စိတ်ချပါဒေါက်တာရဲ့ ကျမကလဲ အဲဒီကိရိယာကို လေ့လာချင်သေးတာပါ

Unicode

`ခွေးတွေ.. ရှင်တို့ … ခွေးတွေသိလား´ `အငုံ´ ငယ်သံပါအောင်ကြုံးအော်ပြစ်လိုက်သော အသံလေးက တိုက်ကြီးအတွင်း ဗုံးပေါက်ကွဲသလို မြည်ဟီးသွားလေသည်။ အငုံမေမေ၊ ပွင့်က ခပ်ဝေးဝေးရောက်နေသော ထမီကို ကယောင်ကတမ်းဆွဲယူပြီး ခြေမှစွပ်ဝတ်ခါ၊ ပြေကျနေသော ဆံပင်ကို ကပိုကရို ထုံးဖွဲ့သည်။ နို့နှစ်လုံးအပေါ်သို့ အလိပ်လိုက်လေးတက်နေသော ဘရာစီယာကို အတင်းဆွဲချပြီး အုံကြီးထွားကြိုင်းသော နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဖုံးဖီကာကွယ်သည်။ ဦးဦးသံဒိုင်က ပုဆိုးကို ကောက်ဝတ်ပြီး တံခါးဝသို့ သုတ်ခြေတင်ရန်ခြေလှမ်းပြင်လိုက်သည်။ `လူယုတ်မာကြီး.. ရှင်ပြသနာတတ်သွားချင်လား. ထိုင်စမ်း.. ဘယ်မှမသွားနဲ့´ ခြောက်ပေးနီးပါးထွားကြိုင်းသော ကိုသံဒိုင်က (၁၆)နှစ်သမီးလေးအငုံ၏ အဆိုကို လေးစာရိုကျိုးစွာ လိုကနာရှာသည်။ `အကုန်.. စောက်ရှက်ကွဲကုန်မယ်´ အငုံက နာဇီဟစ်တလာမျက်နှာဖြင့် ဟိန်းဟောက်သည်။ ပွင့်က ရှက်လွန်း၍ မျက်နှာကို လက်ဝါးနှစ်ဖက်ဖြင့်အုပ်ခါ တရှုံရှုံငိုနေရှာသည်။ `ကြည့်ပါအုံးရှင်.. ဒါ.. ဧည့်ခန်းရှင့်.. ဧည့်ခန်း.. ကျမဒက်ဒီ.. ဂုဏ်သရေရှိ ဧည့်သည်တွေကို လက်ခံတွေ့ဆုံတဲ့.. မင်္ဂလာရှိတဲ့ ဧည့်ခန်း သိကြရဲ့လား´ အငုံ့စကားသံသာ ထွက်ပေါ်နေပြီး လူကြီးနှစ်ယောက်စလုံးထံမှ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေကြသည်။ `ကျမ အံ့အောတယ်.. ဦးဦးသံဒိုင်၊ ဒက်ဒီဆုံးတာ နှစ်လပဲရှိသောတာပါ၊ ရှင်တို့ဒီလောက် သောင်းကျန်းကြဘို့ မကောင်းဘူး´ ပွင့်ရော ကိုသံဒိုင်ပါ ခေါင်းငုံ့ဆိတ်ငြိမ်နေ၏။

`ပြီးတော့ ခင်ဗျားကြီး သဒေါင်းစားဘဝနဲ့ ကြံတောသင်္ချိုင်းမှာ နေရတဲ့ဘဝကကယ်တင်လာတဲ့ ဒက်ဒီမှက်နှာကိုမှမထောက်မထား ခင်ဗျားမို့ဗျာ´ `ဦးဦးအပြစ်တွေချည်းပါအငုံ´ `ဟုတ်တယ်၊ မာမီလဲပါတယ်.. မာမီဘာဖြစ်လို့ ရာဂပြင်းထန်းသွားရတာလဲဟင်´ `အငုံ..´ ပွင့်အသံက နီရဲသောမျက်လုံးတွေကြားမှ ရှက်ဒေါသနှင့် ကန်ထွက်လာခြင်းဖြစ်သည်။ `နားထောင်နေလို့ အကောင်းအမှတ်နဲ့အငုံ.. ဒါလူကြီးတွေကိစ္စ.. ဒို့နှစ်ယောက်ယူကြမှာဘဲ.. လင်မယားလိုနေတာဆန်းသလား´ `ရှင်.. မေမေ.. အဲ.. အဲဒါ.. မေမေပါးစပ်က ထွက်.. ထွက်လာတဲ့စကားတွေ.. ဟုတ်လား´ အငုံအံ့အောသလို ဝမ်းလည်းနည်း ရှက်ဒေါသလည်း ပိုမိုပြင်းထန်သွားသည်။`ဟုတ်တယ်.. င့ါပါးစပ်ကပြောတာ ဘာဖြစ်လဲ´ မဟုတ်ပါ.. မဖြစ်နိုင်ပါ။ မေမေသည် ယဉ်ကျေးသော လူ့အလွှာမှ နူးညံ့စွာ မွေးဖွားသန့်စင်လာသူ တစ်ယောက်ဖြစ်ကြောင်း အငုံသိသည်။ ဒက်ဒီရှိစဉ်က ဒက်ဒီမှလွဲ၍ ဘယ်ယောက်ျားကိုမှ တစ်ဦးချင်း လက်ခံစကားပြောခဲ့သူ မဟုတ်ပေ။ မြန်မာဆန်ဆန်၊ နန်းဟန်နွဲ့နွဲ့နှင့်မေမေ့ပါးစပ်မှ မောက်မာရိုင်းစိုင်းသော စကားလုံးတွေက ဘယ်အချင်းအရာကို အခြေခံပေါက်ဖွားခဲ့သည်ကို အငုံမတွေးတတ်အောင်ဖြစ်သွားပါသည်။ `လင်သေလို့ နောက်တစ်ယောက်ထပ်ယူတာ ဘာဖြစ်လဲ၊ နင်က လူတွင်ကျယ်ဝင်လုပ်နဲ့အငုံ၊ လာ.. ကိုသံဒိုင် အပေါ်ထပ်သွားမယ်´ ပွင့်က ကိုသံဒိုင်လက်ကို ရဲတင်းစွားဆွဲပြီး အပေါ်ထပ်လှေခါးသို့တက်သွားသည်။

ကိုသံဒိုင်က အငုံကို တစ်စုံတစ်ရာပြောလိုက်ရန်လှည့်ကြည်၏။ `မေမေ.. သမီးကို.. စစ်ကြေငြာတယ်´ `ရပါတယ်.. မေမေ.. အငုံကလဲ.. ဘာကောင်မလဲဆိုတာ.. အကြောင်းပြရသေးတာပေ့ါ´ `အံမာ.. ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်..ဟင်း´ `လှေခါးအောင်သို့ပြန်ဆင်းလာဟန် ခြေလှမ်းပြင်လိုက်သော ပွင့်လက်မောင်းလေးကို ကိုသံဒိုင်က ဖမ်းဆွဲပြီး အပေါ်ထပ်သို့ ချော့မော့ခေါ်ဆောင်သွားလေသည်။ `ထွီ.. ကြက်သရေမဲ့လိုက်တာ´ ပွင့်ကြားလောက်အောင် အော်ပြောလိုက်သေးတာမို့ ပွင့်အရက်တန်ခိုးနှင့် ရာဂ ကာမ သတ္တိတို့က သမီးလေးကို ရိုက်ပုတ်ရန် အောက်ထပ်ပြန်ဆင်းဟန်ပြုပြန်လေသည်။`ခလေးပဲ ပွင့်ရယ်၊ နောက်တော့ သူနားလည်လာမှာပါ.. ကိုယ်က လူကြီးပဲ´ `သက်သက်လာဖြဲတာ.. ကိုသံဒိုင် ဒါကိုလူကြီးက ငုံ့ခံနေရင် ဒင်းပိုကဲလာမှာ´ `အေးအေး ဆေးဆေး ဖြေရှင်စမ်းပါ ပွင့်ရယ်´ ပွင့်ကမူးဝေဝဦးနှောက်ဖြင့် အတန်ငယ်တွေနေပြီး `အရက်ထပ်သောက်အုံးမယ် ကိုသံဒိုင်´ `တော်ပါတော့ ပွင့်ရယ်၊ အခုလဲ အရက်ကြောင့်ပဲ ကိုယ်တို့နှစ်ယောက် လွန်လွန်ကျူးကျူးတွေ ဖြစ်ကုန်တာပဲ မဟုတ်လား´ `အင်းလေ ထပ်သောက်မယ်လေ၊ ပြီးတော့ ထပ်ပြီး ကျူးကျူးလွန်လွန်ချစ်ကြမယ်ဟင်း.. မကောင်းဘူးလား… အာမယ်.. မျက်နှာကြီးက ဘာလဲ တချီထဲနဲ့ အီသွားပလား ဆရာကြီး ခစ်.. ခစ်.. ခစ် အို ကြည့်ပါအုံး.. ဟင်းး.. ဟင်း.. မာလိုက်တာမှ `တောင်´လို့´ ပွင့်က လက်ရဲ ဇက်ရဲလေး ကိုသံဒိုင်ပေါင်ကြားသို့ လက်ထိုးနှိုက်ခါ တခစ်ခစ်ရယ်ရင်း ပြော၏။ ပွင့်မူးနေပြန်ပြီ။

ကိုသံဒိုင် ဘာတစ်ခွန်းမှဆက်ပြောတော့ဘဲ တကယ်ကြင်နာသနားသောစိတ်ဖြင့် ရင်ခွင်ထဲသို့ ဆွဲယူပွေ့ဖက်ထားရင်း ကျောပြင်လေးကို တယုတယ်ပွတ်သပ်ပေးရင်း ချော့မော့နှစ်သိမ့်လိုက်ရသည်။ `ချစ်ကြအုံးစို့ ကိုယ်ရယ်နော် မဝသေးဘူး´ `အေးပါ ပွင့်ရယ် အားပြည့်သွားအောင် အိပ်လိုက်အုံးလေ နော် နော်လို့´ `ဟင့်အင်း.. ဟင့်အင်း.. တစ်ခါ တစ်ခါ´ `ပွင့် သိပ်ပင်ပန်းနေမှာစိုးလို့ပါ´ `ကိုယ့်အတွက်ဆို ပွင့်ကအဲဗားပဲ.. သိလား´ `အင်း… အင်း.. ကဲ.. အိပ်အုံး ဟုတ်လား´ `ဟေ့အေးကွာ.. တစ်ခါလောက်ချစ်ပြီးမှ မောမောနဲ့အိပ်ချင်တယ်.. နော်.. နော်လို့..ကို´ ပွင့်ကအရှိန်မသေသေးသော ကာမစိတ်ဖြင့် ထမီလေးကိုချွတ်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်၌ လေးဘက်လေးထောက်ခါ ဖင်ကြီးကုန်းပေးလိုက်ပြန်သည်။ `လာကွယ်.. ဒီက.. ရှက်တောင်လာပြီ´ ဟယ် တတ်နိုင်ပါဘူး၊ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်တော့ဟု သဘောပိုက်ခါ ကိုသံဒိုင်လည်း ပုဆိုးကို ခေါင်းပေါ်မှ ကျော်ချွတ်ပြီး ခြင်ထောင်အမိုးပေါ် ပစ်တင်ပြီး ပွင့်ကုန်းပေးထားသော ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးကြားမှ အစွမ်းကုန် ပြူးထွက်နေသော ပွင့်ယောနိအုံကြီးကြားသို့ မဲနက်ချိပ်မှောင်နေသော သူ့လီးတန်းကြီးကို ထပ်မှာတေ့ပြီး ဇွတ် ခနဲ့ လိုးထည့်ပေးလိုက်တော့၏။ စိတ်ချဉ်ပေါက်နေသော မျက်နှာလေးနှင့် ထာဝစဉ်တင်းမားနေတတ်သော အငုံမျက်နှာကို ကိုသံဒိုင်ရင်မဆိုင်ရဲသလို ခံစားနေရသည်။ ခေးလဘက်မှအပြစ်မရှိဟု ကိုသံဒိုင်ထင်သည်။

ခလေးပြောသလိုပင် မိမိသဒေါင်းစားဘဝက အငတ်ငတ်အပြတ်ပြတ်ရှိနေစဉ် ခေါ်ယူကျွေးမွေးထားခဲ့သော ခလေးဒက်ဒီ ကိုမောင်မောင်လွင်သာ သေသည့်နေရာမှထလာလျှင် ကိုသံဒိုင်ကို ခြောက်ပေးတွင်းထဲသို့ မလွဲမသွေထည့်လိုက်မည်မှာ ဧကန်။ `မင်းစားဘို့ ဝတ်ဘို့ နေဖို့မပူရတာနဲ့ပဲ ယောက်ျားတစ်ယောက်အဘို့ ပြည့်စုံပြီယူဆထားသလား..သံဒိုင် ဟင်း.. ဟင်း.. ဟင်း..´ `မင်း.. ဆော်မချချင်ဘူးလား ကဲရော့.. မင်းချချင်ရင် ခေါ်ချ ငွေယူထား´ ဘာမှ လိုလေသေးမရှိအောင် ထားပေးခဲ့သော မောင်မောင်လွင့်ကျေးဇူးက မဟာပထဝီမြေကြီးထက် ထုထည်ပမာဏကြီးမားလွန်းသေးသည်။ `ပွင့်´၏ ကာမကွန်ယက်အတွင်းမှ ရုန်းမရအောင် နစ်ကျွံနေသော မိမိအဖြစ်ကိုလည်း စင်စစ် ကိုသံဒိုင် ကိုယ်တိုင်မကျေနပ်။ `ကို´ပွင့်နဲ့ နေရတာ မပျော်ဘူးလားဟင်´ `အင်း´ ပျော်ပါတယ်ပွင့်ရယ်. ဒါပေမဲ့ ကျေးဇူးရှင်မျက်နှာကို ပြန်မြင်မိရင် အပျော်စိတ်ကလေးတွေ ပျောက်ပျက်လွင့်ပျယ်ကိုန်တယ် ကိုယ့်ဖာသာလဲ လိပ်ပြာမသန့်သလိုပဲ ပွင့်´ `အို ကိုကလဲ ကိုပွင့်ကို အတင်းအဓမ္မ မုဒိန်းကျင့်ပြီး ယူခဲ့တာမှ မဟုတ်တာ၊ ဟောဒီ ပွင့်ကိုယ်တိုင်က ကို့ကို တစ်ဖက်သတ်စွဲလန်းခဲ့ရတာ´ `ဘာရယ်.. ဘယ်လို ပွင့်´ `ဟင်း.. ဟင်း.. ကို ဘယ်သိမလဲ၊ ကိုမောင်မောင်လွင်ရှိစဉ်က ကိုလေ မှတ်မိသေးလား ဟိုသစ်ခွရုံ အိပ်ခန်းလေးထဲမှာ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို ဖြုတ်နေတုန်း ပွင့်ရောက်သွားခဲ့တယ်။

ကောင်မလေးခမျာ ကြေးစားမလေးသာဆိုတယ် ကို့ဟာကြီးဒဏ်ကို မခံနိုင်လို့ ညဝက်နဲ့ ပြန်ပြေးသွားခဲ့တယ်မို့လား´ `ဟင်.. ပွင့်ဒါတွေသိတယ်´ `သိရုံတင်မဟုတ်ဘူး၊ မြင်လဲမြင်တယ်..သိလား အဲဒီအခါမှာ မျက်စိထဲ စွဲကျန်နေခဲ့တာက ဘာလဲ သိလား´ `ဟင့်အင်း´ `ဒါကြီးပေ့ါ.. ဟောဒါကြီး´ နှစ်ကိုယ်ယှဉ်တွဲအိပ်နေသည်မို့ ပွင့်လက်ကလေးက ခပ်လုံးလုံး မပျော့မမာ ကိုသံဒိုင် လိင်တန်ရှည်ကြီးကို `ပိကျိ. ပိကျိ´နှင့် မြည်တတ်သော ဗူဖောင်းလေးနှိပ်သလို ဆိုပ်ကိုင်ညစ်ရင်း ပြောသည်။ `အဲဒီကတည်းက ကို့အလိုးကို ခံချင်နေတာရှင့် ကဲ သိပလား ကိုဒစ်ပြုတ်ကြီးရဲ့ ခစ်.. ခစ်´ တစ်ခါတလေ ပွင့်ထံမှကြားသောစကားများမှာ ပွင့်ဆိုသော သူဌေးကတော် မုဆိုးမလေး ပြောနေတာမှ ဟုတ်ရဲ့လားဟုပင် သံသယဝင်စရာကောင်းလောက်အောင် ပြစ်ပြစ်နှစ်နှစ် တစ်တစ်ခွခွရှိ၏။ ပွင့် စိတ်ပါလက်ပါ ပါးချင်ကပ်ပြီး ပြောတတ်သော ကာမစပ်ယှက်ခြင်း အကြောင်းလေးများကြောင့်လဲပဲ ကိုသံဒိုင်၏ `ဒုတ်´ကြီးမှာ အမြဲ `တင်း´နေတတ်၏ `စိတ်ညစ်တယ်.. ပွင့်ရယ်´ `ရှင်.. ဘာဖြစ်လို့လဲ ကိုရယ်´ `ကိုယ့်ဟာကြီးက အမြဲတောင်နေတာ ဘာဖြစ်မှန်းမသိဘူးကွယ်´ `ကို လုပ်ချင် လုပ်လေ´ `လုပ်ရလွန်းလို့လဲ အချောင်းကြီးက ကြွက်သားတွေလဲ နာနေပြီပွင့်ရဲ့ ပွင့်ရော´ ပွင့် ရုတ်တရက် မဖြေဘဲ သက်ပြင်းရှိုက်၏။

`ပွင့်လဲလေ စိတ်ရှိတိုင်းလုပ်နေရလို့လားမသိဘူး ဖင်တစ်ခုလုံးလဲ ကျိန်းစပ်နေတာ ကိုရဲ့´ `ဖင် ဟုတ်လား ဖင်က ဘာဖြစ်လို့ကျိန်းတာလဲ´ `အာကွာ ကိုကလဲ နားဝေးလိုက်တာ ဖင်ဆိုတာက ကိုလိုးလိုးနေတဲ့ ပွင့် စောက်ပတ်ကိုပြောတာ ရှေ့ဖင် ရှေ့ဖင် ကဲသိပလား´ `အော်´ `အင်း.. အဲဒီလို အဆီတထပ် အသားတထပ်ပြောပြမှ သဘောပေါက်တယ်မို့လား အဲဒီတော့လဲ ပွင့်ကပေါ်တင်ချည်းပဲပြော ပြောနေတော့ ကိုယ့်ဟာကြီးက ဘယ်လိုလုပ်ပြီး ပျော့တော့မှာလဲ လို့´ မည်သို့ဆိုစေ ပွင့်မျက်နှာလေးနှင့် နှစ်လက်မလောက်သာခွာပြီး အိပ်ယာထဲ၌ လီးနှင့်စောက်ပတ်အကြောင်း ပြောနေရသော အချိန်လေးများသာလျှင် ကိုသံဒိုင်အတွက် သုခချမ်းသာ အိမ်ထောင်ရေးအရသာကို ရပေတော့မည်။ တစ်ခါကလည်း အငုံနှင့် သူ ပက်ပင်းတိုးဘူးသည်။ ထမင်းဝိုင်းမှ ပွင့်က စောစီးစွာ စားသောက်ပြီး ထသွားစဉ် အငုံလေး ဝင်လာသည်။ စကဒ်တိုတိုနှင့် ချိုင်းပြတ်စွပ်ကျယ်ပျော့လေးအောက်မှ မစို့မပို့နို့လေးနှစ်လုံးက ဝင့်ဝင့်ထည်ထည်ခေါင်းလေး ပြူနေသည်။ ထမင်းချက်အိမ်ဖော်ကုလားမလေး ခရစ္စတီးနားက ထမင်းဝိုင်းဘေးနားမှာရပ်လျက် လိုအပ်သည်ကို ဖြည့်ပေးနေသည်။ အငုံက ကိုသံဒိုင်နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်မှ ဝင်ထိုင်သည်။ ရေချိုးပြီး အလှပင်မပြင်ထား။ ရေစိုပါးလေးနှစ်ဖက်က မို့ဖောင်းနေ၏။ အငုံက ကိုသံဒိုင့်ကို အသာအကဲခပ်သည်။ ထို့နောက်စားပွဲအလယ်တွင် အသင့်ပြင်ထားသော အချိုပွဲအတွင်းမှ သီးမွှေးငှက်ပျောသီးအလုံးထွားထွားကြီး တစ်လုံးကို ကောက်ယူပြီး အခွံမနွှာသေးဘဲ လှည့်ပတ်ကြည့်ရင်း ပုခုံးလေးနှစ်ဖက်ကို ကြက်သီထဟန် တွန့်ပစ်လိုက်ပြီး ခစ်ကနဲ့ ရယ်လိုက်သည်။

