အဲ့လိုကြီးတောင်ကောင်းတာလား…! နင့်ကနဲကိုနေတာပဲ..၊ ထွန်းသိပ်ကောင်းတာပဲ ပါပါးရယ်..” တဖြစ်တောက်တောက်နဲ.ကိုညည်းနေတယ်လေ။ ကျုပ်လဲ မောမောနဲ့

ကျုပ်သမီး သူ့သူငယ်ချင်းနဲ့အတူ ခြံထဲကားမောင်းဝင်လာတာကိုကျုပ်အိမ်ဝရန်တာကနေရပ်ကြည့်နေမိတယ်။ သမီးပြောခဲ့ဘူးတာကတော့ သူ့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ဒီကောင်မလေးက သူ့အိမ်ကနယ်မှာတဲ့၊ ပြီးခဲ့တဲ့၂လ ၃လလောက်တုန်းက၊ သူ့မိဘနှစ်ယောက်လုံးကား မတော်တဆမှုဖြစ်ပြီးဆုံးပါးသွားကြတယ်တဲ့၊ တခြားမှီခိုစရာဆွေမျိုးသားချင်းရင်းချာကလဲမရှိဘူးတဲ့၊ ဒါကြောင့်သူနဲ့ အတော်လေရင်းနှီးတဲ့သူငယ်ချင်းဖြစ်သူကျုပ်သမီးဆီမှာ ခဏအတူခိုလှုံနေထိုင်ခွင့်တောင်းတယ်။ လောလောဆယ်သူ့ခမြာမှာလဲ ငွေကြေးကမလုံလောက်ရှာတော့ အဆောင်လေး အခန်းလေးငှားနေဖို့တောင်မတတ်နိုင်ရှာဘူး။ အလုပ်တစ်ဘက်နဲ့ကျောင်းတက်နိုင်ဖို့ ကျောင်းချိန်ပြင်ပ အလုပ်တစ်ခုကြိုးစားရှာနေတယ်တဲ့။ ကျောင်းစရိတ်နဲ့ အသုံးစရိတ်တွေအတွက်ငွေလိုတယ်လေ။ ကျုပ်သမီးလေးနာမည်က ချယ်ရီတဲ့၊ အသက်က၁၉နှစ်၊ အလှပန်းတွေအစွမ်းကုန်ဖူးပွင့်တဲ့အရွယ်ပေါ့၊ သမီးက ကားကိုအိမ်ရှေ့ရပ်ပြီး ၂ယောက်သား အိမ်ထဲလျှောက်ဝင်လာခဲ့ရင်းနဲ့.. “မင်္ဂလာပါ..အမယ်.. ပါ့ပါးကဒီနေ့စောလှချည်လား..? အသေးလေးတွေထွက်မရှာတော့ဘူးလား…” ကြည့်..ကြည့်..သမီးလိမ္မာမရွှေချောက သူငယ်ချင်းရှေ့မှာအဖေကိုလာဒေါက်ဖြုတ်နေတယ်..၊ ဟုတ်တယ်လေခါတိုင်းကျုပ်ကအိမ်သိပ်ကပ်တာမှမဟုတ်ပဲ၊ ခုအိမ်အရင်ရောက်နေတာကိုပဲ အထူးအဆန်းကြီးလိုလို.. “ဟ..ငါ့သမီးကအရွယ်နဲ့မလိုက်အောင်အတော်အတွေးအခေါ်တွေအတော်မြင့်နေပါလားကွ၊ ပါးအိမ်ပြန်နောက်ကျတိုင်းချော်တောငေါ့ပြီးလျှောက်တွေးမနေနဲ့၊ အခုလဲသမီးတို့ကိုစောင့်နေရုံသက်သက်ပဲ.. ထင်ရာလျှောက်ပြောနေရင် တကယ်ပဲမေမေလေးအသစ်ရှာလာပေးခဲ့ရမလား..” “နောက်တာပါ ပါးရဲ့..ဒီမှာ သမီးပြောဘူးတဲ့သူငယ်ချင်းလေ၊ ချိုချိုထွန်း..တဲ့..သမီးတို.ကတော့ထွန်းလို့ပဲခေါ်ကြတယ်။

ဟဲ့..ထွန်း..ဒါက ငါ့ပါပါး ဦးရဲဝင်းအောင်..လေ” သမီးက သူ့သူငယ်ချင်းဟု ထွန်းဆိုတဲ့ခလေးမလေးကို ကျုပ်နဲ့မိတ်ဆက်ပေးတယ်။ “မင်္ဂလာပါ အန်ကယ်..” “အေးကွယ်..မင်္ဂလာပါသမီး..” ထွန်းကကျုပ်ကိုပြုံးပြီးတလေးတစားနှုတ်ဆက်တယ်။ ခလေးမကကြည့်ရတာ ချောချောသန့်သန့်လေးပဲ၊ အဲ..ဒါပေမယ့်…၊ ဆံတို ဘိုကေနဲ့ယောက်ျားလေးဒီဇိုင်း၊ ကြည့်ရတာ တွမ်ဘွိုင်း (ကျုပ်တို့အခေါ် )၊ အခုခေတ်အခေါ်တော့ ဘာတဲ့..အဲ..ဘောပြားဆိုလား..ပုံစံကြည့်ရုံနဲ့ အဲဒါဖြစ်ဖို့ကျိန်းသေနေပြီ။ မြန်မာလိုဆိုယောက်ျားလျာပေါ့..။ ကျုပ်ကအတွေးလွန်ရင်းသေချာအာရုံစိုက်ကြည့်နေမိသလိုဖြစ်နေတော့ သမီးချယ်ရီက… “ပါ့ပါး…အမယ်..သမီးသူငယ်ချင်းကိုဘယ်လိုကြီးကြည့်နေတာလဲလို့…၊ သူငယ်ချင်းက ငတိုငရှိုမဟုတ်ပါဘူး” “ဟာ..အေးးး ဆောရီး..ဆောရီး၊ သမီးကလဲကွာ..