ဝင့် မျက်လုံး ပြူးသွား၏။ မိမိ မဟုတ်တာ လုပ်ခံရတော့မည်မှန်း သိလိုက်သည်။ နေရာရွှေ့ ရပ်ရန် ကြိုးစား၏။ မည်သို့မျှ မရ။ မည်သူမည်ဝါမှန်း မသိသဖြင့် နောက်တည့်တည့်သို့ မှန်းသမ်းကာ

လာ.. မမ ရောက်ပြီ တက်ရအောင်..” “အင်.. ဘယ်ကို တက်ရမှာတုန်း..” “မွန်း ပြောတဲ့ဆိုင်က ဒီတိုက်လေ မမ.. မမြင့်ပါဘူး ပထမထပ်မှာ..” “အော်.. မမက ဆိုင် ဆိုတော့ မြေညီပဲ ထင်တာလေ.. ရပါတယ် မွန်းရဲ့.. မြင့်လည်း မြင့်ပေါ့.. မမ တက်နိုင်ပါတယ်..” “ဟုတ်.. လာ မမ..” ခင်မင်သူများက မွန်း ဟု ချစ်စနိုးခေါ်ကြသည့် ငွေလမင်း ဆိုသော ကောင်မလေး၊ ပြောပြောဆိုဆိုနှင့် တိုက်ခန်း လှေခါးကို ရှေ့မှ တက်သွားသည်။ အသက် (၂၀) အရွယ်၊ အရပ် (၅)ပေ ပြည့်ရုံကလေးနှင့် လူကောင်ကလည်း ကျစ်ကျစ် သွယ်သွယ်လေး၊ ပုခုံး ထိ ရောက်ရုံ ဆံပင် ဖြောင့်စင်းစင်းလေးကို ခပ်မြောက်မြောက် စု ချည် စည်းထားတတ်သည့် သူမ ပုံစံလေးက မသိလျှင် ကလေးသာသာ အရွယ်ဟု ထင်မှတ် မှားစရာ။ သူမ နောက်မှ ဟိုကြည့်သည်ကြည့်နှင့် လှုပ်စိစိ ပါလာသူက မမ ဆိုသည့် ဒေါ်ဝင့်ထည်ဝါ။ ဆံပင်ရှည်ရှည်၊ အရပ်မြင့်မြင့်၊ ကိုယ်နေဟန် ကျော့ကျော့နှင့် ကြီးကြီးငယ်ငယ် ပုရိသတို့ မက်မောလောက်သည့် ခန္ဓာကိုယ် အချိုးအစားကို ပိုင်ဆိုင်သည်။ အသက်အားဖြင့် (၃၀) ပတ်လည် ဆိုသော်လည်း Admin officer ဆိုသော ရာထူးနှင့် ခပ်တင်းတင်း မျက်နှာထားတို့ကြောင့် အပျိုကြီးမမ ဒေါ်ဝင့်ထည်ဝါကို တစ်ရုံးလုံးက ချစ်ကြောက် ရိုသေကြသည်။ မွန်းက မမဝင့် ၏ လက်အောက်မှ Admin staff ဝန်ထမ်းမလေး ဖြစ်သည်။ စည်းကမ်းနှင့် စနစ်ဇယား ကြီးလွန်းသော မမဝင့် ခေါ် ဒေါ်ဝင့်ထည်ဝါ၊ တော်ရုံ လက်အောက်ငယ်သားနှင့် လမိုင်း ကပ်ခဲသည်။ လုပ်ငန်းသဘောထက် ပို၍ တွဲသွားတွဲလာ ဆိုတာ မရှိသလောက်ပင်။ ဇီဇာကြောင် အပျိုကြီးဟု အများက သတ်မှတ်ကြသည့် ဝင့်၊ Admin ဌာနသို့ ငွေလမင်း ဆိုသည့် မွန်း ရောက်လာတော့ ပုံစံ နည်းနည်း ပြောင်းသွားသည်။

သွက်သွက်လက်လက်နှင့် သူသိသူတတ် နေရာတကာပါ၊ ဘာခိုင်းခိုင်း ဖင်ပေါ့ပေါ့နှင့် မဖြစ် ဖြစ်အောင် လုပ်တတ်သည့် မွန်းကို သူမ သဘောကျသည်။ မွန်းက အလိုက်လည်း သိသည်။ နောက်တစ်ခု အားသာသည်က မွန်းတွင် အနှောင်အဖွဲ့ မရှိ။ အခြား အမျိုးသမီး ဝန်ထမ်းတွေလို ဘဲနဲ့ ကဲဘို့ အချိန်ပေးစရာ မလိုသလို မီးဖွားခွင့် ယူမှာလည်း စိုးရိမ်ဘို့ မလို။ ဒါကတော့ သည်ကလေးမ ရည်းစားသနာ မရခင် ချွင်းချက် အခြေအနေပေါ့လေ။ လောလောဆယ် အနေအထားအရတော့ အလုပ် အရေးကြီးလျှင် ကြီးသလို နေ့နေ့ညည ပိတ်ရက် နားရက် ဘာမှ မတွေးဘဲ ခိုင်းသမျှ အကုန် လုပ်သည်။ မွန်း အိမ်က ရုံးနှင့်လည်း မဝေး။ မြောက်ဒဂုံ မှ မြို့ထဲသို့ ရုံးတက်ရသည့် ဝင့်အဘို့ မွန်းက တကယ့် ခြေမြန်တော် လက်ပါးစေ။ သည်လိုသည်လို အားသာချက်တွေနှင့် ယာယီ အလုပ်သင် ဝန်ထမ်းမလေး မွန်းကို Admin ဌာန၏ အမြဲတမ်း ဝန်ထမ်း၊ တနည်း မိမိ လက်ထောက်အဖြစ် ဝင့် ကိုယ်တိုင် ခေါ်ယူလိုက်သည်။ ရုံးတွင် ထို စာ ထုတ်သည့်နေ့က အများက အံ့သြကြ၏။ တချို့လည်း ပြောကြသည်။ အပျိုကြီးမမ သူ့လောက် မလှလို့ မွန်းကို သူ့လက်ထောက်အဖြစ် ခေါ်ယူခြင်းဟု။ တကယ် ထင်လည်း ထင်စရာပင်။ အလှကြိုက်သည့် မမ အပျိုကြီး၊ မွန်း နှင့် တွဲသွားလျှင် မိမိ လှတာ ပိုမို ပေါ်လွင်သည်ပဲ။ တကယ်တမ်းတော့ ဝင့် အတွေးက သည်သို့ မဟုတ်ပါချေ။ မွန်းကို ဝန်ထမ်း တစ်ဦး ဆိုသည်ထက် ချစ်စရာ ကလေးမလေး လို့ မြင်မိခြင်းကြောင့်လည်း ပါသည်။ အမြဲလိုလို လိုတာထက်ပို၍ တင်း ထား နေရသဖြင့် မာတောင့်တောင့် ဖြစ်နေသည့် မိမိ မျက်နှာထား၊ မွန်း၏ ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ ရယ်စရာ စကားများ ကြောင့် ရယ်ရမောရသည်။ မျက်နှာကျော ပြေရသည်ပေါ့လေ။ သည်လို သံယောဇဉ်လေး အရင်း တည်လာတော့ မိမိ အတွက် တိုလီမိုလီ အသုံး အဆောင် စသည်လေးများ ဝယ်ဖြစ်တိုင်း မွန်း ဘို့ တစ်ခုမဟုတ် တစ်ခုတော့ ပါအောင် ဝယ်ပေးတတ်၏။ ခုလည်း သည်နေရာကို ရောက်လာခြင်းက ဘော်လီ ချုပ်ဘို့။ ရှေ့လထဲတွင် ရုံးမှ မန်နေဂျာ တစ်ဦး မင်္ဂလာ ဆောင်မည်။ ထိုသူက ဝင့် ကို ချစ်ရေး ဆိုဖူးသူ။ တနည်း ဆိုရပါလျှင် မိမိ အိုက်တင်ခံ လွန်သွား သဖြင့် သူများနောက် ပါသွားသူ။ သို့ဖြစ်၍ အနှီ မန်နေဂျာ၏ မင်္ဂလာပွဲတွင် မိမိက သတို့သမီး ရှုံးအောင် လှနေဘို့ လိုသည် မဟုတ်ပါလား။ သည်လိုနှင့်ပဲ ဆံစ မှသည် ခြေဖျားတိုင်အောင် ပြစ်ချက် မရှိအောင် အလှဆင်ရေး စီမံကိန်း ဆွဲရတော့၏။ သည် စီမံကိန်းတွင် မွန်းက ဒါရိုက်တာ။ သူမကိုယ်တိုင်တော့ ပြင်ပြင်ဆင်ဆင် မနေတတ်ပါဘဲ အုပ်ရှိမမ လှဘို့အရေး ဘယ်က ဘယ်လို ရှာဖွေလာမှန်း မသိသည့် အချက်အလက်ပေါင်း များစွာနှင့် အလှ စီမံကိန်း အကောင်ထည် ဖော်တော့သည်။ ကုပ်ကုပ် ကပ်ကပ် စုဆောင်းလာသည့် ပိုက်ဆံများလည်း ကုန်လိုက်သည့် ဖြစ်ခြင်း။ သို့သော် ဒေါ်ဝင့်ထည်ဝါ မနှမြောပါ။ နည်းနည်းလေးမှ မနှမြောပါ။ တစ်ခုပဲ ရှိသည်။ သည်ပွဲအတွက် သူမ ဝယ်ခြမ်းသမျှ မွန်း အတွက် ဘာမှ ဝယ်မပေးနိုင်။ အလိုက်သိသော မွန်းကလည်း ပေးလျှင် စိတ်ဆိုးမည်ဟု ပြောရှာပါသည်။ နောက်များမှပဲ လုပ်ငန်းထဲမှ အကြံအဖန်လေးနှင့် ကောင်မလေးအတွက် ဘောနပ်စ် ကောင်းကောင်းရအောင် ဖန်တီးပေးလိုက်မည်ဟု တွေးထားလိုက်၏။ သည်လိုနှင့်ပဲ ဆံပင်၊ အဝတ်အစား၊ အသားအရေ အလှအပနှင့် ခြေသည်းလက်သည်းပါ မကျန် မိုင်ကုန် လက်ကုန် အစွမ်း ကုန်အောင် စီစဉ်ပြီး သကာလ၊ ညနေခင်း ဒင်နာပွဲတက် ဝတ်စုံ ဆက်ဆီကျဘို့အရေး အတွင်းခံ ဘော်လီက အခရာ ကျသည် ဟူသော ဆရာမကြီး မွန်း၏ ညွှန်ကြားချက် အစီစဉ် အတိုင်း နံမည်ကြီး ဘော်လီ ချုပ်ဆိုင်သို့ နှစ်ဦးသား ချီတက်ခဲ့ကြခြင်းပင်။

