ထွန်းမောင်တို့တစ်ရုံးလုံး စိတ်လှုပ်ရှားနေကြသည် ။ ရုံးကိုစာဝင်ထားသည်။ အင်ဂျင်နီယာမမတစ်ယောက် အသစ်ဝင်လာမည်တဲ့။ အင်ဂျင်နီယာမမမရောက်ခင်တည်းက သူနေဖို့အခန်း ရေချိုးခန်းအိမ်သာကအစ ထွန်းမောင်တို့အဖွဲ့က ပြင်ဆင်ပေးထားကြရသည်။ မန်နေဂျာကြီးကတော့ ဒီနေ့လာမယ်လို့ထွန်းမောင်တို့ကို အသိပေးထားလေရဲ့။ အရင်တည်းက အွန်လိုင်း မှာ အင်ဂျင်နီယာမမတွေရဲ့ပုံတွေမြင်ဖူးထားတော့ ပုံထဲကလို အလှပဂေးလေးတစ်ယောက်လာမယ်ဆိုတာတော့ ထွန်းမောင်တို့ကြိုသိနေကြသည်…….။ ဟော လာပါပြီဗျာ ကားပေါ်မှ သူမဆင်းလာသည်။ အရပ်ကငါးပေငါး ခါးသေးရင်ချီကလေး ဝတ်ထားတဲ့ အင်ဂျင်နီယာအီကျီ ၤကြပ် နဲ့ သူမအရမ်းလိုက်ဖက်နေသလို အသားဖြူတာလေးက သူမအလှကိုပိုပေါ်လွင်စေအောင် ကူညီနေသလိုပင်။ မန်နေဂျာကြီး ရုံးခန်းတွင်းသို့ သူမဝင်သွားသည်ကို ထွန်းမောင်တို့တစ်စုငေးကြည့်နေကြရသည်။ လမ်းလျောက်တာလေးက ကနွဲ့ကလျနှင့် ခြေတစ်လှမ်းလှမ်းတိုင်း အီကျီ အကြပ် ကြောင့် ခန္ဓာကိုယ်တင်သားရင်သားအလှတွေက လှချင်တိုင်းလှနေတော့သည်။ အင်ဂျင်နီယာမမ နာမည်က ဆုရည်တဲ့။ နာမည်လေးကလဲလှ လူကလည်းလှ ဒီလိုမိန်းကလေးနဲ့ ဖူးစာဆုံရင်ကောင်းမှာပဲလို့ ထွန်းမောင်စိတ်ကူးယဉ်မိသည်။ ဒါပေမယ့် အဆင့်ချင်းကွာလွန်းသည်။ သူမက ကို့အထက်လူကြီးလည်းဖြစ်တော့ မမှန်းရဲပေ။ ဆုရည်မှာ ချစ်သူရှိသည်။ သူမချစ်သူက ရုံးအပြင်မှာရပ်စောင့်နေတာ သူမကိုရုံးထဲထိလိုက်ပို့ပေးပြီး သူမရုံးထဲကပြန်ထွက်လာမှ အကွယ်တစ်နေရာသွားပြီး နှူတ်ဆက်အနမ်းပေးပြီး သူ့ချစ်သူပြန်သွားသည်။
ဆုရည်အတွက် နေဖို့အဆောင်ကို ထွန်းမောင်တို့အဖွဲ့ကပဲ အထုပ်တွေကူထမ်းပေးပြီး လိုက်ပို့ရသည်။ သူမနေဖို့အခန်းထဲ ကူညီညာလုပ်ပေးကြရသည်။ ဆိုဒ် က မိသားစုဝင်တစ်ချို့ပါ လာကူညီပေးကြသည်။ သူမအနေနဲ့ ဆိုဒ် ထဲက လူတွေလာကူညီပေးလို့ ဝမ်းသာနေပုံရသည်။ ထွန်းမောင်အိမ်မပြန်ခင် သူမမျက်နှာလေးကိုခိုးပြီး ကြည့်နေမိသည်။ ညရောက်တော့ ထွန်းမောင်အိပ်ယာထဲမှာ ဆုရည်နာမည်လေးမှန်းပြီး ထုရတာပေါ့။ ညတိုင်းထွန်းမောင်အတွက် အိပ်ယာထဲက စိတ်ကူးယဉ်ပင်တိုင် မင်းသမီးကတော့ ဆုရည်ပေါ့။ ‘အား…….