ရှင်အရင်စမှ… ဆိုရင်တော့ ဒီညဒီလိုပဲခုံပေါ်မှာထိုင်နေရတော့မှာ အသေအချာပဲ

ကျွန်တော့်မျက်နှာတခုလုံး ရေနွေးပူနဲ့ အပက်ခံလိုက်ရသလို ထူပူသွားပါသည်။သွားပြီ…သွားပြီ၊ ဘာလုပ်လို့ လုပ်ရမှန်းမသိတော့တာနဲ့ ခေါင်းကြီးကိုသာ ငုံ့ထားလိုက်ရပါတော့တယ်။ ဘေးနားက ကုလားမြင့်အောင် ကလွဲပြီး အတန်းထဲကလူတွေ ဘယ်သူမှတော့ သိလိုက်ပုံမပေါ်ဘူး။ အားလုံးက ထမင်းစားချိန်ဆိုတော့ သာသူရှုပ်နေကြတာလေ။ ကျွန်တော်နဲ့ မြင့်အောင်သာ ညနေ ကျောင်းဆင်းချိန် အမှီပြန်ပေးရမှာမို့ ဒီစာအုပ်ကို သဲကြီးမဲကြီး ကုန်းဖတ်နေကြတာ။ ဘာ စာအုပ်ရမှာလဲဗျ… ..ကျွန်တော်တို့လို သွေးကြွခါစကောင်တွေရဲ့ အသည်းစွဲ မြန်မာအောစာအုပ်ပေါ့။ အခုမှ စဖတ်လို့ သုံးလေးမျက်နှာပဲ ရှိသေးတယ်။ ဖျတ်ခနဲ လက်ထဲက ဆွဲလုခံလိုက်ရလို့ဘယ်ကောင်လဲဟ ဆိုပြီး ကောမလို့ မော့ကြည့်လိုက်တော့မှ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ ၉တန်း ( D )အတန်းပိုင်ဆိုလဲဟုတ် ၊ကျူရှင်ဆရာမဆိုလဲ ဟုတ်တဲ့ဆရာမ ဒေါ်မမလေး ဖြစ်နေတယ်။ သေပြီပေါ့ဗျာ…ကျွန်တော်တို့နှစ်ကောင် ဘာပြောလို့ပြောရမှန်းကို မသိတော့ဘူး။လက်ထဲက ခိုးဖတ်နေတဲ့ အောစာအုပ်ကို ဆရာမ မိသွားပြီဆိုတဲ့ အသိက တက်ခါစဖီလင်လေးတွေတောင် ပျောက်ကုန်တယ်။တော်သေးတယ်ဗျာ…ဆရာမက စာအုပ်ကို သိမ်းပြီးဘာမှ မပြောပဲထွက်သွားလို့။ ဒါပေမယ့် တချိန်လုံး စိတ်ထဲမှာ ဒီစာအုပ်ကိစ္စကို ဆရာမဘယ်လို အရေးယူအပြစ်ပေးမလ ဲဆိုတာကိုပဲ တွေးပူနေမိတော့ တာပါပဲ။

ကံဆိုးစွာနဲ့ပဲ ညနေပိုင်း နံပါတ်-၆ စာသင်ချိန်ဟာ ဒေါ်မမလေးရဲ့ အင်္ဂလိပ်စာအချိန် ဖြစ်နေပါတယ်။ အရင်တုန်းကဆိုရင်တော့ ဒေါ်မမလေးရဲ့ အချိန်တွေကို အားရဝမ်းသာစောင့်နေလေ့ရှိပါတယ်။စာအသင်ကောင်းလို့ မဟုတ်ပါဘူးဗျာ.. အခုမှ နှာသွေးကြွစ ကျွန်တော်တို့ အတွက် ဆရာမရဲ့ အပြကောင်းလွန်းလို့ပါ။ ကျောက်သင်ပုန်းပေါ်မှာ အတန်းထဲဘက်ကို ကျော ပေးပြီး စာရေးနေပြီဆိုရင် တဆတ်ဆတ်တုန်နေတဲ့ ဆရာမရဲ့ တင်သားကြီး နှစ်ဘက်ကို အားရပါးရ ကြည့်ရလို့လေ။ အတန်းထဲက အပျိူဖြစ်ခါစ ကောင်မတွေရဲ့ ဖင်တွေနဲ့ တခြားစီပေါ့ဗျာ။ ဒီကောင်မတွေက ဒါတောင်ပဲကပေးချင်သေးတယ်။ သူတို့ဖင်နံပြားတွေနဲ့များ….ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ပြရင်တောင် လီးတောင်ပါ့မလား မသိဘူး။ ဆရာမ ရဲ့ဂျောကြီးကတော့ရှယ်ပေါ့ဗျာ။ ပြည့်ကားတင်းထွား အသည်းယားစရာကြီးပေါ့။ အခုတော့အဲဒီတင်ကားကားကြီးကိုခိုးတောင်မကြည့်ရဲ လောက်အောင်စိတ်တွေမလုံမလဲ ဖြစ်နေရပါတယ်။ဒီကြားထဲ ကုလားမြင့်အောင်က လေသံတိုးတိုးနဲ့၊ “ ဟေ့ကောင် မောင်နိုင်၊ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ …ဆရာမက ဘာမှလဲ မပြောသေးဘူးကွ။ ” “ အေး ငါလဲ အဲဒါပဲတွေးနေတာကွ…စောက်ပြဿနာပဲ။ ” “ ငါက အရေးမကြီးသေးဘူး မောင်နိုင်….မင်းကညနေ ကျူရှင်ရှိတယ် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ ” “ သိဘူးကွာ ညစ်တယ်။ ” “ဟိုနှစ်ကောင် ဘာမရှင်းလို့လဲ….ဆရာမကိုမေးလေ။ ” “အာ ဟို ရှင်းပါတယ် ရှင်းပါတယ် ဆရာမ။ ” ကျွန်တော်တို့ နှစ်ကောင် ဘာမှဆက်မပြောတော့ပဲ ကျောက်သင်ပုန်းပေါ်က စာတွေကိုသာ အသိလက်လွတ် ကူးရေးနေလိုက် ်ပါတော့တယ်။ ဆရာမကစာသင်ချိန် ပြီးတော့အခန်းထဲက မထွက်ခင်ကျွန်တော့်ကို လှမ်းခေါ်ပါတယ်။ရင်တထိတ ်ထိတ် နဲ့ ဆရာမ အနားရောက်သွားတော့မှ ဆရာမက ခပ်တိုးတိုးနဲ့၊ “ မောင်နိုင်….ညနေကျရင် ဆရာမကိုစောင့်ပါ။အမှတ်ခြစ်စရာတွေ အိမ်ကိုပြန်သယ်ရမှာ နဲနဲလေးနေလို့။ ” “ သြော်…ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့ ဆရာမ။ ” “ အေးအေး စိတ်တွေနော် စိတ်တွေ….ဟင်းဟင်း။ ” ဟူး …. လေပူတွေ မှုတ်ပြီး သက်ပြင်းချ လိုက်ရပါသည်။ ဆရာကြီး ရုံးခန်းလိုက်ခဲ့လို့များ ပြောပြီလား ဆိုပြီးလန့်သွားတာပဲ။ တော်သေးတာပေါ့ ….ကျောင်းဆင်းရင် ဆရာမအိမ်ကို ကျူရှင်လိုက်သင်ရတာလေ။ ခါတိုင်းလိုသူငယ်ချင်းတွေနဲ့ အရင်မပြန်နှင့်ပဲ ဆရာမကို စောင့်ပြီး စာအုပ်တွေ ကူသယ်ပေးဖို့ ပဲပြောတာ။

အင်း အခြေအနေကတော့ ထင်သလောက် မဆိုးနိုင်ဘူး ထင်ရတာပဲ။ညနေကျောင်းဆင်းတော့ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ အတူမလိုက်သွားတော့ပဲ ကျောင်းရှေ့အုတ်ခုံမှာထိုင်ပြီး ဆရာမကိုစောင့်နေလိုက်ပါတယ်။ ခဏနေတော့ လက်ဆွဲခြင်းတဖက် အမှတ်ခြစ်စရာစာအုပ်တွေထည့်ထားတဲ့ ကြွပ်ကြွပ်အိတ်တဖက်နဲ့ ဆရာမထွက်လာပါတယ်။ ကမန်းကတန်း အဲဒီကြွပ်ကြွပ်အိတ်ကြီးကို ပြေးဆွဲလိုက်တာပေါ့….ကိုယ်က အပြစ်ရှိသူမဟုတ်လား “ ပေး ပေး ဆရာမ…ကျွန်တော်ဒါကြီးသယ်ခဲ့မယ်။ ” “ အေးအေး…မောင်နိုင် နဲနဲတော့လေးတယ်နော်။လာလာ နောက်ကျနေမယ်…သွားရအောင်။ ” ပြောရင်းနဲ့ ရှေကအရင်ထွက်သွားတဲ့ ဆရာမနောက်ကို စာအုပ်ထုပ်ကြီးဆွဲပြီး အပြေးလိုက်ရပါတယ်။ရှေ့နောက်၂ပေလောက်ပဲကွာပြီး လျှောက်နေတာမို့ ခပ်သုတ်သုတ်လျှောက်နေတဲ့ ဆရာမရဲ့ ခြေလှမ်းတိုင်းမှာ စည်းချက်ညီညီ လိုက်ပြီးခါရမ်းနေတဲ့ တင်ပါးကြီးနှစ်လုံးကို မစားရဝခမန်း ကြည့်နေရပါတယ်။ကျောင်းစိမ်းထမီအောက်က ကော့ပြန်တက်နေတဲ့ ဖင်ကြီးနှစ်လုံးနိမ်းတုံမြင့်တုံ တုန်ခါနေတာကိုကြည့်ရင်း စိတ်ကူးနဲ့ အကိုင်ခံရတိုင်းသာ ပဲ့ပဲ့သွားမယ်ဆိုရင် အခုလောက်ဆို ဆရာမမှာ ထိုင်ဖို့တောင်တင်ပါးရှိမှာမဟုတ်တော့ဘူးလို့ တွေးမိပါတယ်။ ကျွန်တော်တို့လို နှာထစ ကောင်တွေ ဂွင်းလေးများ စိမ်ပြေနပြေတိုက်တတ်လာပြီဆိုရင်…အတွေးထဲမှာ ကိုယ်ဘာသာဇာတ်လမ်းလေးတွေ တွေးယူပြီး ဂွင်းထုကြတာ မဟုတ်လား။ဖာလဲသွားမချရဲ..အောကားကလဲ ဆန္ဒရှိတိုင်း ကြည့်ဖို့ကမလွယ်ဆိုတော့ ကိုယ့်မျက်စိထဲစွဲနေတဲ့ စော်ကို အာရုံထဲမှာ ခေါ်ပြီး စိတ်ကူးနဲ့လိုးတတ်ကြတာလေ။ကျွန်တော်တို့ အရွယ်အများစုကတော့ ကိုယ်နဲ့နီးစပ်ရာ နေ့စဉ်ထိတွေ့ဆက်ဆံ နေရတဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်တွေထဲကမှ ကိုယ်သဘောကျရာ မိန်းမတယောက်ယောက်ကို မှန်းပြီးဂွင်းထုအာသာဖြေလေ့ရှိတဲ့ အတိုင်း ကျွန်တော်လဲ ညတိုင်း ဆရာမကို စိတ်ကူးနဲ့ ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ပြီး ဂွင်းထုနေကြမို့ပါ။ဆရာမက ကျွန်တော့်ရဲ့ ဂွင်းမော်ဒယ် ပေါ့ဗျာ။ “ ဟိုကောင်လေး…ဘာတွေတွေးနေတာလဲ။ဟိုမှာ ကားလာပြီ…မြန်မြန်။ ” “အာ ဟုတ်ဟုတ်။ ” တွေးရင်းနဲ့ လျှောက်လာလိုက်တာ ကားမှတ်တိုင်ကို ဘယ်လိုရောက်နေမှန်းတောင် မသိဘူး။ဘာတွေတွေးနေတာလဲတဲ့…ဆရာမက။ ဝေါကနဲ ထိုးရပ်လိုက်တဲ့ ဟိုင်းလပ်ကားနောက်ခန်းကို ဆရာမနဲ့ ကျွန်တော် အပြေးကလေးတက်လိုက်ပါတယ်။

လူတောင်နေရာမရသေး ခင် ကားကအုန်းကနဲဆောင့်ထွက်လိုက်တော့မှ စောက်ကျိုးနဲ အနေအထားနဲ့ ဆရာမနဲ့ ကျွန်တော် ဒီကားပေါ်ပါလာတာသိလိုက်ရပါတယ်။ ထိုင်ခုံနေရာလွတ် မရှိတော့တဲ့ ဟိုင်းလပ်ကားရဲ့ ခြေနင်းခုံပေါ်မှာ ဆရာမကခြေတဘက်ထောက်ပြီး အမိုးကိုင်းက လက်တန်းကို ကိုင်ကာ ကုန်းကုန်းကွကွ ကြီးဖြစ်နေပါတယ်။ကျွန်တော်ကတော့ အဲဒီကုန်းကုန်းကြီးဖြစ်နေတဲ့ ဆရာမရဲ့ အနောက်တည့်တည့်မှာ လက်တဘက်ကငြိမ်ငြိမ်လေး ရပ်နေရတာဆို အကြောင်း မဟုတ်ဘူးလေ။ခုဟာက သူ့ထက်ငါ အလုအယက်မောင်းနေတဲ့ လိုင်းကားပေါ်မှာ မဟုတ်လား။ ကားစထွက်လိုက်ပြီ ဆိုရင်ပဲ အကြောင်းကပေါ်လာပြီလေ။ အရှိန်လေးနဲ့ဝေါကနဲ အထွက်မှာ ကျွန်တော့်ကိုယ်လုံးကနောက်ကို တချက်ယိုင်သွားပြီး မရှေ့ကိုအုန်း ကနဲပြေးဆောင့်တော့တာပဲ။ ရှေ့မှာရှိနေတာက အုတ်နံရံကြီးဆိုလဲ အကြောင်းမရှိသေးဘူး။ မသကာ နဲနဲပါးပါး နာယုံပဲ။ ခုဟာက ရှေ့မှာရှိနေတာက ဆရာမရဲ့ ဖင်ကြီးလေ… အဲဒီဖင်ကားကားကြီးကိုပြေးဆောင့်မိမှတော့ အကြောင်းရှိပြီပေါ့။ ဘာမှ လုပ်လို့မရတဲ့ အခြေအနေမှာ ကျွန်တော်လဲ ဘာမှမလုပ်ပဲ နေနေရပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်ပုဆိုးထဲကအကောင်ကတော့ ငြိမ်ငြိမ်မနေဘူး။ အတွင်းခံဘောင်းဘီထဲမှာ ချက်ချင်းပဲ ရုန်းကန်ကြီးထွား လာပါတယ်။ အဲဒီထက်ပိုပြီး အခြေအနေမဆိုးလာအောင် ်သတိထားပြီးနေပေမယ့် မောင်းချင်သလို မောင်းနေတဲ့ လိုင်းကားပေါ်မှာ ကျွန်တော်လီးက ရှေ့က ကုန်းနေတဲ့ ဆရာမဖင်ကားကားကြီးကို ပြေးဆောင့်လိုက်၊ဆရာမဖင်ကြီးက ကျွန်တော့်လီးဆီပြေးဝင်လာလိုက်နဲ့ လီးနဲ့ဖင် စိန်ပြေးတမ်းကစားနေရပါတယ်။ ကားပေါ်ကလူတွေကလဲ ဂိတ်ဆုံးထိများစီးဖို့ ဆုံးဖြတ်ထားကြလားမသိဘူး တယောက်မှ တုတ်တုတ်မလှုပ်ဘူး။ တယောက်ယောက် ဆင်းသွားလို့ ဆရာမထိုင်ဖို့နေရာ ရသွားရင် ဒီအနေအထားက လွတ်လမ်းမြင်သေးတယ်။ ခုတော့ အဲဒီဖင်ကြီးကို မတော်တဆဆောင့်မိနေရာကနေ အရသာတွေ့ပြီး တမင်တကာကို ပြေးပြေးဆောင့်ချင်နေမိပါပြီ။ လူပျိုဖြစ်ပြီးနှာသာထလာခဲ့တာ…မိန်းမတွေနဲ့ပိတ်သီးပွတ်သပ ်နေခဲ့ဘူးတာမှမဟုတ်တာ။ ခုလို အရှင်လတ်လတ်ကြီး တောင်နေတဲ့လီးနဲ့ ဆရာမဖင်ကြီးကို မထိတထိဆောင့်နေရတဲ့ အရသာဟာ ကျွန်တော့်အတွက်တော့ မဟာစည်းစိမ်ပါပဲ။ ဖင်သားကြီးတွေကလဲ အိနေတာပဲ။တခါတခါ ပြေးကပ်နေရာကနေ ချက်ချင်းပြန်မကွာသေးပဲ အသားချင်းပွတ်ပြီးဖိဆွဲသလို ဖြစ်ပြီးမှ ပြန်ကွာသွားချိန်မှာတော့ ကျွန်တော့်ရင်ဘတ်ထဲ ဗုံးအလုံးတစ်ရာလောက် စုပြုံပေါက်ကွဲသွားသလား ထင်ရအောင်ကို တုန်ခါကျန်နေခဲ့ရပါတယ်။ ဒီလောက်တင်းမာနေတဲ့ လီးတံမှာတောင် ဆရာမဖင်ကြီးတွေရဲ့ နူးညံ့မှုကို ခံစားနေရရင် ဆရာမကရော သူ့ဖင်ကိုလာလာဆောင့်နေတဲ့ ကျွန်တော့်လီးရဲ့ မာကျောတောင့်တင်းနေမှုကို သိများနေမလား။

