အာစီတစ်ထပ်တိုက်လေးက အကြမ်းထည်ပြီးတော့မည်။ ကန်ထရိုက်တာက ဦးအေးမောင်ဖြစ်သည်။ ဦးအေးမောင်မှာ အရင်ကလက်သမားဆရာ၊ ပန်းရံဆရာကြီးဖြစ်သည်။ သူကအများတွေလို လက်သမားသီးသန့်၊ ပန်းရံသီးသန့် ကျွမ်းကျင်တာမျိုးမဟုတ်ပေ။ လက်သမားလုပ်ငန်းကော၊ ပန်းရံလုပ်ငန်းပါ ကျွမ်းကျင်တာဖြစ်သည်။ ဆက်ဆံရေးကောင်းမွန်မှု၊ အလုပ်တွင်စေ့စပ်သေချာမှု၊ ပိုင်ရှင်အပေါ် စေတနာတွေထားမှုတွေကြောင့် လူတွေက သူ့ကိုတဖြည်းဖြည်း ယုံကြည်စိတ်ချလာပြီး အဆောက်အဦးတစ်ခုလုံးကို `ဝ´ ကွက်အပ်သည်အထိ ဖြစ်လာကာ ဦးအေးမောင် တစ်ယောက် ကန်ထရိုက်တစ်ယောက်ဖြစ်လာသည်။ “ မောင်ကျော်ရေ………မောင်ကျော် ” “ လာပြီဆရာ…… ” ဦးအေးမောင်၏ ခေါ်သံကြောင့် ပေကြိုးတစ်ချောင်းဖြစ် အလုပ်ရှုပ်နေသော အသက်(၂၅)နှစ်အရွယ် လောက်ရှိသော လူငယ်တစ်ဦးက ဦးအေးမောင်၏ အနားသို့ရောက်လာသည်။ “ ငါအမိုးပြားဝယ်ဖို့သွားဦးမယ်………….လှသန်းကို ခေါ်သွားမယ်….မင်းဒီမှာနေလိုက်ဦး…” “ ဟုတ်ကဲ့ဆရာ… ” မောင်ကျော်မှာ လက်သမားလည်းမဟုတ်၊ ပန်းရံလည်းမဟုတ်၊ ကန်ထရိုက်တာ ဦးအေးမောင်၏ လက်ထောက်တပည့် တစ်ယောက်ဖြစ်လေသည်။ စက်မှုလက်မှု အတတ်ကျောင်းဆင်း တစ်ယောက်ဖြစ်ပြီး ဦးအေးမောင်အတွက် စာရင်းဇယားများ တိုင်းတာတွက်ချက်မှုများကို လုပ်ဆောင်ပေးနေရသူဖြစ်သည်။ “ လှသန်း…ငါနဲ့လိုက်ခဲ့အုန်းဟေ့.. ” “ ဟုတ်ကဲ့ဆရာလာပြီ.. ” ခေါင်မိုးတွင် မျှားတန်းတွေရိုက်နေရာမှ အသက်(၂၀)ကျော်အရွယ် လူငယ်တစ်ယောက် တဖြေးဖြေးချင်းတွ ယ်ကပ်ရွေ့ဆင်းလာသည်။ ပြီးတော့ ရေဘုံဘိုင်တွင် ခြေလက်ဆေးပြီး ဦးအေးမောင်အနားသို့ ရောက်လာသည်။
“ မောင်ကျော်…..မျှားတန်းတွေကိုပြီးအောင်ရိုက်ခိုင်းထား…….ငါတို့သွားပြီ ” “ ဟုတ်ကဲ့… ” ဦးအေးမောင်နှင့်လှသန်းတို့ ခြံအပြင်ထွက်သွားကြသည်။ ထိုသို့ထွက်သွားပြီး (၁၅)မိနစ်မျှကြာသောအခါ တွင် မိန်းကလေးတစ်ယောက် ထမင်းချိုင့်ကလေးနှင့်ရောက်လာသည်။ ဆောက်လက်စတိုက်လေးနားရောက်တော့ အပေါ်ကိုမော့ကြည့်သည်။ “ ဦးလေးချစ်….အစ်ကိုရော… ” “ နင့်အစ်ကို ကန်ထရိုက်နဲ့လိုက်သွားတယ်…. ဘာလဲထမင်းချိုင့်လား…….. ဟိုအုတ်ခုံပေါ်မှာ တင်ထားခဲ့ ” “ ဟုတ်ကဲ့ ဦးလေး…. ” ဦးချစ်မှာ လက်သမားများထဲတွင် အသက်အကြီးဆုံးဖြစ်ပြီး လှသန်းတို့နှင့် အမြဲတွဲနေသော တစ်ဖွဲ့သားထဲဖြစ် သည်။ “ ညိုညို….နင်ဆိုင်မထွက်ဖူးလားဟ…… ” “ ဆိုင်သိမ်းပြီးပြီ ဦးလေး …….. ကျမ ထမင်းကြော်ကမနက်ခင်းဘဲ ရောင်းတာလေ….. ” “ လှသန်းလာရင် ဘာပြောလိုက်ရဦးမလဲ…. ” “ ကျွန်မ ညနေ အဖေတို့အီမ်သွားဦးမယ် ပြောလိုက်ပါ…. ” “ အေးအေး…… နင့်အဖေရော မူးတုန်းပဲလား…….. ” ညိုညိုဆိုသော ကောင်မလေးမျက်နှာဖွေးဖွေးလေးရဲသွားသည်။ “ ဦးလေးချစ်တို့ အပေါင်းအသင်းတွေပဲ မသိဘူးလား….. ” ကောင်မလေးက ဆတ်ဆတ်ထိမခံ ပြန်ပြောသည်။ “ နင်လဲ ပင်ပန်းပါတယ်ဟာ….. နင့်အစ်ကိုလှသန်းကိုသာ မိန်းမပေးစားလိုက်ပါတော့…… ” “ ကျွန်မက ဦးလေးသမီး အဝင်းနဲ့ သဘောတူတာ ” “ ကောင်မလေးနော်……. ” “ ဝါး….. ဟား….. ဟား……. ဦးချစ်ထိသွားပြီကွ…. ” ဘေးမှလက်သမားများက ဝိုင်းပြီးထောပနာပြုကြသည်။ “ ကျမ သွားတော့မယ် ဦးလေးချစ်….. ဦးလေးသားမက်ကိုလည်း ထမင်ချိုင့်ပေးလိုက်ဦး….. ” “ ဟာ……ဒီကောင်မလေးတော့နော် ” ညိုညိုက လှည့်ပင်မကြည့်။ ကျောခိုင်းထွက်သွားပေမယ့် သူမ၏နောက်ကျောကို ကြည့်နေသူကတော့ မောင်ကျော်ပင် ဖြစ်ပါသည်။ ဒါကို ဦးချစ်က အပေါ်စီးမှတွေ့ဖြစ်အောင် တွေ့လိုက်သည်။
“ ဟေ့ကောင် မောင်ကျော်……တော်ပြီလေကွာ…. ” “ ဟာ.. ဦးလေးကလဲ.. ” “ မင်းကလဲကွာ… ကန်ထရိုက်သမက်ဘဲဖြစ်တော့မယ့်ဟာကွာ… ” ဦးချစ်ကို ပြန်ပက်ရန်ပြင်လိုက်သော မောင်ကျော်နှုတ်ဆိတ်í လှည့်ထွက်သွားတော့သည်း ကန်ထရိုက် ဦးအေးမောင်ထံတွင် ချိုချိုအေး ဆိုသော အသက်(၂၈)နှစ်လောက်ရှိသည့် သမီးတစ်ယောက်ရှိသည်။ မောင်ကျော်က ဦးအေးမောင်အိမ်သို့ ဝင်ထွက်ရင်းဖြင့် ချိုချိုအေးနှင့် ကြိုက်သွားခြင်းဖြစ်သည်။ လှသန်းနှင့်ညိုညိုတို့၏ ဖခင်က အရက်သမား ဇိုးသမားတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ ထို့ကြောင့်ပင် လှသန်းနှင့် ညိုညိုတို့၏ မိခင်နှင့်ကွဲခဲ့ပြီး သူတို့မောင်နှမက မိခင်နှင့်ကျန်ခဲ့တာဖြစ်သည်။ ဖခင်ကတော့ သူ့နှမတွေအိမ်ကို ဆင်းသွားခဲ့တာဖြစ်သည်။ ဖခင်နှင့်မိခင်တို့ ကွဲတာကကြာခဲ့ပြီ။ သူတို့မောင်နှမ၏ မိခင်ပင်လျှင် မနှစ်ကဆုံးသွားခဲ့တာ ဖြစ်သည်။ “ ဒေါ်လေး….. အဖေနေကောင်းလား ” “ အစ်ကို… ညိုညိုလာတယ်.. ” “ အေး… ဒီကိုလွှတ်လိုက် ” “ ဟင်…. အဖေ နေမကောင်းဘူး ” “ အေး..သမီး… ချောင်းဆိုးသွေးပါပြန်ဖြစ်နေပြန်ပြီ… ” “ ဒေါ်လေး…အဖေ့ကိုဆေးခန်းမပြဘူးလား ” စိုးရိမ်တကြီးဖြင့် ညိုညိုက ဖခင်၏ညီမ အဒေါ်ဖြစ်သူထံ လှည့်ရွေ့မေးလိုက်သည်။ “ ပြတော့ပြတာပေါ့အေ….. ဆရာဝန်က တို့အခြေအနေကိုကြည့်ပြီး အပြင်မှာဆေးဝယ်စားဖို့ ဆေးစာရေးပေး လိုက်တယ်…” “ ဟင်……ဆေးရောထိုးမပေးဘူးလား…. ” “ ဆေးတစ်လုံးထိုးပေးလိုက်တယ်…ဒါကြောင့်ညည်းအဖေ ဒီလောက်ခံသာနေတာပေါ့…… ” “ ဆေးကဘယ်လောက်တဲ့လဲ….. ” “ နေပါစေ သမီးရယ်……အဖေလည်း နဲနဲသက်သာပါတယ်…… ” “ ငါသွားမေးတာ ရှစ်ထောင်တဲ့…… ” အဒေါ်ဖြစ်သူက ဝင်ပြောသည်။ ညိုညိုစိတ်ထဲတွင် တွက်လိုက်သည်။ သူမ၏ အစ်ကိုအပ်ထားတာနှင့် သူမစုထားတဲ့ ငွေကငါးထောင်နီးနီးရှိသည်။ မနက်ထမင်းကြော်ရင်းဖို့ ငွေ(၂၀၀၀) ကျော်က လက်ထဲတွင်ပါလာသည်။ ညနေဈေးလေးတွင် ဝင်ဝယ်ပြီး ညဦးပိုင်းတွင် ချက်ပြုတ်နေကြဖြစ်သည်။ အခုလဲ ညိုညိုအဖေ့ထံမှအပြန် ဈေးသို့ ဝင်မည်ဟု စဉ်းစားထားပြီးသားဖြစ်သည်။ အားလုံးပေါင်းလိုက်လျှင် (၈၀၀၀) လောက်တော့ရှိသည်။
မနက်အတွက် အရင်းကတော့ ပြုတ်သွားမည်။ မနေ့ကမှ သူတို့မောင်နှမ အဝတ်အစားတွေ ဝယ်လိုက်သဖြင့် ဒီလောက်ကျပ်သွားခြင်းဖြစ်သည်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အရင်းပြုတ်ချင် ပြုတ်စေတော့။ ညကျ အစ်ကိုလှသန်းပြန်လာတော့မှ တိုင်ပင်ပြီးလုပ်တော့မည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက် သည်။ ညိုညို အဒေါ်ဖြစ်သူထံမှ ဆေးစာယူပြန်လာပြီး အိမ်မှငွေကိုယူကာ ဆေးသွားဝယ်ပြီး ဖခင်ထံသို့ပြန်ပို့ပေး လိုက်သည်။ ညမိုးချုပ်တော့ အစ်ကိုလှသန်း အိမ်ပြန်ရောက်သည်နှင့် အကျိုးအကြောင်း ပြောပြတော့ သူ့ထံမှာရှိ သော ငွေတစ်ထောင့်ငါးရာ ထုတ်ပေးသည်။ အဲဒါနဲ့ဘဲ တစ်ရက်လောက်ရင်းထားလိုက်ဖို့ ပြောသည်။ ဒါပေမယ့် ဈေးဝယ်မမှီတော့။ မနက်ဖန် တစ်ရက်တော့ ညိုညိုဆိုင်မထွက်ဖြစ်၊ နားရဦးမည်။ မနက်မိုးလင်းတော့ လှသန်းကလည်း အလုပ်နားရက်ဖြစ်သည်။ ကန်ထရိုက်ဦးအေးမောင်က တစ်ပတ်ကို တစ်ရက်နားရက်ပေးသည်။ ဒါပေမယ့် လှသန်းကမနား။ ဦးချစ်တို့နှင့်တွဲ၍ အပြင်က ကြားပေါက်လက်သမား အလုပ်လေးတွေကို လိုက်လုပ်သည်။ ဒီနေ့လည်း ရွှေပြည်သာဖက်တွင် ဈေးဆိုင်ဆောက်ရန် လက်ခံထားသဖြင့် လှသန်းမှာ ဦးချစ်တို့နှင့်အတူ ဝေလီဝေလင်းကပင် ထွက်သွားပြီဖြစ်သည်။ မနက်(၁၁)နာရီလောက်တွင် ညိုညို၏အဒေါ်ဖြစ်သူ ရောက်လာသည်။ ဒီနေ့တစ်မနက်လုံး ညိုညို၏ဖခင်မှာ ဆက်တိုက်ဆိုသလို သွေးတွေအန်နေသည့်အတွက် ဆေးရုံတက်ရမည်ဖြစ် ကြောင်းလာပြောသည်။ အနည်းဆုံး ငွေနှစ်သောင်း သုံးသောင်းလောက်တော့လိုမည်။ အဒေါ်ဖြစ်သူအား အဖေ့ကိုဆေးရုံတင်မှာသာတင်ပါ။ ငွေရှာပြီး လိုက်လာခဲ့မည်ဟု ညိုညိုပြောလိုက်သည်။ ပြောမဲ့သာပြောလိုက်ရသည်။ ညိုညို ငွေကိုဘယ်သွားရှာရမည်ကို စဉ်းစား၍ မရသေးချေ။သည်နေ့ ချိုချိုအေးနှင့်တွေ့ရန် ချိန်းထားသဖြင့် မောင်ကျော်မှာ ကန်ထရိုက်ဦးအေးမောင်၏ အိမ်သို့လာခဲ့သည်။ ဒီနေ့အလုပ်နားရက်ဖြစ်၍ သူမအဖေနှင့်အမေတို့ အပြင်သွားရန်ရှိပြီး အိမ်တွင်သူမတစ်ယောက်ထဲ ကျန်ခဲ့မည်ဟု မောင်ကျော်အား ချိုချိုအေးက ပြောထားသည်။
