ကောက်ရိုးပုံထားသော တဲတွင် တစ်လကိုးသီတင်း စိတ်တိုင်းကျ

Unicode

အတင့်ဟု အများက ခေါ်ကြသော တင်မေလှသည် တော်တော်လှသည်။ အိုးကလည်း လုံးကျစ်နေသည်။ ကိုယ်လုံးကလည်း သွယ်သွယ်လေး။ ရင်ကို ကြည့်ဦး မလား စွင့်စွင့်ကားကားလေး။ ဟိုကောင် မင်းထိုက်နဲ့ လားလား မှ မတန်။ ဖိုးဇော် အဖို့ သိပ်မခက်လှ။ သူ့ဖခင်က ရွာမှာ ဖိန့်ဖိန့်တုန်အောင် ကြောက်ရသည့် သူဌေးကြီး။ သြဇာကလည်း ကြီး။ ပြီးတော့ လုပ်သမျှကလည်း တင့်တယ်။ ဖိုးဇော်၏ ဖခင်နာမည်က သာအောင်။ ခန့်ခန့်ညားညား ဝတ်စားတတ်ပြီး တကယ့် လူကြီး လူကောင်း စတိုင်က အပြည့်။ လောင်းကစားလုပ်ပြီး အကြွေးဗရဗျစ်နဲ့ လူတယောက်၏ သမီးလေးကို အကြွေးသိမ်းပစ်လိုက်သည်တောင် အများက သူ့အတွက် စိတ်မကောင်း ဖြစ်ရအောင် အကွက်ဆင်တတ်သေးသည်။ ကြည့်လေ အဖေဖြစ်သူက ဖဲသမား။ အရှုံးက ပြောပြလို့မရနိုင်အောင်။ လယ်ယာတွေ ရောင်းကုန်လို့မက အိမ်ဂရမ်ပါ ပေါင်ထားရသည့် အဖြစ်။ ဘယ်လိုမှ ပြန်မဆပ်နိုင်သည့် အဆုံး သမီးကို ထိုးအပ်လိုက်ရသည်။ တကယ်တမ်း သူ့လူတွေနဲ့ ဖဲလိမ်ရိုက်လိုက်ပြီး တဖြည်းဖြည်း လှလာကာ တဏှာကြီးလှသော သာအောင်၏ အကြိုက် ထိုဖဲသမားလေး သမီးအလှကြောင့် ဖြစ်သည်။ မယားကလည်း သဘော တူသည်။ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် မြို့တက်ပြီး ဟိုတယ်တွင် ဖာမတွေနဲ့ သွားသွားပျော်ပြီး အတူတူ ပြန်ပြန်အိပ်သောအခါ နာမည်ကြီးသည့် လေးလုံးရောဂါ ပါလာမည်ကလည်း စိုးသဖြင့် လိုက်လျောသည်။

ထို့ကြောင့် ဖဲသမား သမီးကို အပိုင်ကြံလိုက်တော့ ပါလာလေသည်။ တင်လှသည် ဖခင်၏ ဖဲရှုံးကြွေးကို သူမဘဝနဲ့ ဆပ်ရန် သာအောင်အိမ်ကို ရောက်လာသည်။ သာအောင်က မပြန်သေးသည့် သူမအဖေကို နှင်လွှတ်သည်။ “ကဲ ခင်ဗျားပြန်တော့လေ၊ ခင်ဗျားအိမ်ကို ကျုပ် မသိမ်းတော့ပါဘူးဗျာ၊ စိတ်ချပြန်ပါ” အဖေက စိတ်မကောင်းစွာ ပြန်သွားသည်။ အဖေ ပြန်သွားတော့ သာအောင်၏ မိန်းမသည် အလိုက်သိစွာပင် ထွက်သွားသည်။ “ကျမလည်း အမျိုးတွေ အိမ် သွားလည်ပါဦးမယ်၊ အလုပ်တွေ ရှိသေးလို့ နှစ်ရက်လောက် ကြာမလားပဲ” “မင်းသားကကော” “မပူစမ်းပါနဲ့ရှင်၊ အားလုံးကိုလည်း ကျမတို့ ခရီးသွားတယ်လို့ ပြောလိုက်မယ်” သာအောင်၏ မိန်းမသည် အပြင်ကို အထုတ် တထုပ်ယူ၍ အပြင်မှ သော့ခတ်ကာ တခါးပိတ်လိုက်သည်။ တင်လှ ရင်ထဲ အေးစက်လာသည်။ ခြေဖျားတွေ အေးလာသည်။ “လာ ကလေး အိပ်ရမယ့် အခန်းကို ပြပေးမယ်” “ကျမ ဘာသာ သွားပါ့မယ်” “ကိုကြီး လိုက်ပြပေးမှာပေါ့ ကလေးရယ်” တင်လှသည် သူ့ကျွန်ဘဝ ရောက်ပြီမို့ ဘာမှ မပြောဘဲ နောက်ကနေ အထုတ်ဆွဲကာ လိုက်ခဲ့ရသည်။ သာအောင်က တံခါးကို မခတ်ပဲ စေ့ရုံ စေ့လိုက်သည်။ အပေါက်ဝ ကြောင်၍ ရပ်နေသော သူမလက်ကို ဆွဲသည်။ သာအောင်က ကုတင်ပေါ် ထိုင်လိုက်သည်။ သူမက သာအောင် ရှေ့တည့်တည့်တွင် ရပ်နေသည်။ သာအောင်သည် သူမကို စားမတတ် ဝါးမတတ် ကြည့်သည်။

ခါးထဲမှ လက်ထည့်ကာ သူမအိုးကို ပွတ်သပ်သည်။ “ကျွန်မ ကြောက်တယ်” “ကြောက်ရမှာပေါ့ ကလေးရယ်၊ ကလေး ဒိထက် ကြောက်စရာ အခန်းတွေ အများကြီး ကြုံရဦးမှာ” “ဟင့် ဟင့် အစ်” သာအောင်က တင်လှ၏ အိုးကို ပွတ်သပ်ရင်း အောက်မှ ထမီစထဲကို လက်ထည့်လိုက်သည်။ ခြေသလုံးမှစတင်၍ ပေါင်သို့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ပွတ်တက်သည်။ ပေါင်ကို ခပ်ကြာကြာလေး ပွတ်သည်။ တင်လှကတော့ ကြောက်နေသည်မှအပ ဘာမှ မခံစားမိ။ သာအောင်ကတော့ ဖာသည်မပေါင်းစုံနှင့် အိပ်ဖူးထားသူ ပီပီ အပျိုစစ်စစ်၏ ပေါင်တံအိအိလေးကို ဇိမ်ပြေနပြေဖြင့် ခံစားရင်း ပွတ်သည်။ ဖာသည်မများကတော့ ကြိုက်သော်လည်း သူမတို့အဖုတ်ကို လိုးရုံလိုးသွား ကြသည်က များသလောက် သာအောင်ကတော့ သိချင်သည်နှင့် ဖာသည်မအဖုတ်ကိုလည်း လျှာအစွမ်းပြကြည့်ခဲ့သေးသည်။ ပေါင်တံမှ တဆင့် တင်သားအိအိလေးကို အသာလေးညစ်ရင်း အင်္ကျီစကို လှန်ကာ ဗိုက်သားကို စုပ်နမ်းသည်။ ခုမှ အပျိုဖော်ဝင်ကာစ ယောက်ျားလေးများနှင့် တခါမှ မထိတွေ့ဖူးသော တင်လှသည် အဖိုးကြီးတယောက်၏ ကျားငစဉ်းလဲ ပါးစပ်တွင် လည်စင်းပေးသော သမင်ပျိုမလေး သဖွယ် တဏှာမီး၏ အလှောင်ကို ခံနေရသည်။ ဖင်တုံကို ညစ်သည်။ ဗိုက်သားကို နမ်းသည်။