ပထမထပ် တိုက်ခန်း ရှေ့ရောက်၊ ဘဲလ် တီးလိုက်တော့ ကောင်မလေးတစ်ယောက် ထွက်ကြိုသည်။ မွန်းက သွက်သွက်လက်လက် ဝင်ချသွားသည်။ အမဝမ်းကွဲများနှင့် သွားနေကျ ဆိုင်မို့ မွန်း အတွက် မစိမ်း။ နှစ်ခါလောက် တွေ့ဖူးလျှင်ပင် ငယ်ပေါင်းကြီးဖော်လို ရင်းနှီး သွားတတ်သည့် မွန်း၏ စရိုက်ကြောင့် ဆိုင်ရှင် အန်တီကြီးပါမက စက်ချုပ်သမကလေးများနှင့်ပင် ခင်နေပြီ။ အလုပ်ဝင်ပြီးနောက်၊ ခုတလောတော့ မရောက်ဖြစ်တာ ကြာပြီ။ “အော.. ဘယ်သူလဲ မှတ်တယ်.. သမီးက ဟို.. အဲ.. နေစမ်းပါဦး.. ပါးစပ်ဖျားတင် နံမယ် မေ့နေတယ်ဟဲ့..” အန်တီကြီးက မွန်းကို ကြည့်ပြီး နှုတ်ဆက်သည်။ မမဝင့်အတွက် ထိုင်ခုံတစ်လုံး ဆွဲယူပေးလိုက်ရင်း အန်တီကြီးကို ပြန်နှုတ်ဆက်လိုက်၏။ “မွန်းလေ.. အန်တီ.. ငွေလမင်းလေ.. မှတ်မိဘူးလား..” “မွန်း.. ငွေလမင်း.. အယ် မှတ်မိပြီ.. ကြည့်စမ်း.. မွန်း မလာတာ ကြာပြီကော.. ဟိုတလောက မယုတို့ လာလို့တောင် မေးမိသေးတယ်..” “ဟုတ်.. အန်တီ.. မွန်း အလုပ် ဝင်နေပြီလေ.. အာ့မို့..” “အော.. ကောင်းတယ် ကောင်းတယ်..” “ဒါ မွန်းရဲ့ အထက်အရာရှိ မမလေ.. မမက အရေးကြီးတဲ့ ပွဲတစ်ခု တက်ရမှာ.. အာ့ ပွဲတက် ဝတ်စုံအတွက် အန်တီ့ဆီ လာခဲ့တာ..” “အပ်ခဲ့ဘို့လား ညီမ.. အပ်ထည်ဆို ကြာမှာ..” “ဆိုဒ်ရှိရင် တခါတည်း ယူသွားမှာ အန်တီရဲ့.. မမကို မွန်း ပြောပြပြီးပြီ.. မမယုတို့လိုမျိုးပဲလေ.. ခုတိုင်း ခုယူ..” “အော်.. ဟုတ်ပြီ.. ဒါဆို တိုင်းလိုက်ရအောင်လေ နော.. လာ ညီမလေး..” အန်တီကြီး ညွှန်ပြရာ ကန့်လန့်ကာ နောက်ဘက်သို့ ဝင့် ဝင်သွားလိုက်၏။ မွန်းလည်း နောက်က လိုက်ဝင်လာသည်။ အနောက်မှ ကောင်မလေး တစ်ယောက်က ပေကြိုးနှင့် စာအုပ်လေး ကိုင်ပြီး လိုက် ဝင်လာသည်။ ဝင့် ဝတ်လာသည်က ဘလောက်စ် အကျီရင်စေ့လေး။ သိပ်အကြပ်ကြီး မဟုတ်သော်လည်း ပုံကျကျ ကိုယ်တိ အကျီမို့ ဘော်လီတိုင်းဘို့ အဆင်ပြေသည်။ ကိုယ်တိုင်း ယူလို့ကောင်းအောင် မိမိ စိတ်တိုင်းအကျဆုံး ပုံကျ သပ်ရပ်သည့် အကျီကို တမင် ရွေးဝတ်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်၏။ အန်တီကြီးက ကောင်မလေး လှမ်းပေးသော ပေကြိုးကို ယူလိုက်သည်။ ကောင်မလေးက စာအုပ်တွင် ရေးမှတ်ရန် ပြင်သည်။ မွန်းက နောက် နည်းနည်း ဆုတ်ပေးပြီး ရပ်နေသည်။ အန်တီကြီး လုပ်ငန်း စ ၏။ ပေကြိုး သိုင်း၍ ရင်ကို တိုင်းသည်။ (၃၆) လက်မ.. ဒီဆိုဒ်တွေတော့ ရှိတယ်.. ခဏစောင့်ယူလို့ ရလောက်တယ် ဟု ကိုယ်တည်း ရေရွတ်သလို ပြောလိုက်၏။ ပြီးတော့ နောက် နည်းနည်း ဆုတ်ပြီး “ကြယ်သီး ဖြုတ်လိုက် ညီမ..” “ရှင်..” “အကျီကြယ်သီး လေ..” “ရှင်..” ဒုတိယမိ ရှင် လိုက်ရင်း မွန်းကို လှမ်းကြည့်မိ၏။

သူငယ်မ မွန်းက နှုတ်ခမ်းစေ့လျှက်ပဲ အသားကုန် ပြုံးပြသည်။ smiling face icon လေးနှင့် တူသော သူမ အပြုံးက မိမိကို နောက်နေသလိုပင်။ ဘော်လီချုပ်ဘို့ ကိုယ်တိုင်းယူတာ ရင်ဘတ် ကြယ်သီး ဖြုတ်ပြရမှာလား။ အူကြောင်ကြောင် ဖြစ်သွားသည့် ဝင့်၊ မျက်လုံးတစ်ချက် ဝေ့ကြည့်လိုက်တော့ မွန်း အပါအဝင် ဘေးလူအားလုံးက ပုံမှန်ပင်။ အင်းလေ.. ဘော်လီကိုယ်တိုင်း ဆိုတော့လည်း အကျီပေါ်က တိုင်းလို့ မတိကျနိုင်ဘူး ထင်ပါရဲ့။ တခြား ဆိုင်တွေရော သည်လိုပဲလား။ ဒါမှ မဟုတ် သည်ဆိုင်ကပဲ တမူထူးခြင်းလေလား။ ဒါကြောင့်ပဲလည်း အင်မတန် ပုံကျသော ဘော်လီရယ်လို နံမည် ကြီးပေတာပေါ့လေ။ စက္ကန့် အနည်းငယ်အတွင်း ဝင့် အတွေးတို့ ကမ္ဘာ ပတ်ကုန်သည်။ မိမိ ကိုယ်တိုင် ကလည်း ဘော်လီကို တစ်ခါမျှ တိုင်းမဝတ်စဖူးမို့ ဘော်လီအပ်လျှင် ကိုယ်တိုင်း ဘယ်လိုယူလည်း တကယ်မသိပါချေ။ ပေကလပ်ကလပ် လုပ်ပြနေသည့် မွန်းကတော့ မေးဆတ်ကာ မျက်လုံးနှင့် အချက်ပြ၏။ ချွတ်လိုက်လေ မမရဲ့ ဟူသည့်သဘော။ ခြောက်ကပ်ကပ် အာခေါင်ထဲမှ လေတစ်ချက် ဂလု ကနဲ မြိုချလိုက်သည်။ အပျိုကြီးမမ ရင်ဖွင့်ပြရရှာပြီ။ အရေးထဲ ပန်းထိုး ကြယ်သီးလေးက ကွင်းထဲတွင် တစ်နေသေး၏။ လက်ဖျားလေးတွေ အေးစက်စက် ဖြစ်လာသည်။ ငါ့ နှယ်နော်.. အကျီရင်ဘတ်လေး ချွတ်ပြခိုင်းတာပဲ ခြေတုန် လက်တုန် ဖြစ်ရတယ်လို့.. မိန်းမချင်းပဲ.. ဘာ ဖြစ်သတုန်းးး.. ဒီ သောက် ကြယ်သီးကလည်း တစ် တစ်ရန်ကော.. မြန်မြန် ကျွတ်တာ မဟုတ်ဘူး.. ။ ကိုယ့်စိတ်နှင့် ကိုယ့်ကြယ်သီးကို အလိုမကျ တွေးတောရေရွတ်ရင်း ကြယ်သီးကို အံကျိတ်၍ ဆောင့် ဆွဲသည်။ အင့်.. ကျွတ်ပြီ တစ်လုံး။ သည်လိုနှင့်ပဲ ရင်ဘတ်ကြယ်သီး သုံးလုံး ပြုတ်သွား၏။ ရရောပေါ့ သည်လောက်ဆို..။ လက်နှစ်ဘက် ဘေးချပြီး ခါးဆန့် ရပ်ပေးလိုက်၏။ ဟူးး.. သက်ပြင်း ပိစိကွေးလေးတော့ ချမိသွားသည်။ “အကုန် ဖြုတ်လေ ညီမ.. တိုင်းရတာ အဆင်ပြေအောင်..” “ရှင်..” ဒါက တတိယမြောက် ရှင် ရခြင်း။ ကဲလေ.. ထူးပါဘူး.. အကုန် ဆိုလည်း အကုန်ပေါ့။ မွန်းကို လှည့်ကြည့်မိပြန်သည်။ ဘူးသီး လက်သည်းစိတ် မျက်လုံးလေးနှင့် နှုတ်ခမ်းများက နားရွက် ချိတ်လုနီးပါး ပြုံးပြပြန်၏။ ခါတိုင်းတော့ သည်ကလေးမ၏ ကလေးမျက်နှာလေးနှင့် အပြုံးလေးက ချစ်ဘို့ကောင်းပါသည်။ သည်နေ့တော့ ထိပ်ခေါက်ချင်စရာ မျက်ခွက် ပြောင်စပ်စပ်လေး ဖြစ်နေတော့၏။ နောက်ထပ် ကြယ်သီးနှစ်လုံး ထပ်ဖြုတ်ပေးလိုက်သည်။ အကျီရင်ဘတ် ဟောင်းလောင်း ဖြစ်သွား၏။