ဒါပေမယ့် ဆရာမက ပုံစံမပျက်ဖင်ကုန်းထားလျက်ပဲ ငြိမ်နေတာမို့ ကျွန်တော်လဲ တချက်တချက် မသိမသာ ဆောင့်လိုက် တခါတခါ သိသိသာသာဆောင့်လိုက် လုပ်နေခဲ့ပါတယ်။ကားစပယ်ယာ ခမျာလဲ တစ်စီးလုံးဖင်သေတွေချည်းပဲပါလာလို့ စိတ်ညစ်နေပုံရပါတယ်။မြေနီကုန်းမှာမီးပွိုင့်မိနေတုန်း ရှေ့မှတ်တိုင်တွေ အကုန်မေးနေပါတယ်။ ဆွဲထားရတဲ့စာအုပ်ထုပ်ကြီးကြောင့်လက်အံသေနေတာကိုတောင် အခုမှသိတယ်..တကယ်တကယ် အာရုံကအဲဒီဖင်ကြီး ပေါ်မှာပဲရှိနေတာ။စာအုပ်ကိုလက်ပြောင်းပြီးဆွဲလိုက်တုန်း စပယ်ယာကမှတ်တိုင်အမေးမှာ “ သုခ ပါလား …….. သုခ ။ ” “ ပါတယ် သုခ။ ” ဆိုပြီး ဒေါ်မမလေးဖြေလိုက်သံကြားရပါတယ်။ကောင်းရောဗျာ ကျွန်တော်တို့ရှေ့မှာ ဆင်းမယ့်လူကိုမရှိဘူး။မီးပွိုင့်စိမ်းသွားတော့ ကားကဒေါနဲ့ မောနဲ့ဆောင့်အထွက်မှာ ပြည့်ကားတင်းထွားလှတဲ့ ဒေါ်မမလေးရဲ့ ဖင်ကြီးကို အားပါးတရ ဖိဆောင့်ချလိုက်မိပါတယ်။ခါးကိုကော့ပြီး ပိုပိုသာသာ လေးဆောင့်ထည့်လိုက်တာမို့ ဒေါ်မမလေးရဲ့ကိုယ်လုံးကြီးတောင် ဆတ်ခနဲ ကားထဲကို ပြေးဝင်သွားပါတယ်။လုပ်ချင်တဲ့စိတ်နဲ့ လုပ်လိုက်ပြီးကာ မှဒီလောက်သိသိသာသာကြီး ဖင်ကိုအဆောင့်ခံလိုက်ရတာကို ရိပ်မိလောက်တယ်လို့လဲ ပြန်တွေးမိကာ ထူပူလာပြန်ပါတယ်။ပြီးတော့ ကိုယ့်ဟာကိုယ်လဲသိတယ်..ပုဆိုးထဲကလီးက တော်ရုံတန်ရုံတင်းနေတာမဟုတ်တော့ဘူးလေ။အရသာထူးတွေတွေ့နေတာမို့ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီထဲကနေ ထိုးထွက်တော့မလောက်ဖြစ်နေပြီ။အဲဒီလောက်တောင့်တင်းနေတဲ့ လီးနဲ့ ဖင်ကိုအထိုးခံနေရတာတောင် တချက်မှပုံစံ မပျက်ပဲ နေနေတဲ့ ဒေါ်မမလေးကိုလဲ အံ့သြလာပါတယ်။ “ ဖင်ကြီးက အတုကြီးများလား မသိဘူး ” အဲဒီလိုတွေးမိတာနဲ့အတူမျက်စိကပါ ဒေါ်မမလေးရဲ့ဖင်ကြီးကို ကြည့်လိုက်မိပါတယ်။ဟောဗျာ… ကျောင်းစိမ်းထမီ ဖင်အောက်ဘက် လောက်မှာ ကျပ်စေ့လောက်ရှိတဲ့ ရေစိုကွက်လေးပါလား။သိလိုက်ပါပြီ..မောင်နိုင်လဲ အဲဒီလောက်မညံ့ပါဘူးလေ။ဒီအခြေဒီအနေ မှာ ဒီအကွက်က ဘယ်ကအရည်စိုတာလဲဆိုတာ တန်းသိလိုက်ပါပြီ။ဘယ့်နှယ့် နောက်ကနေတရစပ်လီးနဲ့ထိုးနေတာကို ငြိမ်လှချည် လားလို့ ထင်နေတာ။လတ်စသတ်တော့ ဒေါ်မမလေးတယောက် စောက်ပတ်ထဲက အရည်ကျလောက်အောင် ဖီလင်ယူနေတာကိုး။နို့မို့ဆို လဲ ဒီထမီပေါ်မှာ စောက်ရည်တွေစိုမှာ မဟုတ်ပါဘူး။

သူ့ဟာဟူဖင်ကြားထဲကနေစီးသွားမှာပါ။အခုဟာက ကျွန်တော်ကလီးနဲ့ပြေးပြေးဆောင့် နေတော့ ထမီစကပါ ဖင်ကြားထဲရောက်ရောက်သွားပြီး စောက်ရည်ကြည်တွေက ထမီပေါ်မှာပါလာစိုနေတော့တာပေါ့။မှတ်တိုင်မှာကားရပ်လိုက်တာနဲ့ အရင်ဆုံးလွယ်အိတ်ကို ရှေ့ကိုပြောင်းလွယ်လိုက်ရတာပဲ။နို့မို့ဆို လမ်းလျှောက်ရင်ပေါင်ကြားက ကောင်က ငေါထွက်နေမှာလေ။ကားလမ်းကိုခပ်သွက်သွက်ကူးလိုက်ပြီး ဒေါ်မမလေးနဲ့ မျက်နှာချင်းမဆိုင်ရအောင် ရှေ့ကနေလမ်းထဲကိုအရင်ဝင်လာခဲ့ လိုက်ပါတယ်။ရန်ကုန်ထုံးစံအတိုင်း ရုံးဆင်းကျောင်းဆင်းချိန်မို့ ဒေါ်မမလေးတို့လမ်းထဲမှာ စည်ကားနေပါပြီ။ရှေ့ကနေ ဟိုငေးဒီငေးနဲ့ လျှောက်လာပြီးမှ ဒေါ်မမလေးရဲ့ ထမီပေါ်ကအစိုကွက်ကို သတိရလိုက်ပါတယ်။သူ့ဟာသူတောင်ဖင်မှာကွက်နေတာသိပါ့မလားလို့။ဒီအတိုင်း ဖင်မှာအကွက်ကြီးနဲ့ တလမ်းလုံးလျှောက်လာရင် မြင်တဲ့လူတွေအကုန်ဟားကြမှာ။ “ ဟာ…ငါပြောလိုက်ရင်လဲ ကားပေါ်မှာဖြစ်ကြတာတွေ အတွက်ရှက်နေရမှာ။ မပြောပဲနေလိုက်တာကောင်းမလား။ ” ဘာလုပ်ရကောင်းမလဲ တွေးပြီးမှ နောက်ဆုံးပြောလိုက်လို့ ရှက်ရတာက ငါ့ကိုပဲရှက်ရမှာ၊ မပြောပဲထားလိုက်ရင် လမ်းထဲကလူတွေအကုန်ကို ရှက်ရမှာ ဆိုပြီး ရှေ့ကနေခဏရပ်စောင့်နေလိုက်ပါတယ်။ခေါင်းကြီးငုံ့ပြီး လျှောက်လာနေတဲ့ ဒေါ်မမလေး ကိုသေသေချာချာပဲရပ်ပြီးကြည့်နေ လိုက်ပါတယ်။အသားအရည်ကတော့ ပုံမှန်ခပ်လတ်လတ်အသားအရည်ပါပဲ၊ ချောသလားဆိုတော့လဲ အဲလိုချောတာမျိုးမဟုတ်ပြန်ပါဘူး။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်တောင့်တင်းဖွံ့ထွားတာလေးပဲ ထူးခြားတာပါ။ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်အတွက်လောလောဆယ်မှာ ဒေါ်မမလေးကလွဲပြီး ဘယ်မိန်းမကမှ မျက်စိထဲမှာကြည့်လို့ကောင်းတာမရှိပါဘူး။ “ ဆ ဆရာ.မ ။ ” “ ဟို ဟိုလေ။ ” ဘေးနားက လိုက်လျှောက်ပြီး ခပ်တိုးတိုးလေးပြောမလို့ ပြင်ကာမှ ဒေါ်မမလေးကမျက်နှာချင်းဆိုင်ပြန်အကြည့်မှာ ရင်တွေတုန်ပြီး ဘာပြော ရမှန်းမသိဖြစ်ကာ ရုတ်တရက် ဆွံ့အသွားရပြန်ပါတယ်။ “ ဟဲ့…ကောင်လေး ပြောလေ ဘာတုန်း။ ” “ အဲ..ဟိုလေ..ဆရာမ..၊ …ဆရာမ ဖင်…အာ..ဟိုဟို နောက်မှာကွက်နေတယ်။အဲဒါ…. ” ပြောပြီးတာနဲ့ ကျွန်တော်နောက်လှည့်မကြည့်တော့ပဲ သုတ်ခြေတင်တော့တာပဲ။ဒေါ်မမလေးတို့တိုက်ခန်းအောက်ကို ရောက်တော့ တခြား ကျူရှင်တူတူတက်တဲ့ သူငယ်ချင်းတွေက လှေကားအုတ်ခုံမှာထိုင်ပြီး အာလူးဖုတ်တဲ့လူဖုတ်၊မုန့်စားတဲ့လူကစားနေကြပြီ။ကျွန်တော်က စာအုပ်ထုပ်ကြီးဆွဲပြီးရောက်လာတာမြင်တော့ ဝိုင်းအာကြတယ်။ “ ဟေ့ကောင်…မောင်နိုင်သိပ်မဖားနဲ့ကွာ။

အဆင့်တစ်လဲမင်းရမှာ မဟုတ်ပါဘူးကွာ။ ” “ အေးလေ…မောင်နိုင်တို့က သိပ်သိသာနေပြီ။ဆရာမဆီက ဘာစားချင်လို့လဲဟေ့။ ” “ ငဖားကြီးဟေ့ ဟားဟား ။ ”ဝိုင်းဟားနေကြတဲ့ အကောင်တွေ ကောင်မတွေကို မျက်လုံးပြူး လျှာထုတ်ပြပြီး ပြန်နောက်လိုက်ပါတယ်။လက်ထဲကစာအုပ်ထုပ်ကြီးကို အုတ် ခုံပေါ်ဘုန်းကနဲပစ်ချလိုက်ပြီး “ ဟေ့ကောင်တွေ…တံခါးဖွင့်ထားပြီးပြီလား။ ” “ အေးအေး .. ဖွင့်ထားပြီးပြီ။ ” “ပြီးရော ငါဒီအထုပ်ကြီးသွားထားလိုက်ဦးမယ်။ ” ကျူရှင်ရှိတဲ့ နေ့ဆိုကျွန်တော်တို့ထဲက တယောက်ယောက်ကို ဒေါ်မမလေးက အိမ်သော့ပေးလိုက်လေ့ရှိပါတယ်။ဘာလို့လဲဆိုတော့ကျွန် တော်တို့ကကျောင်းဆင်းခေါင်းလောင်းထိုးတာနဲ့ တခါတည်းထွက်လာလို့ရကြတာလေ။ဆရာမ ကတော့ ကျောင်းကိစ္စတွေဘာတွေရှိတတ် တာမို့ နောက်ကျပါတယ်။ကျွန်တော်တို့ကအရင်သွားနှင့်ပြီး လွယ်အိတ်တွေဘာတွေထား အဆာပြေမုန့်တွေဘာတွေစားထားရတာပေါ့။ ဆရာမကကိုယ်ခွဲမရှိဘူးလေ။ဆရာမယောကျ်ားဆိုတဲ့ ပုဂ္ဂိုလ်ကြီးကိုလဲ ချိတ်ထားတဲ့ဓာတ်ပုံထဲမှာပဲမြင်ဘူးပါတယ်။ရှမ်းပြည်ဘက်မှာတာဝန် ကျနေတယ်လို့တော့ပြောတာပဲ။ယူနီဖောင်းပေါ်က အပွင့်တွေအခက်တွေတော့ပါတယ်။ဗိုလ်ကြီးလား ဗိုလ်မှူးလားတော့ မခွဲတတ်ဘူး။ ရုပ်ကတော့ အညာသားရုပ်ပဲ။ ကျွန်တော်စာအုပ်ထုပ်ကြီးကိုဧည့်ခန်းထဲမှာထားလိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းဘက်ကို လျှောက်လာခဲ့ပါတယ်။တိုက်ခန်းဆိုတော့ အိမ်သာရေချိုးခန်း ကတွဲလျက်လေ။ခုတော့ဒေါသတွေပြေပြီး ခပ်ပျော့ပျော့လေးဖြစ်နေတဲ့ကောင်က ဆီးသွားလိုက်တော့ပိုပြီးတောင်ပျော့ကျသွားသလိုပါပဲ။ ကိစ္စပြီးလို့ ရေချိုးခန်းတံခါးကိုဖွင့်မယ်အလုပ်မှာအဝတ်လှမ်းတဲ့ကြိုးတန်းဆီကို မျက်စိကဘာရယ်မဟုတ်ကြည့်မိလိုက်ပါတယ်။အတွင်း ပစ္စည်းတွေလှမ်းထားတာပါလား။စကဒ်လိုဟာမျိုးတထည်နဲ့ ပန်တီအပြာလေးတထည်ပါ။လျှော်ပြီးလှမ်းထားတာနဲ့တူပါတယ်။ ကျွန်တော့်လက်က အပြာရောင်ပန်တီလေးကို အလိုလိုလှမ်းယူလိုက်မိပါတယ်။လက်ထဲမှာရောက်လာတဲ့ ဒေါ်မမလေးရဲ့ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီအပြာရောင်လေးကို တယုတယကိုင်တွယ်နေရင်းက ကျွန်တော့်စိတ်တွေဘယ်လိုမှထိန်းလို့မရတော့ပါဘူး။စောစောကညှိုးငယ် နေတဲ့ သကောင့်သားကလဲ အားမာန်အပြည့်နဲ့ချက်ချင်းရုန်းကြွလာပြန်ပါတယ်။ကျွန်တော်ပုဆိုးကိုကွင်းလုံးချွတ်ပြီး ကြိုးတန်းမှာတင်လိုက်ပါတယ်။လက်ကိုတံတွေးနဲနဲဆွတ်ပြီး တောင့်တင်းနေတဲ့ လီးကိုရှေ့နောက်ဆွဲ ပြီးဂွင်းထုဖို့ အစပျိုးလိုက်ပါတယ်။တလမ်းလုံးဆောင့်လာရတဲ့ ဒေါ်မမလေးရဲ့ဖင်ကြီးကို ပြန်မြင်ယောင်ရင်း အဲဒီဖင်ကြီးမှာဝတ်တဲ့ဘောင်း ဘီကို သေသေချာချာဖြန့်လိုက်ကာ ခွကြားနေရာကို ခပ်ဖွဖွနမ်းရှိုက်လိုက်ပါတယ်။ “ ဒီနေရာလေးက စောက်ဖုတ်ကြီးနဲ့ အမြဲကပ်နေမယ့်နေရာပဲ။ ” ဆပ်ပြာရနံ့သင်းနေတဲ့ ပန်တီခွကြားနေရာကို လျှာနဲ့မထိတထိ လျက်လိုက်တယ်။စိတ်အာရုံထဲမှာတော့ ဒေါ်မမလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီး ကို လျက်ပေးလိုက်ရသလိုပဲ ခံစားရပါတယ်။

အောက်မှာလဲ လက်က အဆက်မပြတ် ရှေ့တိုးနောက်ငင်ဂွင်းတိုက်ပေးနေတာမို့ လီးတံထိပ် ကဒစ်ကြီးကလဲ ဖူးကားရောင်ရမ်းလို့နေပါပြီ။တသက်လုံးဂွင်းထုခဲ့သမျှ ဒီတခါထုရတာ အရသာအရှိဆုံးပါပဲ။ရေချိုးခန်းနံရံကို မှီကာ ဒေါ်မမလေးရဲ့ အတွင်းခံပန်တီကို မျက်နှာကမခွာပဲ စိတ်ကူးယဉ်ချင်တိုင်းယဉ်ကာ စိတ်ရှိလက်ရှိထုနေရတာလေ။ “ အ…အ…ရှီး။ ” “ ဟင်း….အ…အား။ ” “ကျွိ…..ကျွီ…..ကျွီ။ ” အသံတခုနဲ့အတူ ညာဘက်က ရေချိုးခန်းတံခါးက ပွင့်သွားကာ တယောက်ယောက်ဝင်လာလိုက်တာကို မျက်စိထောင့်မှာရိပ်ကနဲတွေ့ လိုက်ရချိန်မှာ အရာအားလုံးနောက်ကျသွားပါပြီ။တံခါးကို သေသေချာချာပိတ်ခဲ့မိရဲ့လား ၊ စေ့ရုံသာစေ့ထားခဲ့မိသလားဆိုတာ ဘယ်လိုမှ မတွေးတတ်တော့ပါဘူး။အင်းလေ ဒီလိုလုပ်မိလိမ့်မယ်လို့လဲ ကိုယ်တိုင်တွေးမိခဲ့တာမှမဟုတ်တာ။ခြေအနေက ပံ့ပိုးလို့ အခုလိုဖြစ်သွားရတာပါ။ဒေါ်မမလေး အိမ်ထဲရောက်လာတဲ့ အသံကိုလုံးဝကို မကြားခဲ့ပါဘူး။ကိုယ့်ဟာကိုယ်တိုက်ပွဲ ကပြင်းထန်နေတာကိုး။အခုတော့အောက် ပိုင်းဗလာကျင်းလျက် သူ့ရဲ့ အတွင်းခံပန်တီလေးကို မျက်နှာမှာအပ်ကာ ဂွင်းထုနေတဲ့ မောင်နိုင်ရဲ့ အဖြစ်ကို ဒေါ်မမလေး တစ်ယောက် မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့ကြုံလိုက်ရပါပြီ။ “ မောင်နိုင်…မင်း ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ။ ” “ အဲဒါ…ဆရာမဘောင်းဘီမဟုတ်လား။ ” “ အခု ပုဆိုးမြန်မြန်ပြန်ဝတ်စမ်း…အောက်ကဟာကိုလဲကြည့်ဦး။ ” ဒေါ်မမလေးကသာ ဇယ်ဆက်သလို ပြောနေပေမယ့် ကျွန်တော်ကတော့ တခွန်းမှပြန်မပြောတော့ပါ။ဒီလိုထိတောင် ဖြစ်လာမှ ရွေးစရာလမ်းမရှိတော့ဘူးလို့ပဲ ခံယူလိုက်ပြီလေ။ရှေ့ဆက်တိုးရုံပဲရှိတော့တာပေါ့။ကျွန်တော့်ပေါင်ခွကြားကထုလက်စမို့ တောင် မတ်နေတဲ့ လီးကိုကြည့်ကာ ပုဆိုးပြန်ဝတ်ခိုင်းနေတဲ့ ဒေါ်မမလေးရဲ့လက်ဖဝါးနှစ်ဘက်လုံးကို ဖျက်ခနဲဆွဲကာ ကျွန်တော့်လီးတံ ပေါ်မှာဖိကပ်ထားလိုက်ပါတယ်။ရုတ်တရက်မို့ဒေါ်မမလေးတယောက်ဘာမှမတုန့်ပြန်နိုင်ခင်မှာခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုကိုပိုပြီးနီးကပ်သွား အောင်တိုးလိုက်တော့ ဒေါ်မမလေးကို ရေချိုးခန်းထောင့်မှာပိတ်ထားလိုက်သလိုပါဖြစ်သွားပါတယ်။လောလောလတ်လတ် စိတ်တွေထကြွထားကြတဲ့ သူနှစ်ယောက်ရဲ့ အသက်ရှူသံတွေက ရေချိုးခန်းထဲမှာ ပြင်းထန်ဆူညံလာပါတယ်။ “ ဆရာမ…ကျွန်တော်..ကျွန်တော် မရတော့ဘူးဗျာ။ ” “ကြည့်ပါဦး ဆရာမရယ်။လီးတချောင်းလုံး အရမ်းတောင်နေပြီ။ဆရာမဖင်ကို တလမ်းလုံးဆောင့်လာခဲ့တာလေ အခု မနေနိုင်တော့ဘူး။အရမ်းလုပ်ချင်နေပြီ။ ” “ မောင်နိုင် ..မင်း မင်း ပုဆိုးပြန်ဝတ်ပါဆိုနေတာကို…ဒီကလေးနဲ့တော့ ခက်ကုန်ပါပြီ။ ” ဒေါ်မမလေးတုန်ယင်စွာနဲ့ မောင်နိုင့် ကိုပုဆိုးပြန်ဝတ်ဖို့ပဲ ပြောနေပေမယ့် လက်နှစ်ဘက်ကတော့ မောင်နိုင်ရဲ့လီးတံကို တင်းကျပ် စွာဆုပ်ညစ်ထားပါတယ်။ဒေါ်မမလေးကဆုပ်ကိုင်ဖြစ်ညှစ်ထားချိန်မှာမောင်နိုင်ရဲ့ ခါးအောက်ပိုင်းက အလိုလိုကော့လိုက်ကုန်းလိုက် လုပ်ပေးနေမိတာမို့ ဂွင်းထုပေးတာခံနေရသလိုပါပဲ။်စိတ်ရှိလက်ရှိဖြစ်ညှစ်ထားတဲ့ ဒေါ်မမလေးရဲ့လက်ထဲကို လီးတံတချောင်းလုံး ဝင်လိုက်ထွက်လိုက်လုပ်နေရင်း စိတ်တွေတအားပါလာကာ ဒေါ်မမလေးရဲ့ကိုယ်လုံးပြည့်ပြည့်ကြီးကို ဆွဲဖက်ထားလိုက်ပါတော့တယ်။ဒေါ်မမလေးရဲ့ လက်နှစ်ဘက်က လီးတံကို ဆုပ်ကိုင်ထားချိန်မှာ ကျွန်တော်ကသိုင်းဖက်လိုက်တာမို့ လက်တွေကို ရုန်းမရအောင်ချုပ်ပြီးသား ပုံစံဖြစ်သွားပါတယ်။

