော သူမ၏ အစိလေးကို သူ၏အတံထိပ်ဖူးဖြင့် ဖြည်းဖြည်းချင်း ထိုးပေးလိုက်သည်။ “ အို … အမေ့ … အင့် … အ အ…အား …” နှင်းဝေ ဝင်းဝင်းဝါဝါ ကိုယ်လုံးတီးလေးမှာ လူးလွန့်လှုပ်ရှားသွားရလေသည်။ နှင်းဝေ တစ်ယောက်ထူးခြားလှသည် ခံစားချက်ကြောင့် တိမ်ပေါ်ပျံတက်သွားသလိုခံစားလိုက်ရလေသည်။ထိုစဉ်မှာပင် မြသိန်းလက်ဖြင့် ဖြဲထားသောကြောင့် နီရဲကာနေသောသူမ၏အခေါင်းအတွင်းမှ ချစ်ရှေ့ပြေး အရည်ကြည်များ တစ်စိမ့်စိမ့်ထွက်လာလေသည်။

မြသိန်း လက်တစ်ဖက်က နှုတ်ခမ်းသာဖေါင်းဖေါင်းလေးကို ဖြဲထားရင်း သူမ၏ ဂူဝသို့ သူ၏ထိပ်ဖူးကိုတေ့ကာ အသာဖိပြီးသွင်းလိုက်လေသည်။ “ အို … အို … အား … ကျွတ် ကျွတ် ကျွတ် သေပါပြီ အကိုရယ် …” ထိုးနေကျ တွင်းဖြစ်သဖြင့် မြသိန်း မညှာတော့ပဲ တစ်ဆုံးထိုးသွင်းလိုက်ရာ ကျဉ်းမြောင်းကျပ်တည်းစွာ ဝင်သွားသည်။ခံစားချက်ကြောင့်စိတ်ထဲမှာ ပိုထကြွလာပြီး လေး ငါး ချက်လောက် ဇွတ်ဆောင့်ပေးလိုက်တော့ နှင်းဝေကိုယ်လုံးလေးမှာ အတော်ပင်ကော့တက်လာကာ မှိတ်ထားသော သူမ၏မျက်ခွံလေးများအောက်မှ မျက်ရည်များစိမ့်ထွက်ကာလာလေသည်။ နှင်းဝေ နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ဖက်က တင်းကြပ်စွာ မြသိန်း ဒုတ်ချောင်းကို ညှပ်ထားပြီး ဆွဲဆုပ်ထားသလိုဖြစ်နေသဖြင့် ကျပ်ထုပ်သည့်အရသာကို မြသိန်း မြိန်ယှက်စွာ ခံစားနေရသည်။ပြီးတော့မှ ရှုံမဲ့နေသော နှင်းဝေ မျက်နှာလေးကို ကြည့်လိုက်ရင်း ဝေ သည်လည်း သူနှင့်မတွေ့ရတာကြာပြီဖြစ်သောကြောင့် အသစ်အဆန်း သဖွယ် ဖြစ်နေတာ နေမှာပါ ဟူသောအတွေးဖြင့် သူမအခေါင်းလေးထဲမှ သူ၏အတံကြီးကို ဖြည်းဖြည်းချင်းဆွဲထုတ်လိုက်ြပြီး တစ်ဝက်လောက်အရောက်တွင် ခပ်သာသာလေးဆောင့်ကာ ထိုးထည့်လိုက်ပြန်သည်။ပြီးတော့ မြသိန်း၏ လက်တစ်ဖက်က သူမ၏ ရင်နှစ်မွှာကိုတစ်လှည့်စီဆုပ်နယ်ပေးကာ နို့သီးခေါင်းလေးများကို ချေမွပေးနေသလို လက်တစ်ဖက်ကလည်း သူမ၏ ဆီးခုံ၊ပေါင်တံများတစ်လျောက်ကိုလက်ဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးနေလေသည်။

တစ်ချက်ချင်းဆောင့်ကာနေသော မြသိန်း အင်္ဂါသည် သူမ၏အခေါင်းအတွင်းမှ ထုတ်လိုက် သွင်းလိုက် ဖြစ်သွားတိုင်း ချစ်အရည်ကြည်များကလည်း ပွက်ကနဲ ပွက်ကနဲထွက်လာလေသည်။ထိုသို့ လုပ်ရင်းမှပင် အားမရနိုင်ဖြစ်လာသော မြသိန်း သည် သူ၏ထိပ်ဖူးကို အပြင်ရောက်သည်အထိ ဆွဲထုတ်ပြီး နှင်းဝေ အပါက်လေးကို ချိန်ကာ အားပါးတရဖိသိပ်ကာချလေတော့သည်။ “ အို … အို … အာ … အင်း … ကျွတ်… ကျွတ် … ကျွတ် ” မြသိန်း၏ဆောင့်ချက်နှင့်အညီ နှင်းဝေ ခမျာ အင့်ကနဲ အင့်ကနဲ မွေ့ယာအတွင်းသို့ နစ်ဝင်သွားလိုက် ကော့တက်ကာလာလိုက်နှင့် ဖြစ်နေလေသည်။ ပြီးတော့လည်း နှင်းဝေတစ်ယောက် သူမ၏ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ပေါင်တံစင်းစင်း တွေကို တတ်နိုင်သမျှ ကားပေးထားရာ ပေါင်တွင်းကြောများပင် ထောင်ထနေလေသည်။ကြပ်ညပ်စီးပိုင်ကာ အသစ်အဆန်းဖြစ်နေသော အဖုတ်လေး၏အရသာကြောင့် မြသိန်းတစ်ယောက် ရမ္မက်စိတ်များပြင်းထန်ကာလာပြီး မချိတင်ကဲ ဖြစ်လာသည့်အဆုံး မြသိန်းသည် နှင်းဝေ ကိုယ်လုံးပေါ်သို့ မှောက်ချကာ ကိုယ်လုံးလေးအားတင်ကြပ်စွာသိမ်းကြုံးပြီးဖက်လိုက်လေသည်။ နှင်းဝေကလည်ြးမြသိန်း ၏ကိုယ်ကိုပြန်ကာဖက်ထားလိုက်လေသည်။ ထိုအခါမှသူမ၏အသားလေးများတဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်ကို မြသိန်း သတိထားလိုက်မိပြီး ရင်ထဲတွင် နွေးကနဲဖြစ်သွားသည်။ထို့နောက် သူမ နို့တစ်ဖက်ကိုငုံကာ စို့လိုက်ပြီး ဖင်ကြွကာ အားရပါးရပင် ဆောင့်ကာလိုးလေတော့သည်။

မြသိန်း၏ ဆောင့်ချက်များကား ပြင်းလှသလိုသူမခမျာ ခေါင်းကို ဘယ်ညာလူးလှိမ့်ကာ ကြိတ်မှိတ်ခံနေရရှာသည်။ ဒါ့အပြင် သူမ၏လက်နှစ်ဖက်ကလည်း မြသိန်း ၏ကိုယ်လုံးကြီး သူမအပေါ်မှပျောက်ကွယ်သွားမှာကို စိုးရိမ်သည့်အလားအတင်းပင်ဖက်ကာထားလေသည်။သိပ်မကြာသောအချိန်ကာလ အတွင်းပင် နှင်းဝေ မျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့လာရာက နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာဟလာပြီး “ ဟယ် … အ အ … အင့် အင့်….အွန် အွန်း … ” ညည်းညှူအော်ဟစ်ရင်း နှင်းဝေ တစ်ကိုယ်လုံးတဆတ်ဆတ်တုန်ကာ ကော့ကာကော့ကာ တက်သွားပြီး ဟင်း ကနဲသက်ပျင်းချကာ တစ်ကိုယ်လုံးရှိအကြောများပြေလျော့သွားလေသည်။ ဝေ တစ်ယောက် တစ်ချီပြီးသွားပြီကို သိလိုက်ရသော မြသိန်း ကလည်း သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးကိုတင်းကြပ်စွာတိုးဖက်လိုက်ရင်း လီးတန်ကြီးကို ဒစ်ပေါ်လာသည်အထိဆွဲကာဆွဲကာ ထုတ်ပြီး အားကုန်ဆောင့်ကာ လိုးလိုက်လေသည်။ မြသိန်း ၏အသက်ရှုသံများမှာလည်း ပြင်းထန်မြန်ဆန်လာပြီး ၁၀ချက်မျှ ဖိသိပ်လိုက်ကာ သူ၏အတံကြီးအား နှင်းဝေ ၏အခေါင်းလေးထဲသို့ တဆုံးဖိသွင်းလိုက်ပြီး ပူနွေးသော သုတ်ရည်များကို အားပါးတရ ပန်းထည့်လိုက်လေသည်။ ငါးမိနစ်ခန့်ကြာသည်အထိ တစ်ဦးကိုတစ်ဦးဖက်ကာ မှိန်းပြီးဇိမ်ယူနေကြပြီးနောက် မြသိန်းသည် နှင်းဝေ၏ဘေးဖက်သို့ ပက်လက်လှန်ကာလှဲချလိုက်လေသည်။

နှင်းဝေခမျာ သူမရတနာရွှေကြုတ်အတွင်းမှ ကျွတ်ထွက်သွားသော မြသိန်း၏အတံကြီးကြောင့် သူ့မရင်ထဲမှာ ဟာကနဲ့ ဖြစ်သွားပြီး မြသိန်းကို မျက်လုံးလေးဝင့်ကြည့်လိုက်ရာ အိပ်ယာပေါ်တွင်ပက်လက်လှန်ကာ လှဲနေသော မြသိန်း၏ပေါင်ကြားတွင် အရှိန်မသေသေးဘဲ မိုးမျှော်ကာ ထောင်မတ်နေသော အတံကြီးကို မြင်လိုက်ရသည်။ ပြီးတော့အတံကြီးမှာ စိုရွှဲနေပြီးပေပွနေသောအရည်များကြောင့် တင်းပြောင်ပြီးအသည်းယားစဖွယ်ကောင်းလှပေသည်။ နှင်းဝေ တစ်ယောက် မျက်တောင်တောင် မခတ်နိုင်ပဲ ကြည့်နေမိသည်။ ထိုနောက် တဖြည်းဖြည်းချင်း မာန်လျှော့ကာ ညှိူးကျသွားမှ သက်ပြင်းလေးချကာ မြသိန်း ကို ကြည့်မိသည်။ မျက်လုံးအစုံကိုမှိတ်ကာ ဇိမ်ယူနေသော မြသိန်း သည်လည်းတစ်နေကုန်နီးပါးသောက်ထားသောအရက်ရှိန်ကြောင့်လည်းကောင်း၊ကာမဂုဏ်ကိုခံစားပြီး အားကုန်သွားသည်ကတစ်ကြောင်းကြောင့် ခဏအတွင်းမှာပင် ဟောက်သံပေးပြီးအိပ်ပျော်သွားလေသည်။နှင်းဝေ လည်း မြသိန်း မျက်နှာကို ငေးကြည့်ပြီးနောက် လေးကန်စွာဖြင့် အိပ်ယာပေါ်မှ မထချင် ထချင်ဖြင့်ထကာ ထိုင်လိုက်လေသည်။ နံနက်အိပ်ယာမနိုးပြီး မြသိန်း၏အကြည့်များ တိုင်ကပ်နာရီဆီသို့ ရောက်သွားသည်။ မနက် (၈) နာရီတောင်ထိုးသွားပြီပဲ။ မျက်လုံးကို ပေကလပ် ပေကလပ် လုပ်ပြီး ညကအကြောင်းတွေကို စဉ်းစားကြည့်မိတော့ ဘယ်လိုလုပ်ပြီး အိမ်သို့ ပြန်ရောက်လာသည်ကို မတွေးတတ်တော့၊ သေချာသည်ကား သူနှင့် ဝေ တို့ အိပ်စက်သော နှစ်ယောက်အိပ်မွှေ့ယာကြီးပေါ်သို့ မြသိန်းတစ်ယောက် ရောက်နေချေပြီ။

မြသိန်း ကိုယ်ပေါ်တွင် လွှားထားသော စောင်ကိုခွာလိုက်သောအခါ အပေါ်အင်္ကျီကား မရှိ၊ သို့သော် အောက်ပိုင်းတွင်ပုဆိုးတစ်ထည်ကားစွပ်လျက်သား၊ မြသိန်း ကျေနပ်စွာပြုံးလိုက်သည်၊ သူဝတ်လစ်စလစ် အိပ်ပျော်သွားသည်ကိုကား မှတ်မိလိုက်သည်။ ဝေ က သူ့ကို ပုဆိုးစွပ်ပေးခဲ့ရုံသာမက စောင်တစ်ထည်ကိုပါ ခြုံသွားပေးခဲ့သည်။ မြသိန်း ကုတင်ဘေးက စားပွဲပေါ်သို့ ကြည့်လိုက်တော့ အုပ်ဆောင်းအဝါရောင်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ ထို့ကြောင့် ကုတင်ပေါ်မှဆင်းပြီး အုပ်ဆောင်းကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာ နန်းကြီးသုပ်တစ်ပွဲ၊ ကြက်ဥကြော်(၂)လုံး၊ ပေါင်မုန့်နှစ်ချပ် ပြီးတော့ ကော်ဖီ ပန်းကန်တစ်စုံ တို့ကို တွေ့ရသည်။ မြသိန်း နန်းကြီးသုပ်ကြိုက်သည်ကို သိသော ဝေ က စီစဉ်ပေးခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ အုပ်ဆောင်းဘေးတွင်လည်း ဓါတ်ဘူးအသေးတစ်လုံးနှင့် အကြီးတစ်လုံးကို မြင်လိုက်ရာ တစ်ဘူးက ကော်ဖီ သို့မဟုတ် ဟောလစ်၊ နောက်တစ်ဘူးက ရေနွေးကြမ်း ဖြစ်နေမည်ဆိုတာ မြသိန်း အတတ်သိနေလေသည်။ မြသိန်း ရေချိုးခန်းသို့ဝင်ကာ ရေကိုတဝြကီးချိုးပစ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ အဝတ်အစားလဲကာ နန်းကြီးသုပ် နှင့် ကော်ဖီကို မနက်စာအဖြစ်စားလိုက်သည်။ စားပြီးတော့ ပန်းကန်များကို မီးဖုခန်းသို့ ယူလာခဲ့သည်။ အိမ်ဖေါ်ကောင်မလေး မိအေးကိုလည်းမတွေ့၊ ဈေးသွားနေတာဖြစ်မည်။ ဝေ တစ်ယောက်လည်း(ဂ) နာရီထိုးလျှင်ထွက်နေကြမို့ မတွေ့။ ဒါပေမယ့်လည်း မြသိန်း တစ်ယောက် ကြည်နူးနေမိသည်။