တကယ်တော့ မောင်ကျော်ရောက်လာချိန်တွင် ချိုချိုအေးမှာ အိမ်တွင်ရှိမနေတော့ပါ။ သူမ၏အဖွားက မှာသဖြင့် သူမ၏မိခင်နှင့်အတူ အဖွားထံသွားပြီဖြစ်သည်။ ဒါကို မောင်ကျော်ကမသိ။ မောင်ကျော် စိတ်ထဲတွင်တော့ ချိုချိုအေးထံမှ သူအမြဲလိုလားတောင့်တနေသောအရာကို ရအောင်ယူတော့မည်ဟုဆုံးဖြတ်ရျ ်လာခဲ့ခြငိးဖြစ်သည်။ အိမ်ရှေ့တွင် ဘယ်သူမှမတွေ့တော့ ချိုချိုအေးအခန်းထဲတွင်ရှိမည်၊ အပိုင်ဘဲဟဟူသော အတွေးဖြင့် အိမ်ရှေ့ခန်းမှနေ၍ အိမ်အတွင်းဖက်သို့ ဝင်ရန်ပြင်လိုက်သည်။ “ အား……အား….နာတယ်…..နာတယ်…အိုး…….အား……အား……. ” ကြားလိုက်ရသော အသံကြောင့် မောင်ကျော်ခြေလှမ်းများရပ်သွားသည်။ အင်္ကျီချွတ်နှင့်ကျောပေးထားသော ဦးအေးမောင်ကို နောက်ဖက်ကတွေ့လိုက်ရသည်။ အသံကြားလိုက်ရသော အခန်းတံခါးဝသို့ မောင်ကျော်ပြေးကပ် ၍ကြည့်လိုက်သည်။ “ အား…….အား…….အရမ်းနာတာဘဲ……ကျွတ်…..ကျွတ်.. ” ဖြူဖွေးနုနယ်သော လက်လေးတစ်ဖက်က ဦးအေးမောင်၏ ကျောပြင်ကြီးကို ဖက်၍ထားသည်။ “ အိုး……အိုး…..အလာလား….အဲ့ဒါအရမ်းထိတာဘဲ…….အ….အ.. ” အခန်းထဲတွင် ပြတင်းပေါက်တွေ ပိတ်ထားသောကြောင့် အလင်းရောင်က အားနည်းနေသည့်အပြင် အခန်း တံခါးဝတွင်လည်း ကန့်လန့်ကာလေးက ရှိနေသေးသည်။ မောင်ကျော် ကန့်လန့်ကာလေးကို အသာလေးဖယ်၍ အခန်းထဲသို့ကြည့်လိုက်သည်။ “ဗြွတ်…… ပြွတ်……ပလွတ်….စွပ်….စွပ် ” ဖင်ပြောင်ကြီးကို အားနှင့်မြှောက်ကာဆောင့်နေသည်။ ကြီးမားမဲနက်သော လီးကြီးကဖြူဖွေးနီရဲလျှက် ပြဲအာနေသော စောက်ပတ်လေးထဲ ပြည့်ပြည့်ကြီးဝင်နေသည်။ စောက်ပတ်ဘေးသားလေးများက နီရဲကာ ပြည့်တင်းတင်း ဖောင်းဖောင်းလေး ဖြစ်နေသည်။ အခန်းတံခါးဘက်သို့ ကျောပေးထားသဖြင့် ထောင်ထားသော ဒူးလေးနှစ်ချောင်း ဖြဲကားလိုက်တိုင်း ဖိဝင်လိုးသွင်းနေသောလီးကြီး အဝင်အထွက်ကို မောင်ကျော်ရှင်းလင်းစွာ မြင်နေရသည်။
“ တော်…..တော်ပြီ ဦးလေးရယ်….နာတယ်…ခဏလေးပါ ညိုညိုရယ်….. ဦးလေးပြီးကာနီးပါပြီ…..အ….အ….အီး…..အီး… ” ညိူညိုတဲ့…..ဒါ….ဒါ….လှသန်းညီမလေး…..ဟာ…..ရက်စက်လိုက်တာ……နှမြောဖို့ကောင်းလိုက်တာ….. ညိုညိုက ဘာလို့ရောက်လာတာလဲ……အရင်ထဲကဖြစ်နေပုံတော့ မဟုတ်ဘူး……..။ မောင်ကျော် ရင်ထဲတွင် ဗလောင်ဆူသွားသည်။ မနေ့ကပင် မောင်ကျော် ညိုညိုကိုကြည့်ပြီး ချစ်စိတ်တွေ ဝင်လာမိခဲ့သေးသည်။ အခုတော့ ကန်ထရိုက်ဦးအေးမောင်၏ ရင့်ထော်မဲနက် ညစ်နေသော လီးကြီးက ညိုညို၏ နုဖတ်ဖြူဖွေးသော စောက်ဖုတ်လေးထဲသို့ ပက်ပက်စက်စက်ဖြဲနေပြီ။ “ တော်ပြီ….. တော်ပြီ…. ပိုက်ဆံမချေးချင်လဲနေ….. ပိုက်ဆံလိုက်ယူဆိုပြီး အခန်းထဲခေါ်လာပြီးတော့ အတင်းလုပ်တယ်…. အင်း….. အီး…. အီ…..ညိုညိုစကားကြောင့် မောင်ကျော်ဇာတ်ရည်တစ်ဝက်လောက် လည်သွားပြီဖြစ်သည်။အား….အား….အမလေး…..ကျမ…….မခံနိုင်တော့ဘူး……လွှတ်ပါတော့….အားး……အားး……. ” ညိုညို ငိုလဲငို အတင်းလဲရုန်းနေသည်။ “ ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်းပါ……ညိုညိုရာ… ”အား…. အမလေး… အား…. အား…. လွှတ်ပါဆို… ဘုန်း…. ဘုန်း…. ” ညိုညို ရုန်းလဲရုန်း ဒေါသတကြီးဖြင့် မွေ့ယာကြီးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ထုသည်။ ညိုညို အပြင်းအထန် ရုန်းကန်နေသောကြောင့် ဦးအေးမောင် အရသာပျက်သွားသည်။ “ ဟာ…..ဒီကောင်မလေး…..နင် စိန်ကျော်နဲ့ခံတုန်းက ဒီလိုဘဲလား…… ” “ ဘာ….ဘာ…. အဲ့ဒါ ကျွန်မရည်းစားရှင့်… ရှင့်လိုလဲ ကြမ်းကြမ်းရမ်းရမ်း အတင်းလုပ်တာ မဟုတ်ဘူး….. ” ညိုညို ဒေါသစိတ်ဖြင့် လိမ်ညာဖုန်းကွယ်ရမည့် ကိစ္စကိုဖွင့်ဟ မြည်တွန်လိုက်သည်။ ဟာ စိန်ကျော်နဲ့ခံဘူး တယ်တဲ့ သူ့ရည်းစားတဲ့၊ ဟွန်း ငါနဲ့တော့ကွာပါ့ ငါ့ရည်းစား မမချိုကို အခုထိလုပ်လို့ မရသေးဘူး ဒီတစ်ခါတွေ့ရင် ရအောင်ချမယ်ဟု မောင်ကျော်စိတ်ပိုင်းဖြတ်လိုက်သည်။ ဦးအေးမောင်က ညိုညို၏ နို့ကြီးတွေကို စုံကိုပြီးတအား ဆောင့်နေသည်။ ညိုညို မခံမရပ်နိုင် ရုန်းကန်လေ ဆောင့်ချလေပင်ဖြစ်သည်။
“ အီး…..ဟီး….ဟီး……အမလေး……နာလိုက်တာ……အမလေး…..လေး…. ” “ မငိုပါနဲ့ ညိုညိုရယ်….ကောင်းလာမှာပါ…… ” အား…အား…..နာလွန်းလို့ပါရှင်…..တော်ပါတော့…..အ…..အ….´´ စောစောက ဦးအေးမောင်ကို ဖက်တွယ်ထားသော ညိုညို၏လက်ကလေးများက ဦးအေးမောင်ရင်ဘတ်ကို စုံကန်တွန်းထားသည်။ ညိုညို၏ စကားအဆုံးမှာပင် ဦးအေးမောင်က ကျွမ်းကျင်စွာဖြင့် ညိုညို၏နှုတ်ခမ်းလေးများကို ဖမ်ယူ၍ ငုံစုပ်လိုက်သည်။ ညိုညို၏ မျက်တောင်ကော့ကြီးများစင်းကာ ငြိမ်ကျသွားပြီး ခြေဖဝါးနှစ်ဖက်က ကြမ်းပြင်ကို ထောက်ကာ ဖင်ကြီးကိုဆတ်ကနဲ ကော့ပြစ်လိုက်သည်။ ဦးအေးမောင်က အဆက်မပြတ်ဆောင့်နေသော်လည်း ညိုညိုကဖင်ကြီးကိုပြန်မချ။ ကော့တင်မြဲ ကော့တင် ထားတော့ ဦးအေးမောင်က မြိန်ရေယှက်ရေဖြစ်နေသည်။ဘုန်း………..ဟင်း….အသံတွေက အရမ်းထွက်တာဘဲ……အဟင့်.. ဖင်ကြီးကိုအိပ်ယာပေါ်ပြစ်ချရင်း ညိုညိုပြောသည်။ ကျွတ်ထွက်သွားသော နှုတ်ခမ်းကို ဦးအေးမောင်က လိုက်ဖမ်း၍ ဒုတိယအကြိမ်စုပ်လိုက်ပြန်သည်။ ထိုအခါ ညိုညို၏ခါးလေး ကော့တက်အလာ ဦးအေးမောင်က ကော့တက်လာသော ခါးလေးကို ဆွဲဆွဲပြီးမနားတမ်းဆောင့်လိုးနေသည်။ ညိုညို အာခေါင်တွေပူခြောက်လာပြီး သူမ၏ ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးများကဦးအေးမောင်၏ဆောင့်အားကြောင့် နိမ့်ဆင်းသွားလိုက် ပြန်ကော့တက်လာလိုက်ဖြစ်နေသည်။ “ သိပ်ကောင်းတာပဲ ညိုညိုရယ်…… ညိုညိုက အပေးသိပ်ကောင်းတာဘဲ……. ” “ ဘာ…..ဘာ….ကောင်းတာလဲ ” လီးကို ညှစ်ညှစ်ပေးတာတို့ ဖင်ကြီးကော့ကော့ပေးတာတို့…… ” “ အာ…ဦးကလဲ….အင်…ဟင့်…..ဟင့်… ” “ ဦးပြီးတော့မယ်….တအားဆောင့်မယ်နော်…. ” “ အင်း…..အင်း…..ဆောင့်….ဆောင့်…..ဆောင့်သာဆောင့်…..အင်း……အင်း…. ” နာလှချည်ရဲ့ဆို၍ ရုန်းကန်ငြင်းဆန်နေသော ညိုညိုက ဦးအေးမောင်၏ ခါးကိုဆွဲဖက်ကာ အောက်မှကော့ပင့် ၍ ပြန်ဆောင့်နေလေပြီ။
အ… အီး…. ဆောင့်…. ဦး… ညိုညို ကောင်းလာပြီ ” တွေ့မြင်ကြားသိ နေရသော မောင်ကျော်တစ်ယောက်ကတော့ ရင်တွေတဒိန်းဒိန်း ခုန်ကာ အသားတွေ တဆတ်ဆတ် တုန်နေသည်။ အင်း… အင်း… အမလေး… ကောင်းလိုက်တာ ဦးရယ်…… အာ့… အာ့… အင်း… ” “ ညိုညို့ကို ဦးအမြဲလိုးမယ်နော်…. ” “ ရတယ်…..လိုး…..လိုး….ညိုညိုလာခံမယ်…….အား…..အ….လုပ်…လုပ်….ဆောင့်စမ်းပါဆို…. ” “ အင်း…အား… အမလေး… အား…. အား…. ညို… ညို… အီး… ” လီးကြီးကို အတင်းဆောင့်ထည့်ရင်း ဦးအေးမောင်ခါးကြီးတွန့်ကနဲတွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားသလို ညိုညိုကလည်း တစ်ကိုယ်လုံး တောင့်သွားကာ မျက်နှာလေးရှုံ့မဲ့လျှက် ထောင်ထားသော သူမ၏ ဒူးလေးနှစ်ဖက်ခါရမ်း သွားလေ တော့သည်။ မောင်ကျော်မှာ ဟင်းကနဲသက်ပြင်းချရင်း လှည့်ထွက်လာခဲ့လေတော့သည်။ မကဲနဲ့ မောင်ရယ်…. ” မမချိုအသံက လှုပ်ရှားလှိုင်းထနေသည်။ မွှေးသင်းပျံ့လွင့်နေသော သူမ၏ နို့နှစ်လုံးအကြား မျက်နှာအပ်၍ မောင်ကျော်က အနမ်းရှည်ကြီးကိုကြာရှည်စွာ ရှိုက်သွင်းနေသည်။ “ ချစ်လိုက်တာ မမချိုရယ်… ” “ မောင်……မကဲနဲ့ဖယ်ကွာ…..မမချိုမနေတတ်ဘူးကွ… ” “ ချစ်…..ချစ်တယ်…..မမချိုရယ်…..” “ ဟေ့အေးကွယ်…….ဖယ်ဆို….မောင်ကလဲ…. ” မမချို တစ်ကိုယ်လုံးတုန်ရီ လှုပ်ရှားလာသည်။ မောင်ကျော်၏ ပုဆိုးအတွင်းမှ ထောင်ထနေသော လီးတန်ကြီး နှင့်လည်း သူမ၏ခန်ဓာကိုယ်မှာ မကြာခဏ ပွတ်တိုက်မိနေပြန်တော့ ချိုချိုအေး စိတ်များက ဖောက်ပြားလာသည်။ အသက်ရှုမဝသလို ခံစားနေရသည်။ ရင်ထဲတွင်လှိုက်၍ မောနေသည်။ မောင်ကျော်၏ လက်များက ချိုချိုအေး၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ရဲတင်းစွာ ဆုတ်ကိုင်ချေမွကိုင်တွယ်နေရာ ချိုချိုအေးက မကြာခဏ သူ့လက်ကို တွန်းဖယ်နေရလေ သည်။ မောင်ကျော်က သူမ၏နို့ကို ဆွဲညှစ်လိုက်တိုင်း တစ်ကိုယ်လုံး စိမ့်သွားကာ သွေးတွေဆူ ကြွလာသည်။
