သူများလုပ်ပေးတာ ဒီလောက် ကောင်းမှန်း ဝင့် အခုတော့ သိခဲ့ရပြီ။ လက်တောင် ဒီလောက်ကောင်းလျှင် သူ့နေရာနှင့် သူ့ပစ္စည်းနှင့် သာဆို

Unicode

“လာ.. မမ ရောက်ပြီ တက်ရအောင်..” “အင်.. ဘယ်ကို တက်ရမှာတုန်း..” “မွန်း ပြောတဲ့ဆိုင်က ဒီတိုက်လေ မမ.. မမြင့်ပါဘူး ပထမထပ်မှာ..” “အော်.. မမက ဆိုင် ဆိုတော့ မြေညီပဲ ထင်တာလေ.. ရပါတယ် မွန်းရဲ့.. မြင့်လည်း မြင့်ပေါ့.. မမ တက်နိုင်ပါတယ်..” “ဟုတ်.. လာ မမ..” ခင်မင်သူများက မွန်း ဟု ချစ်စနိုးခေါ်ကြသည့် ငွေလမင်း ဆိုသော ကောင်မလေး၊ ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် တိုက်ခန်း လှေခါးကို ရှေ့မှ တက်သွားသည်။ အသက် (၂၀) အရွယ်၊ အရပ် (၅)ပေ ပြည့်ရုံကလေးနှင့် လူကောင်ကလည်း ကျစ်ကျစ် သွယ်သွယ်လေး၊ ပုခုံး ထိ ရောက်ရုံ ဆံပင် ဖြောင့်စင်းစင်းလေးကို ခပ်မြောက်မြောက် စု ချည် စည်းထားတတ်သည့် သူမ ပုံစံလေးက မသိလျှင် ကလေးသာသာ အရွယ်ဟု ထင်မှတ် မှားစရာ။ သူမ နောက်မှ ဟိုကြည့်သည်ကြည့်နှင့် လှုပ်စိစိ ပါလာသူက မမ ဆိုသည့် ဒေါ်ဝင့်ထည်ဝါ။ ဆံပင်ရှည်ရှည်၊ အရပ်မြင့်မြင့်၊ ကိုယ်နေဟန် ကျော့ကျော့နှင့် ကြီးကြီးငယ်ငယ် ပုရိသတို့ မက်မောလောက်သည့် ခန္ဓာကိုယ် အချိုးအစားကို ပိုင်ဆိုင်သည်။ အသက်အားဖြင့် (၃၀) ပတ်လည် ဆိုသော်လည်း Admin officer ဆိုသော ရာထူးနှင့် ခပ်တင်းတင်း မျက်နှာထားတို့ကြောင့် အပျိုကြီးမမ ဒေါ်ဝင့်ထည်ဝါကို တစ်ရုံးလုံးက ချစ်ကြောက် ရိုသေကြသည်။ မွန်းက မမဝင့် ၏ လက်အောက်မှ Admin staff ဝန်ထမ်းမလေး ဖြစ်သည်။ စည်းကမ်းနှင့် စနစ်ဇယား ကြီးလွန်းသော မမဝင့် ခေါ် ဒေါ်ဝင့်ထည်ဝါ၊ တော်ရုံ လက်အောက်ငယ်သားနှင့် လမိုင်း ကပ်ခဲသည်။ လုပ်ငန်းသဘောထက် ပို၍ တွဲသွားတွဲလာ ဆိုတာ မရှိသလောက်ပင်။ ဇီဇာကြောင် အပျိုကြီးဟု အများက သတ်မှတ်ကြသည့် ဝင့်၊ Admin ဌာနသို့ ငွေလမင်း ဆိုသည့် မွန်း ရောက်လာတော့ ပုံစံ နည်းနည်း ပြောင်းသွားသည်။

သွက်သွက်လက်လက်နှင့် သူသိသူတတ် နေရာတကာပါ၊ ဘာခိုင်းခိုင်း ဖင်ပေါ့ပေါ့နှင့် မဖြစ် ဖြစ်အောင် လုပ်တတ်သည့် မွန်းကို သူမ သဘောကျသည်။ မွန်းက အလိုက်လည်း သိသည်။ နောက်တစ်ခု အားသာသည်က မွန်းတွင် အနှောင်အဖွဲ့ မရှိ။ အခြား အမျိုးသမီး ဝန်ထမ်းတွေလို ဘဲနဲ့ ကဲဘို့ အချိန်ပေးစရာ မလိုသလို မီးဖွားခွင့် ယူမှာလည်း စိုးရိမ်ဘို့ မလို။ ဒါကတော့ သည်ကလေးမ ရည်းစားသနာ မရခင် ချွင်းချက် အခြေအနေပေါ့လေ။ လောလောဆယ် အနေအထားအရတော့ အလုပ် အရေးကြီးလျှင် ကြီးသလို နေ့နေ့ညည ပိတ်ရက် နားရက် ဘာမှ မတွေးဘဲ ခိုင်းသမျှ အကုန် လုပ်သည်။ မွန်း အိမ်က ရုံးနှင့်လည်း မဝေး။ မြောက်ဒဂုံ မှ မြို့ထဲသို့ ရုံးတက်ရသည့် ဝင့်အဘို့ မွန်းက တကယ့် ခြေမြန်တော် လက်ပါးစေ။ သည်လိုသည်လို အားသာချက်တွေနှင့် ယာယီ အလုပ်သင် ဝန်ထမ်းမလေး မွန်းကို Admin ဌာန၏ အမြဲတမ်း ဝန်ထမ်း၊ တနည်း မိမိ လက်ထောက်အဖြစ် ဝင့် ကိုယ်တိုင် ခေါ်ယူလိုက်သည်။ ရုံးတွင် ထို စာ ထုတ်သည့်နေ့က အများက အံ့သြကြ၏။ တချို့လည်း ပြောကြသည်။ အပျိုကြီးမမ သူ့လောက် မလှလို့ မွန်းကို သူ့လက်ထောက်အဖြစ် ခေါ်ယူခြင်းဟု။ တကယ် ထင်လည်း ထင်စရာပင်။ အလှကြိုက်သည့် မမ အပျိုကြီး၊ မွန်း နှင့် တွဲသွားလျှင် မိမိ လှတာ ပိုမို ပေါ်လွင်သည်ပဲ။ တကယ်တမ်းတော့ ဝင့် အတွေးက သည်သို့ မဟုတ်ပါချေ။ မွန်းကို ဝန်ထမ်း တစ်ဦး ဆိုသည်ထက် ချစ်စရာ ကလေးမလေး လို့ မြင်မိခြင်းကြောင့်လည်း ပါသည်။ အမြဲလိုလို လိုတာထက်ပို၍ တင်း ထား နေရသဖြင့် မာတောင့်တောင့် ဖြစ်နေသည့် မိမိ မျက်နှာထား၊ မွန်း၏ ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ ရယ်စရာ စကားများ ကြောင့် ရယ်ရမောရသည်။ မျက်နှာကျော ပြေရသည်ပေါ့လေ။ သည်လို သံယောဇဉ်လေး အရင်း တည်လာတော့ မိမိ အတွက် တိုလီမိုလီ အသုံး အဆောင် စသည်လေးများ ဝယ်ဖြစ်တိုင်း မွန်း ဘို့ တစ်ခုမဟုတ် တစ်ခုတော့ ပါအောင် ဝယ်ပေးတတ်၏။ ခုလည်း သည်နေရာကို ရောက်လာခြင်းက ဘော်လီ ချုပ်ဘို့။ ရှေ့လထဲတွင် ရုံးမှ မန်နေဂျာ တစ်ဦး မင်္ဂလာ ဆောင်မည်။ ထိုသူက ဝင့် ကို ချစ်ရေး ဆိုဖူးသူ။ တနည်း ဆိုရပါလျှင် မိမိ အိုက်တင်ခံ လွန်သွား သဖြင့် သူများနောက် ပါသွားသူ။ သို့ဖြစ်၍ အနှီ မန်နေဂျာ၏ မင်္ဂလာပွဲတွင် မိမိက သတို့သမီး ရှုံးအောင် လှနေဘို့ လိုသည် မဟုတ်ပါလား။ သည်လိုနှင့်ပဲ ဆံစ မှသည် ခြေဖျားတိုင်အောင် ပြစ်ချက် မရှိအောင် အလှဆင်ရေး စီမံကိန်း ဆွဲရတော့၏။ သည် စီမံကိန်းတွင် မွန်းက ဒါရိုက်တာ။ သူမကိုယ်တိုင်တော့ ပြင်ပြင်ဆင်ဆင် မနေတတ်ပါဘဲ အုပ်ရှိမမ လှဘို့အရေး ဘယ်က ဘယ်လို ရှာဖွေလာမှန်း မသိသည့် အချက်အလက်ပေါင်း များစွာနှင့် အလှ စီမံကိန်း အကောင်ထည် ဖော်တော့သည်။ ကုပ်ကုပ် ကပ်ကပ် စုဆောင်းလာသည့် ပိုက်ဆံများလည်း ကုန်လိုက်သည့် ဖြစ်ခြင်း။ သို့သော် ဒေါ်ဝင့်ထည်ဝါ မနှမြောပါ။ နည်းနည်းလေးမှ မနှမြောပါ။ တစ်ခုပဲ ရှိသည်။ သည်ပွဲအတွက် သူမ ဝယ်ခြမ်းသမျှ မွန်း အတွက် ဘာမှ ဝယ်မပေးနိုင်။ အလိုက်သိသော မွန်းကလည်း ပေးလျှင် စိတ်ဆိုးမည်ဟု ပြောရှာပါသည်။ နောက်များမှပဲ လုပ်ငန်းထဲမှ အကြံအဖန်လေးနှင့် ကောင်မလေးအတွက် ဘောနပ်စ် ကောင်းကောင်းရအောင် ဖန်တီးပေးလိုက်မည်ဟု တွေးထားလိုက်၏။ သည်လိုနှင့်ပဲ ဆံပင်၊ အဝတ်အစား၊ အသားအရေ အလှအပနှင့် ခြေသည်းလက်သည်းပါ မကျန် မိုင်ကုန် လက်ကုန် အစွမ်း ကုန်အောင် စီစဉ်ပြီး သကာလ၊ ညနေခင်း ဒင်နာပွဲတက် ဝတ်စုံ ဆက်ဆီကျဘို့အရေး အတွင်းခံ ဘော်လီက အခရာ ကျသည် ဟူသော ဆရာမကြီး မွန်း၏ ညွှန်ကြားချက် အစီစဉ် အတိုင်း နံမည်ကြီး ဘော်လီ ချုပ်ဆိုင်သို့ နှစ်ဦးသား ချီတက်ခဲ့ကြခြင်းပင်။

ပထမထပ် တိုက်ခန်း ရှေ့ရောက်၊ ဘဲလ် တီးလိုက်တော့ ကောင်မလေးတစ်ယောက် ထွက်ကြိုသည်။ မွန်းက သွက်သွက်လက်လက် ဝင်ချသွားသည်။ အမဝမ်းကွဲများနှင့် သွားနေကျ ဆိုင်မို့ မွန်း အတွက် မစိမ်း။ နှစ်ခါလောက် တွေ့ဖူးလျှင်ပင် ငယ်ပေါင်းကြီးဖော်လို ရင်းနှီး သွားတတ်သည့် မွန်း၏ စရိုက်ကြောင့် ဆိုင်ရှင် အန်တီကြီးပါမက စက်ချုပ်သမကလေးများနှင့်ပင် ခင်နေပြီ။ အလုပ်ဝင်ပြီးနောက်၊ ခုတလောတော့ မရောက်ဖြစ်တာ ကြာပြီ။ “အော.. ဘယ်သူလဲ မှတ်တယ်.. သမီးက ဟို.. အဲ.. နေစမ်းပါဦး.. ပါးစပ်ဖျားတင် နံမယ် မေ့နေတယ်ဟဲ့..” အန်တီကြီးက မွန်းကို ကြည့်ပြီး နှုတ်ဆက်သည်။ မမဝင့်အတွက် ထိုင်ခုံတစ်လုံး ဆွဲယူပေးလိုက်ရင်း အန်တီကြီးကို ပြန်နှုတ်ဆက်လိုက်၏။ “မွန်းလေ.. အန်တီ.. ငွေလမင်းလေ.. မှတ်မိဘူးလား..” “မွန်း.. ငွေလမင်း.. အယ် မှတ်မိပြီ.. ကြည့်စမ်း.. မွန်း မလာတာ ကြာပြီကော.. ဟိုတလောက မယုတို့ လာလို့တောင် မေးမိသေးတယ်..” “ဟုတ်.. အန်တီ.. မွန်း အလုပ် ဝင်နေပြီလေ.. အာ့မို့..” “အော.. ကောင်းတယ် ကောင်းတယ်..” “ဒါ မွန်းရဲ့ အထက်အရာရှိ မမလေ.. မမက အရေးကြီးတဲ့ ပွဲတစ်ခု တက်ရမှာ.. အာ့ ပွဲတက် ဝတ်စုံအတွက် အန်တီ့ဆီ လာခဲ့တာ..” “အပ်ခဲ့ဘို့လား ညီမ.. အပ်ထည်ဆို ကြာမှာ..” “ဆိုဒ်ရှိရင် တခါတည်း ယူသွားမှာ အန်တီရဲ့.. မမကို မွန်း ပြောပြပြီးပြီ.. မမယုတို့လိုမျိုးပဲလေ.. ခုတိုင်း ခုယူ..” “အော်.. ဟုတ်ပြီ.. ဒါဆို တိုင်းလိုက်ရအောင်လေ နော.. လာ ညီမလေး..” အန်တီကြီး ညွှန်ပြရာ ကန့်လန့်ကာ နောက်ဘက်သို့ ဝင့် ဝင်သွားလိုက်၏။ မွန်းလည်း နောက်က လိုက်ဝင်လာသည်။ အနောက်မှ ကောင်မလေး တစ်ယောက်က ပေကြိုးနှင့် စာအုပ်လေး ကိုင်ပြီး လိုက် ဝင်လာသည်။ ဝင့် ဝတ်လာသည်က ဘလောက်စ် အကျီရင်စေ့လေး။ သိပ်အကြပ်ကြီး မဟုတ်သော်လည်း ပုံကျကျ ကိုယ်တိ အကျီမို့ ဘော်လီတိုင်းဘို့ အဆင်ပြေသည်။ ကိုယ်တိုင်း ယူလို့ကောင်းအောင် မိမိ စိတ်တိုင်းအကျဆုံး ပုံကျ သပ်ရပ်သည့် အကျီကို တမင် ရွေးဝတ်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်၏။ အန်တီကြီးက ကောင်မလေး လှမ်းပေးသော ပေကြိုးကို ယူလိုက်သည်။ ကောင်မလေးက စာအုပ်တွင် ရေးမှတ်ရန် ပြင်သည်။ မွန်းက နောက် နည်းနည်း ဆုတ်ပေးပြီး ရပ်နေသည်။ အန်တီကြီး လုပ်ငန်း စ ၏။ ပေကြိုး သိုင်း၍ ရင်ကို တိုင်းသည်။ (၃၆) လက်မ.. ဒီဆိုဒ်တွေတော့ ရှိတယ်.. ခဏစောင့်ယူလို့ ရလောက်တယ် ဟု ကိုယ်တည်း ရေရွတ်သလို ပြောလိုက်၏။ ပြီးတော့ နောက် နည်းနည်း ဆုတ်ပြီး “ကြယ်သီး ဖြုတ်လိုက် ညီမ..” “ရှင်..” “အကျီကြယ်သီး လေ..” “ရှင်..” ဒုတိယမိ ရှင် လိုက်ရင်း မွန်းကို လှမ်းကြည့်မိ၏။

သူငယ်မ မွန်းက နှုတ်ခမ်းစေ့လျှက်ပဲ အသားကုန် ပြုံးပြသည်။ smiling face icon လေးနှင့် တူသော သူမ အပြုံးက မိမိကို နောက်နေသလိုပင်။ ဘော်လီချုပ်ဘို့ ကိုယ်တိုင်းယူတာ ရင်ဘတ် ကြယ်သီး ဖြုတ်ပြရမှာလား။ အူကြောင်ကြောင် ဖြစ်သွားသည့် ဝင့်၊ မျက်လုံးတစ်ချက် ဝေ့ကြည့်လိုက်တော့ မွန်း အပါအဝင် ဘေးလူအားလုံးက ပုံမှန်ပင်။ အင်းလေ.. ဘော်လီကိုယ်တိုင်း ဆိုတော့လည်း အကျီပေါ်က တိုင်းလို့ မတိကျနိုင်ဘူး ထင်ပါရဲ့။ တခြား ဆိုင်တွေရော သည်လိုပဲလား။ ဒါမှ မဟုတ် သည်ဆိုင်ကပဲ တမူထူးခြင်းလေလား။ ဒါကြောင့်ပဲလည်း အင်မတန် ပုံကျသော ဘော်လီရယ်လို နံမည် ကြီးပေတာပေါ့လေ။ စက္ကန့် အနည်းငယ်အတွင်း ဝင့် အတွေးတို့ ကမ္ဘာ ပတ်ကုန်သည်။ မိမိ ကိုယ်တိုင် ကလည်း ဘော်လီကို တစ်ခါမျှ တိုင်းမဝတ်စဖူးမို့ ဘော်လီအပ်လျှင် ကိုယ်တိုင်း ဘယ်လိုယူလည်း တကယ်မသိပါချေ။ ပေကလပ်ကလပ် လုပ်ပြနေသည့် မွန်းကတော့ မေးဆတ်ကာ မျက်လုံးနှင့် အချက်ပြ၏။ ချွတ်လိုက်လေ မမရဲ့ ဟူသည့်သဘော။ ခြောက်ကပ်ကပ် အာခေါင်ထဲမှ လေတစ်ချက် ဂလု ကနဲ မြိုချလိုက်သည်။ အပျိုကြီးမမ ရင်ဖွင့်ပြရရှာပြီ။ အရေးထဲ ပန်းထိုး ကြယ်သီးလေးက ကွင်းထဲတွင် တစ်နေသေး၏။ လက်ဖျားလေးတွေ အေးစက်စက် ဖြစ်လာသည်။ ငါ့ နှယ်နော်.. အကျီရင်ဘတ်လေး ချွတ်ပြခိုင်းတာပဲ ခြေတုန် လက်တုန် ဖြစ်ရတယ်လို့.. မိန်းမချင်းပဲ.. ဘာ ဖြစ်သတုန်းးး.. ဒီ သောက် ကြယ်သီးကလည်း တစ် တစ်ရန်ကော.. မြန်မြန် ကျွတ်တာ မဟုတ်ဘူး.. ။ ကိုယ့်စိတ်နှင့် ကိုယ့်ကြယ်သီးကို အလိုမကျ တွေးတောရေရွတ်ရင်း ကြယ်သီးကို အံကျိတ်၍ ဆောင့် ဆွဲသည်။ အင့်.. ကျွတ်ပြီ တစ်လုံး။ သည်လိုနှင့်ပဲ ရင်ဘတ်ကြယ်သီး သုံးလုံး ပြုတ်သွား၏။ ရရောပေါ့ သည်လောက်ဆို..။ လက်နှစ်ဘက် ဘေးချပြီး ခါးဆန့် ရပ်ပေးလိုက်၏။ ဟူးး.. သက်ပြင်း ပိစိကွေးလေးတော့ ချမိသွားသည်။ “အကုန် ဖြုတ်လေ ညီမ.. တိုင်းရတာ အဆင်ပြေအောင်..” “ရှင်..” ဒါက တတိယမြောက် ရှင် ရခြင်း။ ကဲလေ.. ထူးပါဘူး.. အကုန် ဆိုလည်း အကုန်ပေါ့။ မွန်းကို လှည့်ကြည့်မိပြန်သည်။ ဘူးသီး လက်သည်းစိတ် မျက်လုံးလေးနှင့် နှုတ်ခမ်းများက နားရွက် ချိတ်လုနီးပါး ပြုံးပြပြန်၏။ ခါတိုင်းတော့ သည်ကလေးမ၏ ကလေးမျက်နှာလေးနှင့် အပြုံးလေးက ချစ်ဘို့ကောင်းပါသည်။ သည်နေ့တော့ ထိပ်ခေါက်ချင်စရာ မျက်ခွက် ပြောင်စပ်စပ်လေး ဖြစ်နေတော့၏။ နောက်ထပ် ကြယ်သီးနှစ်လုံး ထပ်ဖြုတ်ပေးလိုက်သည်။ အကျီရင်ဘတ် ဟောင်းလောင်း ဖြစ်သွား၏။

