ဆတ်ခနဲ တုန်ခါသွားသည်။ လှိုင်းစီးရသလို တငြိမ့်ငြိမ့် ခံစားနေရ၏။

Unicode

နှုတ်ဆော့မိမှတော့ မထူးတော့ပေ။ သူကလည်း စိန်ခေါ်ပြီလေ။ ဒီတော့ ဘွာခတ်နေလို့ ညံ့ရာကျသွားမှာပေါ့။ ဤသို့ပင် ‘တိုးအောင်’ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ သွေးက စကားပြောလာသည်။ သွေးဆိုတာက လူပျိုသွေး။ တိုးအောင်အသက်က ၁၆ နှစ်ကျော်လာပြီ။ ဆန့်ကျင်ဘက်မိန်းမတွေရဲ့ အဓိကပစ်မှတ်တွေကို အငမ်းမရ ကြည့်တတ်လာပြီ။ ပြီးတော့ အသံတွေပြောင်းလာသည်။ နှုတ်ခမ်းမွှေးနုနုလေးတွေ ခပ်ရေးရေးပေါက်လာပြီ။ ‘မာစတာဘေးရှင်း’ ခေါ် ဂွင်းတိုက်တတ်လာပြီ။ အားလုံးခြုံလိုက်လျှင် တိုးအောင်တစ်ယောက် ကလေးမဟုတ်တော့ပဲ လူပျိုဖြစ်လာပြီ။ ကြီးကောင်ဝင်လာပြီဟု ပြောရပေတော့မည် ။ မနက်ပိုင်းက သူ့အမေကို မြစ်ဆိပ်သို့ လှည်းနှင့်လိုက်ပို့ပြီး အပြန်တွင် မတင်လှနှင့် တွေ့၏။ တွေ့သောနေရာက ရွာနှင့်အတော်လှမ်းသော တောင်ကြားလမ်းတစ်နေရာမှာ ဖြစ်သည်။ မတင်လှဆိုတာက အသက် ၂၉-၃၀ ဝန်းကျင် ကလေးနှစ်ယောက်အမေ ဖြစ်သည်။

တစ်သားမွေးတစ်သွေးလှ ဆိုသည့်အတိုင်း မတင်လှတစ်ယောက် နှစ်သားမွေးတော့ နှစ်သွေးလှနေ၏။ ပင်ကိုက အချိုးအစားကျနပြီးသား ခန္ဓာကိုယ်မှာ နေ့စဉ်လှုပ်ရှားသွားလာနေရသည့်အတွက် အေရိုးဗစ်ကသူတွေထက်ပင် စွဲမက်စရာ ကောင်းနေသေးတော့၏။ သူမယောက်ျား ကိုဘထွန်းက သူ့ထက် အသက် ၁၅ နှစ်ခန့်ကြီး၏။ စီးပွားရေးအရှာကောင်းသော်လည်း လူရိုးလူအတစ်ယောက်သာ ဖြစ်၏။ နွားကောင်ရေ ၃၀ ကျော်သည့်အတွက် တောင် အရှေ့ဘက်ကရွာသို့ အမြဲတမ်း နွားနို့သွားပို့ရသည်။ ယခုလည်း မတင်လှ နွားနို့ပို့ပြီး ပြန်လာခြင်းဖြစ်သည်။ တောင်းတစ်လုံး ခေါင်းပေါ်ရွက်ပြီး တိုးအောင်လှည်းရှေ့ ပေ ၁၀၀ အကွာလောက်က ကျော့ကျော့ ကျော့ကျော့နှင့် သွားနေ၏။ တိုးအောင်က တံပြာနှင့် နွားဖင်ကို တို့လိုက်ရာ လှည်းက စောစောကထက် ပြေးနှုန်းသွက်သည်။ စွင့်ကားသော တင်ဆုံထွားထွားအိအိကြီးအစုံက နိမ့်ချီမြင့်ချီ စည်းချက်ကျလျက် ရှိ၏။

တိုးအောင်က ပို၍သွက်အောင် တံပြာနှင့် တို့လိုက်ပြန်၏။ “တောက်….ဟဲ့ …..အို” အသံလည်းပေး တံပြာနှင့်လည်း အတို့ခံရသောအခါ နွားနှစ်ကောင်က ခပ်သွက်သွက် ပြေးတော့သည်။ မတင်လှက လှည်းရှောင်ရန် ဘေးသို့ကပ်ရင်း…. “အယ်…ငါက ဘယ်သူများလဲလို့….” “လာလေ အမ…တက်…” “အေး…အေး…” တိုးအောင်က လှည်းရပ်ပေးလိုက်သည်။ “ခေါင်းပေါ်ကတောင်း …ဒီကိုပေးလိုက်လေ…” “ရတယ်..နောက်ကပဲ တင်လိုက်မယ်…” မတင်လှက သူ့ခေါင်းပေါ်ကတောင်းကို လှည်းနောက်မြီးမှာ တင်လိုက်၏။ ခေါင်းမီးစုတ်နှင့် မျက်နှာလည်ပင်းတဝိုက်ကို သုတ်သည်။ ရံတိုင်ကို လက်တစ်ဖက်နှင့်ကိုင်ကာ လှည်းနောက်မြီးကို ခြေတစ်ချောင်းတင်မည်ပြုစဉ် နွားတွေက လန့်ပြီး ဝုန်းခနဲ ပြေးထွက်သွားသည်။ မတင်လှတစ်ယောက် မှောက်ရက်လဲ၍ ကျ ကျန်ခဲ့သည်။ “အမလေးဟဲ့…ငါ့ စောက်ဖုတ်…” မတင်လှနှုတ်က ယောင်လိုက်သောအသံကို တိုးအောင် ကြားလိုက်သည်။

ကြိုးကို ခပ်တင်းတင်း ဆောင့်ဆွဲကာ လှည့်ကို တန့်လိုက်သည်။ ရံတိုင်ကို ကမန်းကတမ်းချည်ပြီး လှည်းပေါ်မှ ခုန်ဆင်းကာာ လဲကျနေသော မတင်လှဆီသို့ အပြေးရောက်သွားသည်။ မတင်လှတစ်ယောက် ဒူးတုပ်အနေအထားဖြင့် မှောက်ရက်ကြီး ပုံလဲနေ၏။ သူ့မျက်နှာက မချိုမချဉ် ပြုံးစိစိကြီး ဖြစ်နေသည်။ တိုးအောင်က မတင်လှဘေးတွင် ဒူးထောက်လိုက်ပြီး ချိုင်းအောက်လက်လျှိုလျှက် ပွေ့ထူလိုက်သည်။ တိုးအောင်ပွေ့လိုက်စဉ်က သတိမထားမိသော်လည်း မတင်လှ ကိုယ်လုံးမတ်လာသည့်အခါ သူ့လက်က နို့အုံကြီး တည့်တည့်ပေါ် ဖက်ပွေ့မိလျက်သား ဖြစ်နေသည်ကို သတိထားမိသည်။ “တော်တော်နာသွားလား မမ…” အိစက်တင်းမို့သော နို့အုံပေါ်က သူ့လက်ကို မဖယ်သေးဘဲ မေးလိုက်၏။ “အင်း…ဒူးခေါင်းနဲ့ မေးစိ နည်းနည်း နာသွားတယ်…” “မှန်း…မော့စမ်းပါ…” တိုးအောင် မတင်လှ မေးစိကို လက်နှင့်ဆွဲမော့၍ ကြည့်လိုက်သည်။ သိသိသာသာ ပွန်းပဲ့သွား၏။

အင်း ဟုတ်သား…နည်းနည်း ပွန်းသွားတယ်.. မတင်လှ မျက်နှာပေါ်တွင် ကျေနပ်သော အရိပ်လှိုင်းများ ဖြတ်သန်းသွားသည်။ ရွှန်းစိုတောက်ပသော မျက်လုံးအစုံဖြင့် တိုးအောင်ကို စိုက်ကြည့်နေသည်။ “ရပါတယ်…အိမ်ကျမှ ဒဏ်ကြေဆေးနဲ့ လိမ်းလိုက်မယ်” မတင်လှက ထရန် ဟန်ပြင်လိုက်စဉ်…. “အင်း…ကျွတ်..ကျွတ်….” ပါးစပ်က စုပ်သပ်လျက် ဒူးခေါင်းကို လက်နှင့်ဖိကာ ပြန်ထိုင်ချလိုက်သည်။ အမှန်တော့ ဒဏ်ရာက ပြောလောက်အောင် မနာပါ။ ဆန္ဒရာဂအားကြီးလှသော မိန်းမပီပီ မာယာပရိယာယ် ဆင်ခြင်းမျှသာ ဖြစ်၏။ တိုးအောင် ပွေ့ဖက်လိုက်စဉ်က သူ့နို့အုံကြီးပေါ် ပွေ့ဖက်မိသည်ကို အလွန်သာယာကျေနပ်သွားသည်။ ထို့နောက် သူ့မေးကို ဆွဲမော့ကာ စိုးရိမ်တကြီးဖြစ်သွားပုံကိုလည်း အရမ်းသဘောကျ ကြည်နူးသွားသည်။ ပြီးတော့ ကြီးကောင်ဝင်လာသော တိုးအောင်၏ အနေအထား။ ဒီကောင်လေးစိတ်ထဲ ဘယ်လိုရှိမည်မသိ၊ မတင်လှကတော့ နှလုံးတုန် ရင်ခုန် ရွှင်မြူးသွား၏။

ကာမဆန္ဒ အပြည့်အဝ မခံစားရသော မိန်းမပီပီ အခွင့်သာလျှင် သာသလို သူမစိတ်တွေက အမြဲတမ်း ထကြွနေတတ်သည်။ ထို့ကြောင့် ကာမကျော့ကွင်းနှင့် ထောင်ဖမ်းရန် ပရိယာယ်ဆင်လိုက်ခြင်း ဖြစ်၏။ လီးအတွေ့အကြုံရှိပြီးသား မိန်းမတစ်ယောက်အဖို့ လူပျိုသိုးတစ်ယောက်ကို ထောင်ဖမ်းသောနည်းလမ်းတွေ များစွာရှိသည်။ “နေ…နေ..ကျနော် ထူပေးမယ်…” တိုးအောင်အသံတွေက သိသိသာသာ ပျက်နေ၏။ မည်မျှပင် ဟန်ဆောင်ထားစေကာမူ မငြိမ်သက်သော အတွင်းစိတ်က မျက်နှာပေါ်တွင် ထင်ဟပ်နေသည်။ မျက်နှာတစ်ခုလုံး ထူအမ်းနီမြန်းနေသည်။ စောစောက မရည်ရွယ်ပဲ ကိုင်လိုက်မိသောနေရာက တကယ် နို့အုံကြီးတည့်တည့် ဖြစ်နေ၏။ တင်းရင်း မို့မောက်သော နို့အုံကြီး၏ အိစက်နူးညံ့သော အတွေ့ဓာတ်က သူ့စိတ်ကို တဖျပ်ဖျပ် လှုပ်ခါသွားစေသည်။ စိတ်ကို ထကြွစေသော အမြင်အာရုံက အဆင့်ဆင့် ဓာတ်ခိုက်ကာ ရမ္မက်သွေးတွေ ပူနွေးဆူကြွလာပြီး။

ဒုတ်နှင့် အတို့ခံရသော မြွေဟောက်တစ်ကောင်ကဲ့သို့ သူ့ပေါင်ကြားက လီးတန်ကြီးမှာ ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ မတ်တောင်လာသည်။ ယခင်က မည်သို့မျှ မထူးခြားလှသော်လည်း သဘာဝအားဖြင့် စောက်ဖုတ်အနံ့ကို ခံတတ်လာသော လီးတန်ကြီးမှာ စောက်ဖုတ်အနံ့ ရလာပြီဖြစ်၍ ထိန်းချုပ်တားဆီး၍ မရနိုင်အောင် ပို၍လွန်ကဲလာသည်။ ပြီးတော့ နေရာကလည်း တကယ့်ကို လူသူကင်း တိတ်ဆိတ်သည့် တောင်ကြားလမ်းတစ်နေရာ..။ တိုးအောင် ရင်တွေပူ အာခေါင်တွေ ခြောက်လာ၏။ ဂလုခနဲ တံတွေးကို မျိုချလိုက်ပြီး တုန်ရီအက်ကွဲသော အသံဖြင့်… “ကဲ…မမ …ထ..” တိုးအောင်က မတင်လှ ရှေ့တွင် မတ်တပ်ရပ်ကာ မတင်လှ ဆန့်တန်းပေးသော လက်နှစ်ဖက်ကို ဆွဲမထူပေး၏။ မျက်နှာချင်းဆိုင်မိတော့မည့် အနေအထား အရောက်တွင်… “အမလေးဟဲ့… ငါ့စောက်ဖုတ်…” နဂိုကပင် ကျွတ်လုကျွတ်ခင် ဖြစ်နေသော ထဘီက ကွင်းလုံးကျွတ် ပုံကျသွားသည်။ ထမီ လျော့ရဲနေမှန်း သိသော်လည်း တမင်သက်သက် ဒီအတိုင်းထားခြင်းဖြစ်ရာ။

အခုတော့ သူမ ဆင်ထားသည့်အတိုင်း ကွက်တိ ဝင်လာသည်။ ဖြူဖွေးတုတ်ခိုင်သော ပေါင်တံနှစ်သွယ် အရင်းစပ်ရှိ ဖြူဝင်းသော ဆီးခုံမို့မို့နှင့် နက်မှောင် တွန့်လိပ်နေသော စောက်မွှေးအုံကြီးက ဘွားခနဲ ပေါ်လာသည်။ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးမှာ အောက်သို့ ငိုက်ဝင်နေသည်ဖြစ်၍ မမြင်ရ။ မျက်ဝါးထင်ထင် မြင်လိုက်ရသော မြင်ကွင်းကြောင့် တိုးအောင်တစ်ကိုယ်လုံး ရမ္မက်အခိုးအလျှံတွေ ဟုန်းခနဲ ထလာသည်။ ဝင်းပြောင်ခုံးမို့နေသော ဆီးခုံကြီးနှင့် စောက်ဖုတ်ကြီးကို အုပ်ဆိုင်းထားသော စောက်မွှေးအုံမဲမဲကြီးကို ကြည့်ကာ တိုးအောင်တစ်ယောက် ဖွတ်မေ့ပဒတ်မေ့ မေ့သွား၏။ တစ်ကိုယ်လုံး ထူပူလာသည်။ အသားတွေက တဆတ်ဆတ် တုန်လာသည်။ အစိမ်းလိုက် ဝါးစားမတတ် တဝင်းဝင်း တောက်ပလျှက်ရှိသော မျက်လုံးတို့ဖြင့် စူးစူးရဲရဲကြီး ကြည့်နေမိသည်။ တိုးအောင် အကြည့်ဒဏ်ကြောင့် မတင်လှတစ်ကိုယ်လုံး ကြက်သီးတွေ တဖျင်းဖျင်း ထသွားသည်။

လက်လွှတ်အုံးလေ… သည်တော့မှ တိုးအောင် သတိဝင်လာကာ ဆုပ်ကိုင်ထားသော မတင်လှ လက်နှစ်ဖက်ကို လွှတ်ပေးလိုက်မိ၏။ မတင်လှက ပုံကျနေသော ထမီကို ကုန်းကောက်၍ ဝတ်လိုက်သည်။ မတင်လှ မျက်နှာလည်း ရှက်သွေးဖြန်းကာ နီမြန်းနေသည်။ ထမီဝတ်ရင်းက မျက်လုံးက တိုးအောင်ပေါင်ကြားဆီသို့ ရောက်သွား၏။ တောင်မတ်နေသော လီးတန်ကြီးက ပုဆိုးကို ထွင်းဖောက်မတတ် တန်းမတ်နေသည်။ အတွေ့အကြုံအရ အတော်ရှည်မည့်လီးမှန်း သိလိုက်သည်။ အရွယ်နှင့်မမျှအောင် ကြီးထွားမည့်လီးမှန်း သဘောပေါက်သည်။ တချို့က လီးတန်ရှည်သော်လည်း လုံးပတ်က သေးတတ်သည်။ “ဟဲ့… ဘာကြောင်ကြည့်နေတာလဲ…လှည်းပေါ်တင်ပေးအုံးလေ…” မတင်လှက လက်တကမ်းတွင်ရှိနေသော တိုးအောင်ကို လက်နှင့်လှမ်းပုတ်ရင်း ပြော၏။ တကယ်တော့ လက်နှင့်ပုတ်သယောင်ပြုကာ ပုဆိုးစကို ဆွဲချွတ်လိုက်ခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ ရာဂမီးလျှံက တရှိန်ရှိန်တောက်လောင်နေပြီမို့။