အိမ်ထောင်သက် ၂ နှစ်ကျော် ၃နှစ်အတွင်း ဝေ တစ်ယောက် သူ့အပေါ်တွင် ယခုလောက် ဂရုတစိုက်မရှိခဲ့။ ပန်းကန်များကို ဘေစင် ပေါ်သို့ တင်ထားပေးပြီးသောအခါ မြသိန်း ဧည့်ခန်းဖက်သို့ ထွက်လာခဲ့ပြီး သတင်းစာကိုဖတ်နေလိုက်သည်။ သတင်းစာဖတ်ရင်း မြသိန်းရဲ့စိတ်များ ညကချစ်ရည်လူးခဲ့သည့် အဖြစ်အပျက်များဆီသို့ ပြန်တွေးမိသွားသည်။ ဝေ သည်အရင်ကနှင့်မတူ အတော်ပင်နုပျိုလန်းဆန်းကာ စွဲမက်စရာကောင်းလာသည်။ ကားစွင့်ကာနေသော သူမ ဖင်သားကြီးများသည် ယခင်ကလို အိတွဲတွဲမနေဘဲ မာတင်းကာအားရဖွယ် ပိုကောင်းလာသည်။ ပြီးတော့ကျပ်ညပ်ကာနေသော အခေါင်းကျဉ်းကျဉ်းလေးမှာလည်း သူ့ အတံကြီးကို အတင်းပင်ရစ်ပတ်ကာနေသည့်အတွေ့ထူးကြောင့်အင်မတန်ပင်အရသာရှိလှသည်။ တဖန် ဝေ တစ်ယောက်ပြီးသွားသောအခါ သူမစောက်ခေါင်းက မြသိန်းအတံကို ဇတ်ကနဲ ဇတ်ကနဲ ဆောင့်ဆွဲကာ ညှစ်လိုက်ပုံကြောင့် မြသိန်း တစ်ယောက် ညကအတော်ပင်ထိန်းလိုက်ရသည်ကို ပြန်သတိရလာလေသည်။ တွေးရင်း တွေးရင်းဖြင့် မြသိန်း ဝေ့ ကို တမ်းတနေမိသည်။ သက်ုပင်းတစ်ချက်ချလိုက်ရင်း ဝေ တစ်ယောက် ညနေစောစောပြန်လာလျှင်ကောင်းမည်ဟုတွေးနေမိသည်။ ထိုစဉ် အိမ်ရှေ့ သံဘာဂျာတံခါးကို သော့ဖွင့်သံကြားရသဖြင့် မြသိန်း လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မိအေး ဈေးမှပြန်လာသည်ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။

မိအေး ဧည့်ခန်းထဲသို့ ဝင်လာသောအခါ သတင်းစာဖတ်နေသော မြသိန်း ကို တွေ့ရသဖြင့် “ ဟော … အကိုလေး နိုးနေပြီလား ” “ အေး …” “ မမနွယ် မနေ့က ဖုန်းဆက်တယ်၊အကိုလေး … ကိစ္စတွေမပြီးသေးလို့ နောက်ထပ် နှစ်ရက် သုံးရက်လောက်ကြာမယ်လို့ ပြောတယ် ” ကြားလိုက်ရသောစကားကြောင့် မြသိန်းတစ်ယောက်နားတွေရှုပ်သွား၏။ မိအေးကတော့ သူ့စကားကို ဆက်ပြောနေ၏။ “ အဲဒါကို မနေ့ညကတည်းက ပြောုပမလို့ပဲ၊ ကျွန်မတို့ လင်မယားလည်း အံ့အားသင့်နေတာနဲ့ မပြောမိတာ၊ ဒီမနက် နှင်းဝေကို မေးတော့ အကိုလေး နိုးလာရင်ပြောပြလိုက်ပါဆိုလို့ ” မြသိန်း တစ်ယောက် ရှင်းသင့်သလောက်ရှင်းလာပြီဖြစ်၍ ရင်တွေတဒိန်းဒိန်း ခုံလာလေသည်။ သူ၏အနားမှ သွားတော့မည့်ဟန်ပြင်နေသော မိအေးကို မြသိန်းက ခြောက်သွေ့သောလေသံဖြင့် လှမ်းမေးလိုက်လေသည်။ “ နင့် မမနွယ် က ဘယ်တုံးက သွားတာလဲ ? ” “ မနေ့မနက်ပိုင်းကတည်းက ထွက်သွားတာ အကိုလေး ” မြသိန်း၏ခေါင်းထဲတွင် မူးဝေလုမတတ် ဖြစ်သွားရသည်။ မိအေးက ချထားသော ဈေးခြင်းတောင်းကို ကောက်ကိုင်လိုက်သည်။ “ ဒါနဲ့ နှင်းဝေ ရော … မိအေး ” “ မနက်က အကိုလေးစားဖို့ နန်းကြီးသုပ် ပြင်ပေးပြီးကတည်းက သူ့သူငယ်ချင်း အိမ်မှာ အလှူရှိလို့ သွားအုံးမယ်ဆိုပြီးထွက်သွားတယ်၊ ညနေမှပြန်လာမယ်လို့ ပြောသွားတယ် အကိုလေး ..”. “ သြော် … အေးအေး ….” မိအေးက ပြောပြီးသည်နှင့် မီးဖိုထဲသို့ ဝင်သွားလေသည်။

မြသိန်း တစ်ယောက်သာဧည့်ခန်းထဲတွင် ငိုင်ကာ ကျန်ခဲ့လေသည်။ ကြားလိုက်ရသော စကားများကို ပြန်ဆက်စပ်ပြီးသောအခါ မြသိန်း တုန်လှုပ်ခြောက်ခြားစွာုဖင့် ခေါင်းနားပန်းကြီးသွားလေသည်။ မြသိန်း ဘာလုပ်လို့ ဘာကိုင်ရမှန်းမသိအောင် ဖြစ်နေပြီး ရှေ့တွင်ဘာတွေဆက်ဖြစ်လာမည်ကိုကြိုတင်မတွေးရဲတော့ပေ။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် ညက သူမူးမူးနှင့် ချစ်ရည်လူးခဲ့သူမှာ သူ၏ဇနီး နွယ်နွယ်ဝေ မဟုတ်ဘဲ တစ်ဦးတည်းသော ခယ်မချောလေးဖြစ်သူ နှင်းနှင်းဝေ ဖြစ်နေသောကြောင့်ပင်။ မြသိန်း၏ ဇနီးဖြစ်သူ နွယ်နွယ်ဝေ သည် အသက်၂၆ နှစ်ခန့် ရှိပြီး နွယ်နွယ်ဝေ၏ ညီမဖြစ်သူ နှင်းနှင်းဝေ ကားအသက် ၂၀ ခန့်ပင်ရှိသေးသည်။သူမတို့၏ မိခင်မှာ လွန်ခဲ့သော ၇ နှစ်ခန့်က ကွယ်လွန်သွားခဲ့ပြီး ဖခင်ဖြစ်သူမှာမူ ပြီးခဲ့သော ၂ နှစ်ခန့်ကမှ ဒီအိမ်မှာပင် ဆုံးပါးသွားခြင်းဖြစ်သည်။ မြသိန်း နှင့် နွယ်နွယ်ဝေ တို့ အိမ်ထောင်ကျပြီးသိပ်မကြာချိန်တွင် နှင်းနှင်းဝေ သည် ရန်ကုန်တွင် အဆောင်ငှားကာ တက္ကသိုလ်နောက်ဆုံးနှစ် တက်နေချိန်လည်းဖြစ်သည်။ အိမ်ကြီးကလည်းကြီးသည့်အတွက် နွယ်နွယ်ဝေက သူမ၏အဖေနှင့် ညီမဖြစ်သူတို့အား အိမ်တွင်ခေါ်ထားချင်သည်ဟု ဆိုလာသောအခါ မြသိန်း ခေါင်းသာညိမ့်ခဲ့သည်။

နွယ်နွယ်ဝေ၏ ဖခင်ကြီးအား ဖခင်ကဲ့သို့ပင် လေးစားရိုသေပြီး ပြုစုစောင့်ရှောက်ခဲ့သည်။ ထို့အုပင် နှင်းနှင်းဝေအားလည်း ကားမောင်းသင်စေပြီး ကျောင်းသွားကျောင်းပြန်အဆင်ပြေစေရန် ကားတစ်စီးပင်ဝယ်ပေးခဲ့သည်။ သို့သော် သူတို့လက်ထပ်ပြီး ၈) လခန့် ကြာသောအခါ တစ်စခန်းထလာသည်က နွယ်နွယ်ဝေ။ ကိုယ်ပိုင်စီးပွားရေး သီးခြားလုပ်ချင်သည်တဲ့လေ။ မြသိန်း တစ်ယောက်ကတော့ ဇနီးဖြစ်သူ၏အလိုကိုလိုက်ကာ စိတ်တိုင်းကျစီမံဆောင်ရွက်ပေးခဲ့လေသည်။သည်လိုနှင့် သူမတို့၏ဖခင်ကြီး ကွယ်လွန်ပြီးသည့်နောက်ပိုင်း နွယ်နွယ်ဝေ တစ်ယောက် ခါတိုင်းလိုအချိန်မှန် အိမ်သို့ ပြန်မရောက်။ ကိုယ့်အလုပ်နှင့်ကိုယ်ရှုပ်နေသော မြသိန်း ကလည်းသူမကို အချိန်ပြည့်လိုက်မကြည့်နိုင်၊ နွယ်နွယ်ဝေ ကလည်း မြသိန်း မေးမြန်းသောအခါ အလုပ်ကို အကြောင်းပြပြီး ဆင်ခြေတွေပေးခဲ့သည်။ နောက်ဆုံးတွင်မတော့ လင်မယားနှစ်ယောက်စကား အချေအတင်စကားများခဲ့ကြပြီး မြသိန်း အိမ်မှထွက်သွားကာ စိတ်လေနေခဲ့သည်။ နွယ်နွယ်ဝေ နှင့် နှင်းနှင်းဝေ သည် အသက် ၆ နှစ်ခန့် ကွာသော်လည်း လုံးတူဒေါက်တူဖြစ်သည်။ သို့သော် အစ်မဖြစ်သူ နွယ်နွယ်ဝေက ကျောလည်လောက်ဆံပင်ရှည်နှင့် ဖြစ်ပြီး နှင်းနှင်းဝေ ကတော့ဂုတ်ဝဲဆံပင်နှင့် ဖြစ်သည်။ ညကအတော်ပင်မူးနေသောကြောင့် မြသိန်း သတိမမူမိသည်မှာ အမှန်ပင်ဖြစ်သည်။ ပြီးတော့ သူတို့ ညီအစ်မ နှစ်ယောက်လုံးကလည်း မြသိန်းကို အကို ဟုသာခေါ်ကြလေသည်။မွေးချင်းမရှိသော မြသိန်းသည် နှင်းဝေကို နှမတစ်ယောက်လို ခင်မင်ခဲ့သည်ကားအမှန်ပင်။

ဖေါင်းကားတင်းနေသော တင်သားကြီးများ လမ်းလျှောက်လျှင် တဖြတ်ဖြတ်ခါပြီး တဆတ်ဆတ်တုန် သွားပုံများ၊ ငယ်မူငယ်သွေးအပြည့်ဖြင့် အလှသွေးတွေကြွယ်၊သောနှင်းဝေ၊ သူ သည်လောက်ထိန်းခဲ့ကာ စိတ်ရိုင်းများကိုတတ်နိူင်သလောက်ဖယ်ထုတ်ခဲ့သည်ချည်းပင်၊ သိုသော်လည်း တစ်ခါတစ်ခါတော့ အတူတကွ လက်ပွန်းတတီးနေလာသော သွေးမတော်သားမစပ် မိန်းမပျိုကိုကြည့်ကာ ရမ္မက်စိတ်များထကြွလာတတ်သည်။စဉ်းစားရင်းမနေ့ညက ကြုံတွေ့ခဲ့ရသည့် အတွေ့ကလည်း အလွန်တစ်ရာမှ မက်မောစွဲလန်းဖွယ်ရာကောင်းလှသည်။ ဝင်းဝါ စိုပြည်ကျစ်လစ်သော အသားအရည်လေးဖြင့် လှချင်တိုင်းလှနေသော နှင်းဝေ၏ ဝတ်လစ်စလစ်ပုံစံလေးကို ပြန်လည်ကာ မြင်ယောင်မိနေသည်။ ပြီးတော့ အမွှေးအမျှင်များပကင်းရှင်းကာ တင်းဖေါင်းနေသော မက်မောဖွယ်ရာကောင်းလှသည့် နှင်းဝေ၏ ရဲရဲနီနေသော မုန့်ပေါင်းရွှေကြုတ်…၊ ဒါတွေအားလုံး မြသိန်း စိတ်မျက်စိတွင် ပြန်လည်မြင်ယောင်လာပြီး မြသိန်း ၏စိတ်များသည် နှင်းဝေ အပေါ်သို့ စုပြုံကာရောက်ရှိနေလေပြီ။ ဧည့်ခန်းမှတိုင်ကပ်နာရီကြီးက ညနေ ၅နာရီ ထိုးသွားကြောင်းညွှန်ပြပြီးသွားခဲ့ပေပြီ။ စောစောလေးကပင် မိအေးလည်း သူမနေထိုင်ရာ ကားရုံးလေးသို့ ပြန်သွားခဲ့ချေပြီ။ မြသိန်း တစ်ယောက်တည်း ဧည့်ခန်းထဲတွင် စိတ်မပါ့တပါဖြင့် တီဗီအစီအစဉ်များကို ထိုင်ကာကြည့်နေသည်။ ခုချိန်ထိ နှင်းဝေ အိမ်သို့ ပြန်မရောက်လာသေး၊ ဘာဖြစ်လို့များလဲ ဟုတွေးကာ မြသိန်း စိတ်တွေပူနေမိသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ကားတစ်စီးခြံတွင်းသို့ မောင်းဝင်လာသံကို ကြားလိုက်ရသည်။

မြသိန်း သူ၏ ထိုင်ခုံမှထကာ အယောင်ယောင်အမှားမှားဖြင့် သူကြည့်နေသော တီဗီကို ပိတ်လိုက်လေသည်။ ပြီးမှ မဟုတ်သေးပါဘူးဟု သူ့ ကိုယ်သူဆင်ခြင်ကာ ပြန်ထိုင်နေလိုက်သည်။ မြသိန်း၏ စိတ်များသည်ယောက်ယက်ခတ်ကာနေလေသည်။ ခြံထဲသို့မောင်းဝင်လာသောကားသည် အိမ်ရှေ့ပေါ်တီကိုအောက်သို့ မမောင်းလာဘဲ ကားရုံဆီသို့ တန်းကာမောင်းဝင်သွားလိုက်သံကိုကြားနေရသည်။ထို့နောက်ကားစက်ရပ်လိုက်ပြီး ကားတံခါးပိတ်သံကို မြသိန်း ကြားလိုက်သည်။ မြသိန်းသည် သော့ခတ်ကာ ပိတ်ထားသော သံဘာဂျာတံခါးဆီသို့သွားကာ သော့အားကြိုတင်ဖွင့်ထားပေးလိုက်သည်။ ပြီးနောက် သူ၏နေရာသို့သွားကာပြန်ထိုင်နေလိုက်လေသည်။သူပြန်ကာထိုင်လိုက်ပြီးစဉ်မှာပင် နှင်းဝေသည် သံဘာဂျာတံခါးရှေ့သို့ရောက်လာသည်။ သူမသည် မြသိန်းအား လုံးဝမကြည့်၊ သံဘာဂျာတံခါးကို တွန်းကာအတွင်းသို့ ဝင်လိုက်ပြီး မြသိန်းအား ကျောပေးကာ တံခါးကိုပြန်ပိတ်ကာ သော့ခတ်လိုက်သည်။ ယခုမှပင် နှင်းဝေ၏ နောက်ကျောအလှကို မြသိန်း သေသေချာချာစိုက်ကြည့်နေမိသည်။ နှင်းဝေ၏ သေးကျင်သောခါးအောက်တွင် တင်သားများသည် ဝိုင်းကာ ကားစွင့်၍နေသည်။တင်သားစိုင်များသည် ကျစ်ကျစ်လစ်လစ်နှင့်တင်းကာနေပြီး စွဲမက်ဖွယ် အလွန်တရာမှကောင်းလှသည်။တံခါးကို သော့ခတ်ပြီးသွားသော နှင်းဝေသည် လှုပ်လီလှုပ်လဲ့ဖြင့် သော့ချိတ်သောနေရာသို့ လျှောက်ကာသွားပြီးသော့တံကိုချိတ်လိုက်၏။ ထို့နောက် သူမ၏အခန်းသို့သွားရန်အတွက် ဧည့်ခန်းကိုဖြတ်လျှောက်ရန်ခြေလှမ်းပြင်လိုက်လေသည်။