ဝတ်ထားသည့် ယိုးဒယားဖြစ် ဇာဘော်လီလေး၊ နို့အုံ တည့်တည့်တွင် ချွေးကွက်က စိုနေသည်။ ဘတ်(စ်)ကား တိုးစီးလာရသည်ပဲကိုး။ ငါ့ ကိုယ်က ချွေးစော်တွေများ နံနေလေမလား.. ဝတ်လာမိတဲ့ ဘော်လီကလည်း အဟောင်း.. ဇာနားကွပ်လေးတွေတောင် လိပ်နေပြီ.. ချွေးက ကွက်နေသေး.. အန်တီကြီးနဲ့ ဟိုကောင်မလေးက ထားတော့.. နောက် တွေ့မှာမှ မဟုတ်ဘဲ.. ဟို သူငယ်မ မွန်းက.. အင်းးး.. မွန်းက သည်ဆိုင်နဲ့လည်း ရင်းနှီးနေသေးတယ်.. နောက်ကြုံမှ အတင်း တုပ်နေကြမလား.. ဟူးးး.. သည်မိန်းမကြီး တိုင်းမှာဖြင့် တိုင်းတာ မဟုတ်ဘူး.. ဘာ စောင့်နေပြန်တယ် မသိ.. ဟင်းးး နော်.. ဟင်းးးး.. စိတ်တွေများ မရှည်စရာ ကောင်းလိုက်ပါဘိ.. အလုံပိတ်အခန်းထဲ ပန်ကာလည်း မရှိပါဘဲ ဘယ်ကနေ လေ ဝင်နေသည်မသိ။ ရင်လွှာ နှစ်ဘက် လေ ဟပ် သလို ဟာတာတာနှင့်။ မျက်နှာတစ်ခုလုံးကတော့ စပ်ဖျဉ်းဖျဉ်း ဖြစ်နေသည်။ ရှမ်းတရုတ် စပ်ဟန်တူသည့် အန်တီကြီး၏ လက် ဖြူဖြူကြီးက မိမိ နို့အုံကို ဗျစ်ကနဲ အုပ်ကိုင်သည်။ ဝင့် နည်းနည်း တွန့် သွား၏။ မြီးညှောင့်ရိုးနားမှ ဖင်ကြော တစ်ချက် ရှုံ့သွားသည်။ နို့ကိုင်ခံတာနှင့် ဖင်ကြောက ဘယ့်နှယ်ကြောင့် ရှုံ့ရသည် မသိ။ အပျိုကြီးမမ တစ်သက်နှင့်တစ်ကိုယ် ဤနှယ် ဖုံးကွယ်အပ်သော အလှအပကို သူတပါးအား မြင်စေဖူးသည် မရှိခဲ့။ အခုတော့ဖြင့် နုဖြူထွားထွား အိအိအယ်အယ် ပေါက်ဆီနှစ်လုံးမှာ ကလေးမ ငယ်ငယ်နှစ်ယောက် ရှေ့တွင် ဟိုတို့ သည်ဆိတ်နှင့်။ အနေခက်လှသော်လည်း မထူးဇာတ် ခင်းရ ပေတော့သည်။ ဝတ်ထားသည့် ဇာဘော်လီ ရင်အုံက မိမိ၏ စံချိန်မိ ချိုချို နှစ်လုံးကို လုံအောင် မဖုံးနိုင်။ သည်တလော မိမိ ကိုယ်အတိုင်းကလည်း အရင်ထက် အတန်ငယ် ၀ လာသည်မှာအမှန်ပင်။ လွန်ခဲ့သော လ အတန်ကြာက ဝယ်ထားသည့် ဘော်လီမို့ထင့်၊ နို့အုံကြီး နှစ်လုံးမှာ ခေါင်းဝင်သော်လည်း ကိုယ်မဆန့် ဖြစ်နေရှာသည်။ “လျှံ ထွက်နေတယ်..” “ရှင်..” “အော်.. နို့ နှစ်လုံး ပြောပါတယ်.. လျှံထွက်နေတယ်လို့..” “အော်.. အဟင်း.. ဟုတ်တယ်.. ဝင့်လည်း နည်းနည်း ၀ လာတော့လေ.. အဟင်းဟင်း..” တော်တော် လွန်တဲ့ မိန်းမကြီး.. ငါ့ဘာငါ လျှံထွက်တာ သူ့အလုပ် ကျ နေတာပဲ.. ပြောစရာလား.. စိတ်တိုတယ် တကယ်ပဲ..။ ရင်ထဲမှ ဒေါသမီးတောက်က နှာငွေ့ ပူပူ များ အဖြစ် လွင့်ထွက်ကုန်သည်။ ဟိုကလေးမ ငွေလမင်းက လွယ်အိတ်ထဲ ဘာ ကုန်းနှိုက်နေသည်မသိ။ မိန်းမကြီး ပြောသံကို ကြားလိုက်ဟန် မတူ၍ တော်သေးတော့သည်။ သို့တည်းမဟုတ် မိမိကို အားနာ၍ မကြားဟန် ပြုပေးခြင်းလေလား။ အို.. ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်.. ကြားချင်ကြား မကြားချင်နေ.. ဟဲ့ဟဲ့.. ဘယ်နှာတုန်း.. ဘယ့်နှာ ဘယ့်နှာ.. ဒီမိန်းမကြီး ဘော်လီ တိုင်းနေတာလား နို့ညှစ် နေတာလား.. တံတွေးက ဂလုကနဲ မြိုချ နေလိုက်သေးတယ်.. အို.. ဟယ်.. ညှစ်တယ်.. ပင့်တယ်.. တွန်း တင်တယ်.. အနေရ ခက်လိုက်ပါဘိ.. ငါ့ နှယ်တော့ ဒုက္ခ ပါပဲ ဟယ်..။ “ညီမလေးက ရင်ခြား သိပ် မကျယ်ဘူးပဲ..” “ရှင်..” “အော်.. ရင်ခြား ဆိုတာ သည်နို့အုံ နှစ်ခုကြားကို ပြောတာလေ ညီမရဲ့.. အမတို့ စက်ချုပ်သမား အခေါ်ပေါ့..” “အော်.. အဟင်း.. ဟုတ်ကဲ့..” ရှင်းပြတာတော့ ကျေးဇူးတင်ပေမယ့် စိတ်ရှိလက်ရှိ ပင့်လိုက် ညှစ်လိုက် လုပ်နေတာတော့ အမြင် ကတ်မိသည်။ အတော် လေကျောရှည်တဲ့ မိန်းမကြီး.. လုပ်စရာရှိတာ မြန်မြန် မလုပ်ဘူး.. ယား ရတဲ့ အထဲ။ “ရင်ခြား ကျဉ်းတော့ အဝတ်စားဝတ်ရတာ ပိုလှတယ် ညီမရဲ့.. တချို့မိန်းကလေးတွေ အပျိုကတည်းက ရင်ခြားက ခပ်ကျယ်ကျယ်.. ကလေးအမေလည်းဖြစ်ရော နို့နှစ်ဘက် ဘေးကား၊ ဘတ်ပြဲကြီးပေါ့ကွယ်.. ငါ့ညီမက ရင်အုံနှစ်ဘက် စေ့စေ့လေး ဆိုတော့ ဘာဝတ်ဝတ် ကြည့်ကောင်းတာပေါ့..” “အဟင်းဟင်း.. ဟုတ်ကဲ့ အမ..” “မွန်း မမက ကလေးအမေ ဖြစ်သွားလည်း လှဦးမှာပါ.. အန်တီရ.. အာ့ခါကျ အန်တီ့ဆီ နို့တိုက်ဘော်လီ လာ ဝယ်မှာပေါ့.. ဟဲဟဲ.. ဟုတ်တယ်နော် မမ.. မွန်း ကြော်ငြာပေးတယ်နော် အန်တီ.. ကြော်ငြာခ အတွက် မမကို ရှယ် လုပ်ပေးရမယ်..” သောက်ကမြင်းမလေး.. ငါ့များ နို့တိုက်ဘော်လီ ဝယ်ခိုင်းဦးမတဲ့.. သေတောင် မဝယ်ဘူး.. ဘယ့်နှယ်တော်.. ရိုးရိုးတန်းတန်း ဘော်လီတောင် ချွတ်ပြရုံမက ပယ်ပယ်နှယ်နှယ် ပင့်လိုက် ညှစ်လိုက်နဲ့.. မတော်တဆ လင်ရပြီး ကလေးမွေးမိလို့ နို့တိုက်ဘော်လီများ လာအပ်မိရင် နို့သီးခေါင်းပါ ဆိတ်ခံရမယ့် ကိန်း..။

