“ဖူး မောလိုက်တာခင်ဝိုင်းရာ” ခင်ဝိုင်းဆီကတော့ ဘာသံမှ မထွက်နိင်တော့

မရဘူး၊ မရဘူး၊ ထပ်မထုတ်ပေးနိုင်တော့ဘူး။ ခု နင်ကြိုယူထားတာ နှစ်လ စာတောင်ရှိပြီ။ ပြောလိုက် နင့်အမေကို မရတော့ဘူးလို့၊ လကုန်မှ ထပ်ပေးနိုင်မယ်၊ ခု လကုန်ဘို့ ၂ ပတ်တောင်လိုသေးတယ်၊ မပေးနိုင်ဘူး” မျက်နှာငယ်လေးဖြင့် ကျုပ်မိန်းမ ပြောသမျှ နားထောင်နေသော ခင်ဝိုင်းက ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ခေါင်းသာ အသာညိတ်ပြသည်။ ခင်ဝိုင်းတို့ မိသားစု အားလုံး အလုပ်လုပ်ကြသော်လည်း ဘယ်တော့မှ လောက်ငသည် မရှိ။ ခုလဲ သူ့အမေက သူ့လခ တလစာ ထပ်ကြိုထုတ်ခိုင်းသည်ဟု ခင်ဝိုင်းကတောင်းသဖြင့် ကျုပ်မိန်းမက မပေးနိုင်ဘူး ငြင်းနေခြင်းဖြစ်သည်။ ကျုပ်သိသလောက် ခင်ဝိုင်း တို့ မိသားစုမှာ ဖခင်က ဆိုက်ကားနင်းစားသော်လည်း အရက်သမား။ သူရှာသည့်ငွေက သူ့အရက်ဖိုးဖြင့်တောင် မလောက်ချင်။ မိခင်ကတော့ ခေါင်းရွက်ဗျပ်ထိုး ဈေးသည် ဆိုပေမဲ့ ဝင်ငွေက ဟုတ်တိပတ်တိ မရှိ။ ရောင်းမကုန်သည့် ပစ္စည်း ပုပ်လို့ ပစ်ရသည်နှင့် တခါတခါ အရင်းပင်ရှုံးသည်။ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်အိမ်က အိမ်အကူ။ အိမ်အကူ ဆိုပေမဲ့ မနက်လာ ညပြန်၊ ကျုပ်တို့ကလင်မယား နှစ်ယောက်ထဲ ဆိုတော့ ညအိပ် ညနေ လူပိုခေါ်မထားချင်တော့ အိမ်မှာ မပေးအိပ်။ ခင်ဝိုင်း နေသည့် နေရာကလည်း ကျုပ်အိမ်နဲ့ သိပ်မဝေး ဆိုတော့ သူ့အတွက် သွားရ လာရ အဆင်ပြေတယ်လေ။ ဒါနဲ့ ဘဲ မနက်ဆို ၆ နာရီလောက် ခင်ဝိုင်း အိမ်ရောက်လာ၊ ရှိသမျှ အိမ်အလုပ်တွေ ကျုပ်မိန်းမ ခိုင်းသမျှ လုပ်၊ ညနေ ၆ နာရီလောက်ဆို ပြန်ရော။ အဲ မနက်စာ ညစာကတော့ ကျုပ်အိမ်က စားသွားပေါ့။ ခင်ဝိုင်း ကျုပ်တို့အိမ်မှာ အိမ်အကူလာလုပ်သည်မှာ ၂ နှစ်ကျော် ၃ နှစ်နီးပါးပင်ရှိပြီ။ ရောက်ခါကစ အပျိုဖေါ်ဝင်စ မဲမဲသဲသဲ၊ အသားအရေ ခြောက်ကပ်ကပ် ဖြစ်နေသော်လည်း ယခုတော့ စိုစိုပြေပြေ ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးဖြင့် လှသွေးကြွယ်သည့် အပျိုပေါက်ကလေးပင် ဖြစ်နေလေပြီ။ “ဟဲ့ ခင်ဝိုင်း” “ရှင် ဘဘကြီး ဘာခိုင်းစရာရှိလို့လဲ” “လာစမ်းပါအုံး နင့်ကို ငါမေးစရာရှိလို့” ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်အနားခပ်ရို့ရို့လာရပ်တော့ “ဟဲ့ ဟိုတနေ့က နင်လခကြိုထုတ်ချင်လို့ ပြောနေသံကြားလို့၊ အဲဒါ နင် အောက်ဆိုက်အလုပ်လေး ဘာလေး ရရင် လုပ်မလား” ကျုပ်အမေးကြောင့် ခင်ဝိုင်း စိတ်ဝင်စားသွားဟန်ဖြင့် “ဘာအလုပ်လဲ ဘဘကြီး” “အေး ငါလဲ စဉ်းစားနေတာ၊ နင့်ကို ပြောသင့် မပြောသင့်၊ တော်ကြာကျရင် နင်က ငါ့ကို တမျိုးထင်မှာလဲ စိုးရသေးတယ်ဟ၊ အလုပ်က လူသိခံလို့ ဖြစ်မဖြစ်ဘူး၊ တိုးတိုးတိတ်တိတ် လုပ်ရမှာ၊ ကုန်ကုန်ပြောရင် နင့်မိဘတွေတောင် ပြောလို့ မဖြစ်ဘူး” “ဘယ်မှာ သွားလုပ်ရမှာ မို့လဲ ဘဘကြီး” “ဘယ်မှမှ မသွားရပါဘူး၊ ငါ့အိမ်မှာပါဘဲ။

ဒါပေမဲ့ နင်နှုတ်လုံမှ ဖြစ်မယ်နော်၊ နင် လုပ်နိုင်မယ်ဆို နင်လုပ်၊ မလုပ်နိုင်ဘူးဆိုလဲ ဘယ်သူမှ မပြောရဘူး၊ နင်ကတိ ပေးမယ်ဆိုမှ ငါအလုပ်အကြောင်းပြောပြမယ်၊ နင့်ကို ငါ အတင်းအကြပ် မခိုင်းဘူး။ နင့်ဖာသာ နင်စဉ်းစား ပြီးမှ လုပ်မယ် မလုပ်ဘူး ငါ့ကိုပြော” “အခုပြောရမှာလား” “ခုပြောစရာ မလိုပါဘူူး။ လုပ်မလုပ်ကတော့ နင်စဉ်းစားပြီးမှ ပြောပေါ့၊ အလုပ်အကြောင်းကိုတော့ ဘယ်သူမှ မပြောပါဘူး လို့ ကတိပေးမှ ငါပြောလို့ ရမယ်” “ဟုတ်၊ ဟုတ်ကဲ့ ဘဘကြီး သမီး ဘယ်သူမှ မပြောပါဘူး” “အေး၊ ပြီးရော၊ နင့်ကတိ နင်တည်ပစေ၊ ကတိမတည်တဲ့ သူကတော့ ဘယ်တော့မကြီးပွားဘူးဘဲ။ အဲဒါ နင်မြဲမြဲမှတ်ထား” “ဟုတ်၊ သမီးသိပါတယ် ဘဘကြီး” “ဒီလိုဟာ နင်လဲကြားဖူးမှာပေါ့၊ တရုတ်ပြည်မှာ အခု ခေတ်စားနေတာလေ၊ အပျိုစစ်စစ် ငယ်ငယ်ချောချောလေးတွေကို ရောင်းစားတဲ့ ကိစ္စ” “ဟင် သမီးကို ရောင်းစားမလို့မလား ဘဘကြီး” ခင်ဝိုင်းက အထိတ်တလန့်ဖြင့် ဖြတ်ပြောတော့ “အာ နင်ကလဲ မရောင်းစားပါဘူးဟ၊ ငါ့စကားကို ဆုံးအောင် နားထောင်ပါအုံး၊ ဘာဖြစ်လို့ ရောင်းစားတယ် ဆိုတာ ပြောမလို့” “ဟုတ်” “အေး ဘာလို့ရောင်းလဲဆိုတော့ ငါတို့လို အသက်ကြီးတဲ့ အဘိုးကြီးတွေ အတွက် အသက်ရှည်ဆေးတဲ့ဟ” “အမ်” “မ အမ် နဲ့ မိခင်ဝိုင်း၊ ငါလဲ အစကမသိဘူး၊ နောက်တော့ သေသေချာချာ ဂဃနဏ ငါစုံစမ်းကြည့်တော့မှ အဲဒါတကယ်ဖြစ်နေတာ။ ကဲဟာ နင့်ကို ရှင်းရှင်းဘဲပြောမယ်၊ အဲဒီအဖိုးကြီးတွေကဝယ်ပြီး အဲဒီ ခပ်ချောချော လှလှ အပျိုစစ်စစ် ကောင်မလေးတွေကို တကိုယ်လုံး ချွတ်ပြီး တနေ့နေ့ နာရီဝက်လောက် ကြည့်တယ်ပေါ့၊ နမ်းတာ ပြုတာတွေ လုပ်တာပေါ့၊ သူတို့နဲ့ ပရောပရီ နေတယ်ပေါ့။ အဖိုးကြီးတွေ ဆိုတော့လဲ လင်လို မယားလို မဆက်ဆံနိုင်ဘူးပေါ့၊ သဘောကတော့ကွာ အဖိုးကြီးတွေက သူတို့ရဲ့ စိတ်ကို နုပျိုအောင် အပျိုစစ်စစ် ကောင်မလေးနဲ့ အဲလိုနေပြီး အသက်ရှည်အောင် လုပ်တဲ့သဘောပေါ့။ ဟဲ ခင်ဝိုင်း ငါပြောတာ နင်နားလည်လား” “ဟုတ် အဲဒါ သမီးက . . သမီးက ဘာလုပ်” “အေး အဲဒါငါပြောချင်တာ၊ ငါလဲ အဲဒီဆေးနည်းကို စမ်းကြည့်ချင်တာ အဲဒါ နင်နဲ့ ငါနဲ့ကြားမှာ နားလည်မှု့ သဘောနဲ့ . . . ဟင်း . အာ . ပြောရမှာလဲ ခက် . . ဒီလိုဟာ နင့်ကို ငါ့ အသက်ရှည်ဆေး အဖြစ် အသုံးပြုမယ်ဟာ၊ နင်က အပျိုစစ်စစ်လေးလဲ ဖြစ်၊ ဟဲ့ ဒါနဲ့ နင်က ခုထိ အပျိုစစ်စစ်လေးဘဲ မို့လား၊ ငါ့ကို မှန်မှန်ပြော” “အာ ဘဘကြီးကလဲ” ကောင်မလေးက ရှက်တာလားမသိ၊ လေသံတိုးတိုးလေး “ဟဲ့ အဲဒါက အရေးကြီးတယ်၊ ငါတို့စိတ်ထဲမှာ အပျိုစစ်စစ်လေး ဖြစ်နေမှ အစွမ်းထက်တယ်တဲ့၊ ကဲပြော ငါ့ကို နင်ရှက်နေစရာ မလိုဘူး” “အင်း” ခင်ဝိုင်းက သူအပျိုစစ်ကြောင်း ခေါင်းတချက်ညိတ်လို့ အသံတိုးတိုးလေးဖြင့် ဝန်ခံတော့မှ “ငါလဲ ထင်ပါတယ်၊ နင် အကြောင်းငါသိနေတာဘဲ၊ ငါက စိတ်ချအောင် မေးတာပါ။

အဲဒါဟာ ငါကလဲ အဲဒီဆေးနည်းကို စမ်းချင်တယ်၊ ငါ့မိန်းမ လဲ မသိစေချင်ဘူး။ ဘယ်သူမှလဲ မသိစေချင်ဘူး၊ နင်ကလဲ သုံးစရာ ငွေအမြဲလိုနေတော့ အတော်ပေါ့။ နင်လဲ နေ့တိုင်း လုပ်စရာ မလိုပါဘူး။ ခုလို ငါ့မိန်းမ အပြင်သွားနေတဲ့ အချိန်လောက် ငါ အရှေ့မှာ စောစောက ငါပြောသလိုပေါ့၊ နင်လဲ အပျိုရည် မပျက်ဘူး၊ အဲဒါမျိုးပေါ့။ နင်စဉ်းစားကြည့်လေ၊ လုပ်မယ်ဆိုပြော” “ဘဘကြီးကလဲ ရှက်စရာကြီး” “အေး ငါလဲသိတယ်၊ အစကတော့ နင်ရောရှက် ငါရောရှက်ပေါ့ဟ၊ ငါထင်တယ် နောက်တော့ သူ့ဖာသာ သူ အဆင်ပြေသွားမယ် ထင်တာဘဲ၊ အဓိက ကတော့ ဘယ်သူမှ မသိဘို့ လိုတယ်ဟ၊ သိရင် နင်လဲ မကောင်းဘူး၊ ငါလဲ မကောင်းဘူး။ အဲဒါ နင်စဉ်းစား၊ ကဲ ရော့ အခု လောလောဆယ် နင်သုံးဘို့ ၂ ထောင်ယူသွားလိုက်၊ နင်လုပ်မယ်ဆို တခါတခါ ၅ ထောင်ဖြစ်ဖြစ် တသောင်းဖြစ်ဖြစ် ငါပေးမယ်။ ဟုတ်ပြီလား၊ တလ ၃ – ၄ ခါလောက်ဆို နင်လဲ ၂ သောင်း ၃ သောင်းလောက် အောက်ဆိုက်ရတာပေါ့” ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်လှမ်းပေးတဲ့ တထောင်တန် ၂ ရွက်ကို လှမ်းမယူသေးဘဲ ကျုပ်ကို လှမ်းကြည့်တယ်။ “ယူသွား၊ ဒါက ငါ စေတနာနဲ့ သက်သက်ပေးတာ၊ နင် လုပ် မလုပ်က နောက်မှပြော” ကျုပ်က အတင်းယူသွားလို့ ပြောတော့မှ ခင်ဝိုင်းက လှမ်းယူတယ်။ ကဲကဲ နင်လဲ လုပ်စရာရှိတာ သွားလုပ်တော့၊ ပိုက်ဆံကို သေသေချာချာလဲ သိမ်းအုံး၊ တော်ကြာ ငါ့မိန်းမ ပြန်လာလို့ တွေ့သွားရင် မေးနေအုံးမယ်”နောက် ၂ ရက်လောက်ကြာတော့ ခင်ဝိုင်းကို ကျုပ်အတွက် ထမင်းပွဲ ပြင်ပေးနေတုန်း ကျုပ်က တိုးတိုးလေး ကပ်မေးလိုက်တယ်၊ ကျုပ်က မနက်စာကို ၁၀ နာရီလောက် စားတတ်တာ၊ ကျုပ်မိန်းမက အဲဒီအချိန် ဘုရားခန်းထဲ ဘုရားရှစ်ခိုးလို့ ကောင်းတုန်း။ အဲ သူထမင်းစားချိန် ၁၂ နာရီလောက်ကျတော့ ကျုပ်က ကော်ဖီလေး မုံ့လေး ထပ်စားပေါ့၊ “ဟဲ့ ဘယ်လိုလဲ ခင်ဝိုင်း၊ ငါပြောတာ လုပ်မလား” “မသိဘူးဘဘကြီး၊ သမီးဘာလုပ်ရမလဲ မသိဘူး” ကြည့်ရတာ ခင်ဝိုင်းလဲ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေပုံဘဲ။ သူ့ စိတ်ထဲ ပိုက်ဆံလဲ လိုချင်တယ်၊ ကြောက်လဲကြောက်၊ ရှက်လဲ ရှက်တဲ့ သဘော။ ကျုပ်လဲ ဘာမှမပြောတော့၊ ထမင်းကိုဘဲ ခပ်ဖြေးဖြေးစားရင်း “ကဲ ဒီလို လုပ်ဟာ၊ ငါတို့ စမ်းကြည့်ရင် မကောင်းဘူးလား၊ နင် လုပ်နိုင်ရင်လုပ်၊ မလုပ်နိုင်လဲ မလုပ်နဲ့၊ ငါလဲ စမ်းတာစမ်းရတယ်၊ ဘယ်လိုဖြစ်မလဲ မသိဘူး၊ နင်လဲ မသိဘူး။ စဉ်းစားနေတာ ကြာတယ်။ စမ်းကြည့်မယ်။ ကဲ သဘောတူလား” “ဘဘကြီးကလဲ အတင်းဘဲ” “ဟဲ့ ငါက အတင်းမဟုတ်ဘူး။

နင်လဲ ပိုက်ဆံလိုတယ်၊ ငါလဲ စမ်းကြည့်ချင်တယ်၊ ကဲ နင်မလုပ်ချင်လဲ ပြီးရော၊ တော်ကြာ ငါကဘဲ နင့်ကို အတင်းလုပ်သလိုလို ဘာလိုလို လေသံလာမပြစ်နဲ့၊ ငါလဲ သူများ သဘောမတူတဲ့ အလုပ် မလုပ်ဘူး” “အာ ဘဘကြီးကလဲ သမီးက အဲ့လို သဘောနဲ့ ပြောတာ မဟုတ်ပါဘူး” “ဟဲ့ အဲ့ဒီသဘောမဟုတ် ဘာသဘောလဲ၊ အဲဒါပေါ့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းကို မရှိဘူး၊ လုပ်ရင် လုပ်မယ်၊ မလုပ်ရင် မလုပ်ဘူး၊ အေး လုပ်ရင်လဲ စိတ်ပါလက်ပါနဲ့ လုပ်မှ၊ နားလည်လား စိတ်ပါလက်ပါ ဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာ၊ အာ ဒါတွေငါမပြောချင်ဘူး၊ နင် စိတ်ပါလက်ပါ မရှိလဲ နောက် ငါမလုပ်ရုံဘဲ” “အင်းပါ အင်းပါ၊ ဘဘကြီးကလဲ သမီးဒီလောက် ဒုံးမဝေးပါဘူး၊ သမီးကကြောက်တာ၊ အဲဒါပြောတာ” “ကြောက်ရအောင် ငါက သွေးစုတ်ဖုတ်ကောင်တွေလို နင့်ဂုတ်သွေး ဖေါက်စုတ်မှာမို့လို့လား၊ တခါတည်း မပြောလိုက်ချင်ဘူး” “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘဘကြီးကလဲ၊ သမီးက ဘာမှအတွေ့အကြုံမှ ရှိတာမှ မဟုတ်တာ၊ အဲဒါ ကြောက်တာပေါ့” “အေး ငါကလဲ နင် အတွေ့အကြုံမရှိလို့ ဒါမျိုးလုပ်တာ၊ အတွေ့အကြုံရှိပြီးသားဆို ဘာလုပ်မလဲ၊ ဒါကို အခါတရာလောက် ရှိနေပြီ ပြောနေရတာ၊ နင် အတွေ့အကြုံရှိတာ မရှိတာ ငါပြောနေတာ မဟုတ်ဘူး၊ နင်လုပ်မလား မလုပ်ဘူးလား ဒါကိုမေးနေတာ” “အင်းပါ အင်းပါ၊ ဘဘကြီးကလဲ၊ ဒါဘဲနော် သမီးကို မုံ့ဘိုး ကောင်းကောင်းပေး ခစ် ခစ် ခစ်” “အေး ဒါတော့ မပူနဲ့၊ ငါမှာ အပေါဆုံးက ခြေတလုံးမွေး ပြီးရင် ပိုက်ဆံဘဲ၊ နင်တို့ခေတ်ချာတိတ်တွေ ရဲ့ စကားလေ၊ ဟား ဟား ဟား ဟား” “ခစ် ခစ် မိုက်တယ်၊ ဘဘကြီးက ခေတ်မှီတယ် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်” သူကဘဲ ငွေလိုတာလား၊ ကျုပ်ကဘဲ အဆွယ်ကောင်းတာလား၊ ဒီလိုနဲ့ဘဲ ခင်ဝိုင်း ကျုပ်ကမ်းလှမ်းတဲ့ အလုပ်ကို လက်ခံလိုက်ရော။“ဟဲ့ ခင်ဝိုင်း” “ရှင် ဘဘကြီး” “ငါ့ မိန်းမ သွားပလား” “ဟုတ်၊ စောစောကဘဲ ထွက်သွားတယ် ဘဘကြီး၊ အရင် ကြိုနေကျ ကားဘဲ လာကြိုသွားတာ” “ဒါဆို ငါတို့ အလုပ်စမယ်၊ အိမ်ရှေ့သံဘာဂျာ တံခါး သေသေချာချာ ပိတ်ပြီး သော့ပါ ခတ်ထားလိုက်” “စောစောကဘဲ မေမေကြီး ထွက်သွားတုန်းက ခတ်ထားလိုက်တယ် ဘဘကြီး” “လာ အပေါ်ထပ်သွားမယ်၊ အောက်ထပ်က မတော်တဆ ဧည့်သည်လာရင် တွေ့သွားမယ်” “ဘဘကြီး” “ဘာလဲ” “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘယ်လိုကြီးလဲ မသိဘူး၊ တမျိုးကြီးဘဲ” “ဘယ်နေရာ တမျိုးလဲဟ” လှေကားပေါ် အတူတက်လာရင်း ပြောမိကြသည်။ “စိတ်ထဲကပြောတာ၊ ခစ် ခစ် ခစ်” “ဟဲ ဟဲ လူရော တမျိုးမဖြစ်ဘူးလား” “ဖြစ်သလိုလိုဘဲ ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ ရီဘဲ ရီချင်နေတယ်၊ ဘဘကြီးကလဲ ကြံကြံဖန်ဖန်” “နင်ကလဲ လူဆိုတာ ဒီလိုဘဲပေါ့ဟ၊ အသက်ရှည်အောင် ကြံဖန်နေထိုင်ရတယ်ဟ၊ ရီမနေနဲ့၊ လာ ငါ့ပေါင်ပေါ်ထိုင်” ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်ပေါင်ပေါ် တစောင်းလေး ဝင်ထိုင်ဘို့ လုပ်တော့ “နင်ကလဲ မျက်နှာချင်းဆိုင် ခွထိုင်ပါဟ” “ထမီကြီးနဲ့ တုတ်နေတာကို” “ထမီ ဆွဲတင်ပြီး ခွထိုင်ပေါ့ဟ” “အာ ဘဘကြီးကလဲ၊ သမီးတော့ ငရဲ ကြီးတော့မှာဘဲ” “ငရဲက ဘယ်လိုလာကြီးမှာလဲ ပြောပါအုံး” “ထမီကြီးနဲ့ ခွတော့ ကြီးမှာပေါ့” “ဒါဆိုလဲ နင့်ထမီ ချွတ်ချပြီး ခွဟာ” “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘဘကြီးကလဲ” ခင်ဝိုင်းက ရယ်ရင်း ကျုပ်ပြောသလို သူ့ထမီကို ပေါင်လယ်လောက်ထိ ဆွဲမရင်း ဆိုဖာပေါ်ထိုင်နေတဲ့ ကျုပ်ပေါင်ပေါ် ဝင်ထိုင်တယ်။

သူ့ပေါင်ကတော့ ဝင်းသား။ “လာ ရှေ့တိုး” ကျုပ်က သူ့ခါးနှစ်ဘက်ကို ကိုင်ရင်း ကျုပ်ပေါင်ရင်းနားရောက်အောင် ဆွဲလိုက်တော့ သူကအလိုက်သတိဘဲ တိုးလာတယ်။ ကျုပ်က ခင်ဝိုင်းကို သေချာကြည့်ပြီး “နင်က လှလာတယ်ဟ၊ အရင်ကနဲ့ကို မတူတော့ဘူး” “ဘဘကြီး ထင်လို့ပါ” “ထင်တာမဟုတ်ဘူး၊ သိနေတာ၊ အသားအရည်ကလဲ အိနေတာဘဲ” ကျုပ်လက်က ခင်ဝိုင်း ခန္တာကိုယ် အနှံ့ပွတ်ကစားရင်း ပြောတော့ “ဘဘကြီးနော် လုပ်မပြောနဲ့” “မပြောပါဘူးဟ၊ တကယ်ဘဲ နင့်အသားက ထိလို့ကောင်း ကိုင်လို့ကောင်း” ပါးစပ်ကလဲ သူ့ကို ချီးမွှန်းခန်း ဖွင့်ရင်း ခင်ဝိုင်း ဝတ်ထားတဲ့ အင်္ကျီကို ရင်ပွင့်သွားအောင် ကြယ်သီးဖြုတ်လိုက်တယ်၊ အတွင်းက ခပ်ဝါဝါ ခါးရှည်ဘော်လီပေါ်လာတော့ “နင်ကလဲ ဘရာစီယာလေး ဘာလေး ဝတ်ပါဟ” “ရှိမှ မရှိတာ” “ဒီနေ့ ပိုက်ဆံရရင် သွားဝယ်” “သမီးပိုက်ဆံနဲ့ မဝယ်ပါဘူး” “ဟား ဟား ငါ ဘရာစီယာဘိုးရော စစပ်ပိုင်ဒါ ဘိုးရော ထပ်ပေးမယ်ဟာ၊ သွားဝယ်” “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်” “ဖြုတ်ပေးစမ်းပါအုံးဟ၊ နင့် နောက်က ဂျိတ်က ငါ ဖြုတ်လို့ မရဘူး” ဘယ်နခုနှစ် ထဲက ဘော်လီလဲ မသိ၊ ဂျိတ်က တော်တော်ဖြုတ်မရ၊ ကျုပ်ပြောတော့ ခင်ဝိုင်းက ပုခုံးသိုင်း ကြိုးကို ဖြုတ်ချလို့ အင်္ကျီတွင်းကနေ လက်လျိုထုတ်ပြီး ပတ်ထားတဲ့ ဘော်လီကိုဂျိတ်ကို ရှေ့ဘက် ဆွဲလှည့် လိုက်တယ်၊ နို့အစုံက ဘော်လီအုံထဲက လွတ်ပြီး ပေါ်လာတယ်။ ပြီးတော့ တဖြတ်ဖြတ်ဖြင့် ဂျိတ်တွေကို ဖြုတ်လိုက်တယ်၊ ကျုပ် စိုက်ကြည့်နေတော့ “သမီးရှက်လာပြီနော်” ပြောရင်း သူ့မျက်နှာ သူ့လက်ဖြင့် အုပ်လိုက်သည်။ “ဟား ဟား ဟား ဟား နင့် နို့က တကယ့် အပျိုနို့ စစ်စစ်လေးဘဲ လုံးပြီး ဝန်းနေတာဘဲ” “အပျိုနို့ဘဲဟာ” “အေးပါ၊ ငါကလဲ အပျိုနို့လေးဘဲလို့ ပြောတာပါ၊ အပျိုနို့ စစ်တာ နို့သီးခေါင်းတောင် မထွက်သေးဘူ” ကျုပ်က ပြောလဲပြော အတွင်းထဲ နစ်ဝင်နေတဲ့ နို့သီးခေါင်းကို လက်ညိုးနဲ့ အသာပွတ်လိုက်တယ် “အိ ယားတယ် ဘဘကြီး” ခင်ဝိုင်း ကိုယ်က တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားပြီး ကျုပ်လက်ကို လာကိုင်တယ်။ “လူယားတာလား စိတ်ယားတာလား” “လူ ခစ် ခစ် ခစ်” “စိတ်ရော” “သိဘူး” “ဟား ဟား ဟား ဟား” ပြောရင်း ဆိုရင်း သူ့ကိုယ်ပေါ်က ကြယ်သီးပြုတ်နေသည့် အင်္ကျီရော ဘော်လီပါတပြိုင်ထဲ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ “အဲဒါမှ တကယ် အသက်ရှည်ဆေးဟ၊ အပျိုနို့ စစ်စစ်လေးကို တဝကြည့်တာ အသက်ရှည်တယ်တဲ့” “သမီးတော့ မယုံပါဘူး” “ငါတော့ ယုံတယ်၊ ခု နင့်နို့ကို ငါကြည့်နေတာ ငါ့စိတ်ထဲမှာ ကြည်နူးပြီး လူက နှစ် ၂၀ လောက် ငယ်သွားသလိုဘဲ” “ဟုတ်လို့လား ဘဘကြီးကလဲ လျှောက်ပြောနေ” “နင်က အဘိုးကြီးမှ မဟုတ်တာ ဘယ်သိမလဲ၊ နင်လဲ ငါကြည့်တာ စိတ်နဲ့ ကြည်နူးနေမှ အစွမ်းက ပိုထက်တာ၊ ငါကြည့်တာ နင်သဘောကျလား” “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘဘကြီးကလဲ ဘာတွေ လာမေးနေလဲ မသိဘူး” “ဟဲ့ အဲဒါ အရေးကြီးတယ်ဟ၊ နို့ကြည့်တိုင်း အသက်ရှည်တယ်ဆို ငါ အင်္ကျီအရောင်းဆိုင်က မိန်းမအရုပ်ဝယ်ပြီး အိမ်မှာထားထားမှာပေါ့။ ငါကလဲ နင့်နို့ကို ကြိုက်လို့ကြည့်။

နင်ကလဲ ငါကြည့်တာ ကြိုက်နေမှ စိတ် စိတ်ချင်း ဓါတ်ကူးပြီး အသက်ရှည်ရော” “မယုံပါဘူး၊ လျှေက်ပြောတာ၊ သမီး သဘောကျ မကျ ဘဘကြီး မသိနိုင်ပါဘူး” “သိတာပေါ့ဟ၊ နင်သဘောကျရင် အလိုလို အထဲဝင်နေတဲ့ နို့သီးလေး ပြူထွက်လာတာ၊ ငါ သေသေချာချာ အဲဒီ အသက်ရှည်နည်းကို လေ့လာထားတာ နင်လိမ်လို့ မရဘူး” “ဘဘကြီးကလဲ သူ့ဖာသာ အထဲဝင်နေတာ ဆွဲထုတ်မှ ထွက်မှာပေါ့၊ သဘောကျတာနဲ့ မထွက်ပါဘူး” “ကဲ ငါပြောတာ မှန် မမှန် စမ်းမယ်၊ နင် ငါ့ကို ကြည့်နေ၊ ငါက နင့် နို့ကို ကြည့်မယ်။ နင့် စိတ်ထဲမှာ ငါက နင့်နို့ကို ကြည့်နေတာ နင်သဘောကျနေတယ်ပေါ့၊ ဥပမာဟာ နင့်ရီးစားက နင့် နို့ကို ကြည့်နေတယ် သဘောထားလိုက်” “သမီးက ရီးစားမှ မရှိတာ” “မရှိလဲ နင်ကြိုက်တဲ့ကောင် တကောင်ကောင်ကို ရီးစားလို့ သဘောထားလိုက်ဟာ” “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်” “ငါကလဲ ကြည့်ရင်း ကြည့်ရင်း စိတ်ထဲက အရမ်းကြိုက်လာပြီး လက်နဲ့လာထိမယ်၊ နင့် နို့သီးကို ငါဆွဲ မထုတ်ဘူးနော်၊ နင့်နို့ကို ထိရင်း ထိရင်း နင်လဲ စိတ်ထဲက ယားလာမယ်၊ သဘောကျလာမယ် ဆို အလိုလို နို့သီးလေးက ထွက်လာရော၊ စောစောက ငါထိကြည့်တော့ နင်ယားတယ်ဆို” “ဒါက လာထိတော့ ယားတာပေါ့” “အေး ယားတာက သတ်သတ်၊ စိတ်ကသဘောကျပြီး ဖြစ်လာတာက သတ်သတ်၊ စိတ်က သဘောကျလာမှ နို့သီးက ထွက်မှာ၊ ကဲ စမယ်၊ ခပ်တည်တည်နေ၊ ပြုံးဖြဲ မနေနဲ့” “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘဘကြီးကလဲ ရီရတယ် ခစ် ခစ်” “ရီရတယ် လုပ်မနေနဲ့၊ ဒီနေ့ ကတော့ နင့် နို့သီးထွက်လာရင် ပြီးပြီ၊ နောက်တခေါက်မှ နောက်တဆင့်” “နောက်တဆင့်က ဘာလဲ” “နောက်တဆင့်က ခနထားအုံး၊ ခု အဆင့်ကိုဘဲ အရင် အောင်မြင်အောင် လုပ်ရမယ်၊ ကဲ စမယ်၊ နင့် ရင်ကို နဲနဲကော့လိုက်၊ အဲဒါမှ ကြည့်လို့ပိုကောင်း” ကျုပ်က သူ့ခါးကို ဆွဲကိုင်ရင်း ကျုပ်ဘက် ဆွဲလို့ ရင်ကိုကော့ခိုင်းတော့ “အင်း၊ အင့်” ခင်ဝိုင်းက သူ့အလုပ်ကိုသူ ပီပီပြင်ပြင်လုပ်တာလား၊ ဘာလားတော့ မသိ စေတနာ ဘလဗွ ဖြင့် အင့် ကနဲ အသံတောင် ထွက်ပြီး ရင်ကို ကော့ပေးသည်။ မျက်နှာကတော့ မချိုမချဉ်၊ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် သူက စေတနာ ရှိတော့ ကျုပ်အတွက် လုပ်ရကိုင်ရ ပိုအဆင်ပြေသည်၊ ပြီးတော့ ကောင်မလေးက သိပ်တော့ မတုန်း။ နဲနဲလေး နားမလည်တာကလွဲပြီး ပြောရင် သဘောပေါက်လွယ်သည်။ ကလန်မဆန် လဲ မလုပ်။ အစကတော့ အပျိုစစ်လေး ဆိုတော့ အဆင်မှ ပြေပါ့မလား တွေးမိသော်လည်း လက်တွေ့မှာ ဒီလောက် မခက်၊ ပြီးတော့ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်ကို ရှက်ကိုးရှက်ကန်း သိပ်မဖြစ်၊ ဒီအချက်က ကျုပ်အတွက် ပိုအဆင်ပြေနေသလို ဖြစ်နေသည်။ ခင်ဝိုင်း နို့အုံက ကော့လိုက်တော့ ယောင်ယောင်လေး ချပ်သွားသော်လည်း ကြည့်လို့ကောင်းနေသေးသည်၊ ခါးကို ကိုင်ထားသည့် ကျုပ်လက်က တဖြေးဖြေးနှင့် တကိုယ်လုံးကို ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေသည်။

