့မုန့် ဖောင်းလေးက သူ့ဟာရှေ့ ကွက်တိကျနေသည်။ မုန့်ဖောင်းလေး အောက်ခြေက ဟာထဲ သူ့ဟာ မည်းမည်းတုတ်တုတ်ကြီးက အညှာတာ ကင်းမဲ့စွာ ထိုးစိုက် ဝင်နေသည်

Unicode

ကပိုင် ရွာ ဒိတ်ဒိတ်ကျဲ သူဌေး နှစ်ယောက်တွင် သား ၊ သမီး တ ယောက်စီရှိကြသည်။ ချောကြ လှသည်။ အရွယ်ရောက် သော် သူတို့ကို ပေးစားလိုက်ကြ ၏။ ရွှေပေါ်မြတင် ။ နတ်ရေးတဲ့ဖူးစာ။ ကောင် မ လေးက နာမည် မဆန်း။ ယခု သားသမီးယောက် မွေးပြီးပြီ။ တသားမွေး တ သွေးလှ ဆိုတဲ့ စကား မဆန်းက သက်သေ ပြသည်။ မွေးလေ လှလေ ဆိုသော် မလွန်။ မ မွေးခင် က ကျစ်ကျစ်လစ်လစ် လှ၏။ သား သုံးယောက် အ မေဖြစ်တော့ ဖွံ့ဖွံ့ထွားထွားလှ ပြန်ချေသည်။ သို့သော် မဆန်းကို တရွာလုံး တနယ်လုံးမှ ကျား တွေ မပြစ်မှားကြပါ။ သူတို့လင် မယားရဲ့ စေတနာ ကုသိုလ် ကူညီမှု အလှူတွေက တနယ်လုံး အနှံ့။ လေးစားကြ၏။ ထို့ကြောင့် လက်ရှောင်ကြပါ၏။ သို့သော် ယခု ကြားရ သော ဇာတ်လမ်းက မယုံနိုင် စရာ။ ဆန်းလှ ပါသည်။ ဤသို့တည်း။ ရွာအစွန်မှာနေ သော ကျွဲကြီး ဆိုသူရှိသည်။

နာမည် ရင်းမဟုတ်။ လူကောင်ကြီးပြီး အားသန် သောကြောင့် ခေါ်တာပြစ်သည်။ ဆင်းရဲသည်။ ကြုံရာကျဖမ်း အလုပ်သမားဖြစ်ပြီး မယားနှင့် က လေး ၂ ယောက် ရှိသည်။ လင် မယားနှစ်ယောက်လုံး ရုပ်က နာတော်မူပါ သည်။ ကျွဲကြီး က ပို၍နာသည်။ အသားကမဲ သွားကကျဲ ၊ နှုတ်ခမ်းက တွဲ။ ဘဝကလည်းနိမ့်တော့ လူတိုင်းကို သူက အောက်ကျို့ပျူငှာစွာ ဆက်ဆံ၏။ သို့သော် မူးလာရင် မိန်းမ ကို နည်းနည်းရန်လုပ် တတ်၏။ ရွာထဲမှာ ယခုပြောနေကြတာက ရွှေရုပ်လေးလို လှသော မဆန်းက ထို ငနာကျွဲကြီးနှင့် တိတ်တိတ် ပုန်း ဖြစ်နေကြသည်ဟူ၏။ ထိုကိစ္စ ကို ကြာကူလီ သတင်းထောက် ငသိန်း ကြားတော့ ကျွဲကြီးကို သွားဗျူးသည်။ ကျွဲကြီးက အတတ ငသိန်းက ဂျလည်။ အရက် လေးဝယ်တိုက်၊ မူးလာတော့ ချောက် လိုက် အစ် လိုက် လုပ်သောအခါ ကျွဲကြီးက ဇာတ်စုံ ခင်းပြ ပါတော့သည်။

မိုးသည်းသည်းရွာသော တ နေ့။ ကျွဲကြီးက မဆန်းအိမ်မှာ ထင်းပေါက်နေ၏။ ရှား သား အမျက်ပါ၍ အားရှိအားကုန်ပေါက် ရသည်။ ပုဆိန်ကို ကိုင်မြှောက် ၊ အားနှင့် နွှဲ၍ ပေါက်တာ တောင် ပဲ့ထွက်သွားတော့ ထင်းစက တထွာ လောက်။ ကျွဲကြီးပုဆိုးကို တိုတိုပြင် ဝတ်၊ အင်္ကျ ီလက်မောင်း ပင့် လိပ်တင် ချွေးကမိုးရေ အပြိုင် ကျအောင် တွယ် ရ ပါသည်။ ထိုသို့ကျွဲကြီး တ ယောက် အားနှင့်မာန်နှင့် လုပ် နေတာကို တိုက်ထဲ က ရွှေရုပ်လေးက ငေး၍ ကြည့်နေပါ၏။ မျက်တောင် ပင် မခတ်။ အ မြောင်းထ နေ သော လက်မောင်းသားတွေ၊ မာကျစ် တောင့်တင်းသော ရင် အုပ် ။တုတ်ခိုင် သောပေါင် တံ ထွားကြီးတွေ ။ မဆန်း အ သေးစိတ် ကြည့် ။ မဝ သောအကြည့် နဲ့ကြည့် ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်း ခုန်နေပါ၏။ ပီကေ လေး မြုံ့ရင်း တွေးနေသည်။ ယောကျ်ား က မိုးကုတ် သွားသည်။ က လေး တွေက ကျောင်း မှာ။

