သူတို့ နှစ်ယောက်ကလည်း လွန်ကိုလွန်သည်။ စားကောင်းတိုင်း စားနေကြည်မှာ နေ့စဉ် ရက်ဆက် ဖြစ်နေသည်

Unicode

နင်ကလဲ မောနေပြီလား၊ လုပ်ပါအုံးဟ၊ ငါဒီမှာကောင်းတုန်း လုပ်နေရင်း တန်းလမ်း သူ့ကိုယ်ပေါ်ပိကျလာသော ကိုရဲနောင်ကို လှမ်းဖက်ရင်း ခင်မာရီကပြောလိုက်သည်။ ခု နောက်ပိုင်း ခင်မာရီ နှင့် သူ ဒီကိစ္စ အပေးအယူ တည့်နေသည်။ သူ့ မိန်းမနှင့် လားလားမှ မတူ။ ခင်မာရီက ဒီကိစ္စ စိတ်ပါသည်။ သူနှင့် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ရှိသည်။ ဒါကို ကိုရဲနောင်ကလဲ ကြိုက်သည်။ သူ့ မိန်းမဆီက မရသည့် အရာကို ခင်မာရီဆီမှ အပြည့်အဝ ရနေသည်။ “မောတယ်ဟ၊ ငါဒီမှာ မနားတမ်းလုပ်နေတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ၊ သေရောပေါ့၊ ခန နားအုံးမယ်ဟာ၊ နင်မစောင့်နိုင်ရင် ငါ့ အပေါ်က တက်လုပ်” ကိုရဲနောင်က ပြန်ပြောသည့် လေသံကိုက မောသံပေါက်နေသည်။ မမောခံနိုင်ရိုးလား၊ အောက်က ဇိမ်ယူနေသည့် ခင်မာရီက တအအ နဲ့ ကောင်းလိုက်တာ လုပ်လုပ် ဆိုပြီး သူကောင်းနေတိုင်း အားမနာတမ်း လုပ်ခိုင်းနေတာမို့ ကိုရဲနောင်က မနားတမ်းဆက်တိုက်ဆော်နေရာမှ မတတ်နိုင်တော့။

ကိုရဲနောင်က သူ ချက်ခြင်း မပြီးနိုင်မှန်း သူ့ကိုယ်သူ သိသည်။ စောစောက ခင်မာရီ အစုတ်ကောင်းသဖြင့် သူ့ ပါးစပ်အောက်မှာ တချီ ပြီးထားပြီးပြီမို့ ခု တချီ အချိန်ကြာမယ်မှန်း သူ့ကိုယ်သူ သိနေသည်။ “ဟာ နင့်အပေါ်က မလုပ်ချင်ပါဘူး၊ ငါက အောက်က ခံရတာ ပိုြကိုက်တယ်၊ နင့်အပေါ်တက်လုပ်တာ ငါ့ခြေထောက်ညောင်းတယ်” “ကဲ အပေါ်က မလုပ်ချင်ရင် ကုန်းပေး၊ ငါနောက်ကနေ လုပ်ပေးမယ်၊ ဒါဆို ငါ သိပ်မမောဘူး” “အာ ယောက်ဖကလဲ ငါက အောက်က ဇိမ်နဲ့ ခံချင်နေပါတယ်ဆိုမှ လာပြောနေတယ်။ မနေ့က နင့် အကြိုက် အကုန် ငါလုပ်ပေး ပြီးပြီ၊ ဒီနေ့ နင့် အလှည့်” “အေး ဒါဆို ငါ ခန နားအုံးမယ်။ ငါလဲ မောတာပေါ့ဟ၊ ငါသိတယ် နင်စောစောက ကောင်းတယ် ကောင်းတယ်နဲ့ တခါပြီးသွားသေးတယ်မို့လား” “အင်း၊ ပြီးပေမဲ့ ခံလို့ မဝသေးဘူးဟာ၊ ပြီးတော့ နင်က ဆက်လုပ်နေတာနဲ့ ပြန်တက်လာတာ ခုကောင်းနေတုန်း ရှိသေးတယ် နင်က ရပ်လိုက်တာ၊ ဖီးတောင်အောင့်သွားတယ်” ။

