ကတိတည်တယ်နော်၊နောက်နေ.ကျမှပေးမလုပ်ဘဲမနေရဘူးနော်
လွန်လေပြီးသောအခါက ရန်ကုန်ရွှေမြို.တော်ကြီးရဲ့ နာမည်အကြီးဆုံးကျောင်းတကျောင်းက (၉)တန်းကျောင်းသားလေးတယောက်ဖြစ်တဲ့ ကျွန်တော်မောင်ဦး(၁၅)နှစ်ဟာပညာကိုရိုးသားကြိုးစားစွာ သင်ကြားနေတ့အဲ ရယွ ်ဘရဲ ှိပါသေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ပြောင်းလဲချိန်ကိုမမျှော့်လင်ဘဲရောက်ရှိလာပါတော့တယ်။ အဲဒီနေ.ကတော့မှတ်မှတ်ရရ(၁၁.၁၁.၀၃)နေ.ပါ။ ဆရာမဒေါ်ရီရီတို့အိမ်မှာကျူရှင်ကိုညနေ(၆)နာရီမှ (၈)နာရီထိကျောင်းသား/သူ(၆)ယောက်နှင့်အတူတူတက်ရပါတယ်။ ကျွန်တော်အကြောင်းနည်းနည်းအရင်ပြောပြပါမယ်။ မောင်ဦးဟာရန်ကုန်သားလူပျိုစစ်စစ်ပါ။ တဦးတည်းသောသားပါ အဖေကသင်္ဘောအရာရှိအမေကဗိုလ်ချုပ်ဈေးမှာလက်ဝတ်ရတနာ (စိန်ထည်)ဆိုင်ဖွင့်ပါတယ်။ မိဘများအလုပ်မအားသဖြင့်အိမ်မှာတယောက်ထဲနေရ တာပြင်းတာနှင့် အမေသူငယ်ချင်းဆရာမဒေါ်ရီရီမှာ အပ်ထားသောကြောင့်အမြဲဘဲဆရာမအိမ် မှာဝင်ထွက်သွားလာပြီး စားအိမ်သောက်အိမ်လိုဖြစ်နေပါပြီး။ ကျွန်တော်နေ.လည်(၁၂)နာရီ ကျောင်းဆင်းပြီးအိမ်ပြန်ရေမိုးချိုး ထမင်းစားပြီးဆိုင်ခဏသွားထိုင် ညနေ(၄း၃၀)နာရီ အမေဆိုင်သိမ်းရင်ဝိုင်းသိမ်းပြီးနောက်ညနေ (၅)နာရီလောက်ဆို …
ကတိတည်တယ်နော်၊နောက်နေ.ကျမှပေးမလုပ်ဘဲမနေရဘူးနော် Read More