နှင်းဝေ သည်မြသိန်း ထိုင်နေသောနေရာကိုမကြည့်သည့်အပြင် မျက်လွှာကိုချကာ ခေါင်းငုံ့ကာလျှောက်လာလေသည်။ မြသိန်း ထိုင်နေသောနေရာရှေ့မှ ဖြတ်သွားသောအခါတွင် မြသိန်းသည် သတိလက်လွတ်ဖြင့် ထိုင်ရာမှထကာ ရပ်လိုက်၏။ မြသိန်း ရင်ခုန်သံများကား တဒိန်းဒိန်းဖြင့် လူပျိုပေါက်တစ်ယောက်ပမာတုန်ယင်ကာနေလေသည်။ “ နှင်း … ဝေ …” စိတ်ကိုထိန်းချုပ်ကာခေါ်လိုက်သည့်တိုင် မြသိန်း၏လေသံကား သိသိသာသာ တုန်ယင်ကာနေသည်။ “ … ရှင် …” မြသိန်းကို ကျော်ပြီး လေးငါးပေ အကွာသို့ ရောက်နေသော နှင်းဝေက သူမ၏ခြေလှမ်းများကို ရပ်ကာ ပြန်ထူးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။မြသိန်းကိုကား ကျောခိုင်းထားဆဲ၊ သူမ၏ ထူးသံလေးမှာ တကယ့်ကိုပင် တိုးတိုးလေး။ နှင်းဝေ ကိုခေါ်လိုက်ပြီးမှ မြသိန်း ပိုပြီးတုံတုံယင်ယင်ဖြစ်လာလေသည်။ နောက်ထပ်ပြောချင်သော သူ၏စကားလုံးများမှာလည်း သူ့နှုတ်မှမထွက်နိူင်ဖြစ်နေ၏။ နှင်းဝေကလည်း တံတွေး တစ်ချက်မျိုလိုက်ရင်း စိတ်ကိုတင်းကာနေရလေသည်။ “ ပြန် … ပြန်လာပြီလား …” စကားထစ်ကာ ထပ်သွားသဖြင့် မြသိန်း မှာ သူ့ကိုယ်သူ မကျေမနပ်ဖြစ်သွား၏။ မြသိန်း၏ အမေးစကားကို ကြားလိုက်သည့်အခါတွင် ခပ်တည်တည်ဖြစ်နေသော နှင်းဝေ ၏မျက်နှာသည် ပြုံးယောင်သမ်းသွား၏။ မြသိန်း သည် နှင်းဝေ ၏အနောက်တွင်ရှိနေသောကြောင့် နှင်းဝေ ၏အပြုံးကိုမမြင်လိုက်ရချေ။ “ ဟုတ်ကဲ့ … ” ပြောပြီးသည်နှင့် စောစောကထက် မြန်ဆန်သွက်လက်သောခြေလှမ်းများဖြင့် သူမ၏အိပ်ခန်းဆီသို့ လျှာက်လှမ်းကာသွားလေသည်။ထိုအခါ သူမ၏ တင်သားများသည် အစွမ်းကုန် တုန်ခါလှုပ်ယမ်းသွားပြီး ထိုအမြင်အာရုံသည် မြသိန်း၏ရင်ကိုစူးနစ်တိုးဝင်သွားလေသည်။

နှင်းဝေကား သူမ၏အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်သွားချေလေပြီ။ မြသိန်းလည်း မျက်စိတဆုံးကြည့်နေပြီးနောက် လှည့်ကာထွက်လာခဲ့ပြီးသံဘာဂျာတံခါးအနီးတွင်ရပ်ကာ ပေါ်တီကိုအောက်ကိုငေးကြည့်နေသည်။ခဏမျှရပ်ပြီးသောအခါ မြသိန်း သည်စိတ်နှလုံးကို ဒုံးဒုံးချလျက် အိမ်အတွင်းဖက်သို့ လျှောက်ကာဝင်သွားလေသည်။နှင်းဝေ၏ အိပ်ခန်းရှေ့သို့ရောက်သောအခါ အိပ်ခန်းတံခါးသည်စေ့ကာမနေဘဲ နည်းနည်းခပ်ဟဟဖြစ်နေသည်ကိုတွေ့ရသည်။အခြေအနေမဆိုးသဖြင့် မြသိန်းသည် တံခါးကို တွန်းကာဖွင့်လိုက်သောအခါတွင် မှန်တင်ခုံရှေ့တွင် ထမီရင်လျားဖြင့် ခေါင်းဖီးနေသော နှင်းဝေ ကိုတွေ့လိုက်ရသည်။ အိပ်ခန်းတွင်းသို့ ခြေနှစ်လှမ်းလောက်ဝင်ပြီးသောအခါတွင် နှင်းဝေ ၏အသံလွင်လွင်လေး စတင်ကာပေါ်ထွက်လာသည်။ “ အကို နှင်းဝေကို ဘာပြောစရာရှိလို့လဲ ? နောက်မှ အပြင်မှာပြောမယ်လေ …” မြသိန်းလည်း ဘာမှပြန်မပြောတော့ဘဲ နှင်းဝေကိုယ်ခန္ဓာလေးကို ငေးကြည့်ပြီး နှင်းဝေ၏ကုတင်ပေါ်သို့ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ “ ဟို … ဟို … နှင်းဝေ … ညက … အကိုလေ …” သူ့စကားမဆုံးခင် နှင်းဝေ ထိုင်ခုံပေါ်မှဆတ်ကနဲထကာ မြသိန်းဖက်သို့လှည့်လိုက်၏။ နှင်းဝေ၏ ဖြူနုသောမျက်နှာကား ပန်းသွေးရောင်အတိ။ “ ဘာလဲအကို … နှင်းဝေမှန်း မသိလို့ပါလို့ ပြောမလို့မဟုတ်လား … ” ထိုသို့ပြောလိုက်ရင်း နှင်းဝေသည် မြသိန်း ထိုင်နေရာကုတင်ရှေ့သို့ ရောက်လာလေသည်။

မြသိန်း စကားကိုမဆက်နိုငင်ပဲ နှင်းဝေ၏ ရင်လျားထားသော ကိုယ်လုံးလေးကိုသာ ခပ်စိမ်းစိမ်းစိုက်ကြည့်နေလေသည်။ ထမီကိုရင်လျားထားသဖြင့် ဝင်းမွတ်မို့မောက်နေသော ရင်ညွန့်အလှကို အထင်းသားမြင်နေရသည်။ထမီကို တင်းတင်းစည်းထားသဖြင့် လုံဝန်းကာ ငွားစွင့်လှသော ရင်သားအလှကြောင့် မြသိန်းအကြည့်တို့သည် ထိုနေရာက မခွာနိူင်ဖြစ်နေရသည်။ မြသိန်း စိတ်ကိုတင်းကာ သူ့ရှေ့တွင်ရပ်နေသော နှင်းဝေ ပခုံးကို လှမ်းကာကိုင်လိုက်လေသည်။ နှင်းဝေ ကလည်းရုန်းဖယ်ခြင်းမပြု။ “ မဟုတ်ပါဘူး … နှင်းဝေ ၊အကို နှင်းဝေမှန်း သိရက်နဲ့ချစ်ခဲ့တာပါကွယ် … ” စကားအဆုံးမတော့ ကုတင်စောင်းတွင်ထိုင်နေသော မြသိန်းသည် သူ၏ရှေ့နားတွင် ကပ်လျှက်ရပ်နေသော နှင်းဝေ ကိုယ်လုံးလေးကို လှမ်းဆွဲယူကာဖက်လိုက်လေသည်။ နှင်းဝေ ကိုယ်လုံးလေးသည် အလိုက်သင့်ပင်ပါလာပြီး မြသိန်း၏ ရင်ခွင်ထဲသို့ ရာက်သောအခါ သူမ၏မျက်လွှာကို ချလိုက်ပြီး မျက်နှာလေးက အပေါ်သို့မော့ကာနေပြီး နှုတ်ခမ်းလေးနှစ်လွှာက ပွှင့်တော့မယောင်ယောင်၊ မြသိန်း လည်း အချိန်ဆွဲမနေတော့ပဲ နှင်းဝေ ၏ နှုတ်ခမ်းတွေကို ဖိကပ်စုပ်နမ်းလိုက်ရာ နှင်းဝေ ၏လက်များကလည်း မြသိန်း ကိုဖက်တွယ်ရင်း ပြန်လှန်စုပ်နမ်းခြင်းဖြင့် တုန့်ပြန်လေသည်။ မြသိန်း လက်များကလည်း ဝက်မြီးကဲ့သို့ပင်၊ အငြိမ်နေသည်မရှိပဲ နှင်းဝေ ၏တစ်ကိုယ်လုံးအား စုန်ဆုန်ကာ ပွတ်သပ်ပေးနေသည်။ အထူးသဖြင့်တော့ တင်းရင်း စွင့်ကားကာနေသော နှင်းဝေ ၏ တင်သားနှစ်ခြမ်းကို အားပါးတရ ဆုပ်နယ်ပေးနေသည်။ နှင်းဝေ ကလည်း မြသိန်းနှုတ်ခမ်းတွေကို စိတ်ပါလက်ပါဖြင့် အတင်းကိုပင် ဖိကပ်စုပ်နမ်းနေသည်။

ပြီးတော့လည်း သူမသည် မြသိန်း ၏ကိုယ်လုံးကြီးကို တိုးကာဖက်လာပါတော့သည်။မြသိန်း၏ လက်တစ်ဖက်က နှင်းဝေ၏ တင်သားကြီးနှစ်ခုကြား ကိုလက်စောင်းဖြင့် ထမီပေါ်မှ ပွတ်တိုက်ပေးလိုက်ရာ နှင်းဝေ၏ ကားအယ်ကာနေသော ဖင်သားကြီးများမှာ တလှိမ့်လှိမ့်ဖြင့် လှုပ်ကာနေလေသည်။ ထို့နောက် မြသိန်း လက်က သူမရှေ့ပိုင်းသို့ ရွေ့ပြောင်းကာ ပေါင်ရင်းဆီသို့ တိုးဝင်ကာ သူမ၏အင်္ဂါဇာတ်လေးကို ဆုပ်ကိုင်ပွတ်သပ်ပေးလိုက်လေရာ နှင်းဝေ ခါးကလေးမှာ ကော့ကာတက်သွားပြီး မာန်ဖီနေသော မြသိန်း ၏ အတံကြီးနှင့် သူမ၏ ချပ်ရပ်ကာနေသော ဝမ်းပျဉ်းသားတို့မှာ နွေးထွေးစွာဖိကပ်မိကြသည်။သူမကို ထောက်ထားသော ပူနွေးနေသော မြသိန်း အတံ အထိအတွေ့၊ အင်္ဂါဇာတ်အား လက်ဖြင့်ကလိပေးနေမှု၊ ဖင်သားကြီး နှစ်ခုအားဆုပ်နယ်ပွတ်သပ်ပေးမှုများကြောင့် နှင်းဝေ ကာမဇောများသည် ဒီရေလှိုင်းများကဲ့သို့ တလှိမ့်လှိမ့်တက်လာပြီး ခံစားရခက်လာသောကြောင့် ရင်ထဲတွင်ပင် မွန်းကျပ်ကာလာရတော့သည်။ နှင်းဝေသည် သူမ၏ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာအား မြသိန်း၏ နှုတ်ခမ်းများဆီမှ ပြွတ်ကနဲ နေအောင် ဆွဲကာခွာလိုက်ပြီး မြသိန်း၏ မျက်နှာကိုမော့ကြည့်ပြီး သူမ၏လက်ချောင်းလေးများဖြင့် မြသိန်း ၏ အင်္ကျီကြယ်သီးများကို တစ်လုံးချင်းဖြုတ်ကာပေးနေသည်။

ကြယ်သီးများ အားလုံးပြုတ်သွားသောအခါ အင်္ကျီကိုချွတ်ပေးလိုက်သည်။ပြီးနောက် နှင်းဝေ ကိုယ်လုံးလေးကို အိပ်ယာပေါ်သို့ လှဲချလိုက်သည်။ ထိုအခါမှ မြသိန်း သည် သူမ၏ ရင်လျှားထားသော ထမီလေးကို ဆွဲချွတ်လိုက်ရာ နှင်းဝေမျက်လုံးလေးများမှိတ်လိုက်ပြီး ခါးလေးကိုကြွပေးလိုက်သည်။ ပြီးတော့ မြသိန်းက နှင်းဝေ အဝတ်မပါသောကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင်ပေါ်သို့ ကန့်လန့်ဖြတ်ကာတင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဝင်းပြောင်ဖြူဥနေသော သူမ၏ဖင်သားကြီးများကို ကုတင်စောင်းတွင်နေသားကျအောင်တင်လိုက်ပြီး သူ၏ပုဆိုးကို ချွတ်လိုက်စဉ်မတွင်တော့ မျက်လုံးနှစ်လုံးကို စုံမှိတ်ထားသော နှင်းဝေ ၏ တဆတ်ဆတ်တုန်နေသော နှုတ်ခမ်းများမှ တိုးလျညင်သာသော စကားသံလေးထွက်လာလေသည်။ “အကို … နှင်းဝေကို မညာနဲ့နော် …” “ မညာပါဘူး … နှင်းဝေရယ်၊ အကို နှင်းဝေကို အစောကြီးကတည်းက ချစ်နေတာပါကွယ် … ” “မဟုတ်ဘူး အကို … နှင်းဝေ ပြောတဲ့ ညာ မှာ ဟ ထိုး ပါတယ် အကိုရဲ့ …” လူလယ်မလေး နှင်းဝေ ပင်တည်း …. ပြီးပါပြီ။

Zawgyi

ကၽြီ ”ကနဲ ကားဘရိတ္ ဆြဲသံရွည္ႀကီးက ထြက္ေပၚလာၿပီးခဏတြင္ သူ႔ကိုယ္သူ အနိုင္နိုင္သယ္ကာ လမ္းျဖတ္ကူးလာေသာ သူသည္ကားေရွ႕မွာပင္ ေမွာက္ရက္လဲၿပီး က်သြားေလသည္။ ႏွင္းေဝ တစ္ေယာက္ကမန္းကတမ္းကားေပၚမွဆင္းလိုက္ရင္း ထိုသူအနားသို့ ေရာက္သြားေလသည္။ ကားမီးေရာင္ေအာက္တြင္ေမွာက္ရက္လဲေနေသာ သူ႔ကို ႏွင္းေဝ တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး မွ စိတ္ထဲတြင္စိုးထင့္ကာသြားေလသည္။ ေနာက္တဖန္ေသခ်ာေအာင္ၾကည့္လိုက္မိမွ ႏွင္းေဝ တစ္ေယာက္ အံ့ၾသတုန္လွုပ္ကာသြားေလသည္။ ထိုစဥ္တြင္ ပလက္ေဖါင္းဆီမွ တဖုံးဖုံးေျပးကာလာေနေသာေျခသံမ်ားကို ၾကားလိုက္ရၿပီး ထိုေျပးလာေသာလူမွပင္ လဲက်ေနေသာ သူ႔အားဆြဲကာထူလိုက္ေလသည္။ ထိုသူသည္ ႏွင္းေဝ ဖက္သို့လွည့္ကာ ၾကည့္လိုက္ၿပီး “ဟာ … ႏွင္းေဝပါလား ” “ ဟင္ … ကိုစိန္တင္ … ဘယ္လိုျဖစ္ရတာလဲ ? ” “ သူ႔ဖာသာသူသြားမယ္ဆိုၿပီး လမ္းျဖတ္ကူးသြားတာပဲ …” ထိုသူႏွင့္ စကားအျပန္အလွန္ေျပာရင္း ႏွင္းေဝ တစ္ေယာက္သူတို့ႏွစ္ေယာက္အနားသို့ ကပ္သြားသည္။ “ သူဘာျဖစ္သြားေသးလဲ ဟင္? ” “ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး၊အမူးလြန္ေနတာပါ ” “ ဒါဆိုရင္လည္း မထူးေတာ့ပါဘူး … ကိုစိန္တင္ရယ္ ကားေပၚသာတင္ေပးလိုက္ပါေတာ့ … ” ေျပာရင္းမွပင္ ႏွင္းေဝ က အမူးလြန္ေနသူကို တဖက္မွဝင္ကာ တြဲလိုက္ေလသည္။ “ ကိုစိန္တင္ပါလိုက္ခဲ့ပါလား။