“ဖီးလ် မအောင့်အောင် ငါ့ ဟာ သွင်းထားတာဘဲ၊ နင်ငါ့ကို သေချာ ခွထားလေ” “ခွထားတာဘဲ” “ကော့ပြီး နင့်ခြေထောက်နဲ့ ငါ့ကို သေချာညှပ်ထားလေ နင့်ဟာနဲ့ ငါ့ဟာ ကပ်နေအောင်ညှပ်” ။ကိုရဲနောင်အပြောကြောင့် ခင်မာရီက ကော့ရင်း သူ့ ခြေနှစ်ချောင်းကို သေချာတင်းနေအောင် ကိုရဲနောင် ခါးကို ညှပ်လိုက်သည်။ ဒီတော့မှ သိသိသာသာ ကိုရဲနောင်ပစ္စည်းက ခင်မာရီ ကိုယ်ထဲ တိုးဝင်သွားသလို ဖြစ်သွားသည်မို့ “ဟား . . . ကောင်းလိုက်တာ ယောက်ဖရာ၊ ခုမှ အတွင်းကို သေချာထိတယ်၊ အဲလို အစကပြောပါလား၊ နင်လဲ နဲနဲဖိချပေး” “ပြောစရာလိုလားဟ၊ နင်သိရမှာပေါ့။ ကဲ ကဲ ဒီလောက်ဘဲ ဖိလို့ရမယ်၊ နင်လဲအတင်းကော့လေ” အပေးအယူမျှမျှနှင့် ကိုရဲနောင်က ဖိ၊ ခင်မာရီကကော့ခံကာ အားကုန်ဖက်ရင်း နှစ်ယောက်သား ခနမျှ တိတ်သွားသည်။ ခနကြာတော့မှ ခင်မာရီက တအားကုန်ဖက်ထားသည်ကို လျှော့ချရင်း သက်မချကာ “ဟူး . . ငါတော့ ဒုက္ခပါဘဲ ယောက်ဖရာ၊ နင်မကောင်းဘူး” “ဟ ငါက ဘာမကောင်းတာလဲ” “နင်လဲမကောင်းဘူး၊ ငါလဲ မကောင်းဘူး။

စားကောင်းတိုင်း စားနေကြတာ” “စားကောင်းလို့ စားတာ မကောင်းစရာလားဟ၊ ကဲ ငါ အမောပြေပြီ၊ အလုပ်ပြန်စမယ်” “ငါ ကြေနပ်နေပြီဟ၊ နင် နားချင် ခန ထပ်နားအုံးလေ” “မနားတော့ဘူး၊ ဒီထက်ပိုနားရင် ငါ့ဟာပျော့သွားတော့မယ်” ကိုရဲနောင်က ပြန်ပြောရင်း ခင်မာရီ ကိုယ်ပေါ်မှ ထကာ ပေါင်ကြားထဲ ကျကျနန ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ခင်မာရီက ပေါင်ကို ကားပေးရင်း ခြေထောက်ကို မြှောက်ကာ သူ့ခြေထောက်ကို ကိုရဲနောင် ပခုံးပေါ် လှမ်းတင်လိုက်သည်။ ကိုရဲနောင်ကလဲ အလိုက်သင့် ခင်မာရီ ပေါင်ကို လှမ်းဆွဲကာ စောစောက အထမှာ ပလွတ်ကနဲ ကျွတ်သွားသော သူ့ ပစ္စည်းကို လက်ဖြင့်ထိမ်းကာ စိုရွဲနေသော ခင်မာရီ ကိုယ်ထဲ ရှလွတ်ကနဲ ပြန်ထိုးထည့်ရင်း အစမ်း တချက်ခပ်ပြင်းပြင်းလေးစမ်းဆောင့်ကြည့်လိုက်သည်။ “အ” ခင်မာရီထံမှ အ ကနဲ အသံတချက်ထွက်လာသည်ကို ပြုံးကြည့်ရင်း “ကောင်းလား” ခင်မာရီက ပြန်မဖြေဘဲ သူ့ပေါင်ကို ဆွဲထားသော ကိုရဲနောင် လက်ကို လှမ်းရိုက်သည်။ ကိုရဲနောင်က ပြုံးရင်း ကျွတ်သွားအောင် ဆွဲထုတ်လိုက်၊ ဇွပ်ကနဲ ပြန်ထိုးသွင်းလိုက်နဲ့ ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက် လုပ်ကစားနေသည်။