နူးညံ့တဲ့ ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်ရဲ့ အတွေ့အထိ နဲ့ ကိုယ်ရနံ့ ကို တခါမှ ဒီလောက်ရင်းရင်းနှီးနှီး မကြုံခဲ့ဖူးတာကလဲ ကျွန်တော့်ရဲ့ ရမ္မက်ရှိန်ကို တရိပ်ရိပ်တိုးစေပါတယ်။ကျွန်တော့် အထင်တော့ ကျွန်တော်ရော ဒေါ်မမလေးပါ နှစ်ယောက်လုံး နတ်ပူးသလို တုန်ခါနေကြတယ်လို့ ခံစားနေရပါတယ်။ “ မလုပ် ပါနဲ့ကွာ …မဖြစ်ပါဘူး။ ” “ မောင်နိုင်…လွှတ်ပါ ဆရာမကို။ဟိုမှာ…တခြားကလေးတွေ တက်လာတော့မယ်လေ။ ” ပါးစပ်ကသာ လွှတ်ပါတကဲကဲ လုပ်နေပြီး လက်တွေက လီးတံကိုမလွှတ်တမ်းကိုင်ထားတဲ့ ဒေါ်မမလေးရဲ့ လည်ပင်း တဝိုက်ကိုခပ်ဖွဖွလိုက်နမ်းနေတုန်းမှာ ဒေါ်မမလေးကစိုးရိမ်စွာပြောလာပါတယ်။ဒေါ်မမလေးရဲ့ကျောပြင်ကို ချုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ကျွန်တော့်လက်တွေကအောက်ကို ဖြေးဖြေးချင်း လျော့ချလာပါတယ်။ခါးအထက်ပိုင်းလောက်ဆီကို အရောက်မှာ ဒေါ်မမလေးရဲ့ မျက်နှာကို တချက်ကြည့်လိုက်ပြီး ခါးအောက်ကနေမို့မောက်ကားထွက်နေတဲ့ ဖင်သားတွေကိုဆတ်ခနဲဆွဲကိုင်ကာဆီးခုံ ချင်းပူးကပ်သွားအောင်ဆွဲယူလိုက်မိပါတယ်။ဒါပေမယ့် ဒေါ်မမလေးက လီးတံကိုဆုပ်ကိုင်ထားဆဲမို့ ဆီးခုံချင်း မပူးကပ်တော့ပဲ ကျွန်တော့်ရဲ့ဒစ်ဖျားကသာ ဒေါ်မမလေးရဲ့ဆီးစပ်ကိုထိုးမိသွားပါတယ်။အရေပြားချင်းပွတ်တာဆို ဘာမှမဖြစ်ပေမယ့်အခုဟာက ဒေါ်မမလေးရဲ့ ထမီစကို ဖိပွတ်မိသွားတာလေ။ကားပေါ်မှာတုန်းကတော့ ကိုယ်ကလဲ ပုဆိုးနဲ့ အောက်ကလဲဘောင်းဘီပါသေး တာဆိုတော့ ဘာမှမဖြစ်ဘူး။အခုက ကိုယ်ကအလွတ်ကြီးဆိုတော့ ပူကနဲဖြစ်ပြီး ဒစ်ဖျားတခုလုံးကျိန်းစပ်သွားတာပဲ။ “ အ..အ…။ ” “ ဟင်…ဘာ. ဘာ ဖြစ်လို့လဲ …။ ” “ အား…ကျွတ်..ကျွတ်…ထမီကို ပွတ်ဆွဲသလိုဖြစ်သွားတာ..ကျင်သွားလို့။ ” နေရင်းထိုင်ရင်း ကျွန်တော်ထအော်လိုက်တာမို့ ဒေါ်မမလေးတောင်လန့်သွားတယ်ထင်တယ်။တချိန်လုံးလီးကို ကိုင်ထားတဲ့ လက်တွေကို အလန့်တကြားလွှတ်လိုက်ပါတယ်။အကြောတွေထောင်နေအောင် တင်းမာနေတဲ့ လီးထိပ်ကကျိန်းစပ်နေတဲ့ ဒစ်ဖျားကို ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် ပြန်ကိုင်ကြည့်ပြိး ဆုပ်လိုက်ဖြေလိုက်လုပ်ပေးနေတုန်း ဒေါ်မမလေးရဲ့ မထင်မှတ်တဲ့ အပြုအမူ ကို ကြုံတွေ့လိုက်ရပါတယ်။ ဟင်း ဘာအခုမှတော်တော်နာနေတာလဲ…ဒီလောက်သောင်းကျန်းနေတာကို နဲတောင်နဲသေးတယ်။ ” “ ပျစ် ။ ” ပြောရင်းနဲ့ သူ့လက်ဝါးကို ပါးစပ်နားတေ့ကာ လက်ထဲကိုတံတွေးနဲနဲ ထွေးလိုက်ပြီး၊ အဲဒီတံတွေးတွေကို ကျွန်တော့် လီးတံမှာ သုတ်ကာဖြေးဖြေးချင်းလီးကိုဆွဲကစားပေးပါတယ်။နာနေတာတောင်ပြန်မေ့သွားပြိး လီးကို အလိုက်သင့် ကော့ပေးထားမိပါတယ်။လီးတချောင်းလုံးနီရဲ လာအောင် အရသာတွေ့နေချိန်မှာ အခုလိုဂွင်းထုပေးနေတဲ့ ဒေါ်မမလေး ရဲ့ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာလဲ အရည်တွေဘယ်လောက်ရွဲနေမလဲဆိုတာ ကြည့်လိုက်ချင်ပါတယ်။ “ နာသေးလား…အခု ။ ” “ အ..အ ..အား မနာတော့ဘူး…အရမ်းကောင်းတာပဲ ဆရာမရယ်။ ” “ ပြစ်..ပြစ် ..ဗျစ် ။” “နှာဗူးလေး…မြန်မြန်ပြီးတော့ ….အောက်ကနေတက်လာကျတော့မယ်။ ” “အ..အား ရှီး…ကောင်းလိုက်တာ…သွက်သွက်လေးလုပ်ပေးပါ ဆရာမရယ်။ ” “အင်း..လာ ဒီလိုနေ။ ” မျက်နှာချင်းဆိုင် ထုပေးနေတာမို့ ပုံစံမကျတဲ့ အနေအထားကို ဒေါ်မမလေးကပြောင်းပေးပါတယ်။ကျွန်တော့်ကိုဆွဲလှည့်ပြီး သူ့ရင်ဘတ်ထဲထည့်ကာ နောက်ကနေလှမ်းပြီးထုပေးတဲ့အခါမှာတော့ ဒေါ်မမလေးရဲ့လက်တွေကခုနကထက်ပိုပြီးသွက်သွက် လက်လက်လှုပ်ရှားလို့ရသွားတယ်။အားနေတဲ့ ကျွန်တော့်လက်နှစ်ဘက်ကိုလဲ ဒေါ်မမလေးရဲ့ တင်ပါးကြီးတွေကို နောက်ပြန် ကိုင်ကာ စိတ်ရှိလက်ရှိကိုင်တွယ်နေလိုက်ပါတယ်။

တရစပ် ဂွင်းထုပေးရင်းက ကျွန်တော့်နားရွက်နား ကပ်ကာတိုးတိုးလေးပြော လိုက်တဲ့စကားသံကို အကြားမှာ တကိုယ်လုံးကြက်သီးတွေတောင်ထသွားတယ်။ “ မင်း…ဆရာမကို သိပ်လိုးချင်နေလားဟင်။ ” “ အ..အ..ဗျာ။ ” “ကျူရှင်ပြီးရင် မပြန်နဲ့နော်။…ဆရာမနဲ့မင်းနဲ့ လိုးကြရအောင်ကွာ။ ” “အား….အီး…အ….ပြီးတော့မယ်…ဆရာမ….အ အ ထုပေး ထုပေးပါ။ ” “အင်း…အ..။ ” “ ပျစ် ပျစ် ။” ဒေါ်မမလေးက ဂွင်းထုပေးရင်းပြောလိုက်တဲ့ စကားလုံးတွေကြောင့်စိတ်ခံစားမှုတွေကပိုပြီးမြန်ဆန်လာပါတယ်။ကျွန်တော် ခါးကို ကော့နိုင်သလောက်ကော့ပေးထားသလို ဒေါ်မမလေးကလဲ လီးတံကြီးကို အားထည့်ပြီးညစ်ကာ ဆက်တိုက်ထုပေးနေတယ်။ အသက်ကိုအောင့်ထားကာလီးတံထိပ် ဒစ်ဖျားကနေ တကိုယ်လုံးကျင်နေအောင်တလိပ်လိပ်တက်လာတဲ့ ကာမအရသာကို အားပါး တရခံစားရင်း သုတ်ရည်တွေကို ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ပန်းချလိုက်ပါတော့တယ်။တကိုယ်လုံးနုံးချည့်ကာ ယိုင်နဲ့နဲ့ဖြစ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ကို ထူမတ်ပေးရင်း ဒေါ်မမလေးကပြုံးစိစိကြီးလုပ်ကာ “ဟင်း…မြန်လိုက်တဲ့ ကိုယ်တော်လေး။ ” “ကိုယ့် ဟာတွေကိုယ် ရေလောင်းပြီးဆေးခဲ့ဦးနော်…ဟင်းဟင်း။ ” ပြောပြီးတော့ သူ့လက်တွေကိုရေဆေးကာထွက်သွားတဲ့ဒေါ်မမလေးရဲ့ ဖင်ကြီးနှစ်လုံးကိုကြည့်ကာသက်ပြင်းချလိုက်မိပါတယ်။ဒီအချိန် လေး ၁၀ မိနစ်လောက်အတွင်းမှာ ဘယ်လိုတွေဖြစ်သွားမှန်းတောင် မသိလိုက်ပါဘူးလေ။တန်းပေါ်က ပုဆိုးကို ပြန်ယူကာဝတ်လိုက်ပြီး စောစောက ပန်းထုတ်ထားတဲ့ ဒေါသတွေကို ရေဆေးချပြီးမှ ထွက်လာခဲ့လိုက်ပါတယ်။ အမိုးကိုင်းကိုဆွဲပြီး ကျန်တဲ့တဘက်က စာအုပ်ထုပ်ကြီးကို ဆွဲထားလျက်ပါလာပါတယ်။အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ ဟိုကောင်တွေအသင့်ပြင်ထားပြီးကြတဲ့ စားပွဲဝိုင်းမှာ ဝင်ထိုင်ပြီးအရှိန်မသေ သေးတဲ့ အရသာကို မျက်လုံးမှိတ်ကာ ဇိမ်ယူနေလိုက်တယ်။ဒေါ်မမလေးကတော့ အိပ်ခန်းထဲဝင်သွားပြီး အဝတ်အစားလဲနေတယ် ထင်ပါ တယ်။

ကျူရှင်ပြီးရင် ဆိုတဲ့ အတွေးကဝင်လာပြန်တော့ ရင်တွေတဒိတ်ဒိတ်ခုန်လာပါတယ်။ဘယ်လိုစပြီး ဘာတွေလုပ်ရ မလဲဆိုတာတွေးကြည့်နေတုန်း အောက်ကကောင်တွေ ဆူဆူညံညံနဲ့ဝင်လာကြပါတယ်။ “ အေး..ငါ့အိမ်ကပိုက်ဆံမပေးသေးဘူးကွ။ရရင်တော့ ငါလဲဝယ်မှာ။ ” “မဟုတ်ဘူးလေဟယ်..ဟိုကြေငြာမှာဝတ်သွားတဲ့ ဒီဇိုင်းကိုပြောတာ ငါက။ ” “အေးဟေ့ကောင်..မင်းအဲဒီသီချင်း ကော့ဒ်ရှိရင် ငါ့ကိုပေးဦး။” တယောက်တပေါက်နဲ့ ဘာတွေပြောနေကြမှန်းမသိအောင်ဆူညံစွာရောက်လာကြပြီး အလျိုလျိုထမင်းစားပွဲဝိုင်း ၂ ဝိုင်း မှာ နေရာယူနေကြချိန်မှာ ဒေါ်မမလေးလဲ အခန်းထဲကထွက်လာပါတယ်။တီရှပ်ပွပွနဲ့ ကရင်ထမီလိုလို ရှမ်းထမီလိုလို တိုင်း ရင်းသားအဆင် ထမီတထည်ကိုတွဲပြီးသာမန်သာဝတ်ထားပေမယ့် ကျွန်တော့်အမြင်မှာတော်တော်ကြီးကိုလှနေပါတယ်။ “ကဲကဲ အားလုံးအဆင်သင့်ဖြစ်ရင် စရအောင်။ ” “သချာၤ ( ၁ ) သင်မယ်ဒီနေ့။ ” စာအုပ်ထုတ်ဆိုလို့သာထုတ်ထားရတယ် စာထဲမှာကျွန်တော့်အာရုံတွေလုံးဝရှိမနေပါဘူး။ရှင်းပြနေတဲ့အသံတွေ ပြန်မေးနေတဲ့ အသံတွေကလဲ ကြားတချက် မကြားတချက်ပါပဲ။ချထားတဲ့ စာအုပ်ကိုငုံ့ကြည့်နေရင်း ဒေါ်မမလေးကိုဘယ်လိုပုံစံနဲ့လုပ်ရမလဲ ဆိုတာတွေကိုပဲ စိတ်ကူးယဉ်နေမိပါတော့တယ်။ငါ လူပျိုရည်ပျက်တော့မှာပါလား ဆိုတဲ့အသိကလဲရှက်သလိုလို ပီတိဖြစ်နေ သလိုလို ခံစားရစေပါတယ်။အင်းလေ…ကြေးစားမိန်းမတယောက်နဲ့ ကာမဆက်ဆံပြီးလူပျိုရည်ပျက်ရတာထက်စာရင်အခုလိုကိုယ် တကယ် တပ်မက်စွဲလမ်းရတဲ့ မိန်းမတယောက်ဆီမှာ လူပျိုရည်အပျက်ခံလိုက်ရတာကို ကျေနပ်မိတာအမှန်ပါပဲ။ ပြီးတော့ အဲဒီအချိန်ကျရင်စိတ်ကူးထဲမှာ အခါအခါမြင်ယောင်မှန်းဆခဲ့ရဖူးတဲ့ ဒေါ်မမလေးရဲ့ခန္ဓာကိုယ်တခုလုံးကို မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း မြင်ခွင့်ရပြီလေ။ကျွန်တော့်ရဲ့ လူပျိုရည်ကိုသောက်သုံးမယ့် ဒေါ်မမလေးရဲ့ ပေါင်ကြားကအချစ်ပန်းပွင့်ကြီးကရော ဘယ်လိုပုံများရှိနေမလဲ။