ဝတ်ထားသည့် ယိုးဒယားဖြစ် ဇာဘော်လီလေး၊ နို့အုံ တည့်တည့်တွင် ချွေးကွက်က စိုနေသည်။ ဘတ်(စ်)ကား တိုးစီးလာရသည်ပဲကိုး။ ငါ့ ကိုယ်က ချွေးစော်တွေများ နံနေလေမလား.. ဝတ်လာမိတဲ့ ဘော်လီကလည်း အဟောင်း.. ဇာနားကွပ်လေးတွေတောင် လိပ်နေပြီ.. ချွေးက ကွက်နေသေး.. အန်တီကြီးနဲ့ ဟိုကောင်မလေးက ထားတော့.. နောက် တွေ့မှာမှ မဟုတ်ဘဲ.. ဟို သူငယ်မ မွန်းက.. အင်းးး.. မွန်းက သည်ဆိုင်နဲ့လည်း ရင်းနှီးနေသေးတယ်.. နောက်ကြုံမှ အတင်း တုပ်နေကြမလား.. ဟူးးး.. သည်မိန်းမကြီး တိုင်းမှာဖြင့် တိုင်းတာ မဟုတ်ဘူး.. ဘာ စောင့်နေပြန်တယ် မသိ.. ဟင်းးး နော်.. ဟင်းးးး.. စိတ်တွေများ မရှည်စရာ ကောင်းလိုက်ပါဘိ.. အလုံပိတ်အခန်းထဲ ပန်ကာလည်း မရှိပါဘဲ ဘယ်ကနေ လေ ဝင်နေသည်မသိ။ ရင်လွှာ နှစ်ဘက် လေ ဟပ် သလို ဟာတာတာနှင့်။ မျက်နှာတစ်ခုလုံးကတော့ စပ်ဖျဉ်းဖျဉ်း ဖြစ်နေသည်။ ရှမ်းတရုတ် စပ်ဟန်တူသည့် အန်တီကြီး၏ လက် ဖြူဖြူကြီးက မိမိ နို့အုံကို ဗျစ်ကနဲ အုပ်ကိုင်သည်။ ဝင့် နည်းနည်း တွန့် သွား၏။ မြီးညှောင့်ရိုးနားမှ ဖင်ကြော တစ်ချက် ရှုံ့သွားသည်။ နို့ကိုင်ခံတာနှင့် ဖင်ကြောက ဘယ့်နှယ်ကြောင့် ရှုံ့ရသည် မသိ။ အပျိုကြီးမမ တစ်သက်နှင့်တစ်ကိုယ် ဤနှယ် ဖုံးကွယ်အပ်သော အလှအပကို သူတပါးအား မြင်စေဖူးသည် မရှိခဲ့။ အခုတော့ဖြင့် နုဖြူထွားထွား အိအိအယ်အယ် ပေါက်ဆီနှစ်လုံးမှာ ကလေးမ ငယ်ငယ်နှစ်ယောက် ရှေ့တွင် ဟိုတို့ သည်ဆိတ်နှင့်။ အနေခက်လှသော်လည်း မထူးဇာတ် ခင်းရ ပေတော့သည်။ ဝတ်ထားသည့် ဇာဘော်လီ ရင်အုံက မိမိ၏ စံချိန်မိ ချိုချို နှစ်လုံးကို လုံအောင် မဖုံးနိုင်။ သည်တလော မိမိ ကိုယ်အတိုင်းကလည်း အရင်ထက် အတန်ငယ် ၀ လာသည်မှာအမှန်ပင်။ လွန်ခဲ့သော လ အတန်ကြာက ဝယ်ထားသည့် ဘော်လီမို့ထင့်၊ နို့အုံကြီး နှစ်လုံးမှာ ခေါင်းဝင်သော်လည်း ကိုယ်မဆန့် ဖြစ်နေရှာသည်။ “လျှံ ထွက်နေတယ်..” “ရှင်..” “အော်.. နို့ နှစ်လုံး ပြောပါတယ်.. လျှံထွက်နေတယ်လို့..” “အော်.. အဟင်း.. ဟုတ်တယ်.. ဝင့်လည်း နည်းနည်း ၀ လာတော့လေ.. အဟင်းဟင်း..” တော်တော် လွန်တဲ့ မိန်းမကြီး.. ငါ့ဘာငါ လျှံထွက်တာ သူ့အလုပ် ကျ နေတာပဲ.. ပြောစရာလား.. စိတ်တိုတယ် တကယ်ပဲ..။ ရင်ထဲမှ ဒေါသမီးတောက်က နှာငွေ့ ပူပူ များ အဖြစ် လွင့်ထွက်ကုန်သည်။ ဟိုကလေးမ ငွေလမင်းက လွယ်အိတ်ထဲ ဘာ ကုန်းနှိုက်နေသည်မသိ။ မိန်းမကြီး ပြောသံကို ကြားလိုက်ဟန် မတူ၍ တော်သေးတော့သည်။ သို့တည်းမဟုတ် မိမိကို အားနာ၍ မကြားဟန် ပြုပေးခြင်းလေလား။ အို.. ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်.. ကြားချင်ကြား မကြားချင်နေ.. ဟဲ့ဟဲ့.. ဘယ်နှာတုန်း.. ဘယ့်နှာ ဘယ့်နှာ.. ဒီမိန်းမကြီး ဘော်လီ တိုင်းနေတာလား နို့ညှစ် နေတာလား.. တံတွေးက ဂလုကနဲ မြိုချ နေလိုက်သေးတယ်.. အို.. ဟယ်.. ညှစ်တယ်.. ပင့်တယ်.. တွန်း တင်တယ်.. အနေရ ခက်လိုက်ပါဘိ.. ငါ့ နှယ်တော့ ဒုက္ခ ပါပဲ ဟယ်..။ “ညီမလေးက ရင်ခြား သိပ် မကျယ်ဘူးပဲ..” “ရှင်..” “အော်.. ရင်ခြား ဆိုတာ သည်နို့အုံ နှစ်ခုကြားကို ပြောတာလေ ညီမရဲ့.. အမတို့ စက်ချုပ်သမား အခေါ်ပေါ့..” “အော်.. အဟင်း.. ဟုတ်ကဲ့..” ရှင်းပြတာတော့ ကျေးဇူးတင်ပေမယ့် စိတ်ရှိလက်ရှိ ပင့်လိုက် ညှစ်လိုက် လုပ်နေတာတော့ အမြင် ကတ်မိသည်။ အတော် လေကျောရှည်တဲ့ မိန်းမကြီး.. လုပ်စရာရှိတာ မြန်မြန် မလုပ်ဘူး.. ယား ရတဲ့ အထဲ။ “ရင်ခြား ကျဉ်းတော့ အဝတ်စားဝတ်ရတာ ပိုလှတယ် ညီမရဲ့.. တချို့မိန်းကလေးတွေ အပျိုကတည်းက ရင်ခြားက ခပ်ကျယ်ကျယ်.. ကလေးအမေလည်းဖြစ်ရော နို့နှစ်ဘက် ဘေးကား၊ ဘတ်ပြဲကြီးပေါ့ကွယ်.. ငါ့ညီမက ရင်အုံနှစ်ဘက် စေ့စေ့လေး ဆိုတော့ ဘာဝတ်ဝတ် ကြည့်ကောင်းတာပေါ့..” “အဟင်းဟင်း.. ဟုတ်ကဲ့ အမ..” “မွန်း မမက ကလေးအမေ ဖြစ်သွားလည်း လှဦးမှာပါ.. အန်တီရ.. အာ့ခါကျ အန်တီ့ဆီ နို့တိုက်ဘော်လီ လာ ဝယ်မှာပေါ့.. ဟဲဟဲ.. ဟုတ်တယ်နော် မမ.. မွန်း ကြော်ငြာပေးတယ်နော် အန်တီ.. ကြော်ငြာခ အတွက် မမကို ရှယ် လုပ်ပေးရမယ်..” သောက်ကမြင်းမလေး.. ငါ့များ နို့တိုက်ဘော်လီ ဝယ်ခိုင်းဦးမတဲ့.. သေတောင် မဝယ်ဘူး.. ဘယ့်နှယ်တော်.. ရိုးရိုးတန်းတန်း ဘော်လီတောင် ချွတ်ပြရုံမက ပယ်ပယ်နှယ်နှယ် ပင့်လိုက် ညှစ်လိုက်နဲ့.. မတော်တဆ လင်ရပြီး ကလေးမွေးမိလို့ နို့တိုက်ဘော်လီများ လာအပ်မိရင် နို့သီးခေါင်းပါ ဆိတ်ခံရမယ့် ကိန်း..။

ဟဲ့ဟဲ့.. သောက်ပလုပ်တုတ်.. အလိုတော်.. အို အို.. ယားတယ်.. ယားတယ်.. အဟင့်.. စိတ်ညစ်လိုက်တာနော်..။ မိမိက နို့သီးခေါင်းအရေး တွေးကာမှ ဘွားတော်ကြီးက မျက်မှန်းကိုင်းကြီးပင့်၊ ကိုယ်ကြီးကိုင်းပြီး နို့အုံပေါ် ဖွဖွ ပွတ်ကာ နို့သီးခေါင်း ရှာလေတော့သည်။ ဝင့်တစ်ယောက် ကြက်သီးမွေးညှင်း ထ ရုံမက သေးပါ ပေါက်ချင်လာတော့၏။ ဘာမှတော့ မဆိုင်ဘူး ထင်ပါသည်။ သို့သော် တကယ်ပဲ သေးပေါက်ချင်လာသည် ကတော့ အမှန်ပင်။ “အပျို နို့ ဆိုတော့ နို့သီးခေါင်းက တယ် မထွက်ချင်ဘူး.. ထိပ်နှစ်ဘက်ကြား ဘယ်လောက်ရှိလဲ တိုင်းရမယ်လေ.. ညီမ နို့သီးခေါင်းတော့ ထွက်တယ်မဟုတ်လား.. စမ်း မမိဘူး ဖြစ်နေလို့..” ဗုဒ္ဓေါ.. လွန်ပြီ.. ဒါတော့ လွန်သွားပြီ.. ဘယ့်နှယ်တော်.. တော်ရုံ ဆို တော်ရောပေါ့.. ခုတော့ ငါ့များ နို့သီးခေါင်း ထွက်ရဲ့လားလေးဘာလေးနဲ့.. လူများ ဘာမှတ်နေတယ် မသိဘူး.. ကျမမှာ ဘာချွင်းချက်မှ မရှိဘူးရှင့်.. ထွက်သမှ တောင်ကနဲတောင် နေသေးတယ်.. ငါ တယ်.. ချွတ်ပြပလိုက်ရ.. ဟွန်းး။ ရာဘာဘောလုံးလေး ထက်ခြမ်းလှီးပြီး ကပ်ထားသလို ဖြစ်နေသည့် လုံးလုံးဝန်းဝန်း နို့အုံလေးထက်တွင် တကယ်ပဲ နို့သီးခေါင်းက ပျောက်နေဟန် တူ၏။ ဘွားတော်ကြီး ပယ်ပယ်နှယ်နှယ် ကုန်း ပွတ်နေသည်ကို မခံစားနိုင်တော့သည့် အပျိုကြီး မမ အော့ဖစ်ဆာ ခမျာ မိမိ နို့သီးခေါင်းရှိရာအရပ်ကို ညွှန်ပြ ရချေတော့သည်။ နို့အုံကို ခပ်ဖွဖွ ပင့်ပြီး ရှက်ပုန်း ပုန်းနေသည့် သီးလုံး ကညာအလှကို ဒါ ကွ ဟု အသာကြွကာ ထောက်ပြ ရတော့၏။ “အဟွာလေ.. ဟိုဒင်း.. အဲ့ဟို ဟိုဒင်းက ဒီမှာ အမ.. အဟင်းဟင်း..” “အော်.. ဟုတ်ပြီဟုတ်ပြီ.. အမှန်တော့ အဲ့လို ပျောက်ပျောက်လေးက တစ်မျိုး ကောင်းတယ် ညီမရဲ့.. အမတို့က ချည်သားနဲ့ ချုပ်တော့ သိပ်ထွားတဲ့ နို့သီးခေါင်းတွေဆို အလုံးလိုက် ပေါ်နေတတ်တယ်.. အာ့ကျလည်း ဒီနေရာလေးအတွက် နှစ်ထပ်သုံးထပ် ချုပ်ပေးရတာပေါ့ ကွယ်..” “ဟုတ်ကဲ့.. အဟင်းဟင်း..” ရှင်းးး ပြ ပြန် ပြီ.. အ ဟင့်.. ပါးစပ်ကပြော တော်ရောပေါ့.. ခုတော့ နို့သီးခေါင်း အခြေပတ်လည်တစ်ဝိုက်.. လက်ညှိုးကြီးနဲ့ ဝိုက် ပြလိုက်သေး.. ပြီး မပြီးနိုင်ဘူး.. မရွှေမွန်းရေ.. လင်ယူမဲ့ သတို့သမီးတောင် ငါ့လောက် အရှက် ကုန်ပါမလားဟယ်.. အရေးထဲ သေးက ပေါက်ချင်လာပြန်ပြီ.. ကြည့်ဦး.. သောက်ကမြင်းမလေး.. ဘယ်ဒင်းနဲ့ လေကန် နေပြန်တယ် မသိဘူး.. အရေးဆို အားမကိုးရ.. ဒီမှာ ဘွားတော်ကို မြန်မြန်လုပ်ဘို့ ဝင်ပြောပေးပါတော့လား.. သောက်လိုက် ကန်းဆိုးကို မသိဘူး.. နေနှင့်ဦး ဒင်းတော့လား..။ ဖုန်းတစ်လုံး နားကပ်ပြီး ပကျိပကျိ တခွိခွိ လုပ်နေသည့် မွန်းကတော့ အော့ဖစ်ဆာ မမ အထက်ချွေး၊ အောက်ချွေး ပျံနေရသည့် ဖြစ်အင်ကို မသိ။ လူ ငြိမ်နေရလျှင် ပါးစပ် အငြိမ်မနေနိုင်သည့် သည်ကလေးမ။ ရုပ်လေးကိုက သောက်မြင်ကတ်စရာ။ ဆိတ်ပါးစပ်နှင့် မျောက်လက် ဆိုတာ ဒင်းလို ဟာ မျိုးးး။ သည်လိုနှင့်ပဲ ပင့်လိုက် ပွတ်လိုက် ညှစ်လိုက် တိုင်းလိုက်နှင့် မဟာဘော်လီ အတော်အတည် တိုင်းပြီးသကာလ။

စာအုပ်ကလေး ကိုင်ထားသည့် သူငယ်မကို ခေါ်ပြီး ဘွားတော်ကြီး ဘီဒိုဖွင့်ကာ ဘော်လီဆိုဒ် ရှာတော့သည်။ သည်တော့မှ အပျိုကြီးမမလည်း လူရော နို့ပါ အနား ရလေတော့၏။ အစောက ခံစားနေရသည့် သေးပေါက်ချင်သော ဝေဒနာလည်း အနည်းငယ် သက်သာသွားလေ၏။ နှစ်ဦးသား ဧည့်ခန်းတွင် ခေတ္တ ထိုင်စောင့်ကြသည်။ ဘော်လီများက ဆိုဒ်အလိုက် အကြမ်းထည်သာ ချုပ်ထားပြီး ယခုလို ဝတ်မည့်သူကို အဏုလုံ ပတိလုံ ညှစ်ပလစ် တိုင်းပြီးမှ အချော သတ်သောဟူ၏။ စက်ခန်းဘက်မှ တဂျုံးဂျုံး ချုပ်သံ ကြားပြီး မကြာသကာလ ရပြီ ညီမရေ.. လာ ဝတ်ကြည့်ချေတော့ ဟူသည့် အသံကို နား နပန်းကြီးစွာ ကြားလိုက်ရပြန်သည်။ “ရရင် ယူပြီး ပြန်မယ်လေ မွန်း..” ခပ်တိုးတိုး ပြောလိုက်၏။ အားကိုးပါတယ် ကောင်မစုတ်လေးရယ်.. ဝတ် မကြည့်ပါရစေနဲ့ဟု မျက်လုံးနှင့်ပဲ ပြောလိုက်သည်။ အပျိုကြီးမမ၏ ညောင်ညက်ညက် အသံကို မျက်ကွယ် ပြုရက်သည့် ငွေလမင်းကတော့ ဆတ်ကနဲ ထကာ ကန့်လန့်ကာ ခန်းထဲ စွပ်ကနဲနှင့် သူက ဦးအောင် ဝင်သွားတော့လေ၏။ “လာလေ မမ.. ဝတ်ရအောင်.. လိုတာပိုတာ တစ်လက်စတည်း ပြင်လိုက်တော့ နောက်ထပ် မလာရတော့ဘူးပေါ့..” “အော်.. အင်း.. အဟင်းဟင်း.. အင်းအင်း.. လာပြီ.. အဟင်း..” သူပြောတော့လည်း ဟုတ်ပေတာပဲ။ စိတ်ကြီးရယ် ညစ်လှပါသော်လည်း ခုမှတော့ မထူးပြီ။ ဟိုဟာ ဖြစ်မှတော့ ဟိုဒင်း ကြောက်နေလို့ မရပြီ မဟုတ်ပါလား။ မိမိက လှချင်ပေတာကိုး။ သည်လိုနှင့်ပဲ ဘော်လီ လဲဝတ်ဖြစ်တော့၏။ အဲ.. ခက် ကပြီ.. အောက်ကဟာက စကပ်ထမီ.. ဘော်လီ ချွတ်ဘို့ ဘယ့်နှာ ဘယ့်နှာ ထမီ ရင်လျှားမလဲ.. သောက်ကျိုးရယ် နည်းပါပေါ့.. မွန်း ရေ.. အဲ့မိန်းမကြီးကို အပြင် ခေါ်ထုတ်သွားစမ်းပါဟဲ့.. ငါ့ဘာငါ လဲဝတ်စမ်းပါရစေ..။ ဟောတော်.. ဟောတော်.. ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ်နဲ့.. ဒီကောင်မလေး.. အေးလေ.. သူက သူစိမ်းမှ မဟုတ်ဘဲ.. သူ ဝင်ကူချွတ်ပေးတော့လည်း ငါ့ဘော်လီ မြန်မြန် ကျွတ်သွားတာပေါ့.. ဒါလည်း ကောင်းတာပါပဲ.. ငါဘာငါဆို လက်တုန်ခြေတုန်နဲ့..။ အတွေးက မဆုံးမီ ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ် ငွေလမင်း လက်ချက်နှင့် ဘော်လီ ချိတ်တို့ ကျွတ်လေပြီ။ အပေါ်အကျီ ခံနေမှတော့ လက်မောင်းကြိုးက ဘယ့်နှာ့ ဖြုတ်မတုန်း..။ ဘော်လီတစ်ထည် ချွတ်ဘို့အရေးက ဟိုလူတွေ အုပ်စုလိုက် ဘောင်းဘီ ချွတ်သလောက် မလွယ်ပါ့လား နော်..။ (ဘာမှ မဆိုင်သော်လည်း စပ်ဆက် တွေးမိသွားခြင်းသာ ဖြစ်ပါသည်။) “ထူးပါဘူး မမရာ.. အကုန်သာ ချွတ်ပစ်လိုက်ပါ.. မိန်းကလေး ချင်းချင်းပဲဟာ..” “အေးပါ.. အင်းအင်း.. အဟင်းဟင်း..” (ငါ့နှယ်နော်.. သေးက ပေါက်ချင်လာပြန်ပြီ.. အဟင့်..) “ဒီလို ညီမလေး.. ဆွဲ စိလိုက်.. အင့်.. ဒီနေရာကို အံကျအောင် ချ.. ဒါက အရေးကြီးတယ်.. ဟောသလို နှိုက်ပြီး ပင့်တင်လိုက်.. ဟော တွေ့လား ဒီအုံကြီး တစ်ခုလုံး ဒီလို လုံသွားမှ.. ဒီနေရာကို တင်းပေးထားတာကလည်း အပေါ်ကို မြင့်မြင့်လေး ပင့်တက် နေဘို့လေ.. အင့်.. နှိုက် နှိုက် ညီမ ကိုယ်တိုင် နှိုက်ကြည့်.. ဟုတ်ပြီ.. ခေါင်းထိပ်လေးက ဒီ အခွက်တည့်တည့် ရှိပစေ.. ဒါမှ တောင်ထိပ်လေးလို ချွန်းထွက်လာမယ်.. အဲ ဟုတ်သွားပြီ.. လှလိုက်တာ ညီမရယ်.. ညီမခါးက (၂၇) လက်မတည်း ရှိတာဆိုတာ့ ကိုယ်လုံးလေးက ချပ်ရပ် ကျော့ရှင်း သွားတာပဲ.. ဖယောင်းရုပ်လေးနဲ့တောင် တူသေးတော့.. နော့ မွန်းရယ်.. ဂလု..” နောက်ဆုံးက ဂလုသံကတော့ ဘွားတော်ကြီး သွားရည် မြိုချလိုက်ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။

မဟာဘော်လီ ပုံကျကျ ဝတ်ရေးလမ်းညွှန်က ရှည်လျားစွာ လက်ချာ ပေးလိုက်ရသည်မဟုတ်ပါလား။ “ဟုတ်ပါ့ အန်တီရယ်.. မမ ကိုယ်လုံးက မယ်ဗမာ ရှုံးအောင် လှတာ.. ခုမှ ပို ပေါ်လွင်သွားတော့တယ်.. ဂလု..” သည်ကောင်မလေး စကားသံနောက်က ဂလု ကတော့ ဘာလို့ မြည်မှန်း ဝင့် မဝေခွဲတတ်ပါ။ မိမိ အလှကို အားကျ သွားခြင်း ဖြစ်လိမ့်မည်။ သူမ ကိုယ်လုံးလေးက သွယ်သွယ်သေးသေးနှင့် ခွေးပစ်တုတ်လောက်သာ ရှိသည် မဟုတ်ပါလား။ စိတ်ကျေနပ်သွားသော ဝင့်လည်း ခုမှပဲ သက်ပြင်း ချနိုင်တော့၏။ အဲ.. မပြီးသေးဘူး.. ပြန်လဲဝတ်ရင် ပြန်ချွတ်ရဦးမှာပါလား..။ စောစောက ထ ထားသည့် ကြက်သီးတို့က ခုထိ မပြေသေး။ အနားက ခုံပေါ်တွင် ဇာဘော်လီ တစ်ပါတ်နွမ်းလေးမှာလည်း ချွေးအပြိုက်ပြိုက် စိမ့်ဝင် ထားသည်မို့ လက်နှီးစုတ်လေး ရေစွတ်ထားသလို ပင်ပန်း နွမ်းချိ နေရှာသည်။ လှပ တင့်တယ်သည့် ဘော်လီသစ်ကလည်း ကိုယ်ပေါ်တွင် ရှုမငြီး။ နောက်ဆုံးတော့ ပြန်လဲမဝတ်တော့ပါဟု ဆုံးဖြတ်ပြီး အပေါ်အကျီကိုပဲ ခပ်သွက်သွက် ကောက်စွပ်လိုက်တော့၏။ ဘော်လီသစ်၏ စွမ်းပကားကြောင့် အဆီပိုများ ကျစ်လစ် သိပ်သည်းသွားလိုက်သည်မှာ အစောက ကိုယ်တိ ဖြစ်နေသည့် ဘလောက်စ် အကျီပင် ခပ်ချောင်ချောင် ဖြစ်သွားသယောင်။ စမတ်ကျတယ် ဆိုတာ ဒါပဲ ဖြစ်ရမည်။ မိမိ လှည့်ကြည့်တော့ မွန်းက လက်မ ထောင်ပြသည်။ “ရေလည် မိုက်တယ်.. မမရာ.. ရှယ်ပဲ.. အောက်က ဗိုက်ချပ်လေးနဲ့သာ တွဲဝတ်လိုက်ရင် လုံးးး ၀ ပွဲသိမ်း.. နော် အန်တီနော်..” “အင်.. ဘာလဲ ဟင် မွန်း.. ဘယ်လို ဗိုက်ချပ်လဲ..” “ဒီလိုလေ ညီမရဲ့.. အမတို့ဆိုင်မှာ ဘော်လီအပြင် ဗိုက်ချပ်ဘောင်းဘီလည်း ချုပ်တယ်လေ.. ကိုယ်လုံး အလှ ဘောင်းဘီပေါ့ကွယ်.. နှစ်ခု တွဲဝတ်လိုက်ရင် အင်မတန် အဆင်ပြေပေါ့.. ငါ့ ညီမ အိုးကြည့်ရတာ လက်မ (၄၀) နီးနီးတော့ရှိပုံပဲ..” “အမ မှန်းတာ နီးစပ်ပါတယ်.. ဝင့် တင်က (၃၉) အမ.. အဟင်းဟင်း..” “ရင် (၃၆).. ခါး (၂၇).. တင်က (၃၉).. အိုးးးး.. အရပ်ကလည်း မြင့်သေးတယ်.. ငါ့ညီမ ဝင်ပြိုင်ရင် ခုခေတ်မယ်တွေ ဘယ် နေရာ ရှာမလဲကွယ်.. အဟင်းဟင်း..” “အမက မြှောက်နေပြန်ပါပြီ.. အမ ဘော်လီ ပုံကောင်းလို့ပါ အမရဲ့.. အဟင်းဟင်း..” “နဂိုရှိမှ နဂိုင်းထွက်တာပါ ညီမရယ်.. ဟို မွန်းကလေး အာ့လို ဆင်ပေးကြည့်ပါလား.. အဟင်းဟင်း..” “ကျန်းးး.. အန်တီနော်.. ဟွမ့်.. မွန်းကို အားငယ်အောင် ပြောတယ်ပေါ့လေ.. မွန်းက မမကို ဗိုက်ချပ်ပါ ကြော်ငြာ ပေးနေတဲ့ဟာကို.. သိလားမမ ဝတ်ကြည့်မလား တစ်ခါလောက်လေ.. ခု ကြုံတုန်း တစ်ခါတည်း တိုင်း ဝယ်သွားမလား..” “တိုင်းးးး ဝယ် ရ မယ်..” “အင်းလေ.. ခု ဘော်လီ ဝယ်သလိုပဲလေ.. ခု တိုင်း ခု ယူ..” “ငင်..” ငင်.. တိုင်း မယ်..။ တော်…။