မကြာခင် အလိုလို နှစ်ယောက်သား အသံတိတ်ကာ အသက်ရှုသံ တဖြေးဖြေးကျယ်လာသလိုလို ဖြစ်လာသည်။ ကျုပ်ဓါတ်က တဖြေးဖြေးနှင့် ခင်ဝိုင်းဆီ ကူးသွားတာလားမသိ၊ တဖြေးဖြေးနှင့် ကျုပ်လက်ချောင်းတွေက ခင်ဝိုင်း နို့သီးနေရာလေးကို ဖွဖွလေးပွတ်ပေးနေရင်း အထဲဝင်နေသည့် နို့သီးခေါင်းလေးက ကြွတက်လာသည်၊ ခင်ဝိုင်းကို ကိုကြည့်မိတော့ မျက်စိမှေးကာ ပါးစပ်ကို အသာလေးဟပြီး ပါးစပ်နှင့် အသက်ရှုနေသလို ဖြစ်နေသည်။ ကြည့်ရတာ အပျိုရိုင်းကလေး အထိအတွေ့မှာ စိတ်ပါနေသလို ဖြစ်နေသည်။ ကျုပ်ကလဲ ခင်ဝိုင်း အရသာ ခံစားနေမှန်း သိသည်နှင့် လုပ်လက်စကို မရပ်ဘဲ ခင်ဝိုင်းနို့သီးကို့အသာအယာ ဆက်ပွတ်ပေးနေ မိသည်။ နှစ်ယောက်သား သာယာမှု့အောက်မှာ ဘယ်လောက်ကြာကြာနစ်မြောသွားသည် မသိ၊ ရုတ်တရက် ဖြတ်ကနဲ လန့်နိုးသွားသလို ဖြစ်ကာ နှစ်ယောက်စလုံး တပြိုင်တည်း အသိက ချက်ခြင်း ဝင်လာသည်။ ဝင်လာသည်နှင့် “ကဲ ငါမပြောဘူးလား၊ အလိုလို နင့်နို့သီးခေါင်းထွက်လာပြီ တွေ့လား၊ ငါ မဆွဲထုတ်ဘူးနော်” ခင်ဝိုင်းက သူ့ကိုယ်သူ ငုံ့ကြည့်ပြီး “အယ်” ကနဲ အသံထွက်ကာ သူ့မျက်နှာကို ကျုပ်ရင်ခွင်နှင့် အပ်ထားလိုက်တော့သည်။ ပြီးတော့ တိုးတိုးလေး “ရှက်စရာကြီး” ကျုပ်က သူ့ကို ခပ်ဖွဖွ ပြန်ဖက်ရင်း “အဲဒါမှ ငါ့အသက်ရှည်ဆေး အောင်မြင်တာဟ၊ နင် ငါကြည့်တာ ဓါတ်ကူးပြီး ထွက်လာတာ မဟုတ်လား” “ဘဘကြီးနော် လာမပြောနဲ့ သမီးရှက်တယ်” “ဟား ဟား ဟား ဟား အေးပါ အေးပါ၊ ကဲ ကဲ ရော့ရော့ နင့် ပိုက်ဆံ တသောင်းငါပေးမယ်၊ ရော့ဟာ တသောင်းငါးထောင်ယူလိုက်၊ ပိုပေးလိုက်မယ်၊ အဲဒါ နင် ဘရာစီယာရော စစပ်ပိုင်ဒါ ပါဝယ်” “ဟေး ဒါမှ ဘဘကြီး” “ပိုက်ဆံကို သေချာသိမ်းအုံး၊ တော်ကြာ နင့်အမေတွေ့ပြီး ဘယ်ကရလဲ ဘာညာ မေးနေမယ်” “သမီး သိပါတယ်။ ဖွက်ထားမှာ” ခင်ဝိုင်းကြောင့် မတောင်တာကြာတဲ့ ကျုပ်လီးတောင် ပြန်တောင်သွားတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ကြာကြာတော့ မတောင် ခင်ဝိုင်းလဲ ကျုပ်နားက ခွာသွားရော တောင်နေတဲ့ လီးလဲ ပြန်ကျသွားရော၊ ဒါပေမဲ့ မဆိုး၊ ခင်ဝိုင်းကောင်းမှု့နဲ့ ကျုပ်သွေးသားတွေလဲ ပြန်လည်နိုးကြားလာတယ်ပြောရမယ်၊ ဘယ်လောက်ထိတောင် နိုးကြားသွားလဲ ဆိုတော့ အဲ့ဒီညက မမက်စဖူး တခါမှတောင် ပြန်မစဉ်းစားဖူးခဲ့တဲ့ ကျောင်းတုန်းက ရီးစားနဲ့ ချိန်းတွေ့တဲ့ အကြောင်း အိပ်မက်တောင်ပြန်မက်ပြီး မထွက်စဖူး သုတ်ရည်တောင် ထွက်လို့။ ကျုပ်မိန်းမကလဲ အိမ်မှာ ၂ ရက်လောက် ညိမ်နေတော့ ကျုပ်အဖို့ အသက်ရှည်ဆေး ထပ်မှီဝဲဘို့ အချိန်စောင့်နေရသေးတယ်။ သူကလည်း ၂ ရက်ခြား ၃ ရက်ခြားလောက်တခါ သူ့ သူငယ်ချင်း တစုနဲ့ အပျင်းပြေ မာကျောက် သွားကစားတတ်တယ်၊ ကြေးကတော့ မများပါဘူး။ အရှုံးအနိုင် ၃ – ၄ သောင်းလောက်ပေါ့။ ဒါကလဲ သူ့အတွက် အသက်ရှည်ဆေး တမျိုးလို့ ပြောလို့ရတာပေါ့။ ဒါကတော့ သူ့ဝါသနာ၊ ကျုပ်ကတော့ ဒါမျိုးတွေ ဝါသနာတော့ မပါဘူး၊ ကျုပ်ဝါသနာပါတာက မိန်းမ ကိစ္စ၊ ခုအသက်အရွယ်ထိ ကျုပ်က မိန်းမနဲ့ ပတ်သက်ရင် နာမည်ပျက်မရှိဘဲ နေခဲ့ပေမဲ့ ကျုပ် အရင်က တိုးတိုးတိတ်တိတ် ရှုတ်ထားတာ နဲမှ မနဲဘဲ။ ပြောရရင် ကျုပ်က အဲဒီကိစ္စမှာ ပါရမီဘဲ ထူးနေလို့လား တော့ မသိ၊ ကျုပ်ရှုတ်သမျှ ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် ပြသနာ ကိုမတက်ခဲ့ဖူးဘူး၊ ကုန်ကုန်ပြောရရင် ကျုပ်ရှုတ်ခဲ့တဲ့ အလုပ် ကျုပ်မိန်းမတောင် မသိခဲ့ဘူး၊ ဒါကြောင့်လဲ ကျုပ်ကို လူရိုးလူကောင်းကြီး လို့ဘဲ သဘောထားပြီး အပျိုပေါက် အိမ်အကူမလေးနဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ ထားပြီး သူ့အသက်ရှည်ဆေး သူသွားရှာနေတာပေါ့၊ ကျုပ်အကျင့်ကလဲ သူများသားသမီးကို လိမ်လည်လှည့်စားပြီး မရှုတ်တတ်ဘူးဗျ။

ကျုပ် အခြေအနေ အမှန်ကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောပြီး နှစ်ဦးသဘောတူ နားလည်မှု့နဲ့ဘဲ ဆက်ဆံခဲ့တာ၊ ကံကြုံလို့ ဆုံခဲ့တဲ့ သဘောပေါ့၊ အချိန်တန်ရင် သူ့လမ်းသူသွား ကိုယ့်လမ်းကိုယ်သွား ကြရမယ်ဆိုတာကို သိသိကြီးနဲ့ အမှားလမ်းကြောင်းထဲ ဇွတ်တိုးခဲ့တဲ့ အဖြစ်မျိုးချည်း ကျုပ်ဖန်တီးခဲ့တာ၊ ပြီးတော့ ကျုပ်ကလဲ သူများသားသမီး အလကား စားရတယ် ဆိုတဲ့ တကိုယ်ကောင်းစိတ်နဲ့ မစားခဲ့ပါဘူး။ တကယ့်ကို စေတနာအပြည့်နဲ့ ကျုပ်လဲ တတ်နိုင်တဲ့ဘက်က သူတို့ကို ပြန်ကူညီခဲ့တာ ဆိုတော့ လမ်းခွဲသွားလဲ တချို့အမျိုးသမီးတွေဆို ကျုပ်ကို ကျေးဇူးတောင် တင်လို့၊ ပြောရင် ကြွားတယ် ထင်မယ်၊ ကျုပ်နဲ့ ဖြစ်ခဲ့ပြီး ကျုပ်ကူညီလို့ ခုချိန်မှာ ကိုယ်ပိုင်အလုပ်နဲ့ တကယ့်ကို ချမ်းချမ်းသာသာဖြစ်နေပြီး အပျိုကြီး နာမည်ခံထားတဲ့ အသက် ၅ ထိပ်စီးအရွယ် ၃ – ၄ ယောက်လောက် ရှိတယ်ဆို ခင်ဗျားတို့ ယုံမှာ မဟုတ်ဘူး။ ကျုပ်အသက်တောင်မှ ခု အသက်က ၆ ထိပ်စီး ဖြစ်နေပြီဆိုတော့ သူတို့က ဒီအရွယ်ရောက်ပြီပေါ့၊ သူတို့က ကျုပ်အတွက်ဆို အချိန်မရွေး ကျေးဇူးပြန်ဆပ်ဘို့ အဆင်သင့် ရှိတယ် ဆိုတာ ခုထိ ကျုပ်ကိုတွေ့ရင် ပြောတုန်း။ ခုလဲ ခင်ဝိုင်းနဲ့ ကိစ္စက ကျုပ် ပျင်းလို့ ဆပ်ဆော့တဲ့ ကိစ္စ၊ ဆပ်ဆော့တယ် ဆိုပေမဲ့ အနေကြာတော့ ကောင်မလေးကို ကျုပ်မျက်စိထဲ သဘောကျလာတာလဲ ပါတယ်၊ သူ့ကို ကူညီချင်တာလဲ ပါတယ်ပေါ့။ ကျုပ်အသက်အရွယ်နဲ့ ဆက်စ် ကိစ္စက အဓိက အရေးမကြီးပေမဲ့ သာယာမှု့ကိုတော့ ကျုပ်ဝါသနာအရ လိုချင်သေးတဲ့ သဘော၊ နောက်ပြီး ကျုပ်က ဒီ ၃ နှစ်လောက်အတွင်းမှာ လုပ်ငန်းတွေ အကုန်နီးနီးလောက် ရပ်လိုက်ပြီး အငြိမ်းစား ယူလိုက်တာကြောင့် တနေ့တနေ့ ပျင်းနေတာကလဲ ပါတာပေါ့။ လူကပျင်းနေတာနဲ့ ခင်ဝိုင်းရဲ့ ဘဝ အခြေအနေရယ်၊ တနေ့တခြား စိုပြေလာတဲ့ သူ့အလှရယ်၊ ကျုပ်ဝါသနာရယ် ပေါင်းစပ်ပြီး ကောင်မလေးကို လူတလုံး သူတလုံး ဖြစ်အောင် ကူညီဘို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တာပါဘဲ။ ကူညီတယ် ဆိုပေမဲ့ ကျုပ်ရဲ့ ဝသီကိုက လူတယောက်ကို အလကား မကူညီတတ်ဘူးဗျ။ အတ္တဆန်တယ် ပြောချင်ပြော၊ အကျင့်ယုတ်တယ် ပြောချင်ပြော၊ ကျုပ်က လူတမျိုး၊ လူတယောက်အပေါ် ဘာအကျိုးမှ မမျှော်ကိုးဘဲ စေတနာ ထားတာမျိုး ကျုပ်မလုပ်တတ်ဘူး။ ကျုပ်ရဲ့သဘောက ငါ မင်းအပေါ် စေတနာရှိတယ်၊ မင်းလဲ ငါ့အပေါ် စေတနာ ပြန်ရှိ၊ တတ်နိုင်တဲ့ဘက်က စေတနာပြန်ထားတာမျိုးကိုလိုချင်တာ။ ကျုပ်အပေါ် စေတနာ ပြန်မရှိလို့ကတော့ တခါစားပေါ့။ ကျုပ်က ပြန်လှည့်မကြည့်တော့တဲ့ လူစား။ ခင်ဝိုင်းနဲ့ ဇတ်လမ်း ပြန်ဆက်ရရင် ပထမ တရက် အခြေအနေအရတော့ သူလဲ ကျုပ်အပေါ် စေတနာ ထားတယ် ဆိုတာ တွေ့လိုက်ရတယ်ဗျ။ အပျိုစင်လေးဖြစ်တဲ့အပြင် ဗဟုသုတကလဲ မရှိတော့ ဒီကိစ္စကို နားမလည်သလို ဖြစ်နေပေမဲ့ ကျုပ်လုပ်ရပ် ကို မညင်းမဆန်ဘဲ စေတနာ ပြန်ထားတာ ကျုပ်ဆီက ရမဲ့ ငွေ ကြောင့်သက်သက် လို့တော့ ပြောလို့ မရဘူးဗျ။

ခင်ဝိုင်းက ငွေလိုချင်တယ် ဆိုတာ မှန်ပေမဲ့ သူ့ရဲ့ အမူအယာနဲ့ အပြောအဆိုက သူ့ ခန္တာကိုယ်ကို ရောင်းစားနေတဲ့ သဘောမျိုး မရှိဘူး ဆိုတာကျုပ်ရိပ်မိတယ်။ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ ကျုပ်ရဲ့ လုပ်ရပ်ကို သူကောင်းကောင်း သာယာသွားတယ် ဆိုတာ ကျုပ်သိလိုက်တာမို့ဘဲ။ အထိအတွေ့ကြောင့် သာယာတယ် ဆိုပေမဲ့ လူတယောက်အပေါ်ကို မနှစ်သက်ရင် ဘယ်လောက်အထိအတွေ့ကောင်းကောင်း သာယာမှု့က ဘယ်ဖြစ်လာမလဲ၊ ရွံရှာပြီး အော်ဂလီ ဆန်နေမှာပေါ့။ ခင်ဝိုင်း ကျုပ် အထိအတွေ့ကို သာယာတယ် ဆိုကတည်းက ကျုပ် အပေါ် သူစေတနာ ရှိတယ်ဆိုတာ ပေါ်လွင်နေတာဘဲ။ ပိုပြီး သေချာသွားတဲ့ အချက်က နောက်တနေ့ မှာ သူ ကျုပ်ကို ဆက်ဆံတဲ့ ပုံစံပြောင်းလာတာ သတိထား မိလိုက်တယ်။ အရင်လို ခပ်တန်းတန်း မဟုတ်တော့ဘဲ ပိုပြီး ရင်းရင်းနှီးနှီး နေလာသလိုဘဲ၊ ကျုပ် မိန်းမရှေ့မှာတော့ မဟုတ်ဘူးဗျ။ ကျုပ်စကားပြောကြည့်ရင် သိတယ်၊ “ခင်ဝိုင်း” “ရှင် ဘဘကြီး” “ငါပြောတဲ့ ဘရာစီယာ ဝယ်ပြီးပလား” “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဝယ်ပြီးလို့ ခုတောင် ဝတ်ထားသေး” “ဘယ်တုန်းက ဝယ်လိုက်လဲ” “မနေ့က အိမ်အပြန် ဝင်ဝယ်လိုက်တာလေ၊ ၃ ထည်ဝယ်လိုက်တယ်” “ဟုတ်လား ပြစမ်း” “အွန့် ခု မပြပါဘူးနော်၊ ဘဘကြီးကလဲ မေမေကြီးလဲ မလစ်ဘဲနဲ့” “လစ်ပါတယ်ဟ၊ သူအပေါ်မှာ ဘုရားရှစ်ခိုးနေတဲ့ဟာ၊ နင် မဝယ်ရသေးပါဘူး၊ ငါ့ကို လာပြောနေ” ခင်ဝိုင်းက ထမင်းစားခန်းထဲကနေ အပြင်ကို ဟိုကြည့်ဒီကြည့်နဲ့ ချောင်းကြည့်ပြီး ကျုပ်ဘက်လှည့်လို့ ရုတ်တရက် သူ့အင်္ကျီကို ဆွဲပင့်ပြတယ်၊ “ကဲ တွေ့ပြီလား၊ တခါထဲ လူကို မယုံသလို ဘာလိုလိုနဲ့၊ ဟွန့်” “ဟား ဟား ဟား ဟား၊ ယုံပါတယ်ဟ၊ ငါက ကြည့်ချင်လို့ တမင်ပြောတာ” “ဟွန့်၊ ဘဘကြီးကတော့” “အော် ခင်ဝိုင်း” “ရှင့်” “နင် ရေချိုးရင် ဆပ်ပြာမွှေးနဲ့ သေချာချိုး သိလား” “ဟင် ဘာလို့လဲ ဘဘကြီး၊ သမီးကိုယ်က နံနေလို့လား” “ဟဲ ဟဲ၊ နံနေရင် ငါ့ အသက်ရှည်ဆေးက မစွမ်းမှာ စိုးလို့ဟ” “သမီးသိပါတယ် ဘဘကြီးလဲ၊ အကုန်လျှောက်ပြောနေတာဘဲ ရှက်စရာကြီး” ပြောပြောဆိုဆို ခင်ဝိုင်း ကျုပ်အနားက ပြေးပါလေရော။ ကျုပ် အိမ်ရှေ့ဧည့်ခန်းမှာ ထိုင်ရင်း တီဗီက ချန်နယ်တွေ ဟိုပြောင်းဒီပြောင်း ပြောင်းရင်း မိန်းမနဲ့ ဘာညာ စကားပြောနေတုန်း အပြင်က တီ တီ နဲ့ ဟွန်းသံကြားတော့ ကျုပ်မိန်းမ ဆီမှ ဟဲ့ ခင်ဝိုင်း တံခါးလာပိတ်ထားတော့ ငါသွားတော့မယ် လို့ အသံထွက်လာတယ်။ အိမ်ရှေ့မှာ နှစ်ယောက်အတူတူ ဟိုဟိုဒီဒီပြောရင်း ကားလာကြိုတော့ ကျုပ်ထပိတ်ရင်ရရဲ့သားနဲ့ နောက်ဖေးက ခင်ဝိုင်းကို လှမ်းအော်ခိုင်းတယ်၊ ဒီလိုဘဲ ကျုပ်မိန်းမက ယောက်ကျားကို သေးသေးမွှားမွှား မခိုင်းတတ်၊ သူများကို ခိုင်းတာ အကျင့်က ဖြစ်နေပြီ။ ဒါကြောင့် သူ့ လက်တို လက်တောင်း ခိုင်းဘို့ အိမ်မှာ အိမ်အကူ မရှိလို့ မဖြစ်။ “ရှင် လာပြီ လာပြီ မေမေကြီး” ဆိုပြီး နောက်ဖေးက ခင်ဝိုင်း အပြေးထွက်လာသည်။ ပြီးတော့ အပြင်ထွက်သွားတဲ့ ကျု့ပ်မိန်းမကို တံခါးပေါက်က စောင့်ကြည့်ပြီး ကျုပ်မိန်းမကို လာကြိုသည့် ကား ထွက်သွားတော့မှ သံဘာဂျာတံခါးကို ပိတ်လို့ သော့ကို ခတ်လိုက်သည်။

ကျုပ်မှာက ကားရှိပေမဲ့ ခု အသက်ကြီးလာတော့ သိပ်မမောင်းတော့။ ဒရိုင်ဘာလဲ မခေါ်ချင်။ မိန်းမကတော့ အရင်ထဲက မမောင်း။ “အရင်ကြိုနေတဲ့ကားဘဲလား” “ဟုတ် ဘဘကြီး” “ကဲ နင့် အဒေါ်သွားပြီဆိုတော့ ငါ့အသက်ရှည်ဆေး စမယ်” ကျုပ်ပြောလိုက်တော့ သူသိတယ် ဆိုတဲ့ သဘောနဲ့ ကျုပ်ကိုကြည့်ရင်း ရယ်တယ်။ “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ ခနလေးနော် ဘဘကြီး၊ သမီး အဝတ်တွေ အဝတ်လျှော်စက်ထဲ ထည့်နေတာ၊ ခလုပ်ဖွင့်ရအုံးမယ်” “အင်း ပြီးရင် အပေါ်လိုက်ခဲ့” “ဟုတ်” ပြောပြောဆိုဆို နောက်ဖေးဘက် ပြေးပြီးဝင်သွားတဲ့ ခင်ဝိုင်း ကိုကြည့်ပြီး ကောင်မလေး ကျုပ်အပေါ် စေတနာ ရှိတယ်ဆိုတာ ပိုသေချာသွားတယ်။ စေတနာသာမရှိလို့ကတော့ ရသမျှ အချိန်ဆွဲပြီး ပေကပ်ကပ်နဲ့ နေ နေမှာ ဆိုတာ အတွေ့အကြုံ များတဲ့ ကျုပ် ကောင်းကောင်းသိနေတယ်လေ။ အပေါ်ထပ် ကျုပ် ထိုင်နေကျ ဆိုဖာပေါ် ထိုင်ပြီး မကြာဘူး ခင်ဝိုင်း လှေကားဝမှာ ပေါ်လာတယ်၊ မျက်နှာက ပြုံးစိစိ နဲ့၊ ကျုပ်နဲ့ တွေ့ရတာ ပျော်နေတာလား၊ ကျုပ်ဆေးက သူ့အတွက် ရီစရာ ဖြစ်နေတာလားတော့ မသိ၊ ဘာဘဲဖြစ်ဖြစ် စူပုတ်နေတာထက်စာရင်တော့ အများကြီး ကောင်းတာပေါ့။ “လာခဲ့” ကျုပ်ပေါင်ကို လက်နဲ့ ပုတ်ပြရင်း ခေါ်လိုက်တော့ ခင်ဝိုင်းက သူ့ ထမီကို ဆွဲမပြီး အရင်တခေါက်ကလိုဘဲ ကျုပ်ပေါင်ပေါ် ခွလိုက်တယ်၊ လူက ပြုံးစိစိနဲ့ အသံထွက် မရယ်ရုံ တမယ်။ ကျုပ်လဲ သူ့ကို ကြည့်ပြီး အပျော်ဓါတ် ကူးသွားလား မသိ တဟားဟား ရယ်တော့ သူကလဲ တခစ်ခစ် နဲ့ အသံထွက်ရယ်တယ်၊ ပြီးတော့ “ဘဘကြီးနော်” “နင်က ပြုံးစိစိလုပ်နေတာကိုး ငါ ရီမှာပေါ့” ပါးစပ်ကပြောပေမဲ့ လက်က ထုံးစံအတိုင်း သူ့ အင်္ကျီကို ရင်ဖွင့်ပြီး ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ ကျုပ်ချွတ်တော့ အလိုက်သင့်နေပေးတယ်၊ ကျုပ်ဆေးက ဘာလဲ သူသိနေတဲ့ သဘော။ ခင်ဝိုင်းက ဘရာစီယာလေးနဲ့၊ “နင်က ဘရာစီယာလေးနဲ့မှ ကြည့်ကောင်းတာဟ၊ နင့်ဘော်လီ အဟောင်းကြီးနဲ့ ကြည့်ရတာ စိတ်ပိန်လွန်းလို့” ပြောလဲပြော၊ သူ့နို့အုံကို ဘရာစီယာ အပေါ်က အုပ်ကိုင်လိုက်တယ်၊ ကိုင်ရင်း အောက်ကနေ နို့အုံကို ကြွလာအောင် အပေါ်ကို တွန်းတင်ရင် ဖေါင်းတက်လာတဲ့ ရင်သားကို ကြည့်တော့ အုံက တော်တော်တက်သား၊ ကြည့်ရင်းနဲ့ ရုတ်တရက် ငုံ့နမ်းလိုက်တော့ “အို့၊ ဘဘကြီး” ခင်ဝိုင်းက လန့်ပြီး ရုတ်တရက် အသံထွက်လာတယ်။ ကျုပ် သူ့ရင်ခွင်မှာ အပ်ထားတဲ့ မျက်နှာကို ရုတ်တရက် မခွာဘဲ အတင်းတိုးပြီး ခပ်ကြာကြာလေး တဝကြီး နမ်းလိုက်တယ်။ ပြီးမှ ခေါင်းကို ခွာလို့ သူ့ကို ပြုံးကြည့်ပြီး “အဲဒါမှ တကယ့် အပျိုနံ့စစ်စစ်” “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ တကယ်လား၊ တော်သေးတာပေါ့” “ဘာတော်သေးတာလဲ” “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘဘကြီးက နံတယ်လို့သာ ပြောရင် သမီးတော့ ရှက်တာနဲ့ သေပြီ” “ဟား ဟား ဟား ဟား၊ လာအုံး ထပ်နမ်းအုံးမယ်၊ အပျိုနံ့ကို” စောစောကလို နို့အုံကို တွန်းတင်လို့ မျက်နှာထပ်အပ်ရင်း ဟိုရမ်း ဒီရမ်း ရမ်းပေးလိုက်တော့ “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်၊ နှုတ်ခမ်းမွေးကလဲ စူးလိုက်တာ ယားတယ် ခစ် ခစ် ခစ် ခစ်” သူက ယားတယ် ပြောလေ ကျုပ်က ပိုလုပ်လေပေါ့၊ ကျုပ်လုပ်လေ သူက ရီလေ၊ ရီသာရီနေပေမဲ့ ကျုပ်ခေါင်းကို မတွန်းထုတ်တဲ့ အပြင် ကျုပ်လည်ပင်းကို သိုင်းဖက်လို့။ ကျုပ်လဲ သူ့ရင်အုံကို နမ်းရင်းနဲ့ ရုတ်တရက် သတိရပြီး “ပြစမ်း ပြစမ်း နင့် နို့သီးခေါင်းလေး ထွက်နေပလား” ပြောပြောဆိုဆို ဘရာစီယာကို အပေါ်တွန်းတင်ပြီး ပေါ်လာတဲ့ နို့အုံကို ကြည့်တော့ နို့သီးခေါင်းလေး တဖက်က တဝက်လောက် ပြူထွက်လို့ “နဲနဲတောင် ထွက်နေပြီ” ပြောရင် နို့အုံ နှစ်ဘက်ကို လက်နှစ်ဘက်နှင့် ညှပ်ကိုင်ရင်း လက်မနဲ့ နို့သီးခေါင်းပေါ် အသာအယာပွတ်ပေးလိုက်တော့ “အိ ဘဘကြီး” “ယားလို့လား” “ယားတယ်၊ တမျိုးဘဲ” “ခံလို့ကောင်းတယ် မို့လား” “ဘဘကြီးကလဲ ဘာတွေမေးနေမှန်း မသိဘူး” “မေးရတာပေါ့ဟ၊ နင့်စိတ်ထဲမှာ ဘာဖြစ်နေတယ် သိမှ ငါက ဆက်လုပ်လို့ ရမှာပေါ့၊ တော်ကြာ နင့်စိတ်ထဲ ဘာမှ ခံစားမှု့ မရှိရင် ငါ့ အသက်ရှည်ဆေးက ဘာစွမ်းတော့မလဲ၊ ငါ လုပ်တာ အပိုဖြစ်နေတာပေါ့” “ဘဘကြီးကလဲ သမီး ပြောရမှာ ရှက်တဲ့ဟာ” “ရှက်မနေနဲ့ ငါမေးတာသာ အမှန်အတိုင်းပြော” “အာ ဘဘကြီးကလဲ” “ခံလို့ ကောင်းလားဆို” ခင်ဝိုင်းက ချက်ခြင်းတော့ ပြန်မဖြေ၊ ခနလေးကြာတော့မှ အသံတိုးတိုးနှင့် “အင်း” အင်းဆိုတော့ ကျုပ်လဲ ခပ်ဖွဖွလေး ဆက်ပွတ်ပေးရင်း တဖြေးဖြေး နို့သီးက တင်းပြီး စူထွက်လာတယ်။

“နို့သီးလေးတောင် ထွက်လာပြီ၊ ငါ ဒီနေ့ နင့် နို့ရည် သောက်မလို့” ကျုပ်ပြောလိုက်တော့ ခင်ဝိုင်း ရုတ်တရက် မျက်လုံးပြူးပြီ “အို့ ဘဘကြီးကလဲ ကြံကြံဖန်ဖန်၊ နို့ရည် မထွက်ပါဘူး” “နင်က ဘာသိလို့လဲ၊ ဒီအတိုင်း ဘယ်ထွက်မလဲဟ၊ စုတ်သောက်မှ ထွက်တာ၊ အပျိုနို့ရည် ဆိုတာ တကယ့် အသက်ရှည်ဆေးဘဲဟ၊ အမြဲမထွက်ဘူး၊ ငါ ဒီလို လုပ်လို့ နင့်စိတ်ထဲ ခံလို့ကောင်းနေရင် တဖြေးဖြေးနဲ့ နို့အုံက တင်းလာပြီး ထွက်ရော၊ အဲဒါကို စို့သောက်ရတာ” “ဟုတ်လို့လား ဘဘကြီးကလဲ” “ဟုတ်ပါတယ်ဆိုမှ နင်မကြားဖူးဘူးလား၊ အပျိုနို့ရည် အသက်ရှည် ဆိုတာ” ကျုပ်လဲ ပါးစပ်က ထွက်ရာ သူ့ကို ပြောရင်း၊ ခုလို သူ့ကို ပြောရတာကိုက ကျုပ်အတွက် အရသာ ရှိသလိုလို ဖြစ်နေသည်။ “မကြားဖူးပါဘူး” “ခု ကြားဖူးပြီမို့လား၊ အပျိုနို့ရည်က ခုလို အချိန်မှ ထွက်တာဟ၊ ငါလုပ်တာ နင်ခံလို့ကောင်းနေရင် နင့်စိတ်ထဲ အလိုလို နို့ရည် ထွက်ချင်စိတ်ပေါ်လာလိမ့်မယ်” “ဘဘကြီးကလဲ ကြံကြံဖန်ဖန်” “ကဲ နင်မယုံရင်ကြည့်၊ လာရှေ့တိုး၊ ငါ နင့်နို့ကို ငုံထားမယ်၊ နင် အရသာခံနေ၊ တဖြေးဖြေးနဲ့ နင့်စိတ်ထဲမှာ နို့ရည်ထွက်ချင်စိတ်ပေါ်လာလိမ့်မယ်၊ အဲလိုဖြစ်လာရင် ငါ့ကို အချက်ပေးလိုက်” “ဘယ်လိုပေးရမလဲ” “စို့တော့လို့ ပြောပေါ့” “အာ ဘဘကြီးကလဲ ရှက်စရာကြီး” “ကဲ ကဲ ရှက်ရင်လဲ ငါ့ကို လက်နဲ့ ၂ ချက် ၃ ချက်လောက် ပုတ်ပြီး အချက်ပေးလိုက်၊ အဲဒါဆို ငါစို့လိုက်မယ်” “ဟုတ်လား မဟုတ်လားလဲ မသိပါဘူး” “ဟုတ်ဟုတ် မဟုတ်ဟုတ်ဟာ၊ နင့်စိတ်ထဲ နို့ထွက်လာပြီထင်ရင် အချက်သာပေးလိုက်၊ ကဲ လာစမ်းပါ၊ ရှေ့တိုး” ခင်ဝိုင်းက တကယ်နားမလည်တာလား၊ ကျုပ် အညာကို တမင်ခံနေတာလားတော့ မသိ၊ ကျုပ်ပြောသမျှ အဟုတ်ကြီး မှတ်လို့။ ခင်ဝိုင်း ကိုကျုပ်ပေါင်ရင်းနားထိ ကပ်အောင် ဆွဲယူလိုက်သည်။ သူ့ကိုယ်က ပေါ့ပေါ့လေး အလိုက်သင့် ကျုပ်နားကပ်လာသည်။ ကျုပ်လဲ ပြောနေရင်း နို့သီးခေါင်းကို လက်ချောင်းနဲ့ ဖွဖွလေး ပွတ်ကစားနေတော့ သူ့နို့အုံကလဲ တင်းပြီး နို့သီးခေါင်းဆို မာထောင်နေတာ။ သူလဲ တဖြေးဖြေး ပါးစပ်နဲ့ အသက်ပြင်းပြင်း ရှုနေသလို ဖြစ်လာတယ်၊ ကျုပ် သူ့နို့သီးတဖက်ကို ပါးစပ်နဲ့ လှမ်းငုံလိုက်တယ်။ “အို့ ဘဘကြီး” အသံတိုးတိုးထွက်လာပြီး ရင်ကို ကော့ပေးသည်။ ခင်ဝိုင်းလဲ ကျုပ်ကို အသက်ရှည်ဆေးတိုက်ချင်နေမှန်း သိသာနေသည်။ တဖက်က သူ့နို့ကို ငုံရင်း နို့သီးကို လျှာဖျားနဲ့ ကလိနေသလို၊ လက်ကလဲ နောက်နို့သီး တဖက်ကို ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေသည်။ သိပ်မကြာ ခင်ဝိုင်း အအင်းအင်း နဲ့ ဖီးတက်လာပြီး ကျုပ်လယ်ကို သိုင်းဖက်ထားတဲ့ လက်နှင့် တဖြတ်ဖြတ်ပုတ်ရင်း ကော့လာသည်။ အဲဒီတော့ ကျုပ်လဲ နို့သီးကို ခပ်ပြင်းပြင်းလေး စို့ပေးလိုက်တယ်။ ခပ်ကြာကြာလေး အားရပါးရစို့ပြီးတော့မှ နို့သီးကို လွှတ်ပြီး “နင် နို့ရည် ထွက်ချင်စိတ် ဖြစ်လို့ အချက်ပေးတာမို့လား” “အင်း၊ ရှက်စရာကြီး ဘဘကြီးရာ၊ တကယ်ရော ထွက်ရဲ့လား” “ထွက်တာပေါ့။ ချိုနေတာဘဲ” “မဟုတ်ဘဲနဲ့” “မဟုတ်ဘဲ ငါကပြောမလား၊ ခန နားအုံးမယ်၊ နောက်တဖက်ကျန်သေးတယ်” “ဟုတ်တယ်နေမှာ၊ တကယ်ဘဲ ထွက်တယ်ထင်တယ်၊ သမီးစိတ်ထဲမှာလဲ နို့ထွက်သွား သလိုဘဲ” “ထွက်ပါတယ်ဆို၊ ထွက်လို့ပေါ့ ငါတောင် အားပြည့်သွားတာ။

ဒီမှာ နင်မတွေ့ဘူးလား” သူ့ တင်ပါး နှစ်ဘက်ကို ကိုင်ပြီး ကျုပ်ပေါင်ကြားက တင်းနေသည့် အရာကို ကျုပ်ကို ခွထားတဲ့ သူ့ပေါင်ကြားနှင့် ထိပြီး သတိထားမိသွားအောင် လုပ်ပြတော့ “အဲတော် အဲဒါ ဘဘကြီး ဟိုဟာ ဖြစ်လာတာမို့လား” “အေးလေ အသက်ရှည်ဆေးက စွမ်းတော့ ငါတောင် လူပျိုစိတ် ဖြစ်လာတာ” “အဲဒါဆိုရင်တော့ သမီးတော့ ဒုက္ခပါဘဲ” “ဘာဒုက္ခလဲ” “တော်ကြာ ဘဘကြီးက ဟိုဒင်းလုပ်ရင် သမီးဒုက္ခရောက်မှာပေါ့” “နင်ကလဲ ငါ့ ဆေးက အပျိုစစ်ဘို့လိုသေးတယ်ဟ၊ ခုဟာက ဆေးစွမ်းတဲ့အကြောင်း နင့်ကိုပြတာ၊ နင်က ဘာတွေ လျှောက်တွေးနေတာလဲ” “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် သမီးက လန့်သွားလို့” “လန့်မနေနဲ့ နင်ပြောတဲ့ ဟိုဒင်းက ဟိုဟာ အကြာကြီး ဖြစ်နေမှ ရတာ၊ ခုကြည့် ဟိုဟာတောင် မဖြစ်တော့ဘူး၊ တွေ့လား” ဟိုပြော ဒီပြော နှင့် နဲနဲလေး ပြန်ပျော့သွားတာမို့ သူသတိထားမိအောင် ထပ်ပြတော့ “နဲနဲတော့ ဖြစ်နေသေးတယ် မို့လား” “အေး နဲနဲတော့ ကျန်တာပေါ့ဟ၊ ကဲ နောက်နို့တဖက်က နို့ရည်သောက်အုံးမယ်၊ ကဲ နဲနဲကြွအုံး ငါ့ စို့လို့ မှီအောင်” ကျုပ်ပြောတော့ ခင်ဝိုင်းက သူ့ဒူးနှစ်ဘက်ကို ဆိုဖာပေါ် အားပြုထောက်ကာ သူ့နို့ ကျုပ်ပါးစပ်နှင့် မှီအောင် ကြွပေးသည်။ ပြောလို့ပြောတာမဟုတ်၊ ကျုပ် လူအရွေးမှန်သား၊ ခင်ဝိုင်းက အကင်းလဲ ပါးသလို၊ စေတနာလဲ ရှိတယ်။ နောက်ထပ် ၂ ကြိမ်လောက် ကျုပ် နို့ရည်ဘဲ မှန်မှန် စို့ပေးလိုက်တယ်။ အဆင့်မတက်သေး၊ ကြာတော့ ခင်ဝိုင်းလဲ ကျုပ်အပြောကို မရှက်တော့ တဲ့အပြင် လုပ်ရကိုင်ရတာလဲ ပိုအဆင်ပြေလာတယ်။ သူ့ဆီက ကျုပ် နို့စို့တာ ခံလို့ကောင်းတယ် ဆိုတဲ့ အကြောင်းလဲ ရှက်ရှက်နဲ့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းဘဲ ဝန်ခံလာတယ်။ ပြီးတော့ သူ့ဆေးကြောင့် ကျုပ် ဟိုဟာ ဖြစ်မဖြစ် စမ်းတတ်လာတယ်။ စမ်းတယ်ဆိုတာက လက်နဲ့ကိုင်ပြီး စမ်းတာမဟုတ်တော့ အောက်ပိုင်းက အဝတ်ဝတ်ထားပေမဲ့ ကျုပ် ပေါင်ကြားနဲ့ သူ့ပေါင်ကြားလဲ ရင်းနှီးလာတယ်။ ပြောရရင် ခင်ဝိုင်းလဲ ကျုပ်ကို အသက်ရှည်ဆေး ကျွေးနေတယ် ဆိုပေမဲ့ ကျုပ် ရဲ့အထိအတွေ့ကို ကြိုက်နေတယ်ဆိုတာကိုတော့ ကျုပ်ကောင်းကောင်းသိတယ်။ သူလဲ သွေးသားနဲ့ လူဆိုတော့ အထိအတွေ့ကို ဘယ်လွန်ဆန်နိုင်ပါ့မလဲ၊ ပြီးတော့ ကျုပ်က သူပစ်ပစ်ခါခါ လုပ်လို့ ရတဲ့ ပုံမျိုးလဲ မဟုတ်။ ကျုပ်ဘက်ကျုပ်ယက်ပြီး ပြောရင် ဘာမှမသိတဲ့ အရိုင်းလေး ခင်ဝိုင်း ကျုပ်လို အဘိုးကြီးကို ချစ်နေပြီ လို့တောင် ဆိုလို့ရတယ်၊ ဒီနေ့တော့ ထုံးစံအတိုင်း နို့ရည်ကောင်းကောင်းသောက်ပြီး၊ အနားယူမှိန်းနေရင်း နောက်တဆင့်တက်ဘို့ စကားလိုက်တယ်။ “ခင်ဝိုင်း” “ဟင်” “ငါပြောမလို့၊ နင့်ကို ပြောရမှာ အားလဲနာတယ်၊ ဒါပေမဲ့ မပြောရင်လဲ မဖြစ်ပြန်ဘူးဟ” “ဘာလဲဟင် ဘဘကြီး၊ ခင်ဝိုင်းကို ပိုက်ဆံပေးတာ များနေလို့လား” “အာ နင်ကလဲ ပိုက်ဆံကိစ္စ မဟုတ်ပါဘူးဟ၊ ပိုက်ဆံက အရေးမကြီးဘူး၊ ငါပေးနိင်လို့ ပေးတာ၊ ငါပြောမှာက အသက်ရှည်ဆေးကိစ္စ” “အသက်ရှည်ဆေးက ဘာဖြစ်လို့လဲ၊ မစွမ်းတော့လို့လား” “အာ နင်ကလဲ ပြောလိုက်ရင် သောက်တလွဲ၊ စွမ်းတာပေါ့၊ အရင်ကထက်တောင် ဟိုဟာဖြစ်တဲ့အချိန် ကြာလာတဲ့ဟာ၊ ဒီမှာ အခုထိ ဖြစ်နေတုန်း၊ နင်သတိမထားမိဘူးလား” ခင်ဝိုင်း မသိဘဲ နေမှာမဟုတ်၊ သူ ခွထားတာ အားပြည့်နေတဲ့ ကျုပ်ဟာပေါ် ကျကျနန။