၊ ပါပါးကနဲနဲအတွေးလွန်သွားလို့ပါ၊ အမှတ်တမဲ့မို့… ကဲ..ကဲ..အေးအေးဆေးဆေးလွတ်လွတ်လပ်လပ်သာနေကြပေတော့၊ ကိုယ့်အိမ်လို့သာသဘောထား…ကြားလား..ထွန်း..” “ကျေးဇူးပါခမြ..အဲအဲ..ကျေးဇူးပါရှင့် အန်ကယ်လ်” “အဲ…အေးပါကွာ..ခမြလဲခမြ ပေါ့..၊ ပါးအတွက်ကတော့အရေးမကြီးပါဘူး၊ အဆင်ပြေသလို၊ သက်သာသလိုသာပြောပါ..ပါးကတော့အေးဆေးပါ၊ ကဲသမီးတို့ ပစ္စည်းတွေအပေါ်တင်ပြီး ချယ်ရီ့အခန်းမှာပဲနေရာချလိုက်ပေါ့၊ ပြီးမှဆင်းလာပြီးထမင်းစားကြ” “ဟုတ်..ပါ့ပါ…” ဒီလိုနဲ့ထွန်းဆိုတဲ့ကောင်မလေးကျုပ်တို့အိမ်လာနေတာ ၂လလောက်တောင်ရှိလာခဲ့ပြီ။ ကျုပ်အမြင်တော့ ဒီကလေး၂ယောက်ကြည့်ရတာ ဒီဇိုင်းကတစ်နေ့တစ်ခြား သမီးရည်းစားပုံစံမျိုးပိုပိုပေါက်လာသလိုပဲ။ ကျုပ်အကြောင်းပြောရရင်ဖြင့် ကျုပ်မိန်းမက ဆုံးသွားရှာတာ ၃-၄ နှစ်လောက်ရှိပြီဗျာ။ မိန်းမကျုပ်တို့ကိုထားသွားပြီးထဲ့နောက် ကျုပ်ကလဲစီးပွားတစ်ဘက်နဲ့ သမီးမိန်းကလေးကို အနီးကပ်စောင့်ရှောက်ထိမ်းကွပ်ပေးဖို့အချိန်ကလဲမရှိတာနဲ့၊ သူ့အမေဘက်ကအဖွားကကြည့်ပေးထားလို့၊ အဖွားအိမ်ပြောင်းပြီးနေနေရတယ်။

အခု ၁၀တန်းအောင်လို့ တက္ကသိုလ်တက်ရတော့မှပဲ၊ ရန်ကုန်ပြန်ပြီး ကျုပ်နဲ့အတူအိမ်လာပြန်နေဖြစ်တော့တယ်လေ။ ဒီမှာက သမီးရဲ့ပညာရေးနဲ့အသွားအလာကပိုပြီးအဆင်ပြေတယ်မဟုတ်လား..။ ကျုပ်က..ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပြောရရင် လိင်စိတ်ပြင်းသူ၊ လွယ်လွယ်ဆိုကြပါစို့ ဆက်စ်ကိစ္စတွေမှာထန်တတ်တဲ့ယောက်ျားစားမျိုးပေါ့၊ ပြီးတော့ မုဆိုးဖိုဖြစ်ခဲ့တာနှစ်အတော်ကြာပြီ။ နောက်အိမ်ထောင်ပြုဖို့တော့စိတ်ကူးမရှိသေးဘူး၊ ဒီကိစ္စတစ်ခုထဲနဲ့လောပြီး နောက်မိန်းမယူ၊ အပြီးအပိုင်အချည်မခံနိုင်သေးဘူးလေ၊ စိတ်တိုင်းကျလက်တွဲဖော်မတွေ့တာလဲပါတာပေါ့..။ သမီးအိမ်ပြန်လာမနေခင်တုန်းက နဲနဲပါးပါးတော့အပြင်ထွက်ကဲသဗျ။ အဲ..သမီးပြန်လာနေတော့ အနေအထိုင်ဆင်ခြင်ရတယ်၊ သမီးကိုလဲပူပင်လို့ကောင်းကောင်းထိမ်းကွပ်၊ ကိုယ်လဲထွက်မကဲဖြစ်တော့ဘူး။ ကိုယ်စိတ်ပါသလိုလျှောက်လုပ်နေရင်၊ သမီးသိသွားရင် သူ့ကိုအုပ်ထိမ်းရတာနဲနဲအဖုအထစ်ရှိမယ်လေ။ ဒါတောင်သမီးက အဖေအလုပ်ကိစ္စနဲ့အိမ်ပြန်နောက်ကျတာကိုပဲ အကျကောက်ပြီးရိတိတိနဲ့…၊ စောစောပိုင်းက ခင်ဗျားတို့ဖတ်ခဲ့သလိုမျိုးပေါ့၊ အသေးလေးတွေသွားမရှာဘူးလားဘာလားနဲ့…၊ အဖေကိုပြောပုံက..ကြည့်..။ အေးလေ..သူလဲငယ်တော့တာမှမဟုတ်ပဲ၊ အဖေ့ဘက်ကိုစဉ်းစားပေးပြီး၊ ဖြစ်နိုင်တာတွေတွေးခေါ်မိတာလဲရှိမှာပေါ့။ အဲဒီလိုဆင်ဆင်ခြင်ခြင်နေရတော့ကျုပ်မလဲ နဲနဲတော့ပြတ်လပ်သလိုဖြစ်နေပြီး ဆာနေပြီပေါ့ဗျာ။ ဒီတော့လဲညအိပ်ရာဝင်လူခြေတိတ်မှာဂွင်းကလေးနဲ့ ၂ပါးသွားရတော့တာပေါ့၊ ဒါပဲရှိတာပဲ…။ ဟော…အခုတော့ တစ်အိမ်ထဲမှာခုလို အပျိုမဒမ်းလေးတွေက နီးနီးကပ်ကပ် လာနေနေတော့ ပိုဆိုးတာပေါ့ဗျာ…။ ကျုပ်ပြောတဲ့အထဲကျုပ်သမီးပါပါသဗျ၊ သမီးချယ်ရီသူ့အဖွားဆီစပြီးသွားနေတုန်းက အပျိုတောင်ကောင်းကောင်းမဖြစ်သေးဘူး၊ ကလေးရှိသေးတာ။ အခုပြန်ရောက်လာတော့အတောင်အလက်စုံစုံလင်လင် ကြွကြွရွရွနဲ့…။

