“မမလည်း အရမ်းကောင်းသွားတယ် .. ဇွဲ” “……” ဘာပြောရမှန်း မသိဘဲ ဇွဲ ငြိမ်နေစဉ်မှာပင် နန်းယမုံက အံ့သြဖွယ်ရာ အပြုအမူတစ်ခုကို ပြုလုပ်လိုက်သည်။

မမ .. ဓါတ်ပုံရိုက်တာတော့ ဟုတ်ပါပြီ .. ဒါပေမယ့် .. ကျနော့် အလုပ်က ..” “နိုး .. နိုး .. စိတ်မပူနဲ့ .. ဇွဲ .. မမတာဝန်ယူတယ် .. မင်းရဲ့ဘော့စ် မင်းကို လက်ညိုးနဲ့တောင် မထိစေရဘူး” ရဲရဲကြီး အာမခံနေသော ဒေါ်နန်းယမုံကြောင့် ဇွဲ ပုခုံးတစ်ချက်သာ တွန့်ပြလိုက်သည်။ ဟုတ်သည်လေ။ သူမက ဒီလိုပြောမှတော့ ဘာဂရုစိုက်စရာ လိုနေသေးသနည်း။ နောက်ပြီး အခုအခြေအနေတွင် အလုပ်ပြုတ်မည့်ကိစ္စထက် မမဟု သူမကိုယ်သူမ သုံးနှုန်းနေသော ဒေါ်နန်းယမုံ .. လက်စားချေရန်ဆိုသော ခေါင်းစဉ်နှင့် ဘယ်လောက်အထိ လုပ်ဆောင်ချင်သည့်အချက်ကို ပိုစိတ်ဝင်စားနေမိသည်။ “ဟုတ်ကဲ့ .. ဒါဆို … ကျနော်တို့ ဘယ်လိုဆက်လုပ်ကြမှာလဲ ..” “အင်း .. ဟုတ်သားပဲ … ဒီလိုလုပ်မယ် .. တို့နှစ်ယောက် ဖက်ထားတာနဲ့ စကြတာပေါ့” “အိုကေ .. မမ” ဒေါ်နန်းယမုံ ပေးလိုက်သော ကင်မရာကို ထိုင်ရာမှ ထ၍ လှမ်းယူလိုက်သည်။ ဇွဲနှင့် နန်းယမုံ .. ဦးမိုးလုံးဟိန်း၏ ခန့်ညားလှသော ရုံးခန်းအတွင်းမှ သစ်လွင်လှသော စားပွဲကြီး၏ အစွန်းတွင် အတူတူရပ်မိသွားသည်။ နန်းယမုံတော့ ဘယ်လိုနေသည် မသိ .. ဇွဲကတော့ ရင်ဘတ်ထဲတွင် ကုလားဘုရားပွဲ လှည့်နေသလိုကို ခံစားနေရသည်။ အဲယားကွန်းအသံ တိုးတိုးလေးသာ မြည်နေသော အလုံပိတ်ရုံးခန်းထဲတွင် သူ့ရင်ခုန်သံ တဒုန်းဒုန်းက အတော်ပင် ကျယ်လောင်လှသည်။ နန်းယမုံ ကြားသွားမှာတောင် စိတ်ပူရသည်။ “ဒီလောက်ဆို ရမလား .. မမ” ကင်မရာကိုင်ထားသော ညာလက်ကို ဆန့်ထုတ်ပြီး ဆယ်ဖီရိုက်လို့ရအောင် ဇွဲ ပြင်လိုက်သည်။ ရင်သားထွားထွားတွေ မို့တက်လာသည်အထိ နန်းယမုံက အသက်ကိုရှူလိုက်ရင်း ဇွဲအနားသို့ တိုးကပ်လာသည်။ သင်းပျံ့သော အကောင်းစား ရေမွှေးနံ့က စောစောကထက် ပို၍ နီးကပ်စွာ ဇွဲထံပါးသို့ ရောက်ရှိလာသည်။ “ရပြီ .. ရိုက်တော့” ကိုယ်ချင်းထိကပ်သွားမှုနှင့်အတူ သူ့ခါးကို လာဖက်လိုက်သည့် နန်းယမုံကြောင့် လက်မြှောက်ကိုင်ထားသော ကင်မရာဘက်ကို ဇွဲ ကြည့်နေဖို့ သတိမေ့သွားသည်။

နီးကပ်လာသည့် မျက်နှာဖူးဖူးလှလှလေးအား ယောင်ယမ်း၍ ငေးမိသွားပြီးနောက် ကင်မရာခလုတ်ကို ကိုင်ထားသော လက်ညိုးက အလိုအလျောက် နှိပ်မိသွားသည်။ “ကလစ်” “ရိုက်ပြီးပြီလား .. ပြဦး” သူ့လက်ထဲမှ ကင်မရာကို ဆွဲယူသွားတော့ ဇွဲ ယောင်တောင်တောင်နှင့် ပေးလိုက်၏။ နန်းယမုံ ဗီဒရိုမျက်နှာပြင် ကို အာရုံစိုက်နေချိန်တွင် ဘေးစောင်းအနေအထားနှင့် မြင်နေရသော သူမအား ခိုးကြည့်မိသည်။ ဇွဲက နန်းယမုံထက် စာလျှင် ခေါင်းတစ်လုံးစာလောက် အသာလေး မြင့်နေလေရာ၊ ဖျဲသီး (ဖရဲသီး) လို့ တင်စားခေါ်ဆိုလို့ရမည့် ရွှေရင်ထွားထွားတွေ၏ အထက်ပိုင်းကို အသက်ရှူမှားဖွယ် မြင်နေရသည်။ “အဆင်မပြေသေးဘူး .. ဇွဲ .. ဒီလောက်နဲ့တော့ မမတို့နှစ်ယောက်က အတွဲနဲ့ တူမနေဘူး ..” “ဒါ .. ဒါဆို .. ဟိုလေ .. ကျနော်တို့ နှစ်ယောက် နမ်းနေတဲ့ ပုံဆိုရင်ကော” ချောချောငယ်နှင့်တုန်းက အဖြစ်အပျက်ကို ပြန်စဉ်းစားမိသည့် ဇွဲ .. အရဲစွန့်ကာ ပြောလိုက်သည်။ နန်းယမုံက ကြည်လင်လှသည့် မျက်ဝန်းနက်နက်လေးများနှင့် သူ့ကို အခုမှ မြင်ဖူးသည့် လူတစ်ယောက်လို စိုက်ကြည့်သည်။ ဇွဲ ရင်ထဲ ရှိရှိသမျှ တန်ခိုးရှင်တွေကို တမိပြန်သည်။ စက္ကန့်ပိုင်းလောက် အချိန်ကြာသွားတော့မှ ဇွဲ အဆိုကို လက်ခံသည့်နှယ် နန်းယမုံ ခေါင်းလေးညိတ်ပြသည်။ သူမလက်ထဲ ကိုင်ထားသော ကင်မရာကို ဇွဲအား ပြန်ပေးလိုက်သည်။ နှစ်ဦးသား ကိုယ်ချင်း ပြန်ပူးကပ်သွားသည်။ ဒီတစ်ခါတော့ ပထမတစ်ခါလို ဘေးတိုက်အနေအထားနှင့် မဟုတ်ဘဲ တစ်ဦးနှင့်တစ်ဦး မျက်နှာချင်းဆိုင် အနေအထားနှင့် ဖြစ်သည်။ ဇွဲတစ်ယောက် စိတ်လှုပ်ရှားနေသလို၊ သူ့ကံကြမ္မာကိုလည်း အံ့သြမိသည်။ ဤဘဝတစ်သက်တာတွင် ဘော့စ်ရဲ့ သရဖူမယားဖြစ်သူ ဒေါ်နန်းယမုံအား နမ်းရလိမ့်မည်ဟု ဘယ်တုန်းကမှ ထင်မထားခဲ့ပါ။ ဇွဲ၏ ခေါင်းက ရှေ့တိုးရင်း ငုံ့ကျသွားသလို၊ နန်းယမုံ၏ မျက်နှာလေးက မော်ပေးရင်း ရှေ့သို့ တိုးလာသည်။ ခြေတစ်လှမ်းချင်း တိုးလှမ်းလိုက်ကြသည့် သူတို့နှစ်ယောက်စလုံး .. မျက်နှာချင်း မထိခင် နန်းယမုံ၏ မောက်ထွက်နေသော ရင်ဆိုင်တွေနှင့် ဇွဲရင်ဘတ် အရင်ဦးဆုံး ပွတ်တိုက်မိသည်။ ထို့နောက်မှ နှစ်ဦးသား နှုတ်ခမ်းများ ဖြေညင်းစွာ ထိတွေ့သွားသည်။ (အင်း) စိတ်လှုပ်ရှားလွန်းလို့ လည်ချောင်းထဲက လျှံထွက်လာသော ညည်းသံကို အပြင်မရောက်အောင် ဇွဲ တော်တော်ထိန်းလိုက်ရသည်။ ကင်မရာကိုင်ထားသော တုန်ယင်နေသည့် လက်အား ငြိမ်အောင် ကြိုးစားပြီး ဓါတ်ပုံတစ်ပုံကို မြန်မြန်ရိုက်လိုက်သည်။ ကလစ်ဆိုသော အသံကြားတော့ နန်းယမုံက နောက်သို့ အမြန်ပြန်ဆုတ်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက် လူချင်း ပြန်ကွာသွားသည်။

“ပြပါဦး .. မမကို” “ဟုတ်” ကင်မရာကို ယူလိုက်သည် မဟုတ်ဘဲ ဇွဲဘေးနားကနေသာ လှမ်းကြည့်သဖြင့် သူတို့နှစ်ယောက် လူချင်းပြန်ပူးသည်။ ဇွဲ ကိုယ့်ကိုကိုယ် သတိပေးရင်း ဗီဒရိုမျက်နှာပြင် ကိုသာ နန်းယမုံကြည့်သလို လိုက်ကြည့်သည်။ တကယ်ကို သူနှင့် နန်းယမုံ နှုတ်ခမ်းတွေက ထိတွေ့ပူးကပ်နေသည်။ သို့သော် တစ်ခုခု လိုအပ်နေမှန်း ကြည့်လိုက်တာနှင့် သိသာနေပြန်သည်။ “ဆိုးတော့ မဆိုးဘူး .. ဒါပေမယ့် ဒီလောက်နဲ့ ဒင်းတို့ ဂျဲလက်စ် မဖြစ်လောက်ဘူးနဲ့ တူတယ် .. မမတို့ ပိုပြီး ပက်စ်ရှင် လိုမလား မသိဘူး” “ဟုတ်တာပေါ့ မမ” “ဒါဆို .. ထပ်စမ်းကြည့်ရအောင်” ဒီတစ်ခါတော့ ဇွဲတစ်ယောက် နောက်တွန့်မနေတော့ပါ။ စောစောတုန်းကတော့ ဒေါ်နန်းယမုံကို သူဌေးကတော်ဆိုသော အရှိန်အဝါနှင့် ရှိန်နေခဲ့သည်။ အခုတော့ ဇွဲ စိတ်ထဲတွင် ဒီအတွေးတွေ မရှိတော့ပါ။ သူ့ကံ ဘယ်လောက် ထပ်ကောင်းနိုင်ဦးမလဲဆိုတာကို လက်တွေ့ စမ်းချင်လာသည်။ နန်းယမုံ အနားတိုးလာသည်တွင် သူကပင် လက်ဦးအောင် သူမခါးလေးအား လှမ်းဆွဲပြီး နှုတ်ခမ်းတွေကို သာသာလေး ဖိနမ်းပစ်လိုက်သည်။ ချိုမြသင်းရီသော အနမ်း၏ အရသာက နန်းယမုံ၏ နှုတ်ခမ်းများမှ တဆင့် ဇွဲ ကိုယ်ထဲသို့ စီးဆင်းသွားသည်။ ရင်ခွင်ထဲ ရောက်နေသော နန်းယမုံ၏ ကိုယ်လေးက တောင့်တောင့်လေး ဖြစ်နေသည်ဆိုတာကို ဇွဲ သတိထားမိသည်။ နှုတ်ခမ်းထောင့်တွန့်ကာ မခိုးမခန့်ပြုံးလိုက်ပြီး ထိကပ်ထားသော နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကြားတွင် သူ့လျှာလေးအား ထိုးထည့်လိုက်သည်။ “အင်” ဆိုသော အသံလေး ကြားလိုက်ရပြီး သူ့လျှာက နန်းယမုံရဲ့ နှုတ်ခမ်းလွှာနှစ်ဖက်ကို ဖြတ်သန်းပြီး ပါးစပ်လှလှထဲ ရောက်သွားသည်။ နန်းယမုံ ကိုယ်ကလေး ဆတ်ခနဲ တုန်သွားပြီး ဇွဲ၏ ရင်ခွင်ထဲမှ ရုန်းထွက်သည်။ အလိုက်သင့်ပင် သူလွှတ်ပေးလိုက်သည်။ သို့သော် နှုတ်ခမ်းချင်း မကွာသေးခင် သူမလျှာလေးအား သူ့လျှာနှင့် တစ်ချက်ရအောင် လှမ်းပွတ်ဆွဲလိုက်သည်။ “ရ .. ရပြီထင်တယ်” အနည်းငယ် အသက်ရှူမမှန်သည့် အသံနှင့် နန်းယမုံ ဇွဲအား လှမ်းပြောသည်“နမ်းတာတော့ ရပြီ .. မမ ဘာဆက်လုပ်မှာလဲ” ကင်မရာ စကရင်ထဲက အရအမိ ရိုက်ထားသော ပုံကို ဇွဲ လှမ်းပြသည် “မမ မပြောတတ်ဘူး .. ဇွဲ” နန်းယမုံ၏ မျက်လုံးတွေက စိတ်ရှုပ်ထွေးဟန်နှင့် မတည်မငြိမ် ဖြစ်နေရှာသည်။ သူမကို လိုက်ကြည့်နေသော ဇွဲကိုတောင် တန်ပြန် မကြည့်နိုင်ရှာ။ နန်းယမုံ၏ အကြည့်က စားပွဲပေါ်တွင် တင်နေသော ဓါတ်ပုံများကို ငေးကြည့်သွားမိသည်။

ထိုခဏတာအတွင်း သူမ မျက်ဝန်းထဲတွင် အရောင်မျိုးစုံ လင်းလက်သွားသည်။ “မမ စိတ်မဆိုးဘူးဆိုရင် ကျနော် အကြံတစ်ခုပေးမယ် .. ” “ပြော .. ဇွဲ .. ဘာလဲ ??” “မမ ဝတ်စုံရဲ့အပေါ်ပိုင်းကို ခန ဖယ်လိုက်ပါလား” ဒီစကားကြောင့် နန်းယမုံ၏ လက်က သူ့ပါးပေါ် ဖြောင်းခနဲ ကျလာမလားဟု ဇွဲ ရင်တထိတ်ထိတ်နှင့် စောင့်ကြည့်နေလိုက်သည်။ သို့သော် သူထင်သလို မဖြစ်ပါ။ နန်းယမုံ၏ ပုံစံက တွေဝေတွန့်ဆုတ်နေဟန်သာ ရှိသည်။ မထူးတော့သည့်အဆုံး ဇွဲလည်း ဆေးတစ်လုံးလောက် ထပ်ထိုးပေးလိုက်သည်။“ဘော့စ်နဲ့ ချောချောငယ်တို့ကို ပိုပြီး ဆွေ့ဆွေ့ခုန်တဲ့အထိ ဒေါသထွက်စေချင်တယ်ဆိုရင်တော့ နမ်းတဲ့အဆင့်ထက် ပိုမှ ဖြစ်မယ် .. မမ” ဇွဲ၏ ဒီစကားက တော်တော် တာသွားပါသည်။ အထူးသဖြင့် ဘော့စ်နှင့် ချောချောငယ်ဆိုသော အသုံးက နန်းယမုံ၏ စိတ်ကို ဆွပေးလိုက်ဟန်ရှိသည်။ တစ်ခုခုကို ဆုံးဖြတ်လိုက်ဟန်နှင့် ခေါင်းကို ဆတ်ခနဲ ညိတ်ပြရှာသည်။ “ဟုတ်တယ် .. မင်းဘော့စ်က မမ ရင်သားတွေကို သိပ်ကြိုက်တာ .. တခြား ယောကျ်ားတစ်ယောက်သာ ဒါတွေကို ထိတွေ့နေတယ်ဆို သေချာပေါက် ဒေါသထွက်လို့ နေရာမှာတင် နှလုံးရပ်သွားနိုင်တယ် .. ကောင်းပြီလေ .. မင်းပြောသလို လုပ်ကြတာပေါ့” လွန်ခဲ့တဲ့ ဆယ်နှစ်လောက်ကသာ ဒီစကားကို ဇွဲကြားမည်ဆိုလျှင် ပျော်လွန်းလို့ ထပဲခုန်မိမလား၊ နောက်ကျွမ်းတွေဘာတွေပဲ ထိုးမိမလား မသိ။ အခုတော့ ရင်ထဲအပျော်စိတ်ကို မျက်နှာပေါ် တက်မလာအောင် မနည်းထိန်းနေရသည်။ ထိုသို့ မိမိခံစားချက်ကို ရုပ်တည်ကြီးနှင့် ထိန်းသိမ်းရသည်မှာလည်း ကြီးစွာသော ဒုက္ခဆိုသည်ကို စာဖတ်သူလည်း ဇွဲနေရာရောက်လျှင် နားလည်နိုင်ပါလိမ့်မည်။ ဇွဲတစ်ယောက် နေရာကနေ တုတ်တုတ်မျှကို မလှုပ်မိပါ။ သေချာသာ ကြည့်လျှင် သူ့တကိုယ်လုံးတွင် လှုပ်ရှားနေသာ အရာသည် နန်းယမုံ၏ လက်ကလေးများ လှုပ်ရှားရာသို့ ထပ်ချပ်မကွာ လိုက်ကြည့်နေသော မျက်ဝန်းများသာ ရှိနေပေသည်။ လည်တိုင်ကျော့ကျော့တွင် ပတ်ထားသော ပုဝါ ၏ အစနှစ်ဖက်ကို ဖြုတ်လိုက်သည်နှင့် ရင်သားမို့မို့များအား စည်းနှောင်ထားသော အဖြူရောင်ဘရာက အပြင်ကို ထင်းထင်းလင်းလင်းပင် ထွက်လာသည်။ နန်းယမုံသည် ခေတ်မှီလွန်းလှသည်ကို ဒီနေရာတွင် ဇွဲ တွေ့လိုက်ရသည်။ သူမ ဝတ်ထားသော ဘရာသည် ဇာလွှာများဖြင့် ဖန်တီးထားသော ပုံဆန်းဘရာမျိုးဖြစ်သည်။ ဘရာတစ်ခုလုံးတွင် ဇာလွှာများက အများစု ဖြစ်သဖြင့် နို့လုံးဖွေးဖွေးတွေကို အတိုင်းသား မြင်နေရသည်နှင့် မခြားပါ။ နို့သီးခေါင်းလေးများကို မမြင်ရသည့်တိုင် ပန်းနုရောင် နို့ကွင်းဝိုင်းလေးများကိုတော့ ရိုးတိုးရိတ်တိတ် မြင်နေရသေးသည်။ “ဝိုး !!” (အံ့သြမှုကို မထိန်းနိုင်ဘဲ ဇွဲ ရေရွတ်မိသွားသလို၊ လက်ထဲကိုင်ထားသော ကင်မရာ၏ ခလုတ်ကိုလည်း ကလစ်ခနဲ မြည်အောင် နှိပ်မိသည်) “ဝိုး လုပ်မနေနဲ့ … ဇွဲ .. လက်နဲ့ကိုင်ထားတဲ့ ဓါတ်ပုံ မြန်မြန်လာရိုက်” ဘာပြောကောင်းမလဲ။