အိမ်မှာ မဆန်းတ ယောက်ထဲ။ မိုးက သည်း သည်း လာ၍ တရွာလုံး အိမ်ထဲမှာ အောင်းနေကြမည်။ မဆန်း စိတ် တွေ အရမ်း လှုပ် ရှားလာ၏။ သည်အခိုက့် အား ! ကျွဲကြီးဆီက အသံ။ ထင်းစတခုက လွင့်စင်ပြီး သူ့ပေါင် လာစိုက်၏။ ချက်ချင်း သွေး ကျလာသည်။ ကို ကျွဲကြီး။ ဒီကိုလာခဲ့။ ဆေးထည့် ရ အောင်။ ကျွဲကြီး ကုလားထိုင်ပေါ်ထိုင် ရင်း မျက်နှာရှုံ့တွ နေသည်။မဆန်းက သူ့ပေါင် တွင် စူးဝင် နေ သော ညောင့်ကို ကြင် နာစွာ နှုတ်ပေး၏။ လက်တဘက်က ကျွဲကြီးပေါင် ရင်းကို ဖိကိုင်ပြီး နောက်တဘက်က ညောင့်ကို နှုတ်သည်။ အား အား! နာလွန်းလို့ကျွဲကြီး အော်ရင်း ယောင် ယမ်းကိုင် သည် က မဆန်းရဲ့ပုခုံး။ နုနုအိအိလေး။ အာ! ဆန်းဆန်း ကန်တော့နော် ။ အားနာလိုက်တာဗျာ တဲ့။ မောင် ကျွဲကြီးက တောင်းပန် ရှာသည်။ မဆန်းက အနာကို အရက်ပြန် သုတ်၏။ အား ။ အားလားလား။

ကျွဲကြီး အော်သည်။ ခြေ ထောက် က လှုပ်သဖြင့် မဆန်းက မလှုပ်နိုင် အောင် သူမ ပေါင်ကြားထဲ ညှပ်လိုက်သည်။ ကျွဲကြီး တိတ်သွား၏။ အံ့သြလွန်း၍ မျက်လုံးကြီးပြူးနေ၏။ရဲရဲလည်း မကြည့်ဝန့်။မဆန်း၏ နူးညံ့ထွေးအိသော ပေါင် ခြံကြား အ တွေ့ကြောင့် ကျွဲကြီး ဒုက္ခဖြစ်လာ၏။ ညောင့်စူးတာ မေ့ပြီး သူ့ဟာက ထ ချင် လာသည်။ကျွဲကြီး လက်တဘက်နဲ့ ဖိ နှိမ်ထားသည်။ မဆန်းက အနာကျက်ဆေးထည့်ဘို့ပြင်တော့ သူမ အ နွေးထည် အင်္ကျ ီက ရှုပ်သဖြင့် ချွတ်ချ လိုက် ရာ အတွင်းက လည်ဟိုက် နိုင် လွန် အကျီ ပါးလေးသာ ကျန်သည်။ ကျွဲကြီးအတွက် အဲဒါမှ ပိုခက်ချေ၏။ မဆန်းရဲ့ ဖြူဖွေး ဝင်းစက်သော နို့ကြီးတွေ အသီး ကလွဲ အကုန်မြင်နေရ ပြီ။ လှ လိုက်တာ။သူ့တသက် တခါမှ မမြင် ဖူးပါတကား။ ပြီးတော့ သူ့ခြေ ထောက်ကို မဆန်းက ပေါင်ကြား ဆွဲသွင်းထားသဖြင့် မလှုပ်ဝံ့။

သို့သော် သူ့ခြေမ က မဆန်းရဲ့ မုန့်ပေါင်းနဲ့ ထိထိမိမိကြီး ထိနေတာ ကို သူသိနေသည်။ ကျွဲကြီး ချွေးပြန်နေသည်။ မဆန်းကို သူ စိတ် နဲ့ တောင် မပြစ်မှားရဲ။ သူဌေး နဲ့ အမွဲ။ မင်းသမီးနဲ့ လူကြမ်း။ ထို့ကြောင့် သူ့စိတ်တွေ အ ဝေးလွှင့်၏။ ဒါပေမဲ့။ မဆန်းကသူ့ပေါင် ကို လက်လှလှ န ုန ုလေးနဲ့ ပွတ်သပ် ဆေးထည့် ဆေးလိမ်းပေးရင်း နယ် ကျော် ကျော်လာသည်။ပေါင် ရင်းထိ ရောက်လာ ပြီး တခါတခါ သူ့ဟာကို လာထိသည်။သူက နောက်တွန့်ပေးသော်လည်း မဆန်းက မသိသလို ။ ကျွဲကြီး စိတ်တွေ တအားထလာ၏။ သူ့ဒူးခေါင်းတဘက်ကိုလည်း မဆန်းက နို့ကြီးနဲ့ ပွတ်နေသလိုပင်။ ခြေမ ဖျားလေးမှာလည်း တစ တစ မဆန်း ဟာထဲ ဝင်နေပြန်၏။ကြာရင် ပြသနာ တက် နိုင် သည်။ ဆန်းဆန်း ကျုပ်ပြန်တော့မယ်။ ရပါပြီ။ အနာ သက်သာသွားပြီ။ ကျေး ကျေးဇူး ဘဲ နော့်။