သာအောင်က တင်လှကိုယ်ကို နည်းနည်းစောင်းလိုက်ပြီး အိုးကို ကြည့်၍ ညစ်ကာ ပွတ်သပ်ကစားရင်း ထမီပေါ် ငုံ့နမ်းသည်။ တင်လှအိုးကို နေရာအစုံ လိုက်စုပ်နမ်းမိသည်။ “တင်လှ နင့်အိုးကို ပြပြီး ငါ့ကို ထမီဖြည်းဖြည်းလေး ချွတ်ပြစမ်း” တင်လှသည် မငြင်းရဲ။ နောက်ဘက်လှည့်ကာ ထမီကို အသာလေး ချွတ်ပြရသည်။ ပန်းရောင် စပင်ဒါလေးကလည်း ဖင်တခြမ်းကို ဖုံးလျက် ရှိနေသည်။ သာအောင် မနေနိုင်။ ဒူးထောက်ကာ တင်လှဖင်ကို စုပ်နမ်းသည်။ တင်လှသည် တမျိုးကြီး ဟုခံစားရသော်လည်း ယောက်ျားနဲ့ မိန်းမလိုးတယ်ဆိုတာကို မသိဖူးသမို့ သည်လိုလား ဟုတွေးနေမိသည်။ ဖင်ကို နမ်းလို့ ဝသော် သူမကို ရှေ့ဆွဲလှည့်သည်။ စပင်ဒါကြိုးလေးကို အသာဆွဲချွတ်ချသည်။ စောက်မွေး ရေးရေး ပေါက်နေပြီ ဖြစ်သော သူမစောက်ဖုတ်ကို သေချာကြည့်သည်။ စောက်ဖုတ် ဖူးဖူးလေးက မို့အစ်နေသည်။ အလယ်တွင် ရဲတွတ်နေသည့် စောက်စေ့က အရည်လဲ့နေသည်။ သာအောင်သည် မနေနိုင်တော့။ အစက တင်လှကို အင်္ကျီတွေ ဘာတွေ ချွတ်ခိုင်းပြီး စိမ်ပြေ နပြေ လိုးဖို့ စဉ်းစားထားသော်လည်း တင်လှအဖုတ်ကို မြင်သည်နှင့် လိုးချင်စိတ် တဖွားဖွားပေါ်လာသဖြင့် တင်လှကို ကုတင်ပေါ် တွန်းလဲလိုက်သည်။ ပြီးလျှင် ပုဆိုးပင့်ကာ ခွလိုက်သည်။ “အု” “ပြွတ်” “အေမ့” တင်လှ၏ အပျိုစင်ဘဝ နိဂုံးချုပ်သွားသည်။ လေးငါးချက် ဆက်တိုက် အဆောင့်ခံရသည်။

ဆောင့်ချက် ပြင်းပြင်း လီးက လိုအပ်သည်ထက် ကြီးနေသည်ကို တင်လှမသိ။ တင်လှမှာ မေ့လုလု ဖြစ်ရသည်ကိုတော့ သိသည်။ စောက်ပတ်မှနေ တကိုယ်လုံး ကျဉ်တက်နေသည်။ နားထင်တွေ ပြတ်ထွက်ကုန်သလို ဗိုက်ကြောတွေ ပြတ်ထွက်ကုန်သလို ခံစားရသည်။ ခပ်ထန်ထန် မျက်နှာမှ မေးရိုးထောင်နေအောင် အံကြိတ်ပြီး ခါးကို ကော့ကာ ဆောင့်သည်။ သာအောင်သည် ဖာသည်မတွေကို များစွာလိုးဖူးသော်လည်း အပျိုစစ်မဟုတ်ကြသဖြင့် ဘာဖီးလ်မှ မရဖူး။ ခုတော့ ငိုယိုကာ အမေ အဖေအကုန် တကာ ထွန့်ထွန့်လူးနေသော တင်လှကို ကြည့်ရင်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကျေနပ်သည်။ တချီပြီးတော့ တင်လှကို ရင်ခွင်ထဲထည့်ကာ နားသည်။ အမောပြေသော် နောက်တချီ ဆက်ဆွဲသည်။ ဒီတချီနားတော့ တင်လှလက်ကို ယူကာ လီးကိုင်ခိုင်းထားသည်။ တင်လှက မရဲတရဲကိုင်ထားပေးသည်။ “စောက်ပတ်နဲ့တေ့ထားလေ” လီးက ပျော့ခွေနေသော်လည်း သာအောင်ကတော့ မလျော့။ စောက်ပတ်နဲ့ကို တေ့ထားစေသည်။ “ကောင်းလား” သူမ မဖြေရဲ။ ဖြေစရာ မရှိ။ ဒါက မေးခွန်း မဟုတ်ဟုထင်သည်။ “ကောင်းလား ဖြေလေ မေးနေတာကို” သူမ ခေါင်းညိတ်သည်။ “ကောင်းရမှာပေါ့၊ ဒီလိုလေးလုပ်” ဆိုကာ လီးကို ကွင်းတိုက်ခိုင်းသည်။ တင်လှက မရဲတရဲ လုပ်ပေးသည်။ နည်းနည်းချင်းစီတော့ သင်ပေးရမည်။ လျှာထုတ်ခိုင်းကာ လျာချင်းထိကစားပေးသည်။ တင်လှအိုးကို ကိုင်ထားပြီး တေ့ထားရင်းမို့ လီးက ပြန်တောင်လာသည်။