“ အဲလိုမလုပ်နဲ့ကွာ…….မောင်ကလဲ…. ” ချိုချိုအေးက ငိုသံပါလေးဖြင့် ခေါင်းလေးငုံ့ရင်း ကတုန်ကရင်ပြောသည်။ မောင်ကျော်ကတော့ တစထက်တစ ပို၍သောင်းကျန်းလာသည်။ “ ဒီလိုဆို နောက်ကိုပေးမတွေ့တော့ဘူး… ” ချိုချိုအေး၏ ခြိမ်းခြောက်စကားက မောင်ကျော်အပေါ်စိုးစိမျှ အရာမရောက်။ မောင်ကျော်၏လက်များက သူမကိုဖက်ထားရာမှ ပို၍တင်းကြပ်လာပြီး အိပ်ယာလေးပေါ်ှဆွဲလှဲချနေသည်။ ချိုချိုအေးက လဲကျမသွားစေရန် လက်တစ်ဖက်ကနောက်ပြန်ထောက်ရင်း ကြောက်စိတ်တွေက ဝင်နေသည်။ “ မ….မလုပ်ပါနဲ့ မောင်ရယ်……မမချို…..ရှက်တယ်… အဟင့်….ဟင့်….. ” မောင်ကျော်က စကားမပြောတတ်သလိုဖြင့် အသက်ရှုသံတွေ တရှုးရှုးတရှဲရှဲဖြင့် ချိုချိုအေး၏ ခန္ဓာကိုယ်အနှံ့ အပြားကို နမ်းရှုံ့နေသည်။ သူ၏လက်တစ်ဖက်ကလဲ ချိုချိုအေး၏ ပေါင်ကြားထဲသို့ ထိုးသွင်းကာပွတ်သပ်နှိုးဆွ၍ နေသည်။ “ တော်ပြီ……မောင်…….မင်းလွန်လာပြီ…. ” ဂယောင်ခြောက်ခြားဖြင့် မောင်ကျော်၏ ရင်ဘတ်ကို ဆောင့်တွန်းသည်။ “ မမချို မောင့်ကို ချစ်တယ်ဆို….. ” “ ချစ်တာနဲ့ ဒါလုပ်တာနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ…..ဖယ် ” ချိုချိုအေး ကြုံးထမလိုအလုပ် မောင်ကျော်၏လက်က ထဘီအောက်မှ လျှိူသွင်းလိုက်ပြီး ပေါင်ကြားရှိ စောက်ဖုတ်ကြီးရှိရာသို့ မှန်းပြီးနှိုက်လိုက်သည်။ “ အာ……ဟာ…..အို……ဒုက္ခပါဘဲ….. ” နူးညံ့နွေးထွေးသော စောက်ဖုတ်ကြီးကို မိမိရရဆုပ်ကိုင်မိကာ စောက်စေ့လေးကို ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်။ ချိုချိုအေး၏ ကိုယ်လုံးလေး တွန့်လိမ်သွားပြီးမောင်ကျော်၏ရင်ခွင်ထဲ ပြိုဆင်း လဲကျသွားသည်။ “ ကြည့်…. မောင်ကလဲ… ပြောတာမရဘူးကွာ….” မောင်ကျော်က သူ၏ပုဆိုးကို အရင်ချွတ်ပစ်လိုက်သည်။ “ ဟာကွာ….. မောင်ကလဲ…. ” ချိုချိုအေး မောင်ကျော်၏ လီးထောင်ထောင်ကြီးကို ကြည့်ပြီး မျက်လုံးတွေ ပြာသွားသည်။ နွမ်းလျှမောဟိုက် စွာဖြင့် မောင်ကျော်၏ ပုခုံးလေးကို မှီရင်း မျက်လုံးအစုံကို တင်းတင်းမှိတ် ချလိုက်သည်။ မောင်ကျော်က ချိုချိုအေး၏ လက်တစ်ဖက်ကိုဆွဲ၍ သူ့လီးကြီးနှင့် ထိတွေ့ပေးနေသည်။
သူမလက်ကလေးနှင့် လီးပူပူနွေးနွေးကြီး ထိတွေ့မိသောအခါ တစ်ကိုယ်လုံး ဓာတ်လိုက်သလို ဆတ်ဆတ်ခါသွားသည်။ “ ဟင့်အင်းကွယ်…….မကိုင်ချင်ဘူး…. ” “ ကိုင်ပါ….မမချိုရယ်…..ကိုယ့်ချစ်သူဘဲဟာ….. ” “ အိုး……… ” ချိုချိုအေးမျက်လုံးဇွတ်မှိတ်ကာ လက်ကိုဆောင့်ရုန်းနေသည်။ မောင်ကျော်က သူမ၏ထဘီစကို ဆွဲလှန် သည်။ ချိုချိုအေးက ပြန်၍ဆွဲချသည်။ မောင်ကျော်၏ ကာမသွေးတို့က တဖြေးဖြေးပို၍ဆူပွက်လာသလို ချိုချိုအေးမှာ လည်း တဖြေးဖြေးမောပမ်းနှုံးခွေ၍လာသည်။ “ ကိုင်စမ်းပါဆို….. မမချိုကလဲ…. ” မောင်ကျော်၏မျက်နှာကြီး နီမြန်း၍နေသည်။ မောင်ကျော်၏နှုတ်ခမ်းများ တဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်တို့ကို ချိုချိုအေး တွေ့မြင်နေရသည်။ သူမရှေ့တွင် မောင်ကျော်က ဒူးထောက်ထိုင်ကာ ချိုချိုအေး၏ လက်တစ်ဖက်ကိုဆွဲယူ၍ မတ်ထောင်နေသော သူ့လီးကြီးပေါ်တင်၍ ကိုင်ခိုင်းလေတော့သည်။ “ ဟာ…..ဟေ့အေးဆို……မောင်ကလဲ… ” ချိုချိုအေးက ထပ်ငြင်းနေလေ မောင်ကျော်၏ စိတ်တွေက ပို၍ပြင်းထန်လာသည်။ အကြိမ်ကြီမ်ကိုင်ခိုင်း၍ မရသည့်အခါတွင် သူမ၏ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို ဖိကိုင်ပြီး အိပ်ယာပေါ်သို့တွန်းလှဲလိုက်သည်။ “ အို……အ….အင့် ” ချိုချိုအေးရုန်းကန်၍ထရန် အင်အားတွေစုစည်းလိုက်သည်။ သို့သော် မောင်ကျော်၏ ရင်အုပ်ကြီးအောက်၌ ချိုချိုအေး၏ နို့လေးနှစ်လုံးမှာ ပိပြားသွားသည်။ မောင်ကျော်၏ လက်တစ်ဖက်က ချိုချိုအေး၏ ထဘီလေးကို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆွဲလှန်လိုက်လေသည်။ ချိုချိုအေး အသက်ရှုမှားသွားရသည်။ ရင်ထဲတွင်အေးကနဲ ဟာကနဲ ဖြစ်သွားရသည်။ အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံးကို မောင်ကျော်က ပိုင်ပိုင်ကြီးစီးခွထားသဖြင့် ရှက်စိတ်တွေဖြင့် သူမခေါင်းထဲမူး မိုက်ပြာဝေသွားသည်။ အဝတ်မဲ့အသားစိုင်တို့ ထိတွေ့မှုက နှစ်ယောက်စလုံး၏ သွေးသားများကို ပြင်းထန်စွာ ခြောက်ခြားသွားစေသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကိုမေ့သွားကြပြီ။ လှိုက်မောစွာဖြင့် ချိနဲ့သော သူတို့၏လက်များက တစ်ဦးကိုတစ်ဦး ချိနဲ့စွာ ဖက်တွယ်ထားလိုက်မိသည်။ မောင်ကျော်၏လီးကြီးက မောင်ကျော်၏ ဆီးခုံနှင့် ချိုချိုအေး၏ ဆီးခုံများကြားဝယ် ညပ်နေသည်မှ ချိုချိုအေး၏ စောက်ဖူတ်ဝသို့ တရွေ့ရွေ့တဖြေးဖြေး ရွေ့လျား၍လာသည်။
ချိုချိုအေး အသက်ကို အောင့်ထားမိသည်။ သူမ၏ ဆီးခုံကို ပြစ်ချွဲသောအရည်များနှင့် ပွတ်တိုက်ဆင်းသွားသော လီးထိပ်ကြီးက စောက်ဖုတ်နှင့် ပေါင်ကြားသို့ တေ့ထောက်မိရာ ချိုချိုအေးရင်ထဲ ပူခနဲလှိုက်ဖိုသွားရသည်။ အထဲသို့မဝင်သေးဘူးဆိုသော အသိဝင်လာပြန်သောအခါ သူမ၏ဖင်လေးက မသိမသာလေးရွေ့၍ တည့်ပေးမိပြန်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက် စကားမပြောမိကြချေ။ လက်နှင့်မကိုင်ဘဲ လီးနှင့်စောက်ပတ် တည့်ဝင်သွားရေးကို ဖင်ကြီးနှစ်ခုက လိုက်လံဆောင်ရွက်ပေးနေကြသည်။ ဟာ….. ဒုက္ခပါဘဲ မောင်…. ဝင်… ဝင်သွားပြီ… ” ဝင်စေရန် ကြိုးစားခဲ့ပြီး ဝင်သွားပြန်တော့ ပြောလိုက်သော စကားသံက တစ်မျိုးကြီးဖြစ်နေပြန်သည်။ “ ဝင်သွားပြီလား မမချို ” “ အင်း…… အင်း…… ဝင်သွားပြီ မောင်ရယ်….. ” “ မောင်လိုးတော့မယ်နော်….. ” မလိုအပ်ပဲ မောင်ကျော်က ပြောလိုက်သည်။ “ အိုး…..ဘာတွေပြောမှန်းလဲမ….မသိဘူးကွယ်…. ” “ မောင်နဲ့ မမချို အားရပါးရလိုးကြရအောင်လို့ ပြောနေတာ…. ” “ ကျွတ်…..ပါးစပ်အရမ်းကြမ်းတာဘဲ……ရှက်တယ်ကွာ….. ” “ မရှက်ပါနဲ့ မမချိုရယ်…. မောင့်လီးကြီးက မမချိုရဲ့ စောက်ပတ်ထဲဝင်နေပြီဘဲ ဘာရှက်စရာရှိသေးလို့လဲ ” မောင်ကျော်၏ တစ်တစ်ခွခွ ပြောစကားတွေကို ကြားနေရသော ချိုချိုအေးမှာ သွေးသားတွေက ပို၍ ထကြွ လာရသည်။ ထိုစကားများကြောင့် ရှက်နေသောအရှက်က နဲနဲကုန်၍သွားရသည်။ “ မောင်ကလဲကွာ……ပြောလေကဲလေဘဲ…….အင်း…..အင့်….အင်း…. ” ပြည့်ဖောင်း မာတောင့်နေသော မောင်ကျော်၏လီးကြီးက ချိုချိုအေး၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ တဖြေးဖြေးတိုးဝင် နေဆဲပင်ရှိသေးသည်။အား…..အား……မောင်….မောင်ရယ်….အ…..အ…..အင့်…. ” စောက်ခေါင်းထဲသို့ လီးကြီးကဝင်နေရာတွင် လီးထိပ်ကြီးက ချိုချိုအေး၏ တစ်ခါမှလီးမဝင်ဖူးသေးသော စောက်ခေါင်း ကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲတွင် ထောက်၍ထောက်၍ တင်းကနဲတန်းနေသည်။