မဆုံးနိုင်တဲ့အတွေးတွေ အမျိုးမျိုးတွေးနေတာဘယ်လောက်တောင်ကြာသွားလဲမသိဘူး။ဘေးကကောင်တွေ စာအုပ်တွေသိမ်းဆည်းနေမှ စာသင်လို့ပြီးသွားတာ သိပါတယ်။ထရမလို ထိုင်ပဲထိုင်နေရမလိုဖြစ်နေတယ်။အရေးထဲမှ ဘာမှမသိတဲ့ ဟိုအကောင်တွေက လက်ဖက်ရည်ဆိုင် ထိုင်ဖို့ခေါ်နေသေးတယ်။ခါတိုင်းလဲ ကျူရှင်ပြီးရင် ထိုင်နေကြပါ။ဒီနေ့တော့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထိုင်ဖို့ ခေါ်တဲ့အကောင် တွေကို တော်တော်သောက်မြင်ကပ်သွားတယ်။ “ ဟေ့ကောင် လဒ… ထိုင်မှာလားလို့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်။ ” “ ဟေ..အေးအေး ငါဒီနေ့ မထိုင်တော့ဘူးကွာ အိမ်ကစောစောပြန်လာဖို့မှာထားတယ်ကွ။ ” “ အံမယ်..မောင်နိုင်…ဒီနေ့လက်ဖက်ရည်ဆိုင်တောင်မထိုင်တော့ဘူးပေါ့ ဟုတ်လား။ ” “ ဗျာ…ဟုတ် ဟုတ်တယ်ဆရာမ..ဟိုအိမ်မှာကိစ္စလေးရှိလို့ပါ။ ” “ အေးအေး ..လိမ္မာတယ် အိမ်ကိုတန်းတန်းမတ်မတ်ပြန်နော်။ ” “ ဟုတ်ကဲ့..ပြန်မှာပါ။ ” ဟိုကောင်တွေခေါ်နေတာကို အတင်းငြင်းနေတဲ့ ကျွန်တော့်ကို ဒေါ်မမလေးကလဲ ဝင်ပြီးစနေပြန်ပါတယ်။အိမ်ကို တန်းတန်း မတ်မတ်ပြန်နော်တဲ့..ဟားဟား။အားလုံးလွယ်အိတ်ကိုယ်စီဆွဲကာ ထွက်နေကြပါပြီ။ကျွန်တော်ပဲ ယောင်လည်လည်လုပ်ပြီး ဟိုဟာပျောက်သလိုလို..ဒီဟာပျောက်သလိုလိုနဲ့ ထိုင်ရာက မထသေးတာ။အဲဒီအချိန်မှာ ဒေါ်မမလေးကလဲပြုံးစိစိနဲ့တချက် ကြည့်ပြီး မီးဖိုခန်းဘက်ကို ထသွားပါတယ်။ကျွန်တော်လဲ ချက်ချင်းအကြံရပြီးနောက်က ထလိုက်သွားတယ်။ “ အေးအေး ဟေ့ကောင်တွေသွားနှင့်ကြကွာ…ငါရေသောက်ပြီးမှလိုက်လာခဲ့မယ်။ ” ဘယ်သူဘယ်ဝါရယ်လို့တော့ မဟုတ်ဘူး။ တမင်အားလုံးကြားအောင်အော်ပြီး မီးဖိုခန်းထဲဝင်လာခဲ့လိုက်တယ်။အထဲရောက် တော့ ဒေါ်မမလေးကလဲ သောက်ရေအိုးနားမှာရပ်စောင့်နေပါတယ်။ကျွန်တော့်ကို ဘယ်လိုမှန်းမသိတဲ့အပြုံးနဲ့ ပြုံးပြီးကြည့် နေပြန်ပါတယ်။ “ ကိုယ်တော်လေး..အိမ်ရောက်အောင်ပြန်နော်..ဟုတ်ပြီလား။ ခစ်..ခစ် ။ ” “ အာ…မဟုတ်ပါဘူး..ဘယ်လိုလုပ်ရမှန်းမသိလို့ ပြောလိုက်တာပါ။ ” “ ဟွန်း…သိပါ့ သိပါ့။ ပြာယာကိုခတ်နေတာပဲ..တခါထဲ။ ” “ အခုပြန်မဆင်းလို့မှ မရတာ..ဆရာမရဲ့ ။သူတို့သိကုန်မှာပေါ့။ ” “ အေးပါ…သွားလိုက်ဆင်းသွားလိုက်။ပြီးရင်.. ဟိုဘက်လမ်းဘက်ကနေပြန်ပတ်ပြီးတက်လာခဲ့…ဟုတ်ပလား။ ” “ အာ..အင်းအင်း။ ” “ ဟေ့ သိပ်လဲ အမြန်ကြီးတက်မလာနဲ့နော်…ကျွန်မရေလေးဘာလေးချိုးပါရစေဦး။သွားသွား..။ ” အင်း ဟုတ်သားပဲ။အခုခပ်တည်တည်နဲ့လိုက်ဆင်းသွားပြီးမှ ဟိုဘက်လမ်းကနေပြန်ပတ်လာခဲ့လို့ ရတာပဲ။မိန်းမဉာဏ် ဆိုတာ ဒါမျိုးကိုပြောတာနေမှာ။

ကျွန်တော်ကတော့ မွှန်နေတာနဲ့ ဘာမှမတွေးတတ်တော့ဘူးထင်ပါတယ်။ဒေါ်မမလေးကရေတောင် ချိုးထားဦးမယ်ဆိုပါလား။ဒီလိုနဲ့ပဲ နောက်ဆုံးကျန်နေတဲ့ နှစ်ယောက်သုံးယောက်နဲ့ ရောပြီးအောက်ကိုဆင်းလာခဲ့လိုက်ပါတယ်။လမ်းထိပ်ကို ရောက်တော့ လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ထဲမှာ စနစ်တကျနေရာယူပြီးထိုင်နေကြတဲ့ ကောင်တွေကလှမ်းခေါ်ကြပြန် ပါတယ်။စနစ်တကျနေရာယူတယ်ဆိုတာက ဆိုင်ရှေ့ကဖြတ်သွားသမျှ စော်တွေကို မျက်စိတဆုံးလဲ ကြည့်နိုင်ရမယ်၊ အချင်း ချင်းလဲ မြင်ကွင်းကို ပိတ်တာကွယ်တာမျိုးလဲ မရှိရအောင် ထိုင်ကြတာကိုပြောတာပါ။အင်း အချိန်နဲနဲဖြုန်းရမယ်ဆိုတော့လဲ ခဏလောက်ဝင်ထိုင်လိုက်မယ်ဆိုပြီး ဆိုင်ထဲဝင်ခဲ့လိုက်ပါတယ်။ “ အေးလာလာ မောင်နိုင်…မင်းထိုင်ဦးမလို့လား ပြန်မယ်ဆို။ ” “ ဆေးလိပ်လေး သောက်လိုက်ဦးမယ်ကွာ..အိမ်ရောက်ရင်သောက်လို့မရတော့ဘူးကွ။ ” ပြောရင်းနဲ့ ခွေးခြေပုတလုံးယူကာဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး စားပွဲပေါ်က လန်ဒန် တလိပ်ကိုမီးညှိကာဖွာနေလိုက်သည်။မီးခိုးငွေ့များ ကိုအရှိုက်ထဲရောက်အောင် ရှူသွင်းပြီးမှ ဖြေးဖြေးချင်းပြန်မှုတ်ထုတ်ကာ စီးကရက်ကို အရသာခံသောက်နေတုန်းမှာ.. “ မောင်နိုင်…နေ့ခင်းက မင်းတို့ဆီကအောစာအုပ် မိလို့ဆို..။ ” “ ဟာ..မင်း ကိုဘယ်သူပြောလဲ.။ ” “ ဟိုကောင် ကုလားပြောတာလေ…မလေးရှားကိုယ်တိုင်မိတာဆို ။ ” “ မဟုတ်ပါဘူးကွာ…အဲဒီကောင်ကုလားလျှောက်ဖွနေတာ..မလေးရှားမိတာဆို ငါဘယ်လိုကျူရှင်လာရဲမလဲကွ။ ” “ အေးပေါ့ ဟေ့ကောင် အသစ်လေးဘာလေးရရင်လဲ ပေးဖတ်ဦးကွာ။ ” “ ရရင် ပေးပါမယ်ကွာ မပူပါနဲ့။ ” သောက်ကုလား..ပါးစပ်ပေါက်က ငြိမ်ငြိမ်မနေဘူး။

မင်သေသေနဲ့ ပိတ်ငြင်းထားလိုက်ရတယ်။ဒေါ်မမလေးကို နောက်ကွယ်မှာ ကျောင်းသားတွေက မလေးရှားလို့ခေါ်ကြတယ်လေ။မမလေးဆိုတဲ့ နာမည်ကို ဖျက်ခေါ်ကြတာပါ။အခုတော့ အဲဒီမလေးရှား အောစာအုပ်မိတယ်ဆိုတဲ့ သတင်းကတော်တော်ပြန့်နေပြီလားမသိဘူး။ကုလားကို ဒေါသထွက်ထွက်နဲ့ စွတ်ဖွာနေတဲ့ စီးက ရက်က ဖင်စီခံနားထိကုန်နေပြီမို့ လွှင့်ပစ်လိုက်ကာ… “ ကဲ..ငါလိမ့်တော့မယ်ကွာ.အားလုံးပဲ။ ” “ အိုကေ အိုကေ။ ” “ အေးအေး…မနက်ဖြန်ကျ ရှစ်တန်းက ကောင်တွေနဲ့ ကန်ဖို့ချိန်းပြီးပြီနော် ။ ” “ အေးပါ ငါသိပါတယ်။ ဒိုးပြီကွာ။ ” ကားမှတ်တိုင်ရှိရာဘက်ကို ထွက်ခဲ့ပြီး မှတ်တိုင်မှာ အရိပ်အခြေခဏကြည့်လိုက်တယ်။အားလုံးရှင်းနေတော့မှ မှတ်တိုင်ကိုကျော် ပြီး ဟိုဘက်လမ်းထဲကို ဝင်ခဲ့လိုက်တယ်။လမ်းအဆုံးကနေ ဒေါ်မမလေးတို့လမ်းထဲကို ပြန်လျှောက်ဝင်လာခဲ့ချိန်မှာတော့ လမ်းမီး တိုင်တွေတောင်ထိန်ညီးနေပါပြီ။အာ…ညခုနစ်နာရီခွဲလောက်တောင်ရှိနေပြီပဲ။အချိန်ကို သတိထားမိတော့မှ အိမ်ကိုဖုန်းဆက်ဖို့ရာ သတိရတယ်။ကိုယ့်ဇာတ်လမ်းက ဘယ်အချိန်မှ ပြီးမယ်ဆိုတာမသိတော့ ဖုန်းဆက်ထားမှပဲဆိုပြီး တွေ့တဲ့စတိုးဆိုင်လေးတခုက နေဖုန်းဆက်လိုက်ပါတယ်။ဆရာမမွေးနေ့ အလှူရှိလို့ ဝိုင်းလုပ်ပေးနေပါတယ်ဆိုပြီးပြောလိုက်တော့သေသေချာချာကူညီဖို့တောင် ပြန်မှာနေသေးတယ်။အားလုံးအဆင်ပြေနေပြီမို့ ကျွန်တော့်ခြေလှမ်းတွေက ပေါ့ပါးလျင်မြန်စွာနဲ့ ဒေါ်မမလေးရှိရာကို အပြေးတပိုင်း ရောက်လာခဲ့ပါပြီ။လှေကားထစ်တွေကို ကျော်ခွပြီးပြေးတက်လာခဲ့တဲ့ ကျွန်တော် အခန်းရှေ့ရောက်တော့ ပိတ်ထားတဲ့တံခါးကို ခေါက်ဖို့ ရင်တွေတုန်နေပါတယ်။မသိမသာ သက်ပြင်းလေးချပြီးမှ သစ်သားတံခါးကို ခပ်အုပ်အုပ်လေးခေါက်လိုက်ပါတယ်။

မျက်နှာချင်းဆိုင်အခန်းကသတိထားမိသွားမှာစိုးလို့ပါ။ “ ဒေါက် ဒေါက် ။ ” “ ဂျောက်…ကျွီ ။ ” ဖြေးဖြေးချင်းပွင့်လာတဲ့ တံခါးကြားကနေမြင်လိုက်ရတဲ့ ဒေါ်မမလေးကို ကျွန်တော်တခါမှ မမြင်ဘူးတဲ့သူလိုငေးမိသွားပါတယ်။ ရေမခြောက်တခြောက်ဆံပင်ရှည်တွေကိုဖြန့်ချထားပြီး သနပ်ခါးကျဲကျဲလေးလိမ်းထားကာ ကပိုကရိုလှနေတဲ့ ဒီလိုပုံမျိုးကို မြင်မှ မမြင်ဘူးခဲ့တာလေ။ပြီးတော့ စပန့်သားလို့ ခေါ်မလားမသိဘူး အဲဒီလိုပျော့ပျော့ပါးပါး ဂါဝန်ရှည်လေးနဲ့ ရှိသမျှ ခန္ဓာကိုယ် အလှတွေကိုလဲ တမင်ပေါ်အောင်ဖော်ပြီးဝတ်ထားသေးတယ်။သာမန်လောက်ပဲရှိတဲ့ ဒေါ်မမလေးရဲ့ နို့အုံနှစ်လုံးတောင်မှဒီညမှာ တော်တော်ထွားနေတယ်လို့ထင်ရတယ်။အိမ်ထဲမရောက်သေးတဲ့ ကျွန်တော့်ကို ဒေါ်မမလေးက ဆွဲခေါ်သွင်းလိုက်ပြီးတော့ အိမ်တံခါးကို ဂျက်ပါထိုးပြီးပိတ်လိုက်ပါတယ်။ ပြီးတော့ဘာစလုပ်လို့ လုပ်ရမှန်းမသိလို့ ဆက်တီပေါ်မှာထိုင်နေတဲ့ကျွန်တော့်ဘေးနားမှာစွေ့ကနဲဝင်ထိုင်လိုက်ပါတယ်။တကယ့် တကယ်တမ်း နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့ကြတော့ အတွေ့အကြုံကစကားပြောပါပြီ။ပြေးပဲဖက်ရမလား တက်ပဲခွရတော့မလား ဘာဆိုဘာမှ မလုပ်တတ်တော့တဲ့ ကျွန်တော့်ကို ဒေါ်မမလေးကအလိုက်သိစွာလမ်းကြောင်းပြပေးနိုင်လို့သာတော်ပါတော့တယ်။ရှင်အရင်စမှ… ဆိုရင်တော့ ဒီညဒီလိုပဲခုံပေါ်မှာထိုင်နေရတော့မှာ အသေအချာပဲ။ “ အိမ်ပြန်နောက်ကျလို့ရရဲ့လား …မောင်နိုင်။ ” “ ဟုတ်..ဟုတ် ရတယ် ဖုန်းဆက်ထားပြီးပြီ။ ” “ ဟုတ်လား…ဒါဆိုအေးအေးဆေးဆေးပေါ့နော်။ ” ခေါင်းညိတ်ပြီးဖြေလိုက်တဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ ပေါင်သားအချင်းချင်းထိကပ်သွားအောင် ဒေါ်မမလေးကတိုးထိုင်လိုက်ပါတယ်။ပြီးတော့ လက်တဘက်က ကျွန်တော့်ပခုံးကိုကျော်ပြီးဖက်ကာ ကျွန်တော့်ခန္ဓာကိုယ်အထက်ပိုင်းတခုလုံးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲကိုဆွဲချလိုက်တယ်။

အလိုက်သင့်ကျသွားတဲ့ကျွန်တော့်မျက်နှာကတော့ဒေါ်မမလေးရဲ့ နို့အုံသားကိုပါးနဲ့ကပ်ပြီးသားဖြစ်နေပါပြီ။နူးညံ့လွန်းတဲ့အတွေ့အထိ ကြောင့် အောက်မှာဘော်လီတောင်ဝတ်မထားတာကို သိလိုက်တော့ ကျွန်တော့်ပါးနဲ့ အဲဒီရင်သားအိအိကိုလိုက်ပွတ်တော့တာပါပဲ။ ဒေါ်မမလေးကလဲပါးနဲ့ကပ်ပြီးနို့အုံကိုပွတ်နေတဲ့ ကျွန်တော့်ခေါင်းကဆံပင်တွေကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ထိုးဖွကစားကာငြိမ်နေပါတယ်။ပါးပြင်ကို တချက်တချက်လာလာထောက်တဲ့ မာတောင်တောင်နို့သီးခေါင်းလေးကိုသွားနဲ့သာသာလေး ဖိကိုက်လိုက်တော့ ဒေါ်မမလေး ဆတ်ခနဲတွန့်သွားကာ “ ဟေ့…မကိုက်နဲ့လေကွာ..ပြတ်သွားရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။ ” “ အသည်းယားလို့…ကိုက်လိုက်တာ။ ” “ ဟွန်း အသည်းပဲယားတာလား…။ ” “ ဟင်း ဟင်း ။” “ လာ..ဒီလိုလေးနေကွာ…၊။ ” ဘေးတစောင်းကြီးမှီထားတဲ့ကျွန်တော့်ကိုခဏထခိုင်းတယ်။ပြီးတော့ဒေါ်မမလေးကအရင်ဆက်တီပေါ်မှာ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းခုံပေါ်တင်ကာဒူးနှစ်ဘက်ကိုကားကားလေးထောင်ပြီးထိုင်တယ်။ဂါဝန်အောက်နားစက လွတ်သွားတာမို့ဒေါ်မမလေးရဲ့ ဒူးအထက်နားကလောက်ကနေတင်ပါးရင်းထိဆင်းသွားတဲ့ပေါင်လုံးကြီးတွေကို မြင်ရတဲ့အခါမှာတော့ကျွန်တော်ကတုန်ကရင်ကြီးဖြစ်ကာပုဆိုးထဲကပစ္စည်းကလဲ ချက်ချင်းသိသိသာသာ သွေးတွေတိုးလာပါတော့တယ်။ကျွန်တော့်လက်ကိုဆွဲပြီး အဲဒီဒူးနှစ်လုံးကြားမှာနောက်ပြန်ဝင်ထိုင်ခိုင်းကာ အနောက်ကနေဖက်ထားပြီးသူ့ရင်ဘတ်ထဲကို ဆွဲသွင်းလိုက်ပြန်တယ်။အဲဒီတော့ဘေးကထောင်နေတဲ့ဒူးနှစ် ဘက်ကဂါဝန်စတွေကအလိုလိုလျောဆင်းသွားပြီး ပေါင်ရင်းမှာသွားစုနေပါတယ်။အသားသိပ်မဖြူပေမယ့် ပေါင်သားကြီးနှစ်လုံးကတော့မီးရောင်အောက်မှာဖွေးဖွေးတုတ်တုတ်ကြီးကိုပေါ်လာပါတယ်။ကျွန်တော့်လက်နှစ် ဘက်ကို ဒူးထိပ်မှာအသာတင်ပြီးမှဒေါ်မမလေးရဲ့ပေါင်သားတုတ်တုတ်တွေကို မရဲတရဲကိုင်တွယ်ကြည့်ပါတယ်။ “ ဟွန်း..ကျောင်းကပြန်လာတုန်းက သူများကို တလမ်းလုံးအနောက်ကလုပ်လာတာ..။

ခုမင်းကို ပြန်လုပ်မယ်…ဟားဟား..။ ” “…..ဟင်း..ဟင်း ။ ” “ ပြစမ်းပါဦး…ဆရာမဖင်ကိုတောင်ထိုးချင်နေတဲ့ဟာလေးကို…။ ” ဒီအဆင့်ထိရောက်နေတာတောင်ကျွန်တော်ပြောမထွက်တဲ့စကားမျိုးတွေကိုဒေါ်မမလေးကပြောရဲနေတာ အိမ်ထောင်သည်မို့လားတော့မသိဘူး။သူတစ်တစ်ခွခွကြီးတွေပြောလိုက်တိုင်းကြားရတဲ့ကျွန်တောရင်တွေပိုခုန်တာ တော့အမှန်ပဲ။ပြောရင်းကခပ်လျော့လျော့ကျွန်တော့်ခါးပုံစကိုဖြေချလိုက်ကာအတွင်းခံဘောင်းဘီထဲကရုန်းကြွနေတဲ့ လီးကိုအသာလေးဆွဲထုတ်ပါတယ်။ဘောင်းဘီထဲကထွက်လာရလို့အားရဝမ်းသာတောင်မတ်ေ