ဆောင့်ဆောင့်သွင်းလိုက်တိုင်း ခင်မာရီ က တအအ ဖြင့် ဖြစ်နေသဖြင့် “ကောင်းလားဆို” ကိုရဲနောင်က ထပ်မေးလိုက်သည်။ ဒီတော့မှ ခင်မာရီက လေသံတိုးတိုးဖြင့် “ကောင်းလွန်းလို့ ခက်နေပြီ ယောက်ဖရာ၊ လုပ်ပါဟာ၊ နင်ကလဲ ငါကောင်းနေပြီဆို ဒီလိုဘဲ” ခင်မာရီ အပြောက ထန်စရာမို့ ကိုရဲနောင် မထိမ်းနိုင်တော့။တဖတ်ဖတ်နဲ့ ဂွေးရိုက်သံ ဆက်တိုက်ပေါ်လာသလို ခင်မာရီဆီမှလည်း တအအ နှင့် အ သံဆက်တိုက်ထွက်လာလေတော့သည်။ ကိုရဲနောင် အိမ်ထောင်သက်တမ်းက ၂ နှစ်နီးပါးရှိပြီဖြစ်သည်။ အိမ်ထောင်ကျစကတည်းက သူ့ မိန်းမ တင်မာရီက ဒီကိစ္စကို စိတ်မပါသလို တက်တက်ကြွကြွလည်း မရှိ။ ချစ်သူရီးစားဖြစ်ကာ ယူထားသည် မဟုတ်ဘဲ၊ လူကြီးချင်း သဘောတူကာ ပေးစားထားသဖြင့် သူ့မိန်းမ ရှက်နေသည်ဟုသာ အစက အောက်မေ့မိသည်။ တစတစ နှင့် ကြာလာသော်လည်း တင်မာရီက က ထူးမလာချေ။ ကိုရဲနောင်က သူ့မိန်းမလည်း သူ့လို ဒီကိစ္စတွင် တက်တက်ကြွကြွ ဖြစ်စေချင်သည်။

ကိုရဲနောင်က မိန်းမပွေသူ မဟုတ်သော်လည်း ထိုကိစ္စတွင် ယူထားသည့် မိန်းမ နှင့် စိတ်တူကိုယ်တူ ဖြစ်စေချင်သည်။ ယခု တင်မာရီက ထိုသို့ မဟုတ်၊ ထိုကိစ္စကလွဲပြီး ကျန် အိမ်မွု့ကိစ္စ အားလုံး နိုင်နင်းသည်။ သူ့ ဝေယျာဝစ္စ မှန်သမျှ လိုလေသေးမရှိ။ ကိုရဲနောင်ကလဲ ထိုကိစ္စ သူ့မိန်းမ စိတ်ပါလာအောင် အမျိုးမျိုး ဆွဲဆောင်သည်။ သို့သော် ညဘက် သူအနားကပ်ကာ သူ့မိန်းမ ကို ဖက်လိုက်သည်နှင့် တင်မာရီ ခန္တာကိုယ်က တောင့်တင်းနေလေပြီ။ ကိုရဲနောင် အနမ်းကို မျက်စိစုံမှိတ်ကာ ခံသည်။ ကိုရဲနောင် ပြုသမျှ အံကျိတ်ကာ ခံသည်တုန့်ပြန်မွု့ဆိုသည်မှာ ဝေလာဝေး။ ကိုရဲနောင်က အတတ်နိုင်ဆုံး သိမ်သိမ်မွေ့မွေ့ နည်းလမ်းပေါင်းစုံကို သုံးကာ တင်မာရီကို စည်းလုံးသည် မရ။ လက်မထပ်ခင်က တင်မာရီတွင် ချစ်သူရီးစား ရှိခဲ့ကာ သူ့ကို လက်မခံချင်ဟု ထင်မိကာ နောက်ကြောင်းကို စုံစမ်းသည်။ တင်မာရီတွင် မည်သည့် ယောက်ကျား အတွေ့အကြုံမျှ မရှိ။ မည်သည့် အတွက်ကြောင့် တင်မာရီ ဒီကိစ္စကို စိတ်မဝင်စားသည်ကို ကိုရဲနောင် နားမလည်သလို ဖြစ်နေသည်။