လီးကရှေ့ဆက်မဝင်ဘဲ အနဲငယ်ကွေးညွှတ်သွားသည်။ “ အီး…….မောင်….နာ…..တယ်…..အရမ်းနာတယ်…..မောင်ရယ်…… ” “ စောက်ပတ်ကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဖြဲပေးထားပေးပါလား မမချို…… ” “ ဟာ…..ဒုက္ခပါဘဲ…..ရှီး……အ….ကျွတ်….ကျွတ်….ကဲ….ကဲ…. ” ချိုချိုအေး၏ လက်နှစ်ဖက်က ပေါင်ခြံနှစ်ဖက်ပေါ် ရောက်လာပြီး စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသား နှစ်ဖက်ကို ဘယ်ညာ ဆွဲကိုင်ပြီးဖြဲပေးသည်။ “ ဗြစ်….အ….အား…..ဟာ ” လီးက စောက်ခေါင်းထဲသို့ ဗြစ်ကနဲကျွံဝင်သွားသည်။ မောင်ကျော်၏ ကျောပြင်ကြီးကို ချိုချိုအေးက တအားကြီးဖျစ်ညှစ်ဖက်တွယ်ကာ ဖင်ကြီးကို မွှေ့ရမ်းကော့တင်ပေးမိသည်။အ..အ….ဟင်းဟင်း….ကျွတ်… ” “ ကောင်းလိုက်တာ မမချိုရယ်…. မောင်…မောင်ရယ်…မမကို ပြစ်မသွားပါနဲ့နော်…မင်းသာ ပြစ်သွားရင် မမတော့သေမှာဘဲ…အ…အင်း” အင်အားကြီးမားသော အချစ်တွေကဟူန်းကနဲ ကြွတက်လာသည်။ ရင်ထဲတွင် ဖုံးဖိထားသမျှ ဒီအချိန်တွင် ပေါ်ထွက်တတ်သည် မဟုတ်ပါလား။ခံလို့ကောင်းလားဟင် မမချို ” “ အာ….မမေးနဲ့ကွာ….မမရှက်တယ်….အင့်ဟင့်… ” မမချို စောက်ဖုတ်ကြီးကို လိုးရတာ သိပ်ပြီးအရသာရှိတာဘဲ….တစ်ချီနဲ့တော့ အားရမယ်မထင်ဘူး…. ” “ လိုး….လိုး….အားရအောင်လိုးတော့…မမ တစ်ကိုယ်လုံးကို မောင့်ဆီမှာ အပ်ထားပြီးပြီ…. ” မောင်ကျော်၏ဖင်ကြီးက ကြွတက်သွားလိုက် နိမ့်ကျသွားလိုက်ဖြင့် ဆောင့်ချက်တိုင်းလှုပ်ရှား ၍နေသည်။အားရပါးရကြီး ဆောင့်စမ်းပါ မောင်ရယ်….မမကိုမညှာနဲ့… ”အ..အင့်…အင့် ” “ မောင်….မောင်…မမဘယ်လိုဖြစ်တာလဲမသိဘူး….အ…အင်း….အား….အား… အ…အ..အား..ဟင်း…ဟင်း… ” နှစ်ယောက်စလုံး ပြိုင်တူနီးပါးပြီးသွားကြလေတော့သည်။ မောင်ကျော်တစ်ယောက် ကိစ္စတစ်ခုနှင့်ဆိုက်ထဲမှ စက်ဘီးဖြင့်ထွက်၍အလာ လှသန်းတို့အိမ်ရှေ့အရောက် လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ အိမ်ရှေ့ရေတိုင်ကီတွင် ညိုညိုရေချိုးနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ မောင်ကျော်စက် ဘီးပေါ်မှဆင်းလိုက်သည်။ မောင်ကျော်မှာအရင်ထဲက ညိုညိုကိုတွေ့ရင် သဘောကျစွာဖြင့် ငမ်းနေတတ်သည်။
ပြီးတော့ သူသဘောကျနေသော ညိုညိုကို ဦးအေးမောင်က ပက်ပက်စက်စက် လိုးနေတာကို တွေ့လိုက်ရတော့ မောင်ကျော်သွေးသားတွေ ညိုညိုနှင့်ပတ်သက်၍ ပေါက်ကွဲခဲ့ရသည်။ အခုတော့ လှသန်းဆိုက်ထဲတွင်ရှိ၍ အိမ်တွင် ညိုညိုတစ်ယောက် ထဲသာရှိကြောင်း မောင်ကျော်အတတ်သိသည်။ မောင်ကျော်စက်ဘီးကို ဒေါက်ထောက်လိုက် သည်။ မဆိုသလောက် အသံမြည်သွားသော အသံကြောင့် ညိူညိူလှည့်ကြည့်သည်။ “ ဟာ….. အကိုကျော်…. ဘယ်လဲ ” “ ဒီကိုဘဲလာတာ ” “ အိမ်ထဲဝင်ထိုင်လေ…… ကျမလဲ ပြီးပါပြီ ” ညိုညိုက ရေလဲလုံချည်ကို ရင်လျားရင်းပြောသည်။ မောင်ကျော်က အိမ်ထဲဝင်၍ ထိုင်လိုက်သည်။ ညိုညို၏ တင်းရင်းလှပ အချိုးကျလှသော ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်တွင် ရင်လျားထားသော ရေလဲထဘီလေးက ခန္ဓာကိုယ်ပေါ်မှ ရေများဖြင့် တစ်သားထဲကပ်နေသည်။ မောင်ကျော်ကြည့်နေရင်း အာခေါင်တွေခြောက်လာပြီး အသက်ရှုပြင်းလာ သည်။ ညိုညို နောက်ဖေးဖက်သို့ ဝင်သွားပြီး ရေနွေးခရားနှင့် ပန်းကန်လုံးများ တင်ထားသော လင်ပန်းကို ယူလာပြီး မောင်ကျော်နား လာချသည်။ “ အကိုကျော်…… ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ ” “ ထိုင်ပါဦးဟ…… ဖြည်းဖြည်းပြောတာပေါ့ ” ညိုညိုက သိချင်ဇောဖြင့် မောင်ကျော်၏အနီးတွင် ထိုင်ချလိုက်သည်။ မောင်ကျော်ဘာမှမပြောဘဲ ရေနွေးတစ် ပန်းကန်ငှဲ့၍သောက်နေပြီး သူ၏မျက်လုံးများက ညိုညို့တစ်ကိုယ်လုံးကို စားတော့ဝါးတော့မတတ်ကြည့်၍နေသည်။ ညိုညိုက ခေါင်းလေးငုံ့နေရှာသည်။ ခဏကြာသည်အထိ မောင်ကျော်ထံမှ ဘာစကားသံမှထွက်မလာတော့ ညိုညို ငုံ့ထားသောမျက်နှာလေးကိုမော့၍ မောင်ကျော့်ထံ ကြည့်လိုက်သည်။ ထိုအခိုက်မှာပင် မောင်ကျော်က သူမ၏ရှေ့သို့ ဗြုံးကနဲတိုးကပ်လိုက်ပြီး ညိုညိုကို အတင်းဖက်ကာ နမ်းတော့သည်။ “ အို…….အို……မလုပ်နဲ့ အစ်ကိုကျော်……..အ….အ….မလုပ်နဲ့ ” နမ်းရုံသာမဟုတ်။
ရင်လျားထားသော ထဘီကိုပါ ဖြတ်ကနဲဖြုတ်ချပြီး မောင်ကျော်၏လက်က ညိုညို၏ နုနယ်လှသော နို့နှစ်လုံးကို အတင်းဆုပ်နယ်နေသည်။ မောင်ကျော်၏ လက်တစ်ဖက်က ညိုညို၏နောက်ကျောကို သိုင်းဖက်ထားတော့ ညိုညိုမှာဘယ်လိုမှ ရုန်း၍မရဘဲဖြစ်နေသည်။ “ တော်ပါတော့ အကိုကျော်….. ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ ” ညိုညို၏အသံက ထိမ်းပြောပေမဲ့ တုန်တုန်ယင်ယင် ဖြစ်နေကြောင်း သိသာလှသည်။ မောင်ကျော်၏ မျက်နှာက သူမ၏ မျက်နှာမှသည် အောက်ဖက်သို့ နိမ့်ဆင်းသွားပြီ။ လက်တစ်ဖက် ညိုညို၏ ကိုယ်ကိုမလွှတ်ဘဲ နို့နှစ်လုံးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန်စို့ပြစ်သည်။ “ အ…..အို……အိုး…..အိုး ” နို့နှစ်လုံး၏ နို့သီးခေါင်းတွေကိုပါ လျှာဖြင့်ထိုးမွှေ ပွတ်သပ်နေလေတော့ တစ်ချက်တစ်ချက် မျက်လုံးတွေ စင်းစင်းကျသွားပြီး မောင်ကျော်၏ မျက်နှာကြီးကလဲ သူမ၏ ရင်ဘတ်ကို ဖိဖိနေလေတော့ ညိုညို၏လက်တစ်ဖက်က နောက်သို့ကျားကန်၍ ထောက်ထားရသည်။ ညိုညို မဖွင့်ချင်တော့သော သူမ၏မျက်လုံးကို အားယူ၍ ဖြတ်ကနဲ ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ တော်သေးသည်။ သူတို့ရှိနေသည်မှာ အိမ်ရှေ့တံခါးပေါက်တဲ့တဲ့မဟုတ်၍ လမ်းမမှ မမြင်နိုင်ချေ။ တဖြေးဖြေး ညိုညိုအသားလေးတွေ တဆတ်ဆတ်တုန်လာသည်။ ထိုအချိန်တွင်မှ မောင်ကျော်က သူမ၏နို့တွေကို လွှတ်ပေး လိုက်ရုံမက သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်ကိုပါ လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ ညိုညို မျက်လုံးကိုအားယူ၍ ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ “ ဘယ်….. ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ အကိုကျော်ရယ်…… ” အသံက နွမ်းလျမောဟိုက်၍ နေသည်။ “ ဟိုနေ့က နင်နဲ့ဦးအေးမောင်ကို တွေ့ပြီးထဲက နင့်ကိုငါလုပ်ချင်နေတာ… ” “ အို… ” ညိုညိုမှာ မျက်စိမျက်နှာပျက်သွားပြီး ခေါင်းငုံသွားသည်။ ပြီးမှ ညိုညို၏ မျက်နှာလေးက ပြန်၍မော့လာပြီး………… “ ဒါများ အကိုကျော်ကလဲ….. အိမ်ရှေ့ကြီးမှာ……. ” ပြောလဲပြော ဗြုန်းကနဲထ၍ ထဘီကို စွန်တောင်စွဲကာ အိမ်အတွင်းထဲ ပြေးဝင်သွားတော့ မောင်ကျော်က လဲ ဝုန်းကနဲထကာနောက်မှ ပြေးလိုက်သွားသည်။
အတွင်းခန်းထဲအရောက် ညိုညိုကို မှီသွားပြီး နောက်ကနေ လှမ်းဖက်လိုက်သည်။ ညိုညိုအားလွန်သွားပြီး လက်ထဲမှ ထဘီကိုလွှတ်ချကာ သူမရှေ့မှ အိမ်နံရံကို လက်ထောက် ၍ အားပြုလိုက်ရသည်။ ညိုညိုမှာ ဝတ်လစ်စလစ်ဖြင့် ကုန်းပေးလိုက်သည့်ပုံစံဖြစ်သွားသည်။ သူမခါးကို နောက်မှဖက် လျှက်သားဖြစ်နေသော မောင်ကျော်က သူ့ပုဆိုးကိုချွတ်ချလိုက်ပြီး အဆင့်သင့်တောင်မတ် နေသော သူ့လီးကြီးကို သူမ၏နောက်သို့စူထွက်နေသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားနှစ်ခုကြားသို့ တေ့ကာဆောင့်သွင်းလိုက်သည်။ “ ပြွတ်…..ပလွတ်…..အား…..အမလေး….သေပါပြီ ” ညိုညို၏ ခါးလေး ကုန်ထ၍လာသည်။ မောင်ကျော်ကလီးတဆုံး ဝင်သွားသည်နှင့် တစ်ပြိုင်နက် ညိုညို၏ ခါးလေးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ကိုင်၍ တလစပ်လိုးဆောင့်သည်။ အား…..အ…နာတယ်….နာတယ်…..အား…..အား ” ဆက်တိုက်ဆောင့်နေရင်း မောင်ကျော်က သူမ၏ခါးပေါ်မှ သူ့လက်တစ်ဖက်ကို ဖြုတ်ယူကာ ညိုညို၏ နို့များဆီသို့ လှမ်းလိုက်ပြီး တစ်လုံးပြီးတစ်လုံး ဆုပ်နယ်ပေးကာ ဆောင့်သည်။ “ အ….အင့်…..အ……အင့်… ” ခဏအတွင်း ညိုညိုနာသည်ဟု မအော်တော့ပေ။ စောက်ခေါင်းထဲတွင်လည်း စိုရွှဲစေးထန်း၍ လာသည်။ “ ပြွတ်…. ပြွတ်…..စွပ်…..စွပ်…အ….အင်း….အင်း……ညိုညို နာသေးလား….လုပ်….လုပ်….လုပ်မှာလုပ် အစ်ကိုကျော်….. ” ဟူ၍ သူမ၏ လက်ကလေးတစ်ဖက်က နောက်ပြန်လှမ်းကာ မောင်ကျော်၏ တင်ပါးလေးကို လှမ်း၍ ပုတ်ရင်း ပြောလိုက်လေတော့သည်….ပြီးပါပြီ။
Zawgyi