တင်လှက လီးကို လွတ်လိုက်သည်။ သူက ပြန်ကိုင်ခိုင်းသည်။ တင်လှ ပြန်ကိုင်သည်။ တင်လှ လက်ထဲမှနေ၍ တင်လှစောက်ဖုတ်ကို လှမ်းလိုးသည်။ “အရင်းနည်းနည်းတိုးကိုင်” တင်လှက လက်တဆုပ်စာနီးပါးကြီးသည့် လီးကို အရင်းတိုးကိုင်သည်။ “လမွေးတွေ မကိုင်ပါနဲ့လေ” ဘေးတစောင်းလိုက် ခံပေးရသည်။ လီးက အဖုတ်ထဲ စိမ်နေသည်။ လမွေးကို သပ်တင်၍ အရင်းတွင် ဆုပ်ကိုင်ထားသည်။ သာအောင်က အိုးကို ကိုင်ကစားရင်း လိုးသည်။ လီးကိုင်ခိုင်းပြီး အဖုတ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်းထည့်လိုးရင်း အိုးကစားနေရာမှ ဖင်ပေါက်ကို နှိုက်ကစားသည်။ တင်လှက ကြောက်သည်။ စအိုဝတည့်တည့် လက်ခလယ်ဖြင့် ထိုးမွှေသည်။ မကြာပါ။ သာအောင်က ဖင်နှိုက်ထားသော လက်ချောင်းကို စုပ်ခိုင်းသည်။ သူမ ပါးစပ်ကို အတင်းပိတ်ထားမိသည်။ “နမ်းကြည့် နင့်ဖင်နံ့က မွှေးနေတာပဲ လိုးချင်လာပြီကွာ” တင်လှ ကြောက်သဖြင့် လက်အုပ်ချီတောင်းပန်သည်။ “အဟီး အဲလိုလုပ်တော့ ငါ ပိုမနေနိုင်တော့ဘူးကွာ လှည့်” သူမကိုယ်ကို တွန်းက လှည့်သည်။ သာအောင်သည် ထထိုင်ကာ သူမအိုးတလုံးကို ပင့်၍ ဖင်ပေါက်ကို ဖြဲကြည့်သည်။ ကြည့်ပြီး ကစားသေးသည်။ နောက်တံတွေးထွေးချကာ ဖင်ပေါက်ကို လူးသည်။ “စိမ်ထားချင်စိတ်ပေါက်လာပြီကွာ” လီးထိပ်ဖြင့် တင်လှဖင်ပေါက်ကို မွှေ့ပေးသည်။ တင်လှမှာ ကြောက်လွန်းသဖြင့် အိပ်ယာခင်းလွှားကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ထားရသည်။

ဖင်ပေါက်ထဲ သံချောင်းထိုးထည့်သည့်အလား နာလွန်းသဖြင့် သူမအော်ငိုရသည်။ သာအောင်က သူမခေါင်းကို ခေါင်းအုံးဖြင့် အုပ်၍ ဖင်ကို မရမက လိုးသည်။ ခုနက စောက်ပတ် တခုလုံးပူကျစ်နေအောင် ဆက်တိုက်လိုးခံရပြီးနောက် တဆက်တည်း ဖင်ပါ ဆက်ဆွဲခံရသော တင်လှမှာ အပျိုစစ်စစ်လေးလည်းဖြစ် အပျိုစင်လည်းဖြစ် ခုမှ ၁၇ နှစ်သာ ရှိသေးသည်။ သာအောင်က ဖင်ကို ဖြဲကာ လိုးသည်။ အစောင်းလိုက် လိုးရာမှ ကုန်းနေအောင် နေခိုင်းကာ ဖင်ကို ဖြဲသည်။ ဖင်ပေါက်ကပင် နည်းနည်းဟလာသည်အထိ ဖြဲကာ လီးကိုတေ့ပြီး ဖိထည့်သည်။ “အာ သေပြီ အမေ့ အာ သေ ဟီး အာ..” တင်လှမှာ ငိုလို့ မဆုံးနိုင်။ သာအောင်မှာ ငိုလေ အားရလေ ဖြစ်နေသမို့ ခပ်သွက်သွက်လေး ဖင်ကို လိုးသည်။ ဖင်က အသစ်လေးမို့ လီးကတော့ တဝက်နီးပါး မျှသာ ဝင်သည်။ လိုးလို့တော့ ကောင်းသည်။ ကျပ်ကျပ်လေး။ အော်လိုက်တာကလည်း စုံလို့။ တင်လှက လူသာ မက။ ဖင်ပါ လှသည်။ သာအောင်က လီးကို ထုတ်ကာ ဖင်ဖြဲကြည့်သည်။ ညိုတိုတို ခရေပွင့်လေးမို့ သာအောင် တချက်ငုံ့နမ်းလိုက်သည်။ ပြီးမှ ဆက်လိုးသည်။ နည်းနည်းကြာလာတော့ တင်လှသိပ် မအော်နိုင်တော့။ သူလည်း အရှိန်ရလာပြီမို့ ဖင်ထဲပြီးထည့်လိုက်သည်။ လီးကို မထုတ်ဘဲ ဖင်ထဲစိမ်ထားကာ ဘေးတစောင်းဆွဲအိပ်ပြီး အိုးကိုအခွလိုက် အိပ်သည်။

သူက တင်လှလက်ကိုယူကာ တင်လှအဖုတ်အား ပြန်ပွတ်ခိုင်းထားရင်း သူကတော့ အောက်ကတဖက်မှ တင်လှနို့ကို တလုံးချင်း ကိုင်ကာ တဖက်မှ တင်လှအိုးကို ကစားပေးနေသည်။ ဖင်ထဲကို လရည်တွေလည်းထည့်ထား လီးကလည်း နည်းနည်းပျော့နေချိန်ဖြစ်သည့်အခါ လီးက ကျွတ်ထွက်ချင်ချင် ဖြစ်နေသော်လည်း သာအောင်က မရမက သိပ်ထည့်ထားသည်။ တင်လှကတော့ ကြောက်လည်းကြောက် နာလည်းနာသဖြင့် ငိုနေရုံမှအပ ဘာမှ မတတ်နိုင်။ သို့သော်လည်း ငိုနေသော သူမအား သာအောင်ကတော့ အနမ်းမပျက်။ သူမ ဖင်ထဲ စိမ်ထားသောလီးက မကြာခင် ပြန်မာလာသည်။ သာအောင်က တချက်ချက် တော့တော့သည်။ တော့ရင်း နည်းနည်းစီ စဆောင့်သည်။ သာအောင် ဖင်ကို တချီအပြီး ဆွဲပြန်သည်။ စောက်ဖုတ် နှစ်ချီ ဖင်နှစ်ချီပြီးတော့ သာအောင်က အနားယူသည်။ တင်လှကို ရေချိုးခိုင်းထားသည်။ သူကတော့ ဆတ်သားခြောက်ကျော်လေးစားရင်း ဘလက်လေဘယ်ကို သွေးပူရုံလေး ငုံသည်။ တင်လှက ရေချိုးပြီး ရေခြောက်သွားအောင် ပုဝါဖြင့် သုတ်နေစဉ် သာအောင် နောက်ကနေ ရောက်လာသည်။ နောက်ကနေ သူမကိုဖက်သည်။ သူမအိုးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ကစားသည်။ အိုးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ဆွဲခါသည်။ လုံးချေသည်။ အထက်ကို ဆွဲမသည်။ ညစ်သည်။ ရေချိုးခန်းထဲကနေ ထွက်လာကြသည်။ တင်လှကို နံရံတွင် တွန်းကပ်လိုက်သည်။