တင်မာရီ ပုံစံကား ခု ကိုယ်ဝန်ရှိတာကိုပင် ထွက်ပေါက် ရသွားသလို ဖြစ်နေသည်။ သူ့ညီမ ခင်မာရီကား တင်မာရီနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်လို ဖြစ်နေသည်။ သူလိုအပ်နေသည့် အရာအားလုံး ခင်မာရီဆီက ရနေသည်။ ခင်မာရီက သူ့နှင့် ဒီကိစ္စ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းရှိသည်။ ဒီကိစ္စ ဒီလောက်ကောင်းမှန်း သူ အခုမှ သိသည်ဟု သူ့ကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောသလို၊ သူလိုချင်သည်ကိုလဲ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းတောင်းတတ်သည်၊ ကိုရဲနောင်ကိုလဲ လိုချင်သည်ကိုလည်း လိုလိုလားလားဖြည့်ပေးသည်။ တခြားအိမ်မွု့ကိစ္စကတော့ ရှပ်ပြာပြာ ဖြင့် အချိုးမကျ။မီးပူတောင် ဖြောင့်တန်းအောင် တိုက်တတ်သူ မဟုတ်၊ ကိုရဲနောင်ကား သူတို့ ညီအမ နှစ်ယောက် ပေါင်းမှ ပြည့်စုံသလို ဖြစ်နေတော့သည်။ ကိုရဲနောင် ဘာလုပ်ရမှန်း မသိတော့။ ခင်မာရီကို မခွဲနိုင်သလို တင်မာရီကိုလည်း မပြစ်နိုင်။ ဒီပုံနှင့် သူနှင့် ခင်မာရီ ကိစ္စ သိပ်မကြာခင် တင်မာရီ သိမှာ သူသိနေသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက်ကလည်း လွန်ကိုလွန်သည်။

စားကောင်းတိုင်း စားနေကြည်မှာ နေ့စဉ် ရက်ဆက် ဖြစ်နေသည်။ တင်မာရီ သိလျှင် ကိုရဲနောင် ဘယ်လို ဖြေရှင်းရမည်ကို မသိတော့။ ဒီကိစ္စ ခင်မာရီ နှင့် စကားစမိတိုင်း ယောက်ဖနော် နင်ရှင်း။ ငါ နင့်ကို မခွဲနိုင်တော့ဘူး ဟု ငိုသံကြီးနှင့် အမြဲပြောသည်။ သူ ခင်မာရီကိုလည်း သနားသည်။ ဘာမှ မသိသည့် ခင်မာရီကို သူက စထားသည်မို့ သစ်စိမ်းချိုး မချိုးချင်။ ကိုရဲနောင် ဘာလုပ်မှန်း မသိတော့။ ထိုကိစ္စ ခေါင်းထဲရောက်လာသည်နှင့် ကိုရဲနောင် အိပ်မပျော်တော့၊ အိပ်မပျော်တော့ အနားတွင် အိပ်ပျော်နေသည့် ခင်မာရီကို လှမ်းဖက်လိုက်သည်။ ခင်မာရီက အင်း ကနဲ့ အသံပြုကာ သူ့ကို ပြန်ဖက်ရင်း ခြေထောက်ကပါ သူ့ကို ခွလိုက်သည်။ ထိုကဲ့သို့ အပြုအမူမျိုး တင်မာရီထံမှ သူတခါမှ မရဘူးချေ။ ခင်မာရီကား သူ့အတွက် မရှိလျှင် မဖြစ်သလို တင်မာရီကလည်း သူ့အတွက် မရှိလျှင် မဖြစ် ….ပြီးပါပြီ။