ဟဲ့ဟဲ့.. သောက်ပလုပ်တုတ်.. အလိုတော်.. အို အို.. ယားတယ်.. ယားတယ်.. အဟင့်.. စိတ်ညစ်လိုက်တာနော်..။ မိမိက နို့သီးခေါင်းအရေး တွေးကာမှ ဘွားတော်ကြီးက မျက်မှန်းကိုင်းကြီးပင့်၊ ကိုယ်ကြီးကိုင်းပြီး နို့အုံပေါ် ဖွဖွ ပွတ်ကာ နို့သီးခေါင်း ရှာလေတော့သည်။ ဝင့်တစ်ယောက် ကြက်သီးမွေးညှင်း ထ ရုံမက သေးပါ ပေါက်ချင်လာတော့၏။ ဘာမှတော့ မဆိုင်ဘူး ထင်ပါသည်။ သို့သော် တကယ်ပဲ သေးပေါက်ချင်လာသည် ကတော့ အမှန်ပင်။ “အပျို နို့ ဆိုတော့ နို့သီးခေါင်းက တယ် မထွက်ချင်ဘူး.. ထိပ်နှစ်ဘက်ကြား ဘယ်လောက်ရှိလဲ တိုင်းရမယ်လေ.. ညီမ နို့သီးခေါင်းတော့ ထွက်တယ်မဟုတ်လား.. စမ်း မမိဘူး ဖြစ်နေလို့..” ဗုဒ္ဓေါ.. လွန်ပြီ.. ဒါတော့ လွန်သွားပြီ.. ဘယ့်နှယ်တော်.. တော်ရုံ ဆို တော်ရောပေါ့.. ခုတော့ ငါ့များ နို့သီးခေါင်း ထွက်ရဲ့လားလေးဘာလေးနဲ့.. လူများ ဘာမှတ်နေတယ် မသိဘူး.. ကျမမှာ ဘာချွင်းချက်မှ မရှိဘူးရှင့်.. ထွက်သမှ တောင်ကနဲတောင် နေသေးတယ်.. ငါ တယ်.. ချွတ်ပြပလိုက်ရ.. ဟွန်းး။ ရာဘာဘောလုံးလေး ထက်ခြမ်းလှီးပြီး ကပ်ထားသလို ဖြစ်နေသည့် လုံးလုံးဝန်းဝန်း နို့အုံလေးထက်တွင် တကယ်ပဲ နို့သီးခေါင်းက ပျောက်နေဟန် တူ၏။ ဘွားတော်ကြီး ပယ်ပယ်နှယ်နှယ် ကုန်း ပွတ်နေသည်ကို မခံစားနိုင်တော့သည့် အပျိုကြီး မမ အော့ဖစ်ဆာ ခမျာ မိမိ နို့သီးခေါင်းရှိရာအရပ်ကို ညွှန်ပြ ရချေတော့သည်။ နို့အုံကို ခပ်ဖွဖွ ပင့်ပြီး ရှက်ပုန်း ပုန်းနေသည့် သီးလုံး ကညာအလှကို ဒါ ကွ ဟု အသာကြွကာ ထောက်ပြ ရတော့၏။ “အဟွာလေ.. ဟိုဒင်း.. အဲ့ဟို ဟိုဒင်းက ဒီမှာ အမ.. အဟင်းဟင်း..” “အော်.. ဟုတ်ပြီဟုတ်ပြီ.. အမှန်တော့ အဲ့လို ပျောက်ပျောက်လေးက တစ်မျိုး ကောင်းတယ် ညီမရဲ့.. အမတို့က ချည်သားနဲ့ ချုပ်တော့ သိပ်ထွားတဲ့ နို့သီးခေါင်းတွေဆို အလုံးလိုက် ပေါ်နေတတ်တယ်.. အာ့ကျလည်း ဒီနေရာလေးအတွက် နှစ်ထပ်သုံးထပ် ချုပ်ပေးရတာပေါ့ ကွယ်..” “ဟုတ်ကဲ့.. အဟင်းဟင်း..” ရှင်းးး ပြ ပြန် ပြီ.. အ ဟင့်.. ပါးစပ်ကပြော တော်ရောပေါ့.. ခုတော့ နို့သီးခေါင်း အခြေပတ်လည်တစ်ဝိုက်.. လက်ညှိုးကြီးနဲ့ ဝိုက် ပြလိုက်သေး.. ပြီး မပြီးနိုင်ဘူး.. မရွှေမွန်းရေ.. လင်ယူမဲ့ သတို့သမီးတောင် ငါ့လောက် အရှက် ကုန်ပါမလားဟယ်.. အရေးထဲ သေးက ပေါက်ချင်လာပြန်ပြီ.. ကြည့်ဦး.. သောက်ကမြင်းမလေး.. ဘယ်ဒင်းနဲ့ လေကန် နေပြန်တယ် မသိဘူး.. အရေးဆို အားမကိုးရ.. ဒီမှာ ဘွားတော်ကို မြန်မြန်လုပ်ဘို့ ဝင်ပြောပေးပါတော့လား.. သောက်လိုက် ကန်းဆိုးကို မသိဘူး.. နေနှင့်ဦး ဒင်းတော့လား..။ ဖုန်းတစ်လုံး နားကပ်ပြီး ပကျိပကျိ တခွိခွိ လုပ်နေသည့် မွန်းကတော့ အော့ဖစ်ဆာ မမ အထက်ချွေး၊ အောက်ချွေး ပျံနေရသည့် ဖြစ်အင်ကို မသိ။ လူ ငြိမ်နေရလျှင် ပါးစပ် အငြိမ်မနေနိုင်သည့် သည်ကလေးမ။ ရုပ်လေးကိုက သောက်မြင်ကတ်စရာ။ ဆိတ်ပါးစပ်နှင့် မျောက်လက် ဆိုတာ ဒင်းလို ဟာ မျိုးးး။ သည်လိုနှင့်ပဲ ပင့်လိုက် ပွတ်လိုက် ညှစ်လိုက် တိုင်းလိုက်နှင့် မဟာဘော်လီ အတော်အတည် တိုင်းပြီးသကာလ။

စာအုပ်ကလေး ကိုင်ထားသည့် သူငယ်မကို ခေါ်ပြီး ဘွားတော်ကြီး ဘီဒိုဖွင့်ကာ ဘော်လီဆိုဒ် ရှာတော့သည်။ သည်တော့မှ အပျိုကြီးမမလည်း လူရော နို့ပါ အနား ရလေတော့၏။ အစောက ခံစားနေရသည့် သေးပေါက်ချင်သော ဝေဒနာလည်း အနည်းငယ် သက်သာသွားလေ၏။ နှစ်ဦးသား ဧည့်ခန်းတွင် ခေတ္တ ထိုင်စောင့်ကြသည်။ ဘော်လီများက ဆိုဒ်အလိုက် အကြမ်းထည်သာ ချုပ်ထားပြီး ယခုလို ဝတ်မည့်သူကို အဏုလုံ ပတိလုံ ညှစ်ပလစ် တိုင်းပြီးမှ အချော သတ်သောဟူ၏။ စက်ခန်းဘက်မှ တဂျုံးဂျုံး ချုပ်သံ ကြားပြီး မကြာသကာလ ရပြီ ညီမရေ.. လာ ဝတ်ကြည့်ချေတော့ ဟူသည့် အသံကို နား နပန်းကြီးစွာ ကြားလိုက်ရပြန်သည်။ “ရရင် ယူပြီး ပြန်မယ်လေ မွန်း..” ခပ်တိုးတိုး ပြောလိုက်၏။ အားကိုးပါတယ် ကောင်မစုတ်လေးရယ်.. ဝတ် မကြည့်ပါရစေနဲ့ဟု မျက်လုံးနှင့်ပဲ ပြောလိုက်သည်။ အပျိုကြီးမမ၏ ညောင်ညက်ညက် အသံကို မျက်ကွယ် ပြုရက်သည့် ငွေလမင်းကတော့ ဆတ်ကနဲ ထကာ ကန့်လန့်ကာ ခန်းထဲ စွပ်ကနဲနှင့် သူက ဦးအောင် ဝင်သွားတော့လေ၏။ “လာလေ မမ.. ဝတ်ရအောင်.. လိုတာပိုတာ တစ်လက်စတည်း ပြင်လိုက်တော့ နောက်ထပ် မလာရတော့ဘူးပေါ့..” “အော်.. အင်း.. အဟင်းဟင်း.. အင်းအင်း.. လာပြီ.. အဟင်း..” သူပြောတော့လည်း ဟုတ်ပေတာပဲ။ စိတ်ကြီးရယ် ညစ်လှပါသော်လည်း ခုမှတော့ မထူးပြီ။ ဟိုဟာ ဖြစ်မှတော့ ဟိုဒင်း ကြောက်နေလို့ မရပြီ မဟုတ်ပါလား။ မိမိက လှချင်ပေတာကိုး။ သည်လိုနှင့်ပဲ ဘော်လီ လဲဝတ်ဖြစ်တော့၏။ အဲ.. ခက် ကပြီ.. အောက်ကဟာက စကပ်ထမီ.. ဘော်လီ ချွတ်ဘို့ ဘယ့်နှာ ဘယ့်နှာ ထမီ ရင်လျှားမလဲ.. သောက်ကျိုးရယ် နည်းပါပေါ့.. မွန်း ရေ.. အဲ့မိန်းမကြီးကို အပြင် ခေါ်ထုတ်သွားစမ်းပါဟဲ့.. ငါ့ဘာငါ လဲဝတ်စမ်းပါရစေ..။ ဟောတော်.. ဟောတော်.. ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ်နဲ့.. ဒီကောင်မလေး.. အေးလေ.. သူက သူစိမ်းမှ မဟုတ်ဘဲ.. သူ ဝင်ကူချွတ်ပေးတော့လည်း ငါ့ဘော်လီ မြန်မြန် ကျွတ်သွားတာပေါ့.. ဒါလည်း ကောင်းတာပါပဲ.. ငါဘာငါဆို လက်တုန်ခြေတုန်နဲ့..။ အတွေးက မဆုံးမီ ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ် ငွေလမင်း လက်ချက်နှင့် ဘော်လီ ချိတ်တို့ ကျွတ်လေပြီ။ အပေါ်အကျီ ခံနေမှတော့ လက်မောင်းကြိုးက ဘယ့်နှာ့ ဖြုတ်မတုန်း..။ ဘော်လီတစ်ထည် ချွတ်ဘို့အရေးက ဟိုလူတွေ အုပ်စုလိုက် ဘောင်းဘီ ချွတ်သလောက် မလွယ်ပါ့လား နော်..။ (ဘာမှ မဆိုင်သော်လည်း စပ်ဆက် တွေးမိသွားခြင်းသာ ဖြစ်ပါသည်။) “ထူးပါဘူး မမရာ.. အကုန်သာ ချွတ်ပစ်လိုက်ပါ.. မိန်းကလေး ချင်းချင်းပဲဟာ..” “အေးပါ.. အင်းအင်း.. အဟင်းဟင်း..” (ငါ့နှယ်နော်.. သေးက ပေါက်ချင်လာပြန်ပြီ.. အဟင့်..) “ဒီလို ညီမလေး.. ဆွဲ စိလိုက်.. အင့်.. ဒီနေရာကို အံကျအောင် ချ.. ဒါက အရေးကြီးတယ်.. ဟောသလို နှိုက်ပြီး ပင့်တင်လိုက်.. ဟော တွေ့လား ဒီအုံကြီး တစ်ခုလုံး ဒီလို လုံသွားမှ.. ဒီနေရာကို တင်းပေးထားတာကလည်း အပေါ်ကို မြင့်မြင့်လေး ပင့်တက် နေဘို့လေ.. အင့်.. နှိုက် နှိုက် ညီမ ကိုယ်တိုင် နှိုက်ကြည့်.. ဟုတ်ပြီ.. ခေါင်းထိပ်လေးက ဒီ အခွက်တည့်တည့် ရှိပစေ.. ဒါမှ တောင်ထိပ်လေးလို ချွန်းထွက်လာမယ်.. အဲ ဟုတ်သွားပြီ.. လှလိုက်တာ ညီမရယ်.. ညီမခါးက (၂၇) လက်မတည်း ရှိတာဆိုတာ့ ကိုယ်လုံးလေးက ချပ်ရပ် ကျော့ရှင်း သွားတာပဲ.. ဖယောင်းရုပ်လေးနဲ့တောင် တူသေးတော့.. နော့ မွန်းရယ်.. ဂလု..” နောက်ဆုံးက ဂလုသံကတော့ ဘွားတော်ကြီး သွားရည် မြိုချလိုက်ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။