ကျွဲကြီး ကထိုသို့ပြောတော့ မဆန်းက နှုတ်ခမ်းစူ ပြီး ဒုက္ခပါလား ကိုကျွဲ ရယ်။ ဒီက ဒိလောက် ပြုစုနေ တဲ့ဟာကို ။ ခများမို့ငြင်းချင် တယ်။ ပြောရင်း ကျွဲကြီး ခြေ ထောက်ကို ခပ်တင်းတင်း ထပ် ဆွဲညှပ် လိုက်တော့ ခြေမက ပို၍ မြုပ်ဝင် သွား သည်။ ပေါင် ရင်းကိုင် တဲ့မဆန်းလက်တွေကလည်း ပို ၍ ပယ်နယ်လာသည်။ ဆေးလိမ်းတာ မဟုတ် တော့။ ကျွဲကြီးက အ နေ သေး၏။ ဟို လေ ကြာရင် ကျုပ် မ နေနိုင် ရင် ခက်ကုန်လိမ့် မယ် ဗျ။ မဆန်းက မျက်နှာလေး ချစ်စဖွယ် မဲ့ပြီး ဘာခက်မှာလဲ ကိုလူအ ရယ်။ ဒီက အဓိကဘဲ ဟာကို ။ ကျွဲကြီး တွေ ဝေ နေ၏။အိပ်မက်များ မက်နေတာလားဗျာ လို့တိုးတိုး ပြောမိသည်။ ကဲ ! အိမ်မက် ဟုတ်မဟုတ် သိအောင့်။ မဆန်းက ကုလားထိုင်ပေါ်ထိုင်နေတဲ့ ကျွဲကြီး အ ပေါ်တက်ခွ ထိုင် လိုက်လေ၏။ မဆန်းသည် တကယ်ပင် ဆန်းပါ၏။

ကျွဲကြီးက သူ့ရုပ်နာကြီးဖြင့် မဆန်းကို မနမ်းရက် စဉ်မှာပင် လှသောမဆန်းက ကျွဲကြီးရဲ့ ထူအမ်း သော နှုတ်ခမ်းတွေကို အငမ်းမရ စ စုပ်သည်။ ထို့နောက် ကျွဲကြီးရဲ့ ဖုထစ်သော ကြွက်သားတွေ ကို မက်မောစွာ ပွတ်သပ်သည်။ တရွရွထိတွေ့မှု အရသာက ကျွဲကြီးကို ဆာလောင် တပ်မက်စေ၏။ ကျွဲကြီးလည်း အ တွေ့ကို မ ရှောင် နိုင်တော့သ ဖြင့် သူ့အ ပေါ်ခွထိုင်နေတဲ့ မဆန်းရဲ့ ကြီးမား ကားထွက်နေ သော တင် သားတွေကို လက်နဲ့ အားရပါးရ ကိုင် ညှစ်လိုက်သည်။ နောက် သူ့ရင် ဘတ် ကို ထိပွတ်နေသည့် မဆန်း ရဲ့နို့ကြီးတွေကို ချွတ်စို့၏။ ကောင်းလိုက်တာ။ ဒီလောက်လှတဲ့ နို့ကြီးတွေကို စိတ်ကြိုက် ကိုင် ရ စို့ရလိမ့်မယ် လို့သူ ဘယ်တုန်းကမှ မထင် ခဲ့။မဆန်းက အလိုက်သင့် ကော့ပေးသည်။ ကျွဲကြီးစိတ်တွေ ထထ လာ၏။

အောက်က သူ့ဟာကလည်း မဆန်း ဖိထိုင် ထား တဲ့ကြားက ရုန်းနေ ချေသည်။ ကျွဲကြီးက ခါးလှုပ်တာနဲ့ ချက်ချင်း မဆန်းက အ ပေါ်ကြွကာ ပုဆိုးထဲ လုံးခွေနေ သော ဟိုဟာကို လက်လှလှ လေးနဲ့ ဆွဲထုတ်၏။ ဘတ်ကနဲ အပြင် ထွက် မာန်ဖီနေတဲ့ ကျွဲကြီးဟာ ကြီးကို မဆန်းက လက်နဲ့ ဖွဖွဆုပ် လျှောတိုက် သည်။ ကျွဲကြီး တကိုယ်လုံး တုန်သွားသည်။ မင်း သမီးလေး အလှကြောင့် ဖီးက ၃ ဆ လောက် ကို တက်လာသည်။ မဆန်းက သူမ ပေါင် ကို နည်းနည်းကား ကျွဲကြီး အ ချောင်းကို သူမဟာထဲ အ သေအချာ ထည့်၏။ ပြွတ် ကနဲ အသံပေး ဝင် သွားသည်။ အား ကောင်းလိုက်တာ ။ ကျွဲကြီး စိမ့် တက်လာတဲ့ အရသာကို မှိန်းခံစားနေ တုန်း မဆန်းက ကြွလိုက် ထိုင် လိုက် လုပ်၏။ အ တော်ကို ကြပ်နေ သေးသော်လည်း ၂ ယောက် လုံးရဲ့ ချောဆီတွေ ကြောင့် အဝင် အထွက် ကောင်း လှပါသည်။