`ဘာလဲဟင် မမလေး´ `အော်.. ငှက်ပျောသီးကြီးမြင်ပြီး သတိရသွားလို့ပါ ခရစ္စတီးနားရဲ့ ခစ်ခစ်´ ပြောပြောဆိုဆို ငှက်ပျောသီးကြီးကို ပါးစပ်ထဲသွင်းလိုက် ထုတ်လိုက်လုပ်ရင်း ကိုသံဒိုင်ကို ခနဲ့သော သရော်သောအကြည့်နှင့် မျက်လုံးဝိုင်းလေးကို လှည့်ကြည့်နေပြန်သည်။ အငုံကပါးစပ်ထဲသို့ ငှက်ပျောသီးကြီး ထည့်သွင်းကာ အသံမြည်အောင် တပြွတ်ပြွတ်စုပ်ပြရင်း ခရစ္စတီးကို နောက်ပြောင်သလိုနှင့် ကိုသံဒိုင်အား ပေါ်တင်ကြီး တိုက်ခိုက်နေလေသည်။ ကိုသံဒိုင် စိတ်တွေကသောင်းကနင်းဖြစ်လာကာ ထမင်းကို လက်စသပ်ပြီး စားပွဲမှထခဲ့ရသည်။ သည်တုန်းက အောင်ပွဲရစစ်သူကြီးပမာ အငုံလေးက လက်ခုပ်လက်ဝါးလေး တီးကာ အားရပါးရအော်ရယ်ခဲ့လေသည်။ `ဦးဦးပထွေး´ `ဗျာ..´ `အငုံခေါ်တာမှန်ပါတယ်နော်´ သံဒိုင် အကြပ်အတည်းနှင့် ရင်ဆိုင်ရပြန်သည်။ `ပြောလေ မှန်တယ်မို့လာ´ `ခလေးရယ်´ `ယောက်ျားလိုပဲပြောပါ မချွဲပါနဲ့´ `မချွဲပါဘူး သမီးလေးရယ် သမီးလေးက ဦးကိုသိပ်မုန်းနေတယ်ဆိုရင်လဲ ဒီအိမ်ကြီးက ဦးထွက်သွားပေးပါ့မယ် သမီးရယ်´ `အိုး သိပ်ဂွတ်တာပေ့ါ´ ထွက်သွားလေအဟင်း ဘာလို့မထွက်သွားသေးတာလဲ ဘာလဲ မအေကိုအီလို့ ဝလို့ သမီးကိုပါကစ်ဖို့ကြံနေတာလားဟင်´ `အငုံ´ သည်တစ်ချီ သီးသီးထန်ထန်ပေါက်ကွဲရသူက ကိုသံဒိုင်ပဲဖြစ်တော့သည်။ သူ့အသားတွေတဆတ်ဆတ် တုန်နေကြသည်။ မျက်လုံးအိမ်မှ အပူငွေ့တွေလျှံထွက်လာပြီး မျက်ရည်များရစ်ဝဲကုန်သည်။ `ဦးကိုမုန်းပါ မောင်းထုတ်ပါ သမီး´ `ဦး အချိန်မရွေး ဒီအိမ်ကထွက်သွားမှာပါ။

ဒါပေမဲ့ ဒီလောက်အထိ ယုတ်မာပက်စက် ကောက်ကျစ်စဉ်းလဲ့တဲ့ ယောက်ျားတစ်ယောက်အဖြစ်နဲ့တော့ ဘဝမှာ အရိပ်မကျန်ချင်ဘူး အငုံ´ `အားပါးပါး ဒိုင်တွေကတော့ အကယ်ဒမီပဲ´ အငုံက လှပသော နှုတ်ခမ်းလေးအစုံကို မဲ့မဲ့လေးလုပ်ရင် စက်ဆုပ်ရွံရှာသော အကြည့်နှင့် ကိုသံဒိုင်ကို ကြည်၏။ `ကဲ ဒါဖြင့်သမီးမေးမယ် ဦးမှန်မှန်ဖြေ´ သံဒိုင်က လှိုင်းထလှုပ်ရှားနေသော ရင်အစုံနှင့် ဟင်းလင်းပြင်နံရံကို ဒေါသတကြီး ဖြိုဖျက်ပြီး ဖြစ်တော့မည့်ဟန်နှင့် စူးရှစွာကြည့်နေဆဲ။ `ဆိုပါတော့ ခုလို မာမီမရှိတုံး သမီးကဦးကို ဟိုဥစ္စာ အဲအကူအညီတောင်းမယ်ဆိုပါတော့ ဦးကူညီနိုင်မှာပါ´ `ငါ တတ်နိုင်တဲ့ အကူအညီမျိုးဆို အငုံအတွက် အစွမ်းကုန် ဖြည့်ဆည်းပေးဘို့ ဆုံးဖြတ်ပြီးသားပါ အငုံ´ `အိုကေ တကယ်နော်´ `ငါယောက်ျားတစ်ယောက်ပါ´ `ကဲ ဒါဖြင့်ခဏ လိုက်ခဲ့´ `ဘယ်ကိုလဲ´ `လိုက်ခဲ့လေ သိရမှာပေ့ါ´ အငုံက ပေါ်ထပ် လက်ဝဲဒေါင့်ဆုံ၌ရှိသော သူမအခန်းထဲသို့ သံဒိုင်ကို ခေါ်သွား၏။ အငုံအခန်းလေးထဲမှာ ကြီးမားတုတ်ခိုင်သော ကပ္ပလီကြီးများ ဗလာကိုယ်ထီးနှင့် ကြွက်သားများ အပြိုင်းပြိုင်း ထုတ်ကာ ကာယအလှပြနေသောပုံများ အစီအရီချိတ်ဆွဲထားသည်။ အခန်းထဲရောက်သည်နှင့် အငုံက အခန်းတံခါးကို ကလစ်ကနဲ့ ပိတ်လိုက်သည်။

`အငုံ နင် ဘာ ဘာလုပ်မလို့လဲ ဟင်´ `ဦးပဲ သမီးကို ကူညီမယ်ဆို´ `ငါ ငါ ဘာကူညီရမှာလဲ အငုံ´ `ဟင်း ဟင်း ယောက်ျားစကားပါနော်´ အငုံက အိစက်တင်းမောက်သော တင်ပါးကြီးအစုံ လှုပ်ရမ်းရင်း ကုတင်ဆီလျှောက်သွားကာ အေးဆေးစွာ လှဲချလိုက်ပြီး ထမီလေးကို ဖြေးဖြေးချင်း ပင့်လှန်လိုက်လေသည်။ နုနယ်ပျိုမျစ်သော မိန်းကလေး တစ်ဦး၏ ပေါင်တန်ဝင်းဝင်းကြီးများက သံဒိုင်ဆိုသော လူထွားကြီးအား ဖယောင်းတစ်ခုပမာ ပျော့တွဲလာစေသည်။ ထမီအောက်စလေးက ပေါင်ရင်းဂွဆုံ မှောင်မိုက်ဆုံးနေရာလေးမှာ ခေတ္တရပ်နားနေသည်။ သံဒိုင် ရင်များ တဒိုင်းဒိုင်းတုံခါနေသည်။ ခြေတွေ လက်တွေ အေးစက်လာသလိုပင် ရပ်ထားသော ဒူးတွေ ညွတ်ကျလာသည်။အငုံက သံဒိုင်ဖြစ်အင်ကိုကြည့်ကာ ပြုံစိစိလေးလုပ်ရင်း။ `လာလေ ဦးရဲ့ ဟင်းဟင်း လာပါ´ သံဒိုင်နဖူးမှ ချွေးသီးများ စီးကျလာသည်။ မှောင်ရိပ်ကျသော ပေါင်ကြားမှ ခပ်ရေးရေးအကွဲတစ်တစ်ကြီး နှစ်ခုကို မြင်နေရပြီ။ `လာလေ ဦးလေးကလဲ ဟင်း ဟင်း အငုံခလေးမှ မဟုတ်တော့တာနော် ဟုတ်တယ်နော်´ အငုံလက်ကလေးတစ်ချောင်းက အကွဲတစ်တစ်ကြီးကြားသို့ အလျားလိုက် ထိုးဆွပွတ်သပ်လိုက်၏။ သံဒိုင် ဦးနှောက်တွေဆူဝေ အုံကြွလာသည်။ ဒီ ခလေးမ ဘယ်သို့စိတ်ကူပေါက်လေသနည်း ဟုပင် သံဒိုင်ကြီး မစဉ်းစားအားပါ။ လီးအချောင်းတစ်ခုလုံး ကာမဆန္ဒနှိုးဆွမှုကြောင့်ကျင်လာသည်။ အောင့်လာသည်။ လက်တစ်ဖက်က လီးတန်းကြီးကို တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီး ဆုပ်ကိုင်ထားမိနေသည်။

အငုံ ဒုတိယအဆင့်အဖြစ် ထမီကိုလုံးဝပင့်လှန်လိုက်လေရာ နုစို စိမ်းမှောင်နေသော စောက်မွှေးအဖုတ်လိုက်ကလေးကို `ဘွား´ကနဲ့ တွေ့လိုက်ရပြီး အမေနှင့်သမီးနည်းဗျူဟာချင်း တထပ်တည်းပါလားဟု သံဒိုင်တွေးမိလိုက်သည်။ သံဒိုင်ခြေလှမ်းတို့ စတင်ရွေ့လျားလာ၏။ ပုဆိုးကို ချွတ်ပြစ်လိုက်သည်။ ပုဆိုးဂွင်းစနှင့် ချိတ်ပြီးမှ လီးတန်ကြီးက အပြင်ဆို့ `ထောင်း´ကနဲ့ ကန်ထွက်လာသည်။ အငုံမျက်လုံးလေးအစုံက ထကြွ သောင်းကျန်းနေသော ကိုသံဒိုင်၏လီးတန်ကြီးကို ကြည့်မိ၏။ မာမီ စွဲမည်ဆိုလည်း စွဲလန်းလောက်သည့် လီးကြီးပါတကားဟု တွေးမိသည်။ လီးအရင်းပိုင်းမှ အုံဖွကြွကာ ဖောင်းထနေသော လမွေးများက အရောင်တွေမွဲစပြုနေသာ အမွေးအုံကြီးအတွင်းမှ ဦးမော့လျက် ဒေါသအမျက်ချောင်းချောင်းထွက်နေသော လီးတန်းကြီးမှာ မြွေနဂါးကြီးတစ်ကောင်ပမာ ရှည်လျားကြီးမားပြီး အလုံးအထည်က အသဲယားစဖွယ် တုတ်ခိုင်သန်စွမ်းလွန်းလှပေသည်။ ငေါက်ခနဲ့ ငေါက်ခနဲ့ ပါးပြင်ထောင်ကာ တွေ့ကရာကို ရန်မူတော့မည့် မြွေဟောက်ကြီး တစ်ကောင်အလားလဲ မဲနက်ပြောင်တင်းကာ ထိတ်လန့်စဖွယ်ဖြစ်၏။

`ဦးဦး လီးကြီးက အကြီးကြီးပဲနော်´ ခလေးမလေးက ကတုံကရီအသံလေးနှင့်ဆို၏။ `ဒါကြီးနဲ့ မေမေ့ကိုလုပ်တာ မအော်ဘူးလားဟင် ဦး´ `ပထမတော့ အော်တာပေ့ါသမီးရဲ့ နောက်ကျတော့လဲ သမီးအမေအပေါက် ကျယ်သွားပြီး ခံနိုင်သွားတာပေ့ါ´ စကားပြောဖော်ရလာသော ကိုသံဒိုင်မျက်နှာကို အငုံကျေနပ်စွာကြည့်ရင်းပြုံးပြလိုက်သည်။ သံဒိုင်က အငုံစောက်ပတ်ဖောင်းဖောင်းမို့မို့ကြီးကို စုပ်ပေးယက်ပေးရန် မျက်နှာကြီးကိုငုံ့လိုက်၏။ `ဖျန်း.. ဖျောင်း.. ဖျောင်း… အွန့်´ ပထမ အငုံဆတ်ကနဲ့ထထိုင်လိုက်၏။ လက်တစ်ဖက်က သံဒိုင်ပါးကို ဘယ်ညာအစုံတွဲလုံးနှင့် ရိုက်ပြစ်လိုက်သည်။ ညာခြေဖနောင့်ဖြင့် ရင်ဝကို ဆောင့်ကန်ပြစ်လိုက်ကာ ကုတင်ပေါ်မှ တစ်ပတ်လှိမ့်ဆင်းသွားကာ တစ်ဖက်တွင်ခါးထောက်ရပ်လိုက်သည်။ `ကိုင်း မှတ်ပလား ဟင်´ ရင်ဝမှ အောင့်သက်နာကျင်သော ဝေဒနာထက် ရှက်ခြင်း၊ ဒေါသဖြစ်ခြင်းက ဟုတ်ကနဲ့ ပေါက်ကွဲ၏ `ဟင် နင့်ပညာအကုန်ပဲလား ခွေးမ´ သံဒိုင်က ဘီလူးသဘက်တစ်ကောင်ပမာ ကုတင်ကိုကျော်ပြီး အငုံ့ကို ခုန်အုပ်လိုက်သည်။ ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားသော အငုံက ကုတင်ကိုပတ်ပြီးပြေးကာ တံခါးဖွင့်ပြီး တဒုံးဒုံးပြေးဆင်းသွား၏။ သံဒိုင် ကတုံကရီကြီးကျန်ရစ်သည်။ မလောက်လေးမလောက်စားလေး၏ ပညာသာပါပါလှည့်စားခံလိုက်ရခြင်း ဖြစ်သည်။ အငုံ၏ ဦးသံဒိုင်အပေါ် အရှက်ကွဲဖြစ်သော ပထမစစ်ပွဲဖြစ်သည်။

ဒုတိယစစ်ပွဲမှာ နောက်သုံးလခန့်ကြာပြီး `ပွင့်´တစ်ယောက် မေမြို့သို့ ခရီးထွက်သော အခါဖြစ်လေသည်။ ကိုသံဒိုင်က အနာကြီးနာက အရှက်ကြီးရှက်ခဲ့သော ပထမပွဲစဉ်ကို ပြန်လည်ချေပနိုင်ရေး အတွက် စစ်မကြေငြာဘဲ ဒလကြမ်းတိုက်ခိုက်ခဲ့သော ပွဲစဉ်လည်းဖြစ်သည်။ ထမင်းချက် ခရစ္စတီးကုလားမလေးက ထုံးစံအတိုင်း ညနေ(၅)နာရီခွဲသည်နှင့် အိမ်ပြန်ရန်ပြင်ဆင်နေစဉ် ထမင်းထားခန်းထဲသို့ ဦးသံဒိုင်ဝင်လာ၏။ `နင့် မမလေးရော ခရစ္စတီး´ `ရေချိုးနေတယ် အန်ကယ်´ `င့ါကို အမြီးတစ်ပွဲလောက် ပေးစမ်းပါအုံး´ `ဟုတ်ကဲ့ ဟုတ်ကဲ့´ ခရစ္စတီး ခပ်ပျာပျာ ထွက်သွားပြီး မီးဖိုထဲ၌ အားလူကြော်ကာ ပန်းကန်ပြားသေးသေးနှင့် ယူလာ၏။ `ခရစ္စတီး´ `ရှင်.. အန်ကယ်´ `နင် ယောက်ျားယူဘူးလား.. ဟင်´ ခရစ္စတီးမှာ ကိုသံဒိုင်မျက်နှာကို အကဲခပ်သလိုကြည့်၏။ `ဟုတ်ကဲ့ တစ်ယောက်ယူဖူးတယ်။`ဘာဖြစ်လို့မပေါင်းတာလဲ.. မကောင်းဘူးလား´ `အင်း သူက အားကြီး အရက်သောက်တယ်.. အန်ကယ်´ `အော် ကျန်တာတော့ အဆင်ပြေလားဟင်´ `အင်း စီးပွားရေး´ `စီးပွားရေးမဟုတ်ပါဘူး ငါပြောတာ လင်မယားလိုအိပ်တဲ့အခါမှာ အဆင်ပြေလားလို့´ `ဟင့်အင်း မပြေဘူး´ ကုလားမလေး ခေါင်းငုံ့သွားပြီး တိုးတိုးပြော၏။ `ဘာဖြစ်လိုမပြေရတာလဲကွာ.. ကဲ.. ဆိုပါအုံး´ သံဒိုင်က သမရိုးကျ အိမ်ထောင်ရေးဆွေးနွေးခန်းဖွင့်သလို တည်ငြိမ်သောမျက်နှာဖြင့် အိန္ဒြေမပျက် အာလူးကြော်စားလိုက် အရက်သောက်လိုက်လုပ်နေ၏။

`ကျမ ခလေးမမွေးလို့တဲ့ အန်ကယ်ရယ်´ `ဟ အဲဒါ ပြသနာအခြေခံပဲ ခရစ္စတီးရဲ့´ တစ်ခါမျှ စကားဆယ်လုံးမပြည့်ပဲ ဆေးဖော်ကြောဖက်မလုပ်ခဲသော သူဌေးက သူ့ကို အရေးတယူ စကားတွေပြောနေခြင်းအတွက် ခရစ္စတီး အိမ်ပြန်ဖို့ပင် မေ့သွားလေသည်။ `ကျမ နားမလည်ဘူး အန်ကယ်´ `ဒီနားလာ ငါပြောပြမယ် လာပါဟ နင့်ကိုငါက ကိုက်မစားပါဘူး ဒီမှ မှတ်ထား ကလေးရအောင် ကိုယ်ကလုပ်တတ်ရတယ် ဟ သိလား´ `ကျမ မှ မသိတာ´ ခရစ္စတီးက ခေါင်းလေးငုံ့သွားပြန်ကာ အသံတုံတုံနှင့် ပြောသည်။ ကိုသံဒိုင်က ရေချိုးခန်းဖက်သို့ တစ်ချက်ငဲ့စောင်းကြည့်လိုက်ပြီး။ `နင် ငါပြောသလို လက်တွေ့စမ်းကြည့်မလား´ `ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ´ ခရစ္စတီးက ကိုသံဒိုင်ကို သံသယမျက်လုံးနှင့်ကြည့်ပြီး အသံလေးတွေတုံခါလာရှာသည်။ `လာ ဒီနားမှာထိုင် ငါကနင့်ကိုသနားလို့ပြတာ ဘယ်သူမှ လျှောက်မပြောနဲ့နော်´ `ဟုတ်ကဲ့ပါ အန်ကယ်´ ကိုသံဒိုင်ထိုင်နေသော ကုလားထိုင်ကို စားပွဲနှင့်ညီအောင် ဆွဲလှည့်ပြီး ပြင်ထိုင်ကာ သူ့ပုဆိုးကို အသာအယာဆွဲမတင်လိုက်သည်။ ထာဝစဉ်မတ်တင်း တောင်ထနေသောလီးတန်ကြီးက တွင်းအောင်နေရာမှ ဘွားကနဲ့ ထွက်လာသည်။ `ဟင် အန်ကယ်ကလဲ´ ကုလားမလေးက အလန့်တကြား နောက်ဆုတ်လိုက်သည်။ `ဒီမှာ ဒါကို ဒစ်လို့ခေါ်တယ် ကိုင်ကြည့် ကိုင်ကြည့်စမ်း တွေ့လား ပျော့မလိုလိုနဲ့မာပြီး တောင်နေတာပဲ ထိုင်းစမ်းပါဟ သေသေချာချာ ကြည့်စမ်းပါ´ ကုလားမလေးလက်ကိုဆွဲပြီး အတင်းထိုင်ခိုင်း၏။