စောစောကပြောသလို၊ အိမ်ကဟာမလေး၂ကောင်က ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်း အနေအထိုင်က၊သမီးရည်းစားပုံ ပိုပိုပေါက်လာတယ်၊ အိမ်မှာနေတော့လဲလွတ်လွတ်လပ်လပ်နေကြလေတော့ အဝတ်အစားကအစ ပေါ့ပေါ့ပါးပါးသက်သက်သာသာဝတ်ကြတယ်။ ရာသီဥတုကလဲပူတော့၊ တီရှပ်လည်ဟိုက်တို့၊ မိန်းမဝတ်စွပ်ကျယ်လက်ပြတ်တို့၊ တခါတလေအတွင်းခံတောင်ခံမဝတ်ကြတော့ဘူး။ အောက်ပိုင်းကလဲဘောင်းဘီတိုပါးပါး၊ အဝကျယ်ပွပွကြီးတွေဝတ်ကြတော့ (လေဝင်လေထွက်ကောင်းအောင်လားတော့မသိ…) သူတို့ကလဲအဖေ့ကိုသိပ်ရှက်ကြောက်ကြတော့တာမဟုတ်ဘူး။ ကျုပ်မှာတော့မကြည့်ချင်မြင်ရက်သား…၊ တစ်ခါကုန်းလိုက်နို့ဖိတ်ကျလိုက်….. တစ်ခါထိုင်လိုက်လျှာထုတ်ပြလိုက်….နဲ့….။ ကျုပ်လဲယောက်ျားတစ်ယောက်ပဲလေဗျာ။ မြင်တော့လဲလီးကမနေနိုင်မထိုင်နိုင်တောင်လာရတော့တာပေါ့..၊ ကျုပ်မှာ ခဏခဏ ကြိတ်ကြိတ်ဂွင်းထုပြီး၊ ထထလာတဲ့စိတ်တွေပြေလျော့အောင်ကြိုးစားနေရတယ်။ ကျုပ်စိတ်ထဲမှာလဲ ကျုပ်ရဲ့အမူအရာတွေကိုချယ်ရီမက သိနေသလို၊ စူးစမ်းနေသလိုပဲလို့လဲခံစားနေရတယ်။ ဘယ်လိုလဲတော့မသိဘူး၊ မသိစိတ်ကနှိုးဆော်နေသလိုပေါ့..။ ဒီလိုနေလာရင်းနဲ့ပဲ၊ တစ်ညမှာပေါ့… အဲ့ဒီညက ကျုပ်လဲအောက်ထပ်ကအလုပ်စားပွဲမှာ အာရုံစိုက်လုပ်နေမိတာ အချိန်ကုန်လို့ကုန်သွားမှန်းမသိလိုက်ဘူး။ ကျုပ်သတိထားမိလို့အိပ်ရာဝင်တော့မယ်လုပ်မှ တော်တော်တောင်ညဉ့်နက်နေပြီပဲ။ ကျုပ်လဲအိပ်ရာဝင်မှပါပဲလေဆိုပြီး၊ ကျုပ်အိပ်ခန်းကိုသွားမလို့အိမ်အပေါ်ထပ်တက်အလာ..၊ ကျုပ်သမီးချယ်ရီရဲ့အခန်းကိုဖြတ်သွားရတာပေါ့..။ အဲဒီမှာပုံမှန်မဟုတ်ဘူးလို့ကျုပ်ထင်လိုက်တဲ့အသံတိုးတိုးကြိတ်ကြိတ်လေးတွေကြားလိုက်ရတယ်ဗျ..။ “ရှီးးးး ကျွတ်ကျွတ်… အမလေးကောင်းလိုက်တာ.. ငါ့နို့ကိုခပ်ပြင်းပြင်းလေးစို့ပေးစမ်းပါ ထွန်းရယ်..စစ်..” ကျုပ်အတော်စိတ်ဝင်စားသွားတယ်။ ဖြေးဖြေးချင်းခြေ၃လှမ်းလောက်ပြန်ဆုတ်လာတော့ သမီးအခန်းတံခါးရှေ့ပြန်ရောက်လာတယ်။

ဟုတ်တယ်…အထဲမှာ ရှူးရှူးအားအား အသံတွေကြားနေရတယ်၊ ကျုပ်တံခါးလက်ကိုင်ဖုကိုအသာလေးစမ်းပြီးကြိတ်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့… “ဟာ…လခွီး..တံခါးလော့ချမထားဘူးပဲ..” ကျုပ်ဒိတ်ကနဲဖြစ်ပြီးတိုးတိုးလေးရေရွတ်မိတယ်။ ကျုပ်ရင်တွေကလဲတော်တော်ခုန်နေတယ်။ တံခါးကိုအသာတွန်းကြည့်တော့တစ်ထွာလောက်ဟသွားတယ်၊ အခန်းထဲမှာကမီးပိတ်မထားဘူး။ အဲဒီတစ်ထွာလောက်ဟသွားတဲ့တံခါးက အမြင်ထောင့်ကလဲ သမီးကုတင်မြင်ကွင်းကိုဒဲ့ပဲဗျို့..