မဟာဘော်လီ ပုံကျကျ ဝတ်ရေးလမ်းညွှန်က ရှည်လျားစွာ လက်ချာ ပေးလိုက်ရသည်မဟုတ်ပါလား။ “ဟုတ်ပါ့ အန်တီရယ်.. မမ ကိုယ်လုံးက မယ်ဗမာ ရှုံးအောင် လှတာ.. ခုမှ ပို ပေါ်လွင်သွားတော့တယ်.. ဂလု..” သည်ကောင်မလေး စကားသံနောက်က ဂလု ကတော့ ဘာလို့ မြည်မှန်း ဝင့် မဝေခွဲတတ်ပါ။ မိမိ အလှကို အားကျ သွားခြင်း ဖြစ်လိမ့်မည်။ သူမ ကိုယ်လုံးလေးက သွယ်သွယ်သေးသေးနှင့် ခွေးပစ်တုတ်လောက်သာ ရှိသည် မဟုတ်ပါလား။ စိတ်ကျေနပ်သွားသော ဝင့်လည်း ခုမှပဲ သက်ပြင်း ချနိုင်တော့၏။ အဲ.. မပြီးသေးဘူး.. ပြန်လဲဝတ်ရင် ပြန်ချွတ်ရဦးမှာပါလား..။ စောစောက ထ ထားသည့် ကြက်သီးတို့က ခုထိ မပြေသေး။ အနားက ခုံပေါ်တွင် ဇာဘော်လီ တစ်ပါတ်နွမ်းလေးမှာလည်း ချွေးအပြိုက်ပြိုက် စိမ့်ဝင် ထားသည်မို့ လက်နှီးစုတ်လေး ရေစွတ်ထားသလို ပင်ပန်း နွမ်းချိ နေရှာသည်။ လှပ တင့်တယ်သည့် ဘော်လီသစ်ကလည်း ကိုယ်ပေါ်တွင် ရှုမငြီး။ နောက်ဆုံးတော့ ပြန်လဲမဝတ်တော့ပါဟု ဆုံးဖြတ်ပြီး အပေါ်အကျီကိုပဲ ခပ်သွက်သွက် ကောက်စွပ်လိုက်တော့၏။ ဘော်လီသစ်၏ စွမ်းပကားကြောင့် အဆီပိုများ ကျစ်လစ် သိပ်သည်းသွားလိုက်သည်မှာ အစောက ကိုယ်တိ ဖြစ်နေသည့် ဘလောက်စ် အကျီပင် ခပ်ချောင်ချောင် ဖြစ်သွားသယောင်။ စမတ်ကျတယ် ဆိုတာ ဒါပဲ ဖြစ်ရမည်။ မိမိ လှည့်ကြည့်တော့ မွန်းက လက်မ ထောင်ပြသည်။ “ရေလည် မိုက်တယ်.. မမရာ.. ရှယ်ပဲ.. အောက်က ဗိုက်ချပ်လေးနဲ့သာ တွဲဝတ်လိုက်ရင် လုံးးး ၀ ပွဲသိမ်း.. နော် အန်တီနော်..” “အင်.. ဘာလဲ ဟင် မွန်း.. ဘယ်လို ဗိုက်ချပ်လဲ..” “ဒီလိုလေ ညီမရဲ့.. အမတို့ဆိုင်မှာ ဘော်လီအပြင် ဗိုက်ချပ်ဘောင်းဘီလည်း ချုပ်တယ်လေ.. ကိုယ်လုံး အလှ ဘောင်းဘီပေါ့ကွယ်.. နှစ်ခု တွဲဝတ်လိုက်ရင် အင်မတန် အဆင်ပြေပေါ့.. ငါ့ ညီမ အိုးကြည့်ရတာ လက်မ (၄၀) နီးနီးတော့ရှိပုံပဲ..” “အမ မှန်းတာ နီးစပ်ပါတယ်.. ဝင့် တင်က (၃၉) အမ.. အဟင်းဟင်း..” “ရင် (၃၆).. ခါး (၂၇).. တင်က (၃၉).. အိုးးးး.. အရပ်ကလည်း မြင့်သေးတယ်.. ငါ့ညီမ ဝင်ပြိုင်ရင် ခုခေတ်မယ်တွေ ဘယ် နေရာ ရှာမလဲကွယ်.. အဟင်းဟင်း..” “အမက မြှောက်နေပြန်ပါပြီ.. အမ ဘော်လီ ပုံကောင်းလို့ပါ အမရဲ့.. အဟင်းဟင်း..” “နဂိုရှိမှ နဂိုင်းထွက်တာပါ ညီမရယ်.. ဟို မွန်းကလေး အာ့လို ဆင်ပေးကြည့်ပါလား.. အဟင်းဟင်း..” “ကျန်းးး.. အန်တီနော်.. ဟွမ့်.. မွန်းကို အားငယ်အောင် ပြောတယ်ပေါ့လေ.. မွန်းက မမကို ဗိုက်ချပ်ပါ ကြော်ငြာ ပေးနေတဲ့ဟာကို.. သိလားမမ ဝတ်ကြည့်မလား တစ်ခါလောက်လေ.. ခု ကြုံတုန်း တစ်ခါတည်း တိုင်း ဝယ်သွားမလား..” “တိုင်းးးး ဝယ် ရ မယ်..” “အင်းလေ.. ခု ဘော်လီ ဝယ်သလိုပဲလေ.. ခု တိုင်း ခု ယူ..” “ငင်..” ငင်.. တိုင်း မယ်..။ တော်…။

ဘော်လီ တိုင်းတာ အကျီ ချွတ်.. ပယ်ပယ်နှယ်နှယ် ညှစ်.. နှိုက်နှိုက် ချွတ်ချွတ် ပွတ်.. ခု တစ်ခါ ဘောင်းဘီ ဆိုတော့.. အောင်မယ်လေး.. မတွေးရဲဘူး.. ငါ့ဘာငါတောင် ကုန်းမကြည့်ဖူးတဲ့ အဖုတ်.. ကိုင်မယ်လူနဲ့ ကြည့်မယ်လူနဲ့.. မတော် နို့သီးခေါင်းကြား အကွာဝေးတိုင်းသလို အဖုတ် အလျှားတိုင်းဘို့ ထမီချွတ်ပြီး ပေါင်ခွကြား ကား ပြ ဆိုမှ သောက်ကျိုး နည်းရချည့်.. တော်ပြီတော်ပြီ.. ငါ သည်လောက် လှနေလို့လည်း ဟိုလူကဖြင့် သူများလင် ဖြစ်နေမင့်ဟာပဲ.. “နောက်များမှပဲ မွန်းရယ်.. ခုတော့ အချိန်လည်း မနည်းတော့ဘူး မဟုတ်လား.. နော်..” “အဲ ဟုတ်သား.. မမက မြောက်ဒဂုံထိ ပြန်ရမှာ အန်တီရ.. ညနေတောင် စောင်းပြီ.. သွားမှ.. တော်ကြာ ကားသိပ်ကြပ်နေမယ်.. မမက ညဘက် တက္ကစီလည်း တစ်ယောက်တည်း စီးရဲတာ မဟုတ်..” တော်ပါသေးရဲ့ ကျေးဇူးရှင်..။ သည်လိုနှင့်ပဲ ကျသင့်ငွေ ရှင်းပေးပြီး ဘော်လီဆိုင်မှ အောင်မြင်စွာ ထွက်ခွာခဲ့ကြလေသည်။ ခြေလှမ်းအနည်းငယ် လျှောက်ပြီးသကာလ ဆိုင်တစ်ခုရှေ့ အရောက်တွင် “မမ ဗိုက်ဆာလား..” ဟု မွန်းကမေးလေ၏။ သည်တော့မှ မိမိလည်း သတိပြုမိသည်။ ကလေးမကို မုန့်လေးတော့ ကျွေးသင့်သည် မဟုတ်ပါလား။ “စားလေ မွန်း.. ဘာစားမလဲ..” ဟု စကားထောက်ပေးတော့ “ဘာဂါနဲ့ အအေး စားကြမယ် မမ.. ဒီဆိုင်က မွန်း ဝယ်စားနေကျ.. ကောင်းမှကောင်း..” ဟု ပြောကာ ဆိုင်ထဲ ဦးဆောင် ဝင်သွားပြန်တော့သည်။ ဆိုင်က လူရှင်းသည်။ ကောင်တာသာ ရှိပြီး စားပွဲထိုင်ခုံများ မရှိ။ မိမိက ယောင်လည်လည် ဖြစ်နေတုန်း မျောက်မူးလဲ မလေးက ကောင်တာတွင် စားစရာ မှာပြီးနေပြီ။ ဘယ်နား သွား ထိုင်စားရမလဲ တွေးနေတုန်း ဘာဂါ နှစ်ခုနှင့် အအေးဖန်ခွက်များက ကောင်တာပေါ် ရောက်လာပြီ။ ငွေရှင်းရန် ပိုက်ဆံအိတ် ဖွင့်တော့ ဘယ်အချိန်ကတည်းက လက်ထဲ ဆုပ်ထားသည်မသိသည့် ငါးထောင်တန်လေး တစ်ရွက်နှင့် သူမလေးက ဦးအောင် ရှင်းသည်။ “မမကလည်း.. မွန်းလည်း တစ်ခါတစ်လေ ကျွေးချင်သေးတာပေါ့..” ပြောရင်း မိမိကို ချစ်စဖွယ် မျက်စောင်းထိုးသည်။ “လာ မမ.. ဟိုဘက်မှာ သွားထိုင်စားမယ်..” ကောင်တာဘေးတွင် တံခါးပေါက်လေး တစ်ခု ရှိသည်။ ထွက်သွားလိုက်တော့ ခြံဝန်း သပ်သပ်ရပ်ရပ်လေးနှင့် သီးသန့် ခုံလေးတွေ ချထား၏။ ဆိုင်လေးက သဘောကျစရာပင်။ မိမိ အကြိုက်ကို သိနှင့်ပြီးသူမို့ မွန်း မှာလာသည်က ဘာဂါနှင့် လိမ္မော်ရည်။ ထိုင်စားကြရင်း ဝင့်ခမျာ အနည်းငယ် အခက် တွေ့တော့၏။ မဟာဘော်လီ ကြပ်ထုတ်ထုတ်က ဟန်လုပ်၍ပင် စားမဝင်။ အရသာရှိလှသော ဘာဂါကို တစ်ကိုက်နှစ်ကိုက်မျှသာ မြည်းနိုင်ပြီး နှမြောတဿ သုံးကြိမ်ရွတ်ဆို၍ အသာ ချထားရတော့သည်။ အအေးလေးကိုတော့ဖြင့် မဝင်ဝင်အောင် ကျိတ်မြို ကြည့်ဦးမည်။