အာစီတစ္ထပ္တိုက္ေလးက အၾကမ္းထည္ၿပီးေတာ့မည္။ ကန္ထ႐ိုက္တာက ဦးေအးေမာင္ျဖစ္သည္။ ဦးေအးေမာင္မွာ အရင္ကလက္သမားဆရာ၊ ပန္းရံဆရာႀကီးျဖစ္သည္။ သူကအမ်ားေတြလို လက္သမားသီးသန႔္၊ ပန္းရံသီးသန႔္ ကြၽမ္းက်င္တာမ်ိဳးမဟုတ္ေပ။ လက္သမားလုပ္ငန္းေကာ၊ ပန္းရံလုပ္ငန္းပါ ကြၽမ္းက်င္တာျဖစ္သည္။ ဆက္ဆံေရးေကာင္းမြန္မႈ၊ အလုပ္တြင္ေစ့စပ္ေသခ်ာမႈ၊ ပိုင္ရွင္အေပၚ ေစတနာေတြထားမႈေတြေၾကာင့္ လူေတြက သူ႔ကိုတျဖည္းျဖည္း ယုံၾကည္စိတ္ခ်လာၿပီး အေဆာက္အဦးတစ္ခုလုံးကို `ဝ´ ကြက္အပ္သည္အထိ ျဖစ္လာကာ ဦးေအးေမာင္ တစ္ေယာက္ ကန္ထ႐ိုက္တစ္ေယာက္ျဖစ္လာသည္။ “ ေမာင္ေက်ာ္ေရ………ေမာင္ေက်ာ္ ” “ လာၿပီဆရာ…… ” ဦးေအးေမာင္၏ ေခၚသံေၾကာင့္ ေပႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းျဖစ္ အလုပ္ရႈပ္ေနေသာ အသက္(၂၅)ႏွစ္အ႐ြယ္ ေလာက္ရွိေသာ လူငယ္တစ္ဦးက ဦးေအးေမာင္၏ အနားသို႔ေရာက္လာသည္။ “ ငါအမိုးျပားဝယ္ဖို႔သြားဦးမယ္………….လွသန္းကို ေခၚသြားမယ္….မင္းဒီမွာေနလိုက္ဦး…” “ ဟုတ္ကဲ့ဆရာ… ” ေမာင္ေက်ာ္မွာ လက္သမားလည္းမဟုတ္၊ ပန္းရံလည္းမဟုတ္၊ ကန္ထ႐ိုက္တာ ဦးေအးေမာင္၏ လက္ေထာက္တပည့္ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေလသည္။ စက္မႈလက္မႈ အတတ္ေက်ာင္းဆင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ဦးေအးေမာင္အတြက္ စာရင္းဇယားမ်ား တိုင္းတာတြက္ခ်က္မႈမ်ားကို လုပ္ေဆာင္ေပးေနရသူျဖစ္သည္။ “ လွသန္း…ငါနဲ႔လိုက္ခဲ့အုန္းေဟ့.. ” “ ဟုတ္ကဲ့ဆရာလာၿပီ.. ” ေခါင္မိုးတြင္ မွ်ားတန္းေတြ႐ိုက္ေနရာမွ အသက္(၂၀)ေက်ာ္အ႐ြယ္ လူငယ္တစ္ေယာက္ တေျဖးေျဖးခ်င္းတြ ယ္ကပ္ေ႐ြ႕ဆင္းလာသည္။ ၿပီးေတာ့ ေရဘုံဘိုင္တြင္ ေျခလက္ေဆးၿပီး ဦးေအးေမာင္အနားသို႔ ေရာက္လာသည္။
“ ေမာင္ေက်ာ္…..မွ်ားတန္းေတြကိုၿပီးေအာင္႐ိုက္ခိုင္းထား…….ငါတို႔သြားၿပီ ” “ ဟုတ္ကဲ့… ” ဦးေအးေမာင္ႏွင့္လွသန္းတို႔ ၿခံအျပင္ထြက္သြားၾကသည္။ ထိုသို႔ထြက္သြားၿပီး (၁၅)မိနစ္မွ်ၾကာေသာအခါ တြင္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ထမင္းခ်ိဳင့္ကေလးႏွင့္ေရာက္လာသည္။ ေဆာက္လက္စတိုက္ေလးနားေရာက္ေတာ့ အေပၚကိုေမာ့ၾကည့္သည္။ “ ဦးေလးခ်စ္….အစ္ကိုေရာ… ” “ နင့္အစ္ကို ကန္ထ႐ိုက္နဲ႔လိုက္သြားတယ္…. ဘာလဲထမင္းခ်ိဳင့္လား…….. ဟိုအုတ္ခုံေပၚမွာ တင္ထားခဲ့ ” “ ဟုတ္ကဲ့ ဦးေလး…. ” ဦးခ်စ္မွာ လက္သမားမ်ားထဲတြင္ အသက္အႀကီးဆုံးျဖစ္ၿပီး လွသန္းတို႔ႏွင့္ အၿမဲတြဲေနေသာ တစ္ဖြဲ႕သားထဲျဖစ္ သည္။ “ ညိဳညိဳ….နင္ဆိုင္မထြက္ဖူးလားဟ…… ” “ ဆိုင္သိမ္းၿပီးၿပီ ဦးေလး …….. က်မ ထမင္းေၾကာ္ကမနက္ခင္းဘဲ ေရာင္းတာေလ….. ” “ လွသန္းလာရင္ ဘာေျပာလိုက္ရဦးမလဲ…. ” “ ကြၽန္မ ညေန အေဖတို႔အီမ္သြားဦးမယ္ ေျပာလိုက္ပါ…. ” “ ေအးေအး…… နင့္အေဖေရာ မူးတုန္းပဲလား…….. ” ညိဳညိဳဆိုေသာ ေကာင္မေလးမ်က္ႏွာေဖြးေဖြးေလးရဲသြားသည္။ “ ဦးေလးခ်စ္တို႔ အေပါင္းအသင္းေတြပဲ မသိဘူးလား….. ” ေကာင္မေလးက ဆတ္ဆတ္ထိမခံ ျပန္ေျပာသည္။ “ နင္လဲ ပင္ပန္းပါတယ္ဟာ….. နင့္အစ္ကိုလွသန္းကိုသာ မိန္းမေပးစားလိုက္ပါေတာ့…… ” “ ကြၽန္မက ဦးေလးသမီး အဝင္းနဲ႔ သေဘာတူတာ ” “ ေကာင္မေလးေနာ္……. ” “ ဝါး….. ဟား….. ဟား……. ဦးခ်စ္ထိသြားၿပီကြ…. ” ေဘးမွလက္သမားမ်ားက ဝိုင္းၿပီးေထာပနာျပဳၾကသည္။ “ က်မ သြားေတာ့မယ္ ဦးေလးခ်စ္….. ဦးေလးသားမက္ကိုလည္း ထမင္ခ်ိဳင့္ေပးလိုက္ဦး….. ” “ ဟာ……ဒီေကာင္မေလးေတာ့ေနာ္ ” ညိဳညိဳက လွည့္ပင္မၾကည့္။ ေက်ာခိုင္းထြက္သြားေပမယ့္ သူမ၏ေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္ေနသူကေတာ့ ေမာင္ေက်ာ္ပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဒါကို ဦးခ်စ္က အေပၚစီးမွေတြ႕ျဖစ္ေအာင္ ေတြ႕လိုက္သည္။
“ ေဟ့ေကာင္ ေမာင္ေက်ာ္……ေတာ္ၿပီေလကြာ…. ” “ ဟာ.. ဦးေလးကလဲ.. ” “ မင္းကလဲကြာ… ကန္ထ႐ိုက္သမက္ဘဲျဖစ္ေတာ့မယ့္ဟာကြာ… ” ဦးခ်စ္ကို ျပန္ပက္ရန္ျပင္လိုက္ေသာ ေမာင္ေက်ာ္ႏႈတ္ဆိတ္í လွည့္ထြက္သြားေတာ့သည္း ကန္ထ႐ိုက္ ဦးေအးေမာင္ထံတြင္ ခ်ိဳခ်ိဳေအး ဆိုေသာ အသက္(၂၈)ႏွစ္ေလာက္ရွိသည့္ သမီးတစ္ေယာက္ရွိသည္။ ေမာင္ေက်ာ္က ဦးေအးေမာင္အိမ္သို႔ ဝင္ထြက္ရင္းျဖင့္ ခ်ိဳခ်ိဳေအးႏွင့္ ႀကိဳက္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ လွသန္းႏွင့္ညိဳညိဳတို႔၏ ဖခင္က အရက္သမား ဇိုးသမားတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ လွသန္းႏွင့္ ညိဳညိဳတို႔၏ မိခင္ႏွင့္ကြဲခဲ့ၿပီး သူတို႔ေမာင္ႏွမက မိခင္ႏွင့္က်န္ခဲ့တာျဖစ္သည္။ ဖခင္ကေတာ့ သူ႔ႏွမေတြအိမ္ကို ဆင္းသြားခဲ့တာျဖစ္သည္။ ဖခင္ႏွင့္မိခင္တို႔ ကြဲတာကၾကာခဲ့ၿပီ။ သူတို႔ေမာင္ႏွမ၏ မိခင္ပင္လွ်င္ မႏွစ္ကဆုံးသြားခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ “ ေဒၚေလး….. အေဖေနေကာင္းလား ” “ အစ္ကို… ညိဳညိဳလာတယ္.. ” “ ေအး… ဒီကိုလႊတ္လိုက္ ” “ ဟင္…. အေဖ ေနမေကာင္းဘူး ” “ ေအး..သမီး… ေခ်ာင္းဆိုးေသြးပါျပန္ျဖစ္ေနျပန္ၿပီ… ” “ ေဒၚေလး…အေဖ့ကိုေဆးခန္းမျပဘူးလား ” စိုးရိမ္တႀကီးျဖင့္ ညိဳညိဳက ဖခင္၏ညီမ အေဒၚျဖစ္သူထံ လွည့္ေ႐ြ႕ေမးလိုက္သည္။ “ ျပေတာ့ျပတာေပါ့ေအ….. ဆရာဝန္က တို႔အေျခအေနကိုၾကည့္ၿပီး အျပင္မွာေဆးဝယ္စားဖို႔ ေဆးစာေရးေပး လိုက္တယ္…” “ ဟင္……ေဆးေရာထိုးမေပးဘူးလား…. ” “ ေဆးတစ္လုံးထိုးေပးလိုက္တယ္…ဒါေၾကာင့္ညည္းအေဖ ဒီေလာက္ခံသာေနတာေပါ့…… ” “ ေဆးကဘယ္ေလာက္တဲ့လဲ….. ” “ ေနပါေစ သမီးရယ္……အေဖလည္း နဲနဲသက္သာပါတယ္…… ” “ ငါသြားေမးတာ ရွစ္ေထာင္တဲ့…… ” အေဒၚျဖစ္သူက ဝင္ေျပာသည္။ ညိဳညိဳစိတ္ထဲတြင္ တြက္လိုက္သည္။ သူမ၏ အစ္ကိုအပ္ထားတာႏွင့္ သူမစုထားတဲ့ ေငြကငါးေထာင္နီးနီးရွိသည္။ မနက္ထမင္းေၾကာ္ရင္းဖို႔ ေငြ(၂၀၀၀) ေက်ာ္က လက္ထဲတြင္ပါလာသည္။ ညေနေစ်းေလးတြင္ ဝင္ဝယ္ၿပီး ညဦးပိုင္းတြင္ ခ်က္ျပဳတ္ေနၾကျဖစ္သည္။ အခုလဲ ညိဳညိဳအေဖ့ထံမွအျပန္ ေစ်းသို႔ ဝင္မည္ဟု စဥ္းစားထားၿပီးသားျဖစ္သည္။ အားလုံးေပါင္းလိုက္လွ်င္ (၈၀၀၀) ေလာက္ေတာ့ရွိသည္။
မနက္အတြက္ အရင္းကေတာ့ ျပဳတ္သြားမည္။ မေန႔ကမွ သူတို႔ေမာင္ႏွမ အဝတ္အစားေတြ ဝယ္လိုက္သျဖင့္ ဒီေလာက္က်ပ္သြားျခင္းျဖစ္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အရင္းျပဳတ္ခ်င္ ျပဳတ္ေစေတာ့။ ညက် အစ္ကိုလွသန္းျပန္လာေတာ့မွ တိုင္ပင္ၿပီးလုပ္ေတာ့မည္ဟု ဆုံးျဖတ္လိုက္ သည္။ ညိဳညိဳ အေဒၚျဖစ္သူထံမွ ေဆးစာယူျပန္လာၿပီး အိမ္မွေငြကိုယူကာ ေဆးသြားဝယ္ၿပီး ဖခင္ထံသို႔ျပန္ပို႔ေပး လိုက္သည္။ ညမိုးခ်ဳပ္ေတာ့ အစ္ကိုလွသန္း အိမ္ျပန္ေရာက္သည္ႏွင့္ အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ သူ႔ထံမွာရွိ ေသာ ေငြတစ္ေထာင့္ငါးရာ ထုတ္ေပးသည္။ အဲဒါနဲ႔ဘဲ တစ္ရက္ေလာက္ရင္းထားလိုက္ဖို႔ ေျပာသည္။ ဒါေပမယ့္ ေစ်းဝယ္မမွီေတာ့။ မနက္ဖန္ တစ္ရက္ေတာ့ ညိဳညိဳဆိုင္မထြက္ျဖစ္၊ နားရဦးမည္။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ လွသန္းကလည္း အလုပ္နားရက္ျဖစ္သည္။ ကန္ထ႐ိုက္ဦးေအးေမာင္က တစ္ပတ္ကို တစ္ရက္နားရက္ေပးသည္။ ဒါေပမယ့္ လွသန္းကမနား။ ဦးခ်စ္တို႔ႏွင့္တြဲ၍ အျပင္က ၾကားေပါက္လက္သမား အလုပ္ေလးေတြကို လိုက္လုပ္သည္။ ဒီေန႔လည္း ေ႐ႊျပည္သာဖက္တြင္ ေစ်းဆိုင္ေဆာက္ရန္ လက္ခံထားသျဖင့္ လွသန္းမွာ ဦးခ်စ္တို႔ႏွင့္အတူ ေဝလီေဝလင္းကပင္ ထြက္သြားၿပီျဖစ္သည္။ မနက္(၁၁)နာရီေလာက္တြင္ ညိဳညိဳ၏အေဒၚျဖစ္သူ ေရာက္လာသည္။ ဒီေန႔တစ္မနက္လုံး ညိဳညိဳ၏ဖခင္မွာ ဆက္တိုက္ဆိုသလို ေသြးေတြအန္ေနသည့္အတြက္ ေဆး႐ုံတက္ရမည္ျဖစ္ ေၾကာင္းလာေျပာသည္။ အနည္းဆုံး ေငြႏွစ္ေသာင္း သုံးေသာင္းေလာက္ေတာ့လိုမည္။ အေဒၚျဖစ္သူအား အေဖ့ကိုေဆး႐ုံတင္မွာသာတင္ပါ။ ေငြရွာၿပီး လိုက္လာခဲ့မည္ဟု ညိဳညိဳေျပာလိုက္သည္။ ေျပာမဲ့သာေျပာလိုက္ရသည္။ ညိဳညိဳ ေငြကိုဘယ္သြားရွာရမည္ကို စဥ္းစား၍ မရေသးေခ်။သည္ေန႔ ခ်ိဳခ်ိဳေအးႏွင့္ေတြ႕ရန္ ခ်ိန္းထားသျဖင့္ ေမာင္ေက်ာ္မွာ ကန္ထ႐ိုက္ဦးေအးေမာင္၏ အိမ္သို႔လာခဲ့သည္။ ဒီေန႔အလုပ္နားရက္ျဖစ္၍ သူမအေဖႏွင့္အေမတို႔ အျပင္သြားရန္ရွိၿပီး အိမ္တြင္သူမတစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့မည္ဟု ေမာင္ေက်ာ္အား ခ်ိဳခ်ိဳေအးက ေျပာထားသည္။