အသားဖြူသော မဂိုကုလားမလေးမျက်နှာက နီရဲတွတ်နေပြီ။`ကိုင် ဒီနားကို ရဲရဲတင်းတင်းကိုင်စမ်း´ ခရစ္စတီးက စိတ်ညှို့ခံရသူပမာ ကိုသံဒိုင်၏ မဲနက်နေသော လီးတန်ကြီးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်စုံကိုင်ကာ ကြည့်နေသည်။ ရုတ်တရက် ရေချိုးခန်းတံခါးပွင့်သွားသည်။ ခရစ္စတီးလန့်ပြီး လီးကြီးကို လွှတ်ချလိုက်ခါ ထမင်းစားခန်းထဲမှ လှစ်ခနဲ့ ထွက်ပြေးတော့သည်။ အငုံက ထမီရင်လျားလေးဖြင့် ကိုသံဒိုင်ကို အကြာကြီး စိုက်ကြည့်နေပြီး မျက်နှာလေးကို အရုပ်ဆိုးအောင်မဲ့ပြစ်လိုက်ပြီး `ထွီ ကုလားမတောင်မထားဘူး´ ဟုပြောရင်း ထမင်းစားခန်းကိုဖြတ်ကျော်ကာ အပေါ်ထပ်သို့ တတ်သွားလေသည်။တုံနေသောရင်ကို ငြိမ်းအေးစေရန် မှန်တင်ခုံလေးပေါ်တွင် အသင့်တင်ထားသော သံပုရာရည် ဖန်ခွက်လေးကို ကောက်ယူပြီး မော့ချပြစ်လိုက်မိ၏။ စင်စစ် ဦးသံဒိုင်အား မုန်းတီရွံရှာစေကာမူ တရာတွင် တစ်ယောက်ရှိခဲလှသော ကြီးမားတုတ်ခိုင် ရှည်လျားလှသော လီးတန်ကြီးကတော့ အငုံ့မျက်စေ့ထဲမကမထွက်။ ဦးသံဒိုင်က မိမိကိုလိုးနေသည်ဟုပင် အိပ်မက်မက်ခဲ့ပေါင်းလဲ မရေမတွက်နိုင်တော့။ `လူယုတ်မာကြီး ထမင်းချက်တောင် ချမ်းသာမပေးဘူးး ဖြစ်နေတာကြာပြီလား မသိဘူး´ ကုတင်ပေါ်လှဲချရင်း ဆက်တွေးနေမိ၏။ အင်္ကျီပင်မဝတ်ရသေး ခေါင်းတွေ ဝေနောက်ကျိလာသည်။ `ဘယ်လိုဖြစ်တာလဲ မူးလိုက်တာ´ အငုံနားထင်လေးနှစ်ဖက်ကို လက်မနှင့်ဖိထောက်ပေးရင် မျက်နှာလေးရှုံ့တွသွားသည်။

ထိုစဉ် ကိုသံဒိုင် အခန်းထဲဝင်လာသည်။ `ဟင် ခင်ဗျားကြီး ဘာလာလုပ်တာလဲ´ အိပ်ယာပေါ်မှ ဆက်ကနဲ့အထက ခေါင်းထဲက ဒိုင်းကနဲ့မူးဝေသွားကာ အိပ်ယာပေါ်ပြန်လဲကျသွားရသည်။ မှုံရီဝေသီသော မြင်ကွင်းထဲ၌ ဦးသံဒိုင် ကုတင်ပေါ်သို့ ဒူးထောက်တက်လာသည်ကို မြင်နေရသည်။ အထိတ်တလန့်ကြုံးအော်လိုက်သောလည်း အသံတို့က ထွက်မလာချေ။ ခြေလက်တွေ လေးလံတုံ့ဆိုင်းကုန်သည်။ အငုံလှစ်ခနဲ့တွေးလိုက်မိသည်။ မှန်တင်ခုံပေါ်မှ သံပုရာရေခွက်သည် သံပုရာရည်မဖြစ်နိုင် မူးယစ်ဆေး တစ်စုံတစ်ရာခပ်ထားသော အရည်သာဖြစ်မည်။ ခြုံခိုတိုက်ခိုက်လာသော ဦးသံဒိုင်၏ ထိုးစစ်ကို အငုံရှောင်တိမ်းဆုတ်ခွာချိန်မရလိုက်တော့။ နှုတ်ခမ်းလေးကို ပြတ်လုမတတ်ကိုက်ထားရင် မူးဝေနောက်ကျိနေသည့်ကြာမှ မျက်ရည်တို့တွင်တွင်စီးကျလာ၏။ `ကျားကို မကစားရဘူး ခလေးရဲ့´ ရာဂသံ သြသြကြီးဖြင့် ဦးသံဒိုင်ကလဲ့စားခြေဟန်ပြောရင်း အငုံ့နှုတ်ခန်းလေးကို စွေးကနဲ့စုပ်ယူ၏။ ရင်လျားထားသော ထမီအောက်မှ လုံးတစ်မို့ဖောင်းနေသော နို့အုံဆူဆူလေးအစုံကို သူ့လက်ကြမ်းကြမ်းဖြင့် အုပ်ကိုင်လိုက်သည့်ခဏ အငုံ့တစ်ကိုယ်လုံးတုန်ခါသွား၏။ ဖျဉ်းဖျဉ်း ဖျဉ်းဖျဉ်းနှင့် ကြက်သီးတွေထသွား၏။ အဝတ်မဲ့သော ခန္ဓာကိုယ်အပိုင်းက ပုခုံးသာလုံးလုံးဝင်းမွတ်မွတ်လေးများကို လျှာကြီးဖြင့်ယက်သည်။ ရေစိုပါးပြင်လေးကို ယက်သည်။ လည်တိုင်ကျော့ကျော့လေးကိုယက်သည်။

နွေးကနဲ့ နွေးကနဲ့ ယားကျိကျိဝေဒနာများ နေရာအနှံ့အပြားမှ တစစ်စစ်လှုပ်ရှားထွက်ပေါ်လာကြ၏။ လက်ကောက်ဝတ်နှစ်ဖက်ကို ပူး၍ ခေါင်းစီးဇာပုပါးအရှည်လေးနှင့် တုတ်ချီကာ ကုတင်တိုင်ကိုစွဲထားလိုက်သောအခါ လက်ကလေးနှစ်ဖက်က ခေါင်းကိုကျော်၍ လှုပ်မရ လှည့်မရ ချည်နှောင်ခြင်းခံနေရ၏။ `နုနုထွတ်ထွတ်ကလေးကိုတော့ ဟဲဟဲဟဲ မင်းအမေလို ဒါရိုက်ကြီး မလိုးပါဘူးကွယ် ခံချင်လာအောင် နူးပေးနှပ်ပေးအုံးမှာပါ ခလေးရဲ့ ဟဲဟဲ´ အငုံ ချွေးသီးလေးများစို့လာကာ တဆတ်ဆတ်တုံနေသော နှုတ်ခန်းနှစ်လွှာကို ပုလဲသွယ်ပမာ ညီညာဖြူဝင်းသော သွားလေးများဖြင့် ဖိကိုက်ထားရှာသည်။ `ဘယ့်နှယ့်လဲ ခလေးမ.. ဟင်၊ မင်းက ကျုပ်ကို မိန်းမပညာပြပြီး ကျူးကျော်ရန်စတာပါနော ဟင်းဟင်း.. အေးလေ သန့်ရှင်းနေတဲ့ င့ါစိတ်ကို မင်းကရိုက်ပုတ်နိုးဆွပေးလိုက်တာ မဟုတ်လား။ င့ါအပြစ် မရှိပါဘူး နော ဟား ဟား ဟား´ ဦးသံဒိုင်အသံက ထောင်ခြောက်တွင်မိနေသောသားကောင်ကို တုတ်နှင့်ထိုးကာလှောင်ပြောင် နေသူကဲ့သို့ အူလှိုက်သဲလှိုက်နိုင်လှသည်။ ကြမ်းထော်သော ဦးသံဒိုင်လက်ဝါးကြီးက ဆီးခု့စောက်မွှေးလေးများကို အုပ်ကိုင်းလူးပွတ်ပြီး အတွင်းပိုင်း ဆင်ခြေလျောထဲ ထိုးဆင်းသွား၏။ `သွားပြီ´ ဟု အငုံ စိတ်လျော့လိုက်သည်။

မာကျောသောလက်တစ်ချောင်းက စောက်စိလေးကို ရစ်ဝိုက်ထိုးမွှေသည် ပြီးမှ အကွဲစပ်ကြားအတိုင်း အောက်ခြေသို့ ပွတ်ခါရွေ့လားသွားသည်။ `အိုး အိုး… အင်း ဟင်း ဟင်း ဟင်း´ အငုံလက်နှစ်ဖက်က ကြိုးချီထားသဖြင့် လှုပ်လေနာလေဖြစ်နေသလို့ ခြေနှစ်ဖက်ကိုပဲအားယူကာ တွန်းကန်လှုပ်ရှားသည်။ စောက်ပတ်အ၀ အတွင်းနှုတ်ခမ်းအနုလေးများကို လက်ထိပ်ဖြင့် ဝိုင်းကာ ဝိုက်ကာ ပွတ်သပ်နေပြန်သောအခါ စိတ်တင်းထားသည့်ကြားမှ စောက်ရေတွေက ရွဲရွဲစိုအောင် စိမ်ကျလာသည်။ ထမီကို တင်ပါးလေးပွေ့ချီပြီး ခြေထောက်မှ ဆွဲထုတ်ပြစ်လိုက်သောအခါတွင်ကား အငုံတစ်ကိုယ်လုံးမှာ အဝတ်ဗလာနှင့် ရေဆေးငါးကြီးပမာ ဝတ်လစ်စလစ်ဖြစ်သွားလေသည်။ ဦးသံဒိုင်အသက်ရှုသံကြီးက ရေစိမ်နေသော ကျွဲသိုးကြီးတစ်ကောင်ကဲ့သို့ `ရှုးကနဲ့ နှာမှုတ်သံကြီးမှာ ခြောက်ခြားဖွယ်ကောင်းလှသည်။ နို့လေးနှစ်လုံးကြားမှ ဖောက်ကနဲ့ ဖောက်ကနဲ့ ခုန်နေသာ ရင်ညွန့်လေးမှာ မြန်ဆန်နေသည်။ မောလျနေဟန်လည်းရှိသည်။ ဦးသံဒိုင်က စောက်ပတ်အဝတွင်သာ ရစ်ဝိုက်လှည့်မွှေပေးနေသော လက်ချောင်းကြီးကို သူ့ပါးစပ်ထဲပြန်ငုံကာ တံတွေးဆွတ်ပြီး အတွင်းပိုင်းသို့ ဖြေးညှင်းစွာ ထိုးသွင်း၏။ လက်အထိအတွေ့အားဖြင့် အခေါင်းပေါက်လေးမှာ သေးငယ်ကျဉ်းမြောင်းလွန်းနေသည်ကို တွေ့ရ၏။ မူလအပေါက်အတိုင်းသာဆိုလျှင် ခလေးမလေး ခံနိုင်မည်မဟုတ်ချေ။

ထို့ကြောင့် မှန်တင်ခုံပေါ်တွင် အသင့်တွေ့ရသော အုန်းဆီပုလင်းကိုလှမ်းယူပြီး စောက်ပတ်အတွင်းသားနှုတ်ခမ်းနှင့် လီးတန်တစ်ချောင်းလုံးကို ခပ်ရွဲရွဲလေးသုတ်ပြီး ပုလင်းကိုပြန်ထားလိုက်သည်။ `ဦးက သမီးကို ဆီဆွတ်ပြီးလိုးပေးမှာပါကွဲ့ မနာစေရပါဘူး နော… ဟဲ ဟဲ´ ယုတ်မာခြင်းတစ်ဖက်ကမ်းတိုင်အောင် ဆိုးညစ်သောအကျင့်စရိုက်က ဦးသံဒိုင်တစ်ကိုယ်လုံးကို မကောင်းဆိုးဝါးများကဲ့သို့ ပူးဝင်ကပ်နေပြီဖြစ်လေသည်။ `ကျမ.. ကြောက်တယ်´ အားယူပြီး ခပ်မှေးမှေးပြောလိုက်သော အငုံ့အသံလေးက တုံရီအက်ကွဲစွား တစ်လုံးချင်းထွက်လာ၏။ `မင်း.. အလိုးမခံဖူးသေးဘူးမို့လား´ `ဟင့်.. အင်း´ `အေး.. ဦးက သမီးမနာအောင်ဦးရဲ့ ဧရာမလီးကြီးနဲ့ အပေါက်ချဲ့ပေးမှာကွဲ့ သိလား ဘာမှ ကြောက်စရာမရှိဘူး´ `ဟင့်အင်း.. ဟင့်အင်း´ အငုံက ခေါင်းလေးကို ဘယ်ညာရမ်းခါးပြီး ခါးခါးသီးသီးလေးငြင်းဆန်နေရှာ၏။ ဦးသံဒိုင်က မကြာခဏ ထောင်ထောင်ကြွလာသော ခလေးမလေး၏ ဒူးခေါင်းနှစ်ဖက်ကို တင်းတင်းဆုပ်ပြီး ဆွဲဖြဲလိုက်ရာ။ `အာ.. အဟင့်.. မလုပ်ပါနဲ့.. အဟင့်´ `ငြိမ်ငြိမ်နေစမ်း.. အသားမနာချင်နဲ့´ ရာဂဘီလူး နတ်ဆိုးပူးနေပြီဖြစ်သော ဦးသံဒိုင်က ဒူးနှစ်လုံးကြားသို့ ဒူးထောက်လျက်ရွေ့လျားကာ နေရာယူလိုက်ပြီး ရှည်လျားမဲနက်ခါအကြောတွေ အပြိုင်းပြိုင်းနှင့် ကြောက်မက်ဖွယ်လီးကြီးကို အရင်းမှစုကိုင်၍ နှိပ်ယူလျက် တစ်မာသောလီးထိပ်ဖူးကြီးကို အငုံလေး၏ အပျိုစင်စောက်ပတ်လေးအဝသို့ တေ့သွင်းလိုက်၏။

`ဗြိ.. ပြလစ်… ပြွတ်´ `အီး…. အ…..´ ခလေးမလေး၏ မှေးစင်းနေသော မျက်လုံးလေး ရုတ်တရက်ပြူးလန်သွားရှာ၏။ ပါးစပ်လေးဟပြီး အသက်ရှုရပ်သွား၏။ အသက်ကိုအောင့် အစ်ထားသဖြင့် လည်တိုင်ဘေးမှ သွေးကြောစိမ်းစိမ်းလေးများ ဖောင်းကားလာကြသည်။ `သမီး.. အသက်အောင့်မထားနဲ့လေ လျှော့ချလိုက် လျှော့ချလိုက်´ ဦးသံဒိုင်က ကျွတ်ထွက်မတတ်ပြူးထွက်လာသော ခလေးမလေးမျက်လုံးအစုံကြောင့် ရုတ်တရက်လန့်သွားပြီး လီးကိုရှေ့ဆက်မလိုးဘဲ ရပ်ထားလိုက်ရလေသည်။ `ဟင်း…´ ရှည်လျားစွာ မှုတ်ထုတ်လိုက်လော သက်ပြင်းရှည်ကြီးနှင့်အတူ အငုံဇက်ကလေး တစ်ဖက်စောင်းကျသွားပြီး ခေတ္တငြိမ်သွား၏။`အငုံ.. အငုံ… သမီးလေး….. အငုံ´ ဦးသံဒိုင် မယားပါသမီးလေး အငုံကိုမေးဖျားလေးလှုပ်ရပ်ပြစ်ပြီး ဆက်ခါဆက်ခါခေါ်သည်။ `ကြိုးဖြေပေးပါ မရုန်းတော့ပါဘူး ဦးရယ်´ ညောင်နာနာ အားပျော့သံလေးကြောင့် ဦးသံဒိုင်က ကုတင်တိုင်နှင့်ပူးချီထားသော အငုံလက်ကလေးနှစ်ဖက်ကို ဖြေပေးလိုက်သည်။ `ကြပ်တယ်.. တအားပဲ.. ဦးရယ်´ `သမီးအပေါက်က ကျဉ်းနေသေးလို့ပါ´ `သမီးမခံနိုင်ဘူး.. နာတယ်.. ကျွတ်ကျွတ်´ `ဆီဆွတ်ထားတယ်သမီးရယ် မနားပါဘူး´ `နာပါတယ်ဆို.. အဟင့်.. အဟင့်´ ဦးသံဒိုင်က အငုံ့ပါးပြင်လေးကို ငုံ့န်းလိုက်ရင်း မသိမသာလေးလိုးထည့်လိုက်ပြန်သည်။ `ပြွတ်ဗြစ်.. ဘွပ်´ `အား.. နာတယ်.. နာတယ်… မခံနိုင်ဘူး´ အငုံလက်ကလေးနှစ်ဖက်က ရင်ဘက်မွှေးများ ထူထဲစွာပေါက်နေသော ဦးသံဒိုင်ရင်ဘတ်ကြီးကို အလန့်တကြားလေး တွန်းထားလိုက်ရှာသည်။ `ပြွတ်´ကနဲ့ အသံတစ်သံထပ်ထွက်လာ၏။

`အာ.. ဒုက္ခပဲ အတင်းထိုးမသွင်းနဲ့လေ´ `ပြွတ်… ပြွတ်… ဘွပ်´ `အား… အားး… သေပြီ… သေပြီ… အမေ… အမေရေ…´ `အမေ့လင်ကြီးက သမီးကို အတင်းလိုးနေတယ်အမေ့´ `ပြွတ်… စွတ်… ပြွတ်… ဘွပ်´ `ဗြစ်… ဒုတ်…´ `အား…. ´ စူးစူးရှရှအော်လိုက်သောအငုံအသံလေးက အခန်းကျဉ်းကျဉ်းလေးထဲ ဆူညံသွားလေသည်။ ဇတ်ဇတ်.. ဇတ်ဇတ်.. ဖြင့် အဆိပ်လူးမြှားထိထားသော သမင်ပျိုမလေးနှယ် တစ်ကိုယ်လုံး တုံခါနေရှာသည်။ သေးငယ်ကျဉ်းကြပ်သော စောက်ခေါင်းလေးထဲ၌ တစ်ဆို့ဆို့ကြီး တပ်လျက်ကြီးဝင်းနေသော ဦးသံဒိုင်၏လိင်တန်ကြီးမှာမူ သားရေကွင်းနှင့် ပတ်ရစ်ထားသည့်အလား သိပ်ဝင်နေပြီး လီးအရေခွံများက စောက်ပတ်ဝ၌ ရစ်ပြုံနေကြသည်။ တင်းကျစ်သော စောက်ပတ်သေးသေးလေး၏ ညှစ်အားကြောင့် ဦးသံဒိုင်မှာ အရသာအတွေ့ကြီးတွေ့နေပြီး အငုံ့မျက်နှာရှုံ့မဲ့တွန့်လိမ်နေရှာသည်ကိုပင် ဂရုမစိုက်နိုင်ဘဲ အားနှင့်ဖိသိပ် စိုက်တွန်းချလိုက်၏။ `ဘွပ်… ဗြွတ်.. ဖေါက်´ `သေ… ပါ…ပြီရှင်´ သည်တစ်ခါအသံကတော့ တိမ်ဝင်နစ်မြုပ်ကာ ပျောက်ကွယ်သွား၏။ စောက်ခေါင်းအတွင်းမှ ခေါင်းကြောမာလွန်းသော အပျိုစင်ခံတပ်အပျိုမှေးလေးက လီးထိပ်ကြီးကို တွန်းကန်ထားရာမှ စုတ်ပြဲသွားခြင်း ဖြစ်သည်။ တစ်ပြိုင်တည်းတွင် စအိုနှင့် ဆက်သွယ်နေသော သေးကြောင့်ဖွင်ကွဲလေးအစပ်မှ ပါးလှပ်သော အရေပြားလေးမှာ ဖတ်ကနဲ့ကွဲသွားသည်မှာမူ နှစ်လက်မခန့် ပြဲထွက်ရှည်လျားသွားသည်။

ထိုနာကျင်သော ဝေဒနာများနောက်မှ ပြည့်ဝစုံလင်သော ကာမဓာတ်အားဗို့ပြင်းပြင်းက ကပ်ပါလာလေရာ အငုံ့ဖင်ကြီးမှာ ကြွတက်သွား၏။ `အဆုံးဝင်လားဟင်.. သမီး´ `အင်း…´ အငုံက ခေါင်းကလေး မသိမသာငြိမ့်ပြ၏။ လက်ကလေးနှစ်ဖက်က ဦးသံဒိုင်၏ အမွှေးအမျှင်ထူသော လက်ဖျံမာကြောကြောကြီးကို အားပြုထားဆဲ။ `သမီး ခြေနှစ်ချောင်းကို ကားထားလိုက်.. အင်း.. ဟုတ်ပီ´ ဦးသံဒိုင်က အငုံခြေနှစ်ချောင်းကို ခါးပေါ်ခွတင်ပြီး ဖင်ကြီးကို ရှေ့သို့စိုက်တွန်းလိုက်၏။ `ဗြစ်တစ်… ဗြစ်တစ်.. ဗြစ်တစ်..´ `အင့်.. အင့်… အင့်´ တစ်ချက်ဆောင့်လိုက်တိုင်း အငုံခေါင်းလေးက မော့မော့ပြီး လန်လန်သွားရှာသည်။နှုတ်ခန်းလေးကို ကိုက်ထားပြီး ပါးရိုးလေးများထောင်နေအောင် အံကို တင်းတင်ကြိတ်ထားရှာသည်။ `ဗြွတ်.. ဘွပ်.. ပြွတ်ဘွပ်… ပြွတ်ဘွပ်´ `အင့်အင်.. အင့်အင်.. အင့်အင်´ တစ်ချက်ဆို ဆိုသလောက်အသားပါသော ဆောင့်ချက်ကြီးတွေကြောင့် အငုံဆိုသော ခလေးမလေး၏ နို့နှစ်လုံးမှာ တုံခါလျက်ရှိပြီး ဖင်ကြားမှ သွေးများစီးကျနေသည်ကိုပင် မသိရှာပါချေ။ `ကိုမောင်မောင်လွင်ဆုံးတာ ကျုပ်မသိလိုက်ဖူး၊ စိတ်မကောင်းလိုက်တာ ပွင့်ရယ်´ `ကံကြမ္မာပဲပေ့ါ ဒေါက်တာရယ်.. အဲ ဒါကြောင့် သူနဲ့ရခဲ့တဲ့ ကိုယ်ဝန်ကိုလဲ သံယောဇဉ်မထားချင်လို့ ဒေါက်တာဆီလာခဲ့တာပါ´ `ဟာ မလုပ်ကောင်းပါဘူး ပွင့်ရယ်၊ ဒါတော့ ကျုပ်လုပ်မပေးနိုင်ဘူး ကျုပ်အသပြာဆရာဝန်မှမဟုတ်တာ ပွင့် သိပါတယ်။