ကၽြန္မတစ္ခါတည္း ပို့ေပးခဲ့မယ္ေလ ” “ မလိုက္ေတာ့ပါဘူး ႏွင္းေဝရယ္ … ႏွင္းေဝတို့သာ ျပန္ႏွင့္ပါ … ” “ကဲ…ဒါဆိုလည္း ကၽြန္မသြားေတာ့မယ္ ကိုစိန္တင္ ” ကိုစိန္တင္ကေခါင္းၿငိမ့္အျပတြင္ ႏွင္းေဝ ကားကေလးကို ေမာင္းကာထြက္ခဲ့ေလသည္။ အိမ္တြင္လည္း မမႏြယ္ ျပန္ေရာက္ဦးမည္မဟုတ္၊ အန္တီကလည္း ျပည္ သို့ ခဏျပန္သြားသည္မွာ (၂)ရက္ရွိသြားၿပီျဖစ္သည္။အိမ္ေရွ႕ေပၚတီကိုေအာက္သို့ ကားရပ္ၿပီးေနာက္ ႏွင္းေဝ ကားဟြန္းကို ေလးငါးခ်က္ အဆက္မျပတ္တီးလိုက္ေလသည္၊ တိုက္ႀကီး၏ေဘးရွိကားဂိုေဒါင္ေလးတြင္ေနေသာ လွျမင့္တို့ လင္မယား ေျပးထြက္လာသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရေလသည္။ ႏွင္းေဝ ကားတံခါးကိုဖြင့္ကာဆင္းလိုက္ၿပီး ကားေနာက္ခန္းတံခါးကိုဖြင့္လိုက္စဥ္မွာပင္ လွျမင့္တို့ လင္မယားႏွစ္ဦးစလုံး အနားသို့ေရာက္လာၾကသည္။ “ ဟင္ … အကိုေလးပါလား … ” “ ဟုတ္တယ္ … ရွင္တို့အကိုေလးကို ရွင္တို့ပဲတြဲၿပီး အခန္းထဲက ခုတင္ေပၚတင္ေပးခဲ့ပါဦး … ” ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ႏွင္းေဝက သူမ၏ စလင္းဘက္ေလးကိုဖြင့္ကာ အတြင္းမွ ေသာ့ကိုထုတ္ၿပီး တံခါးမႀကီးကိုဖြင့္လိုက္ေလသည္။ လွျမင့္တို့ လင္မယားက မူးေနေသာ သူ႔ကို မနိုင္မနင္းႏွင့္တြဲလာၾကေလသည္။ အမူးလြန္ေနေသာ သူမွာ တအင္းအင္း တအဲအဲ ႏွင့္ ျဖစ္ေနေလသည္။ေစာေစာကလိုေတာ့ သတိလစ္ကာမေနေတာ့၊သူ႔ကို ခုတင္ေပၚသို့ တင္ေပးၿပီးေသာအခါ “ ကဲ … ရွင္တို့ တာဝန္ေက်ၾကပါတယ္၊ျပန္အိပ္ၾကေပေတာ့ … ” ဟု ႏွင္းေဝ ကေျပာလိုက္ၿပီး ခပ္ကုပ္ကုပ္ ထြက္သြားေသာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္အေနာက္မွလိုက္ကာ အိပ္ခန္းတံခါးကို ပိတ္လိုက္သည္။

ႏွင္းေဝ တစ္ေယာက္အဝတ္အစားလဲၿပီးေသာအခါ ဧည့္ခန္းဖက္သို့ ထြက္လာ ၿပီး ေရခဲေသတၱာထဲမွ ေရခဲအိတ္ကိုရွာၿပီး ေရခဲတုံးေလးမ်ားအားအိတ္အတြင္းသို့ ထည့္ၿပီးအိပ္ခန္းအတြင္းသို့ ျပန္ဝင္လာခဲ့ေလသည္။ခုတင္ေပၚတြင္ရွိေသာ အမူးလြန္သူကား တလူးလူးတလြန္႔လြန္႔ ျဖစ္ကာေနေခ်သည္။သို့ေသာ္ မ်က္စိကားမပြင့္ေသး။ ထိုသူ၏နဖူးကို ေရခဲတင္ေပးရန္ ႀကံရြယ္လိုက္စဥ္မွာပင္ ထိုသူသည္ႏွစ္ေယာက္အိပ္ ခုတင္ႀကီး၏အလယ္တြင္ျဖစ္ေနသျဖင့္ ႏွင္းေဝ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္ရင္း ခုတင္ႀကီးေပၚလွမ္းကာတက္လိုက္ေလသည္။ထိုသူ၏နဖူးေပၚသို့ ေရခဲအိတ္ကို အသာအယာတင္လိုက္ၿပီး အိပ္ခန္းအတြင္းရွိ နာရီကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ည(ဂ) နာရီေက်ာ္ေက်ာ္သာရွိေသးသည္။ ဒီအတိုင္းဆို မမႏြယ္ ျပန္ေရာက္မည့္အခ်ိန္မွာ ေဝးေသးသည္။ မေန႔ညကလည္း သန္းေခါင္ေက်ာ္မွျပန္ေရာက္လာသည္။ ခုတင္ေပၚတြင္ အမူးလြန္ေနေသာ ျမသိန္း တစ္ေယာက္ အသိအာ႐ုံထဲတြင္သိသလိုလို မသိသလိုလို ျဖစ္ေနလ်က္ ေခါင္းထဲတြင္ အုံခဲကာေနေလသည္။ သူ၏အသိကို စုစည္းနိုင္ေသာအခ်ိန္တြင္ ပထမဆုံးသိလိုက္ရသည္က သူ၏နဖူးေပၚတြင္ေအးစက္ေနေသာ ေရခဲအိတ္၊ ၿပီးေတာ့ အိစက္ညက္ေညာေသာ အေတြ႕အထိ၊ ေမႊပ်ံ႕သင္းႀကိဳင္ေသာ ရနံ့ စသည္တို့ကို တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ၾကဳံေတြ႕ခံစားလိုက္ရေလသည္။ျမသိန္းသည္ ခဏတာမၽွၿငိမ္ေနလိုက္ၿပီးေနာက္ သူ႔မ်က္လုံးမ်ားကို အားယူၿပီးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေလသည္။

“ ဟင္ အကို … သတိရလာၿပီလား? ” လွိုက္ေမာပုံရေသာ တုန္ခါေနသည့္အသံေလး၊ ဒီအသံအဆုံးတြင္ေတာ့ ျမသိန္း၏ မ်က္လုံးမ်ားျပန္မွိတ္ကာသြားေလသည္။ ျမသိန္းတစ္ေယာက္ စကားစုမ်ားကိုၾကားေနရသည္မွာ မယုံနိုင္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ေနသည္။သူႏွင့္စိတ္သေဘာထားခ်င္းမတိုက္ဆိုင္သျဖင့္ ခြဲခြာေနေသာသူ၏ ဇနီးအလွ ေဝ၀ ၏ခ်စ္စဖြယ္ ႏွုတ္ခမ္းလွလွေလးမ်ားမွ ထြက္ေပၚလာေသာ စကားစုမ်ားပင္ျဖစ္ေလသည္။ ေဝ ႏွင့္ ျမသိန္းတို့ စိတ္သေဘာထားခ်င္းမတူညီၾကပဲ သေဘာကြဲၾကသည္မွာလည္း အျခားမဟုတ္၊ ေဝ သည္ ငယ္စဥ္ကတည္းကပင္ ဘာမဆို သူ႔ေျခသူ႔လက္ လုပ္ကိုင္တတ္ေသာညဥ္ရွိသူပီပီ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို တစ္စင္ခြဲေထာင္ကာ လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။ ထိုအခါတြင္ လုပ္ငန္းသေဘာအရ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံမွု၊ လူမွုေရးေတြက ဝင္လာေတာ့သည္။ ေက်ာင္းသူဘ၀ထဲကပင္ ေယာကၤ်ားေလးအေပါင္းအသင္းမ်ား ရွိခဲ့ တြဲခဲ့ေသာ ေဝ သည္ ကိုယ္တိုင္အလုပ္ လုပ္လာၿပီဆိုေတာ့ ေယာကၤ်ားမ်ားႏွင့္ ရဲဝံ့စြာပင္ တန္းတူရင္ေဘာင္တန္းကာဆက္ဆံလာခဲ့သည္။ ခဏတာ ကာလအတြက္ေတာ့အေၾကာင္းမဟုတ္၊ ၾကာရွည္လာေတာ့ ျမသိန္း၏စိတ္တြင္ ေဝ သည္ ေယာကၤ်ားေတြကိုလိုသည္ထက္ပိုၿပီးဆက္ဆံေနသည္ဟု ျမင္လာသည္။

အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ျမသိန္း သတိေပးခဲ့သည္။ ေဝ ကလည္းလုပ္ငန္းအေၾကာင္းကို အရင္းခံကာ ဆင္ေျခေတြေပးခဲ့သည္။ ေနာက္ဆုံးတစ္ႀကိမ္ေျပာမိစဥ္တြင္ေတာ့ ေဝ ကလည္း ျမသိန္း ကို စိတ္မရွည္ေတာ့သျဖင့္လား မေျပာတတ္၊ ျပန္လွန္ကာအေခ်အတင္ စကားမ်ားခဲ့ၾကသည္။ ျမသိန္းလည္း အိမ္ေပၚမွဆင္းသြားခဲ့ၿပီး စိတ္ေလကာေနခဲ့သည္။ လုပ္ငန္းေတြကို သူ၏လက္ေထာက္ျဖင့္ လႊဲထားၿပီး အရက္ခ်ည္းဖိေသာက္ကာေနေလသည္။ ယခုေတာ့ ျမသိန္းတစ္ေယာက္ သူ၏ခ်စ္ဇနီး ေဝ ႏွင့္ ခ်စ္ရည္လူးခဲ့ေသာ ဖဲေမႊယာထူႀကီးထက္သို့ ျပန္ေရာက္ကာေနေလသည္။ ခ်စ္ဇနီးကလည္း သူ႔ ကို ၾကင္ၾကင္နာနာႏွင့္ ျပဳစုကာေနသည္။ မျမင္ရတာၾကာၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္လားမသိ၊ ျမသိန္း၏စိတ္ထဲတြင္ ေဝ ၏ ေရႊရင္ႏွစ္ခိုင္မွာ ခါတိုင္းထက္က်စ္လစ္ေနသည္ဟုထင္ရသည္။ တီရွပ္အက်ပ္အျဖဴလးကို ဝတ္ထားသျဖင့္ ရင္ဘတ္တြင္အသီးေလးေတြမွာ အတိုင္းသားထကာေနေလသည္။ကာမအရသာျဖင့္ ျပတ္လာတာၾကာၿပီျဖစ္ေသာ ျမသိန္း၏ရမၼက္ဆႏၵမ်ားသည္ ဟုန္းကနဲထကာလာရေခ်ၿပီ၊ ျမသိန္း ၏ အၾကည့္စူးစူးေတြေၾကာင့္ ႏွင္းေဝ လည္းမ်က္လႊာခ်ကာ ေနရေလသည္၊ သူမကိုၾကည့္ေနရင္းကပင္ ျမသိန္းသည္ ပက္လက္အေနအထားမွ သူ၏ဒူးတစ္လုံးကို ဆြဲကာေထာင္လိုက္ေလသည္။ျမသိန္း၏ အၾကည့္မ်ားကား ႏွင္းေဝ၏ ေသးက်င္ေသာ ခါး ဆီသို့ ရာက္သြားျပန္၏။

ထဘီေလးကို ကပိုကရို ဝတ္ထားေသာ္လည္း ထိုေသးေသာခါးေအာက္တြင္ရွိေသာ မို့ေမာက္ကာေဖါင္းကားေနေသာ တင္သားတို.၏ အလွကိုကားမဖုံးကြယ္နိုင္ေပ၊ႏွင္း ေဝ သည္ ပဆစ္တုပ္ကာထိုင္ေနျခင္းေၾကာင့္ ဆင္စြယ္ပမာ အရင္းတုတ္ၿပီးအဖ်ားသို့ သြယ္ဆင္းလာေသာ လွပလြန္းသည့္ ေပါင္တံ ႏွစ္ေခ်ာင္းကို အထင္းသား တင္းတင္းေျပာင္ေျပာင္ ျမင္ေနရသည္။ ျမသိန္းသည္ သက္ပ်င္းတစ္ခ်က္ကို ခပ္မၽွင္းမၽွင္းခ်လိုက္ရင္း အျပဳံးခ်ိဳခ်ိဳျဖင့္ သူ႔အား ျပဳစုေနသည့္ ခ်စ္ဇနီးေခ်ာေလးအား အတိုးခ်ကာ ခ်စ္စခန္းဖြင့္ေတာ့မည္ဟု အရက္ရွိန္ႏွင့္ရမၼက္ေသြးရွိန္ေရာကာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ေလသည္။ ​ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ႏွင္းေဝ ကလည္း သူမ၏ကိုယ္လုံးေလးကို ျမသိန္း ဖက္သို့ ကိုင္းကာ လက္တစ္ဖက္ကို ဆန္႔ကာ ျမသိန္းနဖူးေပၚမွ ေရခဲအိတ္ကိုလွမ္းယူလိုက္ေလသည္။ အခုအခံ အစည္းအေႏွာင္မပါေသာ ရင္သားစိုင္ႏွစ္ခု ျမသိန္း ၏ မ်က္ႏွာေရွ႕နားတြင္ သိမ့္ကနဲလွုပ္ရွားစဥ္မွာပင္ ျမသိန္း ၏ လက္တစ္ဖက္က သူမ၏ခါးကေလးကိုဖက္ကာ ႏွင္းေဝ ၏ကိုယ္လုံးေလးကို ဆတ္ကနဲ သူ႔ကိုယ္ေပၚသို့ဆြဲယူလိုက္ရာ ​ “ အို … အကို …” ဟူေသာအထိတ္တလန္႔ အသံေလးျဖင့္ ႏွင္းေဝ မွာ ျမသိန္း၏ ကိုယ္ေပၚသို့ ၿပိဳလဲကာက်လာေလသည္။ ထိုကဲ့သို့ ျမည္တမ္းၿပီးေနာက္ ႏွင္းေဝ ၏ႏွုတ္ဖ်ားမွ ေနာက္ဆက္တြဲ စကားမ်ားထြက္မလာေတာ့။ သူမ၏ နီတ်ာတ်ာ ႏွုတ္ခမ္းအစုံသည္ ျမသိန္း၏ ႏွုတ္ခမ္းေတြၾကားေရာက္ကာသြားေခ်ေလၿပီ။ ျမသိန္း ၏လက္ေတြက ၿငိမ္မေနဘဲ အခုအခံမဝတ္ထားေသာ သူမ၏ရင္သားႏွစ္မႊာကို တီရွပ္ေပၚမွ အသာအယာဆုပ္နယ္ဖ်စ္ညႇစ္ေပးေနသည္။