ဒါမျိုးတော့ ဇွဲတို့အတွက် နှစ်ခါပြန် ဖိတ်ခေါ်နေစရာမလို။ မသိမသာတုန်နေသော လက်တွေနှင့်ပင် ရင်သားဖွံ့ဖွံ့ထွားထွား တစ်ဖက်ကို ဘရာပေါ်ကနေ လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ ကြီးမားသလောက် အိစက်နွေးထွေးသည့် အထိအတွေ့က သူ့လက်ဖဝါးပြင်ပေါ်သို့ ကူးစက်ကာ ရောက်လာသည်။ နန်းယမုံ၏ နို့လုံးကြီးတစ်ဖက်ကို ကိုင်ထားရင်း ဇွဲ ကျန်သည့်လက်တစ်ဖက်နှင့် ဓါတ်ပုံတွေ တဖြတ်ဖြတ် ရိုက်သည်။ စိတ်ထဲမှလဲ ဘာဖြစ်လို့ ဘော့စ်က ကင်မရာထောက်တံကို သိမ်းမထားတာလဲဟု လှမ်းအပြစ်တင်လိုက်သေးသည်။ ထောက်တံသာ ရှိလျှင် ကင်မရာကို အော်တိုချိန်ထားလိုက်ယုံသာ၊ ဒါဆို သူ့လက်နှစ်ဖက်စလုံးနှင့် ဖျဲသီးအရွယ်ရှိသည့် နို့လုံးဖွေးဖွေးကြီးတွေကို အားရပါးရ ကိုင်တွယ်လို့ရမှာဖြစ်သည်။ နန်းယမုံ၏ နို့လုံးတွေကလည်း တကယ်ကို သဘောကျချင်စရာကောင်းပါသည်။ ဇွဲ၏ လက်တစ်ဖဝါးတောင် ကောင်းကောင်း မအုပ်နိုင်ချင်။ နူးညံ့မှုနှင့်အတူ အိတင်းမှုကလည်း ထပ်တူတွဲ၍ ရှိနေသည်။ တော်တော်တော့ ဖော်ပြရခက်သော အတွေ့ဖြစ်သည်။ သို့သော် ထိုအတွေ့က တပ်မက်မောဖွယ်ရာ အပြည့်လည်း ဖြစ်နေသဖြင့် ဇွဲတစ်ယောက် ကိုင်ထားလျက်က မသိမသာပင် ညှစ်မိသွားသည်။ နန်းယမုံ ကိုယ်က တွန့်သွားပြီး ဘရာပေါ်က သူ့လက်ကို ဖယ်ထုတ်လိုက်သည်။ “ဓါတ်ပုံတွေပြဦး .. ဇွဲ” မလွှတ်ချင်လွှတ်ချင်နှင့် လွှတ်ပေးလိုက်ရသည့် ဇွဲ .. ကင်မရာကို ထိုးပေးလိုက်သည်။ နန်းယမုံက ကင်မရာကို ကြည့်နေခိုက်၊ သူ့မျက်လုံးတွေကမူ နို့လုံးအိအိကြီးတွေထံပါးမှ တစ်ချက်ကလေးမှ မလွှဲ။ မျက်တောင်တောင် ခတ်မိရဲ့လား မသိ။ ကင်မရာကို ဇွဲလက်ထဲ ပြန်ပေးလိုက်ပြီးနောက် နန်းယမုံက အလုပ်စားပွဲကြီးနားသို့ ကပ်သွားသည်။ ဝတ်စုံ၏ အပေါ်စနှစ်စကိုလည်း လည်တိုင်မှာ ပြန်ပတ်လိုက်ရာ ဇွဲ အလွန်အမင်း တပ်မက်နေသော ရွှေရင်ဖွေးဖွေးကြီးတွေက သူ့မြင်ကွင်းမှ ပျောက်သွားသည်။ ကလေးငယ်တစ်ယောက် သကြားလုံးဗူးပျောက်သွားသလို ဇွဲ ခံစားလိုက်ရသည်။ ဟုတ်သည်လေ။ ဒီအလုံးဖွေးဖွေးကြီးတွေကို အားရပါးရမှ မနယ်ရသေးတာ ..။ “ကျ .. ကျနော်တို့ ပြီးပြီလား မမ” မနေနိုင်တော့သည်အဆုံး သူ့ကို ကျောပေးကာ ထားသည့် နန်းယမုံကို နောက်ကနေ လေသံတိုးတိုးလေးနှင့် မေးမိသည်။ နန်းယမုံက ဇွဲကို ချက်ချင်း ပြန်အဖြေမပေးပါ။ စားပွဲပေါ်တွင် ရှိနေသော ဦးမိုးလုံးဟိန်းတို့အတွဲ၏ ဓါတ်ပုံတွေကို စူးစိုက်ကြည့်နေသည်။

တအောင့်နေမှ “မပြီးသေးဘူး .. ပြီးဖို့ အဝေးကြီးလိုသေးတယ် .. ဇွဲ” “….” “ဇွဲ .. အဲဒီ ကင်မရာနဲ့ မူဗွီရိုက်လို့ရလား” “ရတယ် .. မမ” (နန်းယမုံ စိတ်ထဲတွင် ဘာတွေးနေသည်ကို ဇွဲ မခန့်မှန်းမိပေမယ့် ချက်ချင်းခေါင်းညိတ်ကာတော့ အဖြေပေးလိုက်သည်) “အိုကေ .. ကောင်းတယ် .. ဒါဆို အခုစပြီး ရီကော့လုပ်လိုက်” ပြောပြီးသည်နှင့် နန်းယမုံက ဇွဲရှေ့သို့ လျှောက်လာသည်။ သူမဘာလုပ်မှာလဲဆိုတာ မသိခင်မှာပင် သူ့ရှေ့တွင် ဒူးထောက်၍ ထိုင်ချလိုက်သည်ကို တွေ့ရသည်။ အံ့အားသင့်ပြီး ဇွဲ ငုံ့ကြည့်မိခိုက် နန်းယမုံ၏ သွယ်ပြောင်းသော လက်တစ်စုံက ဘောင်းဘီခါးပတ်ခေါင်းအား လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ “မ .. မ .. ဘာလုပ်မလို့လဲ” “မေးမနေနဲ့ … မင်း .. မင်းကောင်မ အတွက် ပြန်တုံ့ပြန်ချင်တယ် မဟုတ်ဘူးလား” “အာ .. ဟုတ် … အိုကေ” ကင်မရာကို ကိုင်ထားရင်းနှင့် ဇွဲ ငြိမ်ငြိမ်သက်သက် ရပ်ပေးနေလိုက်သည်။ လှုပ်ရှားစရာ ရှိသမျှ နန်းယမုံကသာ ဦးဆောင်၍ ပြုလုပ်သည်။ ဘောင်းဘီက သူ့ခြေရင်းတွင် ပုံသွားသောအခါ နန်းယမုံလက်က ဖောင်းဖောင်းကြီးဖြစ်နေသော အတွင်းခံဆီသို့ ရောက်လာသည်။ ဇွဲ .. ကင်မရာကို ဗွီဒီယိုသို့ ပြောင်းလိုက်ပြီး စတင် ရိုက်ကူးသည်။ အရင်ဆုံး ကင်မရာမြင်ကွင်းထဲတွင် ပေါ်လာတာက ဖြူဖွေးသွယ်တန်းသော လက်ကလေး၊ ထိုလက်ကလေးရဲ့ လက်သူကြွယ်နေရာတွင်တော့ တလက်လက်တောက်နေသော စိန်လက်စွပ် .. နန်းယမုံရဲ့လက်ထပ်လက်စွပ်၊ ဖောင့်ဖယောင်းပမာ လှပသော သူမရဲ့လက်ချောင်းကလေးများနှင့် ထိစပ်နေသည်က အတွင်းခံဘောင်းဘီအောက်က သူ့လီးကြီး။ ဇွဲတစ်ယောက် နားထင်တွေ ရှိန်းခနဲ ဖြစ်လာသည်အထိ ခံစားလိုက်ရသည်။ “အိုး .. အမေ့ !!” ယောကျ်ားတွေ၏ လိင်အင်္ဂါနှင့် ပတ်သက်ပြီး နန်းယမုံ မည်မျှ အတွေ့အကြုံရှိသည်တော့ မသိ။ သူ့လီးအား ဘောင်းဘီကြိုးကို ဖယ်၍ ဆွဲထုတ်လိုက်သည်တွင် ယောင်ယမ်း၍ ရေရွတ်လိုက်သံလေးကမူ ဇွဲအတွက် နားဝင်ချိုလှသည်။ စာတွေမှာ ရေးထားသည့်အတိုင်းသာဆိုလျှင် ကိုယ့်ပေါင်ကိုယ် ပြန်ဆိတ်ကြည့်ရမည့်ကိန်း။ ဒါအိပ်မက်များလား .. ကိုယ်တိုင်မြင်နေရသည့် ကိုယ့်မျက်လုံးတွေကိုတောင် မယုံနိုင်ပါ။ တကယ်ကို မိုက်သည့်၊ ဆက်ဆီကျလှသည့် မမလှလှ နန်းယမုံ၏ လက်ထဲတွင် သူ့လီးက ရောက်ရှိနေသည်။ “မမ မျက်နှာကို ပါအောင် ရိုက်ဦး .. အဲဒီတော့မှ မင်းလီးကို ကိုင်ထားတာ မမဖြစ်မှန်း ဒင်း သိမှာ” လီးကိုကိုင်၍ ဖြေးဖြေးသာသာ ဆုပ်စွဲနေသော လက်ကစ၍ တဖြေးဖြေးခြင်း ကင်မရာကို နန်းယမုံ၏ မျက်နှာရှိရာသို့ ရွှေ့သွားသည်။

နန်းယမုံ၏ လှပသော မျက်ဝန်းတွေထဲတွင် ထူးဆန်းသည့် အရိပ်အယောင်တွေ လဲ့ဖြာနေသည်။ သူမ ဘာတွေ တွေးနေလဲဆိုတာကို ဇွဲ ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာဖို့ အချိန်မအားပါ။ အပေါ်စီးကနေပြီး လှမ်းမြင်နေရသော နို့လုံးဖွေးဖွေးတွေ၏ ထိပ်ပိုင်းအား ကင်မရာကို ဆွဲ၍ လှမ်းချိန်လိုက်သည်။ “အား .. ရှစ် .. ကောင်းတယ်” မာကြောနေပြီဖြစ်သော လီးတန်ကို လက်တစ်ဖက်နှင့် ဆုပ်ကာ ဂွင်းတိုက်ပေးနေရာမှ၊ နန်းယမုံက ကျန်နေသည့် လက်တစ်ဖက်နှင့် သူ့ဂွေးဥတွေကို ရွရွလေး လှမ်းကိုင်သည်။ လက်ဖဝါးလေးထဲတွင် ထည့်ပြီး လက်ချောင်းလေးများဖြင့် မာဆက် လုပ်သလို နှိပ်နယ်ပေးသောအခါ ဇွဲတစ်ယောက် မျက်လုံးများ မှေးကျသည်အထိ ဖီလင်တက်သွားသည်။ ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်တော့ဘဲ ကင်မရာ မကိုင်ထားသည့်လက်နှင့် နီးစပ်ရာ နို့ကြီးတစ်လုံးကို လှမ်းဆွဲမိ၏။ “အိုး !!” “ဆောရီး .. မမ” “ရတယ် .. ကင်မရာကို သေချာကြည့်ဦး” “ဟုတ် .. မမ သေချာရိုက်ထားတယ်” ခံစားမှုဖီလင်နောက်သို့ မျောသွားသည့် ဇွဲ .. နန်းယမုံ၏ သတိပေးသံကြောင့် ကင်မရာကို တည်ငြိမ်အောင် ပြန်ထိန်းကိုင်လိုက်သည်။ အောက်ကိုငုံ့ကြည့်လိုက်သည့်သူနှင့် အပေါ်ကို မော့ကြည့်နေသော နန်းယမုံ အကြည့်ချင်းဆုံသွား၏။ သူကြည့်နေခိုက် နန်းယမုံတစ်ယောက် အသက်ပြင်းပြင်းတစ်ချက် ရှူလိုက်သည်ကို သတိထားမိသည်။ “ဇွဲ .. မနက်ကတုန်းက မင်း ရေချိုးလာခဲ့တယ် မှတ်လား” “ဟုတ်တယ် .. မမ … ဘာဖြစ်လို့လဲ” (သူ့ကိုယ်ကများ အနံ့အသက် ထွက်နေလို့လားဟု ဇွဲ တွေးမိသည်။ သို့သော် သူ့အတွေးမှားသည်ကို ချက်ချင်း သိလိုက်လေသည်) “မိုး .. လုံး .. ဟိန်း .. ကျမ လုပ်သမျှကိစ္စတွေ အားလုံးဟာ ရှင့်ကြောင့်ဖြစ်လာတာ .. ရှင့်အပြစ်တွေကြီးပဲ” ကင်မရာကိုကြည့်ကာ ပြောသော ထိုစကားအဆုံးသတ်နှင့်အတူ နန်းယမုံ၏ နှုတ်ခမ်းလှလှလေးက ဟသွားပြီး လျှာနီနီချွန်ချွန်လေးက ထွက်လာကာ ဒစ်လုံးကြီးကို လှမ်းလျက်သည်။ ဒစ်ထိပ်နှင့် စိုစွတ်သော လျှာထိပ်လေး ထိမိမှုက နန်းယမုံလက်ထဲရှိ လီးတန်ကို ထောင်းခနဲ ရုန်းထစေသည်။ ထိပ်ဖူးဝတွင် စို့ထွက်နေသော အရည်ကြည်လေးက နန်းယမုံ၏ လျှာဖျားလေးတွင် တွဲခို၍ ပါသွားသည်။ “ကောင်းတယ် .. မမရယ် .. ကောင်းတယ် .. လျက် လျက်ပေးပါဦး” ဒင်ပြည့်ကျပ်ပြည့် မာနေပြီဖြစ်သော လီးတန်ကြီး၏ အရင်းပိုင်းကို လက်နှင့်ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီးနောက် လွတ်ထွက်နေသည့် ထိပ်ပိုင်းတလျှောက် နန်းယမုံ၏ လျှာနီနီလေးက ရွေ့လျားနေသည်။ အောက်ဆင်းသွားလိုက်၊ အပေါ်တက်လာလိုက်နှင့် အစုန်အဆန် လှုပ်ရှားပြီးနောက်၊ ထိပ်ဖူးလုံးကြီးဆီ ပြန်အရောက်တွင် ပါးစပ်ကို အစွမ်းကုန်ဟ၍ ငုံ့လိုက်သည်။ ထို့နောက် ခေါင်းကို ဖိချလိုက်သည်တွင် နူးညံ့သောနှုတ်ခမ်းလေးများကို တွန်းတိုက်၍ လီးဒစ်က ပါးစပ်ပေါက်ထဲသို့ ဝင်သွားသည်။ “အား .. အရမ်းကောင်းတယ် … မမ” ပြွတ်ခနဲ မြည်သံနှင့်အတူ လီးထိပ်က နန်းယမုံ ပါးစပ်အတွင်းမှ ပြန်ထွက်လာသည်။

လီးကို ၉၀ဒီဂရီထောင်မတ်နေအောင် ကိုင်ထားရင်း လက်ဖဝါးနှင့်ဆုပ်ကာ ဂွင်းတိုက်ပေးသည်။ မျက်နှာလှလှလေးက မော့တက်လာပြီး ဇွဲအား ထင်မှတ်မထားသည့် မေးခွန်းတစ်ခုကို မေးလိုက်သည်။ “မမနဲ့ မင်းကောင်မ .. ဘယ်သူစုပ်ပေးတာ ပိုကောင်းလဲ” ဇွဲ၏ အသိအာရုံတွင် လောလောဆယ် ကြီးစိုးထားသည်က နန်းယမုံသာ ရှိသဖြင့် သူ့ကောင်မဆိုသော ရည်ညွှန်းချက်ကို မနည်းတောင် ပြန်စဉ်းစားလိုက်ရသည်။ နောက်တော့မှ ချောချောငယ်ကို ပြောမှန်းသိလိုက်သည်။ ချောချောငယ်ရဲ့ အစုပ်အမှု (ဘလိုးဂျော့)က ဘယ်လောက်ကောင်းသည်မှန်း ဇွဲ မသိ။ သို့သော် နန်းယမုံ၏ ဘလိုးဂျော့က မတရားကောင်းနေသည်မှန်းတော့ ဇွဲ သိနေသည်။ “မမက ပိုကောင်းတာပေါ့” (ဇွဲ စိတ်ထဲမှာတော့ သေချာသိအောင် နှစ်ယောက် ပြိုင်တူ စုပ်ပေးတာ ခံရလျှင် ကောင်းမည်ဟု ဖြတ်ခနဲ တွေးလိုက်သေးသည်) နန်းယမုံကတော့ ဇွဲ၏ အတွေးကို သိနိုင်စွမ်း မရှိပါ။ သူမက ပိုသာသည်ဆိုသောအချက်ကြောင့် ဂုဏ်ယူဝင့်ကြွားသည့် အသွင်ပြောင်းသွားပြီး ခေါင်းကို ချက်ချင်းပင် ပြန်ငုံ့၍ လီးကို အားရပါးရစုပ်သည်။ ကောင်းမွန်လှသည့် ခံစားချက်များက လီးတန်တလျှောက်မှ တဆင့် ဇွဲ ကိုယ်အနှံ့ ပြန့်၍ စီးဝင်သွားသည်။ လက်တစ်ဖက်နှင့် နန်းယမုံ၏ ခေါင်းကို လှမ်းကိုင်ပြီး ဖိချမိသည်။ နူးညံ့အိထွေးသော ပါးစောင်သားလေးများ၏ အထိအတွေ့ကြောင့် လီးတန်တစ်ချောင်းလုံးကို နန်းယမုံ ပါးစပ်ထဲ သွင်းပစ်လိုက်ချင်တော့သည်။ “အား .. ကောင်းတာ မမ” “အု .. အု” “မမ .. ဒိသရုပ် လုပ်ဖူးလား ??” နန်းယမုံ ကိုယ်လုံးလေး ဆတ်ခနဲ တုန်သွားပြီး၊ ပါးစပ်ထဲမှလည်း လီးတန်က ကျွတ်ထွက်လာ၏။ ခေတ်မှီသည့် အမျိုးသမီးတစ်ယောက်မို့ ဒိသရုပ်ဆိုသည်မှာ လိင်တန်ကို အဆုံးထိ ပါးစပ်ထဲသို့ သွင်း၍ စုပ်ပေးခြင်းမှန်း နန်းယမုံ နားလည်ပါသည်။ သို့သော် သူမယောကျ်ား ဦးမိုးလုံးဟိန်းနှင့်တောင်မှ ဒီလိုမျိုး တခါမှ မစမ်းဘူးပါ။ ဦးမိုးလုံးဟိန်း၏ လိင်တန်ကို စုပ်ပေးသည်ဆိုတာကလည်း အမြဲတမ်းရယ်လို့ မဟုတ်။ သူမ စိတ်ပါသည့်အချိန်နှင့် ဦးမိုးလုံးဟိန်း အလွန်အမင်း ဆန္ဒရှိချိန်သာ ဖြစ်သည်။ အခုတော့ သူမယောကျ်ား၏ လူယုံကောင်လေးက သူ့လီးကို ဒိသရုပ်လုပ်ပေးဖို့ တောင်းဆိုနေပြီ။ သူမ ဘာလုပ်ရမည်နည်း …. ။ ကင်မရာ ကိုင်ထားသော လက်ကို သူ့မျက်နှာဘက်သို့ လှည့်လိုက်ပြီး ဇွဲတစ်ယောက် မခိုးမခန့် ပြုံးရင်း စကားကို တစ်လုံးချင်း ပြောနေသည်။ “ဒီမှာ ဘော့စ် .. ခင်ဗျား မိန်းမရဲ့ပါးစပ်ထဲကို ခင်ဗျား လီးအကုန် သေချာပေါက်မထည့်ဖူးဘူး မှတ်လား .. ဘယ်ထည့်ရမလဲ .. ခင်ဗျားကြီးက သူ့နောက်ကွယ်မှာ ဖောက်ပြန်နေတာကိုး .. အခု ခင်ဗျား မရတဲ့ အခွင့်အရေးကို ကျနော် ရပြီ .. မမ က ကျနော့်လီးကို ဒိသရုပ်လုပ်ပေးတော့မယ် … ဒီမှာ ကြည့် ..” ဇွဲပြောလိုက်သည့် စကားတွေ အားလုံးကို လုံးစေ့ပတ်စေ့ နန်းယမုံ ကြားလိုက်ပါသည်။