ဘော်လီ တိုင်းတာ အကျီ ချွတ်.. ပယ်ပယ်နှယ်နှယ် ညှစ်.. နှိုက်နှိုက် ချွတ်ချွတ် ပွတ်.. ခု တစ်ခါ ဘောင်းဘီ ဆိုတော့.. အောင်မယ်လေး.. မတွေးရဲဘူး.. ငါ့ဘာငါတောင် ကုန်းမကြည့်ဖူးတဲ့ အဖုတ်.. ကိုင်မယ်လူနဲ့ ကြည့်မယ်လူနဲ့.. မတော် နို့သီးခေါင်းကြား အကွာဝေးတိုင်းသလို အဖုတ် အလျှားတိုင်းဘို့ ထမီချွတ်ပြီး ပေါင်ခွကြား ကား ပြ ဆိုမှ သောက်ကျိုး နည်းရချည့်.. တော်ပြီတော်ပြီ.. ငါ သည်လောက် လှနေလို့လည်း ဟိုလူကဖြင့် သူများလင် ဖြစ်နေမင့်ဟာပဲ.. “နောက်များမှပဲ မွန်းရယ်.. ခုတော့ အချိန်လည်း မနည်းတော့ဘူး မဟုတ်လား.. နော်..” “အဲ ဟုတ်သား.. မမက မြောက်ဒဂုံထိ ပြန်ရမှာ အန်တီရ.. ညနေတောင် စောင်းပြီ.. သွားမှ.. တော်ကြာ ကားသိပ်ကြပ်နေမယ်.. မမက ညဘက် တက္ကစီလည်း တစ်ယောက်တည်း စီးရဲတာ မဟုတ်..” တော်ပါသေးရဲ့ ကျေးဇူးရှင်..။ သည်လိုနှင့်ပဲ ကျသင့်ငွေ ရှင်းပေးပြီး ဘော်လီဆိုင်မှ အောင်မြင်စွာ ထွက်ခွာခဲ့ကြလေသည်။ ခြေလှမ်းအနည်းငယ် လျှောက်ပြီးသကာလ ဆိုင်တစ်ခုရှေ့ အရောက်တွင် “မမ ဗိုက်ဆာလား..” ဟု မွန်းကမေးလေ၏။ သည်တော့မှ မိမိလည်း သတိပြုမိသည်။ ကလေးမကို မုန့်လေးတော့ ကျွေးသင့်သည် မဟုတ်ပါလား။ “စားလေ မွန်း.. ဘာစားမလဲ..” ဟု စကားထောက်ပေးတော့ “ဘာဂါနဲ့ အအေး စားကြမယ် မမ.. ဒီဆိုင်က မွန်း ဝယ်စားနေကျ.. ကောင်းမှကောင်း..” ဟု ပြောကာ ဆိုင်ထဲ ဦးဆောင် ဝင်သွားပြန်တော့သည်။ ဆိုင်က လူရှင်းသည်။ ကောင်တာသာ ရှိပြီး စားပွဲထိုင်ခုံများ မရှိ။ မိမိက ယောင်လည်လည် ဖြစ်နေတုန်း မျောက်မူးလဲ မလေးက ကောင်တာတွင် စားစရာ မှာပြီးနေပြီ။ ဘယ်နား သွား ထိုင်စားရမလဲ တွေးနေတုန်း ဘာဂါ နှစ်ခုနှင့် အအေးဖန်ခွက်များက ကောင်တာပေါ် ရောက်လာပြီ။ ငွေရှင်းရန် ပိုက်ဆံအိတ် ဖွင့်တော့ ဘယ်အချိန်ကတည်းက လက်ထဲ ဆုပ်ထားသည်မသိသည့် ငါးထောင်တန်လေး တစ်ရွက်နှင့် သူမလေးက ဦးအောင် ရှင်းသည်။ “မမကလည်း.. မွန်းလည်း တစ်ခါတစ်လေ ကျွေးချင်သေးတာပေါ့..” ပြောရင်း မိမိကို ချစ်စဖွယ် မျက်စောင်းထိုးသည်။ “လာ မမ.. ဟိုဘက်မှာ သွားထိုင်စားမယ်..” ကောင်တာဘေးတွင် တံခါးပေါက်လေး တစ်ခု ရှိသည်။ ထွက်သွားလိုက်တော့ ခြံဝန်း သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေးနှင့် သီးသန့် ခုံလေးတွေ ချထား၏။ ဆိုင်လေးက သဘောကျစရာပင်။ မိမိ အကြိုက်ကို သိနှင့်ပြီးသူမို့ မွန်း မှာလာသည်က ဘာဂါနှင့် လိမ္မော်ရည်။ ထိုင်စားကြရင်း ဝင့်ခမျာ အနည်းငယ် အခက် တွေ့တော့၏။ မဟာဘော်လီ ကြပ်ထုတ်ထုတ်က ဟန်လုပ်၍ပင် စားမဝင်။ အရသာရှိလှသော ဘာဂါကို တစ်ကိုက်နှစ်ကိုက်မျှသာ မြည်းနိုင်ပြီး နှမြောတဿ သုံးကြိမ်ရွတ်ဆို၍ အသာ ချထားရတော့သည်။ အအေးလေးကိုတော့ဖြင့် မဝင်ဝင်အောင် ကျိတ်မြို ကြည့်ဦးမည်။

ထိုစဉ် အနားသို့ ကောင်လေးတစ်ယောက် ရောက်လာ၏။ မွန်း နှင့် ရွယ်တူခန့် ရှိမည်။ မွန်းကို နှုတ်ဆက်သည်။ “ဟဲ့ မွန်း.. နင် မွန်းမဟုတ်လား.. ငါ မင်းဇော်လေ.. မှတ်မိဘူးလား..” “အမ်.. အော် အင်း.. မှတ်မိပြီ..” “ငါ တူပါတယ်လို့ ကြည့်နေတာ.. နင် ဆိုင်ထဲ ဝင်လာကတည်းကပဲ..” “ဟုတ်လား.. အင်း ငါကတော့ နင့် မမြင်မိပါဘူး.. မမြင်လို့ကို ဝင်လာမိတာ..” “အာ လုပ်ပြီ.. နင်ကတော့.. ငါတို့ မတွေ့တာ ကြာပေမယ့် နင့်ပုံစံက မပြောင်းလဲဘူးပဲနော် မွန်း..” “အေး.. ငါ့ပုံစံလည်း မပြောင်းလဲဘူး.. ငါ့ အကိုတွေလည်း အရင်လိုပဲဟ.. ဘာမှ ပြောင်းလဲမသွားဘူး.. ဟဲဟဲ..” “ဟီးး.. ငါ သွားလိုက်ဦးမယ်.. ဟိုမှာ ဘော်ဒါတွေ စောင့်နေလို့.. ဟဲဟဲ..” ဖင်ကုတ်ခေါင်းကုတ်နှင့် စကားပြောနေရင်း ချက်ချင်း လစ်ထွက်သွားသည်မို့ အပျိုကြီး စိတ်ဝင်စားသွားသည်။ မဟုတ်မှလွဲရော သည်ကောင်လေးကြည့်ရတာ မွန်းနဲ့ ဇာတ်လမ်း ရှိဖူးပုံရ၏။ နောက်သလို ပြောင်သလိုနှင့် မေးကြည့်တော့.. “မွန်းကို လိုက်ကြောင်ဖူးတဲ့ကောင်လေ မမရ.. တော်ရုံကောင်လောက်က မွန်း လက်ချက်နဲ့ လန်ထွက် သွားကြတာချည်းပဲ.. ဒီကောင်က ရုးသလိုပေါသလိုနဲ့ ကြောင်ချီး.. နောက်ဆုံး မွန်း အာရုံနောက်လာလို့ အကိုတွေ လက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်မှ ဒင်း ဂွမ်း သွားတာ..” ဒါကြောင့် ငါ့အကိုတွေ ဆိုသည့်စကားတစ်ခွန်းနှင့် ထိုသူငယ် လစ်ပြေးသွားခြင်းဖြစ်မည်။ မွန်းတွင် အကို ငါးယောက်ရှိသည်။ သမီးလေး လိုချင်လွန်းသော ဖခင်ခမျာ တဝုန်းဝုန်း အားထုတ်ရင်း၊ မိခင်ခမျာ တဗြွတ်ဗြွတ် ညှစ်ထုတ်ရင်း ငါးယောက်သာ လူဖြစ်လာသည် အကုန် အတံငေါက်တောက်နှင့်။ နောက်ဆုံး ဒါဇင်ဝက်မြောက် ကိုယ်ဝန်ကို ဆောင်ချိန်မတော့ ဖခင်ခမျာ ဒေါသထွက်လျှင်ပင် ငါလီး ဟု မဆဲဝံ့။ မိန်းမလည်း သွေးဆုံးလုပြီမို့ သည်တစ်ယောက်သာ အတံပေါက်လာလျှင် သမီးချောလေးရဘို့ လမ်း မရှိတော့ပြီ မဟုတ်ပါလား။ နောက်ဆုံးတော့ မွေးလိုက်ပါသည့် သမီးလေးမှာ ရှေ့က အတံ ငါးချောင်း လက်မြှောက်ရသည့် မျောက်လောင်းမလေး ဖြစ်လို့နေတော့သည်။ ကျောင်းနေအရွယ် ရောက်တော့ မိန်းကလေးရယ်လို့ ပိပိပြားပြား ဖြစ်စေလိုခြင်းငှာ မိန်းကလေး သီးသန့်ကျောင်းတွင် တက်စေသည်။ ဤတွင် ပြိုင်ကားကို ချိုရော အတောင်ပံပါ တပ် ပေးသကဲ့သို့ ဖြစ်ချေတော့၏။ မိန်းကလေးချင်း ရည်းစာစာ ပေးခြင်း၊ အချစ်တော် ထားခြင်း စသည်ဖြင့် အထက်တန်းကျောင်း ပြီးမြောက်သည်အထိ သောင်းကျန်းလိုက်သည်မှာ ထို မိန်းကလေးကျောင်းတွင် မွန်း လက်ချက် လွတ်သည့် ကျောင်းသူ ရှားလှသောဟူ၏။ အုပ်ရှိမမ အပျိုကြီးကတော့ ဤနှယ် သူမ၏ တပည့်ကျော် အကြောင်း မသိရှာဘဲ ဘာရယ်မဟုတ် စကား စ သည်။ “ဒီတော့ ညည်းလေးက ရည်းစား မထားဖူးဘူး ဆိုပါတော့..” “ရည်းစား ဆိုတာ ယောင်္ကျားလေးနဲ့ကို ပြောတာလား..” “အင်းလေ..” “ယောင်္ကျားလေးနဲ့တော့ ထားဖူးဘူး.. မိန်းကလေးရည်းစားတွေတော့ မွန်းမှာ အားရီးပဲ.. သက်စေ့တောင် မကဘူး..” “ဟမ်.. ဘယ်လို ဘယ်လို..” “အ ဟီး..” “မွန်း စိတ်က တမျိုး မမရဲ့.. ယောင်္ကျားဆို ဘယ်ယောင်္ကျားမှ စိတ်မဝင်စားဘူး.. မိန်းကလေး ဆိုရင်တော့.. ဟီးဟီး..” “မြတ်စွာဘုရားးးး…” “ဟီး.. တကယ်ပြောတာ မမရ.. မွန်းမှာ ကိုယ်ပိုင်ရည်းစားမလေးတွေ.. ရည်းစားမကြီးတွေ အများကြီးရှိတယ်.. ပြီးတော့ အကိုတွေနဲ့ ကြိုက်သမျှ ယောင်းမလောင်းတွေလည်း သူတို့မစားခင် မွန်း အရင် နှိုက်မြည်းပလိုက်တာပဲ..” “ဗုဒ္ဓေါ..” “သိလားမမ.. မွန်း အကြိုက်ကလေ..” “အွန်း..” “မွန်းထက် ငါးနှစ် ဆယ်နှစ်လောက် ကြီးပြီး.. ပညာတတ်.. ရုပ်ချော.. အနေတည်.. အများလေးစားရမယ့် အဆင့်တစ်ခု ရှိတဲ့ မမကြီးတစ်ယောက်လောက်နဲ့များ ဖူးစာ ဖက်ရရင် သေပျော်ပြီ.. ဟီးး..” “ခွီးး ဖလူးး.. အဟွပ်.. ဟွပ်..” “အယ် မမ.. ကနိကနိ..” ကြားလိုက်ရသည့် စကားကြောင့် အပျိုကြီးမမခမျာ ကြက်သီးထရုံမက သောက်လက်စ အအေးပင် သီးတော့သည်။

“အဲ့လို မိန်းမမျိုး ရရင် မွန်း အတည်ယူမှာ မမရ..” မီးဝင်းဝင်း တောက်နေသည့် ဏှာမျက်လုံး အပြူးသားနှင့် အားပါးတရ ဆက်ပြောနေသေးသည်။ ဝင့် တစ်ယောက် ဘေးဘီဝဲယာသို့ မျက်လုံး ဝေ့ကြည့်မိ၏။ “ယူပြီးရင်လည်း မွန်းက သူ့ကို အလှကြည့်ထားမှာပါ.. စားဝတ်နေရေး၊ အိမ်မှု ကိစ္စ၊ မွန်း အကုန် တာဝန်ယူမှာ.. တစ်ခုပဲ.. မမက မွန်း ချစ်သမျှ ခံပေးဘို့ပဲ..” မြတ်စွာ ဘုရား.. ပြောလိုက်သည့် စကားတွင် မမက မွန်းချစ်သမျှ ခံပေး ဆိုပါလား.. မမက ဆိုပါလား.. မဟုတ်မှလွဲရော သည်ကောင်မလေး ငါ့ များ.. အို အို.. ငါပဲ နားကြားမှားတာ နေမှာပါလေ..။ “မမပဲ စဉ်းစားကြည့်လေ.. ယောင်္ကျားနဲ့ မိန်းမ ညားရင်.. အလွန်ဆုံး ပျော်ရ တစ်လ ပေါ့.. ပြီးရင် သူက အေးဆေး.. ကိုယ်က ကလေးမွေး.. သူတို့ကျ လှေခါးသုံးထစ် ဆင်ရင် လူပျို ပြန်ဖြစ်သတဲ့.. ကိုယ့်ကျ ရေပိုက်ခေါင်း တစ်ခုလုံး ထိုးထည့်ဆေးတောင် အပျို ပြန်မဖြစ်ဘူး..” “……….” (ဤနှယ် အသုံးအနှုံး ပြေပြစ်မှုကြောင့် အပျိုကြီး မျက်လုံး လင်ကွင်းလောက် ပြူး သွားပါသည်။) “တကယ်က ယောင်္ကျားတစ်ယောက်လို ချစ်တတ်ကြင်နာတတ်ရင် မိန်းမချင်း ချစ်ရတာ ပိုတောင် မိုက်သေးတာ မမရ.. သိလား..” “အေး.. အေး ပါ ဟယ်.. စား စား မွန်း.. နေဝင်လုပြီ ဆိုတော့လေ.. အဟင်းဟင်း..” နေဝင်လုချိန် တနည်း နွားရိုင်း သွင်းချိန်။ ပေါက်ကရတွေချည်း လွှတ်ပြောနေသည့် မွန်း မျက်နှာလေးက အီးတီလိုလို မှင်စာလိုလို။ ဟိုမရောက် သည်မရောက်၊ လက်တောက်လောက်ရှိသည့် ကောင်စုတ်မလေး၏ တောင်ရောက်မြောက်ရောက် စကားများကို ဝင့် နားမထောင်ရဲတော့။ မိမိက ကလေး ဆိုပြီး ခင်ခင်မင်မင် အရေးပေးမိသည်။ ခုတော့ ဒင်းက ဘာကြီးမှန်း မသိ။ ခက်တာက သူမ ပြောသမျှ နားထောင်မိပြီး မိမိကိုယ်ထဲတွင် ရွစိရွစိနှင့် အစောက သေးပေါက်ချင်စိတ်က မဆီမဆိုင် ပြန်ဝင်လာသည်။ ဘတ်စ်ကား မစီးမီ နီးစပ်ရာ စူပါမာ့ကတ်အတွင်း ဝင်ကာ ရှူရှူး ပေါက်ရသေး၏။ ဝတ်လာသော ဘော်လီအသစ်ကလည်း ဒုက္ခ ပေးချေပြီ။ ပြန်လဲဝတ်ရန် စိတ်ကူးမိကာမှ ဘော်လီအဟောင်း ပြန်ယူမလာမိမှန်း သတိရသည်။ မတတ်နိုင်တော့ပြီမို့ အောက်ဆုံး သုံးချိတ်ကို ဖြုတ်ထားလိုက်ရန် ဆုံးဖြတ်ရတော့၏။ ညနေလည်း မှောင်ရီပျိုးပြီ။ အပေါ်မှ ဘလောက်စ်ကလည်း ရှေ့ကွဲ အကျီမို့ အောက်က ဘော်လီ ချိတ်ဖြုတ်ထားမှန်း မသိသာ။

နို့အုံ အောက် အခြေမှ ဆွဲတင်းထားသည့် ဘော်လီက အောက်မှ သုံးချိတ် ဖြုတ်ထားသည့်တိုင် အဆင်ပြေပြေ ပုံကျ နေသေး၏။ ဘရာစီရာလေး ဝတ်ထားသည်နှင့် တူသွားသည်။ အပျိုကြီးမမ အသက် ၀ ၀ ရှူနိုင်သွားသလို စိတ်လည်း ပေါ့ပါးသွား၏။ ရှူးပေါက်ရန် ပင်တီချွတ်တော့ ဂွကြားတွင် စိုစိစိ ဖြစ်နေသည်။ ဖုတ်ဖုတ် အခေါင်းပေါက်မှ ချွဲကျိကျိ ဂျယ်လီရည် အမျှင်တန်းကလေးက ရေဆေးလို့ တော်တော်နှင့် မပြောင်ချင်။ အဖုတ်လေးကို သေချာ ဖြဲပြီး အခေါင်းတည့်တည့် ထိုးဆေးရတော့၏။ ရေပန်း ပိုက်ကောက်လေးကို ကိုင်ရင်း ဟို မှင်စာမလေး ပြောသည့် ပိုက်ခေါင်းကြီး ထိုးထည့် ဆေးတာတောင် ဟူသော စကားကို သွားသတိရပြီး ကြက်သီး ထ မိသည်။ ရေပန်းမှ ရေအားကလည်း စူးစူးလေးနှင့် ခံလို့ အတော်ကောင်းသည်။ နောက်ဆုံး အပတ်တွေ အေးပြီး အအေးပတ်မည့်အရေး တွေးကာ ရပ်လိုက်ရသော်လည်း စိတ်က တယ် အားမရချင်။ အိမ်အပြန် ဘတ်စ် ပေါ် ရောက်တော့ ညနေ ရုံးဆင်းချိန် ပီပီ ကားက ကြပ်လွန်းသည်။ ထိုင်စရာ နေရာ ရဘို့ ဝေးစွ၊ မတ်မတ်ပင် အနိုင်နိုင် ရပ်ရ၏။ တော်သေးသည်က ပိုက်ဆံအိတ် ပါးပါးလေး တစ်ခုသာ မိမိ လက်ထဲတွင် ကိုင်လာရပြီး ခြင်းတောင်းကို မွန်းက ယူသွားပေးသည်။ ဝင့် အရပ်က အတော်အတန် မြင့်သော်လည်း ကားခေါင်မိုးမှ တန်းကိုတော့ မမှီတမှီ ဖြစ်နေသည်။ လက်ကိုင် ကွင်းများကလည်း တစ်ခုမှ မအား။ တန်းကိုပဲ လက်မောင်း ပြုတ်မတတ် ဆွဲခိုထားရ၏။ မြောက်ဒဂုံအပြန် နောက်ဆုံးကား မို့ထင်သည်။ ကြပ်နေမှန်း သိသိနှင့် တက်လာသူတွေက မနည်း။ ဝင့်လည်း တိုးရင်းခွေ့ရင်း နောက်နားသို့ ရောက်မှန်းမသိ ရောက်လာ၏။ ခြေကုပ်မြဲမြဲရဘို့ မနည်း အားယူ ရပ်နေရစဉ် မိမိ ဖင်ပေါ် လက်တစ်ဘက် ရောက်လာသည်။ ငါးပိ ငါးချဉ်သိပ် ကြပ်နေသည့် ကားမို့ မတော်တဆဟု ထင်မိသည်။ ခဏကြာတော့ ထိုလက်က ဖင်လုံး နှစ်ခုကြားကို ရောက်လာသည်။ ဝင့် မျက်လုံး ပြူးသွား၏။ မိမိ မဟုတ်တာ လုပ်ခံရတော့မည်မှန်း သိလိုက်သည်။ နေရာရွှေ့ ရပ်ရန် ကြိုးစား၏။ မည်သို့မျှ မရ။ မည်သူမည်ဝါမှန်း မသိသဖြင့် နောက်တည့်တည့်သို့ မှန်းသမ်းကာ တံတောင်နှင့် ဆောင့်တိုးပစ်၏။ ကြပ်ပိတ်သိပ်နေသော ကားပေါ်တွင် မိမိ၏ တံတောင် သိုင်းကွက်က မည်သို့မျှ အရာ မထင်။