ခါတိုင္းထက္ပင္ လုံးက်စ္ကာ မာတင္းေနေသာ ရင္ႏွစ္မႊာ၏အေတြ႕ထူးေၾကာင့္ ျမသိန္း ၏လက္ေတြက ႏွင္းေဝ ၏ တီရွပ္အတြင္းသို့ တီရွပ္၏ေအာက္ဖက္ဆီမွ လွမ္းလိုက္ေလသည္။ ႏွင္းေဝ လက္တစ္ဖက္ျဖင့္ ထိုက်ဴးေက်ာ္လာေသာ ျမသိန္း၏လက္ကို ကမန္းကတမ္းဖယ္ရန္ႀကိဳးစားေသာ္လည္းမမွီလိုက္ေတာ့ပါ၊ ရင္ႏွစ္မႊာကိုသိမ္းပိုက္ရန္ အေပၚသို့ဆန္တက္သြားေသာ ျမသိန္း ၏လက္ဖဝါးမ်ားက သူမ၏ႏူးညံ့လွေသာ ဝမ္းဗိုက္သားႏွင့္တကြ နံေစာင္းမ်ားကို ေလ်ာတိုက္သြားရာ တစ္ကိုယ္လုံး ဖ်င္းကနဲ ၾကက္သီးထသြားရေသာ ႏွင္းေဝ၏ ခါးကေလးမွာတြန္႔ကာတက္သြားေလသည္။ မ်ိဳးမတူေသာ ဖို ႏွင့္ မ ဆန္႔က်င္ဘက္အေတြ႕အထိေၾကာင့္ ႏွင္းေဝ ၏ ႏုေထြးေသာအသားစိုင္မ်ားမွာ ဆူပူကာလာၿပီး တစ္ကိုယ္လုံးမွာလည္း ႏုံးေခြကာသြားေလသည္။ ျမသိန္း၏ လက္က လုံးက်စ္ၿပီးတင္းေနေသာ သူမ၏နို့အုံေလးမ်ားကို ညင္သာစြာ ဆုတ္ညႇစ္ေပးရင္းကပင္ သူမ၏ နိုးသီးေခါင္းေလးမ်ားကိုလည္း လက္ဖဝါးထိပ္ေလးျဖင့္ ဖြဖြေလးပြတ္ေပးျခင္း၊ လက္ဖဝါးထဲထည့္ကာ လွိမ့္ၿပီးပြတ္ေပးျခင္း တို့ကို ဆက္တိုက္ဆိုသလိုပင္ လုပ္ေပးေနရာ ျမသိန္း၏ ႏွုတ္ခမ္းခ်င္းငုံကာ စုတ္ယူေပးေနေသာအျပဳအစုမ်ားၾကားမွ ႐ုန္းမထြက္နိူင္ျဖစ္ေနေသာ ႏွင္းေဝခမ်ာ ေက်ာေကာ့လိုက္၊ ခါးတြန္႔လိုက္ျဖင့္ လွုပ္လွုပ္ရြရြျဖစ္ေနသလို ႏွင္းေဝ ၏ စိတ္ထဲတြင္လည္း မရိုးမရြျဖစ္ကာ ရမၼက္ေသြးမ်ား ဆူပြက္ကာတက္လာေနေလသည္။

မိန္းမႏွင့္တစ္လေက်ာ္ၾကာေအာင္ ခြဲခြာေနခဲ့ရေသာ ျမသိန္း မွာေတာ့ ငံ့လင့္ကာေနခဲ့ရေသာ ေန႔ရက္မ်ားတြင္ မ်ိဳသိပ္ကာေနခဲ့ရေသာ သူ၏ဆႏၵမ်ားကိုလက္ေတြ႕ေပါက္ကြဲခြင့္ ရေနၿပီျဖစ္သျဖင့္ ေျပာမျပနိူင္ေသာ အရသာထူးကို အပီအျပင္ ခံစားကာေနေလသည္။ ႏွင္းေဝ၏ နို့ႏွစ္လုံးကို သုံးသပ္ကာ ကစားေနေသာ ျမသိန္း ၏လက္သည္ သူမ၏ခါးဆီသို့ ေရာက္ကာသြားေလသည္။ ၿပီးေတာ့ သူမ၏ေက်ာျပင္ေပၚက လက္ကိုေရာ၊ ခါးေပၚကလက္ကိုပါ ႏွင္းေဝ ၏ ကိုယ္လုံးက်စ္က်စ္ေလးကို တင္းၾကပ္စြာ ရစ္သိုင္းဖက္လိုက္ၿပီး ပက္လက္လွန္လွဲခ်လိုက္ေလသည္။ ႏွင္းေဝေက်ာျပင္ ေမႊ႕ယာေပၚသို့ ထိကပ္မိသည့္အခ်ိန္တြင္ ျမသိန္း၏ ႏွုတ္ခမ္းေတြက ႏွင္းေဝ ႏွုတ္ခမ္းေလးမ်ားကို လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး အိပ္ခန္းထဲတြင္ထြန္းထားေသာ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ စားပြဲတင္ စာၾကည့္မီးလုံး၏အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ႏွင္းေဝ မ်က္ႏွာေလးကို အာသာငမ္းငမ္းျဖင့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ႏုငယ္လွေသာ ႏွင္းေဝ မ်က္ႏွာေလးသည္ ပန္းေသြးေရာင္ထေနၿပီး မ်က္လုံးအစုံကိုကားမွိတ္ထားေလသည္။ ျမသိန္း၏ ႏွာေခါင္းက ႏွင္းေဝ ၏ပါးျပင္အႏွံကိုဖိကပ္ကာသရမ္းျခင္းအမွုကို ျပဳေလသည္။ ၿပီးေတာ့ ဝင္းမႊတ္ေနေသာ ႏွင္းေဝ၏ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ကို ျမသိန္း ႏွုတ္ခမ္းအစုံက ဖိကပ္ကာစုပ္နမ္းလိုက္ခ်ိန္တြင္မေတာ့ ႏွင္းေဝ မ်က္ႏွာေဖြးေဖြးေလးမွာ ေမာ့တက္ကာသြားေလသည္။

ထိုမွတဖန္ ျမသိန္း သည္ ႏွင္းေဝ တီရွပ္ကို အေပၚသို့ လွန္တင္လိုက္ရာ တုန္ကာလွုပ္ကာျဖင့္ ထြက္က်ကာလာေသာ ႏွင္းေဝ ရင္သားႏွစ္မႊာမွာ အပ်ိဳရွုံးေလာက္ေအာင္ပင္ လုံးဝန္းမာတင္းကာေနေလသည္။ ထိုအျမင္ေၾကာင့္ ျမသိန္း မွာ စိတ္ပိုထလာၿပီး ႏွင္းေဝ ၏ နို့တစ္ဖက္ကိုငုံကာ နို့သီးေလးကို ႁပြတ္ကနဲေနေအာင္ စုပ္ယူလိုက္ေလသည္။ ​ “ အို အကို … ဟင့္ ဟင့္ … အင္း ” ႏွင္းေဝ၏ ရင္ဘတ္ကေလးမွာ ေကာ့ကာတက္သြားၿပီး ႏွုတ္ဖ်ားမွလည္း ၿငီးညဴသံေလး မပြင့္တပြင့္ထြက္အံလာခဲ့သည္။ ျမသိန္း လက္တစ္ဖက္က က်န္ေနေသာ သူမနို့အုံေလးတစ္ဖက္ကိုအုပ္ကာဆုပ္နယ္ေပးေနသလို နို့သီးေလးေခါင္းေလးေတြကိုလည္း ေခ်မါကွာေပးေနေလသည္။ ႏွင္းေဝ ေပါင္တံ ႏွစ္ေခ်ာင္းမွာ လိမ္ကာသြားလိုက္ ကားသြားလိုက္ျဖင့္ ခံစားရအေတာ္ခက္ေနပုံရေလသည္။ ထိုစဥ္မွာပင္ ရမၼက္ေသြးဆူေဝစြာျဖင့္ ျမသိန္း လွန္ကာတင္ ထားေသာ တီရွပ္သည္ ႏွင္းေဝေမးဖ်ားအထိဖုံးေနေလရာ ေနရထိုင္ရအေတာ္ခက္လာေသာ ႏွင္းေဝ သည္ တီရွပ္ကိုသူမ၏ဦးေခါင္းမွဆြဲကာ ခၽြတ္ပစ္လိုက္ေလသည္။ ႏွင္းေဝ ရင္သားႏွစ္ဖက္ကို တစ္လွည့္စီစို့လိုက္ ဖၽွစ္ညႇစ္လိုက္ျဖင့္ အလွုပ္ရွုပ္ေနေသာ ျမသိန္းသည္ ဆက္လက္ေစာင့္စားနိုင္ေတာ့သျဖင့္ လက္တစ္ဖက္က သူဝတ္ထားေသာ ရွပ္အကၤ်ီၾကယ္သီးမ်ားကို အလ်င္စလိုဆြဲျဖဳတ္ေနသလို က်န္လက္တစ္ဖက္ကလည္း ကားကားေလးျဖစ္ေနေသာ ႏွင္းေဝပါင္တံေလးမ်ားခြဆုံရွိ ဖုေဖါင္းကာေနေသာေနရာကို။

ထဘီေပၚမွ ဖြဖြေလးအုပ္ကိုင္လိုက္ေလရာ….. “ အ… ကို … အို …အို ” ႏွင္းေဝ ၏ကိုယ္ေလးမွ ထြန္႔ထြန္႔လူးသြားရေလသည္။သူမ၏ ရတနာေရႊၾကဳတ္ေဖါင္းေဖါင္းကေလးကိုအုပ္ကိုင္ထားေသာ ျမသိန္း ၏လက္ေတြက ၿငိမ္ၿငိမ္မေနပဲ ဖိလိုက္၊ဆုပ္လိုက္၊ဖ်စ္လိုက္၊ ညႇစ္လိုက္ လုပ္ေနသည္။ ျမသိန္းက ႏွင္းေဝ မ်က္ႏွာေလးကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အပ်ိဳျဖန္ုမေလးတစ္ေယာက္ပမာ မ်က္လုံႏွစ္လုံးကိုမဖြင့္ပဲ စုံမွိတ္ကာထားၿပီး ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းေလးကိုဖိကိုက္ကာထားေလသည္။ ျမသိန္းသည္ သူ႔ရွပ္အကၤ်ီကၽြတ္သြားသည္ႏွင့္ ႏွင္းေဝ ၏ထဘီေလးကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္ေလရာ ​ “အို … အကို … မလုပ္နဲ႔ေလ ” ေၾကာက္လန္႔တၾကားျဖင့္ ႏွင္းေဝ လက္မ်ားက သူမ၏ထဘီကို လွမ္းဆြဲပါေသးသည္၊ ဒါ့အျပင္ ထဘီကၽြတ္ထြက္သြားမည္ကို ဟန္႔တားလိုေသာ သေဘာျဖင့္ သူမ၏ဒူးႏွစ္ဖက္ကို တၿပိဳင္တည္း ေထာင္လိုက္ေသးသည္။ သို့ေသာ္လည္း လွုပ္ရွားလူးလြန္႔သြားေသာသူမ၏ကိုယ္လုံးေလးေၾကာင့္ ဖင္သားႀကီးမ်ားကို ႂကြေပးလိုက္သလိုျဖစ္ၿပီး ထမိန္ေလးမွာျမသိန္းလက္ထဲ ပါသြားရွာသည္။ “ ကၽြတ္ …” စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ႏွင္းေဝခမ်ာ မ်က္လုံးႏွစ္လုံးအားစုံမွိတ္ထားရင္းကပင္ ေအာက္ႏွုတ္ခမ္းကိုမေက်မနပ္ျဖင့္ကိုက္ထားလိုက္ေသးသည္။ ထဘီ ဆြဲခၽြတ္သည္ကို တြန္႔တိုေနရွာေသာ သူမျဖစ္အင္ကိုၾကည့္ကာ သူႏွင့္ခ်စ္ရည္လူးခဲ့စဥ္က ဒီလိုပင္အထိတ္တလန္႔ျဖင့္ တြန္႔တိုတတ္သည္ကို သြားသတိရကာ ဇနီးျဖစ္သူ ေဝ တစ္ေယာက္ ငယ္မူငယ္ေသြးေတြ ျပန္ဝင္ေနၿပီဟု ျမသိန္း ေက်နပ္စြာေတြးလိုက္မိသည္။

ထဘီကြတ္သြားၿပီဆိုေတာ့ ျမသိန္း အၾကည့္စူးစူးေတြက သူမ၏ ရတနာေရႊၾကဳတ္ ဆီမွ လုံး၀မခြာေတာ့၊ ယခင္က အေမႊးနက္မ်ားျဖင့္ ဖုံးလႊမ္းထားေသာ ေဝ ရတနာေရႊၾကဳတ္ေလးက အခု အေမႊတစ္ပင္မၽွမရွိပဲ ျဖဴေဖြးတင္းမာကာ မုန္႔ေပါင္းအလား မိုေဖါင္းေနပါလားဟု ျမသိန္း ေတြးမိသည္။ သူပုဆိုးကိုခၽြတ္ခ်လိုက္ရင္း သူ၏လက္မ်ားက ႏွင္းေဝ အကြဲေၾကာင္းတစ္ေလ်က္ ရြရြေလး ပြတ္ေပးလိုက္ရာ ဒူးႏွစ္ဖက္လုံးေထာင္ထားေသာ ႏွင္းေဝ ေျခဖ်ားႏွစ္ဖက္မွာ အတန္ငယ္ေဘးသို့ ကားသြားသည္။တစ္ဖန္ သူ၏ မာေတာင္ေနေသာ အတံႀကီးကို ႏွင္းေဝ အကြဲေၾကာင္းတစ္ေလ်ာက္ စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ပြတ္ေပးလိုက္ရာ ကားအယ္ျဖဴေဖြးလွေသာ ႏွင္းေဝ ၏ဖင္သာႀကီးမွာ လွုပ္လွုပ္ရွားရွာျဖစ္လာရေလသည္။ အဲဒီေနာက္ ျမသိန္းက သူမ၏ စိကပ္ကာ ေဖါင္းထေနေသာ ႏွုတ္ခမ္းသားႏွစ္ဖက္ကို လက္ညႇိုး လက္မတို့ျဖင့္ အသာေလးဖိကာ ျဖဲလိုက္သည္။ ​ “ အား … ကၽြတ္ … အို …” ႏွင္းေဝ ညည္းသံေလးထြက္လာသည္။သည္လိုျဖဲလိုက္ေတာ့ ထင္ထင္ရွားရွားထြက္ေပၚလာေသာ သူမ၏ အစိေလးကို သူ၏အတံထိပ္ဖူးျဖင့္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထိုးေပးလိုက္သည္။ “ အို … အေမ့ … အင့္ … အ အ…အား …” ႏွင္းေဝ ဝင္းဝင္းဝါဝါ ကိုယ္လုံးတီးေလးမွာ လူးလြန္႔လွုပ္ရွားသြားရေလသည္။ ႏွင္းေဝ တစ္ေယာက္ထူးျခားလွသည္ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ တိမ္ေပၚပ်ံတက္သြားသလိုခံစားလိုက္ရေလသည္။ထိုစဥ္မွာပင္ ျမသိန္းလက္ျဖင့္ ျဖဲထားေသာေၾကာင့္ နီရဲကာေနေသာသူမ၏အေခါင္းအတြင္းမွ ခ်စ္ေရွ႕ေျပး အရည္ၾကည္မ်ား တစ္စိမ့္စိမ့္ထြက္လာေလသည္။