သူမ ဦးနှောက်က ထိုအချက်များကို လက်ခံသင့်၊ လက်မခံသင့် ဝေခွဲမရဖြစ်နေသည်။ သို့သော် ဇွဲ၏ လက်က သူမခေါင်းကို အသာကိုင်ပြီး ဖိချလိုက်သည်တွင်တော့ ပါးစပ်ကို အလိုလိုဟပေးမိသွားသည်။ ထို့နောက်တွင်တော့ သူမ၏ သဘာဝဗီဇ က ကြီးစိုးသွားပြီး နှုတ်ခမ်းများကို လီးတန်လုံးပတ်၏ အောက်ခြေပိုင်းနှင့် ထိနိုင်အောင် ကြိုးစားလိုက်သည်။ ထိပ်ဖူးလုံးလုံးကြီးက အာခေါင်ကို ကျော်၍ လည်ချောင်းဝသို့ ရောက်လာသောအခါ ပျို့ချင်သလို ဖြစ်သည်။ အသက်ရှူရခက်သလို ဖြစ်သည်။ မြန်မြန်ဆန်ဆန် ပြန်ထုတ်လိုက်သည့်တိုင် ချောင်းတဟွတ်ဟွတ် ဆိုးသည်။ “အားမလျှော့နဲ့ မမ ရတော့မှာ … နဲနဲပဲ လိုတော့တာ” တကယ်တော့ တော်တော်လိုပါသေးသည်။ ဇွဲ လုပ်ခဲ့ဖူးသမျှ ကောင်မလေးတိုင်းတောင်မှ ဘယ်သူမှ သူ့လီးကို အကုန်ငုံနိုင်တဲ့သူ မရှိခဲ့ပါ။ သို့သော် ဇွဲ၏ အားပေးမှုကို နန်းယမုံက အသိအမှတ်ပြုဟန်နှင့် ခေါင်းညိတ်ပြပြီး လက်ခံသည်။ ပြီးနောက် အသက်ကို၀၀ရှူသွင်းလိုက်ပြီး သူမပါးစပ်ကို လီးထိပ်ဖူးအား ပြန်ငုံ၍ ဖိချလိုက်ပြန်သည်။ အသက်ကိုဝအောင် ရှူထားခဲ့သည့်အတွက် လီးဒစ်က လည်ချောင်းထဲဝင်လာသည့်အချိန်တွင် အစောတုန်းကလို မဖြစ်တော့။ ပျို့ချင်သလို ဖြစ်နေသည့် အခံတော့ ရှိနေသေးပေမယ့် ထိုစိတ်ကို ထိန်းပြီး လည်ချောင်းအတွင်းသားတွေကို ဖြေလျှော့ကာ ငှက်ပျောသီး မျိုချသလို မျိုလိုက်သည်။ လီးတန်လုံးပတ်ကို ဖိပွတ်နေသော နှုတ်ခမ်းသားများက အောက်ဘက်သို့ ရွေ့သွားပြီး နန်းယမုံ၏ နှာတံချွန်ချွန်လေးက လီးအရင်းတွင် ပေါက်နေသော အမွှေးတွေနှင့် ရောယှက်သွားသည်။ သူမ မေးလေးကမူ ဖောင်းကားနေသာ ဂွေးဥများနှင့် သွားထိသည်။ “ဝိုး … ရေး .. မိုက်တယ် မမ” ဇွဲတစ်ယောက်တော့ နတ်ပြည်ခြောက်ထပ်သို့ အရှင်လတ်လတ် ရောက်နေသလိုကို ခံစားရသည်။ နန်းယမုံ၏ ခေါင်းကို နောက်ဘက်မှ ထိန်းကိုင်ထားရင်း ချက်ချင်း ပြန်ကြွတက်မလာအောင် စက္ကန့်ပိုင်းလောက် ဖိထားသည်။ လီးဒစ်ဖူးနှင့် လည်ချောင်းသားအိအိတွေ ထိတွေ့နေမှုသည် ပြောမပြနိုင်အောင် ကောင်းလွန်းလှသည်။ ခနကြာမှ ဖိထားမှုကို လွှတ်ပေးလိုက်သည်။ “မမ .. လုပ်နိုင်တယ် .. ရေး !!!” အင်မတန်မှ ကျေနပ်အားရသံနှင့် ဝမ်းမြောက်ဝမ်းသာ ကြွေးကြော်နေသည့် နန်းယမုံကြောင့် ဇွဲတောင် အူကြောင်ကြောင်ဖြစ်ပြီး အသံတိတ်သွားရသည်။ သူမ စုပ်နေသော လီးသည် ဘယ်သူ့လီးဆိုတာကိုရော နန်းယမုံတွေးမိပါရဲ့လား မသိ ..။ နောက်ထပ်ဘာမှ ထပ်မံတိုက်တွန်းစရာ မလိုလိုက်ဘဲ နန်းယမုံက သူ့လီးကို ပြန်၍ ငုံစုပ်သည်။ ဒီတစ်ကြိမ်တွင်တော့ နည်းစနစ်ကို သိနားလည်သွားပြီ ဖြစ်သည်မို့ တစ်ချက်ထဲနှင့်တင် လီးက သူမပါးစပ်ထဲ ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ နန်းယမုံ၏ နှာတံလေးက လီးမွှေးများကြား ပြန်လည်ရောက်ရှိသွားသည်။ နှာဝထဲသို့ လီးမွှေးအချို့ကပင် တိုးဝင်သွားရာ သူမ နှာခေါင်းကို ဘယ်ညာလှည့်ကာ ကစားပြီး ဖယ်ထုတ်လိုက်သည်။ “အိုး .. ရှစ်” ဇွဲတစ်ယောက် ဘယ်လိုမှ မထိန်းနိုင်တော့။

သူ့လိင်တန်သည် သံချောင်းတစ်ချောင်းလို တင်းမာနေပြီး၊ အချိန်ကိုက် ဗုံးသလို ပေါက်ကွဲဖို့ အသင့်ဖြစ်နေသည်။ နန်းယမုံ၏ ခေါင်းကို ဖမ်းကိုင်ပြီး ခါးကိုလှုပ်ကာ သူမပါးစပ်အား ဆောင့်လိုးမိတော့သည်။ နန်းယမုံက အလိုက်သင့်ပင် လည်ချောင်းကို ဖြေလျှော့ထားပေးယုံမက၊ လျှာလေးနှင့်လည်း အဝင်အထွက် ဖြစ်နေသော လီး၏ အောက်ဘက်ပိုင်းကို ပတ်၍ လျက်ပေးသည်။ နူးညံ့လှသော နန်းယမုံ၏ ပါးစပ်လှလှလေးထဲတွင် လီးတစ်ချောင်းလုံး ကုန်အောင် ထည့်ထားနိုင်သည့် ဖီလင်သည် ဇွဲအတွက်တော့ ဘာနှင့်မှကို မလဲနိုင်ပေ။ သူမပါးစပ်အား အရှိန်နှင့်လိုးနေသော ဇွဲအား မိနစ်ပိုင်းမျှ ကြာသည်အထိ နန်းယမုံ လွှတ်ပေးထားလိုက်၏။ နန်းယမုံ အနေနှင့် အစပိုင်းတုန်းက သူမအပေါ် ဖောက်ပြန်သည့် လင်ဖြစ်သူအား ပညာပေး လက်စားချေဖို့ရန် ဆုံးဖြတ်ထားခဲ့သော်လည်း ဒီလောက်အထိတော့ ဖြစ်သွားလိမ့်မည်ဟု မထင်ထားခဲ့။ အခုတော့ ဖြစ်ခဲ့သမျှကို နောက်ကြောင်းပြန်ဖို့ မလွယ်ကူတော့ပါ။ သူမအနေနှင့်လည်း ဒီအခြေအနေရောက်လာမှ နောက်ဆုတ်ဖို့လည်း မစဉ်းစားချင်တော့။ ရှေ့ဆက်တိုးဖို့ရန်သာ ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့သည်။ “ဇွဲ .. နေဦး” ပြွတ်ဆိုသည့် အသံနှင့်အတူ လီးက ပါးစပ်ပေါက်ထဲမှ ကျွတ်ထွက်သွားရာ ဇွဲတစ်ယောက် တကယ်ကို ဖီးလ်အောက်သွားသည်။ နောက်ထပ် တစ်မိနစ်၊ နှစ်မိနစ်သာ ဆက်ဆောင့်ရလျှင် သူပြီးတော့မှာ သေချာနေသည်လေ။ “ဘာ .. ဘာဖြစ်လို့လဲ မမ??” အနည်းငယ် စိတ်ပျက်သံနှင့် မေးလိုက်သည့် ဇွဲ .. နန်းယမုံထံမှ အဖြေကြောင့် နေရာမှာတွင် ထခုန်ချင်သွားပြန်သည်။ အနည်းဆုံး တော့ လူက မခုန်မိတာတောင် လီးတန်ကြီးက ဆတ်ခနဲ ခုန်တက်သည်။ “တို့တတွေ ဖက်ခ် ကြရအောင် .. ဇွဲ” “မမ .. တကယ် ပြောနေတာလား” (အံ့အားသင့်ပြီးရင်း သင့်နေရသော ဇွဲ .. ဒီတခါတော့ သူ့မျက်လုံးတွေ ပန်းကန်ပြားဝိုင်းလောက် ကြီးသွားသည်ဟု ဆိုလို့ရသည်) “တကယ်ပြောနေတာ .. ဇွဲ .. ဒါ နောက်စရာ မဟုတ်ဘူး” ကြောင်တက်တက်နှင့် ကြည့်နေသော ဇွဲအား ခပ်ငေါက်ငေါက်လှမ်းပြောရင်း နန်းယမုံ ဒရက်စ်(ဝတ်စုံ)ရဲ့ အောက်အနားစကို လှမ်းဆွဲကာ ခါးထက်သို့ မတင်သည်။ ကြီးမားဖွေးဥသော တင်ပါးကြီးနှစ်ဖက်သည် ခပ်သေးသေး ပင်တီက ဖုံးမထားနိုင်သည့်နှယ် လုံးမောက်ကာ ပေါ်ထွက်လာသည်။ သူစိတ်ကူးယဉ်ထားသလို ဂျီစထရင်း ဝတ်ထားတာ မဟုတ်သည့်တိုင် ပင်တီသေးသေးလေးက တင်ပါးအထက်ပိုင်းကိုသာ ဖုံးထားနိုင်သည့် ဆက်ဆီကျသည့်အမျိုးအစားဖြစ်သည်။

ဇွဲ၏ လီးက ဆတ်ခနဲ ထခုန်ပြန်သည်။ မနည်းပင် ဖင်ကျောတွေကို အမြန်ရှုံ့လိုက်ရပြီး လရည်မထွက်အောင် ထိန်းထားရသည်။ “မင်း .. သန့်တာတော့ သန့်တယ် နော် ..” “အာ .. သန့်တယ် မမ .. ဒါပေမယ့် မမ အဆင်မပြေရင် ကျနော့်ဆီမှာ ကွန်ဒုံးရှိတယ်” “ဒါဆို ယူလိုက်လေ .. ဘာလုပ်နေတာလဲ .. မြန်မြန်လုပ် … အချိန်မရှိဘူး” “ဟုတ် .. ဟုတ် .. မမ .. လာ .. လာပြီ” ဇွဲတစ်ယောက် ကမန်းကတမ်း ကြမ်းပြင်ပေါ်ပုံနေသော ဘောင်းဘီကို ပြေးကောက်၊ အိတ်ထဲက ပိုက်ဆံအိတ်ကို ထုတ်၊ အိတ်အလယ်ခေါင်က ဇစ်ကို ဖွင့်ပြီး တစ်ခုထဲသာ ကျန်နေသည့် ကွန်ဒုံးကို မြန်မြန်ထုတ်ယူရသည်။ ကွန်ဒုံးအိတ်ထောင့်ကို ပါးစပ်နှင့်ကိုက်ကာ ဆွဲဖောက်လိုက်ပြီး အစွန်းစထွက်လာသော အကြည်ပြားလေးကို လီးထိပ်တွင်စွပ်ကာ လိပ်ချလိုက်သည်။ “နေဦး !! .. ကင်မရာနဲ့ ချိန်ရိုက်ထားဖို့ မမေ့နဲ့ဦး” ကွန်ဒုံးစွပ်ပြီးသည်နှင့် သူမနားသို့ ပြေးကပ်တော့မလို ဖြစ်နေသည့် ဇွဲအား နန်းယမုံ လှမ်းသတိပေးရသည်။ သူမ သတိပေးလို့သာ တော်တော့သည်။ အခုအချိန်တွင် ဇွဲ စိတ်ထား၌ ကင်မရာရိုက်ကူးဖို့ ကိစ္စ လုံးဝရှိမနေပါ။ စားပွဲစွန်း၌လက်ထောက်ကာ နေရာယူထားသဖြင့် လုံးဝန်းပြီးထွက်နေသော ပန်းသီးပုံစံဟု တင်စားခေါ်ဝေါ်ရမည့် တင်သားဖွေးဖွေးကြီး နှစ်ဖက်ကသာ ကြီးစိုးထားသည်။ “ရပြီ .. မမ” ကင်မရာကို ခပ်လှမ်းလှမ်းရှိ အလှစိုက် ပန်းအိုးပေါ်တွင် သွားပြေးတင်ပြီးနောက် နန်းယမုံ ဖင်ပေးထားရာနေရာသို့ ဇွဲ ရောက်လာသည်။ လှန်တင်ထားသော ဒရက်စ်(ဝတ်စုံ)စ လိပ်ကာ ဖုံးနေသည့် ခါးကျင်ကျင်လေးကို ဇွဲ လက်တစ်ဖက်နှင့် ဆုပ်ကိုင်ရင်း၊ နောက်တစ်ဖက်က လီးတန်ကို ထိန်းကာ စောက်ဖုတ်ဝတွင် တေ့လိုက်သည်။ နန်းယမုံကလည်း အလိုက်သင့်ပင် တင်ပါးကို ကော့ကာ ကုန်းပေးထားသည် ဖြစ်ရာ အရည်ကြည်စို့နေသော အဝလေးနှင့် ကွန်ဒုံးစွပ်ထားသော ဇွဲ၏ လီးထိပ်တေ့မိသည်။ ဇွဲ သုံးလေ့ရှိသော ကွန်ဒုံးက လု ပါသော အမျိုးအစားမို့ ရှည်ရှည်ဝေးဝေး တွေးမနေတော့ပါ။ နေရာမှန်သည်ကို သိသည်နှင့် ဖိကာ သွင်းပစ်လိုက်သည်။ (အားပါးပါး .. ကျပ်လှချည်လား) “အီး … အင့် … အင့်” (နန်းယမုံ ကိုယ်ကလေး ဆတ်ခနဲတုန်၍ ခေါင်းမော့ကာ မျက်လုံးတွေ မှေးစင်းကျသည်) “ဒီမှာ ဘော့စ် .. ခင်ဗျားကြီးတွေ့ပြီ မှတ်လား … ကျုပ်လုပ်နေတာ ဘယ်သူလဲဆိုတာ .. တွေ့တယ်ဟုတ် .. အဲဒါ ခင်ဗျား သစ္စာမရှိဘဲ ပစ်ထားတဲ့ မိန်းမလေ … ဟုတ်ပြီလား” ကြီးမားတုတ်ခိုင်သောလီးကြီးက သူမကိုယ်တွင်းသို့ အဖုတ်ဝမှတဆင့် ပြည့်ကျပ်စွာ ဝင်လာမှုကြောင့် မျက်တောင်လေးများ မှေးစင်းကျသွားသူ နန်းယမုံ .. ဇောင့်ကြွားကြွားလေသံနှင့် လှမ်းပြောနေသူ ဇွဲ၏ စကားများကြောင့် ခြံခုန်တဲ့လင်ဖြစ်သူကို မကျေနပ်သည့်စိတ်တွေ ပြန်ထလာပြီး သူမတင်ပါးတွေကို နောက်သို့ တွန်းပို့ပစ်လိုက်သည်။

ဇွဲနှုတ်ဖျားမှ ကျေနပ်အားရစွာ ညည်းသံနှင့်အတူ လီးကြီးက ကျဉ်းကျပ်နေသော လမ်းကြောင်းတလျှောက် ပြေးဝင်သည်။ ဇွဲ၏ ဆီးစပ်နှင့် ဖြူဖွေးအိစက်သော တင်ပါးကြီးတစ်စုံ ထိကပ်သွားသည်။ “အိုး .. ရှစ် .. ကောင်းတယ်” စူးစူးရှရှအော်ပြီး ကျေနပ်အားရသံအပြည့်နှင့် ရေရွတ်လိုက်သည့် နန်းယမုံစကားကြောင့် ဇွဲပင် အံ့အားသင့်ပြီး အဖုတ်ထဲအပြည့်ဝင်နေသော လီးကြီးအား ဘာမှမလုပ်ဘဲ ငြိမ်နေမိသည်။ ဇွဲကသာ ထိုသို့ ငြိမ်နေပေမယ့် နန်းယမုံကတော့ ငြိမ်နေခြင်း မရှိပါ။ သူမဖင်ကြီးတွေက တုန်ခါနေပြီး၊ အဖုတ်အတွင်းသားတွေကမူ ဇွဲ၏ လီးကို ပတ်ကာရစ်ဆွဲနေကြသည်။ “လိုး .. လိုးလေ .. ဇွဲ .. မမ ကို လိုး .. ဖက်ခ် မီ .. ပလိစ် !!” သူ့ယောကျ်ား စိတ်ဆိုးဒေါသထွက်အောင်ပဲ နန်းယမုံ တမင်ပြောနေတာလား၊ ဒါမှမဟုတ် သူ့လီးကြောင့်ပဲ ဆန္ဒတွေ တက်ကြွလို့ လိုးခိုင်းတာလား ဇွဲ သေချာဝေခွဲမရပါ။ ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် ဒီအချက်တွေအား ဇွဲ ဂရုစိုက်မနေတော့ပါ။ လုံးဝန်းသလောက် တင်းရင်းအိစက်နေသည့် တင်ပါးကြီးနှစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကာဆွဲကိုင်ပြီး အားကုန်ကို လိုးတော့သည်။ လီးက စောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေကို ပွတ်တိုက်ပြီး ထွက်လာလိုက်၊ ဝင်သွားလိုက် ဖြစ်နေသည်။ တဖြောင်းဖြောင်းနှင့် ပြေးလွှားနေသော ပစ်စတင်ချောင်းနှင့်တောင် တူလှပေသည်။ နန်းယမုံ တင်သားတွေက တကယ်ကို ဖြူဖွေးကားစွင့်ကာ လုံးဝန်းလှသည်။ နောက်ကနေ ဒေါ့ဂီစတိုင်လ်နှင့် လိုးနေရသူ ဇွဲအဖို့ ဆောင့်ချက်တိုင်း တင်သားတွေ တုန်တက်သွားသည့် မြင်ကွင်း၊ အရည်ကြည်တွေ စိုနေသော လီးကြီး အဖုတ်ထဲ ပျောက်ကွယ်သွားသည့် မြင်ကွင်း၊ အဆီရယ်လို့ မရှိဘဲ ကျော့ရှင်းနေသော ကျောပြင်ထက်တွင် ဆံနွယ်လေးတွေ လှုပ်ခါသွားသည့်မြင်ကွင်း .. ရမ္မက်ကြွဖွယ်ရာ မြင်ကွင်းပေါင်း မျိုးစုံကို မြင်နေရသည်။ သို့သော် ထိုအရာများထက် ပို၍ သူ့စိတ်ကို ဖမ်းစားထားသည်က လီးအဝင်အထွက်ကို မြင်အောင် ဆိုပြီး ဖင်သားနှစ်ဖက်ကို လက်နှင့်ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဆွဲဖြဲထားမှုကြောင့် ထင်ထင်ရှားရှားပေါ်နေသော စအိုပေါက် နီနီစူစူလေး။ နန်းယမုံသည် သူမကိုယ်သူမ ဂရုတစိုက်နှင့် အမြဲကျော့ရှင်းနေအောင် ပြင်ဆင်ထားလို့လား မသိ။ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေရော ဖင်ကြား ၊ စအိုပေါက် ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ရော အားလုံးက အမွှေးအမှင်ကင်းပြီး ဖြူဖွေးသန့်စင်နေသည်။ အဖုတ်ကို အပီအပြင် ဆောင့်လိုးနေရင်းမှ ဇွဲတစ်ယောက် ဖင်ချချင်လာသည်။ နန်းယမုံကို ချရဖို့ အရေးက ဒီတစ်သက် ပြန်ရချင်မှ ရတော့မည်ဖြစ်ရာ ကြုံကြိုက်တုန်း ရှိရှိသမျှ အပေါက်အကုန်ဖွင့်လိုက်ချင်သည်။ “အင်း … အင့် .. မမ ကောင်းလာပြီ .. ဇွဲ .. ဆောင့် .. နာနာဆောင့်” ကာမရမ္မက်ဇောတက်ကာ နန်းယမုံတစ်ယောက် အပီအပြင် ပေါက်ကွဲထွက်နေသည်။