နောက်ဆုံးတော့ ထို လူစိမ်း၏ အတွေ့ကြုံ ရင့်ကျက် ကြွမ်းကျင်သော လက်ချောင်းများမှာ အပျိုကြီးမမ၏ ဖင်နှစ်တုံးကြားသို့ စုန်ချီဆန်ချီ ရောက်လာ ပါတော့သည်။ ဝတ်ထားသည့် ထမီမှာလည်း အသားပျော့ပျော့မို့ နှိုက်ရ လွယ်နေသည်ထင့်။ ခဏလေးအတွင်းမှာပင် ဖင်နှစ်တုံးကြား မြောင်းဖော်နေသည့် လက်ကြီးမှာ ပေါင်နှစ်လုံးကြား ဇွတ်တိုးဝင်လာပြီး အဖုတ်ကြီးကို အုပ် ကိုင်လိုက်ပါတော့သည်။ ပြီးတော့ ငြိမ်ငြိမ်မနေဘဲ အက်ကွဲကြောင်းနေရာ တည့်တည့်သို့ ကလိကလောက် လုပ်တော့သည်။ ကျွမ်းကျင်အဆင့်ဟု ပြောရမည် ဖြစ်သော ဤလက်ကြီး၏ ကလိချက်များက ဝင့်ကို ရုန်းချိန် မပေးခဲ့။ ကားကလည်း ကြပ်သည်ထက် ကြပ်လာ၏။ ဝင့် မျက်လုံးများ မူးနောက် ပြာဝေလာသည်။ အသိစိတ်အားလုံးက အဖုတ်ခေါင်းဝ ရောက်နေတော့၏။ မိမိ ကိုယ်ကို သတိ မထားလိုက်မိစဉ်မှာပဲ ဖင်ကြီး နောက်ကော့ပြီး ပေါင်နှစ်ဘက်ကို ခပ်ဟဟ ကားပေးထားမိတော့သည်။ အောက်မှ အဖုတ်လည်း ဂျယ်လီရည်တွေ စိုရွှဲလာတော့သည်။ လက်ကြီးက ထမီပေါ်မှပင် ပွတ်ရင်း နှိုက်ရင်း ပင်တီကြားကို ရောက်လာသည်။ တော်တော် အနှိုက် ပိုင်နိုင်တဲ့သူဟုပဲ စိတ်အိုက်အိုက်နှင့် မှတ်ချက် ချမိသည်။ အစောက သည်လက်နှင့် အဖုတ် ကြားတွင် ထမီနှင့် ပင်တီ ခံနေသည်။ ခုတော့ သူ့လက်က ထမီကို လုံးထွေး ထိုးထည့်ကာ ပင်တီအတွင်း ရောက်လာပြီ။ အပျိုကြီးမမ စိတ်ညစ်မိသော်လည်း သည်အရသာထူးမှ ရုန်း မထွက်နိုင်။ တန်းကို ခိုဆွဲထားသည့် လက်ကို အားပြုပြီး ခြေထောက်တစ်ဘက်ကို မသိမသာ ကြွပေးလိုက်မိသည်။ ခါးလေးကို လိမ် ပြီး ဖင်ကို နောက်သို့ ကော့ပေးထားမိပြီ။ မိမိ အလိုရှိနေပြီမှန်း တစ်ဘက်လူက ရိပ်မိသွားပြီမို့ ပယ်ပယ်နှယ်နှယ် အနှိုက် ခံရပါတော့သည်။ သည်ကြားထဲ ဖင်ကြားမြောင်းကို မာတောင်တောင် အချောင်းကြီးနှင့် ဖိထိုးနေမှန်းလည်း သိလိုက်သည်။ ရုန်းမရမယ့်တူတူ လုပ်ချင်တာသာ လုပ်ပါစေတော့ဟု တွေးရင်း အရသာ ခံနေလိုက်တော့သည်။ အိုးး… ဒီလူ့နှယ်.. နှိုက်တတ်လွန်းပါဘိ.. အီးး.. ကောင်းလိုက်တာ.. ထမီ ခံနေလို့သာ တော်တော့တယ်.. မဟုတ်ရင်တော့ ငါ့မယ် သေရချည့်.. အင်းး.. ဟုတ်တယ်.. နှိုက် နှိုက်.. နာနာလေး နှိုက်ပေးစမ်းပါ… ရှီးး အမလေး.. ငါ့ အဖုတ်ထဲ သူ့လက်ကြီး အတင်း ထိုးထည့်နေတယ်.. ဖင်ကြားကိုလည်း လီးနဲ့ ထောက်ပြီး ပွတ်ဆွဲနေသေး.. ဒီလက်နေရာမှာ လီးတံကြီးများသာဆိုရင်.. သူ့လီးကြီး ငါ့အဖုတ်ထဲ ဝင်လာရင်.. အိုးး.. အီးး.. ငါ အခု လူကြားထဲ လက်နဲ့ အလိုးခံနေရပါပေါ့လား.. လက်ကြီးက နှိုက်ပုံတွေ ကောင်းလိုက်တာနော်.. ငါ့အဖုတ်ထဲ ထိုးမွှေနေတာ လက်ညှိုးလား လက်ခလယ်လား.. အို.. ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကောင်းတယ်.. ခုနေ လက်မဟုတ်ဘဲ လီး အစစ်ကြီး ဆိုလည်း ခံပစ်မှာပဲ.. အင်းးး နှိုက်.. နှိုက်.. အောင်မလေး.. ထမီပါ ချွတ်ပေးပစ်လိုက်ချင်လာပြီ.. လူတွေ ငါ့များ ကြည့်နေမလား.. အို ကြည့်ပေ့စေ.. နောက် ပြန်တွေ့မယ့်လူ တစ်ယောက်မှ မပါဘူး.. အနှိုက် ကျွမ်းကျင် ပညာရှင်အဆင့်ဟု သတ်မှတ်ရမည် ဖြစ်သော လက်ကြီးမှာ အားထည့်၍ လှုပ်ရှား ပါတော့သည်။

နောက်မှလည်း ထောက်လိုက် ပွတ်လိုက် ကော့ထိုးလိုက်နှင့် လီးအရသာ ခံနေပါသည်။ ကျန်သည့် လက်တစ်ဘက်က အကျီဗိုက်အောက် ရောက်လာပါတော့သည်။ ဝင့်လည်း စိတ်ညစ်သည့် ကြားမှပင် မျက်ဖြူဆိုက်မတတ် အရသာ တွေ့နေပါတော့သည်။ သွားပြီ.. ငါ့ဘဝတော့ ဆုံးပြီ.. အင့်..ရှီးးး… ကောင်းလိုက်တာ..။ အသက်ရှူကြပ်လို့ ဖြုတ်လာမိသည့် ဘော်လီ ချိတ်မှာ သကောင့်သား နို့နှိုက်ရန် လမ်းဖွင့် ပေးထားသလို ဖြစ်နေပါတော့သည်။ သို့သော် ထိုလူ မအောင်မြင်ခဲ့ပါ။ ဘော်လီ တစ်ထည်လုံးတွင် အတင်းဆုံး ဟု ဆိုရမည်ဖြစ်သည့် နို့အောက်တည့်တည့် ကန့်လန့် ချုပ်ရိုးမှ ချိတ်သည် မည်မျှကျွမ်းကျင်သော လက် ဖြစ်စေကာမူ တစ်ဘက်တည်းနှင့် ဖြုတ်မရနိုင်ပါချေ။ သည်အတွက်တော့ ဘော်လီချုပ်ပညာရှင် အန်တီကြီးကို ကျေးဇူးတင်မိပါသည်။ မဟုတ်လျှင် လူကြားသူကြားထဲ အဖုတ်ပါမက နို့ပါ ရန်ရှာ ခံရဦးမည် မဟုတ်ပါလား။ မည်သို့ပင် ဆိုစေ ရုန်းမရသည့် ရမ္မက်၏ အရသာသည် ကားကြပ်ခြင်းကို တဒင်္ဂ မေ့သွားစေသည်မှာတော့ အမှန်ပဲ ဖြစ်ပါသည်။ နို့နှိုက်ရန် အခွင့်မသာသော လက်ကြီးမှာ ဗိုက်သားနုနုကို ပွတ်ပါတော့သည်။ လက်ဝါးကြီးက ကြမ်းတမ်းလှသလို လက်ချောင်းများကလည်း တုတ်တုတ်ခဲခဲကြီးများ ဖြစ်မည်ဟု ဝင့် မှန်းမိသည်။ ရုတ်တရက် ကားဘရိတ်နင်းလိုက်ရာ ထိုလူ ဟန်ချက် ပျက်သွားပါတော့သည်။ လက်များက ဗိုက်ပွတ်လျက်တစ်ဘက် အဖုတ်နှိုက်နေသည့်က တစ်ဘက် မဟုတ်ပါလား။ ကားဘရိတ်ကြောင့် ဝင့် ကိုယ်လုံးပေါ် အားပြုလိုက်သည်။ အနှိုက်ခံရသည့် အရသာ ရေဆူမှတ်နား နီးသော ဝင့်လည်း ရှိသမျှ အားနှင့် ထိုလူကို တောင့်ခံပေးထားလိုက်သည်။ နှစ်ဦးသား အပေးအယူ အလွန်အမင်း တည့်နေပြီမို့ ပွတ်ချက်များ ကြမ်းလာသလို ထောက်အားလည်း ကောင်းလာသည်။ အောက်က စပါယ်ရှယ် ထိုးမွှေ ကလော်နှိုက်နေသည့် လက်လည်း မော်တာ တပ်ထားသလို သွက်လာသည်။ ဝင့်လည်း အားရပါးရ အံကျိတ် အောင့်ခံရင်း မျက်လုံးများပြာဝေကာ လူတစ်ကိုယ်လုံး မြောက်တက် သွားပါတော့သည်။ ကားပေါ်မှ ဆင်းလျင် ဆင်းချင်း အနားရှိ ကွမ်းယာဆိုင်နောက် ပြေးဝင်ကာ မိမိ နောက်ကို အထိတ်တလန့် ကြည့်မိသည်။ ထင်သည့်အတိုင်း ထမီနောက်ဘက် အလယ်တည့်တည့်တွင် ဧရာမ အစိုကွက်ကြီးနှင့် ထမီစမှာလည်း လုံးထွေး ကျေမွပြီး တစ်ခုခုနှင့် ထိုးထည့်ခံထားရမှန်း အင်မတန်မှ သိသာနေပြီ။ မှတ်တိုင်မှသည် အိမ်ရောက်အောင် လမ်း အတန်ငယ် လျှောက်ရဦးမည်မို့ အပျိုကြီး အခက် တွေ့ရပြန်ပါသည်။ အချိန်ကတော့ မှောင်လုလု ဖြစ်နေပါပြီ။ သို့သော် လမ်းမီးများက လင်းထိန်နေ၏။ နောက်ဆုံးတော့ ဖြတ်သွားသည့် ဆိုက်ကားတစ်စီး တားကာ အိမ်ပြန်လာလိုက်တော့သည်။ ကိုယ်လုံးလေး ကျုံ့ကာ ဆိုက်ကားပေါ်တွင် ကုပ်ကုပ်လေး လိုက်ပါလာမိသည်။

ဆိုက်ကားဆရာ၏ လက်ကြီးကို ကြည့်ပြီး မဆီမဆိုင် ကလီစာ တုန်သွားရပြန်သည်။ ဆိုက်ကားဆရာ၏ လက်ကြီးမှာ တိုတိုတုတ်တုတ်နှင့် လက်ဆစ်ကြီးများ ဖောင်းကားပြီး လက်ဝါးပြင်ကြီးကလည်း မသေးလှ။ ဝင့် စိတ်ထဲ အစောက လက်ကြီးလည်း ဒီဆိုဒ်လောက်တော့ ရှိပုံပဲဟုစဉ်းစားမိသည်။ အရှည်ချင်းတော့ တူမည်မထင်။ ဟိုလူ့လက်က ထမီခံထားတာတောင် တော်တော်ကြီး ထိထိမိမိ နှိုက်နိုင်သည်မဟုတ်ပါလား။ ဒီလူ့လက်ချောင်းတွေက နဲနဲ တိုသည်။ အခုနေ ဒီလက်တိုတိုတုတ်တုတ်ကြီး မိမိ ကိုချုပ်၍ အဖုတ်နှိုက်မည် ဆိုလျှင် မည်သို့နေမည်နည်းဟု ကြံကြံဖန်ဖန် တွေးမိကာ တွန့်ကနဲနေအောင်ပင် ကြက်သီး ထသွားသည်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ရေပင် မသောက်နိုင်။ အိပ်ခန်းအတွင်း ပြေးဝင်းကာ တံခါး အလုံပိတ်၊ အဝတ်အားလုံး ချွတ်ချ ပစ်လိုက်သည်။ မှန်ဝိုင်း သေးသေးလေး တစ်ချပ် ယူ၊ ကုတင်ခေါင်းရင် မှီထိုင်၊ ပေါင်နှစ်ဘက်ဖြဲကားပြီး အဖုတ်ကလေးကို ရှုစားမိသည်။ နီတျာတျာ အတွင်းသားလေးများ ပတ္တမြားသွေးရောင် စိုလက်နေ၏။ လက်ထိပ်ကလေး အသာတေ့ပြီး ခပ်ဖွဖွ အရသာ ခံမိသည်။ ခပ်ကြမ်းကြမ်း မွှေ့ကြည့်သည်။ အစောက ပီပီပြင်ပြင်ရလိုက်သည့် ဖီလင်နှင့် တခြားစီမှ တခြားစီ။ မိမိဘာသာ မကြာခဏ ပွတ်နှိုက် ဆော့ကစား ဖူးပါသော်လည်း သူများလုပ်ပေးတာ ဒီလောက် ကောင်းမှန်း ဝင့် အခုတော့ သိခဲ့ရပြီ။ လက်တောင် ဒီလောက်ကောင်းလျှင် သူ့နေရာနှင့် သူ့ပစ္စည်းနှင့် သာဆို ဆိုဖွယ်ရှိမည် မဟုတ်။ ဒါကြောင့်လည်း မိန်းကလေးတွေ လင်ယူကြတာပေါ့လေ ဟု တွေးမိသွားသည်။ ဒီလိုတွေးမိတော့ တစ်ခါ မွန်း ပြောသည့် အကြောင်းက ခေါင်းထဲ ဝင်လာ၏။ မိန်းမများ လင်ယူရတာ မတန် ဟု ပညာရှိမမက မိန့်ကြားသည် မဟုတ်ပါလား။ ဝင့် ခေါင်းထဲ လင်းကနဲ တစ်ချက် ဖြစ်သွား၏။ “တကယ်က ယောင်္ကျားတစ်ယောက်လို ချစ်တတ်ကြင်နာတတ်ရင် မိန်းမချင်း ချစ်ရတာ ပိုတောင် မိုက်သေးတာ မမရ.. သိလား..” ဟူသော စကားကို ပြန်ကြားယောင်မိသည်။ “မွန်းထက် ငါးနှစ် ဆယ်နှစ်လောက် ကြီးပြီး.. ပညာတတ်.. ရုပ်ချော.. အနေတည်.. အများလေးစားရမယ့် အဆင့်တစ်ခု ရှိတဲ့ မမကြီးတစ်ယောက်လောက်နဲ့များ ဖူးစာ ဖက်ရရင် သေပျော်ပြီ.. ဟီးး..” ဟူသော စကား နားထဲ ပြန်ရောက်လာသည်။ “ယူပြီးရင်လည်း မွန်းက သူ့ကို အလှကြည့်ထားမှာပါ.. စားဝတ်နေရေး၊ အိမ်မှု ကိစ္စ၊ မွန်း အကုန် တာဝန်ယူမှာ.. တစ်ခုပဲ.. မမက မွန်း ချစ်သမျှ ခံပေးဘို့ပဲ..”။ သူမ ရည်ညွှန်းသော မမ ဆိုသည်မှာ မိမိကိုသာ ဆိုပါလျှင် ဟု တွေးမိသွားသည်။ အုပ်ရှိမမ အပျိုဟိုင်းကြီး ဒေါ်ဝင့်ထည်ဝါ တစ်ယောက် ကုတင်ပေါ် ပက်လက် လှဲချပြီး ဒူးနှစ်ဘက်ထောင်၊ ပေါင်ကားကာ အဖုတ်နွေးနွေးကို လက်နှင့် အသာ အုပ်ကိုင်ရင်း ဇိမ်ခံနေမိသည်။ မျက်နှာကျက် ဖြူဖြူပေါ်တွင် ဘော်လီချုပ်သည့် အန်တီကြီး၊ အနှိုက် ပါရဂူ လက် ကြီးနှင့် နောက်ဆုံး မြင်ယောင်မိသည် က မိန်းမ လိုချင်ပါသည် ဟူသော ငွေလမင်း ဆိုသည့် မှင်စာမလေး၏ ပြောင်စပ်စပ် မျက်ခွက် ကလေး ဖြစ်ပါတော့သည် ……ပြီးပါပြီ။

Zawgyi

“လာ.. မမ ေရာက္ၿပီ တက္ရေအာင္..” “အင္.. ဘယ္ကို တက္ရမွာတုန္း..” “မြန္း ေျပာတဲ့ဆိုင္က ဒီတိုက္ေလ မမ.. မျမင့္ပါဘူး ပထမထပ္မွာ..” “ေအာ္.. မမက ဆိုင္ ဆိုေတာ့ ေျမညီပဲ ထင္တာေလ.. ရပါတယ္ မြန္းရဲ့.. ျမင့္လည္း ျမင့္ေပါ့.. မမ တက္နိုင္ပါတယ္..” “ဟုတ္.. လာ မမ..” ခင္မင္သူမ်ားက မြန္း ဟု ခ်စ္စနိုးေခၚၾကသည့္ ေငြလမင္း ဆိုေသာ ေကာင္မေလး၊ ေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ တိုက္ခန္း ေလွခါးကို ေရွ႕မွ တက္သြားသည္။ အသက္ (၂၀) အရြယ္၊ အရပ္ (၅)ေပ ျပည့္႐ုံကေလးႏွင့္ လူေကာင္ကလည္း က်စ္က်စ္ သြယ္သြယ္ေလး၊ ပုခုံး ထိ ေရာက္႐ုံ ဆံပင္ ေျဖာင့္စင္းစင္းေလးကို ခပ္ေျမာက္ေျမာက္ စု ခ်ည္ စည္းထားတတ္သည့္ သူမ ပုံစံေလးက မသိလၽွင္ ကေလးသာသာ အရြယ္ဟု ထင္မွတ္ မွားစရာ။ သူမ ေနာက္မွ ဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္ႏွင့္ လွုပ္စိစိ ပါလာသူက မမ ဆိုသည့္ ေဒၚဝင့္ထည္ဝါ။ ဆံပင္ရွည္ရွည္၊ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ကိုယ္ေနဟန္ ေက်ာ့ေက်ာ့ႏွင့္ ႀကီးႀကီးငယ္ငယ္ ပုရိသတို့ မက္ေမာေလာက္သည့္ ခႏၶာကိုယ္ အခ်ိဳးအစားကို ပိုင္ဆိုင္သည္။ အသက္အားျဖင့္ (၃၀) ပတ္လည္ ဆိုေသာ္လည္း Admin officer ဆိုေသာ ရာထူးႏွင့္ ခပ္တင္းတင္း မ်က္ႏွာထားတို့ေၾကာင့္ အပ်ိဳႀကီးမမ ေဒၚဝင့္ထည္ဝါကို တစ္႐ုံးလုံးက ခ်စ္ေၾကာက္ ရိုေသၾကသည္။ မြန္းက မမဝင့္ ၏ လက္ေအာက္မွ Admin staff ဝန္ထမ္းမေလး ျဖစ္သည္။ စည္းကမ္းႏွင့္ စနစ္ဇယား ႀကီးလြန္းေသာ မမဝင့္ ေခၚ ေဒၚဝင့္ထည္ဝါ၊ ေတာ္႐ုံ လက္ေအာက္ငယ္သားႏွင့္ လမိုင္း ကပ္ခဲသည္။ လုပ္ငန္းသေဘာထက္ ပို၍ တြဲသြားတြဲလာ ဆိုတာ မရွိသေလာက္ပင္။ ဇီဇာေၾကာင္ အပ်ိဳႀကီးဟု အမ်ားက သတ္မွတ္ၾကသည့္ ဝင့္၊ Admin ဌာနသို့ ေငြလမင္း ဆိုသည့္ မြန္း ေရာက္လာေတာ့ ပုံစံ နည္းနည္း ေျပာင္းသြားသည္။