တိုးအောင်တစ်ယောက် ဘာကိုမျှ သဲသဲကွဲကွဲ မသိတော့၊ ကျွတ်ကျသွားသော ပုဆိုးစကို လှမ်းဆွဲလိုက်သော်လည်း မမှီတော့။ ပုဆိုးကျွတ်ကျသွားသည်နှင့် မာန်ဟုန်ပြင်းသော လီးတန်ကြီးမှာ ဒုံးကျည်ကြီးတစ်စင်းပမာ အထက်သို့ ထောင်ကော့ကာ တောင်မတ်နေသည်။ လီးတန်ကြီးကို ကြည့်ရင်း မတင်လှမျက်လုံးတွေက ကိလေသာအရောင်တွေ တလက်လက်တောက်ပနေ၏။ လုံးပတ်က ၆ လက်မအနေအထားရှိပြီး အရှည်က ၇ လက်မခန့်ရှိကြောင်း အတတ်သိလိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်လှိုဏ်ခေါင်း မကိန်းအောင်းဖူးသေးသော အော်ရဂျင်နယ်လီးမို့ ဝါညိုရောင်သမ်းနေ၏။ အရေပြား မလန်သေးပဲ တောင်ပို့မှိုကြီးပမာ ငုံထွားထွားကြီး ဖြစ်နေ၏။ လီးတန်ကြီးကို စူးစိုက်ကြည့်ရင်း မတင်လှ စောက်ခေါင်းထဲ လှိုက်ခနဲ ကြွတက်လာ၏။ လီးအကြောင်း နောကျေအောင် သိထားသော စောက်ဖုတ်နှင့် စောက်ဖုတ်အရသာ မခံစားဖူးသေးသော လီးတို့၏။ ကာမစစ်ပွဲမှာ ပြင်းထန်စွာ ဆင်နွှဲကြတော့မည့် အနေအထားတွင် ရှိနေလေပြီ။

တိုးအောင်က ပုဆိုးကို ကပျာကယာ ကောက်ဝတ်လိုက်ပြီး … “မမ…ကျနော် မနေနိုင်တော့ဘူးဗျာ…” တုန်ခါအက်ကွဲသော အသံကြီးဖြင့် တောင်းဆိုလာသည်။ ပြီးတော့ မတင်လှကို တအားကြုံးဖက်လိုက်သည်။ “အယ်…ကျစ်…. လမ်းလည်ခေါင်ကြီးမှာ…” မတင်လှက ခွင့်ပြုငြင်းဆန်သော အသံအစ်အစ်ဖြင့် ပြော၏။ တိုးအောင် မတင်လှကို ဖက်ထားရင်းကပင် ဟိုဟိုဒီဒီဝေ့ကြည့်လိုက်သည်။ သူတို့၏ ညာဘက်တောင်စောင်းတွင် ဝါးရုံပင်အုပ်အုပ်ကြီးရှိ၏။ အပေါ်စီးက ကျသဖြင့် သူ့လှည့်ကိုလည်း မြင်နေရသည်။ “လာဗျာ…ဟိုဝါးရုံပင်အုပ်အုပ်ဆီ သွားမယ်…” တိုးအောင်က မတင်လှကို ဖက်ထားရာမှ လွှတ်လိုက်ပြီး လက်ကိုအတင်းဆွဲခေါ်၏။ တိုးအောင်တစ်ယောက် နွားငတ်ရေကျ အငမ်းမရဖြစ်ကာ ဖျပ်ဖျပ်လူးနေပုံကို ကြည့်၍ မတင်လှစိတ်ထဲ ကျလိတိတိ ဖြစ်လာ၏။ မိန်းမပီပီ မူလိုက် ကလိလိုက်ချင်သေးသည်။ “အမယ်…အဲဒီသွားပြီး ဘာလုပ်မှာလဲ..” “ဟို…ဟို…ဟာ…ဟိုဟာဗျာ…”။

တိုးအောင်နှုတ်က လိုး ဟူသော စကားလုံးကို ထွက်ရခက်နေ၏။ ရမ္မက်ဇောထန်လျက်ရှိသော်လည်း မိန်းမအတွေ့အကြုံ လုံးဝမရှိသေးသော လူပျိုရိုင်းလေးပီပီ ရှက်သွေးကလည်း မွှန်နေပြန်သည်။ ဤမျှဆိုလျှင် သူ့သတ်ကွင်းထောင်ချောက်ထဲ သေချာပေါက်ဝင်လာပြီမို့ မတင်လှ စိတ်ကို လျှော့ချလိုက်သည်။ “ဟဲ့…ပြောအုံးလေ…အဲဒီဝါးရုံပင်အုပ်အုပ်ဆီသွားပြီး ဘာလုပ်မှာလဲ လို့…” ကြာမျက်လုံးဖြင့်ကြည့်ရင်း နွဲ့တဲ့တဲ့ ချွဲတဲတဲ ပြောနေသော မတင်လှအမူအယာကိုကြည့်၍ တိုးအောင် အူယားလာသည်။ သူတို့၏ ကာမဆရာကြီး ကိုထွန်းအေးစကားကို ကြားယောင်မိသည်။ “မိန်းမဆိုတာ အမူမျိုးကွ…ခံချင်ပါလျက်နဲ့ ဟန်လုပ်ပြီး ငြင်းချင်ငြင်းနေတာ..ဒါကို အဟုတ်မမှတ်နဲ့…အေး..ငြင်းလေ ခံချင်လေသာ မှတ်…သူတို့က အခံမျိုး လုပ်ရင် သေချာပေါက် ခံမှာပဲ…စောက်ဖုတ်ဆိုတာ လီးအလိုးခံဖို့ သဘာဝက ဖန်တီးပေးထားတာပဲ…လီးက လုပ်တတ်တဲ့သဘာဝ ရှိတယ်..စောက်ဖုတ်က ခံရမဲ့ သဘာဝရှိတယ်..။

ခံရမဲ့စောက်ဖုတ်ကြီး ရှိပါလျက်နဲ့ လီးက မလိုးတတ်ဘူးဆိုရင် အဲဒါ လီးဖျင်းလီးညံ့ပဲ..၊ အဲဒီလီးဖျင်းလီးညံ့ကြီး ကိုယ့်ပေါင်ကြားမှာ ကပ်နေရင် ပုဆိုးချွတ်ပြီး ထမီသာဝတ်ထားတော့မောင်… အဲဒါ ယောက်ျားမပီသတဲ့ အလကားဖွတ်ကျားဘဲ…” တိုးအောင် သတ္တိတွေ ဝင်လာသည်။ ယောက်ျားစိတ် ယောက်ျားသတ္တိတွေ ဝင်လာပြီမို့ သူ့ထက် ၁၅ နှစ်ခန့်ကြီးသော မတင်လှကို သူ့လက်ခုပ်ထဲကရေပမာ ထင်မှတ်လာသည်။ ဖအေတူသားမို့လားမသိ၊ တိုးအောင်က အရွယ်နှင့်မမျှအောင် ထွားကြိုင်း၏။ ကြံ့ခိုင်တောင့်တင်း၏။ ထို့ထက်ပို၍ အားရကျေနပ်စရာကောင်းတာက သူ့ပေါင်ကြားထဲက လီး။ လီးက အရွယ်နှင့်မမျှအောင် ကြီးထွား၏။ လုံးပတ် ၆ လက်မ၊ အရှည် ၇ လက်မဆိုသော လီးမှာ လူရာဝင်ရုံမျှမက လူရာပင် လွန်နေပေပြီ။ အသက်သာကြီး၏။ သူ့ယောက်ျား ကိုဘထွန်းလီးမှာ ၄ လက်မခွဲကျော်ရုံသာ ရှိသည်။ ပြီးတော့ အမောရောဂါရှိသဖြင့် သူမဆန္ဒပြည့်ဝအောင် လိုးပေးနိုင်စွမ်းမရှိ။

ထို့ကြောင့် လိုးနိုင်အောင် အရက်သောက်ခိုင်းသည်။ အစပထမ၌ ဟုတ်၏။ နောက်တော့ ဒုန်ရင်းအတိုင်းပင် ၊ အရက်စွဲသွားတာပင် အဖတ်တင်၏။ အခုတော့ စောက်ဖုတ်ထက် အရက်ကို ပိုမက်သွားသည်။ သူ့အတတ်နှင့်သူ စူးသောလုပ်ရပ်မို့ မတင်လှ မပြောသာ၊ အသာကြည့်နေရသည်။ တစ်ရက်..ကိုဘထွန်းနေမကောင်း၍ တစ်ယောက်ထဲ တောသွားရ၏။ ကိုဘထွန်းညီ လှမြင့်ကလည်း သူ့မိန်းမ မွေးခါနီးမို့ တစ်ယောက်ထဲ တောလာသည်။ အမွေဆိုင်မြေတွေမို့ တဲချင်းက နီးသည်။ လှမြင့်ကလည်း မိန်းမဗိုက်ကြီးနေ၍ စောက်ဖုတ်ငတ်နေသည့်အချိန်။ မတင်လှကလည်း ကာမဆန္ဒ မပြည့်ဝ၍ လီးငတ်နေသည့်အချိန်။ အငတ် အငတ်ချင်း ပေါင်းသင်းမိ၍ အားရပါးရ လိုးခဲ့ကြသည်။ သူ့မိန်းမ ကလေးမမွေးမချင်း အတော်ကြာကြာ လိုးဖြစ်ခဲ့ကြသည်။ အားရကျေနပ်ပါသည်။ ဆန္ဒလည်းပြည့်ဝပါသည်။ ဤသို့ နောက်မီးလင်းဇာတ်လမ်းလေးက ကောင်းနေစဉ် လှမြင့် ပိုးထိ၍ ဆုံးသွားသည်။

အဲဒီနေ့က မတင်လှ တောမလိုက်ဖြစ်၍ ကံကောင်း၏။ ပြန်သင့်ချိန် ပြန်မလာ၍ နေဝင်မိုးချုပ်မှ လူအုပ်နှင့် သွားကြရာ သူတို့နှစ်ယောက် ချိန်းချိန်းလိုးကြသော နေရာတွင် အဆိပ်တက်၍ တစ်ကိုယ်လုံး ညိုမဲတောင့်တင်းပြီး မှောက်ရက်ကြီး သေနေ၏။ မတင်လှတစ်ယောက် လန့်ဖျပ်သွားပြီးနောက်မီးလင်းရမှာ ကြောက်သွားသည်။ သူ့ကို အားရကျေနပ်အောင် လိုးပေးနိုင်သော လှမြင့်လီးသည်ပင် တိုးအောင်လီးနှင့်စာလျင် သေးနေသေး၏။ လှမြင့်ကလည်း အရှည်က ၅ လက်မခွဲခန့်သာ ရှိသည်။ သို့သော် အနှိုက်အဆွ အပွတ်အသပ် ကောင်း၏။ နောက်မီးလင်းရမှာ ကြောက်သော မတင်လှတစ်ယောက် တိုးအောင်လီးကြီးကို အလွတ်မခံနိုင်။ မြွေမကလို့ နဂါးပင် မြိုမြို၊ အားရပါးရကြီး အလိုးခံတော့မည်။ ကောင်လေးက အတွေ့အကြုံ လုံးဝရှိပုံမရ။ ကိစ္စမရှိ ဒီကိစ္စမျိုးက သင်လျှင် တတ်လွယ်သည်။ အလိုးခံရင်း သင်ပေးသွားမည်။ အတွေးဖြင့်တွေနေသော တိုးအောင်ကို မတင်လှက ကြာမျက်စချီလျက် မေးပြန်သည်။

ဟဲ့ ..ပြောလေ…အဲဒီဝါးရုံပင်အုပ်ဆီသွားပြီး ဘာလုပ်ကြမှာလဲလို့….”“ဟောဒီ စောက်ဖုတ်ကြီးကို လိုးမှာဗျာ…၊ ဟောဒီစောက်ဖုတ်ကြီးကို ဟောဒီလီးကြီးနဲ့ လိုးမှာဗျာ… ကဲ…ကျေနပ်ပလား…” တိုးအောင်က ပါးစပ်ဖြင့် ပြောရုံတင်မက ထမီကို ပင့်လှန်၍ မတင်လှပေါင်ကြားရှိ စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးကို သုံးလေးချက် ကုတ်ထဲ့ပစ်လိုက်သည်။ မတင်လှတစ်ယောက် တွန့်ခနဲ တွန့်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ “ကဲ…ကြာတယ်ဗျာ…လာ….” တိုးအောင်က ခပ်ရဲရဲပင် လက်ကိုအတင်းဆွဲလျက် ဝါးရုံပင်အုပ်အုပ်တွေရှိရာ တောင်ကုန်းလေးဆီသို့ ခေါ်လာခဲ့၏။ ကံကောင်းထောက်မစွာပင် ဝါးရုံပင်အောက်ခြေမှာ ရှင်းပြောင်နေ၏။ ဂုံနီအိတ်တစ်လုံးပါ အဆင်သင့်ရှိနေသည်။ အဝင်လမ်းတစ်ဖက်သာရှိပြီး ပတ်ပတ်လည်မှာ လုံခြုံမှုအပြည့်ရှိသည်။ ထိုစဉ် ကာမလက်ဦးဆရာကြီး ကိုထွန်းအေးစကားကို ကြားယောင်လာ၏။ “လိုးတယ်ဆိုတဲ့ကိစ္စဟာ ကမ္ဘာဦးကထဲက ရှိခဲ့တာကွ…. ကြည့်ရတဲ့ပုံက ကမ္ဘာဦးက ယောက်ျားမိန်းမတွေဟာ အဝတ်အစားဝတ်ပုံမရဘူး…။

အစတော့ ယောက်ျားနဲ့ မိန်းမ လိုးရကောင်းမှန်း မသိဘူးပေါ့လေ… ဒီလိုနဲ့ ကာလကြာတော့ သူ့ပေါင်ကြားကိုယ်ကြည့်… ကိုယ့်ပေါင်ကြားသူကြည့်နဲ့ မနေနိုင်မထိုင်နိုင်ဖြစ်ပြီး နှိုက်ကြကိုင်ကြ ဆွကြနဲ့ တူပါတယ်…။ ဒီတော့ ကောင်းတယ်ကိုး…ဒီလိုနဲ့ နှိုက်ရင်းဆွရင်းနဲ့ လီးနဲ့ စောက်ပတ်ထိုးတဲ့အထိ အဆင့်တက်သွားတော့တာဘဲ… ပိုကောင်းမှန်းသိသွားတယ်…ငါပြောချင်တာက ဒီအချက်မဟုတ်ဘူး…မိန်းမနဲ့ယောက်ျား လိုးကြတဲ့နေရာမှာ ကမ္ဘာဦးက ဥပဒေသအတိုင်း တုံးလုံးချွတ်လိုးဖို့ဘဲ…ကိလေသာဆိုတာ ညစ်ညမ်းတဲ့သဘောကိုခေါ်တာ…ညစ်ညမ်းတဲ့အလုပ်ကို လုပ်မှတော့ ပက်ပက်စက်စက် ညစ်ညမ်းနိုင်မှသာ အရသာရှိမှာပေါ့… အေး ..အဲဒီတော့ တိုးတက်လာတဲ့ ဒီခေတ်မှာ အရှက်ဆိုတာက ယဉ်ကျေးမှုလိုဖြစ်လာတယ်…အရှက်နဲ့ရမ္မက်ဟာ ဆန့်ကျင်ဖက်ပဲ..ဒီတော့ လုံခြုံတဲ့နေရာကို ပထမရွေးရမယ်… သေချာစိတ်ချရပြီဆိုရင် ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ပြီး ပက်ပက်စက်စက် လိုးရုံပဲ…ဒါမှ ကာမအရသာကို အပြည့်အဝရတော့မှာပေါ့…။

နောက်ကျောမလုံပဲ ထိတ်ထိတ်လန့်လန့်နဲ့ လိုးရရင် ဘာအဓိပ္ပာယ်ရှိတော့မလဲ… ကိုယ့်ဖာသာကိုယ် ဂွင်းတိုက်ပစ်တော့မယ် …မောင်…” ကိုထွန်းအေးစကားတွေက တိုးအောင်နားထဲမှာ နားရည်ဝနေပြီးသားမို့ လုပ်သင့်လုပ်ထိုက်တဲ့အရာကို အလိုလို လုပ်မိလျက်သားဖြစ်နေ၏။ ဝါးရုံပင်အောက်ရောက်သည်နှင့် တိုးအောင်က ဂုံနီအိတ်စုတ်ကို ခါလိုက်ပြီး ပြင်ခင်းသည်။ မချိုမချဉ်မျက်နှာပေးနှင့် မထီတရီရပ်နေသော မတင်လှကို ဂုံနီအိတ်ပေါ် ပွေ့လှဲလိုက်သည်။ နှစ်ယောက်သား ထိုင်မိကြသောအခါ တိုးအောင်က အတင်းကြုံးဖက်ထား၏။ မတင်လှက သူ့ရင်ခွင်ထဲတွင် ကျောပေးအနေအထားမို့ တိုးအောင်၏ တောင်မတ်နေသော လီးတန်ကြီးက ဖင်ကြားသို့ ထိထိမိမိကြီး ထောက်မိနေသည်။ လူပျိုသိုးတိုးအောင်တစ်ယောက် အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းထန်ကာ ပျာယာခတ်နေပါတော့သည်။ လက်နှစ်ဖက်က နို့အုံတင်းတင်းအိအိကြီးကို ဆုပ်နယ်ချေမွပေး၏။ နို့အုံကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ပွတ်ချေပေးရသည်မှာ အရသာရှိလွန်းလှ၏။