Zawgyi

ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာတခုလံုး ေရေႏြးပူနဲ႕ အပက္ခံလိုက္ရသလို ထူပူသြားပါသည္။သြားျပီ…သြားျပီ၊ ဘာလုပ္လို႕ လုပ္ရမွန္းမသိေတာ့တာနဲ႕ ေခါင္းၾကီးကိုသာ ငံု႕ထားလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ေဘးနားက ကုလားျမင့္ေအာင္ ကလြဲျပီး အတန္းထဲကလူေတြ ဘယ္သူမွေတာ့ သိလိုက္ပံုမေပၚဘူး။ အားလံုးက ထမင္းစားခ်ိန္ဆိုေတာ့ သာသူရႈပ္ေနၾကတာေလ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ျမင့္ေအာင္သာ ညေန ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ အမွီျပန္ေပးရမွာမို႕ ဒီစာအုပ္ကို သဲၾကီးမဲၾကီး ကုန္းဖတ္ေနၾကတာ။ ဘာ စာအုပ္ရမွာလဲဗ်… ..ကၽြန္ေတာ္တို႕လို ေသြးၾကြခါစေကာင္ေတြရဲ႕ အသည္းစြဲ ျမန္မာေအာစာအုပ္ေပါ့။ အခုမွ စဖတ္လို႕ သံုးေလးမ်က္ႏွာပဲ ရွိေသးတယ္။ ဖ်တ္ခနဲ လက္ထဲက ဆြဲလုခံလိုက္ရလို႕ဘယ္ေကာင္လဲဟ ဆိုျပီး ေကာမလို႕ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ ၉တန္း ( D )အတန္းပိုင္ဆိုလဲဟုတ္ ၊က်ဴရွင္ဆရာမဆိုလဲ ဟုတ္တဲ့ဆရာမ ေဒၚမမေလး ျဖစ္ေနတယ္။ ေသျပီေပါ့ဗ်ာ…ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေကာင္ ဘာေျပာလို႕ေျပာရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး။လက္ထဲက ခိုးဖတ္ေနတဲ့ ေအာစာအုပ္ကို ဆရာမ မိသြားျပီဆိုတဲ့ အသိက တက္ခါစဖီလင္ေလးေတြေတာင္ ေပ်ာက္ကုန္တယ္။ေတာ္ေသးတယ္ဗ်ာ…ဆရာမက စာအုပ္ကို သိမ္းျပီးဘာမွ မေျပာပဲထြက္သြားလို႕။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိန္လံုး စိတ္ထဲမွာ ဒီစာအုပ္ကိစၥကို ဆရာမဘယ္လို အေရးယူအျပစ္ေပးမလ ဲဆိုတာကိုပဲ ေတြးပူေနမိေတာ့ တာပါပဲ။

ကံဆိုးစြာနဲ႕ပဲ ညေနပိုင္း နံပါတ္-၆ စာသင္ခ်ိန္ဟာ ေဒၚမမေလးရဲ႕ အဂၤလိပ္စာအခ်ိန္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ အရင္တုန္းကဆိုရင္ေတာ့ ေဒၚမမေလးရဲ႕ အခ်ိန္ေတြကို အားရဝမ္းသာေစာင့္ေနေလ့ရွိပါတယ္။စာအသင္ေကာင္းလို႕ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ.. အခုမွ ႏွာေသြးၾကြစ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အတြက္ ဆရာမရဲ႕ အျပေကာင္းလြန္းလို႕ပါ။ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ အတန္းထဲဘက္ကို ေက်ာ ေပးျပီး စာေရးေနျပီဆိုရင္ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတဲ႕ ဆရာမရဲ႕ တင္သားၾကီး ႏွစ္ဘက္ကို အားရပါးရ ၾကည့္ရလို႕ေလ။ အတန္းထဲက အပ်ိဴျဖစ္ခါစ ေကာင္မေတြရဲ႕ ဖင္ေတြနဲ႕ တျခားစီေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေကာင္မေတြက ဒါေတာင္ပဲကေပးခ်င္ေသးတယ္။ သူတို႕ဖင္နံျပားေတြနဲ႕မ်ား….ကိုယ္တံုးလံုးခၽြတ္ျပရင္ေတာင္ လီးေတာင္ပါ့မလား မသိဘူး။ ဆရာမ ရဲ႕ေဂ်ာၾကီးကေတာ့ရွယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ျပည့္ကားတင္းထြား အသည္းယားစရာၾကီးေပါ့။ အခုေတာ့အဲဒီတင္ကားကားၾကီးကိုခိုးေတာင္မၾကည့္ရဲ ေလာက္ေအာင္စိတ္ေတြမလံုမလဲ ျဖစ္ေနရပါတယ္။ဒီၾကားထဲ ကုလားျမင့္ေအာင္က ေလသံတိုးတိုးနဲ႕၊ “ ေဟ့ေကာင္ ေမာင္ႏိုင္၊ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ …ဆရာမက ဘာမွလဲ မေျပာေသးဘူးကြ။ ” “ ေအး ငါလဲ အဲဒါပဲေတြးေနတာကြ…ေစာက္ျပႆနာပဲ။ ” “ ငါက အေရးမၾကီးေသးဘူး ေမာင္ႏိုင္….မင္းကညေန က်ဴရွင္ရွိတယ္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ” “ သိဘူးကြာ ညစ္တယ္။ ” “ဟိုႏွစ္ေကာင္ ဘာမရွင္းလို႕လဲ….ဆရာမကိုေမးေလ။ ” “အာ ဟို ရွင္းပါတယ္ ရွင္းပါတယ္ ဆရာမ။ ” ကၽြန္ေတာ္တို႕ ႏွစ္ေကာင္ ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ပဲ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚက စာေတြကိုသာ အသိလက္လြတ္ ကူးေရးေနလိုက္ ္ပါေတာ့တယ္။ ဆရာမကစာသင္ခ်ိန္ ျပီးေတာ့အခန္းထဲက မထြက္ခင္ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းေခၚပါတယ္။ရင္တထိတ ္ထိတ္ နဲ႕ ဆရာမ အနားေရာက္သြားေတာ့မွ ဆရာမက ခပ္တိုးတိုးနဲ႕၊ “ ေမာင္ႏိုင္….ညေနက်ရင္ ဆရာမကိုေစာင့္ပါ။အမွတ္ျခစ္စရာေတြ အိမ္ကိုျပန္သယ္ရမွာ နဲနဲေလးေနလို႕။ ” “ ေၾသာ္…ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ ဆရာမ။ ” “ ေအးေအး စိတ္ေတြေနာ္ စိတ္ေတြ….ဟင္းဟင္း။ ” ဟူး …. ေလပူေတြ မႈတ္ျပီး သက္ျပင္းခ် လိုက္ရပါသည္။ ဆရာၾကီး ရံုးခန္းလိုက္ခဲ့လို႕မ်ား ေျပာျပီလား ဆိုျပီးလန္႕သြားတာပဲ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ….ေက်ာင္းဆင္းရင္ ဆရာမအိမ္ကို က်ဴရွင္လိုက္သင္ရတာေလ။ ခါတုိင္းလိုသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အရင္မျပန္ႏွင့္ပဲ ဆရာမကို ေစာင့္ျပီး စာအုပ္ေတြ ကူသယ္ေပးဖို႕ ပဲေျပာတာ။

အင္း အေျခအေနကေတာ့ ထင္သေလာက္ မဆိုးႏိုင္ဘူး ထင္ရတာပဲ။ညေနေက်ာင္းဆင္းေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ အတူမလိုက္သြားေတာ့ပဲ ေက်ာင္းေရွ႕အုတ္ခံုမွာထိုင္ျပီး ဆရာမကိုေစာင့္ေနလိုက္ပါတယ္။ ခဏေနေတာ့ လက္ဆြဲျခင္းတဖက္ အမွတ္ျခစ္စရာစာအုပ္ေတြထည့္ထားတဲ့ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္တဖက္နဲ႕ ဆရာမထြက္လာပါတယ္။ ကမန္းကတန္း အဲဒီၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္ၾကီးကို ေျပးဆြဲလိုက္တာေပါ့….ကိုယ္က အျပစ္ရွိသူမဟုတ္လား “ ေပး ေပး ဆရာမ…ကၽြန္ေတာ္ဒါၾကီးသယ္ခဲ့မယ္။ ” “ ေအးေအး…ေမာင္ႏိုင္ နဲနဲေတာ့ေလးတယ္ေနာ္။လာလာ ေနာက္က်ေနမယ္…သြားရေအာင္။ ” ေျပာရင္းနဲ႕ ေရွကအရင္ထြက္သြားတဲ့ ဆရာမေနာက္ကို စာအုပ္ထုပ္ၾကီးဆြဲျပီး အေျပးလိုက္ရပါတယ္။ေရွ႕ေနာက္၂ေပေလာက္ပဲကြာျပီး ေလွ်ာက္ေနတာမို႕ ခပ္သုတ္သုတ္ေလွ်ာက္ေနတဲ့ ဆရာမရဲ႕ ေျခလွမ္းတိုင္းမွာ စည္းခ်က္ညီညီ လိုက္ျပီးခါရမ္းေနတဲ့ တင္ပါးၾကီးႏွစ္လံုးကို မစားရဝခမန္း ၾကည့္ေနရပါတယ္။ေက်ာင္းစိမ္းထမီေအာက္က ေကာ့ျပန္တက္ေနတဲ့ ဖင္ၾကီးႏွစ္လံုးနိမ္းတံုျမင့္တံု တုန္ခါေနတာကိုၾကည့္ရင္း စိတ္ကူးနဲ႕ အကိုင္ခံရတိုင္းသာ ပဲ့ပဲ့သြားမယ္ဆိုရင္ အခုေလာက္ဆို ဆရာမမွာ ထိုင္ဖို႕ေတာင္တင္ပါးရွိမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႕ ေတြးမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕လို ႏွာထစ ေကာင္ေတြ ဂြင္းေလးမ်ား စိမ္ေျပနေျပတိုက္တတ္လာျပီဆိုရင္…အေတြးထဲမွာ ကိုယ္ဘာသာဇာတ္လမ္းေလးေတြ ေတြးယူျပီး ဂြင္းထုၾကတာ မဟုတ္လား။ဖာလဲသြားမခ်ရဲ..ေအာကားကလဲ ဆႏၵရွိတိုင္း ၾကည့္ဖို႕ကမလြယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္မ်က္စိထဲစြဲေနတဲ့ ေစာ္ကို အာရံုထဲမွာ ေခၚျပီး စိတ္ကူးနဲ႕လိုးတတ္ၾကတာေလ။ကၽြန္ေတာ္တို႕ အရြယ္အမ်ားစုကေတာ့ ကိုယ္နဲ႕နီးစပ္ရာ ေန႔စဥ္ထိေတြ႕ဆက္ဆံ ေနရတဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္ေတြထဲကမွ ကိုယ္သေဘာက်ရာ မိန္းမတေယာက္ေယာက္ကို မွန္းျပီးဂြင္းထုအာသာေျဖေလ့ရွိတဲ့ အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္လဲ ညတိုင္း ဆရာမကို စိတ္ကူးနဲ႕ ကိုယ္တံုးလံုးခၽြတ္ျပီး ဂြင္းထုေနၾကမို႕ပါ။ဆရာမက ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဂြင္းေမာ္ဒယ္ ေပါ့ဗ်ာ။ “ ဟိုေကာင္ေလး…ဘာေတြေတြးေနတာလဲ။ဟိုမွာ ကားလာျပီ…ျမန္ျမန္။ ” “အာ ဟုတ္ဟုတ္။ ” ေတြးရင္းနဲ႕ ေလွ်ာက္လာလိုက္တာ ကားမွတ္တိုင္ကို ဘယ္လိုေရာက္ေနမွန္းေတာင္ မသိဘူး။ဘာေတြေတြးေနတာလဲတဲ့…ဆရာမက။ ေဝါကနဲ ထိုးရပ္လိုက္တဲ့ ဟိုင္းလပ္ကားေနာက္ခန္းကို ဆရာမနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ အေျပးကေလးတက္လိုက္ပါတယ္။

လူေတာင္ေနရာမရေသး ခင္ ကားကအုန္းကနဲေဆာင့္ထြက္လိုက္ေတာ့မွ ေစာက္က်ိဳးနဲ အေနအထားနဲ႕ ဆရာမနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကားေပၚပါလာတာသိလိုက္ရပါတယ္။ ထိုင္ခံုေနရာလြတ္ မရွိေတာ့တဲ႕ ဟိုင္းလပ္ကားရဲ႕ ေျခနင္းခံုေပၚမွာ ဆရာမကေျခတဘက္ေထာက္ျပီး အမိုးကိုင္းက လက္တန္းကို ကိုင္ကာ ကုန္းကုန္းကြကြ ၾကီးျဖစ္ေနပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီကုန္းကုန္းၾကီးျဖစ္ေနတဲ႕ ဆရာမရဲ႕ အေနာက္တည့္တည့္မွာ လက္တဘက္ကျငိမ္ျငိမ္ေလး ရပ္ေနရတာဆို အေၾကာင္း မဟုတ္ဘူးေလ။ခုဟာက သူ႕ထက္ငါ အလုအယက္ေမာင္းေနတဲ့ လိုင္းကားေပၚမွာ မဟုတ္လား။ ကားစထြက္လိုက္ျပီ ဆိုရင္ပဲ အေၾကာင္းကေပၚလာျပီေလ။ အရွိန္ေလးနဲ႕ေဝါကနဲ အထြက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္လံုးကေနာက္ကို တခ်က္ယိုင္သြားျပီး မေရွ႕ကိုအုန္း ကနဲေျပးေဆာင့္ေတာ့တာပဲ။ ေရွ႕မွာရွိေနတာက အုတ္နံရံၾကီးဆိုလဲ အေၾကာင္းမရွိေသးဘူး။ မသကာ နဲနဲပါးပါး နာယံုပဲ။ ခုဟာက ေရွ႕မွာရွိေနတာက ဆရာမရဲ႕ ဖင္ၾကီးေလ… အဲဒီဖင္ကားကားၾကီးကိုေျပးေဆာင့္မိမွေတာ့ အေၾကာင္းရွိျပီေပါ့။ ဘာမွ လုပ္လို႕မရတဲ့ အေျခအေနမွာ ကၽြန္ေတာ္လဲ ဘာမွမလုပ္ပဲ ေနေနရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ပုဆိုးထဲကအေကာင္ကေတာ့ ျငိမ္ျငိမ္မေနဘူး။ အတြင္းခံေဘာင္းဘီထဲမွာ ခ်က္ခ်င္းပဲ ရုန္းကန္ၾကီးထြား လာပါတယ္။ အဲဒီထက္ပိုျပီး အေျခအေနမဆိုးလာေအာင္ ္သတိထားျပီးေနေပမယ့္ ေမာင္းခ်င္သလို ေမာင္းေနတဲ့ လိုင္းကားေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္လီးက ေရွ႕က ကုန္းေနတဲ့ ဆရာမဖင္ကားကားၾကီးကို ေျပးေဆာင့္လိုက္၊ဆရာမဖင္ၾကီးက ကၽြန္ေတာ့္လီးဆီေျပးဝင္လာလိုက္နဲ႕ လီးနဲ႕ဖင္ စိန္ေျပးတမ္းကစားေနရပါတယ္။ ကားေပၚကလူေတြကလဲ ဂိတ္ဆံုးထိမ်ားစီးဖို႕ ဆံုးျဖတ္ထားၾကလားမသိဘူး တေယာက္မွ တုတ္တုတ္မလႈပ္ဘူး။ တေယာက္ေယာက္ ဆင္းသြားလို႕ ဆရာမထိုင္ဖို႕ေနရာ ရသြားရင္ ဒီအေနအထားက လြတ္လမး္ျမင္ေသးတယ္။ ခုေတာ့ အဲဒီဖင္ၾကီးကို မေတာ္တဆေဆာင့္မိေနရာကေန အရသာေတြ႕ျပီး တမင္တကာကို ေျပးေျပးေဆာင့္ခ်င္ေနမိပါျပီ။ လူပ်ိဳျဖစ္ျပီးႏွာသာထလာခဲ့တာ…မိန္းမေတြနဲ႕ပိတ္သီးပြတ္သပ ္ေနခဲ့ဘူးတာမွမဟုတ္တာ။ ခုလို အရွင္လတ္လတ္ၾကီး ေတာင္ေနတဲ့လီးနဲ႕ ဆရာမဖင္ၾကီးကို မထိတထိေဆာင့္ေနရတဲ့ အရသာဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ မဟာစည္းစိမ္ပါပဲ။ ဖင္သားၾကီးေတြကလဲ အိေနတာပဲ။တခါတခါ ေျပးကပ္ေနရာကေန ခ်က္ခ်င္းျပန္မကြာေသးပဲ အသားခ်င္းပြတ္ျပီးဖိဆြဲသလို ျဖစ္ျပီးမွ ျပန္ကြာသြားခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ထဲ ဗံုးအလံုးတစ္ရာေလာက္ စုျပံဳေပါက္ကြဲသြားသလား ထင္ရေအာင္ကို တုန္ခါက်န္ေနခဲ့ရပါတယ္။ ဒီေလာက္တင္းမာေနတဲ့ လီးတံမွာေတာင္ ဆရာမဖင္ၾကီးေတြရဲ႕ ႏူးည့ံမႈကို ခံစားေနရရင္ ဆရာမကေရာ သူ႕ဖင္ကိုလာလာေဆာင့္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္လီးရဲ႕ မာေက်ာေတာင့္တင္းေနမႈကို သိမ်ားေနမလား။

