တီဗွီဆိုတာပေါ်ကာစ၊ ကျနော်တို့လမ်းထဲမှာ တီဗီရှိတဲ့အိမ်က တအိမ်ထဲရယ်။ အဲဒီတော့သူတို့က ညဘက်ဆိုရင် လူတယောက် ပြား ၅၀ ယူပြီးပြစားတယ်ဗျ။ မြန်မာ့အသံကပြတာတွေကိုဘဲ ငါးမူးပေးပြီးကြည့်ရတာပေါ့။ ဒါတောင်လူတွေကကြိတ်ကြိတ်တိုး။ အဲဒီအိမ်အကြောင်းအရင်ပြောရမယ်။ အိမ်ရှင်က ကိုအောင်မြင့်တဲ့။ သူ့မိန်းမက မတင့်တင့်။ ကိုအောင်မြင့်က အသက် ၃၉-၄၀ လောက်ရှိပြီး အမတင့်ကလည်း သူနဲ့ မတိမ်းမယိမ်းပါဘဲ။ ကျနော်တို့က ၂၀ ပတ်ချာလည် တွေပေါ့။ ကျောင်းပြီးကာစ …
ေန ရာ အ လြတ္ မက်န္ Read More
ကျမ မ သီသီမြင့် အသက်၂၈ ရှိပြီ။ကျမရန်ကုန်ကိုရောက်လာတယ်။ဇာတိကတော့အညာက၊အညာသူဆိုပြီးမဲမဲသဲသဲမဟုတ်ဘူး။အသားတော့ဖြူယုံမကဝင်းတယ်။လှလားလို့မေးရင်တော့ရွာမှာတော့ကွမ်းတောင်ကိုင်စာရင်းမဝင်ပေမယ့်ရွက်ကြမ်းရေကြိုအဆင့်ပေါ့။အသားဖွေးယုံလေးထိန်းထားနိုင်တယ်။ပြောစရာအပြစ်ကတော့နို့မကြီးတာတစ်ခုပဲ။ ဒီအသက်အရွယ်အထိအပျိုကြီးဘဝနှင့်နေခဲ့တာ။ဘာစိတ်မှတော့မရှိခဲ့ဘူး၊ခုဒီအရွယ်ရောက်မှကျမစိတ်ကတမျိုးကိုဖြစ်လာတယ်။ဖြစ်ပုံကဒီလို။မောင်လေးကရန်ကုန်မှာအိမ်ထောင်ကျတယ်။ သူတို့ကတိုက်ခန်းငှားနေကြတာ။သူတို့မှာသမီးလေးတစ်ယောက်ရှိတယ်။ကျမတူမလေးပေါ့၊ကျမတို့ရဲ့အသဲလေးလေ။ တနှစ်နီးနီးရှိပြီ၊အဲဒီကနေပြီးတော့ကျမကိုရန်ကုန်ကိုခေါ်တယ်။ဘာလို့ခေါ်လဲဆိုရင်သူနိုင်ငံခြားသွားရမယ့်ရက်နီးလာလို့တဲ့။သူ့သမီးနှင့်သူ့မိန်းမကိုထားခဲ့ရမှာစိတ်မချလို့ဆိုတော့ကျမလိုက်သွားရတယ်။ရွာမှာအမေနဲ့ညီမကိုထားခဲ့ရတယ်။အဲဒီမှာကျမကသူတို့နေတဲ့မြို့ကိုလိုက်လာရတဲ့အခါသူတို့တိုက်ခန်းကHallခန်း၊ငှားနေတာလဲဖြစ်လေတော့ အခန်းတွေကန့်မထားဘူးလိုက်ကာခန်းဆီးလေးပဲကာထားတယ်။ ကျမလည်းခန်းဆီးရှေ့အိမ်ရှေ့မှာပဲအိပ်ရတယ်။ ကျမမောင်ကနိုင်ငံခြားထွက်ခါနီးတော့အမရှိနေတာတောင်မရှောင်ဘူးရှင့်။ညဆိုသူတို့လိုးသံတဖတ်ဖတ်နှင့်ကျမယောက်မကလည်းတအားညည်းတယ်။အမှန်ဆိုရွာမှာမကြားဖူးတဲ့အရာတွေ၊အစကတော့ရှက်တာပေါ့၊အသံကြားတိုင်းရင်တုန်ပန်းတုန်အမြဲဖြစ်ရသည်။။ သူတို့လုပ်ရင်ကြားရတဲ့အသံတွေကဒါမျိုးမကြားဖူးတဲ့ကျမအတွက်တော့တမျိုးကြီးပဲရှင့်။တပြွတ်ပြွတ်စုပ်သံတွေလည်းကြားရတယ်။အမှန်ဆိုရင်ကျမရှိတော့မောင်လေးရှောင်ရမှာ၊ဒါပေမယ့်သူနိုင်ငံခြားသွားရတော့မယ်ဆိုတော့ရိက္ခာယူသည့်သဘောလားမသိပေ။။ကျမအိပ်နေပြီဆိုပြီးလိုးကြသည်။တပြွတ်ပြွတ်နှင့်စုပ်သံကြားရသည်။ ကျမကချက်ချင်းအိပ်ပျော်တတ်တဲ့လူမျိုးမဟုတ်တော့သူတို့ကမသိပဲလုပ်ကြတာ ကျမစိတ်ထဲတစ်ခါမှမဖြစ်ဖူးတဲ့ခံစားမှု့တွေဖြစ်နေမိတယ်။ အသံတွေကြားပြီးကျမအဖုတ်ဆိုလည်းစိုရွှဲနေသည်မှာအမြဲတစေလိုဖြစ်နေသည်။တဖြေးဖြေးနဲ့ကျမစိတ်တွေဖောက်ပြန်နေမိတယ်။တကယ်ကိုမယိုးမယွစိတ်တွေဖြစ်နေတယ်၊အဲဒီစိတ်သာဖြစ်တာလင်ကျတော့မယူချင်ဘူး၊လင်ယူသားမွေးဒုက္ခတွေကိုမခံနိုင်ပါ။စိတ်ပါလာတိုင်းကိုယ့်ဟာကိုပွတ်မိလာသည်။သို့သော်အားမရပေ။မောင်လေးမရှိတော့ယောင်းမနှင့်အတူအိပ်နေရသည်။လွတ်လပ်မှု့လည်းမရှိပေ။ယောင်းမသိ၍အရိုအသေတန်မည်ကိုလည်းစိုးရိမ်ရသည်မဟုတ်ပါလား။ ကျမလဲယောင်းမဆီရောက်နေသည်မှာတလပြည့်တော့မည်၊အလုပ်ကမယ်မယ်ရရမရှိ၊ကလေးထိန်းထမင်းချက်ရုံသာဖြစ်တော့ကျမလည်းအလုပ်မရှိလျှင်မနေတတ်လေရာအလုပ်တစ်ခုလုပ်ရန်ကြိုးစားရတော့သည်။ “ယောင်းမရေ နင့်ယောက်ျားလုပ်စာကနင်တို့မိသားစုအတွက်ပေါ့၊ငါလဲအမေတို့ကို ထောက်ပံ့ဖို့တစ်ခုခုလုပ်ရမယ်” “ယောင်းမရယ်၊ဒီမှာကဘယ်အလုပ်ရှိလို့လဲ” “ဒီလိုပဲအရင်ကရွာမှာငါကွမ်းယာရောင်းခဲ့တာပဲ၊အဲဒီဟာပြန်လုပ်မယ်” “ယောင်းမ ဟိုရှေ့ကတိုက်တွေပြန်ပြင်မှာတဲ့လူတွေရောက်လာကြတယ်” “အေးငါလဲမြင်တယ်။ အလုပ်သမားတွေလဲရောက်လာကြတယ်” “အင်း တွေ့တယ်မိသားစုသုံးလေးဦးပဲ” “အဲဒီလူလောက်နဲ့တော့မဟုတ်လောက်ဘူး၊အများကြီးလာကြမှာ” “အင်းဟုတ်လောက်တယ်” “အဲဒါယောင်းမချက်ချင်းဆိုင်ဖွင့်လိုက်ရင်အဆင်ပြေမှာပဲ” …
မ ထိမ္း ႏိုင္ ေတာ့ လို ့ပါေနာ္ Read More