မိမိယောကျ်ားမဟုတ်တဲ့ ငယ်ရွယ်နုပျိုတဲ့ ယောကျ်ားသားတစ်ဦးက လီးကြီးကြီးနှင့် လိုးပေးတာ ခံနေရသည်မို့ ခံစားမှုအရှိန်ကလည်း ခါတိုင်းနှင့် မတူ။ တစ်သက်တာတွင် မကြုံဘူးသေးသည့် အတွေ့အကြုံနှင့် အကြီးအကျယ် ပြီးတော့ဖို့ နန်းယမုံ တဲတဲလေးသာ လိုတော့သည်။ “အင် .. အာ .. ဘာဖြစ်လို့ ဆွဲထုတ်လိုက်တာလဲ .. ဇွဲ” အရမ်းကြီး ကောင်းနေသည့် အချိန်တွင် အဖုတ်ထဲမှ လီးဆွဲထုတ်ခံရသဖြင့် မဲ့တဲ့တဲ့ မျက်နှာလေးနှင့် နန်းယမုံ လှည့်ကြည့်ကာ မေးရှာသည်။ စားပွဲစွန်းအား ထောက်ထားသည့် လက်ဖြင့် လီးတန်ကြီးအား လှမ်းဆွဲမည်တောင် ပြုသည်။ ဇွဲကာ အဆွဲမခံဘဲ နောက်သို့ ခြေတစ်လှမ်းဆုတ်သည်။ တင်ပါးကြီး တစ်ဖက်ကို ကိုင်ထားသော လက်ကိုမူ စအိုပေါက်လေးပေါ် ရွှေ့ပြီး လက်မနှင့် စူတူတူအဝလေးကို ဖိထိုးချသည်။ “မမ ယောကျ်ားက မမဖင်ကို လုပ်ဖူးလား” “အိုး .. နိုး .. မလုပ်ဘူး .. မလုပ်ဖူးဘူး” နန်းယမုံ၏ စအိုပေါက်လေးက တင်းရင်းနေသော်လည်း ဇွဲက လက်မကို အားနှင့်ဖိချလိုက်သည်မို့ ထိပ်ပိုင်းလောက် ဝင်သွားသည်။ ချွေးသီးလေးတွေ စို့နေပြီ ဖြစ်သော နန်းယမုံကိုယ်ကလေး ဆတ်ခနဲ တုန်သွားပြီး လီးကို လှမ်းဆွဲသောလက်ကို ကမန်းကတမ်း စားပွဲပေါ်သို့ ပြန်ထောက်လိုက်ရသည်။ ဖင်ပေါက်နုနုလေးထဲသို့ ဝင်သွားသော သူ့လက်မကို အသာလေး လှုပ်ပေးရင်း ကင်မရာတင်ထားရာဘက်သို့ ဇွဲ လှမ်းကြည့်ကာ စပ်ဖြီးဖြီးရုပ်နှင့် ပြောသည်။ “ကဲ .. ဘော့စ် .. ဒီတစ်ခါတော့ နောက်ဆုံးပိတ်အဖြစ် ခင်ဗျားကြီး တခါမှ မရောက်ဘူးတဲ့နေရာကို ကျနော့်လီးရောက်အောင် သွားလိုက်မယ် .. ဘယ်နေရာလဲဆိုတာ လက်မကို မြင်တယ် မှတ်လား .. မမနန်းယမုံရဲ့ ဗါဂျင်ဖင်ပေါက်လေးပေါ့ဗျာ .. ဟား ဟား” ဇွဲပြောနေသည့် စကားလုံးတိုင်းကို နန်းယမုံ ကြားပါသည်။ ယောကျ်ားဖြစ်သူ၏ အလုပ်သမားက သူဌေးကတော်ဖြစ်သူ သူမကို ဖင်ချဖို့ ကြံစည်နေသည်ဆိုတာ နန်းယမုံ နားလည်ပါသည်။ သို့သော် အခုအခြေအနေတွင် သူမ ငြင်းဆန်ချင်စိတ်တစ်ခုမှ မရှိတော့ပါ။ အလျှံညီးညီး တောက်လောင်နေသည့် ရမ္မက်စိတ်တွင်၊ ဖောက်ပြန်သူ ယောကျ်ားအပေါ် ခံပြင်းဒေါသထွက်မှုက ပေါင်းစပ်လိုက်သောအခါ သူမလုပ်သမျှ အမှန်ဟု နန်းယမုံ ထင်မြင်နေသည်။ ဖင်မကလို့ ဘာကြီးပဲချချ .. ဇွဲ လုပ်ချင်တာလုပ်ဖို့ သူမ သဘောတူသည်။

“လုပ် .. ဇွဲ .. မမ ဖင်ပေါက်က မင်းအတွက်ပဲ .. ဒါမှ ဒင်းတို့ ကောင်းကောင်းမှတ်မှာ” ဖင်ပေါက်ထဲသို့ ဝင်နေပြီ ဖြစ်သော လက်မပေါ်သို့ ထွီခနဲ နေအောင် တံတွေးထွေးချလိုက်သည်။ လက်မကို နှဲ့ပြီး လှုပ်ပေးလိုက်ရာ တံတွေးများ စိမ့်ဝင်လာသည်။ ဖင်ဝလေးက အေးခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ နန်းယမုံ စအိုဝလေးအား အလိုလို ကျုံ့မိသည်။ “မမ .. စိတ်လျှော့ထား .. ဖင်ဝကို အရမ်းတင်းမထားနဲ့ ဟုတ်ပြီလား ..” “အင်း .. ဇွဲ .. ဖြေးဖြေးနော်” “ဟုတ် .. မမ” တံတွေးအကူအညီရော၊ ရွှဲရွှဲစိုနေသော အဖုတ်ထဲမှ ထွက်သည့် စောက်ရည်ကြည်များ၏ အကူအညီရော ပေါင်းကာ ပြင်ဆင်ပြီးနောက် လီးထိပ်ဖူးဝကို သေချာတေ့သည်။ တအားကို ဖိသွင်းပစ်လိုက်ချင်သည့် စိတ်က များနေပေမယ့်၊ နောက်ပေါက်ကို ဆက်ဆံသည်မှာ နန်းယမုံအတွက် ပထမဦးဆုံး အကြိမ်ဆိုတာ ဇွဲ သိပါသည်။ သို့အတွက်ကြောင့် အဖုတ်ပေါက်ထက် များစွာသေးငယ်သော စအိုပေါက်ထဲသို့ သူ့လီးဒစ် ဝင်နိုင်ဖို့ အတတ်နိုင်ဆုံး ကြိုးစားသည်။ အားအရှိန်ကို ၁%လောက်မှစ၍ တစ်ကြိမ်လျှင် ဆယ်ရာခိုင်နှုန်းလောက် ထပ်ကာ တိုးတိုးသွားသည်။ ရာခိုင်နှုန်း တစ်ရာပြည့်ဖို့တော့ မစောင့်လိုက်ရပါ။ နန်းယမုံက စိတ်ကိုလျှော့ပြီး ဖင်ပေါက်ကို ဖွင့်ထားပေးရာ ၇၀% ကျော်ကျော်လောက်တွင် လီးဒစ်ဖူးက အထဲသို့ မြုပ်ဝင်သွားသည်။ “အား … ကျွတ် … ကျွတ် ..” “ရှစ် .. အရမ်းကျပ်တာပဲ မမ .. သိပ်ကောင်းတယ် .. ဆိုးဂွတ်” တစ်ယောက်က နာလို့ ညည်းတာဖြစ်ပြီး၊ တစ်ယောက်ကတော့ ကောင်းလွန်းလို့ ညည်းတာဖြစ်သည်။ နာတာတော့ နာနေပေမယ့် နန်းယမုံ ရုန်းကန်ပြီး ထွက်သည်တော့ မလုပ်ပါ။ စားပွဲစွန်းကိုသာ လက်နှစ်ဖက်နှင့် တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားရာ သူမ၏ လက်ဆစ်လေးများသည် အားပြုထားရသည့်အရှိန်နှင့် အဖြူရောင်တောင် သမ်းလာနေရှာသည်။ “မမ .. ဆက်သွင်းမယ်နော် .. ခန အောင့်ခံထား” အပြစ်အနာအဆာဆိုလို့ အမည်းစက်တစ်စက်တောင် မရှိသည့် ဖြူနုဖွေးအိနေသော တင်ပါးကြီးနှစ်ဖက်အား ပေါင်းစပ်ထားသည့် စအိုပေါက်နုနုလေးအား သူ့လီးကြီးက ထိုးခွဲကာ ဝင်ရောက်နေသည့် မြင်ကွင်းသည် ဇွဲအတွက်တော့ ၂၀၁၅အတွက် ကြည့်အကောင်းဆုံးသော မြင်ကွင်းသာဖြစ်သည်။ ချော့သွင်းလိုက်၊ ခနရပ်ထားလိုက်၊ အားစိုက်ကာ ထပ်ဖိထည့်လိုက်နှင့် အချိန်မည်မျှ ကုန်သွားမှန်း မသိ။ တော်တော့တော်သေးသည်။ စောစောတုန်းက ပြီးချင်သလို ဖြစ်နေသော ဇွဲ .. ဖင်ပေါက်ထဲ လီးဝင်အောင် ကြိုးစားနေရသဖြင့် ပြီးချင်စိတ်က နည်းနည်းပျောက်သွားသည်။

လီးအရင်းပိုင်းနှင့် တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်းကြီးတွေ ထိဖို့ နဲနဲလေးသာ လိုတော့သည်အချိန်တွင် ဇွဲ ခနနားလိုက်သည်။ “မမ အဆင်ပြေလား ..” “တစ်ဆို့ဆို့ကြီးနဲ့ .. နေရထိုင်ရတာတော့ တမျိုးကြီးပဲ” “ဒါက အစမှတ်လို့ပါ .. လီးအဝင်အထွက်ဖြစ်ရင် အဆင်ပြေသွားမှာ .. မမ ဆွေမျိုးမေ့သွားရစေမယ် .. ဟီး .. ဟီး” “ဆွေမျိုးမမေ့လည်း မင်းဘော့စ်ကို မေ့ရင် ရပြီ .. ဆောင့်တော့ကွာ” “စိတ်ချ .. မမ” (လာပြီ) ဆိုပြီး အချက်ပေးသံအဆုံး၌ ဇွဲ သူ့လီးကို ပြန်ဆွဲထုတ်၍ အားနှင့်တစ်ချက် ဆောင့်သွင်းလိုက်သည်။ ကျပ်သည်ကတော့ တကယ်ကို ပြုတ်တူနှင့် ညှပ်ထားသလား ထင်ရသည်။ သို့သော် ထိုပြုတ်တူသည် နူးညံ့လွန်းသော ကတ္တီပါသားနှင့် အလားသဏ္ဌာန် တူနေပါသည်။ တစ်ချက်ချင်း ဖြေးညင်းစွာ ပြန်ထုတ်လိုက်၊ အားနှင့်ဆောင့်သွင်းလိုက်နှင့် အပျိုရည်ပျက်ခါစ ဖင်ပေါက်လေးကို စိတ်တိုင်းကျ လိုးဆောင့်နေသည်။ သူ့ဆောင့်လိုက်တိုင်း ဖင်ဆုံကြီး လှုပ်ခါသွားပြီး စအိုပေါက်လေးကတော့ အစွမ်းကုန်ကို ပြဲလန်လို့နေသည်။ “အင်း … အာ့ .. ဇွဲ .. အား … အာ့ .. ဇွဲ … လုပ် .. လုပ် … အာ့” အသွင်းအထုတ်မှန်လာသည်နှင့်အမျှ နန်းယမုံ၏ ဖင်ပေါက်လေးသည် ဇွဲ၏ လီးကို ကောင်းကောင်းလက်ခံလာနိုင်သည်။ နာသေးတာတော့ နာနေသေးပေမယ့် ထိုနာတာနှင့်တွဲ၍ ရရှိလာသော ခံစားမှုဖီလင်ကို မက်မောခုံမင်လာသည်။ ဇွဲ၏ ဆောင့်ချက်နှင့်ညီညီ သူမတင်ပါးကို ကော့ကော့၍ ပေးသည်။ ဇွဲကလည်း နန်းယမုံတစ်ယောက် ဖင်အလိုးခံရတာ ဇိမ်တွေ့လာပြီဆိုသည်ကို နားလည်သည့်အလျောက် အလျှော့မပေးတော့ဘဲ လီးကို ဆောင့်ချက်ပြင်းပြင်းများ သုံးကာ လိုးသည်။ “အိုး … ရက်စ် … ဆောင့် … အာ့ .. အား .. မမ ပြီးတော့မယ် … ပြီး … ပြီးပြီ ..” “အား .. ဖက်ခ် … ထွက် .. ထွက်ပြီ” နန်းယမုံ၏ ဖင်ပေါက်ရော၊ အဖုတ်ရော ရှုံ့ပွရှုံ့ပွဖြစ်ကာ အကြီးအကျယ် ပြီးသွားသလို၊ ဇွဲလည်းပဲ ဖင်သားတွေ ကျုံ့ကာတုန်ဝင်သွားသည် အထိ အကောင်းကြီးကောင်းပြီး လရည်တွေ ပန်းထုတ်မိသည်။ တကိုယ်လုံးရှိ အားအင်တွေ နန်းယမုံ ဖင်ပေါက်လေးထဲ စီးဝင်သွားသလို ခံစားရသည်။ “အရမ်းကောင်းတာပဲ မမ ရယ် ..” နောက်ဘက်နားရှိ ထိုင်ခုံပေါ်သို့ ခြေပစ်လက်ပစ် ထိုင်ကာ ကျသွားရင်း ဇွဲတစ်ယောက် မောပန်းသံနှင့် ပြောရှာသည်။ နန်းယမုံကလည်း အသက်ကို မှန်မှန်ဖြစ်အောင် တဟင်းဟင်းနှင့် ရှူနေရင်းမှ သူ့ကို လှမ်းကြည့်ရင်း ယဲ့ယဲ့လေး ပြုံးပြသည်။

“မမလည်း အရမ်းကောင်းသွားတယ် .. ဇွဲ” “……” ဘာပြောရမှန်း မသိဘဲ ဇွဲ ငြိမ်နေစဉ်မှာပင် နန်းယမုံက အံ့သြဖွယ်ရာ အပြုအမူတစ်ခုကို ပြုလုပ်လိုက်သည်။ ဇွဲ ရှေ့တွင် ဒူးထောက်ကာ ထိုင်လိုက်ပြီး အခုထက်ထိ မချွတ်ရသေးသော ကွန်ဒုံးကို လိပ်ကာ ချွတ်ယူလိုက်သည်။ လရည်တွေ ပြည့်နေသော ကွန်ဒုံးကို လက်ဖဝါးပေါ်တွင်ကာ ခနကြည့်ပြီးနောက် မူနွဲ့နွဲ့နှင့် ပြုံးပြသည်။ ထို့နောက်တွင် ချွဲကျိကျိဖြစ်ကာ ကျန်ခဲ့သော သူ့လိင်တန်အား လက်နှင့်စုပ်ကိုင်ပြီး အပေါ်အောက် လျှာနှင့် လျက်ပေးသည်။ ဇွဲတစ်ယောက် ထိုင်နေရာမှ ဖင်ကြီး ကြွမတက်အောင်ပင် မနည်း သတိထားနေလိုက်ရသည်။ စိတ်ကျေနပ်သည်အထိ လျက်ပြီးသွားလို့ နန်းယမုံက နောက်ဆုံးပိတ်အနေနှင့် သူ့လီးထိပ်အား ပြွတ်ခနဲနေအောင် နှုတ်ခမ်းလေးနှင့် နမ်းပြီး လွှတ်ပေးလိုက်သည်တွင် ဇွဲ၏ လီးက ပြန်၍တင်းမာစတောင် ပြုနေသည်။ “အိုကေ .. ဒီလောက်ဆို ကင်မရာကို ပိတ်လိုက်လို့ရပြီ .. မမတို့ ဟိုသစ္စာဖောက်နှစ်ယောက်ကို တုံ့ပြန်လက်စားချေဖို့ ကောင်းကောင်းကြီးလုံလောက်နေပြီ ထင်တယ် .. သေချာတယ် ဒင်းတို့တော့ မမတို့ကို ဂျဲလက်စ်ဖြစ်ယုံမက ဒါတွေမြင်ရင် ဆွေ့ဆွေ့ခုန်အောင် ဒေါသထွက်နေကြမှာ ..” ဒေါ်နန်းယမုံက တက်ကြွစွာ ပြောနေသလောက် ဇွဲကတော့ ပြုံးဖြီးဖြီးနှင့် ခေါင်းညိတ်ပြယုံသာ တတ်နိုင်တော့သည်။ အခု ရိုက်ကူးထားသည့် ဓါတ်ပုံတွေနှင့် ဗွီဒီယိုကို ဦးမိုးလုံးဟိန်း မြင်လျှင် သေချာတာကတော့ သူအလုပ်ပြုတ်မှာ ဖြစ်ပါသည်။ သို့သော် သူပြုလုပ်ခဲ့သည့် ကိစ္စမှန်သမျှကို ပြန်စဉ်းစားကြည့်လျှင် ဇွဲအနေနှင့် အလုပ်ပြုတ်မည့်ကိစ္စအား လုံးလုံးကို ခေါင်းထဲထည့်မနေတော့ပါ။ ဘော့စ်ဖြစ်သူ ကတိပေး ပြောထားခဲ့သည့် လကုန်လျှင်ရမည့် ဘောနပ်စ်ကိုလည်း မလိုချင်တော့ပါ။ ဦးမိုးလုံးဟိန်းက ပေးမည့်ဘောနပ်စ်ထက်သာသည့် အကျိုးအမြတ်ကို သူ့ရဲ့အရမ်းကိုဆက်ဆီကျပြီး၊ အရမ်းကို လှပသည့် မိန်းမဖြစ်သူထံမှ ရရှိခဲ့သည် မဟုတ်ပါလား …ပြီးပါပြီ။