ကာမဇောတွေ ပြင်းထန်နေပြီဖြစ်၍ သူ့ပုံစံက မဟားဒယားနိုင်လွန်းလှသည်။ နွားမကိုလိုးရန် အသဲအသန်ဖြစ်နေသော နွားသိုးကဲ့သို့ တရှူးရှူး တဟူးဟူး ဖြစ်နေသည်။ ထူးဆန်းသော အတွေ့အကြုံတစ်မျိုးမို့ မတင်လှတစ်ယောက်လည်း ရမ္မက်ပိုးတွေ တရွရွ ထကာ မြူးကြွနေပါ၏။ သို့သော် နှစ်သားကျပြီးသော အအိုမမို့ တိုးအောင်လောက်တော့ ဣန္ဒြေမမဲ့ပါ။ သို့ပေငြား ပေါင်ကြားက စောက်ဖုတ်ကြီးမှာမူ လှိုက်ခနဲ လှိုက်ခနဲ ကြွကြွတက်လာပြီး စောက်ရေကြည်တွေ တစိမ့်စိမ့်ထွက်နေသည်။ နို့အုံကြီးနှစ်မွှာကို ပွတ်သပ်ဆုတ်ချေပေးတိုင်း စောက်ဖုတ်အုံအတွင်းက အကြောမျှင်တွေ ဖျင်းခနဲ ဖျင်းခနဲ ဖြစ်ဖြစ်သွားကြသည်။ ကာမဆန္ဒတွေ မပြည့်ဝခဲ့သမျှ မီးကုန်ယမ်းကုန် ကမျင်းကြောထချင်နေသည်။ တိုးအောင်က မတင်လှကိုယ်အထက်ပိုင်းကို အနည်းငယ်လှန်လိုက်ပြီး သူ့ခေါင်းကိုငုံ့၍ နှုတ်ခမ်းချင်းတေ့စုပ်လိုက်သည်။ အရှိန်ရနေပြီဖြစ်သော ရမ္မက်မီးတောက်ထဲ ကိလေသာဓာတ်ဆီလောင်းသလိုဖြစ်ကာ။

ရမ္မက်မီးလျှံက ဟုန်းခနဲ ထတောက်တော့သည်။ ဆေးမဆိုးရပဲ ပင်ကိုသဘာဝအတိုင်း နီထွေးထူအမ်းသော နှုတ်ခမ်းအစုံကို တပြွတ်ပြွတ်စုပ်၏။ မတင်လှကလည်း ပြန်စုပ်၏။ မတင်လှက သူ့လျှာကို တိုးအောင်ပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်ပေးသည်။ တိုးအောင်ကလည်း တမျှင်းမျှင်း စုပ်ပေးသည်။ နှစ်ယောက်သား မျက်လုံးစုံမှိတ်လျက် ကာမအရသာကို ခံစားနေကြသည်။ “ပလွတ်…ပလပ်…ပလပ်…” “ဟင်း…ဟင်း…ဟား…တော်…တော်ပါအုံးကွာ… မမ မော..မောလိုက်တာ…” မတင်လှက မောဟိုက်တုန်ခါသော အသံကြီးနှင့် တောင်းပန်လာသည်။ သည်တော့မှ နှုတ်ခမ်းချင်းခွာလိုက်သည်။ သူ့လက်တွေက အချက်ပြထားသည့်နှယ် အင်္ကျီကြယ်သီးတွေကို ခပ်သွက်သွက်ဖြုတ်သည်။ ဟင်းလင်းပွင့်သွားသောအခါ ဖြူဝင်းတင်းမို့နေသော နို့အုံထွားထွားကြီးက အတွင်းခံဘရာစီယာထဲမှ ရုန်းထွက်တော့မတတ် တင်းကန်ပြူလာသည်။ တိုးအောင်က အိစက်ညက်ထွားသော နို့အုံကြီးပေါ် လက်ဝါးကိုဖြန့်အုပ်၍ ဖွဖွမွမွလေး ပွတ်ချေပေးပြန်သည်။

မတင်လှနှုတ်က တဟင်းဟင်းညည်းညူလျက် ရင်ဘတ်ကြီးကို အစွမ်းကုန် ကော့ပေးထား၏။ “မမ… ချိုချို စို့ချင်တယ်…” နို့အုံဖွေးဥဥကြီးကို တရှူးရှူး ငုံ့နမ်းနေရာမှ တဏှာရူးသံဖြင့် ညုတုတုပြောလိုက်သည်။ “ဟင့်… သိပ်အလုပ်ရှုပ်တာပဲ…” မတင်လှက ဒေါမာန်ထဟန်ဖြင့် ပြောသည့်တိုင် သူ့ကိုယ်ကို ရှေ့ကုန်း၍ လက်နှစ်ဖက်နောက်ပစ်ကာ ဘရာစီယာချိတ်ကို ထောက်ခနဲ ဖြုတ်ပေးလိုက်သည်။ ချိတ်ပြုတ်သွားသည်နှင့် နို့အုံကြီးက ကန် ထွက်လာသည်။ ဘရာစီယာ ပြေလျော့သွားပြီဖြစ်၍ နို့အုံကြီးကို ထိထိမိမိ ညှစ်၍ ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြန်သည်။ အလွန်ထူးခြားသော အတွေ့ဓာတ်က တိုးအောင်တစ်ကိုယ်လုံးသို့ ဖြတ်သန်းသွား၏။ လီးတန်ကြီးကလည်း ပို၍တင်းမာလာသည်။ တိုးအောင်က မတင်လှကိုယ်လုံးကြီးကို ဂုံနီအိတ်ပေါ်သို့ အသာလှဲသိပ်လိုက်သည်။ မတင်လှတစ်ယောက် ညှို့ဆေးမိထားသောသူပမာ တိုးအောင်ပြုသမျှ ဘာတစ်ခုမှ မငြင်းဆန်မိပဲ နေလိုက်ရသည်။

ဒူးထောင်ပေါင်ကား ပက်လက်အနေအထားဖြစ်သွားသောအခါ တိုးအောင်က ဘေးချင်းယှဉ်လျက်အနေအထားဖြင့် ဖောင်းတင်းစူတက်နေသော နို့သီးခေါင်းကို စို့ပါတော့သည်။ “ပလပ်…ပြွတ်…ပြွတ်…ပလွတ်..ပလွတ် ပြွတ်…” ပါးစပ်နှင့်လည်းစို့၊ လျှာနှင့်လည်း ထိုးဆွမွှေနှောက်ပေးပြန်ရာ… “အင်း…ရှီး….ကျွတ်ကျွတ်…အား ဟင့်…ဟင်း…အဟင့်…အင့်…ကျွတ်..ကျွတ်” မတင်လှတစ်ယောက် အူထဲအသည်းထဲကပါ ယားတက်လာသဖြင့် တွန့်လိမ်ကော့ထိုးနေ၏။ စောက်ဖုတ်အတွင်းလှိုဏ်ခေါင်းထဲကပါ လှိုက်ထကျဉ်တက်လာ၏။ စောက်ရည်တွေကလည်း စိုရွှဲအိုင်ထွန်းလာပြီး ဖင်ကြားထဲသို့ စီးကျလာသည်။ တအားခံချင်လာပြီ။ မနေနိုင်လောက်အောင် ခံချင်လာသည်။ သည့်ထက်ပို၍ အဆွခံနိုင်စွမ်းမရှိတော့။ တဏှာရာဂ ထန်လှပါသည်ဆိုသော မတင်လှတစ်ယောက် လူပျိုသိုးလေးတိုးအောင်၏ ကလိဆွကျီစားဒဏ်ကို ဘယ်လိုမှ ခံနိုင်စွမ်းမရှိတော့ပါ။

ဟင်း ..အင်း..ဟင့် ဟင့်… အင့်…တော်…တော်ပါတော့ကွာ… မ..မ..မနေနိုင်တော့ဘူး..အား အင်း…အဟင့်…လိုး…လိုးပါတော့နော်… ကြာရင် သေ ..သေ လိမ့်မယ်…အင်း…တပြွတ်ပြွတ်နှင့် အငမ်းမရစို့နေသော တိုးအောင်မျက်နှာနှင့် သူ့နို့အုံကြီးကို တအားဖိကပ်ထားမိသည်။ မတင်လှ သူ့ကို ဇွတ်လိုးခိုင်းနေသည်။ သူမ၏ကာမဆာလောင်တောင့်တနေသော မျက်နှာကြီးက တိုးအောင်၏ ရာဂစိတ်ကို ပိုမိုပြင်းထန်ထကြွစေသည်။ တိုးအောင် နို့အုံပေါ်မှ မျက်နှာကို ခွာလိုက်ပြီး ကိုယ်ကို မတ်လိုက်သည်။ မတင်လှ၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို သူ့ပခုံးပေါ် မတင်လိုက်ပြီး ထမီကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို အောက်ပြန်ချ၍ ကွင်းလုံးကျွတ် ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ဘေးနားချထားလိုက်သည်။ ဖြူဝင်းစိုပြေသော ပေါင်တံဖွေးဖွေးတုတ်တုတ်ကြီးတွေက ရာဂမီးတောက်ကို အရှိန်အဟုန် ကြီးမားစေသည်။ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ပင့်တင်ဖြဲကား၍ စောက်ဖုတ်ကြီးကို အသေအချာကြည့်လိုက်သည်။

နက်မှောင်လိမ်ကောက်နေသော စောက်မွှေးအုံကြီးအောက်က စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဖောင်းကားပြဲဟနေ၏။ နီညိုရောင်သမ်းနေသော စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားထူထူကြီးနှစ်မွှာက ဘေးသို့ အနည်းငယ်လန်နေပြီး အတွင်းသားတွေက နီရဲနုထွတ်နေသည်။ တိုးအောင်က စောက်ဖုတ်ကြီးကို ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။ စောက်ရေတွေက သူ့နှာခေါင်းထိပ်တွင် ပေပွကုန်၏။ ညှီစို့စို့အနံ့နှင့် ငါးဖောင်ရိုးနံ့တွေက တရှိန်ရှိန်လှိုင်ထနေသည်။ တိုးအောင်စိတ်ထဲ ရွံစရာဟု လုံးဝမထင်မှတ်ပေ။ ဤရနံ့တွေက သူ၏ရာဂစိတ်ကို ပိုမိုနိုးကြွစေသည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးကို နမ်းလို့အားရသောအခါမှ လက်နှင့် အသေအချာဖြဲ၍ လျှာကိုထိုးသွင်းသည်။ ပြီးမှ ပင့်လှန်ကုတ်ယက်လိုက်သည်။ မတင်လှ ဖင်ဆုံကြီးမှာ လေထဲသို့ မြောက်တက်လာပြီး စောက်ဖုတ်ကြီးကို အစွမ်းကုန်ကော့ပေးသည်။ တစ်ကိုယ်လုံးလည်း တဆတ်ဆတ်တုန်ခါနေသည်။ စောက်ဖုတ်ထဲ ဖြိုးခနဲဖျင်းခနဲ လှုပ်ခတ်သွားသည်။ အတွေ့အကြုံရှိသော မိန်းမမို့။

စောက်ရေတွေ ပန်းထွက်တော့မည်ကို သိလိုက်သည် အီး ဟီး…ဟီး…အဟင့်…အီးဟီး အား…လိုး…လိုးပါတော့ကွာ.. အီး ..အဟင့် ဟင့်…အမလေး…အီး ဟီး.. ဟင့်..ဟင့်..” မတင်လှတစ်ယောက် ငိုသံပါကြီးနှင့် တောင်းပန်လာသည်။ တိုးအောင်က လျှပ်တပြက်အတွင်း သူ့ပုဆိုးကို ချွတ်ပုံလိုက်သည်။ သည်မျှ အချိန်ဆွဲထားသည်ကို မကျေနပ်သည့်အလား လီးတန်ကြီးက ဒေါသူပုန်ထကာ ကော့ကော့မတ်မတ်ကြီး တောင်နေ၏။ တိုးအောင်က မတင်လှပေါင်နှစ်ချောင်းကို အနည်းငယ်ဖြဲကားလိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်ကြီးနားရောက်အောင် တိုးကပ်လိုက်သည်။ ပေါင်နှစ်ချောင်းကိုလည်း ရင်ဘတ်ဆီသို့ ဖိတွန်းထားလိုက်၏။ စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ အထက်သို့ကြွတက်လာရုံမျှမက ပို၍ပြူးကန်ထွက်လာသည်။ အကျအန ဒူးထောက်လိုက်ပြီး အထက်သို့ ကောက်၍ မတ်တောင်နေသော သူ့လီးတန်တုတ်တုတ်ကြီးကို လက်နှင့်ဖိ၍ စောက်ဖုတ်အဝသို့ တေ့ကာ တရှိန်ထိုး သွင်းထည့်လိုက်သည်။

“ဖြစ်..ဖွစ်…ဖွစ်…ဗြစ်…ဗြစ်…ဖွစ်…ပလွတ်…ဖွတ်…အ….အား..အား..အ. အမေ့…အင့်…အား အမလေး…အမေ့…အင့် အိ…အား …ကျွတ်…ကျွတ်…ရှီး…အီး ဟီး…အ…” မတင်လှတစ်ကိုယ်လုံး ထူပူဖိန်းရှိန်းသွားပြီး မီးပွင့်မတတ် ကောင်းလွန်းလှသည်။ ပါးစပ်ကိုဟ၍ အသက်ပြင်းပြင်း ရှူနေရ၏။ ကလေးနှစ်ယောက် မွေးဖူးထားသော အအိုစောက်ဖုတ်တောင် နင့်ခနဲ ခံလိုက်ရသည်။ တရှိန်ထိုး တိုးဝင်လာေသော အဟုန်က ပြင်းထန်လွန်းသည့်အတွက် တစ်ကိုယ်လုံး တဖျပ်ဖျပ် လူးခါသွားရ၏။ တိုးအောင်က အဆုံးထိရောက်အောင် ဖိသွင်းထားသော သူ့လီးတန်ကြီးကို ခေတ္တစိမ်ထားပြီး နူးညံ့နွေးထွေးသော စောက်ဖုတ်အတွေ့ကို ခံစားကြည့်လိုက်သေးသည်။ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားနုနုတွေက သူ့လီးတန်ကြီးကို ဘာမမှု အံတုသည့်သဘောဖြင့် ညှစ်ညှစ်ပေးသည်။ တိုးအောင် သူ့ဖင်ကြောကြီးကိုရှုံ့၍ လီးကြီးကို ဒစ်အရင်းရောက်သည်အထိ ဆွဲနှုတ်၍ တရှိန်ထိုး သွင်းထည့်သည်။

ဤသို့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ခပ်ပြင်းပြင်း လေးငါးခါလောက်လုပ်ပြီးနောက် မတင်လှကိုယ်လုံးပေါ်က သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို ကျော်ခွထောက်ကာ အသားကုန်ကြုံးဆောင့်ပါတော့သည်။ “ဖွတ်…ပြွတ်…ပြွတ်…ဗြစ်..ဒုတ်…ဖွတ်..ပလွတ်…….ပြွတ်…ဗြစ်…ဒုတ်…အင့်..အ…အမေ့…ကျွတ်…အ..အ…အင့်… အ..အမေ့…အင့်….အ…” အားမာန်ပါသော ဆောင့်ချက်တွေက အရပ်အနားမရှိ ဒလစပ် သွင်းဆောင့်နေသည်။ မတင်လှကလည်း ပါးစပ်က တအင်းအင်းအသံပေးလျက် ဖင်ဆုံကြီးကို ကော့၍ကော့၍ ခံသည်။ မတင်လှ ပေါင်တံတုတ်တုတ်ကြီးနှစ်ချောင်းမှာ ဘေးသို့ ကား၍ ရမ်းခါနေသည်။ ထိုစဉ် သူမပေါင်နှစ်ချောင်းက တိုးအောင်ခါးကို ကုတ်ချိတ်လိုက်ပြီး လက်နှစ်ဖက်ကလည်း ထောက်ထားသော လက်မောင်းနှစ်ဖက်ကို ဆွဲကုတ်လိုက်မိသည်။ ‘အီး’ ကနဲ အသံကြီးထွက်ကာ ဓာတ်လိုက်သလို တုန်ခါသွားသည်။ ပူနွေးသော စောက်ရေတွေက ဗလွတ်ခနဲ ပန်းထွက်ကုန်သည်။

နွေးထွေးရှိန်မြသော အတွေ့တစ်မျိုးကို ခံစားလိုက်ရသော်လည်း တိုးအောင်က အရှိန်မပြတ် ဆက်ဆောင့်နေသည်။ စောစောကထက်ပို၍ ဆောင့်ကောင်းသည်။ ပြစ်ပြစ်နှစ်နှစ် စီးစီးပိုင်ပိုင် ရှိလွန်းလှသည်။ လိုးရင်းလိုးရင်းဖြင့်ပင် သူ့ဒစ်ငုံကြီးက စောက်ခေါင်းအတွင်းမှာ ပြဲလန်သွားသည်။ ဒစ်ဆံကြီးတစ်ခုလုံး ပူရှိန်းနေသည်။ လချောင်းတလျှောက်မှာလည်း ယားတက်လာသည်။ ဆောင့်ချက်နှင့်အတွင်းညှစ်အားတို့ တွေ့ဆုံခိုက်ဝယ် ကျဉ်ဆိမ့်ရှိန်းဖိန်းသွားပြီး သုတ်ရေပူတွေကို ဒလဟော ပန်းထုတ်လိုက်တော့၏။ တစ်ကိုယ်လုံးလည်း တဆတ်ဆတ် တုန်ခါသွားသည်။ ဂွင်းတိုက်လို့ကောင်းတာနှင့် လားလားမှမတူသော အကောင်းတကာ့အကောင်းဆုံး အရသာကြီးကို ခံစားလိုက်ရသည်။ တိုးအောင်က ဆီးခုံချင်းထိအောင် ဖိကပ်လိုက်ပြီး မတင်လှဗိုက်ပေါ်မှောက်ကာ မှိန်းနေလိုက်သည်။ လရေတွေက ယခုအချိန်ထိ ဖျစ်ခနဲ ဖျစ်ခနဲ ထွက်နေတုန်း။ ထွက်တိုင်းထွက်တိုင်း သိမ့်ခနဲ သိမ့်ခနဲ တုန်ခါသွားသည်။