သြက္သြက္လက္လက္ႏွင့္ သူသိသူတတ္ ေနရာတကာပါ၊ ဘာခိုင္းခိုင္း ဖင္ေပါ့ေပါ့ႏွင့္ မျဖစ္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္သည့္ မြန္းကို သူမ သေဘာက်သည္။ မြန္းက အလိုက္လည္း သိသည္။ ေနာက္တစ္ခု အားသာသည္က မြန္းတြင္ အေႏွာင္အဖြဲ႕ မရွိ။ အျခား အမ်ိဳးသမီး ဝန္ထမ္းေတြလို ဘဲနဲ႔ ကဲဘို့ အခ်ိန္ေပးစရာ မလိုသလို မီးဖြားခြင့္ ယူမွာလည္း စိုးရိမ္ဘို့ မလို။ ဒါကေတာ့ သည္ကေလးမ ရည္းစားသနာ မရခင္ ခၽြင္းခ်က္ အေျခအေနေပါ့ေလ။ ေလာေလာဆယ္ အေနအထားအရေတာ့ အလုပ္ အေရးႀကီးလၽွင္ ႀကီးသလို ေန႔ေန႔ညည ပိတ္ရက္ နားရက္ ဘာမွ မေတြးဘဲ ခိုင္းသမၽွ အကုန္ လုပ္သည္။ မြန္း အိမ္က ႐ုံးႏွင့္လည္း မေဝး။ ေျမာက္ဒဂုံ မွ ၿမိဳ့ထဲသို့ ႐ုံးတက္ရသည့္ ဝင့္အဘို့ မြန္းက တကယ့္ ေျချမန္ေတာ္ လက္ပါးေစ။ သည္လိုသည္လို အားသာခ်က္ေတြႏွင့္ ယာယီ အလုပ္သင္ ဝန္ထမ္းမေလး မြန္းကို Admin ဌာန၏ အျမဲတမ္း ဝန္ထမ္း၊ တနည္း မိမိ လက္ေထာက္အျဖစ္ ဝင့္ ကိုယ္တိုင္ ေခၚယူလိုက္သည္။ ႐ုံးတြင္ ထို စာ ထုတ္သည့္ေန႔က အမ်ားက အံ့ၾသၾက၏။ တခ်ိဳ့လည္း ေျပာၾကသည္။ အပ်ိဳႀကီးမမ သူ႔ေလာက္ မလွလို့ မြန္းကို သူ႔လက္ေထာက္အျဖစ္ ေခၚယူျခင္းဟု။ တကယ္ ထင္လည္း ထင္စရာပင္။ အလွႀကိဳက္သည့္ မမ အပ်ိဳႀကီး၊ မြန္း ႏွင့္ တြဲသြားလၽွင္ မိမိ လွတာ ပိုမို ေပၚလြင္သည္ပဲ။ တကယ္တမ္းေတာ့ ဝင့္ အေတြးက သည္သို့ မဟုတ္ပါေခ်။ မြန္းကို ဝန္ထမ္း တစ္ဦး ဆိုသည္ထက္ ခ်စ္စရာ ကေလးမေလး လို့ ျမင္မိျခင္းေၾကာင့္လည္း ပါသည္။ အျမဲလိုလို လိုတာထက္ပို၍ တင္း ထား ေနရသျဖင့္ မာေတာင့္ေတာင့္ ျဖစ္ေနသည့္ မိမိ မ်က္ႏွာထား၊ မြန္း၏ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ရယ္စရာ စကားမ်ား ေၾကာင့္ ရယ္ရေမာရသည္။ မ်က္ႏွာေက်ာ ေျပရသည္ေပါ့ေလ။ သည္လို သံေယာဇဥ္ေလး အရင္း တည္လာေတာ့ မိမိ အတြက္ တိုလီမိုလီ အသုံး အေဆာင္ စသည္ေလးမ်ား ဝယ္ျဖစ္တိုင္း မြန္း ဘို့ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုေတာ့ ပါေအာင္ ဝယ္ေပးတတ္၏။ ခုလည္း သည္ေနရာကို ေရာက္လာျခင္းက ေဘာ္လီ ခ်ဳပ္ဘို့။ ေရွ႕လထဲတြင္ ႐ုံးမွ မန္ေနဂ်ာ တစ္ဦး မဂၤလာ ေဆာင္မည္။ ထိုသူက ဝင့္ ကို ခ်စ္ေရး ဆိုဖူးသူ။ တနည္း ဆိုရပါလၽွင္ မိမိ အိုက္တင္ခံ လြန္သြား သျဖင့္ သူမ်ားေနာက္ ပါသြားသူ။ သို့ျဖစ္၍ အႏွီ မန္ေနဂ်ာ၏ မဂၤလာပြဲတြင္ မိမိက သတို့သမီး ရွုံးေအာင္ လွေနဘို့ လိုသည္ မဟုတ္ပါလား။ သည္လိုႏွင့္ပဲ ဆံစ မွသည္ ေျခဖ်ားတိုင္ေအာင္ ျပစ္ခ်က္ မရွိေအာင္ အလွဆင္ေရး စီမံကိန္း ဆြဲရေတာ့၏။ သည္ စီမံကိန္းတြင္ မြန္းက ဒါရိုက္တာ။ သူမကိုယ္တိုင္ေတာ့ ျပင္ျပင္ဆင္ဆင္ မေနတတ္ပါဘဲ အုပ္ရွိမမ လွဘို့အေရး ဘယ္က ဘယ္လို ရွာေဖြလာမွန္း မသိသည့္ အခ်က္အလက္ေပါင္း မ်ားစြာႏွင့္ အလွ စီမံကိန္း အေကာင္ထည္ ေဖာ္ေတာ့သည္။ ကုပ္ကုပ္ ကပ္ကပ္ စုေဆာင္းလာသည့္ ပိုက္ဆံမ်ားလည္း ကုန္လိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။ သို့ေသာ္ ေဒၚဝင့္ထည္ဝါ မႏွေျမာပါ။ နည္းနည္းေလးမွ မႏွေျမာပါ။ တစ္ခုပဲ ရွိသည္။ သည္ပြဲအတြက္ သူမ ဝယ္ျခမ္းသမၽွ မြန္း အတြက္ ဘာမွ ဝယ္မေပးနိုင္။ အလိုက္သိေသာ မြန္းကလည္း ေပးလၽွင္ စိတ္ဆိုးမည္ဟု ေျပာရွာပါသည္။ ေနာက္မ်ားမွပဲ လုပ္ငန္းထဲမွ အႀကံအဖန္ေလးႏွင့္ ေကာင္မေလးအတြက္ ေဘာနပ္စ္ ေကာင္းေကာင္းရေအာင္ ဖန္တီးေပးလိုက္မည္ဟု ေတြးထားလိုက္၏။ သည္လိုႏွင့္ပဲ ဆံပင္၊ အဝတ္အစား၊ အသားအေရ အလွအပႏွင့္ ေျခသည္းလက္သည္းပါ မက်န္ မိုင္ကုန္ လက္ကုန္ အစြမ္း ကုန္ေအာင္ စီစဥ္ၿပီး သကာလ၊ ညေနခင္း ဒင္နာပြဲတက္ ဝတ္စုံ ဆက္ဆီက်ဘို့အေရး အတြင္းခံ ေဘာ္လီက အခရာ က်သည္ ဟူေသာ ဆရာမႀကီး မြန္း၏ ညႊန္ၾကားခ်က္ အစီစဥ္ အတိုင္း နံမည္ႀကီး ေဘာ္လီ ခ်ဳပ္ဆိုင္သို့ ႏွစ္ဦးသား ခ်ီတက္ခဲ့ၾကျခင္းပင္။

ပထမထပ္ တိုက္ခန္း ေရွ႕ေရာက္၊ ဘဲလ္ တီးလိုက္ေတာ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ထြက္ႀကိဳသည္။ မြန္းက သြက္သြက္လက္လက္ ဝင္ခ်သြားသည္။ အမဝမ္းကြဲမ်ားႏွင့္ သြားေနက် ဆိုင္မို့ မြန္း အတြက္ မစိမ္း။ ႏွစ္ခါေလာက္ ေတြ႕ဖူးလၽွင္ပင္ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္လို ရင္းႏွီး သြားတတ္သည့္ မြန္း၏ စရိုက္ေၾကာင့္ ဆိုင္ရွင္ အန္တီႀကီးပါမက စက္ခ်ဳပ္သမကေလးမ်ားႏွင့္ပင္ ခင္ေနၿပီ။ အလုပ္ဝင္ၿပီးေနာက္၊ ခုတေလာေတာ့ မေရာက္ျဖစ္တာ ၾကာၿပီ။ “ေအာ.. ဘယ္သူလဲ မွတ္တယ္.. သမီးက ဟို.. အဲ.. ေနစမ္းပါဦး.. ပါးစပ္ဖ်ားတင္ နံမယ္ ေမ့ေနတယ္ဟဲ့..” အန္တီႀကီးက မြန္းကို ၾကည့္ၿပီး ႏွုတ္ဆက္သည္။ မမဝင့္အတြက္ ထိုင္ခုံတစ္လုံး ဆြဲယူေပးလိုက္ရင္း အန္တီႀကီးကို ျပန္ႏွုတ္ဆက္လိုက္၏။ “မြန္းေလ.. အန္တီ.. ေငြလမင္းေလ.. မွတ္မိဘူးလား..” “မြန္း.. ေငြလမင္း.. အယ္ မွတ္မိၿပီ.. ၾကည့္စမ္း.. မြန္း မလာတာ ၾကာၿပီေကာ.. ဟိုတေလာက မယုတို့ လာလို့ေတာင္ ေမးမိေသးတယ္..” “ဟုတ္.. အန္တီ.. မြန္း အလုပ္ ဝင္ေနၿပီေလ.. အာ့မို့..” “ေအာ.. ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္..” “ဒါ မြန္းရဲ့ အထက္အရာရွိ မမေလ.. မမက အေရးႀကီးတဲ့ ပြဲတစ္ခု တက္ရမွာ.. အာ့ ပြဲတက္ ဝတ္စုံအတြက္ အန္တီ့ဆီ လာခဲ့တာ..” “အပ္ခဲ့ဘို့လား ညီမ.. အပ္ထည္ဆို ၾကာမွာ..” “ဆိုဒ္ရွိရင္ တခါတည္း ယူသြားမွာ အန္တီရဲ့.. မမကို မြန္း ေျပာျပၿပီးၿပီ.. မမယုတို့လိုမ်ိဳးပဲေလ.. ခုတိုင္း ခုယူ..” “ေအာ္.. ဟုတ္ၿပီ.. ဒါဆို တိုင္းလိုက္ရေအာင္ေလ ေနာ.. လာ ညီမေလး..” အန္တီႀကီး ညႊန္ျပရာ ကန႔္လန႔္ကာ ေနာက္ဘက္သို့ ဝင့္ ဝင္သြားလိုက္၏။ မြန္းလည္း ေနာက္က လိုက္ဝင္လာသည္။ အေနာက္မွ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္က ေပႀကိဳးႏွင့္ စာအုပ္ေလး ကိုင္ၿပီး လိုက္ ဝင္လာသည္။ ဝင့္ ဝတ္လာသည္က ဘေလာက္စ္ အက်ီရင္ေစ့ေလး။ သိပ္အၾကပ္ႀကီး မဟုတ္ေသာ္လည္း ပုံက်က် ကိုယ္တိ အက်ီမို့ ေဘာ္လီတိုင္းဘို့ အဆင္ေျပသည္။ ကိုယ္တိုင္း ယူလို့ေကာင္းေအာင္ မိမိ စိတ္တိုင္းအက်ဆုံး ပုံက် သပ္ရပ္သည့္ အက်ီကို တမင္ ေရြးဝတ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္၏။ အန္တီႀကီးက ေကာင္မေလး လွမ္းေပးေသာ ေပႀကိဳးကို ယူလိုက္သည္။ ေကာင္မေလးက စာအုပ္တြင္ ေရးမွတ္ရန္ ျပင္သည္။ မြန္းက ေနာက္ နည္းနည္း ဆုတ္ေပးၿပီး ရပ္ေနသည္။ အန္တီႀကီး လုပ္ငန္း စ ၏။ ေပႀကိဳး သိုင္း၍ ရင္ကို တိုင္းသည္။ (၃၆) လက္မ.. ဒီဆိုဒ္ေတြေတာ့ ရွိတယ္.. ခဏေစာင့္ယူလို့ ရေလာက္တယ္ ဟု ကိုယ္တည္း ေရရြတ္သလို ေျပာလိုက္၏။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ နည္းနည္း ဆုတ္ၿပီး “ၾကယ္သီး ျဖဳတ္လိုက္ ညီမ..” “ရွင္..” “အက်ီၾကယ္သီး ေလ..” “ရွင္..” ဒုတိယမိ ရွင္ လိုက္ရင္း မြန္းကို လွမ္းၾကည့္မိ၏။

သူငယ္မ မြန္းက ႏွုတ္ခမ္းေစ့လၽွက္ပဲ အသားကုန္ ျပဳံးျပသည္။ smiling face icon ေလးႏွင့္ တူေသာ သူမ အၿပံဳးက မိမိကို ေနာက္ေနသလိုပင္။ ေဘာ္လီခ်ဳပ္ဘို့ ကိုယ္တိုင္းယူတာ ရင္ဘတ္ ၾကယ္သီး ျဖဳတ္ျပရမွာလား။ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္သြားသည့္ ဝင့္၊ မ်က္လုံးတစ္ခ်က္ ေဝ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မြန္း အပါအဝင္ ေဘးလူအားလုံးက ပုံမွန္ပင္။ အင္းေလ.. ေဘာ္လီကိုယ္တိုင္း ဆိုေတာ့လည္း အက်ီေပၚက တိုင္းလို့ မတိက်နိုင္ဘူး ထင္ပါရဲ့။ တျခား ဆိုင္ေတြေရာ သည္လိုပဲလား။ ဒါမွ မဟုတ္ သည္ဆိုင္ကပဲ တမူထူးျခင္းေလလား။ ဒါေၾကာင့္ပဲလည္း အင္မတန္ ပုံက်ေသာ ေဘာ္လီရယ္လို နံမည္ ႀကီးေပတာေပါ့ေလ။ စကၠန႔္ အနည္းငယ္အတြင္း ဝင့္ အေတြးတို့ ကမၻာ ပတ္ကုန္သည္။ မိမိ ကိုယ္တိုင္ ကလည္း ေဘာ္လီကို တစ္ခါမၽွ တိုင္းမဝတ္စဖူးမို့ ေဘာ္လီအပ္လၽွင္ ကိုယ္တိုင္း ဘယ္လိုယူလည္း တကယ္မသိပါေခ်။ ေပကလပ္ကလပ္ လုပ္ျပေနသည့္ မြန္းကေတာ့ ေမးဆတ္ကာ မ်က္လုံးႏွင့္ အခ်က္ျပ၏။ ခၽြတ္လိုက္ေလ မမရဲ့ ဟူသည့္သေဘာ။ ေျခာက္ကပ္ကပ္ အာေခါင္ထဲမွ ေလတစ္ခ်က္ ဂလု ကနဲ ၿမိဳခ်လိုက္သည္။ အပ်ိဳႀကီးမမ ရင္ဖြင့္ျပရရွာၿပီ။ အေရးထဲ ပန္းထိုး ၾကယ္သီးေလးက ကြင္းထဲတြင္ တစ္ေနေသး၏။ လက္ဖ်ားေလးေတြ ေအးစက္စက္ ျဖစ္လာသည္။ ငါ့ ႏွယ္ေနာ္.. အက်ီရင္ဘတ္ေလး ခၽြတ္ျပခိုင္းတာပဲ ေျခတုန္ လက္တုန္ ျဖစ္ရတယ္လို့.. မိန္းမခ်င္းပဲ.. ဘာ ျဖစ္သတုန္းးး.. ဒီ ေသာက္ ၾကယ္သီးကလည္း တစ္ တစ္ရန္ေကာ.. ျမန္ျမန္ ကၽြတ္တာ မဟုတ္ဘူး.. ။ ကိုယ့္စိတ္ႏွင့္ ကိုယ့္ၾကယ္သီးကို အလိုမက် ေတြးေတာေရရြတ္ရင္း ၾကယ္သီးကို အံက်ိတ္၍ ေဆာင့္ ဆြဲသည္။ အင့္.. ကၽြတ္ၿပီ တစ္လုံး။ သည္လိုႏွင့္ပဲ ရင္ဘတ္ၾကယ္သီး သုံးလုံး ျပဳတ္သြား၏။ ရေရာေပါ့ သည္ေလာက္ဆို..။ လက္ႏွစ္ဘက္ ေဘးခ်ၿပီး ခါးဆန႔္ ရပ္ေပးလိုက္၏။ ဟူးး.. သက္ျပင္း ပိစိေကြးေလးေတာ့ ခ်မိသြားသည္။ “အကုန္ ျဖဳတ္ေလ ညီမ.. တိုင္းရတာ အဆင္ေျပေအာင္..” “ရွင္..” ဒါက တတိယေျမာက္ ရွင္ ရျခင္း။ ကဲေလ.. ထူးပါဘူး.. အကုန္ ဆိုလည္း အကုန္ေပါ့။ မြန္းကို လွည့္ၾကည့္မိျပန္သည္။ ဘူးသီး လက္သည္းစိတ္ မ်က္လုံးေလးႏွင့္ ႏွုတ္ခမ္းမ်ားက နားရြက္ ခ်ိတ္လုနီးပါး ျပဳံးျပျပန္၏။ ခါတိုင္းေတာ့ သည္ကေလးမ၏ ကေလးမ်က္ႏွာေလးႏွင့္ အၿပံဳးေလးက ခ်စ္ဘို့ေကာင္းပါသည္။ သည္ေန႔ေတာ့ ထိပ္ေခါက္ခ်င္စရာ မ်က္ခြက္ ေျပာင္စပ္စပ္ေလး ျဖစ္ေနေတာ့၏။ ေနာက္ထပ္ ၾကယ္သီးႏွစ္လုံး ထပ္ျဖဳတ္ေပးလိုက္သည္။ အက်ီရင္ဘတ္ ေဟာင္းေလာင္း ျဖစ္သြား၏။