တကယ္ေတာ့ ေမာင္ေက်ာ္ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ခ်ိဳခ်ိဳေအးမွာ အိမ္တြင္ရွိမေနေတာ့ပါ။ သူမ၏အဖြားက မွာသျဖင့္ သူမ၏မိခင္ႏွင့္အတူ အဖြားထံသြားၿပီျဖစ္သည္။ ဒါကို ေမာင္ေက်ာ္ကမသိ။ ေမာင္ေက်ာ္ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ခ်ိဳခ်ိဳေအးထံမွ သူအၿမဲလိုလားေတာင့္တေနေသာအရာကို ရေအာင္ယူေတာ့မည္ဟုဆုံးျဖတ္ရ် ္လာခဲ့ျခငိးျဖစ္သည္။ အိမ္ေရွ႕တြင္ ဘယ္သူမွမေတြ႕ေတာ့ ခ်ိဳခ်ိဳေအးအခန္းထဲတြင္ရွိမည္၊ အပိုင္ဘဲဟဟူေသာ အေတြးျဖင့္ အိမ္ေရွ႕ခန္းမွေန၍ အိမ္အတြင္းဖက္သို႔ ဝင္ရန္ျပင္လိုက္သည္။ “ အား……အား….နာတယ္…..နာတယ္…အိုး…….အား……အား……. ” ၾကားလိုက္ရေသာ အသံေၾကာင့္ ေမာင္ေက်ာ္ေျခလွမ္းမ်ားရပ္သြားသည္။ အက်ႌခြၽတ္ႏွင့္ေက်ာေပးထားေသာ ဦးေအးေမာင္ကို ေနာက္ဖက္ကေတြ႕လိုက္ရသည္။ အသံၾကားလိုက္ရေသာ အခန္းတံခါးဝသို႔ ေမာင္ေက်ာ္ေျပးကပ္ ၍ၾကည့္လိုက္သည္။ “ အား…….အား…….အရမ္းနာတာဘဲ……ကြၽတ္…..ကြၽတ္.. ” ျဖဴေဖြးႏုနယ္ေသာ လက္ေလးတစ္ဖက္က ဦးေအးေမာင္၏ ေက်ာျပင္ႀကီးက္ုိ ဖက္၍ထားသည္။ “ အိုး……အိုး…..အလာလား….အဲ့ဒါအရမ္းထိတာဘဲ…….အ….အ.. ” အခန္းထဲတြင္ ျပတင္းေပါက္ေတြ ပိတ္ထားေသာေၾကာင့္ အလင္းေရာင္က အားနည္းေနသည့္အျပင္ အခန္း တံခါးဝတြင္လည္း ကန႔္လန႔္ကာေလးက ရွိေနေသးသည္။ ေမာင္ေက်ာ္ ကန႔္လန႔္ကာေလးကို အသာေလးဖယ္၍ အခန္းထဲသို႔ၾကည့္လိုက္သည္။ “ႁဗြတ္…… ႁပြတ္……ပလြတ္….စြပ္….စြပ္ ” ဖင္ေျပာင္ႀကီးကို အားႏွင့္ေျမႇာက္ကာေဆာင့္ေနသည္။ ႀကီးမားမဲနက္ေသာ လီးႀကီးကျဖဴေဖြးနီရဲလွ်က္ ၿပဲအာေနေသာ ေစာက္ပတ္ေလးထဲ ျပည့္ျပည့္ႀကီးဝင္ေနသည္။ ေစာက္ပတ္ေဘးသားေလးမ်ားက နီရဲကာ ျပည့္တင္းတင္း ေဖာင္းေဖာင္းေလး ျဖစ္ေနသည္။ အခန္းတံခါးဘက္သို႔ ေက်ာေပးထားသျဖင့္ ေထာင္ထားေသာ ဒူးေလးႏွစ္ေခ်ာင္း ၿဖဲကားလိုက္တိုင္း ဖိဝင္လိုးသြင္းေနေသာလီးႀကီး အဝင္အထြက္ကို ေမာင္ေက်ာ္ရွင္းလင္းစြာ ျမင္ေနရသည္။
“ ေတာ္…..ေတာ္ၿပီ ဦးေလးရယ္….နာတယ္…ခဏေလးပါ ညိဳညိဳရယ္….. ဦးေလးၿပီးကာနီးပါၿပီ…..အ….အ….အီး…..အီး… ” ညိဴညိဳတဲ့…..ဒါ….ဒါ….လွသန္းညီမေလး…..ဟာ…..ရက္စက္လိုက္တာ……ႏွေျမာဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ….. ညိဳညိဳက ဘာလို႔ေရာက္လာတာလဲ……အရင္ထဲကျဖစ္ေနပုံေတာ့ မဟုတ္ဘူး……..။ ေမာင္ေက်ာ္ ရင္ထဲတြင္ ဗေလာင္ဆူသြားသည္။ မေန႔ကပင္ ေမာင္ေက်ာ္ ညိဳညိဳကိုၾကည့္ၿပီး ခ်စ္စိတ္ေတြ ဝင္လာမိခဲ့ေသးသည္။ အခုေတာ့ ကန္ထ႐ို္က္ဦးေအးေမာင္၏ ရင့္ေထာ္မဲနက္ ညစ္ေနေသာ လီးႀကီးက ညိဳညိဳ၏ ႏုဖတ္ျဖဴေဖြးေသာ ေစာက္ဖုတ္ေလးထဲသို႔ ပက္ပက္စက္စက္ၿဖဲေနၿပီ။ “ ေတာ္ၿပီ….. ေတာ္ၿပီ…. ပိုက္ဆံမေခ်းခ်င္လဲေန….. ပိုက္ဆံလိုက္ယူဆိုၿပီး အခန္းထဲေခၚလာၿပီးေတာ့ အတင္းလုပ္တယ္…. အင္း….. အီး…. အီ…..ညိဳညိဳစကားေၾကာင့္ ေမာင္ေက်ာ္ဇာတ္ရည္တစ္ဝက္ေလာက္ လည္သြားၿပီျဖစ္သည္။အား….အား….အမေလး…..က်မ…….မခံႏိုင္ေတာ့ဘူး……လႊတ္ပါေတာ့….အားး……အားး……. ” ညိဳညိဳ ငိုလဲငို အတင္းလဲ႐ုန္းေနသည္။ “ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္းပါ……ညိဳညိဳရာ… ”အား…. အမေလး… အား…. အား…. လႊတ္ပါဆို… ဘုန္း…. ဘုန္း…. ” ညိဳညိဳ ႐ုန္းလဲ႐ုန္း ေဒါသတႀကီးျဖင့္ ေမြ႕ယာႀကီးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ထုသည္။ ညိဳညိဳ အျပင္းအထန္ ႐ုန္းကန္ေနေသာေၾကာင့္ ဦးေအးေမာင္ အရသာပ်က္သြားသည္။ “ ဟာ…..ဒီေကာင္မေလး…..နင္ စိန္ေက်ာ္နဲ႔ခံတုန္းက ဒီလိုဘဲလား…… ” “ ဘာ….ဘာ…. အဲ့ဒါ ကြၽန္မရည္းစားရွင့္… ရွင့္လိုလဲ ၾကမ္းၾကမ္းရမ္းရမ္း အတင္းလုပ္တာ မဟုတ္ဘူး….. ” ညိဳညိဳ ေဒါသစိတ္ျဖင့္ လိမ္ညာဖုန္းကြယ္ရမည့္ ကိစၥကိုဖြင့္ဟ ျမည္တြန္လိုက္သည္။ ဟာ စိန္ေက်ာ္နဲ႔ခံဘူး တယ္တဲ့ သူ႔ရည္းစားတဲ့၊ ဟြန္း ငါနဲ႔ေတာ့ကြာပါ့ ငါ့ရည္းစား မမခ်ိဳက္ုိ အခုထိလုပ္လို႔ မရေသးဘူး ဒီတစ္ခါေတြ႕ရင္ ရေအာင္ခ်မယ္ဟု ေမာင္ေက်ာ္စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္သည္။ ဦးေအးေမာင္က ညိဳညိဳ၏ ႏို႔ႀကီးေတြက္ုိ စုံကိုၿပီးတအား ေဆာင့္ေနသည္။ ညိဳညိဳ မခံမရပ္ႏိုင္ ႐ုန္းကန္ေလ ေဆာင့္ခ်ေလပင္ျဖစ္သည္။
“ အီး…..ဟီး….ဟီး……အမေလး……နာလိုက္တာ……အမေလး…..ေလး…. ” “ မငိုပါနဲ႔ ညိဳညိဳရယ္….ေကာင္းလာမွာပါ…… ” အား…အား…..နာလြန္းလို႔ပါရွင္…..ေတာ္ပါေတာ့…..အ…..အ….´´ ေစာေစာက ဦးေအးေမာင္ကို ဖက္တြယ္ထားေသာ ညိဳညိဳ၏လက္ကေလးမ်ားက ဦးေအးေမာင္ရင္ဘတ္ကို စုံကန္တြန္းထားသည္။ ညိဳညိဳ၏ စကားအဆုံးမွာပင္ ဦးေအးေမာင္က ကြၽမ္းက်င္စြာျဖင့္ ညိဳညိဳ၏ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားကို ဖမ္ယူ၍ ငုံစုပ္လိုက္သည္။ ညိဳညိဳ၏ မ်က္ေတာင္ေကာ့ႀကီးမ်ားစင္းကာ ၿငိမ္က်သြားၿပီး ေျခဖဝါးႏွစ္ဖက္က ၾကမ္းျပင္ကို ေထာက္ကာ ဖင္ႀကီးကိုဆတ္ကနဲ ေကာ့ျပစ္လိုက္သည္။ ဦးေအးေမာင္က အဆက္မျပတ္ေဆာင့္ေနေသာ္လည္း ညိဳညိဳကဖင္ႀကီးကိုျပန္မခ်။ ေကာ့တင္ၿမဲ ေကာ့တင္ ထားေတာ့ ဦးေအးေမာင္က ၿမိန္ေရယွက္ေရျဖစ္ေနသည္။ဘုန္း………..ဟင္း….အသံေတြက အရမ္းထြက္တာဘဲ……အဟင့္.. ဖင္ႀကီးကိုအိပ္ယာေပၚျပစ္ခ်ရင္း ညိဳညိဳေျပာသည္။ ကြၽတ္ထြက္သြားေသာ ႏႈတ္ခမ္းကို ဦးေအးေမာင္က လိုက္ဖမ္း၍ ဒုတိယအႀကိမ္စုပ္လိုက္ျပန္သည္။ ထိုအခါ ညိဳညိဳ၏ခါးေလး ေကာ့တက္အလာ ဦးေအးေမာင္က ေကာ့တက္လာေသာ ခါးေလးကို ဆြဲဆြဲၿပီးမနားတမ္းေဆာင့္လိုးေနသည္။ ညိဳညိဳ အာေခါင္ေတြပူေျခာက္လာၿပီး သူမ၏ ဖင္ေဖြးေဖြးႀကီးမ်ားကဦးေအးေမာင္၏ေဆာင့္အားေၾကာင့္ နိမ့္ဆင္းသြားလိုက္ ျပန္ေကာ့တက္လာလိုက္ျဖစ္ေနသည္။ “ သိပ္ေကာင္းတာပဲ ညိဳညိဳရယ္…… ညိဳညိဳက အေပးသိပ္ေကာင္းတာဘဲ……. ” “ ဘာ…..ဘာ….ေကာင္းတာလဲ ” လီးကို ညႇစ္ညႇစ္ေပးတာတို႔ ဖင္ႀကီးေကာ့ေကာ့ေပးတာတို႔…… ” “ အာ…ဦးကလဲ….အင္…ဟင့္…..ဟင့္… ” “ ဦးၿပီးေတာ့မယ္….တအားေဆာင့္မယ္ေနာ္…. ” “ အင္း…..အင္း…..ေဆာင့္….ေဆာင့္…..ေဆာင့္သာေဆာင့္…..အင္း……အင္း…. ” နာလွခ်ည္ရဲ႕ဆို၍ ႐ုန္းကန္ျငင္းဆန္ေနေသာ ညိဳညိဳက ဦးေအးေမာင္၏ ခါးက္ုိဆြဲဖက္ကာ ေအာက္မွေကာ့ပင့္ ၍ ျပန္ေဆာင့္ေနေလၿပီ။
အ… အီး…. ေဆာင့္…. ဦး… ညိဳညိဳ ေကာင္းလာၿပီ ” ေတြ႕ျမင္ၾကားသိ ေနရေသာ ေမာင္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ရင္ေတြတဒိန္းဒိန္း ခုန္ကာ အသားေတြ တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနသည္။ အင္း… အင္း… အမေလး… ေကာင္းလိုက္တာ ဦးရယ္…… အာ့… အာ့… အင္း… ” “ ညိဳညိဳ႕ကို ဦးအၿမဲလိုးမယ္ေနာ္…. ” “ ရတယ္…..လိုး…..လိုး….ညိဳညိဳလာခံမယ္…….အား…..အ….လုပ္…လုပ္….ေဆာင့္စမ္းပါဆို…. ” “ အင္း…အား… အမေလး… အား…. အား…. ညိဳ… ညိဳ… အီး… ” လီးႀကီးကို အတင္းေဆာင့္ထည့္ရင္း ဦးေအးေမာင္ခါးႀကီးတြန႔္ကနဲတြန႔္ကနဲ ျဖစ္သြားသလို ညိဳညိဳကလည္း တစ္ကိုယ္လုံး ေတာင့္သြားကာ မ်က္ႏွာေလးရႈံ႕မဲ့လွ်က္ ေထာင္ထားေသာ သူမ၏ ဒူးေလးႏွစ္ဖက္ခါရမ္း သြားေလ ေတာ့သည္။ ေမာင္ေက်ာ္မွာ ဟင္းကနဲသက္ျပင္းခ်ရင္း လွည့္ထြက္လာခဲ့ေလေတာ့သည္။ မကဲနဲ႔ ေမာင္ရယ္…. ” မမခ်ိဳအသံက လႈပ္ရွားလႈိင္းထေနသည္။ ေမႊးသင္းပ်ံ႕လြင့္ေနေသာ သူမ၏ ႏို႔ႏွစ္လုံးအၾကား မ်က္ႏွာအပ္၍ ေမာင္ေက်ာ္က အနမ္းရွည္ႀကီးကိုၾကာရွည္စြာ ရႈိက္သြင္းေနသည္။ “ ခ်စ္လိုက္တာ မမခ်ိဳရယ္… ” “ ေမာင္……မကဲနဲ႔ဖယ္ကြာ…..မမခ်ိဳမေနတတ္ဘူးကြ… ” “ ခ်စ္…..ခ်စ္တယ္…..မမခ်ိဳရယ္…..” “ ေဟ့ေအးကြယ္…….ဖယ္ဆို….ေမာင္ကလဲ…. ” မမခ်ိဳ တစ္ကိုယ္လုံးတုန္ရီ လႈပ္ရွားလာသည္။ ေမာင္ေက်ာ္၏ ပုဆိုးအတြင္းမွ ေထာင္ထေနေသာ လီးတန္ႀကီး ႏွင့္လည္း သူမ၏ခန္ဓာကိုယ္မွာ မၾကာခဏ ပြတ္တိုက္မိေနျပန္ေတာ့ ခ်ိဳခ်ိဳေအး စိတ္မ်ားက ေဖာက္ျပားလာသည္။ အသက္ရႈမဝသလို ခံစားေနရသည္။ ရင္ထဲတြင္လႈိက္၍ ေမာေနသည္။ ေမာင္ေက်ာ္၏ လက္မ်ားက ခ်ိဳခ်ိဳေအး၏ ႏို႔ႀကီးႏွစ္လုံးကို ရဲတင္းစြာ ဆုတ္ကိုင္ေခ်မြကိုင္တြယ္ေနရာ ခ်ိဳခ်ိဳေအးက မၾကာခဏ သူ႔လက္ကို တြန္းဖယ္ေနရေလ သည္။ ေမာင္ေက်ာ္က သူမ၏ႏို႔ကို ဆြဲညႇစ္လိုက္တိုင္း တစ္ကိုယ္လုံး စိမ့္သြားကာ ေသြးေတြဆူ ႂကြလာသည္။