မတင်လှကလည်း တိုးအောင်၏ ကျောပြင်ကြီးကို သိုင်းဖက်ထားသည်။ နှစ်ယောက်သား အတော်ကြာသည်အထိ ငြိမ်သက်စွာ မှိန်းနေကြသည်။ တိုးအောင်လီးက တခြားလီးတွေလို ပျော့ခွေမသွားဘဲ တင်းတင်းတောင့်တောင့် ဖြစ်နေသေးသည်ကို မတင်လှ သတိထားမိသည်။ အာဂယောက်ျားပင်။ ဘယ်တုန်းကမှ မပြည့်ဝဖူးသော ကာမဆန္ဒတွေ ယနေ့ တလုံးတဝကြီး ပြည့်ခဲ့ရပြီ။ စောက်ရေပူတွေ ဒလဟောထွက်၍ ကျေနပ်အားရစွာ ပြီးခဲ့ရသည်။ သို့တိုင် မကျေနပ်နိုင်ချင်သေး။ သည်လီးမျိုးနှင့် သည်အခွင့်အရေးမျိုး ရဖို့မလွယ်။ စောက်ဖုတ်အုံတစ်ခုလုံး ပေါက်ကွဲစုတ်ပြတ်သည်အထိ ခံလိုက်ချင်သေးသည်။ တဏှာရာဂ ဓာတ်ခံအား ပြင်းထန်လှသော မတင်လှအဖို့ ဤမျှတွေးရုံနှင့် ရာဂစိတ်က လှိုင်းထလာရပြန်သည်။ ရာဂလှိုင်းထလာသည်နှင့် စောက်ဖုတ်ကြီးက ဖောင်းကြွလာပြန်သည်။ “ဘယ့်နှယ်လဲ..ကိုယ်တော်လေး… အားအင်ကုန်ခမ်းပြီး ဘုန်းဘုန်းလဲသွားပလား…။

အဟင်းဟင်း…ဒီလောက်တော့ မဖုရားက ပျင်းတောင်ပျင်းသေးတယ်…အဟင်းဟင်း…ခစ်ခစ်…” မတင်လှက တိုးအောင်ကို ကလိလိုက်သည်။ တိုးအောင်ဆိုတဲ့ကောင်က စိန်ခေါ်ရင် တိမ်ပေါ်ထိ လိုက်မည့်ကောင်မျိုး။ “ဟိတ်….ပြောနေတာ မကြားဖူးလား….” မတင်လှက သူ့ကိုယ်လုံးကို လှုပ်ခါ၍ မေး၏။ တိုးအောင်က မေ့ချင်ယောင်ဆောင်နေသည်။ “ဒါပဲလေ…ပြောတော့ လေကြီးမိုးကြီး…ဟင်း…တစ်ချီလေးလိုးရုံနဲ့ ဖလက်ပြသွားပြီ…အဟင်းဟင်း…” မတင်လှက တိုးအောင်ရင်ဘတ်နှင့် ဖိကပ်ထားသော သူ့နို့အုံကြီးကို ကော့၍ကော့၍ မေးပြန်သည်။ တဖြည်းဖြည်း တိုးအောင်လီးကြီးမှာ တင်းတင်းလာ၏။ မတင်လှဗိုက်ပေါ်မှောက်လျက် မှိန်းနေရာမှ ကိုယ်ကို မတ်လိုက်သည်။ လီးတန်ကြီးကို လုံးဝမနှုတ်ပဲ သည်အတိုင်း စောက်ခေါင်းထဲ မြှုပ်ထားသည်။ မတင်လှမျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်ရင်း သုံးလေးချက်ခန့် ဆောင့်ပြလိုက်သည်။ မတင်လှက ကိလေသာရောင်တွေ တဖိတ်ဖိတ်လက်နေသော မျက်လုံးတို့ဖြင့် ကြာကြည့် ကြည့်ကာ မဲ့ပြ၏။

ဟင်း…ဒီလောက်များ…ပျင်းသေးတယ်နော်… မတင်လှအပြောကို တိုးအောင်က မချေပပါ။ သို့သော် သူ့မျက်နှာမှာ ဒီလောက်တောင်ရှိလှတာ…သေဖို့သာပြင်ပေတော့…ဟူသော ယောက်ျားမာန်သတ္တိတွေက ထင်ဟပ်ပေါ်လွင်နေ၏။ မတင်လှ၏ နို့အုံတင်းတင်းကြီးကို အခြေမှ ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်၍ ခပ်ပြင်းပြင်း ဆေင့်ဆောင့်လိုးပြန်၏။ “ပြွတ်…ပြွတ်…..ဖွစ်…ဖွစ်…ဖွတ်..ဗြစ်…ပြွတ်…ပြွတ်….ပလွတ်…ဖွစ်…..” မတင်လှစောက်ခေါင်းထဲမှ စောက်ရေရော လရေပါ အိုင်ထနေသဖြင့် သံစဉ်က တစ်မျိုးပြောင်းသွားသည်။ မတင်လှမျက်နှာက မဖြုံသည့်သဘောဖြင့် မခို့တရို့လေး ပြုံးနေသည်။ တိုးအောင်က အရှိန်မပြတ် ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေရာမှ နို့အုံကြီးကို ညှစ်၍ နို့သီးခေါင်းလေးကို စို့ပေးသည်။ လျှာဖျားထိပ်ဖြင့်လည်း တို့ထိပေး၏။ ရစ်ပတ်၍လည်း ယက်ပေးသည်။ ထိုသို့လုပ်ပေးတိုင်း မတင်လှစောက်ခေါင်းထဲက ရွစိရွစိဖြစ်လာ၏။ ကိုထွန်းအေးစကားကို သတိရ၍ စောက်ဖုတ်အက်ကွဲကြောင်းထိပ်ရှိ။

စောက်စိပြူးပြူးကြီးနား ဖိကပ်ကာ အသေအချာ ဆောင့်လိုးသည်။ နို့အုံကိုလည်းစို့၊ စောက်စိနှင့် ထိမိအောင် ပိုင်ပိုင်နိုင်နိုင်ကြီး ဆောင့်ဆောင့်လိုးပေးသောအခါ မတင်လှ စိတ်တွေ ထကြွလာသည်။ “ဖွတ်…ဖွပ်…ဖွတ်….ပြွတ်….ပြွတ်…ဖွတ်….အင့်…အင့်….အင့်..အ….အား…အင့်..ဟင့်…..” တအင့်အင့်နှင့် သူ့ဖင်ဆုံကြီးကို ကြွကြွပြီး ခံသည်။ အချက် ၅၀ ကျော်ခန့်တွင် မတင်လှ တစ်ချီပြီးသွားသည်။ လေဟာပြင်ထဲ ရောက်သွားသလို တသိမ့်သိမ့်ခံစားရသည်။ တိုးအောင်က အရှိန်မလျှော့ပဲ ဆက်လိုးသည်။ နို့အုံကြီးကို နမ်း၏။ နို့အုံတင်းတင်းကြီးတဝိုက်ကို လျှာပြားဖြင့် ယက်၏။ နို့သီးခေါင်းကို တပြွတ်ပြွတ်စို့၏။ စောက်စိပြူးပြူးကြီးကို ထိမိအောင် ဂရုတစိုက်လိုးသည်။ အချက် ၅၀ ကျော်လာသောအခါ မတင်လှ မအောင့်နိုင်တော့၊ တဟင်းဟင်း ငြီးလာသည်။ မကြာခင် မျက်နှာတပြင်လုံး သွေးဆုတ်သလို ဖြစ်သွားပြီး ဆတ်ခနဲ တုန်ခါသွားသည်။ လှိုင်းစီးရသလို တငြိမ့်ငြိမ့် ခံစားနေရ၏။

မတင်လှ တစ်ချီပြီးသွားပြန်ပြီ။ စောက်ဖုတ်အုံကြီးတစ်ခုလုံး ထူပူကျိန်းစပ်လာ၏။ ဖူးယောင်ကြွတက်လာ၏။ တိုးအောင် အရှိန်မပြတ် ဆက်ဆောင့်သည်။ ဆောင့်ချက်တွေက ပို၍ပြင်းထန်လာသည်။ မတင်လှတစ်ကိုယ်လုံးရှိ အကြောတွေမှာ တဖျပ်ဖျပ်လှုပ်ခါလျက် ကျောရိုးတလျှောက် စိမ့်တက်လာသည်။ တိုးအောင်က စောက်စိနားကို အသေအချာဖိကပ်၍ ခပ်ပြင်းပြင်းဆောင့်လိုးသည်။ စောက်ဖုတ်အုံကြီးတစ်ခုလုံး တင်းကားလာပြီး ကျင်ခနဲ ဆိမ့်တက်သွား၏။ တစ်ချီပြီးသွားပြန်သည်။ မလှုပ်နိုင်တော့။ မျော့လုမျော့ချင် ဖြစ်သွားသည်။ ထိုစဉ် တိုးအောင်လချောင်းထဲမှ လရေပူတွေ ဒလဟော ပန်းထွက်လာသည်။ မတင်လှ လေးချီပြီး၍ တိုးအောင် ၂ ချီပြီး၏။ တိုးအောင်လည်း ခြေကုန်လက်ပန်းကျကာ မတင်လှ ရင်ဘတ်ပေါ် မှောက်ကျသွားတော့သည်။ လူတစ်ကိုယ်လုံးလည်း နုံးချိသွား၏။ မတင်လှစောက်ခေါင်းထဲက ဆတ်ခနဲဆတ်ခနဲ ညင်သာစွာ လှုပ်နေ၏။ အတော်ကြာကြာ မှိန်းနေကြပြီးမှ မထချင်ထချင် ထလိုက်ကြသည်။

နှစ်ယောက်သား အသံတွေ ဆိတ်နေကြသည်။ နှေးကွေးသော လှုပ်ရှားမှုတွေဖြင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် လုံခြုံအောင် ပြန်ဖုံးကြသည်။ မတင်လှက ဦးစွာထွက်သွားသည်။ သူသွားပုံက ကွတတ။ ထို့နောက်မှ တိုးအောင်လိုက်လာသည်။ သူ့ဟန်ပန်က လေးတိလေးကန်။ လှည်းမောင်းပြီး ထွက်ခဲ့ကြသည်။ ရွာနားရောက်ခါနီးတွင် မတင်လှ ဆင်းနေရစ်၏။ နွမ်းလျသော အပြုံးဖြင့် တိုးအောင်ကို နှုတ်ဆက်သည်။ မျက်လုံးဖြင့် စကားပြော၏။ တိုးအောင် နားလည်သည်။ ပြီးတော့ ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်။ သူတို့ထွက်သွားပြီး မကြာခင် နဘူးခြုံထဲက အရက်သည် မခင်လှ ထွက်လာသည်။ ဝါးရုံပင်ကြားတွင် ညှပ်ထားသော တိုးအောင်ဦးထုပ်ကို လှမ်းယူပြီး ဆူးပုတ်ရွက်တွေ ထည့်ထားသော အိတ်ထဲထည့်လိုက်သည်။ မခင်လှမျက်နှာက ပြုံးနေ၏။ တိုးအောင်နှင့် မတင်လှတို့ ပက်ပက်စက်စက်လိုးနေတာကို နဘူးခြုံထဲက အစအဆုံး မြင်နေရသည်။ ထို့ကြောင့် ပြုံးတာလား၊ တခြားကြောင့် ပြုံးတာလား ဆိုတာ သူမှတစ်ပါး မည်သူမှမသိနိုင်။

မခင်လှနှင့် မတင်လှက အရွယ်တူ ဆိုက်တူ ညီမဝမ်းကွဲ။ “မိန်းမလိုးလို့ အားပြတ်သွားရင် အရက်နဲ့ကြက်ဥ စပ်သောက်ရတယ်ကွ…၊ မကြာခင် အားပြန်ပြည့်တယ်…ဒီတော့ ထပ်တွယ်ပေါ့ကွာ…ဟား ဟား…” ကိုထွန်းအေးစကားကို သတိရ၍ အရက်သောက်ရန် မခင်လှအိမ်ဘက် ထွက်ခဲ့သည်။ မခင်လှတို့ အရက်ဖိုက ထနောင်းခေါက်အရက် ကောင်းကောင်းရသည်။ ကြက်ဥလည်း ရောင်း၏။ သူ့ကိုမြင်တော့ မခင်လှ ပြုံးပြသည်။ အရက်ဆိုင်မှာ လူရှင်းနေသည်။ ဆိုင်ထောင့်တွင် မတင်လှယောကျ်ား ကိုဘထွန်းက ပုလင်းထောင်နေ၏။ သူ့ကိုမြင်တော့ လှမ်းခေါ်၏။ “ဟေ့…ဖိုးတိုးအောင်…ဒီလာကွာ…စကားပြောရအောင်…” တိုးအောင် မျက်နှာပူသွား၏။ မနက်က သူ့မိန်းမ ဝါးရုံတောထဲမှာ ကြာခိုခဲ့သည် မဟုတ်လား။ “အင့်…ချကွာ..” ကိုဘထွန်း ငှဲ့ပေးသော အရက်ခွက်ကို တိုးအောင်က တရှိန်ထိုး မော့ချသည်။ ပူဆင်းသွားသည်။

အင့်…ထပ်ချ…ထိုစဉ် မခင်လှ ရောက်လာသည်။ တစ်လုံးပဲလားဟု မေး၏။ တိုးအောင်က ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ မခင်လှက အရက်တစ်လုံးနှင့် ကြက်ဥနှစ်လုံး ယူလာသည်။“ကိုဘထွန်း… တိုးအောင်ကို လျှော့မတွက်နဲ့နော်… တော့်ထက်သာတယ်…” “ဟဲဟဲ…ဟုတ်တာပေါ့ဟ…သူတို့က…တိုးအောင်ကိုး…” “ေဩာ်…မေ့နေလိုက်တာ…” မခင်လှက ပြောပြောဆိုဆို အခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။ ပြန်ထွက်လာသောအခါ ဦးထုပ်တစ်လုံး ပါလာသည်။ “ဒါ နင့်ဦးထုပ် မဟုတ်လား” တိုးအောင် အံ့ဩသွားသည်။ ဟုတ်ကြောင်း ခေါင်းညိတ်ပြ၏။ မခင်လှက အဓိပ္ပာယ်ပေါင်းများစွာပါသော အကြည့်ဖြင့် ကြည့်၏။ “အားလား…ညကျရင် တောင်ဘက်ရွာ ဘီးနဲ့ လိုက်ပို့စမ်းပါ…” “ဟုတ်…” တိုးအောင်ဆိုတဲ့ကောင်က စိန်ခေါ်ရင် ဘွာမခတ်တတ်ဘူးလေ…ပြီးပါပြီ။

Zawgyi

ႏႈတ္ေဆာ့မိမွေတာ့ မထူးေတာ့ေပ။ သူကလည္း စိန္ေခၚၿပီေလ။ ဒီေတာ့ ဘြာခတ္ေနလို႔ ညံ့ရာက်သြားမွာေပါ့။ ဤသို႔ပင္ ‘တိုးေအာင္’ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ ေသြးက စကားေျပာလာသည္။ ေသြးဆိုတာက လူပ်ဳိေသြး။ တိုးေအာင္အသက္က ၁၆ ႏွစ္ေက်ာ္လာၿပီ။ ဆန္႔က်င္ဘက္မိန္းမေတြရဲ႕ အဓိကပစ္မွတ္ေတြကို အငမ္းမရ ၾကည့္တတ္လာၿပီ။ ၿပီးေတာ့ အသံေတြေျပာင္းလာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးႏုႏုေလးေတြ ခပ္ေရးေရးေပါက္လာၿပီ။ ‘မာစတာေဘးရွင္း’ ေခၚ ဂြင္းတိုက္တတ္လာၿပီ။ အားလုံးၿခံဳလိုက္လွ်င္ တိုးေအာင္တစ္ေယာက္ ကေလးမဟုတ္ေတာ့ပဲ လူပ်ဳိျဖစ္လာၿပီ။ ႀကီးေကာင္ဝင္လာၿပီဟုု ေျပာရေပေတာ့မည္ ။ မနက္ပိုင္းက သူ႔အေမကို ျမစ္ဆိပ္သို႔ လွည္းႏွင့္လိုက္ပို႔ၿပီး အျပန္တြင္ မတင္လွႏွင့္ ေတြ႔၏။ ေတြ႔ေသာေနရာက ရြာႏွင့္အေတာ္လွမ္းေသာ ေတာင္ၾကားလမ္းတစ္ေနရာမွာ ျဖစ္သည္။ မတင္လွဆိုတာက အသက္ ၂၉-၃၀ ဝန္းက်င္ ကေလးႏွစ္ေယာက္အေမ ျဖစ္သည္။