ထိုစဉ် အနားသို့ ကောင်လေးတစ်ယောက် ရောက်လာ၏။ မွန်း နှင့် ရွယ်တူခန့် ရှိမည်။ မွန်းကို နှုတ်ဆက်သည်။ “ဟဲ့ မွန်း.. နင် မွန်းမဟုတ်လား.. ငါ မင်းဇော်လေ.. မှတ်မိဘူးလား..” “အမ်.. အော် အင်း.. မှတ်မိပြီ..” “ငါ တူပါတယ်လို့ ကြည့်နေတာ.. နင် ဆိုင်ထဲ ဝင်လာကတည်းကပဲ..” “ဟုတ်လား.. အင်း ငါကတော့ နင့် မမြင်မိပါဘူး.. မမြင်လို့ကို ဝင်လာမိတာ..” “အာ လုပ်ပြီ.. နင်ကတော့.. ငါတို့ မတွေ့တာ ကြာပေမယ့် နင့်ပုံစံက မပြောင်းလဲဘူးပဲနော် မွန်း..” “အေး.. ငါ့ပုံစံလည်း မပြောင်းလဲဘူး.. ငါ့ အကိုတွေလည်း အရင်လိုပဲဟ.. ဘာမှ ပြောင်းလဲမသွားဘူး.. ဟဲဟဲ..” “ဟီးး.. ငါ သွားလိုက်ဦးမယ်.. ဟိုမှာ ဘော်ဒါတွေ စောင့်နေလို့.. ဟဲဟဲ..” ဖင်ကုတ်ခေါင်းကုတ်နှင့် စကားပြောနေရင်း ချက်ချင်း လစ်ထွက်သွားသည်မို့ အပျိုကြီး စိတ်ဝင်စားသွားသည်။ မဟုတ်မှလွဲရော သည်ကောင်လေးကြည့်ရတာ မွန်းနဲ့ ဇာတ်လမ်း ရှိဖူးပုံရ၏။ နောက်သလို ပြောင်သလိုနှင့် မေးကြည့်တော့.. “မွန်းကို လိုက်ကြောင်ဖူးတဲ့ကောင်လေ မမရ.. တော်ရုံကောင်လောက်က မွန်း လက်ချက်နဲ့ လန်ထွက် သွားကြတာချည်းပဲ.. ဒီကောင်က ရုးသလိုပေါသလိုနဲ့ ကြောင်ချီး.. နောက်ဆုံး မွန်း အာရုံနောက်လာလို့ အကိုတွေ လက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်မှ ဒင်း ဂွမ်း သွားတာ..” ဒါကြောင့် ငါ့အကိုတွေ ဆိုသည့်စကားတစ်ခွန်းနှင့် ထိုသူငယ် လစ်ပြေးသွားခြင်းဖြစ်မည်။ မွန်းတွင် အကို ငါးယောက်ရှိသည်။ သမီးလေး လိုချင်လွန်းသော ဖခင်ခမျာ တဝုန်းဝုန်း အားထုတ်ရင်း၊ မိခင်ခမျာ တဗြွတ်ဗြွတ် ညှစ်ထုတ်ရင်း ငါးယောက်သာ လူဖြစ်လာသည် အကုန် အတံငေါက်တောက်နှင့်။ နောက်ဆုံး ဒါဇင်ဝက်မြောက် ကိုယ်ဝန်ကို ဆောင်ချိန်မတော့ ဖခင်ခမျာ ဒေါသထွက်လျှင်ပင် ငါလီး ဟု မဆဲဝံ့။ မိန်းမလည်း သွေးဆုံးလုပြီမို့ သည်တစ်ယောက်သာ အတံပေါက်လာလျှင် သမီးချောလေးရဘို့ လမ်း မရှိတော့ပြီ မဟုတ်ပါလား။ နောက်ဆုံးတော့ မွေးလိုက်ပါသည့် သမီးလေးမှာ ရှေ့က အတံ ငါးချောင်း လက်မြှောက်ရသည့် မျောက်လောင်းမလေး ဖြစ်လို့နေတော့သည်။ ကျောင်းနေအရွယ် ရောက်တော့ မိန်းကလေးရယ်လို့ ပိပိပြားပြား ဖြစ်စေလိုခြင်းငှာ မိန်းကလေး သီးသန့်ကျောင်းတွင် တက်စေသည်။ ဤတွင် ပြိုင်ကားကို ချိုရော အတောင်ပံပါ တပ် ပေးသကဲ့သို့ ဖြစ်ချေတော့၏။ မိန်းကလေးချင်း ရည်းစာစာ ပေးခြင်း၊ အချစ်တော် ထားခြင်း စသည်ဖြင့် အထက်တန်းကျောင်း ပြီးမြောက်သည်အထိ သောင်းကျန်းလိုက်သည်မှာ ထို မိန်းကလေးကျောင်းတွင် မွန်း လက်ချက် လွတ်သည့် ကျောင်းသူ ရှားလှသောဟူ၏။ အုပ်ရှိမမ အပျိုကြီးကတော့ ဤနှယ် သူမ၏ တပည့်ကျော် အကြောင်း မသိရှာဘဲ ဘာရယ်မဟုတ် စကား စ သည်။ “ဒီတော့ ညည်းလေးက ရည်းစား မထားဖူးဘူး ဆိုပါတော့..” “ရည်းစား ဆိုတာ ယောင်္ကျားလေးနဲ့ကို ပြောတာလား..” “အင်းလေ..” “ယောင်္ကျားလေးနဲ့တော့ ထားဖူးဘူး.. မိန်းကလေးရည်းစားတွေတော့ မွန်းမှာ အားရီးပဲ.. သက်စေ့တောင် မကဘူး..” “ဟမ်.. ဘယ်လို ဘယ်လို..” “အ ဟီး..” “မွန်း စိတ်က တမျိုး မမရဲ့.. ယောင်္ကျားဆို ဘယ်ယောင်္ကျားမှ စိတ်မဝင်စားဘူး.. မိန်းကလေး ဆိုရင်တော့.. ဟီးဟီး..” “မြတ်စွာဘုရားးးး…” “ဟီး.. တကယ်ပြောတာ မမရ.. မွန်းမှာ ကိုယ်ပိုင်ရည်းစားမလေးတွေ.. ရည်းစားမကြီးတွေ အများကြီးရှိတယ်.. ပြီးတော့ အကိုတွေနဲ့ ကြိုက်သမျှ ယောင်းမလောင်းတွေလည်း သူတို့မစားခင် မွန်း အရင် နှိုက်မြည်းပလိုက်တာပဲ..” “ဗုဒ္ဓေါ..” “သိလားမမ.. မွန်း အကြိုက်ကလေ..” “အွန်း..” “မွန်းထက် ငါးနှစ် ဆယ်နှစ်လောက် ကြီးပြီး.. ပညာတတ်.. ရုပ်ချော.. အနေတည်.. အများလေးစားရမယ့် အဆင့်တစ်ခု ရှိတဲ့ မမကြီးတစ်ယောက်လောက်နဲ့များ ဖူးစာ ဖက်ရရင် သေပျော်ပြီ.. ဟီးး..” “ခွီးး ဖလူးး.. အဟွပ်.. ဟွပ်..” “အယ် မမ.. ကနိကနိ..” ကြားလိုက်ရသည့် စကားကြောင့် အပျိုကြီးမမခမျာ ကြက်သီးထရုံမက သောက်လက်စ အအေးပင် သီးတော့သည်။

“အဲ့လို မိန်းမမျိုး ရရင် မွန်း အတည်ယူမှာ မမရ..” မီးဝင်းဝင်း တောက်နေသည့် ဏှာမျက်လုံး အပြူးသားနှင့် အားပါးတရ ဆက်ပြောနေသေးသည်။ ဝင့် တစ်ယောက် ဘေးဘီဝဲယာသို့ မျက်လုံး ဝေ့ကြည့်မိ၏။ “ယူပြီးရင်လည်း မွန်းက သူ့ကို အလှကြည့်ထားမှာပါ.. စားဝတ်နေရေး၊ အိမ်မှု ကိစ္စ၊ မွန်း အကုန် တာဝန်ယူမှာ.. တစ်ခုပဲ.. မမက မွန်း ချစ်သမျှ ခံပေးဘို့ပဲ..” မြတ်စွာ ဘုရား.. ပြောလိုက်သည့် စကားတွင် မမက မွန်းချစ်သမျှ ခံပေး ဆိုပါလား.. မမက ဆိုပါလား.. မဟုတ်မှလွဲရော သည်ကောင်မလေး ငါ့ များ.. အို အို.. ငါပဲ နားကြားမှားတာ နေမှာပါလေ..။ “မမပဲ စဉ်းစားကြည့်လေ.. ယောင်္ကျားနဲ့ မိန်းမ ညားရင်.. အလွန်ဆုံး ပျော်ရ တစ်လ ပေါ့.. ပြီးရင် သူက အေးဆေး.. ကိုယ်က ကလေးမွေး.. သူတို့ကျ လှေခါးသုံးထစ် ဆင်ရင် လူပျို ပြန်ဖြစ်သတဲ့.. ကိုယ့်ကျ ရေပိုက်ခေါင်း တစ်ခုလုံး ထိုးထည့်ဆေးတောင် အပျို ပြန်မဖြစ်ဘူး..” “……….” (ဤနှယ် အသုံးအနှုံး ပြေပြစ်မှုကြောင့် အပျိုကြီး မျက်လုံး လင်ကွင်းလောက် ပြူး သွားပါသည်။) “တကယ်က ယောင်္ကျားတစ်ယောက်လို ချစ်တတ်ကြင်နာတတ်ရင် မိန်းမချင်း ချစ်ရတာ ပိုတောင် မိုက်သေးတာ မမရ.. သိလား..” “အေး.. အေး ပါ ဟယ်.. စား စား မွန်း.. နေဝင်လုပြီ ဆိုတော့လေ.. အဟင်းဟင်း..” နေဝင်လုချိန် တနည်း နွားရိုင်း သွင်းချိန်။ ပေါက်ကရတွေချည်း လွှတ်ပြောနေသည့် မွန်း မျက်နှာလေးက အီးတီလိုလို မှင်စာလိုလို။ ဟိုမရောက် သည်မရောက်၊ လက်တောက်လောက်ရှိသည့် ကောင်စုတ်မလေး၏ တောင်ရောက်မြောက်ရောက် စကားများကို ဝင့် နားမထောင်ရဲတော့။ မိမိက ကလေး ဆိုပြီး ခင်ခင်မင်မင် အရေးပေးမိသည်။ ခုတော့ ဒင်းက ဘာကြီးမှန်း မသိ။ ခက်တာက သူမ ပြောသမျှ နားထောင်မိပြီး မိမိကိုယ်ထဲတွင် ရွစိရွစိနှင့် အစောက သေးပေါက်ချင်စိတ်က မဆီမဆိုင် ပြန်ဝင်လာသည်။ ဘတ်စ်ကား မစီးမီ နီးစပ်ရာ စူပါမာ့ကတ်အတွင်း ဝင်ကာ ရှူရှူး ပေါက်ရသေး၏။ ဝတ်လာသော ဘော်လီအသစ်ကလည်း ဒုက္ခ ပေးချေပြီ။ ပြန်လဲဝတ်ရန် စိတ်ကူးမိကာမှ ဘော်လီအဟောင်း ပြန်ယူမလာမိမှန်း သတိရသည်။ မတတ်နိုင်တော့ပြီမို့ အောက်ဆုံး သုံးချိတ်ကို ဖြုတ်ထားလိုက်ရန် ဆုံးဖြတ်ရတော့၏။ ညနေလည်း မှောင်ရီပျိုးပြီ။ အပေါ်မှ ဘလောက်စ်ကလည်း ရှေ့ကွဲ အကျီမို့ အောက်က ဘော်လီ ချိတ်ဖြုတ်ထားမှန်း မသိသာ။