တဖြည်းဖြည်း ဒီဂရီ မြင့်လာတော့ ကျွဲကြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်းလုပ်သည်။မဆန်းရဲ့ကိုယ် ကို ဖင် က ကိုင်မြှောက် ပြန်ချ သွက်သွက် လုပ်၏။ အ အ ကောင်းလိုက်တာ ကိုရယ်။ လုပ်ပါ့ဆောင့် ပါ ။ သိပ်ကြိုက်တယ် ကွာ တဲ့။ မဆန်းရဲ့ ရမက်စကားတွေကြောင့် ကျွဲကြီး က ပိုကြမ်းတော့သည်။ အသားကုန် ဆော်တော့၏။ မဆန်းကို အ နေအထားမပျက် တပ်လျက် ပွေ့ ချီသွားပြီး ကုတင် စောင်းမှာတင်၏။ မဆန်း အ ပေါ်ပိုင်းက ကုတင်ပေါ်၊ အောက်ပိုင်း က လေဟာနယ်မှာ။ ကျွဲကြီးက အားကောင်းသူ ဆိုတော့ မဆန်းကိုယ်ကို အသာလေး ပေါင် က ကိုင် မြှောက်ထားသည်။ သူ က မတ် တတ် အ နေအထားမှာ မဆန်းရဲ့မုန့် ဖောင်းလေးက သူ့ဟာရှေ့ ကွက်တိကျနေသည်။ မုန့်ဖောင်းလေး အောက်ခြေက ဟာထဲ သူ့ဟာ မည်းမည်းတုတ်တုတ်ကြီးက အညှာတာ ကင်းမဲ့စွာ ထိုးစိုက် ဝင်နေသည်။

ဆန်းဆန်း နာ လားဟင် ။ ကျွဲကြီးက သနားစွာမေးတော့ ဟာ ဘာဆန်းဆန်းလဲကွာ။ ငါ့မိန်းမ ငါ့မယားလို့ အားရပါးရ ခေါ်စမ်းပါ။ လုပ် လုပ် မောင့်စိတ်ကြိုက်လုပ်။မယားက ကြမ်း မှ ကြိုက်တာ။ သည်လောက်တောင် ရှိမှတော့ ကျွဲကြီး အသား ကုန် တီးတော့သည်။ တ ဖောင်း ဖောင်း မြည် နေ တော့၏။ မဆန်းတကိုယ်လုံး လူးခါနေသည်။ သူမက ကျွဲကြီးလက်မောင်းတွေ ဆုပ်ကိုင် ရင်း တောင့် ခံသည်။ ဆောင့်ချက်တိုင်း အံကျဖြစ်အောင် ကော့ပေး လှုပ်ပေးသည်။ ကောင်းလိုက်တာ ယောျ်ားကြီးရယ်။ လုပ် လုပ် မညှာနဲ့။ အား ကောင်းလိုက်တာ ။ ဒီလိုကို ခံချင် တာ ကြာလှပြီ လင် ရယ် တဲ့။ ကျွဲကြီး တသက်တာလည်း ဒီလောက်ကောင်းတာ အရသာရှိတာ မရှိပါ။

ဒါနဲ့ သုံးချီ ဆက်တိုက် ကစ်ထည့်လိုက်သည်။ ၄ ကြိမ်မြောက် စ ဘို့ကျွဲကြီးက မဆန်းကို တွန်း လှဲတော့ မင်းသမီးက လင် ရယ် မောလှပြီ။ နောက် နေ့မှ နော်တဲ့။ ကျွဲကြီးက အဲ့လိုလား။ ရပါတယ် သဲလေးရယ် လို့ပြောပြီး ရုပ်ဆိုးနှာခေါင်းကြီးနဲ့ မင်းသမီးလေး ပါးနှစ်ဘက်ကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် နမ်းလိုက်ပါ၏။ ရွှတ် ရွှတ် …. တနယ်လုံးက မင်းသမီးလေး မဆန်းသည် မင်းသားလိုချောသော ယောက်ျားနဲ့ အားမရဘဲ အဘယ့်ကြောင့် လူကြမ်းလို နာသည့် ကျွဲကြီး ကို ခံ ရပါသနည်း ဆိုတာ နားမလည်နိုင်ကြ တော့ပါ …..ပြီးပါပြီ။

Zawgyi

ကပိုင္ ရြာ ဒိတ္ဒိတ္က်ဲ သူေဌး ႏွစ္ေယာက္တြင္ သား ၊ သမီး တ ေယာက္စီရွိျကသည္။ ေခ်ာျက လွသည္။ အရြယ္ေရာက္ ေသာ္ သူတို ့ကို ေပးစားလိုက္ျက ၏။ ေရႊေပၚျမတင္ ။ နတ္ေရးတဲ႔ဖူးစာ။ ေကာင္ မ ေလးက နာမည္ မဆန္း။ ယခု သားသမီးေယာက္ ေမြးျပီးျပီ။ တသားေမြး တ ေသြးလွ ဆိုတဲ႔ စကား မဆန္းက သက္ေသ ျပသည္။ ေမြးေလ လွေလ ဆိုေသာ္ မလြန္။ မ ေမြးခင္ က က်စ္က်စ္လစ္လစ္ လွ၏။ သား သံုးေယာက္ အ ေမျဖစ္ေတာ့ ဖြံ႕ဖြံ႕ထြားထြားလွ ၿပန္ေခ်သည္။ သို ့ေသာ္ မဆန္းကို တရြာလံုး တနယ္လံုးမွ က်ား ေတြ မျပစ္မွားျကပါ။ သူတို ့လင္ မယားရဲ႕ ေစတနာ ကုသိုလ္ ကူညီမႈ အလွဴေတြက တနယ္လံုး အႏွံ႕။ ေလးစားျက၏။ ထို ့ေျကာင့္ လက္ေရွာင္ျကပါ၏။ သို ့ေသာ္ ယခု ျကားရ ေသာ ဇာတ္လမ္းက မယံုနိဳင္ စရာ။ ဆန္းလွ ပါသည္။ ဤသို ့တည္း။ ရြာအစြန္မွာေန ေသာ ကြ်ဲႀကီး ဆုိသူရွိသည္။