တစ္သားေမြးတစ္ေသြးလွ ဆိုသည့္အတိုင္း မတင္လွတစ္ေယာက္ ႏွစ္သားေမြးေတာ့ ႏွစ္ေသြးလွေန၏။ ပင္ကိုက အခ်ဳိးအစားက်နၿပီးသား ခႏၶာကိုယ္မွာ ေန႔စဥ္လႈပ္ရွားသြားလာေနရသည့္အတြက္ ေအ႐ိုးဗစ္ကသူေတြထက္ပင္ စြဲမက္စရာ ေကာင္းေနေသးေတာ့၏။ သူမေယာက္်ား ကိုဘထြန္းက သူ႔ထက္ အသက္ ၁၅ ႏွစ္ခန္႔ႀကီး၏။ စီးပြားေရးအရွာေကာင္းေသာ္လည္း လူ႐ိုးလူအတစ္ေယာက္သာ ျဖစ္၏။ ႏြားေကာင္ေရ ၃၀ ေက်ာ္သည့္အတြက္ ေတာင္ အေရွ႕ဘက္ကရြာသို႔ အၿမဲတမ္း ႏြားႏို႔သြားပို႔ရသည္။ ယခုလည္း မတင္လွ ႏြားႏို႔ပို႔ၿပီး ျပန္လာျခင္းျဖစ္သည္။ ေတာင္းတစ္လုံး ေခါင္းေပၚရြက္ၿပီး တိုးေအာင္လွည္းေရွ႕ ေပ ၁၀၀ အကြာေလာက္က ေက်ာ့ေက်ာ့ ေက်ာ့ေက်ာ့ႏွင့္ သြားေန၏။ တိုးေအာင္က တံျပာႏွင့္ ႏြားဖင္ကို တို႔လိုက္ရာ လွည္းက ေစာေစာကထက္ ေျပးႏႈန္းသြက္သည္။ စြင့္ကားေသာ တင္ဆုံထြားထြားအိအိႀကီးအစုံက နိမ့္ခ်ီျမင့္ခ်ီ စည္းခ်က္က်လ်က္ ရွိ၏။

တိုးေအာင္က ပို၍သြက္ေအာင္ တံျပာႏွင့္ တို႔လိုက္ျပန္၏။ “ေတာက္….ဟဲ့ …..အို” အသံလည္းေပး တံျပာႏွင့္လည္း အတို႔ခံရေသာအခါ ႏြားႏွစ္ေကာင္က ခပ္သြက္သြက္ ေျပးေတာ့သည္။ မတင္လွက လွည္းေရွာင္ရန္ ေဘးသို႔ကပ္ရင္း…. “အယ္…ငါက ဘယ္သူမ်ားလဲလို႔….” “လာေလ အမ…တက္…” “ေအး…ေအး…” တိုးေအာင္က လွည္းရပ္ေပးလိုက္သည္။ “ေခါင္းေပၚကေတာင္း …ဒီကိုေပးလိုက္ေလ…” “ရတယ္..ေနာက္ကပဲ တင္လိုက္မယ္…” မတင္လွက သူ႔ေခါင္းေပၚကေတာင္းကို လွည္းေနာက္ၿမီးမွာ တင္လိုက္၏။ ေခါင္းမီးစုတ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာလည္ပင္းတဝိုက္ကို သုတ္သည္။ ရံတိုင္ကို လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ကိုင္ကာ လွည္းေနာက္ၿမီးကို ေျခတစ္ေခ်ာင္းတင္မည္ျပဳစဥ္ ႏြားေတြက လန္႔ၿပီး ဝုုန္းခနဲ ေျပးထြက္သြားသည္။ မတင္လွတစ္ေယာက္ ေမွာက္ရက္လဲ၍ က် က်န္ခဲ့သည္။ “အမေလးဟဲ့…ငါ့ ေစာက္ဖုတ္…” မတင္လွႏႈတ္က ေယာင္လိုက္ေသာအသံကို တိုးေအာင္ ၾကားလိုက္သည္။

ႀကိဳးကို ခပ္တင္းတင္း ေဆာင့္ဆြဲကာ လွည့္ကို တန္႔လိုက္သည္။ ရံတိုင္ကို ကမန္းကတမ္းခ်ည္ၿပီး လွည္းေပၚမွ ခုန္ဆင္းကာာ လဲက်ေနေသာ မတင္လွဆီသို႔ အေျပးေရာက္သြားသည္။ မတင္လွတစ္ေယာက္ ဒူးတုပ္အေနအထားျဖင့္ ေမွာက္ရက္ႀကီး ပုံလဲေန၏။ သူ႔မ်က္ႏွာက မခ်ဳိမခ်ဥ္ ၿပံဳးစိစိႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ တိုးေအာင္က မတင္လွေဘးတြင္ ဒူးေထာက္လိုက္ၿပီး ခ်ဳိင္းေအာက္လက္လွ်ဳိလွ်က္ ေပြ႔ထူလိုက္သည္။ တိုးေအာင္ေပြ႔လိုက္စဥ္က သတိမထားမိေသာ္လည္း မတင္လွ ကိုယ္လုံးမတ္လာသည့္အခါ သူ႔လက္က ႏို႔အုံႀကီး တည့္တည့္ေပၚ ဖက္ေပြ႔မိလ်က္သား ျဖစ္ေနသည္ကို သတိထားမိသည္။ “ေတာ္ေတာ္နာသြားလား မမ…” အိစက္တင္းမို႔ေသာ ႏို႔အုံေပၚက သူ႔လက္ကို မဖယ္ေသးဘဲ ေမးလိုက္၏။ “အင္း…ဒူးေခါင္းနဲ႔ ေမးစိ နည္းနည္း နာသြားတယ္…” “မွန္း…ေမာ့စမ္းပါ…” တိုးေအာင္ မတင္လွ ေမးစိကို လက္ႏွင့္ဆြဲေမာ့၍ ၾကည့္လိုက္သည္။ သိသိသာသာ ပြန္းပဲ့သြား၏။

အင္း ဟုတ္သား…နည္းနည္း ပြန္းသြားတယ္.. မတင္လွ မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေက်နပ္ေသာ အရိပ္လိႈင္းမ်ား ျဖတ္သန္းသြားသည္။ ရႊန္းစိုေတာက္ပေသာ မ်က္လုံးအစုံျဖင့္ တိုးေအာင္ကို စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ “ရပါတယ္…အိမ္က်မွ ဒဏ္ေၾကေဆးနဲ႔ လိမ္းလိုက္မယ္” မတင္လွက ထရန္ ဟန္ျပင္လိုက္စဥ္…. “အင္း…ကၽြတ္..ကၽြတ္….” ပါးစပ္က စုပ္သပ္လ်က္ ဒူးေခါင္းကို လက္ႏွင့္ဖိကာ ျပန္ထုိင္ခ်လိုက္သည္။ အမွန္ေတာ့ ဒဏ္ရာက ေျပာေလာက္ေအာင္ မနာပါ။ ဆႏၵရာဂအားႀကီးလွေသာ မိန္းမပီပီ မာယာပရိယာယ္ ဆင္ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္၏။ တိုးေအာင္ ေပြ႔ဖက္လိုက္စဥ္က သူ႔ႏို႔အုံႀကီးေပၚ ေပြ႔ဖက္မိသည္ကို အလြန္သာယာေက်နပ္သြားသည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ေမးကို ဆြဲေမာ့ကာ စိုးရိမ္တႀကီးျဖစ္သြားပုံကိုလည္း အရမ္းသေဘာက် ၾကည္ႏူးသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ႀကီးေကာင္ဝင္လာေသာ တိုးေအာင္၏ အေနအထား။ ဒီေကာင္ေလးစိတ္ထဲ ဘယ္လိုရွိမည္မသိ၊ မတင္လွကေတာ့ ႏွလုံးတုန္ ရင္ခုန္ ရႊင္ျမဴးသြား၏။

ကာမဆႏၵ အျပည့္အဝ မခံစားရေသာ မိန္းမပီပီ အခြင့္သာလွ်င္ သာသလို သူမစိတ္ေတြက အၿမဲတမ္း ထႂကြေနတတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကာမေက်ာ့ကြင္းႏွင့္ ေထာင္ဖမ္းရန္ ပရိယာယ္ဆင္လိုက္ျခင္း ျဖစ္၏။ လီးအေတြ႔အႀကံဳရွိၿပီးသား မိန္းမတစ္ေယာက္အဖို႔ လူပ်ဳိသိုးတစ္ေယာက္ကို ေထာင္ဖမ္းေသာနည္းလမ္းေတြ မ်ားစြာရွိသည္။ “ေန…ေန..က်ေနာ္ ထူေပးမယ္…” တိုးေအာင္အသံေတြက သိသိသာသာ ပ်က္ေန၏။ မည္မွ်ပင္ ဟန္ေဆာင္ထားေစကာမူ မၿငိမ္သက္ေသာ အတြင္းစိတ္က မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ထင္ဟပ္ေနသည္။ မ်က္ႏွာတစ္ခုလုံး ထူအမ္းနီျမန္းေနသည္။ ေစာေစာက မရည္ရြယ္ပဲ ကိုင္လိုက္မိေသာေနရာက တကယ္ ႏို႔အုံႀကီးတည့္တည့္ ျဖစ္ေန၏။ တင္းရင္း မို႔ေမာက္ေသာ ႏို႔အုံႀကီး၏ အိစက္ႏူးညံ့ေသာ အေတြ႔ဓာတ္က သူ႔စိတ္ကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လႈပ္ခါသြားေစသည္။ စိတ္ကို ထႂကြေစေသာ အျမင္အာ႐ုံက အဆင့္ဆင့္ ဓာတ္ခိုက္ကာ ရမၼက္ေသြးေတြ ပူေႏြးဆူႂကြလာၿပီး။

ဒုတ္ႏွင့္ အတို႔ခံရေသာ ေႁမြေဟာက္တစ္ေကာင္ကဲ့သို႔ သူ႔ေပါင္ၾကားက လီးတန္ႀကီးမွာ ဆတ္ခနဲ ဆတ္ခနဲ မတ္ေတာင္လာသည္။ ယခင္က မည္သို႔မွ် မထူးျခားလွေသာ္လည္း သဘာဝအားျဖင့္ ေစာက္ဖုတ္အနံ႔ကို ခံတတ္လာေသာ လီးတန္ႀကီးမွာ ေစာက္ဖုတ္အနံ႔ ရလာၿပီျဖစ္၍ ထိန္းခ်ဳပ္တားဆီး၍ မရႏုိင္ေအာင္ ပို၍လြန္ကဲလာသည္။ ၿပီးေတာ့ ေနရာကလည္း တကယ့္ကို လူသူကင္း တိတ္ဆိတ္သည့္ ေတာင္ၾကားလမ္းတစ္ေနရာ..။ တိုးေအာင္ ရင္ေတြပူ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္လာ၏။ ဂလုခနဲ တံေတြးကို မ်ဳိခ်လိုက္ၿပီး တုန္ရီအက္ကြဲေသာ အသံျဖင့္… “ကဲ…မမ …ထ..” တိုးေအာင္က မတင္လွ ေရွ႕တြင္ မတ္တပ္ရပ္ကာ မတင္လွ ဆန္႔တန္းေပးေသာ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲမထူေပး၏။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မိေတာ့မည့္ အေနအထား အေရာက္တြင္… “အမေလးဟဲ့… ငါ့ေစာက္ဖုတ္…” နဂိုကပင္ ကၽြတ္လုကၽြတ္ခင္ ျဖစ္ေနေသာ ထဘီက ကြင္းလုံးကၽြတ္ ပုံက်သြားသည္။ ထမီ ေလ်ာ့ရဲေနမွန္း သိေသာ္လည္း တမင္သက္သက္ ဒီအတိုင္းထားျခင္းျဖစ္ရာ။

အခုေတာ့ သူမ ဆင္ထားသည့္အတိုင္း ကြက္တိ ဝင္လာသည္။ ျဖဴေဖြးတုတ္ခိုင္ေသာ ေပါင္တံႏွစ္သြယ္ အရင္းစပ္ရွိ ျဖဴဝင္းေသာ ဆီးခုံမို႔မို႔ႏွင့္ နက္ေမွာင္ တြန္႔လိပ္ေနေသာ ေစာက္ေမႊးအုံႀကီးက ဘြားခနဲ ေပၚလာသည္။ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးမွာ ေအာက္သို႔ ငိုက္ဝင္ေနသည္ျဖစ္၍ မျမင္ရ။ မ်က္ဝါးထင္ထင္ ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ တိုးေအာင္တစ္ကိုယ္လုံး ရမၼက္အခိုးအလွ်ံေတြ ဟုန္းခနဲ ထလာသည္။ ဝင္းေျပာင္ခုံးမို႔ေနေသာ ဆီးခုံႀကီးႏွင့္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို အုပ္ဆုိင္းထားေသာ ေစာက္ေမႊးအုံမဲမဲႀကီးကို ၾကည့္ကာ တိုးေအာင္တစ္ေယာက္ ဖြတ္ေမ့ပဒတ္ေမ့ ေမ့သြား၏။ တစ္ကိုယ္လုံး ထူပူလာသည္။ အသားေတြက တဆတ္ဆတ္ တုန္လာသည္။ အစိမ္းလိုက္ ဝါးစားမတတ္ တဝင္းဝင္း ေတာက္ပလွ်က္ရွိေသာ မ်က္လုံးတို႔ျဖင့္ စူးစူးရဲရဲႀကီး ၾကည့္ေနမိသည္။ တိုးေအာင္ အၾကည့္ဒဏ္ေၾကာင့္ မတင္လွတစ္ကိုယ္လုံး ၾကက္သီးေတြ တဖ်င္းဖ်င္း ထသြားသည္။

လက္လႊတ္အုံးေလ… သည္ေတာ့မွ တိုးေအာင္ သတိဝင္လာကာ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ မတင္လွ လက္ႏွစ္ဖက္ကို လႊတ္ေပးလိုက္မိ၏။ မတင္လွက ပုံက်ေနေသာ ထမီကို ကုန္းေကာက္၍ ဝတ္လိုက္သည္။ မတင္လွ မ်က္ႏွာလည္း ရွက္ေသြးျဖန္းကာ နီျမန္းေနသည္။ ထမီဝတ္ရင္းက မ်က္လုံးက တိုးေအာင္ေပါင္ၾကားဆီသို႔ ေရာက္သြား၏။ ေတာင္မတ္ေနေသာ လီးတန္ႀကီးက ပုဆိုးကို ထြင္းေဖာက္မတတ္ တန္းမတ္ေနသည္။ အေတြ႔အႀကံဳအရ အေတာ္ရွည္မည့္လီးမွန္း သိလိုက္သည္။ အရြယ္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ ႀကီးထြားမည့္လီးမွန္း သေဘာေပါက္သည္။ တခ်ဳိ႕က လီးတန္ရွည္ေသာ္လည္း လုံးပတ္က ေသးတတ္သည္။ “ဟဲ့… ဘာေၾကာင္ၾကည့္ေနတာလဲ…လွည္းေပၚတင္ေပးအုံးေလ…” မတင္လွက လက္တကမ္းတြင္ရွိေနေသာ တိုးေအာင္ကို လက္ႏွင့္လွမ္းပုတ္ရင္း ေျပာ၏။ တကယ္ေတာ့ လက္ႏွင့္ပုတ္သေယာင္ျပဳကာ ပုဆိုးစကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။ ရာဂမီးလွ်ံက တရွိန္ရွိန္ေတာက္ေလာင္ေနၿပီမို႔။

တိုးေအာင္တစ္ေယာက္ ဘာကိုမွ် သဲသဲကြဲကြဲ မသိေတာ့၊ ကၽြတ္က်သြားေသာ ပုဆိုးစကို လွမ္းဆြဲလိုက္ေသာ္လည္း မမွီေတာ့။ ပုဆိုးကၽြတ္က်သြားသည္ႏွင့္ မာန္ဟုန္ျပင္းေသာ လီးတန္ႀကီးမွာ ဒုံးက်ည္ႀကီးတစ္စင္းပမာ အထက္သို႔ ေထာင္ေကာ့ကာ ေတာင္မတ္ေနသည္။ လီးတန္ႀကီးကို ၾကည့္ရင္း မတင္လွမ်က္လုံးေတြက ကိေလသာအေရာင္ေတြ တလက္လက္ေတာက္ပေန၏။ လုံးပတ္က ၆ လက္မအေနအထားရွိၿပီး အရွည္က ၇ လက္မခန္႔ရွိေၾကာင္း အတတ္သိလိုက္သည္။ ေစာက္ဖုတ္လိႈဏ္ေခါင္း မကိန္းေအာင္းဖူးေသးေသာ ေအာ္ရဂ်င္နယ္လီးမို႔ ဝါညိဳေရာင္သမ္းေန၏။ အေရျပား မလန္ေသးပဲ ေတာင္ပို႔မိႈႀကီးပမာ ငုံထြားထြားႀကီး ျဖစ္ေန၏။ လီးတန္ႀကီးကို စူးစိုက္ၾကည့္ရင္း မတင္လွ ေစာက္ေခါင္းထဲ လိႈက္ခနဲ ႂကြတက္လာ၏။ လီးအေၾကာင္း ေနာေက်ေအာင္ သိထားေသာ ေစာက္ဖုတ္ႏွင့္ ေစာက္ဖုတ္အရသာ မခံစားဖူးေသးေသာ လီးတို႔၏။ ကာမစစ္ပြဲမွာ ျပင္းထန္စြာ ဆင္ႏႊဲၾကေတာ့မည့္ အေနအထားတြင္ ရွိေနေလၿပီ။