။ ၂ယောက်လုံးအဝတ်အစားမပါကိုယ်လုံးတီးတွေဖြစ်နေတဲ့အပျိုမလေးတွေ ကုတက်ပေါ်မှာလုံးထွေးဖက်နေကြတာဗျ။ ကျုပ်ကကိုယ့်သမီးပဲဆိုတော့အရင်က ချယ်ရီ့ကိုတကယ်သတိထားပြီးမကြည့်ခဲ့မိဖူးဘူး၊ ကျုပ်ပြောချင်တာသဘောပေါက်ပါတယ်နော်။ ကိုယ့်သမီးငယ်လေးဆိုပြီး ခလေးကလေးလိုမြင်တာဗျ၊ အရွယ်ရောက်ပြီးသားမိန်းမတစ်ယောက်လို၊ ဆော်တစ်ဗွေလိုမြင်ခဲ့တာမဟုတ်ဘူး။ အခုတော့ဗျာကိုယ်လံးတီးလေးအဖွေးသားမြင်လိုက်ရတော့ကျုပ်ဖြင့်မျက်စိတွေပြာသွားတာပဲ။ အခုတော့ကျုပ်သမီးက အပျိုကြီးဖားဖား၊ ပြညိ့ပြည့်၀၀၊ တလုံးတခဲကြီးဖြစ်နေပါပေါ့လား…။ နက်မှောင်နေတဲ့ဆံပင်ရှည်လေးတွေကဖြူဖွေးနေတဲ့ရင်အုံ၊ ပုခုံးသား၊ ကျောပြင်တွေပေါ်မှာဖြန့်ကြဲကျနေတာက ဆက်စီဆန်လှတယ်။ ဖြူဝင်းနေတဲ့အသားရောင်၊ ပြည့်တင်းနေတဲ့ခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းအသီးသီး၊ ဖောင်းအိလုံးဝန်းနေတဲ့ ရင်အုံနဲ့နို့လေးတွေက ပက်လက်အိပ်နေတဲ့အချိန်လေးမှာ ရင်ဘတ်ပေါ်အုန်းမှုတ်ခွက်ကလေး ၂ခုမှောက်ထားသလိုပဲ..၊ ဗိုက်သားလေးတွေကျတော့အဆီပြင်မတက်သေးတော့ပါးပါးရှပ်ရှပ်လေးတွေဗျာ။ စောက်ဖုတ်ကလေးကျတော့သူ့အသက်အရွယ်နဲ့စာရင်အကြီးသားဗျ၊ လိပ်ကျောကုန်းလေးလိုခုံးခုံးဖောင်းဖောင်းလေးရယ်..။ ဒါပေမယ့်ခင်ဗျားတို့တွေ့ဖူးနေကျ အခွံမဲမဲလိပ်ခုံးလေးမဟုတ်ဘူးနော်၊ အမွှေးနုနုပါးပါးလေးတွေပဲယှက်ဖုံးနေတော့အသားရောင်ဝင်းဝင်းစောက်ဖုတ်အိအိလေးကို အတိုင်းသားထင်းထင်းကြီးမြင်နေရတော့၊ ကျုပ်လီးကငြိမ်ဝပ်ပိပြားမှုမရနိုင်တော့ဘူးပေါ့ဗျာ။

ထွန်းဆိုတဲ့ဘောပြားလေးကလဲအနိုင်မခံအရှုံးမပေးပဲဗျို့။ ခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းဖွံ့ဖြိုးပုံက သမီးချယ်ရီနဲ့နင်လားငါလားပဲ၊ သမီးနဲ့ဆို ဆံပင်ရှည်တာနဲ့အတိုထားတာပဲကွာတယ်။ ယောက်ျားလျာလေးသာဆိုတယ်၊ ချွတ်လိုက်တော့လဲပြူးပြဲနေတာပဲဗျ…။ ထွန်းရဲ့စောက်ဖုတ်ကျတော့ အမွှေးတွေထူပိန်းနေတာဗျ။ အမွှေးသန်တဲ့အမျိုးနဲ့တူတာပဲ။ ဆီးစပ်တစ်ခုလုံးမဲထူနေလို့စောက်ဖုတ်သားကိုတောင်မမြင်ရဘူး။ ထွန်းကသမီးချယ်ရီရဲ့နို့တွေကိုလက်နှစ်ဘက်နဲ့အားရပါးရညှစ်နယ်နေတယ်။ မာတောင်နေတဲ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုလဲလက်ဖျားလေးတွေနဲ့ဖိလိုက်ညှစ်လိုက်နဲ့ပေါ့။ စိတ်တွေထန်သထက်ထန်လာတာနဲ့အမျှ ထွန်းကပါးစပ်ဟပြီး ချယ်ရီရဲ့နို့တွေကိုဖမ်းဟပ်ပြီးအငမ်းမရစို့တော့တာပဲဗျို့..။ ဘယ်ဘက်ကိုစို့လိုက်၊ ညာဘက်ကိုစို့လိုက်..။ “အားးးးး အမလေး…ကောင်းလိုက်တာထွန်းရယ်..ရှီးးး စစ်” ထွန်းကပါးစပ်ကိုနို့အုံကဖြုတ်လိုက်ပြီး လျှာနဲ့တလွှားချင်းတစ်ကိုယ်လုံးကိုလျက်ဆင်းလာခဲ့တာချက်အထိရောက်လာပြီ။ ထွန်းကချက်တွင်းလေးကိုန်ှိုက်ပြီးလျှာနဲ့ထိုးထိုးလျက်တော့ချယ်ရီမှာ တွန့်ကနဲ..တွန့်ကနဲ..။ ထွန်းကလျှာကိုလျက်ဆင်းလာတာဆီးခုံမွှေးပါးပါး္ဗလေးတွေဆီရောက်လာပြီ။ ထွန်းရဲ့ညာလက်ကချယ်ရီရဲနို့တွေကိုနယ်နေတုန်းပဲ၊ ဘယ်လက်ကတော့စောက်ဖုတ်ဆီရွှေ့လာပြီးစောက်စိကိုချေနေပြီလေ။ အဲ့ဒီအခိုက်အတန်.