တင်လှနို့ကို အောက်မှနေ၍ အပေါ်ကို ပင့်သည်။ လက်ချောင် တချောင်းချင်းစီ ဆုပ်ကိုင်သည်။ လက်ချောင်းတွေ မြုပ်နေအောင် ညစ်သည်။ နို့သီးကို လက်ဖျားဖြင့် ချေသည်။ ဘေးတွင် တွဲလောင်းချထားသော တင်လှလက်ကို ယူကာ တဖက်ကို လီးကို သေချာကိုင်ခိုင်းသည်။ တဖက်ကို လပြွတ်ကို ကိုင်ခိုင်းသည်။ လပြွတ်ကို ဖြေးဖြေးခြေခိုင်းသည်။ လီးတံကို ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ကစားခိုင်းသည်။ သူက တင်လှနို့တွေကို တလုံးစီ သေချာကစားသည်။ ညာနို့သီးခေါင်းလေးကို စစုပ်သည်။ နို့သီးကို ကိုက်သည်။ နို့သီးအုံလေးကို စုပ်ကာ လျာဖြင့် နို့သီးကို ကလိသည်။ “အွန် အာ အ” တင်လှဆီမှ အသံထွက်လာသည်။ လီးကို ကိုင်ထားသောလက်က နည်းနည်းကြမ်းလာသည်။ နို့တလုံးကို ဆက်စို့ပေးရင်း လက်တဖက်ကို အပေါ်တက်ကာ တင်လှနှုတ်ခမ်းတွေကို ထိကစားသည်။ အထက်နှုတ်ခမ်းကို ဖိလိုက် အောက်နှုတ်ခမ်းကို ဖိလိုက် လုပ်သည်။ တင်လှ အသက်ရှုမြန်လာသည်။ လက်ချောင်းကို တင်လှပါးစပ်ထဲ ထည့်သည်။ တင်လှက စုပ်သည်။ သာအောင်က နို့ကို မပြတ်တမ်းစို့ကာ လျာဖြင့်လည်း ကစားပေးသလို အားဖြင့်လည်း ဆုပ်နယ်သည်။ တင်လှလက်က လီးကို အသေဆုပ်ကိုင် တတ်လာသည်။ တင်လှ၏ ဆီးခုံများ တဆတ်ဆတ် တုန်လာသည်။

သာအောင်က တင်လှပါးစပ်ထဲ လက်နှစ်ချောင်း ထည့်လိုက်သည်။ တင်လှက ငုံထားသည်။ ထိုလက်နှစ်ချောင်းကို ထုတ်၍ တင်လှပေါင်ကြားထဲ ထည့်ကာ စောက်ပတ်ထဲကို လက်နှစ်ချောင်းလုံးထည့်ကာ တင်လှကိုယ်ကို ဆွဲပင့်သည်။ လက်နှစ်ချောင်း ချက်ချင်းမြုပ်သွားသည်။ သူပင့်တင်သော်လည်း တင်လှသည် စောက်ဖုတ်ကိုသာ ဖိချနေတော့သည်။ လက်နှစ်ချောင်းကို ထုတ်၍ တင်လှပါးစပ်ထဲ ပြန်ထည့်သည်။ တင်လှက ငြင်းချင်သလိုရှိသော်လည်း သူက နို့ကိုသာ ဖမ်းဆွဲစုပ်နေသောကြောင့် မနေနိုင်တော့ဘဲ လက်နှစ်ချောင်းကို စုပ်သည်။ သူက တင်လှပခုံးကို နှိုက်ချသည်။ တင်လှက အသာတကြည် ထိုင်ချသည်။ တင်လှက လီးကိုတော့ မလွတ်တမ်း ကိုင်ထားသည်။ သူက မေးစေ့ကို ခြုံကိုင်၍ မျက်နှာကို နည်းနည်းဆွဲမော့သည်။ တဖက်ဖြင့် လီးကိုကိုင်၍ ထိပ်ဖျားကို တင်လှနှုတ်ခမ်းပေါ် တင်လိုက်သည်။ တင်လှက ပါးစပ်ကို အသာဟပေးသည်။ သူ လီးကို နည်းနည်းချင်းစီ တင်လှပါးစပ်ထဲ ထိုးထည့်သည်။ လက်တဖက်ဖြင့် တင်လှခေါင်းကို ကိုင်ကာ ပါးစပ်ကို ဖြည်းဖြည်းချင်း စလိုးသည်။ တင်လှက မျက်ဝန်းနက်နက်ဖြင့် မော့ကြည့်လာသည်။

သူ လီးကို ဆွဲထုတ်ကာ တင်လှ၏ ထူပြစ်ပြစ် နှုတ်ခမ်းပေါ် လီးထိပ်ဖြင့် တေ့ရင်း အသာဖိပွတ်ကစားသည်။ တင်လှက လျာထုတ်လာသည်။ တင်လှ လျာပေါ် သူ့လီးကို တင်လိုက်သည်။ တင်လှက လီးထိပ်ကို လျာဖြင့် ဝှိုက်လျက်လေသည်။ သာအောင်က တင်လှကို မိမိစိတ်ကြိုက် လိုးပြီးနောက် သူ့အိမ်ကို ပုံမှန် ပြန်လည်ပတ်စေသည်။ “ဖေဖေ” “ဘာတုန်း” “အဖေ့ကို လူရိုးကြီးမှတ်နေတာ တင်လှကို လိုးနေတာများ နည်းကို စုံနေတာပဲ” “မင်း ဘယ် ဘယ်” “ကျွန်တော်လည်း တင်လှကို” “ဟေ့ကောင် ဟေ့ကောင်” “လုပ်ပါ အဖေရာ မဟုတ်ရင် ကျွန်တော် သူများ လျောက်ပြောပစ်မှာနော်” “မင်း တော်တော် ယုတ်မာတာပဲ” “အဖေ့သားပဲဗျာ” “ဒီတော့ မင်းဘယ်လို ဖြစ်ချင်လဲ” “တင်လှကို ရဖို့ အဖေ မသာမာနည်းတွေသုံးထားတာ မသိစေချင်ရင် ကျွန်တော် ကောက်ရိုးပုံတဲဆီကို တင်လှကို တလလောက်ခေါ်သွားချင်တယ်” “မင်းကွာ” “ဒိုးပြီ ဒက်ဒီ” သို့ဖြင့် တင်လှကို သာအောင်၏သား ဖိုးဇော်က ကောက်ရိုးပုံထားသော တဲတွင် တစ်လကိုးသီတင်း စိတ်တိုင်းကျ လင်မယားလုပ်တတ်းကစားလေသည်….. ပြီး။