ဝတ္ထားသည့္ ယိုးဒယားျဖစ္ ဇာေဘာ္လီေလး၊ နို့အုံ တည့္တည့္တြင္ ေခၽြးကြက္က စိုေနသည္။ ဘတ္(စ္)ကား တိုးစီးလာရသည္ပဲကိုး။ ငါ့ ကိုယ္က ေခၽြးေစာ္ေတြမ်ား နံေနေလမလား.. ဝတ္လာမိတဲ့ ေဘာ္လီကလည္း အေဟာင္း.. ဇာနားကြပ္ေလးေတြေတာင္ လိပ္ေနၿပီ.. ေခၽြးက ကြက္ေနေသး.. အန္တီႀကီးနဲ႔ ဟိုေကာင္မေလးက ထားေတာ့.. ေနာက္ ေတြ႕မွာမွ မဟုတ္ဘဲ.. ဟို သူငယ္မ မြန္းက.. အင္းးး.. မြန္းက သည္ဆိုင္နဲ႔လည္း ရင္းႏွီးေနေသးတယ္.. ေနာက္ၾကဳံမွ အတင္း တုပ္ေနၾကမလား.. ဟူးးး.. သည္မိန္းမႀကီး တိုင္းမွာျဖင့္ တိုင္းတာ မဟုတ္ဘူး.. ဘာ ေစာင့္ေနျပန္တယ္ မသိ.. ဟင္းးး ေနာ္.. ဟင္းးးး.. စိတ္ေတြမ်ား မရွည္စရာ ေကာင္းလိုက္ပါဘိ.. အလုံပိတ္အခန္းထဲ ပန္ကာလည္း မရွိပါဘဲ ဘယ္ကေန ေလ ဝင္ေနသည္မသိ။ ရင္လႊာ ႏွစ္ဘက္ ေလ ဟပ္ သလို ဟာတာတာႏွင့္။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံးကေတာ့ စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း ျဖစ္ေနသည္။ ရွမ္းတ႐ုတ္ စပ္ဟန္တူသည့္ အန္တီႀကီး၏ လက္ ျဖဴျဖဴႀကီးက မိမိ နို့အုံကို ဗ်စ္ကနဲ အုပ္ကိုင္သည္။ ဝင့္ နည္းနည္း တြန႔္ သြား၏။ ၿမီးေညႇာင့္ရိုးနားမွ ဖင္ေၾကာ တစ္ခ်က္ ရွုံ႔သြားသည္။ နို့ကိုင္ခံတာႏွင့္ ဖင္ေၾကာက ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ ရွုံ႔ရသည္ မသိ။ အပ်ိဳႀကီးမမ တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္ ဤႏွယ္ ဖုံးကြယ္အပ္ေသာ အလွအပကို သူတပါးအား ျမင္ေစဖူးသည္ မရွိခဲ့။ အခုေတာ့ျဖင့္ ႏုျဖဴထြားထြား အိအိအယ္အယ္ ေပါက္ဆီႏွစ္လုံးမွာ ကေလးမ ငယ္ငယ္ႏွစ္ေယာက္ ေရွ႕တြင္ ဟိုတို့ သည္ဆိတ္ႏွင့္။ အေနခက္လွေသာ္လည္း မထူးဇာတ္ ခင္းရ ေပေတာ့သည္။ ဝတ္ထားသည့္ ဇာေဘာ္လီ ရင္အုံက မိမိ၏ စံခ်ိန္မိ ခ်ိဳခ်ိဳ ႏွစ္လုံးကို လုံေအာင္ မဖုံးနိုင္။ သည္တေလာ မိမိ ကိုယ္အတိုင္းကလည္း အရင္ထက္ အတန္ငယ္ ၀ လာသည္မွာအမွန္ပင္။ လြန္ခဲ့ေသာ လ အတန္ၾကာက ဝယ္ထားသည့္ ေဘာ္လီမို့ထင့္၊ နို့အုံႀကီး ႏွစ္လုံးမွာ ေခါင္းဝင္ေသာ္လည္း ကိုယ္မဆန႔္ ျဖစ္ေနရွာသည္။ “လၽွံ ထြက္ေနတယ္..” “ရွင္..” “ေအာ္.. နို့ ႏွစ္လုံး ေျပာပါတယ္.. လၽွံထြက္ေနတယ္လို့..” “ေအာ္.. အဟင္း.. ဟုတ္တယ္.. ဝင့္လည္း နည္းနည္း ၀ လာေတာ့ေလ.. အဟင္းဟင္း..” ေတာ္ေတာ္ လြန္တဲ့ မိန္းမႀကီး.. ငါ့ဘာငါ လၽွံထြက္တာ သူ႔အလုပ္ က် ေနတာပဲ.. ေျပာစရာလား.. စိတ္တိုတယ္ တကယ္ပဲ..။ ရင္ထဲမွ ေဒါသမီးေတာက္က ႏွာေငြ႕ ပူပူ မ်ား အျဖစ္ လြင့္ထြက္ကုန္သည္။ ဟိုကေလးမ ေငြလမင္းက လြယ္အိတ္ထဲ ဘာ ကုန္းႏွိုက္ေနသည္မသိ။ မိန္းမႀကီး ေျပာသံကို ၾကားလိုက္ဟန္ မတူ၍ ေတာ္ေသးေတာ့သည္။ သို့တည္းမဟုတ္ မိမိကို အားနာ၍ မၾကားဟန္ ျပဳေပးျခင္းေလလား။ အို.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္.. ၾကားခ်င္ၾကား မၾကားခ်င္ေန.. ဟဲ့ဟဲ့.. ဘယ္ႏွာတုန္း.. ဘယ့္ႏွာ ဘယ့္ႏွာ.. ဒီမိန္းမႀကီး ေဘာ္လီ တိုင္းေနတာလား နို့ညႇစ္ ေနတာလား.. တံေတြးက ဂလုကနဲ ၿမိဳခ် ေနလိုက္ေသးတယ္.. အို.. ဟယ္.. ညႇစ္တယ္.. ပင့္တယ္.. တြန္း တင္တယ္.. အေနရ ခက္လိုက္ပါဘိ.. ငါ့ ႏွယ္ေတာ့ ဒုကၡ ပါပဲ ဟယ္..။ “ညီမေလးက ရင္ျခား သိပ္ မက်ယ္ဘူးပဲ..” “ရွင္..” “ေအာ္.. ရင္ျခား ဆိုတာ သည္နို့အုံ ႏွစ္ခုၾကားကို ေျပာတာေလ ညီမရဲ့.. အမတို့ စက္ခ်ဳပ္သမား အေခၚေပါ့..” “ေအာ္.. အဟင္း.. ဟုတ္ကဲ့..” ရွင္းျပတာေတာ့ ေက်းဇူးတင္ေပမယ့္ စိတ္ရွိလက္ရွိ ပင့္လိုက္ ညႇစ္လိုက္ လုပ္ေနတာေတာ့ အျမင္ ကတ္မိသည္။ အေတာ္ ေလေက်ာရွည္တဲ့ မိန္းမႀကီး.. လုပ္စရာရွိတာ ျမန္ျမန္ မလုပ္ဘူး.. ယား ရတဲ့ အထဲ။ “ရင္ျခား က်ဥ္းေတာ့ အဝတ္စားဝတ္ရတာ ပိုလွတယ္ ညီမရဲ့.. တခ်ိဳ့မိန္းကေလးေတြ အပ်ိဳကတည္းက ရင္ျခားက ခပ္က်ယ္က်ယ္.. ကေလးအေမလည္းျဖစ္ေရာ နို့ႏွစ္ဘက္ ေဘးကား၊ ဘတ္ျပဲႀကီးေပါ့ကြယ္.. ငါ့ညီမက ရင္အုံႏွစ္ဘက္ ေစ့ေစ့ေလး ဆိုေတာ့ ဘာဝတ္ဝတ္ ၾကည့္ေကာင္းတာေပါ့..” “အဟင္းဟင္း.. ဟုတ္ကဲ့ အမ..” “မြန္း မမက ကေလးအေမ ျဖစ္သြားလည္း လွဦးမွာပါ.. အန္တီရ.. အာ့ခါက် အန္တီ့ဆီ နို့တိုက္ေဘာ္လီ လာ ဝယ္မွာေပါ့.. ဟဲဟဲ.. ဟုတ္တယ္ေနာ္ မမ.. မြန္း ေၾကာ္ျငာေပးတယ္ေနာ္ အန္တီ.. ေၾကာ္ျငာခ အတြက္ မမကို ရွယ္ လုပ္ေပးရမယ္..” ေသာက္ကျမင္းမေလး.. ငါ့မ်ား နို့တိုက္ေဘာ္လီ ဝယ္ခိုင္းဦးမတဲ့.. ေသေတာင္ မဝယ္ဘူး.. ဘယ့္ႏွယ္ေတာ္.. ရိုးရိုးတန္းတန္း ေဘာ္လီေတာင္ ခၽြတ္ျပ႐ုံမက ပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္ ပင့္လိုက္ ညႇစ္လိုက္နဲ႔.. မေတာ္တဆ လင္ရၿပီး ကေလးေမြးမိလို့ နို့တိုက္ေဘာ္လီမ်ား လာအပ္မိရင္ နို့သီးေခါင္းပါ ဆိတ္ခံရမယ့္ ကိန္း..။

ဟဲ့ဟဲ့.. ေသာက္ပလုပ္တုတ္.. အလိုေတာ္.. အို အို.. ယားတယ္.. ယားတယ္.. အဟင့္.. စိတ္ညစ္လိုက္တာေနာ္..။ မိမိက နို့သီးေခါင္းအေရး ေတြးကာမွ ဘြားေတာ္ႀကီးက မ်က္မွန္းကိုင္းႀကီးပင့္၊ ကိုယ္ႀကီးကိုင္းၿပီး နို့အုံေပၚ ဖြဖြ ပြတ္ကာ နို့သီးေခါင္း ရွာေလေတာ့သည္။ ဝင့္တစ္ေယာက္ ၾကက္သီးေမြးညႇင္း ထ ႐ုံမက ေသးပါ ေပါက္ခ်င္လာေတာ့၏။ ဘာမွေတာ့ မဆိုင္ဘူး ထင္ပါသည္။ သို့ေသာ္ တကယ္ပဲ ေသးေပါက္ခ်င္လာသည္ ကေတာ့ အမွန္ပင္။ “အပ်ိဳ နို့ ဆိုေတာ့ နို့သီးေခါင္းက တယ္ မထြက္ခ်င္ဘူး.. ထိပ္ႏွစ္ဘက္ၾကား ဘယ္ေလာက္ရွိလဲ တိုင္းရမယ္ေလ.. ညီမ နို့သီးေခါင္းေတာ့ ထြက္တယ္မဟုတ္လား.. စမ္း မမိဘူး ျဖစ္ေနလို့..” ဗုေဒၶါ.. လြန္ၿပီ.. ဒါေတာ့ လြန္သြားၿပီ.. ဘယ့္ႏွယ္ေတာ္.. ေတာ္႐ုံ ဆို ေတာ္ေရာေပါ့.. ခုေတာ့ ငါ့မ်ား နို့သီးေခါင္း ထြက္ရဲ့လားေလးဘာေလးနဲ႔.. လူမ်ား ဘာမွတ္ေနတယ္ မသိဘူး.. က်မမွာ ဘာခၽြင္းခ်က္မွ မရွိဘူးရွင့္.. ထြက္သမွ ေတာင္ကနဲေတာင္ ေနေသးတယ္.. ငါ တယ္.. ခၽြတ္ျပပလိုက္ရ.. ဟြန္းး။ ရာဘာေဘာလုံးေလး ထက္ျခမ္းလွီးၿပီး ကပ္ထားသလို ျဖစ္ေနသည့္ လုံးလုံးဝန္းဝန္း နို့အုံေလးထက္တြင္ တကယ္ပဲ နို့သီးေခါင္းက ေပ်ာက္ေနဟန္ တူ၏။ ဘြားေတာ္ႀကီး ပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္ ကုန္း ပြတ္ေနသည္ကို မခံစားနိုင္ေတာ့သည့္ အပ်ိဳႀကီး မမ ေအာ့ဖစ္ဆာ ခမ်ာ မိမိ နို့သီးေခါင္းရွိရာအရပ္ကို ညႊန္ျပ ရေခ်ေတာ့သည္။ နို့အုံကို ခပ္ဖြဖြ ပင့္ၿပီး ရွက္ပုန္း ပုန္းေနသည့္ သီးလုံး ကညာအလွကို ဒါ ကြ ဟု အသာႂကြကာ ေထာက္ျပ ရေတာ့၏။ “အဟြာေလ.. ဟိုဒင္း.. အဲ့ဟို ဟိုဒင္းက ဒီမွာ အမ.. အဟင္းဟင္း..” “ေအာ္.. ဟုတ္ၿပီဟုတ္ၿပီ.. အမွန္ေတာ့ အဲ့လို ေပ်ာက္ေပ်ာက္ေလးက တစ္မ်ိဳး ေကာင္းတယ္ ညီမရဲ့.. အမတို့က ခ်ည္သားနဲ႔ ခ်ဳပ္ေတာ့ သိပ္ထြားတဲ့ နို့သီးေခါင္းေတြဆို အလုံးလိုက္ ေပၚေနတတ္တယ္.. အာ့က်လည္း ဒီေနရာေလးအတြက္ ႏွစ္ထပ္သုံးထပ္ ခ်ဳပ္ေပးရတာေပါ့ ကြယ္..” “ဟုတ္ကဲ့.. အဟင္းဟင္း..” ရွင္းးး ျပ ျပန္ ၿပီ.. အ ဟင့္.. ပါးစပ္ကေျပာ ေတာ္ေရာေပါ့.. ခုေတာ့ နို့သီးေခါင္း အေျခပတ္လည္တစ္ဝိုက္.. လက္ညႇိုးႀကီးနဲ႔ ဝိုက္ ျပလိုက္ေသး.. ၿပီး မၿပီးနိုင္ဘူး.. မေရႊမြန္းေရ.. လင္ယူမဲ့ သတို့သမီးေတာင္ ငါ့ေလာက္ အရွက္ ကုန္ပါမလားဟယ္.. အေရးထဲ ေသးက ေပါက္ခ်င္လာျပန္ၿပီ.. ၾကည့္ဦး.. ေသာက္ကျမင္းမေလး.. ဘယ္ဒင္းနဲ႔ ေလကန္ ေနျပန္တယ္ မသိဘူး.. အေရးဆို အားမကိုးရ.. ဒီမွာ ဘြားေတာ္ကို ျမန္ျမန္လုပ္ဘို့ ဝင္ေျပာေပးပါေတာ့လား.. ေသာက္လိုက္ ကန္းဆိုးကို မသိဘူး.. ေနႏွင့္ဦး ဒင္းေတာ့လား..။ ဖုန္းတစ္လုံး နားကပ္ၿပီး ပက်ိပက်ိ တခြိခြိ လုပ္ေနသည့္ မြန္းကေတာ့ ေအာ့ဖစ္ဆာ မမ အထက္ေခၽြး၊ ေအာက္ေခၽြး ပ်ံေနရသည့္ ျဖစ္အင္ကို မသိ။ လူ ၿငိမ္ေနရလၽွင္ ပါးစပ္ အၿငိမ္မေနနိုင္သည့္ သည္ကေလးမ။ ႐ုပ္ေလးကိုက ေသာက္ျမင္ကတ္စရာ။ ဆိတ္ပါးစပ္ႏွင့္ ေမ်ာက္လက္ ဆိုတာ ဒင္းလို ဟာ မ်ိဳးးး။ သည္လိုႏွင့္ပဲ ပင့္လိုက္ ပြတ္လိုက္ ညႇစ္လိုက္ တိုင္းလိုက္ႏွင့္ မဟာေဘာ္လီ အေတာ္အတည္ တိုင္းၿပီးသကာလ။

စာအုပ္ကေလး ကိုင္ထားသည့္ သူငယ္မကို ေခၚၿပီး ဘြားေတာ္ႀကီး ဘီဒိုဖြင့္ကာ ေဘာ္လီဆိုဒ္ ရွာေတာ့သည္။ သည္ေတာ့မွ အပ်ိဳႀကီးမမလည္း လူေရာ နို့ပါ အနား ရေလေတာ့၏။ အေစာက ခံစားေနရသည့္ ေသးေပါက္ခ်င္ေသာ ေဝဒနာလည္း အနည္းငယ္ သက္သာသြားေလ၏။ ႏွစ္ဦးသား ဧည့္ခန္းတြင္ ေခတၱ ထိုင္ေစာင့္ၾကသည္။ ေဘာ္လီမ်ားက ဆိုဒ္အလိုက္ အၾကမ္းထည္သာ ခ်ဳပ္ထားၿပီး ယခုလို ဝတ္မည့္သူကို အဏုလုံ ပတိလုံ ညႇစ္ပလစ္ တိုင္းၿပီးမွ အေခ်ာ သတ္ေသာဟူ၏။ စက္ခန္းဘက္မွ တဂ်ဳံးဂ်ံဳး ခ်ဳပ္သံ ၾကားၿပီး မၾကာသကာလ ရၿပီ ညီမေရ.. လာ ဝတ္ၾကည့္ေခ်ေတာ့ ဟူသည့္ အသံကို နား နပန္းႀကီးစြာ ၾကားလိုက္ရျပန္သည္။ “ရရင္ ယူၿပီး ျပန္မယ္ေလ မြန္း..” ခပ္တိုးတိုး ေျပာလိုက္၏။ အားကိုးပါတယ္ ေကာင္မစုတ္ေလးရယ္.. ဝတ္ မၾကည့္ပါရေစနဲ႔ဟု မ်က္လုံးႏွင့္ပဲ ေျပာလိုက္သည္။ အပ်ိဳႀကီးမမ၏ ေညာင္ညက္ညက္ အသံကို မ်က္ကြယ္ ျပဳရက္သည့္ ေငြလမင္းကေတာ့ ဆတ္ကနဲ ထကာ ကန႔္လန႔္ကာ ခန္းထဲ စြပ္ကနဲႏွင့္ သူက ဦးေအာင္ ဝင္သြားေတာ့ေလ၏။ “လာေလ မမ.. ဝတ္ရေအာင္.. လိုတာပိုတာ တစ္လက္စတည္း ျပင္လိုက္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ မလာရေတာ့ဘူးေပါ့..” “ေအာ္.. အင္း.. အဟင္းဟင္း.. အင္းအင္း.. လာၿပီ.. အဟင္း..” သူေျပာေတာ့လည္း ဟုတ္ေပတာပဲ။ စိတ္ႀကီးရယ္ ညစ္လွပါေသာ္လည္း ခုမွေတာ့ မထူးၿပီ။ ဟိုဟာ ျဖစ္မွေတာ့ ဟိုဒင္း ေၾကာက္ေနလို့ မရၿပီ မဟုတ္ပါလား။ မိမိက လွခ်င္ေပတာကိုး။ သည္လိုႏွင့္ပဲ ေဘာ္လီ လဲဝတ္ျဖစ္ေတာ့၏။ အဲ.. ခက္ ကၿပီ.. ေအာက္ကဟာက စကပ္ထမီ.. ေဘာ္လီ ခၽြတ္ဘို့ ဘယ့္ႏွာ ဘယ့္ႏွာ ထမီ ရင္လၽွားမလဲ.. ေသာက္က်ိဳးရယ္ နည္းပါေပါ့.. မြန္း ေရ.. အဲ့မိန္းမႀကီးကို အျပင္ ေခၚထုတ္သြားစမ္းပါဟဲ့.. ငါ့ဘာငါ လဲဝတ္စမ္းပါရေစ..။ ေဟာေတာ္.. ေဟာေတာ္.. ဇိုးဇိုးဇတ္ဇတ္နဲ႔.. ဒီေကာင္မေလး.. ေအးေလ.. သူက သူစိမ္းမွ မဟုတ္ဘဲ.. သူ ဝင္ကူခၽြတ္ေပးေတာ့လည္း ငါ့ေဘာ္လီ ျမန္ျမန္ ကၽြတ္သြားတာေပါ့.. ဒါလည္း ေကာင္းတာပါပဲ.. ငါဘာငါဆို လက္တုန္ေျခတုန္နဲ႔..။ အေတြးက မဆုံးမီ ဇိုးဇိုးဇတ္ဇတ္ ေငြလမင္း လက္ခ်က္ႏွင့္ ေဘာ္လီ ခ်ိတ္တို့ ကၽြတ္ေလၿပီ။ အေပၚအက်ီ ခံေနမွေတာ့ လက္ေမာင္းႀကိဳးက ဘယ့္ႏွာ့ ျဖဳတ္မတုန္း..။ ေဘာ္လီတစ္ထည္ ခၽြတ္ဘို့အေရးက ဟိုလူေတြ အုပ္စုလိုက္ ေဘာင္းဘီ ခၽြတ္သေလာက္ မလြယ္ပါ့လား ေနာ္..။ (ဘာမွ မဆိုင္ေသာ္လည္း စပ္ဆက္ ေတြးမိသြားျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။) “ထူးပါဘူး မမရာ.. အကုန္သာ ခၽြတ္ပစ္လိုက္ပါ.. မိန္းကေလး ခ်င္းခ်င္းပဲဟာ..” “ေအးပါ.. အင္းအင္း.. အဟင္းဟင္း..” (ငါ့ႏွယ္ေနာ္.. ေသးက ေပါက္ခ်င္လာျပန္ၿပီ.. အဟင့္..) “ဒီလို ညီမေလး.. ဆြဲ စိလိုက္.. အင့္.. ဒီေနရာကို အံက်ေအာင္ ခ်.. ဒါက အေရးႀကီးတယ္.. ေဟာသလို ႏွိုက္ၿပီး ပင့္တင္လိုက္.. ေဟာ ေတြ႕လား ဒီအုံႀကီး တစ္ခုလုံး ဒီလို လုံသြားမွ.. ဒီေနရာကို တင္းေပးထားတာကလည္း အေပၚကို ျမင့္ျမင့္ေလး ပင့္တက္ ေနဘို့ေလ.. အင့္.. ႏွိုက္ ႏွိုက္ ညီမ ကိုယ္တိုင္ ႏွိုက္ၾကည့္.. ဟုတ္ၿပီ.. ေခါင္းထိပ္ေလးက ဒီ အခြက္တည့္တည့္ ရွိပေစ.. ဒါမွ ေတာင္ထိပ္ေလးလို ခၽြန္းထြက္လာမယ္.. အဲ ဟုတ္သြားၿပီ.. လွလိုက္တာ ညီမရယ္.. ညီမခါးက (၂၇) လက္မတည္း ရွိတာဆိုတာ့ ကိုယ္လုံးေလးက ခ်ပ္ရပ္ ေက်ာ့ရွင္း သြားတာပဲ.. ဖေယာင္း႐ုပ္ေလးနဲ႔ေတာင္ တူေသးေတာ့.. ေနာ့ မြန္းရယ္.. ဂလု..” ေနာက္ဆုံးက ဂလုသံကေတာ့ ဘြားေတာ္ႀကီး သြားရည္ ၿမိဳခ်လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

မဟာေဘာ္လီ ပုံက်က် ဝတ္ေရးလမ္းညႊန္က ရွည္လ်ားစြာ လက္ခ်ာ ေပးလိုက္ရသည္မဟုတ္ပါလား။ “ဟုတ္ပါ့ အန္တီရယ္.. မမ ကိုယ္လုံးက မယ္ဗမာ ရွုံးေအာင္ လွတာ.. ခုမွ ပို ေပၚလြင္သြားေတာ့တယ္.. ဂလု..” သည္ေကာင္မေလး စကားသံေနာက္က ဂလု ကေတာ့ ဘာလို့ ျမည္မွန္း ဝင့္ မေဝခြဲတတ္ပါ။ မိမိ အလွကို အားက် သြားျခင္း ျဖစ္လိမ့္မည္။ သူမ ကိုယ္လုံးေလးက သြယ္သြယ္ေသးေသးႏွင့္ ေခြးပစ္တုတ္ေလာက္သာ ရွိသည္ မဟုတ္ပါလား။ စိတ္ေက်နပ္သြားေသာ ဝင့္လည္း ခုမွပဲ သက္ျပင္း ခ်နိုင္ေတာ့၏။ အဲ.. မၿပီးေသးဘူး.. ျပန္လဲဝတ္ရင္ ျပန္ခၽြတ္ရဦးမွာပါလား..။ ေစာေစာက ထ ထားသည့္ ၾကက္သီးတို့က ခုထိ မေျပေသး။ အနားက ခုံေပၚတြင္ ဇာေဘာ္လီ တစ္ပါတ္ႏြမ္းေလးမွာလည္း ေခၽြးအၿပိဳက္ၿပိဳက္ စိမ့္ဝင္ ထားသည္မို့ လက္ႏွီးစုတ္ေလး ေရစြတ္ထားသလို ပင္ပန္း ႏြမ္းခ်ိ ေနရွာသည္။ လွပ တင့္တယ္သည့္ ေဘာ္လီသစ္ကလည္း ကိုယ္ေပၚတြင္ ရွုမၿငီး။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ျပန္လဲမဝတ္ေတာ့ပါဟု ဆုံးျဖတ္ၿပီး အေပၚအက်ီကိုပဲ ခပ္သြက္သြက္ ေကာက္စြပ္လိုက္ေတာ့၏။ ေဘာ္လီသစ္၏ စြမ္းပကားေၾကာင့္ အဆီပိုမ်ား က်စ္လစ္ သိပ္သည္းသြားလိုက္သည္မွာ အေစာက ကိုယ္တိ ျဖစ္ေနသည့္ ဘေလာက္စ္ အက်ီပင္ ခပ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္ ျဖစ္သြားသေယာင္။ စမတ္က်တယ္ ဆိုတာ ဒါပဲ ျဖစ္ရမည္။ မိမိ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ မြန္းက လက္မ ေထာင္ျပသည္။ “ေရလည္ မိုက္တယ္.. မမရာ.. ရွယ္ပဲ.. ေအာက္က ဗိုက္ခ်ပ္ေလးနဲ႔သာ တြဲဝတ္လိုက္ရင္ လုံးးး ၀ ပြဲသိမ္း.. ေနာ္ အန္တီေနာ္..” “အင္.. ဘာလဲ ဟင္ မြန္း.. ဘယ္လို ဗိုက္ခ်ပ္လဲ..” “ဒီလိုေလ ညီမရဲ့.. အမတို့ဆိုင္မွာ ေဘာ္လီအျပင္ ဗိုက္ခ်ပ္ေဘာင္းဘီလည္း ခ်ဳပ္တယ္ေလ.. ကိုယ္လုံး အလွ ေဘာင္းဘီေပါ့ကြယ္.. ႏွစ္ခု တြဲဝတ္လိုက္ရင္ အင္မတန္ အဆင္ေျပေပါ့.. ငါ့ ညီမ အိုးၾကည့္ရတာ လက္မ (၄၀) နီးနီးေတာ့ရွိပုံပဲ..” “အမ မွန္းတာ နီးစပ္ပါတယ္.. ဝင့္ တင္က (၃၉) အမ.. အဟင္းဟင္း..” “ရင္ (၃၆).. ခါး (၂၇).. တင္က (၃၉).. အိုးးးး.. အရပ္ကလည္း ျမင့္ေသးတယ္.. ငါ့ညီမ ဝင္ၿပိဳင္ရင္ ခုေခတ္မယ္ေတြ ဘယ္ ေနရာ ရွာမလဲကြယ္.. အဟင္းဟင္း..” “အမက ေျမႇာက္ေနျပန္ပါၿပီ.. အမ ေဘာ္လီ ပုံေကာင္းလို့ပါ အမရဲ့.. အဟင္းဟင္း..” “နဂိုရွိမွ နဂိုင္းထြက္တာပါ ညီမရယ္.. ဟို မြန္းကေလး အာ့လို ဆင္ေပးၾကည့္ပါလား.. အဟင္းဟင္း..” “က်န္းးး.. အန္တီေနာ္.. ဟြမ့္.. မြန္းကို အားငယ္ေအာင္ ေျပာတယ္ေပါ့ေလ.. မြန္းက မမကို ဗိုက္ခ်ပ္ပါ ေၾကာ္ျငာ ေပးေနတဲ့ဟာကို.. သိလားမမ ဝတ္ၾကည့္မလား တစ္ခါေလာက္ေလ.. ခု ၾကဳံတုန္း တစ္ခါတည္း တိုင္း ဝယ္သြားမလား..” “တိုင္းးးး ဝယ္ ရ မယ္..” “အင္းေလ.. ခု ေဘာ္လီ ဝယ္သလိုပဲေလ.. ခု တိုင္း ခု ယူ..” “ငင္..” ငင္.. တိုင္း မယ္..။ ေတာ္…။