နို့အုံ အောက် အခြေမှ ဆွဲတင်းထားသည့် ဘော်လီက အောက်မှ သုံးချိတ် ဖြုတ်ထားသည့်တိုင် အဆင်ပြေပြေ ပုံကျ နေသေး၏။ ဘရာစီရာလေး ဝတ်ထားသည်နှင့် တူသွားသည်။ အပျိုကြီးမမ အသက် ၀ ၀ ရှူနိုင်သွားသလို စိတ်လည်း ပေါ့ပါးသွား၏။ ရှူးပေါက်ရန် ပင်တီချွတ်တော့ ဂွကြားတွင် စိုစိစိ ဖြစ်နေသည်။ ဖုတ်ဖုတ် အခေါင်းပေါက်မှ ချွဲကျိကျိ ဂျယ်လီရည် အမျှင်တန်းကလေးက ရေဆေးလို့ တော်တော်နှင့် မပြောင်ချင်။ အဖုတ်လေးကို သေချာ ဖြဲပြီး အခေါင်းတည့်တည့် ထိုးဆေးရတော့၏။ ရေပန်း ပိုက်ကောက်လေးကို ကိုင်ရင်း ဟို မှင်စာမလေး ပြောသည့် ပိုက်ခေါင်းကြီး ထိုးထည့် ဆေးတာတောင် ဟူသော စကားကို သွားသတိရပြီး ကြက်သီး ထ မိသည်။ ရေပန်းမှ ရေအားကလည်း စူးစူးလေးနှင့် ခံလို့ အတော်ကောင်းသည်။ နောက်ဆုံး အပတ်တွေ အေးပြီး အအေးပတ်မည့်အရေး တွေးကာ ရပ်လိုက်ရသော်လည်း စိတ်က တယ် အားမရချင်။ အိမ်အပြန် ဘတ်စ် ပေါ် ရောက်တော့ ညနေ ရုံးဆင်းချိန် ပီပီ ကားက ကြပ်လွန်းသည်။ ထိုင်စရာ နေရာ ရဘို့ ဝေးစွ၊ မတ်မတ်ပင် အနိုင်နိုင် ရပ်ရ၏။ တော်သေးသည်က ပိုက်ဆံအိတ် ပါးပါးလေး တစ်ခုသာ မိမိ လက်ထဲတွင် ကိုင်လာရပြီး ခြင်းတောင်းကို မွန်းက ယူသွားပေးသည်။ ဝင့် အရပ်က အတော်အတန် မြင့်သော်လည်း ကားခေါင်မိုးမှ တန်းကိုတော့ မမှီတမှီ ဖြစ်နေသည်။ လက်ကိုင် ကွင်းများကလည်း တစ်ခုမှ မအား။ တန်းကိုပဲ လက်မောင်း ပြုတ်မတတ် ဆွဲခိုထားရ၏။ မြောက်ဒဂုံအပြန် နောက်ဆုံးကား မို့ထင်သည်။ ကြပ်နေမှန်း သိသိနှင့် တက်လာသူတွေက မနည်း။ ဝင့်လည်း တိုးရင်းခွေ့ရင်း နောက်နားသို့ ရောက်မှန်းမသိ ရောက်လာ၏။ ခြေကုပ်မြဲမြဲရဘို့ မနည်း အားယူ ရပ်နေရစဉ် မိမိ ဖင်ပေါ် လက်တစ်ဘက် ရောက်လာသည်။ ငါးပိ ငါးချဉ်သိပ် ကြပ်နေသည့် ကားမို့ မတော်တဆဟု ထင်မိသည်။ ခဏကြာတော့ ထိုလက်က ဖင်လုံး နှစ်ခုကြားကို ရောက်လာသည်။ ဝင့် မျက်လုံး ပြူးသွား၏။ မိမိ မဟုတ်တာ လုပ်ခံရတော့မည်မှန်း သိလိုက်သည်။ နေရာရွှေ့ ရပ်ရန် ကြိုးစား၏။ မည်သို့မျှ မရ။ မည်သူမည်ဝါမှန်း မသိသဖြင့် နောက်တည့်တည့်သို့ မှန်းသမ်းကာ တံတောင်နှင့် ဆောင့်တိုးပစ်၏။ ကြပ်ပိတ်သိပ်နေသော ကားပေါ်တွင် မိမိ၏ တံတောင် သိုင်းကွက်က မည်သို့မျှ အရာ မထင်။

နောက်ဆုံးတော့ ထို လူစိမ်း၏ အတွေ့ကြုံ ရင့်ကျက် ကြွမ်းကျင်သော လက်ချောင်းများမှာ အပျိုကြီးမမ၏ ဖင်နှစ်တုံးကြားသို့ စုန်ချီဆန်ချီ ရောက်လာ ပါတော့သည်။ ဝတ်ထားသည့် ထမီမှာလည်း အသားပျော့ပျော့မို့ နှိုက်ရ လွယ်နေသည်ထင့်။ ခဏလေးအတွင်းမှာပင် ဖင်နှစ်တုံးကြား မြောင်းဖော်နေသည့် လက်ကြီးမှာ ပေါင်နှစ်လုံးကြား ဇွတ်တိုးဝင်လာပြီး အဖုတ်ကြီးကို အုပ် ကိုင်လိုက်ပါတော့သည်။ ပြီးတော့ ငြိမ်ငြိမ်မနေဘဲ အက်ကွဲကြောင်းနေရာ တည့်တည့်သို့ ကလိကလောက် လုပ်တော့သည်။ ကျွမ်းကျင်အဆင့်ဟု ပြောရမည် ဖြစ်သော ဤလက်ကြီး၏ ကလိချက်များက ဝင့်ကို ရုန်းချိန် မပေးခဲ့။ ကားကလည်း ကြပ်သည်ထက် ကြပ်လာ၏။ ဝင့် မျက်လုံးများ မူးနောက် ပြာဝေလာသည်။ အသိစိတ်အားလုံးက အဖုတ်ခေါင်းဝ ရောက်နေတော့၏။ မိမိ ကိုယ်ကို သတိ မထားလိုက်မိစဉ်မှာပဲ ဖင်ကြီး နောက်ကော့ပြီး ပေါင်နှစ်ဘက်ကို ခပ်ဟဟ ကားပေးထားမိတော့သည်။ အောက်မှ အဖုတ်လည်း ဂျယ်လီရည်တွေ စိုရွှဲလာတော့သည်။ လက်ကြီးက ထမီပေါ်မှပင် ပွတ်ရင်း နှိုက်ရင်း ပင်တီကြားကို ရောက်လာသည်။ တော်တော် အနှိုက် ပိုင်နိုင်တဲ့သူဟုပဲ စိတ်အိုက်အိုက်နှင့် မှတ်ချက် ချမိသည်။ အစောက သည်လက်နှင့် အဖုတ် ကြားတွင် ထမီနှင့် ပင်တီ ခံနေသည်။ ခုတော့ သူ့လက်က ထမီကို လုံးထွေး ထိုးထည့်ကာ ပင်တီအတွင်း ရောက်လာပြီ။ အပျိုကြီးမမ စိတ်ညစ်မိသော်လည်း သည်အရသာထူးမှ ရုန်း မထွက်နိုင်။ တန်းကို ခိုဆွဲထားသည့် လက်ကို အားပြုပြီး ခြေထောက်တစ်ဘက်ကို မသိမသာ ကြွပေးလိုက်မိသည်။ ခါးလေးကို လိမ် ပြီး ဖင်ကို နောက်သို့ ကော့ပေးထားမိပြီ။ မိမိ အလိုရှိနေပြီမှန်း တစ်ဘက်လူက ရိပ်မိသွားပြီမို့ ပယ်ပယ်နှယ်နှယ် အနှိုက် ခံရပါတော့သည်။ သည်ကြားထဲ ဖင်ကြားမြောင်းကို မာတောင်တောင် အချောင်းကြီးနှင့် ဖိထိုးနေမှန်းလည်း သိလိုက်သည်။ ရုန်းမရမယ့်တူတူ လုပ်ချင်တာသာ လုပ်ပါစေတော့ဟု တွေးရင်း အရသာ ခံနေလိုက်တော့သည်။ အိုးး… ဒီလူ့နှယ်.. နှိုက်တတ်လွန်းပါဘိ.. အီးး.. ကောင်းလိုက်တာ.. ထမီ ခံနေလို့သာ တော်တော့တယ်.. မဟုတ်ရင်တော့ ငါ့မယ် သေရချည့်.. အင်းး.. ဟုတ်တယ်.. နှိုက် နှိုက်.. နာနာလေး နှိုက်ပေးစမ်းပါ… ရှီးး အမလေး.. ငါ့ အဖုတ်ထဲ သူ့လက်ကြီး အတင်း ထိုးထည့်နေတယ်.. ဖင်ကြားကိုလည်း လီးနဲ့ ထောက်ပြီး ပွတ်ဆွဲနေသေး.. ဒီလက်နေရာမှာ လီးတံကြီးများသာဆိုရင်.. သူ့လီးကြီး ငါ့အဖုတ်ထဲ ဝင်လာရင်.. အိုးး.. အီးး.. ငါ အခု လူကြားထဲ လက်နဲ့ အလိုးခံနေရပါပေါ့လား.. လက်ကြီးက နှိုက်ပုံတွေ ကောင်းလိုက်တာနော်.. ငါ့အဖုတ်ထဲ ထိုးမွှေနေတာ လက်ညှိုးလား လက်ခလယ်လား.. အို.. ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကောင်းတယ်.. ခုနေ လက်မဟုတ်ဘဲ လီး အစစ်ကြီး ဆိုလည်း ခံပစ်မှာပဲ.. အင်းးး နှိုက်.. နှိုက်.. အောင်မလေး.. ထမီပါ ချွတ်ပေးပစ်လိုက်ချင်လာပြီ.. လူတွေ ငါ့များ ကြည့်နေမလား.. အို ကြည့်ပေ့စေ.. နောက် ပြန်တွေ့မယ့်လူ တစ်ယောက်မှ မပါဘူး.. အနှိုက် ကျွမ်းကျင် ပညာရှင်အဆင့်ဟု သတ်မှတ်ရမည် ဖြစ်သော လက်ကြီးမှာ အားထည့်၍ လှုပ်ရှား ပါတော့သည်။