ဟိုတခေါက်ထဲက သူ ကျုပ်ဟာပေါ် ကျကျနန ခွတတ်လာတယ်။ “ဒါဆိုဘာလဲဘဘကြီး၊ ပြောပါ သမီးကို အားမနာပါနဲ့” “နင်လဲသိမှာပေါ့၊ အသက်ရှည်ဆေးက နင့်တကိုယ်လုံး ချွတ်ပြီး ကြည့်တာလဲ ပါတယ်လေဟာ” “အယ့် . . .” ခင်ဝိုင်းက ရှက်တာလား ဘာလားတော့ မသိ၊ အယ့် ကနဲ ဖြစ်ပေမဲ့ သိပ်ပြီး ရှက်ယောင်မပြ “ဟုတ်တယ်ဟ၊ အမှန်က နင့်တကိုယ်လုံး ချွတ်ရမှာ ငါက အားနာနေပြီး ပြောမထွက်လို့၊ ဒါပေမဲ့ဟာ မပြောရင်လဲ မရဘူး၊ ခု ဆေးကစွမ်းနေတော့ သူ့နည်းအတိုင်း လုပ်မှ အစွမ်းက ပိုထက်မှာမို့လို့ အားနာနာ နဲ့ဘဲ ပြောရတာ” ခင်ဝိုင်းက ဘာမှပြန်မပြောဘဲ ကျုပ်ရင်ခွင်ထဲ သူ့မျက်နှာအပ်လိုက်တယ်၊ ကျုပ်ကလဲ သူ့ကြောကို ခပ်ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေမိတယ်။ ခနကြာမှ တိုးတိုးလေး “တော်ကြာ ဘဘကြီး သမီးကို ရွံသွားရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ” သူ့ပြောပုံက မချွတ်တာမဟုတ်၊ သူ့ဟာ ကျုပ်မြင်ပြီး ရွံမှာတဲ့၊ ကျုပ်ကြုံခဲ့တဲ့ မိန်းမတွေ တယောက်မှ ဒီလိုမပြောဘူး၊ “အပျိုစစ်စစ်လေးဟာက ရွံစရာ မရှိပါဘူးဟ” “သမီးကတော့ ဘဘကြီး ရွံမှာဘဲ ကြောက်တာ” “ကဲဟာ ငါရွံ မရွံ ချွတ်ကြည့်မှာဘဲ သိမှာဘဲ၊ ကဲ လာ ဒီမှာအိပ်ချလိုက်” ကျုပ်ကို ခွထိုင်နေတဲ့ ခင်ဝိုင်းကို အသာပွေ့ပြီး ဆိုဖာပေါ် လှဲချလိုက်တယ်၊ ကျုပ်ဆိုဖာက ရှည်လဲရှည်၊ ကျယ်လဲကျယ်၊ ၃ ယောက်လောက်ကောင်းကောင်းထိုင်လို့ရတဲ့ loveseat ဆိုတော့ ခင်ဝိုင်း ကောင်းကောင်းလှဲချလို့ရသည်။ ခင်ဝိုင်းက အလိုက်သင့်လှဲချရင်း သူ့မျက်နှာကို သူ လက်ဝါးနဲ့ အုပ်လိုက်တယ်၊ ကျုပ်က သူ့နောက်မှာ ထိုင်ရက်။ “ကန်တော့နော် ကန်တော့ ဘဘကြီး၊ သမီး ရှုးတွေ ထွက်ကျထားလား မသိဘူး” ရုတ်တရက် သူဘာပြောလဲ ကျုပ်သဘောမပေါက်၊ “ဘာလဲဟ၊ ဘာရှုးထွက်ကျတာလဲ” “ဟို ဟိုလေ စောစောက ဘဘကြီး နို့ရည်သောက်တာ သမီး ရှုးတွေ ထွက်ကျလား မသိ၊ အဲဒါ ညစ်ပတ်ပြီး ဘဘကြီး ရွံမှာစိုးလို့၊ ရေနဲ့ အရင်သွားဆေးလိုက်ရမလား” အော် ခုမှ သဘောပေါက်တယ်၊ ကျုပ်စောစောက သူ့နို့ရည်သောက်တော့ ဖီးလာပြီး အောက်က အရည်ကြည် လိုက်ထားတာကို သူရှုးထွက်တယ် ထင်နေတာထင်ပါရဲ့၊ အဲဒါကျုပ်ကို ပြောချင်လို့ ရှက်ရှက်နဲ့ မျက်နှာကို အုပ်ပြီး ပြောတာကိုး၊ ခင်ဝိုင်း တကယ့်ကို ဘာမှ မသိပါလား၊ ဒီခေတ်ကြီးမှာ သူ့လိုလူမျိုး ရှိသေးတာ အံ့ပါရဲ့။ “နေပါအုံး၊ ငါကြည့်အုံးမယ်၊ နင့်ထမီကြီး ဆွဲတင်လိုက်၊ တော်ကြာ နင့်ထမီကိုင်ပြီး ငါဘုန်းနိမ့်နေအုံးမယ်” ကျုပ်ဘေးမှာ ဒူးနှစ်ဘက်ထောင်ပြီး ပက်လက်လဲနေတာမို့ ပေါင်ရင်းလောက်ထိ လန်တက်နေတဲ့ ထမီကို ကျုပ် မဆွဲချွတ်ချင်တာကြောင့် သူ့ကို ပြောလိုက်တော့ မျက်နှာကို အုပ်ထားတဲ့ လက်ကိုဖယ်လို့ သူ့ထမီကို လုံးလိုက်ရင်း ဘိုက်ပေါ် ဆွဲတင်လိုက်တယ်။ အောက်ကတော့ အသစ်နီးပါး တောက်ပြောင်နေတဲ့ အသားရောင် အတွင်းခံဘောင်းဘီလေး၊ အဖွားကြီး စတိုင် ပွယောင်းယောင်း အတွင်းခံဘောင်းဘီတော့ မဟုတ်၊ ခေတ်ဆန်ဆန် တင်းတင်းကြပ်ကြပ် ပေါင်ရင်းပြတ်ပြတ်နဲ့ ဂွကြားကိုသိုင်းအုပ်ထားတဲ့ အတွင်းခံဘောင်းဘီ၊ ခင်ဝိုင်းက ဝယ်တတ်သားဘဲ၊ ဒူးနှစ်ဘက်ကို ထောင်ပြီး စေ့ထားတာမို့ ဂွကြားကို ကောင်းကောင်းမတွေ့၊ ကျုပ်က အချိန်ဆိုင်းမနေဘဲ သူ့ဒူးနှစ်ဘက်ကို ဆွဲကားလိုက်တော့ သူက အလိုက်သင့် ကားပေးရင်း ကျုပ်ကို ကြည့်နေတာ သတိထားမိလိုက်တယ်။

ကျုပ်စိတ်ထင် ခင်ဝိုင်း စိတ်ထဲမှာ ရှက်တာထက် သူ့ဟာကို ကျုပ်မြင်ပြီး ရွံသွားမှာ ပိုကြောက်နေပုံရတယ်။ ခင်ဝိုင်းပြောသလိုဘဲ အတွင်းခံဘောင်းဘီ ဂွကြားမှာတော့ စိုပြီး ကွက်နေတာ တွေ့လိုက်တယ်။ ခင်ဝိုင်း စောစောက ကျုပ်နို့စို့တာ အရသာတွေ့ပြီး အောက်က အရည်ကြည်တွေ ဆင်းထားတာဘဲဖြစ်မယ်၊ အဲဒါကို သူ့စိတ်ထဲရှုးတွေ ထွက်ကျတယ် ထင်နေပုံဘဲ၊ သူ့ကို ဒါတွေ သိအောင် သူ့ကို ပြောပြတဲ့သူ ရှိပုံမရ။ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ် ကိုကြည့်နေတာမို့ သူ့ကို ပြန်ကြည့်ရင်း “ကြည့်ရတာ နင့်ထွက်ကျထားတာ သေးတွေ မဟုတ်ပါဘူးဟ၊ အဲ့ဒါ နင့်ကိုယ်ကထွက်တဲ့ အသက်ရှည်ဆေးဘဲဖြစ်မယ်၊ ခပ်ချွဲချွဲလေး ဖြစ်နေတာ မို့လား၊ နေအုံး ငါကိုင်ကြည့်အုံးမယ်” ပြောပြောဆိုဆို သူ့ပေါင်ကြားက စိုနေတဲ့ အကွက်ကို ကျုပ်လက်နဲ့ ထိပြီး ပွတ်ကြည့်လိုက်တယ်။ သေချာတာပေါ့၊ အရည်ကြည်တွေ ထွက်ထားတာ။ “အို့ အို့ ဘဘကြီး” “ဟုတ်တယ်ဟ၊ သေးမဟုတ်ဘူး၊ ချွဲနေတာ၊ အဲဒါမှ အသက်ရှည်ဆေး၊ နင်အဲလို ထွက်တာကောင်းတယ်” “နေအုံး ဘောင်းဘီချွတ်ပြီး နင့်ဟာ သေချာကြည့်အုံးမယ်” ဆိုပြီး ကျုပ်လဲ ဘုန်းနိမ့်မှာ မကြောက်တော့ဘဲ သူ့ဘောင်းဘီကို ဆွဲချွတ်လိုက်တော့တာပါဘဲ။ ကျွတ်သွားတဲ့ ဘောင်းဘီကို ကြမ်းပေါ် ပြစ်ချရင်း ခင်ဝိုင်း ပေါင်ကြားကို သေချာကြည့်မိတယ်၊ ဘာမှပြုပြုပြင်ပြင် မလုပ်ထားတဲ့ ခင်ဝိုင်းပေါင်ကြားက သဘာဝအတိုင်း၊ အမွေးတွေက ဆီးခုံရော သူ့မိန်းမကိုယ်တဝိုက်ရော ပေါက်နေပေမဲ့ မဲမဲသဲသဲထူထူအုပ်အုပ်ကြီးတော့ မဟုတ်၊ ခပ်ပါးပါးလျှလျှလေးလဲ မဟုတ်၊ အမွေးအောက်က အတွင်းသားကို မြင်သာတယ်ဆိုရုံလောက် အနေတော်လေး၊ သူ့ဟာက မိန်းမသဘာဝ အတိုင်း ခပ်ညိုညိုလေး ဖြစ်နေပေမဲ့ ရုပ်ဆိုးပန်းဆိုး၊ မဲသဲနေတာတော့ မဟုတ်၊ သူ့အသားအရည်၊ သူ့ပုံနဲ့ သူ့ပစ္စည်းက ကြည့်ရတာ အချိုးကျပြီး ကျုပ်ကို ရွံလောက်အောင် မဖြစ်။ “နင့်ဟာက ရွံစရာ မကောင်းပါဘူးဟ၊ ချစ်စရာတောင် ကောင်းသေး” ကျုပ်ပြောလိုက်မှ သူစိတ်ပူနေတာ ပျောက်သွားသလို မျက်နှာက ကြည်လင်သွားသလို ဖြစ်သွားပေမဲ့ မိန်းမသဘာဝကို တော့ နဲနဲပြသေးတယ် “ဘဘကြီးနော် မဟုတ်တာ မပြောနဲ့” “ဟ ငါက ဘာမဟုတ်တာ ပြောလို့လဲ၊ ချစ်စရာကောင်းလို့ ကောင်းတယ်ပြောတာဘဲ၊ ဒါရွံစရာရှိလို့လား၊ ကဲကြည့်” ကျုပ်က သက်သေပြတဲ့ အနေနဲ့ သူ့ ပေါင်ကြားကို အုပ်ကိုင်လို့ ခပ်ဖွဖွလေးပွတ်လိုက်တော့ ခင်ဝိုင်း အို့ အို့ အို့ အို့ နဲ့၊ မရပ်ဘဲ ဆက်ပွတ်ပေးလိုက်တော့ ကော့လိုက် ကွလိုက် ဖြစ်လာပြီး “အို့ အို့ အို့ အို့ ဘဘကြီး၊ ဟို့စ် ဟို့စ် ” သူဖီးလ်တက်လာရင် ဖြစ်နေကျ အတိုင်း ပါးစပ်နဲ့ အသက်ရှုသလို တရှီးရှီး။ အခြေအနေကတော့ ကျုပ် ခင်ဝိုင်းကို ဆွဲစားချင် စားလို့ရနေပြီ ဆိုတာ သိပေမဲ့၊ ကျုပ်မစားသေး၊ ကျုပ်အနေနဲ့ ဆွဲစားလိုက်တာထက် သူ့ကို ခုလို ကလိလို့ သာယာပြီး လီးတောင်နေရတာကိုဘဲ ပိုကြိုက်နေတယ်၊ ကျုပ်အသက်အရွယ်အနေနဲ့ ဆွဲစားလိုက်လို့ အရည်ထွက်ပြီး ပီးသွားတဲ့ အရသာထက် ခုလို ကလိပြီး ခင်ဝိုင်း ဖီးလ်တက်နေတာကို ကြည့်ရတာက ပိုအရသာရှိနေတယ်။

လုပ်မယ်ဆိုရင်ထဲ တချီထက် ပိုမနိုင်ဘူးဆိုတာကို ကျုပ်ကိုယ်ကျုပ်လဲ သိတယ်၊ ငယ်ငယ်ကဆို ဘာပြောကောင်းမလဲ၊ ဂွင်ထဲ တချက်ဝင်လာတာနဲ့ အိပ်ယာပေါ် ရောက်ပြီး တချီပြီး တချီဆော်ပြီပေါ့။ ခုတော့ အသက်ကြီးလာပြီဆိုတော့ ငယ်ငယ်ကစိတ်မျိုး အဲ့လောက် မပြင်းတော့၊ ပြီးတော့လဲ ကျုပ်ကလဲ ဇတ်လမ်းစကတည်းက သာယာမှု့ကိုဘဲ ဦးစားပေးပြီး အသက်ရှည်ဆေးသာ မှီဝဲမယ် ဟိုဒင်းကတော့ မပါဘူးဆိုပြီး လေသံပြစ်ထားတော့ ဆွဲစားဘို့ ကိစ္စကို သိပ်ဦးစား မပေးမိဘူး။ ခု တကိုယ်လုံး ချွတ်ပြီးနောက်ပိုင်း ကျုပ်က သူ့ကို မရွံဘူးလို့ ယုံသွားလို့လားတော့ မသိ၊ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်ကို ရှက်တာ ပြုတာ မရှိတော့သလိုဘဲ၊ သူ့ပုံစံက ကျုပ်ဘာလုပ်လုပ် အဆင်သင့်၊ တခါတခါ ကျုပ်ဝသီ အတိုင်း မလုပ်ခင် ပါးစပ်က ဘာဘာညာညာ ပြောနေပေမဲ့ ကျုပ်စကား ခင်ဝိုင်း တကယ်ယုံတာလား၊ သူခန္တာကိုယ် ကျုပ်ကို ရောင်းထားလို့ ကျုပ်ဘာလုပ်လုပ် ခံနေတာလားတော့ မသိ။ အကွန့်ကို မတက်တော့ဘူး၊ ကျုပ်ပြောသလို နေပေးတာဘဲ။ ကျုပ်ပေးတဲ့ အထိအတွေ့ကို ခင်ဝိုင်းကြိုက်နေတယ် ဆိုတာကိုတော့ ကျုပ်အသေအချာ သိတယ်။ သူက ပိုက်ဆံလဲရတယ်၊ သာယာမှု့လဲ ရတယ် ဆိုတဲ့သဘော တွက်ချင်တွက်မှာပေါ့။ သူ့ဖာသာဘယ်လိုတွက်တွက် ကျုပ်အတွက်ကတော့ သူကြိုက်ဘို့က အရေးအကြီးဆုံးဘဲ၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ငါ မအိုသေး လို့ ကျွေးကြော်လို့ ရတဲ့ သဘောပေါ့။ ခင်ဗျားတို့ သိမှာပေါ့၊ မိန်းခလေးဆိုတာ တလ တခါ ဓမ္မတာ တော့ လာတာပါဘဲ။ တွက်ကြည့်လိုက်ရင် ခင်ဝိုင်းနဲ့ စ ဈေးတည့်ပြီး ကလိနေတာ ခုဆို ၃ ပတ်လောက်ရှိရောပေါ့။ တပတ်ကို ၂ ကြီမ် ၃ ကြိမ်းလောက် အကြမ်းဖျဉ်းနဲ့ တွက်ရင် ဆို ၇ ကြိမ် ၈ ကြိမ်လောက် ခင်ဝိုင်း နဲ့ ဆုံပြီးပြီလို့ ပြောလို့ ရတာပေါ့။ ကျုပ်လဲ အတိအကျ မမှတ်မိသလို သူ့ကို ဘယ်လောက်ပိုက်ဆံပေးပြီးပြီလဲ ဆိုတာလဲ မသိတော့ပါဘူး။ “ဘဘကြီး၊ ဒီနေ့တော့ ထမီ မချွတ်တော့ဘူးနော်” “ဘာလို့လဲဟ” “ဟိုလေ သမီး ရာသီသွေး လာနေတာ၊ အဲဒါမကောင်းဘူး” “အော် အေးဟ၊ ဒါဆို မချွတ်နဲ့” “ဒါဆို ဒီနေ့ ဘာမှ မလုပ်တော့ဘူးလား ဘဘကြီး” ကျုပ်အတွေ့အကြုံအရတော့ မိန်းမတွေဟာ ရာသီလာရင် ပိုစိတ်ထတယ် ဆိုဘဲ၊ ဒီလိုနေ့မျိုးမှ ပိုကလိလို့ကောင်းပြီး ခိုင်းတိုင်း အောင်မြင်တာ။ ဒါကြောင့် “ဟ ဘာလို့ ဘာမှ မလုပ်ရမှာလဲ၊ နို့ရည်သောက်လို့ ရနေတဲ့ဟာ” “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် မသိဘူးလေ၊ ဘဘကြီးက ဘာမှ မလုပ်တော့ဘူးလားလို့” “အမယ် ငါ့ကိုလာပြောနေသေးတယ်၊ နင်ကလဲ နို့စို ခံချင်နေတဲ့ဟာကို” “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘဘကြီးနော်” “အတော်ဘဲ ငါတောင် နင့်ကို မေးမလို့၊ အဲဒါ ဘယ်နေ့လာမလဲ ဆိုတာ၊ ခုတော့ လာတာနဲ့ အတော်ဘဲ” “ဘာလဲဟင် ဘဘကြီး ဘာကိုပြောတာလဲ” “အော် မိန်းမတွေ အဲဒါလာပြီး ရပ်သွားရင် သွေးသစ် သားသစ် ပြန်ဖြစ်တယ်လေ၊ နင်သိလား” “အင်း” “အေး သွေးသစ်သားသစ် ပြန်ဖြစ်ပြီး ထွက်လာတဲ့ အရည်ကိုသောက်ရင် အသက်ရှည်ဆေးအတွက် စွမ်းတယ်ဟ” “ဘယ်ကထွက်တာလဲ” “နင်ကလဲ နင်အောက်က ထွက်ထွက်နေတဲ့ အရည်လေ” “အယ် . . အဲဒါကို ဘဘကြီးက . . .” ခင်ဝိုင်းက သဘောပေါက်သွားပြီး အံ့သြသလို ဖြစ်သွားကာ စကားတဝက်တပျက်နဲ့ ရပ်ပြီး ကျုပ်ကို မျက်လုံးဝိုင်းကလေးနဲ့ ကြည့်တယ်။

“အေး၊ လုပ်ရမှာဘဲဟ ခင်ဝိုင်းရ၊ မတတ်နိုင်ဘူး၊ စပြီးတဲ့နောက်တော့ ဟိုဟိုဒီဒီ ရှောင်နေလို့တော့ မဖြစ်ဘူး” “အာ ဘဘကြီးကလဲ” “မအာနဲ့ နင်က အဲဒီနေရာ သေသေချာချာ သန့်သန့်ပြန့်ပြန့်ထားတော့၊ အိမ်သာတွေ ဘာတွေဝင်ပြီးလဲ ဆပ်ပြာနဲ့ သေသေချာချာဆေး၊ ခန ခန ဆေးဟာ၊ ကြားလား” “အာ မတော်တရော်ကြီး၊ မလုပ်လို့ မရဘူးလား ဘဘကြီး” “ဟ ငါက ပိုတောင် မလုပ်ချင်သေး၊ နင်စဉ်းစားကြည့်လေ၊ နင့်ပေါင်ကြားထဲက ထွက်တဲ့ အရည် ငါယက်ပြီး သောက်ရမဲ့ ကိစ္စ၊ ငါကိုယ်ငါတောင် မနဲ အားမွေးရမှာ” “အိ . . တော်တော့ တော်တော့ ဘဘကြီး မပြောနဲ့တော့ ရှက်စရာကြီး” ခင်ဝိုင်း ဒီတခါ တကယ်ရှက်သွားတယ်ထင်တယ်၊ ကျုပ် လက်မောင်းကို သူ့လက်နဲ့ တွန်းတွန်းပြီး ပြောတယ်။ “အေး ငါလဲမပြောချင်ဘူး၊ နင်သာ ခု အချိန်ကစပြီး သေသေချာချာ ဆေးကြောပြီး သန့်နေအောင် ထားတော့၊ ကြားလား” “အာ” “ကြားလားဆို” “အင်း၊ ဒါပေမဲ့ . . .” “အာ အကွန့်မတက်နဲ့တော့၊ နင့်အလုပ်က သန့်အောင်ထား၊ ငါ လဲလုပ်မလား မလုပ်လား မသိဘူး၊ တော်ကြာ ငါ စိတ်ပေါက်ပြီး ဝုန်းကနဲ ထလုပ်ဖြစ်ရင် နင် အဆင်သင့်ဖြစ်နေအောင် အမြဲသန့်နေဘို့ လိုတယ်ဟ၊ ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်ကြီး ဖြစ်နေရင် ငါရွံ့တယ်၊ ကြားလား” ခင်ဝိုင်းက ဟင်း ကနဲ သက်ပြင်းချပြီး ခေါင်းညှိမ့်ပြတယ်။ သူ့ ဟင်း ကနဲချတဲ့ သက်ပြင်းက အင်း လို့ ကျုပ်ကြားလိုက်သလိုဘဲ။ “ကဲ ဒါဆိုရင် နို့ရည် သောက်တော့မယ်၊ လာ ရှေ့တိုး” ကျုပ်လဲ ခင်ဝိုင်းကို ပေါင်ပေါ် ဆွဲတင်လို့ ထုံးစံအတိုင်း အပျိုနို့ရည် သောက်ဘို့ လုပ်ငန်းစလိုက်တယ်။ – – – ဒီလိုနဲ့ တဝတပြဲ နို့ရည်သောက်ပြီး ခနနှပ်နေရင်း “ခင်ဝိုင်း” “အင်း၊ စို့အုံးမလို့လား” “နေပါအုံး၊ နင့်ကို ပြောမလို့၊ ခုဆို ငါ့ဟာက အရင်လို မဟုတ်တော့ဘူး သိလား၊ တော်တော်စွမ်းလာတယ်တယ်ဟ၊ အကြာကြီး မာနေတာ၊ နင်သတိထားမိလား” “အင်း” “ဟဲ ဟဲ အဲလို မာနေတော့ ငါကကြွားချင်လာတာ၊ နင်ကိုင်ကြည့်ဟာ” “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘဘကြီးက ပေးကိုင်ချင်နေတာမို့လား” ခင်ဝိုင်းက ဒါမျိုးကျ အထာတော့ နပ်တယ်။ “ဟား ဟား ဟား ဟား ငါကပေးကိုင်ချင်နေမှန်း နင်ဘယ်လိုသိလဲ” “သိတာပေါ့” “သိရင်လဲ ကိုင်ဟာ၊ ကိုင်ရုံတင် မကဘူး စုတ်လဲ စုတ်ကြည့်၊ နောက်တခါဆို နင့်ဟာကို ငါလုပ်မှာ ဆိုတော့ နင်က အရင် ဦးအောင်လုပ်ဟာ၊ ဒါမှ ငါလဲ လုပ်ရဲမယ်” ဂွင်က ဝင်ချင်တော့ အကွက်က မိသွားတယ်။ “ခစ် ခစ် ခစ် ခစ် ဘဘကြီးကတော့ တကယ်ဘဲ” “ကဲ ထ၊ ငါ့ပေါင်ကြားထဲလာ” ကျုပ်ပေါ်ခွထားတဲ့ ခင်ဝိုင်းကို ဆွဲထူပြီး ကျုပ်က ဆိုဖာပေါ် ဘေးတိုက် လက်တန်းကို မှီပြီး ထိုင်လိုက်ကာ ခင်ဝိုင်းကို ပေါင်ကြားထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်တယ်။ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်ပေါင်ကြားမှာ မှောက်ပြီး နေရာယူပြီးသည်နှင့် လုံချည်ကို ဖြေချပေးလိုက်သည်။ “ကြည့် နင့်ကိုပြောနေတာနဲ့ သိပ်တောင် မမာတော့ဘူး၊ ကိုင်ပြီး သေသေချာချာ စုတ်ဟာ၊ ပြန်မာလာအောင်” ပထမတော့ ခင်ဝိုင်းက မကိုင်ရဲ၊ သေသေချာချာကြည့်နေပြီးမှ မဝံ့မရဲ ကိုင်သည်။ နောက်တော့ မဝံ့မရဲ သူ့နှုတ်ခမ်းနှင့် တေ့ကြည့်သည်။ နောက် မဝံ့မရဲဖြင့် ငုံကြည့်သည်။ ကျုပ် ဘာမှမပြော၊ ခင်ဝိုင်းဆံပင်ကို သပ်ပေးရင်း သူလုပ်သမျှ မှိန်းခံနေတာ အရည်ပါ ပန်းထွက်တယ်၊ တကယ်။အဆင့်ကတော့ တော်တော်တက်နေပြီဗျ၊ ကျုပ်ကလဲ အခုမှ ခင်ဝိုင်းကို စားချင်စိတ်ပိုဖြစ်နေတယ်။ စားချင်စိတ်ကဖြစ်နေတော့ ခင်ဝိုင်းစကားနဲ့ဆို ကျုပ်ဟာက ဟိုဟာ ပိုဖြစ်နေတာပေါ့။ ဟိုဟာဖြစ်တာမှ တော်တော်နဲ့ကို ပြန်မကျအောင် ဖြစ်နေတာ။

ကျုပ်လဲ ခင်ဝိုင်း စစုတ်ပေးတဲ့ အချိန်ကစပြီး စားချင်နေတော့တာ။ တခါ တခါ သူ ကျုပ်ကို ခွထားတဲ့ အချိန်မှာ ထိုးသွင်းလိုက်ရင်ကောင်းမလား လို့တောင် စဉ်းစားမိတယ်၊ ထိုးသွင်းချင်ရင်လဲ လွယ်လွယ်လေး ဖြစ်နေတဲ့ဟာ၊ ကျုပ်ပေါင်ပေါ် သူ့ပေါင်ကြီး ဖြဲပြီး ခွထားတဲ့ ဟာကို အသာလေး တေ့ပြီး ကော့ထိုးလိုက်လို့ကော့ ဘယ်ပြောကောင်းမလဲ။ ရှလွတ် ဆိုပြီး တန်းဝင်လောက်တယ်၊ သူ့ဟာကလဲ အမြဲချွဲကျိနေတာကိုး၊ ခုတာင် မကြာမကြာ အဝတေ့မိပြီး ဝင်လုလု ဖြစ်သွားတဲ့ အကြိမ်က တော်တော်များနေပြီ။ လမ်းကြောင်းမနဲလွှဲနေရတယ်။ တော်ကြာ ဇွတ်ကနဲ ဝင်သွားရင် ဘဘကြီး ညာတယ်ဇတ်လမ်းဖြစ်လာတော့မယ်။ ဘဘကြီး ညာတယ် ဇတ်လမ်းထက် မတော်တဆ ဘိုက်ကြီးသွားမှ ပြသနာ။ ခင်ဝိုင်းနဲ့ ကျုပ်ကြားမှာ အသက်ရှည်ဆေးမှီဝဲတဲ့ ကိစ္စကတော့ အဆင့်ကုန်နေပြီဗျ။ သူ့ဆီက ထွက်တဲ့ အသက်ရှည်ဆေး မှန်သမျှ ကျုပ်သောက်နေတာကိုး။ သူ့ဆီက နောက်ဆုံးအဆင့် အသက်ရှည်ဆေး ကိုတော့ မသောက်ခင်ကတည်းက အစပျိုးထားတာဆိုတော့ တကယ်အခွင့်အရေးတာနဲ့ ဟတ်လိုက်တာဘဲ။ စည်းရုံးနေစရာတောင်မလိုတော့ဘူး။ နှစ်ယောင်စလုံးကလဲ လုပ်ချင်နေပြီလေ။ လုပ်ချင်နေပါတယ်ဆိုမှ ကျုပ်မိန်းမကလဲ အဲဒီအပတ်က လူမစုံလို့ဆိုလား ၄ ရက်လောက် မာကျောက်ဝိုင်း မသွားတော့ ကျုပ်လဲ လှိမ့်ပိတ် အောက်အီးနေ နေရတာ။ လူက ယက်ချင်နေပြီ။ ခင်ဝိုင်း ကိုတော့ လစ်ရင် လစ်သလို ကျုပ်က အပြောနဲ့ နှုးနေတာ။ ငါတော့ ဒီတခေါက် နင့်အောက်က အရည်ကို သောက်တော့မယ်၊ ငါအရမ်းသောက်ချင်နေတာ၊ နင့်ဟာကို သေချာဆေးထား ဘာညာပေါ့။ ကျုပ်သိတာပေါ့၊ ကျုပ်အပြောနဲ့တင် ခင်ဝိုင်း အောက်က အရည်တစိုစို ဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ၊ သူလဲ မိန်းမဘဲ၊ အကိုင်ခံရတောင် ဒီလောက် ဖီးတက်နေတာ အယက်ခံရမယ်ဆို ဘယ်လောက်ဖီးတက်မလဲဆိုတာ သူတွက်တတ်မှာပေါ့။ အခွင့်အရေး ရတာနဲ့ ဘာပြောကောင်းမလဲ ခင်ဝိုင်း တကိုယ်လုံး ဆွဲချွတ်ပြီး ဆိုဖာပေါ် တွန်းလှဲလို့ ပေါင်ကြားတဲ့ ခေါင်းအပ်လိုက်တာဘဲ၊ ဘာစကားမှ ပြောမနေတော့ဘူး။ အဲ တခွန်းတော့ ပြောလိုက်တယ်၊ နင် အရည်တွေ ထွက်လာရင် ငါ့ကို အချက်ပေးအုံး လို့၊ နို့ရည် ထွက်တာလဲ သူအချက်ပေးနေကျ ဆိုတော့ သူ ဘာလုပ်ရမလဲ သူသိတယ်။ ကျုပ်တက်ဟတ်တော့ ခင်ဝိုင်းလဲ ဘာမှ မပြောဘူး၊ ပေါင်ကားပေးပြီးတော့ကို ခံတာ၊ အပလာတွေ တခုမှ မလုပ်ဘူး။ သူကိုယ်တိုင်ကလဲ ခံချင်လျှက် စက်စက်ယို ဖြစ်နေတာကိုး။ အဲဒီနေ့က ကျုပ်လဲ ငတ်သမျှ အတိုးချသောက်လိုက်တယ်။ ခင်ဗျားတို့ စဉ်းစားကြီး ကျုပ်ပါးစပ် အဲ့ဒီအရည်နဲ့ ကင်းကွာနေတာ နှစ်မနဲတော့ဘူးလေ၊ ကျုပ်အဖြစ်ကို လွန်တယ်ပြောတဲ့သူကတော့ ကိုယ်ချင်းစာစိတ် တော်တော် ကင်းမဲ့တဲ့သူဘဲ ဖြစ်လိမ့်မယ်။ ခင်ဝိုင်းကလဲ သူအရည်ထွက်ကြောင်း အချက်ပေးတာ ခန ခန၊ ကျုပ်လဲ မေးရိုးတွေ ညောင်းတဲ့အထိကို အပြတ်တီးပြစ်လိုက်တာ။ နောက်မှ အမောဖြေပြီး သူ့ကို အလှည့်ပေးလို့ ဇတ်လမ်းကို အဆုံးသတ်လိုက်ရတယ်။ ခင်ဝိုင်းလဲ ခု ကျုပ်အရည်နဲ့ တော်တော်ရင်းနှီးနေပြီ၊ ပထမ တခါဘဲ အရည်ပန်းတာ ဟိုပေ ဒီပေ ဖြစ်ဘူးတယ်။ နောက်ပိုင်း အရည်ထွက်ပြီဆို သတ်သတ်ယတ်ယတ်လေး ခင်ဝိုင်း ပါးစပ်ထဲ ပျောက်သွာတာဘဲ။