ဟုတ်ပါတယ်ရှင် ဒီပြင်ဆေးခန်းတွေမှာဆိုရင် ပွင့်သိက္ခာကို ထိခိုက်နိုင်လို့ပါ ဒေါက်တာ´ ဒေါက်တာ မစ္စတာဘေဆင်က မျက်မှန်ကိုချွတ်ပြီး လက်ကိုင်ပုဝါနှင့် သုတ်လိုက်ပြီးမှ ပွင့်ကို အသေအချာပြန်ကြည့်သည်။ မစ္စတာဘေဆင်ဆိုသည်က မြန်မာဆရာဝန်တစ်ယောက်မဟုတ်သလို လူကသော အမ်-ဘီ-ဘီ-အက်စ် ဆရာဝန်တစ်ယောက်လဲ မဟုတ်ပေး၊ တိရိစ္ဆာန်ဆေးကုသ ဆရာဝန်ဘွဲကို အင်္ဂလန်မှာနေစဉ်တုန်းကတည်းက ရယူခဲ့သူဖြစ်ပြီး မြန်မာပြည်၌ `အပ်ပုန်း´ခေါ် ဒေါက်တာရမ်းကု တစ်ယောက်သာလျှင်ဖြစ်သည်။ သန္ဓေသားခလေးဖျက်ချရာတွင် ဒေါက်တာဘေဆင်မှာ အလွန်ဆေးလိုက်သူ တစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ ဓာတ်သိများကမူ သူ့အား ဒေါက်တာဘေဆင်ဟုမခေါ်ကြဘဲ ဂေါ်လီဘေဆင်ဟုသာ ခေါ်ကြလေ၏။ ဒေါက်တာဘေဆင်ခေါ် ဂေါ်လီဘေဆင်သည် မုဆိုးမ တစ်ခုလပ် မဆိုထားနှင့် လင်ရှိယောက်ျား မိန်းမများကိုလဲ အချောင်ရလျှင်ရသလို ဝါးမြိုစားသောက်နေကျ ကြောင်ဘားကြီးတစ်ကောင်ပင်တည်း။ ပွင့်တစ်ယောက် ကိုသံဒိုင်နှင့် လူသိရှင်ကြား လက်ထပ်ခြင်းမပြုရသေးမီ ဗိုက်ကြီးမည်ကိုစိုး၏။ ထို့ကြောင့်လဲ ဂေါ်လီဘေဆင်နှင့် အရဲစွန့်ပြီး လာတွေ့ရခြင်းပင် ဖြစ်လေသည်။

`အေးဗျာ.. ခက်တော့.. ခက်သား´ ဒါ သူရွတ်နေကျ စကားလုံးသာဖြစ်၏။ ထိုစကားအဆုံး၌ ဟန်ပါပါနှင့် နားကြပ်ကို စားပွဲပေါ်မှာဆွဲယူပြီး အကူနပ်စ်မလေးအား..။ `ဆေးခန်း ခဏပိတ်ထားမယ်နော်´ `ဟုတ်ကဲ့ပါ ဒေါက်တာ´ လှပတောင့်တင်းသော တင်ရင်ခါး အချိုးညီညီလှပသော ပွင့်ကဲ့သို့သောလူနာများလာလျှင် ဒေါက်တာဘေဆင် သည်သို့ပင်ဆေးခန်းကို ယာယီရပ်ထားလေ့ရှိသည်မှာကြပြီ။ နပ်စ်မလေးကိုယ်တိုင်လည်း နပ်ဆင်းအောင်လက်မှတ်ရ ဆရာမမဟုတ်။ ဖင်ကြည့်ပြီးခန့်ထးသော အကူဆရာမဖြစ်သည်မို့ ဘေဆင်၏ စောက်ကျင့်ကို နပ်ပြီးသားပင်။ ဆရာမလေးက ပွင့်ကို အားပေးသလိုပြုံးပြပြီး ဆေးခန်းတံခါးမကြီးကို ဆွဲစေ့လိုက်သည်။ `ကဲ.. ပွင့်.. အဲဒီကုတင်မှာ လှဲလိုက်၊ ကျုပ်က လူရင်းတွေမို့သာလုပ်ပေးတာနော။´ `ကျေးဇူးပါပဲ.. ဒေါက်တာရယ်´ ပွင့်က အနီးရှိစားပွဲလေးပေါ်သို့ လက်ထဲတွင်ကိုင်လာသော လက်ပွေ့အိတ်နှင့် ခေါက်ထီးလေးကို တင်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်လှဲချလိုက်သည်။ `မျက်စေ့မှိတ်ထားနော်.. ပွင့်´ `ဟုတ်ကဲ့.. ဒေါက်တာ´ `ပေါင်နှစ်ချောင်းကို ထောင်ထား..ဟုတ်ပီ… နဲနဲ.. နဲနဲလေး ကားလိုက် အဲ.. အိုကေပြီ´ ပွင့်မျက်စေ့မှိတ်ထားပါသည်။ ဒေါက်တာဘေဆင်၏လက်ညှိုးတစ်ချောင်းက ခပ်ဟဟဖြစ်နေသော ပွင့်စောက်ခေါင်းထဲသို့ ထိုးမွှေလိုက်သည်။ `အ.. အဟင့်.. ယားတယ်. ဒေါက်တာ´ `ဟို.. အချောင်းကြီးကျတော့ မယားဘူးလား´ `အို.. ဒေါက်တာကလဲ.. အဟင့်ဟင့်.´ စောက်ပတ်အတွင်းပိုင်းသို့ တစ်မိနစ်ခန့်မွှေလိုက်သောအခါ ချွဲကျိသောစောက်ရေများ စိုကျလာ၏။

ဒေါက်တာဘေဆင်က မျက်စေ့လေးမှိတ်၍ငြိမ်နေသော ပွင့်၏လှပသောမျက်နှာလေးကို တစ်ချက်ကြည့်ပြီး သူ့ဘောင်းဘီရှည်ကြီးကို ချွတ်လိုက်သည်။ ထိုအခါ နီကြောင်ကြောင်လီးမွှေးကြီးများကြားမှ ဂေါ်လီသီးများ အစီအရီခွဲစိပ်ထည့်သွင်းထားသော ပြောင်းဖူးသဏ္ဍာန်လီးတန်ကြီးမှာ ငွါးငွါးစွင့်စွင့်ကြီး ထွက်ပေါ်လာပါတော့သည်။ ဂေါ်လီ လီးကြီးထိပ်က အတန်ငယ်လုံးပြီး ကွမ်းသီခေါင်းကြီးမှာ လုံးဝင်းစိုလက်နေ၏။ ပွင့်မှာ ချိုးချိုးချွတ်ချွတ်အသံ၊ အဝတ်ချင်းထိခိုက်သံတွေကြားပြီးမှ စောက်ခေါင်းထဲသို့ နွေးထွေးမာကျောသော အရာကြီးတစ်ခုထိုးသွင်းလိုက်သည်ကို ခံစားလိုက်ရသည်။ပွင့်စိတ်ထဲ၌ ခလေးဖျက်ချသော ကိရိယာတို့မည်သည်မှာ ယောက်ျားလီးကဲ့သို့ပါပဲလားဟု မှတ်ယူလိုက်မကာ အသာမှိန်း၍ နေလိုက်သည်။ ကုတင်အောက်မှ မတ်တပ်ရပ်၍ ဒူးထောင်ပေါင်ကားထားသော ပွင့်၏ဆူဖြိုးမောက်ကြွားနေသည့် စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ ဂေါ်လီလီးကြီးကို တရစ်ပြီးတစ်ရစ်ထိုးသွင်းနေသော မစ္စတာဘေဆင်၏ လက်နှစ်ဖက်မှာ ကုတင်စောင်းကိုသာ ကိုင်ထားပြီး အခြားဘာနှင့်မျှမထိရအောင် သတိနှင့် သွင်းထည့်လိုက်သည်။ `ဗြွတ်..ဘွပ်´ `အ.. အား.. ကျွတ်ကျွတ်ကျွတ်´ `နာလို့လား.. ပွင့်´ `နာတာမဟုတ်ဘူး… တစ်မျိုးကြီးမို့ပါ´ `ဒါက နောက်ဆုံးပေါ်ခလေးဖျက်ချတဲ့ အတန်လေပွင့်ရဲ့၊ သိပ်လဲမနာဘူးမဟုတ်ာလား´ `အင်း.. ကြပ်တော့.. ကြပ်တယ်ဒေါက်တာ´ `ကြပ်မှ ခံလို့ကောင်းမှာပေ့ါ ပွင့်ရဲ့ မှုတ်ဖူးလား´ `အဟင့်.. ဒေါက်တာကလဲ.. အဟင့် ကျွတ်´ ဂေါ်လီးသီးကြီးများက ပွင့်စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားများကို ပွတ်တိုက်လျောဆင်းနေကြရာ ပွင့်မှာ တဖြေးဖြေး တွန့်လိမ်လာမိလေ၏။

`ဒေါက်တာဟာကြီးက တစ်မျိုးပဲကွယ်´ `ဟိုဟာနဲ့တူတယ်.. မို့လား.. ဟင်´ `အင်း.. အစိအစိတွေပါတာတစ်ခုပဲ သိလား´ `ဟုတ်တယ်ပွင့်ရဲ့ ဒါနဲ့ထိုးချပေးလိုက်ရင် ယောက်ျားတစ်ယောက်နဲ့ လုပ်နေရသလိုပဲ အရသာရှိပြီး ခလေးလဲပျက်ကျရောလေ ဟဲဟဲဟဲ´ `အင့်.. အင်းး.. အင်း.. ရှီး ကျွတ်ကျွတ်´ ပွင့်က နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ပြီး လက်နှစ်ဖက်က ကုတင်ဘောင်ကိုဆုပ်ကိုင်ထားကာ မျက်စိကိုတွင်တွင်ကြီး မှိတ်ထားဆဲပင်။ `ပြွတ်ဘွပ်.. ပြွတ်ဘွပ်.. ပြွတ်ဘွပ်´ `အလာလာ.. အလာလာ.. ကျွတ်´ `နာရင်.. နာတယ်.. ကောင်းရင်ကောင်းတယ်ပြောနော်.. ပွင့်သိလား´ `ကောင်ပါတယ်.. ဒေါက်တာ´ `အဆုံထိရောပွင့်.. ဝင်ရဲ့လားဟင်´ `ဟုတ်.. ဟုတ်ကဲ့ ဝင်ပါတယ်.. အား´ ဒေါက်တာဘေဆင်က ချွန်မြသောနှာခေါင်းကြီးနီလာပြီး တဖြေးဖြေးအရှိန်တက်လာက အသွင်းအထုတ် ခပ်သွက်သွက်လေးလှုပ်ရှားလာတော့၏။အင့်.. အင်း ပွင့်တစ်ကိုယ်လုံး ငလျင်လှုပ်သလိုရှေ့တိုးနောက်ငင်ခါရမ်းနေသည်။ ကုတင်ကြီးမှာလဲ သိသိသာသာကြီး လှုပ်ခါလာသည်။အား.. အား.. ရှီး…ကျွတ်ကျွတ်.. ကျွတ် ဒေါက်တာဟာကြီးက ယောက်ျားနဲ့ လုပ်နေသလိုပဲနော်´ `ခံလို့ကောင်းတယ်မို့လား ပွင့်´ `ဟုတ်ကဲ့.. အင့်.. အိ.. အင့်.. အင့်..´ `မျက်စေ့မဖွင့်နဲ့နော်.. လန့်သွားမှာစိုလို့ သတိပေးထားတာပါ´ `ဟုတ်ကဲ့ မဖွင့်ပါဘူး ဒေါက်တာ´ `ပြွတ်.. ဘွပ်.. ဘွပ်.. ပြစ်ပြစ်ပြွတ်´ `အင့်.. အင့်.. အင့်.. အ.. အား အား´ ပွင့်ခြေထောက်များ အစွမ်းကုန်ထားသွားသည်။ စောက်စိကြီးက ငေါက်တောက်ကြီးပြူးထွက်လာကြရာ ဂေါ်လီသီးကြီးများနှင့် ဒါးချင်ယှဉ်ခုတ်နေသည့်အလား။

အသွားအပြန်တိုက်မိကြလေရာ ပွင့်မှာ အရာသအရှိကြီး ရှိရှိ သွားပြီး ထိုသားဖက်ကိရိယာကြီးကို မည်မျှပင်ပေးရပေးရ ဝယ်ယူသွားရန်စဉ်းစားမိလေသည်။ `ပွင့် ထွက်ခါနီးပလားဟင်´ `အင်း.. ဟုတ်တယ်.. ပြီးချင်နေပြီ ဒေါက်တာ´ `ပွင့် ခွင့်ပြုနော်.. အမောပြေအောင် ဆရာကအသာလေး အပေါ်က ဖိအိပ်ပေးထားမယ်´ `ရပါတယ် ဒေါက်တာ´ ဉာဏ်များသော မစ္စတာဘေဆင်က ပွင့်စောက်ခေါင်းအတွင်းသို့ လီးကြီးကို အဆုံးဖီသွင်းပြီး အားရပါးရကြီး ဆောင့်လိုးပြီး ပွင့်နို့ကြီးနှစ်လုံးပေါ်သို့ မျက်နှာကြီးအပ်ခါ မှောက်အိပ်ချလိုက်တော့သည်။ လီးနှင့် စောက်ပတ်က တင်းကြပ်စွာပူးကပ်နေဆဲမှာပင် တင်းကနဲ့ တင်းကနဲ့ အရှိန်မသေသေးဘဲ ရုန်းကန်နေကြလေသေးသည်။ ဒေါက်တာဘေဆင်က လီးတန်ကြီးကို အသာအယာဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ပွင့်စောက်ပတ်ကို ဖြဲကြည့်လိုကသည်။ ဟစိ ဟစိနှင့် အရှိန်မသေသေးချေ။ `ပွင့်က ညှပ်အား တော်တော်ကောင်းတာဘဲ´ `ရှင် ဘာညှပ်အားလဲ ဒေါက်တာ´ `အော် ကြွက်သားတွေက သိပ်သန်စွမ်းတယ်လို့ ကရိယာကို မနဲကြီး ဆွဲထုတ်ရာမယ်´ `အဟင်း.. ပွင့်ောတ့ ဘာမှမသိဘူး´ `ကဲ စိတ်ချသွားရပါပြီ ပွင့်၊ အဲ ပြီးတော့ ဆရာပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောရရင် ဘယ်ယောက်ျားနဲ့ ဖြစ်ဖြစ် ပွင့်အိပ်နိုင်ပါတယ်ပွင့် ခလေးရစရာ အကြောင်းမရှိတော့ပါဘူး။

`ဘာဖြစ်လို့လဲ ဒေါက်တာ´ `ပွင့်သားအိမ်ကို အပြီးထိုးခွဲပြစ်လိုက်လို့ပါ´ `ရှင်.. ဟုတ်လား.. သိပ်မနာပါလား´ `ကိရိယာ.. ကောင်းလို့ပေ့ါပွင့်ရဲ့´ `ဒေါက်တာကိရိယာကို ပွင့်ခဏကြည့်ပါရစေ´ `ဟာ ဒါ နောက်ဆုံးပေါ်ကိရိယာ ပွင့်ရဲ့ ဟဲဟဲ အခုပဲ ရေခဲဗူးထဲထည့်ပြီး သိမ်းလိုက်ပြီလေပွင့် လေ့လာချင်တယ်ဆိုရင်တော့ လာခဲ့အုံးပေ့ါ´ `ဟုတ်ကဲ့ဒေါက်တာ အခုလဲ မေမြို့က အပြန်မှ ရန်ကုန်ကိုတန်းမဆင်းသေးပဲ ဒေါက်တာဆီဝင်လာတာ နောက်လဲကြုံမှာပါ´ ပွင့်က ထမီပြင်ဝတ်စဉ် ပေါင်ကြားသို့ မစ္စတာဘေဆင်၏ လရေများစီးကျလာသည်။ `ပွင့် ရေချိုးခန်းခဏသွားချင်တယ် ဒေါက်တာ´ `သွားလေပွင့် ဒီတံခါးဖွင့်ဝင်သွား´ ပွင့်ရေချိုးခန်းထဲဝင်ပြီး ထမီကိုလှန်ကာ စောက်ပတ်ကိုဖြဲပြီး ရေသုံးလေးခွက်ပက်သွင်းလိုက်ရာ သွေးစ သွေးနေလေးများနှင့် အဖြူဖက်များ ကျဆင်းလာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူ့ကိရိယာက ခံလို့ကောင်းသာဟု စိတ်ထဲကတွေးမိရင် အပြင်ထွက်လာခဲ့သည်။ `ဘယ်လောက်ကျလဲ ဒေါက်တာ´ `မိတ်ဆွေရင်းတွေပဲ ငွေကြေးစကားမပြောပါနဲ့ ပွင့်ရယ်၊ ကြုံရင်လည်း ဝင်ခဲ့နော်၊ နောက်တစ်ခါစမ်းသပ်ရအောင်´ `စိတ်ချပါဒေါက်တာရဲ့ ကျမကလဲ အဲဒီကိရိယာကို လေ့လာချင်သေးတာပါ ကဲ သွားမယ်နော်´ `အိုကေ ဂွတ်ဘိုင်´ မြန်မာပြည်ရောက် မစ္စတာဘေဆင်လို အပ်ပုန်းတွေနှင့် ပွင့်တို့လို မလည်မရှုပ်မလေးတွေ မည်မျှရှိနေမည်းကို မည်သူမျှမသိနိုင် ကြလေပါတကား ……… ပြီးပါပြီ။

Zawgyi

`ေခြးေတြ.. ရွင္တို့ … ေခြးေတြသိလား´ `အငုံ´ ငယ္သံပါေအာင္ၾကဳံးေအာ္ျပစ္လိုက္ေသာ အသံေလးက တိုက္ႀကီးအတြင္း ဗုံးေပါက္ကြဲသလို ျမည္ဟီးသြားေလသည္။ အငုံေမေမ၊ ပြင့္က ခပ္ေဝးေဝးေရာက္ေနေသာ ထမီကို ကေယာင္ကတမ္းဆြဲယူၿပီး ေျခမွစြပ္၀တ္ခါ၊ ေျပက်ေနေသာ ဆံပင္ကို ကပိုကရို ထုံးဖြဲ႕သည္။ နို့ႏွစ္လုံးအေပၚသို့ အလိပ္လိုက္ေလးတက္ေနေသာ ဘရာစီယာကို အတင္းဆြဲခ်ၿပီး အုံႀကီးထြားႀကိဳင္းေသာ နို့ႀကီးႏွစ္လုံးကို ဖုံးဖီကာကြယ္သည္။ ဦးဦးသံဒိုင္က ပုဆိုးကို ေကာက္၀တ္ၿပီး တံခါး၀သို့ သုတ္ေျခတင္ရန္ေျခလွမ္းျပင္လိုက္သည္။ `လူယုတ္မာႀကီး.. ရွင္ျပသနာတတ္သြားခ်င္လား. ထိုင္စမ္း.. ဘယ္မွမသြားနဲ႔´ ေျခာက္ေပးနီးပါးထြားႀကိဳင္းေသာ ကိုသံဒိုင္က (၁၆)ႏွစ္သမီးေလးအငုံ၏ အဆိုကို ေလးစာရိုက်ိဳးစြာ လိုကနာရွာသည္။ `အကုန္.. ေစာက္ရွက္ကြဲကုန္မယ္´ အငုံက နာဇီဟစ္တလာမ်က္ႏွာျဖင့္ ဟိန္းေဟာက္သည္။ ပြင့္က ရွက္လြန္း၍ မ်က္ႏွာကို လက္ဝါးႏွစ္ဖက္ျဖင့္အုပ္ခါ တရွုံရွုံငိုေနရွာသည္။ `ၾကည့္ပါအုံးရွင္.. ဒါ.. ဧည့္ခန္းရွင့္.. ဧည့္ခန္း.. က်မဒက္ဒီ.. ဂုဏ္သေရရွိ ဧည့္သည္ေတြကို လက္ခံေတြ႕ဆုံတဲ့.. မဂၤလာရွိတဲ့ ဧည့္ခန္း သိၾကရဲ့လား´ အငုံ႔စကားသံသာ ထြက္ေပၚေနၿပီး လူႀကီးႏွစ္ေယာက္စလုံးထံမွ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနၾကသည္။ `က်မ အံ့ေအာတယ္.. ဦးဦးသံဒိုင္၊ ဒက္ဒီဆုံးတာ ႏွစ္လပဲရွိေသာတာပါ၊ ရွင္တို့ဒီေလာက္ ေသာင္းက်န္းၾကဘို့ မေကာင္းဘူး´ ပြင့္ေရာ ကိုသံဒိုင္ပါ ေခါင္းငုံ႔ဆိတ္ၿငိမ္ေန၏။

`ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားႀကီး သေဒါင္းစားဘ၀နဲ႔ ႀကံေတာသခၤ်ိဳင္းမွာ ေနရတဲ့ဘ၀ကကယ္တင္လာတဲ့ ဒက္ဒီမွက္ႏွာကိုမွမေထာက္မထား ခင္ဗ်ားမို့ဗ်ာ´ `ဦးဦးအျပစ္ေတြခ်ည္းပါအငုံ´ `ဟုတ္တယ္၊ မာမီလဲပါတယ္.. မာမီဘာျဖစ္လို့ ရာဂျပင္းထန္းသြားရတာလဲဟင္´ `အငုံ..´ ပြင့္အသံက နီရဲေသာမ်က္လုံးေတြၾကားမွ ရွက္ေဒါသႏွင့္ ကန္ထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ `နားေထာင္ေနလို့ အေကာင္းအမွတ္နဲ႔အငုံ.. ဒါလူႀကီးေတြကိစၥ.. ဒို့ႏွစ္ေယာက္ယူၾကမွာဘဲ.. လင္မယားလိုေနတာဆန္းသလား´ `ရွင္.. ေမေမ.. အဲ.. အဲဒါ.. ေမေမပါးစပ္က ထြက္.. ထြက္လာတဲ့စကားေတြ.. ဟုတ္လား´ အငုံအံ့ေအာသလို ၀မ္းလည္းနည္း ရွက္ေဒါသလည္း ပိုမိုျပင္းထန္သြားသည္။`ဟုတ္တယ္.. င့ါပါးစပ္ကေျပာတာ ဘာျဖစ္လဲ´ မဟုတ္ပါ.. မျဖစ္နိုင္ပါ။ ေမေမသည္ ယဥ္ေက်းေသာ လူ႔အလႊာမွ ႏူးညံ့စြာ ေမြးဖြားသန္႔စင္လာသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း အငုံသိသည္။ ဒက္ဒီရွိစဥ္က ဒက္ဒီမွလြဲ၍ ဘယ္ေယာက္်ားကိုမွ တစ္ဦးခ်င္း လက္ခံစကားေျပာခဲ့သူ မဟုတ္ေပ။ ျမန္မာဆန္ဆန္၊ နန္းဟန္ႏြဲ႕ႏြဲ႕ႏွင့္ေမေမ့ပါးစပ္မွ ေမာက္မာရိုင္းစိုင္းေသာ စကားလုံးေတြက ဘယ္အခ်င္းအရာကို အေျခခံေပါက္ဖြားခဲ့သည္ကို အငုံမေတြးတတ္ေအာင္ျဖစ္သြားပါသည္။ `လင္ေသလို့ ေနာက္တစ္ေယာက္ထပ္ယူတာ ဘာျဖစ္လဲ၊ နင္က လူတြင္က်ယ္၀င္လုပ္နဲ႔အငုံ၊ လာ.. ကိုသံဒိုင္ အေပၚထပ္သြားမယ္´ ပြင့္က ကိုသံဒိုင္လက္ကို ရဲတင္းစြားဆြဲၿပီး အေပၚထပ္ေလွခါးသို့တက္သြားသည္။

ကိုသံဒိုင္က အငုံကို တစ္စုံတစ္ရာေျပာလိုက္ရန္လွည့္ၾကည္၏။ `ေမေမ.. သမီးကို.. စစ္ေၾကျငာတယ္´ `ရပါတယ္.. ေမေမ.. အငုံကလဲ.. ဘာေကာင္မလဲဆိုတာ.. အေၾကာင္းျပရေသးတာေပ့ါ´ `အံမာ.. ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္..ဟင္း´ `ေလွခါးေအာင္သို့ျပန္ဆင္းလာဟန္ ေျခလွမ္းျပင္လိုက္ေသာ ပြင့္လက္ေမာင္းေလးကို ကိုသံဒိုင္က ဖမ္းဆြဲၿပီး အေပၚထပ္သို့ ေခ်ာ့ေမာ့ေခၚေဆာင္သြားေလသည္။ `ထြီ.. ၾကက္သေရမဲ့လိုက္တာ´ ပြင့္ၾကားေလာက္ေအာင္ ေအာ္ေျပာလိုက္ေသးတာမို့ ပြင့္အရက္တန္ခိုးႏွင့္ ရာဂ ကာမ သတၱိတို့က သမီးေလးကို ရိုက္ပုတ္ရန္ ေအာက္ထပ္ျပန္ဆင္းဟန္ျပဳျပန္ေလသည္။`ခေလးပဲ ပြင့္ရယ္၊ ေနာက္ေတာ့ သူနားလည္လာမွာပါ.. ကိုယ္က လူႀကီးပဲ´ `သက္သက္လာျဖဲတာ.. ကိုသံဒိုင္ ဒါကိုလူႀကီးက ငုံ႔ခံေနရင္ ဒင္းပိုကဲလာမွာ´ `ေအးေအး ေဆးေဆး ေျဖရွင္စမ္းပါ ပြင့္ရယ္´ ပြင့္ကမူးေဝ၀ဦးေႏွာက္ျဖင့္ အတန္ငယ္ေတြေနၿပီး `အရက္ထပ္ေသာက္အုံးမယ္ ကိုသံဒိုင္´ `ေတာ္ပါေတာ့ ပြင့္ရယ္၊ အခုလဲ အရက္ေၾကာင့္ပဲ ကိုယ္တို့ႏွစ္ေယာက္ လြန္လြန္က်ဴးက်ဴးေတြ ျဖစ္ကုန္တာပဲ မဟုတ္လား´ `အင္းေလ ထပ္ေသာက္မယ္ေလ၊ ၿပီးေတာ့ ထပ္ၿပီး က်ဴးက်ဴးလြန္လြန္ခ်စ္ၾကမယ္ဟင္း.. မေကာင္းဘူးလား… အာမယ္.. မ်က္ႏွာႀကီးက ဘာလဲ တခ်ီထဲနဲ႔ အီသြားပလား ဆရာႀကီး ခစ္.. ခစ္.. ခစ္ အို ၾကည့္ပါအုံး.. ဟင္းး.. ဟင္း.. မာလိုက္တာမွ `ေတာင္´လို့´ ပြင့္က လက္ရဲ ဇက္ရဲေလး ကိုသံဒိုင္ေပါင္ၾကားသို့ လက္ထိုးႏွိုက္ခါ တခစ္ခစ္ရယ္ရင္း ေျပာ၏။ ပြင့္မူးေနျပန္ၿပီ။

ကိုသံဒိုင္ ဘာတစ္ခြန္းမွဆက္ေျပာေတာ့ဘဲ တကယ္ၾကင္နာသနားေသာစိတ္ျဖင့္ ရင္ခြင္ထဲသို့ ဆြဲယူေပြ႕ဖက္ထားရင္း ေက်ာျပင္ေလးကို တယုတယ္ပြတ္သပ္ေပးရင္း ေခ်ာ့ေမာ့ႏွစ္သိမ့္လိုက္ရသည္။ `ခ်စ္ၾကအုံးစို့ ကိုယ္ရယ္ေနာ္ မဝေသးဘူး´ `ေအးပါ ပြင့္ရယ္ အားျပည့္သြားေအာင္ အိပ္လိုက္အုံးေလ ေနာ္ ေနာ္လို့´ `ဟင့္အင္း.. ဟင့္အင္း.. တစ္ခါ တစ္ခါ´ `ပြင့္ သိပ္ပင္ပန္းေနမွာစိုးလို့ပါ´ `ကိုယ့္အတြက္ဆို ပြင့္ကအဲဗားပဲ.. သိလား´ `အင္း… အင္း.. ကဲ.. အိပ္အုံး ဟုတ္လား´ `ေဟ့ေအးကြာ.. တစ္ခါေလာက္ခ်စ္ၿပီးမွ ေမာေမာနဲ႔အိပ္ခ်င္တယ္.. ေနာ္.. ေနာ္လို့..ကို´ ပြင့္ကအရွိန္မေသေသးေသာ ကာမစိတ္ျဖင့္ ထမီေလးကိုခၽြတ္လိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚ၌ ေလးဘက္ေလးေထာက္ခါ ဖင္ႀကီးကုန္းေပးလိုက္ျပန္သည္။ `လာကြယ္.. ဒီက.. ရွက္ေတာင္လာၿပီ´ ဟယ္ တတ္နိုင္ပါဘူး၊ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေတာ့ဟု သေဘာပိုက္ခါ ကိုသံဒိုင္လည္း ပုဆိုးကို ေခါင္းေပၚမွ ေက်ာ္ခၽြတ္ၿပီး ျခင္ေထာင္အမိုးေပၚ ပစ္တင္ၿပီး ပြင့္ကုန္းေပးထားေသာ ဖင္ေဖြးေဖြးႀကီးၾကားမွ အစြမ္းကုန္ ျပဴးထြက္ေနေသာ ပြင့္ေယာနိအုံႀကီးၾကားသို့ မဲနက္ခ်ိပ္ေမွာင္ေနေသာ သူ႔လီးတန္းႀကီးကို ထပ္မွာေတ့ၿပီး ဇြတ္ ခနဲ႔ လိုးထည့္ေပးလိုက္ေတာ့၏။ စိတ္ခ်ဥ္ေပါက္ေနေသာ မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ ထာ၀စဥ္တင္းမားေနတတ္ေသာ အငုံမ်က္ႏွာကို ကိုသံဒိုင္ရင္မဆိုင္ရဲသလို ခံစားေနရသည္။ ေခးလဘက္မွအျပစ္မရွိဟု ကိုသံဒိုင္ထင္သည္။

ခေလးေျပာသလိုပင္ မိမိသေဒါင္းစားဘ၀က အငတ္ငတ္အျပတ္ျပတ္ရွိေနစဥ္ ေခၚယူေကၽြးေမြးထားခဲ့ေသာ ခေလးဒက္ဒီ ကိုေမာင္ေမာင္လြင္သာ ေသသည့္ေနရာမွထလာလၽွင္ ကိုသံဒိုင္ကို ေျခာက္ေပးတြင္းထဲသို့ မလြဲမေသြထည့္လိုက္မည္မွာ ဧကန္။ `မင္းစားဘို့ ၀တ္ဘို့ ေနဖို့မပူရတာနဲ႔ပဲ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အဘို့ ျပည့္စုံၿပီယူဆထားသလား..သံဒိုင္ ဟင္း.. ဟင္း.. ဟင္း..´ `မင္း.. ေဆာ္မခ်ခ်င္ဘူးလား ကဲေရာ့.. မင္းခ်ခ်င္ရင္ ေခၚခ် ေငြယူထား´ ဘာမွ လိုေလေသးမရွိေအာင္ ထားေပးခဲ့ေသာ ေမာင္ေမာင္လြင့္ေက်းဇူးက မဟာပထဝီေျမႀကီးထက္ ထုထည္ပမာဏႀကီးမားလြန္းေသးသည္။ `ပြင့္´၏ ကာမကြန္ယက္အတြင္းမွ ႐ုန္းမရေအာင္ နစ္ကၽြံေနေသာ မိမိအျဖစ္ကိုလည္း စင္စစ္ ကိုသံဒိုင္ ကိုယ္တိုင္မေက်နပ္။ `ကို´ပြင့္နဲ႔ ေနရတာ မေပ်ာ္ဘူးလားဟင္´ `အင္း´ ေပ်ာ္ပါတယ္ပြင့္ရယ္. ဒါေပမဲ့ ေက်းဇူးရွင္မ်က္ႏွာကို ျပန္ျမင္မိရင္ အေပ်ာ္စိတ္ကေလးေတြ ေပ်ာက္ပ်က္လြင့္ပ်ယ္ကိုန္တယ္ ကိုယ့္ဖာသာလဲ လိပ္ျပာမသန္႔သလိုပဲ ပြင့္´ `အို ကိုကလဲ ကိုပြင့္ကို အတင္းအဓမၼ မုဒိန္းက်င့္ၿပီး ယူခဲ့တာမွ မဟုတ္တာ၊ ေဟာဒီ ပြင့္ကိုယ္တိုင္က ကို့ကို တစ္ဖက္သတ္စြဲလန္းခဲ့ရတာ´ `ဘာရယ္.. ဘယ္လို ပြင့္´ `ဟင္း.. ဟင္း.. ကို ဘယ္သိမလဲ၊ ကိုေမာင္ေမာင္လြင္ရွိစဥ္က ကိုေလ မွတ္မိေသးလား ဟိုသစ္ခြ႐ုံ အိပ္ခန္းေလးထဲမွာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို ျဖဳတ္ေနတုန္း ပြင့္ေရာက္သြားခဲ့တယ္။

ေကာင္မေလးခမ်ာ ေၾကးစားမေလးသာဆိုတယ္ ကို့ဟာႀကီးဒဏ္ကို မခံနိုင္လို့ ည၀က္နဲ႔ ျပန္ေျပးသြားခဲ့တယ္မို့လား´ `ဟင္.. ပြင့္ဒါေတြသိတယ္´ `သိ႐ုံတင္မဟုတ္ဘူး၊ ျမင္လဲျမင္တယ္..သိလား အဲဒီအခါမွာ မ်က္စိထဲ စြဲက်န္ေနခဲ့တာက ဘာလဲ သိလား´ `ဟင့္အင္း´ `ဒါႀကီးေပ့ါ.. ေဟာဒါႀကီး´ ႏွစ္ကိုယ္ယွဥ္တြဲအိပ္ေနသည္မို့ ပြင့္လက္ကေလးက ခပ္လုံးလုံး မေပ်ာ့မမာ ကိုသံဒိုင္ လိင္တန္ရွည္ႀကီးကို `ပိက်ိ. ပိက်ိ´ႏွင့္ ျမည္တတ္ေသာ ဗူေဖာင္းေလးႏွိပ္သလို ဆိုပ္ကိုင္ညစ္ရင္း ေျပာသည္။ `အဲဒီကတည္းက ကို့အလိုးကို ခံခ်င္ေနတာရွင့္ ကဲ သိပလား ကိုဒစ္ျပဳတ္ႀကီးရဲ့ ခစ္.. ခစ္´ တစ္ခါတေလ ပြင့္ထံမွၾကားေသာစကားမ်ားမွာ ပြင့္ဆိုေသာ သူေဌးကေတာ္ မုဆိုးမေလး ေျပာေနတာမွ ဟုတ္ရဲ့လားဟုပင္ သံသယ၀င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ တစ္တစ္ခြခြရွိ၏။ ပြင့္ စိတ္ပါလက္ပါ ပါးခ်င္ကပ္ၿပီး ေျပာတတ္ေသာ ကာမစပ္ယွက္ျခင္း အေၾကာင္းေလးမ်ားေၾကာင့္လဲပဲ ကိုသံဒိုင္၏ `ဒုတ္´ႀကီးမွာ အျမဲ `တင္း´ေနတတ္၏ `စိတ္ညစ္တယ္.. ပြင့္ရယ္´ `ရွင္.. ဘာျဖစ္လို့လဲ ကိုရယ္´ `ကိုယ့္ဟာႀကီးက အျမဲေတာင္ေနတာ ဘာျဖစ္မွန္းမသိဘူးကြယ္´ `ကို လုပ္ခ်င္ လုပ္ေလ´ `လုပ္ရလြန္းလို့လဲ အေခ်ာင္းႀကီးက ႂကြက္သားေတြလဲ နာေနၿပီပြင့္ရဲ့ ပြင့္ေရာ´ ပြင့္ ႐ုတ္တရက္ မေျဖဘဲ သက္ျပင္းရွိုက္၏။

`ပြင့္လဲေလ စိတ္ရွိတိုင္းလုပ္ေနရလို့လားမသိဘူး ဖင္တစ္ခုလုံးလဲ က်ိန္းစပ္ေနတာ ကိုရဲ့´ `ဖင္ ဟုတ္လား ဖင္က ဘာျဖစ္လို့က်ိန္းတာလဲ´ `အာကြာ ကိုကလဲ နားေဝးလိုက္တာ ဖင္ဆိုတာက ကိုလိုးလိုးေနတဲ့ ပြင့္ ေစာက္ပတ္ကိုေျပာတာ ေရွ႕ဖင္ ေရွ႕ဖင္ ကဲသိပလား´ `ေအာ္´ `အင္း.. အဲဒီလို အဆီတထပ္ အသားတထပ္ေျပာျပမွ သေဘာေပါက္တယ္မို့လား အဲဒီေတာ့လဲ ပြင့္ကေပၚတင္ခ်ည္းပဲေျပာ ေျပာေနေတာ့ ကိုယ့္ဟာႀကီးက ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေပ်ာ့ေတာ့မွာလဲ လို့´ မည္သို့ဆိုေစ ပြင့္မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ ႏွစ္လက္မေလာက္သာခြာၿပီး အိပ္ယာထဲ၌ လီးႏွင့္ေစာက္ပတ္အေၾကာင္း ေျပာေနရေသာ အခ်ိန္ေလးမ်ားသာလၽွင္ ကိုသံဒိုင္အတြက္ သုခခ်မ္းသာ အိမ္ေထာင္ေရးအရသာကို ရေပေတာ့မည္။ တစ္ခါကလည္း အငုံႏွင့္ သူ ပက္ပင္းတိုးဘူးသည္။ ထမင္းဝိုင္းမွ ပြင့္က ေစာစီးစြာ စားေသာက္ၿပီး ထသြားစဥ္ အငုံေလး ၀င္လာသည္။ စကဒ္တိုတိုႏွင့္ ခ်ိဳင္းျပတ္စြပ္က်ယ္ေပ်ာ့ေလးေအာက္မွ မစို့မပို့နို့ေလးႏွစ္လုံးက ၀င့္၀င့္ထည္ထည္ေခါင္းေလး ျပဴေနသည္။ ထမင္းခ်က္အိမ္ေဖာ္ကုလားမေလး ခရစၥတီးနားက ထမင္းဝိုင္းေဘးနားမွာရပ္လ်က္ လိုအပ္သည္ကို ျဖည့္ေပးေနသည္။ အငုံက ကိုသံဒိုင္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ ၀င္ထိုင္သည္။ ေရခ်ိဳးၿပီး အလွပင္မျပင္ထား။ ေရစိုပါးေလးႏွစ္ဖက္က မို့ေဖာင္းေန၏။ အငုံက ကိုသံဒိုင့္ကို အသာအကဲခပ္သည္။ ထို့ေနာက္စားပြဲအလယ္တြင္ အသင့္ျပင္ထားေသာ အခ်ိဳပြဲအတြင္းမွ သီးေမႊးငွက္ေပ်ာသီးအလုံးထြားထြားႀကီး တစ္လုံးကို ေကာက္ယူၿပီး အခြံမႏႊာေသးဘဲ လွည့္ပတ္ၾကည့္ရင္း ပုခုံးေလးႏွစ္ဖက္ကို ၾကက္သီထဟန္ တြန္႔ပစ္လိုက္ၿပီး ခစ္ကနဲ႔ ရယ္လိုက္သည္။