ျမသိန္း လက္တစ္ဖက္က ႏွုတ္ခမ္းသာေဖါင္းေဖါင္းေလးကို ျဖဲထားရင္း သူမ၏ ဂူ၀သို့ သူ၏ထိပ္ဖူးကိုေတ့ကာ အသာဖိၿပီးသြင္းလိုက္ေလသည္။ “ အို … အို … အား … ကၽြတ္ ကၽြတ္ ကၽြတ္ ေသပါၿပီ အကိုရယ္ …” ​ ထိုးေနက် တြင္းျဖစ္သျဖင့္ ျမသိန္း မညႇာေတာ့ပဲ တစ္ဆုံးထိုးသြင္းလိုက္ရာ က်ဥ္းေျမာင္းက်ပ္တည္းစြာ ၀င္သြားသည္။ခံစားခ်က္ေၾကာင့္စိတ္ထဲမွာ ပိုထႂကြလာၿပီး ေလး ငါး ခ်က္ေလာက္ ဇြတ္ေဆာင့္ေပးလိုက္ေတာ့ ႏွင္းေဝကိုယ္လုံးေလးမွာ အေတာ္ပင္ေကာ့တက္လာကာ မွိတ္ထားေသာ သူမ၏မ်က္ခြံေလးမ်ားေအာက္မွ မ်က္ရည္မ်ားစိမ့္ထြက္ကာလာေလသည္။ ႏွင္းေဝ ႏွုတ္ခမ္းသားႏွစ္ဖက္က တင္းၾကပ္စြာ ျမသိန္း ဒုတ္ေခ်ာင္းကို ညႇပ္ထားၿပီး ဆြဲဆုပ္ထားသလိုျဖစ္ေနသျဖင့္ က်ပ္ထုပ္သည့္အရသာကို ျမသိန္း ၿမိန္ယွက္စြာ ခံစားေနရသည္။ၿပီးေတာ့မွ ရွုံမဲ့ေနေသာ ႏွင္းေဝ မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္လိုက္ရင္း ေဝ သည္လည္း သူႏွင့္မေတြ႕ရတာၾကာၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အသစ္အဆန္း သဖြယ္ ျဖစ္ေနတာ ေနမွာပါ ဟူေသာအေတြးျဖင့္ သူမအေခါင္းေလးထဲမွ သူ၏အတံႀကီးကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းဆြဲထုတ္လိုက္ျၿပီး တစ္ဝက္ေလာက္အေရာက္တြင္ ခပ္သာသာေလးေဆာင့္ကာ ထိုးထည့္လိုက္ျပန္သည္။ၿပီးေတာ့ ျမသိန္း၏ လက္တစ္ဖက္က သူမ၏ ရင္ႏွစ္မႊာကိုတစ္လွည့္စီဆုပ္နယ္ေပးကာ နို့သီးေခါင္းေလးမ်ားကို ေခ်မြေပးေနသလို လက္တစ္ဖက္ကလည္း သူမ၏ ဆီးခုံ၊ေပါင္တံမ်ားတစ္ေလ်ာက္ကိုလက္ျဖင့္ ပြတ္သပ္ေပးေနေလသည္။

တစ္ခ်က္ခ်င္းေဆာင့္ကာေနေသာ ျမသိန္း အဂၤါသည္ သူမ၏အေခါင္းအတြင္းမွ ထုတ္လိုက္ သြင္းလိုက္ ျဖစ္သြားတိုင္း ခ်စ္အရည္ၾကည္မ်ားကလည္း ပြက္ကနဲ ပြက္ကနဲထြက္လာေလသည္။ထိုသို့ လုပ္ရင္းမွပင္ အားမရနိုင္ျဖစ္လာေသာ ျမသိန္း သည္ သူ၏ထိပ္ဖူးကို အျပင္ေရာက္သည္အထိ ဆြဲထုတ္ၿပီး ႏွင္းေဝ အပါက္ေလးကို ခ်ိန္ကာ အားပါးတရဖိသိပ္ကာခ်ေလေတာ့သည္။ “ အို … အို … အာ … အင္း … ကၽြတ္… ကၽြတ္ … ကၽြတ္ ” ျမသိန္း၏ေဆာင့္ခ်က္ႏွင့္အညီ ႏွင္းေဝ ခမ်ာ အင့္ကနဲ အင့္ကနဲ ေမြ႕ယာအတြင္းသို့ နစ္ဝင္သြားလိုက္ ေကာ့တက္ကာလာလိုက္ႏွင့္ ျဖစ္ေနေလသည္။ ၿပီးေတာ့လည္း ႏွင္းေဝတစ္ေယာက္ သူမ၏ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ေပါင္တံစင္းစင္း ေတြကို တတ္နိုင္သမၽွ ကားေပးထားရာ ေပါင္တြင္းေၾကာမ်ားပင္ ေထာင္ထေနေလသည္။ၾကပ္ညပ္စီးပိုင္ကာ အသစ္အဆန္းျဖစ္ေနေသာ အဖုတ္ေလး၏အရသာေၾကာင့္ ျမသိန္းတစ္ေယာက္ ရမၼက္စိတ္မ်ားျပင္းထန္ကာလာၿပီး မခ်ိတင္ကဲ ျဖစ္လာသည့္အဆုံး ျမသိန္းသည္ ႏွင္းေဝ ကိုယ္လုံးေပၚသို့ ေမွာက္ခ်ကာ ကိုယ္လုံးေလးအားတင္ၾကပ္စြာသိမ္းၾကဳံးၿပီးဖက္လိုက္ေလသည္။ ႏွင္းေဝကလည္ျးျမသိန္း ၏ကိုယ္ကိုျပန္ကာဖက္ထားလိုက္ေလသည္။ ထိုအခါမွသူမ၏အသားေလးမ်ားတဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္ကို ျမသိန္း သတိထားလိုက္မိၿပီး ရင္ထဲတြင္ ေႏြးကနဲျဖစ္သြားသည္။ထို့ေနာက္ သူမ နို့တစ္ဖက္ကိုငုံကာ စို့လိုက္ၿပီး ဖင္ႂကြကာ အားရပါးရပင္ ေဆာင့္ကာလိုးေလေတာ့သည္။

ျမသိန္း၏ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားကား ျပင္းလွသလိုသူမခမ်ာ ေခါင္းကို ဘယ္ညာလူးလွိမ့္ကာ ႀကိတ္မွိတ္ခံေနရရွာသည္။ ဒါ့အျပင္ သူမ၏လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း ျမသိန္း ၏ကိုယ္လုံးႀကီး သူမအေပၚမွေပ်ာက္ကြယ္သြားမွာကို စိုးရိမ္သည့္အလားအတင္းပင္ဖက္ကာထားေလသည္။သိပ္မၾကာေသာအခ်ိန္ကာလ အတြင္းပင္ ႏွင္းေဝ မ်က္ႏွာေလးရွုံ႔မဲ့လာရာက ႏွုတ္ခမ္းႏွစ္လႊာဟလာၿပီး “ ဟယ္ … အ အ … အင့္ အင့္….အြန္ အြန္း … ” ညည္းညႇူေအာ္ဟစ္ရင္း ႏွင္းေဝ တစ္ကိုယ္လုံးတဆတ္ဆတ္တုန္ကာ ေကာ့ကာေကာ့ကာ တက္သြားၿပီး ဟင္း ကနဲသက္ပ်င္းခ်ကာ တစ္ကိုယ္လုံးရွိအေၾကာမ်ားေျပေလ်ာ့သြားေလသည္။ ေဝ တစ္ေယာက္ တစ္ခ်ီၿပီးသြားၿပီကို သိလိုက္ရေသာ ျမသိန္း ကလည္း သူမ၏ကိုယ္လုံးေလးကိုတင္းၾကပ္စြာတိုးဖက္လိုက္ရင္း လီးတန္ႀကီးကို ဒစ္ေပၚလာသည္အထိဆြဲကာဆြဲကာ ထုတ္ၿပီး အားကုန္ေဆာင့္ကာ လိုးလိုက္ေလသည္။ ျမသိန္း ၏အသက္ရွုသံမ်ားမွာလည္း ျပင္းထန္ျမန္ဆန္လာၿပီး ၁၀ခ်က္မၽွ ဖိသိပ္လိုက္ကာ သူ၏အတံႀကီးအား ႏွင္းေဝ ၏အေခါင္းေလးထဲသို့ တဆုံးဖိသြင္းလိုက္ၿပီး ပူေႏြးေသာ သုတ္ရည္မ်ားကို အားပါးတရ ပန္းထည့္လိုက္ေလသည္။ ငါးမိနစ္ခန္႔ၾကာသည္အထိ တစ္ဦးကိုတစ္ဦးဖက္ကာ မွိန္းၿပီးဇိမ္ယူေနၾကၿပီးေနာက္ ျမသိန္းသည္ ႏွင္းေဝ၏ေဘးဖက္သို့ ပက္လက္လွန္ကာလွဲခ်လိုက္ေလသည္။

ႏွင္းေဝခမ်ာ သူမရတနာေရႊၾကဳတ္အတြင္းမွ ကၽြတ္ထြက္သြားေသာ ျမသိန္း၏အတံႀကီးေၾကာင့္ သူ႔မရင္ထဲမွာ ဟာကနဲ႔ ျဖစ္သြားၿပီး ျမသိန္းကို မ်က္လုံးေလး၀င့္ၾကည့္လိုက္ရာ အိပ္ယာေပၚတြင္ပက္လက္လွန္ကာ လွဲေနေသာ ျမသိန္း၏ေပါင္ၾကားတြင္ အရွိန္မေသေသးဘဲ မိုးေမၽွာ္ကာ ေထာင္မတ္ေနေသာ အတံႀကီးကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ၿပီးေတာ့အတံႀကီးမွာ စိုရႊဲေနၿပီးေပပြေနေသာအရည္မ်ားေၾကာင့္ တင္းေျပာင္ၿပီးအသည္းယားစဖြယ္ေကာင္းလွေပသည္။ ႏွင္းေဝ တစ္ေယာက္ မ်က္ေတာင္ေတာင္ မခတ္နိုင္ပဲ ၾကည့္ေနမိသည္။ ထိုေနာက္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း မာန္ေလၽွာ့ကာ ညႇိူးက်သြားမွ သက္ျပင္းေလးခ်ကာ ျမသိန္း ကို ၾကည့္မိသည္။ မ်က္လုံးအစုံကိုမွိတ္ကာ ဇိမ္ယူေနေသာ ျမသိန္း သည္လည္းတစ္ေနကုန္နီးပါးေသာက္ထားေသာအရက္ရွိန္ေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ကာမဂုဏ္ကိုခံစားၿပီး အားကုန္သြားသည္ကတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ ခဏအတြင္းမွာပင္ ေဟာက္သံေပးၿပီးအိပ္ေပ်ာ္သြားေလသည္။ႏွင္းေဝ လည္း ျမသိန္း မ်က္ႏွာကို ေငးၾကည့္ၿပီးေနာက္ ေလးကန္စြာျဖင့္ အိပ္ယာေပၚမွ မထခ်င္ ထခ်င္ျဖင့္ထကာ ထိုင္လိုက္ေလသည္။ နံနက္အိပ္ယာမနိုးၿပီး ျမသိန္း၏အၾကည့္မ်ား တိုင္ကပ္နာရီဆီသို့ ေရာက္သြားသည္။ မနက္ (၈) နာရီေတာင္ထိုးသြားၿပီပဲ။ မ်က္လုံးကို ေပကလပ္ ေပကလပ္ လုပ္ၿပီး ညကအေၾကာင္းေတြကို စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အိမ္သို့ ျပန္ေရာက္လာသည္ကို မေတြးတတ္ေတာ့၊ ေသခ်ာသည္ကား သူႏွင့္ ေဝ တို့ အိပ္စက္ေသာ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ေမႊ႕ယာႀကီးေပၚသို့ ျမသိန္းတစ္ေယာက္ ေရာက္ေနေခ်ၿပီ။

ျမသိန္း ကိုယ္ေပၚတြင္ လႊားထားေသာ ေစာင္ကိုခြာလိုက္ေသာအခါ အေပၚအကၤ်ီကား မရွိ၊ သို့ေသာ္ ေအာက္ပိုင္းတြင္ပုဆိုးတစ္ထည္ကားစြပ္လ်က္သား၊ ျမသိန္း ေက်နပ္စြာျပဳံးလိုက္သည္၊ သူဝတ္လစ္စလစ္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ကိုကား မွတ္မိလိုက္သည္။ ေဝ က သူ႔ကို ပုဆိုးစြပ္ေပးခဲ့႐ုံသာမက ေစာင္တစ္ထည္ကိုပါ ျခဳံသြားေပးခဲ့သည္။ ျမသိန္း ကုတင္ေဘးက စားပြဲေပၚသို့ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အုပ္ေဆာင္းအဝါေရာင္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ ထို့ေၾကာင့္ ကုတင္ေပၚမွဆင္းၿပီး အုပ္ေဆာင္းကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ရာ နန္းႀကီးသုပ္တစ္ပြဲ၊ ၾကက္ဥေၾကာ္(၂)လုံး၊ ေပါင္မုန္႔ႏွစ္ခ်ပ္ ၿပီးေတာ့ ေကာ္ဖီ ပန္းကန္တစ္စုံ တို့ကို ေတြ႕ရသည္။ ျမသိန္း နန္းႀကီးသုပ္ႀကိဳက္သည္ကို သိေသာ ေဝ က စီစဥ္ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ အုပ္ေဆာင္းေဘးတြင္လည္း ဓါတ္ဘူးအေသးတစ္လုံးႏွင့္ အႀကီးတစ္လုံးကို ျမင္လိုက္ရာ တစ္ဘူးက ေကာ္ဖီ သို့မဟုတ္ ေဟာလစ္၊ ေနာက္တစ္ဘူးက ေရေႏြးၾကမ္း ျဖစ္ေနမည္ဆိုတာ ျမသိန္း အတတ္သိေနေလသည္။ ျမသိန္း ေရခ်ိဳးခန္းသို့ဝင္ကာ ေရကိုတျဝကီးခ်ိဳးပစ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ အဝတ္အစားလဲကာ နန္းႀကီးသုပ္ ႏွင့္ ေကာ္ဖီကို မနက္စာအျဖစ္စားလိုက္သည္။ စားၿပီးေတာ့ ပန္းကန္မ်ားကို မီးဖုခန္းသို့ ယူလာခဲ့သည္။ အိမ္ေဖၚေကာင္မေလး မိေအးကိုလည္းမေတြ႕၊ ေစ်းသြားေနတာျဖစ္မည္။ ေဝ တစ္ေယာက္လည္း(ဂ) နာရီထိုးလၽွင္ထြက္ေနၾကမို့ မေတြ႕။ ဒါေပမယ့္လည္း ျမသိန္း တစ္ေယာက္ ၾကည္ႏူးေနမိသည္။