ဒါေပမယ့္ ဆရာမက ပံုစံမပ်က္ဖင္ကုန္းထားလ်က္ပဲ ျငိမ္ေနတာမို႕ ကၽြန္ေတာ္လဲ တခ်က္တခ်က္ မသိမသာ ေဆာင့္လိုက္ တခါတခါ သိသိသာသာေဆာင့္လိုက္ လုပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ကားစပယ္ယာ ခမ်ာလဲ တစ္စီးလံုးဖင္ေသေတြခ်ည္းပဲပါလာလို႕ စိတ္ညစ္ေနပံုရပါတယ္။ေျမနီကုန္းမွာမီးပိြဳင့္မိေနတုန္း ေရွ႕မွတ္တိုင္ေတြ အကုန္ေမးေနပါတယ္။ ဆြဲထားရတဲ့စာအုပ္ထုပ္ၾကီးေၾကာင့္လက္အံေသေနတာကိုေတာင္ အခုမွသိတယ္..တကယ္တကယ္ အာရံုကအဲဒီဖင္ၾကီး ေပၚမွာပဲရွိေနတာ။စာအုပ္ကိုလက္ေျပာင္းျပီးဆြဲလိုက္တုန္း စပယ္ယာကမွတ္တိုင္အေမးမွာ “ သုခ ပါလား …….. သုခ ။ ” “ ပါတယ္ သုခ။ ” ဆိုျပီး ေဒၚမမေလးေျဖလိုက္သံၾကားရပါတယ္။ေကာင္းေရာဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေရွ႕မွာ ဆင္းမယ့္လူကိုမရွိဘူး။မီးပိြဳင့္စိမ္းသြားေတာ့ ကားကေဒါနဲ႕ ေမာနဲ႕ေဆာင့္အထြက္မွာ ျပည့္ကားတင္းထြားလွတဲ့ ေဒၚမမေလးရဲ႕ ဖင္ၾကီးကို အားပါးတရ ဖိေဆာင့္ခ်လိုက္မိပါတယ္။ခါးကိုေကာ့ျပီး ပိုပိုသာသာ ေလးေဆာင့္ထည့္လိုက္တာမို႕ ေဒၚမမေလးရဲ႕ကိုယ္လံုးၾကီးေတာင္ ဆတ္ခနဲ ကားထဲကို ေျပးဝင္သြားပါတယ္။လုပ္ခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႕ လုပ္လိုက္ျပီးကာ မွဒီေလာက္သိသိသာသာၾကီး ဖင္ကိုအေဆာင့္ခံလိုက္ရတာကို ရိပ္မိေလာက္တယ္လို႕လဲ ျပန္ေတြးမိကာ ထူပူလာျပန္ပါတယ္။ျပီးေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္လဲသိတယ္..ပုဆိုးထဲကလီးက ေတာ္ရံုတန္ရံုတင္းေနတာမဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။အရသာထူးေတြေတြ႕ေနတာမို႕ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီထဲကေန ထိုးထြက္ေတာ့မေလာက္ျဖစ္ေနျပီ။အဲဒီေလာက္ေတာင့္တင္းေနတဲ့ လီးနဲ႕ ဖင္ကိုအထိုးခံေနရတာေတာင္ တခ်က္မွပံုစံ မပ်က္ပဲ ေနေနတဲ့ ေဒၚမမေလးကိုလဲ အံ့ၾသလာပါတယ္။ “ ဖင္ၾကီးက အတုၾကီးမ်ားလား မသိဘူး ” အဲဒီလိုေတြးမိတာနဲ႕အတူမ်က္စိကပါ ေဒၚမမေလးရဲ႕ဖင္ၾကီးကို ၾကည့္လိုက္မိပါတယ္။ေဟာဗ်ာ… ေက်ာင္းစိမ္းထမီ ဖင္ေအာက္ဘက္ ေလာက္မွာ က်ပ္ေစ့ေလာက္ရွိတဲ့ ေရစိုကြက္ေလးပါလား။သိလိုက္ပါျပီ..ေမာင္ႏိုင္လဲ အဲဒီေလာက္မညံ့ပါဘူးေလ။ဒီအေျခဒီအေန မွာ ဒီအကြက္က ဘယ္ကအရည္စိုတာလဲဆိုတာ တန္းသိလိုက္ပါျပီ။ဘယ့္ႏွယ့္ ေနာက္ကေနတရစပ္လီးနဲ႕ထိုးေနတာကို ျငိမ္လွခ်ည္ လားလို႕ ထင္ေနတာ။လတ္စသတ္ေတာ့ ေဒၚမမေလးတေယာက္ ေစာက္ပတ္ထဲက အရည္က်ေလာက္ေအာင္ ဖီလင္ယူေနတာကိုး။ႏို႕မို႕ဆို လဲ ဒီထမီေပၚမွာ ေစာက္ရည္ေတြစိုမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

သူ႕ဟာဟူဖင္ၾကားထဲကေနစီးသြားမွာပါ။အခုဟာက ကၽြန္ေတာ္ကလီးနဲ႕ေျပးေျပးေဆာင့္ ေနေတာ့ ထမီစကပါ ဖင္ၾကားထဲေရာက္ေရာက္သြားျပီး ေစာက္ရည္ၾကည္ေတြက ထမီေပၚမွာပါလာစိုေနေတာ့တာေပါ့။မွတ္တိုင္မွာကားရပ္လိုက္တာနဲ႕ အရင္ဆံုးလြယ္အိတ္ကို ေရွ႕ကိုေျပာင္းလြယ္လိုက္ရတာပဲ။ႏို႕မို႕ဆို လမ္းေလွ်ာက္ရင္ေပါင္ၾကားက ေကာင္က ေငါထြက္ေနမွာေလ။ကားလမ္းကိုခပ္သြက္သြက္ကူးလိုက္ျပီး ေဒၚမမေလးနဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ရေအာင္ ေရွ႕ကေနလမ္းထဲကုိအရင္ဝင္လာခဲ့ လိုက္ပါတယ္။ရန္ကုန္ထံုးစံအတိုင္း ရံုးဆင္းေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မို႕ ေဒၚမမေလးတို႕လမ္းထဲမွာ စည္ကားေနပါျပီ။ေရွ႕ကေန ဟိုေငးဒီေငးနဲ႕ ေလွ်ာက္လာျပီးမွ ေဒၚမမေလးရဲ႕ ထမီေပၚကအစိုကြက္ကို သတိရလိုက္ပါတယ္။သူ႕ဟာသူေတာင္ဖင္မွာကြက္ေနတာသိပါ့မလားလို႕။ဒီအတိုင္း ဖင္မွာအကြက္ၾကီးနဲ႕ တလမ္းလံုးေလွ်ာက္လာရင္ ျမင္တဲ့လူေတြအကုန္ဟားၾကမွာ။ “ ဟာ…ငါေျပာလိုက္ရင္လဲ ကားေပၚမွာျဖစ္ၾကတာေတြ အတြက္ရွက္ေနရမွာ။ မေျပာပဲေနလိုက္တာေကာင္းမလား။ ” ဘာလုပ္ရေကာင္းမလဲ ေတြးျပီးမွ ေနာက္ဆံုးေျပာလိုက္လို႕ ရွက္ရတာက ငါ့ကိုပဲရွက္ရမွာ၊ မေျပာပဲထားလိုက္ရင္ လမ္းထဲကလူေတြအကုန္ကို ရွက္ရမွာ ဆိုျပီး ေရွ႕ကေနခဏရပ္ေစာင့္ေနလိုက္ပါတယ္။ေခါင္းၾကီးငံု႕ျပီး ေလွ်ာက္လာေနတဲ့ ေဒၚမမေလး ကိုေသေသခ်ာခ်ာပဲရပ္ျပီးၾကည့္ေန လိုက္ပါတယ္။အသားအရည္ကေတာ့ ပံုမွန္ခပ္လတ္လတ္အသားအရည္ပါပဲ၊ ေခ်ာသလားဆိုေတာ့လဲ အဲလိုေခ်ာတာမ်ိဳးမဟုတ္ျပန္ပါဘူး။ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ေတာင့္တင္းဖြံ႕ထြားတာေလးပဲ ထူးျခားတာပါ။ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေလာေလာဆယ္မွာ ေဒၚမမေလးကလြဲျပီး ဘယ္မိန္းမကမွ မ်က္စိထဲမွာၾကည့္လို႕ေကာင္းတာမရွိပါဘူး။ “ ဆ ဆရာ.မ ။ ” “ ဟို ဟိုေလ။ ” ေဘးနားက လိုက္ေလွ်ာက္ျပီး ခပ္တိုးတိုးေလးေျပာမလို႕ ျပင္ကာမွ ေဒၚမမေလးကမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျပန္အၾကည့္မွာ ရင္ေတြတုန္ျပီး ဘာေျပာ ရမွန္းမသိျဖစ္ကာ ရုတ္တရက္ ဆြံ႕အသြားရျပန္ပါတယ္။ “ ဟဲ့…ေကာင္ေလး ေျပာေလ ဘာတုန္း။ ” “ အဲ..ဟိုေလ..ဆရာမ..၊ …ဆရာမ ဖင္…အာ..ဟိုဟို ေနာက္မွာကြက္ေနတယ္။အဲဒါ…. ” ေျပာျပီးတာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္လွည့္မၾကည့္ေတာ့ပဲ သုတ္ေျခတင္ေတာ့တာပဲ။ေဒၚမမေလးတို႕တိုက္ခန္းေအာက္ကို ေရာက္ေတာ့ တျခား က်ဴရွင္တူတူတက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေလွကားအုတ္ခံုမွာထိုင္ျပီး အာလူးဖုတ္တဲ့လူဖုတ္၊မုန္႕စားတဲ့လူကစားေနၾကျပီ။ကၽြန္ေတာ္က စာအုပ္ထုပ္ၾကီးဆြဲျပီးေရာက္လာတာျမင္ေတာ့ ဝိုင္းအာၾကတယ္။ “ ေဟ့ေကာင္…ေမာင္ႏိုင္သိပ္မဖားနဲ႕ကြာ။

အဆင့္တစ္လဲမင္းရမွာ မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ” “ ေအးေလ…ေမာင္ႏိုင္တို႕က သိပ္သိသာေနျပီ။ဆရာမဆီက ဘာစားခ်င္လို႕လဲေဟ့။ ” “ ငဖားၾကီးေဟ့ ဟားဟား ။ ”ဝိုင္းဟားေနၾကတဲ့ အေကာင္ေတြ ေကာင္မေတြကို မ်က္လံုးျပဴး လွ်ာထုတ္ျပျပီး ျပန္ေနာက္လိုက္ပါတယ္။လက္ထဲကစာအုပ္ထုပ္ၾကီးကို အုတ္ ခံုေပၚဘုန္းကနဲပစ္ခ်လိုက္ျပီး “ ေဟ့ေကာင္ေတြ…တံခါးဖြင့္ထားျပီးျပီလား။ ” “ ေအးေအး .. ဖြင့္ထားျပီးျပီ။ ” “ျပီးေရာ ငါဒီအထုပ္ၾကီးသြားထားလိုက္ဦးမယ္။ ” က်ဴရွင္ရွိတဲ့ ေန႕ဆိုကၽြန္ေတာ္တို႕ထဲက တေယာက္ေယာက္ကို ေဒၚမမေလးက အိမ္ေသာ့ေပးလိုက္ေလ့ရွိပါတယ္။ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ကၽြန္ ေတာ္တို႕ကေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းထိုးတာနဲ႕ တခါတည္းထြက္လာလို႕ရၾကတာေလ။ဆရာမ ကေတာ့ ေက်ာင္းကိစၥေတြဘာေတြရွိတတ္ တာမို႕ ေနာက္က်ပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္တို႕ကအရင္သြားႏွင့္ျပီး လြယ္အိတ္ေတြဘာေတြထား အဆာေျပမုန္႕ေတြဘာေတြစားထားရတာေပါ့။ ဆရာမကကိုယ္ခြဲမရွိဘူးေလ။ဆရာမေယာက်္ားဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ၾကီးကိုလဲ ခ်ိတ္ထားတဲ့ဓာတ္ပံုထဲမွာပဲျမင္ဘူးပါတယ္။ရွမ္းျပည္ဘက္မွာတာဝန္ က်ေနတယ္လို႕ေတာ့ေျပာတာပဲ။ယူနီေဖာင္းေပၚက အပြင့္ေတြအခက္ေတြေတာ့ပါတယ္။ဗိုလ္ၾကီးလား ဗိုလ္မွဴးလားေတာ့ မခြဲတတ္ဘူး။ ရုပ္ကေတာ့ အညာသားရုပ္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္စာအုပ္ထုပ္ၾကီးကိုဧည့္ခန္းထဲမွာထားလိုက္ျပီး ေရခ်ိဳးခန္းဘက္ကို ေလွ်ာက္လာခဲ့ပါတယ္။တိုက္ခန္းဆိုေတာ့ အိမ္သာေရခ်ိဳးခန္း ကတြဲလ်က္ေလ။ခုေတာ့ေဒါသေတြေျပျပီး ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးျဖစ္ေနတဲ့ေကာင္က ဆီးသြားလိုက္ေတာ့ပိုျပီးေတာင္ေပ်ာ့က်သြားသလိုပါပဲ။ ကိစၥျပီးလို႕ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကိုဖြင့္မယ္အလုပ္မွာအဝတ္လွမ္းတဲ့ၾကိဳးတန္းဆီကို မ်က္စိကဘာရယ္မဟုတ္ၾကည့္မိလိုက္ပါတယ္။အတြင္း ပစၥည္းေတြလွမ္းထားတာပါလား။စကဒ္လိုဟာမ်ိဳးတထည္နဲ႕ ပန္တီအျပာေလးတထည္ပါ။ေလွ်ာ္ျပီးလွမ္းထားတာနဲ႕တူပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္က အျပာေရာင္ပန္တီေလးကို အလိုလုိလွမ္းယူလိုက္မိပါတယ္။လက္ထဲမွာေရာက္လာတဲ့ ေဒၚမမေလးရဲ႕ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီအျပာေရာင္ေလးကို တယုတယကိုင္တြယ္ေနရင္းက ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြဘယ္လိုမွထိန္းလို႕မရေတာ့ပါဘူး။ေစာေစာကညိွဳးငယ္ ေနတဲ့ သေကာင့္သားကလဲ အားမာန္အျပည့္နဲ႕ခ်က္ခ်င္းရုန္းၾကြလာျပန္ပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္ပုဆိုးကိုကြင္းလံုးခၽြတ္ျပီး ၾကိုးတန္းမွာတင္လိုက္ပါတယ္။လက္ကိုတံေတြးနဲနဲဆြတ္ျပီး ေတာင့္တင္းေနတဲ့ လီးကိုေရွ႕ေနာက္ဆြဲ ျပီးဂြင္းထုဖို႕ အစပ်ိဳးလိုက္ပါတယ္။တလမ္းလံုးေဆာင့္လာရတဲ့ ေဒၚမမေလးရဲ႕ဖင္ၾကီးကို ျပန္ျမင္ေယာင္ရင္း အဲဒီဖင္ၾကီးမွာဝတ္တဲ့ေဘာင္း ဘီကို ေသေသခ်ာခ်ာျဖန္႕လိုက္ကာ ခြၾကားေနရာကို ခပ္ဖြဖြနမ္းရိွဳက္လိုက္ပါတယ္။ “ ဒီေနရာေလးက ေစာက္ဖုတ္ၾကီးနဲ႕ အျမဲကပ္ေနမယ့္ေနရာပဲ။ ” ဆပ္ျပာရနံ႕သင္းေနတဲ့ ပန္တီခြၾကားေနရာကို လွ်ာနဲ႕မထိတထိ လ်က္လိုက္တယ္။စိတ္အာရံုထဲမွာေတာ့ ေဒၚမမေလးရဲ႕ ေစာက္ဖုတ္ၾကီး ကို လ်က္ေပးလိုက္ရသလိုပဲ ခံစားရပါတယ္။

ေအာက္မွာလဲ လက္က အဆက္မျပတ္ ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ဂြင္းတိုက္ေပးေနတာမို႕ လီးတံထိပ္ ကဒစ္ၾကီးကလဲ ဖူးကားေရာင္ရမ္းလို႕ေနပါျပီ။တသက္လံုးဂြင္းထုခဲ့သမွ် ဒီတခါထုရတာ အရသာအရွိဆံုးပါပဲ။ေရခ်ိဳးခန္းနံရံကို မွီကာ ေဒၚမမေလးရဲ႕ အတြင္းခံပန္တီကို မ်က္ႏွာကမခြာပဲ စိတ္ကူးယဥ္ခ်င္တိုင္းယဥ္ကာ စိတ္ရွိလက္ရွိထုေနရတာေလ။ “ အ…အ…ရွီး။ ” “ ဟင္း….အ…အား။ ” “ကၽြိ…..ကၽြီ…..ကၽြီ။ ” အသံတခုနဲ႕အတူ ညာဘက္က ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးက ပြင့္သြားကာ တေယာက္ေယာက္ဝင္လာလိုက္တာကို မ်က္စိေထာင့္မွာရိပ္ကနဲေတြ႕ လိုက္ရခ်ိန္မွာ အရာအားလံုးေနာက္က်သြားပါျပီ။တံခါးကို ေသေသခ်ာခ်ာပိတ္ခဲ့မိရဲ႕လား ၊ ေစ့ရံုသာေစ့ထားခဲ့မိသလားဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မေတြးတတ္ေတာ့ပါဘူး။အင္းေလ ဒီလိုလုပ္မိလိမ့္မယ္လို႕လဲ ကိုယ္တိုင္ေတြးမိခဲ့တာမွမဟုတ္တာ။ေျခအေနက ပံ့ပိုးလို႕ အခုလိုျဖစ္သြားရတာပါ။ေဒၚမမေလး အိ္မ္ထဲေရာက္လာတဲ့ အသံကိုလံုးဝကို မၾကားခဲ့ပါဘူး။ကိုယ့္ဟာကိုယ္တိုက္ပြဲ ကျပင္းထန္ေနတာကိုး။အခုေတာ့ေအာက္ ပိုင္းဗလာက်င္းလ်က္ သူ႕ရဲ႕ အတြင္းခံပန္တီေလးကို မ်က္ႏွာမွာအပ္ကာ ဂြင္းထုေနတဲ့ ေမာင္ႏိုင္ရဲ႕ အျဖစ္ကို ေဒၚမမေလး တစ္ေယာက္ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕ၾကံဳလိုက္ရပါျပီ။ “ ေမာင္ႏိုင္…မင္း ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ။ ” “ အဲဒါ…ဆရာမေဘာင္းဘီမဟုတ္လား။ ” “ အခု ပုဆိုးျမန္ျမန္ျပန္ဝတ္စမ္း…ေအာက္ကဟာကိုလဲၾကည့္ဦး။ ” ေဒၚမမေလးကသာ ဇယ္ဆက္သလို ေျပာေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တခြန္းမွျပန္မေျပာေတာ့ပါ။ဒီလိုထိေတာင္ ျဖစ္လာမွ ေရြးစရာလမ္းမရွိေတာ့ဘူးလို႕ပဲ ခံယူလိုက္ျပီေလ။ေရွ႕ဆက္တိုးရံုပဲရွိေတာ့တာေပါ့။ကၽြန္ေတာ့္ေပါင္ခြၾကားကထုလက္စမို႕ ေတာင္ မတ္ေနတဲ့ လီးကုိၾကည့္ကာ ပုဆိုးျပန္ဝတ္ခိုင္းေနတဲ့ ေဒၚမမေလးရဲ႕လက္ဖဝါးႏွစ္ဘက္လံုးကို ဖ်က္ခနဲဆြဲကာ ကၽြန္ေတာ့္လီးတံ ေပၚမွာဖိကပ္ထားလိုက္ပါတယ္။ရုတ္တရက္မို႕ေဒၚမမေလးတေယာက္ဘာမွမတုန္႕ျပန္ႏိုင္ခင္မွာခႏၶာကိုယ္ႏွစ္ခုကိုပိုျပီးနီးကပ္သြား ေအာင္တိုးလိုက္ေတာ့ ေဒၚမမေလးကို ေရခ်ိဳးခန္းေထာင့္မွာပိတ္ထားလိုက္သလိုပါျဖစ္သြားပါတယ္။ေလာေလာလတ္လတ္ စိတ္ေတြထၾကြထားၾကတဲ့ သူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အသက္ရွဴသံေတြက ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ျပင္းထန္ဆူညံလာပါတယ္။ “ ဆရာမ…ကၽြန္ေတာ္..ကၽြန္ေတာ္ မရေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ” “ၾကည့္ပါဦး ဆရာမရယ္။လီးတေခ်ာင္းလံုး အရမ္းေတာင္ေနျပီ။ဆရာမဖင္ကို တလမ္းလံုးေဆာင့္လာခဲ့တာေလ အခု မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။အရမ္းလုပ္ခ်င္ေနျပီ။ ” “ ေမာင္ႏိုင္ ..မင္း မင္း ပုဆိုးျပန္ဝတ္ပါဆိုေနတာကို…ဒီကေလးနဲ႕ေတာ့ ခက္ကုန္ပါျပီ။ ” ေဒၚမမေလးတုန္ယင္စြာနဲ႕ ေမာင္ႏိုင့္ ကိုပုဆိုးျပန္ဝတ္ဖို႕ပဲ ေျပာေနေပမယ့္ လက္ႏွစ္ဘက္ကေတာ့ ေမာင္ႏိုင္ရဲ႕လီးတံကို တင္းက်ပ္ စြာဆုပ္ညစ္ထားပါတယ္။ေဒၚမမေလးကဆုပ္ကိုင္ျဖစ္ညွစ္ထားခ်ိန္မွာေမာင္ႏိုင္ရဲ႕ ခါးေအာက္ပိုင္းက အလိုလိုေကာ့လိုက္ကုန္းလိုက္ လုပ္ေပးေနမိတာမို႕ ဂြင္းထုေပးတာခံေနရသလိုပါပဲ။္စိတ္ရွိလက္ရွိျဖစ္ညွစ္ထားတဲ့ ေဒၚမမေလးရဲ႕လက္ထဲကို လီးတံတေခ်ာင္းလံုး ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္လုပ္ေနရင္း စိတ္ေတြတအားပါလာကာ ေဒၚမမေလးရဲ႕ကိုယ္လံုးျပည့္ျပည့္ၾကီးကို ဆြဲဖက္ထားလိုက္ပါေတာ့တယ္။ေဒၚမမေလးရဲ႕ လက္ႏွစ္ဘက္က လီးတံကို ဆုပ္ကိုင္ထားခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကသိုင္းဖက္လိုက္တာမို႕ လက္ေတြကို ရုန္းမရေအာင္ခ်ဳပ္ျပီးသား ပံုစံျဖစ္သြားပါတယ္။