Zawgyi

နင္ကလဲ ေမာေနၿပီလား၊ လုပ္ပါအုံးဟ၊ ငါဒီမွာေကာင္းတုန္း လုပ္ေနရင္း တန္းလမ္း သူ႔ကိုယ္ေပၚပိက်လာေသာ ကိုရဲေနာင္ကို လွမ္းဖက္ရင္း ခင္မာရီကေျပာလိုက္သည္။ ခု ေနာက္ပိုင္း ခင္မာရီ ႏွင့္ သူ ဒီကိစၥ အေပးအယူ တည့္ေနသည္။ သူ႔ မိန္းမႏွင့္ လားလားမွ မတူ။ ခင္မာရီက ဒီကိစၥ စိတ္ပါသည္။ သူႏွင့္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရွိသည္။ ဒါကို ကိုရဲေနာင္ကလဲ ႀကိဳက္သည္။ သူ႔ မိန္းမဆီက မရသည့္ အရာကို ခင္မာရီဆီမွ အျပည့္အဝ ရေနသည္။ “ေမာတယ္ဟ၊ ငါဒီမွာ မနားတမ္းလုပ္ေနတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ၊ ေသေရာေပါ့၊ ခန နားအုံးမယ္ဟာ၊ နင္မေစာင့္ႏိုင္ရင္ ငါ့ အေပၚက တက္လုပ္” ကိုရဲေနာင္က ျပန္ေျပာသည့္ ေလသံကိုက ေမာသံေပါက္ေနသည္။ မေမာခံႏိုင္႐ိုးလား၊ ေအာက္က ဇိမ္ယူေနသည့္ ခင္မာရီက တအအ နဲ႔ ေကာင္းလိုက္တာ လုပ္လုပ္ ဆိုၿပီး သူေကာင္းေနတိုင္း အားမနာတမ္း လုပ္ခိုင္းေနတာမို႔ ကိုရဲေနာင္က မနားတမ္းဆက္တိုက္ေဆာ္ေနရာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။

ကိုရဲေနာင္က သူ ခ်က္ျခင္း မၿပီးႏိုင္မွန္း သူ႔ကိုယ္သူ သိသည္။ ေစာေစာက ခင္မာရီ အစုတ္ေကာင္းသျဖင့္ သူ႔ ပါးစပ္ေအာက္မွာ တခ်ီ ၿပီးထားၿပီးၿပီမို႔ ခု တခ်ီ အခ်ိန္ၾကာမယ္မွန္း သူ႔ကိုယ္သူ သိေနသည္။ “ဟာ နင့္အေပၚက မလုပ္ခ်င္ပါဘူး၊ ငါက ေအာက္က ခံရတာ ပိုၾက္ိုက္တယ္၊ နင့္အေပၚတက္လုပ္တာ ငါ့ေျခေထာက္ေညာင္းတယ္” “ကဲ အေပၚက မလုပ္ခ်င္ရင္ ကုန္းေပး၊ ငါေနာက္ကေန လုပ္ေပးမယ္၊ ဒါဆို ငါ သိပ္မေမာဘူး” “အာ ေယာက္ဖကလဲ ငါက ေအာက္က ဇိမ္နဲ႔ ခံခ်င္ေနပါတယ္ဆိုမွ လာေျပာေနတယ္။ မေန႔က နင့္ အႀကိဳက္ အကုန္ ငါလုပ္ေပး ၿပီးၿပီ၊ ဒီေန႔ နင့္ အလွည့္” “ေအး ဒါဆို ငါ ခန နားအုံးမယ္။ ငါလဲ ေမာတာေပါ့ဟ၊ ငါသိတယ္ နင္ေစာေစာက ေကာင္းတယ္ ေကာင္းတယ္နဲ႔ တခါၿပီးသြားေသးတယ္မို႔လား” “အင္း၊ ၿပီးေပမဲ့ ခံလို႔ မဝေသးဘူးဟာ၊ ၿပီးေတာ့ နင္က ဆက္လုပ္ေနတာနဲ႔ ျပန္တက္လာတာ ခုေကာင္းေနတုန္း ရွိေသးတယ္ နင္က ရပ္လိုက္တာ၊ ဖီးေတာင္ေအာင့္သြားတယ္” ။