အိမ္ေထာင္သက္ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ ၃ႏွစ္အတြင္း ေဝ တစ္ေယာက္ သူ႔အေပၚတြင္ ယခုေလာက္ ဂ႐ုတစိုက္မရွိခဲ့။ ပန္းကန္မ်ားကို ေဘစင္ ေပၚသို့ တင္ထားေပးၿပီးေသာအခါ ျမသိန္း ဧည့္ခန္းဖက္သို့ ထြက္လာခဲ့ၿပီး သတင္းစာကိုဖတ္ေနလိုက္သည္။ သတင္းစာဖတ္ရင္း ျမသိန္းရဲ့စိတ္မ်ား ညကခ်စ္ရည္လူးခဲ့သည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားဆီသို့ ျပန္ေတြးမိသြားသည္။ ေဝ သည္အရင္ကႏွင့္မတူ အေတာ္ပင္ႏုပ်ိဳလန္းဆန္းကာ စြဲမက္စရာေကာင္းလာသည္။ ကားစြင့္ကာေနေသာ သူမ ဖင္သားႀကီးမ်ားသည္ ယခင္ကလို အိတြဲတြဲမေနဘဲ မာတင္းကာအားရဖြယ္ ပိုေကာင္းလာသည္။ ၿပီးေတာ့က်ပ္ညပ္ကာေနေသာ အေခါင္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးမွာလည္း သူ႔ အတံႀကီးကို အတင္းပင္ရစ္ပတ္ကာေနသည့္အေတြ႕ထူးေၾကာင့္အင္မတန္ပင္အရသာရွိလွသည္။ တဖန္ ေဝ တစ္ေယာက္ၿပီးသြားေသာအခါ သူမေစာက္ေခါင္းက ျမသိန္းအတံကို ဇတ္ကနဲ ဇတ္ကနဲ ေဆာင့္ဆြဲကာ ညႇစ္လိုက္ပုံေၾကာင့္ ျမသိန္း တစ္ေယာက္ ညကအေတာ္ပင္ထိန္းလိုက္ရသည္ကို ျပန္သတိရလာေလသည္။ ေတြးရင္း ေတြးရင္းျဖင့္ ျမသိန္း ေဝ့ ကို တမ္းတေနမိသည္။ သက္ုပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္ရင္း ေဝ တစ္ေယာက္ ညေနေစာေစာျပန္လာလၽွင္ေကာင္းမည္ဟုေတြးေနမိသည္။ ထိုစဥ္ အိမ္ေရွ႕ သံဘာဂ်ာတံခါးကို ေသာ့ဖြင့္သံၾကားရသျဖင့္ ျမသိန္း လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မိေအး ေစ်းမွျပန္လာသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။

မိေအး ဧည့္ခန္းထဲသို့ ဝင္လာေသာအခါ သတင္းစာဖတ္ေနေသာ ျမသိန္း ကို ေတြ႕ရသျဖင့္ “ ေဟာ … အကိုေလး နိုးေနၿပီလား ” “ ေအး …” “ မမႏြယ္ မေန႔က ဖုန္းဆက္တယ္၊အကိုေလး … ကိစၥေတြမၿပီးေသးလို့ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ရက္ သုံးရက္ေလာက္ၾကာမယ္လို့ ေျပာတယ္ ” ၾကားလိုက္ရေသာစကားေၾကာင့္ ျမသိန္းတစ္ေယာက္နားေတြရွုပ္သြား၏။ မိေအးကေတာ့ သူ႔စကားကို ဆက္ေျပာေန၏။ “ အဲဒါကို မေန႔ညကတည္းက ေျပာုပမလို့ပဲ၊ ကၽြန္မတို့ လင္မယားလည္း အံ့အားသင့္ေနတာနဲ႔ မေျပာမိတာ၊ ဒီမနက္ ႏွင္းေဝကို ေမးေတာ့ အကိုေလး နိုးလာရင္ေျပာျပလိုက္ပါဆိုလို့ ” ျမသိန္း တစ္ေယာက္ ရွင္းသင့္သေလာက္ရွင္းလာၿပီျဖစ္၍ ရင္ေတြတဒိန္းဒိန္း ခုံလာေလသည္။ သူ၏အနားမွ သြားေတာ့မည့္ဟန္ျပင္ေနေသာ မိေအးကို ျမသိန္းက ေျခာက္ေသြ႕ေသာေလသံျဖင့္ လွမ္းေမးလိုက္ေလသည္။ “ နင့္ မမႏြယ္ က ဘယ္တုံးက သြားတာလဲ ? ” “ မေန႔မနက္ပိုင္းကတည္းက ထြက္သြားတာ အကိုေလး ” ျမသိန္း၏ေခါင္းထဲတြင္ မူးေဝလုမတတ္ ျဖစ္သြားရသည္။ မိေအးက ခ်ထားေသာ ေစ်းျခင္းေတာင္းကို ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။ “ ဒါနဲ႔ ႏွင္းေဝ ေရာ … မိေအး ” “ မနက္က အကိုေလးစားဖို့ နန္းႀကီးသုပ္ ျပင္ေပးၿပီးကတည္းက သူ႔သူငယ္ခ်င္း အိမ္မွာ အလွူရွိလို့ သြားအုံးမယ္ဆိုၿပီးထြက္သြားတယ္၊ ညေနမွျပန္လာမယ္လို့ ေျပာသြားတယ္ အကိုေလး ..”. “ ေၾသာ္ … ေအးေအး ….” မိေအးက ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ မီးဖိုထဲသို့ ဝင္သြားေလသည္။

ျမသိန္း တစ္ေယာက္သာဧည့္ခန္းထဲတြင္ ငိုင္ကာ က်န္ခဲ့ေလသည္။ ၾကားလိုက္ရေသာ စကားမ်ားကို ျပန္ဆက္စပ္ၿပီးေသာအခါ ျမသိန္း တုန္လွုပ္ေျခာက္ျခားစြာုဖင့္ ေခါင္းနားပန္းႀကီးသြားေလသည္။ ျမသိန္း ဘာလုပ္လို့ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္ေနၿပီး ေရွ႕တြင္ဘာေတြဆက္ျဖစ္လာမည္ကိုႀကိဳတင္မေတြးရဲေတာ့ေပ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ညက သူမူးမူးႏွင့္ ခ်စ္ရည္လူးခဲ့သူမွာ သူ၏ဇနီး ႏြယ္ႏြယ္ေဝ မဟုတ္ဘဲ တစ္ဦးတည္းေသာ ခယ္မေခ်ာေလးျဖစ္သူ ႏွင္းႏွင္းေဝ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္။ ျမသိန္း၏ ဇနီးျဖစ္သူ ႏြယ္ႏြယ္ေဝ သည္ အသက္၂၆ ႏွစ္ခန္႔ ရွိၿပီး ႏြယ္ႏြယ္ေဝ၏ ညီမျဖစ္သူ ႏွင္းႏွင္းေဝ ကားအသက္ ၂၀ ခန္႔ပင္ရွိေသးသည္။သူမတို့၏ မိခင္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ ၇ ႏွစ္ခန္႔က ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၿပီး ဖခင္ျဖစ္သူမွာမူ ၿပီးခဲ့ေသာ ၂ ႏွစ္ခန္႔ကမွ ဒီအိမ္မွာပင္ ဆုံးပါးသြားျခင္းျဖစ္သည္။ ျမသိန္း ႏွင့္ ႏြယ္ႏြယ္ေဝ တို့ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးသိပ္မၾကာခ်ိန္တြင္ ႏွင္းႏွင္းေဝ သည္ ရန္ကုန္တြင္ အေဆာင္ငွားကာ တကၠသိုလ္ေနာက္ဆုံးႏွစ္ တက္ေနခ်ိန္လည္းျဖစ္သည္။ အိမ္ႀကီးကလည္းႀကီးသည့္အတြက္ ႏြယ္ႏြယ္ေဝက သူမ၏အေဖႏွင့္ ညီမျဖစ္သူတို့အား အိမ္တြင္ေခၚထားခ်င္သည္ဟု ဆိုလာေသာအခါ ျမသိန္း ေခါင္းသာညိမ့္ခဲ့သည္။

ႏြယ္ႏြယ္ေဝ၏ ဖခင္ႀကီးအား ဖခင္ကဲ့သို့ပင္ ေလးစားရိုေသၿပီး ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သည္။ ထို့အုပင္ ႏွင္းႏွင္းေဝအားလည္း ကားေမာင္းသင္ေစၿပီး ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္အဆင္ေျပေစရန္ ကားတစ္စီးပင္ဝယ္ေပးခဲ့သည္။ သို့ေသာ္ သူတို့လက္ထပ္ၿပီး ၈) လခန္႔ ၾကာေသာအခါ တစ္စခန္းထလာသည္က ႏြယ္ႏြယ္ေဝ။ ကိုယ္ပိုင္စီးပြားေရး သီးျခားလုပ္ခ်င္သည္တဲ့ေလ။ ျမသိန္း တစ္ေယာက္ကေတာ့ ဇနီးျဖစ္သူ၏အလိုကိုလိုက္ကာ စိတ္တိုင္းက်စီမံေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ေလသည္။သည္လိုႏွင့္ သူမတို့၏ဖခင္ႀကီး ကြယ္လြန္ၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္း ႏြယ္ႏြယ္ေဝ တစ္ေယာက္ ခါတိုင္းလိုအခ်ိန္မွန္ အိမ္သို့ ျပန္မေရာက္။ ကိုယ့္အလုပ္ႏွင့္ကိုယ္ရွုပ္ေနေသာ ျမသိန္း ကလည္းသူမကို အခ်ိန္ျပည့္လိုက္မၾကည့္နိုင္၊ ႏြယ္ႏြယ္ေဝ ကလည္း ျမသိန္း ေမးျမန္းေသာအခါ အလုပ္ကို အေၾကာင္းျပၿပီး ဆင္ေျခေတြေပးခဲ့သည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္မေတာ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စကား အေခ်အတင္စကားမ်ားခဲ့ၾကၿပီး ျမသိန္း အိမ္မွထြက္သြားကာ စိတ္ေလေနခဲ့သည္။ ႏြယ္ႏြယ္ေဝ ႏွင့္ ႏွင္းႏွင္းေဝ သည္ အသက္ ၆ ႏွစ္ခန္႔ ကြာေသာ္လည္း လုံးတူေဒါက္တူျဖစ္သည္။ သို့ေသာ္ အစ္မျဖစ္သူ ႏြယ္ႏြယ္ေဝက ေက်ာလည္ေလာက္ဆံပင္ရွည္ႏွင့္ ျဖစ္ၿပီး ႏွင္းႏွင္းေဝ ကေတာ့ဂုတ္ဝဲဆံပင္ႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ညကအေတာ္ပင္မူးေနေသာေၾကာင့္ ျမသိန္း သတိမမူမိသည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူတို့ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္လုံးကလည္း ျမသိန္းကို အကို ဟုသာေခၚၾကေလသည္။ေမြးခ်င္းမရွိေသာ ျမသိန္းသည္ ႏွင္းေဝကို ႏွမတစ္ေယာက္လို ခင္မင္ခဲ့သည္ကားအမွန္ပင္။

ေဖါင္းကားတင္းေနေသာ တင္သားႀကီးမ်ား လမ္းေလၽွာက္လၽွင္ တျဖတ္ျဖတ္ခါၿပီး တဆတ္ဆတ္တုန္ သြားပုံမ်ား၊ ငယ္မူငယ္ေသြးအျပည့္ျဖင့္ အလွေသြးေတြႂကြယ္၊ေသာႏွင္းေဝ၊ သူ သည္ေလာက္ထိန္းခဲ့ကာ စိတ္ရိုင္းမ်ားကိုတတ္နိူင္သေလာက္ဖယ္ထုတ္ခဲ့သည္ခ်ည္းပင္၊ သိုေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ အတူတကြ လက္ပြန္းတတီးေနလာေသာ ေသြးမေတာ္သားမစပ္ မိန္းမပ်ိဳကိုၾကည့္ကာ ရမၼက္စိတ္မ်ားထႂကြလာတတ္သည္။စဥ္းစားရင္းမေန႔ညက ၾကဳံေတြ႕ခဲ့ရသည့္ အေတြ႕ကလည္း အလြန္တစ္ရာမွ မက္ေမာစြဲလန္းဖြယ္ရာေကာင္းလွသည္။ ဝင္းဝါ စိုျပည္က်စ္လစ္ေသာ အသားအရည္ေလးျဖင့္ လွခ်င္တိုင္းလွေနေသာ ႏွင္းေဝ၏ ၀တ္လစ္စလစ္ပုံစံေလးကို ျပန္လည္ကာ ျမင္ေယာင္မိေနသည္။ ၿပီးေတာ့ အေမႊးအမၽွင္မ်ားပကင္းရွင္းကာ တင္းေဖါင္းေနေသာ မက္ေမာဖြယ္ရာေကာင္းလွသည့္ ႏွင္းေဝ၏ ရဲရဲနီေနေသာ မုန္႔ေပါင္းေရႊၾကဳတ္…၊ ဒါေတြအားလုံး ျမသိန္း စိတ္မ်က္စိတြင္ ျပန္လည္ျမင္ေယာင္လာၿပီး ျမသိန္း ၏စိတ္မ်ားသည္ ႏွင္းေဝ အေပၚသို့ စုျပဳံကာေရာက္ရွိေနေလၿပီ။ ဧည့္ခန္းမွတိုင္ကပ္နာရီႀကီးက ညေန ၅နာရီ ထိုးသြားေၾကာင္းညႊန္ျပၿပီးသြားခဲ့ေပၿပီ။ ေစာေစာေလးကပင္ မိေအးလည္း သူမေနထိုင္ရာ ကား႐ုံးေလးသို့ ျပန္သြားခဲ့ေခ်ၿပီ။ ျမသိန္း တစ္ေယာက္တည္း ဧည့္ခန္းထဲတြင္ စိတ္မပါ့တပါျဖင့္ တီဗီအစီအစဥ္မ်ားကို ထိုင္ကာၾကည့္ေနသည္။ ခုခ်ိန္ထိ ႏွင္းေဝ အိမ္သို့ ျပန္မေရာက္လာေသး၊ ဘာျဖစ္လို့မ်ားလဲ ဟုေတြးကာ ျမသိန္း စိတ္ေတြပူေနမိသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ကားတစ္စီးၿခံတြင္းသို့ ေမာင္းဝင္လာသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။

ျမသိန္း သူ၏ ထိုင္ခုံမွထကာ အေယာင္ေယာင္အမွားမွားျဖင့္ သူၾကည့္ေနေသာ တီဗီကို ပိတ္လိုက္ေလသည္။ ၿပီးမွ မဟုတ္ေသးပါဘူးဟု သူ႔ ကိုယ္သူဆင္ျခင္ကာ ျပန္ထိုင္ေနလိုက္သည္။ ျမသိန္း၏ စိတ္မ်ားသည္ေယာက္ယက္ခတ္ကာေနေလသည္။ ၿခံထဲသို့ေမာင္းဝင္လာေသာကားသည္ အိမ္ေရွ႕ေပၚတီကိုေအာက္သို့ မေမာင္းလာဘဲ ကား႐ုံဆီသို့ တန္းကာေမာင္းဝင္သြားလိုက္သံကိုၾကားေနရသည္။ထို့ေနာက္ကားစက္ရပ္လိုက္ၿပီး ကားတံခါးပိတ္သံကို ျမသိန္း ၾကားလိုက္သည္။ ျမသိန္းသည္ ေသာ့ခတ္ကာ ပိတ္ထားေသာ သံဘာဂ်ာတံခါးဆီသို့သြားကာ ေသာ့အားႀကိဳတင္ဖြင့္ထားေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ သူ၏ေနရာသို့သြားကာျပန္ထိုင္ေနလိုက္ေလသည္။သူျပန္ကာထိုင္လိုက္ၿပီးစဥ္မွာပင္ ႏွင္းေဝသည္ သံဘာဂ်ာတံခါးေရွ႕သို့ေရာက္လာသည္။ သူမသည္ ျမသိန္းအား လုံး၀မၾကည့္၊ သံဘာဂ်ာတံခါးကို တြန္းကာအတြင္းသို့ ဝင္လိုက္ၿပီး ျမသိန္းအား ေက်ာေပးကာ တံခါးကိုျပန္ပိတ္ကာ ေသာ့ခတ္လိုက္သည္။ ယခုမွပင္ ႏွင္းေဝ၏ ေနာက္ေက်ာအလွကို ျမသိန္း ေသေသခ်ာခ်ာစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ ႏွင္းေဝ၏ ေသးက်င္ေသာခါးေအာက္တြင္ တင္သားမ်ားသည္ ဝိုင္းကာ ကားစြင့္၍ေနသည္။တင္သားစိုင္မ်ားသည္ က်စ္က်စ္လစ္လစ္ႏွင့္တင္းကာေနၿပီး စြဲမက္ဖြယ္ အလြန္တရာမွေကာင္းလွသည္။တံခါးကို ေသာ့ခတ္ၿပီးသြားေသာ ႏွင္းေဝသည္ လွုပ္လီလွုပ္လဲ့ျဖင့္ ေသာ့ခ်ိတ္ေသာေနရာသို့ ေလၽွာက္ကာသြားၿပီးေသာ့တံကိုခ်ိတ္လိုက္၏။ ထို့ေနာက္ သူမ၏အခန္းသို့သြားရန္အတြက္ ဧည့္ခန္းကိုျဖတ္ေလၽွာက္ရန္ေျခလွမ္းျပင္လိုက္ေလသည္။