ကျုပ်ကလဲ ပြောတယ်လေ။ ငါ့အရည်ကလည်း နင့်အတွက် အားရှိပါတယ်ဟ ပေါ့။ သူကတော့ ကျုပ်ပြောသမျှ လက်ခံတာပါဘဲ။ ခုတော့ ခင်ဝိုင်းနဲ့ ကျုပ်က သူ့ဟာ ငါသောက်၊ ငါ့ဟာ သူသောက် ဖြစ်နေပြီ၊ အဲဒီလို ဖြစ်နေမှတော့ ကျုပ် ခင်ဝိုင်းကို မစားချင်ဘဲ နေနိုင်တော့မလား။ ခုလဲ နှစ်ယောက်သား အားဆေးတွေ သောက်ပြီးလို့ ခင်ဝိုင်းကို ဖက်ပြီး မှိန်းနေတုန် စပ်စုလိုက်တယ်။ “နင် ငါပေးတဲ့ပိုက်ဆံတွေစုထားတာ ဘယ်လောက်ရပြီလဲ” “တသိန်းနဲ့ ခြောက်သောင်းတောင် ရှိပြီ ဘဘကြီး” ဒါတောင် ကျုပ်က ၅ ထောင်ပေးလိုက် တသောင်းပေးလိုက်နဲ့ ခု နောက်ပိုင်းအရည်သောက်တော့မှ တသောင်းလောက် ပုံမှန်ပေးဖြစ်တာ။ “ဟ အများကြီး ရနေပြီဘဲ” “မများသေးဘူး ဘဘကြီးရ၊ သမီးလုပ်ချင်တာနဲ့ မလောက်သေးဘူး” “ကဲ ဒါဆို ပြောပါအုံး၊ ဘာလုပ်ချင်လဲဆိုတာ” ကျုပ်လဲ ခင်ဝိုင်းကဘာလုပ်ချင်လဲ မေးကြည့်တာပေါ့၊ ဒီတော့ ခင်ဝိုင်းက ပြောပြတယ်၊ သူ့ အမေကို ဈေးထဲမှာ ဟင်းသီးဟင်းရွက် ရောင်းတဲ့ ကုန်စိမ်းဆိုင်လေး ဖွင့်ပေးမလို့တဲ့။ ခုက ဈေးဘမ်းနဲ့ ရောင်းရတာဆိုတော့ နေရာ အတိအကျလဲ မရှိ၊ ဈေးထဲက ဆိုင်ကဘဲ တဆင့် ပြန်ဝယ်ရောင်းရတော့ အမြတ်လဲနဲတဲ့ အပြင် ရောင်းမကုန်ရင်လဲ ရှုံးတာပေါ့။ ဒါကြောင့် ဈေးထဲမှာ နေရာသတ်သတ်မှတ်မှတ် ဆိုင်ခန်းလေးရရင် ပိုအဆင်ပြေမဲ့ အကြောင်း၊ နောက်ပြီး သူ့အဖေက သူများဆီက ဆိုက်ကား ငှားနင်းရတော့ အုံနာခ ပေးရတာနဲ့ သူ အရက်သောက်တာနဲ့ ပိုက်ဆံတောင် မကျန်ဘူးပေါ့၊ အဲဒါ ကိုယ်ပိုင်ဆိုက်ကားဆို အုံနာခ ပေးရလဲ သက်သာမယ်၊ သူ့အဖေ မနင်းနိုင်ရင်လဲ သူများကို ငှားစားလို့ရတယ်ပေါ့။ သူ့ အစီအစဉ်ကို ပြောပြတယ်။ ခင်ဝိုင်းက တော်သားဘဲ၊ သူနိုင်တဲ့ဘက်က အစီအစဉ် လုပ်တတ်တယ်။ ဒီတော့ ကျုပ်ကလဲ ခင်ဝိုင်း အပြောကို နားထောင်ပြီး ကျုပ်တွက်ကိန်းနဲ့ကျုပ် ခပ်မြန်မြန်ဘဲ တွက်ချက်လိုက်ပြီး သူ့ကိုပြောလိုက်တယ်။ “နင်ပြောပုံဆို ၁၀ သိန်းလောက် လိုမယ်ဟ၊ ဆိုက်ကားက လိုင်စင်နဲ့ဆို ၆ သိန်းလောက်ထား၊ ဟင်းသီးဟင်းရွက် ဆိုင်ခန်းလေးက ၃ – ၄ သိန်းတော့ ရှိမယ်ထင်တယ်” “ဟုတ်တယ် ဘဘကြီး၊ တနှစ်လောက်နေရင်တော့ ဘဘကြီးပေးတာ စုတာနဲ့ ပြည့်မယ်ထင်တယ်” “အေး ဒီလိုလုပ်၊ ငါ ၁၀ သိန်းပေးမယ်ဟာ” “အယ် တကယ်ကြီးလား၊ ခုပေးမလို့လား” “အေးပေါ့ဟ၊ ငါ့ အလိုကို အကုန်လိုက်ရင် ပေးမယ်” “ဘဘကြီးကလဲ ခုလဲ ဘဘကြီး အလို အကုန်လိုက်နေတာဘဲ” “အေးလေ ငါသိပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ငါက ခု နင်သိတဲ့အတိုင်း လူငယ်လေးလို ဖြစ်နေပြီဟ၊ ဒီတော့ ငါ နင့်ကို ဟိုဒင်းလဲ လုပ်ချင်လို့” “ဘဘကြီးကလဲ အဲဒါဆို သမီး ဒုက္ခရောက်မယ်ထင်တယ်” သူက ကျုပ်ဘာကိုပြောလဲဆိုတာ ချက်ခြင်းသိတယ်။ မသိဘဲနေမလား၊ ကျုပ်ဟာက သူ့ပေါင်ကြားရစ်နေတာကိုး။ “မရောက်အောင် လုပ်ရမှာပေါ့ဟ၊ နင့်ကို ဘိုက်မကြီးနိုင်အောင် ဘိုက်မကြီးတဲ့ ဆေးထိုးပေးမယ်၊ ဒါဆို ငါဘယ်လောက် လုပ်လုပ် နင် ဘိုက်လဲမကြီးဘူး၊ ဒုက္ခလဲ မရောက်တော့ဘူး၊ ဘယ်လိုလဲ” သူက ဘာဒုက္ခကို ပြောတာလဲ မသိ၊ ကျုပ်က ကျုပ်ထင်တဲ့ ဒုက္ခကို ပြောလိုက်တယ်။ သူလဲ ခန တွေဝေသွားပြီး ပြန်ပြောတယ်။

“တကယ် ဒုက္ခ မရောက်ရင်တော့ ဘဘကြီး သဘော” “ဒုက္ခမရောက်ပါဘူးဟ၊ အဲ ပိုက်ဆံကတော့ နင့်ကို ၁၀ သိန်းကြီး ခုပေးလိုက်လို့တော့ မဖြစ်သေးဘူး၊ နင့်ကို လူတွေက မေးကြမှာပေါ့၊ ဘယ်ကရလဲလို့၊ ကောက်ရတယ်လို့လဲ ပြောလို့ မဖြစ်ဘူးဟ၊ ဒီလိုလုပ် ၁၀ သိန်းကို ထီဖွင့်တဲ့ အခါကျ နင့်ကို ၁၀ သိန်းဆုပေါက်တဲ့ ထီလက်မှတ် ငါပေးမယ်။ ဒါဆို နင်က လူတွေကို ထီပေါက်ပြီး ပိုက်ဆံရတယ်ပြော မကောင်းဘူးလား၊ ခု ထီဖွင့်ဘို့ တလလောက်ဘဲ လိုတော့တယ်၊ အဲဒါ နင်စောင့်လိုက်” “အယ် ဘဘကြီးက ထီပေါက်တဲ့ နံပါတ် သိလို့လား” “နင်ကလဲ သိမလား၊ ထီဆိုင်မှာ ပေါက်တဲ့လက်မှတ် ဝယ်ရင်ရတယ်၊ နင်ကသာ ငါ့ဆီကရတာ မပြောဘဲ နင့်ဖာသာ ထိုးလို့ ပေါက်တယ်လို့ဘဲလူတိုင်းကို ပြော၊ အဲဒါ အရေးကြီးတယ်၊ နင်နားလည်လား” “ဘဘကြီး တကယ်ပေးမှာနော်” သူက ကျုပ်ပေးမယ်ဆိုတာ နားကြားများ လွဲသလား ဆိုပြီး ထပ်မေးတယ်။ “နင်ကလဲ ပေးပါမယ်ဆို၊ နင့်ကို ၁၀ သိန်း ပေါက်တဲ့ ထီလက်မှတ်ပေးမယ်၊ ခု ပိုက်ဆံ တစိစိ မပေးတော့ဘူး” “အင်း” “ဒါဆို နင့်ကို ဆေးအရင်သွားထိုးပေးအုံးမယ်၊ ကဲ ဒီနေ့ဘဲ သွားထိုးပေးမယ်” “ဆေးက သမီး တသက်လုံး ဘိုက်မကြီးတော့ဘူးလား” “တသက်လုံး မဟုတ်ပါဘူးဟ၊ ၆ လလောက်တော့ မကြီးတော့ဘူးပေါ့၊ ရပြီ ၆ လောက်ဆို၊ နင်လဲ ပိုက်ဆံရပြီး အဆင်ပြေရင် ငါ့အလုပ်က ထွက်မှာဘဲ” “မထွက်ပါဘူး ဘဘကြီးကလဲ” “ဘာမထွက်ဘူးလဲ၊ ထွက်ပြီး ဆိုင်နဲ့ဘာနဲ့ ကြီးပွားအောင်လုပ်၊ နင် အဆင်ပြေတာ ငါကြည့်ချင်တယ်၊ ငါက အခု နင့်ကို စေတနာရှိလို့ သက်သက်ကူညီတာ” “သမီးကလဲ ဘဘကြီးကို စေတနာ ရှိပါတယ်နော်၊ ပိုက်ဆံရလို့ ပြောနေတာ မဟုတ်ဘူး၊ သမီး ပိုက်ဆံရှိရင် ဘဘကြီး ပိုက်ဆံပြန်ပေးမှာ” “အေးပါ၊ ငါသိပါတယ်၊ ကဲ ဆေးသွားမထိုးခင်၊ ငါ့ကို အားရှိအောင် လုပ်ပေးအုံး၊ စောစောက နင်ငါ့အရည်တွေ သောက်ထားတာ၊ ခု နင် ငါ့ကို ပြန်တိုက်အုံး” “နို့ရည်လား ဘဘကြီး” “နို့ရည် မသောက်တော့ဘူး၊ အချိန်မရှိဘူး၊ အပြင်သွားရအုံးမယ်၊ လာ ထ၊ ငါ့ကို ခွပြီးဘဲ တိုက်” ခင်ဝိုင်းက ထရပ်လို့ ဆိုဖာပေါ် လှဲအိပ်လိုက်တဲ့ ကျုပ်မျက်နှာပေါ် ခွလိုက်တယ်။ အဲ့လောက် စေတနာရှိတဲ့ ခင်ဝိုင်းကိုမှ ကျုပ် စေတနာ ပြန်မထားရင် ကျုပ်တော်တော် အသုံးမကျတဲ့ ကောင်ဖြစ်သွားမှာပေါ့။ နောက် ခင်ဝိုင်းကို ခေါ်လို့ ကျုပ် အသုံးချနေကျ ဆေးခန်းမှာ ဆေးသွားထိုးပေးလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ အပြင်သွားတာ မိန်းမသိလို့ မေးရင် ဘဲကင်စားချင်လို့ ခင်ဝိုင်းကို ခေါ်ပြီး အပြင်သွားဝယ်တယ်လို့ ပြောလို့ရအောင် ဘဲကင်ပါ ဝယ်ပြီး ပြန်လာခဲ့တယ်။ ဟုတ်တယ် အိမ်အကူကို တယောက်ထဲ အိမ်မှာ မထားရလို့ မိန်းမက အမိန့်ထုတ်ထားတာ။ “နင့်နို့သီးကလဲ မစို့ရသေးဘူး စူထွက်နေပြီ၊ နင် ဆွဲဆွဲထုတ်နေတာလား” ထုံးစံအတိုင်း ကျုပ်အသက်ရှည်ဆေး မှီဝဲဘို့ အချန်ရောက်လို့ ခင်ဝိုင်း အင်္ကျီကို ချွတ်လိုက်တာနဲ့ နို့သီးက အရင်လိုမဟုတ်၊ ပြူနေတာကို သတိထားမိပြီး မေးလိုက်တယ်။ ကျုပ်သတိထားမိတာတော့ ကြာပြီ၊ ခုမှ မေးဖြစ်တယ်။ ကျုပ်စိတ်ထင် ကောင်မလေးက တယောက်ထဲ စိတ်ထပြီ ကိုယ့်ဖာသာ ဆွဲထုတ်နေတယ် ထင်လို့။ “အာ ဘဘကြီးကလဲ သမီး မဆွဲထုတ်ပါဘူး” သူက သူ့အတွင်းခံဘောင်းဘီကို သူ့ဖာသာ ချွတ်ချရင်း ကျုပ်ကို ပြန်ဖြေတယ်။

“ဒါဆို ငါစို့တာ များလို့ အလိုလို စူထွက်နေတာဖြစ်မယ်” ကျုပ်လဲ ဝတ်ထားတဲ့ စပို့ရှပ်ကို ဆွဲချွတ်၊ လုံချည်ကို ချွတ်ချပြီး ဆိုဖာပေါ် ထိုင်ချလိုက်တယ်။ “ဟုတ်မှာပေါ့။ ဘဘကြီက အရမ်းကြီး စို့တာကိုး” ကျုပ်ထိုင်ချလိုက်တော့ ခင်ဝိုင်းက ကိုယ်လုံးတီးနှင့် ကိုယ်ကိုယ်ပေါ် ခွလာတယ်။ “ဟ နင့်နို့က ဒီလောက်ချိုတာ၊ စို့မှာပေါ့၊ အော် ဒါနဲ့ ငါမလုပ်တဲ့ အချိန်ဆို နင် ခံချင်စိတ် မဖြစ်ဘူးလား” “အိုး ဘဘကြီးကလဲ အကုန်လျှောက်မေးနေတာဘဲ” “မေးတာပေါ့ဟ၊ ငါသိချင်တာ၊ ပြောစမ်းပါ ခံချင်စိတ် မဖြစ်ဘူးလား” “ဖြစ်တာပေါ့” “ဖြစ်တော့ ဘာလုပ်လဲ” “ဒီအတိုင်းဘဲ နေပေါ့၊ ဘဘကြီးမှ မရှိတဲ့ဟာ” ပြောရင်း အသင့် စူထွက်နေတဲ့ နို့သီးကို လှမ်းငုံလိုက်တယ်။ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်ခေါင်းကို ဖက်ပြီး ခံတယ်။ ကျုပ်လက်က ခန္တာကိုယ်နှစ်ခုကြား တိုးဝင်ပြီး နို့တဖက်ကို လှမ်းကိုင်တယ်။ တဖက်ပြီးတဖက် စို့ပေးလိုက်တော့ ခင်ဝိုင်း တဖြေးဖြေး အသက်ရှုသံပြင်းလာတယ်။ နို့သာမဟုတ် သူ့ကို ဆွဲမပြီး ဘိုက်သားလောက်အထိကို မျက်နှာ အပ်ပြီး အပျိုနံ့ ရှုမိသည်။ ခင်ဝိုင်းကိုယ်က အမွှေးအနံ့သာ မသုံးပေမဲ့ ကျုပ်ဘဲ ထင်လို့လား မသိ ခပ်သင်းသင်း ရှုလို့ကောင်းသည့် အနံ့ရှိသည်။ ခင်ဝိုင်းက ဆိုဖာပေါ် ဒူးထောက်ကာ ကြွပေးရင်း ကျုပ် အလိုလိုက်သည်။ မှီသလောက် ဘိုက်သားလောက်ထိ နမ်းရင်း လက်က ပေါင်ကြားကို ကိုင်ကြည့်တော့ အရည်စိုနေလေပြီ။ အကွဲကြောင်းလေး အတိုင်း ဖွဖွလေး ပွတ်ကစားကြည့်တော့ ခင်ဝိုင်း ကော့လာပြီး ကျုပ် ပုခုံးကို ခပ်တင်းတင်း လာညှစ်သည်။ ခင်ဝိုင်းကိုယ်ကို အထက်အောက် လျှောက်နမ်းရင်း ကျုပ်ကိုယ်ကို ဆိုဖာပေါ် လှဲချလိုက်တော့ ခင်ဝိုင်း ပေါင်ကြားက အလိုက်တသိ ကျုပ်မျက်နှာပေါ်ရောက်လာတယ်။ ကျုပ်က အကွဲကို အသာဖြဲလို့ အတွင်းသားကို လက်ချောင်းနဲ့ ဖွဖွလေး ပွတ်ကစားရင်း “ခင်ဝိုင်း” “အင်း” ခင်ဝိုင်းလေသံက ဖီးလ် အပြည့် “ငါတို့ ဒီနေ့ ဟိုဒင်းလုပ်ကြမယ်” “ခု လုပ်မလို့လား” “ဟင်အင်း ဒါအရင်လုပ်အုံးမယ်” “ဟိုဒင်းဆို နာမလား မသိဘူးနော်” “နင်က အပျိုစစ်စစ်လေး ဆိုတော့ နဲနဲတော့ နာမယ်ထင်တယ်” “အရမ်းနာမှာတော့ ကြောက်တယ်” “အရမ်းနာမှာစိုးရင် နင့်ဖာသာဖြေးဖြေးသွင်းလို့ရတာဘဲ” “သမီးက ဘယ်လိုလုပ်” “ဒီလိုဘဲပေါ့၊ ခု ဒါအရင်လုပ်မယ်” ကျုပ် ခင်ဝိုင်း ခါးကို ထိမ်းပြီး ပါးစပ်ပေါ် ဆွဲချလိုက်တော့ ခင်ဝိုင်းက အလိုက်တသိ ကျုပ်ပါးစပ်နဲ့ တေ့ပေးတယ်။ အရသာ ရှိချက်ကတော့ ကျုပ်တော်တော်နဲ့ မရပ်မိ။ ခင်ဝိုင်းလဲ တရှီးရှီး နဲ့ အသက်ရှု ပြင်းချက်၊ ခင်ဝိုင်းက သုံးခါလောက် အချက်ပေးပြီးတော့မှ မေးရိုးတွေ ညောင်းပြီး ကျုပ်ပါးစပ် သူ့ပေါင်ကြားက ကွာသွားတယ်။ ကျုပ်ပါးစပ် သူ့ ပေါင်ကြားက ကွာသွားတာနဲ့ ခင်ဝိုင်းက အလိုက်တသိ ကျုပ်ကို ခွလျှက် ဒူးထောက် လက်ထောက်ပြီး သူ့ကိုယ်ကို အောက်အောက်ဘက်လေးဘက်ထောက်သွားလို့ ကျုပ်ပေါင်ကြားထဲမှောက်ပြီး ကျုပ်ဟာကို အသာကိုင်ရင်း ပါးစပ်နဲ့ ငုံလိုက်တယ်။ ကျုပ်အလှည့်ပြီးရင် သူ့အလှည့်ဘဲဆိုတာ သူသိနေတယ်၊ ပြောဘို့ မလိုတော့။ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်ဟာကို စုတ်ပေးပေမဲ့ ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် မကစားတတ်၊ ကျုပ်လဲ မသင်၊ သူတတ်တာက ကိုင်မယ် ငုံမယ်၊ ပြီးတော့ ညင်ညင်သာသာလေး စုတ်မယ်၊ ဒါလောက်ဘဲ။ ဒီလောက်လေးတင် ကျုပ် တော်တော် ဖီးလ်လာနေပြီ၊ ကျုပ်လဲ သူစုတ်နေတာ မှိန်းခံနေရင် အမောဖြေနေတယ်။ တော်တော်ကြာကြာလေး ဇိမ်ခံပြီးတော့မှ “လာ” ကျုပ်ဟာကို ကိုင်ထားတဲ့ သူ့လက်ကို ဆွဲခေါ်လိုက်တော့ ခင်ဝိုင်းကလေးဘက်ကုန်းထပြီး ကျုပ်ကို ခွရင်း စောစောကလိုလေးဘက်ထောက် လာတယ်၊ ကျုပ်လဲ လှဲနေရာက ဆိုဖာလက်တန်းကို မှီထိုင်လိုက်တယ်။ သူ့ပေါင်ကြား ကျုပ်ဟာပေါ်ရောက်လာတော့ “လုပ်တော့မယ်ဟာ” ပြောရင်း ကျုပ်ဟာကို သူ့ပေါင်ကြားကဟာနှင့် ထိပြီး တေ့လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ကျုပ်ဟာကို ကျုပ်ကိုင်ပြီး သူ့ အကွဲကြောင်းကြားမှာ လေးငါးချက်လောက် ပွတ်ဆွဲလိုက်ပြီးမှ အပေါက်ဝ သေသေချာချာတေ့ရင်း “နာမှာစိုးရင် နင်ဖာသာ နင် ဖြေးဖြေးလေး သွင်းလေ” “ဘယ်လိုမျိုးလဲ ဘဘကြီး” “ဒီလို အသာလေး ဖိချလိုက်” လက်တဖက်က ခင်ဝိုင်းတင်ပါးကို အသာဖိရင်းပြောတော့ ခင်ဝိုင်းက ကျုပ်ပြောသလို အသာလေး ဖိချလိုက်တယ်၊ ကျုပ်ထိပ်ဖူးလောက် မြုတ်ဝင်သွားတယ် ထင်တာဘဲ။

“နာလား” “ဟင်အင်း” “ဒါဆို ဖြေးဖြေး ဖြေးဖြေးနဲ့ အဆုံးထိ ဖိသွင်း” ခင်ဝိုင်းအသက်ရှုသံ ပြင်းနေသလိုဘဲ။ သူ တဖြေးဖြေး ဖိချတယ်။ “အ အ” “နာလို့လား” “အင်း နာတယ်” အပျိုအမှေးပါး နေရာမှာ တစ်နေပြီထင်တယ်၊ အမှေးပါးကို ထိုးခွဲလိုက်မှ အဆုံးထိရာက်မယ်ဆိုတာ ကျုပ်သိနေတယ်၊ တကယ်ကတော့ အနာခံပြီး ထိုးချလိုက်ရင် တချက်ဘဲ နာမယ်၊ ကျုပ်ကူမှ ဖြစ်တော့မယ် ဆိုတာ ကျုပ်နားလည်လိုက်တယ်၊ သူ့သွင်းတာသာစောင့်နေမယ်ဆို ကျုပ်အရည်သာထွက်သွားမယ် အဆုံးထိဝင်ဘို့မမြင်။ “နာရင် နင့်နို့ကို ငါစို့ပေးမယ်၊ နို့စို့နေရင် နာတာ ပျောက်တယ်ဟ၊ နင် နာတာပျောက်သွားတာနဲ့ ဖိချလိုက်” “သမီး မလုပ်ရဲဘူး” “လုပ်ပါဟ၊ ရဲရဲလုပ်၊ ငါနို့စို့နေတုန်း နင်ဖိချလိုက်၊ ခုတောင် တဝက်လောက်ဝင်နေပြီ” ကျုပ်သူ့တင်ပါးကို ထိမ်းကိုင်ရင်း နို့သီးတဖက်ကို လှမ်းစို့လိုက်တယ်၊ အောက်ကလဲ တဝက်လောက် ဝင်နေတာကို နဲနဲပြန်ဆွဲထုတ်လို့ သူ့တင်ပါးကို အသာပြန်ဖိထည့်လိုက်တယ်။ နောက် အသာပြန်ဆွဲထုတ်လိုက် ပြန်ထည့်လိုက်နဲ့ ဝင်သလောက်လေးကို ပုံမှန်လေး ကစားပေးနေတယ်။ ခင်ဝိုင်း တဖြေးဖြေး စည်းချက် နားလည်လာပြီး အရှိန်ရလာတယ်၊ တချက်မှာတော့ ကျုပ် သူ့တင်ပါးကို ရုတ်တရက် အားနဲ့ ဖိချလိုက်တယ်။ “အ” အသံတချက်ထွက်လာပြီး ကျုပ်ဟာ အဆုံးထိ ရောက်သွားတယ်။ ကျုပ်က ကော့ပြီး ပိုဝင်အောင် အတင်းကပ်ပေးလိုက်တော့ “အ အ နာတယ်” အကျင့်မဖြစ်သေးတော့ မရသေး။ ကျုပ်လဲ အသာမှိန်းပြီး သူ့ကြောကို ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးလို့ နို့တဖက်ပြောင်းစို့ပေးလိုက်တယ်။ ကျုပ် မိန်းမနဲ့ မဆက်ဆံတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ မသိ၊ ခု ဝင်နေတာ အရသာရှိလိုက်တဲ့ ဖြစ်ခြင်း၊ ခင်ဝိုင်းကတော့ ပြောမနေနဲ့တော့၊ သူ့ခန္တာကိုယ် ကျုပ်ကိုယ်ပေါ် ပျော့ခွေနေတာ။ “ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ်” “အ အ ရှီး ရှီး အ အ အ ရှီး ရှီး” “ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ်” “အ အ အ ရှီး ရှီး ရှီး အ အ ရှီး ရှီး” နှေးနှေးတခါ မြန်မြန်တလှည့် စည်းချက်မှန်မှန် ထွက်ပေါ်နေသည့် အသံက ဘာသံမှန်း သိသာနေသည်။ ခင်ဝိုင်း ကျုပ်ဟာနှင့် ယဉ်ပါးသွားသည့် အချိန်ကစပြီး ငယ်စိတ်ပြန်ကြွလာတယ်။ ခု ဒီတခေါက်ကတော့ ခင်ဝိုင်းကို ကျုပ်ကုတင်ပေါ် ကန့်လန့်ဖြတ်တင်လို့ သူ့ခြေထောက် နှစ်ဘက်ကို ထောင်ပြီး ပေါင်ရင်းကို ကိုင်ကာ အားရပါးရ ဆောင့်နေခြင်းဖြစ်သည်။ ခင်ဝိုင်းက ကုတင်ပေါ်မှာ လက်နှစ်ဘက်ကားပြီး အိပ်ယာခင်းကို အတင်းဆုတ်ကာ တ အ အ တ ရှီး ရှီး ဖြင့် ကျုပ် ဆောင့်သမျှ မအောင့်နိုင်ပဲအသံထွက်နေခြင်းဖြစ်သည်။ အသက်ကြီးလာလို့ အနားယူပြီးသည့် နောက်ပိုင်း ၂ နှစ်နီးပါးလောက် ဟိုစိတ်ပျောက်သလိုလို ရှိခဲ့ပေမဲ့ ယခု အကျင့်ရလာတော့ ငယ်သွေးပြန်ကြွနေသလို ဖြစ်နေသည်။

မာနေသည့်ကောင်ကလဲ တော်ရုံပြန်မကျတော့။ ခုလို မတ်တတ်ဆော်ရသည်မှာ လူမပင်ပန်း။ ဆောင့်သွင်းလိုက်သည့်အရှိန်က ဆီးခုံနှင့် ရိုက်ပြီး ပြန်ကန်ထွက်လာသည်မို့ သူ့အရှိန်နဲ့သူ မပင်မပန်း ကြာကြာ ဆောင့်နိုင်ခြင်းဖြစ်သည်။ မပင်ပန်းဟု ဆိုသော်လည်း ကြာတော့ လူက အလိုလိုမောလာသည်။ ဒီပုံစံနှင့် လုပ်ရသည်ကို လေးဘက်ထောက် ပုံစံထက် ပိုသဘောကျသည်။ ကျုပ်ဆောင့်သည့်ဒဏ်ကြောင့် အလူးအလိမ့် ဖြစ်နေသည့် တဖက်လူ၏ မျက်နှာနှင့် ခန္တာကိုယ်ကိုကြည့်ပြီး လုပ်ရသည်ကို ကျုပ်ကြိုက်သည်။ အားရပါးရ မရပ်မနား အကြိမ်ပေါင်း မြောက်မြားစွာ ဆက်တိုင်ဆောင့်အပြီးမှာတော့ ခင်ဝိုင်းလဲ အသံမထွက်နိုင်တော့ အိပ်ယာခင်းကိုတောင် မဆုတ်ထားနိုင်ပဲ ပျော့ကျသွားသည်။ ဒီတော့မှ ကျုပ်လဲ ဆောင့်ချက်ကို ခနရပ်ကာ “ဖူး မောလိုက်တာ၊ နင့်ကို လုပ်ရတာ ငါအသက်တောင် ထွက်တော့မယ်” ခင်ဝိုင်း ဘာမှ မပြောနိုင်သေး၊ ကျုပ်ရပ်လိုက်မှ သူ အသက်လုရှုနေရသည်။ ကျုပ်လဲ အဆုံးထိ သွင်းထားရင်း တဖူးဖူးဖြင့် အသက်ပြင်းပြင်းရှုကာ အမောဖြေနေရသည်။ နှစ်ယောက်သား ကိုယ်စီ အသက်ပြင်းပြင်း ရှုကာ အမောဖြေပြီးတော့မှ “ကောင်းလိုက်တာ ခင်ဝိုင်းရယ်၊ အီဆိမ့်နေတာဘဲ၊ နင်ရော ခံလို့ကောင်းတယ် မို့လား” “သေတော့မယ် ဘဘကြီးရာ၊ အဲလောက်ကြီးဆိုတော့ သမီးသေမှာ” “မသေပါဘူးဟ၊ ဒီလောက်ကောင်းတဲ့ဟာ” “ကောင်းပေမဲ့ မခံနိုင်ဘူး ဘဘကြီးရ၊ အကောင်းလွန်ပြီး သေမှာ၊ ခု ဘာတွေဖြစ်နေပြီလဲ မသိဘူး။ အတွင်းမှာလဲ တစစ်စစ်နဲ့ လူလဲဘာမှန်း မသိတော့ဘူး” “အာ ဒါက အစမို့ပါ၊ အကျင့်ရသွားရင် ကြာကြာထောင်းလေ ကောင်းလေ ဖြစ်သွားမှာဟ၊ ကဲ လုပ်အုံးမယ်၊ အမောပြေပြီး၊ ငါလဲ ခုမှ ငယ်စိတ်ထပြီး ကြမ်းချင်နေတာ၊ နင်လဲ အရသာရှိရှိခံ၊ အဲဒါမှ နှစ်ယောက်စလုံး ကောင်းမယ်” ပြောလဲပြော၊ သွင်းထားတဲ့ ကျုပ်ဟာက အရှိန်စယူသလို တဖြေးဖြေးထုတ်လိုက် သွင်းလိုက် စကစားလိုက်သည်။ “ဘဘကြီးကို သမီးကြောက်လာပြီ” “နင်ကလဲ ငါ့လို အဖိုးကြီးတောင် ကြောက်ရင် ဘယ်လို ယောက်ကျားယူမလဲဟ” “ဘဘကြီးကလဲ သမီးယောက်ကျား မယူတော့ပါဘူး” “ဟ ဘာလို့ မယူရမှာလဲ၊ အချိန်တန်ယူရမှာပေါ့ဟ၊ ဒါပေမဲ့ နင်ယူရင် အားကိုးရတဲ့ ယောက်ကျားဘဲယူ၊ ကြားလား၊ ဒီတခုဘဲ လုပ်တတ်ပြီး ဘာမှ စောက်သုံးမကျရင်တော့ ယူလဲ အလကားဘဲ” “မယူပါဘူးဆို” “အေးပါ၊ ငါက နင်ယူရင် တကယ်အားကိုးရမဲ့ ယောက်ကျားကို ယူဘို့ပြောတာ” ကျုပ် စကားနဲ ရန်စဲ စကားဖြတ်လိုက်ပြီး စောစောက အရှိန်ယူထားတာကို အရှိန်မြှင့်လိုက်တယ်။ တဖြေးဖြေး အရှိန်မြင့်လာပြီး “ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ်” “အ အ ရှီး ရှီး အ အ အ ရှီး ရှီး သေပြီ သေပြီ” “ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ်” “အ အ အ ရှီး ရှီး ရှီး အ အ ရှီး ရှီး လုပ် လုပ် ဘဘကြီးရေ သမီးကို သေအောင်သာလုပ်တော့” “မကောင်းလို့လားဟ ဟော ဟဲ ဟော ဟဲ” “ကောင်းလွန်းလို့ မခံနိုင်တော့ဘူး အား အား ရှီး ရှီး ရှီး ရှီး သေပြီ သေပြီ အား အား . . .” အောက်က ဝင်နေသည့် ကျုပ်ဟာကို ကျုပ် ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ပွတ်တိုက်မှု့များပြီး ခင်ဝိုင်း ဆီက ထွက်တဲ့ အရည်က အဖြူရောင်ပြောင်းကာ စေးကပ်နေပြီ၊ ကျုပ်လဲ ဟောဟဲ လိုက်ပြီး ဒူးတွေတောင် တုန်လို့ မတ်တတ်တောင် ကောင်းကောင်းမရပ်နိုင်တော့၊ ကြာရင် သူချည်းမဟုတ် ကျုပ်ပါ အသက်ထွက်ပြီး ကျော်မကောင်း ကြားမကောင်း ကုတင်ပေါ် နှစ်လောင်းပြိုင် ဖြစ်သွားနိုင်သည်။ ကျုပ်ဟာလဲ ထောင်မတ်နေပေမဲ့ ထူပူပြီး ပြီးဘို့ အရိပ်အရောင်ပင် မပြသေး၊ ဒါကြောင့် ၃ – ၄ ချက်မျှနောက်ဆုံးပိတ် အားကုန်အပြီးသတ်လေး ဆောင့်ပြီးမှ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ခင်ဝိုင်းဘေး ကားယားကြီး ပြစ်လှဲလိုက်တော့တယ်။ “ဖူး မောလိုက်တာခင်ဝိုင်းရာ” ခင်ဝိုင်းဆီကတော့ ဘာသံမှ မထွက်နိင်တော့….ပြီး။

Zawgyi

မရဘူး၊ မရဘူး၊ ထပ္မထုတ္ေပးႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ခု နင္ႀကိဳယူထားတာ ႏွစ္လ စာေတာင္ရွိၿပီ။ ေျပာလိုက္ နင့္အေမကို မရေတာ့ဘူးလို႔၊ လကုန္မွ ထပ္ေပးႏိုင္မယ္၊ ခု လကုန္ဘို႔ ၂ ပတ္ေတာင္လိုေသးတယ္၊ မေပးႏိုင္ဘူး” မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ က်ဳပ္မိန္းမ ေျပာသမွ် နားေထာင္ေနေသာ ခင္ဝိုင္းက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ေခါင္းသာ အသာညိတ္ျပသည္။ ခင္ဝိုင္းတို႔ မိသားစု အားလုံး အလုပ္လုပ္ၾကေသာ္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ေလာက္ငသည္ မရွိ။ ခုလဲ သူ႔အေမက သူ႔လခ တလစာ ထပ္ႀကိဳထုတ္ခိုင္းသည္ဟု ခင္ဝိုင္းကေတာင္းသျဖင့္ က်ဳပ္မိန္းမက မေပးႏိုင္ဘူး ျငင္းေနျခင္းျဖစ္သည္။ က်ဳပ္သိသေလာက္ ခင္ဝိုင္း တို႔ မိသားစုမွာ ဖခင္က ဆိုက္ကားနင္းစားေသာ္လည္း အရက္သမား။ သူရွာသည့္ေငြက သူ႔အရက္ဖိုးျဖင့္ေတာင္ မေလာက္ခ်င္။ မိခင္ကေတာ့ ေခါင္း႐ြက္ဗ်ပ္ထိုး ေဈးသည္ ဆိုေပမဲ့ ဝင္ေငြက ဟုတ္တိပတ္တိ မရွိ။ ေရာင္းမကုန္သည့္ ပစၥည္း ပုပ္လို႔ ပစ္ရသည္ႏွင့္ တခါတခါ အရင္းပင္ရႈံးသည္။ ခင္ဝိုင္းက က်ဳပ္အိမ္က အိမ္အကူ။ အိမ္အကူ ဆိုေပမဲ့ မနက္လာ ညျပန္၊ က်ဳပ္တို႔ကလင္မယား ႏွစ္ေယာက္ထဲ ဆိုေတာ့ ညအိပ္ ညေန လူပိုေခၚမထားခ်င္ေတာ့ အိမ္မွာ မေပးအိပ္။ ခင္ဝိုင္း ေနသည့္ ေနရာကလည္း က်ဳပ္အိမ္နဲ႔ သိပ္မေဝး ဆိုေတာ့ သူ႔အတြက္ သြားရ လာရ အဆင္ေျပတယ္ေလ။ ဒါနဲ႔ ဘဲ မနက္ဆို ၆ နာရီေလာက္ ခင္ဝိုင္း အိမ္ေရာက္လာ၊ ရွိသမွ် အိမ္အလုပ္ေတြ က်ဳပ္မိန္းမ ခိုင္းသမွ် လုပ္၊ ညေန ၆ နာရီေလာက္ဆို ျပန္ေရာ။ အဲ မနက္စာ ညစာကေတာ့ က်ဳပ္အိမ္က စားသြားေပါ့။ ခင္ဝိုင္း က်ဳပ္တို႔အိမ္မွာ အိမ္အကူလာလုပ္သည္မွာ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ ၃ ႏွစ္နီးပါးပင္ရွိၿပီ။ ေရာက္ခါကစ အပ်ိဳေဖၚဝင္စ မဲမဲသဲသဲ၊ အသားအေရ ေျခာက္ကပ္ကပ္ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ယခုေတာ့ စိုစိုေျပေျပ ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးျဖင့္ လွေသြးႂကြယ္သည့္ အပ်ိဳေပါက္ကေလးပင္ ျဖစ္ေနေလၿပီ။ “ဟဲ့ ခင္ဝိုင္း” “ရွင္ ဘဘႀကီး ဘာခိုင္းစရာရွိလို႔လဲ” “လာစမ္းပါအုံး နင့္ကို ငါေမးစရာရွိလို႔” ခင္ဝိုင္းက က်ဳပ္အနားခပ္႐ို႕႐ို႕လာရပ္ေတာ့ “ဟဲ့ ဟိုတေန႔က နင္လခႀကိဳထုတ္ခ်င္လို႔ ေျပာေနသံၾကားလို႔၊ အဲဒါ နင္ ေအာက္ဆိုက္အလုပ္ေလး ဘာေလး ရရင္ လုပ္မလား” က်ဳပ္အေမးေၾကာင့္ ခင္ဝိုင္း စိတ္ဝင္စားသြားဟန္ျဖင့္ “ဘာအလုပ္လဲ ဘဘႀကီး” “ေအး ငါလဲ စဥ္းစားေနတာ၊ နင့္ကို ေျပာသင့္ မေျပာသင့္၊ ေတာ္ၾကာက်ရင္ နင္က ငါ့ကို တမ်ိဳးထင္မွာလဲ စိုးရေသးတယ္ဟ၊ အလုပ္က လူသိခံလို႔ ျဖစ္မျဖစ္ဘူး၊ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ လုပ္ရမွာ၊ ကုန္ကုန္ေျပာရင္ နင့္မိဘေတြေတာင္ ေျပာလို႔ မျဖစ္ဘူး” “ဘယ္မွာ သြားလုပ္ရမွာ မို႔လဲ ဘဘႀကီး” “ဘယ္မွမွ မသြားရပါဘူး၊ ငါ့အိမ္မွာပါဘဲ။