သော ကြာနေ့ ညနေ အိမ်ပြန် လာသည်နှင့် ကိုသိန်းစိုး သည် ပြောစရာရှိသည်ဆိုကာ ခင်ငြိမ်းတင့်ကိုအိပ်ခန်းထဲ ခေါ်ဆောင်သွားလေ၏။ ထိုအချိန်သည် ခင်ငြိမ်းတင့် ညစာများ ချက်ပြုတ်နေချိန်ဖြစ်ရာခင်ငြိမ်းမြင့်ကို လုပ်လက်စအလုပ်များ လွှဲခဲ့ပြီး ဆက်လက် ချက်ပြုတ်စေရလေသည်။ ” ငါအလုပ်သွားနေတဲ့အချိန်တွေမှာ မင်းဘာတွေ လုပ်လုပ်နေသလဲ .. တင့်တင့် ” အိပ်ခန်းထဲရောက်သည်နှင့်ကိုသိန်းစိုးက လေသံမာမာနှင့် တန်းမေးလိုက်သည်။ အိမ်ထောင်သက် ၃နှစ်အတွင်း …
ခဲ အို ရဲ ့ အ ၾကံ Read More
ဘဝ မှာ စိတ်အလှုပ်ရှားရဆုံး အတွေ့အကြုံ တွေ ကျွန်တော့် ကို ပေးခဲ့တဲ့ နေရာလေးက မြန်မာပြည်လို့ ခေါ်တဲ့ တတိယကမ္ဘာ နိုင်ငံကလေးပေါ့။ လူဦးရေ အဆမတန်များ ပြီး ကမ္ဘာပေါ်မှာ စီးပွားရေး တဟုန်ထိုး တိုးတက်နေတဲ့ တရုပ်ပြည်ကြီးရယ်၊ လူဦးရေ အဆမတန်များပြီး နိုင်ငံတွင်းမှာ ဘာသာရေး ကဋိပက္ခ တွေ ပွထ နေ ပေမဲ့ …
စိမ္ ထား ခ်င္ မိ တယ္ Read More
ကျနော့နာမည်က ဇော်ဖြိုး။ သူငယ်ချင်းတွေကတော့ ဖိုးဇော်လို့ပဲခေါ်တယ်။ နေတာကတော့ ကမာရွက်ဘက်မှာ။အလုပ်က မြို့လည်ခေါင် ဆူးလေနားဆိုတော့ အခုYBS ခေတ်မှာ ပုံမှန်ကားနှစ်ဆင့်စီးပြီး သွားရတယ်။ဒီနေ့လည်း ပုံမှန်လည်ပတ်နေကျအတိုင်း မြို့ထဲထွက်တော့ စံပြသရက်တော မှတ်တိုင်ကနေ ကားပြောင်းစီးဖို့ထွက်ခါနီးဆဲဆဲ မှန်လုံကားကြီးပေါ်ကို အပြေးလိုက်တက်ခဲ့ရတယ်။ ထိုင်စရာနေရာ မရတော့ပေမဲ့သေသေချာချာ ရပ်ဖို့ နေရာလေးရယ် ကိုင်စရာတန်း အလွတ်ရယ် ရှိနေတာမို့ အေးရာအေးကြောင်း ငိုက်ပြီးစီးလာခဲ့တယ်။ တော်တော်ကြာကြာရပ်ထားတဲ့ ကားက …
အ တင်း တား နေ တဲ့ ကြားကပဲ Read More
ဦးကျော်ခေါင် သီတာဆွေခေါင်းကို ကြိုးစားပေမယ့် သီတာဆွေက သူ့အကြံကို သိနေသည့်အလား ပါးစပ်ထဲ မဝင်နိုင်သေးသော အရင်းပိုင်းကို လက်ဖြင့် အရင်လှမ်းဆုပ်လိုက်သည်။ ဦးကျော်ခေါင်၏ အကြံ မအောင်မြင်လိုက်။ သို့သော် သူက ထပ်တွန့်တက်ပြီး သီတာဆွေကို လက်ဖယ်ဖို့ အမိန့်ပေးတာမျိုးတော့ မလုပ်တော့ပါ။ သီတာဆွေက အလိုက်တသိနှင့် ခေါင်းကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်ပြီး လီးကိုစတင်စုပ်ပေးနေလို့ ဖြစ်သည်။ ဒါ့အပြင် လီးအရင်းအား ကိုင်ထားသော …