Zawgyi

အတင့္ဟု အမ်ားက ေခၚၾကေသာ တင္ေမလွသည္ ေတာ္ေတာ္လွသည္။ အိုးကလည္း လုံးက်စ္ေနသည္။ ကိုယ္လုံးကလည္း သြယ္သြယ္ေလး။ ရင္ကို ၾကည့္ဦး မလား စြင့္စြင့္ကားကားေလး။ ဟိုေကာင္ မင္းထိုက္နဲ႔ လားလား မွ မတန္။ ဖိုးေဇာ္ အဖို႔ သိပ္မခက္လွ။ သူ႔ဖခင္က ရြာမွာ ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ေအာင္ ေၾကာက္ရသည့္ သူေဌးႀကီး။ ၾသဇာကလည္း ႀကီး။ ၿပီးေတာ့ လုပ္သမၽွကလည္း တင့္တယ္။ ဖိုးေဇာ္၏ ဖခင္နာမည္က သာေအာင္။ ခန္႔ခန္႔ညားညား ဝတ္စားတတ္ၿပီး တကယ့္ လူႀကီး လူေကာင္း စတိုင္က အျပည့္။ ေလာင္းကစားလုပ္ၿပီး အေႂကြးဗရဗ်စ္နဲ႔ လူတေယာက္၏ သမီးေလးကို အေႂကြးသိမ္းပစ္လိုက္သည္ေတာင္ အမ်ားက သူ႔အတြက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရေအာင္ အကြက္ဆင္တတ္ေသးသည္။ ၾကည့္ေလ အေဖျဖစ္သူက ဖဲသမား။ အရႈံးက ေျပာျပလို႔မရနိုင္ေအာင္။ လယ္ယာေတြ ေရာင္းကုန္လို႔မက အိမ္ဂရမ္ပါ ေပါင္ထားရသည့္ အျဖစ္။ ဘယ္လိုမွ ျပန္မဆပ္နိုင္သည့္ အဆုံး သမီးကို ထိုးအပ္လိုက္ရသည္။ တကယ္တမ္း သူ႔လူေတြနဲ႔ ဖဲလိမ္ရိုက္လိုက္ၿပီး တျဖည္းျဖည္း လွလာကာ တဏွာႀကီးလွေသာ သာေအာင္၏ အႀကိဳက္ ထိုဖဲသမားေလး သမီးအလွေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ မယားကလည္း သေဘာ တူသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ၿမိဳ႕တက္ၿပီး ဟိုတယ္တြင္ ဖာမေတြနဲ႔ သြားသြားေပ်ာ္ၿပီး အတူတူ ျပန္ျပန္အိပ္ေသာအခါ နာမည္ႀကီးသည့္ ေလးလုံးေရာဂါ ပါလာမည္ကလည္း စိုးသျဖင့္ လိုက္ေလ်ာသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ဖဲသမား သမီးကို အပိုင္ႀကံလိုက္ေတာ့ ပါလာေလသည္။ တင္လွသည္ ဖခင္၏ ဖဲရႈံးေႂကြးကို သူမဘဝနဲ႔ ဆပ္ရန္ သာေအာင္အိမ္ကို ေရာက္လာသည္။ သာေအာင္က မျပန္ေသးသည့္ သူမအေဖကို ႏွင္လႊတ္သည္။ “ကဲ ခင္ဗ်ားျပန္ေတာ့ေလ၊ ခင္ဗ်ားအိမ္ကို က်ဳပ္ မသိမ္းေတာ့ပါဘူးဗ်ာ၊ စိတ္ခ်ျပန္ပါ” အေဖက စိတ္မေကာင္းစြာ ျပန္သြားသည္။ အေဖ ျပန္သြားေတာ့ သာေအာင္၏ မိန္းမသည္ အလိုက္သိစြာပင္ ထြက္သြားသည္။ “က်မလည္း အမ်ိဳးေတြ အိမ္ သြားလည္ပါဦးမယ္၊ အလုပ္ေတြ ရွိေသးလို႔ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ၾကာမလားပဲ” “မင္းသားကေကာ” “မပူစမ္းပါနဲ႔ရွင္၊ အားလုံးကိုလည္း က်မတို႔ ခရီးသြားတယ္လုိ့ ေျပာလိုက္မယ္” သာေအာင္၏ မိန္းမသည္ အျပင္ကို အထုတ္ တထုပ္ယူ၍ အျပင္မွ ေသာ့ခတ္ကာ တခါးပိတ္လိုက္သည္။ တင္လွ ရင္ထဲ ေအးစက္လာသည္။ ေျခဖ်ားေတြ ေအးလာသည္။ “လာ ကေလး အိပ္ရမယ့္ အခန္းကို ျပေပးမယ္” “က်မ ဘာသာ သြားပါ့မယ္” “ကိုႀကီး လိုက္ျပေပးမွာေပါ့ ကေလးရယ္” တင္လွသည္ သူ႔ကၽြန္ဘဝ ေရာက္ၿပီမို႔ ဘာမွ မေျပာဘဲ ေနာက္ကေန အထုတ္ဆြဲကာ လိုက္ခဲ့ရသည္။ သာေအာင္က တံခါးကို မခတ္ပဲ ေစ့႐ုံ ေစ့လိုက္သည္။ အေပါက္ဝ ေၾကာင္၍ ရပ္ေနေသာ သူမလက္ကို ဆြဲသည္။ သာေအာင္က ကုတင္ေပၚ ထိုင္လိုက္သည္။ သူမက သာေအာင္ ေရွ႕တည့္တည့္တြင္ ရပ္ေနသည္။ သာေအာင္သည္ သူမကို စားမတတ္ ဝါးမတတ္ ၾကည့္သည္။

ခါးထဲမွ လက္ထည့္ကာ သူမအိုးကို ပြတ္သပ္သည္။ “ကၽြန္မ ေၾကာက္တယ္” “ေၾကာက္ရမွာေပါ့ ကေလးရယ္၊ ကေလး ဒိထက္ ေၾကာက္စရာ အခန္းေတြ အမ်ားႀကီး ၾကဳံရဦးမွာ” “ဟင့္ ဟင့္ အစ္” သာေအာင္က တင္လွ၏ အိုးကို ပြတ္သပ္ရင္း ေအာက္မွ ထမီစထဲကို လက္ထည့္လိုက္သည္။ ေျခသလုံးမွစတင္၍ ေပါင္သို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ပြတ္တက္သည္။ ေပါင္ကို ခပ္ၾကာၾကာေလး ပြတ္သည္။ တင္လွကေတာ့ ေၾကာက္ေနသည္မွအပ ဘာမွ မခံစားမိ။ သာေအာင္ကေတာ့ ဖာသည္မေပါင္းစုံႏွင့္ အိပ္ဖူးထားသူ ပီပီ အပ်ိဳစစ္စစ္၏ ေပါင္တံအိအိေလးကို ဇိမ္ေျပနေျပျဖင့္ ခံစားရင္း ပြတ္သည္။ ဖာသည္မမ်ားကေတာ့ ႀကိဳက္ေသာ္လည္း သူမတို႔အဖုတ္ကို လိုး႐ုံလိုးသြား ၾကသည္က မ်ားသေလာက္ သာေအာင္ကေတာ့ သိခ်င္သည္ႏွင့္ ဖာသည္မအဖုတ္ကိုလည္း လၽွာအစြမ္းျပၾကည့္ခဲ့ေသးသည္။ ေပါင္တံမွ တဆင့္ တင္သားအိအိေလးကို အသာေလးညစ္ရင္း အကၤ်ီစကို လွန္ကာ ဗိုက္သားကို စုပ္နမ္းသည္။ ခုမွ အပ်ိဳေဖာ္ဝင္ကာစ ေယာက္်ားေလးမ်ားႏွင့္ တခါမွ မထိေတြ႕ဖူးေသာ တင္လွသည္ အဖိုးႀကီးတေယာက္၏ က်ားငစဥ္းလဲ ပါးစပ္တြင္ လည္စင္းေပးေသာ သမင္ပ်ိဳမေလး သဖြယ္ တဏွာမီး၏ အေလွာင္ကို ခံေနရသည္။ ဖင္တုံကို ညစ္သည္။ ဗိုက္သားကို နမ္းသည္။