“ဖီးလ္ မေအာင့္ေအာင္ ငါ့ ဟာ သြင္းထားတာဘဲ၊ နင္ငါ့ကို ေသခ်ာ ခြထားေလ” “ခြထားတာဘဲ” “ေကာ့ၿပီး နင့္ေျခေထာက္နဲ႔ ငါ့ကို ေသခ်ာညႇပ္ထားေလ နင့္ဟာနဲ႔ ငါ့ဟာ ကပ္ေနေအာင္ညႇပ္” ။ကိုရဲေနာင္အေျပာေၾကာင့္ ခင္မာရီက ေကာ့ရင္း သူ႔ ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေသခ်ာတင္းေနေအာင္ ကိုရဲေနာင္ ခါးကို ညႇပ္လိုက္သည္။ ဒီေတာ့မွ သိသိသာသာ ကိုရဲေနာင္ပစၥည္းက ခင္မာရီ ကိုယ္ထဲ တိိုးဝင္သြားသလို ျဖစ္သြားသည္မို႔ “ဟား . . . ေကာင္းလိုက္တာ ေယာက္ဖရာ၊ ခုမွ အတြင္းကို ေသခ်ာထိတယ္၊ အဲလို အစကေျပာပါလား၊ နင္လဲ နဲနဲဖိခ်ေပး” “ေျပာစရာလိုလားဟ၊ နင္သိရမွာေပါ့။ ကဲ ကဲ ဒီေလာက္ဘဲ ဖိလို႔ရမယ္၊ နင္လဲအတင္းေကာ့ေလ” အေပးအယူမွ်မွ်ႏွင့္ ကိုရဲေနာင္က ဖိ၊ ခင္မာရီကေကာ့ခံကာ အားကုန္ဖက္ရင္း ႏွစ္ေယာက္သား ခနမွ် တိတ္သြားသည္။ ခနၾကာေတာ့မွ ခင္မာရီက တအားကုန္ဖက္ထားသည္ကို ေလွ်ာ့ခ်ရင္း သက္မခ်ကာ “ဟူး . . ငါေတာ့ ဒုကၡပါဘဲ ေယာက္ဖရာ၊ နင္မေကာင္းဘူး” “ဟ ငါက ဘာမေကာင္းတာလဲ” “နင္လဲမေကာင္းဘူး၊ ငါလဲ မေကာင္းဘူး။

စားေကာင္းတိုင္း စားေနၾကတာ” “စားေကာင္းလို႔ စားတာ မေကာင္းစရာလားဟ၊ ကဲ ငါ အေမာေျပၿပီ၊ အလုပ္ျပန္စမယ္” “ငါ ေၾကနပ္ေနၿပီဟ၊ နင္ နားခ်င္ ခန ထပ္နားအုံးေလ” “မနားေတာ့ဘူး၊ ဒီထက္ပိုနားရင္ ငါ့ဟာေပ်ာ့သြားေတာ့မယ္” ကိုရဲေနာင္က ျပန္ေျပာရင္း ခင္မာရီ ကိုယ္ေပၚမွ ထကာ ေပါင္ၾကားထဲ က်က်နန ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ခင္မာရီက ေပါင္ကို ကားေပးရင္း ေျခေထာက္ကို ေျမႇာက္ကာ သူ႔ေျခေထာက္ကို ကိုရဲေနာင္ ပခုံးေပၚ လွမ္းတင္လိုုက္သည္။ ကိုရဲေနာင္ကလဲ အလိုက္သင့္ ခင္မာရီ ေပါင္ကို လွမ္းဆြဲကာ ေစာေစာက အထမွာ ပလြတ္ကနဲ ကြၽတ္သြားေသာ သူ႔ ပစၥည္းကို လက္ျဖင့္ထိမ္းကာ စို႐ြြဲေနေသာ ခင္မာရီ ကိုယ္ထဲ ရွလြြတ္ကနဲ ျပန္ထိုးထည့္ရင္း အစမ္း တခ်က္ခပ္ျပင္းျပင္းေလးစမ္းေဆာင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ “အ” ခင္မာရီထံမွ အ ကနဲ အသံတခ်က္ထြက္လာသည္ကို ၿပဳံးၾကည့္ရင္း “ေကာင္းလား” ခင္မာရီက ျပန္မေျဖဘဲ သူ႔ေပါင္ကို ဆြဲထားေသာ ကိုရဲေနာင္ လက္ကို လွမ္း႐ိုက္သည္။ ကိုရဲေနာင္က ၿပဳံးရင္း ကြၽတ္သြားေအာင္ ဆြဲထုတ္လိုက္၊ ဇြပ္ကနဲ ျပန္ထိုးသြင္းလိုက္နဲ႔ ထုတ္လိုုက္သြင္းလိုုက္ လုုပ္ကစားေနသည္္။