ႏွင္းေဝ သည္ျမသိန္း ထိုင္ေနေသာေနရာကိုမၾကည့္သည့္အျပင္ မ်က္လႊာကိုခ်ကာ ေခါင္းငုံ႔ကာေလၽွာက္လာေလသည္။ ျမသိန္း ထိုင္ေနေသာေနရာေရွ႕မွ ျဖတ္သြားေသာအခါတြင္ ျမသိန္းသည္ သတိလက္လြတ္ျဖင့္ ထိုင္ရာမွထကာ ရပ္လိုက္၏။ ျမသိန္း ရင္ခုန္သံမ်ားကား တဒိန္းဒိန္းျဖင့္ လူပ်ိဳေပါက္တစ္ေယာက္ပမာတုန္ယင္ကာေနေလသည္။ “ ႏွင္း … ေဝ …” စိတ္ကိုထိန္းခ်ဳပ္ကာေခၚလိုက္သည့္တိုင္ ျမသိန္း၏ေလသံကား သိသိသာသာ တုန္ယင္ကာေနသည္။ “ … ရွင္ …” ျမသိန္းကို ေက်ာ္ၿပီး ေလးငါးေပ အကြာသို့ ေရာက္ေနေသာ ႏွင္းေဝက သူမ၏ေျခလွမ္းမ်ားကို ရပ္ကာ ျပန္ထူးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ျမသိန္းကိုကား ေက်ာခိုင္းထားဆဲ၊ သူမ၏ ထူးသံေလးမွာ တကယ့္ကိုပင္ တိုးတိုးေလး။ ႏွင္းေဝ ကိုေခၚလိုက္ၿပီးမွ ျမသိန္း ပိုၿပီးတုံတုံယင္ယင္ျဖစ္လာေလသည္။ ေနာက္ထပ္ေျပာခ်င္ေသာ သူ၏စကားလုံးမ်ားမွာလည္း သူ႔ႏွုတ္မွမထြက္နိူင္ျဖစ္ေန၏။ ႏွင္းေဝကလည္း တံေတြး တစ္ခ်က္မ်ိဳလိုက္ရင္း စိတ္ကိုတင္းကာေနရေလသည္။ “ ျပန္ … ျပန္လာၿပီလား …” စကားထစ္ကာ ထပ္သြားသျဖင့္ ျမသိန္း မွာ သူ႔ကိုယ္သူ မေက်မနပ္ျဖစ္သြား၏။ ျမသိန္း၏ အေမးစကားကို ၾကားလိုက္သည့္အခါတြင္ ခပ္တည္တည္ျဖစ္ေနေသာ ႏွင္းေဝ ၏မ်က္ႏွာသည္ ျပဳံးေယာင္သမ္းသြား၏။ ျမသိန္း သည္ ႏွင္းေဝ ၏အေနာက္တြင္ရွိေနေသာေၾကာင့္ ႏွင္းေဝ ၏အျပဳံးကိုမျမင္လိုက္ရေခ်။ “ ဟုတ္ကဲ့ … ” ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ ေစာေစာကထက္ ျမန္ဆန္သြက္လက္ေသာေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ သူမ၏အိပ္ခန္းဆီသို့ လၽွာက္လွမ္းကာသြားေလသည္။ထိုအခါ သူမ၏ တင္သားမ်ားသည္ အစြမ္းကုန္ တုန္ခါလွုပ္ယမ္းသြားၿပီး ထိုအျမင္အာ႐ုံသည္ ျမသိန္း၏ရင္ကိုစူးနစ္တိုးဝင္သြားေလသည္။

ႏွင္းေဝကား သူမ၏အိပ္ခန္းထဲသို့ ဝင္သြားေခ်ေလၿပီ။ ျမသိန္းလည္း မ်က္စိတဆုံးၾကည့္ေနၿပီးေနာက္ လွည့္ကာထြက္လာခဲ့ၿပီးသံဘာဂ်ာတံခါးအနီးတြင္ရပ္ကာ ေပၚတီကိုေအာက္ကိုေငးၾကည့္ေနသည္။ခဏမၽွရပ္ၿပီးေသာအခါ ျမသိန္း သည္စိတ္ႏွလုံးကို ဒုံးဒုံးခ်လ်က္ အိမ္အတြင္းဖက္သို့ ေလၽွာက္ကာဝင္သြားေလသည္။ႏွင္းေဝ၏ အိပ္ခန္းေရွ႕သို့ေရာက္ေသာအခါ အိပ္ခန္းတံခါးသည္ေစ့ကာမေနဘဲ နည္းနည္းခပ္ဟဟျဖစ္ေနသည္ကိုေတြ႕ရသည္။အေျခအေနမဆိုးသျဖင့္ ျမသိန္းသည္ တံခါးကို တြန္းကာဖြင့္လိုက္ေသာအခါတြင္ မွန္တင္ခုံေရွ႕တြင္ ထမီရင္လ်ားျဖင့္ ေခါင္းဖီးေနေသာ ႏွင္းေဝ ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ အိပ္ခန္းတြင္းသို့ ေျခႏွစ္လွမ္းေလာက္ဝင္ၿပီးေသာအခါတြင္ ႏွင္းေဝ ၏အသံလြင္လြင္ေလး စတင္ကာေပၚထြက္လာသည္။ “ အကို ႏွင္းေဝကို ဘာေျပာစရာရွိလို့လဲ ? ေနာက္မွ အျပင္မွာေျပာမယ္ေလ …” ျမသိန္းလည္း ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ ႏွင္းေဝကိုယ္ခႏၶာေလးကို ေငးၾကည့္ၿပီး ႏွင္းေဝ၏ကုတင္ေပၚသို့ ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ “ ဟို … ဟို … ႏွင္းေဝ … ညက … အကိုေလ …” ​ သူ႔စကားမဆုံးခင္ ႏွင္းေဝ ထိုင္ခုံေပၚမွဆတ္ကနဲထကာ ျမသိန္းဖက္သို့လွည့္လိုက္၏။ ႏွင္းေဝ၏ ျဖဴႏုေသာမ်က္ႏွာကား ပန္းေသြးေရာင္အတိ။ “ ဘာလဲအကို … ႏွင္းေဝမွန္း မသိလို့ပါလို့ ေျပာမလို့မဟုတ္လား … ” ထိုသို့ေျပာလိုက္ရင္း ႏွင္းေဝသည္ ျမသိန္း ထိုင္ေနရာကုတင္ေရွ႕သို့ ေရာက္လာေလသည္။

ျမသိန္း စကားကိုမဆက္နိုငင္ပဲ ႏွင္းေဝ၏ ရင္လ်ားထားေသာ ကိုယ္လုံးေလးကိုသာ ခပ္စိမ္းစိမ္းစိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။ ထမီကိုရင္လ်ားထားသျဖင့္ ဝင္းမြတ္မို့ေမာက္ေနေသာ ရင္ညြန္႔အလွကို အထင္းသားျမင္ေနရသည္။ထမီကို တင္းတင္းစည္းထားသျဖင့္ လုံဝန္းကာ ငြားစြင့္လွေသာ ရင္သားအလွေၾကာင့္ ျမသိန္းအၾကည့္တို့သည္ ထိုေနရာက မခြာနိူင္ျဖစ္ေနရသည္။ ျမသိန္း စိတ္ကိုတင္းကာ သူ႔ေရွ႕တြင္ရပ္ေနေသာ ႏွင္းေဝ ပခုံးကို လွမ္းကာကိုင္လိုက္ေလသည္။ ႏွင္းေဝ ကလည္း႐ုန္းဖယ္ျခင္းမျပဳ။ “ မဟုတ္ပါဘူး … ႏွင္းေဝ ၊အကို ႏွင္းေဝမွန္း သိရက္နဲ႔ခ်စ္ခဲ့တာပါကြယ္ … ” စကားအဆုံးမေတာ့ ကုတင္ေစာင္းတြင္ထိုင္ေနေသာ ျမသိန္းသည္ သူ၏ေရွ႕နားတြင္ ကပ္လၽွက္ရပ္ေနေသာ ႏွင္းေဝ ကိုယ္လုံးေလးကို လွမ္းဆြဲယူကာဖက္လိုက္ေလသည္။ ႏွင္းေဝ ကိုယ္လုံးေလးသည္ အလိုက္သင့္ပင္ပါလာၿပီး ျမသိန္း၏ ရင္ခြင္ထဲသို့ ရာက္ေသာအခါ သူမ၏မ်က္လႊာကို ခ်လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာေလးက အေပၚသို့ေမာ့ကာေနၿပီး ႏွုတ္ခမ္းေလးႏွစ္လႊာက ပႊင့္ေတာ့မေယာင္ေယာင္၊ ျမသိန္း လည္း အခ်ိန္ဆြဲမေနေတာ့ပဲ ႏွင္းေဝ ၏ ႏွုတ္ခမ္းေတြကို ဖိကပ္စုပ္နမ္းလိုက္ရာ ႏွင္းေဝ ၏လက္မ်ားကလည္း ျမသိန္း ကိုဖက္တြယ္ရင္း ျပန္လွန္စုပ္နမ္းျခင္းျဖင့္ တုန္႔ျပန္ေလသည္။ ျမသိန္း လက္မ်ားကလည္း ဝက္ၿမီးကဲ့သို့ပင္၊ အၿငိမ္ေနသည္မရွိပဲ ႏွင္းေဝ ၏တစ္ကိုယ္လုံးအား စုန္ဆုန္ကာ ပြတ္သပ္ေပးေနသည္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ တင္းရင္း စြင့္ကားကာေနေသာ ႏွင္းေဝ ၏ တင္သားႏွစ္ျခမ္းကို အားပါးတရ ဆုပ္နယ္ေပးေနသည္။ ႏွင္းေဝ ကလည္း ျမသိန္းႏွုတ္ခမ္းေတြကို စိတ္ပါလက္ပါျဖင့္ အတင္းကိုပင္ ဖိကပ္စုပ္နမ္းေနသည္။

ၿပီးေတာ့လည္း သူမသည္ ျမသိန္း ၏ကိုယ္လုံးႀကီးကို တိုးကာဖက္လာပါေတာ့သည္။ျမသိန္း၏ လက္တစ္ဖက္က ႏွင္းေဝ၏ တင္သားႀကီးႏွစ္ခုၾကား ကိုလက္ေစာင္းျဖင့္ ထမီေပၚမွ ပြတ္တိုက္ေပးလိုက္ရာ ႏွင္းေဝ၏ ကားအယ္ကာေနေသာ ဖင္သားႀကီးမ်ားမွာ တလွိမ့္လွိမ့္ျဖင့္ လွုပ္ကာေနေလသည္။ ထို့ေနာက္ ျမသိန္း လက္က သူမေရွ႕ပိုင္းသို့ ေရြ႕ေျပာင္းကာ ေပါင္ရင္းဆီသို့ တိုးဝင္ကာ သူမ၏အဂၤါဇာတ္ေလးကို ဆုပ္ကိုင္ပြတ္သပ္ေပးလိုက္ေလရာ ႏွင္းေဝ ခါးကေလးမွာ ေကာ့ကာတက္သြားၿပီး မာန္ဖီေနေသာ ျမသိန္း ၏ အတံႀကီးႏွင့္ သူမ၏ ခ်ပ္ရပ္ကာေနေသာ ဝမ္းပ်ဥ္းသားတို့မွာ ေႏြးေထြးစြာဖိကပ္မိၾကသည္။သူမကို ေထာက္ထားေသာ ပူေႏြးေနေသာ ျမသိန္း အတံ အထိအေတြ႕၊ အဂၤါဇာတ္အား လက္ျဖင့္ကလိေပးေနမွု၊ ဖင္သားႀကီး ႏွစ္ခုအားဆုပ္နယ္ပြတ္သပ္ေပးမွုမ်ားေၾကာင့္ ႏွင္းေဝ ကာမေဇာမ်ားသည္ ဒီေရလွိုင္းမ်ားကဲ့သို့ တလွိမ့္လွိမ့္တက္လာၿပီး ခံစားရခက္လာေသာေၾကာင့္ ရင္ထဲတြင္ပင္ မြန္းက်ပ္ကာလာရေတာ့သည္။ ႏွင္းေဝသည္ သူမ၏ ႏွုတ္ခမ္းႏွစ္လႊာအား ျမသိန္း၏ ႏွုတ္ခမ္းမ်ားဆီမွ ႁပြတ္ကနဲ ေနေအာင္ ဆြဲကာခြာလိုက္ၿပီး ျမသိန္း၏ မ်က္ႏွာကိုေမာ့ၾကည့္ၿပီး သူမ၏လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားျဖင့္ ျမသိန္း ၏ အကၤ်ီၾကယ္သီးမ်ားကို တစ္လုံးခ်င္းျဖဳတ္ကာေပးေနသည္။

ၾကယ္သီးမ်ား အားလုံးျပဳတ္သြားေသာအခါ အကၤ်ီကိုခၽြတ္ေပးလိုက္သည္။ၿပီးေနာက္ ႏွင္းေဝ ကိုယ္လုံးေလးကို အိပ္ယာေပၚသို့ လွဲခ်လိုက္သည္။ ထိုအခါမွ ျမသိန္း သည္ သူမ၏ ရင္လၽွားထားေသာ ထမီေလးကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္ရာ ႏွင္းေဝမ်က္လုံးေလးမ်ားမွိတ္လိုက္ၿပီး ခါးေလးကိုႂကြေပးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ျမသိန္းက ႏွင္းေဝ အ၀တ္မပါေသာကိုယ္လုံးေလးကို ကုတင္ေပၚသို့ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ကာတင္လိုက္သည္။ ထို့ေနာက္ ဝင္းေျပာင္ျဖဴဥေနေသာ သူမ၏ဖင္သားႀကီးမ်ားကို ကုတင္ေစာင္းတြင္ေနသားက်ေအာင္တင္လိုက္ၿပီး သူ၏ပုဆိုးကို ခၽြတ္လိုက္စဥ္မတြင္ေတာ့ မ်က္လုံးႏွစ္လုံးကို စုံမွိတ္ထားေသာ ႏွင္းေဝ ၏ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနေသာ ႏွုတ္ခမ္းမ်ားမွ တိုးလ်ညင္သာေသာ စကားသံေလးထြက္လာေလသည္။ ​ “အကို … ႏွင္းေဝကို မညာနဲ႔ေနာ္ …” “ မညာပါဘူး … ႏွင္းေဝရယ္၊ အကို ႏွင္းေဝကို အေစာႀကီးကတည္းက ခ်စ္ေနတာပါကြယ္ … ” “မဟုတ္ဘူး အကို … ႏွင္းေဝ ေျပာတဲ့ ညာ မွာ ဟ ထိုး ပါတယ္ အကိုရဲ့ …” လူလယ္မေလး ႏွင္းေဝ ပင္တည္း …. ၿပီးပါၿပီ။