“ အဲလိုမလုပ္နဲ႔ကြာ…….ေမာင္ကလဲ…. ” ခ်ိဳခ်ိဳေအးက ငိုသံပါေလးျဖင့္ ေခါင္းေလးငုံ႔ရင္း ကတုန္ကရင္ေျပာသည္။ ေမာင္ေက်ာ္ကေတာ့ တစထက္တစ ပို၍ေသာင္းက်န္းလာသည္။ “ ဒီလိုဆို ေနာက္ကိုေပးမေတြ႕ေတာ့ဘူး… ” ခ်ိဳခ်ိဳေအး၏ ၿခိမ္းေျခာက္စကားက ေမာင္ေက်ာ္အေပၚစိုးစိမွ် အရာမေရာက္။ ေမာင္ေက်ာ္၏လက္မ်ားက သူမကိုဖက္ထားရာမွ ပို၍တင္းၾကပ္လာၿပီး အိပ္ယာေလးေပၚွဆြဲလွဲခ်ေနသည္။ ခ်ိဳခ်ိဳေအးက လဲက်မသြားေစရန္ လက္တစ္ဖက္ကေနာက္ျပန္ေထာက္ရင္း ေၾကာက္စိတ္ေတြက ဝင္ေနသည္။ “ မ….မလုပ္ပါနဲ႔ ေမာင္ရယ္……မမခ်ိဳ…..ရွက္တယ္… အဟင့္….ဟင့္….. ” ေမာင္ေက်ာ္က စကားမေျပာတတ္သလိုျဖင့္ အသက္ရႈသံေတြ တရႈးရႈးတရွဲရွဲျဖင့္ ခ်ိဳခ်ိဳေအး၏ ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔ အျပားကို နမ္းရႈံ႕ေနသည္။ သူ၏လက္တစ္ဖက္ကလဲ ခ်ိဳခ်ိဳေအး၏ ေပါင္ၾကားထဲသို႔ ထိုးသြင္းကာပြတ္သပ္ႏႈိးဆြ၍ ေနသည္။ “ ေတာ္ၿပီ……ေမာင္…….မင္းလြန္လာၿပီ…. ” ဂေယာင္ေျခာက္ျခားျဖင့္ ေမာင္ေက်ာ္၏ ရင္ဘတ္ကို ေဆာင့္တြန္းသည္။ “ မမခ်ိဳ ေမာင့္ကို ခ်စ္တယ္ဆို….. ” “ ခ်စ္တာနဲ႔ ဒါလုပ္တာနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ…..ဖယ္ ” ခ်ိဳခ်ိဳေအး ႀကဳံးထမလို္အလုပ္ ေမာင္ေက်ာ္၏လက္က ထဘီေအာက္မွ လွ်ိဴသြင္းလိုက္ၿပီး ေပါင္ၾကားရွိ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးရွိရာသို႔ မွန္းၿပီးႏႈိက္လိုက္သည္။ “ အာ……ဟာ…..အို……ဒုကၡပါဘဲ….. ” ႏူးညံ့ေႏြးေထြးေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို မိမိရရဆုပ္ကိုင္မိကာ ေစာက္ေစ့ေလးကို ပြတ္သပ္ေပးလိုက္သည္။ ခ်ိဳခ်ိဳေအး၏ ကိုယ္လုံးေလး တြန႔္လိမ္သြားၿပီးေမာင္ေက်ာ္၏ရင္ခြင္ထဲ ၿပိဳဆင္း လဲက်သြားသည္။ “ ၾကည့္…. ေမာင္ကလဲ… ေျပာတာမရဘူးကြာ….” ေမာင္ေက်ာ္က သူ၏ပုဆိုးကို အရင္ခြၽတ္ပစ္လိုက္သည္။ “ ဟာကြာ….. ေမာင္ကလဲ…. ” ခ်ိဳခ်ိဳေအး ေမာင္ေက်ာ္၏ လီးေထာင္ေထာင္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး မ်က္လုံးေတြ ျပာသြားသည္။ ႏြမ္းလွ်ေမာဟိုက္ စြာျဖင့္ ေမာင္ေက်ာ္၏ ပုခုံးေလးကို မွီရင္း မ်က္လုံးအစုံကို တင္းတင္းမွိတ္ ခ်လိုက္သည္။ ေမာင္ေက်ာ္က ခ်ိဳခ်ိဳေအး၏ လက္တစ္ဖက္ကိုဆြဲ၍ သူ႔လီးႀကီးႏွင့္ ထိေတြ႕ေပးေနသည္။
သူမလက္ကေလးႏွင့္ လီးပူပူေႏြးေႏြးႀကီး ထိေတြ႕မိေသာအခါ တစ္ကိုယ္လုံး ဓာတ္လိုက္သလို ဆတ္ဆတ္ခါသြားသည္။ “ ဟင့္အင္းကြယ္…….မကိုင္ခ်င္ဘူး…. ” “ ကိုင္ပါ….မမခ်ိဳရယ္…..ကိုယ့္ခ်စ္သူဘဲဟာ….. ” “ အိုး……… ” ခ်ိဳခ်ိဳေအးမ်က္လုံးဇြတ္မွိတ္ကာ လက္ကိုေဆာင့္႐ုန္းေနသည္။ ေမာင္ေက်ာ္က သူမ၏ထဘီစကို ဆြဲလွန္ သည္။ ခ်ိဳခ်ိဳေအးက ျပန္၍ဆြဲခ်သည္။ ေမာင္ေက်ာ္၏ ကာမေသြးတို႔က တေျဖးေျဖးပို၍ဆူပြက္လာသလို ခ်ိဳခ်ိဳေအးမွာ လည္း တေျဖးေျဖးေမာပမ္းႏႈံးေခြ၍လာသည္။ “ ကိုင္စမ္းပါဆို….. မမခ်ိဳကလဲ…. ” ေမာင္ေက်ာ္၏မ်က္ႏွာႀကီး နီျမန္း၍ေနသည္။ ေမာင္ေက်ာ္၏ႏႈတ္ခမ္းမ်ား တဆတ္ဆတ္တုန္ေနသည္တို႔ကို ခ်ိဳခ်ိဳေအး ေတြ႕ျမင္ေနရသည္။ သူမေရွ႕တြင္ ေမာင္ေက်ာ္က ဒူးေထာက္ထိုင္ကာ ခ်ိဳခ်ိဳေအး၏ လက္တစ္ဖက္ကိုဆြဲယူ၍ မတ္ေထာင္ေနေသာ သူ႔လီးႀကီးေပၚတင္၍ ကိုင္ခိုင္းေလေတာ့သည္။ “ ဟာ…..ေဟ့ေအးဆို……ေမာင္ကလဲ… ” ခ်ိဳခ်ိဳေအးက ထပ္ျငင္းေနေလ ေမာင္ေက်ာ္၏ စိတ္ေတြက ပို၍ျပင္းထန္လာသည္။ အႀကိမ္ႀကီမ္ကိုင္ခိုင္း၍ မရသည့္အခါတြင္ သူမ၏ပုခုံးႏွစ္ဖက္ကို ဖိကိုင္ၿပီး အိပ္ယာေပၚသို႔တြန္းလွဲလိုက္သည္။ “ အို……အ….အင့္ ” ခ်ိဳခ်ိဳေအး႐ုန္းကန္၍ထရန္ အင္အားေတြစုစည္းလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ေမာင္ေက်ာ္၏ ရင္အုပ္ႀကီးေအာက္၌ ခ်ိဳခ်ိဳေအး၏ ႏို႔ေလးႏွစ္လုံးမွာ ပိျပားသြားသည္။ ေမာင္ေက်ာ္၏ လက္တစ္ဖက္က ခ်ိဳခ်ိဳေအး၏ ထဘီေလးကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဆြဲလွန္လိုက္ေလသည္။ ခ်ိဳခ်ိဳေအး အသက္ရႈမွားသြားရသည္။ ရင္ထဲတြင္ေအးကနဲ ဟာကနဲ ျဖစ္သြားရသည္။ ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလုံးကို ေမာင္ေက်ာ္က ပိုင္ပိုင္ႀကီးစီးခြထားသျဖင့္ ရွက္စိတ္ေတြျဖင့္ သူမေခါင္းထဲမူး မိုက္ျပာေဝသြားသည္။ အဝတ္မဲ့အသားစိုင္တို႔ ထိေတြ႕မႈက ႏွစ္ေယာက္စလုံး၏ ေသြးသားမ်ားကို ျပင္းထန္စြာ ေျခာက္ျခားသြားေစသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုေမ့သြားၾကၿပီ။ လႈိက္ေမာစြာျဖင့္ ခ်ိနဲ႔ေသာ သူတို႔၏လက္မ်ားက တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ခ်ိနဲ႔စြာ ဖက္တြယ္ထားလိုက္မိသည္။ ေမာင္ေက်ာ္၏လီးႀကီးက ေမာင္ေက်ာ္၏ ဆီးခုံႏွင့္ ခ်ိဳခ်ိဳေအး၏ ဆီးခုံမ်ားၾကားဝယ္ ညပ္ေနသည္မွ ခ်ိဳခ်ိဳေအး၏ ေစာက္ဖူတ္ဝသို႔ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕တေျဖးေျဖး ေ႐ြ႕လ်ား၍လာသည္။
ခ်ိဳခ်ိဳေအး အသက္ကို ေအာင့္ထားမိသည္။ သူမ၏ ဆီးခုံကို ျပစ္ခြၽဲေသာအရည္မ်ားႏွင့္ ပြတ္တိုက္ဆင္းသြားေသာ လီးထိပ္ႀကီးက ေစာက္ဖုတ္ႏွင့္ ေပါင္ၾကားသို႔ ေတ့ေထာက္မိရာ ခ်ိဳခ်ိဳေအးရင္ထဲ ပူခနဲလႈိက္ဖိုသြားရသည္။ အထဲသို႔မဝင္ေသးဘူးဆိုေသာ အသိဝင္လာျပန္ေသာအခါ သူမ၏ဖင္ေလးက မသိမသာေလးေ႐ြ႕၍ တည့္ေပးမိျပန္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ စကားမေျပာမိၾကေခ်။ လက္ႏွင့္မကိုင္ဘဲ လီးႏွင့္ေစာက္ပတ္ တည့္ဝင္သြားေရးကို ဖင္ႀကီးႏွစ္ခုက လိုက္လံေဆာင္႐ြက္ေပးေနၾကသည္။ ဟာ….. ဒုကၡပါဘဲ ေမာင္…. ဝင္… ဝင္သြားၿပီ… ” ဝင္ေစရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ၿပီး ဝင္သြားျပန္ေတာ့ ေျပာလိုက္ေသာ စကားသံက တစ္မ်ိဳးႀကီးျဖစ္ေနျပန္သည္။ “ ဝင္သြားၿပီလား မမခ်ိဳ ” “ အင္း…… အင္း…… ဝင္သြားၿပီ ေမာင္ရယ္….. ” “ ေမာင္လိုးေတာ့မယ္ေနာ္….. ” မလိုအပ္ပဲ ေမာင္ေက်ာ္က ေျပာလိုက္သည္။ “ အိုး…..ဘာေတြေျပာမွန္းလဲမ….မသိဘူးကြယ္…. ” “ ေမာင္နဲ႔ မမခ်ိဳ အားရပါးရလိုးၾကရေအာင္လို႔ ေျပာေနတာ…. ” “ ကြၽတ္…..ပါးစပ္အရမ္းၾကမ္းတာဘဲ……ရွက္တယ္ကြာ….. ” “ မရွက္ပါနဲ႔ မမခ်ိဳရယ္…. ေမာင့္လီးႀကီးက မမခ်ိဳရဲ႕ ေစာက္ပတ္ထဲဝင္ေနၿပီဘဲ ဘာရွက္စရာရွိေသးလို႔လဲ ” ေမာင္ေက်ာ္၏ တစ္တစ္ခြခြ ေျပာစကားေတြကို ၾကားေနရေသာ ခ်ိဳခ်ိဳေအးမွာ ေသြးသားေတြက ပို၍ ထႂကြ လာရသည္။ ထိုစကားမ်ားေၾကာင့္ ရွက္ေနေသာအရွက္က နဲနဲကုန္၍သြားရသည္။ “ ေမာင္ကလဲကြာ……ေျပာေလကဲေလဘဲ…….အင္း…..အင့္….အင္း…. ” ျပည့္ေဖာင္း မာေတာင့္ေနေသာ ေမာင္ေက်ာ္၏လီးႀကီးက ခ်ိဳခ်ိဳေအး၏ ေစာက္ပတ္ထဲသို႔ တေျဖးေျဖးတိုးဝင္ ေနဆဲပင္ရွိေသးသည္။အား…..အား……ေမာင္….ေမာင္ရယ္….အ…..အ…..အင့္…. ” ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ လီးႀကီးကဝင္ေနရာတြင္ လီးထိပ္ႀကီးက ခ်ိဳခ်ိဳေအး၏ တစ္ခါမွလီးမဝင္ဖူးေသးေသာ ေစာက္ေခါင္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ ေထာက္၍ေထာက္၍ တင္းကနဲတန္းေနသည္။