ဒါေပမဲ့ နင္ႏႈတ္လုံမွ ျဖစ္မယ္ေနာ္၊ နင္ လုပ္ႏိုင္မယ္ဆို နင္လုပ္၊ မလုပ္ႏိုင္ဘူးဆိုလဲ ဘယ္သူမွ မေျပာရဘူး၊ နင္ကတိ ေပးမယ္ဆိုမွ ငါအလုပ္အေၾကာင္းေျပာျပမယ္၊ နင့္ကို ငါ အတင္းအၾကပ္ မခိုင္းဘူး။ နင့္ဖာသာ နင္စဥ္းစား ၿပီးမွ လုပ္မယ္ မလုပ္ဘူး ငါ့ကိုေျပာ” “အခုေျပာရမွာလား” “ခုေျပာစရာ မလိုပါဘူူး။ လုပ္မလုပ္ကေတာ့ နင္စဥ္းစားၿပီးမွ ေျပာေပါ့၊ အလုပ္အေၾကာင္းကိုေတာ့ ဘယ္သူမွ မေျပာပါဘူး လို႔ ကတိေပးမွ ငါေျပာလို႔ ရမယ္” “ဟုတ္၊ ဟုတ္ကဲ့ ဘဘႀကီး သမီး ဘယ္သူမွ မေျပာပါဘူး” “ေအး၊ ၿပီးေရာ၊ နင့္ကတိ နင္တည္ပေစ၊ ကတိမတည္တဲ့ သူကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မႀကီးပြားဘူးဘဲ။ အဲဒါ နင္ၿမဲၿမဲမွတ္ထား” “ဟုတ္၊ သမီးသိပါတယ္ ဘဘႀကီး” “ဒီလိုဟာ နင္လဲၾကားဖူးမွာေပါ့၊ တ႐ုတ္ျပည္မွာ အခု ေခတ္စားေနတာေလ၊ အပ်ိဳစစ္စစ္ ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာေလးေတြကို ေရာင္းစားတဲ့ ကိစၥ” “ဟင္ သမီးကို ေရာင္းစားမလို႔မလား ဘဘႀကီး” ခင္ဝိုင္းက အထိတ္တလန္႔ျဖင့္ ျဖတ္ေျပာေတာ့ “အာ နင္ကလဲ မေရာင္းစားပါဘူးဟ၊ ငါ့စကားကို ဆုံးေအာင္ နားေထာင္ပါအုံး၊ ဘာျဖစ္လို႔ ေရာင္းစားတယ္ ဆိုတာ ေျပာမလို႔” “ဟုတ္” “ေအး ဘာလို႔ေရာင္းလဲဆိုေတာ့ ငါတို႔လို အသက္ႀကီးတဲ့ အဘိုးႀကီးေတြ အတြက္ အသက္ရွည္ေဆးတဲ့ဟ” “အမ္” “မ အမ္ နဲ႔ မိခင္ဝိုင္း၊ ငါလဲ အစကမသိဘူး၊ ေနာက္ေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ ဂဃနဏ ငါစုံစမ္းၾကည့္ေတာ့မွ အဲဒါတကယ္ျဖစ္ေနတာ။ ကဲဟာ နင့္ကို ရွင္းရွင္းဘဲေျပာမယ္၊ အဲဒီအဖိုးႀကီးေတြကဝယ္ၿပီး အဲဒီ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ လွလွ အပ်ိဳစစ္စစ္ ေကာင္မေလးေတြကို တကိုယ္လုံး ခြၽတ္ၿပီး တေန႔ေန႔ နာရီဝက္ေလာက္ ၾကည့္တယ္ေပါ့၊ နမ္းတာ ျပဳတာေတြ လုပ္တာေပါ့၊ သူတို႔နဲ႔ ပေရာပရီ ေနတယ္ေပါ့။ အဖိုးႀကီးေတြ ဆိုေတာ့လဲ လင္လို မယားလို မဆက္ဆံႏိုင္ဘူးေပါ့၊ သေဘာကေတာ့ကြာ အဖိုးႀကီးေတြက သူတို႔ရဲ႕ စိတ္ကို ႏုပ်ိဳေအာင္ အပ်ိဳစစ္စစ္ ေကာင္မေလးနဲ႔ အဲလိုေနၿပီး အသက္ရွည္ေအာင္ လုပ္တဲ့သေဘာေပါ့။ ဟဲ ခင္ဝိုင္း ငါေျပာတာ နင္နားလည္လား” “ဟုတ္ အဲဒါ သမီးက . . သမီးက ဘာလုပ္” “ေအး အဲဒါငါေျပာခ်င္တာ၊ ငါလဲ အဲဒီေဆးနည္းကို စမ္းၾကည့္ခ်င္တာ အဲဒါ နင္နဲ႔ ငါနဲ႔ၾကားမွာ နားလည္မႈ႕ သေဘာနဲ႔ . . . ဟင္း . အာ . ေျပာရမွာလဲ ခက္ . . ဒီလိုဟာ နင့္ကို ငါ့ အသက္ရွည္ေဆး အျဖစ္ အသုံးျပဳမယ္ဟာ၊ နင္က အပ်ိဳစစ္စစ္ေလးလဲ ျဖစ္၊ ဟဲ့ ဒါနဲ႔ နင္က ခုထိ အပ်ိဳစစ္စစ္ေလးဘဲ မို႔လား၊ ငါ့ကို မွန္မွန္ေျပာ” “အာ ဘဘႀကီးကလဲ” ေကာင္မေလးက ရွက္တာလားမသိ၊ ေလသံတိုးတိုးေလး “ဟဲ့ အဲဒါက အေရးႀကီးတယ္၊ ငါတို႔စိတ္ထဲမွာ အပ်ိဳစစ္စစ္ေလး ျဖစ္ေနမွ အစြမ္းထက္တယ္တဲ့၊ ကဲေျပာ ငါ့ကို နင္ရွက္ေနစရာ မလိုဘူး” “အင္း” ခင္ဝိုင္းက သူအပ်ိဳစစ္ေၾကာင္း ေခါင္းတခ်က္ညိတ္လို႔ အသံတိုးတိုးေလးျဖင့္ ဝန္ခံေတာ့မွ “ငါလဲ ထင္ပါတယ္၊ နင္ အေၾကာင္းငါသိေနတာဘဲ၊ ငါက စိတ္ခ်ေအာင္ ေမးတာပါ။

အဲဒါဟာ ငါကလဲ အဲဒီေဆးနည္းကို စမ္းခ်င္တယ္၊ ငါ့မိန္းမ လဲ မသိေစခ်င္ဘူး။ ဘယ္သူမွလဲ မသိေစခ်င္ဘူး၊ နင္ကလဲ သုံးစရာ ေငြအၿမဲလိုေနေတာ့ အေတာ္ေပါ့။ နင္လဲ ေန႔တိုင္း လုပ္စရာ မလိုပါဘူး။ ခုလို ငါ့မိန္းမ အျပင္သြားေနတဲ့ အခ်ိန္ေလာက္ ငါ အေရွ႕မွာ ေစာေစာက ငါေျပာသလိုေပါ့၊ နင္လဲ အပ်ိဳရည္ မပ်က္ဘူး၊ အဲဒါမ်ိဳးေပါ့။ နင္စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ လုပ္မယ္ဆိုေျပာ” “ဘဘႀကီးကလဲ ရွက္စရာႀကီး” “ေအး ငါလဲသိတယ္၊ အစကေတာ့ နင္ေရာရွက္ ငါေရာရွက္ေပါ့ဟ၊ ငါထင္တယ္ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ဖာသာ သူ အဆင္ေျပသြားမယ္ ထင္တာဘဲ၊ အဓိက ကေတာ့ ဘယ္သူမွ မသိဘို႔ လိုတယ္ဟ၊ သိရင္ နင္လဲ မေကာင္းဘူး၊ ငါလဲ မေကာင္းဘူး။ အဲဒါ နင္စဥ္းစား၊ ကဲ ေရာ့ အခု ေလာေလာဆယ္ နင္သုံးဘို႔ ၂ ေထာင္ယူသြားလိုက္၊ နင္လုပ္မယ္ဆို တခါတခါ ၅ ေထာင္ျဖစ္ျဖစ္ တေသာင္းျဖစ္ျဖစ္ ငါေပးမယ္။ ဟုတ္ၿပီလား၊ တလ ၃ – ၄ ခါေလာက္ဆို နင္လဲ ၂ ေသာင္း ၃ ေသာင္းေလာက္ ေအာက္ဆိုက္ရတာေပါ့” ခင္ဝိုင္းက က်ဳပ္လွမ္းေပးတဲ့ တေထာင္တန္ ၂ ႐ြက္ကို လွမ္းမယူေသးဘဲ က်ဳပ္ကို လွမ္းၾကည့္တယ္။ “ယူသြား၊ ဒါက ငါ ေစတနာနဲ႔ သက္သက္ေပးတာ၊ နင္ လုပ္ မလုပ္က ေနာက္မွေျပာ” က်ဳပ္က အတင္းယူသြားလို႔ ေျပာေတာ့မွ ခင္ဝိုင္းက လွမ္းယူတယ္။ ကဲကဲ နင္လဲ လုပ္စရာရွိတာ သြားလုပ္ေတာ့၊ ပိုက္ဆံကို ေသေသခ်ာခ်ာလဲ သိမ္းအုံး၊ ေတာ္ၾကာ ငါ့မိန္းမ ျပန္လာလို႔ ေတြ႕သြားရင္ ေမးေနအုံးမယ္”ေနာက္ ၂ ရက္ေလာက္ၾကာေတာ့ ခင္ဝိုင္းကို က်ဳပ္အတြက္ ထမင္းပြဲ ျပင္ေပးေနတုန္း က်ဳပ္က တိုးတိုးေလး ကပ္ေမးလိုက္တယ္၊ က်ဳပ္က မနက္စာကို ၁၀ နာရီေလာက္ စားတတ္တာ၊ က်ဳပ္မိန္းမက အဲဒီအခ်ိန္ ဘုရားခန္းထဲ ဘုရားရွစ္ခိုးလို႔ ေကာင္းတုန္း။ အဲ သူထမင္းစားခ်ိန္ ၁၂ နာရီေလာက္က်ေတာ့ က်ဳပ္က ေကာ္ဖီေလး မုံ႔ေလး ထပ္စားေပါ့၊ “ဟဲ့ ဘယ္လိုလဲ ခင္ဝိုင္း၊ ငါေျပာတာ လုပ္မလား” “မသိဘူးဘဘႀကီး၊ သမီးဘာလုပ္ရမလဲ မသိဘူး” ၾကည့္ရတာ ခင္ဝိုင္းလဲ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ေနပုံဘဲ။ သူ႔ စိတ္ထဲ ပိုက္ဆံလဲ လိုခ်င္တယ္၊ ေၾကာက္လဲေၾကာက္၊ ရွက္လဲ ရွက္တဲ့ သေဘာ။ က်ဳပ္လဲ ဘာမွမေျပာေတာ့၊ ထမင္းကိုဘဲ ခပ္ေျဖးေျဖးစားရင္း “ကဲ ဒီလို လုပ္ဟာ၊ ငါတို႔ စမ္းၾကည့္ရင္ မေကာင္းဘူးလား၊ နင္ လုပ္ႏိုင္ရင္လုပ္၊ မလုပ္ႏိုင္လဲ မလုပ္နဲ႔၊ ငါလဲ စမ္းတာစမ္းရတယ္၊ ဘယ္လိုျဖစ္မလဲ မသိဘူး၊ နင္လဲ မသိဘူး။ စဥ္းစားေနတာ ၾကာတယ္။ စမ္းၾကည့္မယ္။ ကဲ သေဘာတူလား” “ဘဘႀကီးကလဲ အတင္းဘဲ” “ဟဲ့ ငါက အတင္းမဟုတ္ဘူး။

နင္လဲ ပိုက္ဆံလိုတယ္၊ ငါလဲ စမ္းၾကည့္ခ်င္တယ္၊ ကဲ နင္မလုပ္ခ်င္လဲ ၿပီးေရာ၊ ေတာ္ၾကာ ငါကဘဲ နင့္ကို အတင္းလုပ္သလိုလို ဘာလိုလို ေလသံလာမျပစ္နဲ႔၊ ငါလဲ သူမ်ား သေဘာမတူတဲ့ အလုပ္ မလုပ္ဘူး” “အာ ဘဘႀကီးကလဲ သမီးက အဲ့လို သေဘာနဲ႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး” “ဟဲ့ အဲ့ဒီသေဘာမဟုတ္ ဘာသေဘာလဲ၊ အဲဒါေပါ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းကို မရွိဘူး၊ လုပ္ရင္ လုပ္မယ္၊ မလုပ္ရင္ မလုပ္ဘူး၊ ေအး လုပ္ရင္လဲ စိတ္ပါလက္ပါနဲ႔ လုပ္မွ၊ နားလည္လား စိတ္ပါလက္ပါ ဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာ၊ အာ ဒါေတြငါမေျပာခ်င္ဘူး၊ နင္ စိတ္ပါလက္ပါ မရွိလဲ ေနာက္ ငါမလုပ္႐ုံဘဲ” “အင္းပါ အင္းပါ၊ ဘဘႀကီးကလဲ သမီးဒီေလာက္ ဒုံးမေဝးပါဘူး၊ သမီးကေၾကာက္တာ၊ အဲဒါေျပာတာ” “ေၾကာက္ရေအာင္ ငါက ေသြးစုတ္ဖုတ္ေကာင္ေတြလို နင့္ဂုတ္ေသြး ေဖါက္စုတ္မွာမို႔လို႔လား၊ တခါတည္း မေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး” “ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ဘဘႀကီးကလဲ၊ သမီးက ဘာမွအေတြ႕အႀကဳံမွ ရွိတာမွ မဟုတ္တာ၊ အဲဒါ ေၾကာက္တာေပါ့” “ေအး ငါကလဲ နင္ အေတြ႕အႀကဳံမရွိလို႔ ဒါမ်ိဳးလုပ္တာ၊ အေတြ႕အႀကဳံရွိၿပီးသားဆို ဘာလုပ္မလဲ၊ ဒါကို အခါတရာေလာက္ ရွိေနၿပီ ေျပာေနရတာ၊ နင္ အေတြ႕အႀကဳံရွိတာ မရွိတာ ငါေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ နင္လုပ္မလား မလုပ္ဘူးလား ဒါကိုေမးေနတာ” “အင္းပါ အင္းပါ၊ ဘဘႀကီးကလဲ၊ ဒါဘဲေနာ္ သမီးကို မုံ႔ဘိုး ေကာင္းေကာင္းေပး ခစ္ ခစ္ ခစ္” “ေအး ဒါေတာ့ မပူနဲ႔၊ ငါမွာ အေပါဆုံးက ေျခတလုံးေမြး ၿပီးရင္ ပိုက္ဆံဘဲ၊ နင္တို႔ေခတ္ခ်ာတိတ္ေတြ ရဲ႕ စကားေလ၊ ဟား ဟား ဟား ဟား” “ခစ္ ခစ္ မိုက္တယ္၊ ဘဘႀကီးက ေခတ္မွီတယ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္” သူကဘဲ ေငြလိုတာလား၊ က်ဳပ္ကဘဲ အဆြယ္ေကာင္းတာလား၊ ဒီလိုနဲ႔ဘဲ ခင္ဝိုင္း က်ဳပ္ကမ္းလွမ္းတဲ့ အလုပ္ကို လက္ခံလိုက္ေရာ။“ဟဲ့ ခင္ဝိုင္း” “ရွင္ ဘဘႀကီး” “ငါ့ မိန္းမ သြားပလား” “ဟုတ္၊ ေစာေစာကဘဲ ထြက္သြားတယ္ ဘဘႀကီး၊ အရင္ ႀကိဳေနက် ကားဘဲ လာႀကိဳသြားတာ” “ဒါဆို ငါတို႔ အလုပ္စမယ္၊ အိမ္ေရွ႕သံဘာဂ်ာ တံခါး ေသေသခ်ာခ်ာ ပိတ္ၿပီး ေသာ့ပါ ခတ္ထားလိုက္” “ေစာေစာကဘဲ ေမေမႀကီး ထြက္သြားတုန္းက ခတ္ထားလိုက္တယ္ ဘဘႀကီး” “လာ အေပၚထပ္သြားမယ္၊ ေအာက္ထပ္က မေတာ္တဆ ဧည့္သည္လာရင္ ေတြ႕သြားမယ္” “ဘဘႀကီး” “ဘာလဲ” “ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ဘယ္လိုႀကီးလဲ မသိဘူး၊ တမ်ိဳးႀကီးဘဲ” “ဘယ္ေနရာ တမ်ိဳးလဲဟ” ေလွကားေပၚ အတူတက္လာရင္း ေျပာမိၾကသည္။ “စိတ္ထဲကေျပာတာ၊ ခစ္ ခစ္ ခစ္” “ဟဲ ဟဲ လူေရာ တမ်ိဳးမျဖစ္ဘူးလား” “ျဖစ္သလိုလိုဘဲ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္၊ ရီဘဲ ရီခ်င္ေနတယ္၊ ဘဘႀကီးကလဲ ႀကံႀကံဖန္ဖန္” “နင္ကလဲ လူဆိုတာ ဒီလိုဘဲေပါ့ဟ၊ အသက္ရွည္ေအာင္ ႀကံဖန္ေနထိုင္ရတယ္ဟ၊ ရီမေနနဲ႔၊ လာ ငါ့ေပါင္ေပၚထိုင္” ခင္ဝိုင္းက က်ဳပ္ေပါင္ေပၚ တေစာင္းေလး ဝင္ထိုင္ဘို႔ လုပ္ေတာ့ “နင္ကလဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ခြထိုင္ပါဟ” “ထမီႀကီးနဲ႔ တုတ္ေနတာကို” “ထမီ ဆြဲတင္ၿပီး ခြထိုင္ေပါ့ဟ” “အာ ဘဘႀကီးကလဲ၊ သမီးေတာ့ ငရဲ ႀကီးေတာ့မွာဘဲ” “ငရဲက ဘယ္လိုလာႀကီးမွာလဲ ေျပာပါအုံး” “ထမီႀကီးနဲ႔ ခြေတာ့ ႀကီးမွာေပါ့” “ဒါဆိုလဲ နင့္ထမီ ခြၽတ္ခ်ၿပီး ခြဟာ” “ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ဘဘႀကီးကလဲ” ခင္ဝိုင္းက ရယ္ရင္း က်ဳပ္ေျပာသလို သူ႔ထမီကို ေပါင္လယ္ေလာက္ထိ ဆြဲမရင္း ဆိုဖာေပၚထိုင္ေနတဲ့ က်ဳပ္ေပါင္ေပၚ ဝင္ထိုင္တယ္။

သူ႔ေပါင္ကေတာ့ ဝင္းသား။ “လာ ေရွ႕တိုး” က်ဳပ္က သူ႔ခါးႏွစ္ဘက္ကို ကိုင္ရင္း က်ဳပ္ေပါင္ရင္းနားေရာက္ေအာင္ ဆြဲလိုက္ေတာ့ သူကအလိုက္သတိဘဲ တိုးလာတယ္။ က်ဳပ္က ခင္ဝိုင္းကို ေသခ်ာၾကည့္ၿပီး “နင္က လွလာတယ္ဟ၊ အရင္ကနဲ႔ကို မတူေတာ့ဘူး” “ဘဘႀကီး ထင္လို႔ပါ” “ထင္တာမဟုတ္ဘူး၊ သိေနတာ၊ အသားအရည္ကလဲ အိေနတာဘဲ” က်ဳပ္လက္က ခင္ဝိုင္း ခႏၲာကိုယ္ အႏွံ႔ပြတ္ကစားရင္း ေျပာေတာ့ “ဘဘႀကီးေနာ္ လုပ္မေျပာနဲ႔” “မေျပာပါဘူးဟ၊ တကယ္ဘဲ နင့္အသားက ထိလို႔ေကာင္း ကိုင္လို႔ေကာင္း” ပါးစပ္ကလဲ သူ႔ကို ခ်ီးမႊန္းခန္း ဖြင့္ရင္း ခင္ဝိုင္း ဝတ္ထားတဲ့ အက်ႌကို ရင္ပြင့္သြားေအာင္ ၾကယ္သီးျဖဳတ္လိုက္တယ္၊ အတြင္းက ခပ္ဝါဝါ ခါးရွည္ေဘာ္လီေပၚလာေတာ့ “နင္ကလဲ ဘရာစီယာေလး ဘာေလး ဝတ္ပါဟ” “ရွိမွ မရွိတာ” “ဒီေန႔ ပိုက္ဆံရရင္ သြားဝယ္” “သမီးပိုက္ဆံနဲ႔ မဝယ္ပါဘူး” “ဟား ဟား ငါ ဘရာစီယာဘိုးေရာ စစပ္ပိုင္ဒါ ဘိုးေရာ ထပ္ေပးမယ္ဟာ၊ သြားဝယ္” “ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္” “ျဖဳတ္ေပးစမ္းပါအုံးဟ၊ နင့္ ေနာက္က ဂ်ိတ္က ငါ ျဖဳတ္လို႔ မရဘူး” ဘယ္နခုႏွစ္ ထဲက ေဘာ္လီလဲ မသိ၊ ဂ်ိတ္က ေတာ္ေတာ္ျဖဳတ္မရ၊ က်ဳပ္ေျပာေတာ့ ခင္ဝိုင္းက ပုခုံးသိုင္း ႀကိဳးကို ျဖဳတ္ခ်လို႔ အက်ႌတြင္းကေန လက္လ်ိဳထုတ္ၿပီး ပတ္ထားတဲ့ ေဘာ္လီကိုဂ်ိတ္ကို ေရွ႕ဘက္ ဆြဲလွည့္ လိုက္တယ္၊ ႏို႔အစုံက ေဘာ္လီအုံထဲက လြတ္ၿပီး ေပၚလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ တျဖတ္ျဖတ္ျဖင့္ ဂ်ိတ္ေတြကို ျဖဳတ္လိုက္တယ္၊ က်ဳပ္ စိုက္ၾကည့္ေနေတာ့ “သမီးရွက္လာၿပီေနာ္” ေျပာရင္း သူ႔မ်က္ႏွာ သူ႔လက္ျဖင့္ အုပ္လိုက္သည္။ “ဟား ဟား ဟား ဟား နင့္ ႏို႔က တကယ့္ အပ်ိဳႏို႔ စစ္စစ္ေလးဘဲ လုံးၿပီး ဝန္းေနတာဘဲ” “အပ်ိဳႏို႔ဘဲဟာ” “ေအးပါ၊ ငါကလဲ အပ်ိဳႏို႔ေလးဘဲလို႔ ေျပာတာပါ၊ အပ်ိဳႏို႔ စစ္တာ ႏို႔သီးေခါင္းေတာင္ မထြက္ေသးဘူ” က်ဳပ္က ေျပာလဲေျပာ အတြင္းထဲ နစ္ဝင္ေနတဲ့ ႏို႔သီးေခါင္းကို လက္ညိဳးနဲ႔ အသာပြတ္လိုက္တယ္ “အိ ယားတယ္ ဘဘႀကီး” ခင္ဝိုင္း ကိုယ္က တြန္႔ကနဲ ျဖစ္သြားၿပီး က်ဳပ္လက္ကို လာကိုင္တယ္။ “လူယားတာလား စိတ္ယားတာလား” “လူ ခစ္ ခစ္ ခစ္” “စိတ္ေရာ” “သိဘူး” “ဟား ဟား ဟား ဟား” ေျပာရင္း ဆိုရင္း သူ႔ကိုယ္ေပၚက ၾကယ္သီးျပဳတ္ေနသည့္ အက်ႌေရာ ေဘာ္လီပါတၿပိဳင္ထဲ ဆြဲခြၽတ္လိုက္သည္။ “အဲဒါမွ တကယ္ အသက္ရွည္ေဆးဟ၊ အပ်ိဳႏို႔ စစ္စစ္ေလးကို တဝၾကည့္တာ အသက္ရွည္တယ္တဲ့” “သမီးေတာ့ မယုံပါဘူး” “ငါေတာ့ ယုံတယ္၊ ခု နင့္ႏို႔ကို ငါၾကည့္ေနတာ ငါ့စိတ္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးၿပီး လူက ႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ ငယ္သြားသလိုဘဲ” “ဟုတ္လို႔လား ဘဘႀကီးကလဲ ေလွ်ာက္ေျပာေန” “နင္က အဘိုးႀကီးမွ မဟုတ္တာ ဘယ္သိမလဲ၊ နင္လဲ ငါၾကည့္တာ စိတ္နဲ႔ ၾကည္ႏူးေနမွ အစြမ္းက ပိုထက္တာ၊ ငါၾကည့္တာ နင္သေဘာက်လား” “ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ဘဘႀကီးကလဲ ဘာေတြ လာေမးေနလဲ မသိဘူး” “ဟဲ့ အဲဒါ အေရးႀကီးတယ္ဟ၊ ႏို႔ၾကည့္တိုင္း အသက္ရွည္တယ္ဆို ငါ အက်ႌအေရာင္းဆိုင္က မိန္းမအ႐ုပ္ဝယ္ၿပီး အိမ္မွာထားထားမွာေပါ့။ ငါကလဲ နင့္ႏို႔ကို ႀကိဳက္လို႔ၾကည့္။

နင္ကလဲ ငါၾကည့္တာ ႀကိဳက္ေနမွ စိတ္ စိတ္ခ်င္း ဓါတ္ကူးၿပီး အသက္ရွည္ေရာ” “မယုံပါဘူး၊ ေလွ်က္ေျပာတာ၊ သမီး သေဘာက် မက် ဘဘႀကီး မသိႏိုင္ပါဘူး” “သိတာေပါ့ဟ၊ နင္သေဘာက်ရင္ အလိုလို အထဲဝင္ေနတဲ့ ႏို႔သီးေလး ျပဴထြက္လာတာ၊ ငါ ေသေသခ်ာခ်ာ အဲဒီ အသက္ရွည္နည္းကို ေလ့လာထားတာ နင္လိမ္လို႔ မရဘူး” “ဘဘႀကီးကလဲ သူ႔ဖာသာ အထဲဝင္ေနတာ ဆြဲထုတ္မွ ထြက္မွာေပါ့၊ သေဘာက်တာနဲ႔ မထြက္ပါဘူး” “ကဲ ငါေျပာတာ မွန္ မမွန္ စမ္းမယ္၊ နင္ ငါ့ကို ၾကည့္ေန၊ ငါက နင့္ ႏို႔ကို ၾကည့္မယ္။ နင့္ စိတ္ထဲမွာ ငါက နင့္ႏို႔ကို ၾကည့္ေနတာ နင္သေဘာက်ေနတယ္ေပါ့၊ ဥပမာဟာ နင့္ရီးစားက နင့္ ႏို႔ကို ၾကည့္ေနတယ္ သေဘာထားလိုက္” “သမီးက ရီးစားမွ မရွိတာ” “မရွိလဲ နင္ႀကိဳက္တဲ့ေကာင္ တေကာင္ေကာင္ကို ရီးစားလို႔ သေဘာထားလိုက္ဟာ” “ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္” “ငါကလဲ ၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲက အရမ္းႀကိဳက္လာၿပီး လက္နဲ႔လာထိမယ္၊ နင့္ ႏို႔သီးကို ငါဆြဲ မထုတ္ဘူးေနာ္၊ နင့္ႏို႔ကို ထိရင္း ထိရင္း နင္လဲ စိတ္ထဲက ယားလာမယ္၊ သေဘာက်လာမယ္ ဆို အလိုလို ႏို႔သီးေလးက ထြက္လာေရာ၊ ေစာေစာက ငါထိၾကည့္ေတာ့ နင္ယားတယ္ဆို” “ဒါက လာထိေတာ့ ယားတာေပါ့” “ေအး ယားတာက သတ္သတ္၊ စိတ္ကသေဘာက်ၿပီး ျဖစ္လာတာက သတ္သတ္၊ စိတ္က သေဘာက်လာမွ ႏို႔သီးက ထြက္မွာ၊ ကဲ စမယ္၊ ခပ္တည္တည္ေန၊ ၿပဳံးၿဖဲ မေနနဲ႔” “ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ဘဘႀကီးကလဲ ရီရတယ္ ခစ္ ခစ္” “ရီရတယ္ လုပ္မေနနဲ႔၊ ဒီေန႔ ကေတာ့ နင့္ ႏို႔သီးထြက္လာရင္ ၿပီးၿပီ၊ ေနာက္တေခါက္မွ ေနာက္တဆင့္” “ေနာက္တဆင့္က ဘာလဲ” “ေနာက္တဆင့္က ခနထားအုံး၊ ခု အဆင့္ကိုဘဲ အရင္ ေအာင္ျမင္ေအာင္ လုပ္ရမယ္၊ ကဲ စမယ္၊ နင့္ ရင္ကို နဲနဲေကာ့လိုက္၊ အဲဒါမွ ၾကည့္လို႔ပိုေကာင္း” က်ဳပ္က သူ႔ခါးကို ဆြဲကိုင္ရင္း က်ဳပ္ဘက္ ဆြဲလို႔ ရင္ကိုေကာ့ခိုင္းေတာ့ “အင္း၊ အင့္” ခင္ဝိုင္းက သူ႔အလုပ္ကိုသူ ပီပီျပင္ျပင္လုပ္တာလား၊ ဘာလားေတာ့ မသိ ေစတနာ ဘလဗြ ျဖင့္ အင့္ ကနဲ အသံေတာင္ ထြက္ၿပီး ရင္ကို ေကာ့ေပးသည္။ မ်က္ႏွာကေတာ့ မခ်ိဳမခ်ဥ္၊ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သူက ေစတနာ ရွိေတာ့ က်ဳပ္အတြက္ လုပ္ရကိုင္ရ ပိုအဆင္ေျပသည္၊ ၿပီးေတာ့ ေကာင္မေလးက သိပ္ေတာ့ မတုန္း။ နဲနဲေလး နားမလည္တာကလြဲၿပီး ေျပာရင္ သေဘာေပါက္လြယ္သည္။ ကလန္မဆန္ လဲ မလုပ္။ အစကေတာ့ အပ်ိဳစစ္ေလး ဆိုေတာ့ အဆင္မွ ေျပပါ့မလား ေတြးမိေသာ္လည္း လက္ေတြ႕မွာ ဒီေလာက္ မခက္၊ ၿပီးေတာ့ ခင္ဝိုင္းက က်ဳပ္ကို ရွက္ကိုးရွက္ကန္း သိပ္မျဖစ္၊ ဒီအခ်က္က က်ဳပ္အတြက္ ပိုအဆင္ေျပေနသလို ျဖစ္ေနသည္။ ခင္ဝိုင္း ႏို႔အုံက ေကာ့လိုက္ေတာ့ ေယာင္ေယာင္ေလး ခ်ပ္သြားေသာ္လည္း ၾကည့္လို႔ေကာင္းေနေသးသည္၊ ခါးကို ကိုင္ထားသည့္ က်ဳပ္လက္က တေျဖးေျဖးႏွင့္ တကိုယ္လုံးကို ဖြဖြေလး ပြတ္ေပးေနသည္။

မၾကာခင္ အလိုလို ႏွစ္ေယာက္သား အသံတိတ္ကာ အသက္ရႈသံ တေျဖးေျဖးက်ယ္လာသလိုလို ျဖစ္လာသည္။ က်ဳပ္ဓါတ္က တေျဖးေျဖးႏွင့္ ခင္ဝိုင္းဆီ ကူးသြားတာလားမသိ၊ တေျဖးေျဖးႏွင့္ က်ဳပ္လက္ေခ်ာင္းေတြက ခင္ဝိုင္း ႏို႔သီးေနရာေလးကို ဖြဖြေလးပြတ္ေပးေနရင္း အထဲဝင္ေနသည့္ ႏို႔သီးေခါင္းေလးက ႂကြတက္လာသည္၊ ခင္ဝိုင္းကို ကိုၾကည့္မိေတာ့ မ်က္စိေမွးကာ ပါးစပ္ကို အသာေလးဟၿပီး ပါးစပ္ႏွင့္ အသက္ရႈေနသလို ျဖစ္ေနသည္။ ၾကည့္ရတာ အပ်ိဳ႐ိုင္းကေလး အထိအေတြ႕မွာ စိတ္ပါေနသလို ျဖစ္ေနသည္။ က်ဳပ္ကလဲ ခင္ဝိုင္း အရသာ ခံစားေနမွန္း သိသည္ႏွင့္ လုပ္လက္စကို မရပ္ဘဲ ခင္ဝိုင္းႏို႔သီးကို႔အသာအယာ ဆက္ပြတ္ေပးေန မိသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား သာယာမႈ႕ေအာက္မွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာနစ္ေျမာသြားသည္ မသိ၊ ႐ုတ္တရက္ ျဖတ္ကနဲ လန္႔ႏိုးသြားသလို ျဖစ္ကာ ႏွစ္ေယာက္စလုံး တၿပိဳင္တည္း အသိက ခ်က္ျခင္း ဝင္လာသည္။ ဝင္လာသည္ႏွင့္ “ကဲ ငါမေျပာဘူးလား၊ အလိုလို နင့္ႏို႔သီးေခါင္းထြက္လာၿပီ ေတြ႕လား၊ ငါ မဆြဲထုတ္ဘူးေနာ္” ခင္ဝိုင္းက သူ႔ကိုယ္သူ ငုံ႔ၾကည့္ၿပီး “အယ္” ကနဲ အသံထြက္ကာ သူ႔မ်က္ႏွာကို က်ဳပ္ရင္ခြင္ႏွင့္ အပ္ထားလိုက္ေတာ့သည္။ ၿပီးေတာ့ တိုးတိုးေလး “ရွက္စရာႀကီး” က်ဳပ္က သူ႔ကို ခပ္ဖြဖြ ျပန္ဖက္ရင္း “အဲဒါမွ ငါ့အသက္ရွည္ေဆး ေအာင္ျမင္တာဟ၊ နင္ ငါၾကည့္တာ ဓါတ္ကူးၿပီး ထြက္လာတာ မဟုတ္လား” “ဘဘႀကီးေနာ္ လာမေျပာနဲ႔ သမီးရွက္တယ္” “ဟား ဟား ဟား ဟား ေအးပါ ေအးပါ၊ ကဲ ကဲ ေရာ့ေရာ့ နင့္ ပိုက္ဆံ တေသာင္းငါေပးမယ္၊ ေရာ့ဟာ တေသာင္းငါးေထာင္ယူလိုက္၊ ပိုေပးလိုက္မယ္၊ အဲဒါ နင္ ဘရာစီယာေရာ စစပ္ပိုင္ဒါ ပါဝယ္” “ေဟး ဒါမွ ဘဘႀကီး” “ပိုက္ဆံကို ေသခ်ာသိမ္းအုံး၊ ေတာ္ၾကာ နင့္အေမေတြ႕ၿပီး ဘယ္ကရလဲ ဘာညာ ေမးေနမယ္” “သမီး သိပါတယ္။ ဖြက္ထားမွာ” ခင္ဝိုင္းေၾကာင့္ မေတာင္တာၾကာတဲ့ က်ဳပ္လီးေတာင္ ျပန္ေတာင္သြားတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ၾကာၾကာေတာ့ မေတာင္ ခင္ဝိုင္းလဲ က်ဳပ္နားက ခြာသြားေရာ ေတာင္ေနတဲ့ လီးလဲ ျပန္က်သြားေရာ၊ ဒါေပမဲ့ မဆိုး၊ ခင္ဝိုင္းေကာင္းမႈ႕နဲ႔ က်ဳပ္ေသြးသားေတြလဲ ျပန္လည္ႏိုးၾကားလာတယ္ေျပာရမယ္၊ ဘယ္ေလာက္ထိေတာင္ ႏိုးၾကားသြားလဲ ဆိုေတာ့ အဲ့ဒီညက မမက္စဖူး တခါမွေတာင္ ျပန္မစဥ္းစားဖူးခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းတုန္းက ရီးစားနဲ႔ ခ်ိန္းေတြ႕တဲ့ အေၾကာင္း အိပ္မက္ေတာင္ျပန္မက္ၿပီး မထြက္စဖူး သုတ္ရည္ေတာင္ ထြက္လို႔။ က်ဳပ္မိန္းမကလဲ အိမ္မွာ ၂ ရက္ေလာက္ ညိမ္ေနေတာ့ က်ဳပ္အဖို႔ အသက္ရွည္ေဆး ထပ္မွီဝဲဘို႔ အခ်ိန္ေစာင့္ေနရေသးတယ္။ သူကလည္း ၂ ရက္ျခား ၃ ရက္ျခားေလာက္တခါ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း တစုနဲ႔ အပ်င္းေျပ မာေက်ာက္ သြားကစားတတ္တယ္၊ ေၾကးကေတာ့ မမ်ားပါဘူး။ အရႈံးအႏိုင္ ၃ – ၄ ေသာင္းေလာက္ေပါ့။ ဒါကလဲ သူ႔အတြက္ အသက္ရွည္ေဆး တမ်ိဳးလို႔ ေျပာလို႔ရတာေပါ့။ ဒါကေတာ့ သူ႔ဝါသနာ၊ က်ဳပ္ကေတာ့ ဒါမ်ိဳးေတြ ဝါသနာေတာ့ မပါဘူး၊ က်ဳပ္ဝါသနာပါတာက မိန္းမ ကိစၥ၊ ခုအသက္အ႐ြယ္ထိ က်ဳပ္က မိန္းမနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ နာမည္ပ်က္မရွိဘဲ ေနခဲ့ေပမဲ့ က်ဳပ္ အရင္က တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ရႈတ္ထားတာ နဲမွ မနဲဘဲ။ ေျပာရရင္ က်ဳပ္က အဲဒီကိစၥမွာ ပါရမီဘဲ ထူးေနလို႔လား ေတာ့ မသိ၊ က်ဳပ္ရႈတ္သမွ် ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ျပသနာ ကိုမတက္ခဲ့ဖူးဘူး၊ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ က်ဳပ္ရႈတ္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ က်ဳပ္မိန္းမေတာင္ မသိခဲ့ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္လဲ က်ဳပ္ကို လူ႐ိုးလူေကာင္းႀကီး လို႔ဘဲ သေဘာထားၿပီး အပ်ိဳေပါက္ အိမ္အကူမေလးနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ထားၿပီး သူ႔အသက္ရွည္ေဆး သူသြားရွာေနတာေပါ့၊ က်ဳပ္အက်င့္ကလဲ သူမ်ားသားသမီးကို လိမ္လည္လွည့္စားၿပီး မရႈတ္တတ္ဘူးဗ်။