ဆုရယ်အရမ်းချစ်မိနေပြီကွာ’ ‘ဆုရည်စုပ်ပေးတာအရမ်းကောင်းတယ်ကွာ ဒစ်လေးကို လျှာလေးနဲ့ကစားပေးနော်……’ ထွန်းမောင်တစ်ယောက် စိတ်ကူးယဉ်ပြီး ထုနေတုန်း ဖီးးအတက်လွန်ပြီး ပါးစပ်ကယောင်ပြီး အသံထွက်သွားမိသည်။ ’ဟျောင့်… မှန်းမနေနဲ့ အင်ဂျင်နီယာမမက ချစ်သူရှိတယ် ပြီးတော့ သူနဲ့ငါတို့က ရာထူးချင်းလဲ ကွာတယ် မဖြစ်နိုင်ဘူး ထွန်းမောင်ရေ’ ဘေးခုတင်က သူငယ်ချင်းကအားပေးစကားပြောသွားသည်။ ‘တစ်ခါလောက်ဆုရည်နဲ့လိုးခွင့်ရရင်တော့ ငါသေပျော်ပါတယ်ကွာ…..’ ထွန်းမောင်စိတ်ထဲရေရွတ်မိသည်။ ဒီနေ့ရုံးတက်တော့ ဆုရည်မျက်နှာသိပ်မကောင်းပေ။ သူ့ရုံးခန်းထဲ ဝင်သွားစဉ် ထွန်းမောင်စားပွဲခြေထောက်ကို ခလုတ်တိုက်သွားလိုက်သေးသည်။ ‘ဆောရီး ကိုထွန်းမောင်’ လို့ဆုရည်ကပြောသွားသည်။ ‘ရပါတယ်ဆုရည်ရယ် ဆုရည်ကို့စားပွဲခြေထောက်ကို ခလုတ်တိုက်ရုံတင်မကဘူး ကို့နှလုံးသားကိုခလုတ်တိုက်ခဲ့တာကြာပေါ့ကွယ်’ သူမရုံးခန်းထဲသို့ ထွန်းမောင် ဝင်စာဖိုင်သွားပို့တော့ ဆုရည်သူ့ချစ်သူနဲ့ ဖုန်းဆက်နေသည်။ စကားသံကမာနေသည်။ သူ့ချစ်သူနဲ့ အဆင်မပြေဘူးထင်သည်။ ထွန်းမောင် ဖိုင်တွဲလေးကို သူမစားပွဲပေါ်တင်ပေးပြီး ပြန်ထွက်လာသည်။
ဆုရည်တစ်ယောက် သူ့ချစ်သူနဲ့ အဆင်မပြေတာ ရက်ရှည်ဖြစ်လာတာကို ထွန်းမောင်ရိပ်မိလာသည်။ ရုံးရောက်တာနဲ့ ဆုရည်သူ့ချစ်သူနဲ့ ဖုန်းပြောရင်း ရန်ဖြစ်နေတာပဲ ခဏခဏမြင်နေရသည်။ တခါတရံ ဆုရည်စားပွဲပေါ်မှောက်ရက်လေး ငိုနေသည်ကို မြင်ရသည်။ ‘ဖြစ်ရလေချစ်ရတဲ့ဆုရည်ရယ် ဆုရည်မျက်ရည်တစ်ပေါက်ကျတိုင်း ကို့ရင်ထဲနာကျင်ရတာ ဆုရည်မသိလေသလားကွာ….’ ဒီနေ့စနေနေ့ဆိုတော့ ရုံးပိတ်ပေမယ့် ထွန်းမောင်ရုံးကိစ္စတွေရှိသေးလို့ ရုံးကိုလာခဲ့ရသည်။ ဝင်စာဖိုင်တွေကို စီသည်။ ထွက်စာဖိုင်တွေအတွက် စာစီစာရိုက်သည်။ ထိုစဉ် ရုံးထဲ ဆုရည်ဝင်လာသည်ကို အမှတ်မထင်မြင်လိုက်ရသည်။ မြန်မာဝတ်စုံလေးနဲ့ ပါတိတ်ဆင်ပန်းရောင်လေးကို ဝမ်းဆက်ဝတ်ထားတဲ့သူမအလှက ထွန်းမောင်အတွက် နတ်သမီးလေးတစ်ပါးအလားပင်။ ‘ဆုရည်ဒီနေ့ရုံးလာတာလား ဒီနေ့ပိတ်ရက်လေ’ ထွန်းမောင်ဆီးကြိုနှုတ်ဆက်လိုက်သည်။ ‘ဟုတ်တယ် ကိုထွန်းမောင်ရေ ဟိုနေ့တွေက မပြီးသေးတဲ့ အလုပ်တွေကိုပိတ်ရက်မှ အစားပြန်လုပ်ရတာ’ ဆုရည်ကပြန်ဖြေသည်။ ဆုရည်သူ့ရုံးခန်းထဲ ဝင်သွားသည်။ ထွန်းမောင်စာစီစာရိုက် ဆက်လုပ်နေသော်လည်း စိတ်တွေက ရုံးခန်းထဲဝင်သွားဖို့ပဲ တိုက်တွန်းနေသည်။ တစ်ရုံးလုံးမှာ သူနဲ့ဆုရည်နှစ်ယောက်တည်းရှိသည်။ စိတ်ရှိလက်ရှိကို ကြိုက်သလိုဝင်လုပ်လို့ရတဲ့ အနေအထား။ ထွန်းမောင်စိတ်ထဲ လွန်ဆွဲနေသည်။ နောက်ဆုံးတော့ သူမရုံးခန်းထဲမဝင်ဖြစ်ပဲ တံခါးဝမှနောက်ပြန်အလှည့်မှာ အခန်းထဲက ခွမ်း ဆိုတဲ့အသံကြောင့် ထွန်းမောင်ကပျာကယာ သူမရုံးခန်းထဲပြေးဝင်သွားလိုက်သည်။’
ဆုရည်ဘာဖြစ်လို့လဲ ကျွန်တော်ဘာကူညီပေးရမလဲ’ ‘ကော်ဖီခွက်ကျကွဲသွားတာ ကိုထွန်းမောင်ရေ ခုတလော စိတ်နဲ့ လူနဲ့သိပ်မကပ်ဘူးဖြစ်နေတယ် အလုပ်လုပ်ရင်း ခေါင်းကြည်အောင် ကော်ဖီ်ဝယ်လာတာ ခုကျကွဲသွားပြီး ကော်ဖီတွေပါကုန်ပြီ’ ‘ကျနော်ကြမ်းပြင်မှာပေကုန်တာတွေ ကူရှင်းပေးမယ် ပြီးရင် ကော်ဖီအသစ်ဝယ်ပေးပါ့မယ်’ ‘ကျေးဇူးပဲ ကိုထွန်းမောင်သာရုံးမှာမရှိရင် ကျွန်မတစ်ယောက်တည်း ရွာပျက်နေမှာ’ ထွန်းမောင်ကြမ်းပြင်ပေါ်မှကော်ဖီတွေနှင့် ဖန်ကွဲစတွေကို ကူရှင်းပေးလိုက်သည်။ ‘ကိုထွန်းမောင် ပိုက်ဆံယူသွားလိုက် ကော်ဖီဖိုးရော ဖန်ခွက်ဖိုးအတွက်ပေါ့’ ‘ရပါတယ် ဆုရည်ရယ် ဖန်ခွက်တွေရုံးမှာရှိပါသေးတယ် ကော်ဖီကျွန်တော်စိုက်ဝယ်ခဲ့မယ် ပြန်ရောက်မှပြန်ပေးပါ’ ထွန်းမောင်သူမအတွက် မြို့မှာအကောင်းဆုံးကော်ဖီဆိုင်ကကော်ဖီသွားဝယ်သည်။ ပြန်လာတော့ လမ်းမှာဆိုင်ကယ်စီးလာရင်း စဉ်းစားမိသည်။ ‘ရေဆေးငါးကြီး ငါ့လက်ထဲရောက်နေပြီပဲ ငါလုပ်သင့်တာလုပ်ရတော့မယ်’ ဒီတစ်ခါတော့ စိတ်ရိုင်းက အနိုင်ယူသွားသည်။ အပြန်လမ်းမှာ ဆေးဆိုင်တစ်ဆိုင်ဝင်ပြီး အိပ်ဆေးတစ်ကတ်ဝယ်လာလိုက်သည်။ ရုံးပြန်ရောက်တော့ ဆုရည်အတွက်ကော်ဖီကို ခွက်ထဲထည့်နေရင်း အိပ်ဆေးကို အမှုန့်ကြိတ်ပြီးထည့်ပေးလိုက်သည်။ ‘ကော်ဖီရပါပြီ ဒီမြို့မှာအကောင်းဆုံးကော်ဖီပါဗျား’ ‘ကျေးဇူးပါကိုထွန်းမောင်ရေ ဆုရည်က ဒီမြို့မှာတာဝန်ကျတာမကြာသေးတော့ ဘယ်ဆိုင်ကောင်းတယ်ဆိုတာ မသိသေးဘူး ကိုထွန်းမောင်ကျေးဇူးတွေ များလှပါပြီ’ ‘ရပါတယ်ဗျာ…’ ထွန်းမောင်စိတ်ထဲကျိတ်ပြုံးထားလိုက်သည်။ထွန်းမောင်ရုံးခန်းအပြင်ထွက်ပြီး အလုပ်ဆက်လုပ်နေလိုက်သည်။ ၁၅မိနစ်လောက်ကြာတော့ ထွန်းမောင်ရုံးခန်းထဲဝင်ကြည့်လိုက်သည်။ ဆုရည်တစ်ယောက်စားပွဲပေါ်မှာမှောက်ရက်သားလေး အိပ်ပျော်နေလေပြီ။
ဆုရည်၏ကိုယ်တွင်း အလှတွေကလှချင်းတိုင်းလှနေကြသည်။ ထွန်းမောင်ရင်ထဲဗလောင်ဆူလှပြီ။ ‘အရမ်းလှတယ်ချစ်ရတဲ့ဆုရည်ရယ်’ ထွန်းမောင် ဆုရည်ကိုချီပြီးစားပွဲပေါ်ပက်လက်တင်ထားလိုက်သည်။ ဆုရည်ရဲ့နှူတ်ခမ်းသားလေးတွေကို စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ ဆုရည်ကတော့ အိပ်ပျော်နေဆဲ။ ဆုရည်ရဲ့ပါးစပ်ထဲသို့လျှာထိုးပြီး ကလိလိုက်သည်။ လက်တစ်ဖက်က ဆုရည်ရဲ့နို့အုံလေးကို ဖျစ်ညှစ်နေသည်။ ဆုရည်ရဲ့အဝတ်အစားတွေ အကုန်ချွတ်ပစ်လိုက်တော့ အဝတ်အစားမဲ့ ဆုရည်တစ်ယောက်စားပွဲပေါ်ပက်လက်ကလေး လှချင်တိုင်းလှနေလေသည်။ ထွန်းမောင်ဆုရည်ရဲ့နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုစုပ်ပြီး နို့သီးခေါင်းလေးတွေကို လျှာထိပ်လေးနဲ့ကစားပေးတော့ ဆုရည်ထံမှ ငြီးသံလေးထွက်လာသည်။ လက်တစ်ဖက်က ဆုရည်ရဲ့စောက်ဖုတ်အဝလေးကို ကလိပေးနေလေသည်။ ထွန်းမောင်တစ်ယောက် ကာမစိတ်တွေ ထိန်းမနိုင်တော့ပေ။ လီးကို ဆုရည်လက်ထဲဆုပ်ကိုင်စေပြီး ဂွင်းထုလိုက်သည်။ ခုနစ်လက်မနီးပါးရှိသောလီးကြီးက အသင့်အနေအထားထိရောက်ရှိလာလေသည်။ ဆုရည်ကိုပက်လက်အနေအထားထားပြီး စောက်ဖုတ်ဝမှာ လီးတေ့ပြီးပွတ်ဆွဲလိုက်တော့ ဆုရည်ခါးလေးကော့တက်လာသည်။ ထွန်းမောင် စိတ်မထိန်းနိုင်ပဲ ဆုရည်စောက်ဖုတ်ထဲလီးကို ဆောင့်သွင်းလိုက်သည်။ ‘အား….’ ဆုရည်မချိမဆန့် သဲ့သဲ့လေးငြီးသည်။ အသွင်းအထုတ်လေးဆယ်လောက်လုပ်လိုက်ပြီး ထွန်းမောင် ဆုရည်ကို စားပွဲပေါ်မှောက်ခုံအနေအထားပြောင်းပြီး ထပ်လိုးသည်။ ဆုရည်တစ်ယောက် အသိစိတ်ဝင်တစ်ဝက်မဝင်တစ်ဝက်ဖြင့် ကာမရေယာဉ်ကြောထဲစီးဝင်နေသည်။ ဆုရည်နှစ်ခါတောင် ပြီးသွားသော်လည်း သုက်ထိန်းကောင်းသော ထွန်းမောင်မပြီးသေးပဲ စိတ်ကြိုက်ပုံစံများပြောင်းပြီးလိုးနေလေသည်။