မှာကျုပ်လည်း တစ်ခုခုကိုဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်ပြီးတံခါးရွက်ကိုဖြေးဖြေးတွန်းဖွင့်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ကိုယ်ကိုတစောင်းလေးလျှိုပြီးအခန်းထဲဝင်လိုက်ပြီးတော့အခန်းဝမှာပဲအတော်ကြာငြိမ်ပြီးရပ်နေမိတယ်။ လူကသာငြိမ်နေတာလီးကတော့ပေါက်ကွဲထွက်မတတ်တောင်နေပြီ။ မိန်းကလေး၂ယောက်ကတော့သူတို့ဇောနဲ့သူတို့မို့…အခန်းထဲမှာဧည့်သည်တစ်ယောက်ရောက်နေပြီး သူတို့နဲ့ပူးပေါင်းပျော်ရွှင်ဖို့ကြံနေတယ်ဆိုတာမသိကြသေးဘူး။ ထွန်းက နေရာရွှေ့လိုက်ပြီးဖင်ကိုမြှောက်လို့ဒူးထောက်တဲ့ပိုဇေရှင်ပြောင်းလိုက်တယ်။

လက်နှစ်ဘက်နဲ့ ချယ်ရီရဲ့တကောက်ကွေးတစ်ဖက်တစ်ချက်ကိုကိုင်ပြီးဘေးကိုဖိလို့ဖြဲချလိုက်တော့ ချယ်ရီရဲ့စောက်ဖုတ်လေးက ဟဟလေးပြဲထွက်သွားတယ်။ ဒီတော့စောက်ခေါင်းအတွင်းသားပန်းရောင်ရင့်ရင့်လေးကိုမြင်လိုက်ရတယ်။ စောက်ရေကြည်တွေစိမ့်ထွက်လာနေပြီဖြစ်လို့ အခန်းမီးအလင်းရောင်နဲ့လက်လက်ပြောင်နေတယ်လို.ထင်ရတယ်။ ထွန်းကအရည်တွေရွှဲနေတဲ့ချယ်ရီရဲ့စောက်ဖုတ်ဆီကိုကုန်းလို့မျက်နှာအပ်လိုက်ပြီး၊ လျှာကိုထုတ်လို့ စောက်ဖုတ်ဝနှုတ်ခမ်းသားတွေရော၊ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားတွေကိုပါ စိမ်ပြေနပြေလျက်တော့တယ်။ ပြီးတော့စောက်စိလေးကို လျှာဖျားလေးနဲ့မထိတထိထိုးပြီးကလိပေးနေလိုက်တာ၊ ချယ်ရီရဲ့ဖင်ကကုတင်နဲ့မထိတော့ပဲလေထဲမှာကြွတက်နေပြီး၊ ထွန်းရဲ့လျှာကစားမှုကိုတုန့်ပြန်ပေးနေတော့တာ။ “အိုးးး ကောင်းလိုက်တာ၊ အရသာရှိလိုက်တာနော်..၊ စောက်ဖုတ်ရော၊စောက်စိရောပဲ၊ ရှီးးး…အားးးး” သမီးချယ်ရီကိုဘာဂျာကိုင်ပေးနေရင်နဲ့ ဘောပြားလေး ထွန်းတစ်ယောက်မှာလဲ ကြည့်ရတာကာမဆိပ်ဖီလင်တွေအပြတ်တက်လာနေပုံရတယ်။ ကုန်းမှုတ်နေရင်းက သူ့ရဲ့ဘယ်လက်နဲ့ သူ့စောက်ဖုတ်ကိုပြန်နှိုက်နေပြီးထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်ပွတ်ဆွဲနေတာ၊ ကြည့်ရင်းနဲ့စောက်ရေတွေကလက်ချောင်းတွေမှာပေပြီးစီးကျလာနေတယ်။ ကျုပ်မှာလဲဆက်ပြီးအောင့်မနေနိုင်တော့ဘူး၊ ကျုပ်ဝတ်ထားတဲ့ညဝတ်အင်္ကျီကိုချွတ်၊ ဘောင်းဘီကိုလဲကြမ်းပေါ်ပုံချလိုက်တော့ မြင်းလီးအငယ်စားလောက်ရှိတဲ့ကျုပ်လီးကြီးကဖြောင်းကနဲကန်ထွက်လာပြီး၊ ပုတ်သင်ညိုတစ်ကောင်လိုခေါင်းက ဆတ်ဆတ်..ဆတ်ဆတ်..နဲ့၊ ကျုပ်ရဲ့မျက်လုံးတွေကလဲ ကောင်မလေး၂ယောက်ရဲ့စောက်ဖုတ်တွေကိုစေ့စေ့ငုငု ကြည့်နေ၊ သုံးသပ်နေမိတယ်ဗျ။ ကျုပ်ညာလက်ကလီးကိုသေချာဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။ လီးအရေပြားကိုညှစ်ပြီးရှေ့တိုးနောက်ဆုတ်နဲ့တဖြတ်ဖြတ်ဆောင့်ပြီးဂွင်းကိုင်ပေးနေလိုက်တာလီးကအသားကုန်ဆိမ့်တက်လာတယ်။