ေဘာ္လီ တိုင္းတာ အက်ီ ခၽြတ္.. ပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္ ညႇစ္.. ႏွိုက္ႏွိုက္ ခၽြတ္ခၽြတ္ ပြတ္.. ခု တစ္ခါ ေဘာင္းဘီ ဆိုေတာ့.. ေအာင္မယ္ေလး.. မေတြးရဲဘူး.. ငါ့ဘာငါေတာင္ ကုန္းမၾကည့္ဖူးတဲ့ အဖုတ္.. ကိုင္မယ္လူနဲ႔ ၾကည့္မယ္လူနဲ႔.. မေတာ္ နို့သီးေခါင္းၾကား အကြာေဝးတိုင္းသလို အဖုတ္ အလၽွားတိုင္းဘို့ ထမီခၽြတ္ၿပီး ေပါင္ခြၾကား ကား ျပ ဆိုမွ ေသာက္က်ိဳး နည္းရခ်ည့္.. ေတာ္ၿပီေတာ္ၿပီ.. ငါ သည္ေလာက္ လွေနလို့လည္း ဟိုလူကျဖင့္ သူမ်ားလင္ ျဖစ္ေနမင့္ဟာပဲ.. “ေနာက္မ်ားမွပဲ မြန္းရယ္.. ခုေတာ့ အခ်ိန္လည္း မနည္းေတာ့ဘူး မဟုတ္လား.. ေနာ္..” “အဲ ဟုတ္သား.. မမက ေျမာက္ဒဂုံထိ ျပန္ရမွာ အန္တီရ.. ညေနေတာင္ ေစာင္းၿပီ.. သြားမွ.. ေတာ္ၾကာ ကားသိပ္ၾကပ္ေနမယ္.. မမက ညဘက္ တကၠစီလည္း တစ္ေယာက္တည္း စီးရဲတာ မဟုတ္..” ေတာ္ပါေသးရဲ့ ေက်းဇူးရွင္..။ သည္လိုႏွင့္ပဲ က်သင့္ေငြ ရွင္းေပးၿပီး ေဘာ္လီဆိုင္မွ ေအာင္ျမင္စြာ ထြက္ခြာခဲ့ၾကေလသည္။ ေျခလွမ္းအနည္းငယ္ ေလၽွာက္ၿပီးသကာလ ဆိုင္တစ္ခုေရွ႕ အေရာက္တြင္ “မမ ဗိုက္ဆာလား..” ဟု မြန္းကေမးေလ၏။ သည္ေတာ့မွ မိမိလည္း သတိျပဳမိသည္။ ကေလးမကို မုန႔္ေလးေတာ့ ေကၽြးသင့္သည္ မဟုတ္ပါလား။ “စားေလ မြန္း.. ဘာစားမလဲ..” ဟု စကားေထာက္ေပးေတာ့ “ဘာဂါနဲ႔ အေအး စားၾကမယ္ မမ.. ဒီဆိုင္က မြန္း ဝယ္စားေနက်.. ေကာင္းမွေကာင္း..” ဟု ေျပာကာ ဆိုင္ထဲ ဦးေဆာင္ ဝင္သြားျပန္ေတာ့သည္။ ဆိုင္က လူရွင္းသည္။ ေကာင္တာသာ ရွိၿပီး စားပြဲထိုင္ခုံမ်ား မရွိ။ မိမိက ေယာင္လည္လည္ ျဖစ္ေနတုန္း ေမ်ာက္မူးလဲ မေလးက ေကာင္တာတြင္ စားစရာ မွာၿပီးေနၿပီ။ ဘယ္နား သြား ထိုင္စားရမလဲ ေတြးေနတုန္း ဘာဂါ ႏွစ္ခုႏွင့္ အေအးဖန္ခြက္မ်ားက ေကာင္တာေပၚ ေရာက္လာၿပီ။ ေငြရွင္းရန္ ပိုက္ဆံအိတ္ ဖြင့္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက လက္ထဲ ဆုပ္ထားသည္မသိသည့္ ငါးေထာင္တန္ေလး တစ္ရြက္ႏွင့္ သူမေလးက ဦးေအာင္ ရွင္းသည္။ “မမကလည္း.. မြန္းလည္း တစ္ခါတစ္ေလ ေကၽြးခ်င္ေသးတာေပါ့..” ေျပာရင္း မိမိကို ခ်စ္စဖြယ္ မ်က္ေစာင္းထိုးသည္။ “လာ မမ.. ဟိုဘက္မွာ သြားထိုင္စားမယ္..” ေကာင္တာေဘးတြင္ တံခါးေပါက္ေလး တစ္ခု ရွိသည္။ ထြက္သြားလိုက္ေတာ့ ၿခံဝန္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလးႏွင့္ သီးသန႔္ ခုံေလးေတြ ခ်ထား၏။ ဆိုင္ေလးက သေဘာက်စရာပင္။ မိမိ အႀကိဳက္ကို သိႏွင့္ၿပီးသူမို့ မြန္း မွာလာသည္က ဘာဂါႏွင့္ လိေမၼာ္ရည္။ ထိုင္စားၾကရင္း ဝင့္ခမ်ာ အနည္းငယ္ အခက္ ေတြ႕ေတာ့၏။ မဟာေဘာ္လီ ၾကပ္ထုတ္ထုတ္က ဟန္လုပ္၍ပင္ စားမဝင္။ အရသာရွိလွေသာ ဘာဂါကို တစ္ကိုက္ႏွစ္ကိုက္မၽွသာ ျမည္းနိုင္ၿပီး ႏွေျမာတႆ သုံးႀကိမ္ရြတ္ဆို၍ အသာ ခ်ထားရေတာ့သည္။ အေအးေလးကိုေတာ့ျဖင့္ မဝင္ဝင္ေအာင္ က်ိတ္ၿမိဳ ၾကည့္ဦးမည္။

ထိုစဥ္ အနားသို့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာ၏။ မြန္း ႏွင့္ ရြယ္တူခန႔္ ရွိမည္။ မြန္းကို ႏွုတ္ဆက္သည္။ “ဟဲ့ မြန္း.. နင္ မြန္းမဟုတ္လား.. ငါ မင္းေဇာ္ေလ.. မွတ္မိဘူးလား..” “အမ္.. ေအာ္ အင္း.. မွတ္မိၿပီ..” “ငါ တူပါတယ္လို့ ၾကည့္ေနတာ.. နင္ ဆိုင္ထဲ ဝင္လာကတည္းကပဲ..” “ဟုတ္လား.. အင္း ငါကေတာ့ နင့္ မျမင္မိပါဘူး.. မျမင္လို့ကို ဝင္လာမိတာ..” “အာ လုပ္ၿပီ.. နင္ကေတာ့.. ငါတို့ မေတြ႕တာ ၾကာေပမယ့္ နင့္ပုံစံက မေျပာင္းလဲဘူးပဲေနာ္ မြန္း..” “ေအး.. ငါ့ပုံစံလည္း မေျပာင္းလဲဘူး.. ငါ့ အကိုေတြလည္း အရင္လိုပဲဟ.. ဘာမွ ေျပာင္းလဲမသြားဘူး.. ဟဲဟဲ..” “ဟီးး.. ငါ သြားလိုက္ဦးမယ္.. ဟိုမွာ ေဘာ္ဒါေတြ ေစာင့္ေနလို့.. ဟဲဟဲ..” ဖင္ကုတ္ေခါင္းကုတ္ႏွင့္ စကားေျပာေနရင္း ခ်က္ခ်င္း လစ္ထြက္သြားသည္မို့ အပ်ိဳႀကီး စိတ္ဝင္စားသြားသည္။ မဟုတ္မွလြဲေရာ သည္ေကာင္ေလးၾကည့္ရတာ မြန္းနဲ႔ ဇာတ္လမ္း ရွိဖူးပုံရ၏။ ေနာက္သလို ေျပာင္သလိုႏွင့္ ေမးၾကည့္ေတာ့.. “မြန္းကို လိုက္ေၾကာင္ဖူးတဲ့ေကာင္ေလ မမရ.. ေတာ္႐ုံေကာင္ေလာက္က မြန္း လက္ခ်က္နဲ႔ လန္ထြက္ သြားၾကတာခ်ည္းပဲ.. ဒီေကာင္က ႐ုးသလိုေပါသလိုနဲ႔ ေၾကာင္ခ်ီး.. ေနာက္ဆုံး မြန္း အာ႐ုံေနာက္လာလို့ အကိုေတြ လက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္မွ ဒင္း ဂြမ္း သြားတာ..” ဒါေၾကာင့္ ငါ့အကိုေတြ ဆိုသည့္စကားတစ္ခြန္းႏွင့္ ထိုသူငယ္ လစ္ေျပးသြားျခင္းျဖစ္မည္။ မြန္းတြင္ အကို ငါးေယာက္ရွိသည္။ သမီးေလး လိုခ်င္လြန္းေသာ ဖခင္ခမ်ာ တဝုန္းဝုန္း အားထုတ္ရင္း၊ မိခင္ခမ်ာ တႁဗြတ္ႁဗြတ္ ညႇစ္ထုတ္ရင္း ငါးေယာက္သာ လူျဖစ္လာသည္ အကုန္ အတံေငါက္ေတာက္ႏွင့္။ ေနာက္ဆုံး ဒါဇင္ဝက္ေျမာက္ ကိုယ္ဝန္ကို ေဆာင္ခ်ိန္မေတာ့ ဖခင္ခမ်ာ ေဒါသထြက္လၽွင္ပင္ ငါလီး ဟု မဆဲဝံ့။ မိန္းမလည္း ေသြးဆုံးလုၿပီမို့ သည္တစ္ေယာက္သာ အတံေပါက္လာလၽွင္ သမီးေခ်ာေလးရဘို့ လမ္း မရွိေတာ့ၿပီ မဟုတ္ပါလား။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေမြးလိုက္ပါသည့္ သမီးေလးမွာ ေရွ႕က အတံ ငါးေခ်ာင္း လက္ေျမႇာက္ရသည့္ ေမ်ာက္ေလာင္းမေလး ျဖစ္လို့ေနေတာ့သည္။ ေက်ာင္းေနအရြယ္ ေရာက္ေတာ့ မိန္းကေလးရယ္လို့ ပိပိျပားျပား ျဖစ္ေစလိုျခင္းငွာ မိန္းကေလး သီးသန႔္ေက်ာင္းတြင္ တက္ေစသည္။ ဤတြင္ ၿပိဳင္ကားကို ခ်ိဳေရာ အေတာင္ပံပါ တပ္ ေပးသကဲ့သို့ ျဖစ္ေခ်ေတာ့၏။ မိန္းကေလးခ်င္း ရည္းစာစာ ေပးျခင္း၊ အခ်စ္ေတာ္ ထားျခင္း စသည္ျဖင့္ အထက္တန္းေက်ာင္း ၿပီးေျမာက္သည္အထိ ေသာင္းက်န္းလိုက္သည္မွာ ထို မိန္းကေလးေက်ာင္းတြင္ မြန္း လက္ခ်က္ လြတ္သည့္ ေက်ာင္းသူ ရွားလွေသာဟူ၏။ အုပ္ရွိမမ အပ်ိဳႀကီးကေတာ့ ဤႏွယ္ သူမ၏ တပည့္ေက်ာ္ အေၾကာင္း မသိရွာဘဲ ဘာရယ္မဟုတ္ စကား စ သည္။ “ဒီေတာ့ ညည္းေလးက ရည္းစား မထားဖူးဘူး ဆိုပါေတာ့..” “ရည္းစား ဆိုတာ ေယာက်ၤားေလးနဲ႔ကို ေျပာတာလား..” “အင္းေလ..” “ေယာက်ၤားေလးနဲ႔ေတာ့ ထားဖူးဘူး.. မိန္းကေလးရည္းစားေတြေတာ့ မြန္းမွာ အားရီးပဲ.. သက္ေစ့ေတာင္ မကဘူး..” “ဟမ္.. ဘယ္လို ဘယ္လို..” “အ ဟီး..” “မြန္း စိတ္က တမ်ိဳး မမရဲ့.. ေယာက်ၤားဆို ဘယ္ေယာက်ၤားမွ စိတ္မဝင္စားဘူး.. မိန္းကေလး ဆိုရင္ေတာ့.. ဟီးဟီး..” “ျမတ္စြာဘုရားးးး…” “ဟီး.. တကယ္ေျပာတာ မမရ.. မြန္းမွာ ကိုယ္ပိုင္ရည္းစားမေလးေတြ.. ရည္းစားမႀကီးေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္.. ၿပီးေတာ့ အကိုေတြနဲ႔ ႀကိဳက္သမၽွ ေယာင္းမေလာင္းေတြလည္း သူတို့မစားခင္ မြန္း အရင္ ႏွိုက္ျမည္းပလိုက္တာပဲ..” “ဗုေဒၶါ..” “သိလားမမ.. မြန္း အႀကိဳက္ကေလ..” “အြန္း..” “မြန္းထက္ ငါးႏွစ္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ႀကီးၿပီး.. ပညာတတ္.. ႐ုပ္ေခ်ာ.. အေနတည္.. အမ်ားေလးစားရမယ့္ အဆင့္တစ္ခု ရွိတဲ့ မမႀကီးတစ္ေယာက္ေလာက္နဲ႔မ်ား ဖူးစာ ဖက္ရရင္ ေသေပ်ာ္ၿပီ.. ဟီးး..” “ခြီးး ဖလူးး.. အဟြပ္.. ဟြပ္..” “အယ္ မမ.. ကနိကနိ..” ၾကားလိုက္ရသည့္ စကားေၾကာင့္ အပ်ိဳႀကီးမမခမ်ာ ၾကက္သီးထ႐ုံမက ေသာက္လက္စ အေအးပင္ သီးေတာ့သည္။

“အဲ့လို မိန္းမမ်ိဳး ရရင္ မြန္း အတည္ယူမွာ မမရ..” မီးဝင္းဝင္း ေတာက္ေနသည့္ ဏွာမ်က္လုံး အျပဴးသားႏွင့္ အားပါးတရ ဆက္ေျပာေနေသးသည္။ ဝင့္ တစ္ေယာက္ ေဘးဘီဝဲယာသို့ မ်က္လုံး ေဝ့ၾကည့္မိ၏။ “ယူၿပီးရင္လည္း မြန္းက သူ႔ကို အလွၾကည့္ထားမွာပါ.. စားဝတ္ေနေရး၊ အိမ္မွု ကိစၥ၊ မြန္း အကုန္ တာဝန္ယူမွာ.. တစ္ခုပဲ.. မမက မြန္း ခ်စ္သမၽွ ခံေပးဘို့ပဲ..” ျမတ္စြာ ဘုရား.. ေျပာလိုက္သည့္ စကားတြင္ မမက မြန္းခ်စ္သမၽွ ခံေပး ဆိုပါလား.. မမက ဆိုပါလား.. မဟုတ္မွလြဲေရာ သည္ေကာင္မေလး ငါ့ မ်ား.. အို အို.. ငါပဲ နားၾကားမွားတာ ေနမွာပါေလ..။ “မမပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ.. ေယာက်ၤားနဲ႔ မိန္းမ ညားရင္.. အလြန္ဆုံး ေပ်ာ္ရ တစ္လ ေပါ့.. ၿပီးရင္ သူက ေအးေဆး.. ကိုယ္က ကေလးေမြး.. သူတို့က် ေလွခါးသုံးထစ္ ဆင္ရင္ လူပ်ိဳ ျပန္ျဖစ္သတဲ့.. ကိုယ့္က် ေရပိုက္ေခါင္း တစ္ခုလုံး ထိုးထည့္ေဆးေတာင္ အပ်ိဳ ျပန္မျဖစ္ဘူး..” “……….” (ဤႏွယ္ အသုံးအႏွွုံး ေျပျပစ္မွုေၾကာင့္ အပ်ိဳႀကီး မ်က္လုံး လင္ကြင္းေလာက္ ျပဴး သြားပါသည္။) “တကယ္က ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္လို ခ်စ္တတ္ၾကင္နာတတ္ရင္ မိန္းမခ်င္း ခ်စ္ရတာ ပိုေတာင္ မိုက္ေသးတာ မမရ.. သိလား..” “ေအး.. ေအး ပါ ဟယ္.. စား စား မြန္း.. ေနဝင္လုၿပီ ဆိုေတာ့ေလ.. အဟင္းဟင္း..” ေနဝင္လုခ်ိန္ တနည္း ႏြားရိုင္း သြင္းခ်ိန္။ ေပါက္ကရေတြခ်ည္း လႊတ္ေျပာေနသည့္ မြန္း မ်က္ႏွာေလးက အီးတီလိုလို မွင္စာလိုလို။ ဟိုမေရာက္ သည္မေရာက္၊ လက္ေတာက္ေလာက္ရွိသည့္ ေကာင္စုတ္မေလး၏ ေတာင္ေရာက္ေျမာက္ေရာက္ စကားမ်ားကို ဝင့္ နားမေထာင္ရဲေတာ့။ မိမိက ကေလး ဆိုၿပီး ခင္ခင္မင္မင္ အေရးေပးမိသည္။ ခုေတာ့ ဒင္းက ဘာႀကီးမွန္း မသိ။ ခက္တာက သူမ ေျပာသမၽွ နားေထာင္မိၿပီး မိမိကိုယ္ထဲတြင္ ရြစိရြစိႏွင့္ အေစာက ေသးေပါက္ခ်င္စိတ္က မဆီမဆိုင္ ျပန္ဝင္လာသည္။ ဘတ္စ္ကား မစီးမီ နီးစပ္ရာ စူပါမာ့ကတ္အတြင္း ဝင္ကာ ရွူရွူး ေပါက္ရေသး၏။ ဝတ္လာေသာ ေဘာ္လီအသစ္ကလည္း ဒုကၡ ေပးေခ်ၿပီ။ ျပန္လဲဝတ္ရန္ စိတ္ကူးမိကာမွ ေဘာ္လီအေဟာင္း ျပန္ယူမလာမိမွန္း သတိရသည္။ မတတ္နိုင္ေတာ့ၿပီမို့ ေအာက္ဆုံး သုံးခ်ိတ္ကို ျဖဳတ္ထားလိုက္ရန္ ဆုံးျဖတ္ရေတာ့၏။ ညေနလည္း ေမွာင္ရီပ်ိဳးၿပီ။ အေပၚမွ ဘေလာက္စ္ကလည္း ေရွ႕ကြဲ အက်ီမို့ ေအာက္က ေဘာ္လီ ခ်ိတ္ျဖဳတ္ထားမွန္း မသိသာ။