‘အား ကောင်းလိုက်တာဆုရယ်….’ ‘အား ကောင်းလိုက်တာ နာနာလေးဆောင့်ပေးပါ…’ ဆုရည်သွေးသားဆန္ဒကိုမလွန်ဆန်နိုင်တော့ပဲ တောင်းဆိုမိသွားသည်။ ‘ဖတ် ဖတ် ဖတ် ဖတ်’ စားပွဲပေါ်တွင်ဆုရည်စောက်ရည်များနှင့်စိုရွှဲနေလေပြီ။ ‘အား ဆုရည် ကိုပြီးတော့မယ်…..’ ‘ဆုရည်လည်းပြီးတော့မယ် အားကုန်လိုးပေးပါတော့……’ အချက်နှစ်ဆယ်ခန့်ဆောင့်ပြီး ထွန်းမောင်တစ်ယောက် ဆုရည်စောက်ဖုတ်ထဲ သုက်ရည်များပန်းထည့်လိုက်သည်။ ထွန်းမောင် အဝတ်အစားတွေပြန်ဝတ်ပြီး ဆုရည်ကို အဝတ်အစားပြန်ဝတ်မပေးခင် အဝတ်အစားမဲ့နေသော ဆုရည်ကို ဓာတ်ပုံရိုက်သည်။ ပြီးမှ ဆုရည်ကိုအဝတ်အစားပြန်ဝတ်ပေးပြီး ထွန်းမောင်ရုံးဆင်းလာခဲ့လိုက်သည်။ တနင်္ဂနွေနေ့လည် ထွန်းမောင်တစ်ယောက်သွားနေကျ ဘုံဆိုင်ပဲခြေဦးမလှည့်ပဲ ဆုရည်ရှိရာလိုင်းခန်းကိုခြေဦးလှည့်လိုက်သည်။ အခန်းတံခါးခေါက်တော့ ဆုရည်တံခါးလာဖွင့်သည်။ ဆုရည်တစ်ယောက် မနေ့မနက်က အဖြစ်အပျက်ကို မသိရှာသေးမှန်း ထွန်းမောင်သိလိုက်သည်။ ‘ဟယ် ကိုထွန်းမောင်ပါလား ဘာကိစ္စလဲ မနေ့ကကော်ဖီဖိုးလာတောင်းတာလား’ ဆုရည်ကအရွှန်းဖောက်ပြီးမေးသည်။ ‘ကျွန်တော်ဆုရည်နဲ့ဆွေးနွေးစရာရှိတယ်…. အထဲဝင်ပြီး ဆွေးနွေးလို့ရမလား ဆုရည်….’ ‘ဝင်ခဲ့ပါကိုထွန်းမောင်ရယ် ဆုရည်အပေါ်ကိုထွန်းမောင်ကျေးဇူးတွေရှိပါတယ်…..’ အခန်းထဲရောက်တော့ ထွန်းမောင်ဖုန်းထုတ်ပြီး မနေ့က ရိုက်ထားတဲ့ပုံတွေ ဆုရည်ကိုပြလိုက်တယ်။ ‘ကိုထွန်းမောင် ရှင်ဒါဘာသဘောလဲ ကျွန်မကို မနေ့ကကော်ဖီတိုက်ပြီး မတော်မတရားကျင့်ခဲ့တာပေါ့…’ ဆုရည်က တုန်ယင်သောအသံဖြင့်ထွန်းမောင်ကိုရန်တွေ့လေတော့သည်။ ‘အဲလောက်ကြီးဒေါသမထွက်ပါနဲ့ ဆုရည်ရယ် ကျွန်တော်ဒီပုံတွေကို ဆိုရှယ် ပေါ်မတင်စေချင်ရင် ကျွန်တော်ခိုင်းတာသာလုပ်ပေးပါ….’ ‘ရှင်ဘာလိုချင်တာလဲ ပြော..’ ထွန်းမောင်ဆုရည်ရှိရာသို့ လျောက်သွားလိုက်သည်။