တိုးေအာင္က ပုဆိုးကို ကပ်ာကယာ ေကာက္ဝတ္လိုက္ၿပီး … “မမ…က်ေနာ္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူးဗ်ာ…” တုန္ခါအက္ကြဲေသာ အသံႀကီးျဖင့္ ေတာင္းဆိုလာသည္။ ၿပီးေတာ့ မတင္လွကို တအားႀကံဳးဖက္လိုက္သည္။ “အယ္…က်စ္…. လမ္းလည္ေခါင္ႀကီးမွာ…” မတင္လွက ခြင့္ျပဳျငင္းဆန္ေသာ အသံအစ္အစ္ျဖင့္ ေျပာ၏။ တိုးေအာင္ မတင္လွကို ဖက္ထားရင္းကပင္ ဟိုဟိုဒီဒီေဝ့ၾကည့္လိုက္သည္။ သူတို႔၏ ညာဘက္ေတာင္ေစာင္းတြင္ ဝါး႐ုံပင္အုပ္အုပ္ႀကီးရွိ၏။ အေပၚစီးက က်သျဖင့္ သူ႔လွည့္ကိုလည္း ျမင္ေနရသည္။ “လာဗ်ာ…ဟိုဝါး႐ုံပင္အုပ္အုပ္ဆီ သြားမယ္…” တိုးေအာင္က မတင္လွကို ဖက္ထားရာမွ လႊတ္လိုက္ၿပီး လက္ကိုအတင္းဆြဲေခၚ၏။ တိုးေအာင္တစ္ေယာက္ ႏြားငတ္ေရက် အငမ္းမရျဖစ္ကာ ဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးေနပုံကို ၾကည့္၍ မတင္လွစိတ္ထဲ က်လိတိတိ ျဖစ္လာ၏။ မိန္းမပီပီ မူလိုက္ ကလိလိုက္ခ်င္ေသးသည္။ “အမယ္…အဲဒီသြားၿပီး ဘာလုပ္မွာလဲ..” “ဟို…ဟို…ဟာ…ဟိုဟာဗ်ာ…”။

တိုးေအာင္ႏႈတ္က လိုး ဟူေသာ စကားလုံးကို ထြက္ရခက္ေန၏။ ရမၼက္ေဇာထန္လ်က္ရွိေသာ္လည္း မိန္းမအေတြ႔အႀကံဳ လုံးဝမရွိေသးေသာ လူပ်ဳိ႐ိုင္းေလးပီပီ ရွက္ေသြးကလည္း မႊန္ေနျပန္သည္။ ဤမွ်ဆိုလွ်င္ သူ႔သတ္ကြင္းေထာင္ေခ်ာက္ထဲ ေသခ်ာေပါက္ဝင္လာၿပီမို႔ မတင္လွ စိတ္ကို ေလွ်ာ့ခ်လိုက္သည္။ “ဟဲ့…ေျပာအုံးေလ…အဲဒီဝါး႐ုံပင္အုပ္အုပ္ဆီသြားၿပီး ဘာလုပ္မွာလဲ လို႔…” ၾကာမ်က္လုံးျဖင့္ၾကည့္ရင္း ႏြဲ႔တဲ့တဲ့ ခၽြဲတဲတဲ ေျပာေနေသာ မတင္လွအမူအယာကိုၾကည့္၍ တိုးေအာင္ အူယားလာသည္။ သူတို႔၏ ကာမဆရာႀကီး ကိုထြန္းေအးစကားကို ၾကားေယာင္မိသည္။ “မိန္းမဆိုတာ အမူမ်ဳိးကြ…ခံခ်င္ပါလ်က္နဲ႔ ဟန္လုပ္ၿပီး ျငင္းခ်င္ျငင္းေနတာ..ဒါကို အဟုတ္မမွတ္နဲ႔…ေအး..ျငင္းေလ ခံခ်င္ေလသာ မွတ္…သူတို႔က အခံမ်ဳိး လုပ္ရင္ ေသခ်ာေပါက္ ခံမွာပဲ…ေစာက္ဖုတ္ဆိုတာ လီးအလိုးခံဖို႔ သဘာဝက ဖန္တီးေပးထားတာပဲ…လီးက လုပ္တတ္တဲ့သဘာဝ ရွိတယ္..ေစာက္ဖုတ္က ခံရမဲ့ သဘာဝရွိတယ္..။

ခံရမဲ့ေစာက္ဖုတ္ႀကီး ရွိပါလ်က္နဲ႔ လီးက မလိုးတတ္ဘူးဆိုရင္ အဲဒါ လီးဖ်င္းလီးညံ့ပဲ..၊ အဲဒီလီးဖ်င္းလီးညံ့ႀကီး ကိုယ့္ေပါင္ၾကားမွာ ကပ္ေနရင္ ပုဆိုးခၽြတ္ၿပီး ထမီသာဝတ္ထားေတာ့ေမာင္… အဲဒါ ေယာက္်ားမပီသတဲ့ အလကားဖြတ္က်ားဘဲ…” တိုးေအာင္ သတၱိေတြ ဝင္လာသည္။ ေယာက္်ားစိတ္ ေယာက္်ားသတၱိေတြ ဝင္လာၿပီမို႔ သူ႔ထက္ ၁၅ ႏွစ္ခန္႔ႀကီးေသာ မတင္လွကို သူ႔လက္ခုပ္ထဲကေရပမာ ထင္မွတ္လာသည္။ ဖေအတူသားမို႔လားမသိ၊ တိုးေအာင္က အရြယ္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ ထြားႀကိဳင္း၏။ ႀကံ႕ခိုင္ေတာင့္တင္း၏။ ထို႔ထက္ပို၍ အားရေက်နပ္စရာေကာင္းတာက သူ႔ေပါင္ၾကားထဲက လီး။ လီးက အရြယ္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ ႀကီးထြား၏။ လုံးပတ္ ၆ လက္မ၊ အရွည္ ၇ လက္မဆိုေသာ လီးမွာ လူရာဝင္႐ုံမွ်မက လူရာပင္ လြန္ေနေပၿပီ။ အသက္သာႀကီး၏။ သူ႔ေယာက္်ား ကိုဘထြန္းလီးမွာ ၄ လက္မခြဲေက်ာ္႐ုံသာ ရွိသည္။ ၿပီးေတာ့ အေမာေရာဂါရွိသျဖင့္ သူမဆႏၵျပည့္ဝေအာင္ လိုးေပးႏိုင္စြမ္းမရွိ။

ထို႔ေၾကာင့္ လိုးႏိုင္ေအာင္ အရက္ေသာက္ခုိင္းသည္။ အစပထမ၌ ဟုတ္၏။ ေနာက္ေတာ့ ဒုန္ရင္းအတုိင္းပင္ ၊ အရက္စြဲသြားတာပင္ အဖတ္တင္၏။ အခုေတာ့ ေစာက္ဖုတ္ထက္ အရက္ကို ပိုမက္သြားသည္။ သူ႔အတတ္ႏွင့္သူ စူးေသာလုပ္ရပ္မို႔ မတင္လွ မေျပာသာ၊ အသာၾကည့္ေနရသည္။ တစ္ရက္..ကိုဘထြန္းေနမေကာင္း၍ တစ္ေယာက္ထဲ ေတာသြားရ၏။ ကိုဘထြန္းညီ လွျမင့္ကလည္း သူ႔မိန္းမ ေမြးခါနီးမို႔ တစ္ေယာက္ထဲ ေတာလာသည္။ အေမြဆိုင္ေျမေတြမို႔ တဲခ်င္းက နီးသည္။ လွျမင့္ကလည္း မိန္းမဗိုက္ႀကီးေန၍ ေစာက္ဖုတ္ငတ္ေနသည့္အခ်ိန္။ မတင္လွကလည္း ကာမဆႏၵ မျပည့္ဝ၍ လီးငတ္ေနသည့္အခ်ိန္။ အငတ္ အငတ္ခ်င္း ေပါင္းသင္းမိ၍ အားရပါးရ လိုးခဲ့ၾကသည္။ သူ႔မိန္းမ ကေလးမေမြးမခ်င္း အေတာ္ၾကာၾကာ လိုးျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ အားရေက်နပ္ပါသည္။ ဆႏၵလည္းျပည့္ဝပါသည္။ ဤသို႔ ေနာက္မီးလင္းဇာတ္လမ္းေလးက ေကာင္းေနစဥ္ လွျမင့္ ပိုးထိ၍ ဆုံးသြားသည္။

အဲဒီေန႔က မတင္လွ ေတာမလိုက္ျဖစ္၍ ကံေကာင္း၏။ ျပန္သင့္ခ်ိန္ ျပန္မလာ၍ ေနဝင္မိုးခ်ဳပ္မွ လူအုပ္ႏွင့္ သြားၾကရာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်ိန္းခ်ိန္းလိုးၾကေသာ ေနရာတြင္ အဆိပ္တက္၍ တစ္ကိုယ္လုံး ညိဳမဲေတာင့္တင္းၿပီး ေမွာက္ရက္ႀကီး ေသေန၏။ မတင္လွတစ္ေယာက္ လန္႔ဖ်ပ္သြားၿပီးေနာက္မီးလင္းရမွာ ေၾကာက္သြားသည္။ သူ႔ကို အားရေက်နပ္ေအာင္ လိုးေပးႏိုင္ေသာ လွျမင့္လီးသည္ပင္ တိုးေအာင္လီးႏွင့္စာလ်င္ ေသးေနေသး၏။ လွျမင့္ကလည္း အရွည္က ၅ လက္မခြဲခန္႔သာ ရွိသည္။ သုိ႔ေသာ္ အႏိႈက္အဆြ အပြတ္အသပ္ ေကာင္း၏။ ေနာက္မီးလင္းရမွာ ေၾကာက္ေသာ မတင္လွတစ္ေယာက္ တိုးေအာင္လီးႀကီးကို အလြတ္မခံႏုိင္။ ေႁမြမကလို႔ နဂါးပင္ ၿမိဳၿမိဳ၊ အားရပါးရႀကီး အလိုးခံေတာ့မည္။ ေကာင္ေလးက အေတြ႔အႀကံဳ လုံးဝရွိပုံမရ။ ကိစၥမရွိ ဒီကိစၥမ်ဳိးက သင္လွ်င္ တတ္လြယ္သည္။ အလုိးခံရင္း သင္ေပးသြားမည္။ အေတြးျဖင့္ေတြေနေသာ တိုးေအာင္ကို မတင္လွက ၾကာမ်က္စခ်ီလ်က္ ေမးျပန္သည္။

ဟဲ့ ..ေျပာေလ…အဲဒီဝါး႐ုံပင္အုပ္ဆီသြားၿပီး ဘာလုပ္ၾကမွာလဲလို႔….”“ေဟာဒီ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို လိုးမွာဗ်ာ…၊ ေဟာဒီေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ေဟာဒီလီးႀကီးနဲ႔ လိုးမွာဗ်ာ… ကဲ…ေက်နပ္ပလား…” တိုးေအာင္က ပါးစပ္ျဖင့္ ေျပာ႐ုံတင္မက ထမီကို ပင့္လွန္၍ မတင္လွေပါင္ၾကားရွိ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးကို သုံးေလးခ်က္ ကုတ္ထဲ့ပစ္လိုက္သည္။ မတင္လွတစ္ေယာက္ တြန္႔ခနဲ တြန္႔ခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ “ကဲ…ၾကာတယ္ဗ်ာ…လာ….” တိုးေအာင္က ခပ္ရဲရဲပင္ လက္ကိုအတင္းဆြဲလ်က္ ဝါး႐ုံပင္အုပ္အုပ္ေတြရွိရာ ေတာင္ကုန္းေလးဆီသို႔ ေခၚလာခဲ့၏။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာပင္ ဝါး႐ုံပင္ေအာက္ေျခမွာ ရွင္းေျပာင္ေန၏။ ဂုံနီအိတ္တစ္လုံးပါ အဆင္သင့္ရွိေနသည္။ အဝင္လမ္းတစ္ဖက္သာရွိၿပီး ပတ္ပတ္လည္မွာ လုံၿခံဳမႈအျပည့္ရွိသည္။ ထိုစဥ္ ကာမလက္ဦးဆရာႀကီး ကိုထြန္းေအးစကားကို ၾကားေယာင္လာ၏။ “လိုးတယ္ဆိုတဲ့ကိစၥဟာ ကမာၻဦးကထဲက ရွိခဲ့တာကြ…. ၾကည့္ရတဲ့ပုံက ကမာၻဦးက ေယာက္်ားမိန္းမေတြဟာ အဝတ္အစားဝတ္ပုံမရဘူး…။

အစေတာ့ ေယာက္်ားနဲ႔ မိန္းမ လိုးရေကာင္းမွန္း မသိဘူးေပါ့ေလ… ဒီလိုနဲ႔ ကာလၾကာေတာ့ သူ႔ေပါင္ၾကားကိုယ္ၾကည့္… ကိုယ့္ေပါင္ၾကားသူၾကည့္နဲ႔ မေနႏိုင္မထုိင္ႏုိင္ျဖစ္ၿပီး ႏိႈက္ၾကကိုင္ၾက ဆြၾကနဲ႔ တူပါတယ္…။ ဒီေတာ့ ေကာင္းတယ္ကိုး…ဒီလိုနဲ႔ ႏိႈက္ရင္းဆြရင္းနဲ႔ လီးနဲ႔ ေစာက္ပတ္ထိုးတဲ့အထိ အဆင့္တက္သြားေတာ့တာဘဲ… ပိုေကာင္းမွန္းသိသြားတယ္…ငါေျပာခ်င္တာက ဒီအခ်က္မဟုတ္ဘူး…မိန္းမနဲ႔ေယာက္်ား လိုးၾကတဲ့ေနရာမွာ ကမာၻဦးက ဥပေဒသအတုိင္း တုံးလုံးခၽြတ္လိုးဖို႔ဘဲ…ကိေလသာဆိုတာ ညစ္ညမ္းတဲ့သေဘာကိုေခၚတာ…ညစ္ညမ္းတဲ့အလုပ္ကို လုပ္မွေတာ့ ပက္ပက္စက္စက္ ညစ္ညမ္းႏိုင္မွသာ အရသာရွိမွာေပါ့… ေအး ..အဲဒီေတာ့ တိုးတက္လာတဲ့ ဒီေခတ္မွာ အရွက္ဆိုတာက ယဥ္ေက်းမႈလိုျဖစ္လာတယ္…အရွက္နဲ႔ရမၼက္ဟာ ဆန္႔က်င္ဖက္ပဲ..ဒီေတာ့ လုံၿခံဳတဲ့ေနရာကို ပထမေရြးရမယ္… ေသခ်ာစိတ္ခ်ရၿပီဆုိရင္ ကိုယ္တုံးလုံးခၽြတ္ၿပီး ပက္ပက္စက္စက္ လိုး႐ုံပဲ…ဒါမွ ကာမအရသာကို အျပည့္အဝရေတာ့မွာေပါ့…။

ေနာက္ေက်ာမလုံပဲ ထိတ္ထိတ္လန္႔လန္႔နဲ႔ လိုးရရင္ ဘာအဓိပၸာယ္ရွိေတာ့မလဲ… ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ဂြင္းတိုက္ပစ္ေတာ့မယ္ …ေမာင္…” ကိုထြန္းေအးစကားေတြက တိုးေအာင္နားထဲမွာ နားရည္ဝေနၿပီးသားမို႔ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့အရာကို အလုိလို လုပ္မိလ်က္သားျဖစ္ေန၏။ ဝါး႐ုံပင္ေအာက္ေရာက္သည္ႏွင့္ တိုးေအာင္က ဂုံနီအိတ္စုတ္ကို ခါလိုက္ၿပီး ျပင္ခင္းသည္။ မခ်ဳိမခ်ဥ္မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ မထီတရီရပ္ေနေသာ မတင္လွကို ဂုံနီအိတ္ေပၚ ေပြ႔လွဲလိုက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္သား ထိုင္မိၾကေသာအခါ တိုးေအာင္က အတင္းႀကံဳးဖက္ထား၏။ မတင္လွက သူ႔ရင္ခြင္ထဲတြင္ ေက်ာေပးအေနအထားမို႔ တိုးေအာင္၏ ေတာင္မတ္ေနေသာ လီးတန္ႀကီးက ဖင္ၾကားသို႔ ထိထိမိမိႀကီး ေထာက္မိေနသည္။ လူပ်ဳိသုိးတိုးေအာင္တစ္ေယာက္ အသက္႐ွဴသံေတြ ျပင္းထန္ကာ ပ်ာယာခတ္ေနပါေတာ့သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္က ႏုိ႔အုံတင္းတင္းအိအိႀကီးကို ဆုပ္နယ္ေခ်မြေပး၏။ ႏို႔အုံႀကီးကို ဆုပ္ကိုင္ပြတ္ေခ်ေပးရသည္မွာ အရသာရွိလြန္းလွ၏။