နာမည္ ရင္းမဟုတ္။ လူေကာင္ျကီးျပီး အားသန္ ေသာေျကာင့္ ေခၚတာျပစ္သည္။ ဆင္းရဲသည္။ ႀကံဳရာက်ဖမ္း အလုပ္သမားျဖစ္ၿပီး မယားႏွင့္ က ေလး ၂ ေယာက္ ရွိသည္။ လင္ မယားႏွစ္ေယာက္လံုး ရုပ္က နာေတာ္မူပါ သည္။ ကြ်ဲႀကီး က ပို၍နာသည္။ အသားကမဲ သြားကက်ဲ ၊ ႏႈတ္ခမ္းက တြဲ။ ဘဝကလည္းနိမ့္ေတာ့ လူတိုင္းကို သူက ေအာက္က်ိဳ႕ပ်ဴငွာစြာ ဆက္ဆံ၏။ သို ့ေသာ္ မူးလာရင္ မိန္းမ ကို နည္းနည္းရန္လုပ္ တတ္၏။ ရြာထဲမွာ ယခုေျပာေနျကတာက ေရႊရုပ္ေလးလို လွေသာ မဆန္းက ထို ငနာကြ်ဲႀကီးႏွင့္ တိတ္္တိတ္ ပုန္း ျဖစ္ေနျကသည္ဟူ၏။ ထိုကိစၥ ကို ျကာကူလီ သတင္းေထာက္ ငသိန္း ျကားေတာ့ ကြ်ဲႀကီးကို သြားဗ်ဴးသည္။ ကြ်ဲႀကီးက အတတ ငသိန္းက ဂ်လည္။ အရက္ ေလးဝယ္တိုက္၊ မူးလာေတာ့ ေခ်ာက္ လိုက္ အစ္ လိုက္ လုပ္ေသာအခါ ကြ်ဲႀကီးက ဇာတ္စံု ခင္းျပ ပါေတာ့သည္။

မိုးသည္းသည္းရြာေသာ တ ေန႔။ ကြ်ဲႀကီးက မဆန္းအိမ္မွာ ထင္းေပါက္ေန၏။ ရွား သား အမ်က္ပါ၍ အားရွိအားကုန္ေပါက္ ရသည္။ ပုဆိန္ကို ကိုင္ေျမွာက္ ၊ အားႏွင့္ ႏႊဲ၍ ေပါက္တာ ေတာင္ ပဲ႔ထြက္သြားေတာ့ ထင္းစက တထြာ ေလာက္။ ကြ်ဲႀကီးပုဆိုးကို တိုတိုျပင္ ဝတ္၊ အက်ၤ ီလက္ေမာင္း ပင့္ လိပ္တင္ ေခြ်းကမိုးေရ အျပိဳင္ က်ေအာင္ တြယ္ ရ ပါသည္။ ထိုသို ့ကြ်ဲႀကီး တ ေယာက္ အားႏွင့္မာန္ႏွင့္ လုပ္ ေနတာကို တိုက္ထဲ က ေရႊရုပ္ေလးက ေငး၍ ျကည့္ေနပါ၏။ မ်က္ေတာင္ ပင္ မခတ္။ အ ေျမာင္းထ ေန ေသာ လက္ေမာင္းသားေတြ၊ မာက်စ္ ေတာင့္တင္းေသာ ရင္ အုပ္ ။တုတ္ခိုင္ ေသာေပါင္ တံ ထြားျကီးေတြ ။ မဆန္း အ ေသးစိတ္ ျကည့္ ။ မဝ ေသာအျကည့္ နဲ႔ၾကည့္ ရင္ေတြ တဒိန္းဒိန္း ခုန္ေနပါ၏။ ပီေက ေလး ျမံဳ႕ရင္း ေတြးေနသည္။ ေယာက်္ား က မိုးကုတ္ သြားသည္။ က ေလး ေတြက ေက်ာင္း မွာ။