Zawgyi

မမ .. ဓါတ္ပံုရိုက္တာေတာ့ ဟုတ္ပါၿပီ .. ဒါေပမယ့္ .. က်ေနာ့္ အလုပ္က ..” “ႏိုး .. ႏိုး .. စိတ္မပူနဲ႔ .. ဇြဲ .. မမတာ၀န္ယူတယ္ .. မင္းရဲ ႔ေဘာ့စ္ မင္းကို လက္ညိဳးနဲ႔ေတာင္ မထိေစရဘူး” ရဲရဲႀကီး အာမခံေနေသာ ေဒၚနန္းယမံုေၾကာင့္ ဇြဲ ပုခံုးတစ္ခ်က္သာ တြန္႔ျပလိုက္သည္။ ဟုတ္သည္ေလ။ သူမက ဒီလိုေျပာမွေတာ့ ဘာဂရုစိုက္စရာ လိုေနေသးသနည္း။ ေနာက္ၿပီး အခုအေျခအေနတြင္ အလုပ္ျပဳတ္မည့္ကိစၥထက္ မမဟု သူမကိုယ္သူမ သံုးႏႈန္းေနေသာ ေဒၚနန္းယမံု .. လက္စားေခ်ရန္ဆိုေသာ ေခါင္းစဥ္ႏွင့္ ဘယ္ေလာက္အထိ လုပ္ေဆာင္ခ်င္သည့္အခ်က္ကို ပိုစိတ္၀င္စားေနမိသည္။ “ဟုတ္ကဲ့ .. ဒါဆို … က်ေနာ္တို႔ ဘယ္လိုဆက္လုပ္ၾကမွာလဲ ..” “အင္း .. ဟုတ္သားပဲ … ဒီလိုလုပ္မယ္ .. တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဖက္ထားတာနဲ႔ စၾကတာေပါ့” “အိုေက .. မမ” ေဒၚနန္းယမံု ေပးလိုက္ေသာ ကင္မရာကို ထိုင္ရာမွ ထ၍ လွမ္းယူလိုက္သည္။ ဇြဲႏွင့္ နန္းယမံု .. ဦးမိုးလံုးဟိန္း၏ ခန္႔ညားလွေသာ ရံုးခန္းအတြင္းမွ သစ္လြင္လွေသာ စားပြဲႀကီး၏ အစြန္းတြင္ အတူတူရပ္မိသြားသည္။ နန္းယမံုေတာ့ ဘယ္လိုေနသည္ မသိ .. ဇြဲကေတာ့ ရင္ဘတ္ထဲတြင္ ကုလားဘုရားပြဲ လွည့္ေနသလိုကို ခံစားေနရသည္။ အဲယားကြန္းအသံ တိုးတိုးေလးသာ ျမည္ေနေသာ အလံုပိတ္ရံုးခန္းထဲတြင္ သူ႔ရင္ခုန္သံ တဒုန္းဒုန္းက အေတာ္ပင္ က်ယ္ေလာင္လွသည္။ နန္းယမံု ၾကားသြားမွာေတာင္ စိတ္ပူရသည္။ “ဒီေလာက္ဆို ရမလား .. မမ” ကင္မရာကိုင္ထားေသာ ညာလက္ကို ဆန္႔ထုတ္ၿပီး ဆယ္ဖီရိုက္လို႔ရေအာင္ ဇြဲ ျပင္လိုက္သည္။ ရင္သားထြားထြားေတြ မို႔တက္လာသည္အထိ နန္းယမံုက အသက္ကိုရွဴလိုက္ရင္း ဇြဲအနားသို႔ တိုးကပ္လာသည္။ သင္းပ်ံ ႔ေသာ အေကာင္းစား ေရေမႊးနံ႔က ေစာေစာကထက္ ပို၍ နီးကပ္စြာ ဇြဲထံပါးသို႔ ေရာက္ရွိလာသည္။ “ရၿပီ .. ရိုက္ေတာ့” ကိုယ္ခ်င္းထိကပ္သြားမႈႏွင့္အတူ သူ႔ခါးကို လာဖက္လိုက္သည့္ နန္းယမံုေၾကာင့္ လက္ေျမွာက္ကိုင္ထားေသာ ကင္မရာဘက္ကို ဇြဲ ၾကည့္ေနဖို႔ သတိေမ့သြားသည္။

နီးကပ္လာသည့္ မ်က္ႏွာဖူးဖူးလွလွေလးအား ေယာင္ယမ္း၍ ေငးမိသြားၿပီးေနာက္ ကင္မရာခလုတ္ကို ကိုင္ထားေသာ လက္ညိဳးက အလိုအေလ်ာက္ ႏွိပ္မိသြားသည္။ “ကလစ္” “ရိုက္ၿပီးၿပီလား .. ျပဦး” သူ႔လက္ထဲမွ ကင္မရာကို ဆြဲယူသြားေတာ့ ဇြဲ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ ေပးလိုက္၏။ နန္းယမံု ဗီဒရုိမ်က္နွာျပင္ ကို အာရံုစိုက္ေနခ်ိန္တြင္ ေဘးေစာင္းအေနအထားႏွင့္ ျမင္ေနရေသာ သူမအား ခိုးၾကည့္မိသည္။ ဇြဲက နန္းယမံုထက္ စာလွ်င္ ေခါင္းတစ္လံုးစာေလာက္ အသာေလး ျမင့္ေနေလရာ၊ ဖ်ဲသီး (ဖရဲသီး) လို႔ တင္စားေခၚဆိုလို႔ရမည့္ ေရႊရင္ထြားထြားေတြ၏ အထက္ပိုင္းကို အသက္ရွဴမွားဖြယ္ ျမင္ေနရသည္။ “အဆင္မေျပေသးဘူး .. ဇြဲ .. ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ မမတို႔ႏွစ္ေယာက္က အတြဲနဲ႔ တူမေနဘူး ..” “ဒါ .. ဒါဆို .. ဟိုေလ .. က်ေနာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ နမ္းေနတဲ့ ပံုဆိုရင္ေကာ” ေခ်ာေခ်ာငယ္ႏွင့္တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ကို ျပန္စဥ္းစားမိသည့္ ဇြဲ .. အရဲစြန္႔ကာ ေျပာလိုက္သည္။ နန္းယမံုက ၾကည္လင္လွသည့္ မ်က္၀န္းနက္နက္ေလးမ်ားႏွင့္ သူ႔ကို အခုမွ ျမင္ဖူးသည့္ လူတစ္ေယာက္လို စိုက္ၾကည့္သည္။ ဇြဲ ရင္ထဲ ရွိရွိသမွ် တန္ခိုးရွင္ေတြကို တမိျပန္သည္။ စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္ အခ်ိန္ၾကာသြားေတာ့မွ ဇြဲ အဆိုကို လက္ခံသည့္ႏွယ္ နန္းယမံု ေခါင္းေလးညိတ္ျပသည္။ သူမလက္ထဲ ကိုင္ထားေသာ ကင္မရာကို ဇြဲအား ျပန္ေပးလိုက္သည္။ ႏွစ္ဦးသား ကိုယ္ခ်င္း ျပန္ပူးကပ္သြားသည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ပထမတစ္ခါလို ေဘးတိုက္အေနအထားႏွင့္ မဟုတ္ဘဲ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ အေနအထားႏွင့္ ျဖစ္သည္။ ဇြဲတစ္ေယာက္ စိတ္လႈပ္ရွားေနသလို၊ သူ႔ကံၾကမၼာကိုလည္း အံ့ၾသမိသည္။ ဤဘ၀တစ္သက္တာတြင္ ေဘာ့စ္ရဲ ႔ သရဖူမယားျဖစ္သူ ေဒၚနန္းယမံုအား နမ္းရလိမ့္မည္ဟု ဘယ္တုန္းကမွ ထင္မထားခဲ့ပါ။ ဇြဲ၏ ေခါင္းက ေရွ႔တိုးရင္း ငံု႔က်သြားသလို၊ နန္းယမံု၏ မ်က္ႏွာေလးက ေမာ္ေပးရင္း ေရွ႔သို႔ တိုးလာသည္။ ေျခတစ္လွမ္းခ်င္း တိုးလွမ္းလိုက္ၾကသည့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုး .. မ်က္ႏွာခ်င္း မထိခင္ နန္းယမံု၏ ေမာက္ထြက္ေနေသာ ရင္ဆိုင္ေတြႏွင့္ ဇြဲရင္ဘတ္ အရင္ဦးဆံုး ပြတ္တိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္မွ ႏွစ္ဦးသား ႏႈတ္ခမ္းမ်ား ေျဖညင္းစြာ ထိေတြ႔သြားသည္။ (အင္း) စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလို႔ လည္ေခ်ာင္းထဲက လွ်ံထြက္လာေသာ ညည္းသံကို အျပင္မေရာက္ေအာင္ ဇြဲ ေတာ္ေတာ္ထိန္းလိုက္ရသည္။ ကင္မရာကိုင္ထားေသာ တုန္ယင္ေနသည့္ လက္အား ၿငိမ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ဓါတ္ပံုတစ္ပံုကို ျမန္ျမန္ရိုက္လိုက္သည္။ ကလစ္ဆိုေသာ အသံၾကားေတာ့ နန္းယမံုက ေနာက္သို႔ အျမန္ျပန္ဆုတ္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လူခ်င္း ျပန္ကြာသြားသည္။

“ျပပါဦး .. မမကို” “ဟုတ္” ကင္မရာကို ယူလိုက္သည္ မဟုတ္ဘဲ ဇြဲေဘးနားကေနသာ လွမ္းၾကည့္သျဖင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လူခ်င္းျပန္ပူးသည္။ ဇြဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိေပးရင္း ဗီဒရုိမ်က္နွာျပင္ ကိုသာ နန္းယမံုၾကည့္သလို လိုက္ၾကည့္သည္။ တကယ္ကို သူႏွင့္ နန္းယမံု ႏႈတ္ခမ္းေတြက ထိေတြ႔ပူးကပ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ခုခု လိုအပ္ေနမွန္း ၾကည့္လိုက္တာႏွင့္ သိသာေနျပန္သည္။ “ဆိုးေတာ့ မဆိုးဘူး .. ဒါေပမယ့္ ဒီေလာက္နဲ႔ ဒင္းတို႔ ဂ်ဲလက္စ္ မျဖစ္ေလာက္ဘူးနဲ႔ တူတယ္ .. မမတို႔ ပိုၿပီး ပက္စ္ရွင္ လိုမလား မသိဘူး” “ဟုတ္တာေပါ့ မမ” “ဒါဆို .. ထပ္စမ္းၾကည့္ရေအာင္” ဒီတစ္ခါေတာ့ ဇြဲတစ္ေယာက္ ေနာက္တြန္႔မေနေတာ့ပါ။ ေစာေစာတုန္းကေတာ့ ေဒၚနန္းယမံုကို သူေဌးကေတာ္ဆိုေသာ အရွိန္အ၀ါႏွင့္ ရွိန္ေနခဲ့သည္။ အခုေတာ့ ဇြဲ စိတ္ထဲတြင္ ဒီအေတြးေတြ မရွိေတာ့ပါ။ သူ႔ကံ ဘယ္ေလာက္ ထပ္ေကာင္းႏိုင္ဦးမလဲဆိုတာကို လက္ေတြ႔ စမ္းခ်င္လာသည္။ နန္းယမံု အနားတိုးလာသည္တြင္ သူကပင္ လက္ဦးေအာင္ သူမခါးေလးအား လွမ္းဆြဲၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေတြကို သာသာေလး ဖိနမ္းပစ္လိုက္သည္။ ခ်ဳိျမသင္းရီေသာ အနမ္း၏ အရသာက နန္းယမံု၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားမွ တဆင့္ ဇြဲ ကိုယ္ထဲသို႔ စီးဆင္းသြားသည္။ ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္ေနေသာ နန္းယမံု၏ ကိုယ္ေလးက ေတာင့္ေတာင့္ေလး ျဖစ္ေနသည္ဆိုတာကို ဇြဲ သတိထားမိသည္။ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္တြန္႔ကာ မခိုးမခန္႔ၿပံဳးလိုက္ၿပီး ထိကပ္ထားေသာ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခုၾကားတြင္ သူ႔လွ်ာေလးအား ထိုးထည့္လိုက္သည္။ “အင္” ဆိုေသာ အသံေလး ၾကားလိုက္ရၿပီး သူ႔လွ်ာက နန္းယမံုရဲ ႔ ႏႈတ္ခမ္းလႊာႏွစ္ဖက္ကို ျဖတ္သန္းၿပီး ပါးစပ္လွလွထဲ ေရာက္သြားသည္။ နန္းယမံု ကုိယ္ကေလး ဆတ္ခနဲ တုန္သြားၿပီး ဇြဲ၏ ရင္ခြင္ထဲမွ ရုန္းထြက္သည္။ အလိုက္သင့္ပင္ သူလႊတ္ေပးလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္း မကြာေသးခင္ သူမလွ်ာေလးအား သူ႔လွ်ာႏွင့္ တစ္ခ်က္ရေအာင္ လွမ္းပြတ္ဆဲြလိုက္သည္။ “ရ .. ရၿပီထင္တယ္” အနည္းငယ္ အသက္ရွဴမမွန္သည့္ အသံႏွင့္ နန္းယမံု ဇြဲအား လွမ္းေျပာသည္“နမ္းတာေတာ့ ရၿပီ .. မမ ဘာဆက္လုပ္မွာလဲ” ကင္မရာ စကရင္ထဲက အရအမိ ရိုက္ထားေသာ ပံုကို ဇြဲ လွမ္းျပသည္ “မမ မေျပာတတ္ဘူး .. ဇြဲ” နန္းယမံု၏ မ်က္လံုးေတြက စိတ္ရႈပ္ေထြးဟန္ႏွင့္ မတည္မၿငိမ္ ျဖစ္ေနရွာသည္။ သူမကို လိုက္ၾကည့္ေနေသာ ဇြဲကိုေတာင္ တန္ျပန္ မၾကည့္ႏိုင္ရွာ။ နန္းယမံု၏ အၾကည့္က စားပြဲေပၚတြင္ တင္ေနေသာ ဓါတ္ပံုမ်ားကို ေငးၾကည့္သြားမိသည္။

ထုိခဏတာအတြင္း သူမ မ်က္၀န္းထဲတြင္ အေရာင္မ်ဳိးစံု လင္းလက္သြားသည္။ “မမ စိတ္မဆိုးဘူးဆိုရင္ က်ေနာ္ အႀကံတစ္ခုေပးမယ္ .. ” “ေျပာ .. ဇြဲ .. ဘာလဲ ??” “မမ ၀တ္စံုရဲ ႔အေပၚပိုင္းကို ခန ဖယ္လိုက္ပါလား” ဒီစကားေၾကာင့္ နန္းယမံု၏ လက္က သူ႔ပါးေပၚ ေျဖာင္းခနဲ က်လာမလားဟု ဇြဲ ရင္တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ ေစာင့္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူထင္သလို မျဖစ္ပါ။ နန္းယမံု၏ ပံုစံက ေတြေ၀တြန္႔ဆုတ္ေနဟန္သာ ရွိသည္။ မထူးေတာ့သည့္အဆံုး ဇြဲလည္း ေဆးတစ္လံုးေလာက္ ထပ္ထိုးေပးလိုက္သည္။“ေဘာ့စ္နဲ႔ ေခ်ာေခ်ာငယ္တို႔ကို ပိုၿပီး ေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္တဲ့အထိ ေဒါသထြက္ေစခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ နမ္းတဲ့အဆင့္ထက္ ပိုမွ ျဖစ္မယ္ .. မမ” ဇြဲ၏ ဒီစကားက ေတာ္ေတာ္ တာသြားပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ေဘာ့စ္ႏွင့္ ေခ်ာေခ်ာငယ္ဆိုေသာ အသံုးက နန္းယမံု၏ စိတ္ကို ဆြေပးလိုက္ဟန္ရွိသည္။ တစ္ခုခုကို ဆံုးျဖတ္လိုက္ဟန္ႏွင့္ ေခါင္းကို ဆတ္ခနဲ ညိတ္ျပရွာသည္။ “ဟုတ္တယ္ .. မင္းေဘာ့စ္က မမ ရင္သားေတြကို သိပ္ႀကိဳက္တာ .. တျခား ေယာက်္ားတစ္ေယာက္သာ ဒါေတြကို ထိေတြ႔ေနတယ္ဆို ေသခ်ာေပါက္ ေဒါသထြက္လို႔ ေနရာမွာတင္ ႏွလံုးရပ္သြားႏိုင္တယ္ .. ေကာင္းၿပီေလ .. မင္းေျပာသလို လုပ္ၾကတာေပါ့” လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ကသာ ဒီစကားကို ဇြဲၾကားမည္ဆိုလွ်င္ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ထပဲခုန္မိမလား၊ ေနာက္ကြ်မ္းေတြဘာေတြပဲ ထိုးမိမလား မသိ။ အခုေတာ့ ရင္ထဲအေပ်ာ္စိတ္ကို မ်က္ႏွာေပၚ တက္မလာေအာင္ မနည္းထိန္းေနရသည္။ ထိုသို႔ မိမိခံစားခ်က္ကို ရုပ္တည္ႀကီးႏွင့္ ထိန္းသိမ္းရသည္မွာလည္း ႀကီးစြာေသာ ဒုကၡဆိုသည္ကို စာဖတ္သူလည္း ဇြဲေနရာေရာက္လွ်င္ နားလည္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ ဇြဲတစ္ေယာက္ ေနရာကေန တုတ္တုတ္မွ်ကို မလႈပ္မိပါ။ ေသခ်ာသာ ၾကည့္လွ်င္ သူ႔တကိုယ္လံုးတြင္ လႈပ္ရွားေနသာ အရာသည္ နန္းယမံု၏ လက္ကေလးမ်ား လႈပ္ရွားရာသို႔ ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္ၾကည့္ေနေသာ မ်က္၀န္းမ်ားသာ ရွိေနေပသည္။ လည္တိုင္ေက်ာ့ေက်ာ့တြင္ ပတ္ထားေသာ ပု၀ါ ၏ အစႏွစ္ဖက္ကို ျဖဳတ္လိုက္သည္ႏွင့္ ရင္သားမို႔မို႔မ်ားအား စည္းေႏွာင္ထားေသာ အျဖဴေရာင္ဘရာက အျပင္ကို ထင္းထင္းလင္းလင္းပင္ ထြက္လာသည္။ နန္းယမံုသည္ ေခတ္မွီလြန္းလွသည္ကို ဒီေနရာတြင္ ဇြဲ ေတြ႔လိုက္ရသည္။ သူမ ၀တ္ထားေသာ ဘရာသည္ ဇာလႊာမ်ားျဖင့္ ဖန္တီးထားေသာ ပံုဆန္းဘရာမ်ဳိးျဖစ္သည္။ ဘရာတစ္ခုလံုးတြင္ ဇာလႊာမ်ားက အမ်ားစု ျဖစ္သျဖင့္ ႏို႔လံုးေဖြးေဖြးေတြကို အတိုင္းသား ျမင္ေနရသည္ႏွင့္ မျခားပါ။ ႏို႕သီးေခါင္းေလးမ်ားကို မျမင္ရသည့္တိုင္ ပန္းႏုေရာင္ ႏို႔ကြင္း၀ိုင္းေလးမ်ားကိုေတာ့ ရိုးတိုးရိတ္တိတ္ ျမင္ေနရေသးသည္။ “၀ိုး !!” (အံ့ၾသမႈကို မထိန္းႏိုင္ဘဲ ဇြဲ ေရရြတ္မိသြားသလို၊ လက္ထဲကိုင္ထားေသာ ကင္မရာ၏ ခလုတ္ကိုလည္း ကလစ္ခနဲ ျမည္ေအာင္ ႏွိပ္မိသည္) “၀ိုး လုပ္မေနနဲ႔ … ဇြဲ .. လက္နဲ႔ကိုင္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံု ျမန္ျမန္လာရိုက္” ဘာေျပာေကာင္းမလဲ။