သာေအာင္က တင္လွကိုယ္ကို နည္းနည္းေစာင္းလိုက္ၿပီး အိုးကို ၾကည့္၍ ညစ္ကာ ပြတ္သပ္ကစားရင္း ထမီေပၚ ငုံ႔နမ္းသည္။ တင္လွအိုးကို ေနရာအစုံ လိုက္စုပ္နမ္းမိသည္။ “တင္လွ နင့္အိုးကို ျပၿပီး ငါ့ကို ထမီျဖည္းျဖည္းေလး ခၽြတ္ျပစမ္း” တင္လွသည္ မျငင္းရဲ။ ေနာက္ဘက္လွည့္ကာ ထမီကို အသာေလး ခၽြတ္ျပရသည္။ ပန္းေရာင္ စပင္ဒါေလးကလည္း ဖင္တျခမ္းကို ဖုံးလ်က္ ရွိေနသည္။ သာေအာင္ မေနနိုင္။ ဒူးေထာက္ကာ တင္လွဖင္ကို စုပ္နမ္းသည္။ တင္လွသည္ တမ်ိဳးႀကီး ဟုခံစားရေသာ္လည္း ေယာက္်ားနဲ႔ မိန္းမလိုးတယ္ဆိုတာကို မသိဖူးသမို႔ သည္လိုလား ဟုေတြးေနမိသည္။ ဖင္ကို နမ္းလို႔ ဝေသာ္ သူမကို ေရွ႕ဆြဲလွည့္သည္။ စပင္ဒါႀကိဳးေလးကို အသာဆြဲခၽြတ္ခ်သည္။ ေစာက္ေမြး ေရးေရး ေပါက္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ သူမေစာက္ဖုတ္ကို ေသခ်ာၾကည့္သည္။ ေစာက္ဖုတ္ ဖူးဖူးေလးက မို႔အစ္ေနသည္။ အလယ္တြင္ ရဲတြတ္ေနသည့္ ေစာက္ေစ့က အရည္လဲ့ေနသည္။ သာေအာင္သည္ မေနနိုင္ေတာ့။ အစက တင္လွကို အကၤ်ီေတြ ဘာေတြ ခၽြတ္ခိုင္းၿပီး စိမ္ေၿပ နေၿပ လိုးဖို႔ စဥ္းစားထားေသာ္လည္း တင္လွအဖုတ္ကို ျမင္သည္ႏွင့္ လိုးခ်င္စိတ္ တဖြားဖြားေပၚလာသျဖင့္ တင္လွကို ကုတင္ေပၚ တြန္းလဲလိုက္သည္။ ၿပီးလၽွင္ ပုဆိုးပင့္ကာ ခြလိုက္သည္။ “အု” “ႁပြတ္” “ေအမ့” တင္လွ၏ အပ်ိဳစင္ဘဝ နိဂုံးခ်ဳပ္သြားသည္။ ေလးငါးခ်က္ ဆက္တိုက္ အေဆာင့္ခံရသည္။

ေဆာင့္ခ်က္ ျပင္းျပင္း လီးက လိုအပ္သည္ထက္ ႀကီးေနသည္ကို တင္လွမသိ။ တင္လွမွာ ေမ့လုလု ျဖစ္ရသည္ကိုေတာ့ သိသည္။ ေစာက္ပတ္မွေန တကိုယ္လုံး က်ဥ္တက္ေနသည္။ နားထင္ေတြ ျပတ္ထြက္ကုန္သလို ဗိုက္ေၾကာေတြ ျပတ္ထြက္ကုန္သလို ခံစားရသည္။ ခပ္ထန္ထန္ မ်က္ႏွာမွ ေမးရိုးေထာင္ေနေအာင္ အံႀကိတ္ၿပီး ခါးကို ေကာ့ကာ ေဆာင့္သည္။ သာေအာင္သည္ ဖာသည္မေတြကို မ်ားစြာလိုးဖူးေသာ္လည္း အပ်ိဳစစ္မဟုတ္ၾကသျဖင့္ ဘာဖီးလ္မွ မရဖူး။ ခုေတာ့ ငိုယိုကာ အေမ အေဖအကုန္ တကာ ထြန္႔ထြန္႔လူးေနေသာ တင္လွကို ၾကည့္ရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေက်နပ္သည္။ တခ်ီၿပီးေတာ့ တင္လွကို ရင္ခြင္ထဲထည့္ကာ နားသည္။ အေမာေျပေသာ္ ေနာက္တခ်ီ ဆက္ဆြဲသည္။ ဒီတခ်ီနားေတာ့ တင္လွလက္ကို ယူကာ လီးကိုင္ခိုင္းထားသည္။ တင္လွက မရဲတရဲကိုင္ထားေပးသည္။ “ေစာက္ပတ္နဲ႔ေတ့ထားေလ” လီးက ေပ်ာ့ေခြေနေသာ္လည္း သာေအာင္ကေတာ့ မေလ်ာ့။ ေစာက္ပတ္နဲ႔ကို ေတ့ထားေစသည္။ “ေကာင္းလား” သူမ မေျဖရဲ။ ေျဖစရာ မရွိ။ ဒါက ေမးခြန္း မဟုတ္ဟုထင္သည္။ “ေကာင္းလား ေျဖေလ ေမးေနတာကို” သူမ ေခါင္းညိတ္သည္။ “ေကာင္းရမွာေပါ့၊ ဒီလိုေလးလုပ္” ဆိုကာ လီးကို ကြင္းတိုက္ခိုင္းသည္။ တင္လွက မရဲတရဲ လုပ္ေပးသည္။ နည္းနည္းခ်င္းစီေတာ့ သင္ေပးရမည္။ လၽွာထုတ္ခိုင္းကာ လ်ာခ်င္းထိကစားေပးသည္။ တင္လွအိုးကို ကိုင္ထားၿပီး ေတ့ထားရင္းမို႔ လီးက ျပန္ေတာင္လာသည္။

တင္လွက လီးကို လြတ္လိုက္သည္။ သူက ျပန္ကိုင္ခိုင္းသည္။ တင္လွ ျပန္ကိုင္သည္။ တင္လွ လက္ထဲမွေန၍ တင္လွေစာက္ဖုတ္ကို လွမ္းလိုးသည္။ “အရင္းနည္းနည္းတိုးကိုင္” တင္လွက လက္တဆုပ္စာနီးပါးႀကီးသည့္ လီးကို အရင္းတိုးကိုင္သည္။ “လေမြးေတြ မကိုင္ပါနဲ႔ေလ” ေဘးတေစာင္းလိုက္ ခံေပးရသည္။ လီးက အဖုတ္ထဲ စိမ္ေနသည္။ လေမြးကို သပ္တင္၍ အရင္းတြင္ ဆုပ္ကိုင္ထားသည္။ သာေအာင္က အိုးကို ကိုင္ကစားရင္း လိုးသည္။ လီးကိုင္ခိုင္းၿပီး အဖုတ္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းထည့္လိုးရင္း အိုးကစားေနရာမွ ဖင္ေပါက္ကို ႏွိုက္ကစားသည္။ တင္လွက ေၾကာက္သည္။ စအိုဝတည့္တည့္ လက္ခလယ္ျဖင့္ ထိုးေမႊသည္။ မၾကာပါ။ သာေအာင္က ဖင္ႏွိုက္ထားေသာ လက္ေခ်ာင္းကို စုပ္ခိုင္းသည္။ သူမ ပါးစပ္ကို အတင္းပိတ္ထားမိသည္။ “နမ္းၾကည့္ နင့္ဖင္နံ့က ေမႊးေနတာပဲ လိုးခ်င္လာၿပီကြာ” တင္လွ ေၾကာက္သျဖင့္ လက္အုပ္ခ်ီေတာင္းပန္သည္။ “အဟီး အဲလိုလုပ္ေတာ့ ငါ ပိုမေနနိုင္ေတာ့ဘူးကြာ လွည့္” သူမကိုယ္ကို တြန္းက လွည့္သည္။ သာေအာင္သည္ ထထိုင္ကာ သူမအိုးတလုံးကို ပင့္၍ ဖင္ေပါက္ကို ျဖဲၾကည့္သည္။ ၾကည့္ၿပီး ကစားေသးသည္။ ေနာက္တံေတြးေထြးခ်ကာ ဖင္ေပါက္ကို လူးသည္။ “စိမ္ထားခ်င္စိတ္ေပါက္လာၿပီကြာ” လီးထိပ္ျဖင့္ တင္လွဖင္ေပါက္ကို ေမႊ႕ေပးသည္။ တင္လွမွာ ေၾကာက္လြန္းသျဖင့္ အိပ္ယာခင္းလႊားကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားရသည္။

ဖင္ေပါက္ထဲ သံေခ်ာင္းထိုးထည့္သည့္အလား နာလြန္းသျဖင့္ သူမေအာ္ငိုရသည္။ သာေအာင္က သူမေခါင္းကို ေခါင္းအုံးျဖင့္ အုပ္၍ ဖင္ကို မရမက လိုးသည္။ ခုနက ေစာက္ပတ္ တခုလုံးပူက်စ္ေနေအာင္ ဆက္တိုက္လိုးခံရၿပီးေနာက္ တဆက္တည္း ဖင္ပါ ဆက္ဆြဲခံရေသာ တင္လွမွာ အပ်ိဳစစ္စစ္ေလးလည္းျဖစ္ အပ်ိဳစင္လည္းျဖစ္ ခုမွ ၁၇ ႏွစ္သာ ရွိေသးသည္။ သာေအာင္က ဖင္ကို ျဖဲကာ လိုးသည္။ အေစာင္းလိုက္ လိုးရာမွ ကုန္းေနေအာင္ ေနခိုင္းကာ ဖင္ကို ျဖဲသည္။ ဖင္ေပါက္ကပင္ နည္းနည္းဟလာသည္အထိ ျဖဲကာ လီးကိုေတ့ၿပီး ဖိထည့္သည္။ “အာ ေသၿပီ အေမ့ အာ ေသ ဟီး အာ..” တင္လွမွာ ငိုလို႔ မဆုံးနိုင္။ သာေအာင္မွာ ငိုေလ အားရေလ ျဖစ္ေနသမို႔ ခပ္သြက္သြက္ေလး ဖင္ကို လိုးသည္။ ဖင္က အသစ္ေလးမို႔ လီးကေတာ့ တဝက္နီးပါး မၽွသာ ဝင္သည္။ လိုးလို႔ေတာ့ ေကာင္းသည္။ က်ပ္က်ပ္ေလး။ ေအာ္လိုက္တာကလည္း စုံလို႔။ တင္လွက လူသာ မက။ ဖင္ပါ လွသည္။ သာေအာင္က လီးကို ထုတ္ကာ ဖင္ျဖဲၾကည့္သည္။ ညိဳတိုတို ခေရပြင့္ေလးမို႔ သာေအာင္ တခ်က္ငုံ႔နမ္းလိုက္သည္။ ၿပီးမွ ဆက္လိုးသည္။ နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ တင္လွသိပ္ မေအာ္နိုင္ေတာ့။ သူလည္း အရွိန္ရလာၿပီမို႔ ဖင္ထဲၿပီးထည့္လိုက္သည္။ လီးကို မထုတ္ဘဲ ဖင္ထဲစိမ္ထားကာ ေဘးတေစာင္းဆြဲအိပ္ၿပီး အိုးကိုအခြလိုက္ အိပ္သည္။

သူက တင္လွလက္ကိုယူကာ တင္လွအဖုတ္အား ျပန္ပြတ္ခိုင္းထားရင္း သူကေတာ့ ေအာက္ကတဖက္မွ တင္လွနို႔ကို တလုံးခ်င္း ကိုင္ကာ တဖက္မွ တင္လွအိုးကို ကစားေပးေနသည္။ ဖင္ထဲကို လရည္ေတြလည္းထည့္ထား လီးကလည္း နည္းနည္းေပ်ာ့ေနခ်ိန္ျဖစ္သည့္အခါ လီးက ကၽြတ္ထြက္ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း သာေအာင္က မရမက သိပ္ထည့္ထားသည္။ တင္လွကေတာ့ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္ နာလည္းနာသျဖင့္ ငိုေန႐ုံမွအပ ဘာမွ မတတ္နိုင္။ သို႔ေသာ္လည္း ငိုေနေသာ သူမအား သာေအာင္ကေတာ့ အနမ္းမပ်က္။ သူမ ဖင္ထဲ စိမ္ထားေသာလီးက မၾကာခင္ ျပန္မာလာသည္။ သာေအာင္က တခ်က္ခ်က္ ေတာ့ေတာ့သည္။ ေတာ့ရင္း နည္းနည္းစီ စေဆာင့္သည္။ သာေအာင္ ဖင္ကို တခ်ီအၿပီး ဆြဲျပန္သည္။ ေစာက္ဖုတ္ ႏွစ္ခ်ီ ဖင္ႏွစ္ခ်ီၿပီးေတာ့ သာေအာင္က အနားယူသည္။ တင္လွကို ေရခ်ိဳးခိုင္းထားသည္။ သူကေတာ့ ဆတ္သားေျခာက္ေက်ာ္ေလးစားရင္း ဘလက္ေလဘယ္ကို ေသြးပူ႐ုံေလး ငုံသည္။ တင္လွက ေရခ်ိဳးၿပီး ေရေျခာက္သြားေအာင္ ပုဝါျဖင့္ သုတ္ေနစဥ္ သာေအာင္ ေနာက္ကေန ေရာက္လာသည္။ ေနာက္ကေန သူမကိုဖက္သည္။ သူမအိုးကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ ကစားသည္။ အိုးကို ဆုပ္ကိုင္ကာ ဆြဲခါသည္။ လုံးေခ်သည္။ အထက္ကို ဆြဲမသည္။ ညစ္သည္။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲကေန ထြက္လာၾကသည္။ တင္လွကို နံရံတြင္ တြန္းကပ္လိုက္သည္။