ဆုရည်မျက်နှာရှေ့ရပ်လိုက်ပြီး ပုဆိုးချွတ်ချလိုက်သည်။ ခုနစ်လက်မခန့်ရှိသောလီးကြီးက ဆုရည်မျက်နှာရှေ့မှာငေါက်ခနဲ။ ဆုရည်တစ်ယောက် ထွန်းမောင်လီးကြီးကို ကြည့်ပြီးအံ့သြသွားရသည်။ ‘စုပ်ပါ ဆုရည်….’ ‘ဆုရည်ကကျွန်တော့်ရဲ့လိင်ကျွန်ဖြစ်နေပြီ ကျွန်တော် ခိုင်းတာလုပ်ပါ….’ ဆုရည်တစ်ယောက်မငြင်းသာတော့ပဲ ထွန်းမောင်လီးကိုစုပ်ပေးရတော့သည်။ ‘ဂွင်းတိုက်သလိုလေးရှေ့နောက်ဆွဲပေးပါဆုရည်ရယ်…’ ‘ကိုကို့စိတ်ကြိုက်စုပ်ပေးပါ့မယ်’ အခါငါးဆယ်ခန့် အသွင်းအထုတ်စုပ်ပေးပြီးသောအခါ ထွန်းမောင်စိတ်တွေ ထန်လာပြီး ဆုရည်ခေါင်းကို ကိုင်တာ ဆုရည်ပါးစပ်ကိုလိုးလေတော့သည်။ ‘အု ဝု အု ဖရူး…..’ ဆုရည်မရုန်းနိုင်ပဲ ထွန်းမောင်လုပ်သမျှ ငြိမ်ခံနေရတော့သည်။ ထွန်းမောင်ဆောင့်ချက်တစ်ချက်ဆောင့်တိုင်း ဆုရည်တစ်ယောက် အသက်ရှူတွေမှားနေတော့သည်။ အချက်တစ်ရာနီးပါး ဆောင့်ပီးသွားသောအခါ ထွန်းမောင်ပေါင်တွေတုန်ပြီး သုက်ရည်များဆုရည်ပါးစပ်ထဲပန်းထဲလိုက်လေတော့သည်။ ‘ဆုရည် သုက်တွေမျိုချလိုက်နော်…..’ ‘ဟုတ် ကိုကို’ တစ်စက်မကျန်မျိုချရုံမက ထွန်းမောင်လီးမှာပေနေသည့်သုက်များကိုပါလျက်ပေးလိုက်သည်။ ဆုရည်တစ်ယောက် နောက်နေ့များတွင် ကာမရေယာဉ်ကြောတွင် အရသာကိုသိလာလေပြီ။ ထွန်းမောင် တောင်းဆိုစရာပင် မလိုတော့ပဲ အပြင်ဟော်တည်တွေမှာပါ ချိန်းလိုးဖြစ်ကြသည်။ ခြောက်လခန့်ကြာတော့ ဆုရည်တာဝန်ချိန်ပြီးလို့ သူ့မြို့သူပြန်သွားရသည်။ မသွားခင်ညမှာ ထွန်းမောင်ကို နောက်ပေါက်ပါပေးသွားသည်။ ထွန်းမောင်တစ်ယောက် ဆုရည်ကိုလွမ်းဆွတ်ရင်းကျန်ခဲ့ရသည်။ ဆုရည်သူ့မြို့သူပြန်ရောက်ပြီးမကြာခင်မှာ သူ့ချစ်သူကောင်လေးနဲ့ လက်ထပ်သွားသည်။ ဖိတ်စာရောက်လာသော်လည်း ထွန်းမောင်မသွားဖြစ်ခဲ့ပေ။ နောက်တစ်ပတ်နေတော့ ထွန်းမောင်တို့ ဆိုဒ် ထဲကို အင်ဂျင်နီယာမလေး အသစ်တစ်ယောက်တာဝန်ကျလာသည်။ နာမည်လေးက သဲနုဝေတဲ့….. ‘အင်း ငါ့လုပ်ငန်းတစ်ကနေစရဦးမှာပါလားနော်……’ ထွန်းမောင်တစ်ယောက်စိတ်ထဲတွေးပြီးပျော်နေရပြန်ပါပြီ……. ပြီးပါပြီ။