က်ဳပ္ အေျခအေန အမွန္ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာၿပီး ႏွစ္ဦးသေဘာတူ နားလည္မႈ႕နဲ႔ဘဲ ဆက္ဆံခဲ့တာ၊ ကံႀကဳံလို႔ ဆုံခဲ့တဲ့ သေဘာေပါ့၊ အခ်ိန္တန္ရင္ သူ႔လမ္းသူသြား ကိုယ့္လမ္းကိုယ္သြား ၾကရမယ္ဆိုတာကို သိသိႀကီးနဲ႔ အမွားလမ္းေၾကာင္းထဲ ဇြတ္တိုးခဲ့တဲ့ အျဖစ္မ်ိဳးခ်ည္း က်ဳပ္ဖန္တီးခဲ့တာ၊ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ကလဲ သူမ်ားသားသမီး အလကား စားရတယ္ ဆိုတဲ့ တကိုယ္ေကာင္းစိတ္နဲ႔ မစားခဲ့ပါဘူး။ တကယ့္ကို ေစတနာအျပည့္နဲ႔ က်ဳပ္လဲ တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က သူတို႔ကို ျပန္ကူညီခဲ့တာ ဆိုေတာ့ လမ္းခြဲသြားလဲ တခ်ိဳ႕အမ်ိဳးသမီးေတြဆို က်ဳပ္ကို ေက်းဇူးေတာင္ တင္လို႔၊ ေျပာရင္ ႂကြားတယ္ ထင္မယ္၊ က်ဳပ္နဲ႔ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး က်ဳပ္ကူညီလို႔ ခုခ်ိန္မွာ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္နဲ႔ တကယ့္ကို ခ်မ္းခ်မ္းသာသာျဖစ္ေနၿပီး အပ်ိဳႀကီး နာမည္ခံထားတဲ့ အသက္ ၅ ထိပ္စီးအ႐ြယ္ ၃ – ၄ ေယာက္ေလာက္ ရွိတယ္ဆို ခင္ဗ်ားတို႔ ယုံမွာ မဟုတ္ဘူး။ က်ဳပ္အသက္ေတာင္မွ ခု အသက္က ၆ ထိပ္စီး ျဖစ္ေနၿပီဆိုေတာ့ သူတို႔က ဒီအ႐ြယ္ေရာက္ၿပီေပါ့၊ သူတို႔က က်ဳပ္အတြက္ဆို အခ်ိန္မေ႐ြး ေက်းဇူးျပန္ဆပ္ဘို႔ အဆင္သင့္ ရွိတယ္ ဆိုတာ ခုထိ က်ဳပ္ကိုေတြ႕ရင္ ေျပာတုန္း။ ခုလဲ ခင္ဝိုင္းနဲ႔ ကိစၥက က်ဳပ္ ပ်င္းလို႔ ဆပ္ေဆာ့တဲ့ ကိစၥ၊ ဆပ္ေဆာ့တယ္ ဆိုေပမဲ့ အေနၾကာေတာ့ ေကာင္မေလးကို က်ဳပ္မ်က္စိထဲ သေဘာက်လာတာလဲ ပါတယ္၊ သူ႔ကို ကူညီခ်င္တာလဲ ပါတယ္ေပါ့။ က်ဳပ္အသက္အ႐ြယ္နဲ႔ ဆက္စ္ ကိစၥက အဓိက အေရးမႀကီးေပမဲ့ သာယာမႈ႕ကိုေတာ့ က်ဳပ္ဝါသနာအရ လိုခ်င္ေသးတဲ့ သေဘာ၊ ေနာက္ၿပီး က်ဳပ္က ဒီ ၃ ႏွစ္ေလာက္အတြင္းမွာ လုပ္ငန္းေတြ အကုန္နီးနီးေလာက္ ရပ္လိုက္ၿပီး အၿငိမ္းစား ယူလိုက္တာေၾကာင့္ တေန႔တေန႔ ပ်င္းေနတာကလဲ ပါတာေပါ့။ လူကပ်င္းေနတာနဲ႔ ခင္ဝိုင္းရဲ႕ ဘဝ အေျခအေနရယ္၊ တေန႔တျခား စိုေျပလာတဲ့ သူ႔အလွရယ္၊ က်ဳပ္ဝါသနာရယ္ ေပါင္းစပ္ၿပီး ေကာင္မေလးကို လူတလုံး သူတလုံး ျဖစ္ေအာင္ ကူညီဘို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္တာပါဘဲ။ ကူညီတယ္ ဆိုေပမဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕ ဝသီကိုက လူတေယာက္ကို အလကား မကူညီတတ္ဘူးဗ်။ အတၱဆန္တယ္ ေျပာခ်င္ေျပာ၊ အက်င့္ယုတ္တယ္ ေျပာခ်င္ေျပာ၊ က်ဳပ္က လူတမ်ိဳး၊ လူတေယာက္အေပၚ ဘာအက်ိဳးမွ မေမွ်ာ္ကိုးဘဲ ေစတနာ ထားတာမ်ိဳး က်ဳပ္မလုပ္တတ္ဘူး။ က်ဳပ္ရဲ႕သေဘာက ငါ မင္းအေပၚ ေစတနာရွိတယ္၊ မင္းလဲ ငါ့အေပၚ ေစတနာ ျပန္ရွိ၊ တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္က ေစတနာျပန္ထားတာမ်ိဳးကိုလိုခ်င္တာ။ က်ဳပ္အေပၚ ေစတနာ ျပန္မရွိလို႔ကေတာ့ တခါစားေပါ့။ က်ဳပ္က ျပန္လွည့္မၾကည့္ေတာ့တဲ့ လူစား။ ခင္ဝိုင္းနဲ႔ ဇတ္လမ္း ျပန္ဆက္ရရင္ ပထမ တရက္ အေျခအေနအရေတာ့ သူလဲ က်ဳပ္အေပၚ ေစတနာ ထားတယ္ ဆိုတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္ဗ်။ အပ်ိဳစင္ေလးျဖစ္တဲ့အျပင္ ဗဟုသုတကလဲ မရွိေတာ့ ဒီကိစၥကို နားမလည္သလို ျဖစ္ေနေပမဲ့ က်ဳပ္လုပ္ရပ္ ကို မညင္းမဆန္ဘဲ ေစတနာ ျပန္ထားတာ က်ဳပ္ဆီက ရမဲ့ ေငြ ေၾကာင့္သက္သက္ လို႔ေတာ့ ေျပာလို႔ မရဘူးဗ်။

ခင္ဝိုင္းက ေငြလိုခ်င္တယ္ ဆိုတာ မွန္ေပမဲ့ သူ႔ရဲ႕ အမူအယာနဲ႔ အေျပာအဆိုက သူ႔ ခႏၲာကိုယ္ကို ေရာင္းစားေနတဲ့ သေဘာမ်ိဳး မရွိဘူး ဆိုတာက်ဳပ္ရိပ္မိတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ က်ဳပ္ရဲ႕ လုပ္ရပ္ကို သူေကာင္းေကာင္း သာယာသြားတယ္ ဆိုတာ က်ဳပ္သိလိုက္တာမို႔ဘဲ။ အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ သာယာတယ္ ဆိုေပမဲ့ လူတေယာက္အေပၚကို မႏွစ္သက္ရင္ ဘယ္ေလာက္အထိအေတြ႕ေကာင္းေကာင္း သာယာမႈ႕က ဘယ္ျဖစ္လာမလဲ၊ ႐ြံရွာၿပီး ေအာ္ဂလီ ဆန္ေနမွာေပါ့။ ခင္ဝိုင္း က်ဳပ္ အထိအေတြ႕ကို သာယာတယ္ ဆိုကတည္းက က်ဳပ္ အေပၚ သူေစတနာ ရွိတယ္ဆိုတာ ေပၚလြင္ေနတာဘဲ။ ပိုၿပီး ေသခ်ာသြားတဲ့ အခ်က္က ေနာက္တေန႔ မွာ သူ က်ဳပ္ကို ဆက္ဆံတဲ့ ပုံစံေျပာင္းလာတာ သတိထား မိလိုက္တယ္။ အရင္လို ခပ္တန္းတန္း မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ပိုၿပီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေနလာသလိုဘဲ၊ က်ဳပ္ မိန္းမေရွ႕မွာေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်။ က်ဳပ္စကားေျပာၾကည့္ရင္ သိတယ္၊ “ခင္ဝိုင္း” “ရွင္ ဘဘႀကီး” “ငါေျပာတဲ့ ဘရာစီယာ ဝယ္ၿပီးပလား” “ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ဝယ္ၿပီးလို႔ ခုေတာင္ ဝတ္ထားေသး” “ဘယ္တုန္းက ဝယ္လိုက္လဲ” “မေန႔က အိမ္အျပန္ ဝင္ဝယ္လိုက္တာေလ၊ ၃ ထည္ဝယ္လိုက္တယ္” “ဟုတ္လား ျပစမ္း” “အြန္႔ ခု မျပပါဘူးေနာ္၊ ဘဘႀကီးကလဲ ေမေမႀကီးလဲ မလစ္ဘဲနဲ႔” “လစ္ပါတယ္ဟ၊ သူအေပၚမွာ ဘုရားရွစ္ခိုးေနတဲ့ဟာ၊ နင္ မဝယ္ရေသးပါဘူး၊ ငါ့ကို လာေျပာေန” ခင္ဝိုင္းက ထမင္းစားခန္းထဲကေန အျပင္ကို ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ ေခ်ာင္းၾကည့္ၿပီး က်ဳပ္ဘက္လွည့္လို႔ ႐ုတ္တရက္ သူ႔အက်ႌကို ဆြဲပင့္ျပတယ္၊ “ကဲ ေတြ႕ၿပီလား၊ တခါထဲ လူကို မယုံသလို ဘာလိုလိုနဲ႔၊ ဟြန္႔” “ဟား ဟား ဟား ဟား၊ ယုံပါတယ္ဟ၊ ငါက ၾကည့္ခ်င္လို႔ တမင္ေျပာတာ” “ဟြန္႔၊ ဘဘႀကီးကေတာ့” “ေအာ္ ခင္ဝိုင္း” “ရွင့္” “နင္ ေရခ်ိဳးရင္ ဆပ္ျပာေမႊးနဲ႔ ေသခ်ာခ်ိဳး သိလား” “ဟင္ ဘာလို႔လဲ ဘဘႀကီး၊ သမီးကိုယ္က နံေနလို႔လား” “ဟဲ ဟဲ၊ နံေနရင္ ငါ့ အသက္ရွည္ေဆးက မစြမ္းမွာ စိုးလို႔ဟ” “သမီးသိပါတယ္ ဘဘႀကီးလဲ၊ အကုန္ေလွ်ာက္ေျပာေနတာဘဲ ရွက္စရာႀကီး” ေျပာေျပာဆိုဆို ခင္ဝိုင္း က်ဳပ္အနားက ေျပးပါေလေရာ။ က်ဳပ္ အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းမွာ ထိုင္ရင္း တီဗီက ခ်န္နယ္ေတြ ဟိုေျပာင္းဒီေျပာင္း ေျပာင္းရင္း မိန္းမနဲ႔ ဘာညာ စကားေျပာေနတုန္း အျပင္က တီ တီ နဲ႔ ဟြန္းသံၾကားေတာ့ က်ဳပ္မိန္းမ ဆီမွ ဟဲ့ ခင္ဝိုင္း တံခါးလာပိတ္ထားေတာ့ ငါသြားေတာ့မယ္ လို႔ အသံထြက္လာတယ္။ အိမ္ေရွ႕မွာ ႏွစ္ေယာက္အတူတူ ဟိုဟိုဒီဒီေျပာရင္း ကားလာႀကိဳေတာ့ က်ဳပ္ထပိတ္ရင္ရရဲ႕သားနဲ႔ ေနာက္ေဖးက ခင္ဝိုင္းကို လွမ္းေအာ္ခိုင္းတယ္၊ ဒီလိုဘဲ က်ဳပ္မိန္းမက ေယာက္က်ားကို ေသးေသးမႊားမႊား မခိုင္းတတ္၊ သူမ်ားကို ခိုင္းတာ အက်င့္က ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ လက္တို လက္ေတာင္း ခိုင္းဘို႔ အိမ္မွာ အိမ္အကူ မရွိလို႔ မျဖစ္။ “ရွင္ လာၿပီ လာၿပီ ေမေမႀကီး” ဆိုၿပီး ေနာက္ေဖးက ခင္ဝိုင္း အေျပးထြက္လာသည္။ ၿပီးေတာ့ အျပင္ထြက္သြားတဲ့ က်ဳ႕ပ္မိန္းမကို တံခါးေပါက္က ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး က်ဳပ္မိန္းမကို လာႀကိဳသည့္ ကား ထြက္သြားေတာ့မွ သံဘာဂ်ာတံခါးကို ပိတ္လို႔ ေသာ့ကို ခတ္လိုက္သည္။

က်ဳပ္မွာက ကားရွိေပမဲ့ ခု အသက္ႀကီးလာေတာ့ သိပ္မေမာင္းေတာ့။ ဒ႐ိုင္ဘာလဲ မေခၚခ်င္။ မိန္းမကေတာ့ အရင္ထဲက မေမာင္း။ “အရင္ႀကိဳေနတဲ့ကားဘဲလား” “ဟုတ္ ဘဘႀကီး” “ကဲ နင့္ အေဒၚသြားၿပီဆိုေတာ့ ငါ့အသက္ရွည္ေဆး စမယ္” က်ဳပ္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူသိတယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ က်ဳပ္ကိုၾကည့္ရင္း ရယ္တယ္။ “ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္၊ ခနေလးေနာ္ ဘဘႀကီး၊ သမီး အဝတ္ေတြ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ထဲ ထည့္ေနတာ၊ ခလုပ္ဖြင့္ရအုံးမယ္” “အင္း ၿပီးရင္ အေပၚလိုက္ခဲ့” “ဟုတ္” ေျပာေျပာဆိုဆို ေနာက္ေဖးဘက္ ေျပးၿပီးဝင္သြားတဲ့ ခင္ဝိုင္း ကိုၾကည့္ၿပီး ေကာင္မေလး က်ဳပ္အေပၚ ေစတနာ ရွိတယ္ဆိုတာ ပိုေသခ်ာသြားတယ္။ ေစတနာသာမရွိလို႔ကေတာ့ ရသမွ် အခ်ိန္ဆြဲၿပီး ေပကပ္ကပ္နဲ႔ ေန ေနမွာ ဆိုတာ အေတြ႕အႀကဳံ မ်ားတဲ့ က်ဳပ္ ေကာင္းေကာင္းသိေနတယ္ေလ။ အေပၚထပ္ က်ဳပ္ ထိုင္ေနက် ဆိုဖာေပၚ ထိုင္ၿပီး မၾကာဘူး ခင္ဝိုင္း ေလွကားဝမွာ ေပၚလာတယ္၊ မ်က္ႏွာက ၿပဳံးစိစိ နဲ႔၊ က်ဳပ္နဲ႔ ေတြ႕ရတာ ေပ်ာ္ေနတာလား၊ က်ဳပ္ေဆးက သူ႔အတြက္ ရီစရာ ျဖစ္ေနတာလားေတာ့ မသိ၊ ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ စူပုတ္ေနတာထက္စာရင္ေတာ့ အမ်ားႀကီး ေကာင္းတာေပါ့။ “လာခဲ့” က်ဳပ္ေပါင္ကို လက္နဲ႔ ပုတ္ျပရင္း ေခၚလိုက္ေတာ့ ခင္ဝိုင္းက သူ႔ ထမီကို ဆြဲမၿပီး အရင္တေခါက္ကလိုဘဲ က်ဳပ္ေပါင္ေပၚ ခြလိုက္တယ္၊ လူက ၿပဳံးစိစိနဲ႔ အသံထြက္ မရယ္႐ုံ တမယ္။ က်ဳပ္လဲ သူ႔ကို ၾကည့္ၿပီး အေပ်ာ္ဓါတ္ ကူးသြားလား မသိ တဟားဟား ရယ္ေတာ့ သူကလဲ တခစ္ခစ္ နဲ႔ အသံထြက္ရယ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ “ဘဘႀကီးေနာ္” “နင္က ၿပဳံးစိစိလုပ္ေနတာကိုး ငါ ရီမွာေပါ့” ပါးစပ္ကေျပာေပမဲ့ လက္က ထုံးစံအတိုင္း သူ႔ အက်ႌကို ရင္ဖြင့္ၿပီး ဆြဲခြၽတ္လိုက္တယ္။ က်ဳပ္ခြၽတ္ေတာ့ အလိုက္သင့္ေနေပးတယ္၊ က်ဳပ္ေဆးက ဘာလဲ သူသိေနတဲ့ သေဘာ။ ခင္ဝိုင္းက ဘရာစီယာေလးနဲ႔၊ “နင္က ဘရာစီယာေလးနဲ႔မွ ၾကည့္ေကာင္းတာဟ၊ နင့္ေဘာ္လီ အေဟာင္းႀကီးနဲ႔ ၾကည့္ရတာ စိတ္ပိန္လြန္းလို႔” ေျပာလဲေျပာ၊ သူ႔ႏို႔အုံကို ဘရာစီယာ အေပၚက အုပ္ကိုင္လိုက္တယ္၊ ကိုင္ရင္း ေအာက္ကေန ႏို႔အုံကို ႂကြလာေအာင္ အေပၚကို တြန္းတင္ရင္ ေဖါင္းတက္လာတဲ့ ရင္သားကို ၾကည့္ေတာ့ အုံက ေတာ္ေတာ္တက္သား၊ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ႐ုတ္တရက္ ငုံ႔နမ္းလိုက္ေတာ့ “အို႔၊ ဘဘႀကီး” ခင္ဝိုင္းက လန္႔ၿပီး ႐ုတ္တရက္ အသံထြက္လာတယ္။ က်ဳပ္ သူ႔ရင္ခြင္မွာ အပ္ထားတဲ့ မ်က္ႏွာကို ႐ုတ္တရက္ မခြာဘဲ အတင္းတိုးၿပီး ခပ္ၾကာၾကာေလး တဝႀကီး နမ္းလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ေခါင္းကို ခြာလို႔ သူ႔ကို ၿပဳံးၾကည့္ၿပီး “အဲဒါမွ တကယ့္ အပ်ိဳနံ႔စစ္စစ္” “ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္၊ တကယ္လား၊ ေတာ္ေသးတာေပါ့” “ဘာေတာ္ေသးတာလဲ” “ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ဘဘႀကီးက နံတယ္လို႔သာ ေျပာရင္ သမီးေတာ့ ရွက္တာနဲ႔ ေသၿပီ” “ဟား ဟား ဟား ဟား၊ လာအုံး ထပ္နမ္းအုံးမယ္၊ အပ်ိဳနံ႔ကို” ေစာေစာကလို ႏို႔အုံကို တြန္းတင္လို႔ မ်က္ႏွာထပ္အပ္ရင္း ဟိုရမ္း ဒီရမ္း ရမ္းေပးလိုက္ေတာ့ “ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္၊ ႏႈတ္ခမ္းေမြးကလဲ စူးလိုက္တာ ယားတယ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္” သူက ယားတယ္ ေျပာေလ က်ဳပ္က ပိုလုပ္ေလေပါ့၊ က်ဳပ္လုပ္ေလ သူက ရီေလ၊ ရီသာရီေနေပမဲ့ က်ဳပ္ေခါင္းကို မတြန္းထုတ္တဲ့ အျပင္ က်ဳပ္လည္ပင္းကို သိုင္းဖက္လို႔။ က်ဳပ္လဲ သူ႔ရင္အုံကို နမ္းရင္းနဲ႔ ႐ုတ္တရက္ သတိရၿပီး “ျပစမ္း ျပစမ္း နင့္ ႏို႔သီးေခါင္းေလး ထြက္ေနပလား” ေျပာေျပာဆိုဆို ဘရာစီယာကို အေပၚတြန္းတင္ၿပီး ေပၚလာတဲ့ ႏို႔အုံကို ၾကည့္ေတာ့ ႏို႔သီးေခါင္းေလး တဖက္က တဝက္ေလာက္ ျပဴထြက္လို႔ “နဲနဲေတာင္ ထြက္ေနၿပီ” ေျပာရင္ ႏို႔အုံ ႏွစ္ဘက္ကို လက္ႏွစ္ဘက္ႏွင့္ ညႇပ္ကိုင္ရင္း လက္မနဲ႔ ႏို႔သီးေခါင္းေပၚ အသာအယာပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ “အိ ဘဘႀကီး” “ယားလို႔လား” “ယားတယ္၊ တမ်ိဳးဘဲ” “ခံလို႔ေကာင္းတယ္ မို႔လား” “ဘဘႀကီးကလဲ ဘာေတြေမးေနမွန္း မသိဘူး” “ေမးရတာေပါ့ဟ၊ နင့္စိတ္ထဲမွာ ဘာျဖစ္ေနတယ္ သိမွ ငါက ဆက္လုပ္လို႔ ရမွာေပါ့၊ ေတာ္ၾကာ နင့္စိတ္ထဲ ဘာမွ ခံစားမႈ႕ မရွိရင္ ငါ့ အသက္ရွည္ေဆးက ဘာစြမ္းေတာ့မလဲ၊ ငါ လုပ္တာ အပိုျဖစ္ေနတာေပါ့” “ဘဘႀကီးကလဲ သမီး ေျပာရမွာ ရွက္တဲ့ဟာ” “ရွက္မေနနဲ႔ ငါေမးတာသာ အမွန္အတိုင္းေျပာ” “အာ ဘဘႀကီးကလဲ” “ခံလို႔ ေကာင္းလားဆို” ခင္ဝိုင္းက ခ်က္ျခင္းေတာ့ ျပန္မေျဖ၊ ခနေလးၾကာေတာ့မွ အသံတိုးတိုးႏွင့္ “အင္း” အင္းဆိုေတာ့ က်ဳပ္လဲ ခပ္ဖြဖြေလး ဆက္ပြတ္ေပးရင္း တေျဖးေျဖး ႏို႔သီးက တင္းၿပီး စူထြက္လာတယ္။

“ႏို႔သီးေလးေတာင္ ထြက္လာၿပီ၊ ငါ ဒီေန႔ နင့္ ႏို႔ရည္ ေသာက္မလို႔” က်ဳပ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ခင္ဝိုင္း ႐ုတ္တရက္ မ်က္လုံးျပဴးၿပီ “အို႔ ဘဘႀကီးကလဲ ႀကံႀကံဖန္ဖန္၊ ႏို႔ရည္ မထြက္ပါဘူး” “နင္က ဘာသိလို႔လဲ၊ ဒီအတိုင္း ဘယ္ထြက္မလဲဟ၊ စုတ္ေသာက္မွ ထြက္တာ၊ အပ်ိဳႏို႔ရည္ ဆိုတာ တကယ့္ အသက္ရွည္ေဆးဘဲဟ၊ အၿမဲမထြက္ဘူး၊ ငါ ဒီလို လုပ္လို႔ နင့္စိတ္ထဲ ခံလို႔ေကာင္းေနရင္ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ႏို႔အုံက တင္းလာၿပီး ထြက္ေရာ၊ အဲဒါကို စို႔ေသာက္ရတာ” “ဟုတ္လို႔လား ဘဘႀကီးကလဲ” “ဟုတ္ပါတယ္ဆိုမွ နင္မၾကားဖူးဘူးလား၊ အပ်ိဳႏို႔ရည္ အသက္ရွည္ ဆိုတာ” က်ဳပ္လဲ ပါးစပ္က ထြက္ရာ သူ႔ကို ေျပာရင္း၊ ခုလို သူ႔ကို ေျပာရတာကိုက က်ဳပ္အတြက္ အရသာ ရွိသလိုလို ျဖစ္ေနသည္။ “မၾကားဖူးပါဘူး” “ခု ၾကားဖူးၿပီမို႔လား၊ အပ်ိဳႏို႔ရည္က ခုလို အခ်ိန္မွ ထြက္တာဟ၊ ငါလုပ္တာ နင္ခံလို႔ေကာင္းေနရင္ နင့္စိတ္ထဲ အလိုလို ႏို႔ရည္ ထြက္ခ်င္စိတ္ေပၚလာလိမ့္မယ္” “ဘဘႀကီးကလဲ ႀကံႀကံဖန္ဖန္” “ကဲ နင္မယုံရင္ၾကည့္၊ လာေရွ႕တိုး၊ ငါ နင့္ႏို႔ကို ငုံထားမယ္၊ နင္ အရသာခံေန၊ တေျဖးေျဖးနဲ႔ နင့္စိတ္ထဲမွာ ႏို႔ရည္ထြက္ခ်င္စိတ္ေပၚလာလိမ့္မယ္၊ အဲလိုျဖစ္လာရင္ ငါ့ကို အခ်က္ေပးလိုက္” “ဘယ္လိုေပးရမလဲ” “စို႔ေတာ့လို႔ ေျပာေပါ့” “အာ ဘဘႀကီးကလဲ ရွက္စရာႀကီး” “ကဲ ကဲ ရွက္ရင္လဲ ငါ့ကို လက္နဲ႔ ၂ ခ်က္ ၃ ခ်က္ေလာက္ ပုတ္ၿပီး အခ်က္ေပးလိုက္၊ အဲဒါဆို ငါစို႔လိုက္မယ္” “ဟုတ္လား မဟုတ္လားလဲ မသိပါဘူး” “ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ဟာ၊ နင့္စိတ္ထဲ ႏို႔ထြက္လာၿပီထင္ရင္ အခ်က္သာေပးလိုက္၊ ကဲ လာစမ္းပါ၊ ေရွ႕တိုး” ခင္ဝိုင္းက တကယ္နားမလည္တာလား၊ က်ဳပ္ အညာကို တမင္ခံေနတာလားေတာ့ မသိ၊ က်ဳပ္ေျပာသမွ် အဟုတ္ႀကီး မွတ္လို႔။ ခင္ဝိုင္း ကိုက်ဳပ္ေပါင္ရင္းနားထိ ကပ္ေအာင္ ဆြဲယူလိုက္သည္။ သူ႔ကိုယ္က ေပါ့ေပါ့ေလး အလိုက္သင့္ က်ဳပ္နားကပ္လာသည္။ က်ဳပ္လဲ ေျပာေနရင္း ႏို႔သီးေခါင္းကို လက္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဖြဖြေလး ပြတ္ကစားေနေတာ့ သူ႔ႏို႔အုံကလဲ တင္းၿပီး ႏို႔သီးေခါင္းဆို မာေထာင္ေနတာ။ သူလဲ တေျဖးေျဖး ပါးစပ္နဲ႔ အသက္ျပင္းျပင္း ရႈေနသလို ျဖစ္လာတယ္၊ က်ဳပ္ သူ႔ႏို႔သီးတဖက္ကို ပါးစပ္နဲ႔ လွမ္းငုံလိုက္တယ္။ “အို႔ ဘဘႀကီး” အသံတိုးတိုးထြက္လာၿပီး ရင္ကို ေကာ့ေပးသည္။ ခင္ဝိုင္းလဲ က်ဳပ္ကို အသက္ရွည္ေဆးတိုက္ခ်င္ေနမွန္း သိသာေနသည္။ တဖက္က သူ႔ႏို႔ကို ငုံရင္း ႏို႔သီးကို လွ်ာဖ်ားနဲ႔ ကလိေနသလို၊ လက္ကလဲ ေနာက္ႏို႔သီး တဖက္ကို ဖြဖြေလး ပြတ္ေပးေနသည္။ သိပ္မၾကာ ခင္ဝိုင္း အအင္းအင္း နဲ႔ ဖီးတက္လာၿပီး က်ဳပ္လယ္ကို သိုင္းဖက္ထားတဲ့ လက္ႏွင့္ တျဖတ္ျဖတ္ပုတ္ရင္း ေကာ့လာသည္။ အဲဒီေတာ့ က်ဳပ္လဲ ႏို႔သီးကို ခပ္ျပင္းျပင္းေလး စို႔ေပးလိုက္တယ္။ ခပ္ၾကာၾကာေလး အားရပါးရစို႔ၿပီးေတာ့မွ ႏို႔သီးကို လႊတ္ၿပီး “နင္ ႏို႔ရည္ ထြက္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္လို႔ အခ်က္ေပးတာမို႔လား” “အင္း၊ ရွက္စရာႀကီး ဘဘႀကီးရာ၊ တကယ္ေရာ ထြက္ရဲ႕လား” “ထြက္တာေပါ့။ ခ်ိဳေနတာဘဲ” “မဟုတ္ဘဲနဲ႔” “မဟုတ္ဘဲ ငါကေျပာမလား၊ ခန နားအုံးမယ္၊ ေနာက္တဖက္က်န္ေသးတယ္” “ဟုတ္တယ္ေနမွာ၊ တကယ္ဘဲ ထြက္တယ္ထင္တယ္၊ သမီးစိတ္ထဲမွာလဲ ႏို႔ထြက္သြား သလိုဘဲ” “ထြက္ပါတယ္ဆို၊ ထြက္လို႔ေပါ့ ငါေတာင္ အားျပည့္သြားတာ။

ဒီမွာ နင္မေတြ႕ဘူးလား” သူ႔ တင္ပါး ႏွစ္ဘက္ကို ကိုင္ၿပီး က်ဳပ္ေပါင္ၾကားက တင္းေနသည့္ အရာကို က်ဳပ္ကို ခြထားတဲ့ သူ႔ေပါင္ၾကားႏွင့္ ထိၿပီး သတိထားမိသြားေအာင္ လုပ္ျပေတာ့ “အဲေတာ္ အဲဒါ ဘဘႀကီး ဟိုဟာ ျဖစ္လာတာမို႔လား” “ေအးေလ အသက္ရွည္ေဆးက စြမ္းေတာ့ ငါေတာင္ လူပ်ိဳစိတ္ ျဖစ္လာတာ” “အဲဒါဆိုရင္ေတာ့ သမီးေတာ့ ဒုကၡပါဘဲ” “ဘာဒုကၡလဲ” “ေတာ္ၾကာ ဘဘႀကီးက ဟိုဒင္းလုပ္ရင္ သမီးဒုကၡေရာက္မွာေပါ့” “နင္ကလဲ ငါ့ ေဆးက အပ်ိဳစစ္ဘို႔လိုေသးတယ္ဟ၊ ခုဟာက ေဆးစြမ္းတဲ့အေၾကာင္း နင့္ကိုျပတာ၊ နင္က ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေတြးေနတာလဲ” “ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ သမီးက လန္႔သြားလို႔” “လန္႔မေနနဲ႔ နင္ေျပာတဲ့ ဟိုဒင္းက ဟိုဟာ အၾကာႀကီး ျဖစ္ေနမွ ရတာ၊ ခုၾကည့္ ဟိုဟာေတာင္ မျဖစ္ေတာ့ဘူး၊ ေတြ႕လား” ဟိုေျပာ ဒီေျပာ ႏွင့္ နဲနဲေလး ျပန္ေပ်ာ့သြားတာမို႔ သူသတိထားမိေအာင္ ထပ္ျပေတာ့ “နဲနဲေတာ့ ျဖစ္ေနေသးတယ္ မို႔လား” “ေအး နဲနဲေတာ့ က်န္တာေပါ့ဟ၊ ကဲ ေနာက္ႏို႔တဖက္က ႏို႔ရည္ေသာက္အုံးမယ္၊ ကဲ နဲနဲႂကြအုံး ငါ့ စို႔လို႔ မွီေအာင္” က်ဳပ္ေျပာေတာ့ ခင္ဝိုင္းက သူ႔ဒူးႏွစ္ဘက္ကို ဆိုဖာေပၚ အားျပဳေထာက္ကာ သူ႔ႏို႔ က်ဳပ္ပါးစပ္ႏွင့္ မွီေအာင္ ႂကြေပးသည္။ ေျပာလို႔ေျပာတာမဟုတ္၊ က်ဳပ္ လူအေ႐ြးမွန္သား၊ ခင္ဝိုင္းက အကင္းလဲ ပါးသလို၊ ေစတနာလဲ ရွိတယ္။ ေနာက္ထပ္ ၂ ႀကိမ္ေလာက္ က်ဳပ္ ႏို႔ရည္ဘဲ မွန္မွန္ စို႔ေပးလိုက္တယ္။ အဆင့္မတက္ေသး၊ ၾကာေတာ့ ခင္ဝိုင္းလဲ က်ဳပ္အေျပာကို မရွက္ေတာ့ တဲ့အျပင္ လုပ္ရကိုင္ရတာလဲ ပိုအဆင္ေျပလာတယ္။ သူ႔ဆီက က်ဳပ္ ႏို႔စို႔တာ ခံလို႔ေကာင္းတယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းလဲ ရွက္ရွက္နဲ႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းဘဲ ဝန္ခံလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ေဆးေၾကာင့္ က်ဳပ္ ဟိုဟာ ျဖစ္မျဖစ္ စမ္းတတ္လာတယ္။ စမ္းတယ္ဆိုတာက လက္နဲ႔ကိုင္ၿပီး စမ္းတာမဟုတ္ေတာ့ ေအာက္ပိုင္းက အဝတ္ဝတ္ထားေပမဲ့ က်ဳပ္ ေပါင္ၾကားနဲ႔ သူ႔ေပါင္ၾကားလဲ ရင္းႏွီးလာတယ္။ ေျပာရရင္ ခင္ဝိုင္းလဲ က်ဳပ္ကို အသက္ရွည္ေဆး ေကြၽးေနတယ္ ဆိုေပမဲ့ က်ဳပ္ ရဲ႕အထိအေတြ႕ကို ႀကိဳက္ေနတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ က်ဳပ္ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ သူလဲ ေသြးသားနဲ႔ လူဆိုေတာ့ အထိအေတြ႕ကို ဘယ္လြန္ဆန္ႏိုင္ပါ့မလဲ၊ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္က သူပစ္ပစ္ခါခါ လုပ္လို႔ ရတဲ့ ပုံမ်ိဳးလဲ မဟုတ္။ က်ဳပ္ဘက္က်ဳပ္ယက္ၿပီး ေျပာရင္ ဘာမွမသိတဲ့ အ႐ိုင္းေလး ခင္ဝိုင္း က်ဳပ္လို အဘိုးႀကီးကို ခ်စ္ေနၿပီ လို႔ေတာင္ ဆိုလို႔ရတယ္၊ ဒီေန႔ေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ႏို႔ရည္ေကာင္းေကာင္းေသာက္ၿပီး၊ အနားယူမွိန္းေနရင္း ေနာက္တဆင့္တက္ဘို႔ စကားလိုက္တယ္။ “ခင္ဝိုင္း” “ဟင္” “ငါေျပာမလို႔၊ နင့္ကို ေျပာရမွာ အားလဲနာတယ္၊ ဒါေပမဲ့ မေျပာရင္လဲ မျဖစ္ျပန္ဘူးဟ” “ဘာလဲဟင္ ဘဘႀကီး၊ ခင္ဝိုင္းကို ပိုက္ဆံေပးတာ မ်ားေနလို႔လား” “အာ နင္ကလဲ ပိုက္ဆံကိစၥ မဟုတ္ပါဘူးဟ၊ ပိုက္ဆံက အေရးမႀကီးဘူး၊ ငါေပးနိင္လို႔ ေပးတာ၊ ငါေျပာမွာက အသက္ရွည္ေဆးကိစၥ” “အသက္ရွည္ေဆးက ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ မစြမ္းေတာ့လို႔လား” “အာ နင္ကလဲ ေျပာလိုက္ရင္ ေသာက္တလြဲ၊ စြမ္းတာေပါ့၊ အရင္ကထက္ေတာင္ ဟိုဟာျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ ၾကာလာတဲ့ဟာ၊ ဒီမွာ အခုထိ ျဖစ္ေနတုန္း၊ နင္သတိမထားမိဘူးလား” ခင္ဝိုင္း မသိဘဲ ေနမွာမဟုတ္၊ သူ ခြထားတာ အားျပည့္ေနတဲ့ က်ဳပ္ဟာေပၚ က်က်နန။