ကာမေဇာေတြ ျပင္းထန္ေနၿပီျဖစ္၍ သူ႔ပုံစံက မဟားဒယားႏိုင္လြန္းလွသည္။ ႏြားမကိုလိုးရန္ အသဲအသန္ျဖစ္ေနေသာ ႏြားသိုးကဲ့သို႔ တ႐ွဴးရွဴး တဟူးဟူး ျဖစ္ေနသည္။ ထူးဆန္းေသာ အေတြ႔အႀကံဳတစ္မ်ဳိးမို႔ မတင္လွတစ္ေယာက္လည္း ရမၼက္ပိုးေတြ တရြရြ ထကာ ျမဴးႂကြေနပါ၏။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္သားက်ၿပီးေသာ အအိုမမို႔ တိုးေအာင္ေလာက္ေတာ့ ဣေႁႏၵမမဲ့ပါ။ သို႔ေပျငား ေပါင္ၾကားက ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာမူ လိႈက္ခနဲ လိႈက္ခနဲ ႂကြႂကြတက္လာၿပီး ေစာက္ေရၾကည္ေတြ တစိမ့္စိမ့္ထြက္ေနသည္။ ႏို႔အုံႀကီးႏွစ္မႊာကို ပြတ္သပ္ဆုတ္ေခ်ေပးတိုင္း ေစာက္ဖုတ္အုံအတြင္းက အေၾကာမွ်င္ေတြ ဖ်င္းခနဲ ဖ်င္းခနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားၾကသည္။ ကာမဆႏၵေတြ မျပည့္ဝခဲ့သမွ် မီးကုန္ယမ္းကုန္ ကမ်င္းေၾကာထခ်င္ေနသည္။ တိုးေအာင္က မတင္လွကိုယ္အထက္ပိုင္းကို အနည္းငယ္လွန္လိုက္ၿပီး သူ႔ေခါင္းကိုငုံ႔၍ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းေတ့စုပ္လိုက္သည္။ အရွိန္ရေနၿပီျဖစ္ေသာ ရမၼက္မီးေတာက္ထဲ ကိေလသာဓာတ္ဆီေလာင္းသလိုျဖစ္ကာ။

ရမၼက္မီးလွ်ံက ဟုန္းခနဲ ထေတာက္ေတာ့သည္။ ေဆးမဆိုးရပဲ ပင္ကိုသဘာဝအတုိင္း နီေထြးထူအမ္းေသာ ႏႈတ္ခမ္းအစုံကို တႁပြတ္ႁပြတ္စုပ္၏။ မတင္လွကလည္း ျပန္စုပ္၏။ မတင္လွက သူ႔လွ်ာကို တိုးေအာင္ပါးစပ္ထဲ ထုိးထည့္ေပးသည္။ တိုးေအာင္ကလည္း တမွ်င္းမွ်င္း စုပ္ေပးသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား မ်က္လုံးစုံမွိတ္လ်က္ ကာမအရသာကို ခံစားေနၾကသည္။ “ပလြတ္…ပလပ္…ပလပ္…” “ဟင္း…ဟင္း…ဟား…ေတာ္…ေတာ္ပါအုံးကြာ… မမ ေမာ..ေမာလိုက္တာ…” မတင္လွက ေမာဟိုက္တုန္ခါေသာ အသံႀကီးႏွင့္ ေတာင္းပန္လာသည္။ သည္ေတာ့မွ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းခြာလိုက္သည္။ သူ႔လက္ေတြက အခ်က္ျပထားသည့္ႏွယ္ အက်ႌၾကယ္သီးေတြကို ခပ္သြက္သြက္ျဖဳတ္သည္။ ဟင္းလင္းပြင့္သြားေသာအခါ ျဖဴဝင္းတင္းမို႔ေနေသာ ႏို႔အုံထြားထြားႀကီးက အတြင္းခံဘရာစီယာထဲမွ ႐ုန္းထြက္ေတာ့မတတ္ တင္းကန္ျပဴလာသည္။ တိုးေအာင္က အိစက္ညက္ထြားေသာ ႏို႔အုံႀကီးေပၚ လက္ဝါးကိုျဖန္႔အုပ္၍ ဖြဖြမြမြေလး ပြတ္ေခ်ေပးျပန္သည္။

မတင္လွႏႈတ္က တဟင္းဟင္းညည္းညဴလ်က္ ရင္ဘတ္ႀကီးကို အစြမ္းကုန္ ေကာ့ေပးထား၏။ “မမ… ခ်ဳိခ်ုိ စို႔ခ်င္တယ္…” ႏို႔အုံေဖြးဥဥႀကီးကို တ႐ွဴး႐ွဴး ငုံ႔နမ္းေနရာမွ တဏွာ႐ူးသံျဖင့္ ညဳတုတုေျပာလိုက္သည္။ “ဟင့္… သိပ္အလုပ္႐ႈပ္တာပဲ…” မတင္လွက ေဒါမာန္ထဟန္ျဖင့္ ေျပာသည့္တိုင္ သူ႔ကိုယ္ကို ေရွ႕ကုန္း၍ လက္ႏွစ္ဖက္ေနာက္ပစ္ကာ ဘရာစီယာခ်ိတ္ကို ေထာက္ခနဲ ျဖဳတ္ေပးလိုက္သည္။ ခ်ိတ္ျပဳတ္သြားသည္ႏွင့္ ႏို႔အုံႀကီးက ကန္ ထြက္လာသည္။ ဘရာစီယာ ေျပေလ်ာ့သြားၿပီျဖစ္၍ ႏို႔အုံႀကီးကို ထိထိမိမိ ညွစ္၍ ဆုပ္ကိုင္လိုက္ျပန္သည္။ အလြန္ထူးျခားေသာ အေတြ႔ဓာတ္က တိုးေအာင္တစ္ကိုယ္လုံးသို႔ ျဖတ္သန္းသြား၏။ လီးတန္ႀကီးကလည္း ပို၍တင္းမာလာသည္။ တိုးေအာင္က မတင္လွကိုယ္လုံးႀကီးကို ဂုံနီအိတ္ေပၚသို႔ အသာလွဲသိပ္လိုက္သည္။ မတင္လွတစ္ေယာက္ ညိႇဳ႕ေဆးမိထားေသာသူပမာ တိုးေအာင္ျပဳသမွ် ဘာတစ္ခုမွ မျငင္းဆန္မိပဲ ေနလိုက္ရသည္။

ဒူးေထာင္ေပါင္ကား ပက္လက္အေနအထားျဖစ္သြားေသာအခါ တိုးေအာင္က ေဘးခ်င္းယွဥ္လ်က္အေနအထားျဖင့္ ေဖာင္းတင္းစူတက္ေနေသာ ႏို႔သီးေခါင္းကို စို႔ပါေတာ့သည္။ “ပလပ္…ႁပြတ္…ႁပြတ္…ပလြတ္..ပလြတ္ ႁပြတ္…” ပါးစပ္ႏွင့္လည္းစို႔၊ လွ်ာႏွင့္လည္း ထိုးဆြေမႊေႏွာက္ေပးျပန္ရာ… “အင္း…ရွီး….ကၽြတ္ကၽြတ္…အား ဟင့္…ဟင္း…အဟင့္…အင့္…ကၽြတ္..ကၽြတ္” မတင္လွတစ္ေယာက္ အူထဲအသည္းထဲကပါ ယားတက္လာသျဖင့္ တြန္႔လိမ္ေကာ့ထိုးေန၏။ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းလိႈဏ္ေခါင္းထဲကပါ လိႈက္ထက်ဥ္တက္လာ၏။ ေစာက္ရည္ေတြကလည္း စိုရႊဲအိုင္ထြန္းလာၿပီး ဖင္ၾကားထဲသို႔ စီးက်လာသည္။ တအားခံခ်င္လာၿပီ။ မေနႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ခံခ်င္လာသည္။ သည့္ထက္ပို၍ အဆြခံႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့။ တဏွာရာဂ ထန္လွပါသည္ဆိုေသာ မတင္လွတစ္ေယာက္ လူပ်ဳိသုိးေလးတိုးေအာင္၏ ကလိဆြက်ီစားဒဏ္ကို ဘယ္လိုမွ ခံႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့ပါ။

ဟင္း ..အင္း..ဟင့္ ဟင့္… အင့္…ေတာ္…ေတာ္ပါေတာ့ကြာ… မ..မ..မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး..အား အင္း…အဟင့္…လိုး…လိုးပါေတာ့ေနာ္… ၾကာရင္ ေသ ..ေသ လိမ့္မယ္…အင္း…တႁပြတ္ႁပြတ္ႏွင့္ အငမ္းမရစို႔ေနေသာ တိုးေအာင္မ်က္ႏွာႏွင့္ သူ႔ႏို႔အုံႀကီးကို တအားဖိကပ္ထားမိသည္။ မတင္လွ သူ႔ကို ဇြတ္လိုးခိုင္းေနသည္။ သူမ၏ကာမဆာေလာင္ေတာင့္တေနေသာ မ်က္ႏွာႀကီးက တိုးေအာင္၏ ရာဂစိတ္ကို ပိုမိုျပင္းထန္ထႂကြေစသည္။ တိုးေအာင္ ႏို႔အုံေပၚမွ မ်က္ႏွာကို ခြာလိုက္ၿပီး ကိုယ္ကို မတ္လိုက္သည္။ မတင္လွ၏ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို သူ႔ပခုံးေပၚ မတင္လိုက္ၿပီး ထမီကို ဆြဲခၽြတ္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေအာက္ျပန္ခ်၍ ကြင္းလုံးကၽြတ္ ဆြဲခၽြတ္လိုက္ၿပီး ေဘးနားခ်ထားလိုက္သည္။ ျဖဴဝင္းစိုေျပေသာ ေပါင္တံေဖြးေဖြးတုတ္တုတ္ႀကီးေတြက ရာဂမီးေတာက္ကို အရွိန္အဟုန္ ႀကီးမားေစသည္။ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ပင့္တင္ၿဖဲကား၍ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို အေသအခ်ာၾကည့္လိုက္သည္။

နက္ေမွာင္လိမ္ေကာက္ေနေသာ ေစာက္ေမႊးအုံႀကီးေအာက္က ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ ေဖာင္းကားၿပဲဟေန၏။ နီညိဳေရာင္သမ္းေနေသာ ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားထူထူႀကီးႏွစ္မႊာက ေဘးသို႔ အနည္းငယ္လန္ေနၿပီး အတြင္းသားေတြက နီရဲႏုထြတ္ေနသည္။ တိုးေအာင္က ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို ငုံ႔နမ္းလိုက္သည္။ ေစာက္ေရေတြက သူ႔ႏွာေခါင္းထိပ္တြင္ ေပပြကုန္၏။ ညႇီစို႔စို႔အနံ႔ႏွင့္ ငါးေဖာင္႐ိုးနံ႔ေတြက တရွိန္ရွိန္လိႈင္ထေနသည္။ တိုးေအာင္စိတ္ထဲ ရြံစရာဟု လုံးဝမထင္မွတ္ေပ။ ဤရနံ႔ေတြက သူ၏ရာဂစိတ္ကို ပိုမိုႏိုးႂကြေစသည္။ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို နမ္းလို႔အားရေသာအခါမွ လက္ႏွင့္ အေသအခ်ာၿဖဲ၍ လွ်ာကိုထိုးသြင္းသည္။ ၿပီးမွ ပင့္လွန္ကုတ္ယက္လိုက္သည္။ မတင္လွ ဖင္ဆုံႀကီးမွာ ေလထဲသို႔ ေျမာက္တက္လာၿပီး ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို အစြမ္းကုန္ေကာ့ေပးသည္။ တစ္ကိုယ္လုံးလည္း တဆတ္ဆတ္တုန္ခါေနသည္။ ေစာက္ဖုတ္ထဲ ၿဖိဳးခနဲဖ်င္းခနဲ လႈပ္ခတ္သြားသည္။ အေတြ႔အႀကံဳရွိေသာ မိန္းမမို႔။

ေစာက္ေရေတြ ပန္းထြက္ေတာ့မည္ကို သိလိုက္သည္ အီး ဟီး…ဟီး…အဟင့္…အီးဟီး အား…လိုး…လိုးပါေတာ့ကြာ.. အီး ..အဟင့္ ဟင့္…အမေလး…အီး ဟီး.. ဟင့္..ဟင့္..” မတင္လွတစ္ေယာက္ ငိုသံပါႀကီးႏွင့္ ေတာင္းပန္လာသည္။ တိုးေအာင္က လွ်ပ္တျပက္အတြင္း သူ႔ပုဆိုးကို ခၽြတ္ပုံလိုက္သည္။ သည္မွ် အခ်ိန္ဆြဲထားသည္ကို မေက်နပ္သည့္အလား လီးတန္ႀကီးက ေဒါသူပုန္ထကာ ေကာ့ေကာ့မတ္မတ္ႀကီး ေတာင္ေန၏။ တိုးေအာင္က မတင္လွေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို အနည္းငယ္ၿဖဲကားလိုက္ၿပီး ေစာက္ဖုတ္ႀကီးနားေရာက္ေအာင္ တိုးကပ္လိုက္သည္။ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုလည္း ရင္ဘတ္ဆီသို႔ ဖိတြန္းထားလိုက္၏။ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးမွာ အထက္သို႔ႂကြတက္လာ႐ုံမွ်မက ပို၍ျပဴးကန္ထြက္လာသည္။ အက်အန ဒူးေထာက္လိုက္ၿပီး အထက္သို႔ ေကာက္၍ မတ္ေတာင္ေနေသာ သူ႔လီးတန္တုတ္တုတ္ႀကီးကို လက္ႏွင့္ဖိ၍ ေစာက္ဖုတ္အဝသို႔ ေတ့ကာ တရွိန္ထုိး သြင္းထည့္လိုက္သည္။

“ျဖစ္..ဖြစ္…ဖြစ္…ျဗစ္…ျဗစ္…ဖြစ္…ပလြတ္…ဖြတ္…အ….အား..အား..အ. အေမ့…အင့္…အား အမေလး…အေမ့…အင့္ အိ…အား …ကၽြတ္…ကၽြတ္…ရွီး…အီး ဟီး…အ…” မတင္လွတစ္ကိုယ္လုံး ထူပူဖိန္းရွိန္းသြားၿပီး မီးပြင့္မတတ္ ေကာင္းလြန္းလွသည္။ ပါးစပ္ကိုဟ၍ အသက္ျပင္းျပင္း ႐ွဴေနရ၏။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေမြးဖူးထားေသာ အအိုေစာက္ဖုတ္ေတာင္ နင့္ခနဲ ခံလိုက္ရသည္။ တရွိန္ထုိး တိုးဝင္လာေေသာ အဟုန္က ျပင္းထန္လြန္းသည့္အတြက္ တစ္ကိုယ္လုံး တဖ်ပ္ဖ်ပ္ လူးခါသြားရ၏။ တိုးေအာင္က အဆုံးထိေရာက္ေအာင္ ဖိသြင္းထားေသာ သူ႔လီးတန္ႀကီးကို ေခတၱစိမ္ထားၿပီး ႏူးညံ့ေႏြးေထြးေသာ ေစာက္ဖုတ္အေတြ႔ကို ခံစားၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသားႏုႏုေတြက သူ႔လီးတန္ႀကီးကို ဘာမမႈ အံတုသည့္သေဘာျဖင့္ ညႇစ္ညႇစ္ေပးသည္။ တိုးေအာင္ သူ႔ဖင္ေၾကာႀကီးကို႐ႈံ႕၍ လီးႀကီးကို ဒစ္အရင္းေရာက္သည္အထိ ဆြဲႏႈတ္၍ တရွိန္ထုိး သြင္းထည့္သည္။

ဤသို႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ခပ္ျပင္းျပင္း ေလးငါးခါေလာက္လုပ္ၿပီးေနာက္ မတင္လွကိုယ္လုံးေပၚက သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေက်ာ္ခြေထာက္ကာ အသားကုန္ႀကံဳးေဆာင့္ပါေတာ့သည္။ “ဖြတ္…ႁပြတ္…ႁပြတ္…ျဗစ္..ဒုတ္…ဖြတ္..ပလြတ္…….ႁပြတ္…ျဗစ္…ဒုတ္…အင့္..အ…အေမ့…ကၽြတ္…အ..အ…အင့္… အ..အေမ့…အင့္….အ…” အားမာန္ပါေသာ ေဆာင့္ခ်က္ေတြက အရပ္အနားမရွိ ဒလစပ္ သြင္းေဆာင့္ေနသည္။ မတင္လွကလည္း ပါးစပ္က တအင္းအင္းအသံေပးလ်က္ ဖင္ဆုံႀကီးကို ေကာ့၍ေကာ့၍ ခံသည္။ မတင္လွ ေပါင္တံတုတ္တုတ္ႀကီးႏွစ္ေခ်ာင္းမွာ ေဘးသို႔ ကား၍ ရမ္းခါေနသည္။ ထိုစဥ္ သူမေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းက တိုးေအာင္ခါးကို ကုတ္ခ်ိတ္လိုက္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္ကလည္း ေထာက္ထားေသာ လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲကုတ္လိုက္မိသည္။ ‘အီး’ ကနဲ အသံႀကီးထြက္ကာ ဓာတ္လိုက္သလို တုန္ခါသြားသည္။ ပူေႏြးေသာ ေစာက္ေရေတြက ဗလြတ္ခနဲ ပန္းထြက္ကုန္သည္။