ဒါမ်ဳိးေတာ့ ဇြဲတို႔အတြက္ ႏွစ္ခါျပန္ ဖိတ္ေခၚေနစရာမလို။ မသိမသာတုန္ေနေသာ လက္ေတြႏွင့္ပင္ ရင္သားဖြံ႔ဖံြ႔ထြားထြား တစ္ဖက္ကို ဘရာေပၚကေန လွမ္းကိုင္လိုက္သည္။ ႀကီးမားသေလာက္ အိစက္ေႏြးေထြးသည့္ အထိအေတြ႔က သူ႔လက္ဖ၀ါးျပင္ေပၚသို႔ ကူးစက္ကာ ေရာက္လာသည္။ နန္းယမံု၏ ႏို႔လံုးႀကီးတစ္ဖက္ကို ကိုင္ထားရင္း ဇြဲ က်န္သည့္လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ဓါတ္ပံုေတြ တျဖတ္ျဖတ္ ရိုက္သည္။ စိတ္ထဲမွလဲ ဘာျဖစ္လို႔ ေဘာ့စ္က ကင္မရာေထာက္တံကို သိမ္းမထားတာလဲဟု လွမ္းအျပစ္တင္လိုက္ေသးသည္။ ေထာက္တံသာ ရွိလွ်င္ ကင္မရာကို ေအာ္တုိခ်ိန္ထားလိုက္ယံုသာ၊ ဒါဆို သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္စလံုးႏွင့္ ဖ်ဲသီးအရြယ္ရွိသည့္ ႏို႔လံုးေဖြးေဖြးႀကီးေတြကို အားရပါးရ ကိုင္တြယ္လို႔ရမွာျဖစ္သည္။ နန္းယမံု၏ ႏို႔လံုးေတြကလည္း တကယ္ကို သေဘာက်ခ်င္စရာေကာင္းပါသည္။ ဇြဲ၏ လက္တစ္ဖ၀ါးေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မအုပ္ႏိုင္ခ်င္။ ႏူးညံ့မႈႏွင့္အတူ အိတင္းမႈကလည္း ထပ္တူတြဲ၍ ရွိေနသည္။ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ေဖာ္ျပရခက္ေသာ အေတြ႔ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအေတြ႕က တပ္မက္ေမာဖြယ္ရာ အျပည့္လည္း ျဖစ္ေနသျဖင့္ ဇြဲတစ္ေယာက္ ကိုင္ထားလ်က္က မသိမသာပင္ ညွစ္မိသြားသည္။ နန္းယမံု ကိုယ္က တြန္႔သြားၿပီး ဘရာေပၚက သူ႔လက္ကို ဖယ္ထုတ္လိုက္သည္။ “ဓါတ္ပံုေတြျပဦး .. ဇြဲ” မလႊတ္ခ်င္လႊတ္ခ်င္ႏွင့္ လႊတ္ေပးလိုက္ရသည့္ ဇြဲ .. ကင္မရာကို ထိုးေပးလိုက္သည္။ နန္းယမံုက ကင္မရာကို ၾကည့္ေနခိုက္၊ သူ႔မ်က္လံုးေတြကမူ ႏို႔လုံးအိအိႀကီးေတြထံပါးမွ တစ္ခ်က္ကေလးမွ မလႊဲ။ မ်က္ေတာင္ေတာင္ ခတ္မိရဲ ႔လား မသိ။ ကင္မရာကို ဇြဲလက္ထဲ ျပန္ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ နန္းယမံုက အလုပ္စားပြဲႀကီးနားသို႔ ကပ္သြားသည္။ ၀တ္စံု၏ အေပၚစႏွစ္စကိုလည္း လည္တိုင္မွာ ျပန္ပတ္လိုက္ရာ ဇြဲ အလြန္အမင္း တပ္မက္ေနေသာ ေရႊရင္ေဖြးေဖြးႀကီးေတြက သူ႔ျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္သြားသည္။ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ သၾကားလံုးဗူးေပ်ာက္သြားသလို ဇြဲ ခံစားလိုက္ရသည္။ ဟုတ္သည္ေလ။ ဒီအလံုးေဖြးေဖြးႀကီးေတြကို အားရပါးရမွ မနယ္ရေသးတာ ..။ “က် .. က်ေနာ္တို႔ ၿပီးၿပီလား မမ” မေနႏိုင္ေတာ့သည္အဆံုး သူ႔ကို ေက်ာေပးကာ ထားသည့္ နန္းယမံုကို ေနာက္ကေန ေလသံတိုးတိုးေလးႏွင့္ ေမးမိသည္။ နန္းယမံုက ဇြဲကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္အေျဖမေပးပါ။ စားပြဲေပၚတြင္ ရွိေနေသာ ဦးမိုးလံုးဟိန္းတို႔အတြဲ၏ ဓါတ္ပံုေတြကို စူးစိုက္ၾကည့္ေနသည္။

တေအာင့္ေနမွ “မၿပီးေသးဘူး .. ၿပီးဖို႔ အေ၀းႀကီးလိုေသးတယ္ .. ဇြဲ” “….” “ဇြဲ .. အဲဒီ ကင္မရာနဲ႔ မူဗီြရိုက္လို႔ရလား” “ရတယ္ .. မမ” (နန္းယမံု စိတ္ထဲတြင္ ဘာေတြးေနသည္ကို ဇြဲ မခန္႔မွန္းမိေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္းေခါင္းညိတ္ကာေတာ့ အေျဖေပးလိုက္သည္) “အိုေက .. ေကာင္းတယ္ .. ဒါဆို အခုစၿပီး ရီေကာ့လုပ္လိုက္” ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ နန္းယမံုက ဇြဲေရွ႔သို႔ ေလွ်ာက္လာသည္။ သူမဘာလုပ္မွာလဲဆိုတာ မသိခင္မွာပင္ သူ႔ေရွ႔တြင္ ဒူးေထာက္၍ ထုိင္ခ်လိုက္သည္ကို ေတြ႔ရသည္။ အံ့အားသင့္ၿပီး ဇြဲ ငံု႔ၾကည့္မိခိုက္ နန္းယမံု၏ သြယ္ေျပာင္းေသာ လက္တစ္စံုက ေဘာင္းဘီခါးပတ္ေခါင္းအား လွမ္းကိုင္လိုက္သည္။ “မ .. မ .. ဘာလုပ္မလို႔လဲ” “ေမးမေနနဲ႔ … မင္း .. မင္းေကာင္မ အတြက္ ျပန္တံု႔ျပန္ခ်င္တယ္ မဟုတ္ဘူးလား” “အာ .. ဟုတ္ … အိုေက” ကင္မရာကို ကိုင္ထားရင္းႏွင့္ ဇြဲ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ရပ္ေပးေနလိုက္သည္။ လႈပ္ရွားစရာ ရွိသမွ် နန္းယမံုကသာ ဦးေဆာင္၍ ျပဳလုပ္သည္။ ေဘာင္းဘီက သူ႕ေျခရင္းတြင္ ပံုသြားေသာအခါ နန္းယမံုလက္က ေဖာင္းေဖာင္းႀကီးျဖစ္ေနေသာ အတြင္းခံဆီသို႔ ေရာက္လာသည္။ ဇြဲ .. ကင္မရာကို ဗြီဒီယိုသို႔ ေျပာင္းလိုက္ၿပီး စတင္ ရိုက္ကူးသည္။ အရင္ဆံုး ကင္မရာျမင္ကြင္းထဲတြင္ ေပၚလာတာက ျဖဴေဖြးသြယ္တန္းေသာ လက္ကေလး၊ ထိုလက္ကေလးရဲ ႔ လက္သူၾကြယ္ေနရာတြင္ေတာ့ တလက္လက္ေတာက္ေနေသာ စိန္လက္စြပ္ .. နန္းယမံုရဲ ႔လက္ထပ္လက္စြပ္၊ ေဖာင့္ဖေယာင္းပမာ လွပေသာ သူမရဲ ႔လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားႏွင့္ ထိစပ္ေနသည္က အတြင္းခံေဘာင္းဘီေအာက္က သူ႔လီးႀကီး။ ဇြဲတစ္ေယာက္ နားထင္ေတြ ရွိန္းခနဲ ျဖစ္လာသည္အထိ ခံစားလိုက္ရသည္။ “အိုး .. အေမ့ !!” ေယာက်္ားေတြ၏ လိင္အဂၤါႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး နန္းယမံု မည္မွ် အေတြ႔အႀကံဳရွိသည္ေတာ့ မသိ။ သူ႔လီးအား ေဘာင္းဘီႀကိဳးကို ဖယ္၍ ဆြဲထုတ္လိုက္သည္တြင္ ေယာင္ယမ္း၍ ေရရြတ္လိုက္္သံေလးကမူ ဇြဲအတြက္ နား၀င္ခ်ဳိလွသည္။ စာေတြမွာ ေရးထားသည့္အတိုင္းသာဆိုလွ်င္ ကိုယ့္ေပါင္ကိုယ္ ျပန္ဆိတ္ၾကည့္ရမည့္ကိန္း။ ဒါအိပ္မက္မ်ားလား .. ကိုယ္တိုင္ျမင္ေနရသည့္ ကိုယ့္မ်က္လံုးေတြကိုေတာင္ မယံုႏိုင္ပါ။ တကယ္ကို မုိက္သည့္၊ ဆက္ဆီက်လွသည့္ မမလွလွ နန္းယမံု၏ လက္ထဲတြင္ သူ႔လီးက ေရာက္ရွိေနသည္။ “မမ မ်က္ႏွာကို ပါေအာင္ ရိုက္ဦး .. အဲဒီေတာ့မွ မင္းလီးကို ကိုင္ထားတာ မမျဖစ္မွန္း ဒင္း သိမွာ” လီးကိုကိုင္၍ ေျဖးေျဖးသာသာ ဆုပ္စြဲေနေသာ လက္ကစ၍ တေျဖးေျဖးျခင္း ကင္မရာကို နန္းယမံု၏ မ်က္ႏွာရွိရာသို႔ ေရႊ႔သြားသည္။

နန္းယမံု၏ လွပေသာ မ်က္၀န္းေတြထဲတြင္ ထူးဆန္းသည့္ အရိပ္အေယာင္ေတြ လဲ့့ျဖာေနသည္။ သူမ ဘာေတြ ေတြးေနလဲဆိုတာကို ဇြဲ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာဖို႔ အခိ်န္မအားပါ။ အေပၚစီးကေနၿပီး လွမ္းျမင္ေနရေသာ ႏို႔လံုးေဖြးေဖြးေတြ၏ ထိပ္ပိုင္းအား ကင္မရာကို ဆြဲ၍ လွမ္းခ်ိန္လိုက္သည္။ “အား .. ရွစ္ .. ေကာင္းတယ္” မာေၾကာေနၿပီျဖစ္ေသာ လီးတန္ကို လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ဆုပ္ကာ ဂြင္းတိုက္ေပးေနရာမွ၊ နန္းယမံုက က်န္ေနသည့္ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ သူ႔ေဂြးဥေတြကို ရြရြေလး လွမ္းကိုင္သည္။ လက္ဖ၀ါးေလးထဲတြင္ ထည့္ၿပီး လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားျဖင့္ မာဆက္ လုပ္သလို ႏွိပ္နယ္ေပးေသာအခါ ဇြဲတစ္ေယာက္ မ်က္လံုးမ်ား ေမွးက်သည္အထိ ဖီလင္တက္သြားသည္။ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ့ဘဲ ကင္မရာ မကိုင္ထားသည့္လက္ႏွင့္ နီးစပ္ရာ ႏို႕ႀကီးတစ္လံုးကို လွမ္းဆြဲမိ၏။ “အုိး !!” “ေဆာရီး .. မမ” “ရတယ္ .. ကင္မရာကို ေသခ်ာၾကည့္ဦး” “ဟုတ္ .. မမ ေသခ်ာရုိက္ထားတယ္” ခံစားမႈဖီလင္ေနာက္သို႔ ေမ်ာသြားသည့္ ဇြဲ .. နန္းယမံု၏ သတိေပးသံေၾကာင့္ ကင္မရာကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ ျပန္ထိန္းကိုင္လိုက္သည္။ ေအာက္ကိုငံု႔ၾကည့္လိုက္သည့္သူႏွင့္ အေပၚကို ေမာ့ၾကည့္ေနေသာ နန္းယမံု အၾကည့္ခ်င္းဆံုသြား၏။ သူၾကည့္ေနခိုက္ နန္းယမံုတစ္ေယာက္ အသက္ျပင္းျပင္းတစ္ခ်က္ ရွဴလိုက္သည္ကို သတိထားမိသည္။ “ဇြဲ .. မနက္ကတုန္းက မင္း ေရခ်ဳိးလာခဲ့တယ္ မွတ္လား” “ဟုတ္တယ္ .. မမ … ဘာျဖစ္လို႔လဲ” (သူ႔ကိုယ္ကမ်ား အနံ႔အသက္ ထြက္ေနလို႔လားဟု ဇြဲ ေတြးမိသည္။ သို႔ေသာ္ သူ႔အေတြးမွားသည္ကို ခ်က္ခ်င္း သိလိုက္ေလသည္) “မိုး .. လံုး .. ဟိန္း .. က်မ လုပ္သမွ်ကိစၥေတြ အားလံုးဟာ ရွင့္ေၾကာင့္ျဖစ္လာတာ .. ရွင့္အျပစ္ေတြႀကီးပဲ” ကင္မရာကိုၾကည့္ကာ ေျပာေသာ ထိုစကားအဆံုးသတ္ႏွင့္အတူ နန္းယမံု၏ ႏႈတ္ခမ္းလွလွေလးက ဟသြားၿပီး လွ်ာနီနီခြ်န္ခြ်န္ေလးက ထြက္လာကာ ဒစ္လံုးႀကီးကို လွမ္းလ်က္သည္။ ဒစ္ထိပ္ႏွင့္ စိုစြတ္ေသာ လွ်ာထိပ္ေလး ထိမိမႈက နန္းယမံုလက္ထဲရွိ လီးတန္ကို ေထာင္းခနဲ ရုန္းထေစသည္။ ထိပ္ဖူး၀တြင္ စို႔ထြက္ေနေသာ အရည္ၾကည္ေလးက နန္းယမံု၏ လွ်ာဖ်ားေလးတြင္ တြဲခို၍ ပါသြားသည္။ “ေကာင္းတယ္ .. မမရယ္ .. ေကာင္းတယ္ .. လ်က္ လ်က္ေပးပါဦး” ဒင္ျပည့္က်ပ္ျပည့္ မာေနၿပီျဖစ္ေသာ လီးတန္ႀကီး၏ အရင္းပိုင္းကို လက္ႏွင့္ဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီးေနာက္ လြတ္ထြက္ေနသည့္ ထိပ္ပိုင္းတေလွ်ာက္ နန္းယမံု၏ လွ်ာနီနီေလးက ေရြ႔လ်ားေနသည္။ ေအာက္ဆင္းသြားလိုက္၊ အေပၚတက္လာလိုက္ႏွင့္ အစုန္အဆန္ လႈပ္ရွားၿပီးေနာက္၊ ထိပ္ဖူးလံုးႀကီးဆီ ျပန္အေရာက္တြင္ ပါးစပ္ကို အစြမ္းကုန္ဟ၍ ငံု႔လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေခါင္းကို ဖိခ်လိုက္သည္တြင္ ႏူးညံ့ေသာႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားကို တြန္းတိုက္၍ လီးဒစ္က ပါးစပ္ေပါက္ထဲသို႔ ၀င္သြားသည္။ “အား .. အရမ္းေကာင္းတယ္ … မမ” ျပြတ္ခနဲ ျမည္သံႏွင့္အတူ လီးထိပ္က နန္းယမံု ပါးစပ္အတြင္းမွ ျပန္ထြက္လာသည္။

လီးကို ၉၀ဒီဂရီေထာင္မတ္ေနေအာင္ ကိုင္ထားရင္း လက္ဖ၀ါးႏွင့္ဆုပ္ကာ ဂြင္းတိုက္ေပးသည္။ မ်က္ႏွာလွလွေလးက ေမာ့တက္လာၿပီး ဇြဲအား ထင္မွတ္မထားသည့္ ေမးခြန္းတစ္ခုကို ေမးလိုက္သည္။ “မမနဲ႔ မင္းေကာင္မ .. ဘယ္သူစုပ္ေပးတာ ပိုေကာင္းလဲ” ဇြဲ၏ အသိအာရံုတြင္ ေလာေလာဆယ္ ႀကီးစိုးထားသည္က နန္းယမံုသာ ရွိသျဖင့္ သူ႔ေကာင္မဆိုေသာ ရည္ညႊန္းခ်က္ကို မနည္းေတာင္ ျပန္စဥ္းစားလိုက္ရသည္။ ေနာက္ေတာ့မွ ေခ်ာေခ်ာငယ္ကို ေျပာမွန္းသိလိုက္သည္။ ေခ်ာေခ်ာငယ္ရဲ ႔ အစုပ္အမႈ (ဘလိုးေဂ်ာ့)က ဘယ္ေလာက္ေကာင္းသည္မွန္း ဇြဲ မသိ။ သို႔ေသာ္ နန္းယမံု၏ ဘလိုးေဂ်ာ့က မတရားေကာင္းေနသည္မွန္းေတာ့ ဇြဲ သိေနသည္။ “မမက ပိုေကာင္းတာေပါ့” (ဇြဲ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေသခ်ာသိေအာင္ ႏွစ္ေယာက္ ၿပိဳင္တူ စုပ္ေပးတာ ခံရလွ်င္ ေကာင္းမည္ဟု ျဖတ္ခနဲ ေတြးလိုက္ေသးသည္) နန္းယမံုကေတာ့ ဇြဲ၏ အေတြးကို သိႏိုင္စြမ္း မရွိပါ။ သူမက ပိုသာသည္ဆိုေသာအခ်က္ေၾကာင့္ ဂုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားသည့္ အသြင္ေျပာင္းသြားၿပီး ေခါင္းကို ခ်က္ခ်င္းပင္ ျပန္ငံု႔၍ လီးကို အားရပါးရစုပ္သည္။ ေကာင္းမြန္လွသည့္ ခံစားခ်က္မ်ားက လီးတန္တေလွ်ာက္မွ တဆင့္ ဇြဲ ကိုယ္အႏွံ႔ ျပန္႔၍ စီး၀င္သြားသည္။ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ နန္းယမံု၏ ေခါင္းကို လွမ္းကိုင္ၿပီး ဖိခ်မိသည္။ ႏူးညံ့အိေထြးေသာ ပါးေစာင္သားေလးမ်ား၏ အထိအေတြ႔ေၾကာင့္ လီးတန္တစ္ေခ်ာင္းလံုးကို နန္းယမံု ပါးစပ္ထဲ သြင္းပစ္လိုက္ခ်င္ေတာ့သည္။ “အား .. ေကာင္းတာ မမ” “အု .. အု” “မမ .. ဒိသရုပ္ လုပ္ဖူးလား ??” နန္းယမံု ကိုယ္လံုးေလး ဆတ္ခနဲ တုန္သြားၿပီး၊ ပါးစပ္ထဲမွလည္း လီးတန္က ကြ်တ္ထြက္လာ၏။ ေခတ္မွီသည့္ အမ်ဳိးသမီးတစ္ေယာက္မို႔ ဒိသရုပ္ဆိုသည္မွာ လိင္တန္ကို အဆံုးထိ ပါးစပ္ထဲသို႔ သြင္း၍ စုပ္ေပးျခင္းမွန္း နန္းယမံု နားလည္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူမေယာက်္ား ဦးမိုးလံုးဟိန္းႏွင့္ေတာင္မွ ဒီလိုမ်ဳိး တခါမွ မစမ္းဘူးပါ။ ဦးမိုးလံုးဟိန္း၏ လိင္တန္ကို စုပ္ေပးသည္ဆိုတာကလည္း အၿမဲတမ္းရယ္လို႔ မဟုတ္။ သူမ စိတ္ပါသည့္အခ်ိန္ႏွင့္ ဦးမိုးလံုးဟိန္း အလြန္အမင္း ဆႏၵရွိခ်ိန္သာ ျဖစ္သည္။ အခုေတာ့ သူမေယာက်္ား၏ လူယံုေကာင္ေလးက သူ႔လီးကို ဒိသရုပ္လုပ္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုေနၿပီ။ သူမ ဘာလုပ္ရမည္နည္း …. ။ ကင္မရာ ကိုင္ထားေသာ လက္ကို သူ႔မ်က္ႏွာဘက္သို႔ လွည့္လိုက္ၿပီး ဇြဲတစ္ေယာက္ မခိုးမခန္႔ ၿပံဳးရင္း စကားကို တစ္လံုးခ်င္း ေျပာေနသည္။ “ဒီမွာ ေဘာ့စ္ .. ခင္ဗ်ား မိန္းမရဲ ႔ပါးစပ္ထဲကို ခင္ဗ်ား လီးအကုန္ ေသခ်ာေပါက္မထည့္ဖူးဘူး မွတ္လား .. ဘယ္ထည့္ရမလဲ .. ခင္ဗ်ားႀကီးက သူ႔ေနာက္ကြယ္မွာ ေဖာက္ျပန္ေနတာကိုး .. အခု ခင္ဗ်ား မရတဲ့ အခြင့္အေရးကို က်ေနာ္ ရၿပီ .. မမ က က်ေနာ့္လီးကို ဒိသရုပ္လုပ္ေပးေတာ့မယ္ … ဒီမွာ ၾကည့္ ..” ဇြဲေျပာလိုက္သည့္ စကားေတြ အားလံုးကို လံုးေစ့ပတ္ေစ့ နန္းယမံု ၾကားလိုက္ပါသည္။