နို့အုံ ေအာက္ အေျခမွ ဆြဲတင္းထားသည့္ ေဘာ္လီက ေအာက္မွ သုံးခ်ိတ္ ျဖဳတ္ထားသည့္တိုင္ အဆင္ေျပေျပ ပုံက် ေနေသး၏။ ဘရာစီရာေလး ဝတ္ထားသည္ႏွင့္ တူသြားသည္။ အပ်ိဳႀကီးမမ အသက္ ၀ ၀ ရွူနိုင္သြားသလို စိတ္လည္း ေပါ့ပါးသြား၏။ ရွူးေပါက္ရန္ ပင္တီခၽြတ္ေတာ့ ဂြၾကားတြင္ စိုစိစိ ျဖစ္ေနသည္။ ဖုတ္ဖုတ္ အေခါင္းေပါက္မွ ခၽြဲက်ိက်ိ ဂ်ယ္လီရည္ အမၽွင္တန္းကေလးက ေရေဆးလို့ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မေျပာင္ခ်င္။ အဖုတ္ေလးကို ေသခ်ာ ျဖဲၿပီး အေခါင္းတည့္တည့္ ထိုးေဆးရေတာ့၏။ ေရပန္း ပိုက္ေကာက္ေလးကို ကိုင္ရင္း ဟို မွင္စာမေလး ေျပာသည့္ ပိုက္ေခါင္းႀကီး ထိုးထည့္ ေဆးတာေတာင္ ဟူေသာ စကားကို သြားသတိရၿပီး ၾကက္သီး ထ မိသည္။ ေရပန္းမွ ေရအားကလည္း စူးစူးေလးႏွင့္ ခံလို့ အေတာ္ေကာင္းသည္။ ေနာက္ဆုံး အပတ္ေတြ ေအးၿပီး အေအးပတ္မည့္အေရး ေတြးကာ ရပ္လိုက္ရေသာ္လည္း စိတ္က တယ္ အားမရခ်င္။ အိမ္အျပန္ ဘတ္စ္ ေပၚ ေရာက္ေတာ့ ညေန ႐ုံးဆင္းခ်ိန္ ပီပီ ကားက ၾကပ္လြန္းသည္။ ထိုင္စရာ ေနရာ ရဘို့ ေဝးစြ၊ မတ္မတ္ပင္ အနိုင္နိုင္ ရပ္ရ၏။ ေတာ္ေသးသည္က ပိုက္ဆံအိတ္ ပါးပါးေလး တစ္ခုသာ မိမိ လက္ထဲတြင္ ကိုင္လာရၿပီး ျခင္းေတာင္းကို မြန္းက ယူသြားေပးသည္။ ဝင့္ အရပ္က အေတာ္အတန္ ျမင့္ေသာ္လည္း ကားေခါင္မိုးမွ တန္းကိုေတာ့ မမွီတမွီ ျဖစ္ေနသည္။ လက္ကိုင္ ကြင္းမ်ားကလည္း တစ္ခုမွ မအား။ တန္းကိုပဲ လက္ေမာင္း ျပဳတ္မတတ္ ဆြဲခိုထားရ၏။ ေျမာက္ဒဂုံအျပန္ ေနာက္ဆုံးကား မို့ထင္သည္။ ၾကပ္ေနမွန္း သိသိႏွင့္ တက္လာသူေတြက မနည္း။ ဝင့္လည္း တိုးရင္းေခြ႕ရင္း ေနာက္နားသို့ ေရာက္မွန္းမသိ ေရာက္လာ၏။ ေျခကုပ္ျမဲျမဲရဘို့ မနည္း အားယူ ရပ္ေနရစဥ္ မိမိ ဖင္ေပၚ လက္တစ္ဘက္ ေရာက္လာသည္။ ငါးပိ ငါးခ်ဥ္သိပ္ ၾကပ္ေနသည့္ ကားမို့ မေတာ္တဆဟု ထင္မိသည္။ ခဏၾကာေတာ့ ထိုလက္က ဖင္လုံး ႏွစ္ခုၾကားကို ေရာက္လာသည္။ ဝင့္ မ်က္လုံး ျပဴးသြား၏။ မိမိ မဟုတ္တာ လုပ္ခံရေတာ့မည္မွန္း သိလိုက္သည္။ ေနရာေရႊ႕ ရပ္ရန္ ႀကိဳးစား၏။ မည္သို့မၽွ မရ။ မည္သူမည္ဝါမွန္း မသိသျဖင့္ ေနာက္တည့္တည့္သို့ မွန္းသမ္းကာ တံေတာင္ႏွင့္ ေဆာင့္တိုးပစ္၏။ ၾကပ္ပိတ္သိပ္ေနေသာ ကားေပၚတြင္ မိမိ၏ တံေတာင္ သိုင္းကြက္က မည္သို့မၽွ အရာ မထင္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ထို လူစိမ္း၏ အေတြ႕ၾကဳံ ရင့္က်က္ ႂကြမ္းက်င္ေသာ လက္ေခ်ာင္းမ်ားမွာ အပ်ိဳႀကီးမမ၏ ဖင္ႏွစ္တုံးၾကားသို့ စုန္ခ်ီဆန္ခ်ီ ေရာက္လာ ပါေတာ့သည္။ ၀တ္ထားသည့္ ထမီမွာလည္း အသားေပ်ာ့ေပ်ာ့မို့ ႏွိုက္ရ လြယ္ေနသည္ထင့္။ ခဏေလးအတြင္းမွာပင္ ဖင္ႏွစ္တုံးၾကား ေျမာင္းေဖာ္ေနသည့္ လက္ႀကီးမွာ ေပါင္ႏွစ္လုံးၾကား ဇြတ္တိုးဝင္လာၿပီး အဖုတ္ႀကီးကို အုပ္ ကိုင္လိုက္ပါေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ ၿငိမ္ၿငိမ္မေနဘဲ အက္ကြဲေၾကာင္းေနရာ တည့္တည့္သို့ ကလိကေလာက္ လုပ္ေတာ့သည္။ ကၽြမ္းက်င္အဆင့္ဟု ေျပာရမည္ ျဖစ္ေသာ ဤလက္ႀကီး၏ ကလိခ်က္မ်ားက ဝင့္ကို ႐ုန္းခ်ိန္ မေပးခဲ့။ ကားကလည္း ၾကပ္သည္ထက္ ၾကပ္လာ၏။ ဝင့္ မ်က္လုံးမ်ား မူးေနာက္ ျပာေဝလာသည္။ အသိစိတ္အားလုံးက အဖုတ္ေခါင္းဝ ေရာက္ေနေတာ့၏။ မိမိ ကိုယ္ကို သတိ မထားလိုက္မိစဥ္မွာပဲ ဖင္ႀကီး ေနာက္ေကာ့ၿပီး ေပါင္ႏွစ္ဘက္ကို ခပ္ဟဟ ကားေပးထားမိေတာ့သည္။ ေအာက္မွ အဖုတ္လည္း ဂ်ယ္လီရည္ေတြ စိုရႊဲလာေတာ့သည္။ လက္ႀကီးက ထမီေပၚမွပင္ ပြတ္ရင္း ႏွိုက္ရင္း ပင္တီၾကားကို ေရာက္လာသည္။ ေတာ္ေတာ္ အႏွိုက္ ပိုင္နိုင္တဲ့သူဟုပဲ စိတ္အိုက္အိုက္ႏွင့္ မွတ္ခ်က္ ခ်မိသည္။ အေစာက သည္လက္ႏွင့္ အဖုတ္ ၾကားတြင္ ထမီႏွင့္ ပင္တီ ခံေနသည္။ ခုေတာ့ သူ႔လက္က ထမီကို လုံးေထြး ထိုးထည့္ကာ ပင္တီအတြင္း ေရာက္လာၿပီ။ အပ်ိဳႀကီးမမ စိတ္ညစ္မိေသာ္လည္း သည္အရသာထူးမွ ႐ုန္း မထြက္နိုင္။ တန္းကို ခိုဆြဲထားသည့္ လက္ကို အားျပဳၿပီး ေျခေထာက္တစ္ဘက္ကို မသိမသာ ႂကြေပးလိုက္မိသည္။ ခါးေလးကို လိမ္ ၿပီး ဖင္ကို ေနာက္သို့ ေကာ့ေပးထားမိၿပီ။ မိမိ အလိုရွိေနၿပီမွန္း တစ္ဘက္လူက ရိပ္မိသြားၿပီမို့ ပယ္ပယ္ႏွယ္ႏွယ္ အႏွိုက္ ခံရပါေတာ့သည္။ သည္ၾကားထဲ ဖင္ၾကားေျမာင္းကို မာေတာင္ေတာင္ အေခ်ာင္းႀကီးႏွင့္ ဖိထိုးေနမွန္းလည္း သိလိုက္သည္။ ႐ုန္းမရမယ့္တူတူ လုပ္ခ်င္တာသာ လုပ္ပါေစေတာ့ဟု ေတြးရင္း အရသာ ခံေနလိုက္ေတာ့သည္။ အိုးး… ဒီလူ႔ႏွယ္.. ႏွိုက္တတ္လြန္းပါဘိ.. အီးး.. ေကာင္းလိုက္တာ.. ထမီ ခံေနလို့သာ ေတာ္ေတာ့တယ္.. မဟုတ္ရင္ေတာ့ ငါ့မယ္ ေသရခ်ည့္.. အင္းး.. ဟုတ္တယ္.. ႏွိုက္ ႏွိုက္.. နာနာေလး ႏွိုက္ေပးစမ္းပါ… ရွီးး အမေလး.. ငါ့ အဖုတ္ထဲ သူ႔လက္ႀကီး အတင္း ထိုးထည့္ေနတယ္.. ဖင္ၾကားကိုလည္း လီးနဲ႔ ေထာက္ၿပီး ပြတ္ဆြဲေနေသး.. ဒီလက္ေနရာမွာ လီးတံႀကီးမ်ားသာဆိုရင္.. သူ႔လီးႀကီး ငါ့အဖုတ္ထဲ ဝင္လာရင္.. အိုးး.. အီးး.. ငါ အခု လူၾကားထဲ လက္နဲ႔ အလိုးခံေနရပါေပါ့လား.. လက္ႀကီးက ႏွိုက္ပုံေတြ ေကာင္းလိုက္တာေနာ္.. ငါ့အဖုတ္ထဲ ထိုးေမႊေနတာ လက္ညႇိုးလား လက္ခလယ္လား.. အို.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေကာင္းတယ္.. ခုေန လက္မဟုတ္ဘဲ လီး အစစ္ႀကီး ဆိုလည္း ခံပစ္မွာပဲ.. အင္းးး ႏွိုက္.. ႏွိုက္.. ေအာင္မေလး.. ထမီပါ ခၽြတ္ေပးပစ္လိုက္ခ်င္လာၿပီ.. လူေတြ ငါ့မ်ား ၾကည့္ေနမလား.. အို ၾကည့္ေပ့ေစ.. ေနာက္ ျပန္ေတြ႕မယ့္လူ တစ္ေယာက္မွ မပါဘူး.. အႏွိုက္ ကၽြမ္းက်င္ ပညာရွင္အဆင့္ဟု သတ္မွတ္ရမည္ ျဖစ္ေသာ လက္ႀကီးမွာ အားထည့္၍ လွုပ္ရွား ပါေတာ့သည္။

ေနာက္မွလည္း ေထာက္လိုက္ ပြတ္လိုက္ ေကာ့ထိုးလိုက္ႏွင့္ လီးအရသာ ခံေနပါသည္။ က်န္သည့္ လက္တစ္ဘက္က အက်ီဗိုက္ေအာက္ ေရာက္လာပါေတာ့သည္။ ဝင့္လည္း စိတ္ညစ္သည့္ ၾကားမွပင္ မ်က္ျဖဴဆိုက္မတတ္ အရသာ ေတြ႕ေနပါေတာ့သည္။ သြားၿပီ.. ငါ့ဘဝေတာ့ ဆုံးၿပီ.. အင့္..ရွီးးး… ေကာင္းလိုက္တာ..။ အသက္ရွူၾကပ္လို့ ျဖဳတ္လာမိသည့္ ေဘာ္လီ ခ်ိတ္မွာ သေကာင့္သား နို့ႏွိုက္ရန္ လမ္းဖြင့္ ေပးထားသလို ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။ သို့ေသာ္ ထိုလူ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါ။ ေဘာ္လီ တစ္ထည္လုံးတြင္ အတင္းဆုံး ဟု ဆိုရမည္ျဖစ္သည့္ နို့ေအာက္တည့္တည့္ ကန႔္လန႔္ ခ်ဳပ္ရိုးမွ ခ်ိတ္သည္ မည္မၽွကၽြမ္းက်င္ေသာ လက္ ျဖစ္ေစကာမူ တစ္ဘက္တည္းႏွင့္ ျဖဳတ္မရနိုင္ပါေခ်။ သည္အတြက္ေတာ့ ေဘာ္လီခ်ဳပ္ပညာရွင္ အန္တီႀကီးကို ေက်းဇူးတင္မိပါသည္။ မဟုတ္လၽွင္ လူၾကားသူၾကားထဲ အဖုတ္ပါမက နို့ပါ ရန္ရွာ ခံရဦးမည္ မဟုတ္ပါလား။ မည္သို့ပင္ ဆိုေစ ႐ုန္းမရသည့္ ရမၼက္၏ အရသာသည္ ကားၾကပ္ျခင္းကို တဒဂၤ ေမ့သြားေစသည္မွာေတာ့ အမွန္ပဲ ျဖစ္ပါသည္။ နို့ႏွိုက္ရန္ အခြင့္မသာေသာ လက္ႀကီးမွာ ဗိုက္သားႏုႏုကို ပြတ္ပါေတာ့သည္။ လက္ဝါးႀကီးက ၾကမ္းတမ္းလွသလို လက္ေခ်ာင္းမ်ားကလည္း တုတ္တုတ္ခဲခဲႀကီးမ်ား ျဖစ္မည္ဟု ဝင့္ မွန္းမိသည္။ ႐ုတ္တရက္ ကားဘရိတ္နင္းလိုက္ရာ ထိုလူ ဟန္ခ်က္ ပ်က္သြားပါေတာ့သည္။ လက္မ်ားက ဗိုက္ပြတ္လ်က္တစ္ဘက္ အဖုတ္ႏွိုက္ေနသည့္က တစ္ဘက္ မဟုတ္ပါလား။ ကားဘရိတ္ေၾကာင့္ ဝင့္ ကိုယ္လုံးေပၚ အားျပဳလိုက္သည္။ အႏွိုက္ခံရသည့္ အရသာ ေရဆူမွတ္နား နီးေသာ ဝင့္လည္း ရွိသမၽွ အားႏွင့္ ထိုလူကို ေတာင့္ခံေပးထားလိုက္သည္။ ႏွစ္ဦးသား အေပးအယူ အလြန္အမင္း တည့္ေနၿပီမို့ ပြတ္ခ်က္မ်ား ၾကမ္းလာသလို ေထာက္အားလည္း ေကာင္းလာသည္။ ေအာက္က စပါယ္ရွယ္ ထိုးေမႊ ကေလာ္ႏွိုက္ေနသည့္ လက္လည္း ေမာ္တာ တပ္ထားသလို သြက္လာသည္။ ဝင့္လည္း အားရပါးရ အံက်ိတ္ ေအာင့္ခံရင္း မ်က္လုံးမ်ားျပာေဝကာ လူတစ္ကိုယ္လုံး ေျမာက္တက္ သြားပါေတာ့သည္။ ကားေပၚမွ ဆင္းလ်င္ ဆင္းခ်င္း အနားရွိ ကြမ္းယာဆိုင္ေနာက္ ေျပးဝင္ကာ မိမိ ေနာက္ကို အထိတ္တလန႔္ ၾကည့္မိသည္။ ထင္သည့္အတိုင္း ထမီေနာက္ဘက္ အလယ္တည့္တည့္တြင္ ဧရာမ အစိုကြက္ႀကီးႏွင့္ ထမီစမွာလည္း လုံးေထြး ေက်မြၿပီး တစ္ခုခုႏွင့္ ထိုးထည့္ခံထားရမွန္း အင္မတန္မွ သိသာေနၿပီ။ မွတ္တိုင္မွသည္ အိမ္ေရာက္ေအာင္ လမ္း အတန္ငယ္ ေလၽွာက္ရဦးမည္မို့ အပ်ိဳႀကီး အခက္ ေတြ႕ရျပန္ပါသည္။ အခ်ိန္ကေတာ့ ေမွာင္လုလု ျဖစ္ေနပါၿပီ။ သို့ေသာ္ လမ္းမီးမ်ားက လင္းထိန္ေန၏။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ျဖတ္သြားသည့္ ဆိုက္ကားတစ္စီး တားကာ အိမ္ျပန္လာလိုက္ေတာ့သည္။ ကိုယ္လုံးေလး က်ဳံ႕ကာ ဆိုက္ကားေပၚတြင္ ကုပ္ကုပ္ေလး လိုက္ပါလာမိသည္။

ဆိုက္ကားဆရာ၏ လက္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး မဆီမဆိုင္ ကလီစာ တုန္သြားရျပန္သည္။ ဆိုက္ကားဆရာ၏ လက္ႀကီးမွာ တိုတိုတုတ္တုတ္ႏွင့္ လက္ဆစ္ႀကီးမ်ား ေဖာင္းကားၿပီး လက္ဝါးျပင္ႀကီးကလည္း မေသးလွ။ ဝင့္ စိတ္ထဲ အေစာက လက္ႀကီးလည္း ဒီဆိုဒ္ေလာက္ေတာ့ ရွိပုံပဲဟုစဥ္းစားမိသည္။ အရွည္ခ်င္းေတာ့ တူမည္မထင္။ ဟိုလူ႔လက္က ထမီခံထားတာေတာင္ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ထိထိမိမိ ႏွိုက္နိုင္သည္မဟုတ္ပါလား။ ဒီလူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြက နဲနဲ တိုသည္။ အခုေန ဒီလက္တိုတိုတုတ္တုတ္ႀကီး မိမိ ကိုခ်ဳပ္၍ အဖုတ္ႏွိုက္မည္ ဆိုလၽွင္ မည္သို့ေနမည္နည္းဟု ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ေတြးမိကာ တြန႔္ကနဲေနေအာင္ပင္ ၾကက္သီး ထသြားသည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေရပင္ မေသာက္နိုင္။ အိပ္ခန္းအတြင္း ေျပးဝင္းကာ တံခါး အလုံပိတ္၊ အဝတ္အားလုံး ခၽြတ္ခ် ပစ္လိုက္သည္။ မွန္ဝိုင္း ေသးေသးေလး တစ္ခ်ပ္ ယူ၊ ကုတင္ေခါင္းရင္ မွီထိုင္၊ ေပါင္ႏွစ္ဘက္ျဖဲကားၿပီး အဖုတ္ကေလးကို ရွုစားမိသည္။ နီတ်ာတ်ာ အတြင္းသားေလးမ်ား ပတၱျမားေသြးေရာင္ စိုလက္ေန၏။ လက္ထိပ္ကေလး အသာေတ့ၿပီး ခပ္ဖြဖြ အရသာ ခံမိသည္။ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေမႊ႕ၾကည့္သည္။ အေစာက ပီပီျပင္ျပင္ရလိုက္သည့္ ဖီလင္ႏွင့္ တျခားစီမွ တျခားစီ။ မိမိဘာသာ မၾကာခဏ ပြတ္ႏွိုက္ ေဆာ့ကစား ဖူးပါေသာ္လည္း သူမ်ားလုပ္ေပးတာ ဒီေလာက္ ေကာင္းမွန္း ဝင့္ အခုေတာ့ သိခဲ့ရၿပီ။ လက္ေတာင္ ဒီေလာက္ေကာင္းလၽွင္ သူ႔ေနရာႏွင့္ သူ႔ပစၥည္းႏွင့္ သာဆို ဆိုဖြယ္ရွိမည္ မဟုတ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း မိန္းကေလးေတြ လင္ယူၾကတာေပါ့ေလ ဟု ေတြးမိသြားသည္။ ဒီလိုေတြးမိေတာ့ တစ္ခါ မြန္း ေျပာသည့္ အေၾကာင္းက ေခါင္းထဲ ဝင္လာ၏။ မိန္းမမ်ား လင္ယူရတာ မတန္ ဟု ပညာရွိမမက မိန႔္ၾကားသည္ မဟုတ္ပါလား။ ၀င့္ ေခါင္းထဲ လင္းကနဲ တစ္ခ်က္ ျဖစ္သြား၏။ “တကယ္က ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္လို ခ်စ္တတ္ၾကင္နာတတ္ရင္ မိန္းမခ်င္း ခ်စ္ရတာ ပိုေတာင္ မိုက္ေသးတာ မမရ.. သိလား..” ဟူေသာ စကားကို ျပန္ၾကားေယာင္မိသည္။ “မြန္းထက္ ငါးႏွစ္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ႀကီးၿပီး.. ပညာတတ္.. ႐ုပ္ေခ်ာ.. အေနတည္.. အမ်ားေလးစားရမယ့္ အဆင့္တစ္ခု ရွိတဲ့ မမႀကီးတစ္ေယာက္ေလာက္နဲ႔မ်ား ဖူးစာ ဖက္ရရင္ ေသေပ်ာ္ၿပီ.. ဟီးး..” ဟူေသာ စကား နားထဲ ျပန္ေရာက္လာသည္။ “ယူၿပီးရင္လည္း မြန္းက သူ႔ကို အလွၾကည့္ထားမွာပါ.. စားဝတ္ေနေရး၊ အိမ္မွု ကိစၥ၊ မြန္း အကုန္ တာဝန္ယူမွာ.. တစ္ခုပဲ.. မမက မြန္း ခ်စ္သမၽွ ခံေပးဘို့ပဲ..”။ သူမ ရည္ညႊန္းေသာ မမ ဆိုသည္မွာ မိမိကိုသာ ဆိုပါလၽွင္ ဟု ေတြးမိသြားသည္။ အုပ္ရွိမမ အပ်ိဳဟိုင္းႀကီး ေဒၚဝင့္ထည္ဝါ တစ္ေယာက္ ကုတင္ေပၚ ပက္လက္ လွဲခ်ၿပီး ဒူးႏွစ္ဘက္ေထာင္၊ ေပါင္ကားကာ အဖုတ္ေႏြးေႏြးကို လက္ႏွင့္ အသာ အုပ္ကိုင္ရင္း ဇိမ္ခံေနမိသည္။ မ်က္ႏွာက်က္ ျဖဴျဖဴေပၚတြင္ ေဘာ္လီခ်ဳပ္သည့္ အန္တီႀကီး၊ အႏွိုက္ ပါရဂူ လက္ ႀကီးႏွင့္ ေနာက္ဆုံး ျမင္ေယာင္မိသည္ က မိန္းမ လိုခ်င္ပါသည္ ဟူေသာ ေငြလမင္း ဆိုသည့္ မွင္စာမေလး၏ ေျပာင္စပ္စပ္ မ်က္ခြက္ ကေလး ျဖစ္ပါေတာ့သည္ ……ၿပီးပါၿပီ။