ဟိုတေခါက္ထဲက သူ က်ဳပ္ဟာေပၚ က်က်နန ခြတတ္လာတယ္။ “ဒါဆိုဘာလဲဘဘႀကီး၊ ေျပာပါ သမီးကို အားမနာပါနဲ႔” “နင္လဲသိမွာေပါ့၊ အသက္ရွည္ေဆးက နင့္တကိုယ္လုံး ခြၽတ္ၿပီး ၾကည့္တာလဲ ပါတယ္ေလဟာ” “အယ့္ . . .” ခင္ဝိုင္းက ရွက္တာလား ဘာလားေတာ့ မသိ၊ အယ့္ ကနဲ ျဖစ္ေပမဲ့ သိပ္ၿပီး ရွက္ေယာင္မျပ “ဟုတ္တယ္ဟ၊ အမွန္က နင့္တကိုယ္လုံး ခြၽတ္ရမွာ ငါက အားနာေနၿပီး ေျပာမထြက္လို႔၊ ဒါေပမဲ့ဟာ မေျပာရင္လဲ မရဘူး၊ ခု ေဆးကစြမ္းေနေတာ့ သူ႔နည္းအတိုင္း လုပ္မွ အစြမ္းက ပိုထက္မွာမို႔လို႔ အားနာနာ နဲ႔ဘဲ ေျပာရတာ” ခင္ဝိုင္းက ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ က်ဳပ္ရင္ခြင္ထဲ သူ႔မ်က္ႏွာအပ္လိုက္တယ္၊ က်ဳပ္ကလဲ သူ႔ေၾကာကို ခပ္ဖြဖြေလး ပြတ္ေပးေနမိတယ္။ ခနၾကာမွ တိုးတိုးေလး “ေတာ္ၾကာ ဘဘႀကီး သမီးကို ႐ြံသြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ” သူ႔ေျပာပုံက မခြၽတ္တာမဟုတ္၊ သူ႔ဟာ က်ဳပ္ျမင္ၿပီး ႐ြံမွာတဲ့၊ က်ဳပ္ႀကဳံခဲ့တဲ့ မိန္းမေတြ တေယာက္မွ ဒီလိုမေျပာဘူး၊ “အပ်ိဳစစ္စစ္ေလးဟာက ႐ြံစရာ မရွိပါဘူးဟ” “သမီးကေတာ့ ဘဘႀကီး ႐ြံမွာဘဲ ေၾကာက္တာ” “ကဲဟာ ငါ႐ြံ မ႐ြံ ခြၽတ္ၾကည့္မွာဘဲ သိမွာဘဲ၊ ကဲ လာ ဒီမွာအိပ္ခ်လိုက္” က်ဳပ္ကို ခြထိုင္ေနတဲ့ ခင္ဝိုင္းကို အသာေပြ႕ၿပီး ဆိုဖာေပၚ လွဲခ်လိုက္တယ္၊ က်ဳပ္ဆိုဖာက ရွည္လဲရွည္၊ က်ယ္လဲက်ယ္၊ ၃ ေယာက္ေလာက္ေကာင္းေကာင္းထိုင္လို႔ရတဲ့ loveseat ဆိုေတာ့ ခင္ဝိုင္း ေကာင္းေကာင္းလွဲခ်လို႔ရသည္။ ခင္ဝိုင္းက အလိုက္သင့္လွဲခ်ရင္း သူ႔မ်က္ႏွာကို သူ လက္ဝါးနဲ႔ အုပ္လိုက္တယ္၊ က်ဳပ္က သူ႔ေနာက္မွာ ထိုင္ရက္။ “ကန္ေတာ့ေနာ္ ကန္ေတာ့ ဘဘႀကီး၊ သမီး ရႈးေတြ ထြက္က်ထားလား မသိဘူး” ႐ုတ္တရက္ သူဘာေျပာလဲ က်ဳပ္သေဘာမေပါက္၊ “ဘာလဲဟ၊ ဘာရႈးထြက္က်တာလဲ” “ဟို ဟိုေလ ေစာေစာက ဘဘႀကီး ႏို႔ရည္ေသာက္တာ သမီး ရႈးေတြ ထြက္က်လား မသိ၊ အဲဒါ ညစ္ပတ္ၿပီး ဘဘႀကီး ႐ြံမွာစိုးလို႔၊ ေရနဲ႔ အရင္သြားေဆးလိုက္ရမလား” ေအာ္ ခုမွ သေဘာေပါက္တယ္၊ က်ဳပ္ေစာေစာက သူ႔ႏို႔ရည္ေသာက္ေတာ့ ဖီးလာၿပီး ေအာက္က အရည္ၾကည္ လိုက္ထားတာကို သူရႈးထြက္တယ္ ထင္ေနတာထင္ပါရဲ႕၊ အဲဒါက်ဳပ္ကို ေျပာခ်င္လို႔ ရွက္ရွက္နဲ႔ မ်က္ႏွာကို အုပ္ၿပီး ေျပာတာကိုး၊ ခင္ဝိုင္း တကယ့္ကို ဘာမွ မသိပါလား၊ ဒီေခတ္ႀကီးမွာ သူ႔လိုလူမ်ိဳး ရွိေသးတာ အံ့ပါရဲ႕။ “ေနပါအုံး၊ ငါၾကည့္အုံးမယ္၊ နင့္ထမီႀကီး ဆြဲတင္လိုက္၊ ေတာ္ၾကာ နင့္ထမီကိုင္ၿပီး ငါဘုန္းနိမ့္ေနအုံးမယ္” က်ဳပ္ေဘးမွာ ဒူးႏွစ္ဘက္ေထာင္ၿပီး ပက္လက္လဲေနတာမို႔ ေပါင္ရင္းေလာက္ထိ လန္တက္ေနတဲ့ ထမီကို က်ဳပ္ မဆြဲခြၽတ္ခ်င္တာေၾကာင့္ သူ႔ကို ေျပာလိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာကို အုပ္ထားတဲ့ လက္ကိုဖယ္လို႔ သူ႔ထမီကို လုံးလိုက္ရင္း ဘိုက္ေပၚ ဆြဲတင္လိုက္တယ္။ ေအာက္ကေတာ့ အသစ္နီးပါး ေတာက္ေျပာင္ေနတဲ့ အသားေရာင္ အတြင္းခံေဘာင္းဘီေလး၊ အဖြားႀကီး စတိုင္ ပြေယာင္းေယာင္း အတြင္းခံေဘာင္းဘီေတာ့ မဟုတ္၊ ေခတ္ဆန္ဆန္ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ေပါင္ရင္းျပတ္ျပတ္နဲ႔ ဂြၾကားကိုသိုင္းအုပ္ထားတဲ့ အတြင္းခံေဘာင္းဘီ၊ ခင္ဝိုင္းက ဝယ္တတ္သားဘဲ၊ ဒူးႏွစ္ဘက္ကို ေထာင္ၿပီး ေစ့ထားတာမို႔ ဂြၾကားကို ေကာင္းေကာင္းမေတြ႕၊ က်ဳပ္က အခ်ိန္ဆိုင္းမေနဘဲ သူ႔ဒူးႏွစ္ဘက္ကို ဆြဲကားလိုက္ေတာ့ သူက အလိုက္သင့္ ကားေပးရင္း က်ဳပ္ကို ၾကည့္ေနတာ သတိထားမိလိုက္တယ္။

က်ဳပ္စိတ္ထင္ ခင္ဝိုင္း စိတ္ထဲမွာ ရွက္တာထက္ သူ႔ဟာကို က်ဳပ္ျမင္ၿပီး ႐ြံသြားမွာ ပိုေၾကာက္ေနပုံရတယ္။ ခင္ဝိုင္းေျပာသလိုဘဲ အတြင္းခံေဘာင္းဘီ ဂြၾကားမွာေတာ့ စိုၿပီး ကြက္ေနတာ ေတြ႕လိုက္တယ္။ ခင္ဝိုင္း ေစာေစာက က်ဳပ္ႏို႔စို႔တာ အရသာေတြ႕ၿပီး ေအာက္က အရည္ၾကည္ေတြ ဆင္းထားတာဘဲျဖစ္မယ္၊ အဲဒါကို သူ႔စိတ္ထဲရႈးေတြ ထြက္က်တယ္ ထင္ေနပုံဘဲ၊ သူ႔ကို ဒါေတြ သိေအာင္ သူ႔ကို ေျပာျပတဲ့သူ ရွိပုံမရ။ ခင္ဝိုင္းက က်ဳပ္ ကိုၾကည့္ေနတာမို႔ သူ႔ကို ျပန္ၾကည့္ရင္း “ၾကည့္ရတာ နင့္ထြက္က်ထားတာ ေသးေတြ မဟုတ္ပါဘူးဟ၊ အဲ့ဒါ နင့္ကိုယ္ကထြက္တဲ့ အသက္ရွည္ေဆးဘဲျဖစ္မယ္၊ ခပ္ခြၽဲခြၽဲေလး ျဖစ္ေနတာ မို႔လား၊ ေနအုံး ငါကိုင္ၾကည့္အုံးမယ္” ေျပာေျပာဆိုဆို သူ႔ေပါင္ၾကားက စိုေနတဲ့ အကြက္ကို က်ဳပ္လက္နဲ႔ ထိၿပီး ပြတ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေသခ်ာတာေပါ့၊ အရည္ၾကည္ေတြ ထြက္ထားတာ။ “အို႔ အို႔ ဘဘႀကီး” “ဟုတ္တယ္ဟ၊ ေသးမဟုတ္ဘူး၊ ခြၽဲေနတာ၊ အဲဒါမွ အသက္ရွည္ေဆး၊ နင္အဲလို ထြက္တာေကာင္းတယ္” “ေနအုံး ေဘာင္းဘီခြၽတ္ၿပီး နင့္ဟာ ေသခ်ာၾကည့္အုံးမယ္” ဆိုၿပီး က်ဳပ္လဲ ဘုန္းနိမ့္မွာ မေၾကာက္ေတာ့ဘဲ သူ႔ေဘာင္းဘီကို ဆြဲခြၽတ္လိုက္ေတာ့တာပါဘဲ။ ကြၽတ္သြားတဲ့ ေဘာင္းဘီကို ၾကမ္းေပၚ ျပစ္ခ်ရင္း ခင္ဝိုင္း ေပါင္ၾကားကို ေသခ်ာၾကည့္မိတယ္၊ ဘာမွျပဳျပဳျပင္ျပင္ မလုပ္ထားတဲ့ ခင္ဝိုင္းေပါင္ၾကားက သဘာဝအတိုင္း၊ အေမြးေတြက ဆီးခုံေရာ သူ႔မိန္းမကိုယ္တဝိုက္ေရာ ေပါက္ေနေပမဲ့ မဲမဲသဲသဲထူထူအုပ္အုပ္ႀကီးေတာ့ မဟုတ္၊ ခပ္ပါးပါးလွ်လွ်ေလးလဲ မဟုတ္၊ အေမြးေအာက္က အတြင္းသားကို ျမင္သာတယ္ဆို႐ုံေလာက္ အေနေတာ္ေလး၊ သူ႔ဟာက မိန္းမသဘာဝ အတိုင္း ခပ္ညိဳညိဳေလး ျဖစ္ေနေပမဲ့ ႐ုပ္ဆိုးပန္းဆိုး၊ မဲသဲေနတာေတာ့ မဟုတ္၊ သူ႔အသားအရည္၊ သူ႔ပုံနဲ႔ သူ႔ပစၥည္းက ၾကည့္ရတာ အခ်ိဳးက်ၿပီး က်ဳပ္ကို ႐ြံေလာက္ေအာင္ မျဖစ္။ “နင့္ဟာက ႐ြံစရာ မေကာင္းပါဘူးဟ၊ ခ်စ္စရာေတာင္ ေကာင္းေသး” က်ဳပ္ေျပာလိုက္မွ သူစိတ္ပူေနတာ ေပ်ာက္သြားသလို မ်က္ႏွာက ၾကည္လင္သြားသလို ျဖစ္သြားေပမဲ့ မိန္းမသဘာဝကို ေတာ့ နဲနဲျပေသးတယ္ “ဘဘႀကီးေနာ္ မဟုတ္တာ မေျပာနဲ႔” “ဟ ငါက ဘာမဟုတ္တာ ေျပာလို႔လဲ၊ ခ်စ္စရာေကာင္းလို႔ ေကာင္းတယ္ေျပာတာဘဲ၊ ဒါ႐ြံစရာရွိလို႔လား၊ ကဲၾကည့္” က်ဳပ္က သက္ေသျပတဲ့ အေနနဲ႔ သူ႔ ေပါင္ၾကားကို အုပ္ကိုင္လို႔ ခပ္ဖြဖြေလးပြတ္လိုက္ေတာ့ ခင္ဝိုင္း အို႔ အို႔ အို႔ အို႔ နဲ႔၊ မရပ္ဘဲ ဆက္ပြတ္ေပးလိုက္ေတာ့ ေကာ့လိုက္ ကြလိုက္ ျဖစ္လာၿပီး “အို႔ အို႔ အို႔ အို႔ ဘဘႀကီး၊ ဟို႔စ္ ဟို႔စ္ ” သူဖီးလ္တက္လာရင္ ျဖစ္ေနက် အတိုင္း ပါးစပ္နဲ႔ အသက္ရႈသလို တရွီးရွီး။ အေျခအေနကေတာ့ က်ဳပ္ ခင္ဝိုင္းကို ဆြဲစားခ်င္ စားလို႔ရေနၿပီ ဆိုတာ သိေပမဲ့၊ က်ဳပ္မစားေသး၊ က်ဳပ္အေနနဲ႔ ဆြဲစားလိုက္တာထက္ သူ႔ကို ခုလို ကလိလို႔ သာယာၿပီး လီးေတာင္ေနရတာကိုဘဲ ပိုႀကိဳက္ေနတယ္၊ က်ဳပ္အသက္အ႐ြယ္အေနနဲ႔ ဆြဲစားလိုက္လို႔ အရည္ထြက္ၿပီး ပီးသြားတဲ့ အရသာထက္ ခုလို ကလိၿပီး ခင္ဝိုင္း ဖီးလ္တက္ေနတာကို ၾကည့္ရတာက ပိုအရသာရွိေနတယ္။

လုပ္မယ္ဆိုရင္ထဲ တခ်ီထက္ ပိုမႏိုင္ဘူးဆိုတာကို က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္လဲ သိတယ္၊ ငယ္ငယ္ကဆို ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ ဂြင္ထဲ တခ်က္ဝင္လာတာနဲ႔ အိပ္ယာေပၚ ေရာက္ၿပီး တခ်ီၿပီး တခ်ီေဆာ္ၿပီေပါ့။ ခုေတာ့ အသက္ႀကီးလာၿပီဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္ကစိတ္မ်ိဳး အဲ့ေလာက္ မျပင္းေတာ့၊ ၿပီးေတာ့လဲ က်ဳပ္ကလဲ ဇတ္လမ္းစကတည္းက သာယာမႈ႕ကိုဘဲ ဦးစားေပးၿပီး အသက္ရွည္ေဆးသာ မွီဝဲမယ္ ဟိုဒင္းကေတာ့ မပါဘူးဆိုၿပီး ေလသံျပစ္ထားေတာ့ ဆြဲစားဘို႔ ကိစၥကို သိပ္ဦးစား မေပးမိဘူး။ ခု တကိုယ္လုံး ခြၽတ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း က်ဳပ္က သူ႔ကို မ႐ြံဘူးလို႔ ယုံသြားလို႔လားေတာ့ မသိ၊ ခင္ဝိုင္းက က်ဳပ္ကို ရွက္တာ ျပဳတာ မရွိေတာ့သလိုဘဲ၊ သူ႔ပုံစံက က်ဳပ္ဘာလုပ္လုပ္ အဆင္သင့္၊ တခါတခါ က်ဳပ္ဝသီ အတိုင္း မလုပ္ခင္ ပါးစပ္က ဘာဘာညာညာ ေျပာေနေပမဲ့ က်ဳပ္စကား ခင္ဝိုင္း တကယ္ယုံတာလား၊ သူခႏၲာကိုယ္ က်ဳပ္ကို ေရာင္းထားလို႔ က်ဳပ္ဘာလုပ္လုပ္ ခံေနတာလားေတာ့ မသိ။ အကြန္႔ကို မတက္ေတာ့ဘူး၊ က်ဳပ္ေျပာသလို ေနေပးတာဘဲ။ က်ဳပ္ေပးတဲ့ အထိအေတြ႕ကို ခင္ဝိုင္းႀကိဳက္ေနတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ က်ဳပ္အေသအခ်ာ သိတယ္။ သူက ပိုက္ဆံလဲရတယ္၊ သာယာမႈ႕လဲ ရတယ္ ဆိုတဲ့သေဘာ တြက္ခ်င္တြက္မွာေပါ့။ သူ႔ဖာသာဘယ္လိုတြက္တြက္ က်ဳပ္အတြက္ကေတာ့ သူႀကိဳက္ဘို႔က အေရးအႀကီးဆုံးဘဲ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ငါ မအိုေသး လို႔ ေကြၽးေၾကာ္လို႔ ရတဲ့ သေဘာေပါ့။ ခင္ဗ်ားတို႔ သိမွာေပါ့၊ မိန္းခေလးဆိုတာ တလ တခါ ဓမၼတာ ေတာ့ လာတာပါဘဲ။ တြက္ၾကည့္လိုက္ရင္ ခင္ဝိုင္းနဲ႔ စ ေဈးတည့္ၿပီး ကလိေနတာ ခုဆို ၃ ပတ္ေလာက္ရွိေရာေပါ့။ တပတ္ကို ၂ ႀကီမ္ ၃ ႀကိမ္းေလာက္ အၾကမ္းဖ်ဥ္းနဲ႔ တြက္ရင္ ဆို ၇ ႀကိမ္ ၈ ႀကိမ္ေလာက္ ခင္ဝိုင္း နဲ႔ ဆုံၿပီးၿပီလို႔ ေျပာလို႔ ရတာေပါ့။ က်ဳပ္လဲ အတိအက် မမွတ္မိသလို သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ပိုက္ဆံေပးၿပီးၿပီလဲ ဆိုတာလဲ မသိေတာ့ပါဘူး။ “ဘဘႀကီး၊ ဒီေန႔ေတာ့ ထမီ မခြၽတ္ေတာ့ဘူးေနာ္” “ဘာလို႔လဲဟ” “ဟိုေလ သမီး ရာသီေသြး လာေနတာ၊ အဲဒါမေကာင္းဘူး” “ေအာ္ ေအးဟ၊ ဒါဆို မခြၽတ္နဲ႔” “ဒါဆို ဒီေန႔ ဘာမွ မလုပ္ေတာ့ဘူးလား ဘဘႀကီး” က်ဳပ္အေတြ႕အႀကဳံအရေတာ့ မိန္းမေတြဟာ ရာသီလာရင္ ပိုစိတ္ထတယ္ ဆိုဘဲ၊ ဒီလိုေန႔မ်ိဳးမွ ပိုကလိလို႔ေကာင္းၿပီး ခိုင္းတိုင္း ေအာင္ျမင္တာ။ ဒါေၾကာင့္ “ဟ ဘာလို႔ ဘာမွ မလုပ္ရမွာလဲ၊ ႏို႔ရည္ေသာက္လို႔ ရေနတဲ့ဟာ” “ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ မသိဘူးေလ၊ ဘဘႀကီးက ဘာမွ မလုပ္ေတာ့ဘူးလားလို႔” “အမယ္ ငါ့ကိုလာေျပာေနေသးတယ္၊ နင္ကလဲ ႏို႔စို ခံခ်င္ေနတဲ့ဟာကို” “ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ဘဘႀကီးေနာ္” “အေတာ္ဘဲ ငါေတာင္ နင့္ကို ေမးမလို႔၊ အဲဒါ ဘယ္ေန႔လာမလဲ ဆိုတာ၊ ခုေတာ့ လာတာနဲ႔ အေတာ္ဘဲ” “ဘာလဲဟင္ ဘဘႀကီး ဘာကိုေျပာတာလဲ” “ေအာ္ မိန္းမေတြ အဲဒါလာၿပီး ရပ္သြားရင္ ေသြးသစ္ သားသစ္ ျပန္ျဖစ္တယ္ေလ၊ နင္သိလား” “အင္း” “ေအး ေသြးသစ္သားသစ္ ျပန္ျဖစ္ၿပီး ထြက္လာတဲ့ အရည္ကိုေသာက္ရင္ အသက္ရွည္ေဆးအတြက္ စြမ္းတယ္ဟ” “ဘယ္ကထြက္တာလဲ” “နင္ကလဲ နင္ေအာက္က ထြက္ထြက္ေနတဲ့ အရည္ေလ” “အယ္ . . အဲဒါကို ဘဘႀကီးက . . .” ခင္ဝိုင္းက သေဘာေပါက္သြားၿပီး အံ့ၾသသလို ျဖစ္သြားကာ စကားတဝက္တပ်က္နဲ႔ ရပ္ၿပီး က်ဳပ္ကို မ်က္လုံးဝိုင္းကေလးနဲ႔ ၾကည့္တယ္။

“ေအး၊ လုပ္ရမွာဘဲဟ ခင္ဝိုင္းရ၊ မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ စၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ ဟိုဟိုဒီဒီ ေရွာင္ေနလို႔ေတာ့ မျဖစ္ဘူး” “အာ ဘဘႀကီးကလဲ” “မအာနဲ႔ နင္က အဲဒီေနရာ ေသေသခ်ာခ်ာ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ထားေတာ့၊ အိမ္သာေတြ ဘာေတြဝင္ၿပီးလဲ ဆပ္ျပာနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာေဆး၊ ခန ခန ေဆးဟာ၊ ၾကားလား” “အာ မေတာ္တေရာ္ႀကီး၊ မလုပ္လို႔ မရဘူးလား ဘဘႀကီး” “ဟ ငါက ပိုေတာင္ မလုပ္ခ်င္ေသး၊ နင္စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ နင့္ေပါင္ၾကားထဲက ထြက္တဲ့ အရည္ ငါယက္ၿပီး ေသာက္ရမဲ့ ကိစၥ၊ ငါကိုယ္ငါေတာင္ မနဲ အားေမြးရမွာ” “အိ . . ေတာ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ့ ဘဘႀကီး မေျပာနဲ႔ေတာ့ ရွက္စရာႀကီး” ခင္ဝိုင္း ဒီတခါ တကယ္ရွက္သြားတယ္ထင္တယ္၊ က်ဳပ္ လက္ေမာင္းကို သူ႔လက္နဲ႔ တြန္းတြန္းၿပီး ေျပာတယ္။ “ေအး ငါလဲမေျပာခ်င္ဘူး၊ နင္သာ ခု အခ်ိန္ကစၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ ေဆးေၾကာၿပီး သန္႔ေနေအာင္ ထားေတာ့၊ ၾကားလား” “အာ” “ၾကားလားဆို” “အင္း၊ ဒါေပမဲ့ . . .” “အာ အကြန္႔မတက္နဲ႔ေတာ့၊ နင့္အလုပ္က သန္႔ေအာင္ထား၊ ငါ လဲလုပ္မလား မလုပ္လား မသိဘူး၊ ေတာ္ၾကာ ငါ စိတ္ေပါက္ၿပီး ဝုန္းကနဲ ထလုပ္ျဖစ္ရင္ နင္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေအာင္ အၿမဲသန္႔ေနဘို႔ လိုတယ္ဟ၊ ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ႀကီး ျဖစ္ေနရင္ ငါ႐ြံ႕တယ္၊ ၾကားလား” ခင္ဝိုင္းက ဟင္း ကနဲ သက္ျပင္းခ်ၿပီး ေခါင္းညႇိမ့္ျပတယ္။ သူ႔ ဟင္း ကနဲခ်တဲ့ သက္ျပင္းက အင္း လို႔ က်ဳပ္ၾကားလိုက္သလိုဘဲ။ “ကဲ ဒါဆိုရင္ ႏို႔ရည္ ေသာက္ေတာ့မယ္၊ လာ ေရွ႕တိုး” က်ဳပ္လဲ ခင္ဝိုင္းကို ေပါင္ေပၚ ဆြဲတင္လို႔ ထုံးစံအတိုင္း အပ်ိဳႏို႔ရည္ ေသာက္ဘို႔ လုပ္ငန္းစလိုက္တယ္။ – – – ဒီလိုနဲ႔ တဝတၿပဲ ႏို႔ရည္ေသာက္ၿပီး ခနႏွပ္ေနရင္း “ခင္ဝိုင္း” “အင္း၊ စို႔အုံးမလို႔လား” “ေနပါအုံး၊ နင့္ကို ေျပာမလို႔၊ ခုဆို ငါ့ဟာက အရင္လို မဟုတ္ေတာ့ဘူး သိလား၊ ေတာ္ေတာ္စြမ္းလာတယ္တယ္ဟ၊ အၾကာႀကီး မာေနတာ၊ နင္သတိထားမိလား” “အင္း” “ဟဲ ဟဲ အဲလို မာေနေတာ့ ငါကႂကြားခ်င္လာတာ၊ နင္ကိုင္ၾကည့္ဟာ” “ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ဘဘႀကီးက ေပးကိုင္ခ်င္ေနတာမို႔လား” ခင္ဝိုင္းက ဒါမ်ိဳးက် အထာေတာ့ နပ္တယ္။ “ဟား ဟား ဟား ဟား ငါကေပးကိုင္ခ်င္ေနမွန္း နင္ဘယ္လိုသိလဲ” “သိတာေပါ့” “သိရင္လဲ ကိုင္ဟာ၊ ကိုင္႐ုံတင္ မကဘူး စုတ္လဲ စုတ္ၾကည့္၊ ေနာက္တခါဆို နင့္ဟာကို ငါလုပ္မွာ ဆိုေတာ့ နင္က အရင္ ဦးေအာင္လုပ္ဟာ၊ ဒါမွ ငါလဲ လုပ္ရဲမယ္” ဂြင္က ဝင္ခ်င္ေတာ့ အကြက္က မိသြားတယ္။ “ခစ္ ခစ္ ခစ္ ခစ္ ဘဘႀကီးကေတာ့ တကယ္ဘဲ” “ကဲ ထ၊ ငါ့ေပါင္ၾကားထဲလာ” က်ဳပ္ေပၚခြထားတဲ့ ခင္ဝိုင္းကို ဆြဲထူၿပီး က်ဳပ္က ဆိုဖာေပၚ ေဘးတိုက္ လက္တန္းကို မွီၿပီး ထိုင္လိုက္ကာ ခင္ဝိုင္းကို ေပါင္ၾကားထဲ ဆြဲသြင္းလိုက္တယ္။ ခင္ဝိုင္းက က်ဳပ္ေပါင္ၾကားမွာ ေမွာက္ၿပီး ေနရာယူၿပီးသည္ႏွင့္ လုံခ်ည္ကို ေျဖခ်ေပးလိုက္သည္။ “ၾကည့္ နင့္ကိုေျပာေနတာနဲ႔ သိပ္ေတာင္ မမာေတာ့ဘူး၊ ကိုင္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ စုတ္ဟာ၊ ျပန္မာလာေအာင္” ပထမေတာ့ ခင္ဝိုင္းက မကိုင္ရဲ၊ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေနၿပီးမွ မဝံ့မရဲ ကိုင္သည္။ ေနာက္ေတာ့ မဝံ့မရဲ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ ေတ့ၾကည့္သည္။ ေနာက္ မဝံ့မရဲျဖင့္ ငုံၾကည့္သည္။ က်ဳပ္ ဘာမွမေျပာ၊ ခင္ဝိုင္းဆံပင္ကို သပ္ေပးရင္း သူလုပ္သမွ် မွိန္းခံေနတာ အရည္ပါ ပန္းထြက္တယ္၊ တကယ္။အဆင့္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္တက္ေနၿပီဗ်၊ က်ဳပ္ကလဲ အခုမွ ခင္ဝိုင္းကို စားခ်င္စိတ္ပိုျဖစ္ေနတယ္။ စားခ်င္စိတ္ကျဖစ္ေနေတာ့ ခင္ဝိုင္းစကားနဲ႔ဆို က်ဳပ္ဟာက ဟိုဟာ ပိုျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဟိုဟာျဖစ္တာမွ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ကို ျပန္မက်ေအာင္ ျဖစ္ေနတာ။

က်ဳပ္လဲ ခင္ဝိုင္း စစုတ္ေပးတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး စားခ်င္ေနေတာ့တာ။ တခါ တခါ သူ က်ဳပ္ကို ခြထားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ထိုးသြင္းလိုက္ရင္ေကာင္းမလား လို႔ေတာင္ စဥ္းစားမိတယ္၊ ထိုးသြင္းခ်င္ရင္လဲ လြယ္လြယ္ေလး ျဖစ္ေနတဲ့ဟာ၊ က်ဳပ္ေပါင္ေပၚ သူ႔ေပါင္ႀကီး ၿဖဲၿပီး ခြထားတဲ့ ဟာကို အသာေလး ေတ့ၿပီး ေကာ့ထိုးလိုက္လို႔ေကာ့ ဘယ္ေျပာေကာင္းမလဲ။ ရွလြတ္ ဆိုၿပီး တန္းဝင္ေလာက္တယ္၊ သူ႔ဟာကလဲ အၿမဲခြၽဲက်ိေနတာကိုး၊ ခုတာင္ မၾကာမၾကာ အဝေတ့မိၿပီး ဝင္လုလု ျဖစ္သြားတဲ့ အႀကိမ္က ေတာ္ေတာ္မ်ားေနၿပီ။ လမ္းေၾကာင္းမနဲလႊဲေနရတယ္။ ေတာ္ၾကာ ဇြတ္ကနဲ ဝင္သြားရင္ ဘဘႀကီး ညာတယ္ဇတ္လမ္းျဖစ္လာေတာ့မယ္။ ဘဘႀကီး ညာတယ္ ဇတ္လမ္းထက္ မေတာ္တဆ ဘိုက္ႀကီးသြားမွ ျပသနာ။ ခင္ဝိုင္းနဲ႔ က်ဳပ္ၾကားမွာ အသက္ရွည္ေဆးမွီဝဲတဲ့ ကိစၥကေတာ့ အဆင့္ကုန္ေနၿပီဗ်။ သူ႔ဆီက ထြက္တဲ့ အသက္ရွည္ေဆး မွန္သမွ် က်ဳပ္ေသာက္ေနတာကိုး။ သူ႔ဆီက ေနာက္ဆုံးအဆင့္ အသက္ရွည္ေဆး ကိုေတာ့ မေသာက္ခင္ကတည္းက အစပ်ိဳးထားတာဆိုေတာ့ တကယ္အခြင့္အေရးတာနဲ႔ ဟတ္လိုက္တာဘဲ။ စည္း႐ုံးေနစရာေတာင္မလိုေတာ့ဘူး။ ႏွစ္ေယာင္စလုံးကလဲ လုပ္ခ်င္ေနၿပီေလ။ လုပ္ခ်င္ေနပါတယ္ဆိုမွ က်ဳပ္မိန္းမကလဲ အဲဒီအပတ္က လူမစုံလို႔ဆိုလား ၄ ရက္ေလာက္ မာေက်ာက္ဝိုင္း မသြားေတာ့ က်ဳပ္လဲ လွိမ့္ပိတ္ ေအာက္အီးေန ေနရတာ။ လူက ယက္ခ်င္ေနၿပီ။ ခင္ဝိုင္း ကိုေတာ့ လစ္ရင္ လစ္သလို က်ဳပ္က အေျပာနဲ႔ ႏႈးေနတာ။ ငါေတာ့ ဒီတေခါက္ နင့္ေအာက္က အရည္ကို ေသာက္ေတာ့မယ္၊ ငါအရမ္းေသာက္ခ်င္ေနတာ၊ နင့္ဟာကို ေသခ်ာေဆးထား ဘာညာေပါ့။ က်ဳပ္သိတာေပါ့၊ က်ဳပ္အေျပာနဲ႔တင္ ခင္ဝိုင္း ေအာက္က အရည္တစိုစို ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာ၊ သူလဲ မိန္းမဘဲ၊ အကိုင္ခံရေတာင္ ဒီေလာက္ ဖီးတက္ေနတာ အယက္ခံရမယ္ဆို ဘယ္ေလာက္ဖီးတက္မလဲဆိုတာ သူတြက္တတ္မွာေပါ့။ အခြင့္အေရး ရတာနဲ႔ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ ခင္ဝိုင္း တကိုယ္လုံး ဆြဲခြၽတ္ၿပီး ဆိုဖာေပၚ တြန္းလွဲလို႔ ေပါင္ၾကားတဲ့ ေခါင္းအပ္လိုက္တာဘဲ၊ ဘာစကားမွ ေျပာမေနေတာ့ဘူး။ အဲ တခြန္းေတာ့ ေျပာလိုက္တယ္၊ နင္ အရည္ေတြ ထြက္လာရင္ ငါ့ကို အခ်က္ေပးအုံး လို႔၊ ႏို႔ရည္ ထြက္တာလဲ သူအခ်က္ေပးေနက် ဆိုေတာ့ သူ ဘာလုပ္ရမလဲ သူသိတယ္။ က်ဳပ္တက္ဟတ္ေတာ့ ခင္ဝိုင္းလဲ ဘာမွ မေျပာဘူး၊ ေပါင္ကားေပးၿပီးေတာ့ကို ခံတာ၊ အပလာေတြ တခုမွ မလုပ္ဘူး။ သူကိုယ္တိုင္ကလဲ ခံခ်င္လွ်က္ စက္စက္ယို ျဖစ္ေနတာကိုး။ အဲဒီေန႔က က်ဳပ္လဲ ငတ္သမွ် အတိုးခ်ေသာက္လိုက္တယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ စဥ္းစားႀကီး က်ဳပ္ပါးစပ္ အဲ့ဒီအရည္နဲ႔ ကင္းကြာေနတာ ႏွစ္မနဲေတာ့ဘူးေလ၊ က်ဳပ္အျဖစ္ကို လြန္တယ္ေျပာတဲ့သူကေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္ ေတာ္ေတာ္ ကင္းမဲ့တဲ့သူဘဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ခင္ဝိုင္းကလဲ သူအရည္ထြက္ေၾကာင္း အခ်က္ေပးတာ ခန ခန၊ က်ဳပ္လဲ ေမး႐ိုးေတြ ေညာင္းတဲ့အထိကို အျပတ္တီးျပစ္လိုက္တာ။ ေနာက္မွ အေမာေျဖၿပီး သူ႔ကို အလွည့္ေပးလို႔ ဇတ္လမ္းကို အဆုံးသတ္လိုက္ရတယ္။ ခင္ဝိုင္းလဲ ခု က်ဳပ္အရည္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ရင္းႏွီးေနၿပီ၊ ပထမ တခါဘဲ အရည္ပန္းတာ ဟိုေပ ဒီေပ ျဖစ္ဘူးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း အရည္ထြက္ၿပီဆို သတ္သတ္ယတ္ယတ္ေလး ခင္ဝိုင္း ပါးစပ္ထဲ ေပ်ာက္သြာတာဘဲ။