`ဘာလဲဟင္ မမေလး´ `ေအာ္.. ငွက္ေပ်ာသီးႀကီးျမင္ၿပီး သတိရသြားလို့ပါ ခရစၥတီးနားရဲ့ ခစ္ခစ္´ ေျပာေျပာဆိုဆို ငွက္ေပ်ာသီးႀကီးကို ပါးစပ္ထဲသြင္းလိုက္ ထုတ္လိုက္လုပ္ရင္း ကိုသံဒိုင္ကို ခနဲ႔ေသာ သေရာ္ေသာအၾကည့္ႏွင့္ မ်က္လုံးဝိုင္းေလးကို လွည့္ၾကည့္ေနျပန္သည္။ အငုံကပါးစပ္ထဲသို့ ငွက္ေပ်ာသီးႀကီး ထည့္သြင္းကာ အသံျမည္ေအာင္ တႁပြတ္ႁပြတ္စုပ္ျပရင္း ခရစၥတီးကို ေနာက္ေျပာင္သလိုႏွင့္ ကိုသံဒိုင္အား ေပၚတင္ႀကီး တိုက္ခိုက္ေနေလသည္။ ကိုသံဒိုင္ စိတ္ေတြကေသာင္းကနင္းျဖစ္လာကာ ထမင္းကို လက္စသပ္ၿပီး စားပြဲမွထခဲ့ရသည္။ သည္တုန္းက ေအာင္ပြဲရစစ္သူႀကီးပမာ အငုံေလးက လက္ခုပ္လက္ဝါးေလး တီးကာ အားရပါးရေအာ္ရယ္ခဲ့ေလသည္။ `ဦးဦးပေထြး´ `ဗ်ာ..´ `အငုံေခၚတာမွန္ပါတယ္ေနာ္´ သံဒိုင္ အၾကပ္အတည္းႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရျပန္သည္။ `ေျပာေလ မွန္တယ္မို့လာ´ `ခေလးရယ္´ `ေယာက္်ားလိုပဲေျပာပါ မခၽြဲပါနဲ႔´ `မခၽြဲပါဘူး သမီးေလးရယ္ သမီးေလးက ဦးကိုသိပ္မုန္းေနတယ္ဆိုရင္လဲ ဒီအိမ္ႀကီးက ဦးထြက္သြားေပးပါ့မယ္ သမီးရယ္´ `အိုး သိပ္ဂြတ္တာေပ့ါ´ ထြက္သြားေလအဟင္း ဘာလို့မထြက္သြားေသးတာလဲ ဘာလဲ မေအကိုအီလို့ ၀လို့ သမီးကိုပါကစ္ဖို့ႀကံေနတာလားဟင္´ `အငုံ´ သည္တစ္ခ်ီ သီးသီးထန္ထန္ေပါက္ကြဲရသူက ကိုသံဒိုင္ပဲျဖစ္ေတာ့သည္။ သူ႔အသားေတြတဆတ္ဆတ္ တုန္ေနၾကသည္။ မ်က္လုံးအိမ္မွ အပူေငြ႕ေတြလၽွံထြက္လာၿပီး မ်က္ရည္မ်ားရစ္ဝဲကုန္သည္။ `ဦးကိုမုန္းပါ ေမာင္းထုတ္ပါ သမီး´ `ဦး အခ်ိန္မေရြး ဒီအိမ္ကထြက္သြားမွာပါ။

ဒါေပမဲ့ ဒီေလာက္အထိ ယုတ္မာပက္စက္ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲ့တဲ့ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႔ေတာ့ ဘ၀မွာ အရိပ္မက်န္ခ်င္ဘူး အငုံ´ `အားပါးပါး ဒိုင္ေတြကေတာ့ အကယ္ဒမီပဲ´ အငုံက လွပေသာ ႏွုတ္ခမ္းေလးအစုံကို မဲ့မဲ့ေလးလုပ္ရင္ စက္ဆုပ္ရြံရွာေသာ အၾကည့္ႏွင့္ ကိုသံဒိုင္ကို ၾကည္၏။ `ကဲ ဒါျဖင့္သမီးေမးမယ္ ဦးမွန္မွန္ေျဖ´ သံဒိုင္က လွိုင္းထလွုပ္ရွားေနေသာ ရင္အစုံႏွင့္ ဟင္းလင္းျပင္နံရံကို ေဒါသတႀကီး ၿဖိဳဖ်က္ၿပီး ျဖစ္ေတာ့မည့္ဟန္ႏွင့္ စူးရွစြာၾကည့္ေနဆဲ။ `ဆိုပါေတာ့ ခုလို မာမီမရွိတုံး သမီးကဦးကို ဟိုဥစၥာ အဲအကူအညီေတာင္းမယ္ဆိုပါေတာ့ ဦးကူညီနိုင္မွာပါ´ `ငါ တတ္နိုင္တဲ့ အကူအညီမ်ိဳးဆို အငုံအတြက္ အစြမ္းကုန္ ျဖည့္ဆည္းေပးဘို့ ဆုံးျဖတ္ၿပီးသားပါ အငုံ´ `အိုေက တကယ္ေနာ္´ `ငါေယာက္်ားတစ္ေယာက္ပါ´ `ကဲ ဒါျဖင့္ခဏ လိုက္ခဲ့´ `ဘယ္ကိုလဲ´ `လိုက္ခဲ့ေလ သိရမွာေပ့ါ´ အငုံက ေပၚထပ္ လက္ဝဲေဒါင့္ဆုံ၌ရွိေသာ သူမအခန္းထဲသို့ သံဒိုင္ကို ေခၚသြား၏။ အငုံအခန္းေလးထဲမွာ ႀကီးမားတုတ္ခိုင္ေသာ ကပၸလီႀကီးမ်ား ဗလာကိုယ္ထီးႏွင့္ ႂကြက္သားမ်ား အၿပိဳင္းၿပိဳင္း ထုတ္ကာ ကာယအလွျပေနေသာပုံမ်ား အစီအရီခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ အခန္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ အငုံက အခန္းတံခါးကို ကလစ္ကနဲ႔ ပိတ္လိုက္သည္။

`အငုံ နင္ ဘာ ဘာလုပ္မလို့လဲ ဟင္´ `ဦးပဲ သမီးကို ကူညီမယ္ဆို´ `ငါ ငါ ဘာကူညီရမွာလဲ အငုံ´ `ဟင္း ဟင္း ေယာက္်ားစကားပါေနာ္´ အငုံက အိစက္တင္းေမာက္ေသာ တင္ပါးႀကီးအစုံ လွုပ္ရမ္းရင္း ကုတင္ဆီေလၽွာက္သြားကာ ေအးေဆးစြာ လွဲခ်လိုက္ၿပီး ထမီေလးကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ပင့္လွန္လိုက္ေလသည္။ ႏုနယ္ပ်ိဳမ်စ္ေသာ မိန္းကေလး တစ္ဦး၏ ေပါင္တန္၀င္း၀င္းႀကီးမ်ားက သံဒိုင္ဆိုေသာ လူထြားႀကီးအား ဖေယာင္းတစ္ခုပမာ ေပ်ာ့တြဲလာေစသည္။ ထမီေအာက္စေလးက ေပါင္ရင္းဂြဆုံ ေမွာင္မိုက္ဆုံးေနရာေလးမွာ ေခတၱရပ္နားေနသည္။ သံဒိုင္ ရင္မ်ား တဒိုင္းဒိုင္းတုံခါေနသည္။ ေျခေတြ လက္ေတြ ေအးစက္လာသလိုပင္ ရပ္ထားေသာ ဒူးေတြ ညြတ္က်လာသည္။အငုံက သံဒိုင္ျဖစ္အင္ကိုၾကည့္ကာ ျပဳံစိစိေလးလုပ္ရင္း။ `လာေလ ဦးရဲ့ ဟင္းဟင္း လာပါ´ သံဒိုင္နဖူးမွ ေခၽြးသီးမ်ား စီးက်လာသည္။ ေမွာင္ရ္ိပ္က်ေသာ ေပါင္ၾကားမွ ခပ္ေရးေရးအကြဲတစ္တစ္ႀကီး ႏွစ္ခုကို ျမင္ေနရၿပီ။ `လာေလ ဦးေလးကလဲ ဟင္း ဟင္း အငုံခေလးမွ မဟုတ္ေတာ့တာေနာ္ ဟုတ္တယ္ေနာ္´ အငုံလက္ကေလးတစ္ေခ်ာင္းက အကြဲတစ္တစ္ႀကီးၾကားသို့ အလ်ားလိုက္ ထိုးဆြပြတ္သပ္လိုက္၏။ သံဒိုင္ ဦးေႏွာက္ေတြဆူေဝ အုံႂကြလာသည္။ ဒီ ခေလးမ ဘယ္သို့စိတ္ကူေပါက္ေလသနည္း ဟုပင္ သံဒိုင္ႀကီး မစဥ္းစားအားပါ။ လီးအေခ်ာင္းတစ္ခုလုံး ကာမဆႏၵႏွိုးဆြမွုေၾကာင့္က်င္လာသည္။ ေအာင့္လာသည္။ လက္တစ္ဖက္က လီးတန္းႀကီးကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ႀကီး ဆုပ္ကိုင္ထားမိေနသည္။

အငုံ ဒုတိယအဆင့္အျဖစ္ ထမီကိုလုံး၀ပင့္လွန္လိုက္ေလရာ ႏုစို စိမ္းေမွာင္ေနေသာ ေစာက္ေမႊးအဖုတ္လိုက္ကေလးကို `ဘြား´ကနဲ႔ ေတြ႕လိုက္ရၿပီး အေမႏွင့္သမီးနည္းဗ်ဴဟာခ်င္း တထပ္တည္းပါလားဟု သံဒိုင္ေတြးမိလိုက္သည္။ သံဒိုင္ေျခလွမ္းတို့ စတင္ေရြ႕လ်ားလာ၏။ ပုဆိုးကို ခၽြတ္ျပစ္လိုက္သည္။ ပုဆိုးဂြင္းစႏွင့္ ခ်ိတ္ၿပီးမွ လီးတန္ႀကီးက အျပင္ဆို့ `ေထာင္း´ကနဲ႔ ကန္ထြက္လာသည္။ အငုံမ်က္လုံးေလးအစုံက ထႂကြ ေသာင္းက်န္းေနေသာ ကိုသံဒိုင္၏လီးတန္ႀကီးကို ၾကည့္မိ၏။ မာမီ စြဲမည္ဆိုလည္း စြဲလန္းေလာက္သည့္ လီးႀကီးပါတကားဟု ေတြးမိသည္။ လီးအရင္းပိုင္းမွ အုံဖြႂကြကာ ေဖာင္းထေနေသာ လေမြးမ်ားက အေရာင္ေတြမြဲစျပဳေနသာ အေမြးအုံႀကီးအတြင္းမွ ဦးေမာ့လ်က္ ေဒါသအမ်က္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ေနေသာ လီးတန္းႀကီးမွာ ေႁမြနဂါးႀကီးတစ္ေကာင္ပမာ ရွည္လ်ားႀကီးမားၿပီး အလုံးအထည္က အသဲယားစဖြယ္ တုတ္ခိုင္သန္စြမ္းလြန္းလွေပသည္။ ေငါက္ခနဲ႔ ေငါက္ခနဲ႔ ပါးျပင္ေထာင္ကာ ေတြ႕ကရာကို ရန္မူေတာ့မည့္ ေႁမြေဟာက္ႀကီး တစ္ေကာင္အလားလဲ မဲနက္ေျပာင္တင္းကာ ထိတ္လန္႔စဖြယ္ျဖစ္၏။

`ဦးဦး လီးႀကီးက အႀကီးႀကီးပဲေနာ္´ ခေလးမေလးက ကတုံကရီအသံေလးႏွင့္ဆို၏။ `ဒါႀကီးနဲ႔ ေမေမ့ကိုလုပ္တာ မေအာ္ဘူးလားဟင္ ဦး´ `ပထမေတာ့ ေအာ္တာေပ့ါသမီးရဲ့ ေနာက္က်ေတာ့လဲ သမီးအေမအေပါက္ က်ယ္သြားၿပီး ခံနိုင္သြားတာေပ့ါ´ စကားေျပာေဖာ္ရလာေသာ ကိုသံဒိုင္မ်က္ႏွာကို အငုံေက်နပ္စြာၾကည့္ရင္းျပဳံးျပလိုက္သည္။ သံဒိုင္က အငုံေစာက္ပတ္ေဖာင္းေဖာင္းမို့မို့ႀကီးကို စုပ္ေပးယက္ေပးရန္ မ်က္ႏွာႀကီးကိုငုံ႔လိုက္၏။ `ဖ်န္း.. ေဖ်ာင္း.. ေဖ်ာင္း… အြန္႔´ ပထမ အငုံဆတ္ကနဲ႔ထထိုင္လိုက္၏။ လက္တစ္ဖက္က သံဒိုင္ပါးကို ဘယ္ညာအစုံတြဲလုံးႏွင့္ ရိုက္ျပစ္လိုက္သည္။ ညာေျခဖေနာင့္ျဖင့္ ရင္၀ကို ေဆာင့္ကန္ျပစ္လိုက္ကာ ကုတင္ေပၚမွ တစ္ပတ္လွိမ့္ဆင္းသြားကာ တစ္ဖက္တြင္ခါးေထာက္ရပ္လိုက္သည္။ `ကိုင္း မွတ္ပလား ဟင္´ ရင္၀မွ ေအာင့္သက္နာက်င္ေသာ ေဝဒနာထက္ ရွက္ျခင္း၊ ေဒါသျဖစ္ျခင္းက ဟုတ္ကနဲ႔ ေပါက္ကြဲ၏ `ဟင္ နင့္ပညာအကုန္ပဲလား ေခြးမ´ သံဒိုင္က ဘီလူးသဘက္တစ္ေကာင္ပမာ ကုတင္ကိုေက်ာ္ၿပီး အငုံ႔ကို ခုန္အုပ္လိုက္သည္။ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားေသာ အငုံက ကုတင္ကိုပတ္ၿပီးေျပးကာ တံခါးဖြင့္ၿပီး တဒုံးဒုံးေျပးဆင္းသြား၏။ သံဒိုင္ ကတုံကရီႀကီးက်န္ရစ္သည္။ မေလာက္ေလးမေလာက္စားေလး၏ ပညာသာပါပါလွည့္စားခံလိုက္ရျခင္း ျဖစ္သည္။ အငုံ၏ ဦးသံဒိုင္အေပၚ အရွက္ကြဲျဖစ္ေသာ ပထမစစ္ပြဲျဖစ္သည္။

ဒုတိယစစ္ပြဲမွာ ေနာက္သုံးလခန္႔ၾကာၿပီး `ပြင့္´တစ္ေယာက္ ေမၿမိဳ့သို့ ခရီးထြက္ေသာ အခါျဖစ္ေလသည္။ ကိုသံဒိုင္က အနာႀကီးနာက အရွက္ႀကီးရွက္ခဲ့ေသာ ပထမပြဲစဥ္ကို ျပန္လည္ေခ်ပနိုင္ေရး အတြက္ စစ္မေၾကျငာဘဲ ဒလၾကမ္းတိုက္ခိုက္ခဲ့ေသာ ပြဲစဥ္လည္းျဖစ္သည္။ ထမင္းခ်က္ ခရစၥတီးကုလားမေလးက ထုံးစံအတိုင္း ညေန(၅)နာရီခြဲသည္ႏွင့္ အိမ္ျပန္ရန္ျပင္ဆင္ေနစဥ္ ထမင္းထားခန္းထဲသို့ ဦးသံဒိုင္၀င္လာ၏။ `နင့္ မမေလးေရာ ခရစၥတီး´ `ေရခ်ိဳးေနတယ္ အန္ကယ္´ `င့ါကို အၿမီးတစ္ပြဲေလာက္ ေပးစမ္းပါအုံး´ `ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့´ ခရစၥတီး ခပ္ပ်ာပ်ာ ထြက္သြားၿပီး မီးဖိုထဲ၌ အားလူေၾကာ္ကာ ပန္းကန္ျပားေသးေသးႏွင့္ ယူလာ၏။ `ခရစၥတီး´ `ရွင္.. အန္ကယ္´ `နင္ ေယာက္်ားယူဘူးလား.. ဟင္´ ခရစၥတီးမွာ ကိုသံဒိုင္မ်က္ႏွာကို အကဲခပ္သလိုၾကည့္၏။ `ဟုတ္ကဲ့ တစ္ေယာက္ယူဖူးတယ္။`ဘာျဖစ္လို့မေပါင္းတာလဲ.. မေကာင္းဘူးလား´ `အင္း သူက အားႀကီး အရက္ေသာက္တယ္.. အန္ကယ္´ `ေအာ္ က်န္တာေတာ့ အဆင္ေျပလားဟင္´ `အင္း စီးပြားေရး´ `စီးပြားေရးမဟုတ္ပါဘူး ငါေျပာတာ လင္မယားလိုအိပ္တဲ့အခါမွာ အဆင္ေျပလားလို့´ `ဟင့္အင္း မေျပဘူး´ ကုလားမေလး ေခါင္းငုံ႔သြားၿပီး တိုးတိုးေျပာ၏။ `ဘာျဖစ္လိုမေျပရတာလဲကြာ.. ကဲ.. ဆိုပါအုံး´ သံဒိုင္က သမရိုးက် အိမ္ေထာင္ေရးေဆြးေႏြးခန္းဖြင့္သလို တည္ၿငိမ္ေသာမ်က္ႏွာျဖင့္ အိေျႏၵမပ်က္ အာလူးေၾကာ္စားလိုက္ အရက္ေသာက္လိုက္လုပ္ေန၏။

`က်မ ခေလးမေမြးလို့တဲ့ အန္ကယ္ရယ္´ `ဟ အဲဒါ ျပသနာအေျခခံပဲ ခရစၥတီးရဲ့´ တစ္ခါမၽွ စကားဆယ္လုံးမျပည့္ပဲ ေဆးေဖာ္ေၾကာဖက္မလုပ္ခဲေသာ သူေဌးက သူ႔ကို အေရးတယူ စကားေတြေျပာေနျခင္းအတြက္ ခရစၥတီး အိမ္ျပန္ဖို့ပင္ ေမ့သြားေလသည္။ `က်မ နားမလည္ဘူး အန္ကယ္´ `ဒီနားလာ ငါေျပာျပမယ္ လာပါဟ နင့္ကိုငါက ကိုက္မစားပါဘူး ဒီမွ မွတ္ထား ကေလးရေအာင္ ကိုယ္ကလုပ္တတ္ရတယ္ ဟ သိလား´ `က်မ မွ မသိတာ´ ခရစၥတီးက ေခါင္းေလးငုံ႔သြားျပန္ကာ အသံတုံတုံႏွင့္ ေျပာသည္။ ကိုသံဒိုင္က ေရခ်ိဳးခန္းဖက္သို့ တစ္ခ်က္ငဲ့ေစာင္းၾကည့္လိုက္ၿပီး။ `နင္ ငါေျပာသလို လက္ေတြ႕စမ္းၾကည့္မလား´ `ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ´ ခရစၥတီးက ကိုသံဒိုင္ကို သံသယမ်က္လုံးႏွင့္ၾကည့္ၿပီး အသံေလးေတြတုံခါလာရွာသည္။ `လာ ဒီနားမွာထိုင္ ငါကနင့္ကိုသနားလို့ျပတာ ဘယ္သူမွ ေလၽွာက္မေျပာနဲ႔ေနာ္´ `ဟုတ္ကဲ့ပါ အန္ကယ္´ ကိုသံဒိုင္ထိုင္ေနေသာ ကုလားထိုင္ကို စားပြဲႏွင့္ညီေအာင္ ဆြဲလွည့္ၿပီး ျပင္ထိုင္ကာ သူ႔ပုဆိုးကို အသာအယာဆြဲမတင္လိုက္သည္။ ထာ၀စဥ္မတ္တင္း ေတာင္ထေနေသာလီးတန္ႀကီးက တြင္းေအာင္ေနရာမွ ဘြားကနဲ႔ ထြက္လာသည္။ `ဟင္ အန္ကယ္ကလဲ´ ကုလားမေလးက အလန္႔တၾကား ေနာက္ဆုတ္လိုက္သည္။ `ဒီမွာ ဒါကို ဒစ္လို့ေခၚတယ္ ကိုင္ၾကည့္ ကိုင္ၾကည့္စမ္း ေတြ႕လား ေပ်ာ့မလိုလိုနဲ႔မာၿပီး ေတာင္ေနတာပဲ ထိုင္းစမ္းပါဟ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္စမ္းပါ´ ကုလားမေလးလက္ကိုဆြဲၿပီး အတင္းထိုင္ခိုင္း၏။