အဲ့ဒီမှာပဲကျုပ်ကိုဆတ်ကနဲလန့်သွားစေတာကတော့၊ ကျုပ်သမီးဖြစ်တဲ့ချယ်ရီမကို နှာထန်ထန်နဲ့အကြည့်လိုက်မိမှာ သမီးရဲ့အကြည့်မျက်လုံးတစ်စုံက ကျုပ်လီးကိုစီုက်ပြီးမက်မက်မောမောကြည့်နေတာပါပဲ။ ချယ်ရီကအခန်းထဲမှာကျုပ်ရှိနေတာကိုသိသွားပြီလေ။ ထွန်းကတော့ကုန်းမှုတ်နေလို.သိပုံမရသေးဘူး။ ချယ်ရီ့ပါးစပ်က လှိုက်မောတုန်ရီစွာနဲ့ ညီးတွားနေတယ်။ “အားးး အမယ်လေး ကောင်းလိုက်တာ၊ သေတော့မှာပဲ..၊ ဘယ်လိုကြီးမှန်းမသိဘူးးး…ရှီးးး အူးးးး..” အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲကျုပ်ကိုပိုပြီးထိတ်လန့်သွားစေတာကတော့..ထွန်းရဲ့လက်ထဲကအရာပဲ..၊ ဘယ်နေရာကဘယ်လိုဆွဲထုတ်လာခဲ့တယ်မသိ၊ စောစောကမရှိပါဘူး..။ သူ့လက်ထဲမှာ ရာဘာဒီလ်ဒို လီးအတုကြီးတစ်ခု၊ ဆိုက်ကြီးက L ဆိုက်ခေါ်ရမလား အကြီးမှအကြီးကြီးပဲ။ ဘောပြားမ ထွန်းကလီးတုကြီးကိုကျုပ်သမီးစောက်ဖုတ်ဝကိုတေ့ပြီးဖြေးဖြေးချင်းထိုးသွင်းတော့တာ..။ “အိုးးး… အမလေး..နာတယ်..နာတယ်..ထွန်း..အဲဒါဘာကြီးလဲ…၊ မကောင်းဘူးး မလုပ်ပါနဲ့..ဆွဲထုတ်လိုက်..ပြန်ထုတ်လိုက်ပါ..” “ချယ်ရီကလဲကွာ..ဒီလ်ဒိုပါကွ၊ ခံလို့ကောင်းပါတယ်။ ဒို့..ချယ်ရီ့ကို..ရာဘာလီးအတုနဲ့လိုးပါရစေကွာ..နော်..၊ ဒို့ချယ်ရီ့ကိုချစ်တယ်။ ချယ်ရီတခြားသူတွေနဲ့မချစ်ရဘူးနော်… ခဏလေးကြိတ်ခံလိုက်ပါကွာ..တော်ကြာမနာတော့ပါဘူး၊ ဒို့ကိုယ်တိုင်စမ်းကြည့်ုပီးပါပြီ..” ထွန်းကပါးစပ်ကပြောရင်း၊ လက်ကလဲချယ်ရီရဲ့စောက်ပတ်ထဲ လီးတုကြီးကိုပိုလို့ခပ်ဖိဖိထိုးထည့်နေတယ်။ “အိုးးး တအားနာတယ် ထွန်းရဲ့…ပြန်ထုတ်..ပြန်ထုတ်လိုက်တော့..၊ အောင်မလေး စောက်ဖုတ်ပြဲပါပြီ..၊ ပါး…ပါ့ပါး..သမီးကိုကယ်ပါဦးးးး….” ကျုပ်လဲ အဲ့သလိုမြင်နေရတော့ကြည့်မနေနိုင်တော့ဘူးဗျ၊ ဏှာစိတ်တွေကပိုထန်လာသလို၊ တစ်ဘက်ကလဲ သမီးအော်နေတာတွေ့ရတော့ဒေါသတွေကထွက်လာတယ်။ ကျုပ်သမီးနုနုထွတ်ထွတ်လေး၊ ရွှေပေါ်မြတင်မွေးလာတာ တစ်ခါမှဟုတ်တိပတ်တိ ပြင်းပြင်းထန်ထန်တောင်ရိုက်မဆုံးမခဲ့ဖူးဘူး..။

အခုမိရွှေထွန်းက ကျုပ်သမီးကိုဆက်စ်အတွက်အသုံးချ၊ စောက်ဖုတ်နာအောင်လာဖြဲတဲ့အယောင်ဆောင်သူငယ်ချင်းပဲ…။ ကျုပ်ကုတင်နားကိုခြေလှမ်းကြဲကြဲနဲ့လျှောက်သွားလိုက်တာ မိရွှေထွန်းနောက်ကိုဖျပ်ကနဲရောက်သွားတယ်။ ကျုပ်သမီးရဲ့စောက်ဖုတ်ထဲစိတ်ပါလက်ပါကုန်းပြီးထိုးသွင်းနေလို့ နောက်ကိုပြူးထွက်နေတဲ့ အမွှေးထူထူနဲ့ ဒင်းရဲ့စောက်ပတ်အဝကို ကျုပ်ရဲ့ မြင်းလီးအငယ်စားလောက်ဟာကြီးကိုတေ့ပြီး လက်၂ဘက်ကမိထွန်းရဲ့ဖင်ကြီးတဘက်တချက်ကိုကိုင်၊ နောက်ဘက်ကိုအားနဲ့ဆွဲလိုက်ပြီး တပြိုင်ထဲမှာပဲ ကျုပ်ကလဲကော့ပြီးအားရပါးရခပ်ပြင်းပြင်းဆောင့်ထိုးလိုက်တာ၊ ကျုပ်ရဲ့ဒစ်ကြီးကဇိကနဲ..ဖျစ်ကနဲ..မြည်ပြီး ဝင်သွားပါလေရောဗျို့…၊ အဆုံးမဟုတ်ပေမယ့် တစ်ချီထဲနဲ့ တစ်ဝက်ကျော်ဝင်သွားတာနဲတဲ့အားလားဗျာ..။ မိထွန်းတစ်ယောက် အင့်ကနဲကိုနေသွားတာပဲ။ သူစောစောကသမီးကိုပြောနေသလို လီးအတုကြီးကိုသူကိုယ်တိုင်စမ်းခဲ့ပြီးပြီဆိုတော့ ဒီလောက်ဝင်သွားတာအံ့သြစရာတော့သိပ်မဟုတ်ဘူး၊ ကျုပ်ပစ္စည်းကမြင်းလီးအငယ်စားလောက်မို့လို့သာ၊ ဒီဟာမတော်တော်ထိသွားတာ၊ တော်ရုံလီးဆိုဖြုံမယ့်ပုံမပေါ်..။ “ဟင်..ဒါဘာလုပ်တာလဲဗျ..၊ အားးးးး အု..အစ်.. ကျနော့်ကိုမလုပ်…မလုပ်ပါနဲ့ဗျာ..