ႏူးညံ့တဲ့ ဆန္႕က်င္ဘက္လိင္ရဲ႕ အေတြ႕အထိ နဲ႕ ကိုယ္ရနံ႕ ကို တခါမွ ဒီေလာက္ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မၾကံဳခဲ့ဖူးတာကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ရမၼက္ရွိန္ကို တရိပ္ရိပ္တိုးေစပါတယ္။ကၽြန္ေတာ့္ အထင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေရာ ေဒၚမမေလးပါ ႏွစ္ေယာက္လံုး နတ္ပူးသလို တုန္ခါေနၾကတယ္လို႕ ခံစားေနရပါတယ္။ “ မလုပ္ ပါနဲ႕ကြာ …မျဖစ္ပါဘူး။ ” “ ေမာင္ႏိုင္…လႊတ္ပါ ဆရာမကို။ဟိုမွာ…တျခားကေလးေတြ တက္လာေတာ့မယ္ေလ။ ” ပါးစပ္ကသာ လႊတ္ပါတကဲကဲ လုပ္ေနျပီး လက္ေတြက လီးတံကိုမလႊတ္တမ္းကိုင္ထားတဲ့ ေဒၚမမေလးရဲ႕ လည္ပင္း တဝိုက္ကိုခပ္ဖြဖြလိုက္နမ္းေနတုန္းမွာ ေဒၚမမေလးကစိုးရိမ္စြာေျပာလာပါတယ္။ေဒၚမမေလးရဲ႕ေက်ာျပင္ကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြကေအာက္ကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ေလ်ာ့ခ်လာပါတယ္။ခါးအထက္ပိုင္းေလာက္ဆီကို အေရာက္မွာ ေဒၚမမေလးရဲ႕ မ်က္ႏွာကို တခ်က္ၾကည့္လိုက္ျပီး ခါးေအာက္ကေနမို႕ေမာက္ကားထြက္ေနတဲ့ ဖင္သားေတြကိုဆတ္ခနဲဆြဲကိုင္ကာဆီးခံု ခ်င္းပူးကပ္သြားေအာင္ဆြဲယူလိုက္မိပါတယ္။ဒါေပမယ့္ ေဒၚမမေလးက လီးတံကိုဆုပ္ကိုင္ထားဆဲမို႕ ဆီးခံုခ်င္း မပူးကပ္ေတာ့ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ဒစ္ဖ်ားကသာ ေဒၚမမေလးရဲ႕ဆီးစပ္ကိုထိုးမိသြားပါတယ္။အေရျပားခ်င္းပြတ္တာဆို ဘာမွမျဖစ္ေပမယ့္အခုဟာက ေဒၚမမေလးရဲ႕ ထမီစကို ဖိပြတ္မိသြားတာေလ။ကားေပၚမွာတုန္းကေတာ့ ကိုယ္ကလဲ ပုဆိုးနဲ႕ ေအာက္ကလဲေဘာင္းဘီပါေသး တာဆိုေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။အခုက ကိုယ္ကအလြတ္ၾကီးဆိုေတာ့ ပူကနဲျဖစ္ျပီး ဒစ္ဖ်ားတခုလံုးက်ိန္းစပ္သြားတာပဲ။ “ အ..အ…။ ” “ ဟင္…ဘာ. ဘာ ျဖစ္လို႕လဲ …။ ” “ အား…ကၽြတ္..ကၽြတ္…ထမီကို ပြတ္ဆြဲသလိုျဖစ္သြားတာ..က်င္သြားလို႕။ ” ေနရင္းထိုင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ထေအာ္လိုက္တာမို႕ ေဒၚမမေလးေတာင္လန္႕သြားတယ္ထင္တယ္။တခ်ိန္လံုးလီးကို ကိုင္ထားတဲ့ လက္ေတြကို အလန္႕တၾကားလႊတ္လိုက္ပါတယ္။အေၾကာေတြေထာင္ေနေအာင္ တင္းမာေနတဲ့ လီးထိပ္ကက်ိန္းစပ္ေနတဲ့ ဒစ္ဖ်ားကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပန္ကိုင္ၾကည့္ျပိး ဆုပ္လိုက္ေျဖလိုက္လုပ္ေပးေနတုန္း ေဒၚမမေလးရဲ႕ မထင္မွတ္တဲ့ အျပဳအမူ ကို ၾကံဳေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ ဟင္း ဘာအခုမွေတာ္ေတာ္နာေနတာလဲ…ဒီေလာက္ေသာင္းက်န္းေနတာကို နဲေတာင္နဲေသးတယ္။ ” “ ပ်စ္ ။ ” ေျပာရင္းနဲ႕ သူ႕လက္ဝါးကို ပါးစပ္နားေတ့ကာ လက္ထဲကိုတံေတြးနဲနဲ ေထြးလိုက္ျပီး၊ အဲဒီတံေတြးေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ လီးတံမွာ သုတ္ကာေျဖးေျဖးခ်င္းလီးကိုဆြဲကစားေပးပါတယ္။နာေနတာေတာင္ျပန္ေမ႕သြားျပိး လီးကို အလိုက္သင့္ ေကာ့ေပးထားမိပါတယ္။လီးတေခ်ာင္းလံုးနီရဲ လာေအာင္ အရသာေတြ႕ေနခ်ိန္မွာ အခုလိုဂြင္းထုေပးေနတဲ့ ေဒၚမမေလး ရဲ႕ ေစာက္ဖုတ္ၾကီးမွာလဲ အရည္ေတြဘယ္ေလာက္ရြဲေနမလဲဆိုတာ ၾကည့္လိုက္ခ်င္ပါတယ္။ “ နာေသးလား…အခု ။ ” “ အ..အ ..အား မနာေတာ့ဘူး…အရမ္းေကာင္းတာပဲ ဆရာမရယ္။ ” “ ျပစ္..ျပစ္ ..ဗ်စ္ ။” “ႏွာဗူးေလး…ျမန္ျမန္ျပီးေတာ့ ….ေအာက္ကေနတက္လာက်ေတာ့မယ္။ ” “အ..အား ရွီး…ေကာင္းလိုက္တာ…သြက္သြက္ေလးလုပ္ေပးပါ ဆရာမရယ္။ ” “အင္း..လာ ဒီလိုေန။ ” မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထုေပးေနတာမို႕ ပံုစံမက်တဲ့ အေနအထားကို ေဒၚမမေလးကေျပာင္းေပးပါတယ္။ကၽြန္ေတာ့္ကိုဆြဲလွည့္ျပီး သူ႕ရင္ဘတ္ထဲထည့္ကာ ေနာက္ကေနလွမ္းျပီးထုေပးတဲ့အခါမွာေတာ့ ေဒၚမမေလးရဲ႕လက္ေတြကခုနကထက္ပိုျပီးသြက္သြက္ လက္လက္လႈပ္ရွားလို႕ရသြားတယ္။အားေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ႏွစ္ဘက္ကိုလဲ ေဒၚမမေလးရဲ႕ တင္ပါးၾကီးေတြကို ေနာက္ျပန္ ကိုင္ကာ စိတ္ရွိလက္ရွိကိုင္တြယ္ေနလိုက္ပါတယ္။

တရစပ္ ဂြင္းထုေပးရင္းက ကၽြန္ေတာ့္နားရြက္နား ကပ္ကာတိုးတိုးေလးေျပာ လိုက္တဲ့စကားသံကို အၾကားမွာ တကိုယ္လံုးၾကက္သီးေတြေတာင္ထသြားတယ္။ “ မင္း…ဆရာမကို သိပ္လိုးခ်င္ေနလားဟင္။ ” “ အ..အ..ဗ်ာ။ ” “က်ဴရွင္ျပီးရင္ မျပန္နဲ႕ေနာ္။…ဆရာမနဲ႕မင္းနဲ႕ လိုးၾကရေအာင္ကြာ။ ” “အား….အီး…အ….ျပီးေတာ့မယ္…ဆရာမ….အ အ ထုေပး ထုေပးပါ။ ” “အင္း…အ..။ ” “ ပ်စ္ ပ်စ္ ။” ေဒၚမမေလးက ဂြင္းထုေပးရင္းေျပာလိုက္တဲ့ စကားလံုးေတြေၾကာင့္စိတ္ခံစားမႈေတြကပိုျပီးျမန္ဆန္လာပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္ ခါးကို ေကာ့ႏိုင္သေလာက္ေကာ့ေပးထားသလို ေဒၚမမေလးကလဲ လီးတံၾကီးကို အားထည့္ျပီးညစ္ကာ ဆက္တိုက္ထုေပးေနတယ္။ အသက္ကိုေအာင့္ထားကာလီးတံထိပ္ ဒစ္ဖ်ားကေန တကိုယ္လံုးက်င္ေနေအာင္တလိပ္လိပ္တက္လာတဲ့ ကာမအရသာကို အားပါး တရခံစားရင္း သုတ္ရည္ေတြကို ေရခ်ိဳးခန္းၾကမ္းျပင္ေပၚကို ပန္းခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။တကိုယ္လံုးႏံုးခ်ည့္ကာ ယိုင္နဲ႕နဲ႕ျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္္ေတာ့္ကို ထူမတ္ေပးရင္း ေဒၚမမေလးကျပံဳးစိစိၾကီးလုပ္ကာ “ဟင္း…ျမန္လိုက္တဲ့ ကိုယ္ေတာ္ေလး။ ” “ကိုယ့္ ဟာေတြကိုယ္ ေရေလာင္းျပီးေဆးခဲ့ဦးေနာ္…ဟင္းဟင္း။ ” ေျပာျပီးေတာ့ သူ႕လက္ေတြကိုေရေဆးကာထြက္သြားတဲ့ေဒၚမမေလးရဲ႕ ဖင္ၾကီးႏွစ္လံုးကိုၾကည့္ကာသက္ျပင္းခ်လိုက္မိပါတယ္။ဒီအခ်ိန္ ေလး ၁၀ မိနစ္ေလာက္အတြင္းမွာ ဘယ္လိုေတြျဖစ္သြားမွန္းေတာင္ မသိလိုက္ပါဘူးေလ။တန္းေပၚက ပုဆိုးကို ျပန္ယူကာဝတ္လိုက္ျပီး ေစာေစာက ပန္းထုတ္ထားတဲ့ ေဒါသေတြကို ေရေဆးခ်ျပီးမွ ထြက္လာခဲ့လိုက္ပါတယ္။ အမိုးကိုင္းကိုဆြဲျပီး က်န္တဲ့တဘက္က စာအုပ္ထုပ္ၾကီးကို ဆြဲထားလ်က္ပါလာပါတယ္။အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ဟိုေကာင္ေတြအသင့္ျပင္ထားျပီးၾကတဲ့ စားပြဲဝိုင္းမွာ ဝင္ထိုင္ျပီးအရွိန္မေသ ေသးတဲ့ အရသာကို မ်က္လံုးမွိတ္ကာ ဇိမ္ယူေနလိုက္တယ္။ေဒၚမမေလးကေတာ့ အိပ္ခန္းထဲဝင္သြားျပီး အဝတ္အစားလဲေနတယ္ ထင္ပါ တယ္။

က်ဴရွင္ျပီးရင္ ဆိုတဲ့ အေတြးကဝင္လာျပန္ေတာ့ ရင္ေတြတဒိတ္ဒိတ္ခုန္လာပါတယ္။ဘယ္လိုစျပီး ဘာေတြလုပ္ရ မလဲဆိုတာေတြးၾကည့္ေနတုန္း ေအာက္ကေကာင္ေတြ ဆူဆူညံညံနဲ႕ဝင္လာၾကပါတယ္။ “ ေအး..ငါ့အိမ္ကပိုက္ဆံမေပးေသးဘူးကြ။ရရင္ေတာ့ ငါလဲဝယ္မွာ။ ” “မဟုတ္ဘူးေလဟယ္..ဟိုေၾကျငာမွာဝတ္သြားတဲ့ ဒီဇိုင္းကိုေျပာတာ ငါက။ ” “ေအးေဟ့ေကာင္..မင္းအဲဒီသီခ်င္း ေကာ့ဒ္ရွိရင္ ငါ့ကိုေပးဦး။” တေယာက္တေပါက္နဲ႕ ဘာေတြေျပာေနၾကမွန္းမသိေအာင္ဆူညံစြာေရာက္လာၾကျပီး အလ်ိဳလ်ိဳထမင္းစားပြဲဝိုင္း ၂ ဝိုင္း မွာ ေနရာယူေနၾကခ်ိန္မွာ ေဒၚမမေလးလဲ အခန္းထဲကထြက္လာပါတယ္။တီရွပ္ပြပြနဲ႕ ကရင္ထမီလိုလို ရွမ္းထမီလိုလို တိုင္း ရင္းသားအဆင္ ထမီတထည္ကိုတြဲျပီးသာမန္သာဝတ္ထားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္မွာေတာ္ေတာ္ၾကီးကိုလွေနပါတယ္။ “ကဲကဲ အားလံုးအဆင္သင့္ျဖစ္ရင္ စရေအာင္။ ” “သခ်ာၤ ( ၁ ) သင္မယ္ဒီေန႕။ ” စာအုပ္ထုတ္ဆိုလို႕သာထုတ္ထားရတယ္ စာထဲမွာကၽြန္ေတာ့္အာရံုေတြလံုးဝရွိမေနပါဘူး။ရွင္းျပေနတဲ့အသံေတြ ျပန္ေမးေနတဲ့ အသံေတြကလဲ ၾကားတခ်က္ မၾကားတခ်က္ပါပဲ။ခ်ထားတဲ့ စာအုပ္ကိုငံု႕ၾကည့္ေနရင္း ေဒၚမမေလးကိုဘယ္လိုပံုစံနဲ႕လုပ္ရမလဲ ဆိုတာေတြကိုပဲ စိတ္ကူးယဥ္ေနမိပါေတာ့တယ္။ငါ လူပ်ိဳရည္ပ်က္ေတာ့မွာပါလား ဆိုတဲ့အသိကလဲရွက္သလိုလို ပီတိျဖစ္ေန သလိုလို ခံစားရေစပါတယ္။အင္းေလ…ေၾကးစားမိန္းမတေယာက္နဲ႕ ကာမဆက္ဆံျပီးလူပ်ိဳရည္ပ်က္ရတာထက္စာရင္အခုလိုကိုယ္ တကယ္ တပ္မက္စြဲလမ္းရတဲ့ မိန္းမတေယာက္ဆီမွာ လူပ်ိဳရည္အပ်က္ခံလိုက္ရတာကို ေက်နပ္မိတာအမွန္ပါပဲ။ ျပီးေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္စိတ္ကူးထဲမွာ အခါအခါျမင္ေယာင္မွန္းဆခဲ့ရဖူးတဲ့ ေဒၚမမေလးရဲ႕ခႏၶာကိုယ္တခုလံုးကို မိေမြးတိုင္း ဖေမြးတိုင္း ျမင္ခြင့္ရျပီေလ။ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လူပ်ိဳရည္ကိုေသာက္သံုးမယ့္ ေဒၚမမေလးရဲ႕ ေပါင္ၾကားကအခ်စ္ပန္းပြင့္ၾကီးကေရာ ဘယ္လိုပံုမ်ားရွိေနမလဲ။