အသားျဖဴေသာ မဂိုကုလားမေလးမ်က္ႏွာက နီရဲတြတ္ေနၿပီ။`ကိုင္ ဒီနားကို ရဲရဲတင္းတင္းကိုင္စမ္း´ ခရစၥတီးက စိတ္ညႇို့ခံရသူပမာ ကိုသံဒိုင္၏ မဲနက္ေနေသာ လီးတန္ႀကီးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္စုံကိုင္ကာ ၾကည့္ေနသည္။ ႐ုတ္တရက္ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးပြင့္သြားသည္။ ခရစၥတီးလန႔္ၿပီး လီးႀကီးကို လႊတ္ခ်လိုက္ခါ ထမင္းစားခန္းထဲမွ လွစ္ခနဲ႔ ထြက္ေျပးေတာ့သည္။ အငုံက ထမီရင္လ်ားေလးျဖင့္ ကိုသံဒိုင္ကို အၾကာႀကီး စိုက္ၾကည့္ေနၿပီး မ်က္ႏွာေလးကို အ႐ုပ္ဆိုးေအာင္မဲ့ျပစ္လိုက္ၿပီး `ထြီ ကုလားမေတာင္မထားဘူး´ ဟုေျပာရင္း ထမင္းစားခန္းကိုျဖတ္ေက်ာ္ကာ အေပၚထပ္သို့ တတ္သြားေလသည္။တုံေနေသာရင္ကို ၿငိမ္းေအးေစရန္ မွန္တင္ခုံေလးေပၚတြင္ အသင့္တင္ထားေသာ သံပုရာရည္ ဖန္ခြက္ေလးကို ေကာက္ယူၿပီး ေမာ့ခ်ျပစ္လိုက္မိ၏။ စင္စစ္ ဦးသံဒိုင္အား မုန္းတီရြံရွာေစကာမူ တရာတြင္ တစ္ေယာက္ရွိခဲလွေသာ ႀကီးမားတုတ္ခိုင္ ရွည္လ်ားလွေသာ လီးတန္ႀကီးကေတာ့ အငုံ႔မ်က္ေစ့ထဲမကမထြက္။ ဦးသံဒိုင္က မိမိကိုလိုးေနသည္ဟုပင္ အိပ္မက္မက္ခဲ့ေပါင္းလဲ မေရမတြက္နိုင္ေတာ့။ `လူယုတ္မာႀကီး ထမင္းခ်က္ေတာင္ ခ်မ္းသာမေပးဘူးး ျဖစ္ေနတာၾကာၿပီလား မသိဘူး´ ကုတင္ေပၚလွဲခ်ရင္း ဆက္ေတြးေနမိ၏။ အကၤ်ီပင္မ၀တ္ရေသး ေခါင္းေတြ ေဝေနာက္က်ိလာသည္။ `ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ မူးလိုက္တာ´ အငုံနားထင္ေလးႏွစ္ဖက္ကို လက္မႏွင့္ဖိေထာက္ေပးရင္ မ်က္ႏွာေလးရွုံ႔တြသြားသည္။

ထိုစဥ္ ကိုသံဒိုင္ အခန္းထဲ၀င္လာသည္။ `ဟင္ ခင္ဗ်ားႀကီး ဘာလာလုပ္တာလဲ´ အိပ္ယာေပၚမွ ဆက္ကနဲ႔အထက ေခါင္းထဲက ဒိုင္းကနဲ႔မူးေဝသြားကာ အိပ္ယာေပၚျပန္လဲက်သြားရသည္။ မွုံရီေဝသီေသာ ျမင္ကြင္းထဲ၌ ဦးသံဒိုင္ ကုတင္ေပၚသို့ ဒူးေထာက္တက္လာသည္ကို ျမင္ေနရသည္။ အထိတ္တလန္႔ၾကဳံးေအာ္လိုက္ေသာလည္း အသံတို့က ထြက္မလာေခ်။ ေျခလက္ေတြ ေလးလံတုံ႔ဆိုင္းကုန္သည္။ အငုံလွစ္ခနဲ႔ေတြးလိုက္မိသည္။ မွန္တင္ခုံေပၚမွ သံပုရာေရခြက္သည္ သံပုရာရည္မျဖစ္နိုင္ မူးယစ္ေဆး တစ္စုံတစ္ရာခပ္ထားေသာ အရည္သာျဖစ္မည္။ ျခဳံခိုတိုက္ခိုက္လာေသာ ဦးသံဒိုင္၏ ထိုးစစ္ကို အငုံေရွာင္တိမ္းဆုတ္ခြာခ်ိန္မရလိုက္ေတာ့။ ႏွုတ္ခမ္းေလးကို ျပတ္လုမတတ္ကိုက္ထားရင္ မူးေဝေနာက္က်ိေနသည့္ၾကာမွ မ်က္ရည္တို့တြင္တြင္စီးက်လာ၏။ `က်ားကို မကစားရဘူး ခေလးရဲ့´ ရာဂသံ ၾသၾသႀကီးျဖင့္ ဦးသံဒိုင္ကလဲ့စားေျခဟန္ေျပာရင္း အငုံ႔ႏွုတ္ခန္းေလးကို ေစြးကနဲ႔စုပ္ယူ၏။ ရင္လ်ားထားေသာ ထမီေအာက္မွ လုံးတစ္မို့ေဖာင္းေနေသာ နို့အုံဆူဆူေလးအစုံကို သူ႔လက္ၾကမ္းၾကမ္းျဖင့္ အုပ္ကိုင္လိုက္သည့္ခဏ အငုံ႔တစ္ကိုယ္လုံးတုန္ခါသြား၏။ ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းႏွင့္ ၾကက္သီးေတြထသြား၏။ အ၀တ္မဲ့ေသာ ခႏၶာကိုယ္အပိုင္းက ပုခုံးသာလုံးလုံး၀င္းမြတ္မြတ္ေလးမ်ားကို လၽွာႀကီးျဖင့္ယက္သည္။ ေရစိုပါးျပင္ေလးကို ယက္သည္။ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့ေလးကိုယက္သည္။

ေႏြးကနဲ႔ ေႏြးကနဲ႔ ယားက်ိက်ိေဝဒနာမ်ား ေနရာအႏွံ့အျပားမွ တစစ္စစ္လွုပ္ရွားထြက္ေပၚလာၾက၏။ လက္ေကာက္၀တ္ႏွစ္ဖက္ကို ပူး၍ ေခါင္းစီးဇာပုပါးအရွည္ေလးႏွင့္ တုတ္ခ်ီကာ ကုတင္တိုင္ကိုစြဲထားလိုက္ေသာအခါ လက္ကေလးႏွစ္ဖက္က ေခါင္းကိုေက်ာ္၍ လွုပ္မရ လွည့္မရ ခ်ည္ေႏွာင္ျခင္းခံေနရ၏။ `ႏုႏုထြတ္ထြတ္ကေလးကိုေတာ့ ဟဲဟဲဟဲ မင္းအေမလို ဒါရိုက္ႀကီး မလိုးပါဘူးကြယ္ ခံခ်င္လာေအာင္ ႏူးေပးႏွပ္ေပးအုံးမွာပါ ခေလးရဲ့ ဟဲဟဲ´ အငုံ ေခၽြးသီးေလးမ်ားစို့လာကာ တဆတ္ဆတ္တုံေနေသာ ႏွုတ္ခန္းႏွစ္လႊာကို ပုလဲသြယ္ပမာ ညီညာျဖဴ၀င္းေသာ သြားေလးမ်ားျဖင့္ ဖိကိုက္ထားရွာသည္။ `ဘယ့္ႏွယ့္လဲ ခေလးမ.. ဟင္၊ မင္းက က်ဳပ္ကို မိန္းမပညာျပၿပီး က်ဴးေက်ာ္ရန္စတာပါေနာ ဟင္းဟင္း.. ေအးေလ သန္႔ရွင္းေနတဲ့ င့ါစိတ္ကို မင္းကရိုက္ပုတ္နိုးဆြေပးလိုက္တာ မဟုတ္လား။ င့ါအျပစ္ မရွိပါဘူး ေနာ ဟား ဟား ဟား´ ဦးသံဒိုင္အသံက ေထာင္ေျခာက္တြင္မိေနေသာသားေကာင္ကို တုတ္ႏွင့္ထိုးကာေလွာင္ေျပာင္ ေနသူကဲ့သို့ အူလွိုက္သဲလွိုက္နိုင္လွသည္။ ၾကမ္းေထာ္ေသာ ဦးသံဒိုင္လက္ဝါးႀကီးက ဆီးခု့ေစာက္ေမႊးေလးမ်ားကို အုပ္ကိုင္းလူးပြတ္ၿပီး အတြင္းပိုင္း ဆင္ေျခေလ်ာထဲ ထိုးဆင္းသြား၏။ `သြားၿပီ´ ဟု အငုံ စိတ္ေလ်ာ့လိုက္သည္။

မာေက်ာေသာလက္တစ္ေခ်ာင္းက ေစာက္စိေလးကို ရစ္ဝိုက္ထိုးေမႊသည္ ၿပီးမွ အကြဲစပ္ၾကားအတိုင္း ေအာက္ေျခသို့ ပြတ္ခါေရြ႕လားသြားသည္။ `အိုး အိုး… အင္း ဟင္း ဟင္း ဟင္း´ အငုံလက္ႏွစ္ဖက္က ႀကိဳးခ်ီထားသျဖင့္ လွုပ္ေလနာေလျဖစ္ေနသလို့ ေျခႏွစ္ဖက္ကိုပဲအားယူကာ တြန္းကန္လွုပ္ရွားသည္။ ေစာက္ပတ္အ၀ အတြင္းႏွုတ္ခမ္းအႏုေလးမ်ားကို လက္ထိပ္ျဖင့္ ဝိုင္းကာ ဝိုက္ကာ ပြတ္သပ္ေနျပန္ေသာအခါ စိတ္တင္းထားသည့္ၾကားမွ ေစာက္ေရေတြက ရြဲရြဲစိုေအာင္ စိမ္က်လာသည္။ ထမီကို တင္ပါးေလးေပြ႕ခ်ီၿပီး ေျခေထာက္မွ ဆြဲထုတ္ျပစ္လိုက္ေသာအခါတြင္ကား အငုံတစ္ကိုယ္လုံးမွာ အ၀တ္ဗလာႏွင့္ ေရေဆးငါးႀကီးပမာ ၀တ္လစ္စလစ္ျဖစ္သြားေလသည္။ ဦးသံဒိုင္အသက္ရွုသံႀကီးက ေရစိမ္ေနေသာ ကၽြဲသိုးႀကီးတစ္ေကာင္ကဲ့သို့ `ရွုးကနဲ႔ ႏွာမွုတ္သံႀကီးမွာ ေျခာက္ျခားဖြယ္ေကာင္းလွသည္။ နို့ေလးႏွစ္လုံးၾကားမွ ေဖာက္ကနဲ႔ ေဖာက္ကနဲ႔ ခုန္ေနသာ ရင္ညြန္႔ေလးမွာ ျမန္ဆန္ေနသည္။ ေမာလ်ေနဟန္လည္းရွိသည္။ ဦးသံဒိုင္က ေစာက္ပတ္အ၀တြင္သာ ရစ္ဝိုက္လွည့္ေမႊေပးေနေသာ လက္ေခ်ာင္းႀကီးကို သူ႔ပါးစပ္ထဲျပန္ငုံကာ တံေတြးဆြတ္ၿပီး အတြင္းပိုင္းသို့ ေျဖးညႇင္းစြာ ထိုးသြင္း၏။ လက္အထိအေတြ႕အားျဖင့္ အေခါင္းေပါက္ေလးမွာ ေသးငယ္က်ဥ္းေျမာင္းလြန္းေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ မူလအေပါက္အတိုင္းသာဆိုလၽွင္ ခေလးမေလး ခံနိုင္မည္မဟုတ္ေခ်။

ထို့ေၾကာင့္ မွန္တင္ခုံေပၚတြင္ အသင့္ေတြ႕ရေသာ အုန္းဆီပုလင္းကိုလွမ္းယူၿပီး ေစာက္ပတ္အတြင္းသားႏွုတ္ခမ္းႏွင့္ လီးတန္တစ္ေခ်ာင္းလုံးကို ခပ္ရြဲရြဲေလးသုတ္ၿပီး ပုလင္းကိုျပန္ထားလိုက္သည္။ `ဦးက သမီးကို ဆီဆြတ္ၿပီးလိုးေပးမွာပါကြဲ႕ မနာေစရပါဘူး ေနာ… ဟဲ ဟဲ´ ယုတ္မာျခင္းတစ္ဖက္ကမ္းတိုင္ေအာင္ ဆိုးညစ္ေသာအက်င့္စရိုက္က ဦးသံဒိုင္တစ္ကိုယ္လုံးကို မေကာင္းဆိုးဝါးမ်ားကဲ့သို့ ပူး၀င္ကပ္ေနၿပီျဖစ္ေလသည္။ `က်မ.. ေၾကာက္တယ္´ အားယူၿပီး ခပ္ေမွးေမွးေျပာလိုက္ေသာ အငုံ႔အသံေလးက တုံရီအက္ကြဲစြား တစ္လုံးခ်င္းထြက္လာ၏။ `မင္း.. အလိုးမခံဖူးေသးဘူးမို့လား´ `ဟင့္.. အင္း´ `ေအး.. ဦးက သမီးမနာေအာင္ဦးရဲ့ ဧရာမလီးႀကီးနဲ႔ အေပါက္ခ်ဲ႕ေပးမွာကြဲ႕ သိလား ဘာမွ ေၾကာက္စရာမရွိဘူး´ `ဟင့္အင္း.. ဟင့္အင္း´ အငုံက ေခါင္းေလးကို ဘယ္ညာရမ္းခါးၿပီး ခါးခါးသီးသီးေလးျငင္းဆန္ေနရွာ၏။ ဦးသံဒိုင္က မၾကာခဏ ေထာင္ေထာင္ႂကြလာေသာ ခေလးမေလး၏ ဒူးေခါင္းႏွစ္ဖက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ၿပီး ဆြဲျဖဲလိုက္ရာ။ `အာ.. အဟင့္.. မလုပ္ပါနဲ႔.. အဟင့္´ `ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း.. အသားမနာခ်င္နဲ႔´ ရာဂဘီလူး နတ္ဆိုးပူးေနၿပီျဖစ္ေသာ ဦးသံဒိုင္က ဒူးႏွစ္လုံးၾကားသို့ ဒူးေထာက္လ်က္ေရြ႕လ်ားကာ ေနရာယူလိုက္ၿပီး ရွည္လ်ားမဲနက္ခါအေၾကာေတြ အၿပိဳင္းၿပိဳင္းႏွင့္ ေၾကာက္မက္ဖြယ္လီးႀကီးကို အရင္းမွစုကိုင္၍ ႏွိပ္ယူလ်က္ တစ္မာေသာလီးထိပ္ဖူးႀကီးကို အငုံေလး၏ အပ်ိဳစင္ေစာက္ပတ္ေလးအ၀သို့ ေတ့သြင္းလိုက္၏။

`ၿဗိ.. ျပလစ္… ႁပြတ္´ `အီး…. အ…..´ ခေလးမေလး၏ ေမွးစင္းေနေသာ မ်က္လုံးေလး ႐ုတ္တရက္ျပဴးလန္သြားရွာ၏။ ပါးစပ္ေလးဟၿပီး အသက္ရွုရပ္သြား၏။ အသက္ကိုေအာင့္ အစ္ထားသျဖင့္ လည္တိုင္ေဘးမွ ေသြးေၾကာစိမ္းစိမ္းေလးမ်ား ေဖာင္းကားလာၾကသည္။ `သမီး.. အသက္ေအာင့္မထားနဲ႔ေလ ေလၽွာ့ခ်လိုက္ ေလၽွာ့ခ်လိုက္´ ဦးသံဒိုင္က ကၽြတ္ထြက္မတတ္ျပဴးထြက္လာေသာ ခေလးမေလးမ်က္လုံးအစုံေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္လန႔္သြားၿပီး လီးကိုေရွ႕ဆက္မလိုးဘဲ ရပ္ထားလိုက္ရေလသည္။ `ဟင္း…´ ရွည္လ်ားစြာ မွုတ္ထုတ္လိုက္ေလာ သက္ျပင္းရွည္ႀကီးႏွင့္အတူ အငုံဇက္ကေလး တစ္ဖက္ေစာင္းက်သြားၿပီး ေခတၱၿငိမ္သြား၏။`အငုံ.. အငုံ… သမီးေလး….. အငုံ´ ဦးသံဒိုင္ မယားပါသမီးေလး အငုံကိုေမးဖ်ားေလးလွုပ္ရပ္ျပစ္ၿပီး ဆက္ခါဆက္ခါေခၚသည္။ `ႀကိဳးေျဖေပးပါ မ႐ုန္းေတာ့ပါဘူး ဦးရယ္´ ေညာင္နာနာ အားေပ်ာ့သံေလးေၾကာင့္ ဦးသံဒိုင္က ကုတင္တိုင္ႏွင့္ပူးခ်ီထားေသာ အငုံလက္ကေလးႏွစ္ဖက္ကို ေျဖေပးလိုက္သည္။ `ၾကပ္တယ္.. တအားပဲ.. ဦးရယ္´ `သမီးအေပါက္က က်ဥ္းေနေသးလို့ပါ´ `သမီးမခံနိုင္ဘူး.. နာတယ္.. ကၽြတ္ကၽြတ္´ `ဆီဆြတ္ထားတယ္သမီးရယ္ မနားပါဘူး´ `နာပါတယ္ဆို.. အဟင့္.. အဟင့္´ ဦးသံဒိုင္က အငုံ႔ပါးျပင္ေလးကို ငုံ႔န္းလိုက္ရင္း မသိမသာေလးလိုးထည့္လိုက္ျပန္သည္။ `ႁပြတ္ျဗစ္.. ဘြပ္´ `အား.. နာတယ္.. နာတယ္… မခံနိုင္ဘူး´ အငုံလက္ကေလးႏွစ္ဖက္က ရင္ဘက္ေမႊးမ်ား ထူထဲစြာေပါက္ေနေသာ ဦးသံဒိုင္ရင္ဘတ္ႀကီးကို အလန္႔တၾကားေလး တြန္းထားလိုက္ရွာသည္။ `ႁပြတ္´ကနဲ႔ အသံတစ္သံထပ္ထြက္လာ၏။

`အာ.. ဒုကၡပဲ အတင္းထိုးမသြင္းနဲ႔ေလ´ `ႁပြတ္… ႁပြတ္… ဘြပ္´ `အား… အားး… ေသၿပီ… ေသၿပီ… အေမ… အေမေရ…´ `အေမ့လင္ႀကီးက သမီးကို အတင္းလိုးေနတယ္အေမ့´ `ႁပြတ္… စြတ္… ႁပြတ္… ဘြပ္´ `ျဗစ္… ဒုတ္…´ `အား…. ´ စူးစူးရွရွေအာ္လိုက္ေသာအငုံအသံေလးက အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ ဆူညံသြားေလသည္။ ဇတ္ဇတ္.. ဇတ္ဇတ္.. ျဖင့္ အဆိပ္လူးျမႇားထိထားေသာ သမင္ပ်ိဳမေလးႏွယ္ တစ္ကိုယ္လုံး တုံခါေနရွာသည္။ ေသးငယ္က်ဥ္းၾကပ္ေသာ ေစာက္ေခါင္းေလးထဲ၌ တစ္ဆို့ဆို့ႀကီး တပ္လ်က္ႀကီး၀င္းေနေသာ ဦးသံဒိုင္၏လိင္တန္ႀကီးမွာမူ သားေရကြင္းႏွင့္ ပတ္ရစ္ထားသည့္အလား သိပ္၀င္ေနၿပီး လီးအေရခြံမ်ားက ေစာက္ပတ္၀၌ ရစ္ျပဳံေနၾကသည္။ တင္းက်စ္ေသာ ေစာက္ပတ္ေသးေသးေလး၏ ညႇစ္အားေၾကာင့္ ဦးသံဒိုင္မွာ အရသာအေတြ႕ႀကီးေတြ႕ေနၿပီး အငုံ႔မ်က္ႏွာရွုံ႔မဲ့တြန္႔လိမ္ေနရွာသည္ကိုပင္ ဂ႐ုမစိုက္နိုင္ဘဲ အားႏွင့္ဖိသိပ္ စိုက္တြန္းခ်လိုက္၏။ `ဘြပ္… ႁဗြတ္.. ေဖါက္´ `ေသ… ပါ…ၿပီရွင္´ သည္တစ္ခါအသံကေတာ့ တိမ္၀င္နစ္ျမဳပ္ကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြား၏။ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းမွ ေခါင္းေၾကာမာလြန္းေသာ အပ်ိဳစင္ခံတပ္အပ်ိဳေမွးေလးက လီးထိပ္ႀကီးကို တြန္းကန္ထားရာမွ စုတ္ျပဲသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္ၿပိဳင္တည္းတြင္ စအိုႏွင့္ ဆက္သြယ္ေနေသာ ေသးေၾကာင့္ဖြင္ကြဲေလးအစပ္မွ ပါးလွပ္ေသာ အေရျပားေလးမွာ ဖတ္ကနဲ႔ကြဲသြားသည္မွာမူ ႏွစ္လက္မခန္႔ ျပဲထြက္ရွည္လ်ားသြားသည္။

