စိတ်ပျက်လိုက်တာအမေရယ်….ရှေ့ရေးကိုမတွေးချင်တော့ဘူး သေသာသောလိုက်ချင်တော့တယ် အဲ့လ်ုလည်း ဘယ်ဟုတ်ပမလဲ သမီးရယ်.. ဘယ်သူမှတော့ကြုံချင်ပါ့မလဲ ဒါမယ့်လည်း ဖြစ်ချိန်တန်လို့ဖြစ်လာတော့ ရင်ဆိုင်ရမှာပေါ့” မိုးတဖွဲဖွဲကျနေသောဇူလိုင်လညနေခင်းတစ်ခုတွင် အသက်၃၆နှစ်အရွယ်. အရပ်၅ပေ၄လောက်ရှိပြီး တင်ကားရင်စွံကာအသားအရည်ညှိညှိညက်ရှိသောမိန်းမတစ်ယောက်နှင့်အသက်၇၀ခန့် အဘွားအိုအရွယ်မိန်းမတို့မှာဝမ်းနည်းပူဆွေးသောမျက်နှာ ပူဆွေးသောသောကများပြည့်နှက်ရှိသည်။ ထိုမိန်းမများ မအေးမြင့်ဖြစ်ပြီးလွန်ခဲ့တဲ့တစ်ပတ်ကျော်ခန့်ကမှ သူမလင်သည်ယောကျာ်းဆုံးပါးသွားကာ အသက်၄နှစ်ခန့်ကလေးတယောက်နှင့် ဆက်လျှောက်ရမည့်ဘဝလမ်း၏အခက်အခဲများကိုစဉ်းစားကာတွေးပူနေလေသည်။ “သမီးဒီရန်ကုန်မှာပဲ အထည်ချုပ်စက်ရုံမှာလုပ်နေရင်သားလေးနောင်ရေးရော ကျောင်းပညာရေးကျန်းမာရေးကအစအဆင်မပြေဘူး အမေ ဒီအလုပ်မဟုတ်တောင်တခြားအလုပ်တစ်ခုလုပ်မှဖြစ်မယ်” “အမေလည်းဝိုင်းကူနေတာပဲလေ သူအဖေရှိတုန်းကလို အလုံးစုံအဆင်ပြေတယ်လိုတော့ဘယ်ဟုတ်မလဲ ကြံဖန်ရမှာပေါ့” ” …
“ကျွန်မ ပြန်တော့မယ်…..” “မပြန်ပါနဲ့ဦး အေးမြင့်ရယ်….” “အောက်မှာအလုပ်သမားတွေရှိတယ်လေ သူတို့သိရင်ကျွန်မအရှက်ကွဲလိမ့်မယ်” “ဘယ်သူမှတက်မလာဘူး .. ဒီတခါတော့ မနေ့ကလိုမထားခဲ့ပါနဲ့တော့..” Read More