ေဆာင့္ေဆာင့္သြင္းလိုက္တိုင္း ခင္မာရီ က တအအ ျဖင့္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ “ေကာင္းလားဆို” ကိုရဲေနာင္က ထပ္ေမးလိုက္သည္။ ဒီေတာ့မွ ခင္မာရီက ေလသံတိုးတိုးျဖင့္ “ေကာင္းလြန္းလို႔ ခက္ေနၿပီ ေယာက္ဖရာ၊ လုပ္ပါဟာ၊ နင္ကလဲ ငါေကာင္းေနၿပီဆို ဒီလိုဘဲ” ခင္မာရီ အေျပာက ထန္စရာမို႔ ကိုရဲေနာင္ မထိမ္းႏိုင္ေတာ့။တဖတ္ဖတ္နဲ႔ ေဂြး႐ိုက္သံ ဆက္တိုက္ေပၚလာသလို ခင္မာရီဆီမွလည္း တအအ ႏွင့္ အ သံဆက္တိုက္ထြက္လာေလေတာ့သည္။ ကိုရဲေနာင္ အိမ္ေထာင္သက္တမ္းက ၂ ႏွစ္နီးပါးရွိၿပီျဖစ္သည္။ အိမ္ေထာင္က်စကတည္းက သူ႔ မိန္းမ တင္မာရီက ဒီကိစၥကို စိတ္မပါသလို တက္တက္ႂကြႂကြလည္း မရွိ။ ခ်စ္သူရီးစားျဖစ္ကာ ယူထားသည္ မဟုတ္ဘဲ၊ လူႀကီးခ်င္း သေဘာတူကာ ေပးစားထားသျဖင့္ သူ႔မိန္းမ ရွက္ေနသည္ဟုသာ အစက ေအာက္ေမ့မိသည္။ တစတစ ႏွင့္ ၾကာလာေသာ္လည္း တင္မာရီက က ထူးမလာေခ်။ ကိုရဲေနာင္က သူ႔မိန္းမလည္း သူ႔လို ဒီကိစၥတြင္ တက္တက္ႂကြႂကြ ျဖစ္ေစခ်င္သည္။

ကိုရဲေနာင္က မိန္းမေပြသူ မဟုတ္ေသာ္လည္း ထိုကိစၥတြင္ ယူထားသည့္ မိန္းမ ႏွင့္ စိတ္တူကိုယ္တူ ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ ယခု တင္မာရီက ထိုသို႔ မဟုတ္၊ ထိုကိစၥကလြဲၿပီး က်န္ အိမ္မြဳ႕ကိစၥ အားလုံး ႏိုင္နင္းသည္။ သူ႔ ေဝယ်ာဝစၥ မွန္သမွ် လိုေလေသးမရွိ။ ကိုရဲေနာင္ကလဲ ထိုကိစၥ သူ႔မိန္းမ စိတ္ပါလာေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ဆြဲေဆာင္သည္။ သို႔ေသာ္ ညဘက္ သူအနားကပ္ကာ သူ႔မိန္းမ ကို ဖက္လိုက္သည္ႏွင့္္ တင္မာရီ ခႏၲာကိုယ္က ေတာင့္တင္းေနေလၿပီ။ ကိုရဲေနာင္ အနမ္းကို မ်က္စိစုံမွိတ္ကာ ခံသည္။ ကိုရဲေနာင္ ျပဳသမွ် အံက်ိတ္ကာ ခံသည္တုန႔္ျပန္မြဳ႕ဆိုသည္မွာ ေဝလာေဝး။ ကိုရဲေနာင္က အတတ္ႏိုင္ဆုံး သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ နည္းလမ္းေပါင္းစုံကို သုံးကာ တင္မာရီကို စည္းလုံးသည္ မရ။ လက္မထပ္ခင္က တင္မာရီတြင္ ခ်စ္သူရီးစား ရွိခဲ့ကာ သူ႔ကို လက္မခံခ်င္ဟု ထင္မိကာ ေနာက္ေၾကာင္းကို စုံစမ္းသည္။ တင္မာရီတြင္ မည္သည့္ ေယာက္က်ား အေတြ႕အႀကဳံမွ် မရွိ။ မည္သည့္ အတြက္ေၾကာင့္ တင္မာရီ ဒီကိစၥကို စိတ္မဝင္စားသည္ကို ကိုရဲေနာင္ နားမလည္သလို ျဖစ္ေနသည္။