ေႏြးေထြးရွိန္ျမေသာ အေတြ႔တစ္မ်ဳိးကို ခံစားလိုက္ရေသာ္လည္း တိုးေအာင္က အရွိန္မျပတ္ ဆက္ေဆာင့္ေနသည္။ ေစာေစာကထက္ပို၍ ေဆာင့္ေကာင္းသည္။ ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ စီးစီးပိုင္ပိုင္ ရွိလြန္းလွသည္။ လိုးရင္းလိုးရင္းျဖင့္ပင္ သူ႔ဒစ္ငုံႀကီးက ေစာက္ေခါင္းအတြင္းမွာ ၿပဲလန္သြားသည္။ ဒစ္ဆံႀကီးတစ္ခုလုံး ပူရွိန္းေနသည္။ လေခ်ာင္းတေလွ်ာက္မွာလည္း ယားတက္လာသည္။ ေဆာင့္ခ်က္ႏွင့္အတြင္းညႇစ္အားတို႔ ေတြ႔ဆုံခိုက္ဝယ္ က်ဥ္ဆိမ့္ရွိန္းဖိန္းသြားၿပီး သုတ္ေရပူေတြကို ဒလေဟာ ပန္းထုတ္လိုက္ေတာ့၏။ တစ္ကိုယ္လုံးလည္း တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါသြားသည္။ ဂြင္းတိုက္လို႔ေကာင္းတာႏွင့္ လားလားမွမတူေသာ အေကာင္းတကာ့အေကာင္းဆုံး အရသာႀကီးကို ခံစားလိုက္ရသည္။ တိုးေအာင္က ဆီးခုံခ်င္းထိေအာင္ ဖိကပ္လိုက္ၿပီး မတင္လွဗိုက္ေပၚေမွာက္ကာ မွိန္းေနလိုက္သည္။ လေရေတြက ယခုအခ်ိန္ထိ ဖ်စ္ခနဲ ဖ်စ္ခနဲ ထြက္ေနတုန္း။ ထြက္တိုင္းထြက္တိုင္း သိမ့္ခနဲ သိမ့္ခနဲ တုန္ခါသြားသည္။

မတင္လွကလည္း တိုးေအာင္၏ ေက်ာျပင္ႀကီးကို သိုင္းဖက္ထားသည္။ ႏွစ္ေယာက္သား အေတာ္ၾကာသည္အထိ ၿငိမ္သက္စြာ မွိန္းေနၾကသည္။ တိုးေအာင္လီးက တျခားလီးေတြလို ေပ်ာ့ေခြမသြားဘဲ တင္းတင္းေတာင့္ေတာင့္ ျဖစ္ေနေသးသည္ကို မတင္လွ သတိထားမိသည္။ အာဂေယာက္်ားပင္။ ဘယ္တုန္းကမွ မျပည့္ဝဖူးေသာ ကာမဆႏၵေတြ ယေန႔ တလုံးတဝႀကီး ျပည့္ခဲ့ရၿပီ။ ေစာက္ေရပူေတြ ဒလေဟာထြက္၍ ေက်နပ္အားရစြာ ၿပီးခဲ့ရသည္။ သို႔တိုင္ မေက်နပ္ႏိုင္ခ်င္ေသး။ သည္လီးမ်ဳိးနွင့္ သည္အခြင့္အေရးမ်ဳိး ရဖို႔မလြယ္။ ေစာက္ဖုတ္အုံတစ္ခုလုံး ေပါက္ကြဲစုတ္ျပတ္သည္အထိ ခံလိုက္ခ်င္ေသးသည္။ တဏွာရာဂ ဓာတ္ခံအား ျပင္းထန္လွေသာ မတင္လွအဖို႔ ဤမွ်ေတြး႐ုံႏွင့္ ရာဂစိတ္က လိႈင္းထလာရျပန္သည္။ ရာဂလိႈင္းထလာသည္ႏွင့္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးက ေဖာင္းႂကြလာျပန္သည္။ “ဘယ့္ႏွယ္လဲ..ကိုယ္ေတာ္ေလး… အားအင္ကုန္ခမ္းၿပီး ဘုန္းဘုန္းလဲသြားပလား…။

အဟင္းဟင္း…ဒီေလာက္ေတာ့ မဖုရားက ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသးတယ္…အဟင္းဟင္း…ခစ္ခစ္…” မတင္လွက တိုးေအာင္ကို ကလိလိုက္သည္။ တိုးေအာင္ဆိုတဲ့ေကာင္က စိန္ေခၚရင္ တိမ္ေပၚထိ လိုက္မည့္ေကာင္မ်ဳိး။ “ဟိတ္….ေျပာေနတာ မၾကားဖူးလား….” မတင္လွက သူ႔ကိုယ္လုံးကို လႈပ္ခါ၍ ေမး၏။ တိုးေအာင္က ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသည္။ “ဒါပဲေလ…ေျပာေတာ့ ေလႀကီးမိုးႀကီး…ဟင္း…တစ္ခ်ီေလးလိုး႐ုံနဲ႔ ဖလက္ျပသြားၿပီ…အဟင္းဟင္း…” မတင္လွက တိုးေအာင္ရင္ဘတ္ႏွင့္ ဖိကပ္ထားေသာ သူ႔ႏို႔အုံႀကီးကို ေကာ့၍ေကာ့၍ ေမးျပန္သည္။ တျဖည္းျဖည္း တိုးေအာင္လီးႀကီးမွာ တင္းတင္းလာ၏။ မတင္လွဗိုက္ေပၚေမွာက္လ်က္ မွိန္းေနရာမွ ကိုယ္ကို မတ္လိုက္သည္။ လီးတန္ႀကီးကို လုံးဝမႏႈတ္ပဲ သည္အတုိင္း ေစာက္ေခါင္းထဲ ျမႇဳပ္ထားသည္။ မတင္လွမ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း သုံးေလးခ်က္ခန္႔ ေဆာင့္ျပလိုက္သည္။ မတင္လွက ကိေလသာေရာင္ေတြ တဖိတ္ဖိတ္လက္ေနေသာ မ်က္လုံးတို႔ျဖင့္ ၾကာၾကည့္ ၾကည့္ကာ မဲ့ျပ၏။

ဟင္း…ဒီေလာက္မ်ား…ပ်င္းေသးတယ္ေနာ္… မတင္လွအေျပာကို တိုးေအာင္က မေခ်ပပါ။ သို႔ေသာ္ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ဒီေလာက္ေတာင္ရွိလွတာ…ေသဖို႔သာျပင္ေပေတာ့…ဟူေသာ ေယာက္်ားမာန္သတၱိေတြက ထင္ဟပ္ေပၚလြင္ေန၏။ မတင္လွ၏ ႏို႔အုံတင္းတင္းႀကီးကို အေျခမွ ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္၍ ခပ္ျပင္းျပင္း ေဆင့္ေဆာင့္လိုးျပန္၏။ “ႁပြတ္…ႁပြတ္…..ဖြစ္…ဖြစ္…ဖြတ္..ျဗစ္…ႁပြတ္…ႁပြတ္….ပလြတ္…ဖြစ္…..” မတင္လွေစာက္ေခါင္းထဲမွ ေစာက္ေရေရာ လေရပါ အုိင္ထေနသျဖင့္ သံစဥ္က တစ္မ်ဳိးေျပာင္းသြားသည္။ မတင္လွမ်က္ႏွာက မၿဖံဳသည့္သေဘာျဖင့္ မခို႔တ႐ုိ႕ေလး ၿပံဳးေနသည္။ တိုးေအာင္က အရွိန္မျပတ္ ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးေနရာမွ ႏို႔အုံႀကီးကို ညႇစ္၍ ႏို႔သီးေခါင္းေလးကို စို႔ေပးသည္။ လွ်ာဖ်ားထိပ္ျဖင့္လည္း တို႔ထိေပး၏။ ရစ္ပတ္၍လည္း ယက္ေပးသည္။ ထိုသုိ႔လုပ္ေပးတိုင္း မတင္လွေစာက္ေခါင္းထဲက ရြစိရြစိျဖစ္လာ၏။ ကိုထြန္းေအးစကားကို သတိရ၍ ေစာက္ဖုတ္အက္ကြဲေၾကာင္းထိပ္ရွိ။

ေစာက္စိျပဴးျပဴးႀကီးနား ဖိကပ္ကာ အေသအခ်ာ ေဆာင့္လိုးသည္။ ႏို႔အုံကိုလည္းစို႔၊ ေစာက္စိႏွင့္ ထိမိေအာင္ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ႀကီး ေဆာင့္ေဆာင့္လိုးေပးေသာအခါ မတင္လွ စိတ္ေတြ ထႂကြလာသည္။ “ဖြတ္…ဖြပ္…ဖြတ္….ႁပြတ္….ႁပြတ္…ဖြတ္….အင့္…အင့္….အင့္..အ….အား…အင့္..ဟင့္…..” တအင့္အင့္ႏွင့္ သူ႔ဖင္ဆုံႀကီးကို ႂကြႂကြၿပီး ခံသည္။ အခ်က္ ၅၀ ေက်ာ္ခန္႔တြင္ မတင္လွ တစ္ခ်ီၿပီးသြားသည္။ ေလဟာျပင္ထဲ ေရာက္သြားသလို တသိမ့္သိမ့္ခံစားရသည္။ တိုးေအာင္က အရွိန္မေလွ်ာ့ပဲ ဆက္လိုးသည္။ ႏို႔အုံႀကီးကို နမ္း၏။ ႏို႔အုံတင္းတင္းႀကီးတဝုိက္ကို လွ်ာျပားျဖင့္ ယက္၏။ ႏို႔သီးေခါင္းကို တႁပြတ္ႁပြတ္စို႔၏။ ေစာက္စိျပဴးျပဴးႀကီးကို ထိမိေအာင္ ဂ႐ုတစိုက္လိုးသည္။ အခ်က္ ၅၀ ေက်ာ္လာေသာအခါ မတင္လွ မေအာင့္ႏိုင္ေတာ့၊ တဟင္းဟင္း ၿငီးလာသည္။ မၾကာခင္ မ်က္ႏွာတျပင္လုံး ေသြးဆုတ္သလို ျဖစ္သြားၿပီး ဆတ္ခနဲ တုန္ခါသြားသည္။ လိႈင္းစီးရသလို တၿငိမ့္ၿငိမ့္ ခံစားေနရ၏။

မတင္လွ တစ္ခ်ီၿပီးသြားျပန္ၿပီ။ ေစာက္ဖုတ္အုံႀကီးတစ္ခုလုံး ထူပူက်ိန္းစပ္လာ၏။ ဖူးေယာင္ႂကြတက္လာ၏။ တိုးေအာင္ အရွိန္မျပတ္ ဆက္ေဆာင့္သည္။ ေဆာင့္ခ်က္ေတြက ပို၍ျပင္းထန္လာသည္။ မတင္လွတစ္ကိုယ္လုံးရွိ အေၾကာေတြမွာ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လႈပ္ခါလ်က္ ေက်ာ႐ိုးတေလွ်ာက္ စိမ့္တက္လာသည္။ တိုးေအာင္က ေစာက္စိနားကို အေသအခ်ာဖိကပ္၍ ခပ္ျပင္းျပင္းေဆာင့္လိုးသည္။ ေစာက္ဖုတ္အုံႀကီးတစ္ခုလုံး တင္းကားလာၿပီး က်င္ခနဲ ဆိမ့္တက္သြား၏။ တစ္ခ်ီၿပီးသြားျပန္သည္။ မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့။ ေမ်ာ့လုေမ်ာ့ခ်င္ ျဖစ္သြားသည္။ ထိုစဥ္ တိုးေအာင္လေခ်ာင္းထဲမွ လေရပူေတြ ဒလေဟာ ပန္းထြက္လာသည္။ မတင္လွ ေလးခ်ီၿပီး၍ တိုးေအာင္ ၂ ခ်ီၿပီး၏။ တိုးေအာင္လည္း ေျခကုန္လက္ပန္းက်ကာ မတင္လွ ရင္ဘတ္ေပၚ ေမွာက္က်သြားေတာ့သည္။ လူတစ္ကိုယ္လုံးလည္း ႏုံးခ်ိသြား၏။ မတင္လွေစာက္ေခါင္းထဲက ဆတ္ခနဲဆတ္ခနဲ ညင္သာစြာ လႈပ္ေန၏။ အေတာ္ၾကာၾကာ မွိန္းေနၾကၿပီးမွ မထခ်င္ထခ်င္ ထလိုက္ၾကသည္။

ႏွစ္ေယာက္သား အသံေတြ ဆိတ္ေနၾကသည္။ ေႏွးေကြးေသာ လႈပ္ရွားမႈေတြျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လုံၿခံဳေအာင္ ျပန္ဖုံးၾကသည္။ မတင္လွက ဦးစြာထြက္သြားသည္။ သူသြားပုံက ကြတတ။ ထို႔ေနာက္မွ တိုးေအာင္လိုက္လာသည္။ သူ႔ဟန္ပန္က ေလးတိေလးကန္။ လွည္းေမာင္းၿပီး ထြက္ခဲ့ၾကသည္။ ရြာနားေရာက္ခါနီးတြင္ မတင္လွ ဆင္းေနရစ္၏။ ႏြမ္းလ်ေသာ အၿပံဳးျဖင့္ တိုးေအာင္ကို ႏႈတ္ဆက္သည္။ မ်က္လုံးျဖင့္ စကားေျပာ၏။ တိုးေအာင္ နားလည္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္။ သူတို႔ထြက္သြားၿပီး မၾကာခင္ နဘူးၿခံဳထဲက အရက္သည္ မခင္လွ ထြက္လာသည္။ ဝါး႐ုံပင္ၾကားတြင္ ညႇပ္ထားေသာ တိုးေအာင္ဦးထုပ္ကို လွမ္းယူၿပီး ဆူးပုတ္ရြက္ေတြ ထည့္ထားေသာ အိတ္ထဲထည့္လိုက္သည္။ မခင္လွမ်က္ႏွာက ၿပံဳးေန၏။ တိုးေအာင္ႏွင့္ မတင္လွတို႔ ပက္ပက္စက္စက္လိုးေနတာကို နဘူးၿခံဳထဲက အစအဆုံး ျမင္ေနရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၿပံဳးတာလား၊ တျခားေၾကာင့္ ၿပံဳးတာလား ဆိုတာ သူမွတစ္ပါး မည္သူမွမသိႏိုင္။

မခင္လွႏွင့္ မတင္လွက အရြယ္တူ ဆိုက္တူ ညီမဝမ္းကြဲ။ “မိန္းမလိုးလို႔ အားျပတ္သြားရင္ အရက္နဲ႔ၾကက္ဥ စပ္ေသာက္ရတယ္ကြ…၊ မၾကာခင္ အားျပန္ျပည့္တယ္…ဒီေတာ့ ထပ္တြယ္ေပါ့ကြာ…ဟား ဟား…” ကိုထြန္းေအးစကားကို သတိရ၍ အရက္ေသာက္ရန္ မခင္လွအိမ္ဘက္ ထြက္ခဲ့သည္။ မခင္လွတို႔ အရက္ဖိုက ထေနာင္းေခါက္အရက္ ေကာင္းေကာင္းရသည္။ ၾကက္ဥလည္း ေရာင္း၏။ သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ မခင္လွ ၿပံဳးျပသည္။ အရက္ဆုိင္မွာ လူရွင္းေနသည္။ ဆုိင္ေထာင့္တြင္ မတင္လွေယာက်္ား ကိုဘထြန္းက ပုလင္းေထာင္ေန၏။ သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ လွမ္းေခၚ၏။ “ေဟ့…ဖုိးတိုးေအာင္…ဒီလာကြာ…စကားေျပာရေအာင္…” တိုးေအာင္ မ်က္ႏွာပူသြား၏။ မနက္က သူ႔မိန္းမ ဝါး႐ုံေတာထဲမွာ ၾကာခိုခဲ့သည္ မဟုတ္လား။ “အင့္…ခ်ကြာ..” ကိုဘထြန္း ငွဲ႔ေပးေသာ အရက္ခြက္ကို တိုးေအာင္က တရွိန္ထုိး ေမာ့ခ်သည္။ ပူဆင္းသြားသည္။

အင့္…ထပ္ခ်…ထိုစဥ္ မခင္လွ ေရာက္လာသည္။ တစ္လုံးပဲလားဟု ေမး၏။ တိုးေအာင္က ေခါင္းညိတ္ျပသည္။ မခင္လွက အရက္တစ္လုံးႏွင့္ ၾကက္ဥႏွစ္လုံး ယူလာသည္။“ကိုဘထြန္း… တိုးေအာင္ကို ေလွ်ာ့မတြက္နဲ႔ေနာ္… ေတာ့္ထက္သာတယ္…” “ဟဲဟဲ…ဟုတ္တာေပါ့ဟ…သူတို႔က…တိုးေအာင္ကိုး…” “ေဩာ္…ေမ့ေနလိုက္တာ…” မခင္လွက ေျပာေျပာဆိုဆို အခန္းထဲ ဝင္သြားသည္။ ျပန္ထြက္လာေသာအခါ ဦးထုပ္တစ္လုံး ပါလာသည္။ “ဒါ နင့္ဦးထုပ္ မဟုတ္လား” တိုးေအာင္ အံ့ဩသြားသည္။ ဟုတ္ေၾကာင္း ေခါင္းညိတ္ျပ၏။ မခင္လွက အဓိပၸာယ္ေပါင္းမ်ားစြာပါေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္၏။ “အားလား…ညက်ရင္ ေတာင္ဘက္ရြာ ဘီးနဲ႔ လိုက္ပို႔စမ္းပါ…” “ဟုတ္…” တိုးေအာင္ဆိုတဲ့ေကာင္က စိန္ေခၚရင္ ဘြာမခတ္တတ္ဘူးေလ…ျပီးပါျပီ။