သူမ ဦးေႏွာက္က ထိုအခ်က္မ်ားကို လက္ခံသင့္၊ လက္မခံသင့္ ေ၀ခြဲမရျဖစ္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ ဇြဲ၏ လက္က သူမေခါင္းကို အသာကိုင္ၿပီး ဖိခ်လိုက္သည္တြင္ေတာ့ ပါးစပ္ကို အလိုလိုဟေပးမိသြားသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ သူမ၏ သဘာ၀ဗီဇ က ႀကီးစိုးသြားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို လီးတန္လံုးပတ္၏ ေအာက္ေျခပိုင္းႏွင့္ ထိႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားလိုက္သည္။ ထိပ္ဖူးလံုးလံုးႀကီးက အာေခါင္ကို ေက်ာ္၍ လည္ေခ်ာင္း၀သို႔ ေရာက္လာေသာအခါ ပ်ဳိ ႔ခ်င္သလို ျဖစ္သည္။ အသက္ရွဴရခက္သလို ျဖစ္သည္။ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ျပန္ထုတ္လိုက္သည့္တိုင္ ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ ဆိုးသည္။ “အားမေလွ်ာ့နဲ႔ မမ ရေတာ့မွာ … နဲနဲပဲ လိုေတာ့တာ” တကယ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္လိုပါေသးသည္။ ဇြဲ လုပ္ခဲ့ဖူးသမွ် ေကာင္မေလးတိုင္းေတာင္မွ ဘယ္သူမွ သူ႔လီးကို အကုန္ငံုႏိုင္တဲ့သူ မရွိခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ ဇြဲ၏ အားေပးမႈကို နန္းယမုံက အသိအမွတ္ျပဳဟန္ႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး လက္ခံသည္။ ၿပီးေနာက္ အသက္ကို၀၀ရွဴသြင္းလိုက္ၿပီး သူမပါးစပ္ကို လီးထိပ္ဖူးအား ျပန္ငံု၍ ဖိခ်လိုက္ျပန္သည္။ အသက္ကို၀ေအာင္ ရွဴထားခဲ့သည့္အတြက္ လီးဒစ္က လည္ေခ်ာင္းထဲ၀င္လာသည့္အခ်ိန္တြင္ အေစာတုန္းကလို မျဖစ္ေတာ့။ ပ်ဳိ႔ခ်င္သလို ျဖစ္ေနသည့္ အခံေတာ့ ရွိေနေသးေပမယ့္ ထိုစိတ္ကို ထိန္းၿပီး လည္ေခ်ာင္းအတြင္းသားေတြကို ေျဖေလွ်ာ့ကာ ငွက္ေပ်ာသီး မ်ဳိခ်သလို မ်ဳိလိုက္သည္။ လီးတန္လံုးပတ္ကို ဖိပြတ္ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားက ေအာက္ဘက္သို႔ ေရြ႔သြားၿပီး နန္းယမံု၏ ႏွာတံခြ်န္ခြ်န္ေလးက လီးအရင္းတြင္ ေပါက္ေနေသာ အေမႊးေတြႏွင့္ ေရာယွက္သြားသည္။ သူမ ေမးေလးကမူ ေဖာင္းကားေနသာ ေဂြးဥမ်ားႏွင့္ သြားထိသည္။ “၀ိုး … ေရး .. မိုက္တယ္ မမ” ဇြဲတစ္ေယာက္ေတာ့ နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္သို႔ အရွင္လတ္လတ္ ေရာက္ေနသလိုကို ခံစားရသည္။ နန္းယမံု၏ ေခါင္းကို ေနာက္ဘက္မွ ထိန္းကိုင္ထားရင္း ခ်က္ခ်င္း ျပန္ၾကြတက္မလာေအာင္ စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္ ဖိထားသည္။ လီးဒစ္ဖူးႏွင့္ လည္ေခ်ာင္းသားအိအိေတြ ထိေတြ႔ေနမႈသည္ ေျပာမျပႏိုင္ေအာင္ ေကာင္းလြန္းလွသည္။ ခနၾကာမွ ဖိထားမႈကို လႊတ္ေပးလိုက္သည္။ “မမ .. လုပ္ႏိုင္တယ္ .. ေရး !!!” အင္မတန္မွ ေက်နပ္အားရသံႏွင့္ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ေၾကြးေၾကာ္ေနသည့္ နန္းယမံုေၾကာင့္ ဇြဲေတာင္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ၿပီး အသံတိတ္သြားရသည္။ သူမ စုပ္ေနေသာ လီးသည္ ဘယ္သူ႔လီးဆိုတာကိုေရာ နန္းယမံုေတြးမိပါရဲ႔လား မသိ ..။ ေနာက္ထပ္ဘာမွ ထပ္မံတိုက္တြန္းစရာ မလိုလိုက္ဘဲ နန္းယမံုက သူ႔လီးကို ျပန္၍ ငံုစုပ္သည္။ ဒီတစ္ႀကိမ္တြင္ေတာ့ နည္းစနစ္ကို သိနားလည္သြားၿပီ ျဖစ္သည္မို႔ တစ္ခ်က္ထဲႏွင့္တင္ လီးက သူမပါးစပ္ထဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ နန္းယမံု၏ ႏွာတံေလးက လီးေမႊးမ်ားၾကား ျပန္လည္ေရာက္ရွိသြားသည္။ ႏွာ၀ထဲသို႔ လီးေမႊးအခ်ဳိ႔ကပင္ တိုး၀င္သြားရာ သူမ ႏွာေခါင္းကို ဘယ္ညာလွည့္ကာ ကစားၿပီး ဖယ္ထုတ္လိုက္သည္။ “အိုး .. ရွစ္” ဇြဲတစ္ေယာက္ ဘယ္လုိမွ မထိန္းႏိုင္ေတာ့။

သူ႔လိင္တန္သည္ သံေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းလို တင္းမာေနၿပီး၊ အခ်ိန္ကိုက္ ဗံုးသလို ေပါက္ကြဲဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနသည္။ နန္းယမံု၏ ေခါင္းကို ဖမ္းကိုင္ၿပီး ခါးကိုလႈပ္ကာ သူမပါးစပ္အား ေဆာင့္လိုးမိေတာ့သည္။ နန္းယမံုက အလိုက္သင့္ပင္ လည္ေခ်ာင္းကို ေျဖေလွ်ာ့ထားေပးယံုမက၊ လွ်ာေလးႏွင့္လည္း အ၀င္အထြက္ ျဖစ္ေနေသာ လီး၏ ေအာက္ဘက္ပိုင္းကို ပတ္၍ လ်က္ေပးသည္။ ႏူးညံ့လွေသာ နန္းယမံု၏ ပါးစပ္လွလွေလးထဲတြင္ လီးတစ္ေခ်ာင္းလံုး ကုန္ေအာင္ ထည့္ထားႏိုင္သည့္ ဖီလင္သည္ ဇြဲအတြက္ေတာ့ ဘာႏွင့္မွကို မလဲႏုိင္ေပ။ သူမပါးစပ္အား အရွိန္ႏွင့္လိုးေနေသာ ဇြဲအား မိနစ္ပိုင္းမွ် ၾကာသည္အထိ နန္းယမုံ လႊတ္ေပးထားလိုက္၏။ နန္းယမံု အေနႏွင့္ အစပိုင္းတုန္းက သူမအေပၚ ေဖာက္ျပန္သည့္ လင္ျဖစ္သူအား ပညာေပး လက္စားေခ်ဖို႔ရန္ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့ေသာ္လည္း ဒီေလာက္အထိေတာ့ ျဖစ္သြားလိမ့္မည္ဟု မထင္ထားခဲ့။ အခုေတာ့ ျဖစ္ခဲ့သမွ်ကို ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ဖို႔ မလြယ္ကူေတာ့ပါ။ သူမအေနႏွင့္လည္း ဒီအေျခအေနေရာက္လာမွ ေနာက္ဆုတ္ဖို႔လည္း မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့။ ေရွ႔ဆက္တိုးဖို႔ရန္သာ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့သည္။ “ဇြဲ .. ေနဦး” ျပြတ္ဆိုသည့္ အသံႏွင့္အတူ လီးက ပါးစပ္ေပါက္ထဲမွ ကြ်တ္ထြက္သြားရာ ဇြဲတစ္ေယာက္ တကယ္ကို ဖီးလ္ေအာက္သြားသည္။ ေနာက္ထပ္ တစ္မိနစ္၊ ႏွစ္မိနစ္သာ ဆက္ေဆာင့္ရလွ်င္ သူၿပီးေတာ့မွာ ေသခ်ာေနသည္ေလ။ “ဘာ .. ဘာျဖစ္လို႔လဲ မမ??” အနည္းငယ္ စိတ္ပ်က္သံႏွင့္ ေမးလိုက္သည့္ ဇြဲ .. နန္းယမံုထံမွ အေျဖေၾကာင့္ ေနရာမွာတြင္ ထခုန္ခ်င္သြားျပန္သည္။ အနည္းဆံုး ေတာ့ လူက မခုန္မိတာေတာင္ လီးတန္ႀကီးက ဆတ္ခနဲ ခုန္တက္သည္။ “တို႔တေတြ ဖက္ခ္ ၾကရေအာင္ .. ဇြဲ” “မမ .. တကယ္ ေျပာေနတာလား” (အံ့အားသင့္ၿပီးရင္း သင့္ေနရေသာ ဇြဲ .. ဒီတခါေတာ့ သူ႔မ်က္လံုးေတြ ပန္းကန္ျပား၀ိုင္းေလာက္ ႀကီးသြားသည္ဟု ဆိုလို႔ရသည္) “တကယ္ေျပာေနတာ .. ဇြဲ .. ဒါ ေနာက္စရာ မဟုတ္ဘူး” ေၾကာင္တက္တက္ႏွင့္ ၾကည့္ေနေသာ ဇြဲအား ခပ္ေငါက္ေငါက္လွမ္းေျပာရင္း နန္းယမံု ဒရက္စ္(၀တ္စံု)ရဲ ႔ ေအာက္အနားစကို လွမ္းဆြဲကာ ခါးထက္သို႔ မတင္သည္။ ႀကီးမားေဖြးဥေသာ တင္ပါးႀကီးႏွစ္ဖက္သည္ ခပ္ေသးေသး ပင္တီက ဖံုးမထားႏိုင္သည့္ႏွယ္ လံုးေမာက္ကာ ေပၚထြက္လာသည္။ သူစိတ္ကူးယဥ္ထားသလို ဂ်ီစထရင္း ၀တ္ထားတာ မဟုတ္သည့္တိုင္ ပင္တီေသးေသးေလးက တင္ပါးအထက္ပိုင္းကိုသာ ဖံုးထားႏိုင္သည့္ ဆက္ဆီက်သည့္အမ်ဳိးအစားျဖစ္သည္။

ဇြဲ၏ လီးက ဆတ္ခနဲ ထခုန္ျပန္သည္။ မနည္းပင္ ဖင္ေက်ာေတြကို အျမန္ရႈံ႔လိုက္ရၿပီး လရည္မထြက္ေအာင္ ထိန္းထားရသည္။ “မင္း .. သန္႔တာေတာ့ သန္႔တယ္ ေနာ္ ..” “အာ .. သန္႔တယ္ မမ .. ဒါေပမယ့္ မမ အဆင္မေျပရင္ က်ေနာ့္ဆီမွာ ကြန္ဒံုးရွိတယ္” “ဒါဆို ယူလိုက္ေလ .. ဘာလုပ္ေနတာလဲ .. ျမန္ျမန္လုပ္ … အခ်ိန္မရွိဘူး” “ဟုတ္ .. ဟုတ္ .. မမ .. လာ .. လာၿပီ” ဇြဲတစ္ေယာက္ ကမန္းကတမ္း ၾကမ္းျပင္ေပၚပံုေနေသာ ေဘာင္းဘီကို ေျပးေကာက္၊ အိတ္ထဲက ပိုက္ဆံအိတ္ကို ထုတ္၊ အိတ္အလယ္ေခါင္က ဇစ္ကို ဖြင့္ၿပီး တစ္ခုထဲသာ က်န္ေနသည့္ ကြန္ဒံုးကို ျမန္ျမန္ထုတ္ယူရသည္။ ကြန္ဒံုးအိတ္ေထာင့္ကို ပါးစပ္ႏွင့္ကိုက္ကာ ဆြဲေဖာက္လိုက္ၿပီး အစြန္းစထြက္လာေသာ အၾကည္ျပားေလးကို လီးထိပ္တြင္စြပ္ကာ လိပ္ခ်လိုက္သည္။ “ေနဦး !! .. ကင္မရာနဲ႔ ခ်ိန္ရိုက္ထားဖို႔ မေမ့နဲ႔ဦး” ကြန္ဒံုးစြပ္ၿပီးသည္ႏွင့္ သူမနားသို႔ ေျပးကပ္ေတာ့မလို ျဖစ္ေနသည့္ ဇြဲအား နန္းယမံု လွမ္းသတိေပးရသည္။ သူမ သတိေပးလို႔သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ အခုအခ်ိန္တြင္ ဇြဲ စိတ္ထား၌ ကင္မရာရိုက္ကူးဖို႔ ကိစၥ လံုး၀ရွိမေနပါ။ စားပြဲစြန္း၌လက္ေထာက္ကာ ေနရာယူထားသျဖင့္ လံုး၀န္းၿပီးထြက္ေနေသာ ပန္းသီးပံုစံဟု တင္စားေခၚေ၀ၚရမည့္ တင္သားေဖြးေဖြးႀကီး ႏွစ္ဖက္ကသာ ႀကီးစိုးထားသည္။ “ရၿပီ .. မမ” ကင္မရာကို ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ အလွစိုက္ ပန္းအိုးေပၚတြင္ သြားေျပးတင္ၿပီးေနာက္ နန္းယမံု ဖင္ေပးထားရာေနရာသို႔ ဇြဲ ေရာက္လာသည္။ လွန္တင္ထားေသာ ဒရက္စ္(၀တ္စံု)စ လိပ္ကာ ဖံုးေနသည့္ ခါးက်င္က်င္ေလးကို ဇြဲ လက္တစ္ဖက္ႏွင့္ ဆုပ္ကိုင္ရင္း၊ ေနာက္တစ္ဖက္က လီးတန္ကို ထိန္းကာ ေစာက္ဖုတ္၀တြင္ ေတ့လိုက္သည္။ နန္းယမံုကလည္း အလိုက္သင့္ပင္ တင္ပါးကို ေကာ့ကာ ကုန္းေပးထားသည္ ျဖစ္ရာ အရည္ၾကည္စို႔ေနေသာ အ၀ေလးႏွင့္ ကြန္ဒံုးစြပ္ထားေသာ ဇြဲ၏ လီးထိပ္ေတ့မိသည္။ ဇြဲ သံုးေလ့ရွိေသာ ကြန္ဒံုးက လု ပါေသာ အမ်ဳိးအစားမို႔ ရွည္ရွည္ေ၀းေ၀း ေတြးမေနေတာ့ပါ။ ေနရာမွန္သည္ကို သိသည္ႏွင့္ ဖိကာ သြင္းပစ္လိုက္သည္။ (အားပါးပါး .. က်ပ္လွခ်ည္လား) “အီး … အင့္ … အင့္” (နန္းယမံု ကိုယ္ကေလး ဆတ္ခနဲတုန္၍ ေခါင္းေမာ့ကာ မ်က္လံုးေတြ ေမွးစင္းက်သည္) “ဒီမွာ ေဘာ့စ္ .. ခင္ဗ်ားႀကီးေတြ႔ၿပီ မွတ္လား … က်ဳပ္လုပ္ေနတာ ဘယ္သူလဲဆိုတာ .. ေတြ႔တယ္ဟုတ္ .. အဲဒါ ခင္ဗ်ား သစၥာမရွိဘဲ ပစ္ထားတဲ့ မိန္းမေလ … ဟုတ္ၿပီလား” ႀကီးမားတုတ္ခိုင္ေသာလီးႀကီးက သူမကိုယ္တြင္းသို႔ အဖုတ္၀မွတဆင့္ ျပည့္က်ပ္စြာ ၀င္လာမႈေၾကာင့္ မ်က္ေတာင္ေလးမ်ား ေမွးစင္းက်သြားသူ နန္းယမံု .. ေဇာင့္ၾကြားၾကြားေလသံႏွင့္ လွမ္းေျပာေနသူ ဇြဲ၏ စကားမ်ားေၾကာင့္ ၿခံခုန္တဲ့လင္ျဖစ္သူကို မေက်နပ္သည့္စိတ္ေတြ ျပန္ထလာၿပီး သူမတင္ပါးေတြကို ေနာက္သို႔ တြန္းပို႔ပစ္လိုက္သည္။

ဇြဲႏႈတ္ဖ်ားမွ ေက်နပ္အားရစြာ ညည္းသံႏွင့္အတူ လီးႀကီးက က်ဥ္းက်ပ္ေနေသာ လမ္းေၾကာင္းတေလွ်ာက္ ေျပး၀င္သည္။ ဇြဲ၏ ဆီးစပ္ႏွင့္ ျဖဴေဖြးအိစက္ေသာ တင္ပါးႀကီးတစ္စံု ထိကပ္သြားသည္။ “အိုး .. ရွစ္ .. ေကာင္းတယ္” စူးစူးရွရွေအာ္ၿပီး ေက်နပ္အားရသံအျပည့္ႏွင့္ ေရရြတ္လိုက္သည့္ နန္းယမံုစကားေၾကာင့္ ဇြဲပင္ အံ့အားသင့္ၿပီး အဖုတ္ထဲအျပည့္၀င္ေနေသာ လီးႀကီးအား ဘာမွမလုပ္ဘဲ ၿငိမ္ေနမိသည္။ ဇြဲကသာ ထိုသို႔ ၿငိမ္ေနေပမယ့္ နန္းယမံုကေတာ့ ၿငိမ္ေနျခင္း မရွိပါ။ သူမဖင္ႀကီးေတြက တုန္ခါေနၿပီး၊ အဖုတ္အတြင္းသားေတြကမူ ဇြဲ၏ လီးကို ပတ္ကာရစ္ဆြဲေနၾကသည္။ “လိုး .. လိုးေလ .. ဇြဲ .. မမ ကို လိုး .. ဖက္ခ္ မီ .. ပလိစ္ !!” သူ႔ေယာက်္ား စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ေအာင္ပဲ နန္းယမံု တမင္ေျပာေနတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔လီးေၾကာင့္ပဲ ဆႏၵေတြ တက္ၾကြလို႔ လိုးခိုင္းတာလား ဇြဲ ေသခ်ာေ၀ခြဲမရပါ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအခ်က္ေတြအား ဇြဲ ဂရုစိုက္မေနေတာ့ပါ။ လံုး၀န္းသေလာက္ တင္းရင္းအိစက္ေနသည့္ တင္ပါးႀကီးႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကာဆြဲကိုင္ၿပီး အားကုန္ကို လိုးေတာ့သည္။ လီးက ေစာက္ဖုတ္အတြင္းသားေတြကို ပြတ္တိုက္ၿပီး ထြက္လာလိုက္၊ ၀င္သြားလိုက္ ျဖစ္ေနသည္။ တေျဖာင္းေျဖာင္းႏွင့္ ေျပးလႊားေနေသာ ပစ္စတင္ေခ်ာင္းႏွင့္ေတာင္ တူလွေပသည္။ နန္းယမံု တင္သားေတြက တကယ္ကို ျဖဴေဖြးကားစြင့္ကာ လံုး၀န္းလွသည္။ ေနာက္ကေန ေဒါ့ဂီစတိုင္လ္ႏွင့္ လိုးေနရသူ ဇြဲအဖို႔ ေဆာင့္ခ်က္တိုင္း တင္သားေတြ တုန္တက္သြားသည့္ ျမင္ကြင္း၊ အရည္ၾကည္ေတြ စိုေနေသာ လီးႀကီး အဖုတ္ထဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည့္ ျမင္ကြင္း၊ အဆီရယ္လို႔ မရွိဘဲ ေက်ာ့ရွင္းေနေသာ ေက်ာျပင္ထက္တြင္ ဆံႏြယ္ေလးေတြ လႈပ္ခါသြားသည့္ျမင္ကြင္း .. ရမၼက္ၾကြဖြယ္ရာ ျမင္ကြင္းေပါင္း မ်ဳိးစံုကို ျမင္ေနရသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအရာမ်ားထက္ ပို၍ သူ႔စိတ္ကို ဖမ္းစားထားသည္က လီးအ၀င္အထြက္ကို ျမင္ေအာင္ ဆိုၿပီး ဖင္သားႏွစ္ဖက္ကို လက္ႏွင့္ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ဆြဲၿဖဲထားမႈေၾကာင့္ ထင္ထင္ရွားရွားေပၚေနေသာ စအိုေပါက္ နီနီစူစူေလး။ နန္းယမံုသည္ သူမကိုယ္သူမ ဂရုတစိုက္ႏွင့္ အၿမဲေက်ာ့ရွင္းေနေအာင္ ျပင္ဆင္ထားလို႔လား မသိ။ အဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေတြေရာ ဖင္ၾကား ၊ စအိုေပါက္ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ေရာ အားလံုးက အေမႊးအမွင္ကင္းၿပီး ျဖဴေဖြးသန္႔စင္ေနသည္။ အဖုတ္ကို အပီအျပင္ ေဆာင့္လိုးေနရင္းမွ ဇြဲတစ္ေယာက္ ဖင္ခ်ခ်င္လာသည္။ နန္းယမံုကို ခ်ရဖို႔ အေရးက ဒီတစ္သက္ ျပန္ရခ်င္မွ ရေတာ့မည္ျဖစ္ရာ ႀကံဳႀကိဳက္တုန္း ရွိရွိသမွ် အေပါက္အကုန္ဖြင့္လိုက္ခ်င္သည္။ “အင္း … အင့္ .. မမ ေကာင္းလာၿပီ .. ဇြဲ .. ေဆာင့္ .. နာနာေဆာင့္” ကာမရမၼက္ေဇာတက္ကာ နန္းယမံုတစ္ေယာက္ အပီအျပင္ ေပါက္ကြဲထြက္ေနသည္။