တ ကယ့္ အ မိုက္ စား Read More
မောင် မောင်……အရပ်က ( ၅ ) ပေ ( ၉ )လက်မ၊ ရင်အုပ်ကားကားနှင့် ယောက်ျားပီသ ခန့်ညားသူ။ အသက် က (၂၇) နှစ်၊ ရန်ကုန်တွင် တစ်ဦးတည်း နေထိုင်သူ။ တက္ကသိုလ်မှ ဘွဲ့ရရှိပြီးသား…။ ဘာဆိုဘာမှ ပူပန်စရာမရှိ သူ။ မိဘများပေးပို့သော ငွေအလုံအလောက်နှင့် ဝါဿနာပါရာ ပန်းချီပညာကို လေ့လာလိုက်စားနေသူ…။ ပြဿနာ၏ …
ေနာင္ လည္း ကူ ညီ ေပး ပါ့ မယ္ Read More
အကြောင်း တိုက်ဆိုင်လာပြန်တော့ ငယ်ငယ်ကအကြောင်းတွေသတိရမိသည်။အဲ့တုန်းက သူက ၂၁ ဝန်းကျင်လောက်၊ broken family ဖြစ်တာကြောင့်ရော မိဘနဲ့အတူမနေရတာကြောင့်ပါ ။ ဆိုးလို့ရမျှ ဆိုးနေတဲ့အချိန်၊ ဆေး၊ အရက် ၊ဆက်စ် အကုန်လုပ်သည်။ အပေါင်းအသင်းတွေထဲမှာ အကောင်ကြီးကြီးသားသမီးတွေပါတယ်ဆိုတော့ လုံခြုံတာလဲပါသည်။ ပေါင်းတဲ့အပေါင်းအသင်းတွေကလဲဒီ society ထဲကလူတွေ၊ ထားတဲ့ဆော်ကအစ။ အဲ့တုန်းက သူတို့ကိုပစ္စည်းပစ်နေတာ ကိုသီဟနှင့် မဒါလီတို့လင်မယား၊ အတွဲကိုယ်စီဖြင့် ဟော်တယ်တကာ …
အ ရမ္း ေကာင္း တာ ပဲ Read More
ကျတော် ၈ တန်း ကျောင်းသားဘဝက.. တောရွာလေးမှာ ကျောင်းတက်ရပါသည်။ ကျတော့ရွာနဲ့ ကျောင်းက.. ၁.နာရီလောက်.. လမ်းလျောက်ရသည်။တောသားတစ်ယောက် ဖြစ်ပေမယ့်.. အသားကဖြူသည်။ အရွယ်ရောက်တဲ့ လူပျိုတယောက် မဟုတ်ပေမယ့်.. ရင်ခုန်တက်သော .. အကြောင်းအရာများ.. ပေါ်လာပါသည်။ သူ့နာမည်က..မူယာ။ မူယာက. အရပ် ၅ ပေ ၃ လက်မ၊ အသားဖြူ၊ မပိန်မဝ.. ဆိုပေမယ့်.. ပိန်တဲ့ဘက်.. …
ရင္ ထဲ မွာ မွတ္ တမ္း တင္ထားတယ္ Read More
တကယ်တော့ သက်လွင် လွန်သည်ဟု မဆိုသာပါ ။ ` မတ်က မရီးကို ကြံတာမျိုးက မမှန် ` ဟုသာအရပ်စကား ကြားခဲ့ဘူးပါသည်..။ အမှန်တော့ သက်လွင်မလွန် ။ ဒီအကြောင်းတွေက မမမြိုင်က စခဲ့တာပဲဖြစ်သည်..။ဒီတော့ “ မရီးက မတ်ကိုကြံ “ လို့ပဲ ပြောင်းပြောရမလို ဖြစ်နေသည်…။ သက်လွင်မိန်းမ လှိုင် က ကျောင်းဆရာမ …
တစ္ ဆက္ ဆက္ တုန္ ကုန္ ရၿပီ Read More