၊ ထုတ်ပေးပါ၊ ကျနော်နာတယ်ဗျ.. ” “မင်းက ငါ့သမီးကိုကျတော့ ပြန်ထုတ်ပေးပါလို.သေမတတ်တောင်းပန်တာတောင် ညှာတာဖို.စိတ်မကူးပဲ ဆက်လုပ်တယ်လေ..၊ ဒီလိုဘယ်ရမလဲကွ..၊ ဒီတစ်ခါ မင်းအလှည့်ပဲ…၊ ဝဋ်ဆိုတာ လည်တတ်တယ်ကွ..။ ထွန်းကဖင်ကိုခါပြီးရုန်းဖို့၊ ရှောင်ဖို့ကြိုးစားတယ်၊ ကျုပ်ကတော့ဂရုမစိုက်တော့ဘူး။ လီးကိုကျွတ်လုနီးပါးအဖျားထိပြန်ဆွဲထုတ်လာပြီး၊ ထွန်းရဲ့ဖင်ဆုံကြီးကိုလဲနောက်ကိုပါနိုင်သမျှပါအောင်ဆွဲလိုက်တယ်။ ြ ပီးတော့မှအားပါပါနဲ့တစ်ချက်ထပ်ဆောင့်သွင်းလိုက်ပြန်တယ်။ တစ်ကြိမ်ပြီးတစ်ကြိမ်ထပ်ထပ်ပြီးဆောင့်ဆောင့်သွင်းလာတာ တဖြေးဖြေးမြန်လာတာနဲ့အမျှ ဘာနဲ့တူလာသလဲဆိုတော့ ကားအင်ဂျင်ထဲကပစ်စတင်ကြီးခုတ်နေသလိုပဲ..တဗြောင်းဗြောင်းနဲ့..။

“အိုးးးး ကျနော့်ကိုမလုပ်ပါနဲ့ဗျာ…နာတယ်..တော်ပါတော့…” အဲ့ဒီအချိန်မှာ ကိုယ်လုံးတီးလေးနဲ့ပက်လက်ကလေးဖြစ်နေတဲ့ သမီးချယ်ရီရဲ့မျက်နှာလေးကိုကျုပ်ကြည့်လိုက်မိတယ်။ ကျုပ်တို့သားအဖ၂ယောက်မျက်လုံးချင်းဆိုင်မိပြီးအဓိပ္ပယ်ပေါင်းများစွာပါတဲ့အကြည့်တွေနဲ့ပေါ့။ သမီးရဲ.ရာဂမျက်ဝန်းနဲ.အကြည့်တွေကြောင့်ကျုပ်ကိုယ်ထဲကသွေးတွေပိုဆူလာသလိုသလိုပဲ၊ စိတ်တွေလဲအသားကုန်ထန်တက်လာတာနဲ့ ထွန်းကိုဖင်ကုန်းပြီးဆော်နေတဲ့ဆောင့်ချက်တွေကမရပ်တော့ဘူး၊ မနားတမ်းပဲ..။ ယောက်ျားလျာမလေးထွန်းရဲ့ငြင်းဆန်ရုန်းကန်မှုတွေက တဖြေးဖြေးအားပျော့၊ လျော့ကျလာတာသတိထားလိုက်မိတယ်ဗျ။ “အားးး ကျွတ် ကျွတ်..ဟင်းးး ကောင်းပါပြီ..သဘောတူပါပြီဗျာ.. ထွန်းကိုကြိုက်သလိုသာလုပ်ပါတောါ…အားး အဟင့်..ပါပါးး..အင့်..အင့်..” ဘောပြားလေးလဲ တဖြေးဖြေးနဲ့စိတ်ပါလက်ပါဖြစ်လာပုံရတယ်။ ကျုပ်ဆောင့်ချလိုက်တဲ့အကြိမ်တိုင်းမှာဖင်ကြီးကိုကော့ကော့ပြီးနောက်ကိုပစ်ပစ်တင်ပေးနေတော့တာ။ ကျုပ်အထင် လီးအစစ်ရဲ့အရသာ၊ ယောက်ျားဆိုတဲ့အရသာကို..အခုမှသိသွားပြီထင်တာပဲ။ “အပါး..အပါး.. မြန်မြန်လေး..ပြင်းပြင်းလေးလုပ်ပေးပါ၊ ထွန်း..ထွန်း..မနာတော့ဘူး၊ ကောင်းတယ်၊ သိပ်ကောင်းတာပဲ..အိုးးးး… ထွန်း အရေတွေထွက်ကုန်ပြီ..ဟူးးး..အားးးး…” ထွန်းတစ်ယောက် ချယ်ရီ့အပေါ်မှောက်ရက်ကြီးကျသွားပြီး ချယ်ရီကိုတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီးဖက်ထားတယ်။ ကျုပ်ကတော့သူ့ဖင်ကြီးကိုမလွှတ်သေးဘူး၊ အတင်းဆွဲထားတုန်းပဲ။ ပြီး…ခပ်ကြမ်းကြမ်းဆက်ဆောင့်ပြီးလိုးပေးနေလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲသိပ်မထိမ်းနိုင်တော့ဘူးဗျို့၊ ဘယ်လိုဖြစ်လို့လဲတော့မသိဘူး…။ အခုကျုပ်ကလိုးတော့သာ ထွန်းကိုလိုးနေတာ၊ ကျုပ်ရဲ့မျက်လုံးတွေ၊ အကြည့်တွေ၊ စိတ်တွေကတော့ ကျုပ်ရဲ့သမီးချယ်ရီဆီမှာလေ။ “သမီးလေး..ချယ်ရီ..ချယ်ရီ..ပါပါးကောင်းလိုက်တာကွာ၊ ပါပါးပြီးခါနီးနေပြီ၊ ထွက်..ထွက်တော့မယ်သမီး..” ဘာမှတော့မဆိုင်ဘူးဗျ..၊ ပြီးခါနီးမှာကျုပ်၊ သမီးကိုတလို့အော်နေမိတယ်။ ကျုပ် လီးကိုကမန်းကတန်းပဲ ထွန်းရဲ့စောက်ဖုတ်ထဲကဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး ချယ်ရီရဲ့ဘေးနားရွှေ့လာလိုက်တယ်။