နောက်မှလည်း ထောက်လိုက် ပွတ်လိုက် ကော့ထိုးလိုက်နှင့် လီးအရသာ ခံနေပါသည်။ ကျန်သည့် လက်တစ်ဘက်က အကျီဗိုက်အောက် ရောက်လာပါတော့သည်။ ဝင့်လည်း စိတ်ညစ်သည့် ကြားမှပင် မျက်ဖြူဆိုက်မတတ် အရသာ တွေ့နေပါတော့သည်။ သွားပြီ.. ငါ့ဘဝတော့ ဆုံးပြီ.. အင့်..ရှီးးး… ကောင်းလိုက်တာ..။ အသက်ရှူကြပ်လို့ ဖြုတ်လာမိသည့် ဘော်လီ ချိတ်မှာ သကောင့်သား နို့နှိုက်ရန် လမ်းဖွင့် ပေးထားသလို ဖြစ်နေပါတော့သည်။ သို့သော် ထိုလူ မအောင်မြင်ခဲ့ပါ။ ဘော်လီ တစ်ထည်လုံးတွင် အတင်းဆုံး ဟု ဆိုရမည်ဖြစ်သည့် နို့အောက်တည့်တည့် ကန့်လန့် ချုပ်ရိုးမှ ချိတ်သည် မည်မျှကျွမ်းကျင်သော လက် ဖြစ်စေကာမူ တစ်ဘက်တည်းနှင့် ဖြုတ်မရနိုင်ပါချေ။ သည်အတွက်တော့ ဘော်လီချုပ်ပညာရှင် အန်တီကြီးကို ကျေးဇူးတင်မိပါသည်။ မဟုတ်လျှင် လူကြားသူကြားထဲ အဖုတ်ပါမက နို့ပါ ရန်ရှာ ခံရဦးမည် မဟုတ်ပါလား။ မည်သို့ပင် ဆိုစေ ရုန်းမရသည့် ရမ္မက်၏ အရသာသည် ကားကြပ်ခြင်းကို တဒင်္ဂ မေ့သွားစေသည်မှာတော့ အမှန်ပဲ ဖြစ်ပါသည်။ နို့နှိုက်ရန် အခွင့်မသာသော လက်ကြီးမှာ ဗိုက်သားနုနုကို ပွတ်ပါတော့သည်။ လက်ဝါးကြီးက ကြမ်းတမ်းလှသလို လက်ချောင်းများကလည်း တုတ်တုတ်ခဲခဲကြီးများ ဖြစ်မည်ဟု ဝင့် မှန်းမိသည်။ ရုတ်တရက် ကားဘရိတ်နင်းလိုက်ရာ ထိုလူ ဟန်ချက် ပျက်သွားပါတော့သည်။ လက်များက ဗိုက်ပွတ်လျက်တစ်ဘက် အဖုတ်နှိုက်နေသည့်က တစ်ဘက် မဟုတ်ပါလား။ ကားဘရိတ်ကြောင့် ဝင့် ကိုယ်လုံးပေါ် အားပြုလိုက်သည်။ အနှိုက်ခံရသည့် အရသာ ရေဆူမှတ်နား နီးသော ဝင့်လည်း ရှိသမျှ အားနှင့် ထိုလူကို တောင့်ခံပေးထားလိုက်သည်။ နှစ်ဦးသား အပေးအယူ အလွန်အမင်း တည့်နေပြီမို့ ပွတ်ချက်များ ကြမ်းလာသလို ထောက်အားလည်း ကောင်းလာသည်။ အောက်က စပါယ်ရှယ် ထိုးမွှေ ကလော်နှိုက်နေသည့် လက်လည်း မော်တာ တပ်ထားသလို သွက်လာသည်။ ဝင့်လည်း အားရပါးရ အံကျိတ် အောင့်ခံရင်း မျက်လုံးများပြာဝေကာ လူတစ်ကိုယ်လုံး မြောက်တက် သွားပါတော့သည်။ ကားပေါ်မှ ဆင်းလျင် ဆင်းချင်း အနားရှိ ကွမ်းယာဆိုင်နောက် ပြေးဝင်ကာ မိမိ နောက်ကို အထိတ်တလန့် ကြည့်မိသည်။ ထင်သည့်အတိုင်း ထမီနောက်ဘက် အလယ်တည့်တည့်တွင် ဧရာမ အစိုကွက်ကြီးနှင့် ထမီစမှာလည်း လုံးထွေး ကျေမွပြီး တစ်ခုခုနှင့် ထိုးထည့်ခံထားရမှန်း အင်မတန်မှ သိသာနေပြီ။ မှတ်တိုင်မှသည် အိမ်ရောက်အောင် လမ်း အတန်ငယ် လျှောက်ရဦးမည်မို့ အပျိုကြီး အခက် တွေ့ရပြန်ပါသည်။ အချိန်ကတော့ မှောင်လုလု ဖြစ်နေပါပြီ။ သို့သော် လမ်းမီးများက လင်းထိန်နေ၏။ နောက်ဆုံးတော့ ဖြတ်သွားသည့် ဆိုက်ကားတစ်စီး တားကာ အိမ်ပြန်လာလိုက်တော့သည်။ ကိုယ်လုံးလေး ကျုံ့ကာ ဆိုက်ကားပေါ်တွင် ကုပ်ကုပ်လေး လိုက်ပါလာမိသည်။

ဆိုက်ကားဆရာ၏ လက်ကြီးကို ကြည့်ပြီး မဆီမဆိုင် ကလီစာ တုန်သွားရပြန်သည်။ ဆိုက်ကားဆရာ၏ လက်ကြီးမှာ တိုတိုတုတ်တုတ်နှင့် လက်ဆစ်ကြီးများ ဖောင်းကားပြီး လက်ဝါးပြင်ကြီးကလည်း မသေးလှ။ ဝင့် စိတ်ထဲ အစောက လက်ကြီးလည်း ဒီဆိုဒ်လောက်တော့ ရှိပုံပဲဟုစဉ်းစားမိသည်။ အရှည်ချင်းတော့ တူမည်မထင်။ ဟိုလူ့လက်က ထမီခံထားတာတောင် တော်တော်ကြီး ထိထိမိမိ နှိုက်နိုင်သည်မဟုတ်ပါလား။ ဒီလူ့လက်ချောင်းတွေက နဲနဲ တိုသည်။ အခုနေ ဒီလက်တိုတိုတုတ်တုတ်ကြီး မိမိ ကိုချုပ်၍ အဖုတ်နှိုက်မည် ဆိုလျှင် မည်သို့နေမည်နည်းဟု ကြံကြံဖန်ဖန် တွေးမိကာ တွန့်ကနဲနေအောင်ပင် ကြက်သီး ထသွားသည်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ရေပင် မသောက်နိုင်။ အိပ်ခန်းအတွင်း ပြေးဝင်းကာ တံခါး အလုံပိတ်၊ အဝတ်အားလုံး ချွတ်ချ ပစ်လိုက်သည်။ မှန်ဝိုင်း သေးသေးလေး တစ်ချပ် ယူ၊ ကုတင်ခေါင်းရင် မှီထိုင်၊ ပေါင်နှစ်ဘက်ဖြဲကားပြီး အဖုတ်ကလေးကို ရှုစားမိသည်။ နီတျာတျာ အတွင်းသားလေးများ ပတ္တမြားသွေးရောင် စိုလက်နေ၏။ လက်ထိပ်ကလေး အသာတေ့ပြီး ခပ်ဖွဖွ အရသာ ခံမိသည်။ ခပ်ကြမ်းကြမ်း မွှေ့ကြည့်သည်။ အစောက ပီပီပြင်ပြင်ရလိုက်သည့် ဖီလင်နှင့် တခြားစီမှ တခြားစီ။ မိမိဘာသာ မကြာခဏ ပွတ်နှိုက် ဆော့ကစား ဖူးပါသော်လည်း သူများလုပ်ပေးတာ ဒီလောက် ကောင်းမှန်း ဝင့် အခုတော့ သိခဲ့ရပြီ။ လက်တောင် ဒီလောက်ကောင်းလျှင် သူ့နေရာနှင့် သူ့ပစ္စည်းနှင့် သာဆို ဆိုဖွယ်ရှိမည် မဟုတ်။ ဒါကြောင့်လည်း မိန်းကလေးတွေ လင်ယူကြတာပေါ့လေ ဟု တွေးမိသွားသည်။ ဒီလိုတွေးမိတော့ တစ်ခါ မွန်း ပြောသည့် အကြောင်းက ခေါင်းထဲ ဝင်လာ၏။ မိန်းမများ လင်ယူရတာ မတန် ဟု ပညာရှိမမက မိန့်ကြားသည် မဟုတ်ပါလား။ ဝင့် ခေါင်းထဲ လင်းကနဲ တစ်ချက် ဖြစ်သွား၏။ “တကယ်က ယောင်္ကျားတစ်ယောက်လို ချစ်တတ်ကြင်နာတတ်ရင် မိန်းမချင်း ချစ်ရတာ ပိုတောင် မိုက်သေးတာ မမရ.. သိလား..” ဟူသော စကားကို ပြန်ကြားယောင်မိသည်။ “မွန်းထက် ငါးနှစ် ဆယ်နှစ်လောက် ကြီးပြီး.. ပညာတတ်.. ရုပ်ချော.. အနေတည်.. အများလေးစားရမယ့် အဆင့်တစ်ခု ရှိတဲ့ မမကြီးတစ်ယောက်လောက်နဲ့များ ဖူးစာ ဖက်ရရင် သေပျော်ပြီ.. ဟီးး..” ဟူသော စကား နားထဲ ပြန်ရောက်လာသည်။ “ယူပြီးရင်လည်း မွန်းက သူ့ကို အလှကြည့်ထားမှာပါ.. စားဝတ်နေရေး၊ အိမ်မှု ကိစ္စ၊ မွန်း အကုန် တာဝန်ယူမှာ.. တစ်ခုပဲ.. မမက မွန်း ချစ်သမျှ ခံပေးဘို့ပဲ..”။ သူမ ရည်ညွှန်းသော မမ ဆိုသည်မှာ မိမိကိုသာ ဆိုပါလျှင် ဟု တွေးမိသွားသည်။ အုပ်ရှိမမ အပျိုဟိုင်းကြီး ဒေါ်ဝင့်ထည်ဝါ တစ်ယောက် ကုတင်ပေါ် ပက်လက် လှဲချပြီး ဒူးနှစ်ဘက်ထောင်၊ ပေါင်ကားကာ အဖုတ်နွေးနွေးကို လက်နှင့် အသာ အုပ်ကိုင်ရင်း ဇိမ်ခံနေမိသည်။ မျက်နှာကျက် ဖြူဖြူပေါ်တွင် ဘော်လီချုပ်သည့် အန်တီကြီး၊ အနှိုက် ပါရဂူ လက် ကြီးနှင့် နောက်ဆုံး မြင်ယောင်မိသည် က မိန်းမ လိုချင်ပါသည် ဟူသော ငွေလမင်း ဆိုသည့် မှင်စာမလေး၏ ပြောင်စပ်စပ် မျက်ခွက် ကလေး ဖြစ်ပါတော့သည် ……ပြီးပါပြီ။