ထိုနာက်င္ေသာ ေဝဒနာမ်ားေနာက္မွ ျပည့္၀စုံလင္ေသာ ကာမဓာတ္အားဗို့ျပင္းျပင္းက ကပ္ပါလာေလရာ အငုံ႔ဖင္ႀကီးမွာ ႂကြတက္သြား၏။ `အဆုံး၀င္လားဟင္.. သမီး´ `အင္း…´ အငုံက ေခါင္းကေလး မသိမသာၿငိမ့္ျပ၏။ လက္ကေလးႏွစ္ဖက္က ဦးသံဒိုင္၏ အေမႊးအမၽွင္ထူေသာ လက္ဖ်ံမာေၾကာေၾကာႀကီးကို အားျပဳထားဆဲ။ `သမီး ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကားထားလိုက္.. အင္း.. ဟုတ္ပီ´ ဦးသံဒိုင္က အငုံေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ခါးေပၚခြတင္ၿပီး ဖင္ႀကီးကို ေရွ႕သို့စိုက္တြန္းလိုက္၏။ `ျဗစ္တစ္… ျဗစ္တစ္.. ျဗစ္တစ္..´ `အင့္.. အင့္… အင့္´ တစ္ခ်က္ေဆာင့္လိုက္တိုင္း အငုံေခါင္းေလးက ေမာ့ေမာ့ၿပီး လန္လန္သြားရွာသည္။ႏွုတ္ခန္းေလးကို ကိုက္ထားၿပီး ပါးရိုးေလးမ်ားေထာင္ေနေအာင္ အံကို တင္းတင္ႀကိတ္ထားရွာသည္။ `ႁဗြတ္.. ဘြပ္.. ႁပြတ္ဘြပ္… ႁပြတ္ဘြပ္´ `အင့္အင္.. အင့္အင္.. အင့္အင္´ တစ္ခ်က္ဆို ဆိုသေလာက္အသားပါေသာ ေဆာင့္ခ်က္ႀကီးေတြေၾကာင့္ အငုံဆိုေသာ ခေလးမေလး၏ နို့ႏွစ္လုံးမွာ တုံခါလ်က္ရွိၿပီး ဖင္ၾကားမွ ေသြးမ်ားစီးက်ေနသည္ကိုပင္ မသိရွာပါေခ်။ `ကိုေမာင္ေမာင္လြင္ဆုံးတာ က်ဳပ္မသိလိုက္ဖူး၊ စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ ပြင့္ရယ္´ `ကံၾကမၼာပဲေပ့ါ ေဒါက္တာရယ္.. အဲ ဒါေၾကာင့္ သူနဲ႔ရခဲ့တဲ့ ကိုယ္၀န္ကိုလဲ သံေယာဇဥ္မထားခ်င္လို့ ေဒါက္တာဆီလာခဲ့တာပါ´ `ဟာ မလုပ္ေကာင္းပါဘူး ပြင့္ရယ္၊ ဒါေတာ့ က်ဳပ္လုပ္မေပးနိုင္ဘူး က်ဳပ္အသျပာဆရာ၀န္မွမဟုတ္တာ ပြင့္ သိပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္ရွင္ ဒီျပင္ေဆးခန္းေတြမွာဆိုရင္ ပြင့္သိကၡာကို ထိခိုက္နိုင္လို့ပါ ေဒါက္တာ´ ေဒါက္တာ မစၥတာေဘဆင္က မ်က္မွန္ကိုခၽြတ္ၿပီး လက္ကိုင္ပုဝါႏွင့္ သုတ္လိုက္ၿပီးမွ ပြင့္ကို အေသအခ်ာျပန္ၾကည့္သည္။ မစၥတာေဘဆင္ဆိုသည္က ျမန္မာဆရာ၀န္တစ္ေယာက္မဟုတ္သလို လူကေသာ အမ္-ဘီ-ဘီ-အက္စ္ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္လဲ မဟုတ္ေပး၊ တိရိစၧာန္ေဆးကုသ ဆရာ၀န္ဘြဲကို အဂၤလန္မွာေနစဥ္တုန္းကတည္းက ရယူခဲ့သူျဖစ္ၿပီး ျမန္မာျပည္၌ `အပ္ပုန္း´ေခၚ ေဒါက္တာရမ္းကု တစ္ေယာက္သာလၽွင္ျဖစ္သည္။ သေႏၶသားခေလးဖ်က္ခ်ရာတြင္ ေဒါက္တာေဘဆင္မွာ အလြန္ေဆးလိုက္သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ဓာတ္သိမ်ားကမူ သူ႔အား ေဒါက္တာေဘဆင္ဟုမေခၚၾကဘဲ ေဂၚလီေဘဆင္ဟုသာ ေခၚၾကေလ၏။ ေဒါက္တာေဘဆင္ေခၚ ေဂၚလီေဘဆင္သည္ မုဆိုးမ တစ္ခုလပ္ မဆိုထားႏွင့္ လင္ရွိေယာက္်ား မိန္းမမ်ားကိုလဲ အေခ်ာင္ရလၽွင္ရသလို ဝါးၿမိဳစားေသာက္ေနက် ေၾကာင္ဘားႀကီးတစ္ေကာင္ပင္တည္း။ ပြင့္တစ္ေယာက္ ကိုသံဒိုင္ႏွင့္ လူသိရွင္ၾကား လက္ထပ္ျခင္းမျပဳရေသးမီ ဗိုက္ႀကီးမည္ကိုစိုး၏။ ထို့ေၾကာင့္လဲ ေဂၚလီေဘဆင္ႏွင့္ အရဲစြန္႔ၿပီး လာေတြ႕ရျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။

`ေအးဗ်ာ.. ခက္ေတာ့.. ခက္သား´ ဒါ သူရြတ္ေနက် စကားလုံးသာျဖစ္၏။ ထိုစကားအဆုံး၌ ဟန္ပါပါႏွင့္ နားၾကပ္ကို စားပြဲေပၚမွာဆြဲယူၿပီး အကူနပ္စ္မေလးအား..။ `ေဆးခန္း ခဏပိတ္ထားမယ္ေနာ္´ `ဟုတ္ကဲ့ပါ ေဒါက္တာ´ လွပေတာင့္တင္းေသာ တင္ရင္ခါး အခ်ိဳးညီညီလွပေသာ ပြင့္ကဲ့သို့ေသာလူနာမ်ားလာလၽွင္ ေဒါက္တာေဘဆင္ သည္သို့ပင္ေဆးခန္းကို ယာယီရပ္ထားေလ့ရွိသည္မွာၾကၿပီ။ နပ္စ္မေလးကိုယ္တိုင္လည္း နပ္ဆင္းေအာင္လက္မွတ္ရ ဆရာမမဟုတ္။ ဖင္ၾကည့္ၿပီးခန္႔ထးေသာ အကူဆရာမျဖစ္သည္မို့ ေဘဆင္၏ ေစာက္က်င့္ကို နပ္ၿပီးသားပင္။ ဆရာမေလးက ပြင့္ကို အားေပးသလိုျပဳံးျပၿပီး ေဆးခန္းတံခါးမႀကီးကို ဆြဲေစ့လိုက္သည္။ `ကဲ.. ပြင့္.. အဲဒီကုတင္မွာ လွဲလိုက္၊ က်ဳပ္က လူရင္းေတြမို့သာလုပ္ေပးတာေနာ။´ `ေက်းဇူးပါပဲ.. ေဒါက္တာရယ္´ ပြင့္က အနီးရွိစားပြဲေလးေပၚသို့ လက္ထဲတြင္ကိုင္လာေသာ လက္ေပြ႕အိတ္ႏွင့္ ေခါက္ထီးေလးကို တင္လိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚလွဲခ်လိုက္သည္။ `မ်က္ေစ့မွိတ္ထားေနာ္.. ပြင့္´ `ဟုတ္ကဲ့.. ေဒါက္တာ´ `ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ေထာင္ထား..ဟုတ္ပီ… နဲနဲ.. နဲနဲေလး ကားလိုက္ အဲ.. အိုေကၿပီ´ ပြင့္မ်က္ေစ့မွိတ္ထားပါသည္။ ေဒါက္တာေဘဆင္၏လက္ညႇိုးတစ္ေခ်ာင္းက ခပ္ဟဟျဖစ္ေနေသာ ပြင့္ေစာက္ေခါင္းထဲသို့ ထိုးေမႊလိုက္သည္။ `အ.. အဟင့္.. ယားတယ္. ေဒါက္တာ´ `ဟို.. အေခ်ာင္းႀကီးက်ေတာ့ မယားဘူးလား´ `အို.. ေဒါက္တာကလဲ.. အဟင့္ဟင့္.´ ေစာက္ပတ္အတြင္းပိုင္းသို့ တစ္မိနစ္ခန္႔ေမႊလိုက္ေသာအခါ ခၽြဲက်ိေသာေစာက္ေရမ်ား စိုက်လာ၏။

ေဒါက္တာေဘဆင္က မ်က္ေစ့ေလးမွိတ္၍ၿငိမ္ေနေသာ ပြင့္၏လွပေသာမ်က္ႏွာေလးကို တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး သူ႔ေဘာင္းဘီရွည္ႀကီးကို ခၽြတ္လိုက္သည္။ ထိုအခါ နီေၾကာင္ေၾကာင္လီးေမႊးႀကီးမ်ားၾကားမွ ေဂၚလီသီးမ်ား အစီအရီခြဲစိပ္ထည့္သြင္းထားေသာ ေျပာင္းဖူးသ႑ာန္လီးတန္ႀကီးမွာ ငြါးငြါးစြင့္စြင့္ႀကီး ထြက္ေပၚလာပါေတာ့သည္။ ေဂၚလီ လီးႀကီးထိပ္က အတန္ငယ္လုံးၿပီး ကြမ္းသီေခါင္းႀကီးမွာ လုံး၀င္းစိုလက္ေန၏။ ပြင့္မွာ ခ်ိဳးခ်ိဳးခၽြတ္ခၽြတ္အသံ၊ အ၀တ္ခ်င္းထိခိုက္သံေတြၾကားၿပီးမွ ေစာက္ေခါင္းထဲသို့ ေႏြးေထြးမာေက်ာေသာ အရာႀကီးတစ္ခုထိုးသြင္းလိုက္သည္ကို ခံစားလိုက္ရသည္။ပြင့္စိတ္ထဲ၌ ခေလးဖ်က္ခ်ေသာ ကိရိယာတို့မည္သည္မွာ ေယာက္်ားလီးကဲ့သို့ပါပဲလားဟု မွတ္ယူလိုက္မကာ အသာမွိန္း၍ ေနလိုက္သည္။ ကုတင္ေအာက္မွ မတ္တပ္ရပ္၍ ဒူးေထာင္ေပါင္ကားထားေသာ ပြင့္၏ဆူၿဖိဳးေမာက္ႂကြားေနသည့္ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးထဲသို့ ေဂၚလီလီးႀကီးကို တရစ္ၿပီးတစ္ရစ္ထိုးသြင္းေနေသာ မစၥတာေဘဆင္၏ လက္ႏွစ္ဖက္မွာ ကုတင္ေစာင္းကိုသာ ကိုင္ထားၿပီး အျခားဘာႏွင့္မၽွမထိရေအာင္ သတိႏွင့္ သြင္းထည့္လိုက္သည္။ `ႁဗြတ္..ဘြပ္´ `အ.. အား.. ကၽြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္´ `နာလို့လား.. ပြင့္´ `နာတာမဟုတ္ဘူး… တစ္မ်ိဳးႀကီးမို့ပါ´ `ဒါက ေနာက္ဆုံးေပၚခေလးဖ်က္ခ်တဲ့ အတန္ေလပြင့္ရဲ့၊ သိပ္လဲမနာဘူးမဟုတ္ာလား´ `အင္း.. ၾကပ္ေတာ့.. ၾကပ္တယ္ေဒါက္တာ´ `ၾကပ္မွ ခံလို့ေကာင္းမွာေပ့ါ ပြင့္ရဲ့ မွုတ္ဖူးလား´ `အဟင့္.. ေဒါက္တာကလဲ.. အဟင့္ ကၽြတ္´ ေဂၚလီးသီးႀကီးမ်ားက ပြင့္ေစာက္ဖုတ္ႏွုတ္ခမ္းသားမ်ားကို ပြတ္တိုက္ေလ်ာဆင္းေနၾကရာ ပြင့္မွာ တေျဖးေျဖး တြန္႔လိမ္လာမိေလ၏။

`ေဒါက္တာဟာႀကီးက တစ္မ်ိဳးပဲကြယ္´ `ဟိုဟာနဲ႔တူတယ္.. မို့လား.. ဟင္´ `အင္း.. အစိအစိေတြပါတာတစ္ခုပဲ သိလား´ `ဟုတ္တယ္ပြင့္ရဲ့ ဒါနဲ႔ထိုးခ်ေပးလိုက္ရင္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္နဲ႔ လုပ္ေနရသလိုပဲ အရသာရွိၿပီး ခေလးလဲပ်က္က်ေရာေလ ဟဲဟဲဟဲ´ `အင့္.. အင္းး.. အင္း.. ရွီး ကၽြတ္ကၽြတ္´ ပြင့္က ႏွုတ္ခမ္းေလးကိုက္ၿပီး လက္ႏွစ္ဖက္က ကုတင္ေဘာင္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားကာ မ်က္စိကိုတြင္တြင္ႀကီး မွိတ္ထားဆဲပင္။ `ႁပြတ္ဘြပ္.. ႁပြတ္ဘြပ္.. ႁပြတ္ဘြပ္´ `အလာလာ.. အလာလာ.. ကၽြတ္´ `နာရင္.. နာတယ္.. ေကာင္းရင္ေကာင္းတယ္ေျပာေနာ္.. ပြင့္သိလား´ `ေကာင္ပါတယ္.. ေဒါက္တာ´ `အဆုံထိေရာပြင့္.. ၀င္ရဲ့လားဟင္´ `ဟုတ္.. ဟုတ္ကဲ့ ၀င္ပါတယ္.. အား´ ေဒါက္တာေဘဆင္က ခၽြန္ျမေသာႏွာေခါင္းႀကီးနီလာၿပီး တေျဖးေျဖးအရွိန္တက္လာက အသြင္းအထုတ္ ခပ္သြက္သြက္ေလးလွုပ္ရွားလာေတာ့၏။အင့္.. အင္း ပြင့္တစ္ကိုယ္လုံး ငလ်င္လွုပ္သလိုေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ခါရမ္းေနသည္။ ကုတင္ႀကီးမွာလဲ သိသိသာသာႀကီး လွုပ္ခါလာသည္။အား.. အား.. ရွီး…ကၽြတ္ကၽြတ္.. ကၽြတ္ ေဒါက္တာဟာႀကီးက ေယာက္်ားနဲ႔ လုပ္ေနသလိုပဲေနာ္´ `ခံလို့ေကာင္းတယ္မို့လား ပြင့္´ `ဟုတ္ကဲ့.. အင့္.. အိ.. အင့္.. အင့္..´ `မ်က္ေစ့မဖြင့္နဲ႔ေနာ္.. လန္႔သြားမွာစိုလို့ သတိေပးထားတာပါ´ `ဟုတ္ကဲ့ မဖြင့္ပါဘူး ေဒါက္တာ´ `ႁပြတ္.. ဘြပ္.. ဘြပ္.. ျပစ္ျပစ္ႁပြတ္´ `အင့္.. အင့္.. အင့္.. အ.. အား အား´ ပြင့္ေျခေထာက္မ်ား အစြမ္းကုန္ထားသြားသည္။ ေစာက္စိႀကီးက ေငါက္ေတာက္ႀကီးျပဴးထြက္လာၾကရာ ေဂၚလီသီးႀကီးမ်ားႏွင့္ ဒါးခ်င္ယွဥ္ခုတ္ေနသည့္အလား။

အသြားအျပန္တိုက္မိၾကေလရာ ပြင့္မွာ အရာသအရွိႀကီး ရွိရွိ သြားၿပီး ထိုသားဖက္ကိရိယာႀကီးကို မည္မၽွပင္ေပးရေပးရ ၀ယ္ယူသြားရန္စဥ္းစားမိေလသည္။ `ပြင့္ ထြက္ခါနီးပလားဟင္´ `အင္း.. ဟုတ္တယ္.. ၿပီးခ်င္ေနၿပီ ေဒါက္တာ´ `ပြင့္ ခြင့္ျပဳေနာ္.. အေမာေျပေအာင္ ဆရာကအသာေလး အေပၚက ဖိအိပ္ေပးထားမယ္´ `ရပါတယ္ ေဒါက္တာ´ ဥာဏ္မ်ားေသာ မစၥတာေဘဆင္က ပြင့္ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသို့ လီးႀကီးကို အဆုံးဖီသြင္းၿပီး အားရပါးရႀကီး ေဆာင့္လိုးၿပီး ပြင့္နို့ႀကီးႏွစ္လုံးေပၚသို့ မ်က္ႏွာႀကီးအပ္ခါ ေမွာက္အိပ္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။ လီးႏွင့္ ေစာက္ပတ္က တင္းၾကပ္စြာပူးကပ္ေနဆဲမွာပင္ တင္းကနဲ႔ တင္းကနဲ႔ အရွိန္မေသေသးဘဲ ႐ုန္းကန္ေနၾကေလေသးသည္။ ေဒါက္တာေဘဆင္က လီးတန္ႀကီးကို အသာအယာဆြဲခၽြတ္လိုက္ၿပီး ပြင့္ေစာက္ပတ္ကို ျဖဲၾကည့္လိုကသည္။ ဟစိ ဟစိႏွင့္ အရွိန္မေသေသးေခ်။ `ပြင့္က ညႇပ္အား ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတာဘဲ´ `ရွင္ ဘာညႇပ္အားလဲ ေဒါက္တာ´ `ေအာ္ ႂကြက္သားေတြက သိပ္သန္စြမ္းတယ္လို့ ကရိယာကို မနဲႀကီး ဆြဲထုတ္ရာမယ္´ `အဟင္း.. ပြင့္ောတ့ ဘာမွမသိဘူး´ `ကဲ စိတ္ခ်သြားရပါၿပီ ပြင့္၊ အဲ ၿပီးေတာ့ ဆရာပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ ဘယ္ေယာက္်ားနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ ပြင့္အိပ္နိုင္ပါတယ္ပြင့္ ခေလးရစရာ အေၾကာင္းမရွိေတာ့ပါဘူး။

`ဘာျဖစ္လို့လဲ ေဒါက္တာ´ `ပြင့္သားအိမ္ကို အၿပီးထိုးခြဲျပစ္လိုက္လို့ပါ´ `ရွင္.. ဟုတ္လား.. သိပ္မနာပါလား´ `ကိရိယာ.. ေကာင္းလို့ေပ့ါပြင့္ရဲ့´ `ေဒါက္တာကိရိယာကို ပြင့္ခဏၾကည့္ပါရေစ´ `ဟာ ဒါ ေနာက္ဆုံးေပၚကိရိယာ ပြင့္ရဲ့ ဟဲဟဲ အခုပဲ ေရခဲဗူးထဲထည့္ၿပီး သိမ္းလိုက္ၿပီေလပြင့္ ေလ့လာခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ လာခဲ့အုံးေပ့ါ´ `ဟုတ္ကဲ့ေဒါက္တာ အခုလဲ ေမၿမိဳ့က အျပန္မွ ရန္ကုန္ကိုတန္းမဆင္းေသးပဲ ေဒါက္တာဆီ၀င္လာတာ ေနာက္လဲၾကဳံမွာပါ´ ပြင့္က ထမီျပင္၀တ္စဥ္ ေပါင္ၾကားသို့ မစၥတာေဘဆင္၏ လေရမ်ားစီးက်လာသည္။ `ပြင့္ ေရခ်ိဳးခန္းခဏသြားခ်င္တယ္ ေဒါက္တာ´ `သြားေလပြင့္ ဒီတံခါးဖြင့္၀င္သြား´ ပြင့္ေရခ်ိဳးခန္းထဲ၀င္ၿပီး ထမီကိုလွန္ကာ ေစာက္ပတ္ကိုျဖဲၿပီး ေရသုံးေလးခြက္ပက္သြင္းလိုက္ရာ ေသြးစ ေသြးေနေလးမ်ားႏွင့္ အျဖဴဖက္မ်ား က်ဆင္းလာသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူ႔ကိရိယာက ခံလို့ေကာင္းသာဟု စိတ္ထဲကေတြးမိရင္ အျပင္ထြက္လာခဲ့သည္။ `ဘယ္ေလာက္က်လဲ ေဒါက္တာ´ `မိတ္ေဆြရင္းေတြပဲ ေငြေၾကးစကားမေျပာပါနဲ႔ ပြင့္ရယ္၊ ၾကဳံရင္လည္း ၀င္ခဲ့ေနာ္၊ ေနာက္တစ္ခါစမ္းသပ္ရေအာင္´ `စိတ္ခ်ပါေဒါက္တာရဲ့ က်မကလဲ အဲဒီကိရိယာကို ေလ့လာခ်င္ေသးတာပါ ကဲ သြားမယ္ေနာ္´ `အိုေက ဂြတ္ဘိုင္´ ျမန္မာျပည္ေရာက္ မစၥတာေဘဆင္လို အပ္ပုန္းေတြႏွင့္ ပြင့္တို့လို မလည္မရွုပ္မေလးေတြ မည္မၽွရွိေနမည္းကို မည္သူမၽွမသိနိုင္ ၾကေလပါတကား ……… ၿပီးပါၿပီ။