အဲ့ဒီမှာပဲကျုပ်ရဲ့လရည်တွေက ဖြွတ်ကနဲ ဖြန်းကနဲ သမီးချယ်ရီရဲ့ဆီးစပ်နဲ့ဗိုက်သားရှပ်ရှပ်လေးတွေပေါ်ကိုပန်းထုတ်ပစ်လိုက်တော့တာပဲ…၊ ခ သမီးရဲ့ဗိုက်ဖြူဖြူလေးပေါ်မှာ ကျုပ်ရဲ့သုက်ရည်ပျစ်ပျစ်တွေ ပေပွကုန်တော့တာပေါ့..၊ ကြည့်လို.တောင်တောင်းသေး… “အားးး ရှီး… ကောင်းလိုက်တာကွာ၊ ဒီနေ့လောက်လီးအရသာရှိတာတခါမှမကြုံဖူးသေးဘူး” ထွန်းကချယ်ရီရဲ့ဘေးမှာမျက်နှာကိုကြမ်းပြင်ပေါ်အပ်ပြီးမှောက်ရက်ကြီးနဲ့…ပါးစပ်ကလဲ….၊ “အူးးးစစ်..ရှီး…လီး…လီး…ပါပါးရဲ့လီး.. ယောက်ျားလီးအစစ်ကြီး…ဒီလောက်ကောင်းမယ်မှန်းလုံးဝမထင်မိဘူး..လီးအစစ်ကအဲ့လိုကြီးတောင်ကောင်းတာလား…! နင့်ကနဲကိုနေတာပဲ..၊ ထွန်းသိပ်ကောင်းတာပဲ ပါပါးရယ်..” တဖြစ်တောက်တောက်နဲ.ကိုညည်းနေတယ်လေ။ ကျုပ်လဲ မောမောနဲ့ ချယ်ရီရဲတခြားဘေးတစ်ဘက်မှာ ပက်လက်ကြီးဝင်လှဲလိုက်ပြီး၊ မျက်စိတွေမှိတ်ထားလို့အသက်ပြင်းပြင်းရှူနေမိတယ်။ ခဏကြာတော့ ဘယ်လိုကဘယ်လိုလစ်ကနဲအိပ်ပျော်သွားတယ်မသိလိုက်ဘူး..။ ဘယ်လောက်ကြာသွားတယ်လဲမသိတော့ဘူး။ ကျုပ် အိပ်တစ်ဝက်နိုးတဝက် ဝေတေဝါးတားနဲ့ ဆတ်ကနဲအသိစိတ်လေးဝင်လာချိန်မှာ ကျုပ်လီးဆီကနူးနူးညံ့ညံ့အထိအတွေ့တစ်ခုကိုခံစားလိုက်ရတယ်။ ခံစားချက်အရသိလိုက်ရတာကတော့ လက်ဖဝါးနုနုလေးတစ်ခု ကျုပ်လီးကိုဆုပ်ပြီး အပေါ်အောက်ပွတ်ဆွဲနေတာ…။ ခံစားချက်ထက်တောင်ကျုပ်လီးကသိပ်မြန်တယ်၊ ချက်ချင်းပဲထန်ပြီးဖြောင်းကနဲထပ်တောင်တက်လာပြန်တော့တာပဲဗျို.။ ကျုပ်မျက်စိမဖွင့်နိုင်လိုက်ခင်မှာပဲ တစ်စုံတစ်ရာကကျုပ်လီးကိုဆွဲစုပ်ဝါးမြိုလိုက်ပြီး လီးထိပ်ကနေတဖြေးဖြေးနစ်ဝင်လာတယ်၊ စပါးကြီးမြွေလား…မဖြစ်နိုင်ဘူး..။ ဘယ့်နှယ်မြွေကလီးကနေစမြိုရမှာလဲ ဟုတ်ဘူးလား..။

ပြီးတော့မြွေမြိုတာအကြောပေါင်းတစ်ထောင်ဆိမ့်ရမှာလဲ။ “အာ့ာ့.. ကျွတ်ကျွတ်..” ကြိတ်ပြီးညည်းနေတဲ့အသံလေးတစ်ခု….. ကျုပ်အသာလေးမျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တယ်။ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ခန္ဓာကိုယ်အရိပ်တစ်ခု၊ ပက်လက်အိပ်နေတဲ့ကျုပ်ရဲ့ကိုယ်ပေါ်မှာခွပြီးဖြေးဖြေးချင်းထိုင်ချနေတာတွေ့လိုက်ရတယ်။ လက်နုနုသေးသေးလေးတစ်ခုကအပြင်မှာကျန်နေသေးတဲ့ကျုပ်လီးတစ်ဝက်ကိုကိုင်ထိမ်းပြီးနှဲ့နှဲ့သွင်းနေတာလေ..။ အဆုံးရောက်ခါနီးမှာတော့အားပါပါနဲ့ဖိချပြီး.. “အား..ဟား..ဟားးးးးး.. ” ညည်းသံရှည်လေးရဲ့နောက်မှာတော့ ဖင်အားကိုသုံးပြီးရှေ့တိုးနောက်ငင်ဖိလို့ကြိတ်မွှေတော့တာပါပဲ။ ကျုပ်မျက်လုံးတွေကျင့်သားရလာပြီး အမြင်တွေကြည်လင်လာတဲ့အခါမှာ ကျုပ်ကိုယ်ပေါ်ခွပြီးထင်တိုင်းကြဲနေတဲ့သဏ္ဍာန်ကို ပြတ်ပြတ်သားသားမြင်လိုက်ရတော့…..ဟင်..အထွန်း…….အပါးချစ်တဲ့အထွန်းရယ်..ပြီး။