က်ဳပ္ကလဲ ေျပာတယ္ေလ။ ငါ့အရည္ကလည္း နင့္အတြက္ အားရွိပါတယ္ဟ ေပါ့။ သူကေတာ့ က်ဳပ္ေျပာသမွ် လက္ခံတာပါဘဲ။ ခုေတာ့ ခင္ဝိုင္းနဲ႔ က်ဳပ္က သူ႔ဟာ ငါေသာက္၊ ငါ့ဟာ သူေသာက္ ျဖစ္ေနၿပီ၊ အဲဒီလို ျဖစ္ေနမွေတာ့ က်ဳပ္ ခင္ဝိုင္းကို မစားခ်င္ဘဲ ေနႏိုင္ေတာ့မလား။ ခုလဲ ႏွစ္ေယာက္သား အားေဆးေတြ ေသာက္ၿပီးလို႔ ခင္ဝိုင္းကို ဖက္ၿပီး မွိန္းေနတုန္ စပ္စုလိုက္တယ္။ “နင္ ငါေပးတဲ့ပိုက္ဆံေတြစုထားတာ ဘယ္ေလာက္ရၿပီလဲ” “တသိန္းနဲ႔ ေျခာက္ေသာင္းေတာင္ ရွိၿပီ ဘဘႀကီး” ဒါေတာင္ က်ဳပ္က ၅ ေထာင္ေပးလိုက္ တေသာင္းေပးလိုက္နဲ႔ ခု ေနာက္ပိုင္းအရည္ေသာက္ေတာ့မွ တေသာင္းေလာက္ ပုံမွန္ေပးျဖစ္တာ။ “ဟ အမ်ားႀကီး ရေနၿပီဘဲ” “မမ်ားေသးဘူး ဘဘႀကီးရ၊ သမီးလုပ္ခ်င္တာနဲ႔ မေလာက္ေသးဘူး” “ကဲ ဒါဆို ေျပာပါအုံး၊ ဘာလုပ္ခ်င္လဲဆိုတာ” က်ဳပ္လဲ ခင္ဝိုင္းကဘာလုပ္ခ်င္လဲ ေမးၾကည့္တာေပါ့၊ ဒီေတာ့ ခင္ဝိုင္းက ေျပာျပတယ္၊ သူ႔ အေမကို ေဈးထဲမွာ ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္ ေရာင္းတဲ့ ကုန္စိမ္းဆိုင္ေလး ဖြင့္ေပးမလို႔တဲ့။ ခုက ေဈးဘမ္းနဲ႔ ေရာင္းရတာဆိုေတာ့ ေနရာ အတိအက်လဲ မရွိ၊ ေဈးထဲက ဆိုင္ကဘဲ တဆင့္ ျပန္ဝယ္ေရာင္းရေတာ့ အျမတ္လဲနဲတဲ့ အျပင္ ေရာင္းမကုန္ရင္လဲ ရႈံးတာေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ ေဈးထဲမွာ ေနရာသတ္သတ္မွတ္မွတ္ ဆိုင္ခန္းေလးရရင္ ပိုအဆင္ေျပမဲ့ အေၾကာင္း၊ ေနာက္ၿပီး သူ႔အေဖက သူမ်ားဆီက ဆိုက္ကား ငွားနင္းရေတာ့ အုံနာခ ေပးရတာနဲ႔ သူ အရက္ေသာက္တာနဲ႔ ပိုက္ဆံေတာင္ မက်န္ဘူးေပါ့၊ အဲဒါ ကိုယ္ပိုင္ဆိုက္ကားဆို အုံနာခ ေပးရလဲ သက္သာမယ္၊ သူ႔အေဖ မနင္းႏိုင္ရင္လဲ သူမ်ားကို ငွားစားလို႔ရတယ္ေပါ့။ သူ႔ အစီအစဥ္ကို ေျပာျပတယ္။ ခင္ဝိုင္းက ေတာ္သားဘဲ၊ သူႏိုင္တဲ့ဘက္က အစီအစဥ္ လုပ္တတ္တယ္။ ဒီေတာ့ က်ဳပ္ကလဲ ခင္ဝိုင္း အေျပာကို နားေထာင္ၿပီး က်ဳပ္တြက္ကိန္းနဲ႔က်ဳပ္ ခပ္ျမန္ျမန္ဘဲ တြက္ခ်က္လိုက္ၿပီး သူ႔ကိုေျပာလိုက္တယ္။ “နင္ေျပာပုံဆို ၁၀ သိန္းေလာက္ လိုမယ္ဟ၊ ဆိုက္ကားက လိုင္စင္နဲ႔ဆို ၆ သိန္းေလာက္ထား၊ ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္ ဆိုင္ခန္းေလးက ၃ – ၄ သိန္းေတာ့ ရွိမယ္ထင္တယ္” “ဟုတ္တယ္ ဘဘႀကီး၊ တႏွစ္ေလာက္ေနရင္ေတာ့ ဘဘႀကီးေပးတာ စုတာနဲ႔ ျပည့္မယ္ထင္တယ္” “ေအး ဒီလိုလုပ္၊ ငါ ၁၀ သိန္းေပးမယ္ဟာ” “အယ္ တကယ္ႀကီးလား၊ ခုေပးမလို႔လား” “ေအးေပါ့ဟ၊ ငါ့ အလိုကို အကုန္လိုက္ရင္ ေပးမယ္” “ဘဘႀကီးကလဲ ခုလဲ ဘဘႀကီး အလို အကုန္လိုက္ေနတာဘဲ” “ေအးေလ ငါသိပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ငါက ခု နင္သိတဲ့အတိုင္း လူငယ္ေလးလို ျဖစ္ေနၿပီဟ၊ ဒီေတာ့ ငါ နင့္ကို ဟိုဒင္းလဲ လုပ္ခ်င္လို႔” “ဘဘႀကီးကလဲ အဲဒါဆို သမီး ဒုကၡေရာက္မယ္ထင္တယ္” သူက က်ဳပ္ဘာကိုေျပာလဲဆိုတာ ခ်က္ျခင္းသိတယ္။ မသိဘဲေနမလား၊ က်ဳပ္ဟာက သူ႔ေပါင္ၾကားရစ္ေနတာကိုး။ “မေရာက္ေအာင္ လုပ္ရမွာေပါ့ဟ၊ နင့္ကို ဘိုက္မႀကီးႏိုင္ေအာင္ ဘိုက္မႀကီးတဲ့ ေဆးထိုးေပးမယ္၊ ဒါဆို ငါဘယ္ေလာက္ လုပ္လုပ္ နင္ ဘိုက္လဲမႀကီးဘူး၊ ဒုကၡလဲ မေရာက္ေတာ့ဘူး၊ ဘယ္လိုလဲ” သူက ဘာဒုကၡကို ေျပာတာလဲ မသိ၊ က်ဳပ္က က်ဳပ္ထင္တဲ့ ဒုကၡကို ေျပာလိုက္တယ္။ သူလဲ ခန ေတြေဝသြားၿပီး ျပန္ေျပာတယ္။

“တကယ္ ဒုကၡ မေရာက္ရင္ေတာ့ ဘဘႀကီး သေဘာ” “ဒုကၡမေရာက္ပါဘူးဟ၊ အဲ ပိုက္ဆံကေတာ့ နင့္ကို ၁၀ သိန္းႀကီး ခုေပးလိုက္လို႔ေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူး၊ နင့္ကို လူေတြက ေမးၾကမွာေပါ့၊ ဘယ္ကရလဲလို႔၊ ေကာက္ရတယ္လို႔လဲ ေျပာလို႔ မျဖစ္ဘူးဟ၊ ဒီလိုလုပ္ ၁၀ သိန္းကို ထီဖြင့္တဲ့ အခါက် နင့္ကို ၁၀ သိန္းဆုေပါက္တဲ့ ထီလက္မွတ္ ငါေပးမယ္။ ဒါဆို နင္က လူေတြကို ထီေပါက္ၿပီး ပိုက္ဆံရတယ္ေျပာ မေကာင္းဘူးလား၊ ခု ထီဖြင့္ဘို႔ တလေလာက္ဘဲ လိုေတာ့တယ္၊ အဲဒါ နင္ေစာင့္လိုက္” “အယ္ ဘဘႀကီးက ထီေပါက္တဲ့ နံပါတ္ သိလို႔လား” “နင္ကလဲ သိမလား၊ ထီဆိုင္မွာ ေပါက္တဲ့လက္မွတ္ ဝယ္ရင္ရတယ္၊ နင္ကသာ ငါ့ဆီကရတာ မေျပာဘဲ နင့္ဖာသာ ထိုးလို႔ ေပါက္တယ္လို႔ဘဲလူတိုင္းကို ေျပာ၊ အဲဒါ အေရးႀကီးတယ္၊ နင္နားလည္လား” “ဘဘႀကီး တကယ္ေပးမွာေနာ္” သူက က်ဳပ္ေပးမယ္ဆိုတာ နားၾကားမ်ား လြဲသလား ဆိုၿပီး ထပ္ေမးတယ္။ “နင္ကလဲ ေပးပါမယ္ဆို၊ နင့္ကို ၁၀ သိန္း ေပါက္တဲ့ ထီလက္မွတ္ေပးမယ္၊ ခု ပိုက္ဆံ တစိစိ မေပးေတာ့ဘူး” “အင္း” “ဒါဆို နင့္ကို ေဆးအရင္သြားထိုးေပးအုံးမယ္၊ ကဲ ဒီေန႔ဘဲ သြားထိုးေပးမယ္” “ေဆးက သမီး တသက္လုံး ဘိုက္မႀကီးေတာ့ဘူးလား” “တသက္လုံး မဟုတ္ပါဘူးဟ၊ ၆ လေလာက္ေတာ့ မႀကီးေတာ့ဘူးေပါ့၊ ရၿပီ ၆ ေလာက္ဆို၊ နင္လဲ ပိုက္ဆံရၿပီး အဆင္ေျပရင္ ငါ့အလုပ္က ထြက္မွာဘဲ” “မထြက္ပါဘူး ဘဘႀကီးကလဲ” “ဘာမထြက္ဘူးလဲ၊ ထြက္ၿပီး ဆိုင္နဲ႔ဘာနဲ႔ ႀကီးပြားေအာင္လုပ္၊ နင္ အဆင္ေျပတာ ငါၾကည့္ခ်င္တယ္၊ ငါက အခု နင့္ကို ေစတနာရွိလို႔ သက္သက္ကူညီတာ” “သမီးကလဲ ဘဘႀကီးကို ေစတနာ ရွိပါတယ္ေနာ္၊ ပိုက္ဆံရလို႔ ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး၊ သမီး ပိုက္ဆံရွိရင္ ဘဘႀကီး ပိုက္ဆံျပန္ေပးမွာ” “ေအးပါ၊ ငါသိပါတယ္၊ ကဲ ေဆးသြားမထိုးခင္၊ ငါ့ကို အားရွိေအာင္ လုပ္ေပးအုံး၊ ေစာေစာက နင္ငါ့အရည္ေတြ ေသာက္ထားတာ၊ ခု နင္ ငါ့ကို ျပန္တိုက္အုံး” “ႏို႔ရည္လား ဘဘႀကီး” “ႏို႔ရည္ မေသာက္ေတာ့ဘူး၊ အခ်ိန္မရွိဘူး၊ အျပင္သြားရအုံးမယ္၊ လာ ထ၊ ငါ့ကို ခြၿပီးဘဲ တိုက္” ခင္ဝိုင္းက ထရပ္လို႔ ဆိုဖာေပၚ လွဲအိပ္လိုက္တဲ့ က်ဳပ္မ်က္ႏွာေပၚ ခြလိုက္တယ္။ အဲ့ေလာက္ ေစတနာရွိတဲ့ ခင္ဝိုင္းကိုမွ က်ဳပ္ ေစတနာ ျပန္မထားရင္ က်ဳပ္ေတာ္ေတာ္ အသုံးမက်တဲ့ ေကာင္ျဖစ္သြားမွာေပါ့။ ေနာက္ ခင္ဝိုင္းကို ေခၚလို႔ က်ဳပ္ အသုံးခ်ေနက် ေဆးခန္းမွာ ေဆးသြားထိုးေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အျပင္သြားတာ မိန္းမသိလို႔ ေမးရင္ ဘဲကင္စားခ်င္လို႔ ခင္ဝိုင္းကို ေခၚၿပီး အျပင္သြားဝယ္တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရေအာင္ ဘဲကင္ပါ ဝယ္ၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဟုတ္တယ္ အိမ္အကူကို တေယာက္ထဲ အိမ္မွာ မထားရလို႔ မိန္းမက အမိန္႔ထုတ္ထားတာ။ “နင့္ႏို႔သီးကလဲ မစို႔ရေသးဘူး စူထြက္ေနၿပီ၊ နင္ ဆြဲဆြဲထုတ္ေနတာလား” ထုံးစံအတိုင္း က်ဳပ္အသက္ရွည္ေဆး မွီဝဲဘို႔ အခ်န္ေရာက္လို႔ ခင္ဝိုင္း အက်ႌကို ခြၽတ္လိုက္တာနဲ႔ ႏို႔သီးက အရင္လိုမဟုတ္၊ ျပဴေနတာကို သတိထားမိၿပီး ေမးလိုက္တယ္။ က်ဳပ္သတိထားမိတာေတာ့ ၾကာၿပီ၊ ခုမွ ေမးျဖစ္တယ္။ က်ဳပ္စိတ္ထင္ ေကာင္မေလးက တေယာက္ထဲ စိတ္ထၿပီ ကိုယ့္ဖာသာ ဆြဲထုတ္ေနတယ္ ထင္လို႔။ “အာ ဘဘႀကီးကလဲ သမီး မဆြဲထုတ္ပါဘူး” သူက သူ႔အတြင္းခံေဘာင္းဘီကို သူ႔ဖာသာ ခြၽတ္ခ်ရင္း က်ဳပ္ကို ျပန္ေျဖတယ္။

“ဒါဆို ငါစို႔တာ မ်ားလို႔ အလိုလို စူထြက္ေနတာျဖစ္မယ္” က်ဳပ္လဲ ဝတ္ထားတဲ့ စပို႔ရွပ္ကို ဆြဲခြၽတ္၊ လုံခ်ည္ကို ခြၽတ္ခ်ၿပီး ဆိုဖာေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ “ဟုတ္မွာေပါ့။ ဘဘႀကီက အရမ္းႀကီး စို႔တာကိုး” က်ဳပ္ထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့ ခင္ဝိုင္းက ကိုယ္လုံးတီးႏွင့္ ကိုယ္ကိုယ္ေပၚ ခြလာတယ္။ “ဟ နင့္ႏို႔က ဒီေလာက္ခ်ိဳတာ၊ စို႔မွာေပါ့၊ ေအာ္ ဒါနဲ႔ ငါမလုပ္တဲ့ အခ်ိန္ဆို နင္ ခံခ်င္စိတ္ မျဖစ္ဘူးလား” “အိုး ဘဘႀကီးကလဲ အကုန္ေလွ်ာက္ေမးေနတာဘဲ” “ေမးတာေပါ့ဟ၊ ငါသိခ်င္တာ၊ ေျပာစမ္းပါ ခံခ်င္စိတ္ မျဖစ္ဘူးလား” “ျဖစ္တာေပါ့” “ျဖစ္ေတာ့ ဘာလုပ္လဲ” “ဒီအတိုင္းဘဲ ေနေပါ့၊ ဘဘႀကီးမွ မရွိတဲ့ဟာ” ေျပာရင္း အသင့္ စူထြက္ေနတဲ့ ႏို႔သီးကို လွမ္းငုံလိုက္တယ္။ ခင္ဝိုင္းက က်ဳပ္ေခါင္းကို ဖက္ၿပီး ခံတယ္။ က်ဳပ္လက္က ခႏၲာကိုယ္ႏွစ္ခုၾကား တိုးဝင္ၿပီး ႏို႔တဖက္ကို လွမ္းကိုင္တယ္။ တဖက္ၿပီးတဖက္ စို႔ေပးလိုက္ေတာ့ ခင္ဝိုင္း တေျဖးေျဖး အသက္ရႈသံျပင္းလာတယ္။ ႏို႔သာမဟုတ္ သူ႔ကို ဆြဲမၿပီး ဘိုက္သားေလာက္အထိကို မ်က္ႏွာ အပ္ၿပီး အပ်ိဳနံ႔ ရႈမိသည္။ ခင္ဝိုင္းကိုယ္က အေမႊးအနံ႔သာ မသုံးေပမဲ့ က်ဳပ္ဘဲ ထင္လို႔လား မသိ ခပ္သင္းသင္း ရႈလို႔ေကာင္းသည့္ အနံ႔ရွိသည္။ ခင္ဝိုင္းက ဆိုဖာေပၚ ဒူးေထာက္ကာ ႂကြေပးရင္း က်ဳပ္ အလိုလိုက္သည္။ မွီသေလာက္ ဘိုက္သားေလာက္ထိ နမ္းရင္း လက္က ေပါင္ၾကားကို ကိုင္ၾကည့္ေတာ့ အရည္စိုေနေလၿပီ။ အကြဲေၾကာင္းေလး အတိုင္း ဖြဖြေလး ပြတ္ကစားၾကည့္ေတာ့ ခင္ဝိုင္း ေကာ့လာၿပီး က်ဳပ္ ပုခုံးကို ခပ္တင္းတင္း လာညႇစ္သည္။ ခင္ဝိုင္းကိုယ္ကို အထက္ေအာက္ ေလွ်ာက္နမ္းရင္း က်ဳပ္ကိုယ္ကို ဆိုဖာေပၚ လွဲခ်လိုက္ေတာ့ ခင္ဝိုင္း ေပါင္ၾကားက အလိုက္တသိ က်ဳပ္မ်က္ႏွာေပၚေရာက္လာတယ္။ က်ဳပ္က အကြဲကို အသာၿဖဲလို႔ အတြင္းသားကို လက္ေခ်ာင္းနဲ႔ ဖြဖြေလး ပြတ္ကစားရင္း “ခင္ဝိုင္း” “အင္း” ခင္ဝိုင္းေလသံက ဖီးလ္ အျပည့္ “ငါတို႔ ဒီေန႔ ဟိုဒင္းလုပ္ၾကမယ္” “ခု လုပ္မလို႔လား” “ဟင္အင္း ဒါအရင္လုပ္အုံးမယ္” “ဟိုဒင္းဆို နာမလား မသိဘူးေနာ္” “နင္က အပ်ိဳစစ္စစ္ေလး ဆိုေတာ့ နဲနဲေတာ့ နာမယ္ထင္တယ္” “အရမ္းနာမွာေတာ့ ေၾကာက္တယ္” “အရမ္းနာမွာစိုးရင္ နင့္ဖာသာေျဖးေျဖးသြင္းလို႔ရတာဘဲ” “သမီးက ဘယ္လိုလုပ္” “ဒီလိုဘဲေပါ့၊ ခု ဒါအရင္လုပ္မယ္” က်ဳပ္ ခင္ဝိုင္း ခါးကို ထိမ္းၿပီး ပါးစပ္ေပၚ ဆြဲခ်လိုက္ေတာ့ ခင္ဝိုင္းက အလိုက္တသိ က်ဳပ္ပါးစပ္နဲ႔ ေတ့ေပးတယ္။ အရသာ ရွိခ်က္ကေတာ့ က်ဳပ္ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မရပ္မိ။ ခင္ဝိုင္းလဲ တရွီးရွီး နဲ႔ အသက္ရႈ ျပင္းခ်က္၊ ခင္ဝိုင္းက သုံးခါေလာက္ အခ်က္ေပးၿပီးေတာ့မွ ေမး႐ိုးေတြ ေညာင္းၿပီး က်ဳပ္ပါးစပ္ သူ႔ေပါင္ၾကားက ကြာသြားတယ္။ က်ဳပ္ပါးစပ္ သူ႔ ေပါင္ၾကားက ကြာသြားတာနဲ႔ ခင္ဝိုင္းက အလိုက္တသိ က်ဳပ္ကို ခြလွ်က္ ဒူးေထာက္ လက္ေထာက္ၿပီး သူ႔ကိုယ္ကို ေအာက္ေအာက္ဘက္ေလးဘက္ေထာက္သြားလို႔ က်ဳပ္ေပါင္ၾကားထဲေမွာက္ၿပီး က်ဳပ္ဟာကို အသာကိုင္ရင္း ပါးစပ္နဲ႔ ငုံလိုက္တယ္။ က်ဳပ္အလွည့္ၿပီးရင္ သူ႔အလွည့္ဘဲဆိုတာ သူသိေနတယ္၊ ေျပာဘို႔ မလိုေတာ့။ ခင္ဝိုင္းက က်ဳပ္ဟာကို စုတ္ေပးေပမဲ့ ကြၽမ္းကြၽမ္းက်င္က်င္ မကစားတတ္၊ က်ဳပ္လဲ မသင္၊ သူတတ္တာက ကိုင္မယ္ ငုံမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ညင္ညင္သာသာေလး စုတ္မယ္၊ ဒါေလာက္ဘဲ။ ဒီေလာက္ေလးတင္ က်ဳပ္ ေတာ္ေတာ္ ဖီးလ္လာေနၿပီ၊ က်ဳပ္လဲ သူစုတ္ေနတာ မွိန္းခံေနရင္ အေမာေျဖေနတယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာေလး ဇိမ္ခံၿပီးေတာ့မွ “လာ” က်ဳပ္ဟာကို ကိုင္ထားတဲ့ သူ႔လက္ကို ဆြဲေခၚလိုက္ေတာ့ ခင္ဝိုင္းကေလးဘက္ကုန္းထၿပီး က်ဳပ္ကို ခြရင္း ေစာေစာကလိုေလးဘက္ေထာက္ လာတယ္၊ က်ဳပ္လဲ လွဲေနရာက ဆိုဖာလက္တန္းကို မွီထိုင္လိုက္တယ္။ သူ႔ေပါင္ၾကား က်ဳပ္ဟာေပၚေရာက္လာေတာ့ “လုပ္ေတာ့မယ္ဟာ” ေျပာရင္း က်ဳပ္ဟာကို သူ႔ေပါင္ၾကားကဟာႏွင့္ ထိၿပီး ေတ့လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ဟာကို က်ဳပ္ကိုင္ၿပီး သူ႔ အကြဲေၾကာင္းၾကားမွာ ေလးငါးခ်က္ေလာက္ ပြတ္ဆြဲလိုက္ၿပီးမွ အေပါက္ဝ ေသေသခ်ာခ်ာေတ့ရင္း “နာမွာစိုးရင္ နင္ဖာသာ နင္ ေျဖးေျဖးေလး သြင္းေလ” “ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ ဘဘႀကီး” “ဒီလို အသာေလး ဖိခ်လိုက္” လက္တဖက္က ခင္ဝိုင္းတင္ပါးကို အသာဖိရင္းေျပာေတာ့ ခင္ဝိုင္းက က်ဳပ္ေျပာသလို အသာေလး ဖိခ်လိုက္တယ္၊ က်ဳပ္ထိပ္ဖူးေလာက္ ျမဳတ္ဝင္သြားတယ္ ထင္တာဘဲ။

“နာလား” “ဟင္အင္း” “ဒါဆို ေျဖးေျဖး ေျဖးေျဖးနဲ႔ အဆုံးထိ ဖိသြင္း” ခင္ဝိုင္းအသက္ရႈသံ ျပင္းေနသလိုဘဲ။ သူ တေျဖးေျဖး ဖိခ်တယ္။ “အ အ” “နာလို႔လား” “အင္း နာတယ္” အပ်ိဳအေမွးပါး ေနရာမွာ တစ္ေနၿပီထင္တယ္၊ အေမွးပါးကို ထိုးခြဲလိုက္မွ အဆုံးထိရာက္မယ္ဆိုတာ က်ဳပ္သိေနတယ္၊ တကယ္ကေတာ့ အနာခံၿပီး ထိုးခ်လိုက္ရင္ တခ်က္ဘဲ နာမယ္၊ က်ဳပ္ကူမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္ ဆိုတာ က်ဳပ္နားလည္လိုက္တယ္၊ သူ႔သြင္းတာသာေစာင့္ေနမယ္ဆို က်ဳပ္အရည္သာထြက္သြားမယ္ အဆုံးထိဝင္ဘို႔မျမင္။ “နာရင္ နင့္ႏို႔ကို ငါစို႔ေပးမယ္၊ ႏို႔စို႔ေနရင္ နာတာ ေပ်ာက္တယ္ဟ၊ နင္ နာတာေပ်ာက္သြားတာနဲ႔ ဖိခ်လိုက္” “သမီး မလုပ္ရဲဘူး” “လုပ္ပါဟ၊ ရဲရဲလုပ္၊ ငါႏို႔စို႔ေနတုန္း နင္ဖိခ်လိုက္၊ ခုေတာင္ တဝက္ေလာက္ဝင္ေနၿပီ” က်ဳပ္သူ႔တင္ပါးကို ထိမ္းကိုင္ရင္း ႏို႔သီးတဖက္ကို လွမ္းစို႔လိုက္တယ္၊ ေအာက္ကလဲ တဝက္ေလာက္ ဝင္ေနတာကို နဲနဲျပန္ဆြဲထုတ္လို႔ သူ႔တင္ပါးကို အသာျပန္ဖိထည့္လိုက္တယ္။ ေနာက္ အသာျပန္ဆြဲထုတ္လိုက္ ျပန္ထည့္လိုက္နဲ႔ ဝင္သေလာက္ေလးကို ပုံမွန္ေလး ကစားေပးေနတယ္။ ခင္ဝိုင္း တေျဖးေျဖး စည္းခ်က္ နားလည္လာၿပီး အရွိန္ရလာတယ္၊ တခ်က္မွာေတာ့ က်ဳပ္ သူ႔တင္ပါးကို ႐ုတ္တရက္ အားနဲ႔ ဖိခ်လိုက္တယ္။ “အ” အသံတခ်က္ထြက္လာၿပီး က်ဳပ္ဟာ အဆုံးထိ ေရာက္သြားတယ္။ က်ဳပ္က ေကာ့ၿပီး ပိုဝင္ေအာင္ အတင္းကပ္ေပးလိုက္ေတာ့ “အ အ နာတယ္” အက်င့္မျဖစ္ေသးေတာ့ မရေသး။ က်ဳပ္လဲ အသာမွိန္းၿပီး သူ႔ေၾကာကို ဖြဖြေလး ပြတ္ေပးလို႔ ႏို႔တဖက္ေျပာင္းစို႔ေပးလိုက္တယ္။ က်ဳပ္ မိန္းမနဲ႔ မဆက္ဆံတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ မသိ၊ ခု ဝင္ေနတာ အရသာရွိလိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း၊ ခင္ဝိုင္းကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ေတာ့၊ သူ႔ခႏၲာကိုယ္ က်ဳပ္ကိုယ္ေပၚ ေပ်ာ့ေခြေနတာ။ “ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္” “အ အ ရွီး ရွီး အ အ အ ရွီး ရွီး” “ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္” “အ အ အ ရွီး ရွီး ရွီး အ အ ရွီး ရွီး” ေႏွးေႏွးတခါ ျမန္ျမန္တလွည့္ စည္းခ်က္မွန္မွန္ ထြက္ေပၚေနသည့္ အသံက ဘာသံမွန္း သိသာေနသည္။ ခင္ဝိုင္း က်ဳပ္ဟာႏွင့္ ယဥ္ပါးသြားသည့္ အခ်ိန္ကစၿပီး ငယ္စိတ္ျပန္ႂကြလာတယ္။ ခု ဒီတေခါက္ကေတာ့ ခင္ဝိုင္းကို က်ဳပ္ကုတင္ေပၚ ကန္႔လန္႔ျဖတ္တင္လို႔ သူ႔ေျခေထာက္ ႏွစ္ဘက္ကို ေထာင္ၿပီး ေပါင္ရင္းကို ကိုင္ကာ အားရပါးရ ေဆာင့္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ခင္ဝိုင္းက ကုတင္ေပၚမွာ လက္ႏွစ္ဘက္ကားၿပီး အိပ္ယာခင္းကို အတင္းဆုတ္ကာ တ အ အ တ ရွီး ရွီး ျဖင့္ က်ဳပ္ ေဆာင့္သမွ် မေအာင့္ႏိုင္ပဲအသံထြက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ အသက္ႀကီးလာလို႔ အနားယူၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္း ၂ ႏွစ္နီးပါးေလာက္ ဟိုစိတ္ေပ်ာက္သလိုလို ရွိခဲ့ေပမဲ့ ယခု အက်င့္ရလာေတာ့ ငယ္ေသြးျပန္ႂကြေနသလို ျဖစ္ေနသည္။

မာေနသည့္ေကာင္ကလဲ ေတာ္႐ုံျပန္မက်ေတာ့။ ခုလို မတ္တတ္ေဆာ္ရသည္မွာ လူမပင္ပန္း။ ေဆာင့္သြင္းလိုက္သည့္အရွိန္က ဆီးခုံႏွင့္ ႐ိုက္ၿပီး ျပန္ကန္ထြက္လာသည္မို႔ သူ႔အရွိန္နဲ႔သူ မပင္မပန္း ၾကာၾကာ ေဆာင့္ႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ မပင္ပန္းဟု ဆိုေသာ္လည္း ၾကာေတာ့ လူက အလိုလိုေမာလာသည္။ ဒီပုံစံႏွင့္ လုပ္ရသည္ကို ေလးဘက္ေထာက္ ပုံစံထက္ ပိုသေဘာက်သည္။ က်ဳပ္ေဆာင့္သည့္ဒဏ္ေၾကာင့္ အလူးအလိမ့္ ျဖစ္ေနသည့္ တဖက္လူ၏ မ်က္ႏွာႏွင့္ ခႏၲာကိုယ္ကိုၾကည့္ၿပီး လုပ္ရသည္ကို က်ဳပ္ႀကိဳက္သည္။ အားရပါးရ မရပ္မနား အႀကိမ္ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ဆက္တိုင္ေဆာင့္အၿပီးမွာေတာ့ ခင္ဝိုင္းလဲ အသံမထြက္ႏိုင္ေတာ့ အိပ္ယာခင္းကိုေတာင္ မဆုတ္ထားႏိုင္ပဲ ေပ်ာ့က်သြားသည္။ ဒီေတာ့မွ က်ဳပ္လဲ ေဆာင့္ခ်က္ကို ခနရပ္ကာ “ဖူး ေမာလိုက္တာ၊ နင့္ကို လုပ္ရတာ ငါအသက္ေတာင္ ထြက္ေတာ့မယ္” ခင္ဝိုင္း ဘာမွ မေျပာႏိုင္ေသး၊ က်ဳပ္ရပ္လိုက္မွ သူ အသက္လုရႈေနရသည္။ က်ဳပ္လဲ အဆုံးထိ သြင္းထားရင္း တဖူးဖူးျဖင့္ အသက္ျပင္းျပင္းရႈကာ အေမာေျဖေနရသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ကိုယ္စီ အသက္ျပင္းျပင္း ရႈကာ အေမာေျဖၿပီးေတာ့မွ “ေကာင္းလိုက္တာ ခင္ဝိုင္းရယ္၊ အီဆိမ့္ေနတာဘဲ၊ နင္ေရာ ခံလို႔ေကာင္းတယ္ မို႔လား” “ေသေတာ့မယ္ ဘဘႀကီးရာ၊ အဲေလာက္ႀကီးဆိုေတာ့ သမီးေသမွာ” “မေသပါဘူးဟ၊ ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ့ဟာ” “ေကာင္းေပမဲ့ မခံႏိုင္ဘူး ဘဘႀကီးရ၊ အေကာင္းလြန္ၿပီး ေသမွာ၊ ခု ဘာေတြျဖစ္ေနၿပီလဲ မသိဘူး။ အတြင္းမွာလဲ တစစ္စစ္နဲ႔ လူလဲဘာမွန္း မသိေတာ့ဘူး” “အာ ဒါက အစမို႔ပါ၊ အက်င့္ရသြားရင္ ၾကာၾကာေထာင္းေလ ေကာင္းေလ ျဖစ္သြားမွာဟ၊ ကဲ လုပ္အုံးမယ္၊ အေမာေျပၿပီး၊ ငါလဲ ခုမွ ငယ္စိတ္ထၿပီး ၾကမ္းခ်င္ေနတာ၊ နင္လဲ အရသာရွိရွိခံ၊ အဲဒါမွ ႏွစ္ေယာက္စလုံး ေကာင္းမယ္” ေျပာလဲေျပာ၊ သြင္းထားတဲ့ က်ဳပ္ဟာက အရွိန္စယူသလို တေျဖးေျဖးထုတ္လိုက္ သြင္းလိုက္ စကစားလိုက္သည္။ “ဘဘႀကီးကို သမီးေၾကာက္လာၿပီ” “နင္ကလဲ ငါ့လို အဖိုးႀကီးေတာင္ ေၾကာက္ရင္ ဘယ္လို ေယာက္က်ားယူမလဲဟ” “ဘဘႀကီးကလဲ သမီးေယာက္က်ား မယူေတာ့ပါဘူး” “ဟ ဘာလို႔ မယူရမွာလဲ၊ အခ်ိန္တန္ယူရမွာေပါ့ဟ၊ ဒါေပမဲ့ နင္ယူရင္ အားကိုးရတဲ့ ေယာက္က်ားဘဲယူ၊ ၾကားလား၊ ဒီတခုဘဲ လုပ္တတ္ၿပီး ဘာမွ ေစာက္သုံးမက်ရင္ေတာ့ ယူလဲ အလကားဘဲ” “မယူပါဘူးဆို” “ေအးပါ၊ ငါက နင္ယူရင္ တကယ္အားကိုးရမဲ့ ေယာက္က်ားကို ယူဘို႔ေျပာတာ” က်ဳပ္ စကားနဲ ရန္စဲ စကားျဖတ္လိုက္ၿပီး ေစာေစာက အရွိန္ယူထားတာကို အရွိန္ျမႇင့္လိုက္တယ္။ တေျဖးေျဖး အရွိန္ျမင့္လာၿပီး “ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္” “အ အ ရွီး ရွီး အ အ အ ရွီး ရွီး ေသၿပီ ေသၿပီ” “ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္ ဖတ္” “အ အ အ ရွီး ရွီး ရွီး အ အ ရွီး ရွီး လုပ္ လုပ္ ဘဘႀကီးေရ သမီးကို ေသေအာင္သာလုပ္ေတာ့” “မေကာင္းလို႔လားဟ ေဟာ ဟဲ ေဟာ ဟဲ” “ေကာင္းလြန္းလို႔ မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး အား အား ရွီး ရွီး ရွီး ရွီး ေသၿပီ ေသၿပီ အား အား . . .” ေအာက္က ဝင္ေနသည့္ က်ဳပ္ဟာကို က်ဳပ္ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပြတ္တိုက္မႈ႕မ်ားၿပီး ခင္ဝိုင္း ဆီက ထြက္တဲ့ အရည္က အျဖဴေရာင္ေျပာင္းကာ ေစးကပ္ေနၿပီ၊ က်ဳပ္လဲ ေဟာဟဲ လိုက္ၿပီး ဒူးေတြေတာင္ တုန္လို႔ မတ္တတ္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမရပ္ႏိုင္ေတာ့၊ ၾကာရင္ သူခ်ည္းမဟုတ္ က်ဳပ္ပါ အသက္ထြက္ၿပီး ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္း ကုတင္ေပၚ ႏွစ္ေလာင္းၿပိဳင္ ျဖစ္သြားႏိုင္သည္။ က်ဳပ္ဟာလဲ ေထာင္မတ္ေနေပမဲ့ ထူပူၿပီး ၿပီးဘို႔ အရိပ္အေရာင္ပင္ မျပေသး၊ ဒါေၾကာင့္ ၃ – ၄ ခ်က္မွ်ေနာက္ဆုံးပိတ္ အားကုန္အၿပီးသတ္ေလး ေဆာင့္ၿပီးမွ ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ခင္ဝိုင္းေဘး ကားယားႀကီး ျပစ္လွဲလိုက္ေတာ့တယ္။ “ဖူး ေမာလိုက္တာခင္ဝိုင္းရာ” ခင္ဝိုင္းဆီကေတာ့ ဘာသံမွ မထြက္နိင္ေတာ့….ၿပီး။