လီးကေရွ႕ဆက္မဝင္ဘဲ အနဲငယ္ေကြးၫႊတ္သြားသည္။ “ အီး…….ေမာင္….နာ…..တယ္…..အရမ္းနာတယ္…..ေမာင္ရယ္…… ” “ ေစာက္ပတ္ကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ၿဖဲေပးထားေပးပါလား မမခ်ိဳ…… ” “ ဟာ…..ဒုကၡပါဘဲ…..ရွီး……အ….ကြၽတ္….ကြၽတ္….ကဲ….ကဲ…. ” ခ်ိဳခ်ိဳေအး၏ လက္ႏွစ္ဖက္က ေပါင္ၿခံႏွစ္ဖက္ေပၚ ေရာက္လာၿပီး ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသား ႏွစ္ဖက္ကို ဘယ္ညာ ဆြဲကိုင္ၿပီးၿဖဲေပးသည္။ “ ျဗစ္….အ….အား…..ဟာ ” လီးက ေစာက္ေခါင္းထဲသို႔ ျဗစ္ကနဲကြၽံဝင္သြားသည္။ ေမာင္ေက်ာ္၏ ေက်ာျပင္ႀကီးကို ခ်ိဳခ်ိဳေအးက တအားႀကီးဖ်စ္ညႇစ္ဖက္တြယ္ကာ ဖင္ႀကီးကို ေမႊ႕ရမ္းေကာ့တင္ေပးမိသည္။အ..အ….ဟင္းဟင္း….ကြၽတ္… ” “ ေကာင္းလိုက္တာ မမခ်ိဳရယ္…. ေမာင္…ေမာင္ရယ္…မမကို ျပစ္မသြားပါနဲ႔ေနာ္…မင္းသာ ျပစ္သြားရင္ မမေတာ့ေသမွာဘဲ…အ…အင္း” အင္အားႀကီးမားေသာ အခ်စ္ေတြကဟူန္းကနဲ ႂကြတက္လာသည္။ ရင္ထဲတြင္ ဖုံးဖိထားသမွ် ဒီအခ်ိန္တြင္ ေပၚထြက္တတ္သည္ မဟုတ္ပါလား။ခံလို႔ေကာင္းလားဟင္ မမခ်ိဳ ” “ အာ….မေမးနဲ႔ကြာ….မမရွက္တယ္….အင့္ဟင့္… ” မမခ်ိဳ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို လိုးရတာ သိပ္ၿပီးအရသာရွိတာဘဲ….တစ္ခ်ီနဲ႔ေတာ့ အားရမယ္မထင္ဘူး…. ” “ လိုး….လိုး….အားရေအာင္လိုးေတာ့…မမ တစ္ကိုယ္လုံးကို ေမာင့္ဆီမွာ အပ္ထားၿပီးၿပီ…. ” ေမာင္ေက်ာ္၏ဖင္ႀကီးက ႂကြတက္သြားလိုက္ နိမ့္က်သြားလိုက္ျဖင့္ ေဆာင့္ခ်က္တိုင္းလႈပ္ရွား ၍ေနသည္။အားရပါးရႀကီး ေဆာင့္စမ္းပါ ေမာင္ရယ္….မမကိုမညႇာနဲ႔… ”အ..အင့္…အင့္ ” “ ေမာင္….ေမာင္…မမဘယ္လိုျဖစ္တာလဲမသိဘူး….အ…အင္း….အား….အား… အ…အ..အား..ဟင္း…ဟင္း… ” ႏွစ္ေယာက္စလုံး ၿပိဳင္တူနီးပါးၿပီးသြားၾကေလေတာ့သည္။ ေမာင္ေက်ာ္တစ္ေယာက္ ကိစၥတစ္ခုႏွင့္ဆိုက္ထဲမွ စက္ဘီးျဖင့္ထြက္၍အလာ လွသန္းတို႔အိမ္ေရွ႕အေရာက္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕ေရတိုင္ကီတြင္ ညိဳညိဳေရခ်ိဳးေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ေမာင္ေက်ာ္စက္ ဘီးေပၚမွဆင္းလိုက္သည္။ ေမာင္ေက်ာ္မွာအရင္ထဲက ညိဳညိဳကိုေတြ႕ရင္ သေဘာက်စြာျဖင့္ ငမ္းေနတတ္သည္။
ၿပီးေတာ့ သူသေဘာက်ေနေသာ ညိဳညိဳကို ဦးေအးေမာင္က ပက္ပက္စက္စက္ လိုးေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ေမာင္ေက်ာ္ေသြးသားေတြ ညိဳညိဳႏွင့္ပတ္သက္၍ ေပါက္ကြဲခဲ့ရသည္။ အခုေတာ့ လွသန္းဆိုက္ထဲတြင္ရွိ၍ အိမ္တြင္ ညိဳညိဳတစ္ေယာက္ ထဲသာရွိေၾကာင္း ေမာင္ေက်ာ္အတတ္သိသည္။ ေမာင္ေက်ာ္စက္ဘီးကို ေဒါက္ေထာက္လိုက္ သည္။ မဆိုသေလာက္ အသံျမည္သြားေသာ အသံေၾကာင့္ ညိဴညိဴလွည့္ၾကည့္သည္။ “ ဟာ….. အကိုေက်ာ္…. ဘယ္လဲ ” “ ဒီကိုဘဲလာတာ ” “ အိမ္ထဲဝင္ထိုင္ေလ…… က်မလဲ ၿပီးပါၿပီ ” ညိဳညိဳက ေရလဲလုံခ်ည္ကို ရင္လ်ားရင္းေျပာသည္။ ေမာင္ေက်ာ္က အိမ္ထဲဝင္၍ ထိုင္လိုက္သည္။ ညိဳညိဳ၏ တင္းရင္းလွပ အခ်ိဳးက်လွေသာ ခႏၶာကိုယ္ေပၚတြင္ ရင္လ်ားထားေသာ ေရလဲထဘီေလးက ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွ ေရမ်ားျဖင့္ တစ္သားထဲကပ္ေနသည္။ ေမာင္ေက်ာ္ၾကည့္ေနရင္း အာေခါင္ေတြေျခာက္လာၿပီး အသက္ရႈျပင္းလာ သည္။ ညိဳညိဳ ေနာက္ေဖးဖက္သို႔ ဝင္သြားၿပီး ေရေႏြးခရားႏွင့္ ပန္းကန္လုံးမ်ား တင္ထားေသာ လင္ပန္းကို ယူလာၿပီး ေမာင္ေက်ာ္နား လာခ်သည္။ “ အကိုေက်ာ္…… ဘာကိစၥရွိလို႔လဲ ” “ ထိုင္ပါဦးဟ…… ျဖည္းျဖည္းေျပာတာေပါ့ ” ညိဳညိဳက သိခ်င္ေဇာျဖင့္ ေမာင္ေက်ာ္၏အနီးတြင္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ေမာင္ေက်ာ္ဘာမွမေျပာဘဲ ေရေႏြးတစ္ ပန္းကန္ငွဲ႔၍ေသာက္ေနၿပီး သူ၏မ်က္လုံးမ်ားက ညိဳညိဳ႕တစ္ကိုယ္လုံးကို စားေတာ့ဝါးေတာ့မတတ္ၾကည့္၍ေနသည္။ ညိဳညိဳက ေခါင္းေလးငုံ႔ေနရွာသည္။ ခဏၾကာသည္အထိ ေမာင္ေက်ာ္ထံမွ ဘာစကားသံမွထြက္မလာေတာ့ ညိဳညိဳ ငုံ႔ထားေသာမ်က္ႏွာေလးကိုေမာ့၍ ေမာင္ေက်ာ့္ထံ ၾကည့္လိုက္သည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ ေမာင္ေက်ာ္က သူမ၏ေရွ႕သို႔ ၿဗဳံးကနဲတိုးကပ္လိုက္ၿပီး ညိဳညိဳကို အတင္းဖက္ကာ နမ္းေတာ့သည္။ “ အို…….အို……မလုပ္နဲ႔ အစ္ကိုေက်ာ္……..အ….အ….မလုပ္နဲ႔ ” နမ္း႐ုံသာမဟုတ္။
ရင္လ်ားထားေသာ ထဘီကိုပါ ျဖတ္ကနဲျဖဳတ္ခ်ၿပီး ေမာင္ေက်ာ္၏လက္က ညိဳညိဳ၏ ႏုနယ္လွေသာ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို အတင္းဆုပ္နယ္ေနသည္။ ေမာင္ေက်ာ္၏ လက္တစ္ဖက္က ညိဳညိဳ၏ေနာက္ေက်ာကို သိုင္းဖက္ထားေတာ့ ညိဳညိဳမွာဘယ္လိုမွ ႐ုန္း၍မရဘဲျဖစ္ေနသည္။ “ ေတာ္ပါေတာ့ အကိုေက်ာ္….. ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ” ညိဳညိဳ၏အသံက ထိမ္းေျပာေပမဲ့ တုန္တုန္ယင္ယင္ ျဖစ္ေနေၾကာင္း သိသာလွသည္။ ေမာင္ေက်ာ္၏ မ်က္ႏွာက သူမ၏ မ်က္ႏွာမွသည္ ေအာက္ဖက္သို႔ နိမ့္ဆင္းသြားၿပီ။ လက္တစ္ဖက္ ညိဳညိဳ၏ ကိုယ္ကိုမလႊတ္ဘဲ ႏို႔ႏွစ္လုံးကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္စို႔ျပစ္သည္။ “ အ…..အို……အိုး…..အိုး ” ႏို႔ႏွစ္လုံး၏ ႏို႔သီးေခါင္းေတြကိုပါ လွ်ာျဖင့္ထိုးေမႊ ပြတ္သပ္ေနေလေတာ့ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ မ်က္လုံးေတြ စင္းစင္းက်သြားၿပီး ေမာင္ေက်ာ္၏ မ်က္ႏွာႀကီးကလဲ သူမ၏ ရင္ဘတ္ကို ဖိဖိေနေလေတာ့ ညိဳညိဳ၏လက္တစ္ဖက္က ေနာက္သို႔က်ားကန္၍ ေထာက္ထားရသည္။ ညိဳညိဳ မဖြင့္ခ်င္ေတာ့ေသာ သူမ၏မ်က္လုံးကို အားယူ၍ ျဖတ္ကနဲ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေတာ္ေသးသည္။ သူတို႔ရွိေနသည္မွာ အိမ္ေရွ႕တံခါးေပါက္တဲ့တဲ့မဟုတ္၍ လမ္းမမွ မျမင္ႏိုင္ေခ်။ တေျဖးေျဖး ညိဳညိဳအသားေလးေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္လာသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္မွ ေမာင္ေက်ာ္က သူမ၏ႏို႔ေတြကို လႊတ္ေပး လိုက္႐ုံမက သူမ၏ခႏၶာကိုယ္ကိုပါ လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ ညိဳညိဳ မ်က္လုံးကိုအားယူ၍ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ “ ဘယ္….. ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ အကိုေက်ာ္ရယ္…… ” အသံက ႏြမ္းလ်ေမာဟိုက္၍ ေနသည္။ “ ဟိုေန႔က နင္နဲ႔ဦးေအးေမာင္ကို ေတြ႕ၿပီးထဲက နင့္ကိုငါလုပ္ခ်င္ေနတာ… ” “ အို… ” ညိဳညိဳမွာ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္သြားၿပီး ေခါင္းငုံသြားသည္။ ၿပီးမွ ညိဳညိဳ၏ မ်က္ႏွာေလးက ျပန္၍ေမာ့လာၿပီး………… “ ဒါမ်ား အကိုေက်ာ္ကလဲ….. အိမ္ေရွ႕ႀကီးမွာ……. ” ေျပာလဲေျပာ ျဗဳန္းကနဲထ၍ ထဘီကို စြန္ေတာင္စြဲကာ အိမ္အတြင္းထဲ ေျပးဝင္သြားေတာ့ ေမာင္ေက်ာ္က လဲ ဝုန္းကနဲထကာေနာက္မွ ေျပးလိုက္သြားသည္။
အတြင္းခန္းထဲအေရာက္ ညိဳညိဳကို မွီသြားၿပီး ေနာက္ကေန လွမ္းဖက္လိုက္သည္။ ညိဳညိဳအားလြန္သြားၿပီး လက္ထဲမွ ထဘီကိုလႊတ္ခ်ကာ သူမေရွ႕မွ အိမ္နံရံကို လက္ေထာက္ ၍ အားျပဳလိုက္ရသည္။ ညိဳညိဳမွာ ဝတ္လစ္စလစ္ျဖင့္ ကုန္းေပးလိုက္သည့္ပုံစံျဖစ္သြားသည္။ သူမခါးကို ေနာက္မွဖက္ လွ်က္သားျဖစ္ေနေသာ ေမာင္ေက်ာ္က သူ႔ပုဆိုးကိုခြၽတ္ခ်လိုက္ၿပီး အဆင့္သင့္ေတာင္မတ္ ေနေသာ သူ႔လီးႀကီးကို သူမ၏ေနာက္သို႔စူထြက္ေနေသာ ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ခုၾကားသို႔ ေတ့ကာေဆာင့္သြင္းလိုက္သည္။ “ ႁပြတ္…..ပလြတ္…..အား…..အမေလး….ေသပါၿပီ ” ညိဳညိဳ၏ ခါးေလး ကုန္ထ၍လာသည္။ ေမာင္ေက်ာ္ကလီးတဆုံး ဝင္သြားသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ညိဳညိဳ၏ ခါးေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ကိုင္၍ တလစပ္လိုးေဆာင့္သည္။ အား…..အ…နာတယ္….နာတယ္…..အား…..အား ” ဆက္တိုက္ေဆာင့္ေနရင္း ေမာင္ေက်ာ္က သူမ၏ခါးေပၚမွ သူ႔လက္တစ္ဖက္ကို ျဖဳတ္ယူကာ ညိဳညိဳ၏ ႏို႔မ်ားဆီသို႔ လွမ္းလိုက္ၿပီး တစ္လုံးၿပီးတစ္လုံး ဆုပ္နယ္ေပးကာ ေဆာင့္သည္။ “ အ….အင့္…..အ……အင့္… ” ခဏအတြင္း ညိဳညိဳနာသည္ဟု မေအာ္ေတာ့ေပ။ ေစာက္ေခါင္းထဲတြင္လည္း စို႐ႊဲေစးထန္း၍ လာသည္။ “ ႁပြတ္…. ႁပြတ္…..စြပ္…..စြပ္…အ….အင္း….အင္း……ညိဳညိဳ နာေသးလား….လုပ္….လုပ္….လုပ္မွာလုပ္ အစ္ကိုေက်ာ္….. ” ဟူ၍ သူမ၏ လက္ကေလးတစ္ဖက္က ေနာက္ျပန္လွမ္းကာ ေမာင္ေက်ာ္၏ တင္ပါးေလးကို လွမ္း၍ ပုတ္ရင္း ေျပာလိုက္ေလေတာ့သည္….ၿပီးပါၿပီ။