မဆံုးႏိုင္တဲ့အေတြးေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးေတြးေနတာဘယ္ေလာက္ေတာင္ၾကာသြားလဲမသိဘူး။ေဘးကေကာင္ေတြ စာအုပ္ေတြသိမ္းဆည္းေနမွ စာသင္လို႕ျပီးသြားတာ သိပါတယ္။ထရမလို ထိုင္ပဲထိုင္ေနရမလိုျဖစ္ေနတယ္။အေရးထဲမွ ဘာမွမသိတဲ့ ဟိုအေကာင္ေတြက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထိုင္ဖို႕ေခၚေနေသးတယ္။ခါတိုင္းလဲ က်ဴရွင္ျပီးရင္ ထိုင္ေနၾကပါ။ဒီေန႕ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ဖို႕ ေခၚတဲ့အေကာင္ ေတြကို ေတာ္ေတာ္ေသာက္ျမင္ကပ္သြားတယ္။ “ ေဟ့ေကာင္ လဒ… ထုိင္မွာလားလို႕ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္။ ” “ ေဟ..ေအးေအး ငါဒီေန႕ မထိုင္ေတာ့ဘူးကြာ အိမ္ကေစာေစာျပန္လာဖို႕မွာထားတယ္ကြ။ ” “ အံမယ္..ေမာင္ႏိုင္…ဒီေန႕လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတာင္မထိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့ ဟုတ္လား။ ” “ ဗ်ာ…ဟုတ္ ဟုတ္တယ္ဆရာမ..ဟိုအိမ္မွာကိစၥေလးရွိလို႕ပါ။ ” “ ေအးေအး ..လိမၼာတယ္ အိမ္ကိုတန္္းတန္းမတ္မတ္ျပန္ေနာ္။ ” “ ဟုတ္ကဲ့..ျပန္မွာပါ။ ” ဟိုေကာင္ေတြေခၚေနတာကို အတင္းျငင္းေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဒၚမမေလးကလဲ ဝင္ျပီးစေနျပန္ပါတယ္။အိမ္ကို တန္းတန္း မတ္မတ္ျပန္ေနာ္တဲ့..ဟားဟား။အားလံုးလြယ္အိတ္ကိုယ္စီဆြဲကာ ထြက္ေနၾကပါျပီ။ကၽြန္ေတာ္ပဲ ေယာင္လည္လည္လုပ္ျပီး ဟိုဟာေပ်ာက္သလိုလို..ဒီဟာေပ်ာက္သလိုလိုနဲ႕ ထိုင္ရာက မထေသးတာ။အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဒၚမမေလးကလဲျပံဳးစိစိနဲ႕တခ်က္ ၾကည့္ျပီး မီးဖိုခန္းဘက္ကို ထသြားပါတယ္။ကၽြန္ေတာ္လဲ ခ်က္ခ်င္းအၾကံရျပီးေနာက္က ထလိုက္သြားတယ္။ “ ေအးေအး ေဟ့ေကာင္ေတြသြားႏွင့္ၾကကြာ…ငါေရေသာက္ျပီးမွလိုက္လာခဲ့မယ္။ ” ဘယ္သူဘယ္ဝါရယ္လို႕ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တမင္အားလံုးၾကားေအာင္ေအာ္ျပီး မီးဖိုခန္းထဲဝင္လာခဲ့လိုက္တယ္။အထဲေရာက္ ေတာ့ ေဒၚမမေလးကလဲ ေသာက္ေရအိုးနားမွာရပ္ေစာင့္ေနပါတယ္။ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္လိုမွန္းမသိတဲ့အျပံဳးနဲ႕ ျပံဳးျပီးၾကည့္ ေနျပန္ပါတယ္။ “ ကိုယ္ေတာ္ေလး..အိမ္ေရာက္ေအာင္ျပန္ေနာ္..ဟုတ္ျပီလား။ ခစ္..ခစ္ ။ ” “ အာ…မဟုတ္ပါဘူး..ဘယ္လိုလုပ္ရမွန္းမသိလို႕ ေျပာလိုက္တာပါ။ ” “ ဟြန္း…သိပါ့ သိပါ့။ ျပာယာကိုခတ္ေနတာပဲ..တခါထဲ။ ” “ အခုျပန္မဆင္းလို႕မွ မရတာ..ဆရာမရဲ႕ ။သူတို႕သိကုန္မွာေပါ့။ ” “ ေအးပါ…သြားလိုက္ဆင္းသြားလိုက္။ျပီးရင္.. ဟိုဘက္လမ္းဘက္ကေနျပန္ပတ္ျပီးတက္လာခဲ့…ဟုတ္ပလား။ ” “ အာ..အင္းအင္း။ ” “ ေဟ့ သိပ္လဲ အျမန္ၾကီးတက္မလာနဲ႕ေနာ္…ကၽြန္မေရေလးဘာေလးခ်ိဳးပါရေစဦး။သြားသြား..။ ” အင္း ဟုတ္သားပဲ။အခုခပ္တည္တည္နဲ႕လိုက္ဆင္းသြားျပီးမွ ဟိုဘက္လမ္းကေနျပန္ပတ္လာခဲ့လို႕ ရတာပဲ။မိန္းမဥာဏ္ ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးကိုေျပာတာေနမွာ။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မႊန္ေနတာနဲ႕ ဘာမွမေတြးတတ္ေတာ့ဘူးထင္ပါတယ္။ေဒၚမမေလးကေရေတာင္ ခ်ိဳးထားဦးမယ္ဆိုပါလား။ဒီလိုနဲ႕ပဲ ေနာက္ဆံုးက်န္ေနတဲ့ ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္နဲ႕ ေရာျပီးေအာက္ကိုဆင္းလာခဲ့လိုက္ပါတယ္။လမ္းထိပ္ကို ေရာက္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲမွာ စနစ္တက်ေနရာယူျပီးထိုင္ေနၾကတဲ့ ေကာင္ေတြကလွမ္းေခၚၾကျပန္ ပါတယ္။စနစ္တက်ေနရာယူတယ္ဆိုတာက ဆုိင္ေရွ႕ကျဖတ္သြားသမွ် ေစာ္ေတြကို မ်က္စိတဆံုးလဲ ၾကည့္ႏိုင္ရမယ္၊ အခ်င္း ခ်င္းလဲ ျမင္ကြင္းကို ပိတ္တာကြယ္တာမ်ိဳးလဲ မရွိရေအာင္ ထိုင္ၾကတာကိုေျပာတာပါ။အင္း အခ်ိန္နဲနဲျဖဳန္းရမယ္ဆိုေတာ့လဲ ခဏေလာက္ဝင္ထိုင္လိုက္မယ္ဆိုျပီး ဆိုင္ထဲဝင္ခဲ့လိုက္ပါတယ္။ “ ေအးလာလာ ေမာင္ႏိုင္…မင္းထိုင္ဦးမလို႕လား ျပန္မယ္ဆို။ ” “ ေဆးလိပ္ေလး ေသာက္လိုက္ဦးမယ္ကြာ..အိမ္ေရာက္ရင္ေသာက္လို႕မရေတာ့ဘူးကြ။ ” ေျပာရင္းနဲ႕ ေခြးေျခပုတလံုးယူကာဝင္ထိုင္လိုက္ျပီး စားပြဲေပၚက လန္ဒန္ တလိပ္ကိုမီးညိွကာဖြာေနလိုက္သည္။မီးခိုးေငြ႕မ်ား ကိုအရိႈက္ထဲေရာက္ေအာင္ ရွဴသြင္းျပီးမွ ေျဖးေျဖးခ်င္းျပန္မႈတ္ထုတ္ကာ စီးကရက္ကို အရသာခံေသာက္ေနတုန္းမွာ.. “ ေမာင္ႏိုင္…ေန႕ခင္းက မင္းတို႕ဆီကေအာစာအုပ္ မိလို႕ဆို..။ ” “ ဟာ..မင္း ကိုဘယ္သူေျပာလဲ.။ ” “ ဟိုေကာင္ ကုလားေျပာတာေလ…မေလးရွားကိုယ္တိုင္မိတာဆို ။ ” “ မဟုတ္ပါဘူးကြာ…အဲဒီေကာင္ကုလားေလွ်ာက္ဖြေနတာ..မေလးရွားမိတာဆို ငါဘယ္လိုက်ဴရွင္လာရဲမလဲကြ။ ” “ ေအးေပါ့ ေဟ့ေကာင္ အသစ္ေလးဘာေလးရရင္လဲ ေပးဖတ္ဦးကြာ။ ” “ ရရင္ ေပးပါမယ္ကြာ မပူပါနဲ႕။ ” ေသာက္ကုလား..ပါးစပ္ေပါက္က ျငိမ္ျငိမ္မေနဘူး။

မင္ေသေသနဲ႕ ပိတ္ျငင္းထားလိုက္ရတယ္။ေဒၚမမေလးကို ေနာက္ကြယ္မွာ ေက်ာင္းသားေတြက မေလးရွားလို႕ေခၚၾကတယ္ေလ။မမေလးဆိုတဲ့ နာမည္ကို ဖ်က္ေခၚၾကတာပါ။အခုေတာ့ အဲဒီမေလးရွား ေအာစာအုပ္မိတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းကေတာ္ေတာ္ျပန္႕ေနျပီလားမသိဘူး။ကုလားကို ေဒါသထြက္ထြက္နဲ႕ စြတ္ဖြာေနတဲ့ စီးက ရက္က ဖင္စီခံနားထိကုန္ေနျပီမို႕ လႊင့္ပစ္လိုက္ကာ… “ ကဲ..ငါလိမ့္ေတာ့မယ္ကြာ.အားလံုးပဲ။ ” “ အိုေက အိုေက။ ” “ ေအးေအး…မနက္ျဖန္က် ရွစ္တန္းက ေကာင္ေတြနဲ႕ ကန္ဖို႕ခ်ိန္းျပီးျပီေနာ္ ။ ” “ ေအးပါ ငါသိပါတယ္။ ဒိုးျပီကြာ။ ” ကားမွတ္တိုင္ရွိရာဘက္ကို ထြက္ခဲ့ျပီး မွတ္တိုင္မွာ အရိပ္အေျခခဏၾကည့္လိုက္တယ္။အားလံုးရွင္းေနေတာ့မွ မွတ္တိုင္ကိုေက်ာ္ ျပီး ဟိုဘက္လမ္းထဲကို ဝင္ခဲ့လိုက္တယ္။လမ္းအဆံုးကေန ေဒၚမမေလးတို႕လမ္းထဲကို ျပန္ေလွ်ာက္ဝင္လာခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ လမ္းမီး တိုင္ေတြေတာင္ထိန္ညီးေနပါျပီ။အာ…ညခုနစ္နာရီခြဲေလာက္ေတာင္ရွိေနျပီပဲ။အခ်ိန္ကို သတိထားမိေတာ့မွ အိမ္ကိုဖုန္းဆက္ဖို႕ရာ သတိရတယ္။ကိုယ့္ဇာတ္လမ္းက ဘယ္အခ်ိန္မွ ျပီးမယ္ဆိုတာမသိေတာ့ ဖုန္းဆက္ထားမွပဲဆိုျပီး ေတြ႕တဲ့စတိုးဆိုင္ေလးတခုက ေနဖုန္းဆက္လိုက္ပါတယ္။ဆရာမေမြးေန႕ အလွဴရွိလို႕ ဝိုင္းလုပ္ေပးေနပါတယ္ဆိုျပီးေျပာလိုက္ေတာ့ေသေသခ်ာခ်ာကူညီဖို႕ေတာင္ ျပန္မွာေနေသးတယ္။အားလံုးအဆင္ေျပေနျပီမို႕ ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြက ေပါ့ပါးလ်င္ျမန္စြာနဲ႕ ေဒၚမမေလးရွိရာကို အေျပးတပိုင္း ေရာက္လာခဲ့ပါျပီ။ေလွကားထစ္ေတြကို ေက်ာ္ခြျပီးေျပးတက္လာခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အခန္းေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ပိတ္ထားတဲ့တံခါးကို ေခါက္ဖို႕ ရင္ေတြတုန္ေနပါတယ္။မသိမသာ သက္ျပင္းေလးခ်ျပီးမွ သစ္သားတံခါးကို ခပ္အုပ္အုပ္ေလးေခါက္လိုက္ပါတယ္။

မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္အခန္းကသတိထားမိသြားမွာစိုးလို႕ပါ။ “ ေဒါက္ ေဒါက္ ။ ” “ ေဂ်ာက္…ကၽြီ ။ ” ေျဖးေျဖးခ်င္းပြင့္လာတဲ့ တံခါးၾကားကေနျမင္လိုက္ရတဲ့ ေဒၚမမေလးကို ကၽြန္ေတာ္တခါမွ မျမင္ဘူးတဲ့သူလိုေငးမိသြားပါတယ္။ ေရမေျခာက္တေျခာက္ဆံပင္ရွည္ေတြကိုျဖန္႕ခ်ထားျပီး သနပ္ခါးက်ဲက်ဲေလးလိမ္းထားကာ ကပိုကရိုလွေနတဲ့ ဒီလိုပံုမ်ိဳးကို ျမင္မွ မျမင္ဘူးခဲ့တာေလ။ျပီးေတာ့ စပန္႕သားလို႕ ေခၚမလားမသိဘူး အဲဒီလိုေပ်ာ့ေပ်ာ့ပါးပါး ဂါဝန္ရွည္ေလးနဲ႕ ရွိသမွ် ခႏၶာကိုယ္ အလွေတြကိုလဲ တမင္ေပၚေအာင္ေဖာ္ျပီးဝတ္ထားေသးတယ္။သာမန္ေလာက္ပဲရွိတဲ့ ေဒၚမမေလးရဲ႕ ႏို႕အံုႏွစ္လံုးေတာင္မွဒီညမွာ ေတာ္ေတာ္ထြားေနတယ္လို႕ထင္ရတယ္။အိမ္ထဲမေရာက္ေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဒၚမမေလးက ဆြဲေခၚသြင္းလိုက္ျပီးေတာ့ အိမ္တံခါးကို ဂ်က္ပါထိုးျပီးပိတ္လိုက္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ဘာစလုပ္လို႕ လုပ္ရမွန္းမသိလို႕ ဆက္တီေပၚမွာထိုင္ေနတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ေဘးနားမွာေစြ႕ကနဲဝင္ထိုင္လိုက္ပါတယ္။တကယ့္ တကယ္တမ္း နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ၾကေတာ့ အေတြ႕အၾကံဳကစကားေျပာပါျပီ။ေျပးပဲဖက္ရမလား တက္ပဲခြရေတာ့မလား ဘာဆိုဘာမွ မလုပ္တတ္ေတာ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဒၚမမေလးကအလိုက္သိစြာလမ္းေၾကာင္းျပေပးႏိုင္လုုိ႕သာေတာ္ပါေတာ့တယ္။ရွင္အရင္စမွ… ဆိုရင္ေတာ့ ဒီညဒီလိုပဲခံုေပၚမွာထိုင္ေနရေတာ့မွာ အေသအခ်ာပဲ။ “ အိမ္ျပန္ေနာက္က်လို႕ရရဲ႕လား …ေမာင္ႏိုင္။ ” “ ဟုတ္..ဟုတ္ ရတယ္ ဖုန္းဆက္ထားျပီးျပီ။ ” “ ဟုတ္လား…ဒါဆိုေအးေအးေဆးေဆးေပါ့ေနာ္။ ” ေခါင္းညိတ္ျပီးေျဖလိုက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ေပါင္သားအခ်င္းခ်င္းထိကပ္သြားေအာင္ ေဒၚမမေလးကတိုးထိုင္လိုက္ပါတယ္။ျပီးေတာ့ လက္တဘက္က ကၽြန္ေတာ့္ပခံုးကိုေက်ာ္ျပီးဖက္ကာ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္အထက္ပိုင္းတခုလံုးကို သူ႕ရင္ခြင္ထဲကိုဆြဲခ်လိုက္တယ္။

အလိုက္သင့္က်သြားတဲ့ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကေတာ့ေဒၚမမေလးရဲ႕ ႏို႕အံုသားကိုပါးနဲ႕ကပ္ျပီးသားျဖစ္ေနပါျပီ။ႏူးညံ့လြန္းတဲ့အေတြ႔အထိ ေၾကာင့္ ေအာက္မွာေဘာ္လီေတာင္ဝတ္မထားတာကို သိလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ပါးနဲ႕ အဲဒီရင္သားအိအိကိုလိုက္ပြတ္ေတာ့တာပါပဲ။ ေဒၚမမေလးကလဲပါးနဲ႕ကပ္ျပီးႏို႕အံုကိုပြတ္ေနတဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကဆံပင္ေတြကို လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႕ထိုးဖြကစားကာျငိမ္ေနပါတယ္။ပါးျပင္ကို တခ်က္တခ်က္လာလာေထာက္တဲ့ မာေတာင္ေတာင္ႏို႕သီးေခါင္းေလးကိုသြားနဲ႕သာသာေလး ဖိကိုက္လိုက္ေတာ့ ေဒၚမမေလး ဆတ္ခနဲတြန္႕သြားကာ “ ေဟ့…မကိုက္နဲ႕ေလကြာ..ျပတ္သြားရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ ” “ အသည္းယားလို႕…ကိုက္လိုက္တာ။ ” “ ဟြန္း အသည္းပဲယားတာလား…။ ” “ ဟင္း ဟင္း ။” “ လာ..ဒီလိုေလးေနကြာ…၊။ ” ေဘးတေစာင္းၾကီးမွီထားတဲ့ကၽြန္ေတာ့္ကိုခဏထခိုင္းတယ္။ျပီးေတာ့ေဒၚမမေလးကအရင္ဆက္တီေပၚမွာ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းခံုေပၚတင္ကာဒူးႏွစ္ဘက္ကို္ကားကားေလးေထာင္ျပီးထိုင္တယ္။ဂါဝန္ေအာက္နားစက လြတ္သြားတာမို႕ေဒၚမမေလးရဲ႕ ဒူးအထက္နားကေလာက္ကေနတင္ပါးရင္းထိဆင္းသြားတဲ့ေပါင္လံုးၾကီးေတြကို ျမင္္ရတဲ့အခါမွာေတာ့ကၽြန္ေတာ္ကတုန္ကရင္ၾကီးျဖစ္ကာပုဆိုးထဲကပစၥည္းကလဲ ခ်က္ခ်င္းသိသိသာသာ ေသြးေတြတိုးလာပါေတာ့တယ္။ကၽြန္ေတာ့္လက္ကိုဆြဲျပီး အဲဒီဒူးႏွစ္လံုးၾကားမွာေနာက္ျပန္ဝင္ထိုင္ခိုင္းကာ အေနာက္ကေနဖက္ထားျပီးသူ႕ရင္ဘတ္ထဲကို ဆြဲသြင္းလိုက္ျပန္တယ္။အဲဒီေတာ့ေဘးကေထာင္ေနတဲ့ဒူးႏွစ္ ဘက္ကဂါဝန္စေတြကအလိုလိုေလ်ာဆင္းသြားျပီး ေပါင္ရင္းမွာသြားစုေနပါတယ္။အသားသိပ္မျဖဴေပမယ့္ ေပါင္သားၾကီးႏွစ္လံုးကေတာ့မီးေရာင္ေအာက္မွာေဖြးေဖြးတုတ္တုတ္ၾကီးကိုေပၚလာပါတယ္။ကၽြန္ေတာ့္လက္ႏွစ္ ဘက္ကို ဒူးထိပ္မွာအသာတင္ျပီးမွေဒၚမမေလးရဲ႕ေပါင္သားတုတ္တုတ္ေတြကို မရဲတရဲကိုင္တြယ္ၾကည့္ပါတယ္။ “ ဟြန္း..ေက်ာင္းကျပန္လာတုန္းက သူမ်ားကို တလမ္းလံုးအေနာက္ကလုပ္လာတာ..။

ခုမင္းကို ျပန္လုပ္မယ္…ဟားဟား..။ ” “…..ဟင္း..ဟင္း ။ ” “ ျပစမ္းပါဦး…ဆရာမဖင္ကိုေတာင္ထိုးခ်င္ေနတဲ့ဟာေလးကို…။ ” ဒီအဆင့္ထိေရာက္ေနတာေတာင္ကၽြန္ေတာ္ေျပာမထြက္တဲ့စကားမ်ိဳးေတြကိုေဒၚမမေလးကေျပာရဲေနတာ အိမ္ေထာင္သည္မို႕လားေတာ့မသိဘူး။သူတစ္တစ္ခြခြၾကီးေတြေျပာလိုက္တိုင္းၾကားရတဲ့ကၽြန္ေတာရင္ေတြပိုခုန္တာ ေတာ့အမွန္ပဲ။ေျပာရင္းကခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ကၽြန္ေတာ့္ခါးပံုစကိုေျဖခ်လိုက္ကာအတြင္းခံေဘာင္းဘီထဲကရုန္းၾကြေနတဲ့ လီးကိုအသာေလးဆြဲထုတ္ပါတယ္။ေဘာင္းဘီထဲကထြက္လာရလို႕အားရဝမ္းသာေတာင္မတ္ေ