မိမိေယာက်္ားမဟုတ္တဲ့ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ဳိတဲ့ ေယာက်္ားသားတစ္ဦးက လီးႀကီးႀကီးႏွင့္ လိုးေပးတာ ခံေနရသည္မို႔ ခံစားမႈအရွိန္ကလည္း ခါတိုင္းႏွင့္ မတူ။ တစ္သက္တာတြင္ မႀကံဳဘူးေသးသည့္ အေတြ႔အႀကံဳႏွင့္ အႀကီးအက်ယ္ ၿပီးေတာ့ဖို႔ နန္းယမံု တဲတဲေလးသာ လိုေတာ့သည္။ “အင္ .. အာ .. ဘာျဖစ္လို႔ ဆြဲထုတ္လိုက္တာလဲ .. ဇြဲ” အရမ္းႀကီး ေကာင္းေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ အဖုတ္ထဲမွ လီးဆြဲထုတ္ခံရသျဖင့္ မဲ့တဲ့တဲ့ မ်က္ႏွာေလးႏွင့္ နန္းယမံု လွည့္ၾကည့္ကာ ေမးရွာသည္။ စားပြဲစြန္းအား ေထာက္ထားသည့္ လက္ျဖင့္ လီးတန္ႀကီးအား လွမ္းဆြဲမည္ေတာင္ ျပဳသည္။ ဇြဲကာ အဆြဲမခံဘဲ ေနာက္သို႔ ေျခတစ္လွမ္းဆုတ္သည္။ တင္ပါးႀကီး တစ္ဖက္ကို ကိုင္ထားေသာ လက္ကိုမူ စအိုေပါက္ေလးေပၚ ေရႊ ႔ၿပီး လက္မႏွင့္ စူတူတူအ၀ေလးကို ဖိထိုးခ်သည္။ “မမ ေယာက်္ားက မမဖင္ကို လုပ္ဖူးလား” “အိုး .. ႏိုး .. မလုပ္ဘူး .. မလုပ္ဖူးဘူး” နန္းယမံု၏ စအိုေပါက္ေလးက တင္းရင္းေနေသာ္လည္း ဇြဲက လက္မကို အားႏွင့္ဖိခ်လိုက္သည္မို႔ ထိပ္ပိုင္းေလာက္ ၀င္သြားသည္။ ေခြ်းသီးေလးေတြ စို႔ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ နန္းယမံုကိုယ္ကေလး ဆတ္ခနဲ တုန္သြားၿပီး လီးကို လွမ္းဆြဲေသာလက္ကို ကမန္းကတမ္း စားပြဲေပၚသို႔ ျပန္ေထာက္လိုက္ရသည္။ ဖင္ေပါက္ႏုႏုေလးထဲသို႔ ၀င္သြားေသာ သူ႔လက္မကို အသာေလး လႈပ္ေပးရင္း ကင္မရာတင္ထားရာဘက္သို႔ ဇြဲ လွမ္းၾကည့္ကာ စပ္ၿဖီးၿဖီးရုပ္ႏွင့္ ေျပာသည္။ “ကဲ .. ေဘာ့စ္ .. ဒီတစ္ခါေတာ့ ေနာက္ဆံုးပိတ္အျဖစ္ ခင္ဗ်ားႀကီး တခါမွ မေရာက္ဘူးတဲ့ေနရာကို က်ေနာ့္လီးေရာက္ေအာင္ သြားလိုက္မယ္ .. ဘယ္ေနရာလဲဆိုတာ လက္မကို ျမင္တယ္ မွတ္လား .. မမနန္းယမံုရဲ ႔ ဗါဂ်င္ဖင္ေပါက္ေလးေပါ့ဗ်ာ .. ဟား ဟား” ဇြဲေျပာေနသည့္ စကားလံုးတိုင္းကို နန္းယမံု ၾကားပါသည္။ ေယာက်္ားျဖစ္သူ၏ အလုပ္သမားက သူေဌးကေတာ္ျဖစ္သူ သူမကို ဖင္ခ်ဖို႔ ႀကံစည္ေနသည္ဆိုတာ နန္းယမံု နားလည္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ အခုအေျခအေနတြင္ သူမ ျငင္းဆန္ခ်င္စိတ္တစ္ခုမွ မရွိေတာ့ပါ။ အလွ်ံညီးညီး ေတာက္ေလာင္ေနသည့္ ရမၼက္စိတ္တြင္၊ ေဖာက္ျပန္သူ ေယာက်္ားအေပၚ ခံျပင္းေဒါသထြက္မႈက ေပါင္းစပ္လိုက္ေသာအခါ သူမလုပ္သမွ် အမွန္ဟု နန္းယမံု ထင္ျမင္ေနသည္။ ဖင္မကလို႔ ဘာႀကီးပဲခ်ခ် .. ဇြဲ လုပ္ခ်င္တာလုပ္ဖို႔ သူမ သေဘာတူသည္။

“လုပ္ .. ဇြဲ .. မမ ဖင္ေပါက္က မင္းအတြက္ပဲ .. ဒါမွ ဒင္းတို႔ ေကာင္းေကာင္းမွတ္မွာ” ဖင္ေပါက္ထဲသို႔ ၀င္ေနၿပီ ျဖစ္ေသာ လက္မေပၚသို႔ ထီြခနဲ ေနေအာင္ တံေတြးေထြးခ်လိုက္သည္။ လက္မကို ႏွဲ႔ၿပီး လႈပ္ေပးလိုက္ရာ တံေတြးမ်ား စိမ့္၀င္လာသည္။ ဖင္၀ေလးက ေအးခနဲ ျဖစ္သြားသည္။ နန္းယမံု စအုိ၀ေလးအား အလိုလုိ က်ံဳ ႔မိသည္။ “မမ .. စိတ္ေလွ်ာ့ထား .. ဖင္၀ကို အရမ္းတင္းမထားနဲ႔ ဟုတ္ၿပီလား ..” “အင္း .. ဇြဲ .. ေျဖးေျဖးေနာ္” “ဟုတ္ .. မမ” တံေတြးအကူအညီေရာ၊ ရႊဲရႊဲစိုေနေသာ အဖုတ္ထဲမွ ထြက္သည့္ ေစာက္ရည္ၾကည္မ်ား၏ အကူအညီေရာ ေပါင္းကာ ျပင္ဆင္ၿပီးေနာက္ လီးထိပ္ဖူး၀ကို ေသခ်ာေတ့သည္။ တအားကို ဖိသြင္းပစ္လိုက္ခ်င္သည့္ စိတ္က မ်ားေနေပမယ့္၊ ေနာက္ေပါက္ကို ဆက္ဆံသည္မွာ နန္းယမံုအတြက္ ပထမဦးဆံုး အႀကိမ္ဆိုတာ ဇြဲ သိပါသည္။ သို႔အတြက္ေၾကာင့္ အဖုတ္ေပါက္ထက္ မ်ားစြာေသးငယ္ေသာ စအိုေပါက္ထဲသို႔ သူ႔လီးဒစ္ ၀င္ႏိုင္ဖို႔ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစားသည္။ အားအရွိန္ကို ၁%ေလာက္မွစ၍ တစ္ႀကိမ္လွ်င္ ဆယ္ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ ထပ္ကာ တိုးတိုးသြားသည္။ ရာခိုင္ႏႈန္း တစ္ရာျပည့္ဖို႔ေတာ့ မေစာင့္လိုက္ရပါ။ နန္းယမံုက စိတ္ကိုေလွ်ာ့ၿပီး ဖင္ေပါက္ကို ဖြင့္ထားေပးရာ ၇၀% ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္တြင္ လီးဒစ္ဖူးက အထဲသို႔ ျမဳပ္၀င္သြားသည္။ “အား … ကြ်တ္ … ကြ်တ္ ..” “ရွစ္ .. အရမ္းက်ပ္တာပဲ မမ .. သိပ္ေကာင္းတယ္ .. ဆိုးဂြတ္” တစ္ေယာက္က နာလို႔ ညည္းတာျဖစ္ၿပီး၊ တစ္ေယာက္ကေတာ့ ေကာင္းလြန္းလို႔ ညည္းတာျဖစ္သည္။ နာတာေတာ့ နာေနေပမယ့္ နန္းယမံု ရုန္းကန္ၿပီး ထြက္သည္ေတာ့ မလုပ္ပါ။ စားပြဲစြန္းကိုသာ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားရာ သူမ၏ လက္ဆစ္ေလးမ်ားသည္ အားျပဳထားရသည့္အရွိန္ႏွင့္ အျဖဴေရာင္ေတာင္ သမ္းလာေနရွာသည္။ “မမ .. ဆက္သြင္းမယ္ေနာ္ .. ခန ေအာင့္ခံထား” အျပစ္အနာအဆာဆိုလို႔ အမည္းစက္တစ္စက္ေတာင္ မရွိသည့္ ျဖဴႏုေဖြးအိေနေသာ တင္ပါးႀကီးႏွစ္ဖက္အား ေပါင္းစပ္ထားသည့္ စအိုေပါက္ႏုႏုေလးအား သူ႔လီးႀကီးက ထိုးခြဲကာ ၀င္ေရာက္ေနသည့္ ျမင္ကြင္းသည္ ဇြဲအတြက္ေတာ့ ၂၀၁၅အတြက္ ၾကည့္အေကာင္းဆံုးေသာ ျမင္ကြင္းသာျဖစ္သည္။ ေခ်ာ့သြင္းလိုက္၊ ခနရပ္ထားလိုက္၊ အားစိုက္ကာ ထပ္ဖိထည့္လိုက္ႏွင့္ အခ်ိိန္မည္မွ် ကုန္သြားမွန္း မသိ။ ေတာ္ေတာ့ေတာ္ေသးသည္။ ေစာေစာတုန္းက ၿပီးခ်င္သလို ျဖစ္ေနေသာ ဇြဲ .. ဖင္ေပါက္ထဲ လီး၀င္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနရသျဖင့္ ၿပီးခ်င္စိတ္က နည္းနည္းေပ်ာက္သြားသည္။

လီးအရင္းပိုင္းႏွင့္ တင္ပါး၀ိုင္း၀ိုင္းႀကီးေတြ ထိဖို႔ နဲနဲေလးသာ လိုေတာ့သည္အခ်ိန္တြင္ ဇြဲ ခနနားလိုက္သည္။ “မမ အဆင္ေျပလား ..” “တစ္ဆို႔ဆို႔ႀကီးနဲ႔ .. ေနရထိုင္ရတာေတာ့ တမ်ဳိးႀကီးပဲ” “ဒါက အစမွတ္လို႔ပါ .. လီးအ၀င္အထြက္ျဖစ္ရင္ အဆင္ေျပသြားမွာ .. မမ ေဆြမ်ဳိးေမ့သြားရေစမယ္ .. ဟီး .. ဟီး” “ေဆြမ်ဳိးမေမ့လည္း မင္းေဘာ့စ္ကို ေမ့ရင္ ရၿပီ .. ေဆာင့္ေတာ့ကြာ” “စိတ္ခ် .. မမ” (လာၿပီ) ဆိုၿပီး အခ်က္ေပးသံအဆံုး၌ ဇြဲ သူ႔လီးကို ျပန္ဆြဲထုတ္၍ အားႏွင့္တစ္ခ်က္ ေဆာင့္သြင္းလိုက္သည္။ က်ပ္သည္ကေတာ့ တကယ္ကို ျပဳတ္တူႏွင့္ ညွပ္ထားသလား ထင္ရသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုျပဳတ္တူသည္ ႏူးညံ့လြန္းေသာ ကတၱီပါသားႏွင့္ အလားသဏၭာန္ တူေနပါသည္။ တစ္ခ်က္ခ်င္း ေျဖးညင္းစြာ ျပန္ထုတ္လိုက္၊ အားႏွင့္ေဆာင့္သြင္းလိုက္ႏွင့္ အပ်ဳိရည္ပ်က္ခါစ ဖင္ေပါက္ေလးကို စိတ္တိုင္းက် လိုးေဆာင့္ေနသည္။ သူ႔ေဆာင့္လိုက္တိုင္း ဖင္ဆံုႀကီး လႈပ္ခါသြားၿပီး စအိုေပါက္ေလးကေတာ့ အစြမ္းကုန္ကို ၿပဲလန္လို႔ေနသည္။ “အင္း … အာ့ .. ဇြဲ .. အား … အာ့ .. ဇြဲ … လုပ္ .. လုပ္ … အာ့” အသြင္းအထုတ္မွန္လာသည္ႏွင့္အမွ် နန္းယမံု၏ ဖင္ေပါက္ေလးသည္ ဇြဲ၏ လီးကို ေကာင္းေကာင္းလက္ခံလာႏိုင္သည္။ နာေသးတာေတာ့ နာေနေသးေပမယ့္ ထိုနာတာႏွင့္တြဲ၍ ရရွိလာေသာ ခံစားမႈဖီလင္ကို မက္ေမာခံုမင္လာသည္။ ဇြဲ၏ ေဆာင့္ခ်က္ႏွင့္ညီညီ သူမတင္ပါးကို ေကာ့ေကာ့၍ ေပးသည္။ ဇြဲကလည္း နန္းယမံုတစ္ေယာက္ ဖင္အလိုးခံရတာ ဇိမ္ေတြ႔လာၿပီဆိုသည္ကို နားလည္သည့္အေလ်ာက္ အေလွ်ာ့မေပးေတာ့ဘဲ လီးကို ေဆာင့္ခ်က္ျပင္းျပင္းမ်ား သံုးကာ လိုးသည္။ “အိုး … ရက္စ္ … ေဆာင့္ … အာ့ .. အား .. မမ ၿပီးေတာ့မယ္ … ၿပီး … ၿပီးၿပီ ..” “အား .. ဖက္ခ္ … ထြက္ .. ထြက္ၿပီ” နန္းယမံု၏ ဖင္ေပါက္ေရာ၊ အဖုတ္ေရာ ရႈံ ႔ပြရႈံ ႔ပြျဖစ္ကာ အႀကီးအက်ယ္ ၿပီးသြားသလို၊ ဇြဲလည္းပဲ ဖင္သားေတြ က်ံဳ ႔ကာတုန္၀င္သြားသည္ အထိ အေကာင္းႀကီးေကာင္းၿပီး လရည္ေတြ ပန္းထုတ္မိသည္။ တကိုယ္လံုးရွိ အားအင္ေတြ နန္းယမံု ဖင္ေပါက္ေလးထဲ စီး၀င္သြားသလို ခံစားရသည္။ “အရမ္းေကာင္းတာပဲ မမ ရယ္ ..” ေနာက္ဘက္နားရွိ ထိုင္ခံုေပၚသို႔ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထုိင္ကာ က်သြားရင္း ဇြဲတစ္ေယာက္ ေမာပန္းသံႏွင့္ ေျပာရွာသည္။ နန္းယမံုကလည္း အသက္ကို မွန္မွန္ျဖစ္ေအာင္ တဟင္းဟင္းႏွင့္ ရွဴေနရင္းမွ သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္ရင္း ယဲ့ယဲ့ေလး ၿပံဳးျပသည္။

“မမလည္း အရမ္းေကာင္းသြားတယ္ .. ဇြဲ” “……” ဘာေျပာရမွန္း မသိဘဲ ဇြဲ ၿငိမ္ေနစဥ္မွာပင္ နန္းယမံုက အံ့ၾသဖြယ္ရာ အျပဳအမူတစ္ခုကို ျပဳလုပ္လိုက္သည္။ ဇြဲ ေရွ ႔တြင္ ဒူးေထာက္ကာ ထိုင္လိုက္ၿပီး အခုထက္ထိ မခြ်တ္ရေသးေသာ ကြန္ဒံုးကို လိပ္ကာ ခြ်တ္ယူလိုက္သည္။ လရည္ေတြ ျပည့္ေနေသာ ကြန္ဒံုးကို လက္ဖ၀ါးေပၚတြင္ကာ ခနၾကည့္ၿပီးေနာက္ မူႏြဲ႔ႏြဲ႔ႏွင့္ ၿပံဳးျပသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ ခြ်ဲက်ိက်ိျဖစ္ကာ က်န္ခဲ့ေသာ သူ႔လိင္တန္အား လက္ႏွင့္စုပ္ကိုင္ၿပီး အေပၚေအာက္ လွ်ာႏွင့္ လ်က္ေပးသည္။ ဇြဲတစ္ေယာက္ ထိုင္ေနရာမွ ဖင္ႀကီး ၾကြမတက္ေအာင္ပင္ မနည္း သတိထားေနလိုက္ရသည္။ စိတ္ေက်နပ္သည္အထိ လ်က္ၿပီးသြားလို႔ နန္းယမံုက ေနာက္ဆံုးပိတ္အေနႏွင့္ သူ႔လီးထိပ္အား ျပြတ္ခနဲေနေအာင္ ႏႈတ္ခမ္းေလးႏွင့္ နမ္းၿပီး လႊတ္ေပးလိုက္သည္တြင္ ဇြဲ၏ လီးက ျပန္၍တင္းမာစေတာင္ ျပဳေနသည္။ “အိုေက .. ဒီေလာက္ဆို ကင္မရာကို ပိတ္လိုက္လို႔ရၿပီ .. မမတို႔ ဟိုသစၥာေဖာက္ႏွစ္ေယာက္ကို တံု႔ျပန္လက္စားေခ်ဖို႔ ေကာင္းေကာင္းႀကီးလံုေလာက္ေနၿပီ ထင္တယ္ .. ေသခ်ာတယ္ ဒင္းတို႔ေတာ့ မမတို႔ကို ဂ်ဲလက္စ္ျဖစ္ယံုမက ဒါေတြျမင္ရင္ ေဆြ႔ေဆြ႔ခုန္ေအာင္ ေဒါသထြက္ေနၾကမွာ ..” ေဒၚနန္းယမံုက တက္ၾကြစြာ ေျပာေနသေလာက္ ဇြဲကေတာ့ ၿပံဳးၿဖီးၿဖီးႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပယံုသာ တတ္ႏိုင္ေတာ့သည္။ အခု ရိုက္ကူးထားသည့္ ဓါတ္ပံုေတြႏွင့္ ဗီြဒီယိုကို ဦးမိုးလံုးဟိန္း ျမင္လွ်င္ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူအလုပ္ျပဳတ္မွာ ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ ကိစၥမွန္သမွ်ကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လွ်င္ ဇြဲအေနႏွင့္ အလုပ္ျပဳတ္မည့္ကိစၥအား လံုးလံုးကို ေခါင္းထဲထည့္္မေနေတာ့ပါ။ ေဘာ့စ္ျဖစ္သူ ကတိေပး ေျပာထားခဲ့သည့္ လကုန္လွ်င္ရမည့္ ေဘာနပ္စ္ကိုလည္း မလိုခ်င္ေတာ့ပါ။ ဦးမိုးလံုးဟိန္းက ေပးမည့္ေဘာနပ္စ္ထက္သာသည့္ အက်ဳိးအျမတ္ကို သူ႔ရဲ ႔အရမ္းကိုဆက္ဆီက်ၿပီး၊ အရမ္းကို လွပသည့္ မိန္းမျဖစ္သူထံမွ ရရွိခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား …ၿပီးပါၿပီ။