အိမ္မွာ မဆန္းတ ေယာက္ထဲ။ မိုးက သည္း သည္း လာ၍ တရြာလံုး အိမ္ထဲမွာ ေအာင္းေနျကမည္။ မဆန္း စိတ္ ေတြ အရမ္း လႈပ္ ရွားလာ၏။ သည္အခိုက္ ႕႕႕႕ အား ! ကြ်ဲႀကီးဆီက အသံ။ ထင္းစတခုက လြင့္စင္ျပီး သူ ့ေပါင္ လာစိုက္၏။ ခ်က္ခ်င္း ေသြး က်လာသည္။ ကို ကြ်ဲႀကီး။ ဒီကိုလာခဲ႕။ ေဆးထည့္ ရ ေအာင္။ ကြ်ဲႀကီး ကုလားထိုင္ေပၚထိုင္ ရင္း မ်က္ႏွာရႈံ႕တြ ေနသည္။မဆန္းက သူ ့ေပါင္ တြင္ စူးဝင္ ေန ေသာ ေညာင့္ကို ျကင္ နာစြာ ႏႈတ္ေပး၏။ လက္တဘက္က ကြ်ဲႀကီးေပါင္ ရင္းကို ဖိကိုင္ျပီး ေနာက္တဘက္က ေညာင့္ကို ႏႈတ္သည္။ အား အား! နာလြန္းလို ့ကြ်ဲႀကီး ေအာ္ရင္း ေယာင္ ယမ္းကိုင္ သည္ က မဆန္းရဲ႕ပုခံုး။ နုနုအိအိေလး။ အာ! ဆန္းဆန္း ကန္ေတာ့ေနာ္ ။ အားနာလိုက္တာဗ်ာ တဲ႔။ ေမာင္ ကြ်ဲႀကီးက ေတာင္းပန္ ရွာသည္။ မဆန္းက အနာကို အရက္ျပန္ သုတ္၏။ အား ။ အားလားလား။

ကြ်ဲႀကီး ေအာ္သည္။ ေျခ ေထာက္ က လႈပ္သျဖင့္ မဆန္းက မလႈပ္နိဳင္ ေအာင္ သူမ ေပါင္ျကားထဲ ညွပ္လိုက္သည္။ ကြ်ဲႀကီး တိတ္သြား၏။ အံ႕ၾသလြန္း၍ မ်က္လံုးျကီးျပဴးေန၏။ရဲရဲလည္း မျကည့္ဝန္ ့။မဆန္း၏ နဴးညံ႕ေထြးအိေသာ ေပါင္ ျခံၾကား အ ေတြ႕ေျကာင့္ ကြ်ဲႀကီး ဒုကၡျဖစ္လာ၏။ ေညာင့္စူးတာ ေမ့ျပီး သူ ့ဟာက ထ ခ်င္ လာသည္။ကြ်ဲႀကီး လက္တဘက္နဲ႕ ဖိ ႏွိမ္ထားသည္။ မဆန္းက အနာက်က္ေဆးထည့္ဘို ့ျပင္ေတာ့ သူမ အ ေႏြးထည္ အက်ၤ ီက ရႈပ္သျဖင့္ ခြ်တ္ခ် လိုက္ ရာ အတြင္းက လည္ဟိုက္ နိဳင္ လြန္ အက်ီ ပါးေလးသာ က်န္သည္။ ကြ်ဲႀကီးအတြက္ အဲဒါမွ ပိုခက္ေခ်၏။ မဆန္းရဲ႕ ျဖဴေဖြး ဝင္းစက္ေသာ နိဳ႕ျကီးေတြ အသီး ကလြဲ အကုန္ျမင္ေနရ ၿပီ။ လွ လိုက္တာ။သူ ့တသက္ တခါမွ မျမင္ ဖူးပါတကား။ ျပီးေတာ့ သူ ့ေျခ ေထာက္ကို မဆန္းက ေပါင္ျကား ဆြဲသြင္းထားသျဖင့္ မလႈပ္ဝံ႕။

သို ့ေသာ္ သူ ့ေျခမ က မဆန္းရဲ႕ မုန္ ့ေပါင္းနဲ႔ ထိထိမိမိျကီး ထိေနတာ ကို သူသိေနသည္။ ကြ်ဲႀကီး ေခြ်းျပန္ေနသည္။ မဆန္းကို သူ စိတ္ နဲ႕႔ ေတာင္ မျပစ္မွားရဲ။ သူေဌး နဲ႕ အမြဲ။ မင္းသမီးနဲ႕ လူျကမ္း။ ထို ့ေျကာင့္ သူ ့စိတ္ေတြ အ ေဝးလႊင့္၏။ ဒါေပမဲ႕ ႕႕႕။ မဆန္းကသူ ့ေပါင္ ကို လက္လွလွ န ုန ုေလးနဲ႕ ပြတ္သပ္ ေဆးထည့္ ေဆးလိမ္းေပးရင္း နယ္ ေက်ာ္ ေက်ာ္လာသည္။ေပါင္ ရင္းထိ ေရာက္လာ ျပီး တခါတခါ သူ ့ဟာကို လာထိသည္။သူက ေနာက္တြန္ ့ေပးေသာ္လည္း မဆန္းက မသိသလို ။ ကြ်ဲႀကီး စိတ္ေတြ တအားထလာ၏။ သူ ့ဒူးေခါင္းတဘက္ကိုလည္း မဆန္းက နိဳ႕ႀကီးနဲ႕ ပြတ္ေနသလိုပင္။ ေျခမ ဖ်ားေလးမွာလည္း တစ တစ မဆန္း ဟာထဲ ဝင္ေနျပန္၏။ျကာရင္ ျပသနာ တက္ နိဳင္ သည္။ ဆန္းဆန္း က်ဳပ္ျပန္ေတာ့မယ္။ ရပါျပီ။ အနာ သက္သာသြားျပီ။ ေက်း ေက်းဇူး ဘဲ ေနာ္႕႕။