တင္လွနို႔ကို ေအာက္မွေန၍ အေပၚကို ပင့္သည္။ လက္ေခ်ာင္ တေခ်ာင္းခ်င္းစီ ဆုပ္ကိုင္သည္။ လက္ေခ်ာင္းေတြ ျမဳပ္ေနေအာင္ ညစ္သည္။ နို႔သီးကို လက္ဖ်ားျဖင့္ ေခ်သည္။ ေဘးတြင္ တြဲေလာင္းခ်ထားေသာ တင္လွလက္ကို ယူကာ တဖက္ကို လီးကို ေသခ်ာကိုင္ခိုင္းသည္။ တဖက္ကို လႁပြတ္ကို ကိုင္ခိုင္းသည္။ လႁပြတ္ကို ေျဖးေျဖးေျခခိုင္းသည္။ လီးတံကို ဖြဖြေလး ပြတ္သပ္ကစားခိုင္းသည္။ သူက တင္လွနို႔ေတြကို တလုံးစီ ေသခ်ာကစားသည္။ ညာနို႔သီးေခါင္းေလးကို စစုပ္သည္။ နို႔သီးကို ကိုက္သည္။ နို႔သီးအုံေလးကို စုပ္ကာ လ်ာျဖင့္ နို႔သီးကို ကလိသည္။ “အြန္ အာ အ” တင္လွဆီမွ အသံထြက္လာသည္။ လီးကို ကိုင္ထားေသာလက္က နည္းနည္းၾကမ္းလာသည္။ နို႔တလုံးကို ဆက္စို႔ေပးရင္း လက္တဖက္ကို အေပၚတက္ကာ တင္လွႏႈတ္ခမ္းေတြကို ထိကစားသည္။ အထက္ႏႈတ္ခမ္းကို ဖိလိုက္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ဖိလိုက္ လုပ္သည္။ တင္လွ အသက္ရႈျမန္လာသည္။ လက္ေခ်ာင္းကို တင္လွပါးစပ္ထဲ ထည့္သည္။ တင္လွက စုပ္သည္။ သာေအာင္က နို႔ကို မျပတ္တမ္းစို႔ကာ လ်ာျဖင့္လည္း ကစားေပးသလို အားျဖင့္လည္း ဆုပ္နယ္သည္။ တင္လွလက္က လီးကို အေသဆုပ္ကိုင္ တတ္လာသည္။ တင္လွ၏ ဆီးခုံမ်ား တဆတ္ဆတ္ တုန္လာသည္။

သာေအာင္က တင္လွပါးစပ္ထဲ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ထည့္လိုက္သည္။ တင္လွက ငုံထားသည္။ ထိုလက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ထုတ္၍ တင္လွေပါင္ၾကားထဲ ထည့္ကာ ေစာက္ပတ္ထဲကို လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းလုံးထည့္ကာ တင္လွကိုယ္ကို ဆြဲပင့္သည္။ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ခ်က္ခ်င္းျမဳပ္သြားသည္။ သူပင့္တင္ေသာ္လည္း တင္လွသည္ ေစာက္ဖုတ္ကိုသာ ဖိခ်ေနေတာ့သည္။ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို ထုတ္၍ တင္လွပါးစပ္ထဲ ျပန္ထည့္သည္။ တင္လွက ျငင္းခ်င္သလိုရွိေသာ္လည္း သူက နို႔ကိုသာ ဖမ္းဆြဲစုပ္ေနေသာေၾကာင့္ မေနနိုင္ေတာ့ဘဲ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကို စုပ္သည္။ သူက တင္လွပခုံးကို ႏွိုက္ခ်သည္။ တင္လွက အသာတၾကည္ ထိုင္ခ်သည္။ တင္လွက လီးကိုေတာ့ မလြတ္တမ္း ကိုင္ထားသည္။ သူက ေမးေစ့ကို ျခဳံကိုင္၍ မ်က္ႏွာကို နည္းနည္းဆြဲေမာ့သည္။ တဖက္ျဖင့္ လီးကိုကိုင္၍ ထိပ္ဖ်ားကို တင္လွႏႈတ္ခမ္းေပၚ တင္လိုက္သည္။ တင္လွက ပါးစပ္ကို အသာဟေပးသည္။ သူ လီးကို နည္းနည္းခ်င္းစီ တင္လွပါးစပ္ထဲ ထိုးထည့္သည္။ လက္တဖက္ျဖင့္ တင္လွေခါင္းကို ကိုင္ကာ ပါးစပ္ကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း စလိုးသည္။ တင္လွက မ်က္ဝန္းနက္နက္ျဖင့္ ေမာ့ၾကည့္လာသည္။

သူ လီးကို ဆြဲထုတ္ကာ တင္လွ၏ ထူျပစ္ျပစ္ ႏႈတ္ခမ္းေပၚ လီးထိပ္ျဖင့္ ေတ့ရင္း အသာဖိပြတ္ကစားသည္။ တင္လွက လ်ာထုတ္လာသည္။ တင္လွ လ်ာေပၚ သူ႔လီးကို တင္လိုက္သည္။ တင္လွက လီးထိပ္ကို လ်ာျဖင့္ ဝွိုက္လ်က္ေလသည္။ သာေအာင္က တင္လွကို မိမိစိတ္ႀကိဳက္ လိုးၿပီးေနာက္ သူ႔အိမ္ကို ပုံမွန္ ျပန္လည္ပတ္ေစသည္။ “ေဖေဖ” “ဘာတုန္း” “အေဖ့ကို လူရိုးႀကီးမွတ္ေနတာ တင္လွကို လိုးေနတာမ်ား နည္းကို စုံေနတာပဲ” “မင္း ဘယ္ ဘယ္” “ကၽြန္ေတာ္လည္း တင္လွကို” “ေဟ့ေကာင္ ေဟ့ေကာင္” “လုပ္ပါ အေဖရာ မဟုတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ သူမ်ား ေလ်ာက္ေျပာပစ္မွာေနာ္” “မင္း ေတာ္ေတာ္ ယုတ္မာတာပဲ” “အေဖ့သားပဲဗ်ာ” “ဒီေတာ့ မင္းဘယ္လို ျဖစ္ခ်င္လဲ” “တင္လွကို ရဖို႔ အေဖ မသာမာနည္းေတြသုံးထားတာ မသိေစခ်င္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေကာက္ရိုးပုံတဲဆီကို တင္လွကို တလေလာက္ေခၚသြားခ်င္တယ္” “မင္းကြာ” “ဒိုးၿပီ ဒက္ဒီ” သို႔ျဖင့္ တင္လွကို သာေအာင္၏သား ဖိုးေဇာ္က ေကာက္ရိုးပုံထားေသာ တဲတြင္ တစ္လကိုးသီတင္း စိတ္တိုင္းက် လင္မယားလုပ္တတ္းကစားေလသည္….. ၿပီး။