တင္မာရီ ပုံစံကား ခု ကိုယ္ဝန္ရွိတာကိုပင္ ထြက္ေပါက္ ရသြားသလို ျဖစ္ေနသည္။ သူ႔ညီမ ခင္မာရီကား တင္မာရီႏွင့္ ဆန႔္က်င္ဘက္လို ျဖစ္ေနသည္။ သူလိုအပ္ေနသည့္ အရာအားလုံး ခင္မာရီဆီက ရေနသည္။ ခင္မာရီက သူ႔ႏွင့္ ဒီကိစၥ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းရွိသည္။ ဒီကိစၥ ဒီေလာက္ေကာင္းမွန္း သူ အခုမွ သိသည္ဟု သူ႔ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာသလို၊ သူလိုခ်င္သည္ကိုလဲ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေတာင္းတတ္သည္၊ ကိုရဲေနာင္ကိုလဲ လိုခ်င္သည္ကိုလည္း လိုလိုလားလားျဖည့္ေပးသည္။ တျခားအိမ္မြဳ႕ကိစၥကေတာ့ ရွပ္ျပာျပာ ျဖင့္ အခ်ိဳးမက်။မီးပူေတာင္ ေျဖာင့္တန္းေအာင္ တိုက္တတ္သူ မဟုတ္၊ ကိုရဲေနာင္ကား သူတို႔ ညီအမ ႏွစ္ေယာက္ ေပါင္းမွ ျပည့္စုံသလို ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ကိုရဲေနာင္ ဘာလုပ္ရမွန္း မသိေတာ့။ ခင္မာရီကို မခြဲႏိုင္သလို တင္မာရီကိုလည္း မျပစ္ႏိုင္။ ဒီပုံႏွင့္ သူႏွင့္ ခင္မာရီ ကိစၥ သိပ္မၾကာခင္ တင္မာရီ သိမွာ သူသိေနသည္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း လြန္ကိုလြန္သည္။

စားေကာင္းတိုင္း စားေနၾကည္မွာ ေန႔စဥ္ ရက္ဆက္ ျဖစ္ေနသည္။ တင္မာရီ သိလွ်င္ ကိုရဲေနာင္ ဘယ္လို ေျဖရွင္းရမည္ကို မသိေတာ့။ ဒီကိစၥ ခင္မာရီ ႏွင့္ စကားစမိတိုင္း ေယာက္ဖေနာ္ နင္ရွင္း။ ငါ နင့္ကို မခြဲႏိုင္ေတာ့ဘူး ဟု ငိုသံႀကီးႏွင့္ အၿမဲေျပာသည္။ သူ ခင္မာရီကိုလည္း သနားသည္။ ဘာမွ မသိသည့္ ခင္မာရီကို သူက စထားသည္မို႔ သစ္စိမ္းခ်ိဳး မခ်ိဳးခ်င္။ ကိုရဲေနာင္ ဘာလုပ္မွန္း မသိေတာ့။ ထိုကိစၥ ေခါင္းထဲေရာက္လာသည္ႏွင့္ ကိုရဲေနာင္ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့၊ အိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ အနားတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည့္ ခင္မာရီကို လွမ္းဖက္လိုက္သည္။ ခင္မာရီက အင္း ကနဲ႔ အသံျပဳကာ သူ႔ကို ျပန္ဖက္ရင္း ေျခေထာက္ကပါ သူ႔ကို ခြလိုက္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ အျပဳအမူမ်ိဳး တင္မာရီထံမွ သူတခါမွ မရဘူးေခ်။ ခင္မာရီကား သူ႔အတြက္ မရွိလွ်င္ မျဖစ္သလို တင္မာရီကလည္း သူ႔အတြက္ မရွိလွ်င္ မျဖစ္ ….ၿပီးပါျပီ။