ကြ်ဲႀကီး ကထိုသို ့ေျပာေတာ့ မဆန္းက ႏႈတ္ခမ္းစူ ျပီး ဒုကၡပါလား ကိုကြ်ဲ ရယ္။ ဒီက ဒိေလာက္ ျပဳစုေန တဲ႕ဟာကို ။ ခမ်ားမို ့ျငင္းခ်င္ တယ္။ ေျပာရင္း ကြ်ဲႀကီး ေျခ ေထာက္ကို ခပ္တင္းတင္း ထပ္ ဆြဲညွပ္ လိုက္ေတာ့ ေျခမက ပို၍ ျမဳပ္ဝင္ သြား သည္။ ေပါင္ ရင္းကိုင္ တဲ႕မဆန္းလက္ေတြကလည္း ပို ၍ ပယ္နယ္လာသည္။ ေဆးလိမ္းတာ မဟုတ္ ေတာ့။ ကြ်ဲႀကီးက အ ေန ေသး၏။ ဟို ေလ ျကာရင္ က်ဳပ္ မ ေနနိဳင္ ရင္ ခက္ကုန္လိမ့္ မယ္ ဗ်။ မဆန္းက မ်က္ႏွာေလး ခ်စ္စဖြယ္ မဲ႔ၿပီး ဘာခက္မွာလဲ ကိုလူအ ရယ္။ ဒီက အဓိကဘဲ ဟာကို ။ ကြ်ဲႀကီး ေတြ ေဝ ေန၏။အိပ္မက္မ်ား မက္ေနတာလားဗ်ာ လို ့တိုးတိုး ေျပာမိသည္။ ကဲ ! အိမ္မက္ ဟုတ္မဟုတ္ သိေအာင္ ႕႕႕။ မဆန္းက ကုလားထိုင္ေပၚထိုင္ေနတဲ႔ ကြ်ဲႀကီး အ ေပၚတက္ခြြ ထိုင္ လိုက္ေလ၏။ မဆန္းသည္ တကယ္ပင္ ဆန္းပါ၏။

ကြ်ဲႀကီးက သူ ့ရုပ္နာျကီးျဖင့္ မဆန္းကို မနမ္းရက္ စဥ္မွာပင္ လွေသာမဆန္းက ကြ်ဲႀကီးရဲ႕ ထူအမ္း ေသာ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို အငမ္းမရ စ စုပ္သည္။ ထို ့ေနာက္ ကြ်ဲႀကီးရဲ႕ ဖုထစ္ေသာ ျကြက္သားေတြ ကို မက္ေမာစြာ ပြတ္သပ္သည္။ တရြရြထိေတြ႕မႈ အရသာက ကြ်ဲႀကီးကို ဆာေလာင္ တပ္မက္ေစ၏။ ကြ်ဲႀကီးလည္း အ ေတြ႕ကို မ ေရွာင္ နိဳင္ေတာ့သ ျဖင့္ သူ ့အ ေပၚခြထိုင္ေနတဲ႔ မဆန္းရဲ႕ ႀကီးမား ကားထြက္ေန ေသာ တင္ သားေတြကို လက္နဲ႔ အားရပါးရ ကိုင္ ညွစ္လိုက္သည္။ ေနာက္ သူ ့ရင္ ဘတ္ ကို ထိပြတ္ေနသည့္ မဆန္း ရဲ႕နိဳ႕ႀကီးေတြကို ခြ်တ္စို ့၏။ ေကာင္းလိုက္တာ။ ဒီေလာက္လွတဲ႔ နိဳ႕ႀကီးေတြကို စိတ္ျကိုက္ ကိုင္ ရ စို ့ရလိမ့္မယ္ လို ့သူ ဘယ္တုန္းကမွ မထင္ ခဲ႔။မဆန္းက အလိုက္သင့္ ေကာ့ေပးသည္။ ကြ်ဲႀကီးစိတ္ေတြ ထထ လာ၏။

ေအာက္က သူ ့ဟာကလည္း မဆန္း ဖိထိုင္ ထား တဲ႔ျကားက ရုန္းေန ေခ်သည္။ ကြ်ဲႀကီးက ခါးလႈပ္တာနဲ႕ ခ်က္ခ်င္း မဆန္းက အ ေပၚၾကြကာ ပုဆိုးထဲ လံုးေခြေန ေသာ ဟိုဟာကို လက္လွလွ ေလးနဲ႔ ဆြဲထုတ္၏။ ဘတ္ကနဲ အျပင္ ထြက္ မာန္ဖီေနတဲ႔ ကြ်ဲႀကီးဟာ ျကီးကို မဆန္းက လက္နဲ႔ ဖြဖြဆုပ္ ေလ်ွာတိုက္ သည္။ ကြ်ဲႀကီး တကိုယ္လံုး တုန္သြားသည္။ မင္း သမီးေလး အလွေျကာင့္ ဖီးက ၃ ဆ ေလာက္ ကို တက္လာသည္။ မဆန္းက သူမ ေပါင္ ကို နည္းနည္းကား ကြ်ဲႀကီး အ ေခ်ာင္းကို သူမဟာထဲ အ ေသအခ်ာ ထည့္၏။ ျပြတ္ ကနဲ အသံေပး ဝင္ သြားသည္။ အား ေကာင္းလိုက္တာ ။ ကြ်ဲႀကီး စိမ့္ တက္လာတဲ႔ အရသာကို မိွန္းခံစားေန တုန္း မဆန္းက ၾကြလိုက္ ထိုင္ လိုက္ လုပ္၏။ အ ေတာ္ကို ျကပ္ေန ေသးေသာ္လည္း ၂ ေယာက္ လံုးရဲ႕ ေခ်ာဆီေတြ ေျကာင့္ အဝင္ အထြက္ ေကာင္း လွပါသည္။

တျဖည္းျဖည္း ဒီဂရီ ျမင့္လာေတာ့ ကြ်ဲႀကီး ခပ္ျကမ္းျကမ္းလုပ္သည္။မဆန္းရဲ႕ကိုယ္ ကို ဖင္ က ကိုင္ေျမွာက္ ျပန္ခ် သြက္သြက္ လုပ္၏။ အ အ ေကာင္းလိုက္တာ ကိုရယ္။ လုပ္ပါ ႕႕ေဆာင့္ ပါ ။ သိပ္ျကိုက္တယ္ ကြာ တဲ႕။ မဆန္းရဲ႕ ရမက္စကားေတြေျကာင့္ ကြ်ဲႀကီး က ပိုျကမ္းေတာ့သည္။ အသားကုန္ ေဆာ္ေတာ့၏။ မဆန္းကို အ ေနအထားမပ်က္ တပ္လ်က္ ေပြ႕ ခ်ီသြားျပီး ကုတင္ ေစာင္းမွာတင္၏။ မဆန္း အ ေပၚပိုင္းက ကုတင္ေပၚ၊ ေအာက္ပိုင္း က ေလဟာနယ္မွာ။ ကြ်ဲႀကီးက အားေကာင္းသူ ဆိုေတာ့ မဆန္းကိုယ္ကို အသာေလး ေပါင္ က ကိုင္ ေျမွာက္ထားသည္။ သူ က မတ္ တတ္ အ ေနအထားမွာ မဆန္းရဲ႕မုန္ ့ ေဖာင္းေလးက သူ ့ဟာေရွ႕ ကြက္တိက်ေနသည္။ မုန့္ေဖာင္းေလး ေအာက္ေျခက ဟာထဲ သူ ့ဟာ မည္းမည္းတုတ္တုတ္ျကီးက အညွာတာ ကင္းမဲ႔စြာ ထိုးစိုက္ ဝင္ေနသည္။

ဆန္းဆန္း နာ လားဟင္ ။ ကြ်ဲႀကီးက သနားစြာေမးေတာ့ ဟာ ဘာဆန္းဆန္းလဲကြာ။ ငါ့မိန္းမ ငါ့မယားလို ့ အားရပါးရ ေခၚစမ္းပါ။ လုပ္ လုပ္ ေမာင့္စိတ္ျကိုက္လုပ္။မယားက ျကမ္း မွ ႀကိုက္တာ။ သည္ေလာက္ေတာင္ ရွိမွေတာ့ ကြ်ဲႀကီး အသား ကုန္ တီးေတာ့သည္။ တ ေဖာင္း ေဖာင္း ျမည္ ေန ေတာ့၏။ မဆန္းတကိုယ္လံုး လူးခါေနသည္။ သူမက ကြ်ဲႀကီးလက္ေမာင္းေတြ ဆုပ္ကိုင္ ရင္း ေတာင့္ ခံသည္။ ေဆာင့္ခ်က္တိုင္း အံက်ျဖစ္ေအာင္ ေကာ့ေပး လႈပ္ေပးသည္။ ေကာင္းလိုက္တာ ေယာ်္ားျကီးရယ္။ လုပ္ လုပ္ မညွာနဲ႕။ အား ေကာင္းလိုက္တာ ။ ဒီလိုကို ခံခ်င္ တာ ျကာလွၿပီ လင္ ရယ္ တဲ႕။ ကြ်ဲႀကီး တသက္တာလည္း ဒီေလာက္ေကာင္းတာ အရသာရွိတာ မရွိပါ။

ဒါနဲ႕ သံုးခ်ီ ဆက္တိုက္ ကစ္ထည့္လိုက္သည္။ ၄ ျကိမ္ေျမာက္ စ ဘို ့ကြ်ဲႀကီးက မဆန္းကို တြန္း လွဲေတာ့ မင္းသမီးက လင္ ရယ္ ေမာလွၿပီ။ ေနာက္ ေန ့မွ ေနာ္တဲ႕။ ကြ်ဲႀကီးက အဲ႔လိုလား။ ရပါတယ္ သဲေလးရယ္ လို ့ေျပာျပီး ရုပ္ဆိုးႏွာေခါင္းျကီးနဲ႕ မင္းသမီးေလး ပါးႏွစ္ဘက္ကို ဘယ္ျပန္ညာျပန္ နမ္းလိုက္ပါ၏။ ရႊတ္ ရႊတ္ …. တနယ္လံုးက မင္းသမီးေလး မဆန္းသည္ မင္းသားလိုေခ်ာေသာ ေယာက္်ားနဲ႔ အားမရဘဲ အဘယ့္ေျကာင့္ လူျကမ္းလို နာသည့္ ကြ်ဲႀကီး ကို ခံ ရပါသနည္း ဆိုတာ နားမလည္နိဳင္ျက ေတာ့ပါ …..ျပီးပါျပီ။